Πόσο σέβομαι την διαφορετικότητά σου;

Παρακολουθούσα πρόσφατα ένα βίντεο για τη διαφορετικότητα. Για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλή, τη θρησκεία, την αναπηρία. Είναι ένα θέμα που συζητάμε συχνά, προσπαθούμε – οι περισσότεροι τουλάχιστον- να ανοίξουμε το μυαλό μας και να αποδεχτούμε το διαφορετικότητα, να περάσουμε ίσως και τα σωστά μηνύματα στα παιδιά μας. Σκέφτομαι όμως πως πολλές φορές αδυνατούμε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στη σχέση μας… Για να εξηγήσω: πόσοι από εμάς δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του/ της συντρόφου μας; Το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, έχει διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετική προσωπικότητα από εμάς και τελικά, ναι, είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος με την δική του οπτική και τις δικές του αντιλήψεις;

Πολλοί άνθρωποι διαλέγουν κάποιον, ξεκινούν μια σχέση, βλέπουν «κουσούρια» και συμπεριφορές που δεν τους αρέσουν και επιλέγουν να τα αγνοήσουν. Το αποτέλεσμα είναι να παλεύουν μετά για χρόνια αυτόν τον ίδιο άνθρωπο να τον αλλάξουν. Αλήθεια, πόσοι από εμάς δεν σκεφτήκαμε έστω και μια φορά «θα σε στρώσω!»; Ιδιαίτερα εμείς οι γυναίκες έχουμε πολλές φορές το σύνδρομο της μανούλας που θα «εκπαιδεύσει». Μπορεί να μην το ομολογούμε δυνατά, μπορεί ακόμα και να μην το ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας, έχουμε όμως μια τάση να προσπαθούμε να καλουπώσουμε τον άλλον και να τον φέρουμε στα νερά μας. Γιατί φυσικά αν εγώ κι εσύ είμαστε διαφορετικοί, τότε σίγουρα εσύ είσαι ο λάθος διαφορετικός και εγώ ο σωστός. Δεν ξέρω δυστυχώς πολλούς ανθρώπους που σε μια διαφωνία ή σε έναν καυγά θα σκεφτούν να εξετάσουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης πριν δακτυλοδείξουν τον άλλο ως φταίχτη.

Τα ζευγάρια απομακρύνονται και χάνονται μέσα από τέτοιες συμπεριφορές. Οι άνθρωποι τσακώνονται, νιώθουν θυμό και ματαίωση που ο άλλος ο «στραβός» δεν αλλάζει.Ίσως να φτάσουν και στο σημείο να παγώσουν, να μην μιλούν μέσα από την απογοήτευση πια ότι ο άλλος δεν θα αλλάξει παρά τις «καλοπροαίρετες» προσπάθειές τους.

Αναρωτιέμαι όμως πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν έστω είμασταν ανοιχτοί να εξετάσουμε το ενδεχόμενο πως μπορεί ο άλλος να είναι διαφορετικός από εμάς αλλά εξίσου σωστός ή λάθος, ίσιος ή στραβός; Πως θα σπαταλούσαμε όλον αυτό το χρόνο και όλη αυτή την ενέργεια αν δεν ασχολιόμασταν με όλα αυτά που πρέπει να του διορθώσουμε; Πόσο τελικά σημαντικές είναι αυτές οι διαφορές με τις οποίες τρωγόμαστε; Πόσο πιο θετικοί και ενωμένοι θα ήμασταν αν απλά αποδεχόμασταν πως σε κάποια πράγματα δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ;

Πιστεύω πως τελικά η ανοιχτοσύνη, η ανεκτικότητα και η ανοχή μας στη διαφορετικότητα θα πρέπει να ξεκινά από τον άνθρωπο που επιλέξαμε να είναι στη ζωή μας. Τότε, πράγματι, έχουμε πολλές παραπάνω πιθανότητες να καταφέρουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας σωστά μηνύματα που πιθανόν να φτάνουν και έξω από τα στενά όρια του σπιτιού μας.

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85(accessed 28.11.18)