Friday 31 July 2015

Reaching the parts others cannot teach


By Sean CoughlanEducation correspondent


It's easy to take online learning for granted, whether it's finding how to do something on YouTube or following a free online course from a university.

But Cheril Demasuhid doesn't take it for granted. It's immensely important to her.

She is working as a maid in Hong Kong so that she can send back money to her family in the Philippines. In her spare hours, she goes on to the internet to study subjects such as IT and business.

Sometimes she studies alone, sometimes together in informal classes with other migrant workers.

When educationalists write about Moocs - massive open online courses - it is often about the technical achievement of being able to deliver chunks of higher education courses to millions of online learners.

Or else it's about the economics of universities taking their wares to a wider audience or delivering extra content for their existing students.
Self-improvement

But Moocs - a few years after the initial hype about these digital courses - are now teaching people who would otherwise be unable to access lessons.

"I can make use of my spare time. I don't want to be a maid forever; I have a dream of building my own business online," says Ms Demasuhid.
Online courses can reach students without access to conventional classes

Her employers are an Indian family and she is able to use their internet, or else she goes to the public library where she follows courses from the Alison online course provider, which has signed up more than five million students worldwide.

It's a model of global education. A Filipino in Hong Kong, working for Indians, studying courses provided by an education company in the west of Ireland.

She says she studies for "self improvement or for upcoming opportunity" and it is made possible because it is free and online.

"I am here to earn a living and to be able to help my parents and siblings in my country. I am here because I have a goal in life to alleviate my family from poverty," she says.
Prison education

The question of whether online courses are really reaching under-served groups has been examined by Duke University in North Carolina in the United States.
Prison in Oklahoma: An online course will teach prisoners about getting back into work

Researchers at Duke say that too much of the interest in Moocs has focused on courses taken by "highly-educated, white for the most part, upper-middle-class folks".

But an analysis of its own online courses showed they were also being used by marginalised groups of learners.

As well as teaching migrant workers, Alison this month launched an online course for skills to get back into work, aimed at a huge group who are unable to step into a conventional classroom.

These are the more than 2.5 million people in prison in the US and many millions more who are former prisoners.

"There is a huge opportunity to address recidivism through free online education, so much so that we foresee a day when the obligation to complete free courses could represent an alternative to traditional sentencing," said Alison's chief executive Mike Feerick.

"Doing 200 hours community service may never change someone's mind or outlook on life, but completing a course of study does have that potential," says Steve Steurer, director of the US Correctional Education Association, which is a partner in the project.
Refugee camp

Refugees are another group often missing out on education.

A course from the Commonwealth Education Trust, on the Coursera online learning platform, is being used in the Dadaab refugee camp, near the border of Kenya and Somalia. It is aimed at providing teacher training lessons for students without any formal teacher education.Dadaab refugee camp: Online courses are helping to educate displaced families

The course is being delivered through a mini "learning hub" set up at the refugee camp. And in terms of the scale of the need, this "camp" has a population of 350,000 people.

The Duke University researchers identified retired people as a particular niche group of online course users, who might want to keep their minds active, but who also had limits on mobility and money.

Stewart West, an 81-year-old former soldier and policeman living in Malaysia, has been using the Futurelearn online learning network to follow courses about ageing.

"Instead of being housebound I now feel completely engaged with the outside world and can fill in gaps in my knowledge or enter new areas of study as and when I wish," he said.Stewart West says studying is keeping him engaged with the outside world

But the idea of online courses providing a way out isn't only about geography or poverty. It's also about people wanting a second chance.

Franciso Goitia from Buenos Aires in Argentina says he took online courses from the edX online network as part of a decision to change his life and to escape a job he hated.

"I quit my job and told myself I was going to devote a year to do as many Moocs as I could and learn as much as possible."

He says that he has found a job much more to his liking now.

And Cheril Demasuhid, studying in her spare time as a maid in Hong Kong says: "Knowledge - no one can take it away from me."

SOURCE:
http://www.bbc.com/news/business-33478931(accessed 31.7.15)

Monday 27 July 2015

Is sexism the reason why so many heterosexual men are prejudiced towards gay men?



Gay rights have improved hugely in recent years, but prejudice remains a significant problem. Hate crime data from the US show that gay men in particular are victimised more than other sexual minorities and that their attackers are usually heterosexual men. Moreover, survey data repeatedly find that heterosexual men, on average, are especially prejudiced towards gay men: that is, they typically show more prejudice towards gay men than they do towards lesbians, and they show more prejudice towards gay men than heterosexual women do. What's the explanation for these findings?

A popular folk theory holds that homophobia is rife among hetero men because of their own latent and repressed homosexual tendencies. A new study explores a different explanation. Cara MacInnis and Gordon Hodson at Brock University in Canada argue that an important reason has to do with old-fashioned sexism – heterosexual men, more than heterosexual women, endorse traditional beliefs about men being superior to women, and this then fosters prejudice towards gay men because of the stereotype of gay men being feminine.

MacInnis and Hodson measured the prejudice of three samples of heterosexual men and women towards gay men and lesbian women (based on their agreement with phrases like "I think male homosexuals are disgusting"). The first sample consisted of hundreds of heterosexual Swedish high-school students (aged 16 to 20); the second was 97 heterosexual Canadians and Americans recruited online (average age 35); and the final sample was made up of hundreds of hetero Canadian university students (average age 19 years).

As well as measuring the participants' prejudice, the researchers also asked questions about their so-called "Social Dominance orientation (SDO)" – that is, how much they believe some social groups are superior to others. People with a strong SDO endorse statements like "Superior groups should dominate inferior groups". Finally, the researchers measured the participants' sexism: the traditional kind (measured through agreement with statements like "Women are generally not as smart as men") and more contemporary sexism, which the researchers said is about the denial of gender inequality (measured by disagreement with statements like "Women often miss out on good jobs due to discrimination").

The main take-away is that in all three samples, hetero men showed more prejudice than hetero women towards gay men (in contrast, the pattern of gender differences in prejudice towards lesbian women varied across the samples). Crucially, the gender disparity in prejudice towards gay men disappeared once social dominance orientation and sexism were taken into account. Stated differently, hetero men are more likely to score high on social dominance orientation and sexism, and in turn, these measures correlate with prejudice toward gay men. Being correlational, this kind of analysis can't prove that social dominance and sexism cause heterosexual men's prejudice towards gay men, but the findings are consistent with that possibility and they certainly suggests these are important factors to consider.

"Most importantly," the researchers said, "these findings can inform intervention strategies to reduce men’s prejudice toward gay men. Our results suggest that efforts to attenuate SDO or sexism may have positive outcomes on anti-gay prejudice by reducing male propensities toward anti-gay-male bias."

_________________________________ 
SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2015/07/is-sexism-reason-why-so-many.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+The+Latest+Psychology+Research+-+Digested(accessed 27.7.15)

MacInnis, C., & Hodson, G. (2015). Why are heterosexual men (vs. women) particularly prejudiced toward gay men? A social dominance theory explanation Psychology & Sexuality, 6(3), 275-294 DOI: 10.1080/19419899.2014.987684

Ποιο είναι το κόλπο για να τρώνε λαχανικά τα παιδιά;


Τα λαχανικά είναι απαραίτητα για τη σωστή διατροφή των παιδιών. Ποιο είναι το κόλπο για να αγαπήσουν τα παιδιά ακόμα και το... μπρόκολο;



Τα παιδιά μαθαίνουν να αγαπούν τα λαχανικά, αν κατά τις δύο πρώτες εβδομάδες του απογαλακτισμού εισάγετε στη διατροφή τους πέντε διαφορετικά είδη λαχανικών καθημερινά. Ερευνητές από το University College του Λονδίνου διαπίστωσαν ότι δίνοντας στα μωρά λαχανικά για μια περίοδο δύο εβδομάδων, θα είναι πιο πρόθυμα να δοκιμάσουν μεγάλη ποικιλία λαχανικών καθώς μεγαλώνουν.

Στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό British Journal of Nutrition, συμμετείχαν μητέρες με βρέφη ηλικίας κάτω των έξι μηνών από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Σε μερικές από αυτές ζητήθηκε να δώσουν στα μωρά τους πέντε διαφορετικά λαχανικά (μπρόκολο, σπανάκι, κολοκύθια) καθημερινά για 15 ημέρες. Στο μεταξύ, στις υπόλοιπες ζητήθηκε να ακολουθήσουν τις οδηγίες απογαλακτισμού που ισχύουν στις αντίστοιχες χώρες τους. Στην επόμενη φάση, οι ερευνητές ζήτησαν από όλες τις συμμετέχουσες να δώσουν στα παιδιά τους πουρέ αγκινάρας και να μετρήσουν την ποσότητα που έφαγαν καθώς και πόσο τους άρεσε.



Πηγή: www.infokids.gr (accessed 27.7.15)


Απίστευτο εγχείρημα στο Σιάτλ: συστέγασαν νηπιαγωγείο -γηροκομείο (video)

Στο St. Vincent στο Σιάτλ, αποφάσισαν να συστεγάσουν ένα γηροκομείο με ένα νηπιαγωγείο και το αποτέλεσμα είναι απίστευτα όμορφο και συγκινητικό.


Το St. Vincent είναι το μέρος που αποκαλούν «σπίτι» πάνω από 400 ηλικιωμένοι, «σπίτι» το αποκαλούν όμως και εκατοντάδες μικρά παιδάκια.

Σε αυτήν την περιοχή του Σιάτλ, αποφάσισαν να συστεγάσουν ένα γηροκομείο με ένα νηπιαγωγείο και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικά συγκινητικό.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, περίπου το 43% των ηλικιωμένων βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Στο Σιάτλ όμως αποφάσισαν να το αλλάξουν αυτό.

Οι 400 ηλικιωμένοι του γηροκομείου στο St. Vincent συναναστρέφονται πλέον καθημερινά με παιδιά προσχολικής ηλικίας του Intergenerational Learning Center, συνομιλούν και παίζουν μαζί τους.

Στόχος του προγράμματος, είναι να μπορέσουν τα μικρά παιδιά να συνηθίσουν την εικόνα μεγαλύτερων ανθρώπων, να συμβιβαστούν με τη διαφορετικότητα, να αποδεχτούν τα άτομα με αναπηρίες και να μη φοβούνται τα ηλικιωμένα άτομα.

Οπως θα δείτε στο βίντεο, αυτή η... παρέα έχει μοναδική χημεία...

ΠΗΓΗ:
http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/apisteuto-egxeirima-sto-siatl-sustegasan-nipiagwgeio-kai-girokomeio (accessed 27.7.15)

Monday 13 July 2015

H τεράστια εκπαιδευτική αξία της αποτυχίας

Artist: Wyatt McCollum


Μονάχα ή ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…




Η Χριστίνα Ωνάση αγαπούσε λέει πολύ την κόκα-κόλα!



Κάθε χρόνο, επισκεπτόταν τον Σκορπιό για λίγες μέρες και κατέβαινε για jogging, στην παραλία. Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν ήθελε να πίνει το αγαπημένο της ποτό – για αυτό και ζήτησε από τους ανθρώπους της να βάζουν σε κάποιο σημείο της διαδρομής ένα τραπεζάκι, με 2-3 κουτάκια αναψυκτικού.



Την επόμενη κιόλας μέρα, η εταιρεία Κόκα-Κόλα εγκατέστησε στον παραλιακό δρόμο του νησιού από ένα επαγγελματικό ψυγείο, γεμάτο με αναψυκτικά, σε κάθε 100 μέτρα!



Ακούγοντας την πιο πάνω ιστορία, καταλαβαίνει κάποιος γιατί η Χριστίνα Ωνάση έζησε μέσα στην κατάθλιψη και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία: πρώτον, γιατί είχε συνηθίσει να υλοποιείται, πολύ εύκολα και χωρίς κόπο, η οποιαδήποτε επιθυμία της, μικρή ή μεγάλη. Τι να ονειρευτείς μετά – και τι να σε κινητοποιήσει να προχωρήσεις;



Δεύτερον, διότι όταν η ζωή που σου προσφέρεται είναι γεμάτη με εύκολες, αβίαστες επιτυχίες και κατακτήσεις, σε όλα, η κάθε μικρή καθημερινή αποτυχία είναι ικανή να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος και πελαγωμένος. Δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, δεν έχεις μάθει να επιβιώνεις αυτοδύναμα – και στο τέλος, απλώς διαλύεσαι.



Δείτε τώρα πως, το πιο πάνω παράδειγμα έχει εφαρμογή στην καθημερινότητα μας: σκεφτείτε μια σκηνή π.χ. όπου δύο μικρά παιδιά, άγνωστα μεταξύ τους, συναντώνται σε μια παιδική χαρά και παίζουν, στο σκάμμα με την άμμο. Κάποια στιγμή, διεκδικώντας το ίδιο κουβαδάκι, μπαίνουν σε διαδικασία έντασης που οδηγεί σε σωματική επαφή μεταξύ τους, σπρωξίματα και κλάματα.



Και τι κάνουν οι γονείς εκείνη την στιγμή; Σηκώνονται αγχωμένοι από το παγκάκι που κάθονται, τρέχουν στα παιδιά τους και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα παρεμβαίνοντας, συνήθως με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:



- μαλώνοντας το παιδί τους με φράσεις τύπου «άσε κάτω το κουβαδάκι, το θέλει το άλλο παιδάκι να παίξει»


- λέγοντας έντονα και με ύφος τα-λέω-στη-νύφη-για-να-τα-ακούσει-η-πεθερά, κάτι του τύπου «μπορείτε να παίξετε και οι δύο μαζί ήρεμα, χωρίς να μαλώνετε». Αυτού του είδους η παρέμβαση πολλές φορές οδηγεί τελικά σε προστριβή μεταξύ των γονέων!


- παίρνοντας το παιδί τους μακριά από το σκάμμα και παρηγορώντας το, με γλυκόλογα και αγκαλιές.



Σε κάθε περίπτωση (εκτός και αν η ένταση μεταξύ των παιδιών απειλεί σοβαρά την σωματική τους ακεραιότητα), η γονική παρέμβαση είναι λάθος!



Το γεγονός ότι τα δύο παιδιά μπαίνουν σε διαδικασία διεκδίκησης του ίδιου πράγματος, τους δίνει μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται το συναίσθημα και την ανικανοποίητη επιθυμία τους.



Και η ζωή μας, καθημερινά, είναι γεμάτη από καταστάσεις που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε, γεμάτη από στιγμές που μας χαρίζουν άσχημα συναισθήματα: απογοήτευση, απόρριψη, θυμό, πίκρα.



Η δυνατότητα μας να διαχειριστούμε ακριβώς αυτές τις στιγμές, είναι αυτή που στο τέλος της ημέρας διαχωρίζει τον ευτυχισμένο άνθρωπο από τον δυστυχισμένο, τον χαρούμενο και ικανοποιημένο από τον μόνιμα θυμωμένο και βλοσυρό.



Η μόνη παρέμβαση λοιπόν που χρειάζεται η πιο πάνω κατάσταση, είναι η ήρεμη και νηφάλια εξήγηση προς το παιδί ότι, κάθε δικό του πρόβλημα, πρέπει το ίδιο το παιδί να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.



Πως; αναπτύσσοντας την δική του κρίση, μαθαίνοντας να ζει χωρίς να δέχεται ή να κάνει παρεμβάσεις στην ατομική ελευθερία την δική του και των γύρω, αποδεχόμενο την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα καθενός, ανακαλύπτοντας κάθε στιγμή τις δικές του εναλλακτικές λύσεις ώστε να είναι καλά και να συνεργάζεται εποικοδομητικά, μέσα στο σύνολο.



Αυτά, δεν επιτυγχάνονται φυσικά με εντολές, με αφορισμούς ή όταν οι γονείς λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα. Επιτυγχάνονται μέσα από πολλή συζήτηση, ακούγοντας προσεκτικά το παιδί και ενθαρρύνοντας το να εκφράσει με ειλικρίνεια τους φόβους και τις ανησυχίες του.



Και φυσικά, δίνοντας του (στην πράξη) κάθε δυνατότητα να πάρει από νωρίς τα δικά του ρίσκα, να αποφασίζει μόνο του για ότι το αφορά και να μάθει να δέχεται τις συνέπειες των πράξεων του.



Γνωρίζοντας ότι, για όλα αυτά, έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη των γονέων του και το δικαίωμα-προτροπή να κάνει πολλά λάθη, από πολύ μικρή ηλικία….



Και αν δεν με πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τουλάχιστο τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι:

«βλέπετε, μονάχα ή ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…»

ΠΗΓΗ:
http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/i-terastia-ekpaideftiki-axia-tis-apotyxias#.VaPxVvntmko(accessed 13.7.15)

Φωτογραφίες από έναν κόσμο ερμητικά κλειστό







Ο αυτισμός είναι μια εγγενής διαταραχή του συναισθήματος,από τις πιο βαριές ψυχικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας. Το παιδί απομονώνεται, μοιάζει να μην ακούει ή να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Συχνά δείχνει υπερβολικό ενδιαφέρον για τα αντικείμενα, θέλει να τα περιεργαστεί, να τα βάλει στο στόμα του, να τα μυρίσει, ενώ εμφανίζει στερεοτυπίες κινήσεων, για παράδειγμα κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, αιωρείται μπρος πίσω, κουνάει τα χέρια μπροστά από το πρόσωπο επαναλαμβανόμενα. Έχει ανάγκη από την επανάληψη, δεν αντέχει αλλαγές στο περιβάλλοντα χώρο, κάθεται πάντα στην ίδια θέση, ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Αν κάτι διαταραχτεί στην κανονικότητά του ή με κάποιον τρόπο πιεστεί, αντιδρά με απρόβλεπτες εκρήξεις θυμού. Αρνείται την επαφή και είναι απαθές στον πόνο και την ευχαρίστηση, αδυνατεί να καταλάβει την έκφραση του προσώπου των άλλων, τα συναισθήματά τους, όπως άλλωστε και τα δικά του. Το γέλιο, το κλάμα, οι φωνές, δεν σχετίζονται με ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος, αλλά εκκινούν από το δικό του κόσμο, ερμητικά κλειστό.



Οι γονείς των αυτιστικών παιδιών έχουν να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η σημαντικότερη ίσως έχει να κάνει με το φόβο πως το παιδί τους δεν θα νιώσει ποτέ τίποτα για αυτούς, η επικοινωνία ανάμεσά τους μοιάζει αγεφύρωτη.



Στη ζωή καλούμαστε να δίνουμε μάχες, να γινόμαστε επινοητικοί. Αυτό έκανε και ο πατέρας του Elijah, Timothy Archibald. Επινόησε έναν τρόπο για να διαχειριστεί τον αυτισμό του γιου του, βγάζοντας μια σειρά από φωτογραφίες που επιχειρούν να αναπαραστήσουν τον ακατανόητο και δυσπρόσιτο κόσμο του. Μέσα από αυτές πατέρας και γιος δημιουργούν τη δική τους προσωπική γλώσσα χάρη στην οποία επικοινωνούν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν λέξεις που και οι δυο να καταλαβαίνουν. Έναν τόπο στον οποίο συναντιούνται.

Το project ονομάζεται echolilia, από την ελληνική λέξη ηχώ. Ο ήχος προσκρούει σε εμπόδιο κι αυτό τον κάνει να ακούγεται επαναλαμβανόμενα και τυφλά. Μέχρι να σβήσει. ...



echolilia: Κλειστό σύστημα.
Οι πόρτες θα κλείσουν. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τις πόρτες. Οι πόρτες θα κλείσουν. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τις πόρτες. Οι πόρτες θα κλείσουν. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τις πόρτες. Οι πόρτες θα κλείσουν.....................................................................................

Ο μικρός Elijah το επαναλαμβάνει εμμονικά κάθε φορά που συναντούν μια πόρτα: στη βιβλιοθήκη, στο λεωφορείο, στο σουπερμάρκετ. Είναι μια φωνή που έρχεται από μέσα και διακόπτει οποιαδήποτε συζήτηση. Δεν έχει να κάνει με έκφραση συνειδητά δομημένων προτάσεων, αλλά με μία εσωτερική παρόρμηση που παίρνει τη μορφή λέξεων που ηχούν επαναλαμβανόμενα σε ένα συγκεκριμένο τόνο και ρυθμό, χωρίς νόημα.



Οι φωτογραφίες δεν αφορούν τον ίδιο το μικρό. Αφορούν περισσότερο τη σχέση. Το συναίσθημα που γεννιέται όταν οι δυο τους τις βάζουν μπροστά και τις κοιτούν. Όταν τις σκηνοθετούν. Απεικονίζουν το ακατανόητο, που όμως χρειάζεται να το καταλάβεις προκειμένου να σχετιστείς.



Κλειστό σύστημα. Η φωνή που βγαίνει από το στόμα και ξαναμπαίνει μέσα χωρίς να μπορέσει να ακουστεί. Το πρόσωπο που, σκυμμένο, κρύβεται σε ένα χωνί, χωρίς να καταφέρνει να δει παραέξω. Σώμα που υποφέρει σε εμβρυακή στάση, γυμνό, κλεισμένο σε διαφανές κουτί, καλά κρυμμένο, προστατευμένο. Ξαπλωμένο ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά, παραδομένο. Χαλαρά αφημένο, με το ένα χέρι να κρύβει το πρόσωπο, με το βλέμμα στραμμένο προς τα μέσα. Μάτια που κοιτούν χωρίς να βλέπουν. Μέσα σε γυάλα, παγιδευμένο.



Οι φωτογραφίες είναι ωραίες, έχουν κάτι. Δεν αφορούν μόνο τον μικρό, φτάνουν παραπέρα. Απεικονίζουν συναισθήματα που δεν βρίσκουν δρόμο διαφυγής. Επαναλαμβανόμενες ρυθμικές φωνές που έρχονται από μέσα και διαταράσσουν την πρόσβαση προς τα έξω, την επικοινωνία, τη διάθεση να βγεις από αυτό που είσαι και να ακούσεις το άλλο, να σχετιστείς. Να διαταράξεις τους δεσμούς με αυτό που ξέρεις, να καταφέρεις να εμπιστευτείς αυτό που έχεις απέναντί σου, να βάλεις τάξη στα συναισθήματά σου, να τα συνδέσεις, να τα βγάλεις έξω. Να μη φοβηθείς.



Οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος.
Η πραγματικότητα μπρος-πίσω, αντεστραμμένη.





Σώμα σκυμμένο.
Πρόσωπο κρυμμένο.
Βλέμμα απλανές.
Δυσκολία.
Κλείσιμο.
Μάτια που δεν βλέπουν.
Φωνές που αντηχούν.
Συναισθήματα που δεν βρίσκουν δρόμο διαφυγής...



Συναισθήματα που δεν βρίσκουν δρόμο διαφυγής... που δεν βρίσκουν δρόμο διαφυγής... δεν βρίσκουν δρόμο διαφυγής... δρόμο διαφυγής...διαφυγής...διαφυγής......................................................................................................







ΠΗΓΗ:
http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C(accessed 13.7.15)


Πορνογραφία: Πως Επηρεάζει τη Σχέση μας;


Η παρουσία πορνογραφίας και η έκφραση της σεξουαλικότητας στο διαδίκτυο είναι πολύ ισχυρές στις μέρες μας, καθώς τα δεδομένα δείχνουν ότι οι σεξουαλικές αναζητήσεις στο διαδίκτυο είναι από τις πιο συνήθεις χρήσεις του. Η πορνογραφία και οι σχετικές ιστοσελίδες περιγράφουν τη σεξουαλική εικόνα, με προκλητικό και αποκαλυπτικό τρόπο, χωρίς απαραίτητα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Προβάλλουν περισσότερο μια πιο υπερβολική εικόνα για το σεξ, δίνοντας έμφαση στην αψεγάδιαστη εξωτερική εικόνα και εμφάνιση.

Η χρήση υλικού με σεξουαλικό περιεχόμενο μπορεί να επηρεάσει τόσο το ίδιο το άτομο όσο και τη σχέση του. Η περιστασιακή και συναινετική, δηλαδή, χρήση από το ζευγάρι μπορεί να ανανεώσει και να ενισχύσει το σεξουαλικό ενδιαφέρον του. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που οι σύντροφοι απομονώνονται και καταφεύγει ο καθένας στη δική του προσωπική σεξουαλική ευχαρίστηση. Από τη στιγμή που το σεξουαλικό και πορνογραφικό υλικό είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες στο διαδίκτυο, πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν αρκετό χρόνο αναζητώντας το υλικό αυτό. Η διαθεσιμότητα, η ευκολία στην πρόσβαση και η ανωνυμία του διαδικτύου ευνοούν τον εθισμό στο πορνογραφικό υλικό. Η υπερβολική έκθεση στην πορνογραφία μπορεί να εγκλωβίσει το άτομο σε μία εξιδανικευμένη –πλασματική σεξουαλική έκφραση, η οποία μπορεί να το αποτρέπει από το να κάνει πραγματικές σεξουαλικές σχέσεις και να το οδηγεί στη μοναξιά και την απομόνωση. Μάλιστα συχνά μπορεί να εμπλακεί σε μία καταναγκαστική συμπεριφορά χρήσης πορνογραφικού υλικού, όχι με βάση την επιθυμία, αλλά τη συνήθεια και την επανάληψη. Ο άνθρωπος αυτός ουσιαστικά απομακρύνεται από τη σεξουαλική έκφραση που χαρακτηρίζει τη διέγερση δύο ανθρώπων μέσα στο παιγνίδι της συμμετοχικής ηδονής. Αντίθετα, φαίνεται να αναζητά τη σεξουαλική ικανοποίησή του με εγωκεντρικό τρόπο, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε πιθανό σεξουαλικό πρόβλημα μέσα στη σεξουαλική επαφή.

Μία άλλη πτυχή, επίσης είναι η χρήση πορνογραφικού υλικού ως απάντηση σε ένα σεξουαλικό πρόβλημα.Δηλαδή ενδέχεται η χρήση πορνογραφικού υλικού να είναι «η εύκολη λύση», η οποία στην ουσία οδηγεί τον άνθρωπο που αντιμετωπίζει ένα σεξουαλικό πρόβλημα σε απομάκρυνση από τη σεξουαλική ζωή και σε υποκατάστατα, κάτι που δεν συνιστά ουσιαστική λύση, αλλά «κάλυψη» του προβλήματος. Είναι σύνηθες άντρες που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα στύσης ή εκσπερμάτισης να εγκλωβίζονται πιο εύκολα στη χρήση πορνογραφικού υλικού, λαμβάνοντας μία πρόσκαιρη ευχαρίστηση.

Η συστηματική χρήση πορνογραφικού υλικού προκαλεί απομάκρυνση των συντρόφων και δυσάρεστα συναισθήματα μεταξύ τους. Η σύντροφος συχνά αισθάνεται θυμό, απόρριψη και απογοήτευση με αποτέλεσμα να υπάρχουν καυγάδες, ένταση και σεξουαλική ψυχρότητα. Είναι σκόπιμο όταν η πορνογραφία υποκαθιστά τη σεξουαλική ζωή και έκφραση να υπάρχει η κατάλληλη βοήθεια από τους ειδικούς, προκειμένου να βγει το άτομο από το φαύλο κύκλο.


ΠΗΓΗ:
http://www.askitis.gr/relations/view/pornographia_pos_epireazei_ti_schesi_mas(accessed 13.7.15)

Αυνανισμός


Ο αυνανισμός αναφέρεται στη συνειδητή διέγερση των γεννητικών οργάνων από το ίδιο το άτομο με σκοπό την ικανοποίηση και τον οργασμό, ο οποίος στους άνδρες ταυτίζεται με την εκσπερμάτιση. Αυτός ο τύπος ερωτισμού, ο οποίος καλείται αυτοερωτισμός, συνοδεύεται συνήθως από ερωτικές φαντασιώσεις που πλαισιώνουν ένα ερωτικό σκηνικό, φτιάχνοντας με αυτόν τον τρόπο την εξιδανίκευση του σεξουαλικού φαντασιωσικού μοντέλου.

Ο αυνανισμός είναι μια φυσιολογική διαδικασία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας που δείχνει την ανάγκη της ικανοποίησης της ηδονής. Το νεογνό αγγίζει τα γεννητικά του όργανα, ενώ οι αντανακλαστικές στύσεις φαίνεται να δίνουν τα πρώτα ερεθίσματα αυνανισμού στο νήπιο. Από τη νηπιακή και πρώτη παιδική ηλικία η ενασχόληση των παιδιών με τα γεννητικά τους όργανα είναι συνήθης.

Η ηλικία που εκφράζει τον αυνανισμό είναι η εφηβεία. Οι ορμονικές αφυπνίσεις ενεργοποιούν την περιέργεια του εφήβου για το σώμα του, αλλά και για το σώμα του άλλου φύλου ενώ αρχίζει να έχει πιο έντονη την ανάγκη να διερευνήσει τη δική του σεξουαλικότητά. Το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με θέματα σεξουαλικής φύσεως είναι χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου και συνδέονται με την αύξηση και την ωρίμανση των γεννητικών οργάνων και την εμφάνιση των δευτερευόντων χαρακτηριστικών της ήβης.

Από την ηλικία των 11 ετών ο αυνανισμός γίνεται η ολοκληρωμένη συνειδητή πράξη που τον οδηγεί στον οργασμό (εκσπερμάτιση για το αγόρι, κλειτοριδική ηδονή και κορύφωση για το κορίτσι). Ο έφηβος μέσα από τον αυνανισμό βιώνει την ευχαρίστηση, ενώ προετοιμάζεται σιγά σιγά για το σεξουαλικό του άνοιγμα στην ερωτική πράξη, τη σεξουαλική του διεκδίκηση και συντροφικότητα.

Συμβαίνει συχνά ο αυνανισμός να συνεχίζεται και μετά την ενηλικίωση του ατόμου. Μελέτες του Alfred Kinsey, ενός διάσημου ερευνητή σε θέματα σεξουαλικότητας, αναφέρουν ότι ο αυνανισμός εκφράζεται σχεδόν σε όλους τους άνδρες και στα ¾ των γυναικών κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Η παράταση του αυνανισμού στην ενήλικη περίοδο είναι συνώνυμη της απομόνωσης. Η αυνανιστική πράξη φαίνεται να κυριαρχεί περισσότερο στον άνδρα στην πρώτη ενήλική ζωή του, ενώ στη γυναίκα είναι πιο έντονη μέσα στον έγγαμο βίο. Ειδικότερα για τον άντρα που δεν μπορεί να πιστέψει στη δημιουργία μιας σχέσης, ο αυνανισμός είναι η λύση. Ωστόσο, η πράξη αυτή στην ενήλικη ζωή εκφράζει την ανασφάλεια, την έλλειψη διεκδικητικότητας, το φόβο και τη δειλία προσέγγισης ενός άλλου ατόμου. Ο αυνανισμός μέσα στο γάμο φανερώνει την προοδευτική αποστασιοποίηση και απομάκρυνση του ζευγαριού, χωρίζει και απομονώνει τους συντρόφους. Επιπλέον, έχει ενοχοποιηθεί σημαντικά για το φαινόμενο της πρόωρης εκσπερμάτισης, οδηγώντας τον άντρα σε ένα φαύλο κύκλο άγχους απόδοσης.



O αυνανισμός στην ενήλικη ζωή παίρνει πολύ συχνά καταναγκαστικό χαρακτήρα. Επειδή στηρίζεται στην εξιδανίκευση, έτσι ώστε τα πάντα να είναι τέλεια στο φαντασιωσικό πεδίο της σκηνοθεσίας, το σκηνικό αλλάζει στη σεξουαλική πράξη. Η σκέψη ότι ο ερωτικός σύντροφος μπορεί να χαλάσει τη σεξουαλική εικόνα που έχει το άτομο στο μυαλό του το παγιδεύει στην αυνανιστική νοοτροπία. Πιο συχνά ο άντρας εγκλωβίζεται μέσα στην αυνανιστική πράξη που την εκτελεί πολλές φορές μηχανικά, σαν κάτι που πρέπει να γίνει, προσπαθώντας να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του ή την ικανότητά του. Είναι το καταφύγιο το οποίο σιγά σιγά γίνεται νεύρωση, επιθετικότητα, μειονεξία, αποφυγή και μελαγχολία. Έτσι οδηγείται στην άρνηση της σεξουαλικότητάς του, γίνεται «οπαδός» του πορνό, αναπτύσσει παραφιλικές διαταραχές, ενώ δείχνει συχνά επικριτική διάθεση για το άλλο φύλο, το οποίο κατηγορεί και χρεώνει. Ειδικότερα στις παραφιλικές διαταραχές (ηδονοβλεψία, επιδειξιμανία, εφαψιομανία κ.ά.) ο αυνανισμός είναι η κύρια πηγή άντλησης ευχαρίστησης.

Ο αυνανισμός του ενήλικα για κάποια περίοδο που δεν έχει σύντροφο δε σημαίνει απαραίτητα ότι βιώνει μια παθολογική κατάσταση. Ωστόσο, είναι σημαντικό ο σύγχρονος άνθρωπος να διεκδικεί την καινούργια επαφή και την ανάπτυξη σχέσης, να προβάλλει τη σεξουαλική του εικόνα και να πιστέψει σε αυτή.

Όταν ο αυνανισμός εμμένει στη ζωή ενός ενήλικα άνδρα θα ήταν ωφέλιμο να δραστηριοποιηθεί και να επισκεφθεί έναν ψυχολόγο εξειδικευμένο σε θέματα σεξουαλικότητας. Στην εποχή μας τα προβλήματα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς.

ΠΗΓΗ:
http://www.askitis.gr/monthly/view/ainanismos(accessed 13.7.15)

Thursday 9 July 2015

Παιχνίδια διαχείρισης θυμού : ο πράσινος δράκος και το μαγικό κουτί






Τα παιδιά μπορούν να βιώσουν θλίψη, θυμό, άγχος, όπως και οι ενήλικες. Μπορεί τα αίτια των συναισθημάτων αυτών που νιώθουν οι μικροί μας φίλοι να μην είναι τόσο σημαντικά για μας, όμως η ένταση είναι εξίσου μεγάλη.




Βοηθήστε τα παιδιά σας να αποφορτιστούν με ένα απλό παιχνιδάκι-παραμύθι (Γεωργιάδου, Ν., (2010), Θεραπευτικά Παιχνίδια, Εκδόσεις Οξυγόνο, Αθήνα).


Σας παρουσιάζω λοιπόν το παραμύθι-παιχνίδι «Ο πράσινος δράκος και το μαγικό κουτί»:



Υλικά:
ένα κουτί,
μαρκαδόρους ή ξυλομπογιές,
χαρτιά.


Οδηγίες:
Ξεκινήστε με το παραμύθι του δράκου:
«Κάποτε σε ένα πανέμορφο δάσος ζούσε ένας πράσινος, μεγάλος δράκος. Κάθε πρωί που ξυπνούσε έβλεπε τα δέντρα του δάσους, έπαιρνε βαθιές αναπνοές και ένιωθε ευτυχισμένος! Το δάσος ήταν τόσο όμορφο που γρήγορα απέκτησε τεράστια φήμη, με αποτέλεσμα να έρχονται από παντού ζώα να μείνουν εκεί.



Από τότε ο δράκος έχασε την ησυχία του. Και όχι τίποτα άλλο, άρχιζε να νευριάζει εύκολα και να θυμώνει. Την πρώτη φορά που θύμωσε ήταν επειδή τα σκιουράκια μάζεψαν βελανίδια και τα αφήσανε παντού στο έδαφος. Πήγε ο δράκος να κάνει τον περίπατό του, τα πάτησε και άρχισε να χοροπηδά από τον πόνο.



Θύμωσε τόσο πολύ που από το στόμα του βγήκε φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν να καεί το δέντρο δίπλα του, αλλά και η γλώσσα του. Για μέρες δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε να φάει. Μόλις συνήλθε, συνέβη κάτι άλλο που τον έκανε να θυμώσει.



Ένας λαγός έφαγε καρότα και πέταξε τα κοτσάνια έξω από την σπηλιά του δράκου. Ξαναθύμωσε ο πράσινος δράκος, έβγαλε φωτιά από το στόμα του, έκαψε δυο δέντρα αυτή την φορά και έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην γλώσσα του.



Όσο για την γλώσσα του, είχε γεμίσει φουσκάλες και τον έκανε να τρώει μόνο γιαούρτι και να μιλάει …πθεβδά! Μια μέρα ήρθε στο δάσος ένα ξωτικό που μόλις είδε την μεγάλη καταστροφή, έψαξε να βρει τι έφταιγε. Δεν άργησε να βρει τον δράκο να θυμώνει και να βγάζει φωτιά από το στόμα του, όταν ένας τυφλοπόντικας είχε γεμίσει τον τόπο με τρύπες.



Τότε το ξωτικό πήγε κοντά και του έδωσε το «μαγικό κουτί». Από εκείνη την ημέρα ο δράκος όχι μόνο δεν θύμωνε, αλλά και σταμάτησε να βγάζει φωτιές και να καίει τα δέντρα. Σήμερα το δάσος έχει γίνει καταπράσινο, όπως παλιά».


Τι ήταν όμως το μαγικό κουτί;
Ήταν ένα χρωματιστό κουτί που μέσα σε αυτό ο δράκος έγραφε ό,τι τον θύμωνε.

Βάλτε τα παιδιά να φτιάξουν ένα κουτί με την δική τους προσωπική σφραγίδα.
Κάθε παιδί έχει το δικό του κουτί.


Στην συνέχεια βάλτε τα να γράψουν τι τα κάνει να θυμώνουν. Αν είναι μικρά, μπορούν να ζωγραφίσουν ή να γράψετε εσείς. Καθετί που γράφεται μπαίνει στο μαγικό κουτί και μετά γίνεται μια συζήτηση για το τι μπορεί να κάνει το παιδί όταν του συμβαίνει αυτό.




ΠΗΓΗ:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/paixnidia-diaxeirisis-thymoy-o-prasinos-drakos-kai-to-magiko-kouti#.VZ5gTvntmko(accessed 9.7.15)

Αντώνιος Καλέντζης MBPsS, MISCP, Ψυχοπαιδαγωγική και Συμβουλευτική, Μέλος Βρετανικού Συλλόγου Ψυχολόγων, Κλινικών Ψυχολόγων, Νευροψυχολόγων, Μέλος Διεθνούς Συλλόγου Coaching Ψυχολόγων


Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί που κλέβει;







Η παραβατικότητα ξεκινάει από την παιδική ηλικία.




Τα τελευταία χρόνια αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που διαπράττουν αδικήματα κατά την παιδική ηλικία.



Έρευνες αναφέρουν πως όσο πιο νωρίς ένα παιδί αρχίζει να διαπράττει αδικήματα τόσο πιο απαισιόδοξη θα είναι η πρόβλεψη για την κοινωνική του συμπεριφορά. Το 60% των παραπτωματικών εφήβων δηλώνει ότι το πρώτο τους αδίκημα έγινε πριν την ηλικία των 10 ετών.



Υπάρχουν δύο περιπτώσεις προπαραπτωματικών παιδιών, το παιδί που κλέβει και το παιδί που το σκάσει από το σχολείο.



Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθώ με το παιδί που κλέβει. Η κλοπή μικρής κλίμακας αφορά συνήθως τις ηλικίες 9-10 ετών και συνεχίζεται ως την ηλικία των 14-15.



Ενώ ο δεύτερος κύκλος που περιλαμβάνει συμπεριφορές όπως αλητεία, βία, παράνομη οδήγηση αυτοκινήτων αρχίζει συνήθως στις ηλικίες των 15-16 ετών και συνεχίζεται ως τα 18-19 ετών.



Ένα παιδί χαρακτηρίζεται ως προ-παραπτωματικό αν κλέβει κατεξακολούθηση και αν η κλεψιά εντάσσεται στα πλαίσια της παρέας ως συνήθεια.



Τα παιδιά ενδείκνυται να γνωρίζουν πως δεν είναι σωστό να κλέβουν ωστόσο την έννοια της κλεψιάς την αντιλαμβάνονται διαφορετικά ανάλογα με την ηλικία που βρίσκονται.



Κάποια παιδιά κλέβουν για να ξεγελάσουν πρόσωπα που τους ασκούν εξουσία, άλλα γιατι επιθυμούν ξένα αντικείμενα και άλλα επειδή θέλουν να παίρνουν πράγματα που ανήκουν στα αδέλφια τους.



Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τύποι κλεψιάς: η περιστασιακή κλεψιά, η επιβεβαιωτική, ηαναπληρωματική και η κερδοσκοπική.



Η απρογραμμάτιστη κλεψιά συμβαίνει περιστασιακά και συνήθως συμβαίνει στα πλαίσια της παρέας.



Η επιβεβαιωτική κλεψιά συμβαίνει για να αποδείξει το παιδί στον εαυτό του ότι αξίζει. Συνήθως την κάνουν μεγαλύτερα παιδιά.



Η αναπληρωματική κλεψιά είναι η κλεψιά που κάνει το παιδί γιατί νιώθει ότι του λείπει κάτι, με την κλεψιά αναπληρώνει συναισθήματα και ανακτά τη στοργή των γονιών του. Αυτός ο τύπος κλεψιάς συμβαίνει και εκτός σπιτιού και μπορεί να συνεχιστή και στην ενήλικη ζωή.



Η κερδοσκοπική κλεψιά είναι προμελετημένη ενέργεια που αποβλέπει σε κέρδη. Συνήθως τα παιδιά που καταφεύγουν σε κερδοσκοπικές κλεψιές ζουν και μεγαλώνουν σε στερημένο περιβάλλον.



Τα παιδια που κλέβουν κατ' εξακολούθηση έχουν ανάγκη βοήθειας από ειδικό.




ΠΗΓΗ:

Γράφει η Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου MA, Msc, MAAT, PgP, PHD Ψυχολόγος Εξελικτικής-Σχολικής κατεύθυνσης-Ψυχοθεραπεύτρια
http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/pos-boroyme-na-voithisoume-to-paidi-pou-klevei#.VZ5fgfntmko(accessed 9.7.15)

Smile at a party and people are more likely to remember seeing your face there



When you smile at a party, your facial expression is emotionally consistent with the happy context and as a consequence other guests will in future be more likely to remember that they've seen your face before, and where you were when they saw you. That's according to a team of Italian researchers led by Stefania Righi who have explored how memory for a face is affected by the emotion shown on that face and the congruence between that emotional expression and its surrounding context.

The researchers first presented 30 participants (11 men) with 64 unfamiliar face and scene pairings. The faces were either smiling or fearful and they were either presented alongside an image of a happy scene (e.g. a party) or a fear-inducing scene (e.g. a car crash). The participants' task at this stage was simply to indicate whether each face-scene pairing was emotionally congruent or not.

Next came the memory test. Different faces (some previously seen, some new) were flashed up on-screen against a black background and the participants had to say whether they'd seen the face before or if it was entirely new. After each face, three scenes appeared of the same genre (e.g. three party scenes), and the participants had to say which specific scene the face had previously appeared alongside.

Previously seen happy faces were better remembered than fearful faces, but only when they appeared alongside a happy scene. Memory for fearful faces, by contrast, was unaffected by the congruence of the accompanying scene. Why should smiling faces at a party or other happy context be better remembered than a fearful face? The researchers think the combination of a smiling face and happy scene has a broadening effect on observers' attention, enhancing their memories for the face. From a methodological point of view, it's a shame the study didn't also feature neutral faces: without these, we can't be certain whether smiling faces in a happy context were enhancing memory or if fearful faces in that context were harming memory, or a bit of both.



Figure 3 from Righi et al, 2015.
The researchers also propose that smiling faces have a "unitising effect" whereby the face and its context are bound together in memory. This idea also appeared to be supported by the results: participants were better at remembering the accompanying scenes (happy and fearful) for smiling faces than fearful faces.

Put these two key results together and it means that we're particularly likely to remember a smiling face we saw at a party, and the specific context we saw it in. Righi and her colleagues said it made sense for memory to work this way. "A smiling person communicates a social bond and the ability to remember, not only the face identity, but also the context of the first encounter with that 'potential friend', could reflect an adaptive behaviour in view of future social relations." The new results also complement past research on memory for face-name pairings: presented with a name, participants were better at remembering when it was earlier paired with a happy face than a neutral one.

_________________________________

SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/07/smile-at-party-and-people-are-more.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+The+Latest+Psychology+Research+-+Digested(accessed 9.7.15)


Righi, S., Gronchi, G., Marzi, T., Rebai, M., & Viggiano, M. (2015). You are that smiling guy I met at the party! Socially positive signals foster memory for identities and contexts Acta Psychologica, 159, 1-7 DOI: 10.1016/j.actpsy.2015.05.001


Tuesday 7 July 2015

Toddlers learn better when you make them giggle



There is probably nothing more fun than making a baby or toddler laugh. And now there's news that it could even help with learning – the toddler's not the adult's.

In the first study to look at the effects of humour on learning at such a young age, Rana Esseily and her colleagues began by showing 53 18-month-olds how to reach a toy duck with a cardboard rake (other toddlers who'd spontaneously used the rake as a reaching tool were excluded). Crucially, half the participating toddlers were given several non-humorous demonstrations of how to use the rake to reach and pull the duck nearer. In these straight demonstrations, the experimenter was smiley, but just played with the duck for a bit after getting hold of it. The other toddlers were given several humorous demonstrations. In this case, after getting hold of the duck, the experimenter suddenly threw it on the floor and smiled. Sixteen of the 37 toddlers in the jokey condition laughed at least once when shown the funny demonstrations.

Next, the researchers placed the rake near each toddler's hand, to see if they would imitate the action and use the rake to reach the duck for themselves. Among the laughing toddlers, all but one (93.7 per cent) used the rake to reach the duck. In comparison, just 19 per cent of the non-laughing toddlers in the jokey condition used the rake, and just 25 per cent of the 16 toddlers who'd been given the straight (non-jokey) demonstrations.

"Our results suggest that laughing might be a stimulant of learning even during the second year of life," the researchers concluded. However, they conceded that there are other possible interpretations of their findings. For example, perhaps infants who laugh at jokes are just more cognitively advanced and that's why they showed superior learning (although if that were true, you'd also expect a similar range of ability in the control group, which wasn't found). Or maybe it's not laughter per se that aids toddlers' learning, but any kind of positive emotion. "Further work is clearly now required to elucidate the question of the mechanisms underlying this effect of laughter on infants' learning," the researchers said.

_________________________________

SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/06/toddlers-learn-better-when-you-make.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+The+Latest+Psychology+Research(accessed 7.7.15)


Esseily, R., Rat-Fischer, L., Somogyi, E., O'Regan, K., & Fagard, J. (2015). Humour production may enhance observational learning of a new tool-use action in 18-month-old infants Cognition and Emotion, 1-9 DOI: 10.1080/02699931.2015.1036840