A daily cold shower seems to have some psychological benefits

Exposing your body to cold water has been promoted as a health tonic since at least the Roman period, so it’s about time we gave this a thorough investigation. In a new paper in PLOS One Geert Buijze and his colleagues report on the health and wellbeing effects of the “cool challenge” – a 30-day event in the Netherlands that involved more than 3000 people taking daily showers that ran cold for at least the last 30 seconds each time.

The clearest finding was a 29 per cent reduction in sickness absence for those who took cold showers compared with their colleagues who weren’t involved in the challenge; the length of the cold blast, whether 30 seconds or 90, didn’t matter. However cold showers didn’t provide an immunisation against sickness as such. The challenge participants felt ill as frequently as their colleagues, it’s just that somehow they were better able to fight through it and make it to work.

Most of the psychological factors that the researchers measured were not influenced by the chilly treatment. Participants reported a small increase in quality of life after 30 days, but that disappeared when re-measured later; meanwhile work productivity and levels of anxiety were unaffected. But the participants did report some other benefits such as higher energy levels, comparable to drinking a coffee, and over two thirds chose to continue the challenge for a further two months.

On this evidence, cold showers don’t refresh all the parts we might desire, but seem to insulate against the effects of illness and provide some yet to be determined energetic effects. Why? Maybe thanks to effects on the levels of hormones such as cortisol and norepinephrine, which respond in the short-term to a cold dousing. Or simply the benefit of a short daily physical activity – the power of a good shiver.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/12/16/a-daily-cold-shower-seems-to-have-some-psychological-benefits/(accessed 28.12.16)

There’s such a thing as collective narcissism (and it might explain a lot that’s going on at the moment)

It feels like this year there has been a big increase in people’s tendency to make a show of their political allegiance, to believe passionately in the superiority of their chosen group’s position, and to be ultra-vigilant to any potential incoming slight or insult toward the group. This kind of behaviour shows signs of “collective narcissism”, which like individual narcissism, is characterised by outward confidence compensating for deep-rooted insecurity.

Collective narcissists say they believe that their group is special and superior, yet when asked what others think of their group, or when tested on implicit measures, such as how quickly they associate in-group symbols with positive words, there is evidence of collective doubt. Worryingly, a series of new studies in the European Journal of Personality shows how collective narcissism can foster inter-group conflict. The results suggest it is important that responsible politicians and journalists do what they can to prevent rather than encourage this dangerous group mentality.



Across five studies, Agnieskzka Golec De Zavala and her colleagues surveyed hundreds of participants in Turkey, Portugal and Poland. The most important measure was of the participants’ feelings of collective narcissism, as revealed through their agreement with statements like “My [national] group deserves special treatment”; “I will never be satisfied until my group gets all it deserves”; and “If my group had a major say in the world, the world would be a much better place”. The researchers found that high scores on collective narcissism tended to go hand in hand with feeling that one’s group had been insulted or derogated in some way, and in turn, wishing for direct or indirect revenge against the out-group.

For instance, after reading a news story about Turkey’s failure to become part of the EU, Turkish participants who scored highly in collective narcissism were more likely to say they interpreted this as a national humiliation, and were more likely to say they found pleasure in the EU’s recent economic woes.

After reading about the EU financial bailout of Portugal in 2011 (and related austerity measures seen by many as imposed principally by Germany), Portuguese participants who scored highly in collective narcissism were more likely to believe that Germany was a threat to Portugal (for example, believing that the EU legal system shows favouritism toward Germany), and in turn were more likely to express intentions to harm, injure, humiliate or intimidate Germans given the chance.

Other similar studies with Polish participants showed that high collective narcissism was related to finding a controversial film (about Polish pogroms) insulting, and wishing for revenge against the film-makers; and there were similar findings related to finding insult in an actor’s jokes at the expense of the Polish political system.

In all studies, collective narcissism was found to be the strongest, and in some cases unique, correlate of the likelihood of perceiving insults or humiliations towards one’s national group, and thence wishing for retribution. For instance, the researchers also measured individual narcissism but this did not have these same associations, possibly because individual narcissists tend to pick and choose group identities as and when they work in their favour. Note too that when separated from any signs of collective narcissism, a positive, patriotic (but not grandiose) attitude towards one’s national in-group actually acted as a buffer against perceiving insults and wishing for vengeance towards other groups.

Where does collective narcissism come from? This is only part of the story, but based on measures of participants’ self-esteem, there was some evidence that collective narcissism may act as a compensation for low individual confidence and low self-worth. Lacking confidence in themselves, people can find comfort in aligning closely with a larger grouping, and seeing this group as somehow special and great. In turn, they are then highly defensive of their chosen group’s status, ultra-sensitive to possible slights, and keen to derogate any threatening groups.

“The present results suggest that there will always be a proportion of the population, which is responsive to the framing of intergroup situations as insulting to an in-group,” the researchers said. “Such a framing is likely to mobilise support for hostile actions towards the alleged perpetrators of the imagined in-group offences.” For this reason, the researchers said that collective narcissism, as and when it arises, could be part of a dangerous social psychological process that fosters intergroup tensions and even extremist activities.

The new findings suggest that any politician who ferments in their followers a grandiose belief in the in-group, combined with encouraging them to believe the in-group is being insulted or slighted by others, is arguably fostering collective narcissism and sowing the seeds for future conflict and hostility. One positive way to intervene might be to see if collective narcissists can be encouraged to channel their envy and sensitivity toward constructively helping their in-group rather than harming out-groups.

“[B]etter understanding of the cultural, economic, educational or societal contexts that encourage versus discourage collective narcissism may inspire new ways to deescalate intergroup tensions and discourage radicalization towards intergroup violence,” the researchers concluded.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/12/09/theres-such-a-thing-as-collective-narcissism-and-it-might-explain-a-lot-thats-going-on-at-the-moment/(accessed 19.12.16)

Ο κανόνας «3-6-9-12» για τα παιδιά και την οθόνη – Μια συνέντευξη με τον γνωστό γάλλο ψυχαναλυτή Serge Tisseron

Ο Serge Tisseron είναι γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την πρόταση.



Ο ίδιος λέει ότι ανέπτυξε τον κανόνα με σκοπό να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση για τις οθόνες. Επικοινωνήσαμε με τον Serge Tisseron για να μας εξηγήσει την άποψή του για μια σχέση που γεμίζει ερωτήματα τους γονείς:τη σχέση παιδιού-οθόνης.

-Ο κανόνας σας του «3-6-9-12», λέει, «καθόλου τηλεόραση πριν την ηλικία των τριών». Γιατί αυτό;

Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από από την ηλικία των τριών, είναι η σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δε μπορούν να το κάνουν σε ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση τους.

-Στις μέρες μας, με τους γονείς να δουλεύουν σκληρά -και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες χωρίς υποστηρικτικές κοινωνικές δομές – πόσο εύκολο είναι για αυτούς να βρουν εναλλακτικές που θα κρατήσουν τα παιδιά μακριά από το να παίζουν βιντεοπαιχνίδια πριν από τα έξι τους, όπως προτείνετε;[blocktext align=»left»]Ο κανόνας «3-6-9-12»
Όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια.
Όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6.
Όχι internet πριν από τα 9.
Όχι social media πριν από τα 12. [/blocktext]Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, προτείνει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.



-Λέτε, επίσης, «όχι internet χωρίς επίβλεψη πριν από τα εννιά χρόνια».Αυτό σημαίνει ούτε παιχνίδια στο διαδίκτυο;

Από την ηλικία των εννιά και μετά, η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη κλειδί. Ούτε τα κινούμενα σχέδια που βρίσκουμε στο internet είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.

-Όταν λέτε «internet με επίβλεψη», τι ακριβώς εννοείτε; Ο γονιός πρέπει να μένει με το παιδί όλη την ώρα, ή απλώς να τσεκάρει τι γίνεται ανά διαστήματα;

«Internet με συνοδεία» δε σημαίνει να στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα.Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις βασικούς κανόνες του internet.

«-Ό, τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει «δημόσιο»

-Ό, τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα

-Δεν πρέπει να πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις»

Είναι σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη διαδικτυακή πορνογραφία και την διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones, τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δε χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν αν έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο internet.

-Πόσες ώρες την ημέρα συμβουλεύετε τους γονείς να αφήνουν παιδιά προσχολικής ηλικίας να βλέπουν τηλεόραση; Πόσες ώρες την ημέρα λέτε σε γονείς μεγαλύτερων παιδιών να τα αφήνουν να «σερφάρουν» στο ίντερνετ, ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια; Πώς μπορεί ένας γονιός να «ελέγξει» την οθόνη;

Ένας «περιορισμός του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές συσκευές. Δυστυχώς, οι γονείς που δε βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια. Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή. Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν προοδευτικά από τη μια ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η ηλικία. Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δε συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο, όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.

-Γιατί στα παιδιά αρέσουν τόσο πολύ τα βιντεοπαιχνίδια;

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για τον εγκέφαλο.Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και ζαχαρώδη.Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις απλές διανοητικές ικανότητες , επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό, αλλά ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δε συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη, αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.

-Συμφωνείτε με την πρακτική πολλών γονιών να «χρησιμοποιούν» τον χρόνο σε βιντεοπαιχνίδια ή στην τηλεόραση ως «εργαλείο» για να τιμωρούν ή να επιβραβεύουν τα παιδιά; Το να λένε, για παράδειγμα, «αφού οι βαθμοί σου ήταν κακοί», ή «αφού συμπεριφέρθηκες άσχημα, θα δεις λιγότερη τηλεόραση αυτή την εβδομάδα και θα παίξεις λιγότερο στην κονσόλα σου»;

Ναι, όλοι οι γονείς χρησιμοποιούν αυτό το είδος τιμωρίας. Και πάλι, όμως, κάνουν λάθος, επειδή δε δίνουν σημασία στο τι παρακολουθούν τα παιδιά ή στο τι είδους παιχνίδια παίζουν. Οι γονείς θα έπρεπε να λένε: «Είσαι τιμωρημένος, δε θα δεις τη συγκεκριμένη εκπομπή στην τηλεόραση, αλλά θα κρατήσεις τον χρόνο που έχεις για βιντεοπαιχνίδια», ή το αντίθετο. Ο χρόνος της οθόνης πρέπει πάντα να έχει να κάνει με το τι βλέπει το παιδί σε αυτή, τι κάνει σε αυτή, και ποιον συναντά εκεί.

-Αν δεχτούμε αυτό που έχετε πει, ότι οι έφηβοι «αναζητούν εναλλακτικές ταυτότητες, κρύβοντας την εμφάνισή τους από αυτούς που συναντούν», πώς μπορούν να προστατευτούν; Και τι συμβαίνει με τον διαδικτυακό εκφοβισμό; Πιστεύετε ότι εξαπλώνεται τόσο πολύ όσο λένε τα μέσα ενημέρωσης, ή το φαινόμενο διογκώνεται;

Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση με παλαιότερα.Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει» το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.

-Δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια παγκόσμια μελέτη για τα αποτελέσματα της χρήσης υπολογιστών στα σχολεία, σύμφωνα με την οποία, οι μαθητές που χρησιμοποιούν tablets και υπολογιστές πολύ συχνά, έχουν χειρότερες επιδόσεις από αυτούς που κάνουν μια πιο ήπια χρήση τους.Πιστεύετε ότι η τάση στην εκπαίδευση να επικεντρώνεται σε «ψηφιακές και επαγγελματικές δεξιότητες», είναι σε λάθος κατεύθυνση;

Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία. Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην ψηφιακή εποχή, σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν λάθος. Όσον αφορά τα αποτελέσματα στα οποία αναφέρεστε, πρέπει να λάβουμε υπόψη και την εποπτεία. Τα ψηφιακά εργαλεία επιτρέπουν να λάβουμε υπόψη την ιδιαιτερότητα του κάθε μαθητή μέσα σε υπερφορτωμένες τάξεις. Αν υπήρχαν τρεις φορές περισσότεροι εκπαιδευτικοί, αυτή η ερώτηση θα είχε προφανώς απαντηθεί διαφορετικά και σίγουρα με καλύτερο τρόπο.

-Έχω διαβάσει κάτι που έχετε πει -και βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον-, ότι τα παιδιά ωφελούνται περισσότερο όταν μοιράζονται την οθόνη παρά όταν τη χρησιμοποιούν ατομικά. Εννοείτε να μοιράζονται την οθόνη στο σχολείο, όταν παίζουν βιντεοπαιχνίδια, ή σε κάθε δραστηριότητα που περιλαμβάνει μια οθόνη; Γιατί είναι καλύτερα να μοιράζονται;

Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ είναι αναντικατάστατο για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.

-Και μια εκτίμησή σας. Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η γενιά των σημερινών παιδιών όταν μεγαλώσουν;

Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, και δε θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να ελπίζουμε για αυτά, είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.

Ο Σερζ Τισερόν είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε την αλήθεια -και το «μυστικό» του δημιουργού του Τεν-Τεν, Ερζέ, απλώς διαβάζοντας τις ιστορίες του διάσημου ήρωα. Έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.

ΠΗΓΗ:

http://www.ert.gr/o-kanonas-3-6-9-12-gia-ta-pedia-ke-tin-othoni-mia-sinentefxi-me-ton-gnosto-gallo-psichanaliti-serge-tisseron/(accessed 16.12.16)

Χρήσιμες πληροφορίες για ανθρώπους που ακούνε φωνές

Οι άνθρωποι που ακούνε φωνές μπορεί κάποιες φορές να βιώνουν έναν ανυπόφορο κόσμο και η δύναμη της λογικής τους ουσιαστικά να εξουδετερώνεται, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατο να ζήσουν τη ζωή τους. Μια ειλικρινής συζήτηση με τους άλλους μπορεί να σε βοηθήσει να αποδεχτείς τις φωνές σου.

Η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που ακούνε φωνές δίνει την ευκαιρία να μοιραστείς αυτό που βιώνεις και να μάθει ο ένας από τον άλλο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να γίνεις μέλος ομάδων αυτοβοήθειας ή να οργανώσεις ομάδες αυτοβοήθειας, όπως αυτές που ιδρύθηκαν από το Δίκτυο Αυτών που Ακούνε Φωνές σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Τα άτομα που ακούνε φωνές λένε ότι είναι σημαντικό να συζητάς για τις φωνές, και στην πορεία να μάθεις να αναγνωρίζεις τα παιχνίδια και τα κόλπα τους, καθώς και τις ευχάριστες πλευρές τους, και να προσδιορίσεις μοτίβα που επαναλαμβάνονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Αυτό μπορεί να σε βοηθήσει να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος/η για την έναρξη νέων φωνών στο μέλλον. Οι άνθρωποι που ακούνε φωνές μπορεί να νομίζουν ότι μόνο εκείνοι έχουν αυτή την εμπειρία. Αυτό κάνει την εμπειρία δυσάρεστη και προκαλεί αισθήματα ντροπής ή το φόβο ότι τρελαίνονται. Το άγχος συχνά τους οδηγεί στην αποφυγή καταστάσεων που μπορεί να προκαλέσουν το άκουσμα των φωνών και αυτό παρεμποδίζει σοβαρά την προσωπική εξέλιξη. Άλλο επακόλουθο του άγχους είναι ότι περιορίζει την ελευθερία κινήσεων, ενώ οι στρατηγικές αποφυγής συχνά φαίνεται να επιδεινώνουν το πρόβλημα.

Τα άτομα που ακούνε φωνές αναζητούν εξηγήσεις γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Η προσωπική προσέγγιση στην κατεύθυνση της κατανόησης αυτού που συμβαίνει μπορεί να βοηθήσει καλύτερα, ενώ υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις που χρησιμοποιούνται από εκείνους που ακούνε φωνές. Μία ερμηνευτική θεωρία είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη μίας στρατηγικής αντιμετώπισης. Αν δεν αποδοθεί κάποιο νόημα στις φωνές, είναι δύσκολο να ξεκινήσεις να οργανώνεις μία σχέση με αυτές, ώστε να μειώσεις το φόβο που νιώθεις εξ αιτίας της ύπαρξής τους. Οι απόψεις που αποθαρρύνουν τα άτομα που ακούνε φωνές από το να επιχειρήσουν να ελέγξουν τις φωνές τείνουν να αποφέρουν τα λιγότερο θετικά αποτελέσματα. Κατά τη διαδικασία ανάπτυξης της δικής σου άποψης και της ανάληψης ευθύνης για τον εαυτό σου, το απαραίτητο πρώτο βήμα είναι η αποδοχή των φωνών ως «κάτι που ανήκει σε μένα». Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά και δύσκολα βήματα που πρέπει να κάνει κάποιος.

Οι φωνές μπορεί να εκφράζουν αυτό που αισθάνονται ή που σκέφτονται τα άτομα που τις ακούνε, για παράδειγμα επιθετικότητα ή φόβο σχετικά με ένα γεγονός ή μία σχέση. Όταν οι φωνές παρέχουν πληροφορίες κατά αυτόν τον τρόπο, η πρόκληση που τίθεται με την παρουσία τους είναι λιγότερο σημαντική από την αιτία του συναισθήματος. Όταν οι φωνές εκφράζουν τέτοιες απόψεις, μπορεί να είναι πολύτιμο να συζητάς τα μηνύματά τους με κάποιον που εμπιστεύεσαι, για παράδειγμα έναν φίλο ή κάποιο μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού.

Όταν ακούς φωνές που είναι κακοπροαίρετες είναι δύσκολο να δεχτείς ότι η εμπειρία μπορεί να έχει μία θετική, βοηθητική διάσταση. Η επαφή με άλλους ανθρώπους που ακούνε φωνές μπορεί να οδηγήσει στην ανακάλυψη ότι υπάρχουν θετικές φωνές και στη συνειδητοποίηση ότι μπορεί να διαπιστωθεί η παρουσία τους, ως αποτέλεσμα της αποδοχής των αρνητικών σου συναισθημάτων. Το να επιβάλλεις μία δομή στη σχέση με τις φωνές βοηθά στο να μειώσεις στο ελάχιστο το αίσθημα αδυναμίας. Είναι πολύτιμο να δεις ότι μπορείς να θέσεις τα δικά σου όρια και να συγκρατήσεις την υπερβολική παρέμβαση των φωνών στη ζωή σου.

Το μοίρασμα εμπειριών επιτρέπει στα άτομα που ακούνε φωνές να μάθουν τι φάρμακα παίρνουν οι άλλοι, πόσο χρήσιμα είναι αυτά και ποιες μπορεί να είναι οι παρενέργειές τους. Είναι σημαντικό, για παράδειγμα, να γνωρίζεις κατά πόσο ένα συγκεκριμένο φάρμακο βοηθά στο να περιοριστεί το άκουσμα των φωνών ή μειώνει το άγχος και τη σύγχυση.

Το να μοιράζεται κανείς τη γνώση σχετικά με τις φωνές με την οικογένεια και τους φίλους μπορεί να βοηθήσει. Αν η οικογένεια και οι φίλοι δεχθούν τις φωνές μπορούν να προσφέρουν περισσότερη υποστήριξη και αυτό μπορεί να διευκολύνει τη ζωή των ατόμων που ακούνε φωνές, βελτιώνοντας την αυτοπεποίθησή τους σε κοινωνικές καταστάσεις.

Οι άνθρωποι που ακούνε φωνές και έχουν μάθει να προσαρμόζονται στις εμπειρίες τους αναφέρουν ότι η διαδικασία έχει συνεισφέρει στην προσωπική τους ανάπτυξη. Η προσωπική ανάπτυξη μπορεί να οριστεί ως το να αναγνωρίσεις τι χρειάζεσαι ώστε να ζήσεις μία ζωή που σε γεμίζει και να ξέρεις πώς να πετύχεις αυτό τον σκοπό.

Το να συζητάς με άλλους για τις φωνές έχει και μειονεκτήματα. Τα άτομα που ακούνε φωνές μπορεί να νιώσουν πολύ ευάλωτα και κάποια από αυτά βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο το να ανοίγονται σε σχέση με τις εμπειρίες τους, αν και αυτό είναι συνήθως πιο εύκολο με άτομα που έχουν την ίδια εμπειρία. Άλλο μειονέκτημα είναι ότι οι φωνές μπορεί περιστασιακά να γίνονται πιο έντονες. Στο σύνολο, ωστόσο, τα πλεονεκτήματα υπερκεράζουν τα μειονεκτήματα. Τελικά, είναι πιο σημαντικό να είναι κανείς πλήρως ενήμερος για τη μεγάλη ποικιλία προσωπικών καταστάσεων και συνθηκών των ανθρώπων που ακούνε φωνές. Η καλύτερη συμβουλή είναι να προσπαθήσει κάποιος να αυξήσει τη δυνατότητα των ατόμων που ακούνε φωνές να επηρεάζουν τις φωνές τους, παρά να εντείνει την αδυναμία τους.

ΠΗΓΗ:

http://www.hearingvoices.gr/index.php/el/2012-07-18-09-34-04/2012-07-18-09-34-49/item/36(accessed 13.12.16)

Πρωτότυπο: Practical information for people who hear voices

First Impressions Count Even More Than You Thought

We all know that first impressions count — but this study reveals they matter a lot more than many people realise.

First impressions still affect how people treat us six months after they first see us.


Even if that first impression was only seeing a picture!

Professor Vivian Zayas, the study’s senior author, said:


“Facial appearance colors how we feel about someone, and even how we think about who they are.

These facial cues are very powerful in shaping interactions, even in the presence of other information.”

For the study a group of people were shown pictures of four women.

Sometimes they were shown smiling, other times not.

Up to six months later they met the woman face-to-face and had an interaction with her.

The results showed that people’s ratings of the women were heavily coloured by their initial reaction to the photograph.

It turned out that the actual meeting only seemed to confirm the first impression that people had formed from a photograph.

Professor Zayas said:


“What is remarkable is that despite differences in impressions, participants were interacting with the same person, but came away with drastically different impressions of her even after a 20-minute face-to-face interaction.”

How is it, that people only came to confirm their earlier impressions?

Professor Zayas thinks it’s down to a kind of self-fulfilling prophecy.


Professor Zayas explained:


“They’re smiling a little bit more, they’re leaning forward a little bit more.

Their nonverbal cues are warmer.

When someone is warmer, when someone is more engaged, people pick up on this.

They respond in kind.

And it’s reinforcing: The participant likes that person more.”

It is also due to the halo effect, Professor Zayas said:


“We see an attractive person as also socially competent, and assume their marriages are stable and their kids are better off.

We go way beyond that initial judgment and make a number of other positive attributions.

A later study revealed that people thought they would revise their judgement of someone when they actually met them.

But the reality was that first impressions really do count.

Professor Zayas said:


“…people really think they would revise.

But in our study, people show a lot more consistency in their judgments, and little evidence of revision.”
\

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/12/first-impressions-are-even-stronger-than-we-thought.php(accessed 13.12.16)

The study was published in the journal Social Psychological and Personality (Gunaydin et al., 2016).

Σεξισμός, προάγγελος ψυχώσεων

Σε πορεία κατά του σεξισμού στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας το 2011 συμμετέχει αυτή η νέα γυναίκα.




ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Οι άνδρες που θεωρούν ότι διαθέτουν εξουσία πάνω στις γυναίκες ή υιοθετούν συμπεριφορά «γόη» έχουν σημαντικά μεγαλύτερες πιθανότητες να πάσχουν από ψυχικά νοσήματα. Την ίδια ώρα, όσοι άνδρες δεν ακολουθούν αρρενωπά πρότυπα είναι πιο υγιείς και περισσότερο πρόθυμοι να αναζητήσουν ψυχολογική βοήθεια, σύμφωνα με νέα έρευνα της Αμερικανικής Ενωσης Ψυχολόγων.

Η μελέτη βασίστηκε σε 78 επιμέρους έρευνες 20.000 ανδρών, ενώ οι ερευνητές αξιολόγησαν τους συμμετέχοντες χάρη σε κατάλογο 11 «αρχών» τις οποίες οι ψυχολόγοι θεωρούν ως χαρακτηριστικά δείγματα της παραδοσιακής αντίληψης περί ανδρισμού. Οι 11 αρχές του ανδρισμού είναι: ο πόθος για νίκη, η ανάγκη συναισθηματικού ελέγχου, η ανάληψη ρίσκου, η βία, η κυριαρχία, η σεξουαλική ελευθεριότητα (το να είναι κάποιος «γόης»), η αυτοδυναμία, η προτεραιότητα της εργασίας, η εξουσία πάνω στις γυναίκες, η περιφρόνηση της ομοφυλοφιλίας και η φιλοδοξία κοινωνικής ανόδου.

Η προσήλωση στα αρρενωπά πρότυπα συνδέεται έτσι με άγχος, κατάθλιψη, χρήση ναρκωτικών ή οινοπνεύματος και μικρή αυτοεκτίμηση. Δύο «αρχές» του καταλόγου θεωρούνται ότι συμβάλλουν στην εμφάνιση ψυχώσεων: η εξουσία πάνω στις γυναίκες και η συμπεριφορά του «πλεϊμπόι», οδηγώντας παράλληλα σε ακραίο σεξισμό. Η έρευνα του πανεπιστημίου της Ιντιάνα στο Μπλούμιγκτον προστίθεται σε πολλές άλλες επιστημονικές μελέτες, οι οποίες συνδέουν τον σεξισμό με τα ψυχικά νοσήματα.

Στις αρχές του μήνα, οι Αμερικανοί εξέλεξαν πρόεδρο, ο οποίος κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση 15 γυναικών. Ο Ντόναλντ Τραμπ δικαιολόγησε τους κομπασμούς του για την ικανότητά του να επιτίθεται σεξουαλικά εναντίον γυναικών ως «κουβέντες αποδυτηρίων», αποκαλύπτοντας ότι αντιλαμβάνεται τον ανδρισμό με σεξιστικούς όρους. Πολιτικοί αναλυτές διαπίστωσαν, επίσης, ότι όσο πιο εχθρικά ένιωθε κάποιος ψηφοφόρος κατά των γυναικών, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες είχε να ψηφίζει Ντόναλντ Τραμπ.

Σε πρόσφατο άρθρο του στους Times της Νέας Υόρκης, ο καθηγητής του πανεπιστημίου Τζόρτζια Σάθερν, Τζάρεντ Γέιτς Σέξτον, έγραφε: «Ο Τραμπ δεν θυμίζει σε τίποτα τους άνδρες της εργατικής τάξης των παιδικών μου χρόνων. Ανεξάρτητα, όμως, από τα κίνητρά του να ταπεινώνει γυναίκες, οι σημερινοί του υποστηρικτές βλέπουν στο πρόσωπό του μία εικόνα της δικής τους απελπισίας. Παρότι τέτοιες εκδηλώσεις ανδρισμού μπορεί να προφυλάσσουν προσωρινά τους άνδρες από τις πιέσεις της καθημερινής τους ζωής, στο τέλος θα τους οδηγήσουν στην απελπισία. Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι άνδρες και ιδιαίτερα οι λευκοί, που αποτελούν την εκλογική βάση του Ντόναλντ Τραμπ πάσχουν από άγχος γύρω από τη διατήρηση της αρρενωπής τους εικόνας».

Παρότι μειοψηφία των υποστηρικτών του Τραμπ εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία, ο δρ Ουόνγκ, επικεφαλής της μελέτης του πανεπιστημίου της Ιντιάνα, υπογραμμίζει την ανάγκη εκπόνησης νέων, υγιέστερων προτύπων ανδρισμού: «Ο καλύτερος τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα είναι οι ίδιοι οι άνδρες να εκφράσουν τη διαφωνία τους με τα πρότυπα αυτά»

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/885328/article/epikairothta/ygeia/se3ismos-proaggelos-yyxwsewn(accessed 9.12.16)

Why are some of us better at handling contradictory information than others?

Imagine it: you’re happily surfing through your social media feeds – or what we nowadays call your filter bubble – when some unexpected perspectives somehow manage to penetrate. After you “like” the latest critique of police power, for instance, you come across an article arguing that cracking down on crime can benefit minority neighborhoods. Or, elbowing its way into a crowd of articles celebrating trickle-down economics, you encounter a study showing higher taxes boost growth. What happens next? In new researchin Contemporary Educational Psychology, Gregory Trevors and his colleagues looked at how reading conflicting information can push our emotional buttons, and lead us either towards resistance or a chance to learn.



Nearly three hundred students from various Canadian and American universities first indicated their “epistemic beliefs” – that is, their beliefs about how knowledge comes about, such as whether facts are eternal or open to question. Next they read a series of texts on climate change, ordered in a way to maximize dissonance. To begin, an article emphasised anthropogenic change due to human-produced climate gases. To follow, an article emphasised how climate change has been greatly shaped by astronomical causes beyond our control. This “natural cycles” take was then upended by an article on catastrophic consequences of the current climate trend, and then one final switcheroo – a description of how rising temperatures will produce some global opportunities.

After each article, the participants indicated how strongly they felt emotions like frustration, confusion or surprise. At the end, each participant had to synthesise what they had got out of the texts by writing a short summary, which was analysed by text-matching algorithms and human judges to see when participants were prepared to integrate controversial texts, and when they preferred to stick to a simple narrative.

Different beliefs about knowledge led to different emotional reactions, and to different ways of handling the text. For example, for readers who said they believed you can’t verify knowledge based on gut feelings, but need to contrast and compare across many sources, the jarring text on astronomical causes of climate change led to greater feelings of surprise and curiosity. In turn, these feelings appeared to motivate them to take in this new information as shown by the way their summaries acknowledged multiple viewpoints.

Meanwhile, the participants who endorsed the idea that knowledge comes to us as food does to baby birds, offered by an authority figure for our easy digestion, felt confused when faced with the prospect of multiple authorities. Confusion makes it harder to take in and remember information, and this appeared to take place here, as these participants’ summaries turned out to be more monotone and lacked reference to the controversial information.

Not every belief turned out to have the expected effect – in particular, believing that knowledge is certain, led participants to experience less surprise, not more, when confronted with contradictions. The researchers speculated that perhaps these participants simply hadn’t engaged with the text enough to take in its implications.

Although we shouldn’t allow our models of the world to be battered around by every spurious claim, the intelligent approach is to acknowledge credibly sourced evidenced-based arguments – especially those that dissent from the dominant narrative. This research shows us how this process can be obstructed by how we feel, and suggests two solutions for educators and influencers. The first is to anticipate the likely reactions to this specific argument: consider where and how your audience might be disengaging due to their emotional feelings and shape your message to redress this. The second is to try to shift how people actually think about knowledge itself, by referencing the robust evidence underlying your claims, linking to counter-evidence and explicitly weighing different sources. You won’t always win minds on the specific argument, but you might open minds, to the benefit of all the conversations to come.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/11/25/why-are-some-of-us-are-better-at-handling-contradictory-information-than-others/(accessed 9.12.16)

Πες μου για τον αυτισμό, να καταλάβω

Ο Παναγιώτης Γιάκας μας μίλησε για τον έφηβο ήρωα του βιβλίου του και την εμπειρία του ως εκπαιδευτής κεραμικής και εικαστικών σε άτομα με ειδικές ανάγκες


«Δεν ξέραμε, νομίζαμε ότι θα περάσει», «τι θα κάνουμε;» και «μη μαθευτεί». Αυτό ήταν ο αυτισμός πριν μερικά χρόνια. Σήμερα, ευτυχώς, δεν είναι μόνο αυτό για τους γονείς παιδιών που πάσχουν από τη συγκεκριμένη διαταραχή, αλλά η γνώση μας για το θέμα παραμένει ανεπαρκής. Για την ευαισθησία μας, δεν ξέρω… Για τον αυτισμό γνώριζα κι εγώ ελάχιστα, το πιθανότερο ανακρίβειες και σκόρπιες πληροφορίες ημιμάθειας, αλλά η κουβέντα με τον Παναγιώτη βοήθησε πολύ, το ίδιο και το βιβλίο του.

Ο «Κόμπος Υφάλου» είναι το αστυνομικό μυθιστόρημα που έγραψε μετά την εμπειρία του ως εκπαιδευτής αγγειοπλαστικής σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες και ένας πολύ καλός τρόπος «να κατανοήσουμε το λαβυρινθώδες σύμπαν ενός αυτιστικού μυαλού». Η αστυνομική πλοκή γίνεται ένα μέσο προσέγγισης του αυτισμού, ακολουθώντας την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Είναι καλοκαίρι και ο φόνος της ιδιοκτήτριας της παραλιακής καντίνας αφήνει μοναδικό μάρτυρα τον Γαβριήλ. Ο έφηβος γιος της πάσχει από αυτισμό και όσο παραμένει σιωπηλός, ο αρχιφύλακας Νικηφόρος θα πρέπει να ψάξει τα κλειδιά, που θα τον κάνουν να μιλήσει.

Για να το καταφέρει, προσπαθεί να μπει στον κόσμο των ατόμων με αναπηρία, που μπορεί να βρίσκεται δίπλα, αλλά φαίνεται τόσο μακριά μας. Ο αυτισμός, ένα φαινόμενο που συνεχώς αυξάνεται, γίνεται πιο κατανοητός μέσω του βιβλίου που φέρνει πιο κοντά την απάντηση σε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά σχετικά με τη φύση του ανθρώπου.

«Πέρασε όλη την παιδική του ηλικία παίζοντας απλώς μ' ένα σκοινί. Η μόνη περίπτωση αντίδρασής του ήταν αν του έπαιρναν το σκοινί ή αν έβλεπε κάποιον να δένει κόμπο. Τότε ορμούσε καταπάνω του και δεν σταμάταγε, αν δεν του δινόταν το σκοινί. Οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Εμείς του αγοράζαμε παιχνίδια ή αυτοκινητάκια, όμως το μόνο που έκανε ήταν να τα ταξινομεί ανάλογα με το χρώμα. Τα έβαζε σε σειρά κι έπειτα έστρεφε την προσοχή και πάλι στο σκοινί του. Ήταν εντελώς αποκαρδιωτικό, έμοιαζε σαν να ζει σε μια γυάλα, σ' έναν ολότελα δικό του κόσμο. Εκεί που καθόταν ήρεμος, σηκωνόταν επάνω κι έφερνε σβούρες γύρω απ' τον εαυτό του, χτυπώντας παλαμάκια κι ουρλιάζοντας μόνος του. Εμείς στεκόμασταν κοντά και τον παρατηρούσαμε, σιωπηλοί, κρύβοντας την απογοήτευσή ο ένας απ' τον άλλο, αποφεύγοντας να το θίξουμε και προσπαθώντας να προσποιηθούμε πως ήταν όλα κανονικά». - Απόσπασμα από το βιβλίο -

Έγραψες το βιβλίο από δική σου ανάγκη ή ήταν μία προσπάθεια να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο;

Αν και ξεκίνησε από δική μου ανάγκη, ήταν νομίζω και τα δύο, γιατί ο αυτισμός ήταν ένας «χώρος» πολύ ξένος σε μένα. Ο αυτισμός είναι κάτι εντελώς ξένο για τους περισσότερους και η πρώτη επαφή μαζί του έχει πάντα κι έναν τρόμο. Η ευαισθητοποίηση είναι απαραίτητη όσον αφορά την αντιμετώπιση ενός παιδιού στο οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο. Υπάρχει νομίζω διάθεση ενημέρωσης, παρά τον συνήθη, ενστικτώδη φόβο της πρώτης επαφής.

Χρειάστηκε μεγάλο διάστημα να ξεπεράσω το σοκ και να αρχίσω να παρατηρώ τα παιδιά. Ήταν τόσο κοντά στον πραγματικό κόσμο και παράλληλα τόσο μακριά, ένα στοιχείο που αναδεικνύεται έντονα και στο βιβλίο. Οι εμπειρίες μου από το σχολείο αυτό ενσωματώθηκαν σε μία αστυνομική πλοκή. Η συγγραφή του βιβλίου βοήθησε όχι μόνο στη δική μου ευαισθητοποίηση, αλλά και πολλών συναδέλφων με τους οποίους συζητούσα όλον αυτό τον καιρό. Παράλληλα, ο χαρακτήρας του αστυνομικού που κάνει την έρευνα στην ιστορία, περνάει την ίδια διαδικασία. Από τη δική μου εμπειρία, ως την κατασκευή του μυθοπλαστικού χαρακτήρα και μέχρι τον αναγνώστη γίνεται μία προσπάθεια μύησης και γνωριμίας με αυτόν τον κόσμο. Στο βιβλίο προσπάθησα μέσω της μυθοπλασίας να δείξω κατά κάποιον τρόπο τις πραγματικές συνθήκες και τα δεδομένα. Πράγματι, δεν υπάρχει πρόβλεψη, θεραπεία ούτε εντοπίζεται σε κάποια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, απλώς συμβαίνει. Πρόκειται για κάτι τυχαίο και ατυχές, με την έννοια ότι δυσχεραίνει τη ζωή μιας οικογένειας.


Ζωγραφιά μαθητή 17 ετών

Τι ακριβώς μαθαίνουν τα παιδιά σε ένα ειδικό σχολείο;
Τα σχολεία αυτά είναι τεχνικά και προσπαθούν να μάθουν στα παιδιά κάποια πρακτικά πράγματα και τα μαθήματα, πέραν των μαθηματικών και της γλώσσας, είναι κηπουρική, αγγειοπλαστική, μαγειρική, ώστε τα παιδιά αυτά να μπορέσουν να γίνουν βοηθοί σε κάποιον αντίστοιχο επαγγελματία. Το μέλημα των σχολείων είναι τα παιδιά φεύγοντας να μπορέσουν να εργαστούν κάπου. Ακόμα κι αν δεν γίνουν αγγειοπλάστες ή μάγειρες, σίγουρα παρατηρείται σε αυτά μία εξέλιξη. Ωστόσο, συχνά ο εκπαιδευτικός μπορεί να απογοητευτεί από την στασιμότητα στην πρόοδο ενός μαθητή ή από το επίπεδο του μαθήματος, που γίνεται με μειωμένες απαιτήσεις. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις, όπου δουλειά έξι μηνών μπορεί να γυρίζει πίσω. Όμως σταδιακά μαθαίνεις να δουλεύεις με τον εαυτό σου και να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες του μαθητή, παύεις να εμμένεις σε αυτά που ξέρεις ότι θα μπορούσες να του δώσεις και σκέφτεσαι και με βάση αυτά που μπορεί να πάρει εκείνος.

Όπως ο κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός, έτσι και η κάθε περίπτωση, θα λέγαμε, είναι μοναδική. Στο σχολικό περιβάλλον τα παιδιά εντάσσονται σε ξεχωριστές ομάδες, αλλά κάθε ένα αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Ο κάθε εκπαιδευτικός μέσα από το μάθημά του βρίσκει ένα δρόμο για να βοηθήσει το παιδί και σε άλλα ζητήματα.

Είναι καλύτερο για ένα παιδί με αυτισμό να πηγαίνει σε ειδικό σχολείο παρά σε μη ειδικό;

Πιστεύω ότι η ένταξη παιδιών με αυτισμό σε μη ειδικά σχολεία τα βοηθάει, αν και αυτό δε συμβαίνει απαραίτητα σε όλες τις περιπτώσεις. Κάποια παιδιά επωφελούνται από τα πρακτικά μαθήματα και το λιγότερο αυστηρό και ανταγωνιστικό περιβάλλον, ενώ σε άλλα ο ανταγωνισμός που συναντάμε στα σημερινά σχολεία τους δίνει κίνητρο. Είναι βέβαια πολύ λεπτή υπόθεση το ποιος θα κρίνει τελικά ποιο σχολείο είναι κατάλληλο για κάθε παιδί.


Ζωγραφιά μαθητή 18 ετών

Σε τι στάδιο βρίσκεται η παρουσία και η υποδομή των ειδικών σχολείων στην Ελλάδα;

Όσον αφορά τα ελληνικά ειδικά σχολεία έχω να διακρίνω δύο πολύ θετικά στοιχεία. Αρχικά είναι πολύ καλό ότι τα σχολεία αυτά αυξάνονται. Νομίζω ότι πριν 15 χρόνια μπορεί οριακά να υπήρχε κάποιο. Το γεγονός ότι υπάρχουν πια τέτοια σχολεία και οι οικογένειες μπορούν να εντάξουν τα παιδιά τους σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, είναι πολύ σημαντικό. Παλαιότερα, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα παιδιά με αυτισμό μπορεί να έμεναν κλεισμένα στα διαμερίσματα. Το ειδικό σχολείο τα βάζει σε ένα πρόγραμμα, υπάρχουν ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ενώ υπάρχει και επιστημονικό προσωπικό που τα βοηθάει και σε επιμέρους δυσκολίες, όπως λογοθεραπευτές.

Παράλληλα, από την προσωπική μου εμπειρία, βρίσκω πολύ θετική τη δίψα του εκπαιδευτικού προσωπικού που επιλέγει να ασχοληθεί με τον χώρο και ξεπερνάει την αντίληψη που έχουμε συχνά για τον δημοσιοϋπαλληλικό τρόπο που προσεγγίζουν οι εκπαιδευτικοί την παιδεία. Οι άνθρωποι που έχω συναντήσει δείχνουν μεγάλη ευαισθησία, που δεν περιορίζεται στην πιστή παράδοση της ύλης και το αυστηρό ωράριο. Αυτό είναι προς τιμήν τους και σε συνδυασμό με την αύξηση των σχολικών χώρων, δείχνει ότι οδεύουμε προς μία θετική κατεύθυνση, παρά τα όποια προβλήματα. Ένα μεγάλο ζήτημα, πάντως, είναι η στέγαση των σχολείων, που παρουσιάζει πολλά προβλήματα.


Ζωγραφιά μαθητή 17 ετών

Ο δικός σου ορισμός για τον αυτισμό; Πώς θα τον περιέγραφες απλουστευμένα σε κάποιον που δεν γνωρίζει πολλά;
Θα ταίριαζε η κοινή φράση που χρησιμοποιούμε περιεκτικά «αυτός είναι στον κόσμο του». Αν έπρεπε να περιγράψω τον αυτισμό θα χρησιμοποιούσα την ίδια έκφραση, κυριολεκτώντας. Πολλά από τα παιδιά έχουν εμμονικές συμπεριφορές. Ασχολούνται συγκεκριμένα με ένα αντικείμενο, όπως πολλά παιδιά μπορεί να έχουν το αρκουδάκι τους, έτσι και παιδιά με διαταραχές έχουν μαζί τους αντικείμενα τα οποία κρατούν εμμονικά μέχρι πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.

Υπάρχουν, βέβαια, άτομα με αυτισμό που επικοινωνούν πάρα πολύ καλά με τους άλλους, αλλά αυτό σχετίζεται με τις διάφορες βαθμίδες που παρουσιάζει η διαταραχή. Πολλοί δεν έχουν δυνατότητα επικοινωνίας, ενώ κοινό χαρακτηριστικό των ατόμων με αυτισμό είναι οι διάφορες φοβίες που αναπτύσσουν ή ότι δεν τους αρέσει να τους αγγίζουν. Πάντα υπάρχουν διαβαθμίσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά σαν αποτέλεσμα έρχεται η απομάκρυνσή τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Πάρα πολλά παιδιά έχουν αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, καθώς δυσκολεύονται ή δεν μπορούν να μαγειρέψουν, να προετοιμάσουν ένα γεύμα, να πάνε στην τουαλέτα ή να διατηρήσουν τη σωματική τους υγιεινή. Μέσα στα σχολεία υπάρχει προσωπικό που τους διδάσκει ατομική υγιεινή και γίνονται και μαθήματα κοινωνικής ένταξης. Τα παιδιά πηγαίνουν για παράδειγμα στο ταχυδρομείο και γενικώς γίνεται μία προσπάθεια να αυτονομηθούν και να μπορέσουν να αυτοσυντηρούνται σε μεγάλο βαθμό.

Μεγαλώνει τελευταία το ενδιαφέρον του κοινού;

Νομίζω πως ναι, καθώς και ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία έχει σίγουρα αυξηθεί. Η αύξηση του ενδιαφέροντος μπορεί να οφείλεται πάντως σε δύο παράγοντες. Αφενός, οι οικογένειες κάνουν πια λιγότερα παιδιά σε σχέση με 30 ή 40 χρόνια πριν, οπότε ακόμα και ένα παιδί με αναπηρία αποφασίζουν ευκολότερα να το κρατήσουν. Σε μία οικογένεια 8 ατόμων, δεν ξέρω τι τύχη μπορεί να είχε ένα τέτοιο παιδί. Αφετέρου, οι περιπτώσεις αυτές καταγράφονται πλέον, επομένως αναπόφευκτα αυξάνονται οι αριθμοί. Το ενδιαφέρον μας για τους ανθρώπους με αναπηρία αυξάνεται επειδή το συναντάμε συχνότερα γύρω μας, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να ενδιαφέρεται περισσότερο και θέλει να ενημερωθεί και να κατανοήσει τις διάφορες διαταραχές και ασθένειες. Η παλιά αντίληψη «ο τρελός του χωριού» έχει παρέλθει.

Στα ίδια τα σχολεία γίνεται μεγάλη προσπάθεια ανοίγματος προς την κοινωνία. Τα καταφέρνουν ιδίως σε μικρές κοινωνίες, όπου είναι πιο εύκολο να ακουστούν.

Ο Παναγιώτης Γιάκας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1978. Απόφοιτος με άριστα της Σχολής Καλών Τεχνών του Μιλάνου. Εργάστηκε στο χώρο της τηλεόρασης, συνεργάστηκε ως εικονογράφος με εκδοτικούς οίκους και εφημερίδες -σε ψυχαγωγικό και πολιτικό κομμάτι. Έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εικαστικών στην Ιταλία και την Ελλάδα, έχει αναλάβει την εικαστική επιμέλεια μουσικών φεστιβάλ, ενώ έχει εργαστεί και ως εκπαιδευτής κεραμικής σε άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως και ως εκπαιδευτής ξυλογλυπτικής στις φυλακές Αλικαρνασσού. Καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας του Κώστα Σφήκα Η Μεταμόρφωση του Κάφκα (Βραβείο κριτικής επιτροπής, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 2008). Μεταξύ των νικητών του λογοτεχνικού διαγωνισμού Ένα Διήγημα για την Κρίση της εφημερίδας Το Βήμα (2013). Δημιουργός του βιβλίου Η Ιστορία της Κρήτης σε κόμιξ, εκδ. cretancomics, (2015).

Το βιβλίο «Κόμπος Υφάλου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ήτορ.

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/life/health/pes-moy-gia-ton-aytismo-na-katalavo(accessed 3.12.16)

Γιατί δεν πρέπει να λέτε ψέματα στα παιδιά ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης

Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και παιχνίδια κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους στα καταστήματα, καθώς πλησιάζουν οι γιορτές. Μαζί με αυτές, ο Άγιος Βασίλης ξεσκονίζει ήδη το θρυλικό έλκηθρό του για να αρχίσει τα πήγαινε-έλα στα σπίτια για άλλη μια χρονιά. Μήπως, όμως, φέτος θα έπρεπε να βρει κλειστές πόρτες ή μάλλον κλειστές καμινάδες;

Βρετανοί επιστήμονες βάλθηκαν να χαλάσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων για μικρούς και μεγάλους, προειδοποιώντας τους γονείς ότι αν αναπαράγουν το ψέμα με τον Άγιο Βασίλη που φέρνει τα δώρα, αυτό που πετυχαίνουν τελικά είναι να χαλάνε σε βάθος χρόνου τη σχέση τους με τα παιδιά τους, καθώς το εν λόγω αθώο ψεματάκι μπορεί να κάνει τη ζημιά του, υποσκάπτοντας την εμπιστοσύνη των μικρών στους μεγάλους.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Κρίστοφερ Μπόιλ του Πανεπιστημίου του Έξετερ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνούς κύρους περιοδικό ψυχιατρικής The Lancet Psychiatry, επισημαίνουν ότι συχνά το ψέμα περί ύπαρξης Αγίου Βασίλη δεν είναι παρά μια ενδόμυχη επιθυμία των ίδιων των γονιών να ξαναγίνουν παιδιά, γυρνώντας σε μια προ πολλού χαμένη εποχή αθωότητας.

Όμως, όπως θέτουν το ερώτημα οι ψυχολόγοι, «αν οι γονείς είναι ικανοί να ψεύδονται για κάτι τόσο ξεχωριστό και μαγικό, μπορούν μετά να τους εμπιστεύονται τα παιδιά τους ότι αποτελούν θεματοφύλακες της σοφίας και της αλήθειας;».

Επιπλέον, επισημαίνουν ότι, αν το καλοσκεφτεί κανείς ως ενήλικος πλέον, η ιδέα ότι κάπου στον Βόρειο Πόλο υπάρχει μια παντογνώστρια «μυστική υπηρεσία» στην υπηρεσία του Αγίου Βασίλη, που παρακολουθεί κάθε παιδί και ξέρει αν είναι φρόνιμο ή άτακτο (ώστε να του φέρει ή όχι δώρο), είναι τελικά μάλλον τρομακτική. Ιδίως όταν ορισμένοι γονείς σκοπίμως εμπλέκουν τον Άγιο Βασίλη για να πειθαρχήσουν ή να τιμωρήσουν το παιδί τους («δεν είσαι καλό παιδί, γι' αυτό μην περιμένεις παιχνίδι από τον Άγιο Βασίλη»).

«Η ηθικότητα του να κάνουμε τα παιδιά να πιστεύουν σε τέτοιους μύθους πρέπει να τεθεί εν αμφιβόλω» σύμφωνα με τον δρα Μπόιλ. «Όλα τα παιδιά τελικά θα μάθουν ότι συστηματικά και επί χρόνια εξαπατήθηκαν και αυτό μπορεί να τα κάνει να αναρωτιούνται ποια άλλα ψέματα τους έχουν πει» τόνισε. Πρόσθεσε, πάντως, ότι μερικά ψεματάκια είναι χρήσιμα για τα παιδάκια, όπως π.χ. ότι το αγαπημένο ζωάκι τους που μόλις πέθανε, θα πάει σε κάποιο παράδεισο.

Γιατί όμως αυτή η ιστορία με τον Άγιο Βασίλη έχει επικρατήσει για τα καλά, σε τόσο μεγάλο μέρος της Γης και για τόσα χρόνια; Κατ' αρχήν, επειδή οι άνθρωποι έχουν την έμφυτη τάση να συμμορφώνονται με τις παραδόσεις, ακόμη και όταν αυτές είναι εξόφθαλμα παράλογες, απαντούν οι επιστήμονες. Δεύτερον, επειδή όλοι οι άνθρωποι, μικροί και (κυρίως) μεγάλοι, θέλουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Τι καλύτερο λοιπόν από μια γλυκιά αυταπάτη;

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/giati-den-prepei-na-lete-psemata-sta-paidia-oti-yparxei-agios-basilhs(accessed 3.12.16)

The Psychology of Eye Contac

Many of our relationships begin with that moment when our eyes meet and we realise the other person is looking right at us. Pause for a second and consider the intensity of the situation, the near-magical state of two brains simultaneously processing one another, each aware of being, at that very instant, the centre of the other’s mental world. Psychologists have made some surprising discoveries about the way that mutual gaze, or the lack of it, affects us mentally and physically and how we relate to each other. Here we digest the fascinating psychology of eye contact, from tiny babies’ sensitivity to gaze to the hallucination-inducing effects of prolonged eye-staring.



Our sensitivity to eye contact begins incredibly early. Infants of just two days of age prefer looking at faces that gaze back at them. Similarly, recordings of the brain activity of four-month-olds show that they process gazing faces more deeply than faces that are looking away; and at 7-months, infants’ brains process eye contact differently from averted gaze even when the eyes are shown for just 50ms – far too quick for any kind of conscious awareness.

Most children recognise the social significance of eye contact, but they seem to take it too far. At the age of three and four, for instance, they often believe that so long as they cover their eyes – thus preventing eye contact – that they will be completely hidden from view. In fact, children will often claim to be hidden even if they simply avert their gaze while another person looks at them.

Children with autism often show a noticeable lack of eye contact and part of the reason is their difficulty understanding the social significance of another person’s gaze, and that they find it difficult to infer other people’s mental state from their eyes.

As adults, locking eyes with another person immediately triggers in us a state of increased self-consciousness. Researchers showed this by asking participants to rate their own emotional reactions to various positive and negative images, some of which were preceded by a face staring straight at them, others by a face with gaze averted. Participants had more insight into their own emotional reactions (which were measured objectively through the galvanic skin response) after they’d made eye contact with a face. “Our results support the view that human adults’ bodily awareness becomes more acute when they are subjected to another’s gaze,” the researchers said.

In fact, eye contact is such an intense experience it even seems to consume extra brain power, making it difficult to perform other challenging mental tasks at the same time. This year a pair of Japanese researchers tested participants on a verb generation task while at the same time they looked at a realistic on-screen face that was either making eye contact with them or had its gaze averted. Making eye contact impaired the participants’ performance on the hardest version of the verb generation task, presumably because it consumed spare brain power that might otherwise have been available to support performance on the verbal task.

Unlike adults, who mostly know instinctively to break eye contact to help concentrate on what they’re saying, children will tend to maintain gaze even when asked a difficult question. Developmental psychologists have shown that children can benefit from being trained to avert their gaze to help them think things through more clearly.

Whether or not other people make eye contact with us changes the way that we think about them and their feelings. For example, we are more likely to remember faces with which we’ve experienced mutual gaze, and we consider displays of anger and joy to be more intense when shown by a person making eye contact. In fact, when a person or human-like entity (such as a human face morphed with a doll) makes eye contact with us, we assume that he/she/it has a more sophisticated mind and a greater ability to act in the world, such as to show self-control and act morally, and a greater desire for social contact.

Indeed, such is the importance of eye contact to socialising that we tend to form rather low opinions of people who persistently avoid our gaze, assuming that they are less sincere and, at least if they’re female, less conscientious. Conversely, we’re more likely to believe statements made by a person who looks us in the eye. Yet maintaining eye contact with too much intensity is seen as a feature of psychopaths.

To try to identity the optimum length of unbroken eye contact to make, psychologists recruited participants at London’s Science Museum and asked them to rate how comfortable they found different lengths of eye contact made by faces shown in video clips, ranging from between 100ms (a tenth of a second) to 10,300ms (just over ten seconds). On average, the participants were most comfortable with eye contact that lasted just over three seconds.

When it comes to deciding whether we trust another person, it turns out that it’s not only a question of how much eye contact they make, but also what we see in their eyes. Remarkably, it seems that we pay attention at a subconscious level to the behaviour of their pupils, and if they dilate – a sign of attraction and emotional arousal – we judge them to be more trustworthy, whereas if they constrict – a sign of fear or feeling threatened – then we judge them less trustworthy. Also, when we trust a partner with dilating pupils, our own pupils tend to mimic theirs and show similar dilation.

We think poorly of conversation partners who consistently avoid eye contact, but it is our feelings of belonging that are hurt when a stranger looks our way and deliberately avoids meeting our eyes – an experience captured by the German expression “wie Luft behandeln”, which means to be looked at as though air. Psychologists demonstrated this in a field study on their university campus, in which they subjected passersby to the “wie Luft behandeln” experience after which they reported feeling disconnected from others.

Thankfully we seem to have an inbuilt defence mechanism to avoid these feelings of disconnection when we’re already feeling rejected. Psychologists showed us this by prompting some participants to feel ostracised in a game of online ball passing, and then asking them to judge whether a series of faces were looking right at them or not. Compared with control participants, those feeling ostracised were more likely to believe that other faces were making eye contact with them, even if in truth their eyes were slightly averted.

And finally, it seems extreme eye contact can lead to some very strange psychological effects. If you and a partner look into each other’s eyes for 10 minutes while sitting in a dimly lit room, you are likely to experience odd sensations that resemble mild “dissociation” – a psychological term for when people lose their normal connection with reality. When the Italian psychologist Giovanni Caputo tested these effects for a paper published in 2015, he found that participants experienced odd feelings of time slowing down, sounds seeming quiet or loud, and 90 per cent said they’d seen some deformed facial features, 75 per cent said they’d seen a monster, 50 per cent said they saw aspects of their own face in their partner’s face, and 15 per cent said they’d seen a relative’s face.

The meeting of minds and souls that occurs through eye contact can be a wonderful thing, but is perhaps best practised in moderation, or at least in full daylight!

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/11/28/the-psychology-of-eye-contact-digested/(accessed 3.12.16)

Το Παιδί αρχίζει το Σχολείο!

Ένας μεγάλος αριθμός μελετών στον τομέα της Παιδαγωγικής και της Παιδοψυχολογίας ασχολείται με την προσχολική ηλικία και την αρχή της καθ’ αυτό σχολικής ηλικίας. Εχει βρεθεί πως η είσοδος του παιδιού στο σχολείο, η αρχή της σχολικής ζωής είναι σημαντικός σταθμός στη ζωή του παιδιού.

Για τα παιδιά των πέντε ή έξι χρόνων, η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι μια συναρπαστική εμπειρία καθώς αρχίζουν κάτι μόνα τους- μπορεί όμως για μερικά παιδιά αυτή η εμπειρία να είναι συνταρακτική και να τα φοβίζει.

Είναι μια εμπειρία συναισθηματικού αποχωρισμού για τα παιδιά και, σύμφωνα με τους ψυχολόγους και για τους γονείς.

Τα περισσότερα παιδιά περνούν από το προσχολικό περιβάλλον στο σχολείο ομαλά, αλλά 25% σύμφωνα με μελέτες έχουν κάποιες δυσκολίες και αυτό μπορεί να προκαλέσει μια ελλιπή βάση στην αρχή της παιδείας τους.

Είναι μια μεγάλη αναπτυξιακή αλλαγή για τα παιδιά να βρεθούν από το κλειστό και προστατευτικό περιβάλλον όπως η προσχολική ομάδα ή η οικογένεια, όπου έχουν λίγο – πολύ ατομική φροντίδα και που υπάρχει μεγαλύτερη επικοινωνία μεταξύ γονιών και δασκάλων, σε ένα ευρύτερο και πιο απρόσωπο χώρο σαν το σχολείο.

Αυτή η αλλαγή έχει απασχολήσει τους παιδαγωγούς πώς να προετοιμάσουν τα παιδιά και τους γονείς γι’ αυτή τη μεταβατική περίοδο. Γιατί το ερώτημα είναι όχι μόνο αν το παιδί είναι έτοιμο γι’ αυτή την εμπειρία, αλλά αν είναι έτοιμοι οι γονείς, η οικογένεια, το προσχολικό και βέβαια το σχολείο, να στηρίξει το παιδί σ’ αυτή την αλλαγή.

Είναι βασική αρχή να αντιμετωπίζουμε το παιδί σ’ αυτή την αλλαγή σαν μια πλήρη οντότητα, με πολλαπλές ανάγκες, να μην τονίζουμε περισσότερο ορισμένα χαρακτηριστικά όπως νοητική, γνωστική ικανότητα και απόδοση, αλλά επίσης να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού. Κανένα παιδί δεν μπορεί να μεγαλώσει υγιές αν κάποιες από τις ανάγκες του παραμερισθούν και αγνοηθούν. Το παιδί χρειάζεται να αποκτήσει μια αίσθηση εμπιστοσύνης στον εαυτό του και στους άλλους ώστε να μπορέσει να παίρνει πρωτοβουλίες, και αυτονομηθεί.

Συνδυασμός λοιπόν κατάλληλου αριθμού νοητικών και συναισθηματικών ερεθισμάτων. Δεν είναι ο αριθμός των σχολικών ειδών που θα του παρέχουμε αλλά μαζί με αυτά την ευκαιρία να δοκιμάζει μόνο του, να μάθει να αντιμετωπίζει την ικανοποίηση από τα επιτεύγματα του, αλλά και την απογοήτευση και την ματαίωση. Να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ ελευθερίας για εξερεύνηση, ευκαιριών και δομής, για να αναπτύξει εσωτερικό έλεγχο.

Τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία, θέλουν και επιζητούν την αυτονομία αλλά και τα φοβίζει. Μπορεί να τους είναι δύσκολο να υποταχθούν στην πειθαρχία του σχολείου, να είναι για πολύ ώρα καθισμένα, φοβούνται αν θα τα καταφέρουν να είναι «καλοί μαθητές». Όταν ένα παιδί κάνει αταξίες, κλαίει δεν θέλει να πάει σχολείο, παραπονιέται για πόνους στην κοιλιά του, προσκολλάται στους γονείς του – συμπεριφορές που τις είχε ήδη ξεπεράσει, είναι ενδείξεις ότι η μεταβατική περίοδος δεν είναι πολύ ομαλή.

Αυτή η αλλαγή είναι δυσκολότερη για παιδιά που έχουν κάποια δυσκολία στην επικοινωνία με άλλους, που είναι λίγο ντροπαλά, που δεν τους αρέσει να είναι σε μεγάλες ομάδες, ή που έχουν άλλα προβλήματα, όπως μια πρόσφατη αρρώστια ή μια απώλεια στην οικογένεια, ή ένα πρόσφατο διαζύγιο των γονιών. Οι ειδικοί λένε πως σε τέτοιες περιπτώσεις οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά αν τα πάνε να γνωρίσουν μαζί τη δασκάλα τους, να δουν την τάξη, τους χώρους παιγνιδιού στο διάλειμμα, την τουαλέτα του σχολείου. Και βεβαίως να τους μιλήσουν θετικά για το σχολείο, για τις καινούριες δραστηριότητες, για το πώς θα πηγαίνει και πώς θα γυρίζει από το σχολείο. Αν το παιδί γνωρίζει ένα – δύο συμμαθητές του, κάνει το καινούριο σχολείο να φαίνεται πιο γνώριμο και όχι τόσο απρόβλεπτο.

Είναι σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίσουν και να παραδεχθούν τις τυχόν ανησυχίες και φόβους του παιδιού, να το ενθαρρύνουν ότι μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς να δείξουν τις δικές τους ανησυχίες ή φόβους. Γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται εξίσου ανήσυχοι – ότι το παιδί τους δεν είναι πλέον το μωρό τους, ότι μεγάλωσε πολύ γρήγορα ή ότιαιδί τους θα είναι εκτεθειμένο ίσως σε επιθετικές συμπεριφορές στο σχολείο για τις οποίες δεν είναι έτοιμο. Οι ανησυχίες αυτές των γονιών μπορεί να επηρεάσουν τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα. Το παιδί χρειάζεται να μάθει να συναλλάσσεται με άλλους, να μπορεί να δημιουργήσει ανεξάρτητες σχέσεις, να αναπτύξει ένα σύστημα αξιών. Η ανάπτυξη του παιδιού επηρεάζεται από τη μάθηση και το κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου. Αισθήματα επάρκειας και ικανότητας δημιουργούν ασφάλεια.

Οι μελέτες έχουν δείξει πως ο κυριότερος παράγοντας στην επιτυχή προσαρμογή ενός παιδιού, δεν είναι η εξυπνάδα, όσο η θετική εικόνα που έχει για τον εαυτό του, η ικανότητα του να επικοινωνεί και να συναλλάσσεται με τους γύρω του, συνομηλίκους και μεγάλους χωρίς να θυσιάζει την αυτονομία του.

Τα παιδιά δεν είναι μόνο προϊόν κληρονομικότητας και περιβάλλοντος – δημιουργούν αυτά το περιβάλλον τους, διεκδικούν το χώρο τους σε αυτό και έτσι μεγαλώνουν και αλλάζουν με αυτό.

Κάθε παιδί έχει μια έμφυτη ικανότητα να αναπτυχθεί που μπορούν οι γονείς και το σχολείο να την ενθαρρύνουν και να την ενδυναμώσουν. Να τους επιτρέψουμε να ακολουθήσουν την πορεία τους, να τα βοηθήσουμε να χρησιμοποιήσουν αυτό που το περιβάλλον τους προσφέρει και να οικοδομήσουν, να τους επιτρέψουμε να προσφέρουν αυτό που μπορούν στον κόσμο τους. Να μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον χωρίς να χάσουν την αυτονομία τους.

Το σχολείο, η επαφή με τα άλλα παιδιά του ανοίγει τους ορίζοντες, τα βοηθάει στην κοινωνικοποίησή τους, γιατί η μικρή αυτή κοινωνία είναι ένα δείγμα του προσωπικού τους κόσμου αλλά και της πλατύτερης κοινωνίας με τους κανόνες και τις αξίες της οποίας το παιδί ταυτίζεται.

Το σημερινό σχολείο στη χώρα μας απαρτίζεται από παιδιά διαφόρων και διαφορετικών πολιτισμών και έτσι δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να εξοικειωθεί με τις διαφορές και να μάθει τρόπους να συναλλάσσεται μαζί τους. Αυτό μπορεί να είναι όχι μόνο χρήσιμο αλλά και δημιουργικό για την ανάπτυξή του. Τα παιδιά είναι ανθεκτικά και προσαρμοστικά περισσότερο από ότι νομίζουμε. Ας τους το επιτρέψουμε και ας τα βοηθήσουμε.

ΠΗΓΗ:

http://www.cancer-society.gr/%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AE-%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF(accessed 29.11.16)

Why it’s hard to talk and make eye contact at the same time

When someone’s talking to you, have you noticed how they seem to keep breaking off eye contact, as if finding it hard to both talk and look you in the eye at the same time? Similarly, when you’re explaining something to someone or telling them a story, do you find yourself looking away from their eyes, so that you can concentrate on what you’re saying? A pair of Japanese researchers say that this happens because eye contact has a “unique effect” on our “cognitive control processes”. Essentially, mutual gaze is so mentally stimulating that it can be tricky to think straight and maintain eye contact at the same time.



Past research has shown that eye contact interferes with other mental tasks such as those involving visual imagination. Arguably this isn’t so surprising because both eye contact and visual imagination are obviously tapping the same mental domain. In their new paper in Cognition, Shogo Kajimura and Michio Nomura tested whether eye contact also interferes with our ability to generate verbs in a word task, and whether this happens in all cases, or only when the verb generation task is made extra difficult.

Twenty-six participants were asked to look directly at a stranger’s face shown on-screen, while simultaneously performing an auditory verb generation task. Six men’s and women’s faces featured in the study, and were shown either looking straight at the participant or with their gaze averted. The faces were video animated so they appeared naturally, blinking and breathing. Each trial, the participant looked at the face, heard a noun, then their task was to respond out loud with a verb that could be used with the noun in a sentence.

The researchers used a range of nouns that are easier or harder to respond to, based on how strongly associated to the noun any related verbs are (i.e. retrieval demands high or low); and whether one possible response is much more dominant than any others versus there being many equally plausible alternatives (i.e. selection demands high or low).

To take one example, the noun “milk” is easy on both measures, because it’s strongly associated with “drink” and much more so than any other verb.

The key result is that participants were much slower at the verb generation task when making eye contact with the face on-screen, as opposed to when the face’s gaze was averted, but only in the most difficult version of the verb generation task, when retrieval and selection demands were high.

Kajimura and Nomura said this shows that eye contact doesn’t directly interfere with mental processes specifically related to verb generation – if it did, then performance times ought to have been longer for eye contact across easy and difficult versions of the verb task. Instead, they said the results are consistent with the idea that eye contact drains our more general cognitive resources – the kind that we need to draw on when some other task, such as speaking, becomes too difficult to be handled by domain-specific resources. That’s why the more complicated the story you’re telling (or excuse you’re making), the more likely you are to need to break off eye contact.

Looking away when we’re talking is something most of us do instinctively as adults, but this isn’t necessarily the case for children. Past research has shown that young children can benefit from being taught to avert their gaze when they’re thinking.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/11/18/why-its-hard-to-talk-and-make-eye-contact-at-the-same-time/(accessed 29.11.16)

Sarcasm Can Stimulate This Highly Desirable Mental Skill

Sarcasm has an unexpected mental benefit.

Sarcasm can actually promote creative thinking, a new study finds.


Sarcasm may not even be detrimental to relationships, if used between people who know each other.

Despite being considered one of the lowest forms of wit, sarcasm actually requires considerable mental powers to produce.

Professor Francesca Gino, one of the study’s authors, explained:


“To create or decode sarcasm, both the expressers and recipients of sarcasm need to overcome the contradiction (i.e., psychological distance) between the literal and actual meanings of the sarcastic expressions.

This is a process that activates and is facilitated by abstraction, which in turn promotes creative thinking.”

Now researchers have discovered that sarcasm can actually causecreativity, rather than just being its byproduct.

Professor Gino said:


“Not only did we demonstrate the causal effect of expressing sarcasm on creativity and explore the relational cost sarcasm expressers and recipients have to endure, we also demonstrated, for the first time, the cognitive benefit sarcasm recipients could reap.

Additionally, for the first time, our research proposed and has shown that to minimize the relational cost while still benefiting creatively, sarcasm is better used between people who have a trusting relationship.”






Participants in the study were put into three different conditions to have a simulated conversation: neutral, sarcastic or sincere.

Professor Adam Galinsky, a study co-author, explained the results:


“Those in the sarcasm conditions subsequently performed better on creativity tasks than those in the sincere conditions or the control condition.

This suggests that sarcasm has the potential to catalyze creativity in everyone.

That being said, although not the focus of our research, it is possible that naturally creative people are also more likely to use sarcasm, making it an outcome instead of [a] cause in this relationship.”

Amongst people who are comfortable with each other, sarcasm does not seem at all detrimental.

Professor Galinsky said:


“While most previous research seems to suggest that sarcasm is detrimental to effective communication because it is perceived to be more contemptuous than sincerity, we found that, unlike sarcasm between parties who distrust each other, sarcasm between individuals who share a trusting relationship does not generate more contempt than sincerity.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2015/11/sarcasm-can-stimulate-this-highly-desirable-mental-skill.php(accessed 23.11.16)

The study was published in the journal Organizational Behavior and Human Decision Processes (Huang et al., 2015).

We have an unfortunate tendency to assume we’re morally superior to others

“How did our politics get so poisonous? We drank too much of the poison. There’s a gentle high to the condemnation. And you know you’re right, right? You know you’re right.” Steven Colbert

Wrapping up his coverage of the US election, Colbert touched on something that may hold true even beyond partisan politics: most of us seem to think we’re more moral than other people. Now a study in Social Psychological and Personality Science has provided fresh evidence supporting Colbert’s observation. Our tendency to see ourselves as better than average – already well-established in psychology in relation to things like driving ability and attractiveness – applies to our sense of our own morality, more strongly than it does to other aspects of ourselves. And the new research shows just how irrational this really is.



There are some contexts where it makes sense to view your own qualities as unusual. The most obvious is when you can make a clear comparison, such as knowing your IQ is 140 and that the average is 100. The second, raised by study authors Ben Tappin and Ryan McKay, is when you know you are strong on a trait, with no reason to think that should be typical of others. If it strikes me one day that I have a peculiar strength – say that I’m far better at observing canine hunger than any other doggy state – it wouldn’t make sense to assume that everyone else has this peculiar skill too.

But in other contexts, it’s irrational to assume that our own skills are unusual. Imagine I’m very kind and nurturing to kittens, much more so than I am to cockroaches. Without a Kitten-Kindness psych-test score proving I’m objectively superior, and knowing full well that most people have a fondness for softer, non-vermin animals, then to presume I’m special in this area would be irrational. It would make more sense to either drop my own self-rating, or award high ratings on this trait to everyone. This balancing-out is called social projection – if I do it, similar people probably do it as well.

The question Tappin and McKay set out to test is whether we view our morality, as compared with other traits, more like kitten cuddling or dog perception; that is, whether we see our own moral virtues as special or if instead we socially project and assume others are like us.

The researchers recruited 270 participants from an online portal and asked them to rate themselves and the average person on 30 traits, and to rate the desirability of each one. A third of the traits related to the domain of morality (e.g., honest, principled), a third sociability (warm, family oriented) and a third agency (hard working, competent), and Tappin and McKay computed how similar each participant was to the rest of the sample on each of these domains. The more similar the participants rated themselves on these different domains then, if they were being logical about it, the more they should have socially projected and assumed that when they were high on a trait, the average person would be too.

As a rule, the participants engaged in social projection, which helped them to rate others accurately. But in the morality domain, the participants should have socially projected much more than they did. Instead, their ratings were influenced by the desirability of the moral traits, meaning that participants rated particularly prized traits like trustworthiness as 6.1 for themselves, but only 4.3 for others. Traits like competence and warmth in the other domains were also highly prized, but the participants didn’t inflate their scores here in the same way. In short, we seem to be especially prone to seeing ourselves as morally superior.

Sometimes mismatches between ratings of self and others have a rational basis, but not when it comes to our moral superiority, where we are led away from accuracy by our desire to be a certain way. The researchers point out that it’s particularly easy to make this kind of error when it comes to morality because we aren’t privy to other people’s motivations, yet routinely rationalise our own actions and lapses.

Since the discovery of these kinds of “positivity illusions”, scholars have argued that they prop up our wellbeing, but in this dataset, these irrational enhancements of moral superiority were not associated with greater wellbeing or self-esteem. Perhaps we expect that feeling morally superior will give us peace of mind… but ultimately, it doesn’t deliver. Something to remind ourselves in these trying political times.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/11/14/we-have-an-unfortunate-tendency-to-assume-were-morally-superior-to-others/(accessed 23.11.16)

Πως μπορώ να ξεπεράσω την Χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη;

Χριστούγεννα! Μία γιορτή που συνδέεται άμεσα με το στολισμό, τα πολύχρωμα λαμπάκια, τα γλυκά, τα κάλαντα, τις ανταλλαγές δώρων και ευχών και πολλές αγκαλιές... Άγιες ημέρες που κατακλύζονται από την διασκέδαση, την ξεκούραση - ή την κούραση για τις νοικοκυρές, τις οικογενειακές και φιλικές συναντήσεις, τα γιορτινά τραπέζια.

Παρόλα αυτά δεν βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτή τη λαμπερή και μαγική γιορτή. Αρκετά συχνά υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μια γλυκιά μελαγχολία, που μπορεί να εξελιχθεί στη "Κατάθλιψη των Χριστουγέννων".

Πως δημιουργείται η "Μελαγχολία των Γιορτών" ή η "Κατάθλιψη των Χριστουγέννων";

Όλοι μας λέμε ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών - και των μεγάλων παιδιών! Μαθαίνουμε λοιπόν από μικρά παιδιά να ζούμε με την μαγική αυτή λάμψη, χωρίς υποχρεώσεις πέρα από το σχολείο αν πηγαίνουμε, με οικογενειακές και φιλικές συναντήσεις, γιορτινά τραπέζια, πολλά και νοστιμότατα φαγητά, δώρα, παιχνίδια… Ζούμε μία χαρούμενη και γιορτινή οικογενειακή ατμόσφαιρα που μας γεμίζει θετικές προσδοκίες για το μέλλον. Μαθαίνουμε ότι "Έτσι πρέπει να είναι τα Χριστούγεννα!"



Μεγαλώνοντας, αρχίζουμε και φορτωνόμαστε υποχρεώσεις, ευθύνες, μπορεί να αντιμετωπίζουμε οικονομικές δυσκολίες, οικογενειακές συγκρούσεις, προβλήματα στον εργασιακό τομέα… με πιο απλά λόγια οι δυσκολίες της καθημερινότητας χτυπούν την πόρτα μας, δείχνοντάς μας το σκληρό τους πρόσωπο, γεμίζοντάς μας θλίψη, μελαγχολία, απογοήτευση, καθώς διαψεύδονται οι θετικές μας προσδοκίες που είχαμε πλάσει από μικρά παιδιά…

Άλλος ένας λόγος είναι ή ήδη ύπαρξη μιας καταθλιπτικής διαταραχής που μπορεί να υποτροπιάσει και να εμφανιστεί ξανά. Γνωρίζουμε στατιστικά ότι τον Δεκέμβριο σημειώνονται οι περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ οι παραπομπές για κλινικού τύπου καταθλίψεις αυξάνονται αξιοσημείωτα. Βέβαια, η "Μελαγχολία των Γιορτών" όπως λέγεται αλλιώς, δεν είναι κλινική κατάθλιψη, αν και εμφανίζεται με καταθλιπτικά συμπτώματα και αρκετοί επιστήμονες την παρομοιάζουν με την εποχιακή κατάθλιψη που τα συμπτώματά της εμφανίζονται κυρίως στους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες, καθώς η έκθεση στον ήλιο είναι χαμηλότερη και το κρύο πιο έντονο.

Πως μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε;

Αν και δεν είναι τόσο εύκολο για κάποιον που δεν νιώθει ότι συμμετέχει στο εορταστικό αυτό Χριστουγεννιάτικο κλίμα, θα μπορούσε παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν του φαίνεται να προσπαθήσει να ακολουθήσει κάποιες από τις παρακάτω συμβουλές, έτσι ώστε να ανεβάσει έστω και λίγο την διάθεσή του. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές επιλέγουμε να καταθλίβουμε τον εαυτό μας!
Βγες έξω από το σπίτι έστω και μόνος σου, περπάτησε, πάρε μουσική μαζί σου και απόλαυσε την βόλτα σου
Αναζήτησε την παρέα φίλων ή γνωστών σου, έστω και για να κάνεις τα απαραίτητα ψώνια μαζί
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και αναλογίσου τι θα ήθελες να … σου κάνεις δώρο! Ναι, τα δώρα δεν είναι μόνο για τους άλλους, άλλωστε εσύ δεν αξίζεις ίσως και το καλύτερο δώρο;
Μην αρνείσαι προσκλήσεις, πήγαινε όπου σε καλούν, ποτέ δεν ξέρεις πως θα περάσεις, μην προδικάζεις μία κατάσταση ότι δεν θα είναι καλά, άλλωστε έχεις πάντα την εναλλακτική αν πραγματικά βαρεθείς να φύγεις…
Ξεκίνησε να γυμνάζεσαι, όχι απαραίτητα σκληρά και έντονα. Με την γυμναστική όπως γνωρίζουμε όλοι ο οργανισμός μας εκλύει τα φυσικά μας αντικαταθλιπτικά, γιατί να μην τα χρησιμοποιήσουμε;
Σκέψου λίγο τι στόχους έχεις βάλει. Αν σου φαίνονται υψηλοί, ίσως είναι ο καιρός να χαμηλώσεις τον πήχη. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπεις τον στόχο σου αλλά μπορείς να τον χωρίσεις σε πιο μικρούς, ώστε να είναι πιο πιθανή η επίτευξή τους.
Δεν χρειάζεται να κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι! Δεν χρειάζεται να κάνεις γιορτινά τραπέζια αν δεν θέλεις ή να στολίσεις όλο σου το σπίτι με Χριστουγεννιάτικα στολίδια, αν και έστω και ένας μικρός στολισμός θα μπορούσε να σε βάλει έστω και λίγο περισσότερο στο κλίμα.
Δεν χρειάζεται να χαίρεσαι επειδή είναι Χριστούγεννα! Άσε τον εαυτό σου να νιώσει όπως αυτός αισθάνεται…
Κάνε πράγματα που νιώθεις ότι σε ευχαριστούν και ας μην συμβαδίζουν με την εορταστική ατμόσφαιρα
Αν αυτές τις μέρες εργάζεσαι όπως και πολύς κόσμος ακόμη, μην μιζεριάζεις, αλλά προσπάθησε να δώσεις λίγο χρώμα στην εργασία σου για να νιώσεις πιο όμορφα!
Αν το συναίσθημά σου είναι μελαγχολικό, είσαι ευερέθιστος ή αισθάνεσαι δυσφορία και θλίψη, πάρε μια ανάσα, κάτσε λίγο πίσω και αναρωτήσου: "Τι μου συμβαίνει; Τι μπορεί να ευθύνεται για τον τρόπο που αισθάνομαι; Τι κάνω και καταθλίβομαι; Τι ανάγκες έχω αυτή τη στιγμή; Τι κάνω για να τις ικανοποιήσω;" Μικρές ερωτήσεις που μπορεί όμως να σου αλλάξουν κατά πολύ τον τρόπο που βλέπεις και αντιμετωπίζεις καταστάσεις. Θυμήσου η ικανοποίηση των αναγκών μας είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει δύναμη να πάμε παρακάτω…
Αν υπάρχουν έντονα καταθλιπτικά συμπτώματα που δεν φαίνεται να μπορούν να ξεπεραστούν έτσι απλά, χρειάζεται να στραφείς στους φίλους ή στους συγγενείς σου, γενικότερα σε άτομα που νιώθεις πιο οικεία και να τους μιλήσεις για το πώς αισθάνεσαι. Δεν είναι ντροπή να ζητήσεις τη βοήθειά τους ή ακόμη και τη βοήθεια ειδικού!

Γενικότερα ας έχουμε στο μυαλό μας ότι χρειάζεται να μπούμε στη δράση και να μην αφήνουμε τα πράγματα έτσι απλά να περνούν από μπροστά μας…



Πηγή: 

http://www.askitis.gr/monthly/view/pos_mporo_na_kseperaso_tin_christoigenniatiki_katathlipsi(accessed 21.11.16)

The Creative Therapy That Helps Reduce Depression

Higher self-esteem from a common creative therapy that also helps reduce depression.

Music therapy can reduce depression in young people with behaviour problems, new research finds.


Music therapy also increased self-esteem compared to those who received the usual treatment without the therapy.

The conclusions come from the largest every study of its kind.

It involved 251 children, only half of whom were given music therapy.

The music therapy itself included things like the therapist asking children to describe how they felt by playing a tune.

All the children in the study were being treated for behavioural, emotional or developmental problems.

The results showed that those who received the music therapy had higher self-esteem and reduced depression in comparison to those that had care as usual.






Professor Sam Porter, who led the study, said:


“This study is hugely significant in terms of determining effective treatments for children and young people with behavioural problems and mental health needs.

The findings contained in our report should be considered by healthcare providers and commissioners when making decisions about the sort of care for young people that they wish to support.”

Ciara Reilly, Chief Executive of Every Day Harmony, a music therapy charity, said:


“Music therapy has often been used with children and young people with particular mental health needs, but this is the first time its effectiveness has been shown by a definitive randomised controlled trail in a clinical setting.

The findings are dramatic and underscore the need for music therapy to be made available as a mainstream treatment option.

For a long time we have relied on anecdotal evidence and small-scale research findings about how well music therapy works.

Now we have robust clinical evidence to show its beneficial effects.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/11/creative-therapy-reduce-depression.php(accessed 14.11.16)

The study was published in the Journal of Child Psychology and Psychiatry, (Porter et al., 2016).

Ζευγάρια: κοινό ή χωριστό ταμείο;

Πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στησχέση ή στον γάμο τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:Διατηρούν χωριστούς λογαριασμούς, είτε κυριολεκτικά, διατηρούν δηλαδή δύο διαφορετικούς λογαριασμούς Τραπέζης, είτε απλώς πρακτικά, δηλαδή ο καθένας κρατάει το εισόδημά του στο δικό του πορτοφόλι....

Συχνά, αυτό το γεγονός τα ζευγάρια το εξηγούν ως εξής: «Μοιραζόμαστε τις οικονομικές υποχρεώσεις κι έτσι ο καθένας αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης». Για παράδειγμα,. ο ένας πληρώνει το ενοίκιο και ο άλλος τούς λογαριασμούς, ο ένας έχει αναλάβει τα μερικά έξοδα των παιδιών (ρούχα, παπούτσια, σχολικά) και ο άλλος κάποια άλλα (φροντιστήρια, δραστηριότητες).Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι πρόκειται για μία έντιμη και ενδεχομένως δίκαιη συμφωνία, η οποία, μάλιστα, αν τηρείται, μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά κι ως εκ τούτου, γιατί όχι; Γιατί να μην έχουν ξεχωριστούς λογαριασμούς; Γιατί να τα μπλέκουν; Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Στον αντίλογο αυτής της συνήθειας (ή αυτής της τακτικής), παρουσιάζεται μία μάλλον απλή ένσταση: «Τι σημαίνει ξεχωριστά; Χωριστά από τι; Τι ξεχωρίζεται;». Φυσικά και αναπόφευκτα αυτό που ξεχωρίζεται είναι ο ένας σύζυγος από τον άλλον.Αυτό όμως τι εξυπηρετεί, από τι μας προστατεύει; Δεν υπονοείται εδώ η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο συντρόφων;Δεν υπονομεύεται έτσι η έννοια του «μαζί»;Και αν, τελικά -κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο-αν δεν μπορούμε να μοιραστούμε τα εισοδήματά μας, τότε πως μπορούμε να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας;

Συνεπώς στο ερώτημα «κοινό ή χωριστό ταμείο» η θέση του γράφοντος είναι προφανώς υπέρ του κοινού.Όχι όμως σαν ένα καταναγκαστικό κανόνα για μία επιτυχή συμβίωση -εξάλλου τίποτα δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο, παρά μόνο η συναισθηματική σύμπνοια, η εμπιστοσύνη και η αποδοχή του άλλου γι' αυτό που είναι, αλλά σαν ένα πρώτο, συμβολικό βήμα για την ολοκλήρωση της ενότητας που λέγεται «ζευγάρι'»και στην συνέχεια «οικογένεια».

Ένα είναι το σίγουρο: σε αυτήν την ενότητα, την αληθινή και ουσιαστική ένωση των δύο συντρόφων, ούτε που θα μας νοιάζει σε ποιανού το όνομα «θα μπούνε» τα λεφτά, γιατί τότε τα σημαντικά και τα κρίσιμα μετατοπίζονται αλλού: στην αγάπη, την εκτίμηση και την ανάγκη εν τέλεινα είσαι μαζί με τον άλλον.

ΠΗΓΗ:

http://www.msn.com/el-gr/lifestyle/relationships/%CE%B6%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%AE-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF/ar-AAkgpQU(accessed 14.11.16)

Clinton’s and Trump’s personality profiles, according to psychologists

Today the American people are voting to choose between two of the most unpopular Presidential candidates in history. Commentators have speculated that part of the reason for the candidates’ unpopularity is their personality profiles. Clinton and Trump would seem to agree – both have repeatedly attacked each other’s characters and temperaments. But what exactly are their personality profiles, as judged as objectively as possible by personality psychologists?

For a paper published online at Personality and Individual Differences – and spotted by psychology writer Rolf Degan – 10 experts in the HEXACO method of measuring personality (7 men, 3 women, all avid followers of the election) completed a 100-item profile of each candidate. Distilling the findings, Beth Visser and her colleagues conclude that voters effectively have a choice between a bold and narcissistic, antisocial leader willing to make dramatic changes, and a Machiavellian but highly conscientious leader with a steady hand – Trump or Clinton. “Ultimately, this is a decision that voters, and not academics, will have to decide,” they write.

The HEXACO personality model is similar to the more established five-factor model of personality, the most notable difference being a sixth dimension – Honesty-Humility. The psychologists rated both candidates low on this. Zooming in on the dimension’s four facets, Trump scored very low on sincerity, fairness, and greed avoidance and exceptionally low in modesty. Clinton was seen as normal on fairness and greed avoidance, but low on sincerity and very low on modesty.

Turning to the other personality dimensions, the psychologists also rated both candidates to be low on the Emotionality-Altruism dimension (made up of facets like fearfulness and anxiety). Whereas Clinton was rated normal on Extraversion and Agreeableness, Trump was rated high and extremely low, respectively. Finally, the psychologists rated Clinton high on conscientiousness and openness, but Trump low on both these traits.

Mapping these profiles onto the so-called Dark Triad of personality traits – narcissism, Machiavellianism and psychopathy – the researchers say that Trump’s personality has clear signs of narcissism and psychopathy (see also). Indeed, compared to population norms for the HEXACO test, he scored below the first percentile for agreeableness. Meanwhile, they said Clinton’s mix of low humility – including being on only the sixth percentile for modesty – and low emotionality and high conscientiousness, resembled a typical Machiavellian personality profile, “which seems consistent with the public’s perception of her as a career politician who calculates what needs to be done to succeed.”

Given the extremely antisocial nature of Trump’s personality, as rated by the psychologists and observed by media commentators, why does he command such popularity? “One possibility,” Visser and her colleagues speculated, “is that his non-personality skills (e.g. as a businessman) are seen as more relevant than his personality flaws.”

Meanwhile, relevant to the negative public perception of Clinton’s personality might be the fact that her profile is especially unusual when compared against the personality test norms for women, in relation to her low scores for traits like humility and emotionality. That is, some people might be judging Clinton harshly for having more stereotypically masculine traits. Such an interpretation would be consistent with recent research showing that female bosses are judged more harshly than their male counterparts for disrespectful behaviour.

Some may question the appropriateness of psychologists rating political figures in the manner of this study. In fact rightly or wrongly, there is a long tradition of psychologists attempting to profile the personality of American presidents. For example, a paper from 1978looked into the possibility of predicting US presidents’ personalities based on their past speeches. The paper begins, “…with such prior knowledge of potential flaws of personality or real political inclinations, some national traumas might be avoided – at the voting booth.”

Visser and her colleagues are careful to acknowledge that the psychologists they recruited were rating the “public personalities” of the candidates. They also admitted the possibility of bias in that seven of the ten psychologist raters self-identified as left-leaning in their political persuasion. However, the researchers pointed out that whereas Trump supporters claim he is sincere while Clinton is dishonest, and vice versa for Clinton supporters, the psychologists in fact rated both candidates as being very low in sincerity – an apparent sign of impartiality, even if not particularly promising for the future of America.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/11/08/clintons-and-trumps-personality-profiles-according-to-psychologists/(accessed 14.11.16)