How your mood changes your personality

Participants scored higher on neuroticism & lower on extraversion when they were sad

Except in extreme cases of illness or trauma, we usually expect each other's personalities to remain stable through life. Indeed, central to the definition of personality is that it describes pervasive tendencies in a person's behaviour and ways of relating to the world. However, a new study highlights the reality - your personality is swayed by your current mood, especially when you're feeling down.

Jan Querengässer and Sebastian Schindler twice measured the personality of 98 participants (average age 22; 67 per cent female), with a month between each assessment. Before one of the assessments, the participants either watched a ten-minute video designed to make them feel sad, or to make them feel happy. The sad clip was from the film Philadelphia and Barber's Adagio for Strings was also added into the mix. The happy video showed families reunited after the fall of the Berlin Wall, together with Mozart's Eine klieine Nachtmusik. Before their other personality assessment, the participants watched a neutral video about people with extreme skills.

When participants answered questions about their personality in a sad state, they scored "considerably" higher on trait neuroticism, and "moderately" lower on extraversion and agreeableness, as compared with when they completed the questionnaire in a neutral mood state. There was also a trend for participants to score higher on extraversion when in a happy mood, but this didn't reach statistical significance. The weaker effect of happy mood on personality may be because people's supposed baseline mood (after the neutral video) was already happy. Alternatively, perhaps sad mood really does have a stronger effect on personality scores than happiness. This would make sense from a survival perspective, the researchers said, because sadness is usually seen as a state to be avoided, while happiness is a state to be maintained. "Change is more urgent than maintenance," they explained.

These results complement previous research suggesting that a person's personality traits are associated with more frequent experience of particular emotions. For example, there's evidence that high scorers on extraversion experience more happiness than lower scorers. However, the new data highlight how the relationship can work both ways - with current emotional state also influencing personality (or the measurement of personality, at least). We are familiar with this in our everyday lives - even our most vivacious friends can seem less friendly and sociable when they're down. With strangers though, it's easy to forget these effects and assume that their behaviour derives from fixed personality rather than temporary mood.

Although this research appears to challenge the notion of personality as fixed, the results, if heeded, could actually help us drill down to a person's underlying long-term traits. As Querengässer and Schindler explained, "becoming aware of participants' emotional state and paying attention to the possible implications on testing could lead to a notable increase in the stability of assessed personality traits."

_________________________________

SOURCE: http://www.bps-research-digest.blogspot.co.uk/2014/07/how-your-mood-changes-your-personality.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 24.7.14)

Querengässer, J., & Schindler, S. (2014). Sad but true? - How induced emotional states differentially bias self-rated Big Five personality traits BMC Psychology, 2 (1) DOI: 10.1186/2050-7283-2-14

Η Ψυχολογία των Χρωμάτων

Η αναγνώριση των χρωμάτων συνδέεται με βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Το περιβάλλον του ατόμου είναι γεμάτο από χρώματα. Η φύση, από μόνη της, είναι ένας πίνακας γεμάτος από χρώματα, το κίτρινο του ήλιου, το μπλε της θάλασσας… Επίσης οι κοινωνικές επιρροές σε κάποια μέρη το μαύρο αντιπροσωπεύει το πένθος ενώ σε άλλα μέρη το λευκό. Συνεπώς, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι «προγραμματισμένος» να αντιδρά στα χρώματα, τα οποία επηρεάζουν τόσο τις σκέψεις όσο και τα συναισθήματα του ατόμου.

Ενώ η αντίληψη του χρώματος είναι υποκειμενική, κάποιες χρωματικές επιρροές είναι κοινές παγκοσμίως. Τα χρώματα είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια της μη λεκτικής επικοινωνίας. Μεταφέρουν, στιγμιαία, έννοιες και μηνύματα. Παρακάτω υπάρχουν κάποια παραδείγματα ως προς το πώς κάποια χρώματα γίνονται αντιληπτά και τι «μηνύματα» μεταφέρουν.

Λευκό: Το παγκόσμιο χρώμα ειρήνης και καθαρότητας.

Εκφράζει: Προστασία

Ισορροπία

Καθαρότητα

Αθωότητα

Ειρήνη

Αγνότητα Διαύγεια

Αποστείρωση

Απλότητα

Παράδοση 

Ειλικρίνεια 

Κίτρινο: Μπορεί να μεταφέρει αντικρουόμενα μηνύματα. Λαμπερό και άκρως ορατό, τραβάει την προσοχή, δημιουργεί ευτυχία (χαρά) αλλά και ζεστασιά. Διεγείρει πνευματικά γι’αυτό βοηθάει, η διακριτική του παρουσία, σε εργασιακούς χώρους. Προσοχή χρειάζεται στην υπερβολή του κίτρινου χρώματος καθώς μπορεί να προκαλέσει ανησυχία αλλά και επιθετικότητα. Στην πρώτη συνέντευξη ενός υποψηφίου, η κίτρινη λεπτομέρεια στα ρούχα του μπορεί να εκφράσει την πνευματικότητα και την οξυδέρκειά του.

Εκφράζει: Ευθυμία

Δειλία

Περιέργεια

Ευτυχία

Χαρά Παιχνιδιάρικη διάθεση

Θετικότητα

Ευδιαθεσία 

Ζεστασιά 

Πορτοκαλί: Συνδυάζει τις ιδιότητες του κόκκινου και του κίτρινου, τα οποία συχνά χρησιμοποιούνται για να τραβούν την προσοχή. Δημιουργεί παιχνιδιάρικη διάθεση, ζωηρά συναισθήματα, ή ακόμα και επιθυμία. Τα διακριτικά πορτοκαλί αξεσουάρ στην ενδυμασία ενός ατόμου μπορούν να εκφράσουν τον ανοιχτό του χαρακτήρα, ότι είναι φιλικό, ευχάριστοι και ζεστό. Το πορτοκαλί είναι ένα χρώμα που ανοίγει την όρεξη.

Εκφράζει: Δημιουργικότητα

Ενθουσιασμό

Διασκέδαση

Ζωντανό πνεύμα

Νεανικότητα Είναι: Προσιτό

Πρόσχαρο

Ανοιχτόκαρδο 

Κόκκινο: Ένα έντονο χρώμα που μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα. Μπορεί να φέρει στο μυαλό αίμα και πόλεμο αλλά και αγάπη και πάθος. «Αρπάζει» την προσοχή του παρατηρητή. Είναι γνωστό ότι αυξάνει την πίεση του ατόμου και ότι διεγείρει την πείνα. Υο κόκκινο μπορεί να δείξει δυναμισμό και επιτυχία. Διεγείρει πνευματικά αλλά και σωματικά.

Εκφράζει: Δράση

Περιπέτεια 

Επιθετικότητα 

Κίνδυνο

Ενεργητικότητα Δυναμισμό

Ενθουσιασμό

Αγάπη 

Πάθος

Δύναμη/ σθένος 

Ροζ: ένα γυναικείο χρώμα που προκαλεί συναισθήματα αθωότητας και απλότητας. Γενικά βοηθάει στην έκφραση των συναισθημάτων και την εξισορρόπησή τους.

Εκφράζει: Εκτίμηση

κατανόηση

Ευαισθησία

απαλότητα

Θηλυκότητα Ευγνωμοσύνη

Αθωότητα

Ρομαντισμό Είναι: Λουλουδένιο

Ευγενικό

Κοριτσίστικο

Απαλό

Γαλήνιο 

Μοβ: Υποδηλώνει βασιλικό αξίωμα, μυστήριο, πνευματικότητα και επιτήδευση. Ως συνδυασμός κόκκινου και μπλε, έχει ταυτόχρονα θερμές και ψυχρές ιδιότητες. Το βρίσκεις σε πολλά εκπαιδευτικά και πολυτελή προϊόντα. Το μοβ είναι ένα χρώμα που δε συναντά κανείς στην φύση. Αυτό του προσδίδει μυστήριο και πολυτέλεια.

Εκφράζει: Ακρίβεια 

Φαντασία

Δικαιοσύνη

Μυστήριο

Αριστοκρατικότητα Είναι: Ηγεμονικό

Βασιλικό

Σοφιστικό

Πνευματικό 

Μπλε: Ένα ήρεμο χρώμα που μπορεί να δημιουργήσει εικόνες εξουσίας, επιτυχίας και ασφάλειας. Οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι τους αρέσει τουλάχιστον μία από τις αποχρώσεις του μπλε. Σε χώρους μπορεί να προκαλέσει χαλάρωση και ηρεμία ενώ σε ρούχα προσδίδει αξιοπιστία και ασφάλεια. Αποχρώσεις του, όπως το γαλάζιο και το σιέλ, μπορούν να μειώσουν την διάθεση για φαγητό.

Εκφράζει: Εξουσία

Ηρεμία

Εμπιστοσύνη

Αξιοπρέπεια

Κατεστημένο Δύναμη

Εξουσία

Σιγουριά

Γαλήνη

Αξιοπιστία 

Πράσινο: Αντιπροσωπεύει την ζωή και την ανανέωση. Είναι ένα χρώμα που ηρεμεί, γαληνεύει και αναπαύει αλλά μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύσει την ζήλεια και την απειρία. Σε χώρους φέρνει το αίσθημα της αισιοδοξίας, ελπίδας, δύναμης και αντοχής. Είναι σύμβολο γονιμότητας αλλά και ευημερίας.

Εκφράζει: Φρεσκάδα 

Αρμονία

Υγεία

Απειρία

Χρήματα Φύση

Ανανέωση

Γαλήνη 

Ηρεμία Είναι: Καθαρό και ψυχρό

Περιβαλλοντικό 

Θεραπευτικό 

Καφέ: Το καφέ είναι συνδεδεμένο με την φύση, το ξύλο και την χρησιμότητα. Εκπέμπει απλότητα, ζεστασιά και σιγουριά. Είναι ένα ουδέτερο χρώμα που προσφέρει σταθερότητα και ευνοεί την συνεργασία.

Εκφράζει: Ηρεμία

Βάθος 

Γη

Τραχύτητα

Πλούτο / αφθονία Απλότητα

Σοβαρότητα

Ευφυΐα

Δεξιοτεχνία

Χρησιμότητα Είναι: Ζεστό

Φυσικό 

Γκρι: Φυσικό και ψυχρό.

Εκφράζει: Εξουσία

Αμβλύτητα 

Ταπεινότητα

Κυκλοθυμία / Κατήφεια 

Πρακτικότητα Σεβασμό

Εκτίμηση

Μελαγχολία 

Ισορροπία Είναι: Επιχειρησιακό / εταιρικό 

Μαύρο: Συμβολίζει την απειλή ή το κακό, δημοφιλές ως ένδειξη δύναμης. Εκφράζει τη σοβαρότητα και την επισημότητα γι’αυτό προτιμάτε σε επίσημες ενδυμασίες.

Εκφράζει: Εξουσία

Ευκρίνεια

Μυστήριο

Σοφιστικό χαρακτήρα Είναι: Κλασικό

Συντηρητικό

Ευκρινές

Τυπικό

Σοβαρό Παραδοσιακό

Οι αποχρώσεις του κόκκινου είναι ζεστές και δημιουργούνται από το κόκκινο, το πορτοκαλί και το κίτρινο. Αυτά τα ζεστά χρώματα προκαλούν συναισθήματα ζεστασιάς και άνεσης αλλά και θυμού και εχθρότητας.

Οι αποχρώσεις του μπλε είναι ψυχρές και δημιουργούνται από το μπλε, το μοβ και το πράσινο. Αυτά τα χρώματα συχνά περιγράφονται ως ήρεμα αλλά μπορούν να προκαλέσουν και συναισθήματα θλίψης και αδιαφορίας/ απάθειας.

Θερμά χρώματα είναι καλό να αποφεύγονται από άτομα με υπέρταση και από εκείνα που πάσχουν από συχνές αιμορραγίες. Συνεπώς, ψυχρά χρώματα είναι καλό να αποφεύγουν τα υποτασικά, υποτονικά και αναιμικά άτομα.

SOURCE: http://www.skepsy.gr/index.php/el/articles/138-i-psychologia-twn-xrwmatwn(accessed 19.7.14)

Do friends have similar genomes?

By Jonathan WebbScience reporter, BBC News

Is your DNA more similar to that of your friends, or your fourth cousins?

A study from a controversial pair of US researchers claims that we are more genetically similar to our friends than we are to strangers.

Looking at differences between nearly 2,000 people, recruited as part of a heart study in a small US town, they found that friends shared about 0.1% more DNA, on average, than strangers.

While small, this is the same level of similarity expected for fourth cousins.

Other scientists are sceptical about the paper, which was published inPNAS.

"I think that they're unusual findings, and that usually draws criticisms from scientists," said Prof James Fowler, one of the study's authors and a professor of both medical genetics and political science at the University of California, San Diego.

Together with Prof Nicholas Christakis from Yale University, Prof Fowler analysed nearly 500,000 single-letter markers from across the genome, using data from the Framingham Heart Study.

These results were useful because as well as providing DNA samples, participants were asked who their closest friends were. "Because the study started in a small community, many people that were named as friends, also happened to be involved in the study," Prof Fowler explained.

So he and Prof Christakis calculated a "kinship coefficient" using the genetic markers from pairs of friends and strangers, and found that it was slightly higher among friends.

"We're not really making claims about specific candidate genes here," Prof Fowler told BBC News. "We're making claims about structural characteristics across the entire genome."

Continue reading the main story

“Start Quote

[This is not] just being driven by people who were accidentally friends with their fourth cousins and didn't tell us”Prof James FowlerUniversity of California, San Diefo

Disputed conclusions

Other researchers have expressed concern about different factors that could affect the results - such as ethnicity or other types of "population stratification" - which could make people both genetically similar and more likely to be friends.

Prof Evan Charney from Duke University, who has criticised earlier research by Fowler and Christakis, said this type of analysis only works if none of the subjects are related to each other at all, which is difficult to confirm.

"These studies depend upon that assumption - that you're looking at thousands of people who are not related," he told the BBC.

The authors, however, tried to allow for any stratification or family relationships within their population, in a smaller comparison of 907 pairs of friends, this time including nearly 1.5 million genetic markers.

"We excluded any one of them that had any relatedness whatsoever," explained Prof Fowler. "We didn't want anyone to think that this was just being driven by people who were accidentally friends with their fourth cousins and didn't tell us."

The study compared one-letter differences known as "single nucleotide polymorphisms"

Dr Rory Bowden, a statistician and lecturer at the Wellcome Trust Centre for Human Genetics in Oxford, also expressed reservations about whether the study could be confounded by "very subtle genetic population structure".

"I wonder whether [these methods can fully account for] factors known to drive friendships, like church membership, sports or other cultural affinities, that would also lead to a correlation with genotype," he said, "because they reflect differences in places of origin within Europe of the Framingham participants."

Prof Charney further points out that studies like this can over-emphasise the importance of our DNA sequence itself. "People do not have the same genome in all the cells and tissues of their body," he said.

With some exceptions, like the mutations that cause rare genetic diseases, Prof Charney argues that even in great numbers, the single-letter genetic markers used in studies like this one have not proved very informative about human traits and behaviour.

But the study's authors remain confident. "Most people don't even know who their fourth cousins are!" said Prof Christakis. "Yet we are somehow, among a myriad of possibilities, managing to select as friends the people who resemble our kin."

SOURCE:

http://www.bbc.com/news/science-environment-28295969(accessed 15.7.14)

Why does your voice sound different on a recording?

No one likes listening to themselves, but why? It’s because when you speak you hear yourself in two different ways.

What makes a recording of our voice sound so different... and awful? It’s because when you speak you hear your own voice in two different ways. Greg Foot explains all. (Refer to the relevant video on this blog)

The first is through vibrating sound waves hitting your ear drum, the way other people hear your voice. The second way is through vibrations inside your skull set off by your vocal chords. Those vibrations travel up through your bony skull and again set the ear drum vibrating. However as they travel through the bone they spread out and lower in pitch, giving you a false sense of bass. Then when you hear a recording of your voice, it sounds distinctly higher.

SOURCE:

http://www.bbc.com/future/story/20130913-why-we-hate-hearing-our-own-voice (accessed 15.7.14)

Ευκαιρίες σε κωφούς και καλλιτέχνες με αναπηρία

Νέα ιστοσελίδα δημιουργεί παγκόσμιες ευκαιρίες για καλλιτέχνες με αναπηρία

Η νέα ιστοσελίδα (www.disabilityartsinternational.org) είναι δημιουργία του Βρετανικού Συμβουλίου. Αφετηρία και έμπνευση της νέας ιστοσελίδας αποτελεί η παράδοση της Μεγάλης Βρετανίας στον χώρο των τεχνών για καλλιτέχνες με αναπηρία, η δουλειά των οποίων έχει παρουσιαστεί ευρέως σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ιστοσελίδα που έχει σχεδιαστεί για ένα παγκόσμιο κοινό - που απαρτίζεται από επαγγελματίες του χώρου των τεχνών, υπεύθυνους προγράμματος πολιτιστικών χώρων και επιμελητές τέχνης- δίνει την δυνατότητα σε καλλιτέχνες με αναπηρία και σε καλλιτεχνικές εταιρείες που απευθύνονται σε ανθρώπους με αναπηρία (disabled –led companies) να παρουσιάσουν την δουλειά τους.

Επιπλέον, η ιστοσελίδα παραθέτει παραδείγματα, μαρτυρίες και μελέτες παρουσιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η Μεγάλη Βρετανία έχει καταφέρει να ηγείται του χώρου του πολιτισμού για ανθρώπους με αναπηρία ενώ το British Council έχει μακρά ιστορία συνεργασίας με Βρετανούς καλλιτέχνες με αναπηρία, διευκολύνοντας έτσι τον διάλογο σχετικά με τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η ευρύτερη κοινωνία ασχολείται με την αναπηρία. Η ιστοσελίδα Disability Arts International δημιουργήθηκε σε μια περίοδο με αυξημένο ενδιαφέρον για τη βρετανική σκηνή καλλιτεχνών με αναπηρία, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην επιτυχία του Unlimited – του φεστιβάλ που διοργανώθηκε στο πλαίσιο των Παραολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου 2012.

Ο Graham Sheffield, διευθυντής του Βritish Council, Αrts, δήλωσε:«Σε όλο τον κόσμο των τεχνών το τοπίο για Kωφούς και καλλιτέχνες με αναπηρία αλλάζει. Καλλιτέχνες που έχουν μια μοναδική «εμπειρία» και γνώση του κόσμου παράγουν μοναδική τέχνη. Υπεύθυνοι προγραμμάτων και παραγωγοί αναγνωρίζουν όλο και περισσότερο ότι οι καλλιτέχνες με μία μεμονωμένη οπτική όχι μόνο μπορούν να προκαλέσουν τις παραδοσιακές αφηγήσεις, αλλά μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο και το αισθητικό κριτήριο που επηρεάζει την πρόσληψη των ίδιων των τεχνών. H ιστοσελίδα Disability Arts International παρέχει τον χώρο στους επαγγελματίες των τεχνών για να ανακαλύψουν περισσότερα για τους ίδιους τους Κωφούς καλλιτέχνες και τους καλλιτέχνες με αναπηρία, καθώς επίσης και για τον χώρο στον οποίο εργάζονται.

Ο δικτυακός τόπος περιλαμβάνει αυτή τη στιγμή πολιτιστικούς οργανισμούς και εταιρείες όπως οι Graeae Theatre, CandoCo, The British Paraorchestra, και Bobby Bakers’ Daily Life Ltd, ενώ ταινίες που φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα περιλαμβάνουν σχολιασμό από τον Διευθυντή της τελετής έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, Jenny Sealey MBE, την Καλλιτεχνική Διευθυντρια της Dance Umbrella, Emma Gladstone, και τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Young Vic, David Lan.

H ιστοσελίδα Disability Arts International είναι μέρος του Unlimited Access, ενός πανευρωπαϊκού προγράμματος που διοργανώνεται από το British Council σε συνεργασία με τους οργανισμούς Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Ελλάδα), VoÁrte (Πορτογαλία) και Croatian Institute for Movement and Dance (Κροατία).

ΠΗΓΗ

http://www.athensvoice.gr/article/culture/%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B7/%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1(accessed 15.7.14)

Wearing Red: The Danger Signals It Sends

New study shows that everyone knows what wearing red means, so watch out!


Red is very much in fashion in psychology at the moment.

Last year PsyBlog reported on the exciting news that women are more likely to wear red or pink dresses at the most fertile time of the month.

On the other side, as it were, other research has shown that men think that women wearing red is a sign of sexual receptivity.

Still, vital questions have been left unanswered.

For example: do women notice that their man has noticed that another woman is wearing some red apparel and, therefore, get all protective and jealous?

I’m happy to say, thanks to a new study published in the Personality and Social Psychology Bulletin, we now have the answers (Pazda et al., 2014).

They showed women pictures of other women dressed in dresses of either green or red (see above).


Then they tested for signs of either ‘derogation’ or ‘mate-guarding’.

The lead researcher, Adam Pazda, explains:


“Derogation [involves] speaking poorly of another person to make them seem inferior, undesirable, or unlikeable, while making oneself seem superior and more likable by contrast.

Mate-guarding is the act of protecting one’s own romantic partner from romantic or sexual encounters with others.”

The answer: yes, women were more likely to ‘derogate’ and ‘mate-guard’ when the target woman was wearing a red dress.

So there it is.

Evidence that we all know what red means: the people who wear it, those who see it and those who see them seeing it.

All you wearers-of-red have been warned about the ticking time-bombs you are draping over your bodies.

Better to play it safe and dress in gray, I say.

Image courtesy of Society for Personality and Social Psychology

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2014/07/wearing-red-the-danger-signals-it-sends.php(accessed 15.7.14)

Self-motivation: How "You can do it!" beats "I can do it!"

We know self-talk can help people's self-control (e.g. "Don't do it!"), and boost their morale (e.g. "Hang in there!") in sporting situations. However, before now, no-one has investigated whether self-talk is more effective depending on whether you refer to yourself in the grammatical first person (i.e. "I can do it!") or the second person (i.e. "You can do it?").

Sanda Dolcos and her team first asked 95 psychology undergrads to imagine they were a character in a short story. The character is faced with a choice [strangely, we're not given any detail about these vignettes], and the participants are asked to write down the advice they would give themselves in this role, to help make the choice. Crucially, half the participants were instructed to use the first-person "I" in their self-advice, the others to use the second-person "You". Right after, the participants completed a series of anagrams. Those who'd given their fictional selves advice using "You" completed more anagrams than those who'd used the first person "I" (17.53 average completion rate vs. 15.96).

A second study with 143 more psych students was similar, but this time the students gave themselves self-advice specifically in relation to completing anagrams, and this time the researchers finished up the study by tapping the students' attitudes to anagrams, and their intentions to complete more in the future. Students who gave themselves self-advice in the second-person managed to complete more anagrams, and they said they would be happier to work on more in the future (as compared with students who used the first-person, or a control group who did not give themselves advice). The greater success rate for the second-person students was mediated by their more positive attitudes.

Finally, 135 more psych students wrote down self-advice in relation to exercising more over the next two weeks. Those who referred to themselves as "You" in that advice subsequently stated that they planned to do more exercise over the next two weeks, and they also went on to report more positive attitudes towards exercising, than those students who referred to themselves as "I". 

Dolcos and her colleagues said theirs was the "first experimental demonstration" that second-person self-talk is more effective than the first-person variety, thus complementing "past intuitions and descriptive data" suggesting that people resort to second-person self-talk when in more demanding situations. The researchers speculate that second-person self-talk may have this beneficial effect because it cues memories of receiving support and encouragement from others, especially in childhood. "Future work should examine ways to actually training people to strategically use the second-person in ways that improve their self-regulation ..." they said.

Many readers will likely be disappointed by the dependence on purely psychology student samples. You might wonder too whether writing down self-advice is truly equivalent to internal self-talk; and maybe you'll have doubts about the extent to which anagram performance and exercising intentions tells us about potential effects in the real world. Another issue is that the study didn't investigate people's preferences for self-talk - is it a blanket rule that second-person self talk is superior for everyone?

_________________________________ 

SOURCE:

http://www.bps-research-digest.blogspot.co.uk/2014/07/you-can-do-it-self-talk-is-more.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 15.7.14)

Dolcos, S., & Albarracin, D. (2014). The inner speech of behavioral regulation: Intentions and task performance strengthen when you talk to yourself as a You European Journal of Social Psychology DOI: 10.1002/ejsp.2048

Πώς το να είσαι μαμά σε κάνει ξανά παιδί

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ25 Ιουν 2013

Οι τρίχες σας έχουν αρχίσει να γκριζάρουν ενώ δεν χρειάζονται περισσότερα από λίγα σκαλιά για να σας κάνουν να λαχανιάσετε! Κι όμως, με τη μητρότητα αισθάνεστε ξανά παιδί! Σίγουρα το να είσαι μαμά είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές του κόσμου. Η μητρότητα όμως περιλαμβάνει πολύ γέλιο, παιδικές χαρές, παιχνίδι με τη λάσπη και άλλα πολλά που δεν περιμένατε να κάνετε ποτέ ξανά ως ενήλικας. Δείτε 10 πράγματα που σας κάνουν να αισθάνεστε νέα ξανά!

Παιχνίδια

Η μητρότητα σας θύμισε τι βρίσκατε τόσα χρόνια στα playmobil και τις κούκλες και σας κάνει να αναρωτιέστε γιατί σταματήσατε να παίζετε μαζί τους! Όταν είσαι γονιός μπορείς να παίζεις ατελείωτες ώρες χωρίς κανείς να σε πει ανώριμο (αρκεί να μοιράζεστε τα... παιχνίδια σας με τα παιδιά!)

Cartoon

Υπάρχει κάποιος γονιός που μπορεί να αντισταθεί και δεν κάθεται το Σάββατο πρωί να δει παιδικά με το παιδί του; Δύσκολα! Αν, δε, μας πείτε ότι δεν έχετε μάθει τους στίχους της Ντόρας της Εξερευνήτριας απ' έξω, δεν θα σας πιστέψουμε.

Μεσημεριανός υπνάκος

Τα μωρά κοιμούνται το μεσημέρι. Το ίδιο και κάποια νήπια. Οι γονείς έχουν τη δυνατότητα να κοιμηθούν την ώρα που κοιμούνται τα μωρά, κάτι που αφενός σημαίνει ελάχιστο ύπνο τα βράδια, αφετέρου όμως έχει το πλεονέκτημα των μεσημεριανών ύπνων! Και για λίγες μόνο ώρες έχετε την αίσθηση ότι η ζωή είναι ανέμελη και εύκολη! (Μέχρι να ξυπνήσουν πάλι τα διαολάκια)

Απόκριες

Αισθανόσασταν ανακουφισμένη που δεν θα χρειαστεί να ξαναντυθείτε χαβανέζα. Πλέον όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο χαριτωμένο από την μικρή σας πριγκίπισσα ή τον μικρό σας πειρατή τις απόκριες. Ή που θα καθίσετε να την φτιάξετε μόνη σας ή που θα φάτε ώρες διαλέγοντας την πιο ωραία στολή. Το σίγουρο είναι ότι το απολαμβάνετε περισσότερο κι από τα πιτσιρίκια!

Αισθάνεστε ότι δεν ξέρετε τίποτα!

Είστε ενήλικας! Είστε έξυπνη! Κι όμως μόλις εμφανίζεται το μωρό, αισθάνεστε ότι δεν ξέρετε απολύτως τίποτα. Η μητρότητα σάς τα μαθαίνει όλα από την αρχή. Από το πώς να αλλάξετε μια πάνα μέχρι άλγεβρα και γεωμετρία ξανά από την αρχή, για να βοηθήσετε το παιδί με το διάβασμα.

Ζείτε ξανά τον πρώτο έρωτα

Αν έχετε κόρη και μάλιστα σας εμπιστεύεται τόσο που σας εκμυστηρεύεται τα προσωπικά της, τότε θα ζήσετε κάποια στιγμή ξανά το πώς είναι να χορεύεις για πρώτη φορά μπλουζ με αγόρι, να δίνεις το πρώτο σου φιλί και να κάνεις σεξ για πρώτη φορά! Μόνο που... αυτή τη φορά δεν θα τα ευχαριστηθείτε τόσο γιατί θα έχετε και το άγχος της μαμάς!

Ακμή

Το να είσαι ξανά παιδί έχει και τα αρνητικά του. Δυστυχώς, η ακμή δεν σταματά πάντα στην εφηβεία. Η ακμή των ενηλίκων, που εμφανίζεται συχνά στις γυναίκες μετά τη γέννα λόγω ορμονών, είναι χειρότερη κι από εκείνη την φοράδα που σας έκλεψε το αγόρι στο γυμνάσιο!

Δυνατά η μουσική, τραγούδι και χορός

Αν τραγουδάτε μόνη σας στο σπίτι και σας... πιάσουν στα πράσα είναι λίγο παράξενο. Αν όμως τραγουδάτε μαζί με τα παιδιά σας, τότε θα εισπράξετε και μία αγκαλιά δώρο! Το να τραγουδάτε από τα βάθη της καρδιάς σας είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Το ίδιο και να χορεύετε πάνω στο κρεβάτι μαζί με τα αγγελάκια σας.

Τρέχοντας

Τα παιδιά τρέχουν. Οι γονείς τα κυνηγούν. Αυτό σημαίνει ότι κι οι γονείς τρέχουν. Όσο κουραστικό κι αν ακούγεται το τρέξιμο θα σας κάνει να θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια ενώ θα κάνει καλό και στην υγεία σας.

Λούνα παρκ

Θα εκπλαγείτε από το πόσο χρόνο θα περνάτε ως γονείς στις παιδικές χαρές, στα λούνα παρκ και στις νεροτσουλήθρες. Απολαύστε τις στιγμές και θυμηθείτε πώς είναι να είσαι παιδί!

- See more at: http://www.mama365.gr/10105/pos-to-na-eisai-mama-se-kanei-xana-paidi.html#sthash.TrgJl4w7.dpuf (accessed 11.7.14)

Could Playing Immoral Video Games Promote Good Behaviour in The Real World?

Could violent video games make you a more caring person, at least initially?

Breaking your moral code in a virtual environment may counter-intuitively encourage more sensitivity to these kinds of violations in the real world, a new study finds.

The study, which is published in the journalCyberpsychology, Behavior and Social Networking, suggests violent video games make their players feel guilty for their moral indiscretions (Grizzard et al., 2014).

Matthew Grizzard, who led the study, said:

“Rather than leading players to become less moral, this research suggests that violent video-game play may actually lead to increased moral sensitivity.

This may, as it does in real life, provoke players to engage in voluntary behavior that benefits others.”

Participants in the study played a first-person shooter video game in one of two conditions:

“…participants in the guilt condition played as a terrorist soldier, while participants in the control condition played as a UN soldier.

The game itself informed participants of their character’s motivations to ensure that the experimenter did not bias result.” (Grizzard et al., 2014).

The researchers expected that people would feel guilty when playing the game as a terrorist, but not when they played as a peacekeeper.

Grizzard said:

“…an American who played a violent game ‘as a terrorist’ would likely consider his avatar’s unjust and violent behavior — violations of the fairness/reciprocity and harm/care domains — to be more immoral than when he or she performed the same acts in the role of a ‘UN peacekeeper.’”

Afterwards players were given tests of their moral feelings and how guilty they felt.

Grizzard explained the results:

“We found that after a subject played a violent video game, they felt guilt and that guilt was associated with greater sensitivity toward the two particular domains they violated — those of care/harm and fairness/reciprocity.”

This is not the first study to reach these conclusions.

Several studies have found that immoral virtual behaviours elicit real-world feelings of guilt — how long this guilt lasts, though, is not clear.

These studies can’t tell us what the long-term effects of these types of games are.

It may be that…

“…guilt resulting from playing as an immoral character may habituate from repeated exposures.

Under these conditions, we might expect that repeated play would not lead a gamer to become more sensitive to fairness or become more caring overall…” (Grizzard et al., 2014)

So while playing Grand Theft Auto — a game attacked for glamourising violence — may make you feel guilty the first couple of times, you may soon get used to to it.

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2014/07/could-playing-immoral-video-games-promote-good-behaviour-in-the-real-world.php(accessed 11.7.14)

Πώς δρουν τα «μαγικά μανιτάρια» στον εγκέφαλο

Ο γιος του Κεν Κέισι, Ζέιν, επανέλαβε το ψυχεδελικό πείραμα του πατέρα του από το 1964.

ΛΟΝΔΙΝΟ. Δραστηριότητα ανάλογη με εκείνη του ανθρώπινου εγκεφάλου κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ονείρων εμφανίζει ο εγκέφαλος μετά την κατανάλωση της ψυχοτρόπου ουσίας LSD ή της ψιλοκυβίνης των «μαγικών μανιταριών».

Τα ψυχεδελικά ναρκωτικά αυτά έχουν μεν τη γνωστή ικανότητα να αλλοιώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας, αν και η επιστημονική κοινότητα δεν είχε μέχρι σήμερα καταγράψει τις πραγματικές επιπτώσεις τους στον εγκέφαλο.

Σε μελέτη, που δημοσιεύθηκε σε ιατρική επιθεώρηση, ιατρική ομάδα του γερμανικού Πανεπιστημίου Γκαίτε εξέτασε τις επιπτώσεις της ψιλοκυβίνης, της δραστικής ψυχοτρόπου ουσίας των «μαγικών μανιταριών», στον εγκέφαλο εθελοντών. Τα μανιτάρια αυτά είναι αυτοφυή και συναντώνται σε κάθε μέρος του κόσμου, κυρίως σε σημεία βοσκής αγελάδων. Οι ψυχοτρόπες ιδιότητές τους είναι γνωστές από την αρχαιότητα, ενώ χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς πολιτισμούς στις απόκρυφες θρησκευτικές τους τελετές.

Βρετανοί ερευνητές έχουν ήδη μελετήσει την ικανότητα της ψιλοκυβίνης να αντιμετωπίζει σοβαρές μορφές κατάθλιψης, σε ασθενείς που δεν αντιδρούν σε άλλες, συμβατικές θεραπείες.

Στην προσπάθειά τους να εξερευνήσουν τη βιολογική βάση της «διευρυμένης συνείδησης» που προκαλούν τα ψυχεδελικά ναρκωτικά και περιέγραψε λεπτομερώς ο φιλόσοφος και χρήστης Αλντους Χάξλεϊ, Βρετανοί ερευνητές σε συνεργασία με την ομάδα του Γκαίτε, υπό τον δρα Ενζο Ταλιατσούκι, ανέλυσαν δεδομένα ακτινολογικών απεικονίσεων εθελοντών, που είχαν δεχθεί να λάβουν ψιλοκυβίνη σε ενέσιμη μορφή.

Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι υπό την επήρεια της ψιλοκυβίνης η δραστηριότητα του ιππόκαμπου και του φλοιού, που ελέγχουν τα συναισθήματα, ενισχύθηκε σημαντικά, όπως συμβαίνει και όταν ονειρευόμαστε. Η λήψη ψιλοκυβίνης αποδείχθηκε επίσης ωφέλιμη στη λεγόμενη «υψηλή σκέψη», που σχετίζεται με τη συνείδηση της ύπαρξης.

«Το πόρισμα της μελέτης ήταν συναρπαστικό, καθώς άνοιξε νέες πόρτες στην έρευνα των “πρωτόγονων” περιοχών του εγκεφάλου», λέει ο δρ Ταλιατσούκι.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/774728/article/epikairothta/episthmh/pws-droyn-ta-magika-manitaria-ston-egkefalo(accessed 7.7.14)

Toilet psychology: Why do men wash their hands less than women?

The spread of super-resistant bacteria means the science of hand-washing behaviour has become a serious business. Psychologists have stepped up to the plate. Bowl, I should say. By hiding in toilet cubicles for a new study, they've observed how long people spend using the loo, and how long they wash their hands for afterwards. That men usually wash their hands less conscientiously than women is a well-established finding. Thomas Berry and his colleagues wanted to find out more about the reasons for this gender difference.

For one day, between 10am and 4pm, a male researcher secreted himself inside one of three cubicles in a gents toilet facility at a US University. For optimal observational purposes he chose the cubicle adjacent to a row of three urinals. Nearby, in a similarly designed female toilet facility, a single female researcher positioned herself in one of the three cubicles available. Don't worry, both researchers were provided with a "customised wooden bench" for comfort.

They were also equipped with stopwatches. The researchers used an "unobtrusive sight procedure" - that is, they spied on other visitors to the lavatories using the gaps beneath and by the side of the cubicle doors (for some reason, US toilet cubicles always have a gap of about a centimetre either side of the door). The researchers also used an "acoustic procedure". That is, they listened to the visitors' actions. The study authors explained:

"... research assistants recorded the facility [urinal or cubicle], and then started a stopwatch when the patron's feet stood relatively still. For the men, the research assistants also recorded the orientation of the feet to gauge the patron's use of the commode (i.e. as a commode or a urinal). When research assistants heard the flushing of the patron's commode or urinal the stopwatch was turned off ... and the duration of the restroom event was recorded."Similar procedures were followed for recording each visitor's "hand washing event" if there was one. A clever twist was that for part of the study, the researchers put "out-of-order" signs over the men's urinals. This was to see how much they'd hand wash if they were forced to urinate in a cubicle, rather than at a urinal.

The psychologists managed to observe the toilet behaviour of 34 women using cubicles; 32 men who used a cubicle to defecate; 40 men who had no choice but to use the cubicles for urinating (because of the out-of-order signs); and 64 men who used a urinal. The bare statistics show that the hand-washing rates for these four groups were 91 per cent, 87.5 per cent, 75 per cent and 59.4 per cent, respectively.

The difference in hand washing rates between women using a cubicle and men using a cubicle (for defecating) was not statistically significant. In contrast, both women using a cubicle, and men using a cubicle (for defecating), showed significantly higher hand-washing rates than men who used a urinal.

The data are somewhat compromised because, as the researchers delicately put it - the women's "facility use is a constant (i.e., commode) and their behaviour (urination, defecation, or menstrual care) is confounded within the one environment." However, taken together, the results suggest that the reason men wash their hands less than women overall, is not because of gender norms (i.e. men are less bothered about being clean), but because of the differences in the toilet environment and toilet behaviour for men and women. In fact, after using a toilet cubicle to defecate, men tended to wash their hands for longer than women (but remember we don't know what the women had been doing).

This raises a question: do men wash their hands more thoroughly after using a toilet cubicle because of what they've been doing in there (i.e. defecating), or because cubicles are perceived to be more dirty? This is where the "out of order" signs on the urinals came into play. The researchers wanted to see what percentage of men would wash their hands after using a cubicle to urinate. Unfortunately the results were inconclusive - the hand-wash rate of 75 per cent after using cubicle for urinating did not differ significantly from the rates after using a cubicle for defecating, or from the rates after using a urinal.

However, another useful comparison was how long men washed their hands for after using a cubicle for defecating; after urinating in a cubicle; or after urinating in a urinal. This revealed that men's duration of hand washing was more closely related to what they'd been doing, than to where they'd been doing it. This suggests public health notices need to use signage and other means to encourage men to wash their hands thoroughly regardless of what they've been doing.

In fact, based on this study, members of both genders need more encouragement to wash their hands more diligently. Looking at the median hand washing durations (17.5 seconds for men using cubicles for defecating; less than 10 seconds for women, and for men using urinals), both genders were well short of the Centers for Disease Control and Prevention recommendation that we should wash our hands for a minimum of 20 seconds to have any meaningful chance of removing harmful germs.

You might be wondering if it's ethical for psychologists to lurk about in public loos observing people's lavatorial habits. Berry's team argue that it is, given the seriousness of the health issues involved, and so long as patron anonymity is protected, and that their "public-private life was not threatened or intruded upon".

______________________________ 

SOURCE:

http://www.bps-research-digest.blogspot.co.uk/2014/06/toilet-psychology-why-do-men-wash-their.html(accessed 7.7.14)

Thomas D. Berry, Daniel R. Mitteer, and Angela K. Fournier (2014). Examining Hand-Washing Rates and Durations in Public Restrooms: A Study of Gender Differences Via Personal, Environmental, and Behavioral Determinants. DOI: 10.1177/0013916514527590 

--Further reading--

For The Psychologist magazine, Nick Haslam argues that psychologists should stop averting their eyes from the bathroom.