Seven-year-olds' beliefs about ability are associated with the way they were praised as toddlers

----------------------------------------

Laboratory research pioneered by psychologist Carol Dweck has shown the short-term benefits of praising children for their efforts rather than their inherent traits. Doing so leads children to adopt a so-called "incremental mindset" - seeing ability as malleable and challenges as an opportunity to learn.

Now a new study co-authored by Dweck and led by Elizabeth Gunderson has made the first ever attempt to monitor how parents praise their young children in real-life situations, and to see how their style of praise is related to the children's mindset five years later.

The researchers observed and recorded 53 individual parents interacting with their children in the home for 90 minutes, whether playing, having a meal or whatever. They did this when the children were aged 14, 26 and 38 months. Five years later, the researchers caught up with the kids and asked them questions about their attitudes and mindset towards ability, challenges and moral goodness.

The key finding was the more parents tended to praise their pre-school age children for effort (known as process praise, as in "good job"), the more likely it was that those children had a "incremental attitude" towards intelligence and morality when they were aged seven to eight. This mindset was revealed by their seeing intelligence and moral attributes as malleable. For example, such children tended to agree that people can get smarter if they try harder, and disagree with the idea that a naughty child with always be naughty.

This association held even after the researchers controlled for a raft of other variables such as the families' socioeconomic status, the parents' own mindset towards ability, and total amount of parental praise.

"We present the first results indicating that the process praise children hear naturalistically bears a relation to their motivational frameworks that parallels the relation between process praise and motivational frameworks found experimentally," the researchers said.

Unlike parents' early use of process praise, there was no link between parents' early tendency to praise children for their traits (known as person praise, as in "you're so smart") and children's later ability mindset. This could be because the researchers actually observed very little person praise - it accounted for less than 10 per cent of praise-related utterances.

Although Gunderson and her colleagues acknowledged the limitations of their study - including the fact that it was observational and does not prove a causal link between parents' praise style and the children's later mindset - they said the results had important real-life implications. "In particular," they said, "praise that emphasises children's effort, actions, and strategies may not only predict but also impact and shape the development of children's motivational frameworks in the cognitive and social domains."

There were some other intriguing details. Parents who themselves held an incremental mindset towards ability actually tended to use more person praise with their children - perhaps, the researchers surmised, because they believed in the need to boost their children's self-esteem as a way to increase their ability.

Also, it was noteworthy that lab research in this area has tended to use praise that is explicitly process focused, as in "you must have tried hard." However, the researchers didn't uncover a single use of that phrase, and all forms of explicit process praise were hard to come by. This goes to show just how important it is to conduct observational research in real-life settings, to make sure that lab research is realistic.

Finally, the study revealed that parents tend to use more person praise with girls and more process praise with boys, echoing similar results in earlier research. In turn, later on, boys tended to express an incremental mindset more often than girls. This tallies with the picture painted in the developmental literature that girls more than boys attribute failure to lack of ability, especially in maths and science. This study raises the possibility that this could be due in part to the way they are praised at an early age.

_________________________________ 

SOURCE:

BPS RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Gunderson EA, Gripshover SJ, Romero C, Dweck CS, Goldin-Meadow S, and Levine SC (2013). Parent Praise to 1- to 3-Year-Olds Predicts Children's Motivational Frameworks 5 Years Later. Child development, 84 (5), 1526-41 PMID: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23397904

Author weblink: http://www.temple.edu/psychology/faculty/Gunderson.html

Further reading. Carole Sutton on a campaign to increase parents' praise of children (Jan 2012 Psychologist magazine):

http://tinyurl.com/pjaeu8e

Θεωρίες Συνωμοσίας

http://www.megatv.com/protagonistes/default.asp?catid=25583&subid=2&pubid=31202143

Με το Μίκη Θεοδωράκη

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Καμπάνια υπέρ επικοινωνίας και του εξανθρωπισμού

http://www.ted.com/talks/israel_and_iran_a_love_story.html

Καμπάνια υπέρ επικοινωνίας και του εξανθρωπισμού

Μουσική και γλώσσα: oι άνθρωποι που κινούνται καλύτερα σε ένα ρυθμό έχουν καλύτερες γλωσσικές ικανότητες

ΥΓΕΙΑ

H μουσική εκπαίδευση από την παιδική ηλικία μπορει να έχει θετική επίδραση και σε άλλα πεδία, όπως η γλώσσα

Η ικανότητα ενός ανθρώπου να κινεί το σώμα του συντονισμένα μ' ένα μουσικό ρυθμό, συνδέεται -και μάλιστα στενά- με την απόκτηση καλύτερων γλωσσικών ικανοτήτων, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη δείχνει ότι η μουσική εκπαίδευση από την παιδική ηλικία μπορει να έχει θετική επίδραση και σε άλλα πεδία, όπως η γλώσσα. Όπως τονίζουν οι επιστήμονες, ο ρυθμός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της γλώσσας, άρα όσο πιο σωστά ανταποκρίνεται κανείς στον ρυθμό, τόσο βελτιώνει και τη γλωσσική δεξιότητά του.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Νίνα Κράους του Εργαστηρίου Ακουστικής Νευροεπιστήμης του πανεπιστημίου Northwestern του Ιλινόις, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Journal of Neuroscience", σύμφωνα με το BBC, έκαναν ρυθμικά τεστ με πάνω από 100 εφήβους και διαπίστωσαν ότι όσοι «έπιαναν» καλύτερα το ρυθμό, ήσαν επίσης αυτοί που ο εγκέφαλός τους έδειχνε ανώτερες νευρωνικές αντιδράσεις στους ήχους της γλώσσας.

Οι νέοι κλήθηκαν να χτυπούν ρυθμικά τα δάχτυλά τους, ανάλογα με τους ήχους που άκουγαν. Η ρυθμική ακρίβεια των κινήσεών τους καταγραφόταν με ειδικό όργανο μέτρησης, ενώ σε επόμενη φάση καταγραφόταν μέσω ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος η δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυμάτων τους, έτσι ώστε να αξιολογηθεί η ικανότητα αντίδρασής τους στους ήχους της γλώσσας. Το συμπέρασμα ήταν ότι, όσοι νέοι είχαν καλύτερο «μουσικό αυτί» και σωστότερη αναπόκριση στον ρυθμό, είχαν επίσης καλύτερη αντίδραση στους γλωσικούς ήχους. Όπως είπε η Κράους, «διαπιστώθηκε πως τα παιδιά που δυσκολεύονται να διαβάσουν, έχουν επίσης δυσκολία να συντονίσουν τις κινήσεις τους με τον ρυθμό της μουσικής. Φαίνεται πως τα στοιχεία εκείνα που είναι σημαντικά για την ανάγνωση, ενδυναμώνονται με τη μουσική εμπειρία».

Πηγή:

http://www.skai.gr/news/health/article/242121/mousiki-kai-glossa-oi-anthropoi-pou-kinoudai-kalutera-se-ena-ruthmo-ehoun-kaluteres-glossikes-ikanotites/#ixzz2fhf78ry0

Ο ύπνος αυξάνει τα εγκεφαλικά κύτταρα και προστατεύει από τη σκλήρυνση κατά πλάκας

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν άλλον έναν καλό λόγο για να κοιμόμαστε αρκετά: ο ύπνος ανανεώνει και αυξάνει τον αριθμό ορισμένων εγκεφαλικών κυττάρων, ιδίως εκείνων που παράγουν την μυελίνη, τη μονωτική ουσία γύρω από τα νεύρα, η οποία, όταν καταστρέφεται, εμφανίζονται παθήσεις όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Η έλλειψη ύπνου, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί να επιδεινώσει μερικά συμπτώματα της εν λόγω πάθησης, κατά την οποία το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει το μονωτικό περίβλημα (τη μυελίνη) που προστατεύει τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού, διαταράσσοντας έτσι την ομαλή μετάδοση των ηλεκτρικών σημάτων μέσω των νεύρων. Όμως η επίπτωση της χρόνιας έλλειψης ύπνου στη συγκεκριμένη νόσο είναι κάτι που θα πρέπει να επιβεβαιωθεί από μελλοντικές μελέτες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρ. Κιάρα Κιρέλι του πανεπιστημίου του Ουϊσκόνσιν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Journal of Neuroscience», σύμφωνα με το BBC, έκαναν πειράματα με ποντίκια. Πιστεύουν όμως ότι η ανακάλυψή τους μπορεί να φωτίσει τον ρόλο του ύπνου στην υγεία του ανθρώπινου εγκεφάλου, κυρίως όσον αφορά την πολλαπλή σκλήρυνση (ή σκλήρυνση κατά πλάκας).

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα πρόδρομα (ανώριμα) ολιγοδενδροκύτταρα που θα παράγουν τη μονωτική μυελίνη, διπλασιάζονται κατά τον ύπνο και μάλιστα η αύξησή τους φαίνεται πιο έντονη στη φάση REM (της γρήγορης κίνησης των κλειστών ματιών), που σχετίζεται με τα όνειρα.

Ο ύπνος δρα μέσω της ενεργοποίησης των κατάλληλων γονιδίων που ρυθμίζουν την παραγωγή των εν λόγω βοηθητικών εγκεφαλικών κυττάρων, τα οποία υποστηρίζουν τη λειτουργία των βασικών κυττάρων του εγκεφάλου, των νευρώνων. Όταν τα ποντίκια υποχρεώνονταν να μείνουν ξύπνια, τότε αντίθετα ενεργοποιούνταν τα γονίδια που ρυθμίζουν τον κυτταρικό θάνατο και την αντίδραση στο στρες.

Παραμένει μυστήριο γιατί οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα χρειάζονται τον ύπνο. Διάφορες θεωρίες και επιστημονικές εξηγήσεις έχουν προταθεί, χωρίς να υπάρχει ακόμα ομοφωνία. Οι επιστήμονες πάντως συμφωνούν ότι χάρη στον ύπνο ο οργανισμός ξεκουράζεται και ο εγκέφαλος-νους λειτουργεί καλύτερα.

Πηγή: AΠE-MΠΕ

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_04/09/2013_517046 (accessed 10.9.13)

Η αυτοκτονία στη λογοτεχνία

Ηαυτοκτονία στη λογοτεχνία είναι περισσότερο συχνή (ευτυχώς) από ό,τι στην πραγματική ζωή. Τι θα ήταν τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας, όπως η «Άννα Καρένινα», η «Μαντάμ Μποβαρύ», η «Έντα Γκάμπλερ», οι αρχαίες τραγωδίες, τα σαιξπηρικά δράματα, χωρίς ένα στοιχείο πλοκής όπως η αυτοκτονία και το ειδικό βάρος που αυτή φέρει;

Βέβαια, η αυτοκτονία στη λογοτεχνία δεν έχει (ούτε πρέπει απαραιτήτως να έχει) μεγάλη συνάφεια με την αυτοκτονία στη ζωή: η πρώτη είναι, εκ των πραγμάτων, πιο εξιδανικευμένη, πιο αποσπασματική, πιο αινιγματική. Η αυτοκτονία στη λογοτεχνία είναι η αυτοκτονία ως μεταφορά, ενδύεται συχνά έναν μανδύα αλληγορίας. Αυτό δεν σημαίνει πως πολλές από τις γνήσιες υπαρξιακές αγωνίες που συνδέονται με την αυτοκτονία δεν μεταφέρονται συχνά αυτούσιες στο χαρτί. Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Μέρας Πρόληψης της αυτοκτονίας, ας κάνουμε μία βουτιά σε μερικά (τρόπον τινά) αυτοκτονικά αναγνώσματα.

Δέκα βιβλία με θεματική την αυτοκτονία (8 μυθοπλαστικά + 2 μη μυθοπλαστικά)

1. Αυτόχειρες Παρθένοι του Τζέφρι Ευγενίδη (εκδ. Libro)

Προτού το μάθουμε με την αέρινη αισθητική της Σοφία Κόπολα, το παρθενικό βιβλίο του Ελληνοαμερικανού συγγραφέα έγινε το απόλυτο suicide book της δεκαετίας του ’90. Η ιστορία των πέντε αδελφών Λίσμπον, που υπνοβατούν από μια ζωή καταπίεσης και ανεπίγνωστης κατάθλιψης προς την ανυπαρξία τους (με διάφορους τρόπους, από γκάζι μέχρι χάπια) στοίχειωσε μια γενιά αναγνωστών.

2. Η Κάθοδος των Τεσσάρων του Νικ Χόρνμπι (εκδ. Πατάκης)

Το πιο απολαυστικό και ανέλπιστα feel good «αυτοκτονικό» μυθιστόρημα των τελευταίων ετών, με ήρωες τέσσερις απελπισμένους Βρετανούς που συναντιούνται ένα βράδυ σε ένα από τα στάνταρ σημεία αυτοκτονίας του Λονδίνου και δίνουν μεταξύ τους μια συμφωνία – να αναβάλουν μέχρι νεωτέρας την αυτοκτονία τους – με απρόσμενα αποτελέσματα.

3. Η Κυρία Νταλογουέι της Βιρτζίνια Γουλφ (εκδ. Μεταίχμιο)

Η απώλεια και όχι η αυτοχειρία αυτή καθεαυτή φαίνεται να είναι η θεματική του εξαιρετικά αυτού πολυσύνθετου – και κομβικού για τη μοντερνιστική λογοτεχνία – μυθιστορήματος της Γουλφ. Ποιος μπορεί όμως να ξεχάσει τον αυτοκτονικό Σέπτιμους Γουόρεν Σμιθ και τη σταθερή του πορεία προς ένα άλμα από το παράθυρο;

4. Οι Ώρες του Μάικλ Κάνιγχαμ (εκδ. Λιβάνη)

Companion piece της «Κυρίας Νταλογουέι», εμπνευσμένο από το προαναφερθέν βιβλίο, εξιστορεί τις ιστορίες τριών γυναικών σε τρεις διαφορετικές εποχές, μία εξ αυτών και η ίδια η αυτόχειρας Γουλφ. Οι ήρωες του βιβλίου φλερτάρουν με τη ζωή όσο και με την απεγνωσμένη έξοδο από αυτή.

5. Ο Γυάλινος Κώδων της Σύλβια Πλαθ (εκδ. Μελάνι)

Το ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Πλαθ πραγματεύεται τις περιπέτειές της στη Νέα Υόρκη το καλοκαίρι του 1953, όταν, ενώ έκανε την πρακτική της άσκηση σε γυναικείο περιοδικό, υπέφερε από κατάθλιψη και επιχείρησε να αυτοκτονήσει, προτού οδηγηθεί σε ψυχιατρική κλινική. Όλα αυτά δέκα χρόνια πριν την επιτυχημένη τελικά απόπειρά της.

6. The Book of Bunny Suicides του Άντι Ρίλεϊ

Το πιο αστείο βιβλίο για αυτοκτονίες που θα διαβάσετε ποτέ. Δεκάδες εικονογραφημένοι τρόποι για να αυτοκτονήσει ένα δυστυχισμένο λαγουδάκι. Λόγω της επιτυχίας του, γέννησε και σίκουελ, το Return of the Bunny Suicides.

7. Ο Μύθος του Σίσυφου του Αλμπέρ Καμί (εκδ. Καστανιώτη)

«Η αυτοκτονία είναι το μόνο φιλοσοφικό πρόβλημα», διακηρύσσει ο Καμί στην πραγματεία του – και καταλήγει πως η μοναδική λύση απέναντι στην εγγενώς παράλογη και χωρίς ελπίδα ζωή μας δεν είναι η αυτοκτονία, αλλά μία αενάως επαναστατημένη στάση.

8. Καληνύχτα, Μητέρα της Μάρσα Νόρμαν (εκδ. Θέατρο Αργώ)

Μια απογοητευμένη με τη ζωή γυναίκα ανακοινώνει στη μητέρα της ότι σκοπεύει να αυτοκτονήσει και της αφήνει τις τελευταίες της οδηγίες. Ακολουθεί μία τεράστια μάχη θέλησης, πριν το συγκλονιστικό φιναλέ. Έχει ανέβει και στο ελληνικό θέατρο, με ηθοποιούς όπως η Τζένη Ρουσσέα, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη και η Αιμιλία Υψηλάντη.

9. Αυτοκτονία του Εμίλ Ντιρκέμ

Μπορεί να είναι παρωχημένη σε αρκετά πράγματα, αλλά δεν παύει να είναι η πρώτη σοβαρή επιστημονική μελέτη για τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις της αυτοκτονίας. Και η πρώτη που πιστοποίησε στοιχεία που σήμερα λαμβάνουμε ως δεδομένα, π.χ. ότι οι άνδρες αυτοκτονούν περισσότερο, ότι η αυτοκτονία απαντάται συνήθως σε μεγαλύτερες ηλικίες κλπ.

10. Τα Πάθη του Νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε (εκδ. Άγρα)

Ο κατεξοχήν ρομαντικός ήρωας που έγινε έμβλημα της αυτοκτονίας από έρωτα και ενέπνευσε κύμα μιμητών τον 18ο αιώνα – όχι μόνο στο ντύσιμο και το στυλ αλλά και στις απόπειρες.

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1 (accessed 10.9.13)

Testicle size 'link to father role'

A link between the size of a father's testicles and how active he is in bringing up his children has been suggested by scientists.

Researchers at Emory University, US, said those with smaller testicles were more likely to be involved with nappy changing, feeding and bath time.

They also found differences in brain scans of fathers looking at images of their child, linked to testicle size.

But other factors, such as cultural expectations, also played a role.

Levels of promiscuity and testicle size are strongly linked in animals, those with the largest pair tending to mate with more partners.

The researchers were investigating an evolutionary theory about trade-offs between investing time and effort in mating or putting that energy into raising children. The idea being that larger testicles would suggest greater commitment to creating more children over raising them.

The study, in Proceedings of the National Academy of Science, looked at the relationship between testicle size and fatherhood in 70 men who had children between the ages of one and two.

The team at Emory University in Atlanta performed brain scans while the men were shown pictures of their children.

It showed those with smaller testicles tended to have a greater response in the reward area of the brain than those with a larger size.

MRI scans showed a three-fold difference between the volumes of the smallest and largest testicles in the group.

Those at the smaller end of the spectrum were also more likely, according to interviews with the man and the mother, to be more active in parenting duties.

One of the researchers, Dr James Rilling, told the BBC: "It tells us some men are more naturally inclined to care-giving than others, but I don't think that excuses other men. It just might require more effort for some than others."

The exact nature of any link is not clear.

The researchers believe the size of the testicles, probably through the hormone testosterone, is affecting behaviour. But it is not clear if the process of having a baby may have some effect on the father.

"We know, for instance, that testosterone levels go down when men become involved fathers," said Dr Rilling.

Further studies, involving analysing the size before and after becoming a father, are still needed.

Cultural and societal expectations on the role of the father are also not accounted for in the study.

All of the men were from the Atlanta area so the relative impact of society and biology has not been measured.

SOURCE:

BBC NEWS Health

http://www.bbc.co.uk/news/health-24016988 (accessed 10.9.13)

Guilt is catching

Shaking hands with a cheat or thief, or merely sitting in a chair they used, is likely to make you experience feelings of guilt. That's according to a new study, the first to demonstrate "moral transfer" between people.

Kendall Eskine and his colleagues invited 54 university students one at a time into a room for testing and told half of them that the chair they were sitting in had recently been used by a student who'd been caught stealing from the department. All participants then completed a personality test about how they were feeling "right now". This included items relating to anger, sadness and guilt. Example guilt items included "I feel bad about something" and "I feel like apologising". 

The key finding was that students sitting in a chair previously used by a cheat scored higher on feelings of guilt, but just the same on other emotions. This "suggests moral transfer" said the researchers. A second study with 48 more participants was similar but this time the students shook hands with another person who they were told afterwards had cheated in his exams. This led them to experience increased guilt of their own, especially if they scored highly on a measure of disgust sensitivity. The moral transfer was reduced if they were wearing a glove, which some of them were as part of a supposed consumer test.

These new findings build on past research that showed people preferred to avoid coming into contact with clothing or objects used by a murderer, even though they'd been washed. The new research also complements studies that reveal the way we think of objects as contaminated by the essence of their owners - hence the value of objects that belonged to dead celebrities (see:http://www.thepsychologist.org.uk/archive/archive_home.cfm?volumeID=26&editionID=228&ArticleID=2313).

Eskine's team said there are lots of questions yet to be answered. For instance how might moral transfer affect the source offender? Could they come to feel progressively less guilty as they touch increasing numbers of other people? Relatedly, is it possible for "good" moral emotions to pass between people? Supporting this idea, a study published in 2011 found that using a putter they thought belonged to a famous pro led participants to putt more accurately and perceive the target hole as bigger.

Eskine and co's new study is thought-provoking, no doubt, and has intriguing real-life implications especially for those working with offenders. However its impact is undermined by the use of a small student sample and what the researchers admitted were "heavy-handed" cover stories relating to the cheat and thief. There's a risk the participants gave the answers they thought the researchers were looking for.

_________________________________ 

SOURCE:

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/ (accessed 8/9/13)

Eskine, K. J., Novreske, A., and Richards, M. (2013). Moral Contagion Effects in Everyday Interpersonal Encounters. Journal of Experimental Social Psychology.http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0022103113000954, Author weblink: http://chn.loyno.edu/psychology/bio/kendall-eskine

Further reading. Feeling clean makes us harsher moral judges:http://www.bps-research-digest.blogspot.co.uk/2010/08/feeling-clean-makes-us-harsher-moral.html

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ

Η ασθένεια είναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής. ‘Dr. Bach’ 

Πολλές φορές… 

Το κρυολόγημα ‘στάζει’ όταν ο οργανισμός δεν κλαίει. 

Ο πονόλαιμος ‘φράζει’, όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες. 

Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει. 

Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει… 

Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει. 

Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες. 

Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει. 

Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη. 

Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες. 

Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει. 

Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει. 

Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει. 

Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια σου είναι ‘άκαμπτη’. 

Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή/και έχεις κουραστεί να ‘ζουν’. 

Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου; 

Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο. 

Είναι στο χέρι μας να ζητήσουμε βοήθεια και να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμά της. 

ΠΗΓΗ: 

Κα Υβόννη Καπόν

Tο πρώτο νοσοκομείο απεξάρτησης από το Διαδίκτυο

Aνοίγει τις πόρτες του στην Πενσυλβάνια

Tο πρώτο νοσοκομείο απεξάρτησης από το Διαδίκτυο

Το πρώτο νοσοκομείο διαδικτυακής απεξάρτησης ανοίγει τις πύλες του. Ειδικοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι θα βοηθήσουν τους Αμερικανούς ασθενείς να αφήσουν στην άκρη τα πληκτρολόγιά τους. Όπως λένε, θέλουν 10 μέρες για να γιατρευτούν.

H Αμερικανίδα γιατρός Κίμπερλι Γιονγκ, που συμμετέχει στο πρόγραμμα, μίλησε στο τηλεοπτικό δίκτυο Fox News, λέγοντας πως το Ίντερνετ είναι δωρεάν και αυτό το κάνει τόσο προσβάσιμο, που κάνει κακό. Όσοι εξαρτώνται από το Ίντερνετ αναπτύσσουν περίεργες ψυχικές συμπεριφορές, διαταραχές και αδυναμία συγκέντρωσης.

Τι περιλαμβάνει η απεξάρτηση; Ομαδικές συνεδρείες, νοσηλεία 10 ημερών (και άνω, για δύσκολες περιπτώσεις), συζητήσεις με ειδικούς και άλλα.

Η καθηγήτρια Γιονγκ εξηγεί πως οι ασθενείς κατά την παραμονή τους στο νοσοκομείο θα είναι σε πλήρη απομόνωση. Και πριν πάρουν εξιτήριο, οι ειδικοί θα ελέγξουν κατά πόσο είναι έτοιμοι να βγουν στον έξω κόσμο χωρίς να κυλήσουν πάλι στις ατελείωτες ώρες σερφαρίσματος. 

Σε αντίθεση με την κατανάλωση αλκοόλ, η Αμερικανίδα καθηγήτρια επισημαίνει ότι η χρήση του Ίντερνετ είναι δύσκολο να αποφευχθεί σε πολλές περιπτώσεις, καθώς ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας.

ΠΗΓΗ:

| E-Radio.gr Blog

http://www.e-radio.gr/blog/post.asp?uid=18874 (accessed 8/9/13)

Driving video game reverses age-related mental decline

Car racing video games usually appeal to youngsters more than their grandparents. That could change if the results of a new study prove to be persuasive. A team led by Adam Gazzaley report that older adults aged 60 to 85 who played a customised driving video game called "NeuroRacer" didn't just get better at the game with sustained practice, they also improved on other mental tasks tapping memory and attention that decline with age. What's more, the researchers found these cognitive benefits correlated with changes to the electrical activity of the brain, as recorded by EEG.

On the surface, these results appear to represent the "holy grail" of brain training whereby practice on one kind of mental task leads to benefits that generalise to other aspects of mental performance (hopefully with real-life beneficial consequences). The study breaks the recent trend for negative headlines prompted by research and meta-analyses that suggested brain training (especially working memory training) benefits consistently fail to transfer. In April the New Yorker put it starkly - "brain games are bogus".

The multi-task version of NeuroRacer involves two elements: using a control pad to keep a car in the centre of a winding road, while simultaneously responding to the intermittent appearance of shapes on the screen. Players have to press a button as quickly as possible if a green circle appears, but withhold responding to any other shapes. An initial experiment with 174 participants aged 20 to 79 showed that performance on the game declines linearly across the life-span, with a particularly notable drop between the twenties and thirties.

To test the effects of training, Gazzaley and his colleagues invited 16 older participants to play on this multi-task version of NeuroRacer for one hour a day, three days a week, for four weeks. As they improved, the game got harder. The participants' performance was tested at baseline, after training and again six months later. The key measure was how much performance on each element (driving or shape identification) diminished when the two tasks featured together compared with when they were tested on their own.

The researchers' witnessed dramatic improvements in their elderly volunteers. After the training, the participants were better able to perform both elements of the game at once (in fact they now outperformed 20-year-old newcomers to the game), and this improvement was sustained after six months without play. Most exciting of all from a brain training perspective, the participants also showed post-training improvements on computer tasks that depend on working memory (mentally juggling information) and sustained attention.

These gains were not shown by two control groups of older adults. One group trained on the two NeuroRacer game elements (driving and shapes) separately. Their performance improved on these individual elements when presented on their own, but their performance on the multi-task version of the game did not improve, and they didn't show any other cognitive gains. Another control group completed no training, and they too failed to show improvements on the multi-task version of the game or other cognitive gains.

The behavioural results are supplemented by brain wave recordings taken while the participants played the game. Only the group who completed training on the multi-task version of the game showed post-training changes in two neural markers - increased midline theta frontal activity (thought to indicate increased cognitive control) and increased functional connectivity between frontal and posterior brain regions. A follow-up study showed that prior to training, these two neural markers were diminished in older adults compared with younger adults, but post-training, the older adults brains' showed similar activity to the younger group.

Gazzaley and his colleagues said their effect sizes for the benefits of the multi-tasking training were "medium to large" for both the behavioural changes and the neural measures. "The sustained multitasking cost reduction over time and evidence of generalisability to untrained cognitive control abilities provide optimism for the use of an adaptive, interference-rich, video game approach as a therapeutic tool for the diverse populations that suffer from cognitive control deficits (e.g. ADHD, depression, dementia)," the researchers concluded.

These results are certainly promising, and the combination of behavioural and neural measures is admirable, but there are several reasons for skepticism. Although the study featured an "active" control group who trained on the separate elements of the game, the researchers made no attempt to measure their participants' expectations about the likely effects of the different forms of training. It's possible training on the multi-task version of the game led to greater expectations of mental benefits, and this could have formed the basis for a larger placebo effect.

Related to this, there's no mention in the study of whether the researchers who interacted with the participants were blind to the study aims or to which condition each participant had been allocated to. This means it is possible researchers may have inadvertently instilled greater motivation and confidence in the participants in the multi-tasking training condition.

Another thing - we're not given any information on whether the participants were drivers in real life. But assuming a large number were, an obvious question is why the multi-task challenge of the video-game led to benefits above and beyond the likely far more intense multi-task challenge of real-life driving? The power of participant expectations and researcher enthusiasm could provide part of the answer (the way game difficulty adapted to player performance is another likely factor). As well as the small sample size, one further limitation of this new research is the lack of any measure of whether and how the video-game training benefits affected the participants in their everyday lives. 

_________________________________ 

SOURCE

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk

J. A. Anguera, J. Boccanfuso, J. L. Rintoul, O. Al-Hashimi, F. Faraji, J. Janowich, E. Kong, Y. Larraburo, C. Rolle, E. Johnston, and A. Gazzaley (2013). Video game training enhances cognitive control in older adults. Nature: http://dx.doi.org/10.1038/nature12486,  Author weblink: http://gazzaleylab.ucsf.edu/

Further reading. Psychology's placebo problem:http://www.thepsychologist.org.uk/blog/11/blogpost.cfm?threadid=2329&catid=48

Working memory training does not live up to the hype: http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2013/02/working-memory-training-does-not-live.html

Miniature 'human brain' grown in lab

By James GallagherHealth and science reporter, BBC News

Cross-section of miniature human brains termed cerebral organoids

Miniature "human brains" have been grown in a lab in a feat scientists hope will transform the understanding of neurological disorders.

The pea-sized structures reached the same level of development as in a nine-week-old foetus, but are incapable of thought.

The study, published in the journal Nature, has already been used to gain insight into rare diseases.

Neuroscientists have described the findings as astounding and fascinating.

The human brain is one of the most complicated structures in the universe.

Scientists at Institute of Molecular Biotechnology of the Austrian Academy of Sciences have now reproduced some of the earliest stages of the organ's development in the laboratory.

Brain bath

They used either embryonic stem cells or adult skin cells to produce the part of an embryo that develops into the brain and spinal cord - the neuroectoderm.

This was placed in tiny droplets of gel to give a scaffold for the tissue to grow and was placed into a spinning bioreactor, a nutrient bath that supplies nutrients and oxygen.

A cerebral organoid - the brown pigments are a developing retina

The cells were able to grow and organise themselves into separate regions of the brain, such as the cerebral cortex, the retina, and, rarely, an early hippocampus, which would be heavily involved in memory in a fully developed adult brain.

The researchers are confident that this closely, but far from perfectly, matches brain development in a foetus until the nine week stage.

The tissues reached their maximum size, about 4mm (0.1in), after two months.

The "mini-brains" have survived for nearly a year, but did not grow any larger. There is no blood supply, just brain tissue, so nutrients and oxygen cannot penetrate into the middle of the brain-like structure.

One of the researchers, Dr Juergen Knoblich, said: "What our organoids are good for is to model development of the brain and to study anything that causes a defect in development.

"Ultimately we would like to move towards more common disorders like schizophrenia or autism. They typically manifest themselves only in adults, but it has been shown that the underlying defects occur during the development of the brain."

The technique could also be used to replace mice and rats in drug research as new treatments could be tested on actual brain tissue.

“I think it's just mindboggling”Prof Paul MatthewsImperial College London

Researchers have been able to produce brain cells in the laboratory before, but this is the closest any group has come to building a human brain.

The breakthrough has excited the field.

Prof Paul Matthews, from Imperial College London, told the BBC: "I think it's just mindboggling. The idea that we can take a cell from a skin and turn it into, even though it's only the size of a pea, is starting to look like a brain and starting to show some of the behaviours of a tiny brain, I think is just extraordinary.

"Now it's not thinking, it's not communicating between the areas in the way our brains do, but it gives us a real start and this is going to be the kind of tool that helps us understand many of the major developmental brain disorders."

The team has already used the breakthrough to investigate a disease called microcephaly. People with the disease develop much smaller brains.

A much smaller brain develops with microcephaly

By creating a "mini-brain" from skin cells of a patient with this condition, the team were able to study how development changed.

“It's a long way from conscience or awareness or responding to the outside world. There's always the spectre of what the future might hold, but this is primitive territory”Dr Zameel CaderJohn Radcliffe Hospital

They showed that the cells were too keen to become neurons by specialising too early. It meant the cells in the early brain did not bulk up to a high enough number before specialising, which affected the final size of even the pea-sized "mini-brains".

The team in Vienna do not believe there are any ethical issues at this stage, but Dr Knoblich said he did not want to see much larger brains being developed as that would be "undesirable".

Dr Zameel Cader, a consultant neurologist at the John Radcliffe Hospital in Oxford, said he did not see ethical issues arising from the research so far.

He told the BBC: "It's a long way from conscience or awareness or responding to the outside world. There's always the spectre of what the future might hold, but this is primitive territory."

The "mini brain" is roughly the size and developmental level of a nine-week foetus

Dr Martin Coath, from the cognition institute at Plymouth University, said: "Any technique that gives us 'something like a brain' that we can modify, work on, and watch as it develops, just has to be exciting.

"If the authors are right - that their 'brain in a bottle' develops in ways that mimic human brain development - then the potential for studying developmental diseases is clear. But the applicability to other types of disease is not so clear - but it has potential.

"Testing drugs is, also, much more problematic. Most drugs that affect the brain act on things like mood, perception, control of your body, pain, and a whole bunch of other things. This brain-like-tissue has no trouble with any of these things yet."

SOURCE:

BBS News- Health

http://www.bbc.co.uk/news/health-23863544(accessed 2/9/13)

Εντοπίστηκαν νέα γονίδια υπεύθυνα για την παιδική επιληψία

Μια μεγάλη διεθνής ομάδα ερευνητών ανακάλυψε δύο νέα γονίδια και 25 άλλες γενετικές μεταλλάξεις που εμπλέκονται στην επιληψία, ιδίως την παιδική.

Η ανακάλυψη, που αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην προσπάθεια να κατανοηθεί η βιολογική-γενετική αιτιολογία πολύπλοκων νευρολογικών διαταραχών όπως η επιληψία, δημιουργεί ελπίδες για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων στο μέλλον.

Οι 115 ερευνητές της κοινοπραξίας Epi4K (ή Epilepsy 4000), από 40 ερευνητικά κέντρα τριών ηπείρων, με επικεφαλής τον καθηγητή νευρολογίας Ντάνιελ Λεβενστάιν του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια- Σαν Φρανσίσκο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ανέλυσαν το DNA 264 επιληπτικών παιδιών και των γονιών τους. Με αυτό τον τρόπο, εντόπισαν έξι «ένοχα» γονίδια, από τα οποία τα τέσσερα ήσαν ήδη γνωστά, καθώς και δύο άγνωστα μέχρι τώρα, τα γονίδια GABRB3 και ALG13 που, όταν υφίστανται μια σειρά από μεταλλάξεις, αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο επιληψίας.

Οι επιληπτικές εγκεφαλοπάθειες είναι μια ομάδα σοβαρών νευρολογικών διαταραχών που χαρακτηρίζονται από την εμφάνιση επιληπτικών κρίσεων ήδη από την παιδική ηλικία. Οι κρίσεις αυτές -που «πυροδοτούνται» από την διαταραγμένη λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων- συχνά συνοδεύονται από άλλα νοητικά-γνωσιακά προβλήματα και διαταραχές συμπεριφοράς, που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των παιδιών και γενικότερα των οικογενειών τους.

Η επιληψία είναι πιθανότερο να πλήξει ένα νήπιο ή ένα παιδί παρά έναν ενήλικο. Περίπου ένα στα 2.000 παιδιά θα εμφανίσει επιληψία πριν τα πρώτα γενέθλιά του. Πάνω από το ένα τρίτο των ασθενών δεν ανταποκρίνονται στα υπάρχοντα φάρμακα, τα οποία αδυνατούν να καταπολεμήσουν τη νόσο σε μοριακό επίπεδο.

Η αιτία των επιληπτικών εγκεφαλοπαθειών παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Αν και τα γονίδια θεωρείται ότι παίζουν μεγάλο ρόλο, μέχρι στιγμής ένας μικρός μόνο αριθμός τους έχει εντοπιστεί που να εμπλέκεται στη νόσο. Παρά τη νέα ανακάλυψη, μέχρι σήμερα οι επιστήμονες έχουν γνωρίσει μόνο το 10% περίπου των γενετικών αιτιών των επιληπτικών εγκεφαλοπαθειών, δηλαδή πολύ απέχουν ακόμα από το να έχουν πραγματικά φωτίσει το γενετικό υπόβαθρο της πάθησης.

Όπως επιβεβαίωσε και η νέα γενετική ανάλυση, οι υπεύθυνες μεταλλάξεις συχνά είναι νέες (de novo), καθώς εμφανίζονται για πρώτη φορά σε μια οικογένεια (στο σπέρμα του πατέρα ή το ωάριο της μητέρας) και, στη συνέχεια, μεταφέρονται στο παιδί. Τα γονίδια που «ενοχοποιούνται» για την επιληπτική εγκεφαλοπάθεια, έχουν υποστεί πολλαπλές τέτοιες πρόσφατες μεταλλάξεις. Αρκετές από αυτές τις μεταλλάξεις είναι ήδη γνωστό ότι εμπλέκονται και σε άλλες νευροαναπτυξιακές διαταραχές όπως ο αυτισμός.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature12439.html

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_12/08/2013_513715 (accessed 2/9/13)

"I'm really good with my hands and I hit him" - Children's descriptions of harming siblings and friends

The capacity for animosity between child siblings is legendary. Psychologist Judy Dunn has described the "devastating lack of inhibition". Stephen Bank and Michael Kahn wrote about a relationship "emotionally charged with murderous intention." For a new study, Holly Recchia asked 34 seven-year-olds, 33 eleven-year-olds and 34 sixteen-year-olds (all with a younger sibling) to describe a specific time that they caused harm or upset to their sibling and a specific occasion that they caused harm or upset to a friend.

There were clear differences in the kind of scenarios involving siblings or friends. Harms inflicted on friends were usually relationship-based, seen as less foreseeable, often unfortunate, unintended and frequently involved failing to dedicate sufficient time to a friend. For instance, one eleven-year-old girl described how her friend had become mad with her because she'd spent so much time doing "athletic things" with a sporty friend and her gang. "Kelsey got mad at me and thought I hated her ... cuz I wasn't playing with her. And so then we were talking on Facebook and I told her why and we, we hanged out after."

In contrast, harms inflicted on siblings were often related to explicitly offensive behaviour, including teasing and quarrels over sharing of belongings. Many scenarios involved cycles of coercion and the descriptions frequently had a ruthless tone. "I called him a stupid, mean, nasty little elf-brother! He IS pretty short," said another eleven-year-old girl. "I learned this from my friends ... when you make somebody flinch, you punch them twice and say 'two for flinching'. So I did that to her and I just kept on doing it and doing it and doing it," recalled an eleven-year-old boy. 

Recchia and her team think that these contrasting experiences play a complementary role in shaping children's moral development. The experience of upsetting friends teaches children that it is not always possible to anticipate the harm you may cause even when none is intended. Harm inflicted on siblings teaches them about cycles of coercion, "the absurdity or senselessness of conflict", and they acquire experience of remorse and regret (despite the ruthlessness, regret was also a common theme in the narratives about hurting siblings). 

Regards differences with age, the seven-year-olds were more likely than older children to invalidate their siblings' perspective; they also referred more often to the sadness of friends than of siblings. Older teens showed the same general pattern of responses as found across the whole sample, but there was a greater similarity in their accounts about friends and siblings. The researchers said this likely reflects the fact that as children mature they become less cautious about upsetting friends (they learn that friendships can be repaired), while there is a simultaneous mellowing of relations with siblings. Overall the results were largely similar for girls and boys. 

"Our results provide new insight into how these [sibling and friend] relationships may make distinct contributions to children's understanding of themselves and others as imperfect but fundamentally moral agents," the researchers concluded. 

_________________________________ 

SOURCE:

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Recchia, Cecilia Wainryb, and Monisha Pasupathi (2013). “Two for Flinching”: Children’s and Adolescents’ Narrative Accounts of Harming Their Friends and Siblings Child Development DOI:http://dx.doi.org/10.1111/cdev.12059

Author weblink: http://www.psych.utah.edu/people/person.php?id=197