Τελικά τι σημαίνει «ποιοτικός χρόνος» με τα παιδιά;

THE MAMAGERS TEAM19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 2024

×


Ας παραδεχθούμε την αλήθεια: είναι πολύ δύσκολη εποχή για να είναι κανείς γονιός, για να μπορεί να απομονώνει τα άγχη και τα προβλήματα ώστε να διαθέτει χρόνο απερίσπαστος στο παιδί. Σε ένα κλίμα διαρκούς και βάναυσης οικονομικής δυσπραγίας, σε ένα πλαίσιο εξαντλητικών ωραρίων και υποχρεώσεων μπορεί να μην είμαστε ακριβώς «ήρωες», αλλά σίγουρα ο σύγχρονοι γονείς είμαστε αρκετά κοντά σε αυτό!


Κάποιες φορές είναι τόση η βουή και οι έξωθεν παρεμβάσεις που ξεχνάμε το ίδιο μας το ένστικτο. Τι θα κάναμε δηλαδή από τη φύση μας αν μπορούσαμε για λίγο να απομονώσουμε τις έννοιες. «Ποιοτικός χρόνος» σημαίνει ακριβώς αυτό: πως είμαστε απολύτως παρόντες στη στιγμή, στο παιχνίδι μας, στη συζήτηση στη βόλτα, ή απλώς στον καναπέ, με μια κουβερτούλα.
Ας δούμε κάποια παραδείγματα ποιοτικού χρόνου μαζί:

-Πρωινές αγκαλίτσες

-Συζητήσεις χωρίς βιασύνη το βράδυ στο κρεβάτι τους


-Διάβασμα

-Βραδιές αφήγησης, στις οποίες όλοι λέμε ιστορίες

-Περπάτημα και δραστηριότητες στη φύση

-Να κάνουμε διαλογισμό μαζί ή απλώς να παραμένουμε σιωπηλοί παρέα

-Να παίζουμε

-Να κοιτάμε ο ένας μες στα μάτια του άλλου χωρίς απαραίτητος να λέμε κάτι

-Να μαγειρεύουμε μαζί

-Να γιορτάζουμε κάθε μικρή και μεγάλη νίκη όλων των μελών της οικογένειας

-Και βέβαια προσωπικό χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά, πέρα από τις κοινές οικογενειακές στιγμές

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/family/telika-ti-simainei-poiotikos-chronos-me-ta-paidia/(accessed 20.11.24)

Γιατί τα αδέλφια μαλώνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν ποτέ οι γονείς

ΦΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΜΑΡΑ07 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 2024

×


Αν είστε γονείς και αναρωτιέστε , θυμηθείτε τη δική σας παιδική ηλικία και τη σχέση με τα αδέλφια σας. Πόσες φορές είχατε «πλακωθεί» με τον αδελφό ή την αδελφή σας και πόσες φορές τα «ξαναβρήκατε»;
Τι να κάνετε

Χωρίστε τα αλλά μην τα απειλείτε: Εξηγήσετε τις επιπτώσεις των πράξεών τους χωρίς απειλές. Το κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι με το να χτυπήσει το άλλο παιδί προκαλεί πόνο. Τονίστε ότι αυτή η συμπεριφορά (ξύλο και φωνές) είναι απαράδεκτη. Όμως φροντίστε κι εσείς με τη σειρά σας να μην συμπεριφέρεστε με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά ή να μη φωνάζετε το ζευγάρι μεταξύ σας.

Μην τα συγκρίνετε. Συμπεριφερθείτε το ίδιο στα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Μη λέτε «Εσύ είσαι μεγάλος ή εσύ είσαι μικρή, σταμάτα πρώτος», ενισχύει την πιθανότητα να εκπαιδεύετε «θύματα» και «θύτες».

Μην παίρνετε τη θέση του ενός παιδιού. Αυτό ενισχύει τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.



Μην επεμβαίνετε διαρκώς: Ένας στόχος του καυγά τους είναι να σας κάνουν να εμπλακείτε. Μην το κάνετε παρά μόνον όταν θεωρήσετε ότι είναι απαραίτητο.


Διδάξτε τους την ενσυναίσθηση: Μάθετε στα παιδιά να μπαίνουν στη θέση του άλλου ώστε να καταλαβαίνουν τις προθέσεις και να σέβονται τα συναισθήματά των άλλων.

Αφήστε τα να εκφραστούν: Το στερεότυπο της «ιδανικής οικογένειας» όπου απουσιάζουν τελείως οι καυγάδες, οδηγεί πολλούς γονείς στο να εμποδίζουν τα παιδιά τους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα. Δείξτε τους αποδεκτούς τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων του θυμού, της ζήλιας ή της απογοήτευσης. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι κακό που ζηλεύει, κακός είναι ενδεχομένως ο τρόπος με τον οποίο εξωτερικεύει τη ζήλια του.

Επαινείτε τη θετική συμπεριφορά, μην εστιάζετε μόνο στην κακή.

Δίνετε απλές και συγκεκριμένες οδηγίες. Μην λέτε: «παίξτε όμορφα». Πείτε: «παίξτε χωρίς να φωνάζετε, μοιραστείτε τα παιχνίδια σας κ.λπ.».

Ανακαλύψτε τι κρύβεται πίσω από τον καυγά: Τα παιδιά καυγαδίζουν επειδή πιστεύουν πως μόνον όταν κερδίζεις είναι σημαντικά ή μήπως γιατί νιώθουν απογοήτευση και θέλουν να κάνουν και τον άλλο να νιώσει το ίδιο; Μήπως γιατί έτσι διασκεδάζουν, ή γιατί έτσι μαθαίνουν να διεκδικούν; Δεν είναι πάντα εύκολα να το ανακαλύψετε αλλά έχετε αυτές τις ερωτήσεις στο μυαλό σας όταν διερευνάτε τα αίτια του καυγά. Να θυμάστε πάντως ότι κάποιες φορές οι καυγάδες λειτουργούν και σαν παιχνίδι. Οπότε αφήστε τα να «παίξουν».

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/family/giati-ta-adelfia-malonoyn-kai-ti-den-prepei-na-kanoyn-pote-oi-goneis-toys/(accessed 26.09.24)

Τι εννοούμε με τον όρο «Συμβουλευτική Γονέων»;

Δήμητρα Ρούκη
Παρά την ονομασία της, η συμβουλευτική δεν είναι ένα «μάθημα», ούτε μία σειρά συμβουλών. Η συμβουλευτική γονέων είναι η συνεργασία των γονέων με έναν ειδικό, με σκοπό να βοηθήσουν στην αναγνώριση και τη διαχείριση των δυσκολιών του παιδιού τους, έτσι ώστε να βελτιωθεί η ψυχοσυναισθηματική κατάστασή του και κατά συνέπεια η συμπεριφορά του.
Τα παιδιά συνήθως δε μπορούν να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα μόνα τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζεται μία εξατομικευμένη θεραπεία του ίδιου του παιδιού, με παράλληλη βοήθεια προς τους γονείς. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι πιθανό να αρκεί μόνο η συμβουλευτική γονέων για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η συμβουλευτική μπορεί να φανεί χρήσιμη στους γονείς βοηθώντας τους να αποδεχτούν το παιδί τους και να το στηρίξουν σε μια δύσκολη φάση, δίνοντας έμφαση και σε άλλες πλευρές της προσωπικότητας του και της ζωής του, όπως στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του. Με τους κατάλληλους χειρισμούς, ο πατέρας και η μητέρα μπορούν να ενθαρρύνουν έμπρακτα το παιδί τους να ωριμάσει συναισθηματικά, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας και να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτονομία.
Κατά τον Erikson, τα παιδιά διέρχονται από μια σειρά ψυχοκοινωνικών σταδίων, όπου είναι σημαντικό στο κάθε στάδιο το παιδί να έχει επιλύσει την αναπτυξιακή κρίση με επιτυχία. Ας τα δούμε ανά έτη:
Θεμελιώδης εμπιστοσύνη vs Δυσπιστία (1ο έτος): Το άτομο βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από τα πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός του. Αν το βρέφος νιώθει ότι οι ανάγκες του ικανοποιούνται μόλις προκύψουν και ότι οι γονείς του και το άμεσο περιβάλλον τού εξασφαλίζουν άφθονη αγάπη και περιποίηση, αναπτύσσει το συναίσθημα της βασικής εμπιστοσύνης, της ασφάλειας και της αισιοδοξίας. Αν όμως νιώθει ότι το περιβάλλον του το παραμελεί, αναπτύσσει το συναίσθημα της δυσπιστίας προς τους άλλους, της καχυποψίας και της ανασφάλειας. Έτσι όταν όλα πάνε καλά σε αυτό το στάδιο το παιδί βιώνει συναισθήματα καλοσύνης, πίστη στον εαυτό του και τους άλλους και αισιοδοξία, όταν όμως υπάρχει δυσλειτουργία σε αυτό το στάδιο βιώνονται αισθήματα κακίας, δυσπιστίας απέναντι στον εαυτό και τους άλλους και απαισιοδοξία.
Αυτονομία vs Αμφιβολία (2ο και 3ο έτος): Το παιδί αρχίζει να αποκτά την ικανότητα για συντονισμένη σωματική κίνηση και διανοητική λειτουργία. Αν το παιδί νιώθει ότι οι γονείς του και οι γύρω του αναγνωρίζουν την ανάγκη να ενεργεί με τον δικό του τρόπο και με το δικό του ρυθμό αναπτύσσει το συναίσθημα ότι ασκεί έλεγχο πάνω στον εαυτό του και το περιβάλλον, έτσι αποκτά αυτονομία. Από την άλλη, αν το παιδί νιώθει ότι οι γονείς του δείχνουν υπερπροστατευτική διάθεση και δεν το αφήνουν να αυτενεργεί, αναπτύσσει το συναίσθημα της ντροπής και της αμφιβολίας. Αν πάνε λοιπόν όλα καλά, το παιδί εκδηλώνει τη βούλησή του, αναπτύσσει τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων και αποκτά αυτοέλεγχο, αν όχι τότε το παιδί έχει άκαμπτη ακραία συνείδηση, αμφισβήτηση και ντροπή.
Πρωτοβουλία vs Ενοχή (4ο και 5ο έτος): Κατά την περίοδο αυτή οι κινητικές δραστηριότητες και οι διανοητικές πράξεις του παιδιού αποτελούν προϊόντα της ενεργητικής πρωτοβουλίας του ίδιου του παιδιού. Αν το περιβάλλον αποδέχεται χωρίς επικρίσεις αυτές τις πρωτοβουλίες του παιδιού και επιπλέον το ενθαρρύνουν να ενισχύσει την αυτόβουλη εξερεύνηση του περιβάλλοντος, το παιδί αναπτύσσει το συναίσθημα της πρωτοβουλίας. Αντίθετα, αν το παιδί νιώθει ότι οι γονείς είναι επικριτικοί με αυτές του τις πρωτοβουλίες τότε αναπτύσσει το συναίσθημα της ενοχής. Η επιτυχία μετάβασης από αυτό το στάδιο στο επόμενο σημαίνει συναισθήματα ευχαρίστησης από τις επιτυχίες, δραστηριότητα, προσανατολισμός και σκοπός.
Φιλοπονία vs Κατωτερότητα (7ο-11ο έτος): Κατά την περίοδο αυτή το παιδί πρέπει να αποκτήσει τις σχολικές γνώσεις και ικανότητες και να εξοικειωθεί στο πνεύμα της συνεργασίας και της ομαδικότητας. Αν το περιβάλλον του, οικογενειακό και σχολικό, ενθαρρύνει το ενδιαφέρον του παιδιού να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του θα αναπτυχθεί το συναίσθημα της εργατικότητας και της φιλοπονίας. Αντίθετα, αν το περιβάλλον ενοχοποιήσει αυτές τις προσπάθειες και θεωρήσει ότι δε γίνονται με τον κατάλληλο τρόπο τότε το παιδί θα εισπράξει απόρριψη, θα βιώσει τα συναισθήματα της αναξιότητας και της κατωτερότητας, οπότε θα πάψει και να προσπαθεί. Αν λοιπόν πάνε όλα καλά σε αυτή τη φάση το παιδί αναπτύσσει την ικανότητα αφοσίωσης σε παραγωγική εργασία και επιδιώκει την εμπειρία της χαράς της δημιουργίας, αν όμως το περιβάλλον του δεν αποδεχτεί τις προσπάθειές του θα βιώσει αισθήματα ανεπάρκειας, αδυναμίας ολοκλήρωσης κάποιου έργου και επομένως ματαιότητα για εκ νέου προσπάθεια.
Ταυτότητα vs Σύγχυση ρόλων (εφηβεία): Στη φάση αυτή το άτομο έχει αποκτήσει την αφηρημένη συλλογιστική σκέψη και μπορεί να διαμορφώνει θεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα, που συνενώνουν σε ένα αρμονικό σύνολο αντιθετικές πτυχές. Αν ο έφηβος μπορέσει να συνενώσει σε ένα ενιαίο σύνολο όλες τις προηγούμενες εμπειρίες του και να δώσει την προοπτική της συνέχειας, θα αποκτήσει μια ικανοποιητική ταυτότητα. Χρειάζεται μια σαφή εικόνα για το ποιος είναι, από πού έρχεται, τι στόχους έχει. Στην περίπτωση που το άτομο στο σημείο αυτό αποπροσανατολιστεί και δε διαμορφώσει μια σαφή εικόνα του Εγώ του, καταλαμβάνεται από κρίση ταυτότητας και κρίση ρόλων. Στην περίπτωση που πάνε όλα καλά σε αυτό το στάδιο το άτομο αποκτά αυτοπεποίθηση και φανερώνει ενδείξεις καλής σταδιοδρομίας. Στην αντίθετη περίπτωση υπάρχει δυσκολία ανάληψης ρόλων, έλλειψη προτύπων και αίσθηση ευτέλειας.
Διαβάστε σχετικά: Μια μέθοδος για την αντιμετώπιση του παιδικού άγχους: Θεραπεία γονέων
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, είναι καλό να αναζητήσουμε εξειδικευμένη βοήθεια, όταν η συμπεριφορά του παιδιού είναι:
Ακατάλληλη σε σχέση με το αναπτυξιακό επίπεδο και την ηλικία του παιδιού.
Αυτό το κριτήριο αναφέρεται στο κατά πόσο μία συμπεριφορά συνιστά απόκλιση από αυτήν που αναμένεται με βάση την αναπτυξιακή ηλικία του παιδιού, αν δηλαδή υπάρχει αναπτυξιακή ανωριμότητα. Αναζητούμε μήπως η συγκεκριμένη συμπεριφορά μπορεί να εξηγηθεί στα πλαίσια μιας χαμηλότερης νοητικής ικανότητας, που μπορεί να αξιολογηθεί με μία δοκιμασία νοημοσύνης. Στην περίπτωση που υπάρχει μία οριακή νοημοσύνη ή ελαφρά νοητική υστέρηση, μία τέτοια πληροφορία θα ήταν διαφωτιστική για την εμφάνιση και τη διατήρηση αυτής της συμπεριφοράς.
Επικίνδυνη για τη σωματική ακεραιότητα και ασφάλεια του ίδιου του παιδιού και των άλλων.
Εδώ η έμφαση βρίσκεται στο κατά πόσο η συνέχιση αυτής της συμπεριφοράς είναι επιζήμια για τον εαυτό και τους άλλους (δασκάλα, συμμαθητές, γονείς, αδέλφια). Ανεξάρτητα από το αν η συμπεριφορά αυτή συνδέεται με χαμηλή νοητική ικανότητα, ελέγχεται αν συνιστά παράγοντα υψηλού κινδύνου. Για παράδειγμα, ένα παιδί με υπερκινητικότητα μπορεί να κάνει πολλές κινήσεις με βιασύνη και αδεξιότητα, με αποτέλεσμα να τραυματίζει τον εαυτό του ή τους άλλους.
Αιτία ψυχολογικής πίεσης για τους άλλους.
Τα προβλήματα συμπεριφοράς μπορεί να προκαλούν ψυχολογική αναστάτωση σε άλλα παιδιά ή ενήλικες. Αυτό μπορεί να αποκαλύπτεται από παράπονα των συμμαθητών «ότι δεν θέλουν να παίξουν ή να καθίσουν δίπλα» σε ένα παιδί που η συμπεριφορά του είναι απειλητική και δημιουργεί φόβο και άγχος. Ακόμη, η επικοινωνιακή σχέση των δασκάλων με αυτό το παιδί μπορεί είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, λόγω της επιθετικότητας ή του αρνητισμού του μαθητή.
Ανασταλτικός παράγοντας για τη μάθηση.
Όταν μία συμπεριφορά συνδέεται με προβλήματα μάθησης, είτε στο γνωστικό τομέα είτε στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού, μπορεί να χαρακτηριστεί ως προβληματική. Για παράδειγμα, ένα παιδί με μεγάλη διάσπαση προσοχής αδυνατεί να παρακολουθήσει το μάθημα και να βελτιώσει την επίδοσή του. Ή ένας μαθητής με επιθετικότητα μπορεί να είναι κοινωνικά απομονωμένος, καθώς απορρίπτεται από τα άλλα παιδιά. Και στις δύο περιπτώσεις, το πρόβλημα συμπεριφοράς λειτουργεί ως εμπόδιο για την αξιοποίηση των ευκαιριών για μάθηση και κοινωνικοποίηση στο σχολείο.
Αντίθετη με τις κοινωνικές σταθερές.
Μία συμπεριφορά που παραβιάζει κανόνες που συνιστούν τις σταθερές και τα πρότυπα συμπεριφοράς μέσα στο σχολείο, προσδιορίζεται ως προβληματική (όπως οι κλοπές, το σκασιαρχείο, οι υλικές καταστροφές στο χώρο του σχολείου, η χρήση τοξικών ουσιών, η κακοποίηση άλλων παιδιών). Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο, το πρόβλημα συμπεριφοράς εξετάζεται για να βρεθεί αν περιλαμβάνει πράξεις που συνιστούν παραπτώματα και έχουν σοβαρές ποινικές συνέπειες.
Παράγοντες που διαφοροποιούν τα παιδιά με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς από άλλα που εμφανίζουν περιστασιακά προβλήματα συμπεριφοράς είναι η συχνότητα και η ένταση της μη επιθυμητής συμπεριφοράς, καθώς και η ηλικία του παιδιού.

ΠΗΓΗ:https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxikis-ygeias/psyxotherapeia/therapeftikes-proseggiseis/9374-ti-ennooyme-me-ton-oro-symvouleftiki-goneon.html(accessed 17.9.20)

Η απίστευτη σοβαρότητα του παραμυθιού

Είναι το παιδικό παραμύθι ικανό να συμβάλλει στην σχολική επίδοση του παιδιού; Η απάντηση είναι πως μπορεί να το βοηθήσει εξίσου, στο σχολείο και στην καθημερινή του ζωή. Οι φίλοι μας, τα βιβλία, μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τόσο σε πρακτικά κομμάτια όπως είναι η σχολική επίδοση όσο και στην αποκόμιση ανώτερων γνώσεων σχετικά με την λειτουργία του γραπτού λόγου στην καθημερινότητα μας.

Από το 106 π.Χ. κιόλας ο Κικέρων είχε πει πως αν έχεις έναν κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται. Κατά τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού, το μπαλάκι για τον κήπο και για την βιβλιοθήκη πέφτει στους γονείς. Πολλές φορές οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, μας απομακρύνουν από τα βιβλία, που για να τα απολαύσεις πρέπει να αφιερώσεις χρόνο. Για ένα παιδί, όμως, τα βιβλία έχουν ζωτική σημασία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του τα στερήσει.

Αν σκεφτούμε τις πιο πρακτικές απολαβές ενός παραμυθιού θα δούμε πως οι γονείς που διαβάζουν βιβλία στην καθημερινότητα τους, βοηθούν τα παιδιά τους ώστε να αναπτύξουν κοινωνική ρουτίνα με αυτά.

Πιο απλά, τα παιδιά εκείνα, χωρίς να τα έχει εκπαιδεύσει κάποιος, γνωρίζουν πως να κρατούν σωστά ένα βιβλίο και να γυρνούν τις σελίδες για να ακούσουν την ιστορία παρακάτω. Έχουν επίγνωση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να το προσέχουν για να μην χαλάσει. Οι δεξιότητες της γραφής και την ανάγνωσης έχουν τοποθετημένες τις ρίζες τους στην πρώιμη επαφή των παιδιών με τα βιβλία.

Ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου, τα παιδιά αντιλαμβάνονται πως οι εικόνες ταυτίζονται με τα γραμματικά σύμβολα. Η επαφή τους με τα βιβλία, χωρίς να έχουν πάει σχολείο, τους μαθαίνει ότι κάθε σύμβολο (γράμμα) έχει έναν ήχο κι ότι οι ήχοι- γράμματα, που δείχνει αυτός που τους διαβάζει με το δάχτυλο του, φτιάχνουν όλα μαζί την λέξη που ακούν ταυτόχρονα. Παράλληλα, αποκτούν την δεξιότητα να ταυτίζουν τις λέξεις αυτές, με την εικόνα που βλέπουν και κάπως έτσι αρχίζουν να κατανοούν το πλαίσιο και την πλοκή της ιστορίας.

Διαβάστε σχετικά: Το διάβασμα μόλις 20 σελίδων την ημέρα έχει θετική επίδραση στην ψυχολογία μας

Η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει εξαιρετικά ευχάριστη όταν τα βιβλία είναι κατάλληλα για την ηλικία του παιδιού αλλά και για τα ενδιαφέροντα του, ένα θέμα για το οποίο θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο. Τα παιδιά με την κατάκτηση των παραπάνω δεξιοτήτων έχουν το πλεονέκτημα, όταν πάνε σχολείο να έχουν μεγαλύτερο κίνητρο μέσα στην σχολική αίθουσα.

Σε αντίθεση, τα παιδιά που δεν έμαθαν να διασκεδάζουν με τις ιστορίες, και συνεπώς δεν είναι τόσο κινητοποιημένα ώστε να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, θα πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερο κόπο κατά τα πρώτα τους σχολικά χρόνια.

Η κατάκτηση της κοινής προσοχής είναι ένα ακόμα πλεονέκτημα των παιδιών που έχουν, από την πρώιμη ηλικία, επαφή με τα βιβλία. Η διάθεση τους, δηλαδή να μοιραστούν αντικείμενα και στιγμές με έναν άλλο άνθρωπο χωρίς αυτό να τα αποσπά. Η δεξιότητα αυτή είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για τα σχολικά χρόνια των παιδιών. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε πως τα παιδικά παραμύθια εκτός από πρακτικές δεξιότητες ενισχύουν και την επίγνωση των παιδιών στην λειτουργία του γραπτού λόγου.

Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά που αναγνωρίζουν την λειτουργία των λέξεων μέσα από τα βιβλία, την εφαρμόζουν και στην καθημερινότητα τους. Οι λέξεις στην αρχή θα λειτουργούν σαν ολοκληρωμένες εικόνες τις οποίες το παιδί θα χρησιμοποιεί προς όφελος του, όπως είναι οι πινακίδες, τα λογότυπα, τα σήματα κ.α.

Από τα πρώτα σχολικά χρόνια κιόλας, δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά που έχουν επαφή με τα βιβλία παρουσιάζουν έναν πιο πλούσιο και ολοκληρωμένο προφορικό και γραπτό λόγο. Οι ιστορίες που διαβάζουμε στα παιδιά τους παρέχει ένα πλαίσιο σχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει τα ίδια να οργανώσουν τις πληροφορίες όταν λένε ιστορίες μόνα τους.

Φυσικά, τα βιβλία αποτελούν πάντα μια αστείρευτη πηγή νέου λεξιλογίου αλλά και ιδεών. Όσο πιο πολλά βιβλία έχει ξεφυλλίσει ένα παιδί τόσο πιο πλούσια φαντασία θα αναπτύξει. Αποτέλεσμα σε αυτό, είναι ένας μελλοντικός μαθητής με διευρυμένες δεξιότητες σε μαθήματα που απαιτούν την ανάπτυξη δικών τους κειμένων.

Όπως είναι φυσικό, ένα παιδί που έχει μάθει να ζει με τα βιβλία παρέα θα είναι στο μέλλον ένας πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Θα έχει έναν ακόμα τρόπο για να περνά όμορφα την ώρα του ενώ παράλληλα θα εξευγενίζει την ψυχή του και θα αναπτύσσει τις δεξιότητες του. Δεν λέμε πως το να μην διαβάζεις βιβλία είναι κακό ή πως ταιριάζει σε όλους, λέμε όμως πως το να διαβάζεις βιβλία μπορούν να κάνουν την καθημερινότητα σου πολύ πιο πλούσια και εύκολη.

Τα παιδιά από μικρή ηλικία θα εκτεθούν σε νέους κόσμους, νέους πολιτισμούς, νέες γλώσσες, εικόνες, ιδέες, φαντασία. Θα μπορούν να δείξουν τον κόσμο τους μέσα από αυτά που θα μαθαίνουν πολύ πιο επιδέξια και προσιτά σε μικρούς και μεγάλους. Το παιδικό παραμύθι όπως και κάθε βιβλίο έχει στόχο να ανοίξει ορίζοντες και ν’ απαλύνει το μέσα όλων μας, μικρών και μεγάλων.

Μην νομίζετε γονείς, πως δεν έχετε να κερδίσετε κι εσείς από τα παιδικά παραμύθια. Θα είναι και πάλι μια δραστηριότητα για εσάς και το παιδί σας που θα μάθετε, θα γελάσετε, θα σκεφτείτε και θα ονειρευτείτε. Ο χρόνος με τα παιδιά σας είναι πολύτιμος και ένα καλό βιβλίο μπορεί πάντα να σας συντροφεύει όπου κι αν βρίσκεστε.

ΠΗΓΗ:

https://www.psychologynow.gr/psyxologia-texni/vivlia/9105-i-apistefti-sovarotita-tou-paramythioy.html(accessed 9.7.20)

Τα παιδιά που πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό έχουν καλύτερη συμπεριφορά

Τα μικρά παιδιά που τα φροντίζουν οι γονείς, συγγενείς ή φίλοι στο σπίτι, έχουν χειρότερες δεξιότητες, συμπεριφορά και συναισθηματική ισορροπία σε σχέση με τα παιδάκια που πάνε στον παιδικό σταθμό, σύμφωνα με μια νέα γαλλική έρευνα.

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένας παιδικός σταθμός στελεχωμένος από επαγγελματίες, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προσφέρει σε ένα παιδί τις αναγκαίες κοινωνικές δεξιότητες, να του εμφυσήσει καλύτερη συμπεριφορά και δυνατότητα για ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις, ιδίως αν το παιδί μείνει στο σταθμό για πάνω από ένα χρόνο.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι οι παιδικοί σταθμοί μπορούν να βελτιώσουν τις γλωσσικές και νοητικές ικανότητες ενός παιδιού. Η νέα μελέτη EDEN, που πραγματοποιήθηκε στο Νανσί και στο Πουατιέ, δείχνει ότι αυτή η βελτίωση αφορά επίσης τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές σχέσεις του.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την κοινωνική επιδημιολόγο Μαρία Μελχιόρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του ιατρικού Ινστιτούτου INSERM της Γαλλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό επιδημιολογίας «Journal of Epidemiology and Community Health», σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph», μελέτησαν 1.428 παιδιά, από τα οποία το ένα τέταρτο πήγαιναν σε παιδικό σταθμό, το ένα τρίτο έμεναν τα πρωινά με την οικογένειά τους και τα υπόλοιπα τα πρόσεχε κάποιος άλλος στο σπίτι ('μπέιμπι-σίτερ').

Οι επιστήμονες αξιολόγησαν τη συναισθηματική ανάπτυξη και εξέλιξη της συμπεριφοράς των παιδιών από τη γέννηση έως την ηλικία των οκτώ ετών, κάνοντας χρήση ερωτηματολογίων που συμπλήρωσαν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους ήσαν σε ηλικίες τριών, πεντέμισι και οκτώ ετών, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο τα παιδιά είχαν συναισθηματικά προβλήματα, έκαναν εύκολα φίλους, ήσαν υπερκινητικά ή με ελλειμματική προσοχή, είχαν άλλες κοινωνικές δεξιότητες κ.α.

Διαπιστώθηκε ότι περίπου το 15% των παιδιών είχαν σημαντικά προβλήματα συμπεριφοράς, όπως χαμηλή ικανότητα συγκέντρωσης, υπερδραστηριότητα, συναισθηματικές διαταραχές, δυσκολία σύναψης φιλίας, κοινωνική αδεξιότητα κ.α.

Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι τα λιγότερα συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα είχαν εκείνα τα παιδιά που πήγαιναν σε κανονικό παιδικό σταθμό, ενώ τα περισσότερα προβλήματα εμφάνιζαν τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με «μπέιμπι-σίτερ». Τα κορίτσια και τα παιδιά από οικογένειες με προνομιούχο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον είχαν κατά μέσο όρο μεγαλύτερο όφελος από τον παιδικό σταθμό, από ό,τι τα αγόρια και τα παιδιά από φτωχές οικογένειες.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/987860/article/ygeia/paidi/ta-paidia-poy-phgainoyn-se-paidiko-sta8mo-exoyn-kalyterh-symperifora(ACCESSED 20.5.19)

Τα παιδιά που πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό έχουν καλύτερη συμπεριφορά

Τα μικρά παιδιά που τα φροντίζουν οι γονείς, συγγενείς ή φίλοι στο σπίτι, έχουν χειρότερες δεξιότητες, συμπεριφορά και συναισθηματική ισορροπία σε σχέση με τα παιδάκια που πάνε στον παιδικό σταθμό, σύμφωνα με μια νέα γαλλική έρευνα.

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένας παιδικός σταθμός στελεχωμένος από επαγγελματίες, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προσφέρει σε ένα παιδί τις αναγκαίες κοινωνικές δεξιότητες, να του εμφυσήσει καλύτερη συμπεριφορά και δυνατότητα για ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις, ιδίως αν το παιδί μείνει στο σταθμό για πάνω από ένα χρόνο.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι οι παιδικοί σταθμοί μπορούν να βελτιώσουν τις γλωσσικές και νοητικές ικανότητες ενός παιδιού. Η νέα μελέτη EDEN, που πραγματοποιήθηκε στο Νανσί και στο Πουατιέ, δείχνει ότι αυτή η βελτίωση αφορά επίσης τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές σχέσεις του.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την κοινωνική επιδημιολόγο Μαρία Μελχιόρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του ιατρικού Ινστιτούτου INSERM της Γαλλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό επιδημιολογίας «Journal of Epidemiology and Community Health», σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph», μελέτησαν 1.428 παιδιά, από τα οποία το ένα τέταρτο πήγαιναν σε παιδικό σταθμό, το ένα τρίτο έμεναν τα πρωινά με την οικογένειά τους και τα υπόλοιπα τα πρόσεχε κάποιος άλλος στο σπίτι ('μπέιμπι-σίτερ').

Οι επιστήμονες αξιολόγησαν τη συναισθηματική ανάπτυξη και εξέλιξη της συμπεριφοράς των παιδιών από τη γέννηση έως την ηλικία των οκτώ ετών, κάνοντας χρήση ερωτηματολογίων που συμπλήρωσαν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους ήσαν σε ηλικίες τριών, πεντέμισι και οκτώ ετών, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο τα παιδιά είχαν συναισθηματικά προβλήματα, έκαναν εύκολα φίλους, ήσαν υπερκινητικά ή με ελλειμματική προσοχή, είχαν άλλες κοινωνικές δεξιότητες κ.α.

Διαπιστώθηκε ότι περίπου το 15% των παιδιών είχαν σημαντικά προβλήματα συμπεριφοράς, όπως χαμηλή ικανότητα συγκέντρωσης, υπερδραστηριότητα, συναισθηματικές διαταραχές, δυσκολία σύναψης φιλίας, κοινωνική αδεξιότητα κ.α.

Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι τα λιγότερα συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα είχαν εκείνα τα παιδιά που πήγαιναν σε κανονικό παιδικό σταθμό, ενώ τα περισσότερα προβλήματα εμφάνιζαν τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με «μπέιμπι-σίτερ». Τα κορίτσια και τα παιδιά από οικογένειες με προνομιούχο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον είχαν κατά μέσο όρο μεγαλύτερο όφελος από τον παιδικό σταθμό, από ό,τι τα αγόρια και τα παιδιά από φτωχές οικογένειες.

Πηγή:
http://www.kathimerini.gr/987860/article/ygeia/paidi/ta-paidia-poy-phgainoyn-se-paidiko-sta8mo-exoyn-kalyterh-symperifora(accessed 10.4.19)

Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί

Ο κορυφαίος Γάλλος παιδίατρος Αldo Naouri: «Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί» Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και αιρετική) συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» LIFOTEAM 31.3.2018 189 8 Στο καινούργιο του βιβλίο,«Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» (Odile Jacob), ο πιο γνωστός παιδίατρος στη Γαλλία εξηγεί γιατί τα παιδιά μας είναι χειρότερα από πριν και ενθαρρύνει τους γονείς να αναλάβουν χωρίς φόβο τον ρόλο του καθοδηγητή. Υπενθυμίζει την επιθυμία του, την επιστροφή του πατέρα, κριτικάρει την «ιερή» διατροφή του παιδιού να τρώει όποτε αυτό θέλει, επικρίνει την παντοδυναμία της μητέρας και εκφέρει την άποψη του θετικού ρόλου του πόνου στην γέννα. Εδώ και 25 χρόνια ο παιδίατρος Aldo Naouri αναλύει ένα προς ένα τα βασικά που αφορούν την γέννηση και την μοντέρνα εκπαίδευση. Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής. Τι σημασία έχει αν οι ειδικοί φωνάζουν για ιεροσυλία και αμφισβητούν την νομιμότητα να αναφέρεται στο υποσυνείδητο, σαν ψυχαναλυτής, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του, ο Naouri συνεχίζει να νουθετεί. Στο όνομα των γονέων που έχουν αποπροσανατολισθεί εδώ και 30 χρόνια από τις αντικρουόμενες θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών, τα βιβλία του αποτελούν μια εκπληκτική επιτυχία, χαρακτηριζόμενα όμως ως «αντιδραστικά». Στο βιβλίο του «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» που κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου από τις εκδόσεις Odile Jacob, ο Naouri καλεί τους γονείς όσο ποτέ άλλοτε να ξαναπάρουν σταθερά στα χέρια τους την υπόθεση των επιγόνων τους. Τα σημερινά «προβληματικά παιδιά», τα δύσκολα παιδιά, τα ανήσυχα και δυστυχισμένα, των οποίων ο αριθμός κατά τον Naouri αυξάνεται, είναι παιδιά κακοαναθρεμμένα. Η συνέντευξη στο περιοδικό "Le Point": Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα; Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου, βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα. Le Point: Παραδείγματος χάριν; Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας. Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία. Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί; Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως, αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος. Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί. Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το 70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία. Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των γονέων είναι « Όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς, έχεις δικαίωμα σε όλα». Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους. Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του πλούτου. Πώς να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο πλουτισμό, πορεύονται καλύτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά. Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά. Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή που το μήνυμά της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει. Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να έχουν καθοδηγητικό ρόλο; Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός, δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς! Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί; Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής. Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό τον ρόλο; Aldo Naouri: Απόλυτα! Μα μην με βάζετε και μένα μέσα. Όλο μου το έργο, εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελείται ακριβώς από την προσπάθεια να πείσει τους γονείς να επανεύρουν την θέση τους και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Είχα πει στην Françoise Dolto: «Λόγω των απόψεών σας οι γονείς έχουν μουγγαθεί, γι' αυτό τους συμβουλεύω να μην σας ακούν!». Είχε ένα τέτοιο ταλέντο ώστε καθιστούσε τους γονείς παράλυτους. Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων. Le Point: Ισχυρίζεστε, εσείς ο φανατικός της ψυχανάλυσης ότι η θέση που έχει πάρει το υποσυνείδητο μέσα στην κοινωνία μας είναι εμπόδιο στην εκπαίδευση! Aldo Naouri: Μα η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία θεραπευτική! Είναι μια δέσμευση των ορμών! Η λέξη η οποία μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη ζημιά μέσα στις οικογένειες είναι η λέξη «τραυματικός». Φοβόμαστε μήπως την υποστούν τα παιδιά και έτσι υφίστανται πολύ καλά την απογοήτευση, τους εμποδίζουν να μεγαλώσουν...Είναι όπως όταν έρχονται στον παιδίατρο με τα οκτάχρονα παιδιά τους, μαζί με ένα μπιμπερό ή με μια πιπίλα στο στόμα, γιατί ο γονιός δεν ξέρει πως να το αποτρέψει χωρίς να το «τραυματίσει». Αρκεί να τους το πάρει! Le Point: Χρησιμοποιείτε λέξεις πολύ σκληρές για τους γονείς, μα είναι προπάντων οι μητέρες που ως συνήθως μέσα στα γραπτά σας, κατηγορούνται για όλα τα κακά. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συναναστροφή στο ιατρείο σας, δεν μπορείτε ούτε να τις βλέπετε! Aldo Naouri: Αντιθέτως, συμπάσχω με την μοίρα τους και θέλω να τις βοηθήσω! Τις έχουν κάτω από μια μεγάλη πίεση αυτή της μητρότητας και εκείνη του επαγγέλματος, που για να κρατηθούν έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή! Οι εργαζόμενες μητέρες έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους θέλουν να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή! Le Point: Όμως οι σημερινές γυναίκες εργάζονται, επενδύουν έξω από τα παιδιά τους. Πώς μπορούν να τεθούν στην διάθεσή τους; Aldo Naouri: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους! Τι λάθος! Προσπαθώ να τις πείσω ότι η παρουσία τους δεν έχει την σημασία που της δίνουν και πως τα μωρά τους, πέντε λεπτά αφότου τις βρήκαν, είναι σαν να τις είχαν όλη την ημέρα. Δεν χρειάζεται κάτι να «ανακτήσουν». Le Point: Αισθάνεται κανείς την συμπόνια σας για τους πατεράδες... Είναι λίγο έντονο, μόλις εξήλθαμε από την πατριαρχική κοινωνία, μόλις που άντρας και γυναίκα βιώνουν την ισότητα και παραπονιέστε για τους φτωχούς πατεράδες. Aldo Naouri: Ο πατέρας και η μητέρα δεν είναι ίσοι. Οι ενδομήτριες σχέσεις αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα στα παιδιά, που γνωρίζουν αμέσως ποια είναι η μητέρα τους από την οποία δεν μπορούν να «απαλλαγούν», ενώ ο πατέρας για ένα μωρό είναι ένας ξένος. Η μητέρα οφείλει να επενδύσει στο λόγο της και η κοινωνία να την στηρίξει στην αρμόζουσα θέση της, η οποία δεν είναι ανταλλάξιμη με αυτή της άφωνης μαμάς. Κάνουμε το αντίθετο και όλος ο κόσμος χάνει. Θυμόσαστε την αναφορά του δικαστή Bruel πάνω στην βία στα περίχωρα το 1998. Η διάγνωση ήταν χωρίς αμφιβολία: έλλειψη του πατέρα! Le Point: Όμως οι πατεράδες του σήμερα είναι περισσότερο παρόντες, επενδύουν πολύ περισσότερα στα παιδιά τους. Aldo Naouri: Είναι θαυμάσιο, αλλά για μια φορά ακόμα, αν δεν επενδύσουν και δεν αναγνωρισθούν στον ρόλο τους από την φωνή της μητέρας και ολόκληρη την κοινωνία, αν θεωρούνται σαν δεύτερες μητέρες, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσουν στην εκπαίδευση του παιδιού. Ένας πατέρας μπορεί να είναι συνέχεια παρών και να μην έχει καθόλου λόγο. Έτσι το βλέπω! Δεν πρόκειται για την εισαγωγή μιας άδειας πατρότητος των δέκα πέντε ημερών με την οποία θα επαναφέρει την θέση του. Είναι ενθαρρυντικό η κοινωνία και οι μητέρες να δεχτούν, ότι ο πατέρας παίζει σπουδαίο διαλεκτικό ρόλο στην εκπαίδευση: ελκύστε τη μητέρα προς την θηλυκότητά της και θρυμματίστε την σχέση μητέρας παιδιού. Η βία των περισσότερων παιδιών οφείλεται στην έλλειψη του πατέρα Le Point: Αν αυτή η «ανεπάρκεια στην εκπαίδευση» διαιωνίζεται, σε τι κίνδυνους εισέρχεται η κοινωνία; Aldo Naouri: Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επαναεπενδύσουν στο ρόλο τους, η κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη. Le Point: Στο βάθος ποιο είναι για σας το παιδί το σωστά μεγαλωμένο; Aldo Naouri: Είναι το ήρεμο παιδί.

Πηγή:

https://www.lifo.gr/articles/health-fitness_articles/186790/o-koryfaios-gallos-paidiatros-aldo-naouri-mi-trelainete-ta-paidia-sas-kanontas-ta-na-niothoyn-theoi/1020(accessed 26.10.18)

Αφήστε τα παιδιά σας να λερωθούν – Τους κάνει καλό

Μερικές βρώμικες ή ανθυγιεινές συνήθειες που έχουν τα παιδιά σας, κάνουν καλό στην υγεία τους. Οπότε αφήστε τα να λερωθούν!

Δυστυχώς, τα παιδιά δεν περνούν πια τον ίδιο χώρο έξω, παίζοντας. Συγκεκριμένα, δαπανούν το μισό χρόνο απ' ότι πριν από 20 χρόνια. Επιπλέον, οι γονείς επειδή φοβούνται για διάφορες ασθένειες, αποφεύγουν σε υπερβολικό βαθμό την έκθεση σε μικρόβια. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι αυτή η υπερπροσπάθεια των γονιών είναι επιζήμια για την υγεία των παιδιών και συνδέεται με εμφάνιση χρόνιων παθήσεων όπως το άσθμα, τις αλλεργίες, την παχυσαρκία, το διαβήτη ακόμα και προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Υπάρχουν λοιπόν κάποιες συνήθειες που θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αποκτούν, έτσι ώστε να αποκτήσουν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα.

Επαφή με τη φύση

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στη λάσπη και το χώμα, να αγγίξουν φυτά και έντομα. Ακόμα και αν “δοκιμάσει” λίγο χώμα μην ανησυχήσετε. Η γεύση του θα το κάνει να μην το επιχειρήσει ξανά.

Αφήστε το να παίξει με τα σκυλιά

Ένα οικόσιτο σκυλί που έχει κάνει όλα τα εμβόλια και τις απαραίτητες εξετάσεις, δεν αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του παιδιού σας. Ακόμα κι αν τα σάλια του σας φαίνονται αηδιαστικά, πρόσφατες έρευνες έδειξαν μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης αλλεργιών και άσθματος.

Αποφύγετε τη συνεχή αποστείρωση των χεριών

Τα αντιβακτηριδιακά σαπούνια έχουν εισβάλλει στην καθημερινότητά μας και υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Μην βιαστείτε να καθαρίσετε τα χέρια των παιδιών σας με το που μπείτε στο σπίτι ή πριν ακόμα προλάβει να ολοκληρώσει το παιχνίδι του. Εννοείται πως πρέπει να πλένει επιμελώς τα χέρια του μετά την τουαλέτα ή πριν φάει. Ακόμα και τότε όμως, ένα απλό σαπούνι μπορεί να καθαρίσει τα χεράκια του.

Φαγητά που έχουν υποστεί ζύμωση

Τα μικρόβια που είναι απαραίτητα για τη σωστή υγεία του εντέρου του παιδιού χρειάζονται τροφή. Ο καλύτερος τρόπος είναι να δώσετε στο παιδί σας, εκτός από φυτικές ίνες, τρόφιμα που έχουν υποστεί ζύμωση, όπως γιαούρτι, ροκφόρ, κεφίρ, λάχανο τουρσί, πίκλες κτλ.

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/afhste-ta-paidia-sas-na-lerwooyn-toys-kanei-kalo(accessed 15.1.17)

Φυσική άμυνα κατά του έιτζ έχει ένα στα δέκα παιδιά

Το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών είναι πιο ανεκτικό, ενώ κατά την ενηλικίωση γίνεται πολύ πιο επιθετικό.


To ένα δέκατο των παιδιών διαθέτει ένα «παράδοξο» ανοσοποιητικό σύστημα, παρόμοιο με αυτό των πιθήκων, που αποτρέπει την εκδήλωση του έιτζ, αναφέρουν σε μελέτη τους Βρετανοί επιστήμονες.

Στη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Science Translational Medicine, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ανοσοποιητικό σύστημα σημαντικού ποσοστού παιδιών παρέμενε σε συνθήκες ηρεμίας παρά την προσβολή τους από τον ιό. Ετσι διασώθηκε και δεν εξουδετερώθηκε ολοκληρωτικά.

Η λοίμωξη από τον ιό του έιτζ, εάν δεν τύχει αποτελεσματικής θεραπείας, θα οδηγήσει στον θάνατο το 60% των παιδιών εντός δυόμισι ετών. Η ίδια λοίμωξη, ωστόσο, στους πιθήκους δεν είναι θανατηφόρα. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι οι διαπιστώσεις τους θα οδηγήσουν στην επινόηση και την παρασκευή νέων ανοσοθεραπειών κατά του έιτζ.

Ο ιός του έιτζ είναι θανατηφόρος επειδή καταστρέφει ολοκληρωτικά το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστώντας τον οργανισμό εξαιρετικά ευάλωτο σε άλλες λοιμώξεις.

Οι ερευνητές ανέλυσαν το αίμα 170 παιδιών από τη Νότια Αφρική που είχαν προσβληθεί από τον ιό του έιτζ και μολονότι δεν είχαν λάβει αντιρετροϊκή θεραπεία, δεν είχαν παρουσιάσει τα συμπτώματα της νόσου.

Οι αιματολογικές αναλύσεις έδειξαν ότι διέθεταν δεκάδες χιλιάδες ιούς του έιτζ ανά χιλιοστόμετρο αίματος, κατάσταση που συνήθως θα έκανε το ανοσοποιητικό σύστημα να υπερδραστηριοποιηθεί προσπαθώντας να καταπολεμήσει τη λοίμωξη ή απλά θα τα έκανε να αρρωστήσουν σοβαρά. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη. Οπως επισημαίνει ο καθηγητής Φίλιπ Γκούλντερ, ένας από τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρακτικά το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών αγνοεί τον ιό, ενώ όπως τονίζει, το βασικό δίδαγμα της μελέτης είναι ότι το έιτζ αφορά κυρίως την ανοσοποιητική αντίδραση του οργανισμού στον ιό και όχι τόσο τον ίδιο τον ιό. Ο ιός επιτίθεται εναντίον των λευκών αιμοσφαιρίων, των πολεμιστών του ανοσοποιητικού συστήματος και τα καταστρέφει, ενώ η υπέρμετρη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού σύστηματος σκοτώνει ακόμα περισσότερα εξαιτίας των χρόνιων επιπέδων φλεγμονής.

Για τους επιστήμονες ο τρόπος που το 10% των παιδιών μπορεί και διαχειρίζεται την προσβολή από τον ιό του έιτζ έχει εξαιρετικά μεγάλες ομοιότητες με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον αντίστοιχο ιό για τους πιθήκους (SIV) περισσότερα από σαράντα είδη πρωτευόντων. Ομως η αλήθεια είναι ότι τα είδη αυτά είχαν εκατοντάδες χιλιάδες έτη εξέλιξης για να αναπτύξουν τρόπους άμυνας έναντι της λοίμωξης. «Η φυσική επιλογή λειτούργησε σε αυτές τις περιπτώσεις των πρωτευόντων. Ο μηχανισμός που ακολουθείται έχει μεγάλες ομοιότητες με αυτό που συμβαίνει στο 10% των παιδιών όπου η μόλυνση δεν εξελίσσεται», τονίζει ο καθηγητής Γκούλντερ.

Αποκλειστικά στα παιδιά

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι η άμυνα έναντι του ιού του έιτζ περιορίζεται αποκλειστικά στα παιδιά. Το ανοσοποιητικό σύστημα των ενηλίκων ενεργοποιείται στο μέγιστο των δυνατοτήτων του προκειμένου να σκοτώσει τον ιό εισβολέα.

Πρόκειται για μία πολεμική εκστρατεία που σχεδόν πάντα καταλήγει σε αποτυχία. Η αλήθεια είναι ότι το ανοσοποιητικό σύστημα των μικρών παιδιών είναι πιο ανεκτικό, ενώ κατά την ενηλικίωση γίνεται πολύ πιο επιθετικό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η ανεμοβλογιά είναι πολύ πιο βαριά στους ενηλίκους. Ετσι αυτά τα παιδιά που έχουν τη φυσική άμυνα έναντι του έιτζ, όταν μεγαλώσουν και ωριμάσει το ανοσοποιητικό τους σύστημα, κινδυνεύουν να εμφανίσουν την ασθένεια. Κάποια παιδιά, βέβαια, διατηρούν την ανοσία τους.

Τέλος, στο κύριο άρθρο που συνοδεύει τη μελέτη στην επιστημονική επιθεώρηση οι Αμερικανοί γιατροί του Πανεπιστημίου Εμορι τονίζουν ότι δεν είναι γνωστό πόσο σώφρον είναι τα παιδιά που εμφανίζονται να έχουν προστασία έναντι του ιού να μένουν χωρίς θεραπεία.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/877086/article/epikairothta/ygeia/fysikh-amyna-kata-toy-eitz-exei-ena-sta-deka-paidia(accessed 12.10.16)

Τα παιδιά που κοιμούνται νωρίς προστατεύονται από την παχυσαρκία

Ο ύπνος πριν από τις 21:00 συνοδεύεται από τα περισσότερα οφέλη για την υγεία τους, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη



Οχάιο
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα πρέπει να πέφτουν για ύπνο νωρίς καθώς έτσι αποτρέπεται ο κίνδυνος να εξελιχθούν σε παχύσαρκους εφήβους, υποστηρίζουν αμερικανοί ερευνητές σε άρθρο που δημοσίευσαν στο επιστημονικό έντυπο «The Journal of Pediatrics».

Οι ερευνητές του Κολεγίου Δημόσιας Υγείας του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που κοιμούνται μετά τις εννέα το βράδυ έχουν διπλάσιο κίνδυνο παχυσαρκίας μετέπειτα στη ζωή τους.

Ελα ύπνε πάρε το...

Η δρ Σάρα Αντερσον και οι συνεργάτες της μελέτησαν στοιχεία για 977 παιδιά που είχαν λάβει μέρος στη μελέτη Study of Early Child Care and Youth Development και περιελάμβανε υγιή βρέφη που είχαν γεννηθεί σε 10 αμερικανικές πόλεις το 1991.

Οι επιστήμονες χώρισαν το ωράριο ύπνου για παιδιά προσχολικής ηλικίας σε τρεις κατηγορίες: 20:00 ή νωρίτερα, μεταξύ 20:00-21:00 και μετά τις 21:00. Τα παιδιά ήταν περίπου τεσσεράμισι ετών όταν ξεκίνησε η καταγραφή του προγράμματος ύπνου τους μια συνηθισμένη ημέρα της εβδομάδας, με τη βοήθεια των μητέρων.

Όταν πια τα παιδιά έγιναν έφηβοι - κατά μέσο όρο 15 ετών - οι ειδικοί συνέκριναν το ωράριο ύπνου που είχαν κατά την προσχολική τους ηλικία με τις περιπτώσεις εφηβικής παχυσαρκίας που είχαν πλέον στα χέρια τους.

Μόνο ένα στα δέκα παιδιά που κοιμόταν νωρίς ήταν παχύσαρκος έφηβος, συγκριτικά με το 16% των παιδιών της ενδιάμεσης ομάδας και το 23% όσων έπεφταν για ύπνο μετά τις 21:00. Τα μισά παιδιά κοιμόντουσαν μεταξύ 20:00-21:00, ενώ το 25% αυτών κοιμόταν πριν τις 20:00 και τα υπόλοιπα αργά.

Η σχέση με τη μητέρα καθοριστικός παράγοντας

Όπως εξηγεί η δρ Αντερσον, για την καλύτερη αξιολόγηση των δεδομένων, οι επιστήμονες επίσης εξέτασαν την αλληλεπίδραση μητέρας και παιδιών στο σπίτι, μέσω βιντεοσκοπημένου υλικού. Ανεξαρτήτως της ποιότητας της σχέσης μητέρας-παιδιού, υπήρχε ισχυρή σχέση μεταξύ του ωραρίου που έπεφταν για ύπνο τα παιδιά και της παχυσαρκίας. Φυσικά, τα παιδιά που κοιμόντουσαν αργά και είχαν τη χειρότερη αλληλεπίδραση με την μητέρα τους, είχαν και το χειρότερο σκορ κινδύνου παχυσαρκίας.

Οι ειδικοί παρατήρησαν επίσης ότι, τα παιδιά που κοιμόντουσαν πιο αργά προέρχονταν από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα, οι μητέρες ήταν λιγότερο μορφωμένες και δεν άνηκαν στην καυκάσια φυλή.

«Το να βάζεις το παιδί νωρίς στο κρεβάτι δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα κοιμηθεί νωρίς, αλλά του δημιουργείς τις συνθήκες ώστε να είναι πιθανό τελικά να κοιμηθεί όσο χρειάζεται για να ξεκουραστεί» σημειώνει η δρ Αντερσον.

Και προσθέτει ότι η σύσταση για ένα σωστό ωράριο ύπνου των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορεί να γίνει το «όπλο» για την πρόληψη της παχυσαρκίας και μια γενικότερα καλή υγεία δια βίου.

Να σημειωθεί ότι προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει πως τα μικρά παιδιά είναι βιολογικά προγραμματισμένα για να πέφτουν για ύπνο πριν τις 21:00.

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=815343(accessed 15.7.16)

Η εισβολή των ΜΜΕ στον κόσμο των παιδιών μας. Ευθύνες και τρόποι αντιμετώπισης.

Γράφει η Ίντα Ελιάου,

Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip.,MA)



Προβληματιζόμαστε, ανησυχούμε, αγχωνόμαστε αλλά και κατακρίνουμε τα παιδιά μας για την προτίμησή τους για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ) και συγκεκριμένα της τηλεόρασης και του διαδικτύου, αδυνατώντας να αναγνωρίσουμε τη δική μας εξάρτηση από αυτά τα μέσα ή τουλάχιστον από κάποια από αυτά.

Το 2007 πραγματοποιήθηκε η «Εθνική Έρευνα για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» τα αποτελέσματά της οποίας έδειξαν πως σχεδόν το 79% των ερωτηθέντων χρησιμοποιούν καθημερινά την τηλεόραση. Μάλιστα, οι περισσότεροι βλέπουν 2-3 ώρες τηλεόραση την ημέρα και επιπλέον, ώρες που τα παιδιά είναι στο σπίτι. Όσον αφορά τα ίδια τα παιδιά, έρευνα της ΄Β παιδιατρικής κλινικής του νοσοκομείου παίδων Αγλαΐα Κυριακού, έδειξε πως 3 στα 5 παιδιά αφιερώνουν τουλάχιστον 2ώρες ημερησίως στη TV, όταν για άλλες δραστηριότητες αφιερώνουν 7 ώρες τη βδομάδα!

Τα παιδιά λοιπόν, αφιερώνουν πολύ χρόνο μπροστά στην τηλεόραση και οι αιτίες για αυτό είναι πολλές. Αρχικά, επηρεάζει ο χρόνος που βλέπουμε εμείς οι ίδιοι τηλεόραση, και μάλιστα τις ώρες που τα παιδιά μας είναι σπίτι. Η διάλυση της γειτονιάς, οι πολυάσχολοι γονείς, κρίση στην παιδεία, στοχοποίηση σε παθολογία μαθητών παρά σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες όλης της κοινωνίας, οι περιορισμένες υποδομές, κ.α. Τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα διαπαιδαγωγούνται πια όχι μόνο από την οικογένεια και το σχολείο αλλά και την TV και το διαδίκτυο.

Συγκεκριμένα για τα παιδιά, η μεγάλη σε χρόνο παρακολούθηση της τηλεόρασης μπορεί να δίνει ερεθίσματα για γενικές γνώσεις και για ενημέρωση, δεν βοηθά όμως στην αναγνωστική ευχέρεια, στην εκφραστική ικανότητα, στην ποιότητα του λεξιλογίου, στο γράψιμο και στην αριθμητική (Kaiser Family Foundation, 1999). Φυσικά, ο βαθμός επίδρασης της τηλεθέασης στη σχολική επίδοση των μαθητών εξαρτάται από το εάν υπάρχει ανεξέλεγκτη τηλεθέαση σε ώρες και σε περιεχόμενο, εάν η τηλεθέαση είναι συμπλήρωμα άλλων δραστηριοτήτων, εάν υπάρχει διάλογος και συζήτηση μεταξύ γονέων και παιδιών για το περιεχόμενο των τηλεοπτικών μηνυμάτων και εάν υπάρχουν εναλλακτικές πηγές απόκτησης γνώσεων.

Η διαφορά στην τηλεθέαση από παιδιά και ενήλικες έγκειται στο ότι οι ενήλικες έχουν ολοκληρώσει τη πνευματική, συναισθηματική, σωματική, κοινωνική, ηθική ανάπτυξη, καθώς και την κριτική τους σκέψη και έτσι επιλέγουν συνειδητά τι θα δουν και γιατί. Σε αντίθεση με τους ενήλικες, τα παιδιά συνεχώς μαθαίνουν (Allen, R., 1992; Comstock, G.,1982) και ιδιαίτερα από τους γονείς οι οποίοι αποτελούν πρότυπα προς μίμηση για αυτά. Τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα την κριτική τους αντίληψη για να μπορούν να διαχωρίσουν τι είναι καλό και τι κακό. Μαθαίνουν λοιπόν σύμφωνα με το μοντέλο του Bandura, μέσα από την παρατήρηση. Πολύ απλά, τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς. Οι γονείς αποτελούν πρότυπα και οι πράξεις τους πράξεις προς μίμηση.

Ο Πάνος Τσιγκαρίδης, (Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς) στην εφ. Τα Νέα, σχολιάζει πως <<ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις του περιεχομένου της τηλεθέασης στα παιδιά, το γεγονός είναι ότι η TV κλέβει το χρόνο των παιδιών. Έτσι, μειώνεται το παιχνίδι τους, ενισχύεται η αδιαφορία για το διάβασμα γενικά, χάνεται η περιέργειά τους, αποφεύγεται η αθλητική δραστηριότητα η οποία αποτελεί δραστηριότητα μείζονος σημασίας για ένα αναπτυσσόμενο παιδί>>.

Σε αυτήν την ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση, έρχεται να προστεθεί και η ενασχόλησή με το διαδίκτυο είτε αυτό επιτυγχάνεται μέσα από το κινητό τηλέφωνο, είτε από υπολογιστή. Έρευνες έχουν δείξει πως πάνω από το 85% των παιδιών άνω των 12 ετών μπαίνει καθημερινά στο διαδίκτυο, (Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, 2008 και Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΝΕΟΙ, 2010). Οι κύριες ενασχολήσεις των παιδιών στο διαδίκτυο είναι τα διαδικτυακά παιχνίδια, οι ιστότοποι ανταλλαγής απόψεων (blogs, forums), και οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης (facebook, MySpace, twitter).

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, το διαδίκτυο σε όλες τις μορφές του τους προσφέρει μια διέξοδο από την πιεστική και αγχώδη καθημερινότητα και μια ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν χωρίς όμως να κινδυνεύουν από την απόρριψη, πιθανότητα υπαρκτή μέσα σε ένα αθλητικό πλαίσιο. Στο διαδίκτυο τα πάντα είναι δυνατά αλλά και απρόσωπα. Οι χρήστες αναδομούν την αυτοεκτίμησή τους μέσα από επιφανειακές, ουτοπικές, στιγμιαίες, σχέσεις οι οποίες δημιουργούνται, μεταλλάσσονται και διαγράφονται με ένα απλό 'κλικ'. Μάλιστα ο «άλλος» στο διαδίκτυο ανάγεται σε μορφή ιδεατή καθώς πρόκειται για πρόσωπο που ο ίδιος ο χρήστης κατασκευάζει προβάλλοντας επάνω του τις επιθυμίες του, τις ελλείψεις του, τις προσδοκίες και τις φαντασιώσεις του. Και όλα αυτά, σε πλήρη αντίθεση, με την επικοινωνία και τις σχέσεις στην πραγματική ζωή όπως στο προαύλιο ή τον αθλητικό χώρο, όπου οι σχέσεις απαιτούν διαπραγμάτευση, ρίσκο, υπομονή, επένδυση χρόνου και συναισθήματος. Αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στην ζωή και τη διαδικτυακή πραγματικότητα που οδηγεί τους πολύωρους χρήστες να βυθίζονται στην επίπλαστη κατάσταση των διαδικτυακών κοινοτήτων.

Το διαδίκτυο λοιπόν, όπως κάθε σύγχρονη τεχνολογία, μπορεί να έχει αρνητική επιρροή, αν δεν έχει σωστή χρήση. Μπορεί να φέρει εθισμό, να καταλήξει σε αποδοχή διαδικτυακού εκφοβισμού, να βλάψει τις μαθησιακές, νοητικές, κοινωνικές ικανότητες και την διαπροσωπική επικοινωνία ενός παιδιού. Να εισβάλει, να λεηλατήσει και σταδιακά να αντικαταστήσει την καθημερινότητά του παιδιού αφού αποτελεί ένα εύκολο σωσίβιο, ένα “εικονικό καταφύγιο” μέσα στο οποίο αρχικά κρύβεται και στη συνέχεια βολεύεται και ξεχνιέται το παιδί. (Τσιάντης, 2011).

Παρόλο αυτά, η επαφή των παιδιών με το διαδίκτυο, και η επίδρασή του διαδικτύου στη σχέση τους με τη μάθηση, την πληροφόρηση, την ψυχαγωγία και την επικοινωνία είναι καταλυτική (Τσιάντης, 2011). Το διαδίκτυο είναι ένας «επιταχυντής» γνώσης ο οποίος μαθαίνει στο παιδί να ερευνά, να αξιολογεί πληροφορίες, να ιεραρχεί, να εντοπίζει αυτό που του είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον. Το διαδίκτυο ψυχαγωγεί το παιδί ενώ παράλληλα του προσφέρει τη δυνατότητα να αυτενεργεί, να έχει τη δική του παρουσία και ταυτότητα, με τους όρους που καθορίζει αυτό.

Ενήλικες λοιπόν και παιδιά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα ποικίλα τεχνολογικά ‘εργαλεία’ της εποχής μας είτε πρόκειται για την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Οι γονείς συγκεκριμένα, οφείλουν περνούν χρόνο με τα παιδιά τους, όπως επίσης, να μεριμνούν ώστε τα παιδιά τους να έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε ποικίλες δραστηριότητες εκτός σπιτιού και παράλληλα να μπορούν να κάνουν οριοθετημένη και ασφαλή χρήση της τεχνολογίας σε κάθε της μορφή.

Σχετικά το διαδίκτυο, οι γονείς θα πρέπει να κρατούν τον υπολογιστή σε κοινόχρηστο χώρο και να θέτουν αυστηρά όρια ως προς τη χρήση του. Επίσης, θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβλέπουν και να γνωρίζουν το πώς επικοινωνεί το παιδί τους, ώστε να το συμβουλεύουν ανάλογα. Θα πρέπει να επαγρυπνούν και να εκπαιδεύουν ορθά τα παιδιά ώστε η πλοήγηση στο διαδίκτυο να γίνεται με ασφάλεια τόσο ως προς το περιεχόμενο στο οποίο έχουν πρόσβαση όσο και σε σχέση με τα προσωπικά τους δεδομένα, τους ανθρώπους που γνωρίζουν διαδικτυακά, τις διαδικτυακές απάτες. Πάνω απ’ όλα όμως, θα πρέπει να εκπαιδεύονται οι ίδιοι και να είναι ενήμεροι για τη σωστή και ασφαλή χρήση του διαδικτύου.

Σχετικά με την τηλεόραση, οι γονείς θα πρέπει να προωθούν τα παιδιά στο να αθλούνται συστηματικά, να παίζουν, να συναναστρέφονται με φίλους και συμμαθητές, να δοκιμάζουν ποικίλες δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Κυρίως όμως θα πρέπει οι ίδιοι οι γονείς να αθλούνται και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες εκτός σπιτιού καθώς αποτελούν πρότυπα προς μίμηση. Οι γονείς οφείλουν να προωθούν τα παιδιά στη χρήση εξωσχολικών βιβλίων, μυθιστορημάτων, λογοτεχνικών κειμένων κ.λπ., σε επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία, θέατρα κ.λπ. Παράλληλα, θα πρέπει να παρακολουθούν την ποιότητα των προγραμμάτων της τηλεόρασης που βλέπουν τα παιδιά και να μην επιτρέπουν στα παιδιά πάνω από 2 ώρες την ημέρα θέασης ακόμα και κατάλληλων προγραμμάτων. Παιδιά μικρότερα των 2 ετών θα πρέπει να αποθαρρύνονται να βλέπουν τηλεόραση έστω και στο ελάχιστο, ενώ δεν θα πρέπει να υπάρχει τηλεόραση σε κανένα παιδικό δωμάτιο. Οι γονείς θα πρέπει να βλέπουν μαζί με τα παιδιά το περιεχόμενο κάθε ταινίας, να το σχολιάζουν. Θα πρέπει να κλείνουν την τηλεόραση κατά τη διάρκεια του φαγητού ώστε να υποστηρίζεται η επικοινωνία μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Αλλά και οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να βλέπουν λιγότερη τηλεόραση και έτσι να δίνουν το κατάλληλο παράδειγμα στα παιδιά τους, (Αμερικανική Εταιρεία Ιατρικής, 1996). Τέλος, γονείς και εκπαιδευτικοί οφείλουν να συνεργάζονται και να έχουν κοινή πολιτική. Θα πρέπει να αποτελούν μια ομάδα που έχει θετική στάση απέναντι στην εκπαιδευτική τεχνολογία, που είναι σύμφωνη σε κοινούς, καθημερινούς, απλούς και πραγματοποιήσιμους κανόνες συμπεριφοράς, ώστε να ενισχυθεί η έννοια της τηλεοπτικής υγιεινής, ενώ παράλληλα να ενισχύεται η εκμάθηση παραδοσιακών παιχνιδιών (τζαμί, κρυφτό, κυνηγητό κ.α.).

Υγεία λοιπόν, δε σημαίνει να διαγράφουμε ότι μας φαίνεται απειλητικό όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση την τεχνολογία, αλλά να την κατανοούμε και να την οριοθετούμε σωστά ώστε να επιτυγχάνεται η ισορροπία. Η πολυπόθητη ισορροπία της υγιούς ενασχόλησης των παιδιών μας με την τεχνολογία και η παράλληλη εμπειρική μάθηση από δραστηριότητες εκτός σπιτιού.

ΠΗΓΗ:

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, ‘Καστοριανή Εστία’, 08.10.15, Αριθμός Φύλλου: 728, σελ.8-9.

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν

H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή… Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες (Γ. Κόρας).

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούουν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα; Ένα πράγμα ξέρω. ‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της.

Αλλά αν δεν μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος; Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Μ' αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε.

Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!

Μα εγώ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο.

Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι… Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»: Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς.

Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους.

Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε Ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

ΠΗΓΗ:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/ta-paidia-mas-den-mas-anikoun#.VLwj8kesVE7(accessed 18.1.15)

Testicle size 'link to father role'

A link between the size of a father's testicles and how active he is in bringing up his children has been suggested by scientists.

Researchers at Emory University, US, said those with smaller testicles were more likely to be involved with nappy changing, feeding and bath time.

They also found differences in brain scans of fathers looking at images of their child, linked to testicle size.

But other factors, such as cultural expectations, also played a role.

Levels of promiscuity and testicle size are strongly linked in animals, those with the largest pair tending to mate with more partners.

The researchers were investigating an evolutionary theory about trade-offs between investing time and effort in mating or putting that energy into raising children. The idea being that larger testicles would suggest greater commitment to creating more children over raising them.

The study, in Proceedings of the National Academy of Science, looked at the relationship between testicle size and fatherhood in 70 men who had children between the ages of one and two.

The team at Emory University in Atlanta performed brain scans while the men were shown pictures of their children.

It showed those with smaller testicles tended to have a greater response in the reward area of the brain than those with a larger size.

MRI scans showed a three-fold difference between the volumes of the smallest and largest testicles in the group.

Those at the smaller end of the spectrum were also more likely, according to interviews with the man and the mother, to be more active in parenting duties.

One of the researchers, Dr James Rilling, told the BBC: "It tells us some men are more naturally inclined to care-giving than others, but I don't think that excuses other men. It just might require more effort for some than others."

The exact nature of any link is not clear.

The researchers believe the size of the testicles, probably through the hormone testosterone, is affecting behaviour. But it is not clear if the process of having a baby may have some effect on the father.

"We know, for instance, that testosterone levels go down when men become involved fathers," said Dr Rilling.

Further studies, involving analysing the size before and after becoming a father, are still needed.

Cultural and societal expectations on the role of the father are also not accounted for in the study.

All of the men were from the Atlanta area so the relative impact of society and biology has not been measured.

SOURCE:

BBC NEWS Health

http://www.bbc.co.uk/news/health-24016988 (accessed 10.9.13)