Why narcissistic leaders are like chocolate cake

At a superficial level, people who are narcissistic seem like they will be good leaders. They're confident, outgoing and unafraid of putting themselves forward. But once in charge, their appeal rapidly wanes. In this way, say the authors of a new paper in the Journal of Personality, they are rather like chocolate cake:

"The first bite of chocolate cake is usually rich in flavor and texture, and extremely gratifying. After a while, however, the richness of this flavor makes one feel increasingly nauseous. Being led by a narcissist could be a similar experience."Supporting their chocolate cake model, the researchers recruited 142 unacquainted students to take part in weekly group tasks. Through the course of the study, the students rated each others' leadership skills. High scorers in narcissism attracted positive leadership ratings from their peers early on, but this positive impression faded. The deteriorating perception of narcissists over time was partly explained by their lack of so-called "transformational leadership skills" becoming apparent – that is, their inability to motivate and inspire others. A second study was similar but involved students who already knew each other. In this case, the narcissists did not receive positive leadership ratings from the outset – there was no honeymoon period for them – and as the study went on, they received more negative ratings from their peers.

"Taken together, the findings of the two studies are consistent with the chocolate cake model and demonstrate that initial positive peer perceptions of narcissistic leadership fade over time, and eventually become negative," the researchers said.

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/03/why-narcissistic-leaders-are-like.html(accessed 23.3.16)

11 πράγματα που οι υπερ-παραγωγικοί άνθρωποι κάνουν διαφορετικά

Όταν πρόκειται για το ζήτημα της παραγωγικότητας, είμαστε όλοι εξ ορισμού αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε την ίδια, σημαντική παράμετρο: ό,τι και αν κάνουμε, όποια πτυχή της δικής μας απόδοσης κι αν καταφέρουμε να βελτιώσουμε, αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει με κανέναν τρόπο είναι πως η κάθε μέρα έχει μόνο 24 ώρες.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω μας, που δείχνουν λες και έχουν τον διπλάσιο χρόνο από εμάς, μέσα στη μέρα- ο λόγος είναι πως ξέρουν πώς να δρουν και να διεκπεραιώνουν τις εργασίες τους, με τον κατάλληλο και πιο αποδοτικό τρόπο. Ακόμη και όταν είναι αναγκασμένοι να ασχοληθούν με πολλές ασχολίες ταυτόχρονα, στο τέλος πάντα τα καταφέρνουν.

Γνωρίζουμε πως, όταν αφήνει κανείς το γραφείο του, στο τέλος μιας μέρας που έχει υπάρξει παραγωγική όσο θα ήθελε, αποχωρεί με ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα.

Με την κατάλληλη νοοτροπία, αυτό είναι κάτι που μπορεί να επιτυγχάνεται καθημερινά. Εξάλλου, είναι γνωστό: δεν χρειάζεται να δουλεύετε περισσότερο ή σκληρότερα- αυτό που χρειάζεται, είναι να δουλεύετε πιο έξυπνα.

Σας παρουσιάζουμε λοιπόν 11 κόλπα και μεθόδους, τις οποίες αξιοποιούν τα πραγματικά παραγωγικά άτομα, και στις οποίες βασίζουν την απόδοση τους.

1. Πράττουν τώρα, όχι μετά

Οι πραγματικά παραγωγικοί άνθρωποι δεν αφήνουν τίποτα σε κατάσταση αναμονής, αφού γνωρίζουν πως υπάρχουν πιθανότητες, όπως θα εξελιχθεί η ευρύτερη κατάσταση, να αναγκαστούν στο τέλος να διαθέσουν ακόμη περισσότερο χρόνο. Μην αφήνετε ένα email που πρέπει να απαντηθεί, ή ένα τηλεφώνημα που πρέπει να γίνει, για αργότερα. Με το που τραβήξει κάτι την προσοχή σας, διεκπεραιώστε το, όπως πρέπει να γίνει: κάντε το οι ίδιοι, μεταβιβάστε το σε κάποιον άλλον, ή διαγράψτε το.

2. Προετοιμάζονται για αύριο πριν φύγουν από το γραφείο

Τερματίζουν την ημέρα τους, με το να προετοιμάζονται για την ημέρα που πλησιάζει. Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα την επίτευξη δύο πραγμάτων: αφενός, θα γνωρίζετε με σχετική ακρίβεια και, κυρίως, ειλικρίνεια τα όσα έχετε πραγματοποιήσει- θετικά ή αρνητικά- κατά την ίδια ημέρα και, αφετέρου, θα έχετε θέσει τις βάσεις προκειμένου να είναι αποδοτική και η επόμενη ημέρα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται λίγα μόνο λεπτά και ένας εξαιρετικός τρόπος να λήξετε τις ώρες εργασίας σας, με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο.

3. Κάνουν πρώτα ό,τι δεν τους αρέσει

Πρόκειται για τον καλύτερο σύμμαχο κατά της αναβλητικότητας: κάνετε πρώτα αυτά που, στην ουσία, δεν θέλετε να κάνετε, ώστε μετά να μπορείτε να συνεχίσετε με καλή διάθεση, με όλα εκείνα που σας ευχαριστούν, σας ενθουσιάζουν και σας εμπνέουν. Έτσι, θα έχετε και καλύτερη επίδοση, τόσο με τις υποχρεώσεις που θα διεκπεραιώσετε πρώτα, αφού θα είστε ξεκούραστοι, όσο και με τις δεύτερες, που θα κάνετε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, ξέροντας πως δεν σας περιμένει κάτι ακόμη που δεν θέλετε.

4. Αντιμετωπίζουν την τυραννία του επείγοντος

Η τυραννία του επείγοντος είναι όρος που δηλώνει την τάση μικρών, ασήμαντων πραγμάτων να διεκδικούν την προσοχή μας, άμεσα, αποτρέποντας μας από το να ασχοληθούμε με αυτά που πραγματικά θέλουμε και έχουν σημασία. Αν υποκύψετε στην πίεση αυτή, είναι πολύ πιθανό να βρείτε τον εαυτό σας να έχει καταλήξει να διεκπεραιώνει απλώς, διαρκώς, τις μικρές αυτές υποχρεώσεις, αφήνοντας ανέπαφα τα πραγματικά σημαντικά. Οι παραγωγικοί άνθρωποι ξέρουν να αναγνωρίζουν πότε πρέπει να γίνει το καθετί και βρίσκονται σε θέση να αγνοήσουν ή μεταβιβάσουν τα πράγματα που εισβάλλουν ως εμπόδια στον δρόμο τους, τη στιγμή που προσπαθούν για κάτι όντως σημαντικό.

5. Τηρούν τα χρονικά πλαίσια κατά τη διάρκεια συναντήσεων

Κατά τη διάρκεια συναντήσεων και meetings, είναι πολύ εύκολο να ξεχαστεί κανείς και να καταλήξει να ξοδεύει πολύ περισσότερη ώρα από ότι σχεδίαζε. Οι υπερ-παραγωγικοί άνθρωποι έχουν επίγνωση πως, εάν το επιτρέψουν σε ένα meeting, εκείνο θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ότι θα ήθελαν. Οπότε, απλώς ενημερώνουν εξ αρχής τους υπόλοιπους, πως η συμφωνία όσον αφορά τον χρόνο θα τηρηθεί κανονικά, δίχως εξαιρέσεις. Με τον τρόπο αυτό και οι υπόλοιποι παριστάμενοι θα είναι πιο αποδοτικοί, καθώς θα θέλουν να προκύψει κατάληξη στο επιθυμητό αποτέλεσμα, εντός των χρονικών πλαισίων.

6. Λένε όχι

Το όχι είναι μια πολύ ισχυρή λέξη, που όμως δεν πρέπει να φοβούμαστε ή διστάζουμε να πούμε σε κάποιον. Όταν πρέπει να αρνηθούν κάτι, οι υπερ-παραγωγικοί άνθρωποι, προτιμούν να είναι ξεκάθαροι, παρά να πουν Δεν νομίζω πως μπορώ ήΔεν είμαι σίγουρος. Να θυμάστε πως, όπως γενικότερα στη ζωή, το να αρνείται κανείς μια νέα δέσμευση σημαίνει ταυτόχρονα αναγνώριση της σπουδαιότητας των τωρινών του δεσμεύσεων, και την αφοσίωση του στην εκπλήρωση και υποστήριξη αυτών. Σύμφωνα, εξάλλου, με έρευνα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, όσο πιο δύσκολα λέει κανείς όχι, τόσο πιο πιθανό είναι αν βιώσει κάποια στιγμή άγχος, στρες- ακόμη και κατάθλιψη. Το όχι ευεργετεί τον εαυτό σας, τη διάθεση σας και τη δημιουργικότητα σας.

7. Κοιτάνε τα email τους μόνο κατά συγκεκριμένες ώρες

Δεν επιτρέπουν στα ηλεκτρονικά μηνύματα να διασπάσουν την προσοχή τους. Πέραν του ότι τσεκάρουν τα μηνύματα μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας, χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που προσφέρονται από τους παρόχους ηλεκτρονικών ταχυδρομείων, σύμφωνα με τις οποίες ο καθένας μπορεί να επιλέξει στα μηνύματα ποιών χρηστών να δίνεται προτεραιότητα. Κάποιοι χρησιμοποιούν ακόμη και τις δυνατότητες αυτόματης απάντησης.

8. Δεν χαραμίζουν την ενέργεια τους σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα

Οι υπερ-παραγωγικοί άνθρωποι γνωρίζουν πως το να ασχολείται κανείς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα- όταν μάλιστα στο καθένα από αυτά αναμένεται να παρουσιάσει κάποια επίδοση- δεν έχει νόημα. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και έρευνα του πανεπιστημίου του Στάνφορντ, καθώς διασπάται η προσοχή και χρειάζεται χρόνος προκειμένου να μπορέσει κανείς να ανακαλέσει στο μυαλό του την συγκεκριμένη εκείνη ακριβώς πληροφορία εκείνη που χρειάζεται, ανά περίπτωση. Η εν λόγω έρευνα, εξάλλου, διαπιστώνει πως ακόμη και για τους ανθρώπους που έχουν την εντύπωση πως όντως μπορούν να διεκπεραιώνουν επιτυχώς διαφορετικές ασχολίες ταυτόχρονα, οι πραγματικές τους επιδόσεις είναι πολύ χαμηλότερες από ότι πιστεύουν, αφού καλούνται να ταξινομήσουν τις σκέψεις τους, να μεταπηδήσουν από τον έναν τρόπο δράσης και σκέψης στον άλλον και να αφήσουν κατά τόπο τις περιττές πληροφορίες.

9. Ξέρουν πότε να αποσύρονται

Είναι κάτι που, ανά καιρούς, είναι απαραίτητο σε όλους μας. Μην φοβάστε να αποσυρθείτε, όταν πιστεύετε πως αυτό είναι που χρειάζεστε και θα ωφελήσει πραγματικά την απόδοση σας. Δώστε σε ένα έμπιστο άτομο, που γνωρίζει εσάς τους ίδιους και την ιδιοσυγκρασίας σας, έναν αριθμό ανάγκης, σε περίπτωση που χρειαστεί να σας καλέσουν και ορίστε αυτό το άτομο ως ρυθμιστή της επικοινωνίας σας και με τους υπόλοιπους: εάν κάτι είναι πραγματικά σημαντικό, θα σας ειδοποιήσει εκείνο- ταυτόχρονα, όμως, θα έχετε όλο τον χρόνο και την ησυχία, ώστε να ενασχοληθείτε με τα ζητήματα εκείνα που προέχουν.

10. Δέχονται βοήθεια

Οι υπερ-παραγωγικοί άνθρωποι γνωρίζουν έμπρακτα πως δεν είναι οι πιο έξυπνοι, ταλαντούχοι ή αποδοτικοί επαγγελματίες στον πλανήτη. Όταν υπάρχει κάποιος, που μπορεί να πραγματώσει ένα κομμάτι της δουλειάς με μεγαλύτερη επιτυχία, απλώς εμπιστευτείτε τον και αφήστε τον να την κάνει. Αφοσιωθείτε στα τμήματα εκείνα, στα οποία μπορείτε εσείς να έχετε εξαιρετική επίδοση και επιτρέψτε στον εαυτό σας να επωφεληθεί από τις ικανότητες των άλλων, επίσης.

11. Αξιοποιούν την τεχνολογία

Συχνά αντιμετωπίζουμε την τεχνολογία διστακτικά, λόγω των πιθανών περισπασμών που μπορεί να δημιουργήσει. Οι πραγματικά παραγωγικοί άνθρωποι, όμως, αξιοποιούν την τεχνολογία και τα όσα έχει να τους προσφέρει- κάθε νέα δυνατότητα και πτυχή. Υπάρχουν πολλές ρυθμίσεις διαδικτυακά και πολλές εφαρμογές, οι οποίες μάλιστα προσφέρονται δωρεάν, από τις οποίες μπορείτε να επωφεληθείτε. Επιτρέψτε στην τεχνολογία να διευκολύνει την καθημερινότητα σας και να σας αλαφρύνει από περιττές ασχολίες, που σας κοστίζουν σε χρόνο, ενέργεια και προσοχή.

ΠΗΓΗ:

http://www.huffingtonpost.gr/2015/05/19/ta-pragmata-poy-oi-yper-paragwgikoi-anthrwpoi-kanoyn-diaforetika_n_7313946.html?ncid=fcbklnkgrhpmg00000001(accessed 18.3.16)

How often does psychotherapy make people feel worse?

We hear a lot about the unwelcome side-effects of psychiatric drugs, but not so much about the fact thattherapy can also leave people feeling worse than they did already. Data is thin on the ground, but best estimates suggest that between 5 to 10 per cent of therapy clients experience a worsening of their symptoms. Now a study in The British Journal of Psychiatry has provided further evidence, from the clients' perspective, about the prevalence of harmful therapy outcomes, with around 1 in 20 of thousands of participants saying that they had experienced "lasting bad effects" from therapy.

Mike Crawford and his colleagues surveyed nearly 15,000 people who were currently receiving, or had recently ended, out-patient therapy for depression or anxiety via the National Health Service in England and Wales. Of the 14,270 people who answered the question about potential adverse effects of therapy, 763 said that they agreed strongly or slightly that their therapy had resulted in lasting bad effects, a proportion the researchers described as a "substantial minority".

The most common form of therapy was CBT but other therapies the participants had received included psychodynamic therapy, counselling and solution-focused therapy. The survey suggested that no particular therapy approach was more often associated with bad outcomes. However, participants who said they were unsure what kind of therapy they'd received or who said they'd received an "other" form of therapy (not listed on the survey) were more likely to report bad effects, as were those who indicated they hadn't been given sufficient information about therapy before it started.

Participants from ethnic and sexual minorities were also more likely to report lasting bad effects – the researchers don't know why this might be but they said it may indicate a need for more emphasis on "cultural competence" in therapists' training.

Therapeutic harm is a difficult issue to study – among other things, it's possible that any symptom deterioration would have happened anyway (of course this problem of interpretation also works the other way in that any symptom improvement may actually have been quicker without therapy). But nearly all psychologists are in agreement that adverse effects from therapy are a real risk, and that we need to know more about how commonly they occur and how to reduce the likelihood of them happening. This study therefore provides some welcome data on an important topic.

Indeed, Crawford and his team point out that well over a million people in England have received psychological treatment for common mental disorders in recent years, which means (based on the new data) that "thousands of people could have experienced negative effects from treatment". The researchers advised that "clinicians delivering psychological therapies should ensure that people feel that they have sufficient information about treatment before it starts and obtain informed consent to treatment by ensuring that people considering psychological treatment for their condition are aware that there is the potential for both positive and negative effects."

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/03/how-often-does-psychotherapy-make.html(accessed 18.3.16)

Crawford, M., Thana, L., Farquharson, L., Palmer, L., Hancock, E., Bassett, P., Clarke, J., & Parry, G. (2016). Patient experience of negative effects of psychological treatment: results of a national survey The British Journal of Psychiatry, 208 (3), 260-265 DOI:10.1192/bjp.bp.114.162628

Γυναίκα: Ένα πρόσωπο με πολλά πρόσωπα

Μία γυναίκα γυρεύει τον εαυτό της

«Γιατρέ, έχω ραντεβού απόψε με ένα πρόσωπο πρώτο!», μου εξομολογήθηκε ο άνδρας των 43 χρόνων, χωρισμένος, δείχνοντας τη χαρά του στη προσδοκία αυτής της συνάντησης. «Τι πρόσωπο εννοείτε; Γυναίκα;» ρωτάω εγώ με την επιτηδευμένη μου αφέλεια περιμένοντας την απάντησή του που έρχεται με κεραυνοβόλο τρόπο «Και βέβαια με γυναίκα, αυτό εννοώ γιατρέ μου, το πρόσωπο δηλαδή… δεν καταλαβαίνετε;»

Ναι, είναι αλήθεια ότι όταν οι άνδρες μιλούν για τις γυναίκες και υπονοούν ερωτικές και συναισθηματικές εμπλοκές, τις ταυτίζουν με ένα πρόσωπο. Η κοινωνία μας γεμάτη από πολλά υποκοριστικά όπως «κορίτσαρος », «γκόμενα», «ερωμένη», αλλά και πιο χυδαία από αυτά, ουσιαστικά ερμηνεύει τη στάση των ανδρών που προσπαθούν να δείξουν πιο άνδρες μέσα από την αναγνώριση ενός προσώπου. Το πρόσωπο αυτό που όσο κανείς κι αν το φωτίσει αλλά και να το αναλύσει, είναι τόσο σημαντικό, κυρίαρχο και απόλυτο που δίνει τη συγκεκριμένη προβολή με όλους τους ρόλους που μπορεί πραγματικά να έχει.

Η γυναίκα ως οντότητα και ως εικόνα έχει λατρευτεί και έχει γίνει το μοιραίο πρόσωπο στις πολιτικές δράσεις των ανδρικών πολέμων αλλά και στις πολιτισμικές αναφορές, δημιουργώντας την αντίληψη της ίδιας της ζωής αφού γυναίκα και πολιτισμός ουσιαστικά είναι ο έρωτας, το πάθος, η φαντασίωση και η μητρότητα. Όλα αυτά χορεύουν στις κατά περιόδους κοινωνικές εξάρσεις και την φέρνουν να πρωταγωνιστεί με το δικό της στίγμα στη μοιραία της συνάντηση με τον άνδρα. Από το παράδεισο αλλά και τη κόλαση, η γυναίκα πρωτοστάτησε στην ηθική και την αμαρτία, στους ρόλους της Λίλιθ και της Εύας, φέρνοντας μεγάλους πονοκεφάλους τόσο στον Θεό όσο και στον Διάβολο. Ακόμη και ο όφις του διαβόλου την στρατολόγησε να παγιδεύσει τον αφελή και «καλοκάγαθο» Αδάμ, δίνοντάς του το μήλο, που τον έστειλε στην κοινωνία της εργασίας και στον ιδρώτα του μόχθου. Κομμάτι των πλευρών του άνδρα ήρθε να προσφέρει όλα αυτά που τόσο ο άνδρας, όσο και η κοινωνία, της επιφόρτισαν. Μάνα, σύντροφος, σύζυγος, αφέντρα της εστίας της, αλλά και καριερίστα της επαγγελματικής της αναρρίχησης, τη ταξιδεύουν μεταπολεμικά και την γεμίζουν με άγχος και νευρώσεις. Συγκρουσιακή και επιθετική προς το ισχυρό αρσενικό, έφτιαξε πολλά κινήματα με σκοπό να ευνουχίσει τον άνδρα και να βγάλει η ίδια …όρχεις! Έξυπνη, ραδιούργα και πανούργα, πεισμάτωσε μετά το 1950 στην ανατολή ενός lifestyle που πέραν από την λαγνεία και την σαρκική προβολή των media, προκλητικό αισθητήριο των σιελογόνων αδένων του άνδρα, έδειξε ότι κατακτά και κερδίζει το έδαφος στη κοινωνική της παρέμβαση και στην οικονομική της αυτονομία. Ο άνδρας αιφνιδιασμένος μέσα στο φαλλοκρατικό του μυαλό, άρχισε να μετράει τα εκατοστά του πέους του, στην προσπάθειά του να της δείξει τον ανδρισμό του ενώ ουσιαστικά οπισθοχωρούσε από τις αρχικές θέσεις της παραδοσιακής κοινωνίας και έμπαινε στο περιθώριο της ζωής της με το διαζύγιο που του πρόσφερε ως αναγνώριση της ισχυρής του παρουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αλλαγής, είναι ότι η γυναίκα μετά το 1950 μπήκε ενεργά στα πανεπιστήμια, ανέπτυξε σοβαρές επαγγελματικές αξιώσεις, απελευθερώθηκε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα των μεγαλουπόλεων της χώρας μας και σταμάτησε προφανώς να ψάχνει τον παρθενικό της υμένα ως προϋπόθεση του γάμου της, του καθαρού κούτελου του πατέρα της που όφειλε να την παντρέψει παρθένα αλλά και της δικής της ξεκάθαρης θέσης στο μοντέρνο μήνυμα «Ζω μόνη μου, ελεύθερη κι ωραία». Το πορτοφόλι του άνδρα δεν έφτανε πια να την συντηρήσει αφού και αυτό το ίδιο περιείχε λιγότερα χρήματα μέσα αλλά και οι δικές της ανάγκες δεν έμεναν στην σκάφη και το σαπούνι για να πλένει και να καθαρίζει τον «αρχηγό» της οικογένειας. Η κουζίνα της έγινε το γραφείο της στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα προικιά που ο πατέρας έπρεπε να δώσει στον γαμπρό, αντικαταστάθηκαν με τα πτυχία της, τη μόρφωσή της και τη σκληρή μαχητικότητα σε επάξιες θέσεις του ισχυρού αρσενικού.

Αυτή η γυναίκα ουσιαστικά κυριάρχησε στα προηγούμενα 30-40 χρόνια ενώ μέσα στη δική της επανάσταση κρέμασε και τον άνδρα στον τοίχο, δείχνοντας του πόσο λίγος, ανεπαρκής και φοβικός είναι. Ο θόρυβός της, της έδωσε μία σημαντική επιτάχυνση που παράλληλα όμως την επαναπροσδιόρισε ως αρχηγό ενός συστήματος που τα δύο φύλα δεν αλληλοσυμπληρώνονται αλλά συγκρούονται στη δυναμική της προσωπικής τους ελευθερίας. Άνδρας και γυναίκα μέτρησαν τις δυνάμεις τους μπροστά στην κοινωνική τους απελευθέρωση, με την γυναίκα να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή της, στο πορτοφόλι της και στο κρεβάτι της. Οι σύγχρονες τάσεις της, της απέδειξαν ότι δεν θέλει να είναι το σεξουαλικό συμπλήρωμα ενός αρσενικού, ούτε το σκεύος ηδονής κάποιου ισχυρού άνδρα που εξαγοράζει το κορμί της έναντι ενός ποσού. Έτσι οδηγήθηκε στη προσωπική της αυτονομία ενώ ήταν φυσικό και επόμενο να φορτωθεί ρόλους που την οδηγούν όλο και πιο απαιτητικά σε υψηλές προσδοκίες, καταγράφοντας όλο και πιο έντονα τη σκέψη στο μυαλό της «Άνδρες δεν υπάρχουν πια» ή «Οι άντρες είναι μ…». Αυτή τη διαπίστωση πρακτικά την εισέπραξε μέσα στην αυξανόμενη μοναξιά της, στις γυναικείες παρέες αλληλοπαρηγοριάς αλλά και στην περισσότερη θυμωμένη στάση προς τους άνδρες που φυσικά απαντούν με φόβο και αποφυγή «και αύριο μέρα είναι».

Είμαι βέβαιος ότι αν με βλέπατε από κοντά θα με ρωτούσατε «Και το σεξ; Που βρίσκεται αυτό; Είναι σήμερα η γυναίκα ώριμη και ολοκληρωμένη να το διαχειριστεί και κυρίως να το απολαύσει; Ξέρει η ίδια τι θέλει από αυτό ή μήπως για μία ακόμη φορά πυροβολεί τον άνδρα; Και αλήθεια, τα περιοδικά που διαβάζει την οδηγούν πώς να φτάσει η ίδια στον σωστό οργασμό; Στον δικό της οργασμό; Είναι θηλυκή; Θέλει να αρέσει; Θέλει να είναι η μούσα του αρσενικού και η φαντασίωση του ισχυρού πορθητή που θέλει να μπει μέσα της; Το κομπιούτερ της και το facebook την οδηγούν στην δική της αλήθεια; Ίσως κάθε πρωί όταν κοιτιέται στον καθρέφτη της βλέπει αυτά που θέλει ή αυτά που πιστεύει ότι είναι;». Σίγουρα είναι πολλές οι ερωτήσεις που θα μπορούσαν να μπουν απέναντι σε αυτό το πρόσωπο που τα πολλά της πρόσωπα την κάνουν δυνατή για να ξεχωρίζει ενώ παράλληλα την φορτίζουν και της δημιουργούν αρκετές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις αφού το μυαλό της γοργά, απαιτητικά και στρατηγικάτης λέει μια πολύ σπουδαία φράση «Το ξέρεις ότι αξίζεις; Από πού ψάχνεις την αναγνώρισή σου;» Η εικόνα της γυναίκας και η σεξουαλικότητά της;

Θάνος Ε. Ασκητής




ΠΗΓΗ:
http://www.askitis.gr/monthly/view/ginaika_ena_prosopo_me_polla_prosopa(accessed: 16.3.16)

The Very Best Learning Method Is Not Taught To Students Or Teachers

The one learning technique which works best is the one that students use the least.

Spreading out learning over time is one of the most effective strategies.


So-called ‘distributed practice’ means breaking up learning into short sessions.

People learn better when they learn in these short sessions spread over a long period of time.

The reverse — cramming in a short space of time — doesn’t work that well.

Despite this, distributed practice is very infrequently used by students and may not be highlighted as a top strategy to them by teachers.

Instead, students tend to use highly inefficient methods such as highlighting, summarising, underlining and re-reading.

One technique that is effective — which students do sometimes use — is testing.

Professor John Dunlosky, one of the study’s authors, said:


“I was shocked that some strategies that students use a lot — such as rereading and highlighting — seem to provide minimal benefits to their learning and performance.

By just replacing rereading with delayed retrieval practice, students would benefit.”


Professor Dunlosky continued:


“These strategies are largely overlooked in the educational psychology textbooks that beginning teachers read, so they don’t get a good introduction to them or how to use them while teaching.”

The frightening thing is that we have known about the power of distributed practice for over a hundred years, and yet people continue to study by cramming.

The study was published in the journal Psychological Science in the Public Interest (Dunlosky et al., 2013).

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/03/the-very-best-learning-method-is-not-taught-to-students-or-teachers.php(accessed 16.3.16)

Η μετάβαση στο γονεϊκό ρόλο

Γράφει η Ίντα Ελιάου,



Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip., MA)



Μετάβαση ως περίοδος αλλαγών:

Καθ' όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες καταστάσεις, νέες προσδοκίες από τον εαυτό μας αλλά και από τους γύρω μας, νέους ρόλους που καλούμαστε να λάβουμε. Μπορεί αυτές οι αλλαγές να επιφέρουν ποικίλες επιβραβεύσεις, διαφορετικές από τις συνηθισμένες, αλλά ταυτόχρονα φέρουν και πολλές απώλειες και πρωτόγνωρα συναισθήματα στα οποία θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Πόσο επίπονο αλλά στη συνέχεια ωραίο ήταν όταν έφυγες από το σπίτι και τη μαμά και πήγες στο νηπιαγωγείο με τα άλλα παιδιά; Πόσο οδυνηρή ήταν η εικόνα της μαμάς να χαϊδεύει αντί για εσένα το αδερφάκι που μέχρι χτες δεν υπήρχε και τώρα λατρεύεις; Πόσο τρομακτικό ήταν αρχικά να μένεις μόνος/η σε μια ξένη πόλη παρόλο που άλλοι φοιτητές ήταν γύρω σου και με τους οποίους μετά διασκέδαζες; Πόσο κουραστικό αν και αργότερα οικονομικά απελευθερωτικό ήταν από φοιτητής να ξυπνάς κάθε πρωί για την δουλειά; Πόσο αγχωτικό και καταπιεστικό είναι να ξυπνάς τα μεσάνυχτα από το κλάμα ενός μωρού που σου θυμίζει πως τώρα ποια είσαι γονιός και κατευθείαν γεμίζεις υπερηφάνεια;

Ένα μονάχα παράδειγμα της μετάβασης του ατόμου σε κάτι καινούριο είναι αυτό της μετάβασής του στο γονεϊκό ρόλο. Παρά τα θετικά του να γίνεται κανείς γονιός μια τέτοια αλλαγή αποτελεί μια δύσκολη περίοδο για το κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά και για το ζευγάρι αφού πολλά πράγματα πρέπει να αναπροσαρμοστούν για το άτομο και το ζευγάρι έτσι ώστε να συμβαδίζουν με τη νέα δυναμική της οικογένειας και επομένως με τις πολύ διαφορετικές ανάγκες της. Έρευνες συνεχίζουν να δείχνουν πως η μετάβαση στο γονεϊκό ρόλο με τις πολλές αλλαγές που φέρει, δημιουργεί είτε μια αλλά μεγάλης περιόδου κρίση στην οικογένεια είτε πολλές κρίσεις αλλά μικρές (Shapiro & Gottman, 2005; Miller & Newman, 1978; Dyer, 1963).



Ποιες αλλαγές έχει να αντιμετωπίσει ο νέος γονιός;

Μερικές από τις αλλαγές είναι θετικές. Ίσως είναι αυτές που μας ωθούν να κάνουμε παιδιά ή μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε τον γονεϊκό αγώνα. Οι Hoffman and Hoffman (1973), ανέπτυξαν ένα συγκεκριμένο θεωρητικό μοντέλο όπου όρισαν 9 βασικές αλλαγές αξιών και επιβραβεύσεις που φέρει η άφιξη ενός παιδιού.

1. Ενήλικη καταξίωση και κοινωνική ταυτότητα: όταν κάποιος γίνεται γονιός αυτόματα γίνεται αποδεκτός από την κοινωνία ως ένας υπεύθυνος και ώριμος άνθρωπος.

2. Προέκταση του εαυτού: η απόκτηση παιδιού ικανοποιεί την ανάγκη του ατόμου να εξελιχθεί, να μάθει νέα πράγματα, να επαναπροσδιορισθεί το νόημα της ίδιας του της ζωής, όπως και η βιολογική ανάγκη του ατόμου να ΄ζήσει' μέσω του παιδιού του και μετά θάνατον.

3. Ηθικές αξίες: η απόκτηση παιδιού ωθεί τους γονείς να εξελίξουν τις ηθικές αξίες τους αφού αναγκάζονται να μειώσουν τον εγωισμό τους, μαθαίνουν να θυσιάζονται και να προσφέρουν.

4. Συναισθηματικούς δεσμούς και τρυφερότητα: το άτομο καλλιεργεί και ικανοποιεί την ανάγκη να εκφράζουν την αγάπη και την τρυφερότητα του σε ένα άλλο πρόσωπο και να γίνεται και ο ίδιος αποδέκτης αυτών.

5. Διασκέδαση και πνευματική εγρήγορση: μπαίνει το επιπλέον ενδιαφέρον στη ζωή του γονέα που απορρέει από την φυσική περιέργεια του παιδιού.

6. Επιτεύγματα και δημιουργικότητα: ικανοποιείται η ανάγκη του ατόμου να γίνεται δημιουργικός και να πετυχαίνει πράγματα κατά τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

7. Εξουσία και επιρροή: ο γονέας έχει πλέον ένα μόνιμο δέκτη που τον επηρεάζει και τον ΄σχηματίζει΄ σύμφωνα με τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του αξίες και αντιλήψεις.

8. Κοινωνική σύγκριση: μέσω των παιδιών ο ενήλικας ικανοποιεί ακόμα και υποσυνείδητα την ανάγκη του για αυτοεπιβεβαίωση - συγκρίνοντας την εμφάνιση, τη συμπεριφορά, τα επιτεύγματα του παιδιού του με αυτά των άλλων.

9. Οικονομική χρησιμότητα: τα χρήματα του γονέα αποκτούν ποια νόημα εφόσον χρησιμεύουν για κάτι μεγάλο όπως το μέλλον ενός παιδιού. Παράλληλα μπορεί να υπάρχει και ο εφησυχασμός πως αργότερα το παιδί θα συμβάλει στην επιχείρηση του γονέα.

Παρόλα αυτά το να αποκτά κανείς παιδί φέρει πολλές αρνητικές αλλαγές. Το 1975, Η Hoffman μετά από έρευνά της κατέγραψε συγκεκριμένες κατηγορίες αρνητικών αλλαγών και συνεπειών που είναι και η αιτία που μια τέτοια αλλαγή παίρνει χρόνο για να γίνει αποδεκτή από το νέο γονέα. Είναι λογικό και αναμενόμενο λοιπόν ο γονέας να χρειάζεται χρόνο και επίπονο αγώνα για να καταφέρει να προσαρμοστεί σε όλες αυτές τις αλλαγές.

· Έλλειψη ελευθερίας: Όταν αποκτά κάποιος παιδί αναγκαστικά περιορίζεται αισθητά η ελευθερία του. Ο γονέας δεν μπορεί να βγαίνει κάθε βράδυ ή ακόμα και να κοιμάται όταν είναι κουρασμένος εφόσον όλα κινούνται γύρω από και σύμφωνα με τις ανάγκες του μωρού.

· Οικονομικές: τα έξοδα του γονέα αυξάνονται καθώς και η πίεση εξοικονόμησης αποθέματος για κάποια δύσκολη στιγμή ή για το μέλλον του παιδιού.

· Παραδοσιακές ανησυχίες: συμπεριλαμβάνουν ανησυχίες σχετικά με την υγεία, την ασφάλεια και την ευημερία του παιδιού.

· Δυσκολίες και δεσμεύσεις κατά τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού: ο γονέας καλείται να φέρει εις πέρας πράγματα που του είναι δυσάρεστα ή δύσκολα όπως το να αλλάζει πάνες, να γίνεται αυστηρός/η κ.α.

· Επιπτώσεις στην επαγγελματική κατάσταση: ο ένας γονιός -συνήθως η μητέρα - πολλές φορές αναγκάζεται να αφήσει τη δουλειά της για να μείνει σπίτι με το μωρό. Φυσικά μια τέτοια αλλαγή είναι τρομερά δύσκολο να γίνει αποδεκτή ενώ πολλές φορές αναγκάζει τον άλλο γονέα να δουλεύει ακόμα πιο πολύ για να καλυφθούν τα έξοδα με συνέπεια η μητέρα να μένει πολλές ώρες μόνη στο έλεος του παιδιού της και ο πατέρας να κουράζεται περισσότερο έχοντας λιγότερο ελεύθερο χρόνο.

· Ανησυχία για το μέλλον του παιδιού: στην σημερινή κοινωνία πολλοί γονείς ανησυχούν για το πως θα επιβιώσει το παιδί τους στον επικίνδυνο αυτό κόσμο. Αν μπλεχτεί με ναρκωτικά και κακές παρέες; εάν εξαπατηθεί ή γίνει θύμα εκμετάλλευσης;

· Επιπτώσεις της άφιξης του παιδιού στο ζευγάρι: οι νέες ανάγκες της οικογένειας συνήθως αυξάνει τις συγκρούσεις στο ζευγάρι. Οι συγκρούσεις αυτές μπορεί να είναι απόρροια διαφωνιών σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, ξέσπασμα λόγω της κούρασης των γονέων ή ακόμα και αγανάκτηση για την απομάκρυνση που αναγκαστικά βιώνει το ζευγάρι, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.

· Γονεϊκός ρόλος: οι νέοι γονείς συνήθως διακατέχονται από συναισθήματα ανεπάρκειας σχετικά με τις γονεϊκές τους ικανότητες. Είμαι καλός γονιός; Μήπως δεν πρέπει να το μαλώνω ή να το παίζω τόσο; Είμαι και εγώ όπως ήταν ο πατέρας μου μαζί μου;

· Επιπτώσεις στο σώμα και την ψυχή: ο γονιός καταναλώνει πολύ σωματική ενέργεια αλλά και ψυχική για να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του μωρού. Μπορεί να υπάρξουν βραδιές που δεν θα κοιμηθεί καθόλου ή μέρες που θα πρέπει να υποστεί το διαρκές κλάμα του μωρού.

· Κοινωνικές αναπροσαρμογές: η άφιξη του μωρού πολλές φορές αναγκάζει το ζευγάρι να βγαίνει με άτομα που έχουν και εκείνα μωρά ή πιο νωρίς ή σε πιο ήσυχα μέρη για να είναι ξεκούραστοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον αγώνα της επόμενης ημέρας.



Αλλαγή και κρίση:

Οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή μας ακόμα και θετική όπως η επιθυμητή γέννηση ενός παιδιού δημιουργεί μια αίσθηση απώλειας κάποιων πραγμάτων που είχαμε πριν, θρήνο για την απώλεια αυτή, ανασφάλεια ως προς το άγνωστο, πολλές νέες έγνοιες, δυσκολίες και φυσικά πολύ άγχος για το πως θα αντιμετωπιστούν όλα αυτά και το πως θα προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Αυτή η παροδική περίοδος προσαρμογής στα νέα δεδομένα όπου η αγωνία, ο φόβος, το στρες, η απορία κ.α. επικρατούν και νέες τακτικές αντιμετώπισης των καταστάσεων δοκιμάζονται, ονομάζεται 'κρίση' (Day 2006; Hill, 1949). Η ένταση και η φύση αυτής της κρίσης είναι διαφορετική για τον καθένα αφού εξαρτάται από το φύλο του ατόμου, την ηλικία του, το χαρακτήρα και τα βιώματά του, το πόσο έτοιμος/η είναι να γίνει γονιός -σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο-, εάν πρόκειται για επιθυμητή εγκυμοσύνη, αργότερα το φύλο του παιδιού και ο χαρακτήρας του, η σχέση γονέων εάν υπάρχει , η στήριξη που έχουν από τον κοινωνικό τους περίγυρο κ.α. Η περίοδος της κρίσης λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το άτομο αποτελεί μια φυσιολογική φάση της ζωής του ατόμου που του παρέχει την ευκαιρία να εξελιχθεί, να ανακαλύψει και να σχηματίσει νέα κομμάτια του εαυτού του. Πρόκειται για μια νέα ευκαιρία για δημιουργικότητα, εξερεύνηση νέων αποθεμάτων, υιοθέτηση νέων τρόπων συμπεριφοράς και αντιμετώπισης καταστάσεων, σύνθεσης καινούριων ρόλων και ανάπτυξης νέων δεσμών.

Στην διαδρομή αυτή το άτομο πρέπει να:

· Προσέχει τον ίδιο του τον εαυτό και όχι μόνο το μωρό. Πρέπει να προσπαθεί να τρώει καλά, να αθλείται και όσο γίνεται να διασκεδάζει.

· Σέβεται τα συναισθήματά του καθώς κανένα συναίσθημά μας δεν είναι τυχαίο, σωστό ή λάθος. Κάθε συναίσθημα αποτελεί απάντηση σε κάποιο ερέθισμα και το αισθανόμαστε για κάποιο λόγο.

· Επιτρέπει στον εαυτό του όχι μόνο να χαρεί με τις θετικές αλλαγές που φέρει η άφιξη ενός μωρού, αλλά και να θρηνήσει για όλα αυτά που έχουν χαθεί ή περιοριστεί.

· Μιλάει για τα συναισθήματά του. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι αισθανόμαστε εάν δεν προσπαθήσουμε να του το εξηγήσουμε.

· Ζητάει βοήθεια όταν τη χρειάζεται. Εάν δεν μπορεί ο άλλος να βοηθήσει θα μας το πει!

· Συζητάει με το/η σύντροφο για τα ωραία του να είναι κανείς γονιός αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Ο ρόλος του γονέα είναι πρωτόγνωρος και για τους δύο και έτσι η συζήτηση θα βοηθήσει στην εκτόνωση, τον εφησυχασμό αλλά και την εξεύρεση λύσεων.

· Συζητά με το/η σύντροφό και να ορίσουν μαζί χωριστό χρόνο για τον καθένα τους, χωριστό χρόνο για τους δυο τους και χωριστό χρόνο για ολόκληρη την οικογένεια. Το ότι απέκτησε κάποιος παιδί δε σημαίνει πως δεν υπάρχει ο ίδιος σαν άνθρωπος που έχει και αυτός ανάγκες ή πως δεν χρειάζεται χρόνο η σχέση με το/η σύντροφό σου.

· Προετοιμάζεται για αυτά που δεν ξέρει. Προετοιμαζόμαστε για τα πάντα στη ζωή μας εκτός από τον ρόλο του γονέα. Ρώτα!Διάβασε! Μάθε ότι δεν ξέρεις απ' το να προσπαθείς μόνος/η να το ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια της φουρτούνας. Ζήτα βοήθεια από ειδικό πριν φτάσεις σε αδιέξοδο.

Η περίοδος της προσαρμογής στη ζωή με παιδί είναι ένα ταξίδι. Δεν μπορούμε να απολαύσουμε τις ομορφιές τις νέας χώρας εάν δεν υποστούμε πρώτα τη ζάλη και την κούραση από τις στροφές στο δρόμο, την αλλαγή της ώρας, τον καιρό που συνέχεια αλλάζει!


ΠΗΓΗ:

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, ‘Καστοριανή Εστία’, 03.03.16, Αριθμός Φύλλου: 747 , σελ.10-11.

Γιατί ο πρώτος χρόνος της ζωής μας καθορίζει την ευτυχία μας

Ελάχιστα σχήματα συμπεριφοράς έχουν ήδη αναπτυχθεί στη γέννηση. Τα περισσότερα αναπτύσσονται προοδευτικά σε ορισμένα στάδια ή φάσεις της ζωής μας (προσχολική ηλικία, λανθάνουσα περίοδος, εφηβεία, ώριμη ηλικία και τα γηρατειά). Ωστόσο, ο παράγοντας που καθορίζει την μετέπειτα ευτυχία μας είναι ο πρώτος χρόνος, λένε οι επιστήμονες. Δείτε γιατί...


Πρώτος χρόνος της ζωής: η στοματική φάση

«..Ο πρώτος χρόνος θεωρείται ο πιο σημαντικός στην ζωή του ανθρώπου, που καθορίζει την προσωπικότητα και τις πιθανότητες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, να είναι κάπως ευτυχισμένος σ’ αυτήν την ζωή»

« …Τι γίνεται όταν βγει στον κόσμο το παιδί; Ποια είναι τα αισθήματα του και πως τα καταλαβαίνουμε;…Το βρέφος τους τέσσερις πρώτους μήνες είναι σε σύγχυση, δεν έχει όρια, δεν καταλαβαίνει τίποτε, δεν έχει αίσθηση εαυτού ούτε αίσθηση ατομικότητος. Θεωρεί περίπου ασυνείδητα ότι κόσμος είναι αυτό και αυτό είναι ο κόσμος»

«…Το πρώτο καθήκον της μητέρας τον πρώτο χρόνο είναι να χαιδεύει το παιδί συχνά σε όλο του το σώμα. Δεν είναι μόνο για την ευχαρίστηση του βρέφους, αλλά και για να αρχίσει η πρώτη αίσθηση ότι ‘κάπου αρχίζω, κάπου τελειώνω’, και να δημιουργηθεί μια σχετική ασφάλεια στο παιδί. Ελλείψει αυτού, συνεχίζεται η σύγχυση….»

«…(Τα χάδια) τα έχει ανάγκη. Η έλλειψη τους είναι η βασικότερη αιτία συζυγικής δυσαρμονίας αργότερα…»

«…Ξέρουμε , λοιπόν, πως τον πρώτο χρόνο είναι απαραίτητα τα χάδια. Δεν αφήνουμε το βρέφος να κοιμάται από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως κάνουν πολλές μητέρες. Τεράστιο ρόλο παίζει επίσης η μυρωδιά της μητέρας. Η πρώτη επαφή με τον κόσμο είναι μέσα από την μυρωδιά…»




«…Μητέρα καλούμε το πρόσωπο που φροντίζει το βρέφος, ας μην είναι η βιολογική μητέρα…Μητέρα κατά την πρώτη περίοδο μπορεί να είναι και ο πατέρας…Μητέρα είναι ο φροντιστής»

«…Ο φόβος του βρέφους και κάθε νεαρού ζώου όταν γεννιέται , είναι ότι μπορεί να πεθάνει…»

«…Η βάση όλων των ψυχιατρικών συμπτωμάτων είναι το άγχος θανάτου. Αυτό δημιουργείται τον πρώτο χρόνο. Εάν τότε δεν δημιουργηθεί έντονο άγχος, αργότερα δεν παθαίνετε τίποτα…»

«Άρα το βρέφος χρειάζεται χάδια, την οσμή της μητέρας , την φωνής της μητέρας που παίρνει τη μορφή κουβέντας, νανουρίσματος. Μία σωστή μητέρα τα κάνει αυτόματα, δεν χρειάζεται να της τα πω εγώ. Αλλά σήμερα πολλές μητέρες ρωτάνε: Γιατί να του μιλήσω αφού δεν καταλαβαίνει; Πρέπει να τους εξηγήσω ότι το παιδί χρειάζεται την φωνή τους, και μάλιστα κατ’επανάληψιν. Έτσι γίνεται και η πρώτη γνωσιακή κατανόηση του κόσμου»

4ος – 8ος μήνας: Αποχωρισμός και ατομικοποίηση
«…Το παιδί βγαίνει από την παραδείσια κατάσταση, αρχίζει και καταλαβαίνει τα όρια του, ότι είναι ένα αδύναμο πλάσμα, απόλυτα εξαρτημένο από την μητέρα, την οποία ελέγχει. Γι’ αυτό τότε αρχίζουν τα βρέφη να κλαίνε ή παθαίνουν μεγάλους φόβους. Τότε είναι η βάση της δημιουργίας πολλών υποχονδριακών και ψυχοσωματικών ασθενειών»

Πηγή:
http://yolife.gr/o-prwtos-xronos-ths-zwhs-mas-kaoorizei-thn-eytyxia-mas(accessed 4.3.16)



Βιβλίο Ματθαίου Γιωσαφάτ «Μεγαλώνοντας μέσα στην Ελληνική Οικογένεια»

Η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και ο ρόλος των γονιών

Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση

Εκδόσεις Αρμός#παιδί #ψυχολογία

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις όταν δουλεύεις με τους γονείς σου σε οικογενειακή επιχείρηση

Πολλά παιδιά οικογενειών που σήμερα «επέλεξαν» να βρίσκονται στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με τους γονείς τους, συμμετέχοντας στην οικογενειακή επιχείρηση, έχουν συχνά ένα βασικό λανθάνον αλλά καθοριστικό ψυχικό αίτημα. Δείτε ποιο είναι...


Κατά την πολύχρονη ψυχοθεραπευτική μου εμπειρία, πολύ συχνά έχω συναντήσει -και συνεχίζω να βλέπω- νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία ενήλικες που εμπλέκονται ως επαγγελματικοί συνεργάτες σε μια ιδιωτική οικογενειακή επιχείρηση, με ιδιοκτήτρια της οικογένεια της καταγωγής τους.

Είναι συνήθως παιδιά που δεν «χόρτασαν» μια υγιή κι ολοκληρωμένη συγχωνευτική σχέση με την μητέρα τους, ή με τον πατέρα τους κατά την παιδική τους ηλικία. Που δεν «χόρτασα» την βασική «τροφή» στην παιδική κι εφηβική τους ηλικία, που είναι τα γονεϊκά όρια. Την οριοθετημένη δηλαδή εκείνη στάση και συμπεριφορά από μέρους του σημαντικού γονεϊκού ενήλικου προτύπου που δημιουργεί το βασικό αίσθημα ασφάλειας κι ενδοψυχικής ευρυθμίας, καθώς γίνεται κανείς από μικρό παιδί σιγά σιγά ψυχικά ενήλικος.

Οι άνθρωποι αυτοί έχοντας μάθει να ζουν και να επιβιώνουν χωρίς τα κατάλληλα όρια στο οικογενειακό πλαίσιο, γίνονται θύματα μιας εξίσου ανορίοτης τάσης και μαζί αμφιθυμίας τους όσον αφορά στην διεκδίκηση των ψυχικών τους αιτημάτων μέσα στην οικογένεια της καταγωγής τους: Δηλαδή, προσπαθούν ασυνείδητα να ενηλικιωθούν παραμένοντας ταυτόχρονα σε ένα οικογενειακό «υπόστεγο» για όσο περισσότερο χρονικό διάστημα είναι δυνατόν. Υπονομεύοντας όμως με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη τους για ψυχική αυτοτέλεια κι ενηλικίωση.

Ευελπιστούν πως θα ρθει κάποτε η στιγμή που οι ανεπεξέργαστες εσωτερικές τους συγκρούσεις, τα ανεπίλυτα και ανεπίγνωστά τους αιτήματα θα βγουν στο φως της συνειδητότητας. Πως οι αληθινές, αλλά συγκεκαλυμμένες διαπροσωπικές τους συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια θα πάψουν να αποσιωπούνται κάτω από το «πέπλο» της «καλής και δεμένης οικογένειας», και θα γίνουν επιτέλους αντικείμενο κοινής έκφρασης και διαπραγμάτευσης. Με τελικό στόχο την διαλεύκανση και την οριστική τους επίλυση.




Ασυνείδητα λοιπόν τα «μεγάλα παιδιά», μέσα από την επαγγελματική επιλογή της οικογενειακής επιχείρησης επιδιώκουν να πάρουν αυτό που πάντα τους χρωστάνε οι γονείς τους. Αυτό που δεν έλαβαν ικανοποιητικά κατά τα πρώιμα παιδικά τους χρόνια, ή σε κάποια μετέπειτα εξελικτική φάση:

Την φροντίδα, την αποδοχή, την αναγνώριση και την ασφάλεια που μόνο μια σαφώς οριοθετημένη σχέση με τους γονείς μπορεί να παρέχει ολοκληρωμένα, χωρίς κενά, και αμφισημίες.

Το βασικό έλλειμμα των παραπάνω ποιοτήτων μιας στενής αγαπητικής σχέσης, εκφράζεται συχνά μέσα από το συναίσθημα της οργής, μέσα από αντιπαραθέσεις και τυποποιημένους κι επαναλαμβανόμενους καυγάδες, που υποσυνείδητα καθρεφτίζουν την ανάγκη για βαθύτερη, ποιοτικότερη, κι αυθεντικότερη σχέση εγγύτητας.

Η συνεξαρτητική σχέση ανάμεσα σε αυτά τα "παιδιά-ενήλικες" και τους γονείς τους εκφράζεται, από την μια μέσα από την επιδίωξή τους να επεκτείνουν την συμμετοχή τους στις δραστηριότητες της οικογένειας καταγωγής τους. Με αυτόν τον τρόπο, ζητούν μέσα απ’ την παραμονή τους στην επιχείρηση της οικογένειας να γίνουν τα «αγαπημένα παιδιά» των γονιών τους. Γονιών που μη έχοντας κατακτήσει με επιτυχία τις προσωπικές τους εξελικτικές φάσεις , έχουν διάχυτα κι ασαφή ενδοψυχικά όρια. Επειδή δηλαδή δεν «χόρτασαν» την δική τους παιδική ηλικία, παραμένουν καθηλωμένοι σε ανώριμα ψυχικά στάδια απ’ τα οποία είναι αδύνατον υγιώς να προσφέρουν και να προσφερθούν ολοκληρωμένα στα παιδιά τους. Αντίθετα, συνήθως παίρνουν τον ρόλο του «πεινασμένου παιδιού» δημιουργώντας γονεοποιημένα και εξίσου «πεινασμένα παιδιά». Τα δικά τους παιδιά.

Σ’ αυτό το μπερδεμένο διασχεσιακό κλίμα αντιφατικών, υπόγειων και άρρητων απαιτήσεων, οι νέοι ζητάνε να αδράξουν την ευκαιρία να ενσωματωθούν –αυτήν την φορά με μεγαλύτερη επιτυχία- στο κλίμα μιας οικογενειακής συνεκτικότητας, που υπόσχεται μεν την αναγνώριση και την αποδοχή, φιμώνοντας όμως το δικαίωμα στη αυτοτέλεια.




Από την άλλη, τα ενήλικα παιδιά μη έχοντας επίγνωση των αληθινών τους εσώτερων κινήτρων, τελικά δεν διεκδικούν τις πραγματικές «παιδικές» τους ανάγκες, αλλά απορροφώνται ασφυκτικά από ένα περιβάλλον δίχως ξεκάθαρα όρια, αιτήματα, ανοχές και προϋποθέσεις εγγύτητας.

Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουν ως μοναδική διέξοδο, είτε την θυσία της ελευθερίας τους, όταν επιλέγουν ενοχικά να παραμένουν στην επιχείρηση, είτε την κατάθλιψη, και την αποσιωπημένη οργή, που εκφράζεται είτε με ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, είτε με την αμφιθυμία για επίγνωση και διεκδίκηση ενός αυτοτελούς προσωπικού επαγγελματικού και υπαρξιακού δρόμου. Ενός προσωπικού χάρτη ζωής.

Σε κάθε περίπτωση είναι αδύνατον κανείς να εμπεριέξει το κενό της αγάπης, της αρχετυπικής αγάπης που αναμένεται παραδοσιακά από τους γονείς.

Στην ψυχοθεραπεία οι νέοι πληγωμένοι ενήλικες ζητάνε κάποιος να τους καθρεφτίσει με σαφήνεια τις ψυχικές τους πληγές, τις ατελέσφορες διαπροσωπικές τους εμπλοκές, και την δυσλειτουργικότητα των ανορίοτων σχέσεων. Στην συνέχεια, μέσα από την ατομική και την ομαδική ψυχοθεραπεία, ως θεραπευόμενοι αναζητούν και βρίσκουν πρότυπα υγιούς οριοθετημένης σχέσης, επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους, και ανακαλύπτουν τον ξεχασμένο δρόμο της προσωπικής τους βούλησης, αυτοδυναμίας και αυτενέργειας, που θα τους οδηγήσει με ορατά βήματα σε μια πιο ικανοποιητική εγκαθίδρυση δεσμών, εντός και εκτός της οικογένειας καταγωγής τους.

Μόλις τα κενά της εμπιστοσύνης, της ασφάλειας και της προοπτικής γεμίσουν επαρκώς -και όχι υποχρεωτικά από τους φυσικούς γονείς, όπως αρχετυπικά αναμένται- τότε το άτομο συνήθως είναι σε θέση να αποχωρήσει από την οικογενειακή επιχείρηση αναζητώντας την περαιτέρω ενηλικίωση του σε άλλα εργασιακά περιβάλλοντα και πιο ικανοποιητικές σχέσεις. Η, εφόσον είναι θεμιτό, να διεκδικήσει μια καινούργια, αλλά όχι συνεξαρτητική, με σαφείς αποστάσεις, ρόλους και όρια θέση στην οικογένεια της καταγωγής του.

ΠΗΓΗ:

http://yolife.gr/oi-psyxologikes-epiptwseis-otan-doyleyeis-me-toys-goneis-soy-se-oikogeneiakh-epixeirhsh(accessed 4.3.16)

Debate”Πορνογραφία: Υπέρ ή Κατά;”

Debate “Πορνογραφία: Υπέρ ή Κατά;" Ο Λουκάς Αθανασιάδης και ο Θάνος Ασκητής επιχειρηματολογούν στα υπέρ και στα κατά της πορνογραφίας, και της επίδρασής της στο ζευγάρι, με συντονιστές το Ν. Βαϊδάκη και τον Κ. Παπασταμάτη, στο 2ο Πανελλήνιο Διεπιστημονικό Συνέδριο Σεξολογίας (Θεσσαλονίκη, 30 Ιανουαρίου - 1 Φεβρουαρίου 2015)

VIDEO:

http://www.askitis.gr/videos/view/debatepornographia_iper_i_kata

ΠΗΓΗ:

http://www.askitis.gr/videos/view/debatepornographia_iper_i_kata(accessed 3.3.16)

Why is it so hard to persuade people with facts?

An effective way to correct people’s falsely held beliefs is to address them directly with evidence. However, such rebuttals can sometimesbackfire, leading people to double-down on their original position. A new paper published in Discourse Processes suggests why: when people read information that undermines their identity, this triggers feelings of anger and dismay that make it difficult for them to take the new facts on board.

Past research had suggested that one reason changing minds is so challenging is that exposing someone to a new perspective on an issue inevitably arouses in their minds the network of information justifying their current perspective. An arms race ensues: when the new complex of information overwhelms the old, often by integrating some of the existing information (yes, yoghurt contains bacteria, but bacteria can be helpful), persuasion is possible. If not, the attempt fails, or even backfires, as the old perspective is now burning even more fiercely in the person’s consciousness.

However, the new research led by Gregory Trevors was motivated by the idea that the backfire effect may not be about which side is winning that mental arms race at all. Instead, these researchers believe the problem occurs when new information threatens the recipient’s sense of identity. This triggers negative emotions, which are known to impair the understanding and digestion of written information.

Trevors’ team tested their theory with a study on genetically modified foods – a subject rife with misconceptions, such as that hormones are involved in making them. The researchers assessed 120 student participants for their prior knowledge and attitudes to genetically modified organisms (GMOS) and their need for dietary purity, measured by items like “I often think about the lasting effects of the foods I eat.” This was the key variable of interest because it was intended to tap into how important food purity was to the participants’ sense of identity. The researchers specifically wanted to find out whether this identity factor would influence how people felt when their beliefs were challenged, and whether they would comply with, or resist, the challenge.

After the researchers gave participants scientific information worded to directly challenge anti-GMO beliefs, those with higher scores in dietary purity rated themselves as experiencing more negative emotions while reading the text, and in a later follow-up task, they more often criticised GMOs. Crucailly, at the end of the study these participants were actually more likely to be anti-GMO than a control group who were given scientific information that didn’t challenge beliefs: in other words, the attempt to change minds with factual information had backfired.

In further analysis, the researchers directly tested the claim that the identity factor had disrupted the learning of new pro-GMO information, but there was no evidence for this. Although negative emotions were weakly associated with lower post-test learning on a short quiz, participants at all levels of dietary purity performed at a similar (poor) level.

So we can reasonably conclude from this study that threats to a person’s identity do cause resistance to taking new factual arguments on board, and we know negative emotions seem to play a part, but we need more research to fully understand why this leads to a backfire effect.

If persuasion is most at risk of backfire when identity is threatened, we may wish to frame arguments so they don’t strongly activate that identity concept, but rather others. And if, as this research suggests, the identity threat causes problems through agitating emotion, we may want to put off this disruption until later: Rather than telling someone (to paraphrase the example in the study) "you are wrong to think that GMOs are only made in labs because…", arguments could firstly describe cross-pollination and other natural processes, giving time for this raw information to be assimilated, before drawing attention to how this is incompatible with the person's raw belief – a stealth bomber rather than a whizz-bang, so to speak.
_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/02/why-is-it-so-hard-to-persuade-people.html(accessed 3.3.16)

Trevors, G., Muis, K., Pekrun, R., Sinatra, G., & Winne, P. (2016). Identity and Epistemic Emotions during Knowledge Revision: A Potential Account for the Backfire Effect Discourse Processes DOI: 10.1080/0163853X.2015.1136507