Study of long-term heterosexual couples finds women over-estimate and men underestimate their partner’s sexual advances

Imagine that, during a quiet evening at home watching a movie with your romantic partner, you feel intense sexual desire and sensually put a hand on your partner’s thigh. Your partner does not respond and blithely continues to watch the movie… Is your partner truly not interested in sexual activity, or did she/he simply miss your cue?

So begins a new paper, published in the Journal of Social and Personal Relationships, that explores how accurate heterosexual people are at judging their partner’s attempts to initiate sex – in terms of their ability to the spot their partner’s cues, and also their overall impression of how often their partner makes sexual advances. It’s important, because as the researchers, led by Kiersten Dobson at the University of Western Ontario in Canada, note, “Sexual satisfaction is associated with relationship happiness, whereas sexual dissatisfaction is associated with relationship dissolution.”



Other studies have found that in casual, short-term relationships, men tend to overestimate a partner’s sexual interest (while women either underestimate it, or show no bias either way; they’re fairly accurate). An evolutionary psychology explanation for a male tendency to think women are more interested than they actually are is that – in a casual relationship – while incorrectly perceiving interest and being rejected might not feel great, missing the signs of interest, and so a chance to mate, is worse.

To explore what happens in longer-term relationships, the researchers recruited 120 heterosexual couples aged 18-51 (but with a mean age of 22), who had been together for between three months and 30 years.

An initial, exploratory study involved half the couples. The participants all privately completed a battery of questionnaires, which included questions about how often they and their partner attempt to initiate sex and how often they and their partner turn down an opportunity for sex. Then they rated how often these events typically occur over a one-month period (from “never” to “more than 11 times a month”).

Next, they read short descriptions of 29 behaviours that might indicate sexual interest (such as “I put my hand on my partner’s thigh”) and were asked to rate the degree to which they and they partner use each of these behaviours to indicate that they are interested in having sex. The participants also completed questionnaire assessments of their sexual satisfaction and love for their partner.

The results showed that both men and women were pretty good at identifying the behaviours that their own partners use to indicate that they’d like to have sex. However, on average, the women overestimated the number of times that their partner tried to initiate sex, whereas the men got it about right.

A second, similar, confirmatory study, involving the other 60 couples, found that the participants were again pretty good at recognising the behaviours that their own partner uses to indicate interest in having sex. In this group, the women also thought that their partners made more sexual advances than they actually did (according to the partner data), but only marginally. However, the men underestimated their partner’s advances.

Again from an evolutionary psychology perspective, the researchers speculate that for men in a long-term relationship, compared with a casual one, the costs associated with missing the signs of sexual interest may be lower (as there will be plenty more opportunities to have sex) and the costs of rejection will be higher (as being rejected by a long-term partner could be more painful). But as the results from the two studies were in part inconsistent, more work is needed before any firm conclusions on bias can be drawn, they note.

When it came to sexual satisfaction and love, people who overestimated their partner’s sexual advances reported feeling more sexual satisfaction. This might be because they felt more attractive and desired by their partner, the researchers suggest.

On the other hand, people with partners who under-estimated their own advances reported feeling more love and greater sexual satisfaction – perhaps because the under-estimater feels motivated to do something to strengthen the relationship, which may then make their partner feel more satisfied.

As the researchers note, “Navigating sexual activity can be difficult, especially when partners’ behaviours that indicate their sexual interest are subtle.”

The researchers would like to see studies investigating how perceptions – and misperceptions – of sexual advances may affect relationships in the long term. But it would also, I think, be interesting to see a more real-time version of this study. Since other work has found that men under-report their own sexual intentions, it’s hard not to wonder whether the women in this study were really over-estimating their partners’ advances. Asking participants to report back daily, or every time they thought they or their partner had made a sexual advance – and whether or not it led to sex – would surely provide more accurate data than retrospective estimates of what happened in the course of a month.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2018/04/25/study-of-long-term-heterosexual-couples-finds-women-over-estimate-and-men-underestimate-their-partners-sexual-advances/(accessed 30.5.19)

The Dissatisfaction of Being Sexually Rejected By A Partner Lasts Longer Than The Pleasure Of Having An Advance Accepted

Sex is an important part of most romantic relationships – and when couples are not on the same page about their sex life, it can become a source of frustration. Research has found that couples have sex about 1 or 2 times a week, but about half of sexual advances between partners go unfulfilled.

A preprint uploaded recently to PsyArXiv sheds some light on how responses to sexual advances influence individuals’ feelings of sexual and relationship satisfaction. The study suggests that while having an advance accepted leaves partners feeling more content, this effect may be short-lived compared to the dissatisfaction of being rejected.



To get a peek into the bedrooms of 115 heterosexual couples (participants were aged between 19 and 64), Kiersten Dobson from the University of Western Ontario and colleagues asked them all to keep sex diaries. Every day for 3 weeks, both partners independently logged whether they or their partner had made a sexual advance, and if so, whether that led to sexual activity. They also recorded their daily levels of satisfaction with their sexual relationship, as well as their relationship generally, answering questions such as “How good is your relationship compared to most?”

Perhaps unsurprisingly, the researchers found that accepting a sexual advance, or having an advance accepted by the partner, resulted in an increase in both sexual and relationship satisfaction that day compared to other days.

On the other hand, being rejected decreased sexual satisfaction. But intriguingly, if the participant themselves was the rejecter – that is, if they shunned an advance from their partner – their sexual satisfaction still increased. (Neither being rejected nor being the rejecter had any effect on general relationship satisfaction.)

Changes in sexual satisfaction could still be detected days after advances were made. The team found that the boost in satisfaction from having an advance accepted persisted for 24 hours, with the slump of being rejected lasting twice as long. And the gratification that came from being either an acceptor or a rejecter lasted a remarkable 72 hours.

It might seem especially surprising that rejecting a partner’s advances gives a boost in sexual satisfaction, particularly one that appears to last for three days. But rather than reflecting some pleasure derived from rejecting someone, the researchers suggest that being approached for sex leaves a person feeling desired, so enhances sexual satisfaction even when no actual sex ends up happening.

The fact that the negative effects of being sexually rejected by a partner last longer than the positive effects of being accepted mean that making an advance can be a risky move, the authors say. “The act of making a sexual advance may be a high-risk situation for romantic partners, which may in turn lead those who feel less sure of their partner’s response to an advance to take the risk of making an advance less often,” they write. This could ultimately lead to fewer opportunities to bolster intimacy through sex.

The study doesn’t reveal anything about whether there is a way to buffer against the negative effects of rejection, though, or how different individuals respond. For example, the same team previously found that men underestimate, and women overestimate, how often their partners make sexual advances – though gender didn’t seem to play a role in the new study. However, it would be interesting to know whether other individual differences might alter people’s responses to acceptance or rejection.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/05/30/the-dissatisfaction-of-being-sexually-rejected-by-a-partner-lasts-longer-than-pleasure-of-having-an-advance-accepted/#more-37241(accessed 30.5.19)

Με ποιον τρόπο μπορούν οι ηλικιωμένοι να ζήσουν περισσότερο. Τι δείχνει νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα

Οι ηλικιωμένοι που πιστεύουν ότι η ζωή τους έχει έναν σκοπό, τείνουν να ζουν περισσότερο. Συγκεκριμένα παρουσιάζουν μειωμένο κίνδυνο ανάπτυξης καρδιακών νόσων και ασθενειών του κυκλοφορικού και του πεπτικού συστήματος, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.


Τα δεδομένα της μελέτης, που δημοσιεύτηκαν στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό «JAMA Network Open», δείχνουν ότι όσοι πιστεύουν πως η ζωή τους δεν έχει ιδιαίτερο σκοπό, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν νωρίτερα, καθώς τείνουν να έχουν χειρότερη σωματική και ψυχική υγεία (ιδίως οι πιο μοναχικοί συνταξιούχοι).

Η βασική συντάκτρια της έρευνας καθηγήτρια Λέι Πιρς από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν τόνισε πως «η συσχέτιση μεταξύ της αίσθησης του σκοπού και της μειωμένης θνησιμότητας έχει αποδειχθεί πολλαπλώς από έρευνες».

Οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα από 6.985 συμμετέχοντες άνω των 50 ετών, γεννηθέντες μεταξύ του 1931 και του 1941. Αφού οι τελευταίοι απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με την αίσθηση σκοπού στη ζωή τους (όπως «μου αρέσει να κάνω σχέδια για το μέλλον και να εργάζομαι για να τα κάνω πραγματικότητα»), έγιναν αντικείμενο παρατήρησης από τους ερευνητές από το 1992 έως το 2006. Στην περίοδο αυτή πέθαναν 776 από το σύνολο των συμμετεχόντων.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες που είχαν χαμηλότερη αίσθηση σκοπού, είχαν υπερδιπλάσιες πιθανότητες θανάτου στην πορεία της έρευνας, συγκριτικά με εκείνους που θεωρούσαν ότι η ζωή τους έχει ένα νόημα. Αντίστοιχα αυξημένη φάνηκε και η πιθανότητα προσβολής από νοσήματα της καρδιάς, του κυκλοφορικού και του πεπτικού. Δε βρέθηκε όμως η ίδια σχέση για τον καρκίνο και τις ασθένειες του αναπνευστικού. Παράλληλα τα επίπεδα στρεσογόνων ορμονών παρουσίαζαν αύξηση σε εκείνους που είχαν χαμηλά «σκορ» στην αίσθηση σκοπού.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο σκοπός της ζωής μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η ισχυρότερη αίσθηση ευεξίας, συνδυαστικά με την αίσθηση του σκοπού, μειώνει την ενεργοποίηση των γονιδίων που δημιουργούν φλεγμονές στο σώμα. Η φλεγμονή έχει συνδεθεί στο παρελθόν με αύξηση του κινδύνου πρόωρου θανάτου.

Οι άνθρωποι με περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις στη ζωή τους, που τους προσδίδουν μια αίσθηση σκοπού, είναι λιγότερο πιθανό να πεθάνουν πρόωρα. Εφόσον μια τέτοιου είδους συσχέτιση τείνει να εδραιωθεί, σύμφωνα με τους ερευνητές, αξίζει να διερευνηθούν παρεμβάσεις που θα βοηθούν στο «χτίσιμο» της αίσθησης του σκοπού. Αν και η έννοια αυτή δεν έχει ξεκάθαρο ορισμό, συνιστά μάλλον αυτό που έχει αξία για τον καθένα ξεχωριστά (κοινότητα, επιτεύγματα, φήμη, πνευματικότητα κ.α.). Έχει επίσης δειχθεί ότι ο διαλογισμός και η γιόγκα μπορεί να ασκήσουν μια τέτοια θετική επίδραση. Πρόσφατες μελέτες αναδεικνύουν και τη σημασία του εθελοντισμού.

Ο Ρικ Μόριτζ, αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής και κοινωνικής εργασίας στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Γήρανσης του Πανεπιστημίου Πιερ και Μαρί Κιουρί του Παρισιού, δήλωσε ότι «πιθανώς το κλειδί για την ανάπτυξη της αίσθησης του σκοπού, είναι να γίνουμε πιο αλτρουιστές και να υιοθετήσουμε περισσότερες συμπονετικές συμπεριφορές».

πηγή:

https://www.tovima.gr/2019/05/27/science/me-poion-tropo-mporoun-oi-ilikiomenoi-na-zisoun-perissotero/(accessed 27.5.19)

We Tell Our Kids That Hard Work Always Pays Off. What Happens When They Fail Anyway?

A star athlete at the college where I work recently stopped by my office. After committing a few unforced errors during a weekend match, she was — several days later — riven by self-criticism and distracted on the field.

“I can’t stop beating myself up,” she told me. “I’m at peak fitness, and I practice hard. How is this happening?”

This student, like many I teach, believes she should be able to control the outcomes of her life by virtue of her hard work. It’s a mentality verging on invincibility: a sense that all-nighters in the library, a jam-packed calendar and hours on the field should get her exactly where she needs to go in life. Nothing can stop me but myself.

I study and write about resilience in young adults, and I’m noticing a troubling spike in students like this athlete. Their faith in their own sweat equity confers a kind of contingent confidence: when they win, they feel powerful and smart. Success confirms their mindset.

The problem comes when these students fail. When they fall short of what they imagine they should accomplish, they are crushed by self-blame. If my accomplishments are mine to control, they reason, my failures must be entirely my fault, too. Failing must mean I am incapable, and maybe will be forever. This makes it incredibly difficult for students to move on.

We talk often about young adults struggling with failure because their parents have protected them from discomfort. But there is something else at play here among the most privileged kids in particular: a message transmitted to them by doting parents who have falsely promised them that they can achieve anything if they are willing to work for it.

Psychologists studying students in high-achieving schools have sourced this phenomenon to a misapplication of “mindset” research, which has found that praising children for their effort will increase academic performance. Developed by Stanford psychologist Carol Dweck and popularized in her 2006 bestselling book, Mindset: The New Psychology of Success, mindset education has infiltrated the classrooms around the world. But a 2018 meta-analysisfound that while so-called growth-mindset interventions, in which educators respond to their students’ challenges by praising effort (“You worked hard!”) over ability (“You’re really smart!”), may benefit high-risk or economically disadvantaged students, they do not necessarily help everyone.

One possible explanation comes from psychologists Suniya Luthar and Nina Kumar, who argued in a research paper last year that teens growing up in wealthy, pressure-cooker communities are actually hurt by the message that effort equals success. For them, Luthar and Kumar wrote, “it is not a lack of motivation and perseverance that is the big problem. Instead, it is unhealthy perfectionism, and difficulty with backing off when they should, when the high-octane drive for achievements is over the top.”


The humbling, brutal, messy reality of life is that you can do everything in your power — and still fail.

When parents demand excellence in their kids while still promising them that effort is king, they tell them, wrongly, that they should be able to rise above any obstacle. But research has found that young people who push themselves onward in the face of unattainable goals experience physical and emotional stress. In a 2007 study by psychologists Gregory Miller and Carsten Wrosch, the authors determined that adolescent girls who refused to give up impossible goals showed elevated levels of CRP, a protein that serves as a marker of systemic inflammation linked to diabetes, heart disease and other medical conditions. A 2012 study by Luthar and Samuel Barkin showed a correlation between the “perfectionist strivings” of affluent youth and their vulnerability to drug and alcohol abuse, anxiety and depression.

The humbling, brutal, messy reality of life is that you can do everything in your power — and still fail. This is knowledge that comes early to underrepresented minorities on campus, including first-generation students and students of color. Their experience of discrimination and inequality teaches them early on to brace for what is, for now, largely beyond their control to change.

Yet for many others, the quixotic belief that success is always within their grasp is a setup. University of Chicago Professor Lauren Erlant calls this “cruel optimism,” or when the pursuit of a goal actually harms you because it is largely unachievable. The college admissions game promises young adults a meritocracy that will reward their hard work with entrance to the ivory tower – yet admissions scandals and ultra-thin acceptance margins make such a promise impossible to keep.

Adults help students pursue success in healthier ways in part by redefining failure as a feature, not a bug, of learning. At Smith College, where I teach, the Narratives Project asks students to explore how setbacks and missteps made them stronger or more effective. “It can be instructive to observe your own response when things don’t go your way,” said director Dr. Jessica Bacal. “It might reinforce your passion for the work you’re doing or send you in a whole new direction – and there’s nothing wrong with that.”

Luthar and Kumar urge parents and teachers to spend time helping students find purpose, or goals they both genuinely love to pursue and that make an impact on the world. Researchers have found that adolescents with purpose report greater life satisfaction, have a strong sense of identity and are more psychologically mature.

Instead of allowing our kids to beat themselves up when things don’t go their way, we might all pause to question a culture that has taught them that being anything less than overwhelmed is lazy, that how they perform for others is more important than what actually inspires them and that where they go to college matters more than the kind of person they are.

The point is not to give our kids a pass on working hard and doing their best. But fantasizing that they can control everything is not really resilience. We are harming our children by implying that they can bend life to their will, and as students walk across commencement stages this year, we would be wise to remind them that life has a way of sucker-punching us when we least expect it. It’s often the people who learn to say “stuff happens” who get up the fastest.

SOURCE:

http://time.com/5593706/hard-work-achievement-mindset/?utm_source=time.com&utm_medium=email&utm_campaign=the-brief&utm_content=2019052512pm&xid=newsletter-brief(accessed 27.5.19)

Αγάπα με χωρίς να με κρίνεις, χωρίς να με δικάζεις, χωρίς να με συγκρίνεις.

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Αχ… έλα και πάρε με αγκαλιά!
Να μου γλυκάνεις την καρδιά.
Έλα και δώσε μου το πιο τρυφερό σου χάδι!
Να μου ξυπνήσεις ότι κοιμάται.
Έλα και στάξε μέλι με τη ματιά σου!
Να μου γιατρέψεις ότι απέμεινε.
Έλα και ξάπλωσε πλάι μου!
Να ανασάνω δίπλα σου και πάλι.
Έλα και μείνε εδώ και αγάπα με όπως ακριβώς είμαι!



Εμένα! Όπως είμαι.
Αγάπα με χωρίς να με κρίνεις, χωρίς να με δικάζεις, χωρίς να με συγκρίνεις.
Εμένα! Όπως είμαι!
Να με καταλαβαίνεις.
Να με αφουγκράζεσαι.
Να με αφήνεις ελεύθερη.
Να με καρτερείς στους γυρισμούς μου.
Να μου επιτρέπεις το λάθος.
Να με συγχωρείς.
Να μ’ αγαπάς!
Εμένα! Όπως είμαι!
Με υπομονή.
Με ελευθερία.
Χωρίς εγωισμό.
Χωρίς ανταγωνισμό.
Απαλά, τρυφερά, γλυκά!
Έτσι σ’ αγαπώ κι εγώ!
Έτσι σ’ αφήνω να ανασαίνεις πλάι μου!
Δεν ξέρω άλλο τρόπο…

Πηγή:https://www.newside.gr/2019/05/agapa-me-xoris-na-me-krineis-xoris-na-me-dikazeis-xoris-na-me-sigkrineis/#(accessed 23.5.19)

A Delicious Drink To Reduce Memory Loss Risk 70%

Memory loss risk reduced by this common drink.



Coffee could reduce the risk of memory loss by up to 70 percent, research suggests.

The study found that drinking three or more cups per day was associated with better memory than just one cup per day.


In women over 80, the reduction in risk was 70 percent for those drinking three or more cups.

In those over 65, the risk reduced by 30 percent for the same amount of coffee.

While this study focused on women, others have shown a neuroprotective effect in men as well.

The study suggests that drinking coffee may help to delay dementia, although it cannot prevent it.


For the French study, 7,017 people were tracked for four years.


Their coffee intake was measured and they were given memory tests.

The results showed that women had better memories when drinking three or more cups of coffee per day, especially at higher ages.

Although the same effect was not found for men, more recent studies have detected the same neuroprotective effect for men.

Dr Karen Ritchie, the study’s first author, said:


“Women may be more sensitive to the effects of caffeine.

Their bodies may react differently to the stimulant, or they may metabolize caffeine differently.”

Although caffeine slowed the rate of memory decline, it did not reduce the chance of developing dementia.

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/05/drink-reduces-memory-loss-risk.php(accessed 23.5.19)

Τα παιδιά που πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό έχουν καλύτερη συμπεριφορά

Τα μικρά παιδιά που τα φροντίζουν οι γονείς, συγγενείς ή φίλοι στο σπίτι, έχουν χειρότερες δεξιότητες, συμπεριφορά και συναισθηματική ισορροπία σε σχέση με τα παιδάκια που πάνε στον παιδικό σταθμό, σύμφωνα με μια νέα γαλλική έρευνα.

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένας παιδικός σταθμός στελεχωμένος από επαγγελματίες, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προσφέρει σε ένα παιδί τις αναγκαίες κοινωνικές δεξιότητες, να του εμφυσήσει καλύτερη συμπεριφορά και δυνατότητα για ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις, ιδίως αν το παιδί μείνει στο σταθμό για πάνω από ένα χρόνο.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι οι παιδικοί σταθμοί μπορούν να βελτιώσουν τις γλωσσικές και νοητικές ικανότητες ενός παιδιού. Η νέα μελέτη EDEN, που πραγματοποιήθηκε στο Νανσί και στο Πουατιέ, δείχνει ότι αυτή η βελτίωση αφορά επίσης τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές σχέσεις του.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την κοινωνική επιδημιολόγο Μαρία Μελχιόρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του ιατρικού Ινστιτούτου INSERM της Γαλλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό επιδημιολογίας «Journal of Epidemiology and Community Health», σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph», μελέτησαν 1.428 παιδιά, από τα οποία το ένα τέταρτο πήγαιναν σε παιδικό σταθμό, το ένα τρίτο έμεναν τα πρωινά με την οικογένειά τους και τα υπόλοιπα τα πρόσεχε κάποιος άλλος στο σπίτι ('μπέιμπι-σίτερ').

Οι επιστήμονες αξιολόγησαν τη συναισθηματική ανάπτυξη και εξέλιξη της συμπεριφοράς των παιδιών από τη γέννηση έως την ηλικία των οκτώ ετών, κάνοντας χρήση ερωτηματολογίων που συμπλήρωσαν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους ήσαν σε ηλικίες τριών, πεντέμισι και οκτώ ετών, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο τα παιδιά είχαν συναισθηματικά προβλήματα, έκαναν εύκολα φίλους, ήσαν υπερκινητικά ή με ελλειμματική προσοχή, είχαν άλλες κοινωνικές δεξιότητες κ.α.

Διαπιστώθηκε ότι περίπου το 15% των παιδιών είχαν σημαντικά προβλήματα συμπεριφοράς, όπως χαμηλή ικανότητα συγκέντρωσης, υπερδραστηριότητα, συναισθηματικές διαταραχές, δυσκολία σύναψης φιλίας, κοινωνική αδεξιότητα κ.α.

Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι τα λιγότερα συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα είχαν εκείνα τα παιδιά που πήγαιναν σε κανονικό παιδικό σταθμό, ενώ τα περισσότερα προβλήματα εμφάνιζαν τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με «μπέιμπι-σίτερ». Τα κορίτσια και τα παιδιά από οικογένειες με προνομιούχο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον είχαν κατά μέσο όρο μεγαλύτερο όφελος από τον παιδικό σταθμό, από ό,τι τα αγόρια και τα παιδιά από φτωχές οικογένειες.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/987860/article/ygeia/paidi/ta-paidia-poy-phgainoyn-se-paidiko-sta8mo-exoyn-kalyterh-symperifora(ACCESSED 20.5.19)

Χρήση ναρκωτικών υπό το βλέμμα γιατρού και ψυχολόγου ΠΕΝΝΥ ΜΠΟΥΛΟΥΤΖΑ f1--7 Στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2013 και για εννέα μήνες λειτούργησε πιλοτικά ο εποπτευόμενος σταθμός «Οδυσσέας» (φωτ.) του ΟΚΑΝΑ, ο οποίος συνολικά δέχθηκε περίπου 2.500 επισκέψεις από 330 χρήστες. ΕΤΙΚΕΤΕΣ: Στην τελική ευθεία είναι η δημιουργία του πρώτου χώρου εποπτευόμενης χρήσης (ΧΕΧ) ενέσιμων ναρκωτικών στη χώρα μας. Η υπουργική απόφαση για τους όρους και προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας των χώρων εποπτευόμενης χρήσης είναι ένα βήμα πριν από τη δημοσίευσή της και οι επικεφαλής του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών έχουν ήδη ζητήσει από το υπουργείο Υγείας να διασφαλίσει προσωπικό για τη στελέχωση του πρώτου ΧΕΧ που θα ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Ευάγγελος Καφετζόπουλος, ο πρώτος ΧΕΧ θα λειτουργήσει σε κτίριο στην οδό Καποδιστρίου και 3ης Σεπτεμβρίου, και σε πρώτη φάση θα διαθέτει δύο θέσεις εποπτευόμενης χρήσης. Ο χώρος θα λειτουργεί σε 8ωρη βάση τις καθημερινές, ενώ στόχος είναι να είναι ανοικτός και τα Σαββατοκύριακα, κάτι όμως που εξαρτάται από το προσωπικό που θα διασφαλίσει το υπουργείο Υγείας για τον σκοπό αυτό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Οργανισμός βρίσκεται σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής για την αξιοποίηση άλλου κτιρίου –προς το παρόν υπάρχουν δύο «υποψήφια» για ΧΕΧ– που θα επιτρέπει την ανάπτυξη περισσότερων θέσεων εποπτευόμενης χρήσης. Οπως αναφέρεται στην υπουργική απόφαση, στους ΧΕΧ θα υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για την ενέσιμη χρήση προαποκτημένων ναρκωτικών ουσιών από χρήστες, καθώς και χώροι για τη βραχεία παραμονή των χρηστών αμέσως μετά τη χρήση. Στους ΧΕΧ παρέχεται κατάλληλος εξοπλισμός για την ασφαλή χρήση των ουσιών, επείγουσα φροντίδα σε περιπτώσεις υπερδοσολογίας, συμβουλευτικές υπηρεσίες αλλά και διασύνδεση με προγράμματα και κοινωνικές υπηρεσίες. Δυνητικά μπορούν να παρέχονται στους χώρους αυτούς και υπηρεσίες ατομικής υγιεινής, φιλοξενίας και σίτισης. Oι θέσεις Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση, ο ανώτατος αριθμός θέσεων που μπορεί να διαθέτουν οι ΧΕΧ είναι 12. Οι θέσεις για την ενέσιμη χρήση πρέπει να είναι διακριτές και να διασφαλίζουν την ανωνυμία και την ιδιωτικότητα των ληπτών των υπηρεσιών. Συνολικά οι ΧΕΧ δεν μπορούν να είναι μικρότεροι από 60 τετραγωνικά μέτρα, ενώ οι θέσεις δεν μπορούν να είναι μικρότερες από 3 τ.μ. ανά άτομο. Οι χώροι λειτουργούν κατ’ ελάχιστον οκτώ ώρες καθημερινά και διαθέτουν ευδιάκριτα σημεία εισόδου στα οποία τοποθετείται ειδική σήμανση. Θα πρέπει να στεγάζονται στο κέντρο αστικών περιοχών και κοντά στις «πιάτσες», δηλαδή σε σημεία των πόλεων όπου πραγματοποιείται συστηματική αγοροπωλησία και δημόσια χρήση ναρκωτικών ουσιών, καθώς και συνάθροιση πληθυσμών τοξικοεξαρτημένων και χρηστών ναρκωτικών ουσιών. Οι ΧΕΧ γειτνιάζουν με υπηρεσίες αντιμετώπισης της εξάρτησης και ιδιαίτερα με υπηρεσίες μείωσης της βλάβης. Η ελάχιστη στελέχωση της κάθε ΧΕΧ περιλαμβάνει έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας (ψυχίατρο ή ψυχολόγο), έναν/μία γενικό γιατρό, έναν νοσηλευτή/τρια, και έναν κοινωνικό λειτουργό. Οι χρήστες που μπορούν να επισκέπτονται τους χώρους αυτούς πρέπει να είναι άνω των 18 ετών και να μην παρακολουθούν προγράμματα σωματικής αποτοξίνωσης ή απεξάρτησης, ή θεραπείας με υποκατάστατα. Τα ναρκωτικά που θα χρησιμοποιηθούν στους ΧΕΧ έχουν προαποκτηθεί από τους χρήστες και βρίσκονται στην κατοχή τους κατά την είσοδο στο χώρο. Οι υπεύθυνοι των ΧΕΧ δύναται να ζητούν δείγμα των ναρκωτικών ουσιών που κατέχουν οι χρήστες με στόχο την παρακολούθηση των διακινούμενων στη χώρα ουσιών. Ο κάθε χρήσης που λαμβάνει υπηρεσίες στους ΧΕΧ καταγράφεται σε ειδικό μητρώο. Ειδικότερα, κατά την πρώτη επαφή του λήπτη δηλώνονται και καταχωρίζονται κατόπιν συναίνεσής του στοιχεία, όπως όνομα, ημερομηνία γέννησης, φύλο, όνομα μητέρας και πατέρα, το είδος της ουσίας κύριας χρήσης, ο τρόπος κύριας χρήσης, διεύθυνση και λοιπά στοιχεία επικοινωνίας, καθώς και οι υπηρεσίες που παρασχέθηκαν. Οπως αναφέρεται στην υπουργική απόφαση, κατά τις επόμενες επισκέψεις επικαιροποιείται η καταχώριση στο μητρώο, εφόσον τα στοιχεία αυτά επαληθεύονται μέσω ταυτοποιημένων νόμιμων εγγράφων. Ως λόγοι ύπαρξης του μητρώου αναφέρονται η διασφάλιση της συνέχειας της φροντίδας, αλλά και η στατιστική επεξεργασία και ερευνητική αξιοποίηση στοιχείων για τον πληθυσμό των χρηστών. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν εκφράσει επιφυλάξεις για την τήρηση μητρώου, με τον τρόπο που αυτή ορίζεται από την απόφαση, με την κριτική να επικεντρώνεται στο ότι ενδέχεται να δράσει αποτρεπτικά για πολλούς που μπορούν να επωφεληθούν από τις υπηρεσίες. Η εμπειρία Οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης λειτουργούν στην Ευρώπη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και όταν πρωτοεμφανίστηκαν θεωρήθηκαν «απάντηση» στις πρώτες επιδημικές εξάρσεις του ιού του έιτζ σε πληθυσμούς ενέσιμων χρηστών. Αλλωστε, ο σκοπός τους είναι η μείωση της βλάβης και των αρνητικών συνεπειών που συνδέονται με τη χρήση των ναρκωτικών, αλλά και η ασφαλέστερη χρήση ουσιών υπό την εποπτεία εκπαιδευμένου προσωπικού. Ο πρώτος χώρος λειτούργησε στη Βέρνη τον Ιούνιο του 1986. Χώροι εποπτευόμενης χρήσης ιδρύθηκαν τα επόμενα χρόνια σε Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Ελβετία, Δανία και Γαλλία. Το περασμένο καλοκαίρι λειτουργούσαν συνολικά στην Ευρώπη 85 ΧΕΧ, με κατά μέσον όρο επτά θέσεις χρήσης έκαστος. Παρόμοιες εγκαταστάσεις εκτός Ευρώπης υπάρχουν στο Βανκούβερ (Καναδάς) και στο Σίδνεϊ (Αυστραλία). Στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2013 και για εννέα μήνες λειτούργησε πιλοτικά ο εποπτευόμενος σταθμός «Οδυσσέας» του ΟΚΑΝΑ, ο οποίος συνολικά δέχθηκε περίπου 2.500 επισκέψεις από 330 χρήστες ενέσιμων ναρκωτικών και χειρίστηκε αποτελεσματικά 103 περιπτώσεις υπερδοσολογίας

Στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2013 και για εννέα μήνες λειτούργησε πιλοτικά ο εποπτευόμενος σταθμός «Οδυσσέας» (φωτ.) του ΟΚΑΝΑ, ο οποίος συνολικά δέχθηκε περίπου 2.500 επισκέψεις από 330 χρήστες.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Στην τελική ευθεία είναι η δημιουργία του πρώτου χώρου εποπτευόμενης χρήσης (ΧΕΧ) ενέσιμων ναρκωτικών στη χώρα μας. Η υπουργική απόφαση για τους όρους και προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας των χώρων εποπτευόμενης χρήσης είναι ένα βήμα πριν από τη δημοσίευσή της και οι επικεφαλής του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών έχουν ήδη ζητήσει από το υπουργείο Υγείας να διασφαλίσει προσωπικό για τη στελέχωση του πρώτου ΧΕΧ που θα ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας.

Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Ευάγγελος Καφετζόπουλος, ο πρώτος ΧΕΧ θα λειτουργήσει σε κτίριο στην οδό Καποδιστρίου και 3ης Σεπτεμβρίου, και σε πρώτη φάση θα διαθέτει δύο θέσεις εποπτευόμενης χρήσης. Ο χώρος θα λειτουργεί σε 8ωρη βάση τις καθημερινές, ενώ στόχος είναι να είναι ανοικτός και τα Σαββατοκύριακα, κάτι όμως που εξαρτάται από το προσωπικό που θα διασφαλίσει το υπουργείο Υγείας για τον σκοπό αυτό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Οργανισμός βρίσκεται σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής για την αξιοποίηση άλλου κτιρίου –προς το παρόν υπάρχουν δύο «υποψήφια» για ΧΕΧ– που θα επιτρέπει την ανάπτυξη περισσότερων θέσεων εποπτευόμενης χρήσης.

Οπως αναφέρεται στην υπουργική απόφαση, στους ΧΕΧ θα υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για την ενέσιμη χρήση προαποκτημένων ναρκωτικών ουσιών από χρήστες, καθώς και χώροι για τη βραχεία παραμονή των χρηστών αμέσως μετά τη χρήση. Στους ΧΕΧ παρέχεται κατάλληλος εξοπλισμός για την ασφαλή χρήση των ουσιών, επείγουσα φροντίδα σε περιπτώσεις υπερδοσολογίας, συμβουλευτικές υπηρεσίες αλλά και διασύνδεση με προγράμματα και κοινωνικές υπηρεσίες. Δυνητικά μπορούν να παρέχονται στους χώρους αυτούς και υπηρεσίες ατομικής υγιεινής, φιλοξενίας και σίτισης.

Oι θέσεις

Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση, ο ανώτατος αριθμός θέσεων που μπορεί να διαθέτουν οι ΧΕΧ είναι 12. Οι θέσεις για την ενέσιμη χρήση πρέπει να είναι διακριτές και να διασφαλίζουν την ανωνυμία και την ιδιωτικότητα των ληπτών των υπηρεσιών. Συνολικά οι ΧΕΧ δεν μπορούν να είναι μικρότεροι από 60 τετραγωνικά μέτρα, ενώ οι θέσεις δεν μπορούν να είναι μικρότερες από 3 τ.μ. ανά άτομο.

Οι χώροι λειτουργούν κατ’ ελάχιστον οκτώ ώρες καθημερινά και διαθέτουν ευδιάκριτα σημεία εισόδου στα οποία τοποθετείται ειδική σήμανση. Θα πρέπει να στεγάζονται στο κέντρο αστικών περιοχών και κοντά στις «πιάτσες», δηλαδή σε σημεία των πόλεων όπου πραγματοποιείται συστηματική αγοροπωλησία και δημόσια χρήση ναρκωτικών ουσιών, καθώς και συνάθροιση πληθυσμών τοξικοεξαρτημένων και χρηστών ναρκωτικών ουσιών. Οι ΧΕΧ γειτνιάζουν με υπηρεσίες αντιμετώπισης της εξάρτησης και ιδιαίτερα με υπηρεσίες μείωσης της βλάβης. Η ελάχιστη στελέχωση της κάθε ΧΕΧ περιλαμβάνει έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας (ψυχίατρο ή ψυχολόγο), έναν/μία γενικό γιατρό, έναν νοσηλευτή/τρια, και έναν κοινωνικό λειτουργό. 

Οι χρήστες που μπορούν να επισκέπτονται τους χώρους αυτούς πρέπει να είναι άνω των 18 ετών και να μην παρακολουθούν προγράμματα σωματικής αποτοξίνωσης ή απεξάρτησης, ή θεραπείας με υποκατάστατα. Τα ναρκωτικά που θα χρησιμοποιηθούν στους ΧΕΧ έχουν προαποκτηθεί από τους χρήστες και βρίσκονται στην κατοχή τους κατά την είσοδο στο χώρο. Οι υπεύθυνοι των ΧΕΧ δύναται να ζητούν δείγμα των ναρκωτικών ουσιών που κατέχουν οι χρήστες με στόχο την παρακολούθηση των διακινούμενων στη χώρα ουσιών.

Ο κάθε χρήσης που λαμβάνει υπηρεσίες στους ΧΕΧ καταγράφεται σε ειδικό μητρώο. Ειδικότερα, κατά την πρώτη επαφή του λήπτη δηλώνονται και καταχωρίζονται κατόπιν συναίνεσής του στοιχεία, όπως όνομα, ημερομηνία γέννησης, φύλο, όνομα μητέρας και πατέρα, το είδος της ουσίας κύριας χρήσης, ο τρόπος κύριας χρήσης, διεύθυνση και λοιπά στοιχεία επικοινωνίας, καθώς και οι υπηρεσίες που παρασχέθηκαν. Οπως αναφέρεται στην υπουργική απόφαση, κατά τις επόμενες επισκέψεις επικαιροποιείται η καταχώριση στο μητρώο, εφόσον τα στοιχεία αυτά επαληθεύονται μέσω ταυτοποιημένων νόμιμων εγγράφων. Ως λόγοι ύπαρξης του μητρώου αναφέρονται η διασφάλιση της συνέχειας της φροντίδας, αλλά και η στατιστική επεξεργασία και ερευνητική αξιοποίηση στοιχείων για τον πληθυσμό των χρηστών. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν εκφράσει επιφυλάξεις για την τήρηση μητρώου, με τον τρόπο που αυτή ορίζεται από την απόφαση, με την κριτική να επικεντρώνεται στο ότι ενδέχεται να δράσει αποτρεπτικά για πολλούς που μπορούν να επωφεληθούν από τις υπηρεσίες.

Η εμπειρία

Οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης λειτουργούν στην Ευρώπη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και όταν πρωτοεμφανίστηκαν θεωρήθηκαν «απάντηση» στις πρώτες επιδημικές εξάρσεις του ιού του έιτζ σε πληθυσμούς ενέσιμων χρηστών. Αλλωστε, ο σκοπός τους είναι η μείωση της βλάβης και των αρνητικών συνεπειών που συνδέονται με τη χρήση των ναρκωτικών, αλλά και η ασφαλέστερη χρήση ουσιών υπό την εποπτεία εκπαιδευμένου προσωπικού. Ο πρώτος χώρος λειτούργησε στη Βέρνη τον Ιούνιο του 1986. Χώροι εποπτευόμενης χρήσης ιδρύθηκαν τα επόμενα χρόνια σε Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Ελβετία, Δανία και Γαλλία. Το περασμένο καλοκαίρι λειτουργούσαν συνολικά στην Ευρώπη 85 ΧΕΧ, με κατά μέσον όρο επτά θέσεις χρήσης έκαστος. Παρόμοιες εγκαταστάσεις εκτός Ευρώπης υπάρχουν στο Βανκούβερ (Καναδάς) και στο Σίδνεϊ (Αυστραλία). Στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2013 και για εννέα μήνες λειτούργησε πιλοτικά ο εποπτευόμενος σταθμός «Οδυσσέας» του ΟΚΑΝΑ, ο οποίος συνολικά δέχθηκε περίπου 2.500 επισκέψεις από 330 χρήστες ενέσιμων ναρκωτικών και χειρίστηκε αποτελεσματικά 103 περιπτώσεις υπερδοσολογίας

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/1024731/article/ygeia/ygeia-epikairothta/xrhsh-narkwtikwn-ypo-to-vlemma-giatroy-kai-yyxologoy(accessed 20.5.19)

Does Religion Really Cause Violence?

To many, the statement “Religion causes violence” seems intuitively true. After all, one can easily summon to mind a huge number of examples, from the Crusades to warfare connected with early Islam, to the September 11th attacks and sectarian warfare in the Middle East, and on and on and on. Some liberal-minded people, particularly those of an atheist bent, will rattle off these examples as clear proof that religion is a force for evil in the world.

But what if it’s more complicated than that? What if there’s less evidence than one might think that religion causes violence? That’s the provocative thesis of an upcoming new article in Contemporary Voices: St Andrews Journal of International Relations, a journal launched in April of 2018 (available as a preprint), authored by Joshua Wright and Yuelee Khoo at Simon Fraser University.



The paper is mostly dedicated to a literature review which summarises a wide array of findings about the supposed link between religion and violence. Overall, Wright and Khoo argue that the literature points in both directions, and that there’s little reason, at this relatively early juncture in understanding the connection between religion and behaviour, to believe that there’s something unique to religious ideologies that cause them to foster violence.

That said, there are certainly plenty of studies on the side of the ledger that suggest religion does cause violence. For example, the authors cite research showing that the more that people felt the September 11th attacks to be a violation of their sacred values, the more likely they were to “endorse … the use of nuclear and biological weapons in response.” Similarly, “The more Christians perceive Jews as desecrators of Christianity, the more prejudice they exhibit toward [them].”

However, the authors also highlight complexities that fog up the picture. For example, they cite one study by US psychologist Tammy Greer that found (in Wright’s and Khoo’s words) “greater frequency of church attendance and greater frequency of engagement in church activities was associated with less self-reported vengeance,” but at the same time that “a more consistent donation pattern was related to greater self-reported vengeance.” This suggests that, in some circumstances at least, asking slightly different questions about religiosity can yield answers pointing opposite directions.

Other studies, meanwhile, provide apparently unequivocal evidence against the “religion causes violence” argument, including one of “600 men in the Arkansas correctional system” for whom religiosity was correlated with “lower self-reported acts of actual violent behavior over one’s lifetime,” which lined up with the results of another studyshowing an inverse link between church attendance and crime in Sweden. And “Longitudinal work confirms the relationship between greater involvement in religious activities and less aggressive behavior across the lifespan,” say Wright and Khoo.

So the literature is clearly a hodgepodge. And even if religion can be linked to an increased susceptibility to violence, the authors point out that this is not unique to religion. “While threat perceptions toward individuals’ religious identities may institute aggressive or violent responses, these effects are a product of a general social psychological process of group behavior, rather than anything inherent to religion,” they write. That is, when ardent adherents of secular ideologies sense threat, they, too, often lash out at outsiders – what’s going on is a fairly universal aspect of social psychology.

There could have been many situations in which researchers, by only asking questions about religion, missed this bigger picture. For example, while attendance at religious services has been associated with increased hostility toward, and intentions to harm, outgroups, it could be that religious attendance is simply a proxy for people having strong in-group identification. It’s plausible that greater attendance at national, sporting or other secular ceremonies, might similarly correlate with hostility towards relevant outgroups – but if the only questions you ask are about religion, the only answers you get will be about religion.

In their conclusion, Wright and Khoo make a final point that should give pause to anyone who thinks the research literature, at present, offers a comprehensive look at the link between religion and violence. As they explain, “What makes religion unique … is a belief in the supernatural, the meaning of this belief to the individual and the group, and the internalization and integration of religious identity to the individual.” And yet “Direct study of supernaturalism is noticeably absent in the literature.” If the authors are correct, this means researchers have so far left out the single most important aspect of religious identity – leaving an incomplete picture as to whether it really does have a unique effect on the likelihood of violence or not.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/05/10/does-religion-really-cause-violence-a-new-review-suggests-any-link-is-far-from-straightforward/#more-37106(accessed 14.5.19)

Gay men in Chechnya

Gay men in Chechnya have been illegally detained, beaten and humiliated by police in a renewed anti-gay crackdown, according to a new report.

Four men who spoke to Human Rights Watch from Chechnya revealed that they had been detained between December 2018 and February 2019.

They said that they were kicked by police, beaten with sticks and pipes, and three of the four men said they had been tortured with electric shocks.

One of the men reported being raped with a stick by police.
Police in Chechnya reportedly tried to force them to give names of other gay men

The men told HRW that they were interrogated and tortured and that police demanded they identify other gay men. They also reportedly had their mobile phones confiscated.


One of the men said police exposed his sexual orientation to his family and indirectly encouraged them to kill him.

The men also said they were denied food and were given limited access to water during the time they spent in custody. They also said homophobic slurs were used against them.

In an interview with HRW, one of the men said: “They made me kneel on the floor and put metal clips on my thumbs, he turned the knob [of the electric shock device], first slowly and then faster and faster… With every turn, my hands bounced up and excruciating pain went through them.”

“They made me kneel on the floor and put metal clips on my thumbs, he turned the knob [of the electric shock device], first slowly and then faster and faster.”

– Gay man from Chechnya who spoke to Human Rights Watch

The Russian LGBT Network estimated that at least 23 men were detained on suspicion of being gay between December of last year and April of this year.


Chechnya made headlines for its anti-gay purge in 2017 when it was reported that police rounded up and tortured dozens of gay men they suspected of being gay.

However, the situation has not improved for gay men in the region, who continue to face abuse and harassment for their sexual orientation.
The Russian LGBT Network filed a criminal complaint in January

The investigation seems to confirm the rumoured crackdown. In January, the Russian LGBT Network filed a criminal complaint demanding an investigation into alleged illegal detentions of men who were suspected of being gay.

The group said at the time that at least 14 people had been detained as a part of the new anti-gay purge.

“The detained were severely beaten, sexually abused, were tortured with the electric current. They were also forced to sign empty forms,” the Russian LGBT Network said in the statement.

The LGBT+ rights group has been at the frontline of the fight to denounce the horrors of Chechnya anti-gay purge, which first came to light in April 2017. Chechen authorities have always denied any such purge.

SOURCE:

https://www.pinknews.co.uk/2019/05/08/gay-men-detained-chechnya-anti-gay-crackdown/?utm_source=MOBFB&medium=335414+Gay+men+in+Chechnya+tortured+in+renewed+anti-gay+crackdown&utm_campaign=PNMOBFB&fbclid=IwAR2djGHk7awEzwgXd2BCEuE-rnwFzuJP-Fyd2u_F4xYxPYBoiJH6U7zDbR0(accessed 14.5.19)

Πόνος στα Γεννητικά Όργανα

Ο πόνος των γεννητικών οργάνων «μπλοκάρει» τη γυναίκα και δεν της επιτρέπει την διείσδυση του συντρόφου της στον κόλπο της. Ακόμη και στη σκέψη, ότι θα έρθει σε σεξουαλική επαφή ή ότι θα αγγιχτούν τα γεννητικά της όργανα της προκαλεί έντονη δυσφορία, άγχος και πόνο. Αποτέλεσμα είναι η έλλειψη εφύγρανσης των γεννητικών οργάνων και η αρνητική στάση που παίρνει το σώμα της μπροστά στην «απειλή» της κολπικής διείσδυσης.

Τι είναι ο Κολεόσπασμος (Vaginismus);

Ακούσιος σπασμός των κολπικών μυών, που καθιστά οποιουδήποτε είδους κολπική διείσδυση επώδυνη ή αδύνατη (αδυναμία διείσδυσης του πέους, των δακτύλων, του ταμπόν).

Τι είναι η Δυσπαρεύνια (Dyspareunia);
Επώδυνη σεξουαλική επαφή, η οποία συνήθως αποδίδεται σε ψυχολογικούς (π.χ., κακή σχέση με τον σύντροφο), αλλά και ιατρικούς παράγοντες (π.χ., ξηρότητα κόλπου, ινομυώματα).
Ο πόνος μπορεί να αφορά την εξωτερική και την εσωτερική περιοχή των γεννητικών οργάνων (π.χ., κολπίτιδα, τραχηλίτιδα).
Ο πόνος μπορεί να συνοδεύει τη γυναίκα από την έναρξη της σεξουαλικής της ζωής (πρωτοπαθής) ή να εμφανιστεί ξαφνικά (δευτεροπαθής).

Τι είναι η Βουλβοδυνία (Vulvodynia);

Η βουλβοδυνία αναφέρεται σε ένα σύνδρομο χρόνιου πόνου, που επηρεάζει την περιοχή του αιδοίου (τσούξιμο, αίσθηση αιχμηρού πόνου, καψίματος και ερεθισμού σε ένα μέρος ή σε ολόκληρη την περιοχή του αιδοίου). Η αίσθηση μπορεί να είναι σταθερή, περιστασιακή ή να συμβεί μόνο όταν αγγίζεται το αιδοίο.



Αίτια

Τα αίτια για την εμφάνιση του πόνου στην περιοχή των γεννητικών οργάνων μπορεί να είναι: α) ψυχογενή (δηλαδή να σχετίζονται με τις εμπειρίες του ατόμου και με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητά του), β) οργανικά (να είναι απότοκο ενός προβλήματος υγείας) ή και να αποτελούν ένα συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων:

10 + 1 ψυχολογικοί παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή:
Αγχώδεις διαταραχές και ειδικές φοβίες (αποφυγή τραυματισμών)
Αρνητική εικόνα σώματος
Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Ο φόβος της «πρώτης φοράς»
Άγχος σεξουαλικής απόδοσης
Πρώιμες αρνητικές εμπειρίες σεξουαλικής ή σωματικής κακοποίησης / παρενόχλησης
Έλλειψη έγκυρων πληροφοριών γύρω από το σεξ (ανεπαρκής σεξουαλική αγωγή)
Επαφή με αυστηρά οικογενειακά, πολιτισμικά και θρησκευτικά πρότυπα που «στιγματίζουν» το σεξ ως κάτι «αμαρτωλό»
Έλλειψη σεξουαλικής προετοιμασίας (προκαταρκτικών παιχνιδιών) πριν από τη διείσδυση
Συγκρούσεις και προβλήματα στην παρούσα ερωτική σχέση της γυναίκας

1. Ύπαρξη σεξουαλικών δυσλειτουργιών του συντρόφου της, όπως:
στυτική δυσλειτουργία
πρόωρη εκσπερμάτιση
μειωμένη ή ανεσταλμένη σεξουαλική επιθυμία του
Στρέβλωση του πέους (Νόσος Peyronie)

2. Οργανικές παράμετροι που μπορούν να οδηγήσουν σε πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή:

Ορμονικοί παράγοντες (π.χ., παθήσεις του θυρεοειδούς)
Τοπικές φλεγμονές στα γεννητικά όργανα
Δερματικές παθήσεις των γεννητικών οργάνων
Υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις
Ατροφία του κόλπου (π.β., εμμηνόπαυση)
Διαταραχές του νευρικού συστήματος που οδηγούν σε υπαισθησία
Ενδομητρίωση
Σκληρός λειχήνας
Φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου
Καρκίνος των γεννητικών οργάνων
Τραυματισμός σε ιστούς / νεύρα γύρω από την περιοχή της πυέλου

Επιπλέον, άλλα σεξουαλικά προβλήματα, όπως:
η μειωμένη σεξουαλική επιθυμία / διέγερση
η αδυναμία επίτευξης του οργασμού

μπορεί να εμφανιστούν ως αποτέλεσμα του πόνου στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.



Διάγνωση

Το καλό κλινικό γυναικολογικό, σεξολογικό, ψυχολογικό ιστορικό
Ο έλεγχος των ορμονών
Ιατρική παρέμβαση όπου χρειάζεται

Τα συμπτώματα θα πρέπει να διαρκούν τουλάχιστον 6 μήνες.

Επίσης η σεξουαλική δυσλειτουργία του πόνου στα γεννητικά όργανα, ταξινομείται στις ακόλουθες κατηγορίες:

Πρωτοπαθής: Η δυσλειτουργία είναι παρούσα από την έναρξη της σεξουαλικής ζωής του ατόμου.

Δευτεροπαθής: Η δυσλειτουργία προκύπτει, ύστερα από μία περίοδο φυσιολογικής σεξουαλικής λειτουργίας.

Προσδιορίζεται ως ήπια, μέτρια και σοβαρή, ανάλογα με το βαθμό της συναισθηματικής δυσφορίας που προκαλεί στο άτομο.



Θεραπεία

Γυναικολογική κλινική αξιολόγηση
Ενδοκρινολογική εκτίμηση
Φαρμακευτικές παρεμβάσεις
Χειρουργικές επεμβάσεις
Ατομική ψυχοθεραπεία
Συμβουλευτική θεραπεία ζεύγους
Σεξουαλική θεραπεία (Sex therapy

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1(accessed 9.5.19)

The Common Food Linked To Higher IQ

One ubiquitous food could help people achieve higher IQs.



Mothers who eat more nuts during pregnancy have children with higher IQs, new research finds.

Eating around three 30g servings per week of all types of nuts was linked to higher cognitive function in children.


The scientists believe that nuts provide essential fatty acids that are crucial to brain development.

The fatty acids, such as omega-3 and omega-6, accumulate in the brain of the growing fetus.

The link was only found for mothers who ate the nuts in the first 12 weeks of pregnancy.

The study included 2,208 mothers and children who were followed from pregnancy.


Mothers were asked about their eating habits and the children were given standard tests of cognitive function.


The results showed that mothers who ate more nuts had children with better cognitive skills, such as memory and attention.

However, even those who ate high levels of nuts were still below recommended amounts, suggesting the benefits are potentially even higher.

Ms Florence Gignac the study’s first author, said:


“The nuts we took into account in this study were walnuts, almonds, peanuts, pine nuts and hazelnuts.

We think that the beneficial effects observed might be due to the fact that the nuts provided high levels of folic acid and, in particular, essential fatty acids like omega-3 and omega-6.

These components tend to accumulate in neural tissue, particularly in the frontal areas of the brain, which influence memory and executive functions.”

The study is the first to find a link between consuming nuts in pregnancy and cognitive development in the child.

However, it is not yet clear why the link only exists in the first trimester.


Dr Jordi Júlvez, study co-author, said:


“This is not the first time we have observed more marked effects when an exposure occurs at a specific stage of the pregnancy.

While our study does not explain the causes of the difference between the first and third trimesters, the scientific literature speculates that the rhythm of fetal development varies throughout the pregnancy and that there are periods when development is particularly sensitive to maternal diet.”

About the author

Psychologist, Jeremy Dean, PhD is the founder and author of PsyBlog. He holds a doctorate in psychology from University College London and two other advanced degrees in psychology.

He has been writing about scientific research on PsyBlog since 2004. He is also the author of the book “Making Habits, Breaking Habits” (Da Capo, 2003) and several ebooks:

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/05/common-food-higher-iq.php(accessed 9.5.19)

Πιο αποτελεσματικά τα παυσίπονα μετά… μουσικής

Είναι γνωστό ότι η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες, όπως π.χ. έχουν δείξει μελέτες με επιληπτικούς ασθενείς που άκουγαν Μότσαρτ. Μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα δείχνει για πρώτη φορά ότι τα αναλγητικά φάρμακα, όταν συνδυάζονται με μουσική, έχουν καλύτερο αποτέλεσμα στην καταπολέμηση του πόνου.

Οι ερευνητές της Σχολής Υγείας του Πανεπιστημίου της Γιούτα, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή ιατρικής χημείας Γκρέγκορτζ Μπούλατζ, που πειραματίστηκαν με ποντίκια, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευρολογίας «Frontiers in Neurology».

Οι επιστήμονες έδειξαν ότι ο συνδυασμός της μουσικής (Μότσαρτ) με ιβουπροφαίνη (ibuprofen), ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες φάρμακο (ΜΣΑΦ), μείωσε κατά 93% τον πόνο λόγω φλεγμονής, σε σχέση με μόνη τη δράση του φαρμάκου χωρίς μουσική. Ο συνδυασμός μουσικής και κανναβιδιόλης επέφερε μείωση του πόνου κατά 70%, ενώ πέτυχε και μείωση του πρηξίματος κατά 21%, σε σχέση με μόνο το φάρμακο.

«Γνωρίζουμε ότι αυτά τα φάρμακα φέρνουν αποτέλεσμα χωρίς μουσική, όμως μπορούν να έχουν τοξικά αποτελέσματα και παρενέργειες. Το "ιερό δισκοπότηρο" είναι να συνδυάσουμε το σωστό φάρμακο με την μουσική, ώστε να μη χρειαζόμαστε πια την ίδια δόση φαρμάκου για να πετύχουμε την αναλγητική δράση», δήλωσε ο Μπούλατζ.

Προς το παρόν, δεν είναι γνωστό κατά πόσο ο συνδυασμός φαρμάκων-μουσικής θα είναι εξίσου αποτελεσματικός και στους ανθρώπους, κάτι που θα μελετηθεί στο μέλλον.

«Αν μπορούσαμε να "πακετάρουμε" τη μουσική και άλλες μη φαρμακολογικές θεραπείες σε εφαρμογές κινητών τηλεφώνων και να τις δίνουμε μαζί με τα φάρμακα, αυτό θα ήταν πιθανώς καλύτερο από τα σκέτα φάρμακα, όσον αφορά τη θεραπεία του πόνου», εκτίμησε ο Μπούλατζ.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/1021287/article/ygeia/ygeia-epikairothta/pio-apotelesmatika-ta-paysipona-meta-moysikhs(accessed 2.5.19)

Could Your Immune System Be Making You Impulsive?

You can have £10 today or £12 next week. Which do you go for?

Being able to forego a reward now in favour of gaining something better later is known to be important in determining all kinds of desirable outcomes in life, including greater educational attainment, social functioning and health.

However, choosing to delay gratification won’t always be the best option. If you’re in desperate circumstances – you badly need money to buy food, for example – taking the £10 today could be sensible. But this isn’t necessarily an entirely conscious judgment – there may be biological systems that automatically shift your decision-making priorities according to what is most likely to enhance your survival. A new open-access study published in Scientific Reports provides evidence that having raised levels of inflammation in your body, which is generally caused by the immune system’s response to infection or injury, can skew your judgment to focus more on present rewards, and on instant gratification. If further research backs this up, there could be wide-ranging implications not only for understanding why some people are more impulsive than others, but even for treating substance abuse.



Jeffrey Gassen and colleagues at the Texas Christian University, US, reasoned that inflammation should enhance a person’s desire for immediately available resources, as the body’s response to sickness requires extra energy, and, for a sick person, their future is less certain. To explore whether this is actually the case, they recruited 159 healthy, non-obese, young college students who abstained from behaviours that can cause an acute increase in inflammation, such as smoking, exercise, sex and drinking alcohol, for two days prior to the study.

The participants completed a widely-used impulsiveness scale, an instant gratification inventory, as well as two behavioural assessments – one of which explored their preferences for smaller and immediate vs. larger, delayed rewards. The participants also reported their body mass index, physical activity levels, smoking, alcohol consumption, sleep quality, stress and other variables (all of which relate to having a greater focus on the present, to inflammation levels, or both).

The participants then gave blood samples, which were checked for levels of three pro-inflammatory cytokines (proteins that indicate greater inflammation). The researchers found that participants with higher levels of inflammation also tended to have a style of decision-making characterised by impulsivity, a focus on the present, and an inability to delay gratification.

This analysis alone of course cannot indicate the direction of the relationship. Might it rather be the case that harmful, present-focused behaviours were driving higher levels of inflammation? The researchers explored this possibility by looking to see whether particular behaviours – usual levels of smoking, alcohol intake and risky sexual behaviours, for instance – predicted greater inflammation. But none did.

This might sound surprising (as smoking, for example, has been clearly associated with inflammation in past studies). But these participants were chosen on purpose to be healthy and young. They were also instructed to avoid such behaviours for 48 hours prior to the study, in theory to make it easier to isolate any effects of inflammation on decision-making.

All in all, “these results suggest that the activities of the immune system may play an important role in shaping decision-making preferences,” Gassen and his colleagues write. In doing so, they add “…to the growing body of research demonstrating that the internal, physiological condition of the body plays an important role in modulating decision-making and behaviour.”

If further experimental work can firm up this link, there could be “exciting new possibilities” for treating substance abuse disorders, the researchers suggest, and there could be implications for people who have experienced early life stress, who are known to be more prone to inflammation. Drug-based or behavioural interventions targeted at reducing circulating levels of pro-inflammatory cytokines might possibly “sever the link between an individual’s propensity to inflammation and undesirable behaviours, improving outcomes for those from disadvantaged backgrounds.”

As the researchers themselves point out, clearly a lot more work has to be done. But as they also note, this study was on healthy young people, with relatively low levels of inflammation. People with chronic illness or obesity have persistently high levels and the activity of their immune system may then have an even greater effect on the way that they behave and even think.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/04/25/could-your-immune-system-be-making-you-impulsive/(accessed 2.5.19)

Why Do People With Depression Like Listening To Sad Music?

We all know the powerful effect that music can have on mood. You might be feeling rather chirpy, but then a tear-jerker comes on the car radio and you arrive home feeling morose (conversely, of course, happy tunes can lift our spirits). For most of us, these effects are not a big deal. But what if you are living with depression? Now the implications become more serious. And, according to a provocative study published a few years ago, far from seeking out uplifting music, people diagnosed with depression are notably more inclined than healthy controls to choose to listen to sad music (and look at sad images). The controversial implication is that depressed people deliberately act in ways that are likely to maintain their low mood. Now a study in the journal Emotion has replicated this finding, but the researchers also present evidence suggesting depressed people are not seeking to maintain their negative feelings, but rather that they find sad music calming and even uplifting.

“The current study is the most definitive to date in probing depression-related preferences for sad music using different tasks, and the reasons for these preferences,” write the team at the University of South Florida, led by Sunkyung Yoon.



The research involved 38 female undergrads diagnosed with depression and 38 non-depressed female undergrad controls. The first part of the study was a replication attempt using the same materials as the 2015 paper that found depressed people preferred sad music. The participants listened to 30-second excerpts of sad (“Adagio for Strings” by Samuel Barber” and “Rakavot” by Avi Balili), happy and neutral music, and stated which they would prefer to listen to again in the future. Successfully replicating the earlier research, Yoon and his team found that their depressed participants were more likely to choose the sad music clips.

However, unlike in that earlier research, Yoon’s team also asked their participants why they made the choices they did. The majority of the participants with depression who favoured sad music said that they did so because it was relaxing, calming or soothing.

The second part of the study used new music samples: 84 pairs of 10-second clips of instrumental film music, contrasting happy, sad, fear-inducing, neutral, and also high and low energy tracks. In each case the same participants as before indicated which music they’d prefer to listen to again later. They also heard all the samples again at the end and stated what effect they had on their emotions. The researchers found again that people with depression had a far greater preference than controls for sad, low-energy music (but not fear-inducing music). Critically, though, when they heard these clips again, they reported that they made them feel more happiness and less sadness, contradicting the provocative idea that depressed people are seeking to perpetuate their low mood.

This study is unable to speak to why depressed people find low-energy, sad music uplifting, although common sense suggests that if you are feeling down, then a fast-paced, happy clappy tune might be irritating and inappropriate, whereas a more soothing, serious tune could be comforting. Further clues come from another recent study that investigated why (non-depressed) people generally like listening to sad music when they’re feeling down – for instance, some participants said the sad music acted like a supportive friend.

The new research involved only a small sample of female undergrads, and it only looked at emotional effects over a short time frame. Yoon and his colleagues acknowledge more research is needed to find out why exactly depressed people favour sad music. For now though, the new findings suggest that this preference “… may reflect a desire for calming emotional experience rather than a desire to augment sad feelings.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/04/24/why-do-people-with-depression-like-listening-to-sad-music/(accessed 2.5.19)