Babies’ Moods Can Determine How Well They Remember Things They’ve Learned

August 27, 2020

By Matthew Warren

One of the classic findings in memory research is that we’re better at remembering information when we’re in a similar context to that in which we learned it. This was perhaps most famously demonstrated in a 1975 study, which found that people who learned a list of words while scuba diving had better memory for the words when again underwater, compared to when on land (similarly, those who had learned the list on land were better at remembering it on land).

But it’s not just the external environment that matters: our internal states can also provide memory cues. For instance, people who were intoxicated when learning information were better at recalling that information when drunk than when sober, and there’s also evidence that our recall is better when our mood matches how we felt at learning.

Now a new study published in Child Development has found that the same is true even of babies in their first year of life. The findings have implications for understanding infant memory — and could even help to explain why we can’t remember anything from our early years.

To look at state-dependent memory in babies, Sabine Seehagen and colleagues from Ruhr University Bochum in Germany recruited 96 nine-month-old infants and their caregivers. In the learning phase of the experiment, the babies watched a researcher perform a series of actions with an animal puppet: removing the puppet’s mitten, shaking it three times, then replacing it.

After a short break, there was a test phase where the infant had the opportunity to play with the puppet themselves. They had 90 seconds to do any of the three actions — i.e. remove the mitten, shake it, and replace it — though they weren’t prompted to do so in any way.

Crucially, immediately before the learning and testing phases, the babies had a 5 minute play session designed to put them in a specific state of mind. Sometimes caregivers were instructed to play as calmly as possible with their infant and they were given quiet toys like a book and soft toy. Other times they were instructed to play as animatedly as possible, and given more active toys like a ball and swing.

For one group of infants, the play sessions were the same before both learning and testing phases (i.e. calm both times, or animated both times). In another group, the play sessions were different (i.e. calm at learning and animated at testing, or vice-versa). And a third group only did the testing phase, without the learning part (this allowed the researchers to look at how often the babies performed the actions just by chance).  

The team found that infants who had the same kind of play before both learning and testing made an average of 1.47 actions during testing. This was significantly more than those whose play sessions were different, who only made an average of 0.59 actions. In fact, the babies in the latter condition didn’t seem to remember the actions at all: they performed no better than the babies who hadn’t even done the learning part of the study.

The findings suggest that internal states do provide important cues for babies when they’re retrieving memories. And that seems to make sense: while older children and adults have a wealth of knowledge and experiences which allow them to use a variety of cues to trigger memories, young infants haven’t yet formed those connections. Relying on internal states to aid recall is therefore “highly adaptive”, the authors say.

This reliance on internal cues might also contribute to “infantile amnesia”, the fact that we’re unable to recall anything from our earliest years. As we grow our internal state changes considerably, and is never again going to match that of our first years of life — so, like the babies in the “different state” condition, we’re not able to access our memories.  

It’s worth pointing out that the research didn’t directly measure babies’ internal states, as the team acknowledges. During the animated play sessions, the babies did show significantly more movement and active behaviour than during the calm sessions. But further work will be required to see whether memory recall is truly dependent on infants’ emotions — it could be that the matching types of activity were somehow providing cues to the babies even without influencing their mood.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/08/27/babies-moods-can-determine-how-well-they-remember-things-theyve-learned/#more-40135(accessed 31.8.20)

Musings On Music: Seven Insights From Psychology

August 18, 2020

By Emma Young

Music and humans go back a very long way. The earliest accepted instruments, made from bones, appear on the European scene about 40,000 years ago. But for perhaps at least a million years before that, our ancestors had the throat architecture that in theory would have allowed them to sing.

All kinds of ideas have been put forward for why and how music came to matter so much to us. But what’s abundantly clear is that it does matter; there isn’t a society out there that doesn’t make and listen to music. And new research is now revealing all manner of psychological and neurological effects…

But what about people who don’t like music?

Music is a human universal, but it’s true — not everyone enjoys music. In fact, as a 2014 paper published in Current Biology revealed, some perfectly healthy people can perceive music just like anybody else, but their reward-related neural circuits don’t respond to it. (These circuits do still respond to food or money, for example, so it’s not that they’re generally defective).

In fact, an estimated 3-5% of people experience “musical anhedonia”, and get no pleasure from music. (To find out where you sit on the music reward spectrum, you could fill in the team’s questionnaire, available here.) Last year, a team that included some of the same researchers published a follow-up study in the Journal of Neuroscience. They found a neurobiological basis for their earlier observations: differences in the white matter “wiring” that connects the auditory cortex and the ventral striatum, a key part of the reward system. What causes these differences is not yet clear.

For the rest of us, what is it about a piece of music that gives us pleasure?

Last year, a team led by Vincent Cheung at the Max-Planck Institute for Human Cognitive and Brain Sciences in Germany published an analysis of responses to 745 US Billboard pop songs. They found that expectancy is key. When listeners were pretty certain about which chord to expect next (based on what had come before), they found it pleasurable to be surprised. When they weren’t sure what to expect, though, more predictable subsequent chords were pleasing.

Popular songs strike a good balance between both subverting expectation and reassuring listeners, the team concluded. “It is fascinating that humans can derive pleasure from a piece of music just by how sounds are ordered over time,” Cheung commented. It is also important for understanding how music influences our emotional state…

Why do we like listening to sad music?

The first point to stress is that we don’t all necessarily like it. In 2016, a team led by Tuomas Eerola at the University of Durham reported on the emotional experiences connected with sad music of 2,436 people in the UK and Finland. The majority said they enjoyed sad music, and that this pleasure boosted their mood. “However, there are people who absolutely hate sad-sounding music and avoid listening to it,” notes Eerola. The study revealed that for these people, sad music was associated with painful personal experiences, such as loss.

Still, the reports of mood-boosting effects from the majority is important. In 2015, a paper titled “Sad as a Matter of Choice?” reported that people with depression were more likely to listen to sad songs — which the team controversially took to imply that they were maintaining or even worsening their own low mood. Last year, however, a study published in Emotion found that depressed people prefer sad music because it is calming and even uplifting. As some participants in another recent study commented, when you’re feeling low, sad music can seem like a supportive friend.

Extreme emotions

Some pieces of music have dramatic effects on us. “Peak emotional states” involve powerful physical responses, such as tears, or feeling “the chills”, and often extreme sadness or joy. They can be triggered by something inherently deeply meaningful — such as childbirth — but also by a beautiful view, or piece of music. A 2017 study published in Scientific Reports explored these reactions, and found that song-induced tears were associated with subsequent calming — they seem, then, to have a cathartic, relieving function.

Some people, though, are more prone than others to feeling goosebumps or a shiver down the spine in response to a piece of music. And as a paper recently published in Social Cognitive and Effective Neuroscience has revealed, such people have stronger connectivity between auditory processing and social and emotional processing areas of the brain. These same connectivity differences have also been linked to greater empathy. As the researchers write in their paper: “Perhaps one of the reasons why music is a cross-culturally indispensable artifact is that it appeals directly through an auditory channel to emotional and social processing centers of the human brain.” Only, it does this more for some of us than others.

Connecting brains

One proposed adaptive function for music is that it unites individuals. With music, we can march together, dance together, and express emotions as one. And there’s now growing evidence that this unity can occur right down at the neural level.

Back in 2009, Ulman Lindenberger at the Max Planck Institute for Human Development in Berlin and colleagues reported that when two guitarists play the same piece of music together, their brainwaves synchronise. Big deal, you might think: they’re processing and playing identical notes, so why shouldn’t there be similarities in their brain activity? However, in 2012, the team reported a follow-up involving duets with different guitar parts. When these pairs had to actively coordinate their playing, there was a synchronisation in activity in some regions between the two. This, the team concluded, was evidence of “inter-brain networks”. “When people coordinate actions with one another, small networks within the brain and, remarkably, between the brains are formed,” noted Johanna Sänger, lead author of this study.

Since then, more evidence of inter-brain synchronisation during musical experiences has emerged. It’s known that when audience members are enjoying a piece of live music, their brainwaves tend to synchronise. And, earlier this year, a team led by Yingying Hou at East China Normal University revealed that when a musician is playing a piece, and the audience is enjoying it, a synchronisation in brain activity develops. The team were even able to use the strength of this “inter-brain coherence” to predict how much the audience reported enjoying a piece.

Use the beat

Humans are unique as a species in being able to perceive beat. And there’s all kinds of evidence that the tempo of a piece of music affects our behaviour. A classic study, published back in 1986, found that diners in a Dallas restaurant ate significantly faster when faster tempo (more beats per minute) music was played, compared with slow tempo music. These findings went on to influence the choice of soundtracks in restaurants the world over. But there’s also recent evidence that listening to high-tempo music while exercising can increase heart rate more than slow-tempo music and also make the exercise feel less difficult. “This means that the exercise seemed like less effort but it was more beneficial in terms of enhancing physical fitness,” commented researcher Luca P. Ardigò of the University of Verona in Italy.

Background effects

If you’re the kind of person who likes to have background music playing while you work, there are a couple of studies worth bearing in mind.

Listening even to music that you enjoy can interfere with working memory, which could impair mental arithmetic, a study published in Applied Cognitive Psychology has found. And though it has been suggested that music can encourage creativity, in fact it “significantly impairs” it, according to a 2019 paper published in the same journal. The researchers, from the UK and Sweden, gave participants verbal insight problems, which are meant to tap into creativity. (For example, they were given the words “dress”, “dial”, and “flower”, and asked to identify a single word that could be combined with each — “sun”). Background music with foreign lyrics, instrumental music without lyrics and music with familiar lyrics all made the participants worse at this. Again, the researchers think that this is because music disrupts working memory; in this case, verbal working memory. “To conclude, the findings here challenge the popular view that music enhances creativity, and instead demonstrate that music, regardless of the presence of semantic content, consistently disrupts creative performance in insight problem solving,” they write.

It’s worth noting that the negative impact of familiar music was observed even when a participant said it boosted their mood, reported liking the song, or said that they typically studied with background music playing. So if you do typically work with music, and think it helps, surely it’s worth at least trying to go without.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/08/18/musings-on-music-seven-insights-from-psychology/#more-40074(accessed 18.8.20)

People Prefer Strangers Who Share Their Political Views To Friends Who Don’t

August 11, 2020

By Emily Reynolds

Friendship tends to be based on some kind of shared experience: growing up with someone, working with them, or having the same interests. Politics is an important factor too, with research suggesting that we can be pretty intolerant of those with different political positions — not an ideal starting point for friendship.

This can have a significant and tangible impact. One Reuters/Ipsos poll, for example, found 16.4% of people had stopped talking to a family member or friend after Trump was elected, while 17.4% had blocked someone they care about on social media.

So what happens when you find out a trusted friend has different politics to you? They don’t fare well, according to a new study in the Journal of Social and Personal Relationships authored by Elena Buliga and Cara MacInnis from the University of Calgary, Canada.

Participants were recruited from across the political spectrum: 70 identified as Republicans, whilst 142 described themselves as Democrats. As well as reporting their political identity, participants rated their opinions on social and economic policy, on a scale from very liberal (0) to very conservative (10). They also rated how important their political orientation is to their identity and completed a “feeling thermometer”, which measured  how favourably or unfavourably they felt towards members of other political parties.

After the pre-test measures were complete, participants were presented with four vignettes in a random order. In the first, participants were asked to imagine meeting someone at a party with the same political views as them; another vignette detailed the same experience, only this time the potential friend had different political views.

In the final two vignettes, participants were instructed to think about a real or hypothetical close friend whose views they were not already aware of and asked to imagine a conversation in which their friend outlined their political beliefs. In the first, participants imagined their friend espousing a shared political belief, while in the second they turned out to be a member of a political out-group instead.

After reading each of the four vignettes, participants rated how excited, happy, pleased, satisfied, surprised, upset, anxious and worried they would feel in the situation and answered questions on how willing they would be to maintain that friendship (e.g. “would you make an effort to spend time with this person?”). They also rated their trust and satisfaction in, and hope for, the ongoing friendship.

Finally, participants indicated how much they would expect their feelings to change towards the person in each vignette, as well as rating attitudes towards them from “extremely unfavourable” to “extremely favourable”.

Overall, people were more positive towards in-group members than out-group members: participants had more trust in and hope for the longevity of relationships with both friends and strangers of the same political leanings as them than they did even for established friends with different politics. Positive emotions were highest when discovering a friend had shared beliefs, followed by the stranger with shared beliefs. Out-group friends and out-group strangers tailed behind.

Negative affect was also highest for the friend with different political views, followed by the out-group stranger. This makes sense — you’re likely to be much more invested (and therefore much more disappointed) in a friend than someone you don’t know.

It wasn’t clear, however, who exactly participants were imagining when asked to think of a friend, meaning there may have been significant variation in closeness and therefore in emotional response; some participants may also have been thinking of a hypothetical friend, which could also have had an impact on the results. The measures also only looked at immediate reactions — it’s very possible that after discovering a friend is of a different political persuasion,  participants could calm down or mellow out over a longer period of time.

It’s probably also important to note that the results aren’t necessarily going to represent every relationship — lots of people have cherished friends with very different politics to their own. How those relationships are successfully managed and navigated may be one focus for future research.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/08/11/people-prefer-strangers-who-share-their-political-views-to-friends-who-dont/#more-40038(accessed 13.8.20)

Covid-19: Ένα οδυνηρό μάθημα αυτοφροντίδας

Από τα τέλη του 2019 έως και σήμερα όροι όπως: πανδημία, θάνατοι, lockdown, επιβίωση, οικονομική κρίση, επαναπροσδιορισμός, κρούσματα, αποστάσεις, φόβος, εχθρός, περιορισμός, εισέβαλλαν βίαια όχι μόνο στο λεξιλόγιό μας, αλλά και στις ζωές όλων μας, παγκοσμίως.

---

Συνάνθρωποί μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης έχασαν τη ζωή τους, άλλοι νόσησαν και κάποιοι άλλοι -βέβαια- παραμένουν να αναρωτιούνται ακόμη και τώρα τι όντως ισχύει πραγματικά. Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι όντως έφυγαν. Κάποιος ακόμη θυμάται τη γιαγιά του (κι όχι μόνο) από το Μπέργκαμο και κάποιος άλλος από την Ουχάν, αλλά και κάποιος άλλος από την Δραγασιά Κοζάνης που δεν μπόρεσε να την αποχαιρετήσει όπως της άρμοζε.

Τόσο μακρινές περιοχές, αλλά τόσο γνώριμο το συναίσθημα του πόνου και της στεναχώριας που κυριαρχεί σε όλες. Εμείς ως πολίτες του κόσμου μας -πλέον- βιώσαμε το συναίσθημα του πόνου και της στενοχώριας κι όλοι μας θρηνούμε για κάποια απώλεια. Άλλος θρηνεί κάποιο συγγενικό του πρόσωπο, άλλος την παλιά του καθημερινότητά του, άλλος την ελευθερία του, άλλος το χαμόγελό του, άλλος την ξεγνοιασιά του και κάποιος άλλος όλα αυτά μαζί.

Είναι πράγματι αλήθεια, όλοι μας κάτι χάσαμε, κι όλους μας μας πόνεσε αυτή η απώλεια, μεγαλύτερη ή μικρότερη, ήταν όμως δική μας και πόνεσε! Κάτι ακόμη που πόνεσε πιο πολύ ίσως να είναι ο φόβος. Όλοι μας συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε τόσο μικροί σε κάτι τόσο άγνωστο κι απρόβλεπτο όπως ακριβώς είναι ο Covid-19. Όλοι φοβόμαστε, είναι αλήθεια. Σίγουρα όμως ο φόβος δεν είναι αδικαιολόγητος. Φοβόμαστε για την επόμενη μέρα κι είναι απολύτως λογικό.

Απολύτως λογική όμως είναι κι η ευθύνη για υπεύθυνη στάση ως προς την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης από τον καθένα μας. Ο εχθρός, όπως λένε κι οι ειδικοί, υπάρχει! – μπορούμε όμως να κρατήσουμε τη στάση εκείνη που θα τον αποδυναμώσει, ώστε κι εμείς σιγά σιγά να επανέλθουμε εκεί που γνωρίζαμε μέχρι χθες. Άρα, όσο δικαιολογημένος είναι ο φόβος, αντιστρόφως ανάλογη θα πρέπει να είναι κι η υπεύθυνη στάση μας απέναντί του!

Τα δυσκολότερα θέλω να ελπίζω πως τα αφήσαμε πίσω. Μένει όμως τώρα να διαπραγματευτούμε με τον εαυτό μας για τα σπουδαιότερα. Να επαναπροσδιορίσουμε τι πραγματικά έχει αξία και τι μάθαμε από αυτό το «σοκ» που όλοι μας βιώσαμε. Ίσως τελικά να έχει σημασία να θέσουμε κάποιους στόχους. Σαν πρώτο στόχο ίσως πρέπει να τοποθετήσουμε την ανάγκη για αυτοφροντίδα.

Το λεγόμενο “selfcare” το είδαμε να κυριαρχεί εν μέσω καραντίνας. Δεν είναι όμως τραγικό, να πρέπει να φτάσουμε να βιώσουμε μια τέτοια οδυνηρή απώλεια σε όλους του τομείς, για να μάθουμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας;!

---

Δεν είναι πολύ άσχημο, να βλέπουμε ανθρώπους να ασχολούνται με τη γυμναστική εν μέσω καραντίνας, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ή να μαγειρεύουν υγιεινά ενώ συνήθιζαν να τρέφονται μόνο με junk food καθώς γυρνούσαν πολύ αργά από το γραφείο και δεν είχαν χρόνο να μαγειρέψουν;!

Ίσως ακόμη να είναι ανάγκη να μάθουμε να χτίζουμε υγιείς σχέσεις και να μην τις αναζητούμε μανιακά τη στιγμή που οι καταστάσεις μας έφεραν να μένουμε μόνοι μας σε ένα διαμέρισμα αντιμέτωποι με τον εαυτό μας.

Ίσως να πρέπει να επιλέγουμε πιο συνειδητά συνοδοιπόρους (φίλους–συντρόφους) ώστε να μην προκύπτει η κατάσταση να φτάσουμε να βιώσουμε όρους όπως ενδοοικογενειακή βία μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, επειδή απλά έτυχε να περάσουμε περισσότερες ώρες με τον/ την σύντροφό μας- που νομίζαμε ότι είχαμε επιλέξει να είμαστε μαζί!

Ίσως θα ήταν καλύτερο να προστατεύουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας πιο πολύ, και να μην το κάνουμε αυτό μόνο όταν φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους λόγω κάποιας πανδημίας ή κάποιας κρίσης.

Τέλος, ίσως θα πρέπει όντως να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να υιοθετήσουμε τα πρωτόκολλα υγιεινής και προστασίας και για τους ίδιους τους εαυτούς μας αλλά και για τους δίπλα μας. Κι αυτό γιατί χωρίς τους δίπλα μας -τους οποίους θα πρέπει εν τέλει να έχουμε συνειδητά δίπλα μας- η ζωή μας θα είναι διαφορετική, φτωχότερη, ασχημότερη. Ο άνθρωπος, έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι «φύσει κοινωνικό ον». Είναι στη φύση μας συνεπώς, να αλληλεπιδρούμε, να συσχετιζόμαστε, να πορευόμαστε μαζί.

Κανένας Covid δεν είναι δυνατότερος από τον άνθρωπο κι από όλα αυτά που ο άνθρωπος έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Ούτε κανένας Covid θα μπορέσει να σταματήσει την κοινωνική φύση του ανθρώπου. Σίγουρα όμως ο άνθρωπος θα καταφέρει να τον αποδυναμώσει - θέμα χρόνου είναι! Έως τότε, φυσικά, καλό θα ήταν να συμβάλλουμε στην προσπάθεια των ειδικών να τον εξοντώσουν, απλά με το να προστατεύουμε εμάς και τους δίπλα μας!

Με ποιόν τρόπο;! τηρώντας συνειδητά τα μέτρα που μας δίνονται σαν οδηγία κάθε φορά! Κυρίως τηρώντας την υπόσχεση στον εαυτό μας ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να φροντίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, μόνο κι εφόσον φτάσουμε στο σημείο να νιώσουμε ότι απειλείται η ίδια μας η ζωή.

Θα κλείσω με μία φράση του Καβάφη, …Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις. απευχόμενη να αναζητήσουμε ξανά βαρβάρους για να φροντίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς!

Εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!

---

Συγγραφέας: Βάσω Σφονδύλη, Πτυχιούχος τμήματος Ψυχολογίας – Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) & Μεταπτυχιακού Προγράμματος Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων – Αμερικάνικου Κολλεγίου Ελλάδος (ALBA)

ΠΗΓΗ:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/koinonia/koronoios/9264-covid-19-ena-odyniro-mathima-aftofrontidas.html(accessed 13.8.20)

Η δημιουργική συνύπαρξη της μητρικής παρουσίας / απουσίας και ο ρόλος της στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του βρέφους και της μητέρας

Ελεάνα Αρμάο 

Η απουσία της μητέρας έρχεται να δώσει νόημα και αξία στην παρουσία της, καθώς παρουσία χωρίς απουσία σημαίνει συγχώνευση και απουσία χωρίς παρουσία σημαίνει εγκατάλειψη. Η δημιουργική συνύπαρξη παρουσίας και απουσίας, με μοναδικό ρυθμό και τρόπο για την κάθε δυάδα, έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει τόσο τη διαφοροποίηση όσο και τη σύνδεση της μητέρας και του βρέφους.

---

Η σημασία της μητρικής παρουσίας είναι αδιαμφισβήτητη. Ένα βρέφος δεν μπορεί να επιβιώσει εάν δεν υπάρξει κάποιος ενήλικας, συνήθως, μία μητέρα[1] να ικανοποιήσει τις βιολογικές του ανάγκες. Ταυτόχρονα, η ψυχική παρουσία της μητέρας, με την έννοια της αφοσίωσης στις ανάγκες του βρέφους, είναι απαραίτητη για την ψυχική επιβίωση ή καλύτερα άνθιση του.

Μία αφοσιωμένη μητέρα δεν ικανοποιεί απλώς τις ανάγκες του μωρού της, αλλά κάθε φορά που προσφέρει τη φροντίδα της, προσφέρει και την επιθυμία της για την ικανοποίηση του παιδιού της, την απόλαυση που εκλαμβάνει από την αλληλεπίδρασή τους (Ricalcati, 2017).

Η μητέρα αυτή λειτουργεί για το βρέφος σαν μία ασφαλής βάση, σημείο αναφοράς για την εξερεύνηση του περιβάλλοντος και παράλληλα ένα ασφαλές καταφύγιο στο οποίο επιστρέφει για να λάβει ανακούφιση (Bowlby, 1988). Η μητρική παρουσία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να αισθανθεί το παιδί την ασφάλεια, να απομακρυνθεί από εκείνη και να «γνωρίσει τον κόσμο».

Όπως το βρέφος, το οποίο αισθάνεται πληρότητα από τη σχέση με τη μητέρα του αρχίζει σταδιακά να ενδιαφέρεται για νέα αντικείμενα, πρόσωπα και καταστάσεις, έτσι και η μητέρα αρχίζει (επίσης σταδιακά) να επιθυμεί την ικανοποίηση πλευρών του εαυτού της, τις οποίες είχε «παραμελήσει» προσωρινά με τον ερχομό του μωρού της (Stern et al., 1998).

Η νέα μητέρα αρχίζει να επιθυμεί ξανά τον σύντροφό της, τη δουλειά της, τα χόμπι της, τη συναναστροφή με φίλους και παρέες ή με λίγα λόγια, την ικανοποίηση του εαυτού – γυναίκα επί του οποίου είχε κυριαρχήσει για κάποιο διάστημα ο νέος εαυτός – μητέρα. Η επαναφορά των επιθυμιών της γυναίκας[2] και η δημιουργική συνύπαρξή τους με αυτών της μητέρας είναι που θα καταστήσουν δυνατό ένα υγιές παιχνίδι παρουσίας και απουσίας, το οποίο θα συντελέσει στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη και των δύο.

H ισορροπία μεταξύ της επαφής μητέρας – βρέφους και της ικανοποίησης διαφορετικών επιθυμιών από αυτών του παιδιού, μπορεί να προσφέρει στη μητέρα αισθήματα προσωπικής ολοκλήρωσης, συντροφικής ικανοποίησης, επαγγελματικής και οικονομικής εξέλιξης, συμβάλλοντας σημαντικά στην ψυχική της υγεία και συνεπακόλουθα στου παιδιού της. Πέραν της έμμεσης θετικής επίδρασης της μητρικής απουσίας στην ψυχική ανάπτυξη του βρέφους, υπάρχουν και άλλες περισσότερο άμεσες.

---

---

Καθώς το βρέφος μεγαλώνει, χρειάζεται να μπορέσει σταδιακά να εσωτερικεύσει τη μητρική παρουσία, δηλαδή, να αισθάνεται την καθησυχαστική της λειτουργία ακόμα και όταν δεν είναι εκεί, να αισθάνεται τη βεβαιότητα ότι θα επιστρέψει και έτσι να αντέχει να την περιμένει (Winnicott, 1991). Η ικανότητα αυτή περνάει από πολλά εξελικτικά στάδια από την βρεφική ηλικία μέχρι και την ενήλικη ζωή. Για να συμβεί, όμως, ο σταδιακός αποχωρισμός τους είναι απαραίτητος.

Με την απουσία της μητέρας το παιδί βιώνει την έλλειψη της και η έλλειψη αυτή δημιουργεί επιθυμία, την ανάγκη να την σκεφτεί, να αναπαραστήσει την εικόνα της, ώστε να αισθανθεί σιγουριά. Η σκέψη για την μητέρα ανακουφίζει το παιδί μέχρι εκείνη να επιστρέψει ξανά, διαβεβαιώνοντάς το ότι πάντα θα επιστρέφει.

Την παιδική προσπάθεια συμβολοποίησης του δίπολου μητρικής παρουσίας – απουσίας παρατηρεί και ο Freud (1922) με την περίπτωση του Ernst, ενός μικρού αγοριού, 18 μηνών. Ο Ernst κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού από τη μητέρα του, εφευρίσκει ένα παιχνίδι με μία κουβαρίστρα την οποία ξετυλίγει μακριά του, χάνοντας την από το οπτικό του πεδίο και μετά από λίγο ξανά τραβάει κοντά του με επιφωνήματα χαράς.

Το παιχνίδι με την κουβαρίστρα, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία της ψυχανάλυσης ως Fort-Da, ερμηνεύτηκε ως η προσπάθεια του παιδιού να ελέγξει τη μητρική παρουσία - απουσία, να την αντέξει και εσωτερικεύσει μέσω του παιχνιδιού. Την αντίστοιχη προσπάθεια μπορούμε να δούμε και στο παιχνίδι του μικρού παιδιού που κρύβει και επαναεμφανίζει αντικείμενα και πρόσωπα (Peek-A-Boo), όπως και στο κλασσικό κρυφτό των μεγαλύτερων παιδιών.

Εξίσου ωφέλιμη για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού είναι και η αίσθηση ότι η μητέρα επιθυμεί κάτι άλλο πέραν από εκείνο, δηλαδή ότι πέραν από μητέρα είναι και γυναίκα. Εάν το παιδί αισθανόταν ότι αποτελεί τα πάντα για τη μητέρα του, ότι όλες οι ικανοποιήσεις και απολαύσεις της προέρχονται από εκείνο, το άγχος που θα βίωνε θα ήταν ανυπόφορο, άγχος ότι η απομάκρυνση του θα ήταν καταστροφική για μία μητέρα που δεν έχει καμία άλλη ευχαρίστηση.

Η αίσθηση ότι είναι τα πάντα για τη μητέρα μπορεί να αποτελέσει μέγιστο εμπόδιο στην ανάπτυξη της δική του προσωπικότητας, των δικών του διαφορετικών ενδιαφερόντων και επιθυμιών, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε να την εγκαταλείψει μόνη της χωρίς απολαύσεις.

Συνεπακόλουθα, μητέρα και παιδί θα παρέμεναν συγχωνευμένοι και στερημένοι από άλλες ουσιαστικές ικανοποιήσεις, με την αυξημένη πιθανότητα μίας συγκρουσιακής σχέσης λόγω της ασφυκτικής τους εγγύτητας, βιώνοντας ενοχή σε κάθε βήμα - προσπάθεια διαφοροποίησής τους (Ricalcati, 2017).

Η ικανότητα της μητέρας να φεύγει, ενώ παράλληλα μπορεί και επιθυμεί να αφοσιώνεται σωματικά και ψυχικά στο παιδί της προσφέρει και στους δύο την αίσθηση ατομικής ανάπτυξης στα πλαίσια μίας ασφαλούς σχέσης αγάπης.

Με άλλα λόγια, η απουσία της μητέρας έρχεται να δώσει νόημα και αξία στην παρουσία της, καθώς παρουσία χωρίς απουσία σημαίνει συγχώνευση και απουσία χωρίς παρουσία σημαίνει εγκατάλειψη. Η δημιουργική συνύπαρξη παρουσίας και απουσίας, με μοναδικό ρυθμό και τρόπο για την κάθε δυάδα, έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει τόσο τη διαφοροποίηση όσο και τη σύνδεση της μητέρας και του βρέφους.

---

[1] Αν και το άρθρο αναφέρεται αποκλειστικά στην μητέρα, τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να έχει ο κάθε άνθρωπος που έχει αναλάβει τον ρόλο του βασικού φροντιστή στη ζωή του παιδιού.

[2] Οι επιθυμίες της γυναίκας μετά τον ερχομό του παιδιού μπορεί να διαφέρουν από αυτές που είχε πριν τον ερχομό του. 

Βιβλιογραφία

• Bowlby, J. (1988). A Secure Base: Parent-Child Attachment and Healthy Human Development. Basic Books.
• Freud, S. (1922). Beyond the Pleasure Principle. International Psychoanalytic Library, 4, 55. https://doi.org/10.1037/11189-000
• Ricalcati, M. (2017). Τα χέρια της μητέρας. Κέλευθος. https://www.politeianet.gr/books/9786188291324-recalcati-massimo-keleuthos-ta-cheria-tis-miteras-272441
• Stern, D. N., Bruschweiler-Stern, N., & Freeland, A. (1998). The Birth Of A Mother: How The Motherhood Experience Changes You Forever (1 edition). Basic Books.
• Winnicott, D. W. (1991). Playing and Reality. Psychology Press.

ΠΗΓΗ:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/goneiki-anatrofi/9233-i-dimiourgiki-synyparksi-tis-mitrikis-parousias-apousias.html(accessed 5.8.20)

Teacher Trainees Are More Likely To Misread Black Children As Angry Than White Children By guest blogger Ellie Broughton

August 4, 2020

Research has shown that Black people are particularly like to be victims of “anger bias”, in which others incorrectly interpret their facial expressions as angry. Past studies have focused on adult faces — but now evidence shows that even young kids face such prejudice. A new study published in Emotion has found that teacher trainees more often misperceive primary-school-age Black children as being angry.

The team, led by Amy Halberstadt at North Carolina State University, asked 178 prospective teachers from training programmes in the southeastern United States to complete an emotion recognition task. The participants saw video clips of 72 children, aged 9 to 13, making facial expressions depicting six emotions (happy, sad, angry, afraid, surprised, or disgusted). The kids were divided equally by race (Black, White) and gender.

The trainees were asked to supply their best judgment about the emotion depicted in each face. In the first set of trials they just saw the very beginning of an emotional expression, but later saw a more fully created expression.

The team then assessed trainees’ implicit bias via the child race Implicit Association Test (IAT), and explicit bias via a questionnaire (REACT) which asked participants to rate their agreement with prejudiced statements about how race affects student behaviour, such as “Black students don’t study very much”. (Although the IAT has previously been criticised as a measure of “implicit” attitudes, the main findings of the new study don’t rely on this measure).

Teachers had fair accuracy at detecting emotions, but in both White and Black children, boys were more often misread as looking angry when showing other facial expressions. (The sample of teachers, which reflects typical trends in the profession, was 89% female).

As predicted, Black boys were misperceived as angry more often than White boys, and Black girls were more often misperceived as angry than White girls. Surprisingly, higher levels of bias (implicit or explicit) did not actually increase the likelihood that Black children would face anger bias, but instead decreased the likelihood that teachers would misperceive White children to be angry.

The authors hypothesise that for the trainees, understanding children’s emotions “may intersect with the racial biases teachers have acquired through living in a culture in which racial stereotypes are well-embedded”, leading them to mistake Black children as angry when they’re not.

This could have two significant consequences, they write. Misperceived anger that leads to a teacher punishing a child can disrupt their education, while anger is also “emotionally contagious” so could lead to a teacher becoming angry themselves.

The research adds to some other studies which have also found evidence of racial biases in teachers. A previous US study, for example, found that in an early years classroom teachers gazed longer at Black children, especially Black boys, while looking for “challenging behaviors”.

Halberstadt says she hopes this research will ultimately help to develop better interventions to combat racialised biases. “Racialised bias is known to every Black family in the United States. When I talk with colleagues and friends, groups and families, people nod their heads: ‘Yes, we know this. What’s new?’” This study was designed to demonstrate the existence of this bias to White people and other researchers, she explains.

She’s also keen to expose other racial prejudices besides the anger bias: “We want to keep our eyes and ears open to what other phenomena are being imposed by … culture and by White people on others because of stereotypes. So the next question is, ‘ What are other biases that we have that we haven’t become aware of?’”

In the UK, researchers from the Centre For Education and Youth (CFEY) have found that teachers in London show biases against Black Caribbean boys and White boys from poorer backgrounds. This affected not just disciplinary measures at school (for example, they were more likely to be expelled), but also assessment, such as which academic ability stream students were put in.

Ellie Mulcahy, head of research at CFEY, says the findings of Halberstadt’s study are very concerning: “While this is a US study, and more research is sorely needed in the UK context, we know that racial bias is a problem in the UK.” Currently, we have no idea how early in their education Black children in UK nurseries and schools encounter bias from teachers. Isn’t it time to find out?

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/08/04/teacher-trainees-are-more-likely-to-misread-black-children-as-angry-than-white-children/#more-40007(accessed 4.8.20)