Οι τέχνες και ο πολιτισμός ευνοούν την μακροζωία

Η ενασχόληση με τις τέχνες και γενικότερα οι πολιτιστικές δραστηριότητες ευνοούν την μακροζωΐα. Οι τακτικές επισκέψεις σε μουσεία, θέατρα, όπερες, συναυλίες, γκαλερί, εκθέσεις και σε άλλους χώρους πολιτιστικών δραστηριοτήτων συνδέονται με περισσότερα χρόνια ζωής, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.

Μάλιστα, όσο περισσότερο ασχολείται κανείς με τον πολιτισμό, τόσο το καλύτερο για την υγεία, όπως δείχνει η μελέτη.

Προηγούμενες μελέτες είχαν βρει ότι οι τέχνες μπορούν να βελτιώσουν τη σωματική και ψυχική υγεία και βοηθούν στη μάχη κατά της κατάθλιψης, της άνοιας, των χρόνιων πόνων κ.α. Η νέα έρευνα δείχνει ότι ο πολιτισμός συμβάλλει θετικά και στο προσδόκιμο ζωής.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχοβιολογίας και επιδημιολογίας Ντέιζι Φάνκουρτ του Τμήματος Επιστήμης της Συμπεριφοράς και Υγείας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "British Medical Journal" (BMJ), ανέλυσαν στοιχεία για περισσότερα από 6.000 άτομα άνω των 50 ετών. Σε βάθος 12ετίας έγινε συσχέτιση της συχνότητας επισκέψεων σε χώρους τέχνης και πολιτισμού με την κατάσταση της υγείας τους.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι πήγαιναν σε κάποια παράσταση ή άλλη πολιτιστική εκδήλωση έστω μια-δυό φορές το χρόνο, είχαν κατά μέσο όρο 14% μικρότερο κίνδυνο πρόωρου θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, σε σχέση με όσους δεν πήγαιναν καθόλου. Η μείωση του κινδύνου ήταν μεγαλύτερη (31%) για όσους πήγαιναν συχνότερα, τουλάχιστον μια φορά κάθε λίγους μήνες, και ακόμη μεγαλύτερη για όσους πήγαιναν ακόμη πιο συχνά, π.χ. κάθε μήνα.

«Τα ευρήματα αναδεικνύουν τη σημασία των κοινωνικών παραγόντων στην υγεία. Ο καθένας πρέπει να έχει την ευκαιρία να συμμετέχει σε πολιτιστικές δραστηριότητες», τόνισαν οι ερευνητές και επεσήμαναν ότι το όφελος είναι μεγαλύτερο για ορισμένες ομάδες όπως οι φτωχοί, οι καταθλιπτικοί και οι μοναχικοί άνθρωποι. Επίσης υπογράμμισαν ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν δραστηριότητες σχετικές με την τέχνες και τον πολιτισμό στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1056978/article/ygeia/ygeia-epikairothta/oi-texnes-kai-o-politismos-eynooyn-thn-makrozwia(accessed  27.12.19)

Some perfectly healthy people can’t remember their own lives

Psychologists in Canada think they’ve identified an entirely new memory syndrome in healthy people characterised by a specific inability to re-live their past. This may sound like a form of amnesia, but the three individuals currently described have no history of brain damage or illness and have experienced no known recent psychological trauma or disturbance.

In light of the recent discovery that some people have an uncanny ability to recall their lives in extreme detail, known as hyperthymesia or “highly superior autobiographical memory“, Daniela Palombo and her team suggest their syndrome is at the opposite extreme and they propose the label “severely deficient autobiographical memory”.

The researchers describe three individuals with the postulated syndrome: AA is a 52-year-old married woman; BB is a 40-year-old single man; and CC is a 49-year-old man living with his partner. All three are high functioning in their everyday lives, they have jobs, yet they also claim a life-long inability to recollect and relive past events from a first-person perspective (a condition they became fully aware of in their late teens or early adulthood). Their memory for facts and skills is completely normal. Two of the individuals had experienced depression many years earlier, but there was no evidence of this persisting.

Through intense neuropsychological testing for intelligence, memory and mental performance, the three individuals mostly scored normally or higher than normal. One key exception was poor performance on the ability to draw a complex figure from memory. The researchers think this visual memory deficit could be key to understanding their lack of autobiographical memories.

To test their memories of their lives, the researchers interviewed AA, BB and CC about various incidents from their pasts – a mixture of questions about generic life events and also personal incidents the participants proposed themselves after looking at their calendars or consulting loved ones.

Compared to fifteen comparison participants (matched with the target participants for age and educational background), the impaired participants were able to provide significantly fewer autobiographical, first-person details from their teen and youth years. For more recent events, the impaired participants’ recall appeared more normal, but the researchers think this is due to a combination of conservative scoring (when in doubt the researchers scored reminisces as autobiographical in nature), and the participants having learned compensation strategies such as studying diaries and photos and substituting their lack of autobiographical memory for memory of facts and semantic detail.

From a subjective perspective, the impaired participants described their own memories of past events from both distant and more recent times as almost completely lacking a first-person perspective or involving any sense of “re-experiencing”. They also struggled to imagine future events, consistent with the idea that memory and future imagination involve shared mental processes.

Brain scans of the impaired participants uncovered no evidence of brain damage or illness, but when they attempted to recall autobiographical details from their pasts, there was less activity in key brain regions associated with autobiographical memory, compared with control participants. This included the medial prefrontal cortex and the precuneus and parts of the temporal lobes. The right-sided hippocampus (an important brain area for memory) was slightly smaller in the impaired participants compared with controls. Whether cause or consequence, this might be relevant to their deficits but it also argues against the new syndrome merely being an instance of “developmental amnesia”, which in contrast is characterised by a drastic lack of brain volume in areas involved in memory.

The researchers urge caution given their small sample, and they admit that many questions remain. Yet they state “there is no evidence to support a neurological or psychiatric explanation for our findings”. If this research generates enough interest, I wonder if other healthy people will come forward and describe their own absence of autobiographical memories. This is what’s happened with some other neuropsychological syndromes recently, such as “developmental prosopagnosia“, which is the term for otherwise healthy people who have a specific difficulty remembering and recognising faces.

Palombo and her team say “our goal was to describe the ‘severely deficient autobiographical memory’ cases’ cognitive syndrome and associated neuroimaging findings in as much detail as possible in order to stimulate further research on the nature of individual differences in episodic autobiographical memory…”. A crucial question they note, is “whether these findings reflect an extreme on a continuum of ability in episodic autobiographical recollection, or, they may be qualitatively set apart from the normal distribution of mnemonic capacities.”

UPDATE: The researchers have a website www.deficientautobiographicalmemory.com providing information on this new syndrome; you can also take part in a survey there and join a forum to share your experiences.

_________________________________

Palombo, D., Alain, C., Söderlund, H., Khuu, W., & Levine, B. (2015). Severely deficient autobiographical memory (SDAM) in healthy adults: A new mnemonic syndrome Neuropsychologia, 72, 105-118 DOI: 10.1016/j.neuropsychologia.2015.04.012

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2015/06/01/some-perfectly-healthy-people-cant-remember-their-own-lives/(accessed 27.12.19)

Different Kinds Of Loneliness – Having Poor Quality Relationships Is Associated With Greater Distress Than Having Too Few

Loneliness not only feels bad, experts have characterised it as a disease that increases the risk of a range of physical and psychological disorders. Some national prevalence estimates for loneliness are alarming. Although they can be as low as 4.4 per cent (in Azerbaijan), in other countries (such as Denmark) as many as 20 per cent of adults report being either moderately or severely lonely.

However, there’s no established way of identifying loneliness. Most diagnostic methods treat it as a one-dimensional construct: though it can vary in degrees, someone is either “lonely”, or they’re not. A new approach, outlined in a paper published recently in SoKinds Of Loneliness cial Psychiatry and Psychiatric Epidemiology, suggests that loneliness should in fact be divided into three sub-types, two of which are associated with poor mental health.



Philip Hyland at Trinity College Dublin and colleagues studied a nationally representative sample of 1,839 US adults aged between 18 and 70, all of whom had experienced at least one traumatic event in their lifetime. (This allowed the team to also look for associations between childhood or adult trauma and loneliness.) Most were married or living with a partner.

Participants completed a six-item scale that measured feelings of “social loneliness” (focusing on perceptions of the quantity of one’s social relationships) and “emotional loneliness” (which focused on perceptions of the quality of one’s relationships). They also completed questionnaires assessing levels of childhood and adult trauma, depression and anxiety, and their psychological wellbeing.

Following convention, the 17.1 per cent of participants who scored a certain amount above the average loneliness score for the sample (by more than one standard deviation) were classified as “lonely” – a figure comparable to that found previously in many other countries.

However, the researchers also used a statistical technique to look for qualitative differences between the participants’ loneliness responses, and this revealed four distinct classes.

The first class – which they called “low loneliness” – was characterised by low scores on both types of loneliness, social and emotional. Just over half the participants fell into this category. The second class – “social loneliness” – making up 8.2 per cent of the sample, comprised people low on emotional loneliness, but high on social loneliness. The third class – “emotional loneliness” – made up just over a quarter of the total sample and was characterised by the opposite pattern of high emotional loneliness but low levels of social loneliness. People in the fourth and final “social and emotional loneliness” class, accounting for 12.4 per cent of the sample, scored high for both types of loneliness.

The researchers found a clear gradient of psychological distress across the classes. People in the low loneliness class were, predictably, least distressed, followed by people in the “social loneliness” class, then the “emotional loneliness” class, and finally the “social and emotional loneliness” class. In fact, people in both these last two classes had levels of symptoms of depression, anxiety and negative psychological wellbeing that were reflective of a psychiatric disorder.

In other words, quality of relationships appears more important to mental health than the sheer number of them.“These results indicate that while the experience of social loneliness is associated with slight diminutions in overall mental health, relative to the low loneliness class, the experience of emotional loneliness has a substantially greater, and more negative impact on overall mental health status,” the researchers write. “The combination of social and emotional loneliness is associated with the poorest mental health status,” they note.

People who belonged to the emotional loneliness class were more likely to be female, younger than average for the group, not in a relationship and to have suffered an increased number of childhood traumas. (Every childhood traumatic experience increased the odds of belonging to the emotional loneliness class by 28 per cent.) The same associations were true for the “social and emotional” loneliness class – except they were also characterised by a greater number of adult traumas.

At 39.0 per cent, the total percentage of participants who fell into the two loneliness classes characterised by clinically relevant levels of psychological distress was much higher than the 17.1 per cent loneliness figure obtained using the conventional one-dimensional approach. “This finding indicates that by recognising naturally occurring subtypes of loneliness, the number of people experiencing a form… that is likely to be of clinical relevance is more than double the number identified when loneliness is conceptualised as a unidimensional construct,” the researchers note.

The work suggests that in assessing loneliness, whether in an individual or at a national level, it’s important to recognise there are various subtypes. It also supports findings from some other studies that it’s the quality, not quantity, of your relationships that really matters. As the researchers conclude: “From a societal perspective, and in the interests of reducing the burden of psychological distress, efforts should be made to enhance the quality of social connections as opposed to promoting the virtues of larger social networks.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/02/20/different-kinds-of-loneliness-having-poor-quality-relationships-is-associated-with-a-greater-toll-than-having-too-few/(accessed 20.12.19)

Διαδικτυακό φλερτ και ο καθένας... κρυμμένος στο κάστρο του!

H τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, σε επαγγελματικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης είναι πολλές και με μεγάλη απήχηση. Ακόμα, έρευνες έχουν δείξει ότι η υπερσεξουαλικότητα έχει αυξηθεί αισθητά και αυτό οδηγεί σε προβληματισμό, σε συνάρτηση με την παραπάνω θέση. Πολλοί μελετητές προσδιόρισαν την υπερσεξουαλικότητα ως έναν συμπεριφορικό εθισμό, που αποτυπώνεται στο 3-6% του ενήλικου πληθυσμού. Ο σεξουαλικός εθισμός περιλαμβάνει υπερβολικό αυνανισμό, έντονη χρήση πορνογραφίας και διαδικτυακού σεξ (Karila, 2014). Η υπερσεξουαλικότητα δεν αναφέρεται ως διαταραχή στα ψυχιατρικά εγχειρίδια, παρ’ όλα αυτά έχει κεντρίσει το ερευνητικό ενδιαφέρον, διότι άπτεται πολλών παραγόντων και δεν έχει πάντα θετικές συνέπειες.

Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Behavioral Addictions συμμετείχαν 279 άτομα, εκ των οποίων οι άνδρες ήταν 128 και οι γυναίκες 159.

Ο ΜΟ ηλικίας ήταν τα 25 έτη.

Από τα αποτελέσματα φάνηκε πως:
51% των ανδρών χρησιμοποιούσαν τις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης (online dating), ενώ στις γυναίκες το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο, με 68%.
η υπερσεξουαλικότητα, έχει άμεση σύνδεση με την κατάχρηση των διαδικτυακών μέσων ερωτικής δικτύωσης (dating apps). Αυτός ο συμπεριφορικός εθισμός φάνηκε, μάλιστα, να συνδέεται άμεσα με την κατάθλιψη και το κοινωνικό άγχος.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό?



Η έλλειψη αναζήτησης εγγύτητας και πραγματικής επαφής, ουσιαστικά απομονώνει το άτομο, το οποίο φλερτάρει και βιώνει την ηδονή, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Παρατηρείται αδυναμία στη λήψη αποφάσεων και ρίσκου, αφού δεν έχει τα εργαλεία να επικοινωνήσει και να διεκδικήσει δια ζώσης το άτομο που τον/την ενδιαφέρει. Οι όμορφες φωτογραφίες και τα καλογυμνασμένα σώματα, φαίνεται να μην αρκούν αφού ο ενδιαφερόμενος, έχει τελικά μειωμένη αυτοπεποίθηση και η ερωτική του ζωή εξαρτάται μόνο από το διαδίκτυο.

Η διαπίστωση πως το φλερτ μέσω διαδικτύου συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικού άγχους και υπερσεξουαλικότητας, έχει νόημα να ληφθεί υπ’ όψιν ειδικά τώρα, που οι γιορτές πλησιάζουν! Τα Χριστούγεννα είναι εκείνη ακριβώς η περίοδος που μπορείς να χαλαρώσεις, να ντυθείς όμορφα και γιατί όχι? Να δημιουργήσεις και μία καινούρια σχέση! Βγες λίγο περισσότερο, διασκέδασε λίγο περισσότερο, μίλησε και φλέρταρε χωρίς να περιμένεις οπωσδήποτε να έχει και συνέχεια.

Το φλερτ σε αφυπνίζει, σε ενεργοποιεί και σου δίνει ζωντάνια όταν μπορείς να τολμάς. Όταν τα συναισθήματα γεφυρώνονται με ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα τυχαίο άγγιγμα και όχι με μερικά κλικ στην οθόνη σου…

Tζάννε Βασιλική


Κλινικός Ψυχολόγος


Πηγή:

https://www.askitis.gr/latest/view/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%81%CF%84-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85(accessed 20.12.19)

Η έκθεση των μικρών παιδιών στο κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο προβλημάτων συμπεριφοράς

Τα παιδιά που εκτίθενται στο κάπνισμα κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής τους είναι πιθανότερο να εμφανίσουν συμπτώματα υπερκινητικότητας και προβλήματα συμπεριφοράς, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Λάιζα Γκάτσκε-Κοπ του Ιατρικού Κολλεγίου του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό παιδοψυχολογίας και ψυχιατρικής «Journal of Child Psychology and Psychiatry», μελέτησαν 1.096 παιδιά.

Διαπιστώθηκε ότι όσο μεγαλύτερη ήταν η δόση νικοτίνης στην οποία τα παιδιά είχαν εκτεθεί (με βάση ανάλυση δειγμάτων από το σάλιο τους) τόσο πιο αισθητή ήταν η εκδήλωση υπερκινητικότητας και συμπεριφορικών προβλημάτων. Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, συμφωνεί με ευρήματα από μελέτες σε ζώα, σύμφωνα με τις οποίες η νικοτίνη επιδρά στην ανάπτυξη του εγκεφάλου.

«Έχει δοθεί πολλή έμφαση στους κινδύνους του καπνίσματος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όμως τα ευρήματα μας δείχνουν ότι τα παιδιά συνεχίζουν να είναι ευάλωτα στις αρνητικές επιπτώσεις της έκθεσης στη νικοτίνη και κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών της ζωής τους», δήλωσε η Γκάστσκε-Κοπ.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1055483/article/ygeia/ygeia-epikairothta/h-ek8esh-twn-mikrwn-paidiwn-sto-kapnisma-ay3anei-ton-kindyno-provlhmatwn-symperiforas(accessed 20.12.19)

When Thinking About Your Personality, Your Friends’ Brain Activity Is Surprisingly Similar To Your Own

How well do you know your best friend? New research led by Robert Chavez at the University of Oregon suggests that scans of both your brains might provide the answer. The study, published in the Journal of Personality and Social Psychology: Attitudes and Social Cognition, reveals that the brain activity patterns of people asked to think about what a mutual friend is like can be remarkably similar to those observed in that friend when they think about themselves.



For the round-robin study, the researchers recruited 11 students aged 24-29 who were all friends and spent a lot of time together. Each of the students first rated themselves, as well as each of their friends, on a variety of personality measures, including Big Five personality traits, and self-esteem.

Next came the brain-scanning. While their brains were imaged using fMRI, the participants were given tasks that would later allow the researchers to identify which region of their medial prefrontal cortex (mPFC) was most active when they thought about themselves. Then, while still in the scanner, the participants completed the main task, which was similar to the initial one: they had to indicate whether 48 trait adjectives (including sad, lonely, cold, lazy, trustworthy, fashionable, helpful, punctual and nice) applied to themselves and also to each of their friends.

Using all this data, Chavez and co-author, Dylan Wagner at Ohio State University identified, for each participant, a pattern of mPFC activity that occurred when they rated themselves on these traits. They also averaged out the friends’ mPFC patterns when they thought about a specific individual. This gave them one aggregated pattern that they could compare to the individual’s own.

The pair found distinct similarities. When the participants were thinking about one particular friend in the group — let’s call him ‘Person A’ — their aggregated activity pattern was closer to that seen in ‘Person A’ when he thought about himself than to anybody else’s “self” pattern.

The similarity between an individual’s activity pattern and that of their friends related to the initial judgement ratings: the more closely the friends’ initial ratings matched an individual’s self-judgements, the more similar the self/friends brain activity patterns. This may be because participants with particularly close self/friend judgement ratings are better at conveying their personalities to others, the researchers suggest.

The study does have some limitations. Notably, the sample size of 11 is small, although the researchers are at pains in the paper to explain why this was the case. Partly it related to task timing — because of the round robin design, every extra individual included in the study would have extended the time taken to test everybody else. Also, the participants were all young students in a tight-knit social group. The results may or may not extend to other age groups and types of relationships — such as groups of co-workers. It’s also worth bearing in mind that thinking about the personalities of similar friends can influence a person’s judgments of their own personality, which may perhaps have affected the results.

Still, showing that there are these self/friend similarities in mFPC activity does point to all kinds of potentially interesting future studies. For example, one way to explore discrepancies between how a person with anxiety or depression sees themselves versus how others see them could be to look at mPFC activity. Overall, as the researches note, the results “point to a neural mechanism underlying accuracy in interpersonal perception.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/12/17/when-thinking-about-your-personality-your-friends-brain-activity-is-surprisingly-similar-to-your-own/#more-38797(accessed 17.12.19)

Why Fear Of Rejection Prevents Us From Making Wise Decisions

When you have a disagreement with your boss, how do you respond? Do you consider that you might be at fault and try to consider the other’s viewpoint? Or do you dig in your heels and demand that other people come around to your way of thinking? In other words, do you make wise, practical decisions, or are you prone to being stubborn and petty in the face of criticism?

As I describe in my recent book, The Intelligence Trap, a whole new field of “evidence-based wisdom” aims to measure these kinds of differences in people’s thinking and behaviour, and to understand the reasons for them. Taking inspiration from philosophers like Aristotle and Socrates, these psychologists argue that wise reasoning involves five qualities: intellectual humility (recognising the limits of your knowledge); a recognition of uncertainty about how a situation may unfold; a recognition of others’ perspectives; the use of an outsider’s viewpoint; and the search for compromise. There are now various measures of these ways of thinking, including self-report questionnaires and more involved laboratory experiments. And researchers have begun to study how wise reasoning is related to other individual differences: for instance, these measures appear to predict well-being above and beyond other cognitive traits (like IQ).

Igor Grossmann at the University of Waterloo has been at the forefront of this work, and his latest paper, available as a preprint at PsyArxiv, examines whether people’s level of “rejection sensitivity” might determine some of the individual differences in wisdom. Working with Anna Dorfman and Harrison Oakes, he hypothesised that the threat of rejection could lead some people to become more self-defensive as they strive to protect their own ego, potentially reducing their willingness to accept their mistakes, see others’ viewpoints, and look for compromise — their capacity for wise reasoning, in other words.

To find out if that were true, the trio conducted a series of six experiments that asked a total of 1,617 participants to consider how they would respond to various workplace conflicts, such as excessive criticism from a colleague. After they had thought through their reactions, the participants were asked to rate how much they had engaged in each of the five qualities of wise reasoning (such as intellectual humility) described above.

They were also tested on more general “rejection sensitivity”, using a standard questionnaire. Participants were asked to rate how anxious they would feel before inviting family members to an important event, in case they refused to come, and in various other situations.

As Grossmann’s team had hypothesised, the people who were more sensitive to rejection did indeed tend to score lower on all five of the qualities associated with wise reasoning when faced with the conflict: they reacted in a more defensive and closed-minded way, for instance, and were less intellectually humble. Interestingly, this was true even when the researchers controlled for personality traits, including neuroticism and narcissism — the fear of rejection was an independent factor in explaining the differences in wise reasoning. Given the importance of wise reasoning in resolving conflicts, these results also suggest that people who fear rejection may be less likely to find an amicable resolution to these kinds of situations.

When designing the scenarios, the team had also tried to manipulate the power dynamics within the conflict — some participants were told they were a supervisor, for instance, while others were a subordinate. Perhaps a sense of power makes you more ego-centric, the researchers theorised, which would mean you are less wise. However, the participants’ position with the company had little effect on the overall scores of wise reasoning, though it did influence some of the individual qualities. Imagining themselves in a more subordinate position increased people’s intellectual humility, for instance, while the high-flyers were more likely to see the other’s perspective. Your boss may seem aloof and uninterested in your feelings, but perhaps they are more capable of seeing your viewpoint than you think.

Like much of the research on evidence-based wisdom, this new finding gives us plenty of food for thought about our own actions and the dynamics of our relationships. It remains to be seen whether there are ways to overcome our sensitivity to rejection to increase our wisdom in these difficult situations. For those of us who struggle to take knocks to our confidence, old habits die hard.

Grossmann’s previous research suggests it should be possible, though. As I’ve written for Research Digest previously, a technique called “self-distancing”, in which you describe your dilemma in the third person (“David was angry that…”), can help us to become less immersed in the feelings of threat or upset, which allows us to take a slightly more dispassionate attitude — almost as if we are talking through someone else’s problem, rather than our own. You may feel like Elmo or even Donald Trump, but that slight detachment encourages more open-minded and humble thinking, leading to higher scores on the wise reasoning tests.

Future research may suggest other ways of dealing with the fear of rejection, to reduce self-defensive and closed-minded behaviour during conflict. For now, the best approach would be to take a deep breath and try to advise yourself as if you were your best friend.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/12/11/why-fear-of-rejection-prevents-us-from-making-wise-decisions/#more-38762(accessed 12.12.19)

Πρόωρη εκσπερμάτιση

Ως πρόωρη ορίζεται η εκσπερμάτιση που πραγματοποιείται κατά την σεξουαλική επαφή χωρίς να το επιθυμεί ο άνδρας, αισθανόμενος «λίγος» και μη «ικανός» να προσφέρει ικανοποίηση και οργασμό στην ερωτική του σύντροφο, κυρίως στην σταθερή γυναίκα που είναι στη ζωή του και παραπονιέται για το γρήγορο και το αιφνίδιο τελείωμά του. Η κατάσταση αυτή προκαλεί και στους δύο μια δυσάρεστη και «ελλειμματική» σεξουαλική ζωή με αποτέλεσμα την αποφυγή των σεξουαλικών συναντήσεων και την επιδείνωση του προβλήματος. Ο άνδρας που «τελειώνει» γρήγορα το βιώνει ως υποκειμενικό πρόβλημά του, αλλά και ως αντικειμενική δυσκολία στο να ελέγξει τον χρόνο που χρειάζεται για να θεωρηθεί η σεξουαλική επαφή «σωστή» και «ολοκληρωμένη». Γι αυτό ο επιστημονικός ορισμός της πρόωρης εκσπερμάτισης οριοθετήθηκε χρονικά στη διάρκεια του πρώτου λεπτού κατά την σεξουαλική πράξη εντός του κόλπου της γυναίκας. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο επώδυνη και δύσκολη, μέσα στο ζευγάρι, δεδομένου ότι ο χρόνος της σεξουαλικής πράξης καθορίζεται από τους δύο συντρόφους στοχεύοντας στην ικανοποίηση τους και στον οργασμό τους που δεν είναι «ταυτόχρονος» και δεν σηματοδοτεί υποχρεωτικά ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο για να κορυφώσουν και οι δύο.



Αίτια





Τα οργανικά ζητήματα που έχουν συνδεθεί με την πρόωρη εκσπερμάτιση είναι:
οι χρόνιες προστατίτιδες,
η στυτική δυσλειτουργία,
ο βραχύς χαλινός,
η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών,
οι παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα και συγκεκριμένα ο υπερθυρεοειδισμός.



Διάγνωση





Για να μπορεί να τεθεί διάγνωση πρόωρης εκσπερμάτισης θα πρέπει τα συμπτώματα να εμφανίζονται:
για τουλάχιστον 6 μήνες,
στο 75% τουλάχιστον των σεξουαλικών επαφών του.

Η πρόωρη εκσπερμάτιση μπορεί να είναι:
πρωτοπαθής, να συμβαίνει δηλαδή από την πρώτη σεξουαλική εμπειρία του άνδρα,
δευτεροπαθής όπου εμφανίζεται μετά από μια περίοδο φυσιολογικής λειτουργίας,
γενικευμένη, όπου εμφανίζεται ως δυσλειτουργία σε κάθε περίσταση ή με κάθε ερωτική σύντροφο,
καταστασιακή όπου απασχολεί τον άνδρα σε συγκεκριμένες συνθήκες ή συντρόφους.

Ανάλογα με την χρονική διάρκεια που μεσολαβεί από την διείσδυση έως την εκσπερμάτιση κατηγοριοποιείται σε 3 επίπεδα:
ήπια (30 δευτερόλεπτα έως 1 λεπτό),
μέτρια (15 έως 30 δευτερόλεπτα),
σοβαρή (λιγότερο από 15 δευτερόλεπτα).



Θεραπεία





Ριζική «θεραπεία» για την πρόωρη εκσπερμάτιση δεν υπάρχει. Κάποια φάρμακα όμως μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά, παρατείνοντας τον χρόνο της σεξουαλικής πράξης. Αυτά που βοηθούν είναι:
τα αντικαταθλιπτικά, παλαιού και νέου τύπου,
η θεοριδαζίδη,
και η δαποξετίνη οι κλινικές δοκιμές της οποίας έδειξαν θεαματικά αποτελέσματα σε περισσότερους από 6.000 άνδρες με πρόωρη εκσπερμάτιση.

Οι θεραπείες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της πρόωρης εκσπερμάτισης, πέραν της φαρμακευτικής παρέμβασης που αναστέλλει προσωρινά τη δυσλειτουργία, είναι:
η ατομική συμβουλευτική,
η ψυχοθεραπευτική ενίσχυση του ζευγαριού (sex therapy).

Οι δύο σύντροφοι καλούνται να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα σεξουαλικών ασκήσεων και παιχνιδιών (squeeze technique, start/stop), με στόχο τον εγκεφαλικό έλεγχο επάνω στο πρόβλημα.

H σύγχρονη θεραπευτική λογική αντιμετωπίζει το πρόβλημα με μεικτή προσέγγιση: συνδυασμό δηλαδή αγωγής φαρμακευτικού και ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα.

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%89%CF%81%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B7-1(accessed 10.12.19)

Lying To Your Kids Could Make Them More Dishonest And Less Well-Adjusted As Adults

Telling white lies to children can be somewhat par for the course when you’re a parent: “I’ve got Santa on the phone and he says he’s not coming unless you go to bed now,” is particularly useful during the festive season, for example.

It can seem like nothing: just another tool to improve your child’s behaviour. But don’t get too attached to the technique — telling too many white lies to your children may have more far-reaching consequences than you might have hoped, according to a new study, published in the Journal of Experimental Child Psychology.



To examine the impact of parental lying, Peipei Setoh from Nanyang Technological University, Singapore, and colleagues gave 379 Singaporean adults four online questionnaires. First, in the “parenting by lying” questionnaire, participants were asked to recall whether or not their parents had told them various lies during childhood. This 16-item test covers four categories of lies: lies about food, lies about leaving or staying (e.g. “if you don’t come with me now I’ll leave you here”), lies about misbehaviour and lies about spending money.

Next, the participants filled in the “lying to parents” questionnaire, indicating how frequently they themselves now lie to their parents as adults. Three categories were examined: lies concerning “activities and actions” they had taken part in, such as the details of relationships or friendships, “prosocial lies”, in which they had lied to benefit others, and exaggerations about events.

Finally, they took part in a longer questionnaire, which included questions on psychological and social dysfunctions such as problems with thought, attention, aggression, and rule-breaking. They also completed the Levenson self-report psychopathy test, which examines psychopathic traits such as selfishness and impulsivity.

The results suggested that those whose parents had lied more were now more likely to lie to their own parents — by being lied to, in other words, it seemed they had started to believe that being dishonest was morally acceptable. Parental dishonesty may also have eroded trust, the team suggests: by being lied to, children stop trusting their parents and would therefore be less likely to feel obligated to tell them the truth. Participants who were lied to more frequently in childhood were also more likely to have higher levels of maladjustment as adults, particularly when it came to “externalising” problems like aggression.

There are, however, questions about whether the causal inference is as straightforward as it seems. If parents are constantly lying to their children, for example, there may potentially be other underlying relational issues contributing to problems in adolescence and adulthood. Yes, misleading children might not help their development, but there may also be deeper problems that are responsible for their difficulties with attention or behaviour. Participants were also being asked to recall childhood experiences, of which they may have limited memory; subsequent family rifts, deaths, or estrangements may also have impacted their view.

Nevertheless, next time you think about telling what you see as a harmless white lie to keep your child quiet or get them into bed, think again. It may save you some time — but, in the long run, it’s probably not worth it.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/12/04/lying-to-your-kids-could-make-them-more-dishonest-and-less-well-adjusted-as-adults/#more-38682(accessed 6.12.19)

Η σχέση αλκοόλ – τροχαίων σε αριθμούς: Πόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ατυχήματος

Σήμερα στην χώρα μας ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ) στο άρθρο 42, αναφέρει ότι για έναν οδηγό το επιτρεπόμενο όριο οινοπνεύματος με την μέθοδο της αιμοληψίας είναι 0,5 τοις χιλίοις, ενώ με την μέθοδο της εκπνοής είναι στα 0,25 χιλιοστά του γραμμαρίου ανά λίτρο εμπνεόμενου αέρα.

Το αλκοόλ μειώνει αισθητά τον χρόνο αντίδρασης του οδηγού καθώς διεισδύει γρήγορα στο αίμα και από εκεί επηρεάζει τα όργανα και τον εγκέφαλο του ανθρώπου, καταστέλλει κάποιες λειτουργίες και αίρει αναστολές, ενώ χάνεται ευκολότερα η ψυχραιμία, η σύνεση και η φρόνηση, ενώ παράλληλα μειώνεται η ικανότητα εκτίμησης του κινδύνου.

Αν και υπάρχουν βιολογικές διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο, όμως, αυτές είναι μικρές καθώς με μόνο ελάχιστη παρουσία αλκοόλ στο αίμα ο χρόνος αντίδρασης από 0,5 δευτερόλεπτα μπορεί να φτάσει στο 1,1 δευτερόλεπτο ή 1,3 δευτερόλεπτο με μόλις 50χλμ/ώρα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αντίδρασή μας, όταν θα κληθεί να υπάρξει κατά τη διάρκεια της οδήγησης, θα γίνει μετά από 7, 15 ή 25 μέτρα.

Με ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μεταξύ 0,3 - 0,5 mg/ml η πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαία σύγκρουση είναι 11 φορές μεγαλύτερη, ενώ με ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μεταξύ 0,6 - 1 mg/ml αυτή η πιθανότητα γίνεται 48 φορές.

Οι πιθανότητες να εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα ένας οδηγός όταν έχει ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μεταξύ 1 - 1,5 mg/ml είναι 380 φορές μεγαλύτερη από αυτήν όταν οδηγεί χωρίς την επήρεια αλκοόλ.

«Αυτό και μόνο θα πρέπει να προβληματίσει και να παραδειγματίσει τους οδηγούς και να καταλάβουν ότι δεν πίνουμε όταν πρόκειται να οδηγήσουμε. Πρέπει το ποσοστό στον ΚΟΚ να πέσει στο μηδέν σε οποιονδήποτε οδηγεί. Καμιά ποσότητα οινοπνεύματος στο αίμα δεν είναι ακίνδυνη κατά την οδήγηση. Η καθιέρωση μηδενικού ορίου είναι επιβεβλημένη», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης, Αρης Ζωγράφος.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1055008/article/ygeia/ygeia-epikairothta/h-sxesh-alkool--troxaiwn-se-ari8moys-poso-ay3anontai-oi-pi8anothtes-atyxhmatos(accessed 6.12.19)

Αγχώδεις διαταραχές - Φοβίες και σεξουαλικότητα

Το άγχος είναι μία δυσάρεστη κατάσταση και ανησυχία, όπου το άτομο απορρυθμίζεται και δεν μπορεί να λειτουργήσει, να χαρεί και να ζήσει θετικά ότι συμβαίνει στη ζωή του. Δεδομένου, ότι το άγχος έχει δημιουργικό χαρακτήρα και χτίζει τις προσδοκίες της ανθρώπινης ζωής, γίνεται παθολογικό, όταν δηλητηριάζει την δημιουργικότητα του ανθρώπου.

Οι αγχώδεις διαταραχές είναι μια ομάδα ψυχικών διαταραχών, που χαρακτηρίζονται από συναισθήματα αγωνίας και φόβου. Το άγχος είναι μια ανησυχία για γεγονότα που εκλαμβάνονται ως απειλητικά και πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, ενώ ο φόβος είναι μια αντίδραση σε άμεσα ερεθίσματα που απειλούν το άτομο. Το άγχος συνοδεύεται από έντονη διέγερση του νευρικού συστήματος με την πηγή του άγχους να είναι είτε άγνωστη, είτε μικρής έντασης συγκριτικά με την αντίδραση που προκαλεί. Ο φόβος από την άλλη, προκαλεί σύσπαση των μυών και προετοιμασία του ατόμου για μυϊκή δραστηριότητα (fight or flight) ως απάντηση στην απειλή.

Τα συναισθήματα αυτά μπορούν να προκαλέσουν και έντονα σωματικά συμπτώματα, όπως είναι η ταχυπαλμία, η εφίδρωση και η στομαχική δυσφορία. Το άτομο τείνει συχνά να αποφεύγει καταστάσεις ή αντικείμενα, καθοδηγούμενο από το άγχος του, με αποτέλεσμα η επαγγελματική, οικογενειακή και κοινωνική του ζωή να διαταράσσονται σε σημαντικό βαθμό.

Μια άλλη ψυχική κατάσταση που συνδέει το άγχος και τον φόβο, είναι το στρες. Ουσιαστικά είναι η σωματική και ψυχική διέγερση του ατόμου μπροστά σε συνθήκες δυσάρεστες και έντονα δυσφορικές που η απάντηση έρχεται με πληθώρα σωματικών και ψυχικών αντιδράσεων. Συγκεκριμένα, ο άνθρωπος στη λειτουργικότητά του θωρακίζεται από το αυτόνομο νευρικό σύστημα με τους δύο άξονες που το αποτελούν, δηλαδή: το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό. Το στρες εγκλωβίζεται και παράγεται σε ένα φαύλο κύκλο εξωγενών και ενδογενών ερεθισμάτων που ενεργοποιούνται τα δύο αυτά συστήματα προκαλώντας αρκετές σωματικές και ψυχικές εκδηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που ενεργοποιούν πιο εύκολα το αυτόνομο νευρικό σύστημα κάτω από συνθήκες στρες και βιώνουν πιο έντονα τις ψυχοσωματικές επιδράσεις αυτής της αντίδρασης.

Στη ψυχιατρική υπάρχει η διάγνωση του μετατραυματικού στρες που αναλύεται στην οξεία αντίδραση του ανθρώπου μπροστά σε μια επώδυνη ψυχική ή σωματική κατάσταση που γίνεται δυσλειτουργική η ζωή του, κουβαλώντας το «τραύμα» για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και εφ’ όρου ζωής, προκαλώντας δυσκολία προσαρμογής και αδυναμία στη συνέχεια, βγαίνοντας μπροστά ως αρνητική εμπειρία, σε κάθε βήμα της επόμενης μέρας του (π.χ. βιασμός).

Κλασσικά συμπτώματα που καθηλώνουν τον άνθρωπο στην καθημερινότητά του κάτω από συνθήκες ψυχοκινητικής διέγερσης ή σωματικής ανισορροπίας είναι: ταχυκαρδία, εφίδρωση, αύξηση της συχνότητας της ούρησης, διάχυτοι νευρομυϊκοί πόνοι, κεφαλαλγίες, δυσφορία της αναπνοής, αίσθημα ζάλης και αστάθεια, φόβο της καρδιακής λειτουργίας και άλλα πολλά που αποτυπώνουν την έντονη αντίδραση μπροστά σε πιθανό δυσφορικό αίσθημα φόβου και θυμού που η σκέψη παράγει και το σώμα απαντά. Και οι τρεις δείκτες, άγχος, φόβος, στρες, εκφράζονται σε ανθρώπους που δεν θεωρούνται ψυχικά άρρωστοι. Εάν όμως παραχθεί έντονη συμπτωματολογία απορρύθμισης και το άτομο υποφέρει ή αποδιοργανώνεται στην καθημερινότητά του, οδηγείται σε ψυχοσωματική νόσο (π.χ. διαταραχές ύπνου, αρρυθμίες, διαταραχές του πεπτικού συστήματος και πλήθος σωματικών νοσημάτων που εμπλέκονται με αρκετές φαρμακευτικές αγωγές, χωρίς αρχή και τέλος).



Επιδημιολογία





Οι αγχώδεις διαταραχές είναι οι συνηθέστερες ψυχιατρικές διαταραχές και επηρεάζουν περίπου το 13,6% έως 28,8% των ενηλίκων κατά τη διάρκεια ζωής τους.
Οι γυναίκες προσβάλλονται δύο φορές πιο συχνά από ό,τι οι άνδρες
Συγκαταλέγονται μεταξύ των ψυχιατρικών διαταραχών με το μεγαλύτερο επιπολασμό



Αιτιολογία





Η αιτιολογία των διαταραχών άγχους είναι ένας συνδυασμός γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Βασικοί παράγοντες κινδύνου είναι:
η παιδική κακοποίηση
η κοινωνική σύγκριση και αλληλεπίδραση των εφήβων
η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, αλκοόλ και βενζοδιαζεπινών
η παρουσία ψυχικών διαταραχών στο οικογενειακό ιστορικό
τα στρεσσογόνα γεγονότα ζωής (οικονομικά, σωματική νόσος, διαζύγιο, πένθος)
ορμονικοί παράγοντες (υπερθυρεοειδισμός)



Κλινικές εικόνες




Διαταραχή άγχους αποχωρισμού
το υπερβολικό συναίσθημα άγχους και ανησυχίας, που νιώθει κάποιος όταν απομακρύνεται από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή τόπο
το άτομο έχει συχνές σκέψεις ότι κοντινά του πρόσωπα θα πάθουν κακό ή εκείνο μπορεί να χαθεί ή να απαχθεί αν απομακρυνθεί από αυτά
το άτομο προβάλλει αντίσταση στο να φύγει από το σπίτι του, να κοιμηθεί εκτός ή να μεταφερθεί σε άλλο χώρο
μπορεί να έχει εφιάλτες με περιεχόμενο την απομάκρυνση, πονοκεφάλους, ναυτία ή και τάση για έμετο.
Εμφανίζεται περίπου στο 7% των ενηλίκων και στο 4% των παιδιών
Επιλεκτική αλαλία
Το άτομο δεν εκφέρει την άποψη του μπροστά σε συγκεκριμένες καταστάσεις ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα παρά το γεγονός ότι έχει τη δυνατότητα να το κάνει
Εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά και παρουσιάζεται πριν την ηλικία των 5 ετών
Κεντρικό ρόλο στην εμφάνιση της διαταραχής παίζει η προσωπικότητα και η στάση των γονέων.
Συνυπάρχει συχνά με την υπερβολική συστολή και το κοινωνικό άγχος, ενώ περίπου το 1% των ανθρώπων παγκοσμίως αναμένεται να επηρεαστούν από αυτή.
Ειδική φοβία (αίμα, ενέσεις και μεταγγίσεις, τραύμα, ιατρική περίθαλψη)
Αποτελούν τη μεγαλύτερη ενιαία κατηγορία αγχωδών διαταραχών
Πρόκειται για το συναίσθημα του πανικού, που κατακλύζει το άτομο, όταν έρχεται αντιμέτωπο με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα ή κατάσταση.
Το άτομο παρουσιάζει έντονες φοβικές αντιδράσεις ή αποφυγή κάθε φορά που εμφανίζεται το συγκεκριμένο αντικείμενο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος αυτό με αποτέλεσμα να δυσφορεί αλλά και να υπολειτουργεί.
Υπολογίζεται ότι περίπου το 5-12% του πληθυσμού παγκοσμίως πάσχει από αυτή τη διαταραχή.
Κοινωνική αγχώδης διαταραχή (κοινωνική φοβία)
Τα άτομα βιώνουν έντονο φόβο ή άγχος για μια ή και περισσότερες κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες το άτομο μπορεί να παρακολουθείται από άλλους
Πρόκειται για τον επίμονο φόβο του ατόμου μήπως δεχθεί κριτική, ταπεινωθεί ή νιώσει αμηχανία μπροστά σε μία δημόσια κοινωνική αλληλεπίδραση
Συνήθως, η κοινωνική φοβία συνοδεύεται και από έντονα σωματικά συμπτώματα (κοκκίνισμα, εφίδρωση, δυσκολία στην άρθρωση)
Διαταραχή πανικού
Το άτομο βιώνει επαναλαμβανόμενα επεισόδια έντονου τρόμου και ανησυχίας, που συνήθως συνοδεύονται και από σωματικά συμπτώματα (τρέμουλο, σύγχυση της σκέψης, ζαλάδα, ναυτία, δυσκολία στην αναπνοή, αποπραγματοποίηση)
Η διάρκεια τους κυμαίνεται από μερικά λεπτά έως αρκετές ώρες.
Πολύ συχνά το άτομο εμφανίζει προσβολές πανικού κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Ο φόβος της επανάληψης τους κάνει το άτομο να αποφεύγει τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και να αναπτύσσει κοινωνική φοβία ή και αγοραφοβία.
Αγοραφοβία
Η αγοραφοβία συμβολίζει την ανάγκη του ατόμου να γνωρίζει, ότι διαθέτει ένα δρόμο διαφυγής ή ότι μπορεί να αναζητήσει τη βοήθεια κάποιου για να σωθεί, κυρίως όταν βρίσκεται στο εσωτερικό κλειστών χώρων ή σε περιβάλλον που εκλαμβάνει ως απειλητικό.
Τέτοιες καταστάσεις μπορεί να είναι η χρήση μεταφορικών μέσων, εξωτερικοί ή εσωτερικοί χώροι, το να περιμένει στην ουρά ή να βρίσκεται ανάμεσα σε πλήθος, το να είναι εκτός σπιτιού μόνος/η.
Κοινό σύμπτωμα, είναι η ανάγκη του ατόμου να εντοπίζει μία πόρτα ή κάποια άλλη πιθανή οδό διαφυγής οπουδήποτε και αν βρίσκεται.
Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή
Μακροχρόνια αίσθηση γενικευμένης ανησυχίας, που δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο ή κατάσταση
Συνοδεύεται από τρία ή περισσότερα από τα ακόλουθα συμπτώματα:
έντονη ανησυχία,
κόπωση,
προβλήματα συγκέντρωσης,
ευερεθιστότητα,
ένταση στους μύες
διαταραχές στον ύπνο
Χαρακτηριστική εικόνα είναι ένας άνθρωπος που αγχώνεται για καθημερινά απλά πράγματα όπως καταστάσεις στη δουλεία, στο σπίτι ή στην οικογένεια με αποτέλεσμα αυτό να δημιουργεί αίσθημα κόπωσης
Αγχώδης διαταραχή αποδιδόμενη στη χρήση φαρμάκων / ουσιών
Εμφανίζεται κάθε φορά που το άτομο λαμβάνει μια φαρμακευτική ουσία
Τα συμπτώματα άγχους δεν πρέπει να προϋπάρχουν της χρήσης της ουσίας
η ουσία πρέπει να είναι γνωστή για τη δυνατότητα της να προκαλεί συμπτώματα πανικού στο άτομο που θα εκτεθεί σε αυτή
Αγχώδης διαταραχή οφειλόμενη σε άλλη Ιατρική Κατάσταση
Άλλες κατηγορίες προσδιοριζόμενων αγχωδών διαταραχών
Απροσδιόριστη αγχώδης διαταραχή



Διαφοροδιάγνωση





Για να διαγνωστεί ένα άτομο με μία αγχώδη φοβική διαταραχή θα πρέπει να βιώνει επαναλαμβανόμενα συμπτώματα στρες και φόβου, σχετικά με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα ή μία κατάσταση, για τουλάχιστον έξι μήνες, και το γεγονός αυτό, να επηρεάζει σε πολύ σημαντικό βαθμό την καθημερινή του λειτουργικότητα. Σε κάθε περίπτωση, η διάγνωση μιας διαταραχής άγχους προϋποθέτει τον αποκλεισμό μίας συγκεκριμένης οργανικής αιτιολογίας. Επίσης, πολλά φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν ή να επιδεινώσουν το άγχος (π.β., καφεΐνη, καπνός, κοκαΐνη και αμφεταμίνες). Τέλος, οι αγχώδεις διαταραχές εμφανίζουν υψηλή συννοσηρότητα με ορισμένες διακριτές ψυχικές διαταραχές, όπως είναι η μείζον καταθλιπτική διαταραχή, οι διαταραχές προσωπικότητας και η διαταραχή χρήσης ουσιών.



Αγχώδεις διαταραχές-φοβίες και σεξουαλικότητα





Πολλές μελέτες έχουν κατά καιρούς δείξει την μεγάλη συσχέτιση ανάμεσα στο άγχος και την σεξουαλικότητα του ατόμου. Η ένταση που βιώνουν καθημερινά τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μεταφέρεται συχνά από την καθημερινότητα στο σπίτι. Ίσως το στρες, το έντονο άγχος, οι απαιτητικοί και κουραστικοί ρυθμοί που απαιτεί η σύγχρονη καθημερινότητα, να είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες που συμβάλλουν στη μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας.

Επιπλέον, έντονο είναι το άγχος και για την ίδια τη σεξουαλική επαφή, κάτι που φαίνεται να απασχολεί κυρίως τους άνδρες. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης απασχολεί το μυαλό του με σκέψεις και ερωτήματα για το πόσο «καλά μπορεί να τα καταφέρει». Ο άνδρας ανησυχεί για τη σεξουαλική του εικόνα και το σεξουαλικό του ρόλο βιώνοντας το άγχος επίδοσης για το πόσο καλός εραστής θα φανεί στα μάτια της συντρόφου του. Αναπάντητα ερωτήματα απασχολούν τη σκέψη του και τον εμποδίζουν να απολαύσει το σεξ. Άγχος για την απόκτηση στύσης, άγχος για τη διατήρηση στύσης, άγχος για την ικανοποίηση της συντρόφου, άγχος για το μέγεθος του πέους, είναι μερικές μόνο από τις σκέψεις που κάνει το άτομο και συνδέονται τόσο με την ανάπτυξη όσο και με τη διατήρηση κάποιας σεξουαλικής δυσλειτουργίας.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει, πως το έντονο άγχος, συνδέεται, προκαλεί και συντηρεί προβλήματα στύσης και πρόωρης εκσπερμάτισης στους άνδρες. Το άγχος για τη σεξουαλική λειτουργία δημιουργεί έντονη πίεση στο άτομο και η εμφάνιση κάποιας σεξουαλικής δυσλειτουργίας συνοδεύεται από ακόμη μεγαλύτερο άγχος, το οποίο επιδεινώνει περισσότερο την ψυχική κατάσταση του ατόμου και κατά συνέπεια και το πρόβλημα. Δημιουργείται ένας «φαύλος κύκλος» αρνητικών σκέψεων, υποθέσεων και ενοχών, όπου το άγχος προκαλεί κάποια σεξουαλική δυσλειτουργία, αυτή προκαλεί μεγαλύτερο άγχος και έτσι η σεξουαλική δυσλειτουργία επιδεινώνεται κάνοντας το άτομο να υποφέρει ακόμα πιο πολύ.

Η ομοφοβία, ως όρος εισήχθη το 1969 και αναφέρεται στο μίσος και τη μισαλλοδοξία για τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες, καθώς και στον παράλογο φόβο για στενή επαφή μαζί τους. Έκτοτε έχει γίνει αντικείμενο μελέτης σε πολλές έρευνες το κατά πόσο η ομοφοβία, ως αντίληψη και ιδεολογία, έχει προεκτάσεις και στην ψυχική υγεία του ατόμου. Ορισμένα από τα συμπεράσματα των επιστημόνων είναι τα εξής:
Όσο καλύτερη είναι η ψυχική υγεία ενός ατόμου, τόσο λιγότερες πιθανότητες υπάρχουν να είναι ομοφοβικό.
Άτομα με φοβική και αποφευκτική συμπεριφορά, παρουσιάζονται σημαντικά πιο ομοφοβικά σε σχέση με εκείνα που ένιωθαν ασφαλή στις στενές σχέσεις.
Τα υψηλά επίπεδα εχθρότητας και θυμού μετρούμενα ως ενδείξεις ψυχωτισμού, συνδέονται με την ομοφοβία



Θεραπεία





Οι περισσότερες κατηγορίες αγχωδών διαταραχών και φοβιών σήμερα θεραπεύονται. Η προτεινόμενη θεραπεία περιλαμβάνει:
Φαρμακευτική αντιμετώπιση
Ψυχοθεραπευτική προσέγγιση

Σε επίπεδο φαρμακοθεραπείας, η χορήγηση αντικαταθλιπτικών έχει φανεί, πως ανακουφίζει τους ασθενείς από τα ενοχλητικά συμπτώματα και τους βοηθά να επανακτήσουν άμεσα τη λειτουργικότητα τους.

Συγχρόνως, η παροχή συμβουλευτικής ψυχοθεραπείας με γνωσιακό συμπεριφορικό προσανατολισμό έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική μέχρι σήμερα για τα άτομα που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές.

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CE%B1%CE%B3%CF%87%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B5%CF%82(accessed 6.12.19)

The Psychological Impacts Of Poverty

For a “rich” country, by global standards, the UK has an awful lot of people who are not. Fourteen million people — one fifth of the population — live in poverty. Of these, four million are more than 50% below the poverty line, and 1.5 million are classed as destitute, unable to afford even basic life essentials.

For children who grow up in poverty, there are impacts that go way beyond the fact of material shortages. “Children experience poverty as an environment that is damaging to their mental, physical, emotional and spiritual development,” notes UNICEF. Clearly, there’s a critical role for psychological research in this area, first in revealing just what poverty does to children and adults — but also in developing strategies to ameliorate those impacts.



The psychological effects on children of growing up poor do make for grim reading. A 2009 study published in the Journal of Cognitive Neuroscience, of 9- and 10-year-olds who differed only in their socioeconomic status, found striking differences in activity in the prefrontal cortex, which is critical for complex cognition. The PFC response of many of the poor children in response to various tests resembled that of some stroke victims. “Kids from lower socioeconomic levels show brain physiology patterns similar to someone who actually had had damage in the frontal lobe as an adult,” commented lead researcher, Robert Knight, professor of psychology at the University of California, Berkeley.

The kinds of deficits that the team observed could cause problems with self-regulation and behavioural difficulties (both of which have been documented among poorer children), as well as difficulties with reasoning. “This is a wake-up call,” Knight went on. “It’s not just that these kids are poor and more likely to have health problems, but they might actually not be getting full brain development from the stressful and relatively impoverished environment associated with lower socioeconomic status: fewer books, less reading, fewer games, fewer visits to museums.”

Since then, plenty of other studies have found that poverty harms children’s brains. In 2014, experiments led by Michele Tine revealed clear deficits in both verbal and visuospatial memory among poor children. A year later, a paper published in JAMA Paediatrics documented “irregular brain development” in low income children, and tied these lags in the development of the frontal and temporal lobes to substantially lower scores on maths and reading tests. The development of the hippocampus, which is involved in memory, was particularly influenced by the stresses experienced by these children, the team found.

These impacts can be long-lasting. A longitudinal study, published by Gary Evans in PNAS in 2016, found that adults who were poor as children showed memory deficits and experienced greater psychological distress. In 2019, meanwhile, a long-term study of nearly 4,000 families in Canada, led by Paul Hastings, reported that growing up in a poor urban neighbourhood is associated with a doubling in the risk of developing a psychosis-spectrum disorder by middle adulthood.

These studies paint a very bleak picture of the effects of poverty. But not all poor children are affected in the same way — not every impoverished child in the prefrontal cortex functioning study showed deficits, for example. This suggested that there are also protective factors. Further research in this area suggests that overall stress levels and also the behaviour of the people close the child can make a big difference.

Something as simple as planting more trees in schools in disadvantaged areas might help, according to research by a team at the University of Illinois, published in 2018. Ming Kuo and her colleagues quantified the level of tree and grass cover in the schoolyards of 318 elementary schools (in which 87 per cent of kids overall fell into a low family income category) and found a correlation with scores in both maths and reading: the greater the number of trees, the better the results. Based partly on other work finding a link between the abundance of trees and academic performance outside a low-income setting, Kuo thinks there is a meaningful link between the two. “It’s not a surprise to anyone that if you don’t provide air conditioning or heating in a school then maybe the kids aren’t going to do as well. But this is the first time we’ve begun to suspect that the lack of landscaping, such as trees, may help explain, in part, their poorer test scores,” she says.

A British study published the same year supported these conclusions. This study, of 4,758 11-year-olds living in urban areas of England, found that children who lived in greener neighbourhoods performed better on tests of spatial working memory (an effect that held for both deprived and non-deprived neighbourhoods). “Our findings suggest a positive role of greenspace in cognitive functioning,” commented researcher Eirini Flouri at University College London. What might this role be? Perhaps because it’s restful for the brain, and restores the ability to concentrate.

Interventions that focus on the families of kids growing up in poverty should also help. The team that observed the PFC deficits thinks that in theory they could be prevented, or eliminated. Earlier work has shown that children in poor families hear about 30 million fewer words by the time they they are four than children from middle-class families. Just talking more to kids can boost prefrontal cortex performance, the team notes — so, they say, changing the developmental outcomes that they observed might involve something as simple as emphasising to all parents the importance of talking to their kids.

Children raised in low socioeconomic status families also tend to go on to have relatively high rates of chronic illness in adulthood — but again, this isn’t inevitable. A nurturing, attentive and emotionally-supportive mother can buffer the impacts of poverty on physical health, finds a 2011 study led by G.E. Miller and published in Psychological Science.

There’s other work, from the University of Liverpool’s Sophie Wickham in 2014, suggesting that a person’s perceptions of their levels of stress, trust and social support mediate the impact of poverty on rates of depression and paranoia. This highlights a potential role for the broader community in mitigating the effects of poverty on individuals within that community. The research, conducted in two areas of Birmingham, suggested that community resilience to hardships, like joblessness and low income, can be enhanced, and that this primarily relies on relationships “not just between members of the community, but also between organisations, specifically between the voluntary sector, the local economy and the public sector.”

Of course, the self-evident way to tackle the negative psychological impacts of poverty is to tackle poverty itself.

Relaxing financial strains can make a real difference, according to research published in PNAS last year. This work on low income people who were categorised as being “chronically indebted” found that a one-off debt relief programme (funded by a charity) eased the participants’ anxiety, and improved their cognitive functioning, allowing them to make better financial decisions three months later. Thinking and worrying about un-payable debts is so mentally demanding that it contributes to the poverty trap, the researchers argued. “Our study shows that because debt impairs psychological functioning and decision-making, it would be extremely challenging for even the motivated and talented to escape poverty,” commented Ong Qiyan at the National University of Singapore. “Instead, the poor must either have exceptional qualities or be exceptionally lucky to get out of poverty. It is hard to be poor, harder than we thought.”

People who are not poor and have debts simply do not experience the same mental drain, the team comments. “The findings in this study opens a pragmatic case for designing good debt relief programmes for low income households,” Ong argues. Even if debt can’t be written off, streamlining people’s debts, so that mentally they are easier to manage, could help, the team writes.

In 2015, the UK government committed to achieving, by 2030, the UN’s Sustainable Development Goals (SDG), which include, at number one, “no poverty”, with “zero hunger” at number two. However, in 2019, the House of Commons’ Environmental Audit Committee issued a report finding that food insecurity is “significant and growing” in the UK, with levels among the worst in Europe, especially for children. One in ten households in England, Wales and Northern Ireland have “low or very low food security” with a further 10% classed as “marginally food secure”. Food bank use is up — between 1 April 2018 and 31 March 2019, the Trussell Trust distributed 1.6 million emergency three-day food supplies to people across the UK, a 19% increase on the previous year, and more than half a million of these went to children.

These are desperate statistics. Providing more greenspace around schools in deprived areas and providing support programmes for low SES mothers, for example, may work to ameliorate the effects of poverty on children. But for a child whose family can’t afford to feed them, it’s hard not to wonder what difference such measures could really make. One third of the way into the UK’s 15-year timeframe for meeting the UN SDGs of No Poverty and No Hunger, we have an extraordinarily long way to go.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/12/03/the-psychological-impacts-of-poverty-digested/#more-38671(accessed 3.12.19)