The psychology of Facebook, digested

With over a billion users, Facebook is changing the social life of our species. Cultural commentators ponder the effects. Is it bringing us together or tearing us apart? Psychologists have responded too - Google Scholar lists more than 27,000 references with Facebook in the title. Common topics for study are links between Facebook use and personality, and whether the network alleviates or fosters loneliness. The torrent of new data is overwhelming and much of it appears contradictory. Here is the psychology of Facebook, digested:

Who uses Facebook?

Extraverts have more friends on FB

but shy people probably use it more

According to a survey of over a thousand people, "females, younger people, and those not currently in a committed relationship were the most active Facebook users". Regarding personality, a study of over 1000 Australians reported that "[FB] users tend to be more extraverted and narcissistic, but less conscientious and socially lonely, than nonusers". A study of the actual FB use of over a hundred students found that personality was a more important factor than gender and FB experience, with high scorers in neuroticism spending more time on FB. Meanwhile, extraverts were found to have more friends on the network than introverts ("the 10 per cent of our respondents scoring the highest in extraversion had, on average, 484 more friends than the 10 per cent scoring the lowest in extraversion").

Other findings add to the picture, for example: greater shyness has also been linked with more FB use. Similarly, a study from 2013 found that anxiousness (as well as alcohol and marijuana use) predicted more emotional attachment to Facebook.

There's also evidence that people use FB to connect with others with specialist interests, such as diabetes patients sharing information and experiences, and that people with autism particularly enjoy interacting via FB and other online networks.

Why do some people use Twitter and others Facebook?

High scorers in "need for cognition" prefer Twitter

Apparently most people use Facebook "to get instant communication and connection with their friends" (who knew?), but why use FB rather than Twitter? A 2014 paper suggested narcissism again is relevant, but that its influence depends on a person's age: student narcissists prefer Twitter, while more mature narcissists prefer FB. Other research has uncovered intriguing links between personality and reasons for using FB. People who said they used FB as an informational tool (rather than socialising) tended to score higher on neuroticism, sociability, extraversion and openness, but lower on conscientiousness and "need for cognition". The researchers speculated that using FB to seek and share information could be some people's way to avoid more cognitively demanding sources such as journal articles and newspaper reports. The same study also found that higher scorers in sociability, neuroticism and extraversion preferred FB, while people who scored higher in "need for cognition" preferred Twitter.

What do we give away about ourselves on Facebook?

FB seems like the perfect way to present an idealised version of yourself to the world. However an analysis of the profiles of over 200 people in Germany and the US found that they reflected their actual personalities, not their ideal selves. Consistent with this, another study found that people who are rated as more likeable in the flesh also tend to be rated as more likeable based on their Facebook page. The things you choose to "like" on FB are also revealing. Remarkably, a study out last week found that your "likes" can be analysed by a computer programme to produce a more accurate profile of your personality than the profiles produced by your friends and relatives. 

If our FB profiles expose our true selves, this raises obvious privacy issues. A study in 2013 warned that employers often trawl candidates' FB pages, and that they view photos of drinking and partying as "red flags", presumably seeing them as a sign of low conscientiousness (in fact the study found photos like these were linked with high extraversion, not with low conscientiousness).

Other researchers have looked specifically at how personality is related to the kind of content people post on FB. A 2014 study reported that "higher degrees of narcissism led to deeper self-disclosures and more self-promotional content within these messages. [And] Users with higher need to belong disclosed more intimate information". Another study last year also reported that lonelier people disclose more private information, but fewer opinions.

You might also want to consider the friends you keep on FB - research suggests that their attractiveness (good-lookers give your rep a boost), and the statements they make about you on your wall, affect the way your own profile is perceived. Consider too how many friends you have - somewhat paradoxically, research finds that having an overabundance of friends leads to negative perceptions of your profile.

Finally, we heard about employers frowning on partying photos, but what else do you give away in your FB profile picture? It could reveal your cultural background according to a 2012 study that showed people from Taiwan were more likely to have a zoomed-out picture in which they were seen against a background context, while US users were more likely to have a close-up picture in which their face filled up more of the frame. Your FB pic might also say something about your current romantic relationship. When people feel more insecure about their partner's feelings, they make their relationship more visible in their pics.

In case you're wondering, yes, people who post more selfies probably are more narcissistic.

Is Facebook making us lonely and sad?

This is the crunch question that has probably attracted the most newspaper column inches (and books). A 2012 study took an experimental approach. One group were asked to post more updates than usual for one week - this led them to feel less lonely and more connected to their friends. Similarly, a survey of over a thousand FB users found links between use of the network and greater feelings of belonging and confidence in keeping up with friends, especially for people with low self-esteem. Another study from 2010 found that shy students who use FB feel closer to their friends (on FB) and have a greater sense of social support. A similar story is told by a 2013 paper that said feelings of FB connectedness were associated with "with lower depression and anxiety and greater satisfaction with life" and that Facebook "may act as a separate social medium .... with a range of positive psychological outcomes." This recent report also suggested the site can help revive old relationships.

Yet there's also evidence for the negative influence of FB. A 2013 study texted people through the day, to see how they felt before and after using FB. "The more people used Facebook at one time point, the worse they felt the next time we text-messaged them; [and] the more they used Facebook over two-weeks, the more their life satisfaction levels declined over time," the researchers said.

Other findings are more nuanced. This study from 2010 (not specifically focused on FB) found that using the internet to connect with existing friends was associated with less loneliness, but using it to connect with strangers (i.e. people only known online) was associated with more loneliness. This survey of adults with autism found that greater use of online social networking (including FB) was associated with having more close friendships, but only offline relationships were linked with feeling less lonely.

Facebook could also be fuelling envy. In 2012 researchers found that people who'd spent more time on FB felt that other people were happier, and that life was less fair. Similarly, a study of hundreds of undergrads found that more time on FB went hand in hand with more feelings of jealousy. And a paper from last year concluded that "people feel depressed after spending a great deal of time on Facebook because they feel badly when comparing themselves to others." However, this new report (on general online social networking, not just FB) found that heavy users are not more stressed than average, but are more aware of other people's stress.

Is Facebook harming students' academic work?

This is another live issue among newspaper columnists and other social commentators. An analysis of the grades and FB use of nearly 4000 US students found that the more they used the network to socialise, the poorer their grades tended to be (of course, there could be a separate causal factor(s) underlying this association). But not all FB use is the same - the study found that using the site to collect and share information was actually associated with better grades. This survey of over 200 students also found that heavier users of FB tend to have lower academic grades, but note again that this doesn't prove a causal link. Yet another study, this one from the University of Chicago, which included more convincing longitudinal data, found no evidence for a link between FB use and poorer grades; if anything there were signs of the opposite pattern. Still more positive evidence for FB came from a recent report that suggested FB - along with other social networking tools - could have cognitive benefits for elderly people.

And finally, some miscellaneous findings

These are the unwritten rules of Facebook, according to focus groups with students.

Viewing your own FB profile boosts self-esteem.

Emotions are contagious on Facebook (this is the recent study thatcaused controversy because users' feeds were manipulated without them knowing). 

Surprise! Both male and female subjects are more willing to initiate friendships with opposite-sex profile owners with attractive photos.

People publish posts on FB that they later regret for various reasons, including posting when they're in an emotional state or misunderstanding their online social circles. 

Who needs cheap thrills or meditation? Apparently, looking at your FB account is different, physiologically speaking, from stress or relaxation. It provokes what these researchers describe appealingly as a "core flow state", characterised by positive mood and high arousal.

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2015/01/the-psychology-of-facebook-digested.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 24.1.15)

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν

H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή… Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες (Γ. Κόρας).

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούουν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα; Ένα πράγμα ξέρω. ‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της.

Αλλά αν δεν μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος; Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Μ' αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε.

Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!

Μα εγώ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο.

Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι… Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»: Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς.

Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους.

Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε Ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

ΠΗΓΗ:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/ta-paidia-mas-den-mas-anikoun#.VLwj8kesVE7(accessed 18.1.15)

Καταστροφικές οι συνέπειες της σιωπής για τις ερωτικές σχέσεις

Η επιστήμη προειδοποιεί

Αν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν στις επικρίσεις του/της συντρόφου σας, προσέξτε: μπορεί να καταστρέφετε τη σχέση σας. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Baylor του Τέξας πραγματοποίησαν σειρά από μελέτες για να διερευνήσουν ποιες συμπεριφορές υπονομεύουν τη σχέση. Όπως διαπίστωσαν, η «απεμπλοκή» και η «παθητική στασιμότητα» είναι δύο από τις χειρότερες συμπεριφορές για τη σχέση.

«Η απεμπλοκή είναι μακράν η πιο προβληματική συμπεριφορά σε μία σχέση», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Κιθ Σάνφορντ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Baylor. «Είναι μία αμυντική τακτική που υιοθετείται όταν κάποιος αισθάνεται ότι του επιτίθενται και αντιδρά με την απόλυτη σιωπή: ό,τι κι αν του λέει το έτερό του ήμισυ, αυτός δεν απαντά τίποτα.

»Αυτό, όμως, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και δημιουργεί την εντύπωση της παγερής αδιαφορίας, με συνέπεια να αναπτύσσονται αισθήματα θυμού και μνησικακίας, και να πλήττεται σοβαρά η σχέση». Και συνέχισε: «Οι μελέτες μας έδειξαν πως η απεμπλοκή όταν ο/η σύντροφος ασκεί κριτική ή παραπονιέται, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της έλλειψης ικανοποίησης από τη σχέση. «Ασφαλώς όλοι το κάνουν από καιρού εις καιρόν, αλλά το είδαμε πολύ πιο έντονα στις προβληματικές σχέσεις, στις οποίες υπήρχε επιθυμία να ανακτήσει κανείς την αυτονομία, τον έλεγχο και τις αποστάσεις του - και με το να σιωπά, διατηρούσε μια απόσταση που διαρκώς μεγάλωνε».

Σχεδόν εξίσου μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί και η απαίτηση που έχουν πολλοί από τους/τις συντρόφους τους να μαντεύουν τι νιώθουν, τι θέλουν και τι τους ενοχλεί. Αυτού του είδους η παθητική στασιμότητα, όπως την αποκαλούν οι ψυχολόγοι, δημιουργεί αισθήματα άγχους και παραμέλησης σε εκείνον που νομίζει ότι το ταίρι του είναι μάντης. «Ανησυχεί αν ο άλλος τον αγαπάει, νιώθει πληγωμένος όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι εκείνος ενδόμυχα θέλει, αισθάνεται παραμελημένος, δυσανασχετεί και νιώθει δυστυχισμένος», εξήγησε ο δρ Σάνφορντ. «Έτσι, όμως, αρχίζουν οι αμφιβολίες και οι καυγάδες, διότι κατηγορεί τον/την σύντροφό του για αδιαφορία - και τελικά απειλείται ολόκληρο το οικοδόμημα της σχέσης».

Όπως γράφουν ο δρ Σάνφορντ και οι συνεργάτες του στην «Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας» (JAPA), στην πρώτη μελέτη τους συμμετείχαν 2.588 ζευγάρια που ήταν παντρεμένα ή συζούσαν. Τα ζευγάρια συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο για το πως χειρίζονταν τις διενέξεις με το ταίρια τους, το οποίο περιείχε και ερωτήματα για την απεμπλοκή και την παθητική στασιμότητα. Στη συνέχεια, συμπλήρωσαν ένα άλλο ερωτηματολόγιο που αφορούσε την ικανοποίηση που ένιωθαν από τη σχέση τους.

Στην δεύτερη μελέτη, οι ερευνητές ζήτησαν από 223 εθελοντές που είχαν μονογαμικές σχέσεις να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια που αξιολογούσαν πως ένιωθαν για την απεμπλοκή, την παθητική στασιμότητα, τη δέσμευση και την σχέση τους. Στην τρίτη μελέτη, συμμετείχαν 135 προπτυχιακοί φοιτητές σε σοβαρές σχέσεις, οι οποίοι έγραψαν για μία διαφωνία που είχαν με τον/την σύντροφό τους και μετά απάντησαν σε ερωτήσεις για την απεμπλοκή, την επικοινωνία και τα συναισθήματά τους στη διάρκεια του καυγά.

Οι απαντήσεις έδειξαν πως υπήρχε ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στην σιωπή με την μειωμένη ικανοποίηση από τη σχέση. Επιπλέον, όταν οι εθελοντές χρησιμοποιούσαν την απεμπλοκή για να αποφύγουν τις επικρίσεις, η επικοινωνία τους στη σχέση ήταν η χειρότερη δυνατή και η ικανοποίησή τους από τη σχέση χαμηλότερη.

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82(accessed 14.1.15)

Κύκνος αυτοκτονεί επειδή βλέπει το πτώμα της μαμάς του

Aνεξάρτητα από το «είδος», η απώλεια των αγαπημένων είναι τραγική

Για όσους λένε πως μόνο ο άνθρωπος έχει αναπτύξει συναισθηματική νοημοσύνη σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου, αυτός ο μικρός κύκνος ίσως δίνει με ένα σίγουρα πολύ λυπηρό τρόπο την απάντηση...

Μια περαστική ποδηλάτης στην πόλη Χενάν της Κίνας έγινε μάρτυς της αυτοκτονίας του μικρού κύκνου. Σύμφωνα με όσα περιγράφει, είδε τον κύκνο να παρατηρεί το πτώμα ενός κύκνου μεγαλύτερης ηλικίας κοντά του και στη συνέχεια να βάζει το κεφάλι του κάτω από το νερό. Η Hiker Yan Yan Hsiao αναφέρει στην Daily Mail πως της τράβηξαν την προσοχή οι σπασμωδικές κινήσεις του κύκνου με τα φτερά του ενώ ταυτόχρονα δεν έβγαζε το κεφάλι του από το νερό.

Με τη φωτογραφική της κάμερα κατέγραψε τις στιγμές μέχρι που τελικά το κυκνάκι έσβησε.

Οι μελετητές αναφέρουν πως έχουν καταγραφεί στο παρελθόν πολλά περιστατικά αυτοκτονίας κύκνων επειδή χάνουν το σύντροφό τους. Ωστόσο, η συγκεκριμένη περίπτωση, όπου πιθανολογείται ο μεγαλύτερος κύκνος να ήταν η μητέρα του μικρού, δίνει νέα στοιχεία στους ερευνητές σχετικά με την αυτοκτονία των ζώων, με τα ερωτήματα για το συναισθηματικό τους κόσμο να πληθαίνουν.

Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι πως δεν εξελίσσεται μόνον ο άνθρωπος ανά τους αιώνες! Συνοδοιπόροι είμαστε στο βασίλειό μας!

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85(accessed 14.1.15)

A Strange Depression Symptom That Most People Don’t Know

This tip may help people who are feeling depressed.

Clinically depressed people can find it hard to tell the difference between their own negative emotions, like anger, guilt and frustration.

This could be part of the reason that depression is so hard to deal with.

It may be helpful for people experiencing depression to be more specific about which negative emotion they are feeling, the research also suggests.

The study’s first author, Dr. Emre Demiralp, explains:

“It is difficult to improve your life without knowing whether you are sad or angry about some aspect of it.

For example, imagine not having a gauge independently indicating the gasoline level of your car.

It would be challenging to know when to stop for gas.

We wanted to investigate whether people with clinical depression had emotional gauges that were informative and whether they experienced emotions with the same level of specificity and differentiation as healthy people.”

Participants in the study — half of whom were experiencing clinical depression — were asked to report their emotions at random intervals over a period of a week.

Each time they reported how they felt across 11 different emotions, 7 negative and 4 positive:

sad,

anxious,

angry,

frustrated,

ashamed,

disgusted,

guilty,

happy,

excited,

alert,

and active.

The results, published in the journal Psychological Science, showed that people who were depressed found it difficult to distinguish between negative emotions (Demiralp et al., 2012).

In contrast, non-depressed people were clearer which negative emotions they were experiencing.

For the positive emotions, however, both the depressed and non-depressed participants could distinguish them equally well.

Dr. Demiralp said:

“Our results suggest that being specific about your negative emotions might be good for you.

It might be best to avoid thinking that you are feeling generally bad or unpleasant.

Be specific.

Is it anger, shame, guilt or some other emotion?

This can help you circumvent it and improve your life.

It is one of our overarching goals to investigate approaches for facilitating this kind of emotional intelligence at a large scale in the population.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2015/01/a-strange-depression-symptom-that-most-people-dont-know.php(accessed 14.1.15)

Why can’t you tickle yourself?

It’s almost impossible to get a laugh by self-tickling, says David Robson, and the reason why tells us surprising things about the brain and consciousness.

Why do we laugh when we are being tickled and how can it be a relaxing experience?

If you want to probe some of the great mysteries of the human mind, all you need is a duster and your feet. Sit back, take your shoes and socks off, and gently stroke its feathers against your sole. Now ask a friend, parent or child to do the same for you. If you are like most people, you will be left stony-faced by one, but convulsed in a pleasurable agony by the other. How come?

While asleep, people tried to get dream characters to tickle them - that too failed — Even in dreams, the brain stops self-tickling

Once the domain of childhood curiosity, the question of why we can’t tickle ourselves is exciting neuroscientists. “It leads to these bigger questions of consciousness and self-awareness, who we are,” says George Van Doorn at Monash University in Australia. For this reason, they are now going to some – often extreme – lengths to overcome the brain’s barriers and to get people to tickle themselves in the lab.

To understand their interest, consider this: every time your body moves, it creates potentially confusing sensations that could lead you astray in all kinds of ways. Just imagine the chaos if you assumed that someone was fondling or attacking you, every time one of your hands brushed your leg, for example. Being able to differentiate between your movements, and the actions of other people, is therefore a central part of our sense of self and agency – aspects of the psyche that even the most sophisticated robots can’t replicate. And examining these kinds of traits, you want to find an example that is easily replicated in the lab. “Tickling is a nice example because the contrast between ticklish sensations produced by others and the inability to tickle oneself is so clear,” says Jennifer Windt at the Johannes Gutenberg University of Mainz in Germany.

Sarah-Jayne Blakemore, at University College London, was one of the first to investigate the way the brain makes these lightning-fast decisionsabout the self and others. She scanned subjects’ brains as her colleagues tickled the palms of their hands, and when they attempted to do so themselves. From the resulting brain activity, she concluded that whenever we move our limbs, the brain’s cerebellum produces precise predictions of the body’s movements, and then sends a second shadow signal that damps down activity in the somatosensory cortex – where tactile feelings are processed. The result is that when we tickle ourselves, we don’t feel the sensations with the same intensity as if they had come from someone else, and so we remain calm rather than writhing with that familiar mix of discomfort and pleasure that comes when someone else tickles us.

If that was true, she suspected that there could be ways to fool the process, and allow people to tickle themselves. So she designed a machine that allowed her subjects to move a stick that gently stroked a piece of foam over their palm – sometimes instantaneously, at others with a delay of up to 200 milliseconds. It turned out that the greater the delay, the more ticklish the foam felt, perhaps because the cerebellum’s predictions no longer matched what the person was actually feeling.

Why do we laugh when tickled? The Headsqueeze team explains in the video above

Since Blakemore’s ground-breaking studies, many others have tried to find ways to find ways to trick the brain into tickling itself. Controlling someone’s foot movements with magnetic brain stimulation, so that their hand tickled their foot against their will, seems to do the trick. But it is one of the few experiments to succeed – others have produced puzzling results.

Van Doorn, for example, tried to give his subjects an out-of-body experience before tickling them. The set-up is relatively simple: the participant is fitted with video goggles that allow them to see from the eyes of the experimenter, who is sitting in front of them. By synchronising their movements, they slowly begin to feel like the experimenter’s body is their own. (For more information on how to swap your body with someone else, read our feature.)

In the midst of the illusion, the participants then had to move a lever that would tickle both bodies at the same time. With the subject confused about which body they were inhabiting, Van Doorn assumed that they would feel the full force of the tickle – but they were largely unmoved by the experience. “No matter if you swap bodies with someone else – you can’t tickle yourself with your own movements,” says Van Doorn. 

You can't tickle yourself in dreams, nor if induced to have an out of body experience 

You can’t even tickle yourself in your dreams. Windt recently performed a dream experiment that sounds like it came straight out of the movie Inception. She recruited a team of expert lucid dreamers – people who know they are dreaming, and can control the actions of their dreams – to try it out, but they couldn’t. The subjects also tried to get other dream characters to tickle them; that too failed, sometimes because the other characters simply refused to be of service. “Several of our subjects experienced problems with, let’s say, dream character compliance,” says Windt.

If all that seems a little esoteric, there could be practical reasons for picking apart the neural processes behind self-tickling. “It’s interesting that people with schizophrenia can tickle themselves and we think that’s associated with things like delusional and alien control of limbs,” says Van Doorn – perhaps because of a more general problem with identifying the origins of their movements. So attempts to break down that process in healthy people could, eventually, shed some light on the way it malfunctions during periods of mental illness.

Could robots one day be sentient enough to be ticklish? 

Self-tickling could even improve artificial intelligence, says Robert Provine, at the University of Maryland, Baltimore. “Your inability to tickle yourself suggests neurologically based definitions of self and other,” he writes in a playful essay. “Developing a similar machine algorithm may lead to “ticklish” robots whose performance is enhanced by their capacity to distinguish touching from being touched, and, provocatively, may provide a computationally based construct of machine personhood.”

If so, a feather duster could provide a delightfully bizarre alternative to the famous Turing test for artificial intelligence in years to come: just aim for its extremities and see if it laughs.

SOURCE:

http://www.bbc.com/future/story/20150109-why-you-cant-tickle-yourself(accessed 14.1.15)

Η ζωή στο facebook (δεν) θέλει καλοπέραση

Είναι σημαντικό, την εποχή της κρίσης, να μπορεί κάποιος να μοιράζεται τη χαρά του, ακόμα και μέσω κοινωνικών δικτύων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμμερίζεται τον πόνο και τις δυσκολίες των άλλων, ούτε ότι δεν συμμετέχει στην κοινωνική ευαισθητοποίηση.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Είχαμε διαβάσει για το μαγαζί σε κάποιο από τα σάιτ που καταγράφουν όλες τις τελευταίες προσθήκες στον νυχτερινό χάρτη της Αθήνας. Ηταν πράγματι πολύ ωραίο, αν και βρήκαμε τσιμπημένα τα κοκτέιλ. «Θα κάνουμε κάνα τσεκ ιν ή τσάμπα τα σκάμε;» είπε ο Λευτέρης, αναφερόμενος σκωπτικά στον κανόνα που θέλει αν κάτι δεν ποσταριστεί, να μην έχει συμβεί στην πραγματικότητα. «Ασε καλύτερα μην αρχίσουν πάλι» του απάντησε η Ελένη. Τα Χριστούγεννα είχε ανεβάσει μια φωτογραφία από ένα χωριό του Παρνασσού και είχε ακούσει τα σχολιανά της στα σχόλια. «Τς τς, πάλι εκδρομή;» της είχε γράψει κάποιος. «Αλί σε μας» είχε προσθέσει από κάτω μια άλλη. «Και τι σε νοιάζει;» την είχα ρωτήσει όταν μου τα έλεγε. «Λογαριασμό θα τους δώσεις;».

Υπόνοια καλοπέρασης

Η αλήθεια είναι όμως ότι όσοι χρησιμοποιούμε τα social media, έχουμε βρεθεί μαζί με τα λάικ να μετράμε και ενοχές. Την εποχή της κρίσης (που συνέπεσε από μια περίεργη συναστρία με την ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων στην Ελλάδα), κυριαρχεί η άποψη ότι ακόμα και η υπόνοια καλοπέρασης είναι πρόκληση: «μην ανεβάζετε φωτογραφίες από το νησί, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα για διακοπές», «φτάνουν οι εικόνες φαγητών, άλλοι πεινούν», «μη χαίρεστε με το χιόνι, υπάρχει κόσμος που δεν έχει θέρμανση».

«Ισως θα έπρεπε το facebook να καθιερώσει, εκτός από το σηματάκι του like, ένα αντίστοιχο με υψωμένο δείκτη για τους επαγγελματίες της φαντασιακής κοινωνικής αλληλεγγύης, να τους γλιτώσει και από την πληκτρολόγηση» λέει γελώντας η μεταφράστρια Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, που πρόσφατα εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας», μια συρραφή των αναρτήσεών της στο facebook. «Πότε ακριβώς μετατράπηκε η κάθε φυσιολογική εκδήλωση της ζωής, όπως η χαρά του χιονιού ή ακόμα και η ενασχόληση με τις τέχνες, σε τεκμήριο συναισθηματικής νέκρωσης; Είναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια της κρίσης σε συνδυασμό με την ψυχολογία των social media, που ευνοούν την κατασκευή "στρατοπέδων"». Οπως λέει, πρόκειται για μια κακοφορμισμένη, δήθεν, ευαισθησία που στην πραγματικότητα είναι ένδειξη ενός ιδιόμορφου εγωκεντρισμού: «αποδεικνύοντας ότι όλοι οι άλλοι είναι αναίσθητοι και ο κόσμος τελεσίδικα φρικτός, μπορώ εγώ να απολαύσω αυτάρεσκα την ανωτερότητα της "ψυχούλας" μου».

Από την πλευρά του, ο Γιώργος Παπαναγιώτου, ελεύθερος επαγγελματίας στη ζωή και ο περιλάλητος Μάο στο Ιντερνετ, σχολιάζει στην «Κ» ότι, πράγματι, πολλοί βιώνουν την κρίση ως ενοχή παρά ως πραγματικότητα. «Αμαθοι στην αλληλεγγύη, πολλοί, μην έχοντας τη δυνατότητα να στηρίξουν έμπρακτα συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη, εσωτερικεύουν την κρίση ως ενοχή σε ό,τι αφορά τη δική τους καλοπέραση. Αυτή η απόσταση από την πραγματικότητα της κρίσης και κυρίως από τα μέσα να αντιληφθούμε τι σημαίνει η κρίση για κάποιους συνανθρώπους μας με πραγματικούς όρους, ευνοεί στρεβλώσεις στην αντίληψη και φουσκώνει την ηθικολογία της ενοχής». Φυσικά, όπως σημειώνει, η τάση ενισχύεται από τον τιμωρητικό λόγο των «ευαγγελιστών» μιας ενοχικής ηθικής «που υποτίθεται ότι προασπίζεται τα δικαιώματα των στερημένων αλλά τελικά λειτουργεί ως ανάστροφος ελιτισμός που αντιμετωπίζει το στερημένο συνάνθρωπό μας ως καρικατούρα».

Η δύναμη της χαράς

Οι ειδικοί, πάντως, συστήνουν να μην καταπνίγουμε τις χαρές μας. «Είναι σημαντικό την εποχή της κρίσης να είσαι συνδεδεμένος με τη χαρά -με όποια χαρά μπορείς να βρεις- και να τη μοιράζεσαι» τονίζει στην «Κ» η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Χαριτίνη Καρρά. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για τους ανθρώπους που θέλουν να δείξουν κοινωνική ευαισθησία να τη δείξουν, δεν εξαντλούνται στο να μην ανεβάσουν μια φωτογραφία. Αντίστοιχα, αυτός που αισθάνεται βαλλόμενος, αυτό τον θυμό δεν χρειάζεται να τον διοχετεύσει στο διπλανό του, αλλά κάπου όπου θα έχει αντίκτυπο». Στο Ιντερνετ φυσικά τα πνεύματα οξύνονται. «Ενα από τα αρνητικά των κοινωνικών δικτύων είναι ότι στερούνται αναφοράς στο πλαίσιο που δημιουργεί ένα πρόβλημα, με αποτέλεσμα να το αισθάνεται κανείς σαν κάτι πολύ δικό του, να το οικειοποιείται. Βιώνουμε συναισθήματα απλαισίωτα, συνομιλούμε σαν να αισθανόμαστε προσωπική απειλή από μια φωτογραφία. Ξεχνάμε ότι όλοι απειλούμαστε από την κρίση και ότι όλοι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε ενεργοί και δραστήριοι».

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/798873/article/texnologia/diadiktyo/h-zwh-sto-facebook-den-8elei-kaloperash(accessed 12.1.15)

Ζωγραφίζοντας σχολικά κτίρια

Η ομάδα καλλιτεχνών UrbanAct μεταμορφώνει τα μουντά σχολικά κτίρια σε ζωντανούς και ευχάριστους χώρους




ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΓΙΑΝΝΗ


Με όραμα να δημιουργήσουν σχολικά κτίρια που θα δώσουν την ευκαιρία σε μαθητές και δασκάλους να αναπτύξουν ένα άλλο τρόπο σκέψης και ζωής, και με σύνθημα «ζωγραφίζοντας σχολικά κτίρια ομορφαίνουμε τις γειτονιές μας» η ομάδα καλλιτεχνών UrbanAct μεταμορφώνει τα μουντά σχολικά κτίρια σε ζωντανούς και ευχάριστους χώρους, όπου οι μικροί μαθητές μπορούν να αναπτύξουν τις αισθήσεις και τη φαντασία τους.

Μετά το 5ο και 11ο Δημοτικό Σχολείο του Δήμου Βύρωνα που άλλαξαν ολοκληρωτικά όψη, σειρά είχε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Παγκρατίου. Η ομάδα ανέλαβε να ομορφύνει το σχολικό περιβάλλον δημιουργώντας τοιχογραφίες που αποτυπώνουν τις ιδέες και την ενέργεια των καλλιτεχνών για έκφραση.

Στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Παγκρατίου το κεντρικό μήνυμα της τοιχογραφίας που υλοποιήθηκε από τον καλλιτέχνη Kez ήταν το «Μυστήριο της Φύσης». Έτσι στον προαύλιο χώρο του σχολείου αποτυπώθηκε η εικόνα της φύσης, με στόχο εκτός από την αισθητική αναβάθμιση του χώρου να δημιουργήσει και περιβαλλοντική ευαισθησία στους μικρούς μαθητές αλλά και να ανοίξει και το διάλογο στην τοπική κοινωνία για τη σημασία της προστασίας του δημόσιου χώρου.

Κατά τη διάρκεια της δράσης, που τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και της Αντιδημαρχίας Παιδείας του Δήμου Αθηναίων, πραγματοποιήθηκαν σεμινάρια ζωγραφικής στους μικρούς μαθητές, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά βάζοντας τις δικές τους πινελιές στο έργο. Στους μικρούς ζωγράφους μοιράστηκαν τσάντες με το απαραίτητο υλικό ώστε να μπορέσουν να αποτυπώσουν τη φαντασία τους στις χαμηλές επιφάνειες του τοίχου.

Η Διευθύντρια του σχολείου κυρία Πηνελόπη Κονιστή δίνει και την παιδαγωγική διάσταση της δράσης λέγοντας ότι «τα παιδιά συνεργάστηκαν με πολύ μεγάλη χαρά κι έφτιαξαν κάτι δικό τους το οποίο είναι υπέροχο. Η συνεργασία ήταν το πιο σημαντικό απ’ όλα. Εξίσου σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι ακόμα και οι πιο ζωηροί μαθητές, αυτοί που δεν προσηλώνονται εύκολα στο έργο τους, δούλεψαν με όρεξη, κέφι και αφοσίωση».

Ας ευχηθούμε να συνεχιστούν τέτοιες πρωτοβουλίες οι οποίες εμπλέκουν μαθητές, δασκάλους αλλά και γονείς ώστε μέσα από τη συνεργασία για ένα ανθρώπινο και όμορφο περιβάλλον η μαθησιακή διαδικασία να γίνεται ευχάριστη, πολύπλευρη και δημιουργική.

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/eco-voice/%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B1(accessed 12.1.15)

Is being a worrier a sign of intelligence?

We usually see worry as a bad thing. It feels unpleasant, like a snake coiling in the pit of your stomach. And worriers are often considered weak links in a team - negative influences who lack confidence. But of course, anxiety has a useful function. It's about anticipating and preparing for threats, and learning from past mistakes.

Increasingly psychologists are recognising the strengths of anxious people. For example, there's research showing that people more prone to anxiety are quicker to detect threats and better at lie detection. Now Alexander Penney and his colleagues have conducted a survey of over 100 students and they report that a tendency to worry goes hand in hand with higher intelligence.

The researchers asked the students to complete measures of worry, anxiety, depression, rumination, social phobia, dwelling on past social events, mood, verbal intelligence, non-verbal intelligence, and test anxiety. This last measure was important because the researchers wanted to distinguish trait anxiety from in-the-moment state anxiety and how each relates to intelligence.

The key finding was that after controlling for the influence of test anxiety and current mood, the students who reported a general habit of worrying more (e.g. they agreed with survey statements like "I am always worrying about something") and/or ruminating more (e.g. they said they tended to think about their sadness, or think "what am doing to deserve this?") also tended to score higher on the test of verbal intelligence, which was taken from the well-known Wechsler Adult Intelligence Scale.

To take one specific statistical example, verbal intelligence correlated positively with worry proneness with a statistically significant value of 0.19 (after controlling for test anxiety and mood). Together with the measures of rumination, mood and test anxiety, verbal intelligence explained an estimated 46 per cent of the variance in worry.

Another result from the survey, not so promising for worriers, was that a tendency to dwell on past social events was negatively correlated with non-verbal intelligence (that is, those students who dwelt more on past events scored lower on non-verbal IQ).

Seeking to explain these two different and seemingly contradictory correlations, the researchers surmised that: "more verbally intelligent individuals are able to consider past and future events in greater detail, leading to more intense rumination and worry. Individuals with high non-verbal intelligence may be stronger at processing the non-verbal signals they interact with in the moment, leading to a decreased need to re-process past social encounters."

Of course we must be careful not to over-interpret these preliminary results - it was a small, non-clinical sample after all, so it's not clear how the findings would generalise to people with more extreme anxiety. However it's notable that a small 2012 study found a correlation between worry and intelligence in a sample diagnosed with generalised anxiety disorder. Penney and his colleagues concluded that: "a worrying and ruminating mind is a more verbally intelligent mind; a socially ruminative mind, however, might be less able to process non-verbal information."

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2014/12/is-being-worrier-sign-of-intelligence.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 8.1.15)

Penney, A., Miedema, V., & Mazmanian, D. (2015). Intelligence and emotional disorders: Is the worrying and ruminating mind a more intelligent mind? Personality and Individual Differences, 74, 90-93 DOI: 10.1016/j.paid.2014.10.005

Η ζωή συνεχίζεται: Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, αναπαριστά τις γαμήλιες φωτογραφίες με την κόρη του

Όταν ο Ben Nunery και η Ali παντρεύτηκαν το 2009, είχαν μόλις αγοράσει το καινούριο τους σπίτι. Βρήκαν, τότε, την ευκαιρία να τραβήξουν στο άδειο σπίτι τις γαμήλιες φωτογραφίες τους.



Μετά τον τραγικό θάνατο της Ali το 2011, από καρκίνο στον πνεύμονα στην ηλικία των 31, ο Ben και η κόρη τους Olivia, ετοιμάστηκαν να μετακομίσουν σε καινούριο σπίτι. Πριν το κάνουν όμως, ξαναζωντάνεψαν τις γαμήλιες φωτογραφίες της μαμάς και του μπαμπά για να ζωντανέψουν ξανά ευτυχισμένες στιγμές και να αποδείξουν πως η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ και η ζωή συνεχίζεται.

Δείτε παρακάτω το ιδιαίτερα συγκινητικό άλμπουμ του Ben με την γυναίκα του και στη συνέχεια με την κόρη του Olivia:













-

SOURCE:

http://www.mama365.gr/13616/h-zoh-synehizetai-meta-ton-thanato-ths-gynaikas-toy.html(accessed 8.1.15)

The Different Types of Infidelity Which Make Men and Women Most Upset

The Different Types of Infidelity Which Make Men and Women Most Upset

The gender that gets most upset about sexual and emotional infidelity.

Amongst heterosexuals, men are almost twice as likely to be upset by sexual infidelity as women, a new study finds.

Heterosexual women, meanwhile, are much more likely to be upset by emotional infidelity.

The results come from a poll of nearly 64,000 Americans, the largest ever of its type, which is published in the journal Archives of Sexual Behavior (Frederick & Fales, 2014).

Unlike heterosexuals, the gay and bisexual men and women in the study did not differ in levels of jealousy.

Dr. David Frederick, the study’s lead author, said:

“Heterosexual men really stand out from all other groups: they were the only ones who were much more likely to be most upset by sexual infidelity rather than emotional infidelity.

The attitudes of gay, lesbian, and bisexual men and women have been historically understudied and under theorized in psychology, particularly in regards to tests of evolutionary perspectives.”

People in the study were asked to imagine:

their partner falling in love with someone else, but not having sex with them,

or, their partner having sex with someone else, but not falling in love with them.

The results showed that 54% of heterosexual men would be more upset by sexual than emotional infidelity.

The corresponding figure for women was 35%.

Women were much more likely than men to be upset by emotional infidelity (65% of women versus 46% of men).

The authors speculate that this difference may come about because men are taught by society that their sexual powers are what makes them a man.

On the other hand, women are socialised to think of their emotions and relations as being paramount.

Dr. Frederick continued:

“The responses of men and women to the threat of infidelity range from intense pangs of jealousy to elaborate displays of attention to woo their partner back.

Jealousy can also trigger harmful and violent behavior, so it is important to understand what are the most potent triggers of jealousy.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2015/01/the-different-types-of-infidelity-which-make-men-and-women-most-upset.php(accessed 8.1.15)