What are teens hoping to feel when they self-harm?

----------------------------------------

The number of teenagers deliberately hurting themselves is on the increase. For example, the latest data for England show that over 13,000 15- to 19-year-old girls and 4,000 boys were admitted to hospital for this reason in the 12-month period up to June 2013, an increase of 10 per cent compared with the previous 12-month period. More than ever we need to understand why so many young people are resorting to this behaviour.

A common motivation teenagers give is that non-suicidal self-harm provides a way to escape unpleasant thoughts and emotions. Another motive, little explored before now, is that self-harm is a way to deliberately provoke a particular desired feeling or sensation. A new paper from US researchers has explored this aspect of self-harm, known as "automatic positive reinforcement" (APR).

Edward Selby and his colleagues gave 30 teenagers who self-harm (average age 17; 87 per cent were female) a digital device to carry around for two weeks. Twice a day, the device beeped and the teens were asked to record their recent thoughts of self-harm, any episodes of self-harm, their motives, their actual experiences of what it felt like, as well as answering other questions.

Just over half the sample reported engaging in at least one instance of self-harm that was motivated by wanting to experience a particular sensation (and 35 per cent of all self-harm behaviours had this motive). The most common sensation the teenagers sought was "satisfaction" (45 per cent of them), followed by "stimulation" (31 per cent) and "pain" (24 per cent). Those were the hoped for sensations. In fact, pain was experienced more often than it was sought; stimulation was experienced as often as it was sought; and satisfaction was experienced less often than the teenagers wanted.

There were differences between the teenagers who self-harmed in order to produce a particular feeling and those who didn't have this motive. The former group self-harmed more often during the study (and in the past) and they thought about self-harm more often and for longer. Those seeking a particular feeling from self-harm also engaged in more other risky behaviours including using alcohol, binge eating and impulsive spending. Zooming in on the different sensation motives, those teens seeking pain and stimulation tended to self harm more than those who sought satisfaction.

This study has made an important contribution to an under-researched aspect of self-harm, although it leaves many questions unanswered. For instance, one explanation for the more frequent self-harming observed among those who say they self-harm because they want to experience pain, is that the act triggers pain-relief mechanisms in the brain - a form of euphoria. And yet, self-harming was less frequent among those who said they self-harmed for satisfaction. This potential contradiction could be due to vagueness in the meanings of the words used - is the pursuit of euphoria (via pain) different from the pursuit of satisfaction? Such ambiguities will have to be addressed by future research.

Despite this, and the small sample size, Selby and his team said their novel findings already have clinical implications. "If alternative healthy behaviours can be identified that might induce a similar reinforcing sensation, then those healthy behaviours may be able to be harnessed as a more effective alternative to non-suicidal self-injury (NSSI)," they concluded. "For example if one purpose of NSSI is to derive pain, then exercise might function as an effective alternative as moderate levels of exercise might have a similarly painful or distracting effect that can help cope with upsetting emotions."

_________________________________

SOURCE: 

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/ (accessed 31.3.14)

Edward A. Selby, Matthew K. Nock, and Amy Kranzler (2013). How Does Self-Injury Feel? Examining Automatic Positive Reinforcement in Adolescent Self-Injurers with Experience Sampling. Psychiatry Research DOI:http://dx.doi.org/10.1016/j.psychres.2013.12.005

Author weblink: http://psych.rutgers.edu/faculty-profiles-a-contacts/139-edward-selby

Further reading. The sight of their own blood is important to some people who self-harm. http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2010/03/sight-of-their-own-blood-is-important.html

More: http://www.bps-research-digest.blogspot.co.uk/search/label/self-harm

Χειριστικοί γονείς: Πώς θα μεγαλώσετε λιγότερο καταπιεσμένα παιδιά

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑαπό Έλενα Μπούλια | 11 Μαρ 2014

Σε έναν ιδανικό κόσμο όλα τα παιδιά θα μεγάλωναν από γονείς που τα αγαπούν και τα φροντίζουν με κάθε πιθανό τρόπο. Που τα καθοδηγούν σωστά και τους δίνουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ακολουθήσουν, καθώς ενηλικιώνονται, την ζωή που επιθυμούν με αυτονομία και αυτογνωσία. Παιδιά που μεγαλώνουν από τέτοιους γονείς έχουν την τάση, ακόμα κι αν στα εφηβικά τους χρόνια απομακρύνθηκαν κάπως από αυτούς, να επιστρέφουν πάντα κοντά τους με αγάπη. Δυστυχώς, όμως, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο...

...γιατί αν ζούσαμε, δεν θα υπήρχαν τόσα προβλήματα ανάμεσα στις σχέσεις γονιών και παιδιών, τα οποία οδηγούν σε δυστυχισμένους ανθρώπους που, αν δεν καταφέρουν να διορθώσουν κληρονομικές προβληματικές συμπεριφορές, καταλήγουν να μεγαλώνουν κι άλλους δυστυχισμένους ανθρώπους. Και οι χειριστικοί γονείς κάνουν ακριβώς αυτό: Εν αγνοία τους, πολλές φορές, ασκούν στο παιδί τους αφόρητη πίεση, του μεταφέρουν τα προβλήματά τους, του δημιουργούν ενοχές και λίγο-λίγο το απομακρύνουν, οπωσδήποτε συναισθηματικά και σταδιακά στην πράξη.

Η κ. Τριανταφυλλιά Χαρίλα, ψυχολόγος ειδικευμένη στη συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία, επισημαίνει τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και δίνει πολύτιμες συμβουλές τόσο για να αντιμετωπίσουμε έναν τέτοιο γονιό όσο και για να αποδυθούμε συμπεριφορές που δεν θέλουμε να εισπράξουν τα παιδιά μας.

Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού

H κ. Χαρίλα εξηγεί ότι χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος. Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε έναν γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος του προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς, λοιπόν, γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του –ανήλικο ή ενήλικο– προς δικό του όφελος;

Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση, λοιπόν, ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό το σενάριο θα καταγραφεί ως αχαριστία, ως λάθος, ως αδιαφορία.

Αυτό συμβαίνει, όταν οι γονείς βιώνουν απουσία χαράς από τον γάμος τους. Έτσι, ασυνείδητα ζητούν από τα παιδιά τους να τους φροντίσουν συναισθηματικά και να έχουν για πάντα κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους: Με το να φροντίζουν το εγγόνι όχι ως παππούδες αλλά ως γονείς, να έχουν λόγο στο γάμο του παιδιού τους, να εμπλέκονται στη δουλειά, τις επιλογές, τις αποφάσεις του. Κι αν το παιδί δυσανασχετήσει, ο γονιός θυμώνει παιδιάστικα, δίνει διπλά μηνύματα «εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα» και φέρεται σαν να νοιώθει προδομένος και εγκαταλελειμμένος.

Ο χειριστικός γονιός έχει συνήθως κάποια ή όλα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Συμπεριφέρεται παιδιάστικα

«Τρέφεται» από το παιδί του, με όποιον τρόπο μπορεί

Το κάνει να νιώθει ενοχές

Συμπεριφέρεται σαν το παιδί να του χρωστά κάτι

Χρησιμοποιεί το παιδί του

Σκέφτεται μόνο τον εαυτό του

«Πνίγει» το παιδί του

Σταματά να είναι τρυφερός όταν το παιδί του δεν κάνει όσα εκείνος θέλει

Αποθαρρύνει το παιδί από τα όνειρά του, λέγοντας ότι είναι αδύνατα ή τρελά

Κάνει το παιδί του να νιώθει άσχημα, προκειμένου να κάνει πράγματα για αυτόν

Εμπλέκεται στην ζωή, την εργασία, τις σχέσεις και τον γάμο του παιδιού

Πλημμυρίζει το παιδί με το «δράμα» που ζει, απομακρύνοντάς το από δικά του προβλήματα.

Το κακό που μπορεί να κάνει ο χειριστικός γονιός στο παιδί

«Για να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοιου είδους σχέση που ζητάει ο γονιός αυτός, σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει αυτονομηθεί. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί ως ενήλικας: Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και αναρωτιέται συνεχώς για τις λάθος επιλογές που κάνει», απαντά η κ. Χαρίλα και διευκρινίζει:

Ένας γονιός που ζητά φροντίδα από το παιδί του και θέλει να έχει ενεργό ρόλο στην ενήλικη πια ζωή του, στην πραγματικότητα του ζητά να μην μπορέσει να αυτονομηθεί, να διαφοροποιηθεί, να ενηλικιωθεί, να ζήσει με ευθύνη ζωής. Κι ενώ το παιδί – ενήλικας θα καταγραφεί ως ανεπαρκής, στην πραγματικότητα η ανεπάρκεια του γονιού είναι που δεν επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικoύ γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τύψεις στο παιδί – ενήλικα: «Πώς γίνεται να δυσανασχετώ και να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;». Η παγίδα είναι πως αυτή η εξυπηρέτηση βολεύει, και το παιδί – ενήλικας στερεί τον εαυτό του από το να παράγει άλλες λύσεις και προτιμά την έτοιμη παροχή.

Πώς διαχειρίζεται κανείς τον χειριστικό γονιό

«Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο χειριστικός γονιός είναι πως η ενοχοποίηση που δημιουργεί ασυνείδητα στο παιδί του, ώστε να μείνει για πάντα κοντά του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: Το παιδί – ενήλικας, αν και φαινομενικά θα είναι κοντά, αυτό που εύχεται είναι να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος που νοιώθει. Και για αυτό ακριβώς μένει εκεί: Οι ενοχές, τελικά, δεν είναι αυτές που έχει δημιουργήσει ο γονιός, αλλά αυτές που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του τη στιγμή που εύχεται να τον ξεφορτωθεί για να μπορέσει τελικά να νοιώσει ελεύθερος» λέει η ειδικός και συνεχίζει:

Για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η κατάσταση δύο πράγματα είναι σημαντικά: «Το ξεβόλεμα, που αντιστοιχεί στο τέλος της εξυπηρέτησης και των έτοιμων παροχών που προσφέρονται από το γονιό, και δεύτερον το από καρδιάς «ευχαριστώ», για ό,τι έχει προσφερθεί μέχρι τώρα».

Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να αλλάξει τους γονείς του και τον τρόπο με τον οποίον σκέφτονται ή φέρονται. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο να τους βάλει όρια, προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του και τις επιλογές του (π.χ. τον γάμο του). Ακόμα κι αν κανείς εξαρτάται (π.χ. οικονομικά) από τους γονείς αυτού, οφείλει, προκειμένου να ευτυχίσει, να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του. Πώς;

Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σας: Δεν θέλετε να τους πληγώνετε, αλλά οφείλετε να υποστηρίζετε τον εαυτό σας. Αν οι γονείς σας σάς αγαπούν θα σεβαστούν την ζωή σας και τα όρια που θέτετε.

Λέγοντας «όχι»: Μάθετε να τους λέτε «όχι». Με τον τρόπο αυτό θα αρχίσουν να το σκέφτονται περισσότερο πριν σας φορτώσουν τα «βάρη» τους. Μην τους επιτρέπετε να έρχονται συνεχώς σε εσάς για να τους «σώσετε» -δεν γίνεται να είστε πάντα το στήριγμά τους.

Γίνετε παράδειγμα: Αποδείξτε τους ότι δεν είστε σαν αυτούς και ότι έχετε τον έλεγχο της ζωής σας. Μην ακολουθείτε τα βήματά τους –ξέρετε πόσο σας έχουν επηρεάσει οι πράξεις τους. Και υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι εσείς δεν θα γίνετε χειριστικός γονιός!

Πώς ΔΕΝ θα γίνετε χειριστικοί γονείς

Όπως η κ. Χαρίλα ανάφερε νωρίτερα, όλη αυτή η σχέση παιδιού - γονιού ξεκινά από τη ματαίωση προσδοκιών από τον σύζυγο, από την απουσία χαράς στον γάμο, από την έλλειψη καλής κοντινότητας μεταξύ των συζύγων που οδηγεί στην παραπάνω κοντινότητα παιδιού – γονιού. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όρκους ζωής μεταξύ του. Να μην μείνουν στο να είναι μόνο γονείς, αλλά να χαίρεται ο ένας τον άλλον στα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αυτό-καταργούνται ως γονείς καθώς το παιδί τους θα μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δίνουν αυτή τη φροντίδα στο παιδί τους, που θα το οδηγήσει στην αυτονόμηση. Όχι αυτή τη φροντίδα, που θα οδηγήσει το παιδί να τους έχει για πάντα ανάγκη. Το κινεζικό γνωμικό: "καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του", παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διεργασία.

ΠΗΓΗ:

http://www.mama365.gr/15074/heiristikoi-goneis-poioi-einai-kai-pos-antimetopizontai.html(accessed 31.3.14)

Παλεύοντας με τον δαίμονα της κατάθλιψης

Ένα animation για το πώς να ξεφύγεις από τα τέρατα μέσα σου

Πόσο εύκολο είναι να ζεις την καθημερινότητά σου ενώ έχεις υποκύψει στη θλίψη σου; Πώς είναι να συμβιώνεις με τον δαίμονα της κατάθλιψης; Και πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει τον τρόπο ζωής σου; Μπορείς να βγεις από αυτή την κατάσταση, αν το θελήσεις ή, από ένα σημείο και μετά, γίνεσαι έρμαιο των μαύρων σκέψεων;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που προβλημάτισαν τους σκηνοθέτες Paco Vink και Albert ‘t Hooft και έφτιαξαν την animation ταινία μικρού μήκους με το όνομα “Falling Floyd”. Αφού τον παρατάει η κοπέλα του, ένας μουσικός αρχίζει να πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα που εκδηλώνονται με την μορφή ενός μικρού δαίμονα που διαταράσσει την καθημερινή του ζωή.

Εσύ φοβάσαι τα τέρατα; Το σίγουρο είναι ότι σταμάτησες να ψάχνεις γι’ αυτά κάτω από το κρεβάτι σου όταν κατάλαβες πως ζουν μέσα σου. Και αναγκάζεσαι να παλεύεις καθημερινά με τους δαίμονές σου, για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις καθημερινές δυσκολίες. Και είναι μέρες που δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Έρχεται, όμως, η στιγμή που δεν θες να παλέψεις μαζί τους πια- μόνο θες να τους πάρεις αγκαλιά και να χουχουλιάσετε.

Ποιος θα κερδίσει; Η θλίψη ή η ζωή; Μια μαύρη κωμωδία έρχεται να μας δώσει την απάντηση.

Οι σκηνοθέτες Paco Vink και Albert ‘t Hooft δήλωσαν: «Πάντα θέλαμε αυτό το animation μικρού μήκους να είναι αστείο με σκοτεινή χροιά. Στο τέλος θέλαμε η ιστορία να έχει ένα θετικό μήνυμα σχετικά με το να μην ενδίδεις στην κατάθλιψη, όσο άσχημα κι αν φαίνονται τα πράγματα. Για να το κάνεις αυτό θα πρέπει να μην παίρνεις τόσο σοβαρά τα προβλήματά σου και να προσπαθείς να γελάς με αυτά. Η κωμωδία μπορεί να έρθει και από τον πόνο, οπότε πάντα υπάρχει αυτή η ισορροπία. Είναι θλιβερό αλλά, ταυτόχρονα, αστείο».

Δείτε το animation μικρού μήκους “Falling Floyd” εδώ:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CF%88%CE%B7%CF%82

ΠΗΓΗ¨

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CF%88%CE%B7%CF%82 (accessed 17.3.14)

Πόσο έτοιμη είστε για τη μητρότητα;

από Ζωή Αποστολάκη | 21 Αυγ 2013

Η ιστορία είναι γνωστή: Πρώτα έρχεται ο έρωτας, μετά ο γάμος και μετά το μωρό! Είναι όμως πάντοτε κατάλληλη η στιγμή για οικογένεια; Πόσο έτοιμη είστε να γίνετε μάνα; Η Αμερικανίδα ψυχολόγος και οικογενειακή σύμβουλος Dr. Laura Berman αναφέρει τρία σημαντικά σημεία που θα πρέπει να λάβει υπ'όψιν της μία γυναίκα, η οποία σκέφτεται να αποκτήσει παιδί:

Φαντασία vs πραγματικότητα

Είναι πολύ εύκολο να «χτυπήσει» το βιολογικό σας ρολόι τη στιγμή που παρατηρείτε μία μαμά με ένα μωρό στο σούπερ μάρκετ ή όταν βρεθείτε για δύο ώρες στο σπίτι της φίλης σας που μόλις γέννησε. Η πραγματικότητα, όμως, μπορεί να απέχει πολύ από το ροζ συννεφάκι που έχετε στο μυαλό σας. Κι όσο αξιολάτρευτο κι αν είναι κάθε μικροσκοπικό πλασματάκι που συναντάτε, οι δύο ώρες ύπνου την ημέρα δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Κάντε, λοιπόν, ένα τεστ: Δοκιμάστε να κάνετε babysitting στο μωρό της φίλης σας για μερικές ώρες... μπορεί μετά από αυτό να θέλετε να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα!

Σκεφτείτε τα κίνητρά σας

Είτε θέλατε από μικρή να γίνετε μαμά είτε πρόκειται για μία επιθυμία που σας γεννήθηκε πρόσφατα, είναι σημαντικό να σκεφτείτε τα κίνητρά σας. Γιατί θέλετε να κάνετε παιδί; Είναι επειδή το θέλει πολύ ο σύντροφός σας; Γιατί το θεωρείτε λογικό επόμενο βήμα στη σχέση σας; 'Η είναι επειδή νιώθετε έτοιμη να κάνετε οικογένεια και να μοιραστείτε τη ζωή σας με το νέο σας δημιούργημα;

Είναι πιθανό να ανακαλύψετε ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί λόγοι πίσω από την απόφασή σας να γίνετε μαμά, όμως είναι σημαντικό οι λόγοι αυτοί να αντανακλούν αυτό που θέλετε να κάνετε, όχι αυτό που σας ωθεί να κάνετε η κοινωνία ή ο σύντροφός σας. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να μην αποκτήσετε παιδί με σκοπό να βελτιώσετε τα πράγματα στην σχέση σας, καθώς τα προβλήματα μπορούν μόνο να διογκωθούν μέσα από την πίεση που αναπόφευκτα δημιουργεί το μεγάλωμα των παιδιών. Είναι φυσιολογικό να νιώθετε ένα σχετικό άγχος για την απόφασή σας, καθώς αυτό δείχνει ότι αντιλαμβάνεστε τη σπουδαιότητα ενός τέτοιου γεγονότος. Όμως αν το άγχος είναι το μοναδικό σας συναίσθημα, θα πρέπει σίγουρα να περιμένετε μέχρι να νιώσετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τα σχέδιά σας.

Προετοιμαστείτε για τις αλλαγές στη σεξουαλική σας ζωή

Το σεξ για ένα άτεκνο ζευγάρι μπορεί να συμβαίνει πάντα και παντού –δεν χρειάζεται να βρείτε ποιος θα κρατήσει το μωρό για να περάσετε μερικές ώρες οι δυο σας. Με την έλευση του μωρού, όμως, αυτό αλλάζει: Οι γονείς ανησυχούν μήπως το παιδί μπει στο δωμάτιο την ώρα που κάνουν σεξ, ενώ οι ρόλοι της «μαμάς» και του «μπαμπά» μπορεί να μειώσουν τη λίμπιντο στο ζευγάρι. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεστε σε διαρκή επικοινωνία μεταξύ σας. Και ανεξάρτητα από την κούραση και τις υποχρεώσεις είναι σημαντικό για το ζευγάρι να βάζει σε προτεραιότητα τη σχέση του και την ερωτική του ζωή. Αυτό δεν θα σας κάνει «εγωιστές» γονείς: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για να δώσετε στο παιδί σας από ένα σταθερό σπίτι και έναν ευτυχισμένο γάμο.

Ένα μωρό θα σας αλλάξει τη ζωή οριστικά, όμως οι αλλαγές αυτές μπορούν να εμβαθύνουν και να εμπλουτίσουν την σχέση σας με τρόπους που δεν είχατε ποτέ φανταστεί.

Κι αν δεν θέλω παιδί;

Έρευνα που έγινε πρόσφατα σε 40.000 οικογένειες στη Μεγάλη Βρετανία έδειξε ότι τα νέα ζευγάρια που καθυστερούν την απόκτηση παιδιού είναι πιο ευτυχισμένα από ζευγάρια που αποκτούν παιδί νωρίς και σε μικρή ηλικία.

Στις μέρες μας, μάλιστα, όλο και περισσότερες γυναίκες αποφασίζουν να μην αποκτήσουν καθόλου παιδιά και μεγαλώνοντας δηλώνουν όλο και πιο ικανοποιημένες με την απόφασή τους. Μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Florida έδειξε ότι μεσήλικα ζευγάρια με παιδιά δεν είναι πάντα ευτυχισμένα και αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούν τα άτομα με παιδιά, συγκριτικά με τα άτεκνα ζευγάρια.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρουν οι επιστήμονες, γυναίκες χωρίς παιδιά που έχουν ισχυρές σχέσεις με άτομα του κοινωνικού και επαγγελματικού τους κύκλου μπορεί να είναι εξίσου ευτυχισμένες με συνομήλικές τους μαμάδες (και πολύ πιο ευτυχισμένες από μαμάδες που δεν έχουν καλές σχέσεις με τα παιδιά τους).

Κι αν είμαστε βιολογικά προδιατεθειμένοι να αποκτήσουμε παιδιά, είναι γεγονός ότι γυναίκες που δεν έχουν ασπαστεί τη μητρότητα μπορεί να νιώθουν πλήρεις μέσω άλλων καταστάσεων στη ζωή τους, π.χ. από την καριέρα τους που τους προσφέρει οικονομική ελευθερία, από τις δραστηριότητες ή τους ανθρώπους που έχουν γύρω τους. Η ελευθερία, άλλωστε, δεν έρχεται μέσα από αυτά που πρέπει αλλά που θέλουμε να κάνουμε.

Από την άλλη, οι γυναίκες που ονειρεύονται να γίνουν μαμάδες δεν θα πρέπει να απογοητεύονται από τα συμπεράσματα των παραπάνω ερευνών. Είναι γεγονός ότι ένα παιδί αλλάζει για πάντα την σχέση του ζευγαριού, αλλά και τις ατομικές προτεραιότητες του καθενός ξεχωριστά, δημιουργώντας συχνά την ανάγκη στους γονείς να αναπροσδιορίσουν την ίδια τους την ταυτότητα. Άλλωστε δεν υπάρχει μαμά που να μην σας πει ότι η μητρότητα είναι ό,τι καλύτερο της συνέβη ποτέ! 

Πηγή:  (accessed 17.3.14)

http://www.mama365.gr/11003/poso-etoimh-eiste-gia-th-mhtrothta.html

If an artist is eccentric we find their work more enjoyable and assume it's more valuable

----------------------------------------

Van Gogh sliced off his own ear. Truman Capote insisted he could only think in a prostrate position while sipping coffee and puffing on a cigarette. Michael Jackson hung out with a chimp, and posed for photographers while sleeping in a hyperbaric chamber. Lady Gaga attended an awards ceremony wearing a dress made from meat. There's a stereotype that creative people are eccentric and it's easy to find examples like these to support the point.

A new study shows that because of this widely held stereotype, people infer that work made by an eccentric person is better and more valuable than work produced by a conventional character. Eccentricity is taken as a sign of artistic skill, except when the work in question is conventional and/or the display of eccentricity is judged to be fake.

Wijnand van Tilberg and Eric Igou tested these ideas across five studies. In the first, 38 students rated a painting by Van Gogh more positively if they were first told about the ear-cutting incident. In two other studies, dozens more students rated paintings by a fictional Icelandic artist more positively and estimated it to be more valuable if they were told he had an eccentric personality, or if they saw a photograph showing him looking eccentric, unshaven with half-long hair (as opposed to seeing a photo showing him looking conventional, with short hair and neat clothing).

The fourth and fifth studies highlighted some caveats. Students rated the unconventional art of Joseph Beuys ("The Pack") more positively if they were told that Beuys was eccentric in that he had a habit of carrying roadside stones on his head. However, the same yarn about Andrea del Verrocchio did not lead to higher ratings for his conventional art ("Lady of Flowers"). Similarly, seeing a photo of Lady Gaga crouching in an usual outfit (tight, all black, with shiny mask) led student participants to rate her as more highly skilled compared to seeing her seated in a conventional black dress; unless, that is, the students were told that Gaga's eccentricity is fake and no more than a marketing ploy. In other words, eccentricity of the artist leads to more positive ratings of their work, unless that work is conventional, and/or the artist's unusual behaviour is seen as contrived.

"To the best of our knowledge," the researchers said, "this is the first detailed empirical research that establishes a link from creator eccentricity to appreciation of creative works." Their results build on prior research that's shown thinking about unusual people boosts a person's creative output. The findings also fit with a prior study of "stereotype confirmation", in which listeners rated a rap more positively if they were told it was by a Black artist. "The perception of creative endeavours, typically considered as (usefully) original, deviant, and novel, is deeply embedded in conformist processes," van Tilberg and Igou said.

_________________________________

SOURCE:

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/(accessed 17.3.14)

WIJNAND ADRIAAN PIETER VAN TILBURG and ERIC RAYMOND IGOU (2014). From Van Gogh to Lady Gaga: Artist eccentricity increases perceived artistic skill and art appreciation. European Journal of Social Psychology DOI:http://dx.doi.org/10.1002/ejsp.1999

Author weblink:https://www.southampton.ac.uk/psychology/about/staff/wavt1rt.page#background

Further reading. Poets and artists have as many unusual experiences as people with schizophrenia: http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2006/11/poets-and-artists-have-as-many-unusual.html

10 πράγματα που μου έμαθε η Marina Abramovic για τη ζωή

Η Marina Abramovic είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες καλλιτεχνικές παρουσίες εδώ και 40 περίπου χρόνια. Είναι η γυναίκα που έχει ακούσει περισσότερες φορές από κάθε άλλο την ερώτηση «Μα είναι αυτό τέχνη»; Προβληματίζει, μπερδεύει, δημιουργεί στο πέρασμά της φανατικούς θαυμαστές και πολέμιους. Σίγουρα, δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πριν αποδοκιμάσουμε ή λατρέψουμε, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα αυτή τη γυναίκα. Και στο ερώτημα «Μα, είναι αυτό τέχνη» ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το μυαλό μας και να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από κάποιον, πριν νιώσουμε την ανάγκη να βάλουμε ταμπέλες που χρησιμεύουν μόνο για το φαίνεσθαι και για ακαδημαϊκούς σκοπούς. Σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα και θα μπορέσουμε να έχουμε και προσωπική εμπειρία. Μέχρι τότε...

10 πράγματα που μου έμαθε η Marina Abramovic για τη ζωή

1. Κοίτα τον άλλον στα μάτια και μην πεις τίποτα. Μόνο κοίτα τον αληθινά. Είναι ο μόνος τρόπος για να τον γνωρίσεις και να σε γνωρίσει πραγματικά και να πείτε όσα δεν μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις, και αυτά είναι πολλά. Ένα βλέμμα αρκεί. Θυμάσαι το παιχνίδι που παίζαμε μικροί και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και ο πρώτος που έχανε τη συγκέντρωσή του και γελούσε, έχανε; Δε θέλω να σε σοκάρω, αλλά δεν είναι παιχνίδι. Κοίτα με πραγματικά. Το ερώτημα είναι: Τολμάς;

2. Μην τα παρατάς ποτέ. Η υπομονή και η επιμονή είναι υποτιμημένες αρετές. Το να πετύχεις κάτι εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα τον ίδιο. Και αυτός που δεν τα παρατάει, πετυχαίνει. Όχι επειδή είναι τυχερός αλλά επειδή επέμεινε τόσο, που έγινε σαφές πως ήταν αυτός που το ήθελε περισσότερο.

3. Ο πόνος είναι παραγωγικός. Μόνο μέσα από τον πόνο μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις πραγματικά και να γίνεις δημιουργικός. Η ευτυχία δε σε ενεργοποιεί, η δυστυχία, όμως, το κάνει. Εκμεταλλεύσου τον πόνο σου και αυτός θα σε ανταμείψει.

4. Μπορείς να αντέξεις πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Η ψυχική σου δύναμη είναι –σχεδόν– αστείρευτη. Και ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που δεν έχεις πια άλλη επιλογή.

5. Εμπιστέψου τη διαίσθησή σου, ακόμα και αν δεν την καταλαβαίνεις στην αρχή. Γι’ αυτό σου λέω «εμπιστέψου» και όχι «ακολούθησε». Συχνά, η ορθολογιστική σκέψη σε αποπροσανατολίζει. Νιώσε πρώτα. Σκέψου μετά.

6. Η Τέχνη μπορεί να γιατρέψει όλες σου τις πληγές. Οι φόβοι σου, τα κενά σου, ο πόνος σου, τα πάντα μπορούν να γιατρευτούν. Ευτυχώς. Η Τέχνη είναι κατεξοχήν ιαματικό εργαλείο. Χρησιμοποίησε τη – με σεβασμό.

7. Αγάπησε τους φόβους σου και ζήσε ό,τι φοβάσαι. Μόνο έτσι θα απομυθοποιηθούν. Μόνο έτσι θα ελευθερωθείς. Και ας νιώθεις πως σου ρίχνουν παγωμένο νερό. Θα περάσει.

8. Όταν αγαπήσεις αληθινά έναν άνθρωπο, διώξτε και οι δύο το εγώ σας και γίνετε ένα (με την καλή έννοια, όχι με την καταστροφική). Η αριθμητική πράξη είναι η εξής: Εγώ + Εσύ =1. Εγώ – Εσύ= 0. Σε μια αληθινή αγάπη δε χωράνε δύο «εγώ».

9. Είναι πολύ σημαντική η αρχή μιας ερωτικής σχέσης, γι’ αυτό και οι άνθρωποι πάντα βάζουν τα δυνατά τους σε αυτό το ξεκίνημα. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι και το τέλος της. Και εκεί πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου. Λήξε τη σχέση σου με φροντίδα και αξιοπρέπεια. Ένα καλό τέλος μπορεί να είναι και πιο σημαντικό από μια καλή αρχή. Γιατί μπορεί να μη θυμάσαι μετά από χρόνια πώς γνωρίστηκες με κάποιον και ποιες είναι οι πρώτες κουβέντες που ανταλλάξατε, θα θυμάσαι, όμως, πάντα τις τελευταίες. Φρόντισε να μη σε στοιχειώσουν.

10. Δεν είναι όλα τα πράγματα στη ζωή άσπρο ή μαύρο. Υπάρχει και το γκρι. Και, ευτυχώς, πολλά χρώματα ακόμα. Μη νιώθεις την ανάγκη να βάζεις ταμπέλες ούτε να φτιάχνεις κουτάκια στο μυαλό σου και ό,τι δεν χωράει σε αυτά να το πετάς. Έχε το μυαλό σου πιο ανοιχτό από το στόμα σου. 

Γνωρίζοντας την Marina Abramovic μέσα από 10 γεγονότα

1. Γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1946 στο Βελιγράδι. 

Το 1965 έγινε δεκτή στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Βελιγράδι και αποφοίτησε το 1970. Το 1972 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ και από το 1973 έως και το 1975, δίδασκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Νόβι Σαντ, όπου και έκανε τις πρώτες σόλο παραστάσεις της.

2. Θεωρείται η «γιαγιά» της performance art και δραστηριοποιείται σε αυτόν τον τομέα από το 1970.

Η ίδια ορίζει αυτή την τέχνη ως «τη μεταφορά της αλήθειας επί σκηνής και όχι ως μια παράσταση θεατρικού τύπου». Οι παραστάσεις της εξερευνούν τον ανθρώπινο πόνο, το σώμα και τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό, σε μια προσπάθεια να απελευθερωθούν και οι δύο. Το ανθρώπινο σώμα είναι για εκείνη ταυτόχρονα το θέμα και το μέσο. Για την τέχνη της performance έχει πει τα εξής: «Για να είσαι ένας performance artist πρέπει να μισείς το θέατρο. Το θέατρο είναι ψεύτικο. Το μαχαίρι δεν είναι αληθινό, το αίμα δεν είναι αληθινό και τα συναισθήματα δεν είναι αληθινά. Η performance είναι ακριβώς το αντίθετο: το μαχαίρι είναι αληθινό, το αίμα είναι αληθινό και τα συναισθήματα είναι αληθινά».

Εξερευνώντας τα σωματικά και ψυχικά όρια της ύπαρξής της εδώ και 40 χρόνια, έχει αντέξει τον πόνο, την εξάντληση και τον κίνδυνο της συναισθηματικής και πνευματικής μεταμόρφωσης. Ενδιαφέρεται να δημιουργεί έργα που τοποθετούν καθημερινές πράξεις της ζωής μας (όπως το να ξαπλώνουμε, να καθόμαστε, να ονειρευόμαστε και να σκεφτόμαστε) σε πλαίσιο ιεροτελεστίας. Η τέχνη της performance είναι μια διαφορετική και πειραματική μορφή τέχνης που δεν είναι εύκολο να οριστεί και μπορεί να επιχειρεί ακόμα και ενεργά να ανατρέψει ή να αντισταθεί στους δικούς της ορισμούς.

3. Οι performances και τα όρια της αντοχής 

Η ίδια έχει υποβάλει τον εαυτό της σε πολλές και δύσκολες δοκιμασίες, σωματικές, συναισθηματικές, ψυχικές και πνευματικές. Έχει χαρακωθεί με μαχαίρι (Rythm 10), έχει ξαπλώσει μέσα σε φλόγες, όπου έχασε τις αισθήσεις της και χρειάστηκε να τη βοηθήσει γιατρός (Rythm 5), έχει πάρει ταυτόχρονα διαφορετικά ψυχοφάρμακα, που οδήγησαν το σώμα της να αντιδράσει βίαια και μετά να οδηγηθεί σε πλήρη ακινησία (Rythm 2), έχει ουρλιάξει μέχρι αφωνίας (Freeing the voice), έχει αφήσει φίδια να ανέβουν στο κεφάλι της (Luminosity και Nude with Skeleton), έχει σταθεί μπροστά σε τεντωμένο τόξο που στοχεύει την καρδιά της (Rest Energy).

Στην performance «Rhythm 0» στάθηκε για έξι ώρες ακίνητη, εκτεθειμένη σε θεατές που είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε 72 διαφορετικά αντικείμενα (μεταξύ των οποίων ένα μαστίγιο, ένα ψαλίδι, ένα νυστέρι, ένα πιστόλι με μία σφαίρα, ένα φτερό, ένα τριαντάφυλλο) και να τα χρησιμοποιήσουν πάνω της όπως επιθυμούσαν οι ίδιοι, χωρίς να φέρουν καμία ευθύνη. Οι αντιδράσεις του κοινού, όσο περνούσε η ώρα και η ίδια φαινόταν πως άντεχε τα πάντα και παρέμενε απαθής, έγιναν βίαιες και επικίνδυνες. Η ίδια μετά από αυτή την εμπειρία είπε τα εξής: «Αυτό που έμαθα είναι ότι, αν αφήσεις το κοινό, μπορεί να σε σκοτώσει. Μου έκοψαν τα ρούχα, κόλλησαν αγκάθια τριαντάφυλλου στο στομάχι μου, ένα άτομο έστρεψε το όπλο εναντίον μου και ευτυχώς κάποιος του το πήρε. Δημιουργήθηκε τελικά μια επιθετική ατμόσφαιρα».

Στην performance με τίτλο “Breathing In-Breathing Out” η Marina με τον σύντροφό της Ulay συνέδεσαν τα στόματά τους και έπαιρναν ο ένας την ανάσα του άλλου. Μετά από 17 λεπτά, και αφού είχαν χρησιμοποιήσει όλο το διαθέσιμο οξυγόνο, έχασαν τις αισθήσεις τους και έπεσαν στο πάτωμα με τα πνευμόνια τους γεμάτα από διοξείδιο του άνθρακα.

Στο “In Imponderabilia” στέκονταν οι δυο τους εντελώς γυμνοί στην πόρτα ενός μουσείου. Το κοινό έπρεπε να στριμωχτεί ανάμεσά τους για να περάσει και να διαλέξει ποιον από τους δύο θα κοιτάξει κατάματα.

Στην performance με τίτλο “Balkan Baroque”, για την οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία το 1997, καθόταν στη μέση ενός λόφου από οστά ζώων, ντυμένη στα λευκά και καθάριζε τα ματωμένα οστά τραγουδώντας και κλαίγοντας, κάνοντας συμβολική αναφορά στον εμφύλιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και στα γεγονότα εκείνης της εποχής στη Βοσνία. Ταξίδεψε 4 χρόνια με αυτή την performance και δήλωσε πως «της πήρε άλλα 4 χρόνια να απαλλαγεί από τη μυρωδιά».

Στο “The house with the ocean view”, το 2002, για δώδεκα μέρες έμεινε μέσα σε μια εγκατάσταση δίχως να φάει ή να μιλήσει.

4. Η σχέση της Μαρίνας με τη μητέρα της 

Η μητέρα της είχε τον απόλυτο έλεγχο της ίδιας και του αδερφού της με έναν στρατιωτικό σχεδόν τρόπο. Δεν επέτρεπε στη Μαρίνα να λείπει από το σπίτι μετά τις 10 το βράδυ μέχρι να γίνει 29 χρονών. Όλες τις performances που έκανε στη Γιουγκοσλαβία, τις έκανε πριν τις 10 το βράδυ, γιατί έπρεπε να έχει γυρίσει σπίτι μέχρι τότε. «Είναι τελείως τρελό» λέει η ίδια. «Όλα τα κοψίματα, καψίματα και μαστιγώματα που έκανα στον εαυτό μου –παραλίγο να χάσω και τη ζωή μου στη φωτιά σε μια παράσταση– όλα έγιναν πριν τις 10 το βράδυ». Η ίδια έχει πει: «Είχα μια πολύ δύσκολη σχέση με τη μητέρα μου. Συνήθιζε να με ξυπνάει μέσα στη νύχτα εάν δεν κοιμόμουν ίσια και χάλαγα τα σεντόνια. Τώρα όταν μένω σε ξενοδοχεία κοιμάμαι τόσο ίσια, που θεωρούν πως δεν έχω χρησιμοποιήσει καν το κρεβάτι». Η μητέρας της δεν αποδέχτηκε ποτέ την τέχνη της κόρης της και η Μαρίνα την έχει χαρακτηρίσει ως «τον πιο σκληρό άνθρωπο που γνώρισε ποτέ».

5. Δεν έφυγε από τη Γιουγκοσλαβία για πολιτικούς λόγους. Έφυγε από έρωτα. 

Ερωτεύτηκε έναν Γερμανό καλλιτέχνη που έμενε στο Άμστερνταμ και της ζητήθηκε να εμφανιστεί σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα με το όνομα «Body Art» τη μέρα των γενεθλίων της. Ακολούθησε τη συμβουλή της γιαγιάς της που της έλεγε πως «ό,τι συμβαίνει τη μέρα των γενεθλίων σου είναι σημαντικό» και πήγε. Εκεί γνώρισε τον Ulay και αυτή η γνωριμία ήταν το πιο σημαντικό συμβάν της ζωής της –όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια–, αφού πέρασαν 13 χρόνια μαζί. Γνωρίστηκαν ανήμερα των γενεθλίων τους (ναι, γεννήθηκαν την ίδια μέρα).

6. H Marina και ο Ulay (Uwe Laysiepen): 

Γνωρίστηκαν στο Άμστερνταμ και ερωτεύτηκαν παράφορα. Παρουσίαζαν την τέχνη τους σε ένα βαν στο οποίο ζούσαν. Μαζί προσπάθησαν να αναγάγουν την performance σε μια τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες, μελετώντας το σώμα τους και τη σχέση του με τον χώρο. Σκοπός τους ήταν ένα ενιαίο πρόσωπο, διαλύοντας ο καθένας το προσωπικό του «εγώ».

Όταν αποφάσισαν, 12 χρόνια μετά, πως η σχέση τους έπρεπε να σταματήσει, περπάτησαν το Σινικό Τείχος της Κίνας, ξεκινώντας ο καθένας από διαφορετικό άκρο, συναντήθηκαν στη μέση για μια τελευταία αγκαλιά και αποφάσισαν να μην ξαναβρεθούν ποτέ. Αυτή η παράσταση είχε το όνομα «Το Μεγάλο Περπάτημα» (“The Great Wall Walk”-1988). Η ίδια είπε τα εξής: «Αυτό το περπάτημα μετατράπηκε σε ένα πλήρες προσωπικό δράμα. Ο Ulay ξεκίνησε από την έρημο Γκόμπι (άντρας, φωτιά) κι εγώ από την Κίτρινη Θάλασσα (γυναίκα, στοιχείο νερού). Αφού περπατήσαμε ο καθένας μας 2.500 χιλιόμετρα, συναντηθήκαμε στη μέση και είπαμε ένας στον άλλον το τελευταίο αντίο. Χρειαζόμασταν μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλο, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό, έμοιαζε περισσότερο με ταινία. Γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ό,τι κι αν κάνεις».

Το 2010 η Marina παρουσίαζε στο MOMA το έργο της “The artist is present”. Άγνωστοι κάθονταν απέναντί της και κοιτάζονταν στα μάτια χωρίς να μιλάνε. Ο Ulay έκατσε απέναντί της, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει νωρίτερα. Ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκαν από τότε.

Δείτε πώς εξελίχθηκε αυτή η συνάντηση:

7. Πιστεύει ότι οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να ερωτεύονται μεταξύ τους. 

«Μου συνέβη τρεις φορές. Και τις τρεις φορές την πάτησα. Η σχέση είναι πολύ ανταγωνιστική και η κατάσταση που δημιουργείται πιο περίπλοκη απ’ ό,τι μπορώ να περιγράψω με λέξεις. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στις ιστορίες καλλιτεχνών που έζησαν μαζί στο παρελθόν για να αντιληφθεί ότι οι περισσότερες είχαν τραγικό τέλος» λέει η ίδια.

8. Για το θάνατο έχει πει τα εξής: «Όσον αφορά στο θάνατό μου, το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι να πεθάνω με συνείδηση. Συνειδητά ευτυχισμένη και χωρίς καμία μετάνοια ή θυμό. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Οι Σούφι λένε ότι η ζωή είναι ένα όνειρο και ο θάνατος είναι το ξύπνημα. Επομένως, θέλω να ξυπνήσω με όμορφο τρόπο».

9. Παίζει στο video clip του τραγουδιού «Cut the World», που κυκλοφόρησε με το ομώνυμο άλμπουμ ζωντανών ηχογραφήσεων του συγκροτήματος «Antony and the Johnsons».

10. Σήμερα εργάζεται κατά κύριο λόγο στη Νέα Υόρκη.

Και κάτι πολύ σημαντικό: λατρεύει τη σοκολάτα.

The artist is present - Η Καλλιτέχνις είναι εδώ (2010), 736 ώρες, 750.000 επισκέπτες

Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜοΜΑ) φιλοξένησε την πρώτη αναδρομική έκθεση των performance της με τον τίτλο «Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Καλλιτέχνις Είναι Εδώ» (14/3/2010 - 31/5/2010). Η Abramovic καθόταν αμίλητη και ακίνητη σε μια καρέκλα στο αίθριο του μουσείου για όσες ώρες την ημέρα ήταν ανοιχτό. Δεν της επιτρεπόταν να μιλήσει, να φάει, να πιει ή να πάει στην τουαλέτα. Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της για όση ώρα επιθυμούσε και να δημιουργήσει μια προσωπική επικοινωνία μαζί της. Εκείνη το «μόνο» που έκανε ήταν να κοιτάζει στα μάτια τον άνθρωπο που είχε απέναντί της χωρίς περεταίρω εκφράσεις. Επί σχεδόν 3 μήνες, 750.000 άνθρωποι κάθισαν μπροστά της και χάθηκαν στο βλέμμα της 63χρονης «γιαγιάς της περφόρμανς».

Πολλοί αποκάλεσαν τον τρόπο που κοιτούσε τον κόσμο στα μάτια ανέκφραστο, προσωπικά, όμως, θεωρώ πως ήταν ακριβώς το αντίθετο. Η επικοινωνία φαινόταν πολλές φορές ουσιαστική και οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολλές: άλλοι έμειναν απαθείς, άλλοι συγκινήθηκαν, άλλοι έκλαψαν πολύ. Η ίδια δήλωσε: «Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων». Τον πόνο αυτό τον είδαμε κι εμείς και ας μην μπορέσαμε να είμαστε εκεί.

Το ντοκιμαντέρ «Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Καλλιτέχνις Είναι Εδώ» προβλήθηκε στην Αθήνα στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2012 και μπορώ με σιγουριά να πω πως κανείς δεν έφυγε από το σινεμά ασυγκίνητος. Άλλοι θέλησαν να ψάξουν περεταίρω τις δουλειές της για να την καταλάβουν περισσότερο, άλλοι συγκινήθηκαν πολύ, άλλοι θεώρησαν το εν λόγω ντοκιμαντέρ τόσο σημαντικό και δυνατό, που τους έκανε να πάρουν αποφάσεις. Άλλοι, όλα τα παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας έδωσε ένα υπέροχο δώρο: μας έκανε να θέλουμε να κοιταχτούμε με τον Άλλο στα μάτια. Σιωπηλοί. Και, έτσι, να μιλήσουμε στ’ αλήθεια για πρώτη φορά. Μην το κρίνετε. Δοκιμάστε το πρώτα.

Έχει δηλώσει σε συνέντευξη πως «ο πόνος είναι η ειδικότητά της». Για τη συγκεκριμένη performance είπε: «Δεν αγαπώ τον πόνο καθόλου. Ο λόγος που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία δεν ήταν για να ευχαριστηθώ, αλλά για να βρεθώ στο σημείο που η απελευθέρωση από τον πόνο σε μυεί στο νόημα και στον πλούτο του πνευματικού κόσμου». Αυτή ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια perfomance που έχει κάνει μέχρι στιγμής, διήρκησε συνολικά 736 ώρες. Η ίδια μίλησε για αυτή την εμπειρία και είπε τα εξής: «Όταν σηκώθηκα από τη θέση μου δεν ήμουν πια ο ίδιος άνθρωπος. Κάτι άλλαξε μέσα μου οριστικά. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα την τεράστια ανάγκη του κοινού να είναι μέρος της συνολικής εμπειρίας. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα. Η επόμενη ήταν ότι θέλω να δημιουργήσω ένα Ινστιτούτο και ότι δεν πρέπει να χάσω καθόλου χρόνο. Ένα Ινστιτούτο για την ανθρωπότητα».

Ινστιτούτο Marina Abramovic (MAI)

Το Ινστιτούτο Marina Abramovic ιδρύθηκε από την ίδια με σκοπό να γίνει η κληρονομιά της για τον κόσμο και αναμένεται να ανοίξει στις αρχές του 2016 στο Hudson, στη Νέα Υόρκη.

Το Ινστιτούτο θα επικεντρωθεί στη μελέτη, διατήρηση και παρουσίαση μακράς διάρκειας performances, συμπεριλαμβανομένων χορού, θεάτρου, κινηματογράφου, βίντεο, performance art και μουσικής, καθώς και νέων μορφών που μπορούν να αναπτυχθούν στο μέλλον. Θα επιδιώξει να έχει ενεργό ρόλο στο σύγχρονο πολιτισμό με τη σφυρηλάτηση παραγωγικών ενώσεων μεταξύ τέχνης, επιστήμης, τεχνολογίας, πνευματικότητας και εκπαίδευσης. Το MAI θα είναι ένας πειραματικός χώρος για τη διεξαγωγή της έρευνας και της υποδοχής εργαστηρίων και δημόσιων διαλέξεων και θα χρησιμεύσει ως χώρος μέσω του οποίου το κοινό μπορεί να έχει την εμπειρία και την αλληλεπίδραση με έργα performance μακράς διάρκειας.

Η ίδια εξηγεί τα εξής:

«Έχω ορθόδοξο υπόβαθρο. Η γιαγιά μου πήγαινε πάντα στην εκκλησία. Ως παιδί, συνήθιζα να πηγαίνω μαζί της. Εντυπωσιάστηκα πολύ από τα εικονίσματα, ειδικά τα σερβικά, τα ελληνικά και τα ρωσικά ορθόδοξα εικονίσματα. Τότε, άκουσα όλες τις ιστορίες για τα εικονίσματα που κάνουν θαύματα και δημιουργούν ένα εσωτερικό φως. Στα εικονίσματα όλα έχουν να κάνουν με το εσωτερικό ταξίδι της Φώτισης. Σε μια κατάσταση καθαρής συνείδησης, παράγεις φως και το προβάλλεις στον έξω κόσμο. Το φως έρχεται από μέσα σου. (...) Ο κόσμος πρέπει να υπογράψει μαζί μου ένα συμβόλαιο. Πρέπει να μου δώσουν το λόγο τους ότι θα μείνουν στις εγκαταστάσεις χωρίς να φύγουν για έξι ολόκληρες ώρες. Μετά από αυτό, θα τους δώσω πιστοποιητικό για να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη. Είναι μια πολύ απλή συναλλαγή: Αν μου δώσεις το χρόνο σου, θα σου δώσω εμπειρία. Αν δεν μου δώσεις το χρόνο σου, δεν υπάρχει εμπειρία».

Δείτε το video του Ινστιτούτου Abramovic, όπου η ίδια μιλάει για τη μέθοδό της εδώ:

Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς μας κάνει ξενάγηση στο Ινστιτούτο και μας εξηγεί την όλη διαδικασία εδώ:

Οι 10 αγαπημένες ταινίες της:

(όπως τις δημοσίευσε στη σελίδα της στο Kickstarter για να προωθήσει την καμπάνια της)

1. «Το Χρώμα του Ροδιού» του Σεργκέι Παρατζάνοφ (1968)

2. «Πέρυσι στο Μάριενμπαντ» του Αλέν Ρενέ (1961)

3. «Underground» του Εμίρ Κουστουρίτσα (1995)

4. «Θεώρημα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι (1968)

5. «Η Περιπέτεια» του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1960)

6. «8 ½» του Φεντερίκο Φελίνι (1963)

7. «Σάλο ή 120 Μέρες στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι (1975)

8. «Μελαγχολία» του Λαρς Φον Τρίερ (2011)

9. «Η Σιωπή» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1963)

10. «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς (1986)

Όταν η Marina Abramovic βλέπει το θάνατό της

Η Marina Abramovic φημίζεται για όλα αυτά τα πράγματα που έχει τολμήσει πρώτη από όλους. Μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, λοιπόν, είναι και η πρώτη που είδε το θάνατό της επί σκηνής σε σκηνοθεσία Bob Wilson με το έργο “The Life and Death of Marina Ambramovic”.

To ντοκιμαντέρ “Life and Death of Marina Abramovic” (2012) της Giada Colagrande ακολουθεί τις πρόβες της παράστασης του θεατρικού σκηνοθέτη Bob Wilson με θέμα την ζωή αλλά και το θάνατο της performance artist. Η ιδέα για τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν δική της, αφού είχε δηλώσει πως ήθελε να είναι παρούσα στην κηδεία της, η οποία θα γίνει την ίδια στιγμή στη Νέα Υόρκη, στο Βελιγράδι και στο Άμστερνταμ, χωρίς να γνωρίζει κανείς σε ποιο από τα τρία φέρετρα βρίσκεται η σορός της.

Μια πειραματική όπερα, μια avant garde θεατρική δημιουργία όπου επί σκηνής βρίσκονται ο Willem Dafoe, ο Anthony Hegarty (από τους Anthony and the Johnsons) και η ίδια η Marina Abramovic, η οποία παρακολουθεί τη ζωή και το θάνατό της.

H Marina Abramovic και η ποπ κουλτούρα

Ποιος είπε πως η τέχνη δεν συνδυάζεται με την ποπ κουλτούρα; Ή, καλύτερα, πως η ποπ κουλτούρα δεν μπορεί να «παντρευτεί» με την τέχνη; Η Marina Abramovic τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζεται από τον διεθνή Τύπο ως “pop cultural icon” και όχι άδικα. Πρωταγωνιστεί στην καμπάνια της Givenchy για την Άνοιξη-Καλοκαίρι 2013 και φωτογραφίζεται από τους Mert & Marcus (ο creative director της Givenchy, Riccardo Tisci, είναι κολλητός της φίλος και συνεργάτης). Είναι το πρόσωπο του εξωφύλλου της σερβικής Elle (με φωτογράφο τον Dusan Reljin), φωτογραφίζεται με την φίλη της Kim Kattrall (η Samantha από το Sex and the city) για το V Magazine (με φωτογράφους τους Santiago & Mauricio) και όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή.

Αυτή την εποχή σκηνοθετεί μια ταινία για τη ζωή του James Franco λέγοντας πως «είναι ο πιο ενδιαφέρων ηθοποιός αυτή τη στιγμή» και ποζάρουν μαζί για το περιοδικό L´UOMO Vogue με φωτογράφο τον Francesco Carrozzini. Η Lady Gaga, αφού την είδε στο MOMA, μαθήτεψε δίπλα της και ενστερνίστηκε τη μέθοδό της. Μαζί γύρισαν και ένα βίντεο για το Ινστιτούτο Marina Abramovic. Πρόσφατα πήρε μέρος και στο video clip του Jay Z για το τραγούδι “Picasso baby”. Και, φυσικά, δεν ξεχνάμε και τον τρόπο που ενέπνευσε ένα επεισόδιο στο Sex and the city (6η σεζόν, 12ο επεισόδιο), όπου η Carrie Bradshaw συναντάει τον Aleksandr Petrovsky σε μια γκαλερί, όπου η καλλιτέχνις μένει χωρίς φαγητό ή νερό, αναπαριστώντας την performance “The House with the Ocean View”. Και σίγουρα αυτά θα είναι μόνο η αρχή.

Μια διαφορετική συνέντευξη της Marina Abramovic στον James Franco:

20 αποφθεύγματα της ιέρειας της performance

1. Η ευτυχία προέρχεται από την πλήρη κατανόηση της ύπαρξής σου.

2. Όλη η έμπνευσή μου προέρχεται από τη ζωή. Γι’ αυτό δεν σταματάει ποτέ, με κάποιον τρόπο.

3. Ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει ποτέ να ερωτεύεται άλλον καλλιτέχνη.

4. Ο κόσμος έχει τόσο πολύ πόνο μέσα του, που ούτε καν το γνωρίζει.

5. Ενδιαφέρομαι μόνο για εκείνες τις ιδέες που γίνονται εμμονές και με κάνουν να αισθάνομαι άβολα. Τις ιδέες που φοβάμαι.

6. Αν είσαι φούρναρης και φτιάχνεις ψωμί, τότε είσαι φούρναρης. Αν φτιάχνεις το καλύτερο ψωμί στον κόσμο δεν είσαι καλλιτέχνης, αλλά αν φτιάχνεις το ψωμί σε μια γκαλερί τότε είσαι καλλιτέχνης. Το περιβάλλον είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. 

7. Είμαι πολύ σαφής ως προς το γεγονός ότι δεν είμαι φεμινίστρια. Αυτό σε βάζει σε μια κατηγορία και δε μου αρέσει καθόλου αυτό.

8. Οι άνθρωποι κάνουν τόσο μεγάλη προσπάθεια στο ξεκίνημα μιας σχέσης και τόσο μικρή στη λήξη της. 

9. Όταν έχεις μια μη λεκτική επικοινωνία με ένα άγνωστο άνθρωπο, τότε δεν μπορεί να καλυφθεί με λόγια, δεν μπορεί να υψώσει τοίχο.

10. Το εγώ σου μπορεί να γίνει εμπόδιο στη δουλειά σου. Όταν αρχίσεις να πιστεύεις στο μεγαλείο σου, τότε έρχεται ο θάνατος της δημιουργικότητάς σου.

11. Η ευτυχία είναι μια πολύ καλή κατάσταση. Δε χρειάζεται να είναι δημιουργική. Δεν είσαι δημιουργικός με την ευτυχία, είσαι απλώς ευτυχισμένος. Είσαι δημιουργικός όταν είσαι στεναχωρημένος. Τότε βρίσκεις τον τρόπο να μεταμορφώνεις τα πράγματα. Η ευτυχία δεν χρειάζεται καμία μεταμόρφωση. 

12. Οι πιο επαναστατικές ιδέες δεν πουλιούνται, το μόνο που κάνουν είναι να σου αλλάζουν το μυαλό. 

13. Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Ο χρόνος υπάρχει μόνο όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν και το μέλλον. Ο χρόνος δεν υπάρχει στο παρόν, στο εδώ και τώρα.

14. Όταν με ρωτάει ο κόσμος από πού είμαι, δεν απαντάω «Από τη Σερβία». Πάντα λέω «Είμαι από μια χώρα που δεν υπάρχει πια». 

15. Ενδιαφέρομαι να ρωτήσω: «Τι σημαίνει θηλυκή ενέργεια»; Δεν έχω απαντήσεις, έχω μόνο ερωτήσεις και ενδιαφέροντα παραδείγματα. 

16. Στη δουλειά μου έχω τον απόλυτο έλεγχο, αλλά στη ζωή μου δεν θέλω.

17. Πιστεύω τόσο πολύ στη δύναμη της performance που δε θέλω να πείσω τον κόσμο. Θέλω να έχουν οι ίδιοι την εμπειρία και να φύγουν πεπεισμένοι από μόνοι τους. 

18. Μια δυνατή performance θα μεταμορφώσει όλους τους ανθρώπους σε ένα δωμάτιο.

19. Αν μείνεις μια φορά στη Νέα Υόρκη, δεν μπορείς να μείνεις πουθενά αλλού. Το να μένεις στο Παρίσι είναι σαν να πηγαίνεις σε slow motion. Είναι τόσο «μπουρζουά». Βαριέμαι τόσο πολύ.

20. Είμαι ένας εμμονικός άνθρωπος, ακόμα και όταν ήμουν παιδί. Από τη μια μεριά είναι η αυστηρή ορθόδοξη θρησκεία και από την άλλη ο κομμουνισμός. Και εγώ είμαι αυτό το μικρό κορίτσι που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο και αυτό με κάνει αυτό που είμαι. Με έχει κάνει αυτό το είδος ανθρώπου με τον οποίο θα ξετρελαινόταν ο Freud.

Σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα. And the artist will be present. 

Θα τη δούμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και θα συζητήσει με τον Ζβόνιμιρ Ντομπρόβιτς για το Ινστιτούτο της και τη μέθοδό της, στο πλαίσιο του Transitions 1.Balkans: Φεστιβάλ της σύγχρονης ανεξάρτητης βαλκανικής σκηνής.

ΠΗΓΗ

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/10-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B5-%CE%B7-marina-abramovic-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE ()11.3.14

7/3/2014, 19:00, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Κεντρική Σκηνή, Λεωφόρος Συγγρού 107-109, www.sgt.gr