Από τα τέλη του 2019 έως και σήμερα όροι όπως: πανδημία, θάνατοι, lockdown, επιβίωση, οικονομική κρίση, επαναπροσδιορισμός, κρούσματα, αποστάσεις, φόβος, εχθρός, περιορισμός, εισέβαλλαν βίαια όχι μόνο στο λεξιλόγιό μας, αλλά και στις ζωές όλων μας, παγκοσμίως.
Συνάνθρωποί μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης έχασαν τη ζωή τους, άλλοι νόσησαν και κάποιοι άλλοι -βέβαια- παραμένουν να αναρωτιούνται ακόμη και τώρα τι όντως ισχύει πραγματικά. Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι όντως έφυγαν. Κάποιος ακόμη θυμάται τη γιαγιά του (κι όχι μόνο) από το Μπέργκαμο και κάποιος άλλος από την Ουχάν, αλλά και κάποιος άλλος από την Δραγασιά Κοζάνης που δεν μπόρεσε να την αποχαιρετήσει όπως της άρμοζε.
Τόσο μακρινές περιοχές, αλλά τόσο γνώριμο το συναίσθημα του πόνου και της στεναχώριας που κυριαρχεί σε όλες. Εμείς ως πολίτες του κόσμου μας -πλέον- βιώσαμε το συναίσθημα του πόνου και της στενοχώριας κι όλοι μας θρηνούμε για κάποια απώλεια. Άλλος θρηνεί κάποιο συγγενικό του πρόσωπο, άλλος την παλιά του καθημερινότητά του, άλλος την ελευθερία του, άλλος το χαμόγελό του, άλλος την ξεγνοιασιά του και κάποιος άλλος όλα αυτά μαζί.
Είναι πράγματι αλήθεια, όλοι μας κάτι χάσαμε, κι όλους μας μας πόνεσε αυτή η απώλεια, μεγαλύτερη ή μικρότερη, ήταν όμως δική μας και πόνεσε! Κάτι ακόμη που πόνεσε πιο πολύ ίσως να είναι ο φόβος. Όλοι μας συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε τόσο μικροί σε κάτι τόσο άγνωστο κι απρόβλεπτο όπως ακριβώς είναι ο Covid-19. Όλοι φοβόμαστε, είναι αλήθεια. Σίγουρα όμως ο φόβος δεν είναι αδικαιολόγητος. Φοβόμαστε για την επόμενη μέρα κι είναι απολύτως λογικό.
Απολύτως λογική όμως είναι κι η ευθύνη για υπεύθυνη στάση ως προς την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης από τον καθένα μας. Ο εχθρός, όπως λένε κι οι ειδικοί, υπάρχει! – μπορούμε όμως να κρατήσουμε τη στάση εκείνη που θα τον αποδυναμώσει, ώστε κι εμείς σιγά σιγά να επανέλθουμε εκεί που γνωρίζαμε μέχρι χθες. Άρα, όσο δικαιολογημένος είναι ο φόβος, αντιστρόφως ανάλογη θα πρέπει να είναι κι η υπεύθυνη στάση μας απέναντί του!
Τα δυσκολότερα θέλω να ελπίζω πως τα αφήσαμε πίσω. Μένει όμως τώρα να διαπραγματευτούμε με τον εαυτό μας για τα σπουδαιότερα. Να επαναπροσδιορίσουμε τι πραγματικά έχει αξία και τι μάθαμε από αυτό το «σοκ» που όλοι μας βιώσαμε. Ίσως τελικά να έχει σημασία να θέσουμε κάποιους στόχους. Σαν πρώτο στόχο ίσως πρέπει να τοποθετήσουμε την ανάγκη για αυτοφροντίδα.
Το λεγόμενο “selfcare” το είδαμε να κυριαρχεί εν μέσω καραντίνας. Δεν είναι όμως τραγικό, να πρέπει να φτάσουμε να βιώσουμε μια τέτοια οδυνηρή απώλεια σε όλους του τομείς, για να μάθουμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας;!
Δεν είναι πολύ άσχημο, να βλέπουμε ανθρώπους να ασχολούνται με τη γυμναστική εν μέσω καραντίνας, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ή να μαγειρεύουν υγιεινά ενώ συνήθιζαν να τρέφονται μόνο με junk food καθώς γυρνούσαν πολύ αργά από το γραφείο και δεν είχαν χρόνο να μαγειρέψουν;!
Ίσως ακόμη να είναι ανάγκη να μάθουμε να χτίζουμε υγιείς σχέσεις και να μην τις αναζητούμε μανιακά τη στιγμή που οι καταστάσεις μας έφεραν να μένουμε μόνοι μας σε ένα διαμέρισμα αντιμέτωποι με τον εαυτό μας.
Ίσως να πρέπει να επιλέγουμε πιο συνειδητά συνοδοιπόρους (φίλους–συντρόφους) ώστε να μην προκύπτει η κατάσταση να φτάσουμε να βιώσουμε όρους όπως ενδοοικογενειακή βία μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, επειδή απλά έτυχε να περάσουμε περισσότερες ώρες με τον/ την σύντροφό μας- που νομίζαμε ότι είχαμε επιλέξει να είμαστε μαζί!
Ίσως θα ήταν καλύτερο να προστατεύουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας πιο πολύ, και να μην το κάνουμε αυτό μόνο όταν φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους λόγω κάποιας πανδημίας ή κάποιας κρίσης.
Τέλος, ίσως θα πρέπει όντως να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να υιοθετήσουμε τα πρωτόκολλα υγιεινής και προστασίας και για τους ίδιους τους εαυτούς μας αλλά και για τους δίπλα μας. Κι αυτό γιατί χωρίς τους δίπλα μας -τους οποίους θα πρέπει εν τέλει να έχουμε συνειδητά δίπλα μας- η ζωή μας θα είναι διαφορετική, φτωχότερη, ασχημότερη. Ο άνθρωπος, έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι «φύσει κοινωνικό ον». Είναι στη φύση μας συνεπώς, να αλληλεπιδρούμε, να συσχετιζόμαστε, να πορευόμαστε μαζί.
Κανένας Covid δεν είναι δυνατότερος από τον άνθρωπο κι από όλα αυτά που ο άνθρωπος έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Ούτε κανένας Covid θα μπορέσει να σταματήσει την κοινωνική φύση του ανθρώπου. Σίγουρα όμως ο άνθρωπος θα καταφέρει να τον αποδυναμώσει - θέμα χρόνου είναι! Έως τότε, φυσικά, καλό θα ήταν να συμβάλλουμε στην προσπάθεια των ειδικών να τον εξοντώσουν, απλά με το να προστατεύουμε εμάς και τους δίπλα μας!
Με ποιόν τρόπο;! τηρώντας συνειδητά τα μέτρα που μας δίνονται σαν οδηγία κάθε φορά! Κυρίως τηρώντας την υπόσχεση στον εαυτό μας ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να φροντίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, μόνο κι εφόσον φτάσουμε στο σημείο να νιώσουμε ότι απειλείται η ίδια μας η ζωή.
Θα κλείσω με μία φράση του Καβάφη, …Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις. απευχόμενη να αναζητήσουμε ξανά βαρβάρους για να φροντίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς!
Εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!
Συγγραφέας: Βάσω Σφονδύλη, Πτυχιούχος τμήματος Ψυχολογίας – Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) & Μεταπτυχιακού Προγράμματος Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων – Αμερικάνικου Κολλεγίου Ελλάδος (ALBA)
ΠΗΓΗ:
https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/koinonia/koronoios/9264-covid-19-ena-odyniro-mathima-aftofrontidas.html(accessed 13.8.20)
No comments:
Post a Comment