Monday, 30 March 2020
Saturday, 28 March 2020
How Psychology Researchers Are Responding To The COVID-19 Pandemic
By Matthew Warren
The world is currently in an unprecedented state of upheaval and uncertainty. As countries fight to minimise the spread of COVID-19, everyone is adjusting to the “new normal”, remaining at home and practising social distancing. And the same is true of the psychologists whose work we report on every day at Research Digest: labs have been shut and experiments have suddenly been put on hold in the wake of the pandemic.
But many psychologists have also begun launching new research to understand how the present crisis is affecting us, and to inform our response to it. So this week, I’ve been talking to some of these researchers to find out more about their work.
Monitoring our mental health
It’s clear that the new routines that we are now following are going to be necessary for quite some time. A new study led by social epidemiologist Daisy Fancourt is asking how people are responding to these changes in lifestyle.
We already know that our mental health can be affected by isolation, says Fancourt, and there’s never been a situation where so many people have been required to remain physically separated from others. “We’ve not really had something like this in living history,” she says.
To that end, the team is examining the trajectories of people’s mental health during the pandemic — and investigating what kinds of activities can help protect against the negative effects of isolation. Any UK resident over 18 can sign-up online and fill in an initial, 10 minute survey. Then, once a week, they will automatically get sent a follow-up questionnaire asking about their experiences of COVID-19, how they’ve been spending their time, and their physical and mental health.
By tracking a large number of participants over time, the team hopes to figure out what people can do at home to protect their mental health. They will release the findings regularly to the public and to the government and health authorities, beginning from next week. And they’re in it for the long haul, says Fancourt. “As long as this pandemic is going on, and we’re having these isolation measures, we want to make sure that there is a way that we’re tracking the experiences of people.”
Fancourt emphasises that it is crucial that people stay home — doing so will save lives. And there are activities known to be good for our mental health that we can already be doing, she adds: practising music and arts, for instance, or volunteering and providing support for others in the community.
Amy Orben from the University of Cambridge is part of another team planning a large, year-long study tracking the responses of adolescents and adults during the pandemic. The researchers, who are currently in discussion with funders, plan on tracking participants’ mood and mental health through the use of an app, which will send questions to their phones on a regular basis. Importantly, this app will also record behavioural data: what other apps people are using, for instance, and how long they are spending on their phones, as well as their movement and sleep patterns.
As in Fancourt’s study, the researchers hope the work will untangle how people’s activities relate to their mental health. They also plan on looking at how any events and announcements related to the pandemic affect participants’ responses. Orben says the team is keen to rapidly share data with the research community so that it can be analysed as quickly as possible.
For Orben, whose research focuses on the psychological effects of media use, one of the key questions will be how technology is being utilised in a time where face-to-face interaction is extremely limited. “I think it will allow us to move away from just thinking about time spent online and on screens to having more nuanced conversations about … what activities on screens are people actually engaging in,” she says. “Which ones of those are beneficial and help mitigate the effects of social isolation, and which ones might actually exacerbate stress?”
Exploring messaging and behaviour
Some researchers have already conducted preliminary research and published the results — as preprints, at least. Many of these studies have attempted to examine the value of different forms of public health messaging, or determine how people are behaving during the pandemic.
Take a recent preprint which surveyed more than 1,000 Americans across two days in March. The team, led by Jim Everett at the University of Kent and Molly Crocket at Yale University, looked at how moral messages could promote public health behaviours. Participants read a Facebook post urging people to stay at home, which was either accompanied by a “deontological” argument, telling people it was their duty to protect their community; a “utilitarian” argument, asking people to think of the negative consequences of not making these sacrifices now; an appeal to virtue, reminding people that staying home is what a good person would do; or no moral argument. They then indicated how likely they would be to adopt public health-related behaviours like washing their hands after getting home, or avoiding public gatherings.
Participants were more likely to indicate they would share the deontological message — the one that appealed to their sense of duty — than a post with no moral argument or a virtue-based one. And there was some evidence that the deontological argument might increase people’s intentions to engage in health-related behaviours: participants reported a stronger intention to wash their hands after reading this message compared to the virtue-based one, for instance, although this effect did not reach statistical significance.
The study suggests that messages focused on citizens’ duties and responsibilities to others may be particularly useful. But the work is preliminary and there are important caveats: it only looks at people’s intentions rather than actual behaviour, and the effects are small and are not always significant. “What we’re very much not suggesting is that framing these judgments in more ‘deontological’ ways is unequivocally going to have huge impacts on behaviour,” acknowledges Everett. But still, the findings are consistent with past work, he says, adding that even interventions that produce small changes could, together, have an impact in the pandemic. The team is now working with other groups to see whether similar effects are found outside of the United States.
Researchers have also looked at how differences in personalities influence how likely we are to accept constraints to our quality of life (like social isolation) in order to protect ourselves or others from the virus. Ingo Zettler and colleagues from the University of Copenhagen have posted a preprint based on a survey of 799 Danish citizens who completed personality questionnaires. Participants who scored higher on the so-called “Dark Factor” — which relates to people’s willingness to pursue their own interests at the expense of others — were less likely to accept these constraints. In contrast, those who scored higher on the trait of emotionality, who tend to be more anxious and empathetic, were more likely to follow them.
Other rapid studies have included research into Americans’ perceptions of risk and behaviours early on in the pandemic, how empathy relates to social distancing, and the “optimism bias” when people consider the chance they will contract or pass on the virus. Again, it’s important to point out that most of this research consists of preprints which have not yet been peer-reviewed.
Proceeding quickly…
These studies represent just a snapshot of the work psychologists are conducting in the midst of the current crisis. J Nathan Matias from Cornell University and Alex Leavitt from Facebook Research have set up the COVID-19 Social Science Research Tracker, in which researchers can record details of projects they are working on. As of 26th March, more than 100 projects are listed, on everything from the spread of conspiracy theories to the effects of remote teaching on education.
The aim of the list is to help researchers who are planning studies find ways of working together and determine where they should be channelling their efforts, says Matias. The tracker will also ensure people are aware of new results as they become available.
Other networks are also getting involved in the response. The Psychological Science Accelerator, a network of labs which collaborate on large-scale studies, recently put out a call for “rapid and impactful studies” to understand the psychological side of the pandemic. The group has decided to go ahead with three of the proposals, including a study that will examine the behavioural benefits of framing public health information in terms of gains (e.g. lives saved) rather than losses (e.g. deaths). Several journals have also joined an initiative calling for submissions of Registered Reports on research related to COVID-19.
… but with caution
While researchers conduct rapid research and stick preprints online, there’s another key effort that scientists can get involved in, says Matias: peer-review. “As we move quickly to organise the production of new knowledge, we absolutely need people who can take the time to look through those preprints … and get us to the point of verified knowledge in time for it to be useful,” he says. Orben echoes these concerns: “Just because things are urgent doesn’t mean they shouldn’t be scrutinised.” That scrutiny itself will need to become more instantaneous, she adds. Many journals, including the British Journal of Social Psychology and the British Journal of Health Psychology are already promising expedited peer review of papers related to the pandemic.
Some psychologists have stressed that it’s also important this rapid response is informed by past work, whether that consists of studies into outbreaks specifically, or just well-grounded psychological science more generally. “The first rule of preventing harm is learning from what’s been done before,” tweeted Vaughan Bell recently. “If it’s urgent, the urgency is to do it right”.
And although many researchers are able to conduct psychological research in the midst of a pandemic, Matias emphasises that not everyone is in a position to do so. “A lot of people have been impacted themselves in ways that make it difficult to continue research. And that’s okay,” he says.
For those who do have the time or means to do so, however, it can be rewarding. “It’s easy to feel quite helpless at the moment,” says Everett. “I’m really glad I’m doing it – it makes me feel like I am perhaps able to contribute in some small part”.
SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2020/03/26/how-psychology-researchers-are-responding-to-the-covid-19-pandemic/#more-39388(accessed 28.3.20)
Wednesday, 25 March 2020
Should Governments Nudge Us to Make Good Choices?
Our decisions are constantly shaped by subtle changes in our environment. Even choices that feel deliberate and conscious can be swayed by cues that we may not even notice, such as social norms or the setting of a default option. Behavioral scientists use the phrase “choice architecture” to describe the ways in which the environment influences how we decide.
In the past five years several governments have begun to guide people toward making better choices—for themselves and for society—by using behavioral science research. Scientists refer to choice architecture interventions that push people toward a certain outcome as “nudges.” Since 2010, for instance, the U.K.'s Behavioral Insights Team, or “nudge unit,” has dramatically improved on-time tax payments simply by telling people about the large number of citizens who paid their taxes on time. The team has collected an estimated £210 million in revenue. Recently the World Bank issued an extensive report that highlighted similar behavioral science initiatives around the world, and President Barack Obama has launched a new behavioral unit, which is modeled after the U.K.'s version.
Despite ample evidence showcasing the benefits of such nudges, commentators from both sides of the political spectrum have labeled them unethical. They emphasize that manipulating choice undermines our ability to choose freely, even when nudges are disclosed or implemented with good intentions. As a result, nudge initiatives to improve education, health and safety are encountering increased resistance.
ADVERTISEMENT
Advocates of choice architecture interventions, such as Cass Sunstein, a leading constitutional scholar and author of several books on nudging, point out that nudges do not force anyone to do anything. They merely reorient decisions, much as a GPS guides but does not forcefully direct travelers.
Yet this defense is insufficient. Although it is true that nudges do not eliminate our freedom to choose, critics are correct to argue that nudges can strongly and sometimes surreptitiously influence our behavior. A stronger defense must begin by acknowledging that nudging is unavoidable. From traffic lanes to the size of the popcorn bucket at the movie theater, we are continuously nudged—intentionally or not—by the government, private companies and other people.
The question, then, is not whether government has the right to nudge—invariably and inevitably, it does—but whether government should redesign the choice architecture to help citizens achieve their goals. A growing body of psychological and economic research is revealing opportunities where government can use the tools of behavioral science to help people make better choices. The findings suggest that when the choice environment significantly undermines the health and financial well-being of citizens, the government has not only the right but the obligation to improve the choice environment.
THE SCIENCE OF SWAYING CHOICES
Take Social Security, for example. Its benefits are available to any U.S. citizen who is at least 62 years old. But the earlier that people claim, the fewer benefits they receive in the long run. People who wait until they reach full retirement age, which depends on when they were born, receive the maximum amount. Delaying is usually the best economic option for people who are in good health and can therefore expect to live longer. Yet most Americans claim early—almost half claim as soon as possible—which often leads to financial problems later on.
This year a team of researchers led by Melissa Knoll, a social scientist then at the Social Security Administration, evaluated how two biases might explain this behavior. The first is present bias, the tendency to opt for immediate short-term gains at the expense of long-term gains. The second is a by-product of query theory, or how the order in which people consider options influences how they decide.
ADVERTISEMENT
The team gathered 418 participants nearing retirement and split them into two groups. Those in one group generated favorable reasons for why they should claim early, then considered why they might want to claim late. The other group performed the same tasks in reverse. Knoll and her colleagues found that when participants first considered the merits of claiming later, they more easily generated reasons for why it was a better idea than claiming early. As a result, they delayed claiming by about nine months on average, compared with participants who focused on claiming earlier first. This modest shift can mean a difference of tens of thousands of dollars for the beneficiary.
Knoll's intervention represents a potential win for citizens and government. If people who claim early fall into poverty later, the government must spend even more resources helping these individuals. Considering the number of baby boomers retiring—more than a quarter of a million Americans now turn 65 every month—it is easy to see how Knoll's intervention could save billions of federal dollars.
Another case study comes from the Affordable Care Act (ACA), which allows millions of Americans to sign up for state and federal health insurance coverage through exchange marketplaces. In 2013 Columbia University business professor Eric Johnson and his colleagues conducted six experiments with more than 1,000 participants and found that most people did not select the most cost-effective policy available in a model based on the current ACA exchanges. Instead people were overwhelmed with options, and consequently, their ability to make smart choices plummeted.
Johnson and his team then dramatically improved participants' selections in one condition by redesigning the choice architecture. They incorporated an online calculator and implemented a default option that preselected the optimal insurance plan for that individual, helping consumers save, on average, $456 every year. Johnson estimated that these small interventions could save customers and taxpayers approximately $10 billion annually. In addition, by helping people find the right plan, insurance companies can understand their clients' needs better and design improved plans at more competitive prices.
HOW TO DECIDE WITHOUT DECIDING
It is easy to see how nudges can help citizens make better decisions, prevent waste and save precious resources. How food options are framed, for instance, can affect dietary choices—such as when a grocery store provides the percentage of fat in packaged meat. One barrier to climate change is bad choice architecture. If we frame a fee as a “carbon offset” instead of a “carbon tax,” we could nudge people to make more environmentally friendly decisions.
ADVERTISEMENT
And yet this powerful new tool faces a threat. The U.S. House of Representatives recently passed legislation that includes a $140-million cut—about 45 percent—for the Directorate for Social, Behavioral and Economic Sciences, the part of the National Science Foundation that, among other roles, funds behavioral science research specifically designed to reduce government spending. It is a peculiar target for legislators aiming to save federal dollars.
Ultimately the alternative to nudging is not more personal freedom or a less intrusive government. It is bad nudging. A few years ago the Social Security Administration helped prospective beneficiaries calculate when delaying claims would offset total benefits. But by making the option of short-term money more salient, the computation aid inadvertently accelerated early claiming by 15 months.
Instead of relying on ideologically driven laws, we need rigorous experiments to test how people choose in specific situations. Once we know what works and for whom, we should persuade government officials to implement the best interventions.
There is no “neutral” world in which we make our decisions freely, autonomously and rationally. Decades of psychological research reveal that the environment influences and occasionally changes behavior. Why not use what we know about human behavior to promote wiser choices?
This article was originally published with the title "The Positive Power of Nudges" in SA Mind 26, 5, 22-23 (September 2015)
ABOUT THE AUTHOR(S)
Jon M. Jachimowicz
Jon Jachimowicz is a PhD student at Columbia Business School where he studies choice architecture and self-control. Amongst others, he works with Elke Weber and Eric Johnson. Jachimowicz works in collaboration with governments, public organizations, insurance companies, media/tech companies, the financial sector, and others.
Recent Articles
To Read Someone's Mind, Look into Their Eyes
Using Science to Make Government Work Better
Governments Need to Nudge Citizens to Make Good Choices
Sam McNerney
Sam McNerney is the behavioral science lead at Publicis. He writes at the intersection of behavioral science, market research, and culture. His has written for Scientific American, Scientific American Mind, Psychology Today, Fast Company, Fortune, BBC Focus and several other publications.
SOURCE:
https://www.scientificamerican.com/article/should-governments-nudge-us-to-make-good-choices/(accessed 25.3.20)
Friday, 20 March 2020
Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι... γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;
Γιατί ενώ υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θέλουν να γνωριστούν πραγματικά με άτομα γύρω τους και να αγαπηθούν, ίσως και το μεγαλύτερο μερίδιο δεν τα καταφέρνει;
Υπάρχουν εκατομμύρια άτομα στο κόσμο που νιώθουν μοναξιά και έχουν ανάγκη να τη διώξουν δημιουργώντας στενές σχέσεις. Μια εύλογη απορία είναι “αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι… γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;”. Γιατί ενώ υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θέλουν να γνωριστούν πραγματικά με άτομα γύρω τους και να αγαπηθούν, ίσως και το μεγαλύτερο μερίδιο δεν τα καταφέρνει;
Η μοναξιά είναι κάτι τόσο παλιό, όσο και το ανθρώπινο είδος. Δεν πρόκειται να προσποιηθώ ότι δεν την εντείνουν οι σημερινοί ρυθμοί ζωής, από την άλλη όμως θα ήταν κουτό να πιστεύουμε ότι οι παλαιότερες γενιές δεν αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους προβλήματα. Κάθε εποχή έχει τα δικά της δυνατά και αδύνατα σημεία.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ σήμερα ευθύνεται για τη μοναξιά σε μεγάλο βαθμό ο βομβαρδισμός από πληθώρες πληροφοριών, σε παλαιότερες εποχές ευθυνόταν κυρίως η έλλειψη επιλογών που αντιστοιχούσαν σε κάθε άτομο. Οι προηγούμενες γενιές ακολουθούσαν έναν συγκεκριμένο και συχνά μονότονο τρόπο ζωής ο οποίος τους εγκλώβιζε σε κάτι που ίσως δεν ήθελαν, με τις ανθρώπινες σχέσεις να προκύπτουν και από ανάγκη για βοήθεια ο ένας στον άλλον ή από το αίσθημα υποχρέωσης και κοινών συμφερόντων.
Σήμερα, η καθημερινότητα έχει διευκολυνθεί κατά πολύ μέσω της τεχνολογίας, κάτι που καθιστά την ανθρώπινη επαφή μη αναγκαία για αυτό το σκοπό. Παρατηρούμε συχνά άτομα παλαιότερης γενιάς να παραπονούνται ότι αισθάνονται μόνοι τη σήμερον ημέρα. Αυτό όμως δε συμβαίνει γιατί κατ’ ανάγκη η δική τους εποχή είχε λιγότερα προβλήματα μοναξιάς, αλλά διότι οι αλλαγές στον τρόπο ζωής από τότε μέχρι σήμερα είναι ραγδαίες και ο άνθρωπος βλέπει πάντα με επιφυλακτικότητα οτιδήποτε ξένο. Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια έχει κάνει τεράστια άλματα, δυσανάλογα με τον περίπου ίδιο επί αιώνες τρόπο που οι άνθρωποι συνήθιζαν να ζουν.
Είναι λοιπόν φυσικό κάποιοι, κάπου να έχουν χάσει την μπάλα, ακόμα κι όταν ανήκουν στη σημερινή γενιά. Κι αυτό διότι τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός τους έρχονται σε σύγκρουση με όσα τους δίδαξαν οι γονείς τους. Ακόμα και εγώ παρατηρώ θεαματικές αλλαγές στον κόσμο γύρω μου όσο μεγαλώνω - πόσο μάλλον οι γονείς μου, πολύ δε περισσότερο οι παππούδες μου. Συνεπώς, είμαι απόλυτα σίγουρη ότι το περιβάλλον των απογόνων μου δε θα έχει καμία σχέση με το δικό μου. Σε κάθε εποχή λοιπόν, θα βρούμε άτομα με κόσμο γύρω τους που εξακολουθούν παρ’ όλα αυτά να νιώθουν μόνοι. Το αίσθημα της μοναξιάς λοιπόν είναι το ίδιο - αυτό που αλλάζει είναι το είδος και τα αίτια που του προκαλούν.
Γιατί όμως υπήρχε από πάντα αυτό το φαινόμενο; Αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρα κοινωνικό ον από την αρχή της δημιουργίας του και δρούσε ανέκαθεν σε ομάδες πρωτίστως για την επιβίωσή του, επόμενο είναι να μην αισθάνεται άνετα σε συνθήκες μοναξιάς. Επιπλέον, οι κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής συνέβαλλαν σε αυτό με τον δικό τους τρόπο η καθεμία.
Σήμερα, τα πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα μας κάνουν να νιώθουμε ένα “χάσιμο” με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ακριβώς ούτε ποιοι είμαστε, ούτε τι θέλουμε και πού πάμε.
Αυτή η αβεβαιότητα για τον εαυτό μας επεκτείνεται και στον κόσμο γύρω μας, τον οποίο συχνά δεν ξέρουμε πώς να προσεγγίσουμε, ακόμη κι αν το θέλουμε. Ας σκεφτούμε επίσης ότι περισσότερο από κάθε άλλη, η εποχή μας όχι μόνο προσφέρει αλλά και απαιτεί κάποιες φορές την ενασχόληση με μοναχικές δραστηριότητες. Οι οποίες εν τέλει απορροφούν ίσως το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας, αν δεν τις διαχειριστούμε σωστά. Ας μην ξεχνάμε επίσης και την επικοινωνία με τον έξω κόσμο πλέον μέσω διαδικτύου. Παρά τα τόσα πλεονεκτήματά της, μπορεί με την υπερβολική χρήση να μας οδηγήσει στην παραμέληση της άμεσης επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο λόγω της “ασφάλειας” που νιώθουμε πίσω από μία οθόνη.
Ως αποτέλεσμα, ο κόσμος έχει γεμίσει ανθρώπους που διψούν να συνδεθούν με τους γύρω τους, αλλά παράλληλα δεν ξέρουν ή ξεσυνήθισαν να το κάνουν. Συνειδητά ή υποσυνείδητα δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτή την κατάσταση, όχι μόνο διότι ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει μόνος του, αλλά διότι δεν τα έχουν βρει και με τον ίδιο τον εαυτό τους.
Το μόνο που μας εμποδίζει ουσιαστικά από το να γνωρίσουμε τους γύρω μας είναι η έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Διότι άπαξ και τα διαθέτουμε αυτά, γνωρίζουμε πως κι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι, άρα έχουν την ίδια ανάγκη με εμάς να συνδεθούν με τον κόσμο γύρω τους. Γνωρίζουμε πως δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε από κανέναν, άρα έχουμε το θάρρος να διεκδικήσουμε αυτή μας την ανάγκη.
Η έλλειψη χρόνου στις μέρες μας είναι βέβαια ένας παράγοντας που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, όμως εάν έχουμε χρόνο να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα και να παραπονεθούμε, τότε σίγουρα μπορούμε να βρούμε χρόνο και για τη λύση του. Στην τελική, σημασία έχει η οπτική μας γωνία και με τι θα επιλέξουμε να ασχοληθούμε, ενώ πάντα υπάρχουν και πρακτικές λύσεις για τη διαχείριση του χρόνου μας, φτάνει να τις αναζητήσουμε.
Κάποιος που έχει γνωρίσει τον εαυτό του και έχει μάθει να τον αγαπά και να τον εμπιστεύεται, δεν θα νιώσει μοναξιά. Αυτό βέβαια είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια διά βίου. Πρόκειται όμως για ένα ταξίδι όμως που αξίζει τον κόπο, γιατί μπορεί να αποδειχθεί το πιο ωφέλιμο και ενδιαφέρον που θα κάνουμε ποτέ!
Συγγραφέας: Κατερίνα Κακουλάκη, Ψυχολόγος
ΠΗΓΗ:
https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/sxeseis/monaksia/7182-afoy-yparxoun-tosoi-monoi-giati-yparxoun-tosoi-monoi.html(accessed 20.3.20)
Thursday, 19 March 2020
Trouble Sleeping? The Scent Of Your Lover Might Help
By Emily Reynolds
Though some research has challenged the common conception that scent is the most evocative of all the senses, it can be undeniably powerful when you catch a whiff of something that jogs a memory. We also know that scent plays a part in sexual attraction: people with a keener sense of smell often find sex more pleasant and may even have more orgasms during sex, and the scent of a partner can reduce stress and increase feelings of safety.
So new research findings from a team at the University of British Columbia may not come as a complete surprise. In a paper published in Psychological Science, Marlise Hofer and Frances Chen suggest that the scent of your lover may not just be comforting but can also help you drift off to sleep.
The team asked 155 heterosexual participants in long-term romantic relationships to sleep with a t-shirt for a pillowcase on two separate nights. One of these shirts had previously been worn for 24 hours by their romantic partner, and the other was a control shirt, which had either not been worn, or worn by a “scent donor” unknown to participants. T-shirt wearers were asked to refrain from using any scented body products and to avoid activities likely to produce odours such as exercise, smoking, sex or eating pungent foods.
Each night, participants’ “sleep efficiency” — i.e. the proportion of time they spent in bed that they were actually asleep — was measured via a smartwatch Then, in the morning, participants were asked what time they went to bed and got up, how they would rate their sleep quality, how well rested they felt, and whether or not they believed the scent was their partner’s or the control.
As expected, sleep efficiency was higher on nights spent sleeping with a partner’s shirt rather than with a control shirt — and this was still the case when controlling for multiple factors, including participants’ relationship quality and length, attachment style and levels of stress. Efficiency was increased by an average of 2.1% — around the same increase induced by melatonin supplements, often used to improve sleep. And though participants were able to identify their partner’s scent 70% of the time, the results also suggested that sleep efficiency improved whether or not participants were aware that the t-shirt was their partner’s.
When it came to sleep quality, however, participants only reported having higher quality sleep when they believed they were spending the night with their partner’s shirt, whether or not they were actually exposed to their smell.
Individual differences, the team notes, are likely to moderate these effects, something the study did not explore in depth. Women, for example, were more likely to see an increase in sleep efficiency than men, and factors like relationship quality are likely to have a variety of impacts on both quality and efficiency of sleep.
But for anyone who’s ever struggled to drift off when alone, the results are still cheering. Melatonin is all well and good — but a worn t-shirt could be the real secret to getting a good night’s sleep.
SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2020/03/18/trouble-sleeping-the-scent-of-your-lover-might-help/#more-39349(accessed 19.3.20)
Tuesday, 17 March 2020
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις του κορωνοϊού: Μοναξιά και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
Η απολύτως επιβεβλημένη απομόνωση στο σπίτι, η αποφυγή των κοινωνικών επαφών και η τακτική τήρηση μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού έχουν αναπόφευκτες ψυχολογικές παρενέργειες σε ορισμένους ανθρώπους. Η ένταση της μοναξιάς και των ψυχαναγκαστικών συμπεριφορών, όπως το αδιάκοπο πλύσιμο των χεριών, είναι δύο από αυτές τις επιπτώσεις.
Οι επιστήμονες έχουν δείξει εδώ και καιρό ότι η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά συχνά - αλλά όχι πάντα- μπορούν να επιδράσουν αρνητικά και στη σωματική υγεία ενός ανθρώπου, όχι μόνο στην ψυχική. Οι άνθρωποι που νιώθουν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους, σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες, είναι πιθανότερο να κρυολογήσουν, να εμφανίσουν καρδιοπάθεια, μειωμένες νοητικές-γνωστικές λειτουργίες, κατάθλιψη και τελικά μικρότερο προσδόκιμο ζωής. Σε βάθος χρόνου η μοναξιά έχει συνέπειες ανάλογες του καπνίσματος ή της παχυσαρκίας.
Μια πρόσφατη μελέτη στο έγκριτο ιατρικό περιοδικό «The Lancet», με επικεφαλής τη δρ Σαμάνθα Μπρουκς του Τμήματος Ψυχολογικής Ιατρικής του Βασιλικού Κολλεγίου (King's) του Λονδίνου, η οποία αξιολογεί τα έως τώρα δεδομένα από όλες τις σχετικές έρευνες, βρήκε ότι η καραντίνα και η απομόνωση διαρκείας μπορούν να οδηγήσουν σε μετατραυματικό στρες, άγχος, κατάθλιψη, αλλά επίσης σε κόπωση, πτώση ηθικού του κοινού και δημόσια αντίδραση τελικά.
Όπως τονίζεται, «η καραντίνα είναι συχνά μια δυσάρεστη εμπειρία για όσους υποβάλλονται σε αυτήν. Η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα, η απώλεια της ελευθερίας, η αβεβαιότητα για την εξέλιξη της νόσου, αλλά και η βαρεμάρα, μπορούν μερικές φορές να έχουν δραματικές συνέπειες». Αυτοκτονίες, θυμός και μηνύσεις έχουν κατά καιρούς ακολουθήσει προηγούμενες καραντίνες σε ξεσπάσματα επιδημιών. Γι' αυτό, οι ερευνητές τονίζουν ότι «τα δυνητικά οφέλη μιας υποχρεωτικής μαζικής καραντίνας πρέπει να ζυγιστούν προσεκτικά σε σχέση με το πιθανό ψυχολογικό κόστος».
Οι αορίστου χρόνου καραντίνες είναι πιθανότερο να έχουν περισσότερες αρνητικές παρενέργειες, γι' αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρέπει να περιορίζονται στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα και το κοινό να έχει από τις αρμόδιες αρχές μια σαφή εξήγηση για τα μέτρα και μια πειστική δικαιολόγηση των θυσιών του. Όπως λένε οι ερευνητές, «οι αρχές δημόσιας υγείας πρέπει να δίνουν έμφαση στο ότι η αυτο-απομόνωση αποτελεί αλτρουιστική επιλογή» (δηλαδή έμπρακτη απόδειξη ενδιαφέροντος για τους άλλους και όχι μόνο αυτο-προστασία).
Εν μέσω πανδημίας κορονοϊού, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και αποφυγής των κοινωνικών επαφών (social distancing) είναι αναπόφευκτα και αναγκαία, καθώς μπορούν να σώσουν πολλές ζωές. Συνεπώς αποτελεί ατομική ευθύνη του καθενός να τα τηρήσει και να αναστείλει προσωρινά τις κοινωνικές τάσεις του για παρέες και διασκέδαση. Όσο περισσότερο πείθεται ο κόσμος ότι πρέπει όντως να φοβάται και όσο εμπεδώνεται παράλληλα ένα αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, τόσο περισσότερο θα συμμορφώνεται.
Ευτυχώς στην εποχή του διαδικτύου, των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του Skype και των smartphones, είναι πολύ ευκολότερο από ό,τι στο παρελθόν να μένει κανείς σπίτι, χωρίς να νιώθει μόνος και αποκομμένος από τους συγγενείς, τους φίλους του και την κοινωνία γενικότερα. Η τεχνολογία συχνά έχει κατηγορηθεί ότι φέρνει μοναξιά, αλλά, όπως δείχνει και μια πρόσφατη έρευνα της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, είναι στο χέρι των περισσότερων ανθρώπων -με εξαίρεση τους ψηφιακά αναλφάβητους- να αξιοποιήσουν την τεχνολογία για να σπάσουν την απομόνωση.
Τώρα, εν μέσω της πρόκλησης της νόσου Covid-19, είναι η ώρα να φανεί πόσο χρήσιμη είναι η νέα τεχνολογία. Οι άνθρωποι μπορούν να εργάζονται και να συνεργάζονται από το σπίτι τους σχεδόν σαν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, μπορούν να μιλάνε πρόσωπο με πρόσωπο από τις οθόνες των συσκευών τους (Skype, video chat), μπορούν να δικτυωθούν με ποικίλους τρόπους και να ανταλλάξουν απόψεις, μπορούν να κάνουν ηλεκτρονικά μαθήματα σαν να βρίσκονται στην τάξη ή να παίξουν ομαδικά ηλεκτρονικά παιγνίδια.
Iδεοψυχαναγκαστική διαταραχή
Οι άνθρωποι με Iδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ - Obsessive-Compulsive Disorder - OCD) που πάντα έπλεναν υπερβολικά συχνά τα χέρια τους, τώρα -με τις οδηγίες για συχνό πλύσιμο λόγω του κορονοϊού- βλέπουν το άγχος τους να εντείνεται, κάτι που το μεταδίδουν και στους γύρω τους, π.χ. στην οικογένειά τους.
Η ΙΨΔ συνοδεύεται από διάφορα «τελετουργικά» που κάνουν οι πάσχοντες στην καθημερινή ζωή τους, τα οποία συχνά φαίνονται παράλογα στους άλλους, αλλά για τους ίδιους έχουν ζωτική σημασία. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους προσπαθούν για χρόνια -μετά και από θεραπευτικές συμβουλές των ψυχιάτρων και ψυχολόγων- να μην πλένουν μανιωδώς τα χέρια τους. Οι νέες επίσημες συστάσεις για συχνό πλύσιμο χεριπών λόγω Covid-19 αναπόφευκτα αναβιώνουν το πρόβλημά τους.
Η πανδημία πυροδοτεί ή αναζωπυρώνει και άλλους ψυχαναγκαστικούς φόβους στους συχνά φοβικούς απέναντι στα μικρόβια ανθρώπους με ΙΨΔ, ιδίως τον γενικότερο φόβο τους για μόλυνση, κάτι που οδηγεί π.χ. σε υπερβολικά «τελετουργικά» καθαριότητας στο σπίτι ή στο σώμα τους. Για μερικούς πάσχοντες από ΙΨΔ, στη σκέψη τους μπορεί να μην υπάρχει πια τίποτε άλλο παρά ο κορονοϊός.
Οι ψυχίατροι διεθνώς επιβεβαιώνουν ότι η εποχή αυτή είναι δύσκολη για άτομα με ΙΨΔ και θεωρούν ότι τα σχετικά περιστατικά θα αυξηθούν στο μέλλον, αν η πανδημία της νόσου Covid-19 διαρκέσει για καιρό. Σε μερικούς ανθρώπους με κατάλληλο υπόβαθρο (γενετικό ή περιβαλλοντικό-εμπειρικό), η νέα νόσος θα είναι αυτή που για πρώτη φορά θα προκαλέσει μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Μια παλαιότερη έρευνα είχε βρει ότι υγιείς άνθρωποι που πέρασαν μια εβδομάδα χρησιμοποιώντας συνεχώς αντισηπτικό χεριών κάθε φορά που είχαν πιάσει χρήματα, πόμολα ή άλλες πιθανές εστίες μικροβίων, στη συνέχεια εμφάνισαν σημαντικά περισσότερα σημάδια υποχονδρίας.
Είναι πάντως σημαντικό να κατανοηθεί ότι όταν οι άνθρωποι με ΙΨΔ πλένουν ακατάπαυστα τα χέρια τους -ακόμη και πολλές φορές απανωτά- μπορεί να μη το κάνουν μόνο επειδή φοβούνται τα μικρόβια, αλλά επειδή αναζητούν ανακούφιση από επίμονες ενοχλητικές σκέψεις, όπως π.χ. ότι κάποιο αγαπημένο πρόσωπο θα πεθάνει, αν δεν κάνουν την τελετουργική ρουτίνα τους, ή ότι κάτι άλλο τρομερό θα συμβεί στους ίδιους.
Καραντίνα vs απομόνωσης
Τέλος, κρίνεται αναγκαία μια διευκρίνιση για την ορολογία. Η καραντίνα είναι ο διαχωρισμός και ο περιορισμός της κίνησης των ανθρώπων που έχουν πιθανώς εκτεθεί σε ιό ή άλλο μεταδοτικό μικρόβιο, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος να κολλήσουν και άλλοι.
Η απομόνωση αφορά ανθρώπους που έχουν ήδη διαγνωσθεί με μεταδοτική νόσο. Οι δύο όροι όμως συχνά χρησιμοποιούνται χωρίς διάκριση και στις δύο περιπτώσεις.
Η λέξη καραντίνα πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1127, σε σχέση με τη λέπρα και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά την επιδημία πανώλης («Μαύρος Θάνατος») στη μεσαιωνική Ευρώπη.
Πηγή:
https://www.kathimerini.gr/1069366/article/ygeia/ygeia-epikairothta/oi-yyxologikes-epiptwseis-toy-korwnoioy-mona3ia-kai-yyxanagkastikes-symperifores(accessed 17.3.20)
Γιατί ο κόσμος αγοράζει μαζικά χαρτί υγείας
Εργαζόμενος μιλάει στο τηλέφωνο, καθώς μεταφέρει πακέτα χαρτιών τουαλέτας, στο Γουέστμινστερ του Λονδίνου.
Παγκοσμίως, η πρώτη αντίδραση του κόσμου που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη νέα απειλή του κορωνοϊού ήταν η αποθεματοποίηση χαρτιών υγείας. Οι εικόνες ανθρώπων που έδιναν πραγματική μάχη στα σούπερ μάρκετ για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο προϊόν σε Αυστραλία, Βρετανία και ΗΠΑ έκαναν τον γύρο του κόσμου. Λίγοι, όμως, κατάφεραν να ερμηνεύσουν αυτή την παγκόσμια ανάγκη για χαρτί υγείας.
Οπως επισημαίνει ο Στίβεν Τέιλορ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας και συγγραφέας του βιβλίου «Η ψυχολογία των πανδημιών», η εξήγηση του φαινομένου είναι αρκετά περίπλοκη. Γιατί, άραγε, σωρεύουμε χαρτιά υγείας παρότι γνωρίζουμε ότι δεν θα μας προστατεύσουν από τη λοίμωξη; «Για κάποιον λόγο, όταν απειλούμαστε από μια λοίμωξη, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι στο αίσθημα αηδίας και σιχασιάς, και καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια προκειμένου να αποφύγουμε αυτή την εμπειρία», επισημαίνει ο δρ Τέιλορ. «Η σιχασιά λειτουργεί σαν κώδωνας του κινδύνου, που μας προειδοποιεί να αποφύγουμε την έκθεση στον επικίνδυνο παθογόνο παράγοντα. Προφανώς, αν δω μια χειρολαβή καλυμμένη με σάλιο, δεν πρόκειται να την αγγίξω. Θα νιώσω αηδία, σιχασιά. Αυτά τα συναισθήματα με κρατούν ασφαλή».
Στην πραγματικότητα, «μια πολύ στενή σχέση συνδέει την αηδία και τον φόβο της μόλυνσης από τον ιό. Και τι καλύτερο εργαλείο για την εξάλειψη του υλικού που προκαλεί αηδία από το χαρτί υγείας; Πιστεύω ότι το χαρτί υγείας έχει μεταβληθεί σε σύμβολο ασφάλειας», επισημαίνει ο Τέιλορ. «Οταν αντιμετωπίζεις μια πανδημία, κάτι νέο και πολύ τρομακτικό, και η κυβέρνηση συνιστά απλώς να πλένουμε τα χέρια μας, ο κόσμος νιώθει ότι πρέπει να ενεργήσει για να προετοιμαστεί. Ετσι, ορμάει στα σούπερ μάρκετ και αγοράζει ό,τι μπορεί. Το χαρτί υγείας είναι ογκώδες και ευδιάκριτο και έτσι ο κόσμος το εντοπίζει εύκολα». Η πανικόβλητη αποθεματοποίηση των τελευταίων ημερών δεν είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Κατά την περίοδο της ισπανικής γρίπης, το 1918, ο κόσμος αποθεματοποιούσε Vicks Vaporub.
SOURCE:
Seven Strange Quirks Of Human Vision
By Emma Young
It might be the best-studied of all our senses, but surprises about the way our vision works just keep on coming. Recent research has startling and also salutary lessons about how we see.
Your brain makes up a lot of what you “see”
Whether you’re walking around or sitting at a desk, you no doubt feel that you can see pretty clearly all around you. Yes, so you might be looking ahead as you walk through a park, say, but you can see a rich world of grass, trees and people to either side of you. Well, you might be seeing it — but that doesn’t mean it’s all actually there. As research published in Psychological Science in 2016 revealed, your brain uses information from the clearly-focused central region of the visual field to fill in detail in the relatively data-poor periphery. In fact, as the lead author, Marte Otten at the University of Amsterdam, commented at the time, “Our findings show that, under the right circumstances, a large part of the periphery may be a visual illusion”. It’s what’s known as a “uniformity illusion”, and you can try it for yourself at www.uniformillusion.com.
However, not all peripheral vision is the same… work published the following year suggests that we all have “good” and “bad” regions. Some of the participants in this study, led by John Greenwood at UCL, had sharper left-side than right-side peripheral vision, for example.
And this could have real-world effects, says Greenwood — someone searching a room for missing keys, for example, could fail to spot those keys if they’re on their “bad” side.
It’s easy to make someone hallucinate (without drugs)
If you have a willing partner to hand, you can try one hallucination-inducing technique right now. All you have to do, according to research led by Giovanni Caputo and published in Psychiatry Research, is to sit in chairs placed opposite each other, about a metre apart, in a fairly dimly lit room, and look into each other’s eyes. When the 20 young adults in the study tried this for 10 minutes, they reported all kinds of odd experiences. Along with altered perceptions of sounds and time, 90 per cent saw some deformed facial features, while three-quarters said they saw a monster. A state of dissociation might explain these results, the researchers suggest.
Another study, published last year by Anupama Nair and David Brang, found that it’s possible to induce synaesthesia-type visual sensations in regular people. For this work, participants sat with their eyes closed in a darkened room for five minutes. Then they were given a simple mental imagery task, designed purely to raise activity levels in the visual cortex. During this task, occasional, unpredictably-timed beeps were played. Overall, nearly 60 per cent reported at least one sound-induced visual perception, such as seeing colourful small circles, flashes or sparkles of light or visual pulses.
It’s known that the visual cortex processes auditory data, too. Short-term visual deprivation can, it seems, make it more likely that sounds will actually trigger visual hallucinations.
Time stops when you blink
For about 10% of your waking hours, your eyes are actually shut, because of blinking. Your brain stitches together retinal information from around these gaps, giving you the impression that your vision is uninterrupted. However, these brief but regular dark moments do have an impact: a study led by Ayelet Landau suggests they cause your sense of the passing of time to stop temporarily. This work, published in Psychological Science in 2019 and covered by me on the Research Digest, shows that processing in the visual cortex influences our perceptions of time. It’s possible that when we’re engaged in tasks that stimulate plenty of other senses (when we’re outside, say, rather than sitting at a desk, staring at a screen, reading about psychological research…), this effect could be counteracted.
You can see infrared and ultraviolet
A few animals, such as pit vipers and common vampire bats, are infamous for being able to sense the infrared body heat of their prey. This is not a human ability. In fact, we’re not meant to be able to detect infrared at all. However, as an initially serendipitous discovery by researchers at the University of Washington reveals, there are very particular circumstances in which it becomes possible. While working with an infrared laser, which is meant to be invisible to the human eye, researchers at the university reported seeing occasional green flashes. Vladimir Kefalov and colleagues investigated. They found that if two long-wavelength infrared photons of light hit a light-sensitive molecule in a cone cell in the retina in rapid succession, they have the same energy impact as a shorter, visible photon — and this triggers a green perception.
If such infrared vision is very rare, there are anecdotal reports that seeing very short, ultraviolet wavelengths of light — an ability normally associated with birds and butterflies, for instance — is much more achievable. The cornea and lens absorb this light, so, it’s true, we normally can’t see it. However, people who have had their lenses removed — often because of cataracts — have reported seeing (in blueish-purple) everything from patterns on flowers to ultraviolet light beams from counterfeit banknote detectors.
Childhood experience can create strange visual categories
It probably wouldn’t surprise you to learn that you have dedicated circuits of neurons in your visual cortex dedicated to processing particular categories of visual stimulus — such as one for faces, and another for words. But, it seems, these category regions are established through experience in childhood, and as long as your youthful experience with a given type of visual stimulus is intense enough, your visual cortex may well set up a dedicated response unit to handle it on into adulthood. The main recent evidence for this comes from a study by Jesse Gomez and his team, showing that adults who played Pokémon extensively as kids had a visual region that was more active when viewing Pokémon characters.
When you’re afraid, you literally see things differently
According to a popular model of perception, what you see is generally a function of data coming from the retina to your brain and what your brain expects to see. Depending on the situation, sometimes the retinal data will be given more weight, but other times the brain will rely more on expectation in generating your visual perceptions. We all have a tendency to err on the side of caution — given the potential risk vs benefit, if you’re walking through snake-infested territory, say, it’s safer to see a long shape on the ground as a snake rather than a stick.
But work published in Nature Communications in 2017 provided evidence that when our heart is beating rapidly — when we’re afraid (and perhaps also angry) — we’re especially likely to see threats when there are none.
In this study, racial biases also came into play. The team —Ruben Azevedo, Sarah Garfinkel, Hugo Critchley and Manos Tsakiris — showed images of either black or white individuals holding either a gun or a mobile phone. When the images were presented on the heartbeat, rather than between heartbeats, they were 10% more likely to see the object as a gun when it was held by a black person. The researchers think this effect might explain at least some shootings of black unarmed men by police officers.
Another study, published a year earlier by Maria Lojowska’s team, found that when we’re afraid, we perceive some aspects of the world more clearly, but at the cost of ignoring much of the detail.
How to mess with your colleagues’ minds
Many optical illusions are presented in 2D, on paper, or on a computer screen. But in 2018, a mind-bending 3D chair illusion showed itself in the office of Nick Scott-Samuel at the University of Bristol. The set of stackable chairs seem to be arranged in an impossible position — a little like an Escher drawing, only stranger. This is because, Scott-Samuel and his colleagues report, the brain gets confused about apparent depth cues when viewing the chairs at an angle. Just four chairs are apparently enough to achieve the effect. So next time you’re early for a meeting, you know what to do…
SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2020/03/17/seven-strange-quirks-of-human-vision/#more-39341(accessed 17.3.20)
Saturday, 14 March 2020
Psychologists Have Identified The Creatures We Find Most Scary And Revolting
By Christian Jarrett
You may be best advised not to read this article late at night or before you eat. Psychologists at the National Institute of Mental Health and Charles University in the Czech Republic have surveyed a large sample of non-clinical volunteers to gauge their reaction to 24 creatures that are commonly the source of specific animal phobias.
The results, published in the British Journal of Psychology, not only contribute to our understanding of animal phobias, but could prove incredibly useful to horror writers. Among the key findings is that spiders were unique in being both intensely fear- and disgust-inducing in equal measure. The researchers said this may be due to their mix of disgusting properties – including their “quirky ‘too-many-legs’ body plan” – combined with the fact they are “…omnipresent in our homes, often lurking in the hidden dark places and capable of fast unpredictable movement.” In other words, the intense fear arises in part from the prospect of coming into physical contact with a creature perceived by many to be revolting.
Jakub Polák and his team recruited nearly 2000 people online and asked them to rate how frightening and disgusting they found 25 creatures, including – alongside the spider – a snail, dog, bull, maggot, cockroach, two kinds of snake (a viper and a grass snake), and ant. See the image above for the full list.
Depicted in photographs on-screen, this particular selection of species – aside from the red panda, which acted as a non-fear-inducing control – was chosen because they are frequently the source of animal phobias.
Categorising the creatures based on the levels of fear and disgust that they elicited, the researchers identified five groupings: fear-relevant, non-slimy small animals, such as cockroaches, ants and wasps; mouse-like animals, such as mouse, rat and bat, which scored low on elicited fear and disgust; snakes and lizards; parasites, such as lice and tapeworm, which triggered high disgust; and finally, farm or pet mammals, such as cat, dog and horse, which generally elicited low fear and disgust.
One explanation for common animal phobias is that they reflect an exaggerated, uncontrolled form of innate fears for certain creatures that we all share, particularly for creatures that imperilled our ancestors, such as spiders and snakes. Consistent with this evolutionary account, spiders and venomous snakes elicited the strongest fear reactions among the participants, while parasites elicited the strongest disgust reactions (consistent with the idea that disgust motivates a form of protective “behavioural avoidance”). However, less consistent with the evolutionary perspective on animal phobias is that 14 of the creatures elicited virtually no fear, including rats, mice and lizards, even though these animals are commonly the source of phobias.
The researchers noted that, similar to spiders, the parasitic creatures like tape-worm and roundworm were both highly disgust-inducing (even more than the spider) while at the same time being rated as highly fear-inducing (even more than, say, the wasp or grass-snake). Perhaps, the researchers reasoned, this combined fear and disgust reaction to intestinal parasites has evolved because they infect us with microscopic larvae meaning we rarely see them with our eyes, yet we are aware they are omnipresent. Once again, as with spiders, we cannot rely only on disgust (and behavioural avoidance) to protect us, and so we also fear unwanted physical contact. The maggot, by contrast, may elicit less fear because it can be seen and avoided more easily.
Some other details to emerge from the study are that women generally gave higher fear and disgust ratings than men, and especially for non-slimy invertebrates and repulsive human parasites – this may be in line with evolutionary theory because “women as a sex with higher reproductive cost need to be extra careful of pathogens threatening not only their health but also the [health] of their children.”
Also, the researchers asked their participants about any past traumatic experiences with animals, such as being seriously bitten by a dog or scratched by a cat. Surprisingly perhaps, they found that fear ratings were lower among people with such a bad experience in their past. However, this correlation makes sense if you consider that people with a greater fear of animals may be be more cautious and less likely to get hurt. “Our results … suggest that fear and disgust could protect subjects against harm even in our modern environment,” the researchers said. In excess, fear can be debilitating and unwelcome, but this last result is perhaps a reminder that it is also there to serve a purpose – including to protect us from the creatures that may bite us while we sleep or infect us from within.
SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2019/06/25/psychologists-have-created-a-league-table-of-scary-and-revolting-creatures/(accessed 14.3.20)
Friday, 13 March 2020
Κορωνοϊός: “Πιστεύω ότι έχω νοσήσει! Τι πρέπει να κάνω;” – Τα πρώτα βήματα πριν τη διάγνωση
Τα πρώτα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος εάν έχει την υποψία ότι έχει προσβληθεί από τη νόσο COVID-19, είναι τεράστιας σημασίας τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους συνανθρώπους του. Οι επιστήμονες εξηγούν τι θα πρέπει να κάνετε εάν έχετε βάσιμους λόγους να πιστεύετε ότι έχει προσβληθεί.
Ο νέος κορονοϊός έφτασε και στη χώρα μας, μέσω της μεγάλης εστίας μόλυνσης στη γειτονική μας Ιταλία. Τώρα πια αυξάνεται ο βαθμός της ετοιμότητας μας ως χώρα, αλλά και το ατομικό μας καθήκον μας να ενημερωθούμε σωστά και χωρίς πανικό, για το τι θα πρέπει να κάνουμε.
Κορωνοϊός: Ποια είναι τα 13 νοσοκομεία αναφοράς σε όλη τη χώρα
Θέσαμε σημαντικά ερωτήματα στον Αναπληρωτή Καθηγητή Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής ΕΚΠΑ, κ. Δημήτριο Παρασκευή. Πρόκειται για τον Έλληνα επιστήμονα, που τέθηκε επικεφαλής της ελληνικής μελέτης για την γενετική ανάλυση του νέου κορωνοϊού.
Ο καθηγητής κ. Παρασκευής, συστήνει να μην υπάρχει πανικός και τονίζει ότι “η υπεύθυνη στάση είναι υπόθεση όλων μας και όχι μόνο των ειδικών ή των επαγγελματιών υγείας. Όλοι έχουμε τον βαθμό της ευθύνης που μας αναλογεί, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον κίνδυνο”, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά μιλώντας στο Iatropedia.gr.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΜΙΔΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Κύριε Καθηγητά,
- Έχω συμπτώματα, πυρετό και βήχα. Επέστρεψα πρόσφατα από χώρα που έχει μεγάλο αριθμό κρουσμάτων, ή ήρθα σε επαφή με άνθρωπο που ταξίδεψε πρόσφατα σε χώρα με μεγάλο αριθμό κρουσμάτων. Τι κάνω;
Όσο ακόμα δεν έχουμε επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ελλάδα, δεν αρκεί να έχουμε μόνο συμπτώματα, αλλά και κάποια πιθανότητα έκθεσης, όπως αναφέρατε και εσείς. Δηλαδή, να έχουμε επαφή με έναν ταξιδιώτη, ή να έχουμε ταξιδέψει σε μία περιοχή που έχει εκτεταμένη διασπορά, όπως η Ιταλία. Σ' αυτή την περίπτωση συστήνεται να επικοινωνήσουμε με έναν επαγγελματία υγείας και τη γραμμή του ΕΟΔΥ και προτιμάται να μείνουμε στο σπίτι μας ώστε να περιορίσουμε ή να μηδενίσουμε τον κίνδυνο έκθεσης για τους συνανθρώπους μας.
- Τι εννοούμε με το “μένουμε σπίτι μας”;
Να μην είμαστε σε στενή επαφή με τα άτομα της οικογένειάς μας ή με τους φίλους μας. Δηλαδή κρατάμε μία απόσταση πάνω από 1 με 2 μέτρα. Έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί ή και να μηδενιστεί ο κίνδυνος έκθεσης των ανθρώπων αυτών. Επίσης προσέχουμε πάρα πολύ όταν φτερνιζόμαστε, όταν βήχουμε. Χρησιμοποιούμε χαρτομάντηλο ή το χέρι μας (το εσωτερικό του αγκώνα) έτσι ώστε να μην εκσφενδονίζονται τα σταγονίδια και θέτουμε άλλους ανθρώπους σε κίνδυνο. Είναι το πρώτο βήμα και μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο να εκθέσουμε τους συνανθρώπους μας στον ιό.
- Το δεύτερο βήμα ποιο είναι; Πάμε σε ιδιώτη γιατρό ή σε νοσοκομείο, ώστε και εμείς να πάρουμε έγκαιρα την ιατρική βοήθεια που χρειαζόμαστε, αλλά να μην εκθέσουμε και άλλους ανθρώπους σε πιθανό κίνδυνο;
Δεν υπάρχει κάποια διάκριση. Επικοινωνούμε με έναν επαγγελματία υγείας, τον οποίο γνωρίζουμε και μας παρακολουθεί.. Προς το παρόν είναι προτιμητέο να επισκεφθούμε ένα Νοσοκομείο Αναφοράς αλλά και ένας ιδιώτης γιατρός μπορεί να μας συμβουλεύσει. Οι γιατροί είναι ενήμεροι έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία και ξέρουν πολύ καλά ποιες ενέργειες θα πρέπει να ακολουθήσουν και πως να διαχειριστούν ένα ύποπτο κρούσμα.
- Δηλαδή, δεν απαιτείται η διάγνωση να γίνει σε νοσοκομείο;
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να επικοινωνήσουμε με επαγγελματία υγείας και τις κατάλληλες υπηρεσίες. Ο επαγγελματίας υγείας θα εκτιμήσει αν ένα περιστατικό αποτελεί “ύποπτο κρούσμα” και θα καθοδηγήσει το εάν θα μείνει σπίτι, κάτω από ποιες προϋποθέσεις, εάν θα το παρακολουθεί στενά κλπ. Μπορεί δηλαδή πριν πάει κανείς στο νοσοκομείο, να επικοινωνήσει πρώτα με έναν επαγγελματία υγείας. Αυτός θα αποφασίσει και θα συστήσει -ανάλογα με τη σοβαρότητα του περιστατικού και το είδος της έκθεσης- τη διακομιδή του σε νοσοκομείο, αλλά και το πώς θα γίνει αυτή η διακομιδή.
- Αν κάποιος έχει την υποψία ότι νοσεί ποιο νοσοκομείο να επιλέξει: Ιδιωτικό ή δημόσιο; Νοσοκομείο αναφοράς, ή οποιοδήποτε εφημερεύον;
Κατ’αρχήν είναι προτιμητέο να επισκεφθεί κάποια από τα Νοσοκομεία Αναφοράς ανά την επικράτεια. Εναλλακτικά μπορεί να συμβουλευθεί ή να επισκεφθεί οποιαδήποτε Μονάδα Παροχής Υγείας. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι να μην υπάρχει πανικός, ή η έντονη ανησυχία που ακούμε ότι υπάρχει στον κόσμο. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Όλοι μας συμμετάσχουμε προκειμένου να προφυλάξουμε τους συνανθρώπους μας, αν νιώθουμε ότι έχουμε κάποια συμπτώματα. Επίσης, είναι προσωπική μας υπόθεση να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από πιθανή έκθεση. Αν τηρούμε τα μέτρα προστασίας και το τι θα πρέπει να κάνουμε αν νιώσουμε ότι έχουμε συμπτώματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, τόσο για εμάς όσο και για τους συνανθρώπους μας.
Κύριε Καθηγητά,
- Έχω συμπτώματα, πυρετό και βήχα. Επέστρεψα πρόσφατα από χώρα που έχει μεγάλο αριθμό κρουσμάτων, ή ήρθα σε επαφή με άνθρωπο που ταξίδεψε πρόσφατα σε χώρα με μεγάλο αριθμό κρουσμάτων. Τι κάνω;
Όσο ακόμα δεν έχουμε επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ελλάδα, δεν αρκεί να έχουμε μόνο συμπτώματα, αλλά και κάποια πιθανότητα έκθεσης, όπως αναφέρατε και εσείς. Δηλαδή, να έχουμε επαφή με έναν ταξιδιώτη, ή να έχουμε ταξιδέψει σε μία περιοχή που έχει εκτεταμένη διασπορά, όπως η Ιταλία. Σ' αυτή την περίπτωση συστήνεται να επικοινωνήσουμε με έναν επαγγελματία υγείας και τη γραμμή του ΕΟΔΥ και προτιμάται να μείνουμε στο σπίτι μας ώστε να περιορίσουμε ή να μηδενίσουμε τον κίνδυνο έκθεσης για τους συνανθρώπους μας.
- Τι εννοούμε με το “μένουμε σπίτι μας”;
Να μην είμαστε σε στενή επαφή με τα άτομα της οικογένειάς μας ή με τους φίλους μας. Δηλαδή κρατάμε μία απόσταση πάνω από 1 με 2 μέτρα. Έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί ή και να μηδενιστεί ο κίνδυνος έκθεσης των ανθρώπων αυτών. Επίσης προσέχουμε πάρα πολύ όταν φτερνιζόμαστε, όταν βήχουμε. Χρησιμοποιούμε χαρτομάντηλο ή το χέρι μας (το εσωτερικό του αγκώνα) έτσι ώστε να μην εκσφενδονίζονται τα σταγονίδια και θέτουμε άλλους ανθρώπους σε κίνδυνο. Είναι το πρώτο βήμα και μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο να εκθέσουμε τους συνανθρώπους μας στον ιό.
- Το δεύτερο βήμα ποιο είναι; Πάμε σε ιδιώτη γιατρό ή σε νοσοκομείο, ώστε και εμείς να πάρουμε έγκαιρα την ιατρική βοήθεια που χρειαζόμαστε, αλλά να μην εκθέσουμε και άλλους ανθρώπους σε πιθανό κίνδυνο;
Δεν υπάρχει κάποια διάκριση. Επικοινωνούμε με έναν επαγγελματία υγείας, τον οποίο γνωρίζουμε και μας παρακολουθεί.. Προς το παρόν είναι προτιμητέο να επισκεφθούμε ένα Νοσοκομείο Αναφοράς αλλά και ένας ιδιώτης γιατρός μπορεί να μας συμβουλεύσει. Οι γιατροί είναι ενήμεροι έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία και ξέρουν πολύ καλά ποιες ενέργειες θα πρέπει να ακολουθήσουν και πως να διαχειριστούν ένα ύποπτο κρούσμα.
- Δηλαδή, δεν απαιτείται η διάγνωση να γίνει σε νοσοκομείο;
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να επικοινωνήσουμε με επαγγελματία υγείας και τις κατάλληλες υπηρεσίες. Ο επαγγελματίας υγείας θα εκτιμήσει αν ένα περιστατικό αποτελεί “ύποπτο κρούσμα” και θα καθοδηγήσει το εάν θα μείνει σπίτι, κάτω από ποιες προϋποθέσεις, εάν θα το παρακολουθεί στενά κλπ. Μπορεί δηλαδή πριν πάει κανείς στο νοσοκομείο, να επικοινωνήσει πρώτα με έναν επαγγελματία υγείας. Αυτός θα αποφασίσει και θα συστήσει -ανάλογα με τη σοβαρότητα του περιστατικού και το είδος της έκθεσης- τη διακομιδή του σε νοσοκομείο, αλλά και το πώς θα γίνει αυτή η διακομιδή.
- Αν κάποιος έχει την υποψία ότι νοσεί ποιο νοσοκομείο να επιλέξει: Ιδιωτικό ή δημόσιο; Νοσοκομείο αναφοράς, ή οποιοδήποτε εφημερεύον;
Κατ’αρχήν είναι προτιμητέο να επισκεφθεί κάποια από τα Νοσοκομεία Αναφοράς ανά την επικράτεια. Εναλλακτικά μπορεί να συμβουλευθεί ή να επισκεφθεί οποιαδήποτε Μονάδα Παροχής Υγείας. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι να μην υπάρχει πανικός, ή η έντονη ανησυχία που ακούμε ότι υπάρχει στον κόσμο. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Όλοι μας συμμετάσχουμε προκειμένου να προφυλάξουμε τους συνανθρώπους μας, αν νιώθουμε ότι έχουμε κάποια συμπτώματα. Επίσης, είναι προσωπική μας υπόθεση να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από πιθανή έκθεση. Αν τηρούμε τα μέτρα προστασίας και το τι θα πρέπει να κάνουμε αν νιώσουμε ότι έχουμε συμπτώματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, τόσο για εμάς όσο και για τους συνανθρώπους μας.
\ΜΑΣΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Κύριε Καθηγητά,
- Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά -και εδώ και στο εξωτερικό- σχετικά με τη χρήση των μασκών. Τελευταία παρατηρείται και στην Ελλάδα το φαινόμενο της εξαφάνισής τους από τα φαρμακεία. Έχει νόημα να έχει κάποιος "απόθεμα μασκών" στο σπίτι του, ή δεν προστατεύουν, όπως έχει λεχθεί;
Έχετε δίκιο. Οι μάσκες χρειάζονται μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Αν δηλαδή υπάρχει ύποπτο κρούσμα συστήνεται η χορήγηση απλής χειρουργικής μάσκας ή για τους επαγγελματίες υγείας. Ως μέτρο πρόληψης για να μην κολλήσει κάποιος και εκτεθεί στον ιό, δεν είναι πολύ αποτελεσματικό μέτρο. Η προστασία που παρέχει δηλαδή, δεν είναι απόλυτη. Δεν σημαίνει ότι κάποιος που φοράει τη μάσκα δεν θα κολλήσει τον ιό. Παρ' όλα αυτά, όπως το θέσατε κι εσείς, για λόγους ψυχολογικούς κάποιοι συνάνθρωποι μας θεωρούν ότι μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να προφυλαχθούν και παρ' ότι δεν συστήνεται, τη χρησιμοποιούν. Όλα αυτά είναι ανθρώπινα, είναι κατανοητά, και σε μια πιθανή κρίση και απειλή υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα. Να δώσουμε, όμως, τη συμβουλή ότι είναι χρήσιμο να μην χρησιμοποιούμε τις μάσκες σε περιστάσεις που δεν συστήνονται, έτσι ώστε να υπάρχει επάρκεια για τις περιπτώσεις που πραγματικά βοηθούν.
ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
- Πόσο σας ανησυχούν οι τελευταίες εξελίξεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο;
Δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη ανησυχία. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να είμαστε εις θέση να διαγνώσουμε έγκαιρα κάθε νέο κρούσμα στην χώρα μας και να περιορίσουμε τη διασπορά. Θα έχουμε καταφέρει τότε να έχουμε ελάχιστο αριθμό κρουσμάτων, ελάχιστα σοβαρά περιστατικά και μηδενικό αριθμό θανάτων.
- Ισχύει ότι τα μέτρα στις πύλες εισόδου των χωρών με τη θερμομέτρηση των ταξιδιωτών είναι αναποτελεσματικά; Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αυτό, όπως το εξήγησε και ο κ. Τσιόδρας, και σε παλιότερες επιδημίες όπως στην επιδημία της γρίπης, η θερμομέτρηση δεν είναι κάτι που είναι αποτελεσματικό. Δεν είναι κάτι που εξασφαλίζει με μεγάλη πιθανότητα τη διάγνωση των κρουσμάτων που έχουν μολυνθεί από τον συγκεκριμένο ιό. Δεν είναι κάτι καινούργιο, που ισχύει μόνο με τον κορωνοϊό. Ισχύει και με τη γρίπη. Γιατί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων μπορεί να μην έχει αναπτύξει ακόμα συμπτώματα πυρετού.
- Λένε πάντως για το νέο κορωνοϊό και για τη νόσο COVID-19, ότι είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτος ο χρόνος της επώασης, αλλά και ο χρόνος που εκδηλώνονται τα συμπτώματα. Υπάρχουν, μάλιστα και οι ασυμπτωματικές μεταδόσεις. Δεν υπάρχει εδώ κάτι καινούργιο;
Επίσης, πολύ καίρια ερωτήματα αυτά. Από τη στιγμή που πρόκειται για έναν νέο ιό, οι γνώσεις μας στην αρχή της επιδημίας είναι σχετικά περιορισμένες. Άρα οι γνώσεις μας αποκτούνται κατά τη μελέτη των περιστατικών: το πότε μεταδίδουν, το ποιος είναι ο χρόνος που αναπτύσσουν συμπτώματα κ.ο.κ. Άρα λοιπόν δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, ή κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Και στην περίπτωση με την επιδημία SARS χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να καταλήξουμε με αξιοπιστία, ποιο είναι το ελάχιστο, ποιο είναι το μέγιστο της περιόδου επώασης πότε ακριβώς εμφανίζονται συμπτώματα. Φαίνεται από μελέτες και από περιγραφή συμπτωμάτων και γενικά από τη μελέτη της επιδημίας στην Κίνα, ότι συμβαίνουν κάποιες μεταδόσεις σε ασυμπτωματική περίοδο. Μάλλον, όμως, η πιθανότητα να συμβούν μεταδόσεις κατά την ασυμπτωματική περίοδο είναι μικρή. Τα λέμε όλα αυτά με επιφύλαξη, γιατί η γνώση δεν είναι ακόμα πολύ καλά τεκμηριωμένη, με δεδομένο ότι είναι κάτι καινούργιο.
Κύριε Καθηγητά,
- Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά -και εδώ και στο εξωτερικό- σχετικά με τη χρήση των μασκών. Τελευταία παρατηρείται και στην Ελλάδα το φαινόμενο της εξαφάνισής τους από τα φαρμακεία. Έχει νόημα να έχει κάποιος "απόθεμα μασκών" στο σπίτι του, ή δεν προστατεύουν, όπως έχει λεχθεί;
Έχετε δίκιο. Οι μάσκες χρειάζονται μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Αν δηλαδή υπάρχει ύποπτο κρούσμα συστήνεται η χορήγηση απλής χειρουργικής μάσκας ή για τους επαγγελματίες υγείας. Ως μέτρο πρόληψης για να μην κολλήσει κάποιος και εκτεθεί στον ιό, δεν είναι πολύ αποτελεσματικό μέτρο. Η προστασία που παρέχει δηλαδή, δεν είναι απόλυτη. Δεν σημαίνει ότι κάποιος που φοράει τη μάσκα δεν θα κολλήσει τον ιό. Παρ' όλα αυτά, όπως το θέσατε κι εσείς, για λόγους ψυχολογικούς κάποιοι συνάνθρωποι μας θεωρούν ότι μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να προφυλαχθούν και παρ' ότι δεν συστήνεται, τη χρησιμοποιούν. Όλα αυτά είναι ανθρώπινα, είναι κατανοητά, και σε μια πιθανή κρίση και απειλή υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα. Να δώσουμε, όμως, τη συμβουλή ότι είναι χρήσιμο να μην χρησιμοποιούμε τις μάσκες σε περιστάσεις που δεν συστήνονται, έτσι ώστε να υπάρχει επάρκεια για τις περιπτώσεις που πραγματικά βοηθούν.
ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
- Πόσο σας ανησυχούν οι τελευταίες εξελίξεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο;
Δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη ανησυχία. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να είμαστε εις θέση να διαγνώσουμε έγκαιρα κάθε νέο κρούσμα στην χώρα μας και να περιορίσουμε τη διασπορά. Θα έχουμε καταφέρει τότε να έχουμε ελάχιστο αριθμό κρουσμάτων, ελάχιστα σοβαρά περιστατικά και μηδενικό αριθμό θανάτων.
- Ισχύει ότι τα μέτρα στις πύλες εισόδου των χωρών με τη θερμομέτρηση των ταξιδιωτών είναι αναποτελεσματικά; Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αυτό, όπως το εξήγησε και ο κ. Τσιόδρας, και σε παλιότερες επιδημίες όπως στην επιδημία της γρίπης, η θερμομέτρηση δεν είναι κάτι που είναι αποτελεσματικό. Δεν είναι κάτι που εξασφαλίζει με μεγάλη πιθανότητα τη διάγνωση των κρουσμάτων που έχουν μολυνθεί από τον συγκεκριμένο ιό. Δεν είναι κάτι καινούργιο, που ισχύει μόνο με τον κορωνοϊό. Ισχύει και με τη γρίπη. Γιατί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων μπορεί να μην έχει αναπτύξει ακόμα συμπτώματα πυρετού.
- Λένε πάντως για το νέο κορωνοϊό και για τη νόσο COVID-19, ότι είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτος ο χρόνος της επώασης, αλλά και ο χρόνος που εκδηλώνονται τα συμπτώματα. Υπάρχουν, μάλιστα και οι ασυμπτωματικές μεταδόσεις. Δεν υπάρχει εδώ κάτι καινούργιο;
Επίσης, πολύ καίρια ερωτήματα αυτά. Από τη στιγμή που πρόκειται για έναν νέο ιό, οι γνώσεις μας στην αρχή της επιδημίας είναι σχετικά περιορισμένες. Άρα οι γνώσεις μας αποκτούνται κατά τη μελέτη των περιστατικών: το πότε μεταδίδουν, το ποιος είναι ο χρόνος που αναπτύσσουν συμπτώματα κ.ο.κ. Άρα λοιπόν δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, ή κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Και στην περίπτωση με την επιδημία SARS χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να καταλήξουμε με αξιοπιστία, ποιο είναι το ελάχιστο, ποιο είναι το μέγιστο της περιόδου επώασης πότε ακριβώς εμφανίζονται συμπτώματα. Φαίνεται από μελέτες και από περιγραφή συμπτωμάτων και γενικά από τη μελέτη της επιδημίας στην Κίνα, ότι συμβαίνουν κάποιες μεταδόσεις σε ασυμπτωματική περίοδο. Μάλλον, όμως, η πιθανότητα να συμβούν μεταδόσεις κατά την ασυμπτωματική περίοδο είναι μικρή. Τα λέμε όλα αυτά με επιφύλαξη, γιατί η γνώση δεν είναι ακόμα πολύ καλά τεκμηριωμένη, με δεδομένο ότι είναι κάτι καινούργιο.
ΠΗΓΗ:
https://www.iatropedia.gr/eidiseis/koronoios-pistevo-oti-echo-nosisei-ti-prepei-na-kano-ta-prota-vimata-prin-ti-diagnosi/127462/(accessed 13.3.20)
Κορωνοϊός: Συμπτώματα, μετάδοση και μέτρα προστασίας – Συνοπτικά τι πρέπει να ξέρετε
Οι κορωνοϊοί είναι μια μεγάλη οικογένεια ιών που μπορεί να προσβάλλουν τόσο τα ζώα, όσο και τον άνθρωπο. Στον άνθρωπο είναι γνωστό ότι αρκετοί κορωνοϊοί προκαλούν αναπνευστικές λοιμώξεις που κυμαίνονται από το κοινό κρυολόγημα έως πιο σοβαρές ασθένειες, όπως το Αναπνευστικό Σύνδρομο της Μέσης Ανατολής (MERS) και το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (SARS). Ο πιο πρόσφατος κορωνοϊός από την Κίνα προκαλεί τη νόσο COVID-19.
Τι είναι η νόσος COVID-19
Η COVID-19 είναι η λοιμώδης νόσος που προκαλείται από τον πρόσφατα ανακαλυφθέντα κορωνοϊό στην Κίνα. Αυτός ο νέος κορονοϊός και η σχετική νόσος ήταν άγνωστα πριν από την έναρξη της επιδημίας στην Wuhan της Κίνας, τον Δεκέμβριο του 2019.
Κορωνοϊός: Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου COVID-19
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι:
πυρετός
κούραση
ξηρός βήχας
Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν και:
πόνους γενικά στο σώμα
ρινική συμφόρηση
ρινική καταρροή
πονόλαιμο
διάρροια
Αυτά τα συμπτώματα είναι συνήθως ήπια και εξελίσσονται σταδιακά. Μερικοί άνθρωποι μολύνονται αλλά δεν εμφανίζουν συμπτώματα και δεν αισθάνονται άρρωστοι. Οι περισσότεροι (περίπου 80%) αναρρώνουν από την ασθένεια χωρίς να χρειάζονται ειδική θεραπεία. Περίπου 1 στους 6 που προσβάλλονται με τη νόσο COVID-19 ασθενεί σοβαρά και αναπτύσσει δυσκολία στην αναπνοή. Οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας, όπως υψηλή αρτηριακή πίεση, καρδιακά προβλήματα και διαβήτη, είναι πιο πιθανό να ασθενήσουν βαρύτερα. Περίπου το 2% των ατόμων με κορωνοϊό πεθαίνει. Οι ασθενείς με πυρετό, βήχα και δυσκολία στην αναπνοή επιβάλλεται να αναζητήσουν άμεσα ιατρική φροντίδα.
Καθαρίζετε τα χέρια σας με αλκοολούχο διάλυμα, ή να τα πλένετε καλά με σαπούνι και νερό. Το πλύσιμο των χεριών σας με σαπούνι και νερό ή με αλκοολούχο διάλυμα σκοτώνει τους ιούς.
Διατηρείτε απόσταση τουλάχιστον 1 μέτρου από οποιονδήποτε βήχει ή φτερνίεται. Όταν κάποιος βήχει ή φτερνίζεταιι ψεκάζει μικρά σταγονίδια υγρού από την μύτη ή το στόμα τους που μπορεί να περιέχουν τον κορωνοϊό.
Μην αγγίζετε τα μάτια, την μύτη και το στόμα. Τα χέρια αγγίζουν πολλές επιφάνειες και μπορεί από εκεί να μεταφέρουν τον ιό στα μάτια, την μύτη, ή το στόμα σας. Από εκεί, ο ιός μπορεί να εισέλθει στο σώμα σας.
Βεβαιωθείτε ότι εσείς και οι άνθρωποι γύρω σας ακολουθείτε καλή υγιεινή του αναπνευστικού συστήματος. Αυτό σημαίνει να καλύπτετε το στόμα και την μύτη σας με τον λυγισμένο αγκώνα, όταν βήχετε ή φτερνίζεστε.
Μείνετε στο σπίτι εάν αισθάνεστε αδιαθεσία. Εάν έχετε πυρετό, βήχα και δυσκολία στην αναπνοή, ζητήστε άμεσα ιατρική βοήθεια.
Μείνετε ενημερωμένοι για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τη νόσο COVID-19.
πυρετός
κούραση
ξηρός βήχας
Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν και:
πόνους γενικά στο σώμα
ρινική συμφόρηση
ρινική καταρροή
πονόλαιμο
διάρροια
Αυτά τα συμπτώματα είναι συνήθως ήπια και εξελίσσονται σταδιακά. Μερικοί άνθρωποι μολύνονται αλλά δεν εμφανίζουν συμπτώματα και δεν αισθάνονται άρρωστοι. Οι περισσότεροι (περίπου 80%) αναρρώνουν από την ασθένεια χωρίς να χρειάζονται ειδική θεραπεία. Περίπου 1 στους 6 που προσβάλλονται με τη νόσο COVID-19 ασθενεί σοβαρά και αναπτύσσει δυσκολία στην αναπνοή. Οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας, όπως υψηλή αρτηριακή πίεση, καρδιακά προβλήματα και διαβήτη, είναι πιο πιθανό να ασθενήσουν βαρύτερα. Περίπου το 2% των ατόμων με κορωνοϊό πεθαίνει. Οι ασθενείς με πυρετό, βήχα και δυσκολία στην αναπνοή επιβάλλεται να αναζητήσουν άμεσα ιατρική φροντίδα.
Κορωνοϊός: Πώς μεταδίδεται η νόσος COVID-19
Οι άνθρωποι μπορεί να κολλήσουν την COVID-19 από άλλα άτομα που είναι ήδη ασθενείς. Η νόσος μπορεί να εξαπλωθεί από άτομο σε άτομο μέσω μικρών σταγονιδίων από την μύτη ή το στόμα που εξαπλώνονται όταν ένα άτομο με COVID-19 βήχει, φτερνίζεται, ή εκπνέει. Αυτά τα σταγονίδια προσγειώνονται σε αντικείμενα και επιφάνειες γύρω από το άτομο. Άλλοι άνθρωποι τότε κολλούν τον κορωνοϊό αγγίζοντας αυτά τα αντικείμενα ή επιφάνειες, και εν συνεχεία αγγίζοντας τα μάτια, την μύτη, ή το στόμα τους. Οι άνθρωποι μπορούν επίσης να κολλήσουν κορωνοϊό εάν εισπνεύσουν σταγονίδια από ένα άτομο με COVID-19 που βήχει, φτερνίζεται, ή εκπνέει σταγονίδια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σημαντικό να παραμένετε περισσότερο από ένα μέτρο μακριά από έναν ασθενή με κορωνοϊό.
Οι άνθρωποι μπορεί να κολλήσουν την COVID-19 από άλλα άτομα που είναι ήδη ασθενείς. Η νόσος μπορεί να εξαπλωθεί από άτομο σε άτομο μέσω μικρών σταγονιδίων από την μύτη ή το στόμα που εξαπλώνονται όταν ένα άτομο με COVID-19 βήχει, φτερνίζεται, ή εκπνέει. Αυτά τα σταγονίδια προσγειώνονται σε αντικείμενα και επιφάνειες γύρω από το άτομο. Άλλοι άνθρωποι τότε κολλούν τον κορωνοϊό αγγίζοντας αυτά τα αντικείμενα ή επιφάνειες, και εν συνεχεία αγγίζοντας τα μάτια, την μύτη, ή το στόμα τους. Οι άνθρωποι μπορούν επίσης να κολλήσουν κορωνοϊό εάν εισπνεύσουν σταγονίδια από ένα άτομο με COVID-19 που βήχει, φτερνίζεται, ή εκπνέει σταγονίδια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σημαντικό να παραμένετε περισσότερο από ένα μέτρο μακριά από έναν ασθενή με κορωνοϊό.
Μπορεί ο κορωνοϊός που προκαλεί τη νόσο COVID-19 να μεταδοθεί μέσω του αέρα;
Μελέτες μέχρι σήμερα δείχνουν ότι ο κορωνοϊός που προκαλεί τη νόσο COVID-19 μεταδίδεται κυρίως μέσω επαφής με σταγονίδια αναπνοής και όχι μέσω του αέρα.
Μπορεί ο κορωνοϊός να μεταδοθεί από άτομο που δεν έχει συμπτώματα;
Ο κύριος τρόπος εξάπλωσης της νόσου είναι μέσω των σταγονιδίων του αναπνευστικού που εκτοξεύονται από κάποιον που βήχει. Ο κίνδυνος να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από κάποιον που δεν έχει καθόλου συμπτώματα είναι πολύ χαμηλός. Ωστόσο, πολλοί ασθενείς με κορωνοϊό αντιμετωπίζουν μόνο ήπια συμπτώματα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της νόσου. Είναι επομένως πιθανό να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από κάποιον που έχει, για παράδειγμα, έναν ήπιο βήχα και δεν αισθάνεται ιδιαίτερα άρρωστος.
Μελέτες μέχρι σήμερα δείχνουν ότι ο κορωνοϊός που προκαλεί τη νόσο COVID-19 μεταδίδεται κυρίως μέσω επαφής με σταγονίδια αναπνοής και όχι μέσω του αέρα.
Μπορεί ο κορωνοϊός να μεταδοθεί από άτομο που δεν έχει συμπτώματα;
Ο κύριος τρόπος εξάπλωσης της νόσου είναι μέσω των σταγονιδίων του αναπνευστικού που εκτοξεύονται από κάποιον που βήχει. Ο κίνδυνος να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από κάποιον που δεν έχει καθόλου συμπτώματα είναι πολύ χαμηλός. Ωστόσο, πολλοί ασθενείς με κορωνοϊό αντιμετωπίζουν μόνο ήπια συμπτώματα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της νόσου. Είναι επομένως πιθανό να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από κάποιον που έχει, για παράδειγμα, έναν ήπιο βήχα και δεν αισθάνεται ιδιαίτερα άρρωστος.
Κορωνοϊός: Γίνεται να μεταδοθεί από τα κόπρανα κάποιου με την ασθένεια;
Ο κίνδυνος να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από τα κόπρανα μολυσμένου προσώπου φαίνεται να είναι χαμηλός. Αν και οι αρχικές έρευνες υποδεικνύουν ότι ο κορωνοϊός μπορεί να υπάρχει σε κόπρανα σε ορισμένες περιπτώσεις, η διάδοση μέσω αυτής της διαδρομής δεν αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της έξαρσης. Επειδή, ωστόσο, μπορεί να είναι πιθανό να μεταδοθεί και με αυτόν τον τρόπο ο κορωνοϊός, είναι ακόμα ένας λόγος για να καθαρίζετε τα χέρια σας τακτικά μετά την τουαλέτα και πάντα πριν φάτε.
Ο κίνδυνος να κολλήσετε τη νόσο COVID-19 από τα κόπρανα μολυσμένου προσώπου φαίνεται να είναι χαμηλός. Αν και οι αρχικές έρευνες υποδεικνύουν ότι ο κορωνοϊός μπορεί να υπάρχει σε κόπρανα σε ορισμένες περιπτώσεις, η διάδοση μέσω αυτής της διαδρομής δεν αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της έξαρσης. Επειδή, ωστόσο, μπορεί να είναι πιθανό να μεταδοθεί και με αυτόν τον τρόπο ο κορωνοϊός, είναι ακόμα ένας λόγος για να καθαρίζετε τα χέρια σας τακτικά μετά την τουαλέτα και πάντα πριν φάτε.
Κορωνοϊός: Γίνεται να μεταδοθεί απευθείας από μολυσμένο ζώο;
Λεπτομερείς έρευνες διαπίστωσαν ότι η νόσος SARS-CoV μεταδόθηκε από γάτες ράτσας civet σε ανθρώπους στην Κίνα το 2002 και η νόσος MERS-CoV από καμήλες ράτσας dromedary σε ανθρώπους στη Σαουδική Αραβία το 2012. Διάφοροι γνωστοί κορωνοϊοί κυκλοφορούν σε ζώα που δεν έχουν ακόμη μολύνει τους ανθρώπους. Καθώς η επιτήρηση βελτιώνεται σε όλο τον κόσμο, είναι πιθανό να εντοπιστούν περισσότεροι κορωνοϊοί στο μέλλον.
Η ζωική πηγή του κορωνοϊού COVID-19 δεν έχει ακόμη εντοπιστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να κολλήσετε τη νόσο από οποιοδήποτε ζώο, ή από το κατοικίδιό σας. Είναι πιθανό ότι μια ζωική πηγή από μια αγορά ζωντανών ζώων στην Κίνα να ήταν υπεύθυνη για ορισμένες από τις πρώτες αναφερθείσες λοιμώξεις σε ανθρώπους. Πρέπει γενικά να αποφεύγεται η κατανάλωση ωμών ή ανεπαρκώς μαγειρεμένων ζωικών προϊόντων. Το νωπό κρέας, το γάλα ή τα όργανα των ζώων θα πρέπει να χειρίζονται με προσοχή, για να αποφεύγεται η διασταυρούμενη μόλυνση με άψητα τρόφιμα.
Κορωνοϊός: Μέτρα προστασίας απέναντι στη νόσο COVID-19
Λεπτομερείς έρευνες διαπίστωσαν ότι η νόσος SARS-CoV μεταδόθηκε από γάτες ράτσας civet σε ανθρώπους στην Κίνα το 2002 και η νόσος MERS-CoV από καμήλες ράτσας dromedary σε ανθρώπους στη Σαουδική Αραβία το 2012. Διάφοροι γνωστοί κορωνοϊοί κυκλοφορούν σε ζώα που δεν έχουν ακόμη μολύνει τους ανθρώπους. Καθώς η επιτήρηση βελτιώνεται σε όλο τον κόσμο, είναι πιθανό να εντοπιστούν περισσότεροι κορωνοϊοί στο μέλλον.
Η ζωική πηγή του κορωνοϊού COVID-19 δεν έχει ακόμη εντοπιστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να κολλήσετε τη νόσο από οποιοδήποτε ζώο, ή από το κατοικίδιό σας. Είναι πιθανό ότι μια ζωική πηγή από μια αγορά ζωντανών ζώων στην Κίνα να ήταν υπεύθυνη για ορισμένες από τις πρώτες αναφερθείσες λοιμώξεις σε ανθρώπους. Πρέπει γενικά να αποφεύγεται η κατανάλωση ωμών ή ανεπαρκώς μαγειρεμένων ζωικών προϊόντων. Το νωπό κρέας, το γάλα ή τα όργανα των ζώων θα πρέπει να χειρίζονται με προσοχή, για να αποφεύγεται η διασταυρούμενη μόλυνση με άψητα τρόφιμα.
Κορωνοϊός: Μέτρα προστασίας απέναντι στη νόσο COVID-19
Καθαρίζετε τα χέρια σας με αλκοολούχο διάλυμα, ή να τα πλένετε καλά με σαπούνι και νερό. Το πλύσιμο των χεριών σας με σαπούνι και νερό ή με αλκοολούχο διάλυμα σκοτώνει τους ιούς.
Διατηρείτε απόσταση τουλάχιστον 1 μέτρου από οποιονδήποτε βήχει ή φτερνίεται. Όταν κάποιος βήχει ή φτερνίζεταιι ψεκάζει μικρά σταγονίδια υγρού από την μύτη ή το στόμα τους που μπορεί να περιέχουν τον κορωνοϊό.
Μην αγγίζετε τα μάτια, την μύτη και το στόμα. Τα χέρια αγγίζουν πολλές επιφάνειες και μπορεί από εκεί να μεταφέρουν τον ιό στα μάτια, την μύτη, ή το στόμα σας. Από εκεί, ο ιός μπορεί να εισέλθει στο σώμα σας.
Βεβαιωθείτε ότι εσείς και οι άνθρωποι γύρω σας ακολουθείτε καλή υγιεινή του αναπνευστικού συστήματος. Αυτό σημαίνει να καλύπτετε το στόμα και την μύτη σας με τον λυγισμένο αγκώνα, όταν βήχετε ή φτερνίζεστε.
Μείνετε στο σπίτι εάν αισθάνεστε αδιαθεσία. Εάν έχετε πυρετό, βήχα και δυσκολία στην αναπνοή, ζητήστε άμεσα ιατρική βοήθεια.
Μείνετε ενημερωμένοι για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τη νόσο COVID-19.
Κορωνοϊός: Αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά;
Όχι. Τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν ενάντια στους ιούς, αλλά μόνο σε βακτηριακές λοιμώξεις. Η νόσος COVID-19 προκαλείται από έναν ιό (κορωνοϊός), οπότε τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν. Τα αντιβιοτικά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως μέσο πρόληψης ή θεραπείας για τη νόσο COVID-19. Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σύμφωνα με τις οδηγίες ενός γιατρού για τη θεραπεία μιας βακτηριακής λοίμωξης.
Όχι. Τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν ενάντια στους ιούς, αλλά μόνο σε βακτηριακές λοιμώξεις. Η νόσος COVID-19 προκαλείται από έναν ιό (κορωνοϊός), οπότε τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν. Τα αντιβιοτικά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως μέσο πρόληψης ή θεραπείας για τη νόσο COVID-19. Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σύμφωνα με τις οδηγίες ενός γιατρού για τη θεραπεία μιας βακτηριακής λοίμωξης.
Κορωνοϊός: Πρέπει να φοράω χειρουργική μάσκα για να προστατευτώ;
Τα άτομα που δεν έχουν αναπνευστικά συμπτώματα, όπως ο βήχας, δεν χρειάζεται να φορούν μάσκα. Ο ΠΟΥ συστήνει τη χρήση μάσκας για άτομα που έχουν συμπτώματα και για εκείνους που φροντίζουν άτομα που έχουν συμπτώματα, όπως βήχα και πυρετό. Η χρήση μάσκας είναι ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και τους ανθρώπους που φροντίζουν κάποιον (στο σπίτι ή σε ιατρείο).
Ο ΠΟΥ συστήνει την ορθολογική χρήση της ιατρικής μάσκας για να αποφευχθεί η περιττή σπατάλη πολύτιμων πόρων και η εσφαλμένη χρήση μάσκας. Χρησιμοποιήστε μάσκα μόνο εάν έχετε αναπνευστικά συμπτώματα (βήχα ή φτάρνισμα), ή έχετε υποψία μόλυνσης με COVID-19 με ήπια συμπτώματα, ή αν φροντίζετε κάποιον με υποψία μόλυνσης.
Κορωνοϊός: Πόση είναι η χρονική διάρκεια επώασης της νόσου COD-19
Ως "περίοδος επώασης" νοείται ο χρόνος από την στιγμή που κολλάει κανείς τη νόσο μέχρι τη στιγμή που εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα. Οι περισσότερες εκτιμήσεις της περιόδου επώασης για τη νόσο COVID-19 κυμαίνονται από 1-14 ημέρες, συνήθως περίπου πέντε ημέρες.
Πηγή:
Τα άτομα που δεν έχουν αναπνευστικά συμπτώματα, όπως ο βήχας, δεν χρειάζεται να φορούν μάσκα. Ο ΠΟΥ συστήνει τη χρήση μάσκας για άτομα που έχουν συμπτώματα και για εκείνους που φροντίζουν άτομα που έχουν συμπτώματα, όπως βήχα και πυρετό. Η χρήση μάσκας είναι ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και τους ανθρώπους που φροντίζουν κάποιον (στο σπίτι ή σε ιατρείο).
Ο ΠΟΥ συστήνει την ορθολογική χρήση της ιατρικής μάσκας για να αποφευχθεί η περιττή σπατάλη πολύτιμων πόρων και η εσφαλμένη χρήση μάσκας. Χρησιμοποιήστε μάσκα μόνο εάν έχετε αναπνευστικά συμπτώματα (βήχα ή φτάρνισμα), ή έχετε υποψία μόλυνσης με COVID-19 με ήπια συμπτώματα, ή αν φροντίζετε κάποιον με υποψία μόλυνσης.
Κορωνοϊός: Πόση είναι η χρονική διάρκεια επώασης της νόσου COD-19
Ως "περίοδος επώασης" νοείται ο χρόνος από την στιγμή που κολλάει κανείς τη νόσο μέχρι τη στιγμή που εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα. Οι περισσότερες εκτιμήσεις της περιόδου επώασης για τη νόσο COVID-19 κυμαίνονται από 1-14 ημέρες, συνήθως περίπου πέντε ημέρες.
Πηγή:
https://www.iatropedia.gr/ygeia/koronoios-symptomata-metadosi-kai-metra-prostasias-synoptika-ti-prepei-na-kserete/127443/(accessed 13.3.20)
Saturday, 7 March 2020
The guilty-all-the-time generation: How 96% of women feel ashamed at least once a day
By LOUISE ECCLES FOR THE DAILY MAIL
If you skipped the gym or forgot to phone your mother this week, you are probably feeling guilty right now.
Especially, it seems, if you are a woman.
A survey has found that more than 96 per cent of women feel guilty at least once a day, while for almost half, the feeling strikes up to four times a day.
Dubbed the GAT (guilty all the time) generation, the study found women beat themselves up daily about their friendships, relationships, work and body shape.
It also discovered that almost half of respondents were kept awake at night by guilt, while three quarters said they had experienced more guilt since giving birth.
Racked: Actress Jessica Alba (left) has spoken about her guilt, while author Erica Jong said: ‘Show me a woman who doesn’t feel guilty and I will show you a man’
Eating unhealthily topped the list of causes, followed by not spending enough time with family and neglecting work.
Susan Carrell, author of Escaping Toxic Guilt, said: ‘Women feel guilt when they don’t think they are being good enough in their various roles – especially as wife, mother and daughter.
‘That’s because familial, cultural and religious tenets teach women that being “good” is the most important thing.
‘When a woman feels she is not putting another first, she quickly feels like she’s doing something bad, then guilt rushes in.’
But it would appear that members of the opposite sex do not punish themselves in quite the same way.
Of the 1,324 women and 55 men questioned by Stylist magazine, 92 per cent claimed that men felt less guilt than women.
It echoes the sentiments of feminist writer Erica Jong who famously said: ‘Show me a woman who doesn’t feel guilty and I will show you a man’.
‘Men tend to externalise faults. They fail an exam because “the room was too hot” while women are more likely to internalise faults and would be more likely to admit to feeling guilty because “I am stupid”’
Experts claim the difference is because women blame themselves for their failures, while men point the finger at external factors.
Dr Cynthia McVey, head of psychology at Glasgow Caledonian University, said: ‘Men tend to externalise faults. They fail an exam because “the room was too hot” while women are more likely to internalise faults and would be more likely to admit to feeling guilty because “I am stupid”.’
Among the reasons women gave for feeling guilty were not recycling and being grumpy with loved ones.
Lynette Alle, from The Women’s Coaching Company, said: ‘Our mothers and grandmothers worried about bombs dropping, food rationing, children going away to the country for their own safety.
‘We have our own set of issues now – the financial crisis, a sophisticated terror threat – but these don’t seem to impact our lives much, so we worry about smaller things within our control.’
And even A-list celebrities are victims of the GAT generation.
Actress Jessica Alba, 29, said that whenever she acted ‘tough’ with people, she was racked with guilt.
She said: ‘I’m a typical Catholic. I feel guilty about everything and spend all my time apologising.’
SOURCE:
https://www.dailymail.co.uk/femail/article-1342075/The-guilty-time-generation-How-96-women-feel-ashamed-day.html(accessed 7.3.20)
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ γ…
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας.
Θέμα του φετινού εορτασμού (2019) είναι: «Ισότητα στην Τεχνολογία, Καινοτομία για την Αλλαγή» («Think Equal, Build Smart, Innovate for Change»). Στο μήνυμά του ο γ.γ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες επισημαίνει, μεταξύ άλλων: «Πρέπει να βρούμε καινοτόμους τρόπους επαναπροσδιορισμού και ανοικοδόμησης του κόσμου μας, έτσι ώστε να λειτουργεί για όλους. Οι γυναίκες φορείς λήψης αποφάσεων σε τομείς όπως ο αστικός σχεδιασμός, οι μεταφορές και οι δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να αυξήσουν την πρόσβαση των γυναικών, να αποτρέψουν την παρενόχληση και τη βία και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής όλων».
Η ιστορική διαδρομή
Η ιστορική διαδρομή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το περιστατικό αυτό αμφισβητείται σήμερα από μερίδα αμερικανών ιστορικών και χαρακτηρίζεται μύθος.
Με αφετηρία τις ΗΠΑ, ο εορτασμός διεθνοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά την διάρκεια δευτέρου συνεδρίου του γυναικείου τμήματος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής), που έγινε στην Κοπεγχάγη (26-27 Αυγούστου 1910). Οι 100 σύνεδροι από 17 χώρες υιοθέτησαν την πρόταση τριών γερμανίδων (Λουίζ Τσιτς, Κλάρα Τσέτκιν και Κέτε Ντούνκερ) να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, που θα περιλάμβανε και το εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε το καθολικό ζητούμενο για τις γυναίκες όλου του κόσμου.
Στις 19 Μαρτίου 1911 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ελβετία και την Δανία. Κοινός τόπος και στις τέσσερις χώρες ήταν η ψήφος στις γυναίκες και η ανάδειξη των γυναικών σε δημόσια αξιώματα. Οι αμερικανίδες συνέχιζαν να γιορτάζουν την δική τους εθνική ημέρα την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. Το 1914, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στην Γερμανία στις 8 Μαρτίου – είτε επειδή ήταν Κυριακή είτε σε ανάμνηση της απεργίας του 1857 στην Νέα Υόρκη- και έκτοτε καθιερώθηκε η ημερομηνία αυτή για τον εορτασμό και υιοθετήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον ΟΗΕ.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Αργία μόνο για τις γυναίκες καθιερώθηκε στην Κίνα μετά την επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσε Τουνγκ. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό και διεκδικητικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπάθειας και αγάπης των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η οποίας από το 1977 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Φεμινιστική Απεργία
Γυναίκες από όλη την Ελλάδα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να διοργανώσουν για πρώτη φορά τη «Φεμινιστική Απεργία», ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας (8 Μαρτίου 2019).
Οι εργαζόμενες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αγρότισσες, φοιτήτριες, μαθήτριες και όλες τις γυναίκες, καλούνται να σταματήσουν την εργασία και τα μαθήματα, να μην προχωρήσουν σε αγορές και να απέχουν από τις ενδοοικογενειακές υποχρεώσεις για ολόκληρη την ημέρα. Παράλληλα, καλούνται να πουν «STOP» στις γυναικοκτονίες, όχι στον σεξισμό και την έμφυλη βία και τις διακρίσεις, στην ελαστική εργασία και τα αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα.
Η κεντρική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στις 2μ.μ, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Συμμετοχή στην «Φεμινιστική Απεργία» δήλωσαν, μεταξύ άλλων, η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΕ και τα τμήματα γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΚΙΔΗΣΟ και των Οικολόγων Πρασίνων.
Η «Φεμινιστική Απεργία» ξεκίνησε από το 2016, ως Διεθνής Απεργία των Γυναικών, με πρωτοβουλία φεμινιστικών οργανώσεων από χώρες τις Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής και της Αμερικής. Στις ΗΠΑ είναι γνωστή ως «Ημέρα χωρίς γυναίκες». Το 2018 συμμετείχαν επίσημα σαράντα χώρες, με πιο χαρακτηριστική την Φεμινιστική Απεργία στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν περισσότερες από πέντε εκατομμύρια γυναίκες.
Πηγή:
https://www.sansimera.gr/worldays/4(accessed 7.3.20)
Friday, 6 March 2020
Η τριγωνική θεωρία και η δυαδική συντροφικότητα
Οι παράμετροι που καθορίζουν την υγιή αλληλεπίδραση και τη συναισθηματική ευημερία στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων
Οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν να θεωρηθούν κάτι σταθερό και αμετάβλητο στον χρόνο. Χαρακτηρίζονται δυναμικές οι οποίες μεταβάλλονται, καθώς η σχέση και τα άτομα εξελίσσονται. Σύμφωνα με την τριγωνική θεωρία της αγάπης του Ρόμπερτ Στέρνμπεργκ, η επιτυχία ενός ολοκληρωμένου έρωτα βασίζεται σε τρία στοιχεία: την εγγύτητα, το πάθος και την απόφαση για δέσμευση. Θα μπορούσαμε επομένως να απεικονίσουμε τη σχέση ως ένα ισοσκελές τρίγωνο όπου σε κάθε γωνία βρίσκεται ένα από τα παραπάνω δεδομένα. Η εγγύτητα είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική γέφυρα σε μια σχέση. Χτίζεται με θεμέλιο την αυτοαποκάλυψη μεταξύ των συντρόφων, που περιλαμβάνει το μοίρασμα των συναισθημάτων τους και των προσωπικών τους ιστοριών. Με αυτό τον τρόπο τα άτομα δένονται και επενδύουν συναισθηματικά ο ένας στον άλλον, κάτι που γίνεται αντιληπτό ως εμπειρία ζεστασιάς, θαλπωρής, κατανόησης και αλληλοσεβασμού στη σχέση. Η κατάκτηση της εγγύτητας μπορεί να είναι μια αργή διαδικασία που είναι δύσκολο να επιτευχθεί.
Το δεύτερο δομικό στοιχείο είναι το πάθος, το οποίο περιλαμβάνει το ερωτικό ενδιαφέρον μεταξύ των συντρόφων και αφορά την έκφραση των επιθυμιών και των αναγκών του ατόμου. Είναι η κινητήρια πηγή που οδηγεί στη σωματική έλξη, στο ρομαντικό ειδύλλιο και τη σεξουαλική ολοκλήρωση. Είναι η ένταση που βιώνεται από το άτομο ταυτόχρονα σωματικά και εγκεφαλικά. Αντίθετα από την εγγύτητα, η σωματική και ψυχολογική διέγερση που προκαλεί το πάθος αναπτύσσεται ταχύτατα και μπορεί να σβήσει εξίσου γρήγορα. Επιπλέον, το πάθος, όντας ένα εγωκεντρικό συναίσθημα, δεν μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό στοιχείο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθεί μια υγιής σχέση.
Το τρίτο δομικό στοιχείο της αγάπης είναι η απόφαση για δέσμευση και αφορά την πρόθεση του ατόμου για το αν θα δημιουργήσει σχέση και ταυτόχρονα να αποκλείσει τη δημιουργία ίδιου τύπου σχέση με τρίτο πρόσωπο. Αν και τα στοιχεία της εγγύτητας και του πάθους είναι δύσκολα διαχειρίσιμα, στην απόφαση για δέσμευση το άτομο επιλέγει είτε να απορρίψει είτε να σχηματίσει μια σχέση. Η οριοθέτηση της σχέσης αυτής χαρακτηρίζεται από τη βραχυπρόθεσμη ανάγκη ικανοποίησης ή την επανατροφοδότηση των συντρόφων κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας και της συναισθηματικής σταθερότητας με σκοπό τη βασική συνέχεια της μακροχρόνιας και βιωματικής πορείας.
Μία ακόμα σημαντική συνιστώσα στην ερωτική σχέση του ζεύγους είναι η ισχύς. Ως ισχύς ορίζεται η ικανότητα του ατόμου να εκφράζει μια δυναμική που περιλαμβάνει ρεαλιστικά τρεις σημαντικές παραμέτρους: την οικονομία, τη συνεννόηση και την αμοιβαιότητα. Αρα έτσι εξασφαλίζεται η βάση της ισχύος στη δυαδική διαδικασία. Η συντροφικότητα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, ανατροφοδότηση, ανανέωση και αναζωπύρωση για να μπορέσει να επιβιώσει στον χρόνο (εικόνα, λόγος, έκφραση).
Συμπερασματικά, η πολυπλοκότητα που ζητάει η ποιότητα μιας σχέσης είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συναισθηματική εγγύτητα, το πάθος, τα μοτίβα επικοινωνίας και τις αλληλεπιδράσεις που διαμορφώνουν την ισορροπία της ισχύος των δύο συντρόφων, αλλά και το ερωτικό ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον (π.χ. σχέση χωρίς σεξ δεν νοείται...). Οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται ότι εκεί χάνουμε το παιχνίδι αντιδρώντας σπασμωδικά, αγκαλιάζοντας την ισχύ, χάνοντας την ουσία και την αλήθεια που χρειαζόμαστε προκειμένου να αποδεχτούμε τον σύντροφό μας και να του δώσουμε τον απαιτούμενο χώρο για να μας δεχτεί και εκείνος τόσο στο μυαλό του όσο και στο σώμα του.
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή:
Thursday, 5 March 2020
Επιτραπέζια αντισφαίριση κατά Πάρκινσον
Το πινγκ πονγκ είναι μια μορφή αεροβικής άσκησης, που βελτιώνει τον συντονισμό χεριού - ματιού, διεγείρει τα αντανακλαστικά και τον εγκέφαλο.
Το πινγκ πονγκ, ελληνιστί επιτραπέζια αντισφαίριση, θα μπορούσε να αποτελέσει φυσική θεραπεία για ανθρώπους που πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον, σύμφωνα με μελέτη επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Φουκουόκα στην Ιαπωνία.
Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά ευρήματα μελέτης που θα παρουσιαστεί στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας στο Τορόντο, ασθενείς που συμμετείχαν σε πρόγραμμα εξάσκησης πινγκ πονγκ μία φορά την εβδομάδα επί έξι μήνες εμφάνισαν σημαντική ύφεση των συμπτωμάτων της νόσου. Το πινγκ πονγκ είναι (πέρα από παιχνίδι) μια μορφή αεροβικής άσκησης που είναι γνωστό ότι βελτιώνει τον συντονισμό χεριού - ματιού, διεγείρει τα αντανακλαστικά και τον εγκέφαλο.
Στη μελέτη συμμετείχαν 12 άνθρωποι με μέση ηλικία 73 έτη που εμφάνιζαν ήπια προς μέτρια συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον. Υπέφεραν από τη νόσο κατά μέσον όρο επί επτά έτη. Κάθε εβδομάδα οι ασθενείς συμμετείχαν σε μαθήματα διάρκειας τεσσάρων ωρών, κατά τη διάρκεια των οποίων έκαναν ασκήσεις διατάσεων και στη συνέχεια ασκήσεις πινγκ πονγκ υπό την καθοδήγηση έμπειρου παίκτη. Αξιολογήθηκε η κατάσταση των συμπτωμάτων Πάρκινσον που εμφάνιζαν μετά τρεις και μετά έξι μήνες.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι και τρεις και έξι μήνες μετά την έναρξη του προγράμματος οι συμμετέχοντες εμφάνισαν σημαντική βελτίωση στην ικανότητα ομιλίας, γραψίματος, βαδίσματος, ντυσίματος και στο να σηκώνονται από το κρεβάτι τους. Για παράδειγμα, στην αρχή οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα έπρεπε να προσπαθήσουν περισσότερες από δύο φορές να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Στο τέλος του προγράμματος πινγκ πονγκ, χρειάζονταν μόνο μία κατά μέσον όρο.
Καταγράφηκε επίσης σημαντική βελτίωση στην ικανότητα των ασθενών να ελέγχουν τις εκφράσεις του προσώπου τους και βελτίωση της στάσης του σώματός τους. Επίσης, είχε υποχωρήσει η ακαμψία του σώματός τους, το τρέμουλο των χεριών, ενώ είχε αυξηθεί η ταχύτητα κίνησής τους. «Αν και αυτή η μελέτη είναι μικρή, τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, διότι δείχνουν πως το πινγκ πονγκ –μια σχετικά φθηνή μορφή θεραπείας– ενδέχεται να βελτιώσει τα συμπτώματα που προκαλεί η νόσος του Πάρκινσον», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Κεν-ίτσι Ινούε του Πανεπιστημίου της Φουκουόκα. Πρόσθεσε ότι θα ακολουθήσει μελέτη με πολύ περισσότερους συμμετέχοντες, ώστε να επιβεβαιωθούν τα ευρήματα της πρώτης μελέτης.
ΠΗΓΗ:
https://www.kathimerini.gr/1066655/article/ygeia/ygeia-epikairothta/epitrapezia-antisfairish-kata-parkinson(accessed 5.3.20)
Wednesday, 4 March 2020
Men’s Tendency To Overestimate Women’s Sexual Interest May Not Have A Direct Evolutionary Basis After All
By Emma Young
Introduce a single man to a single woman and the odds are that he will over-estimate how sexually interested she is in him, while she will under-estimate his sexual interest in her. This sex difference in misperceptions has been found by researchers time and again. The conventional explanation is that these are evolved adaptions — that’s it’s more evolutionarily costly for a man to miss a chance to mate with an interested partner than it is for a woman, and more costly for a woman to engage in sex with an uncommitted man than vice versa. But now a new study, published in Psychological Science, challenges this notion, and provides some alternative explanations.
A team led by Anthony J Lee at the University of Stirling recruited 586 male and 640 female students for a set of speed-dating experiments, each of which typically involved three to four men and three to four women. All the participants identified as heterosexual and none were in a committed relationship. After rating their own attractiveness (using a measure that included personality as well as physical attractiveness), they embarked on a series of three-minute-long “dates” with each opposite-sex member of their group.
After each date, the participants rated their sexual interest in their partner and also their perceptions of their partner’s sexual interest in them. At the end of the session, they completed a questionnaire that assessed their “sociosexual orientation” — essentially, the extent to which they were willing to engage in uncommitted sex.
In total, the researchers gathered data on 3,850 interactions. Their analysis showed that both the men and women had some insight into their partners’ level of sexual interest in them. However, this was far from perfect, and, consistent with earlier studies, overall, the men over-perceived their partners’ interest, while the women under-perceived it.
Next, the researchers explored what might account for this sex difference. Two factors — both of which were linked more to the men than the women — stood out as being associated with over-perceptions of sexual interest. The first was having a short-term mating strategy (having a positive attitude towards uncommitted sex). The second was a participant’s own levels of sexual interest in their partner: the more interested they were, the more interested they thought the other person was in them. In these cases, it seems, the participants were projecting their own interest onto their date. And when the researchers accounted for these two factors in their analysis, the sex differences disappeared.
“Collectively, these findings suggest that the sex difference in misperceptions can be explained by a combination of a. men scoring higher than women on sociosexual orientation… and b. men being more interested in their partners,” the researchers write.
The first factor — being motivated to engage in uncommitted sex — might have been evolutionarily encouraged more in men than in women. However, statistically-speaking, the second factor was much more important in explaining the sex differences in misperceptions. And the researchers do not believe that projection of sexual interest is likely to be a specialised male adaptation for boosting their reproductive success. Perhaps, they suggest, it might rather reflect a tendency for individuals to assume that other people think the same way that they do. If this interpretation is right, then men seem to be more susceptible to this than women.
Overall, they conclude: “Previous theories for the purported sex differences in misperceptions of sexual interest emphasize that men and women have evolved different psychologies because of sex-specific selection pressures. Our findings challenge this popular notion.”
SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2020/03/03/mens-tendency-to-overestimate-womens-sexual-interest-may-not-have-a-direct-evolutionary-basis-after-all/#more-39281(accessed 4.3.20)
Subscribe to:
Posts (Atom)