Monday, 29 October 2018

What Are We Like? 10 Psychology Findings That Reveal The Worst Of Human Nature


B

It’s a question that’s reverberated through the ages – are we humans, though imperfect, essentially kind, sensible, good-natured creatures? Or deep down are we wired to be bad, blinkered, idle, vain, vengeful and selfish? There are no easy answers and there’s clearly a lot of variation between individuals, but this feature post aims to shine some evidence-based light on the matter. Here in the first part of a two-part feature – and deliberately side-stepping the obviously relevant but controversial and already much-discussed Milgram, Zimbardo and Asch studies – we digest 10 dispiriting findings that reveal the darker and less impressive aspects of human nature:



We view minorities and the vulnerable as less than human
Through history humans have demonstrated a sickening willingness to inflict cruelty on one another. Part of the explanation may be that we have an unfortunate tendency to see certain groups – especially outsiders and vulnerable people perceived as low status – as being less than fully human. One striking example of this “blatant dehumanisation” came from a small brain-scan study that found students exhibited less neural activity associated with thinking about people when they looked at pictures of the homeless or of drug addicts, as compared with higher-status individuals. Many more studies have since demonstrated subtle forms of dehumanisation (in which we attribute fewer mental states to outsiders and minorities) and there have been further demonstrations of blatant dehumanisation – for instance, people who are opposed to Arab immigration or in favour of tougher counter-terrorism policy against Muslim extremists tended to rate Arabs and Muslims as literally less evolved than average. Among other examples, there’s also evidence that young people dehumanise older people; and that men and women alike dehumanise drunk women.

What’s more, the inclination to dehumanise starts early – children as young as five view out-group faces (those belonging to people who live in a different city or who are of a different gender than the child) as less human than in-group faces.

We already experience schadenfreude at the age of four
That last finding is particularly dispiriting since we often look to young children to give us hope for humankind – they are seen as the sweet and innocent ones who have yet to be corrupted by the grievances of adulthood. And yet many other studies show that very small kids are capable of some less-than-appealing adult-like emotions. For instance, a study from 2013 found that even four-year-olds seem to experience modest amounts of Schadenfreude – pleasure at another person’s distress, especially if they perceived the person deserved it (because they’d engaged in a bad deed). A more recent study found that by age six children will pay to watch an antisocial puppet being hit, rather than spending the money on stickers. Oh, and maybe you should forget the idea of children offering you unconditional kindness – by age three, they are already keeping track of whether you are indebted to them.

We believe in Karma – assuming that the downtrodden of the world must deserve their fate
On a related note, so strong is our inherent need to believe in a just world, we seem to have an inbuilt tendency to perceive the vulnerable and suffering as to some extent deserving their fate (an unfortunate flip-side to the Karmic idea, propagated by most religions, that the cosmos rewards those who do good – a belief that emerges in children aged just four). The unfortunate consequences of our just-world beliefs were first demonstrated in now classic research by Melvin Lerner and Carolyn Simmons. In a version of the Milgram set-up, in which a female learner was punished with electric shocks for wrong answers, women participants subsequently rated her as less likeable and admirable when they heard that they would be seeing her suffer again, and especially if they felt powerless to minimise this suffering. Presumably derogating the woman made them feel less bad about her dismal fate. Since then, research has shown our willingness to blame the poor, rape victims, AIDS patients and others for their fate, so as to preserve our belief in a just world. By extension, the same or similar processes are likely responsible for our subconscious rose-tinted view of rich people.

We are blinkered and dogmatic
It’s not just that we are malicious and unforgiving, we humans are worryingly close-minded too. If people were rational and open-minded, then the straightforward way to correct someone’s false beliefs would be to present them with some relevant facts. However a modern classic published in 1967 showed the futility of this approach – participants who believed strongly for or against the death penalty completely ignored facts that undermined their position, actually doubling-down on their initial view. This seems to occur in part because we see opposing facts as undermining our sense of identity. It doesn’t help that many of us are overconfident about how much we understand things, and that when we believe our opinions are superior to others, this deters us from seeking out further relevant knowledge.

We would rather electrocute ourselves than spend time in our own thoughts
Maybe if we spent a little more time in contemplation we would not be so blinkered. Sadly, for many of us, it seems the prospect of spending time in our own thoughts is so anathema we’d actually rather electrocute ourselves. This was demonstrated dramatically in a 2014 study in which 67 per cent of male participants and 25 per cent of female participants opted to give themselves unpleasant electric shocks rather than spend 15 minutes in peaceful contemplation. Although others questioned the interpretation of the results, at least one other study has shown people’s preference for electrocuting themselves over monotony, and another found cross-cultural evidence for people’s greater enjoyment of doing some activity alone rather than merely thinking (also replicated here). The gist of these findings would seem to back up the verdict of the French philosopher Blaise Pascal who stated that “All of man’s troubles come from his inability to sit quietly in a room by himself”.

We are vain and overconfident
Our irrationality and dogmatism might not be so bad were they married with some humility and self-insight, but actually most of us walk about with inflated views of our abilities and qualities, such as our driving skills, intelligenceand attractiveness – a phenomenon that’s been dubbed the Lake Wobegon Effect after the fictional town where “all the women are strong, all the men are good-looking, and all the children are above average”. Ironically, the least skilled among us are the most prone to over-confidence (the so-called Dunning-Kruger effect). This vain self-enhancement seems to be most extreme and irrational in the case of our morality, such as in how principled and fair we think we are. In fact, even jailed criminals think they are kinder, more trustworthy and honest than the average member of the public. Our vanity manifests in other ways too: for instance, researchers believe that our preference for donating to charities that share our initials is a form of “implicit egotism”.

We are moral hypocrites
Not only do we tend to overestimate our own virtuousness, we are also inclined to moral hypocrisy. Findings in this area suggest it may pay to be wary of those who are the quickest and loudest in condemning the moral failings of others – the chances are the moral preacher is as guilty themselves, but of course they happen to take a far lighter view of their own transgressions. In one study to show this––suitably titled “The duality of virtue: Deconstructing the moral hypocrite”––researchers found that people rated the exact same selfish behaviour (giving oneself the quicker and easier of two experimental tasks on offer) as far less fair when perpetuated by others, than by themselves. Similarly, there is a long-studied phenomenon known as actor-observer asymmetry, which in part describes our tendency to attribute other people’s bad deeds, such as our partner’s infidelities, to their characters, while attributing the same deeds performed by ourselves as due to situational influences. These self-serving double-standards could even explain the common feeling that incivility is on the increase – recent research showed how we view the same acts of rudeness far more harshly when they are committed by strangers than by our friends or ourselves.

We are all potential trolls
Unfortunately, as anyone who has found themselves in a spat on Twitter will attest, social media may be magnifying some of the worst aspects of human nature, no doubt in part due to the online disinhibition effect, and the fact that anonymity (easy to achieve online) is known to increase our inclinations for immorality. While research has suggested that people who are prone to everyday sadism (which is a worryingly high proportion of us) are especially inclined to online trolling, a study published last year revealed how being in a bad mood, and being exposed to trolling by others, together double the likelihood of a person engaging in trolling – in fact, these situational factors were a stronger predictor of a person’s trolling behaviour than their individual traits, leading the researchers at Stanford and Cornell to conclude “that ordinary users will also troll when mood and discussion context prompt such behavior”. Of course this implies that initial trolling by a few can cause a snowball of increasing negativity, which is exactly what the researchers found when they studied reader discussion on CNN.com, with the “proportion of flagged posts and proportion of users with flagged posts … rising over time”.

We favour ineffective leaders with psychopathic traits
One way for us to mitigate against our human failings would be if we were inclined to choose leaders with rare virtuousness and skill. Sadly, we seem to have the opposite knack. Consider for a moment President Donald Trump. In seeking to explain his voter appeal, Dan McAdams, a professor of personality psychology, recently concluded that Trump’s overt aggression and insults have a “primal appeal”, and that his “incendiary tweets” are like the “charging displays” of an alpha male chimp, “designed to intimidate”. Trump’s supporters will disagree, but if McAdams’ assessment is true it would fit into a wider pattern – the finding that psychopathic traits are more common than average among leaders. Take a survey of financial leaders in New York that found they scored highly on psychopathic traits but lower than average in emotional intelligence. In fairness, there have been some null and contradictory findings on this topic too, but a meta-analysis (an overview of prior evidence) published this summer concluded there is indeed a modest but significant link between trait psychopathy and leadership emergence, and that this has practical implications – especially since psychopathy also correlates with poorer leadership performance.

We are sexually attracted to people with dark personality traits
To worsen the situation, not only do we elect people with psychopathic traits to become our leaders, evidencesuggests that men and women are sexually attracted, at least in the short-term, to people displaying the so-called “dark triad” of traits – narcissism, psychopathy and Machiavellianism – thus risking further propagating these traits. One study found women’s physical attraction to a man was increased when he was described as having dark traits (as self-interested, manipulative and insensitive) compared with being described in the same way (in terms of his interests and so on), but with reference to the dark traits removed. One theory is that the dark traits successfully communicate “mate quality” in terms of confidence and the willingness to take risks. Does this matter for the future of our species? Perhaps it does – another paper, from 2016, found that those women who were more strongly attracted to narcissistic men’s faces tended to have more children.



Are we doomed? One comforting caveat – most of the dating research relevant to that last item was based on European American samples and may not generalise to other cultures (in fact a study out this year found that among Asian Americans, it was those men and women with more pro-social traits who were more successful at speed dating). But then again, there is a lot more depressing research that I could not fit into this article, such as the studies showing we’re more motivated by envy than admiration, the shocking prevalence of lying (a habit we start at age two), and the manipulativeness of babies – they fake cry you know!

Don’t get too down – these findings say nothing of the success some of our heroes, heroines and saints have had in overcoming their baser instincts. In fact, it is arguably by acknowledging and understanding our shortcomings that we can more successfully overcome them and so cultivate the better angels of our nature. On which note, remember to hang tight for the sequel to this post that will detail 10 findings showcasing the brighter, more uplifting aspects of humankind.

SOURCE:

Friday, 26 October 2018

Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί

Ο κορυφαίος Γάλλος παιδίατρος Αldo Naouri: «Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί» Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και αιρετική) συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» LIFOTEAM 31.3.2018 189 8 Στο καινούργιο του βιβλίο,«Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» (Odile Jacob), ο πιο γνωστός παιδίατρος στη Γαλλία εξηγεί γιατί τα παιδιά μας είναι χειρότερα από πριν και ενθαρρύνει τους γονείς να αναλάβουν χωρίς φόβο τον ρόλο του καθοδηγητή. Υπενθυμίζει την επιθυμία του, την επιστροφή του πατέρα, κριτικάρει την «ιερή» διατροφή του παιδιού να τρώει όποτε αυτό θέλει, επικρίνει την παντοδυναμία της μητέρας και εκφέρει την άποψη του θετικού ρόλου του πόνου στην γέννα. Εδώ και 25 χρόνια ο παιδίατρος Aldo Naouri αναλύει ένα προς ένα τα βασικά που αφορούν την γέννηση και την μοντέρνα εκπαίδευση. Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής. Τι σημασία έχει αν οι ειδικοί φωνάζουν για ιεροσυλία και αμφισβητούν την νομιμότητα να αναφέρεται στο υποσυνείδητο, σαν ψυχαναλυτής, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του, ο Naouri συνεχίζει να νουθετεί. Στο όνομα των γονέων που έχουν αποπροσανατολισθεί εδώ και 30 χρόνια από τις αντικρουόμενες θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών, τα βιβλία του αποτελούν μια εκπληκτική επιτυχία, χαρακτηριζόμενα όμως ως «αντιδραστικά». Στο βιβλίο του «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» που κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου από τις εκδόσεις Odile Jacob, ο Naouri καλεί τους γονείς όσο ποτέ άλλοτε να ξαναπάρουν σταθερά στα χέρια τους την υπόθεση των επιγόνων τους. Τα σημερινά «προβληματικά παιδιά», τα δύσκολα παιδιά, τα ανήσυχα και δυστυχισμένα, των οποίων ο αριθμός κατά τον Naouri αυξάνεται, είναι παιδιά κακοαναθρεμμένα. Η συνέντευξη στο περιοδικό "Le Point": Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα; Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου, βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα. Le Point: Παραδείγματος χάριν; Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας. Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία. Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί; Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως, αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος. Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί. Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το 70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία. Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των γονέων είναι « Όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς, έχεις δικαίωμα σε όλα». Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους. Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του πλούτου. Πώς να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο πλουτισμό, πορεύονται καλύτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά. Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά. Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή που το μήνυμά της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει. Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να έχουν καθοδηγητικό ρόλο; Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός, δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς! Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί; Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής. Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό τον ρόλο; Aldo Naouri: Απόλυτα! Μα μην με βάζετε και μένα μέσα. Όλο μου το έργο, εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελείται ακριβώς από την προσπάθεια να πείσει τους γονείς να επανεύρουν την θέση τους και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Είχα πει στην Françoise Dolto: «Λόγω των απόψεών σας οι γονείς έχουν μουγγαθεί, γι' αυτό τους συμβουλεύω να μην σας ακούν!». Είχε ένα τέτοιο ταλέντο ώστε καθιστούσε τους γονείς παράλυτους. Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων. Le Point: Ισχυρίζεστε, εσείς ο φανατικός της ψυχανάλυσης ότι η θέση που έχει πάρει το υποσυνείδητο μέσα στην κοινωνία μας είναι εμπόδιο στην εκπαίδευση! Aldo Naouri: Μα η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία θεραπευτική! Είναι μια δέσμευση των ορμών! Η λέξη η οποία μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη ζημιά μέσα στις οικογένειες είναι η λέξη «τραυματικός». Φοβόμαστε μήπως την υποστούν τα παιδιά και έτσι υφίστανται πολύ καλά την απογοήτευση, τους εμποδίζουν να μεγαλώσουν...Είναι όπως όταν έρχονται στον παιδίατρο με τα οκτάχρονα παιδιά τους, μαζί με ένα μπιμπερό ή με μια πιπίλα στο στόμα, γιατί ο γονιός δεν ξέρει πως να το αποτρέψει χωρίς να το «τραυματίσει». Αρκεί να τους το πάρει! Le Point: Χρησιμοποιείτε λέξεις πολύ σκληρές για τους γονείς, μα είναι προπάντων οι μητέρες που ως συνήθως μέσα στα γραπτά σας, κατηγορούνται για όλα τα κακά. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συναναστροφή στο ιατρείο σας, δεν μπορείτε ούτε να τις βλέπετε! Aldo Naouri: Αντιθέτως, συμπάσχω με την μοίρα τους και θέλω να τις βοηθήσω! Τις έχουν κάτω από μια μεγάλη πίεση αυτή της μητρότητας και εκείνη του επαγγέλματος, που για να κρατηθούν έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή! Οι εργαζόμενες μητέρες έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους θέλουν να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή! Le Point: Όμως οι σημερινές γυναίκες εργάζονται, επενδύουν έξω από τα παιδιά τους. Πώς μπορούν να τεθούν στην διάθεσή τους; Aldo Naouri: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους! Τι λάθος! Προσπαθώ να τις πείσω ότι η παρουσία τους δεν έχει την σημασία που της δίνουν και πως τα μωρά τους, πέντε λεπτά αφότου τις βρήκαν, είναι σαν να τις είχαν όλη την ημέρα. Δεν χρειάζεται κάτι να «ανακτήσουν». Le Point: Αισθάνεται κανείς την συμπόνια σας για τους πατεράδες... Είναι λίγο έντονο, μόλις εξήλθαμε από την πατριαρχική κοινωνία, μόλις που άντρας και γυναίκα βιώνουν την ισότητα και παραπονιέστε για τους φτωχούς πατεράδες. Aldo Naouri: Ο πατέρας και η μητέρα δεν είναι ίσοι. Οι ενδομήτριες σχέσεις αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα στα παιδιά, που γνωρίζουν αμέσως ποια είναι η μητέρα τους από την οποία δεν μπορούν να «απαλλαγούν», ενώ ο πατέρας για ένα μωρό είναι ένας ξένος. Η μητέρα οφείλει να επενδύσει στο λόγο της και η κοινωνία να την στηρίξει στην αρμόζουσα θέση της, η οποία δεν είναι ανταλλάξιμη με αυτή της άφωνης μαμάς. Κάνουμε το αντίθετο και όλος ο κόσμος χάνει. Θυμόσαστε την αναφορά του δικαστή Bruel πάνω στην βία στα περίχωρα το 1998. Η διάγνωση ήταν χωρίς αμφιβολία: έλλειψη του πατέρα! Le Point: Όμως οι πατεράδες του σήμερα είναι περισσότερο παρόντες, επενδύουν πολύ περισσότερα στα παιδιά τους. Aldo Naouri: Είναι θαυμάσιο, αλλά για μια φορά ακόμα, αν δεν επενδύσουν και δεν αναγνωρισθούν στον ρόλο τους από την φωνή της μητέρας και ολόκληρη την κοινωνία, αν θεωρούνται σαν δεύτερες μητέρες, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσουν στην εκπαίδευση του παιδιού. Ένας πατέρας μπορεί να είναι συνέχεια παρών και να μην έχει καθόλου λόγο. Έτσι το βλέπω! Δεν πρόκειται για την εισαγωγή μιας άδειας πατρότητος των δέκα πέντε ημερών με την οποία θα επαναφέρει την θέση του. Είναι ενθαρρυντικό η κοινωνία και οι μητέρες να δεχτούν, ότι ο πατέρας παίζει σπουδαίο διαλεκτικό ρόλο στην εκπαίδευση: ελκύστε τη μητέρα προς την θηλυκότητά της και θρυμματίστε την σχέση μητέρας παιδιού. Η βία των περισσότερων παιδιών οφείλεται στην έλλειψη του πατέρα Le Point: Αν αυτή η «ανεπάρκεια στην εκπαίδευση» διαιωνίζεται, σε τι κίνδυνους εισέρχεται η κοινωνία; Aldo Naouri: Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επαναεπενδύσουν στο ρόλο τους, η κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη. Le Point: Στο βάθος ποιο είναι για σας το παιδί το σωστά μεγαλωμένο; Aldo Naouri: Είναι το ήρεμο παιδί.

Πηγή:

Thursday, 25 October 2018

Recovering From A Breakup Takes This Long






While breakups are painful, most people recover and even gain some strength from them.



Self-esteem takes around one year to recover from a relationship breakup, psychological research finds.

It did not matter if people remained single or not in this period, it still took the same amount of time for self-esteem to recover.


However, while breakups are painful, most people recover and even gain some strength from them, the study’s authors write:


“Even though relationship break-ups are painful, people
tend to recover from them and move on.

Especially in adolescence and young adulthood, when individuals are dating, have their first romantic relationship, try different types of relationships, and search the right partner to spend their life with, relationship breakups are not unusual and, thus, normative.[…]

…individuals tend to report positive changes after experiencing relationship break-up, such as gaining inner strength and maturity, and report having learned important lessons that will be useful in future relationships.”

The conclusions come from over 9,000 German adults who were followed for three years.

The results showed that breakups of relationships that had lasted a year or more are particularly damaging to self-esteem.

Subsequently starting a new relationship increased self-esteem, as long as the new relationship lasts.


However, shorter relationships — those lasting less than a year — tended to reduce people’s self-esteem.



Recovery from a breakup took around one year, the authors write:


“…the decrease in self-esteem after a relationship break-up is only temporary and that the person’s self-esteem is recovered already one year later.

Thus, although research on many psychological phenomena suggests that “bad is stronger than good” —that is, the effects of negative events, negative interactions, and negative emotions are often stronger than the effects of positive events, positive interactions, and positive emotions—in the present research the effect of beginning a relationship
(i.e., a positive transition) was more sustained than the
effect of relationship break-up (i.e., a negative transition).”

SOURCE:

The One Relationship Quality That Improves Your Sleep




This is how your relationship affects your sleep.



Having a responsive partner is linked to better sleep, research finds.

Responsiveness means more than just listening, it is being tuned in to your partner’s needs and feeling compassion.


The most powerful way of being responsive is firstly, listening to and understanding what they are going through and secondly, responding with sympathy and compassion.

Responsiveness creates a sense of validation and feeling cared for.

Dr Emre Selçuk, the study’s lead author, said:


“Our findings show that individuals with responsive partners experience lower anxiety and arousal, which in turn improves their sleep quality.”

Sleep has the most restorative effect when it is high quality and uninterrupted.

People sleep better when they feel safe and secure, Dr Selçuk said:


“Having responsive partners who would be available to protect and comfort us should things go wrong is the most effective way for us humans to reduce anxiety, tension, and arousal.”

The conclusions come from 698 married and cohabiting couples.

All completed measures of partner responsiveness and any sleep problems.

The results revealed that those who felt the most cared for, validated and understood had the best sleep.


Dr Selçuk said:


“Taken together, the corpus of evidence we obtained in recent years suggests that our best bet for a happier, healthier, and a longer life is having a responsive partner.”

SOURCE:

Monday, 22 October 2018

Ισχυρό αντικαταθλιπτικό η αεροβική άσκηση





Η αεροβική άσκηση επιφέρει σημαντικό θεραπευτικό όφελος στους ανθρώπους με σοβαρή κατάθλιψη, σύμφωνα με μια νέα μελέτη Ελλήνων επιστημόνων.

Οι ερευνητές του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας στα Τρίκαλα, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα κατάθλιψης και άγχους «Depression and Anxiety», αξιολόγησαν 11 έρευνες που αφορούσαν συνολικά 455 άτομα ηλικίας 18 έως 65 ετών, που είχαν διαγνωσθεί με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και τα οποία έκαναν κατά μέσο όρο αεροβική άσκηση 45 λεπτών με μέτρια ένταση, τρεις φορές την εβδομάδα επί εννέα εβδομάδες.

Η μετα-ανάλυση έδειξε ότι η εν λόγω άσκηση, εφόσον γίνεται υπό την επίβλεψη ειδικού, έχει σημαντικό αντικαταθλιπτικό όφελος σε σχέση με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα και τις ψυχοθεραπείες. Η ευεργετική δράση ήταν ορατή ακόμη και όταν η άσκηση δεν διαρκούσε περισσότερο από ένα μήνα. Επίσης αφορούσε τόσο τους ασθενείς που βρίσκονταν μέσα σε κλινική, όσο και εκτός αυτής.

«Η μελέτη συμπέρανε ότι η εποπτευόμενη αεροβική άσκηση μπορεί να υποστηρίξει σε σημαντικό βαθμό τη θεραπεία της μείζονος κατάθλιψης στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Ιωάννης Μωρρές.

Στην έρευνα συμμετείχαν επίσης οι καθηγητές Γιάννης Θεοδωράκης και Αντώνης Χατζηγεωργιάδης, ο αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Κομούτος καθώς επίσης η Αφροδίτη Στάθη και ο Χαράλαμπος Κρομμύδας. Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση

ΠΗΓΗ:

Η τριγωνική θεωρία και η δυαδική συντροφικότητα



Οι παράμετροι που καθορίζουν την υγιή αλληλεπίδραση και τη συναισθηματική ευημερία στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπωνΟι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν να θεωρηθούν κάτι σταθερό και αμετάβλητο στον χρόνο. Χαρακτηρίζονται δυναμικές οι οποίες μεταβάλλονται, καθώς η σχέση και τα άτομα εξελίσσονται. Σύμφωνα με την τριγωνική θεωρία της αγάπης του Ρόμπερτ Στέρνμπεργκ, η επιτυχία ενός ολοκληρωμένου έρωτα βασίζεται σε τρία στοιχεία: την εγγύτητα, το πάθος και την απόφαση για δέσμευση. Θα μπορούσαμε επομένως να απεικονίσουμε τη σχέση ως ένα ισοσκελές τρίγωνο όπου σε κάθε γωνία βρίσκεται ένα από τα παραπάνω δεδομένα. Η εγγύτητα είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική γέφυρα σε μια σχέση. Χτίζεται με θεμέλιο την αυτοαποκάλυψη μεταξύ των συντρόφων, που περιλαμβάνει το μοίρασμα των συναισθημάτων τους και των προσωπικών τους ιστοριών. Με αυτό τον τρόπο τα άτομα δένονται και επενδύουν συναισθηματικά ο ένας στον άλλον, κάτι που γίνεται αντιληπτό ως εμπειρία ζεστασιάς, θαλπωρής, κατανόησης και αλληλοσεβασμού στη σχέση. Η κατάκτηση της εγγύτητας μπορεί να είναι μια αργή διαδικασία που είναι δύσκολο να επιτευχθεί.

Το δεύτερο δομικό στοιχείο είναι το πάθος, το οποίο περιλαμβάνει το ερωτικό ενδιαφέρον μεταξύ των συντρόφων και αφορά την έκφραση των επιθυμιών και των αναγκών του ατόμου. Είναι η κινητήρια πηγή που οδηγεί στη σωματική έλξη, στο ρομαντικό ειδύλλιο και τη σεξουαλική ολοκλήρωση. Είναι η ένταση που βιώνεται από το άτομο ταυτόχρονα σωματικά και εγκεφαλικά. Αντίθετα από την εγγύτητα, η σωματική και ψυχολογική διέγερση που προκαλεί το πάθος αναπτύσσεται ταχύτατα και μπορεί να σβήσει εξίσου γρήγορα. Επιπλέον, το πάθος, όντας ένα εγωκεντρικό συναίσθημα, δεν μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό στοιχείο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθεί μια υγιής σχέση.

Το τρίτο δομικό στοιχείο της αγάπης είναι η απόφαση για δέσμευση και αφορά την πρόθεση του ατόμου για το αν θα δημιουργήσει σχέση και ταυτόχρονα να αποκλείσει τη δημιουργία ίδιου τύπου σχέση με τρίτο πρόσωπο. Αν και τα στοιχεία της εγγύτητας και του πάθους είναι δύσκολα διαχειρίσιμα, στην απόφαση για δέσμευση το άτομο επιλέγει είτε να απορρίψει είτε να σχηματίσει μια σχέση. Η οριοθέτηση της σχέσης αυτής χαρακτηρίζεται από τη βραχυπρόθεσμη ανάγκη ικανοποίησης ή την επανατροφοδότηση των συντρόφων κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας και της συναισθηματικής σταθερότητας με σκοπό τη βασική συνέχεια της μακροχρόνιας και βιωματικής πορείας.

Μία ακόμα σημαντική συνιστώσα στην ερωτική σχέση του ζεύγους είναι η ισχύς. Ως ισχύς ορίζεται η ικανότητα του ατόμου να εκφράζει μια δυναμική που περιλαμβάνει ρεαλιστικά τρεις σημαντικές παραμέτρους: την οικονομία, τη συνεννόηση και την αμοιβαιότητα. Αρα έτσι εξασφαλίζεται η βάση της ισχύος στη δυαδική διαδικασία. Η συντροφικότητα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, ανατροφοδότηση, ανανέωση και αναζωπύρωση για να μπορέσει να επιβιώσει στον χρόνο (εικόνα, λόγος, έκφραση).

Συμπερασματικά, η πολυπλοκότητα που ζητάει η ποιότητα μιας σχέσης είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συναισθηματική εγγύτητα, το πάθος, τα μοτίβα επικοινωνίας και τις αλληλεπιδράσεις που διαμορφώνουν την ισορροπία της ισχύος των δύο συντρόφων, αλλά και το ερωτικό ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον (π.χ. σχέση χωρίς σεξ δεν νοείται...). Οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται ότι εκεί χάνουμε το παιχνίδι αντιδρώντας σπασμωδικά, αγκαλιάζοντας την ισχύ, χάνοντας την ουσία και την αλήθεια που χρειαζόμαστε προκειμένου να αποδεχτούμε τον σύντροφό μας και να του δώσουμε τον απαιτούμενο χώρο για να μας δεχτεί και εκείνος τόσο στο μυαλό του όσο και στο σώμα του.

Θάνος Ε. Ασκητής

ΠΗΓΗ:

Friday, 19 October 2018


Πώς να διαχειριστείς το φόβο της απόρριψης




Το έχουμε νιώσει σχεδόν όλοι.

Είναι ο δισταγμός πριν πούμε κάτι δυσάρεστο.

Είναι ο κόμπος στο λαιμό που μας πιάνει όταν δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για να μην πούμε αυτό που σκεφτόμαστε.

Είναι ο φόβος ότι θα πούμε ή θα κάνουμε κάτι που μπορεί να απογοητεύσει κάποιον σημαντικό άλλο και μετά εκείνος θα μας απορρίψει. Θα μας μαλώσει. Θα θελήσει να απομακρυνθεί από τη ζωή μας.

Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε το φόβο της απόρριψης;
Η ρίζα του «κακού»

Πριν απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι πάρα πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι συνετέλεσε στη δημιουργία αυτού του φόβου. Να καταλάβουμε πότε και υπό ποιες συνθήκες εμφανίστηκε.

Οι ρίζες του φόβου της απόρριψης βρίσκονται στην παιδική μας ηλικία. Όταν μεγαλώναμε, στις τρυφερές ηλικίες έως να συμπληρώσουμε τα 5-7 έτη, ο παιδικός εγκέφαλος αναπτυσσόταν ραγδαία και απορροφούσε ό,τι γινόταν στο περιβάλλον μας, ώστε να μάθει το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Στη γλώσσα της ψυχοθεραπείας, ήταν η περίοδος όπου αναπτυσσόταν ο ψυχισμός μας.

Από όσα πράγματα μαθαίναμε, αυτό το οποίο είχε τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την επιβίωσή μας ήταν η σχέση με τους γονείς μας (ή τους κύριους φροντιστές όπως είναι ο όρος στην ψυχολογία). Εκείνοι ήταν υπεύθυνοι για την τροφή και την ανατροφή μας. Έπρεπε πρώτα απ’όλα να βρίσκουμε τρόπους ως παιδιά για να τους έχουμε ευχαριστημένους, ώστε να καταφέρουμε να έχουμε την, τόσο απαραίτητη για εμάς, φροντίδα τους.

Σε εκείνη την πολύ ευαίσθητη για εμάς περίοδο ο ιδανικός γονέας υποστηρίζει το παιδί, το καταλαβαίνει και το βοηθάει να εκφράσει αυτά που νιώθει. Του βάζει όρια με κατανόηση και του δίνει το χώρο που χρειάζεται ώστε να αναπτυχθεί με έναν υγιή τρόπο.

Δυστυχώς η πλειοψηφία, αν όχι όλοι οι γονείς, δεν μπορούν παρά να απέχουν από αυτό το πρότυπο. Είναι άνθρωποι και αυτοί και δεν μπορούν να είναι τέλειοι. Όλοι οι γονείς θα προκαλέσουν τραύματα στα παιδιά τους. Άλλοι περισσότερα άλλοι λιγότερα. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει ο τέλειος γονέας.

Η εστίαση δεν είναι στο να κατηγορήσω σε αυτό το άρθρο αλλά στο να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στα παιδιά λόγω του τρόπου με τον οποίο θα αντιμετωπιστούν από τους γονείς τους, στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.
Μη αποδοχή

Είναι πολλές οι συνθήκες οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν έντονο φόβο απόρριψης σε ένα παιδί.

Ένας αυστηρός γονέας που κάνει πολλές παρατηρήσεις δημιουργεί την αίσθηση ότι το παιδί έπρεπε να πληρεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να είναι αποδεκτό.

Ένας γονέας που απειλεί συχνά ότι θα το παρατήσει («Αν δε φας το φαγητό σου θα σε δώσω στους…»)

Ένας καταθλιπτικός γονέας που δεν είχε διάθεση για τίποτα και το παιδί ένιωθε ότι δεν μπορούσε να πάρει την προσοχή του καθόλου εύκολα. Ή ότι έφταιγε αυτό που η μαμά είναι στεναχωρημένη.

Ένας γονέας που δούλευε σε άλλη πόλη ή χώρα, καθώς το παιδικό μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει για ποιο λόγο ο μπαμπάς ή η μαμά λείπει και είναι πιθανό να νομίζει ότι φταίει εκείνο γι αυτό.

Μια υιοθεσία όπου το παιδί νιώθει ότι το απέρριψαν και το παράτησαν από τις πρώτες του στιγμές.

Η λίστα φυσικά δεν εξαντλείται εδώ.
Παρελθόν και παρόν

Όποια και να είναι η πρωταρχική αιτία του φόβου της απόρριψης, το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι προέρχεται σχεδόν ανεξαιρέτως από το παρελθόν. Κι όμως τον αισθανόμαστε τόσο έντονα στο παρόν μας.

Τον νιώθουμε σε καταστάσεις όπου μας έρχονται οι σκέψεις:

-Κι αν θυμώσει μαζί μου και δε θέλει να μου ξαναμιλήσει;

-Κι αν τον στεναχωρήσω και δε θέλει να κάνουμε πια παρέα;

-Κι αν τον δυσαρεστήσω και μετά φύγει;

Τις στιγμές αυτές, μοντέλα σχέσεων που έχουμε κάνει στο παρελθόν μας αναδύονται ισχυρά στο παρόν μας και στοιχειώνουν τις σκέψεις μας και όλο μας το είναι.

Είναι τόσο ακινητοποιητικός ο φόβος της απόρριψης που συνήθως υπαγορεύει πλήρως τις κινήσεις μας και έτσι δεν έχουμε βρει ποτέ την δύναμη να τον τεστάρουμε και να δούμε αν όντως αληθεύει. Ο τρόμος του «τι μπορεί να συμβεί αν» μας κρατάει δέσμιους σε μια γνώριμη αλλά και βασανιστική, επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά. Κάνουμε πίσω. Μαζευόμαστε.
Η πρόκληση

Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το φόβο της απόρριψης καλούμαστε να κατανοήσουμε ότι ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε στο παρελθόν επηρεάζει καταστάσεις του παρόντος μας.

Τη στιγμή που σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έχει θυμώσει μαζί μας ο άλλος, ενεργοποιείται ο φόβος ότι ένας γονέας μπορεί να μας παρατούσε αν δεν συμπεριφερόμασταν όπως ήθελε.

Όταν ψάχνουμε γύρω μας σημάδια για το αν έχουμε πει καμιά βλακεία, όταν νιώθουμε την αγωνία μήπως και κάναμε κάτι που στεναχωρήσαμε τον άλλον και γι αυτό έχει πέντε λεπτά να απαντήσει στο μήνυμά μας, εμφανίζεται ο φόβος ότι ο ένας γονέας δε μας δίνει τη σημασία που έχουμε ανάγκη και θα μας εγκαταλείψει.

Όταν τρέμουμε να πούμε ΟΧΙ σε κάτι που μας ζητείται αναδύεται ο φόβος ότι αν δεν ήμασταν «καλά» παιδιά τότε θα χάναμε την αγάπη των γονιών μας.

Έχουμε μεγαλώσει όμως από τότε. Οι καταστάσεις δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι τόσο σημαντικοί για την επιβίωσή μας όσο ήταν τότε οι γονείς μας. Επίσης οι άνθρωποι του παρόντος μας δε νοιάζονται τόσο για εμάς ούτε είναι τόσο ευαίσθητοι στις αντιρρήσεις μας όσο εμείς φοβόμαστε. Έχουν και εκείνοι τα δικά τους τραύματα να τους ανησυχούν.

Τα σενάρια που κάνουμε είναι αυτόματες, ασυνείδητες εικασίες βασισμένες στα δεδομένα του παρελθόντος. Όχι του παρόντος.

Για να το πούμε λαϊκά, καήκαμε στο γάλα και φυσάμε και το γιαούρτι.

Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι πολλές φορές μπορεί να μη θυμόμαστε που έχουμε καεί. Να έχουμε απωθήσει αυτές τις πληροφορίες. Εκεί η συνδρομή ενός ειδικού μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη ώστε να αντιληφθούμε το γιατί.
Στην πράξη

Είμαι και μαθηματικός και με ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνει στην πράξη. Στην πράξη, την ώρα που θα νιώσεις το δισταγμό όταν κληθείς να πεις ΟΧΙ θυμήσου πως το παρελθόν σου υπαγορεύει ότι θα έρθει η καταστροφή του κόσμου. Όχι το παρόν σου.

Πες στον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή «Το παρελθόν μου λέει ότι θα με απορρίψει ο άλλος»

«Το παρελθόν μου λέει ότι αν πω ΟΧΙ θα σταματήσει να θέλει να κάνουμε παρέα»

Θυμήσου ότι ο πολύ αληθινός φόβος που νιώθεις στο παρόν σου προέρχεται από το παρελθόν σου. Δε συνδέετεαι με το εδώ και τώρα.

Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα και τότε θα δεις ότι μπορεί να:

-Μη θυμώσει και να σου ξαναμιλήσει

-Να τον στεναχωρήσεις ή να μην τον στεναχωρήσεις αλλά να μην επηρεαστεί η παρέα σας

-Να μην τον δυσαρεστήσεις και να μείνει.

Η δράση αυτή θα χτίσει νέες εμπειρίες. Θα μπορέσεις να ανατρέψεις τα μοντέλα το παρελθόντος και να τα αντικαταστήσεις με τα μοντέλα των σχέσεων που ισχύουν στη σημερινή σου πραγματικότητα.

Δεν είναι απλό και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια. Θα ξεχαστείς πολλές φορές και δεν πειράζει. Δεν αλλάζουν πεποιθήσεις μιας ζωής σε μια μέρα. Μπορεί να χρειαστεί να ζητήσεις και βοήθεια. Όμως γίνεται.
Συμπέρασμα

Η γνώση είναι δύναμη. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να απελευθερωθεί από ένα τεράστιο βάρος. Κατανόησε ότι οι αποσκευές του παρελθόντος είναι ισχυρές αλλά ανήκουν στο παρελθόν.

Άφησέ τις εκεί που τους αρμόζει..

ΠΗΓΗ:

Thursday, 18 October 2018


Μη διώχνεις τη στεναχώρια σου. Πάρε το δώρο της


Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!


Οι άνθρωποι αποφεύγουμε τη στεναχώρια όπως ο διάολος το λιβάνι. Πόσο μας βοηθάει αυτή μας η στάση; Μήπως τελικά το να πιστεύουμε ότι πρέπει να μη στεναχωριόμαστε μας κάνει το χειρότερο κακό;

Καθόμουν με τη σύντροφό μου μια μέρα και συζητούσαμε. Ήταν στεναχωρημένη για ένα προσωπικό της θέμα. Αφού το συζητήσαμε αρκετά πρότεινα να κάνουμε κάτι ευχάριστο για να αλλάξει το κλίμα.

«Δε θέλω να νιώσω καλύτερα» μου είπε. «Κάτι με ενοχλεί και πρέπει να το βιώσω για να βρω τι είναι. Πρέπει να νιώσω τη δυσκολία για να βρω τη δύναμη να κάνω κάτι γι αυτό.»

Είχε απόλυτο δίκιο. Την άφησα να στεναχωριέται.

Συχνά όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος στεναχωριέται ή όταν είμαστε εμείς στεναχωρημένοι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για να αποσπάσουμε την προσοχή μας ή για να αποφύγουμε το δυσάρεστο συναίσθημα.

«Μην κάνεις έτσι θα περάσει»

«Έλα να κάνουμε κάτι να σου φτιάξει το κέφι»

«Δεν είναι τίποτα»

«Κρίμα είναι να στεναχωριέσαι»

Τα λέμε στους άλλους και τα λένε και οι άλλοι σε μας. Ο βασικός λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι νιώθουμε άσχημα να νιώθουμε άσχημα. Είναι άβολο να στεναχωριέται κάποιος. Όλοι γύρω του βιώνουν μια δυσφορία.
Η δαιμονοποίηση των αρνητικών συναισθημάτων

Βρέθηκα σε ένα γκρουπ ανθρώπων που συζητούσαν για τα γραπτά ενός Αργεντινού συγγραφέα ο οποίος μοιραζόταν διάφορες σκέψεις για τους λόγους που υπάρχει η οδύνη στους ανθρώπους και πώς να την αποφύγουμε.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Τι κρίμα. Πόσο απάνθρωπο να προσπαθείς να εξαλείψεις τη στεναχώρια. Ο βασικότερος λόγος που μας δυσκολεύει η στεναχώρια είναι επειδή πιστεύουμε ότι δε θα έπρεπε να στεναχωριόμαστε»

Κι όμως είναι τόσο φυσιολογικό. Είναι αδύνατον να μη στεναχωριόμαστε. Είναι αδύνατον να μη νιώθουμε άσχημα κάποιες φορές. Ας μην το κάνουμε χειρότερο με το να λογοκρίνουμε τα πολύ ανθρώπινα αυτά συναισθήματα. Είναι σαν να θέλεις να μην πεινάς ή να μην διψάς. Απλά δε γίνεται.

Αν όμως πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε τότε θα νιώθουμε ακόμα χειρότερα όταν φυσιολογικά συμβαίνει.

Συχνά το να στεναχωρηθούμε είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουμε. Είναι ο μόνος τρόπος για να αναλάβουμε δράση. Όταν μια κατάσταση μας στεναχωρεί αλλά κάπως καταφέρνουμε και την παλεύουμε τότε το πράγμα κάπως κυλάει. Η κατάσταση δεν φτάνει στο απροχώρητο και η ζωή μας παραμένει η ίδια. Δεν κάνουμε το μπαμ.

Οι πιο πολλοί από εμάς είμαστε πολύ καλοί στο να είμαστε δυνατοί. Στο να αντέχουμε. Και νομίζουμε ότι είναι και προτέρημα. Η βασική συνέπεια βέβαια της δύναμής μας είναι να μην κάνουμε καμία αλλαγή και να συνεχίσουμε να ζούμε την ίδια δυσάρεστη κατάσταση. Επειδή κάπως τα καταφέρνουμε.
Η δύναμη της στεναχώριας

Όταν προσπαθούμε να φτιάξουμε το κέφι το δικό μας ή των άλλων τότε ο στεναχωρημένος άνθρωπος δεν πιάνει ποτέ πάτο. Αυτό σημαίνει ότι δε βιώνει την αίσθηση κινητοποίησης που σου δίνει ο πάτος. Την ψυχική κατάσταση που επέρχεται όταν ο πόνος της κατάστασης γίνεται ισχυρότερος από ό,τι σε κρατάει από το να πάρεις δράση για να την αλλάξεις. Όταν όλα όσα σε σταματούσαν από το να κάνεις το επόμενο βήμα απλά καταρρέουν.

Όταν πονάς πολύ που σε χώρισε και αποφασίζεις να κάψεις επιτέλους όλες τις φωτογραφίες και να προχωρήσεις.

Όταν ξεχειλίζει το ποτήρι με τη δουλειά σου και αποφασίζεις να παραιτηθείς για να βρεις κάτι καινούριο νικώντας την ανασφάλειά σου.

Όταν δεν πάει άλλο πια με την τελειωμένη σχέση σου και αποφασίζεις να την παρατήσεις κι ας φοβάσαι που θα μείνεις μόνος.

Όταν δεν μπορείς να αντέξεις άλλη προσβολή από τον φίλο σου και αποφασίζεις να τον αντιμετωπίσεις κι ό,τι θέλει ας γίνει.

Αν δεν έχεις πονέσει πολύ, αν δεν έχεις νιώσει τη στεναχώρια απλά θα διαιωνίσεις την κατάσταση που σε δυσκολεύει. Γιατί δεν υπάρχει ικανό ψυχικό κίνητρο. Κάπως τα μπαλώνεις και τα καταφέρνεις. Δυστυχώς.

Γιατί δεν εκμεταλλεύεσαι την γιγαντιαία δύναμη της μεγάλης στεναχώριας. Δε γεύεσαι την απελευθερωτική επήρεια του βαθύ πόνου.
Σαν το γυμναστήριο

Θα μου πείτε τώρα τι πρέπει να γίνει; Πώς να σου αρέσει το να στεναχωριέσαι;

Μπορεί να μη σου αρέσει αλλά είναι σημαντικό να μην το απεχθάνεσαι. Μπορείς να φτάσεις να το δεις πολύ πιο θετικά αν αναλογιστείς την κρυφή του δύναμη.

Σκεφτείτε το σαν να πηγαίνεις στο γυμναστήριο. Πιθανώς δε σου αρέσει το ότι κουράζεσαι, αλλά το περιμένεις. Είναι φυσιολογικό. Δε τσατίζεσαι που κουράστηκες. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί και να το χαρείς αν γίνεις λιώμα γιατί θα νιώσεις ότι τα έδωσες όλα εκείνη τη μέρα. Θα νιώσεις ότι έκανες μεγάλη πρόοδο.

Αυτό ήταν που προσπαθούσε να μου πει και η σύντροφός μου. «Άσε με να στεναχωρηθώ. Άσε με να το νιώσω. Για να καταφέρω να ταρακουνηθώ και να κάνω κι εγώ τη δική μου πρόοδο.»

ΠΗΓΗ:

Μείωση ή Έλλειψη Σεξουαλικής Ζωής (απομάκρυνση - άρνηση)





Η ερωτική ζωή ενός ζευγαριού αποτελεί ζωτικό κομμάτι της σχέσης και εκφράζει τη σεξουαλική επιθυμία και τον πόθο για επαφή. Είναι συχνό φαινόμενο στο πέρασμα του χρόνου οι σύντροφοι να «χάνουν» το κομμάτι αυτό που άλλοτε τους ένωνε αφού βουλιάζουν σε μια καθημερινότητα, σε μια ρουτίνα που δεν τους διεγείρει πια. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται να λειτουργούν συμμαχικά στην προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανή τη σεξουαλική τους ζωή διεκδικώντας μια ολοκληρωμένη σχέση.



Αίτια μείωσης ή έλλειψης σεξουαλικής ζωής




Η έλλειψη επικοινωνίας και οι συγκρούσεις στη σχέση: Η κριτική, η χρέωση, οι καυγάδες, η έλλειψη σεβασμού και η υποτίμηση, μπορεί να απομακρύνουν τους δύο συντρόφους, τόσο συναισθηματικά όσο και σεξουαλικά.
Η σεξουαλική δυσλειτουργία: Άνδρες που αντιμετωπίζουν κάποιο στυτικό πρόβλημα ή που εκσπερματίζουν πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελαν ή πολύ αργά, μπορεί να κυριεύονται από φόβο και ανασφάλεια, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν τις σεξουαλικές επαφές στην περίπτωση που τους ξανασυμβεί το ίδιο. Από την άλλη πλευρά, γυναίκες με μειωμένη σεξουαλική επιθυμία συνήθως αποφεύγουν τις σεξουαλικές επαφές.
Το κακό σεξ και η συνήθεια: Πολλά ζευγάρια δυσκολεύονται να εκφράσουν ανοιχτά τις ερωτικές τους επιθυμίες, τις σκέψεις τους, τις φαντασιώσεις τους και δεν νιώθουν άνετα στο να ζητήσουν από το σύντροφό τους αυτό που πραγματικά θέλουν στο σεξ. Ταυτόχρονα, η απουσία της πρόκλησης, η ρουτίνα, το βόλεμα, η παραμέληση της εικόνας, οδηγούν συχνά στην απομυθοποίηση και μπορεί να επηρεάσουν άμεσα την ερωτική του διάθεση.
Ο αυνανισμός: Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις κυρίως ανδρών, που βρίσκουν διέξοδο στον αυνανισμό, πράγμα που γίνεται εις βάρος των σεξουαλικών τους επαφών. Μάλιστα, μπορεί να συνοδεύεται από τον εθισμό στο πορνό και να καταλήξει όλο αυτό μία καταναγκαστική, εθιστική συμπεριφορά.
Το υπερβολικό στρες, το άγχος και η κατάθλιψη: Προβλήματα στη δουλειά, στην οικογένεια, το πένθος, η οικονομική ανασφάλεια, μπορεί να μειώσουν την επιθυμία για σεξ.
Ορμονικές αλλαγές: όπως για παράδειγμα χαμηλά επίπεδα της τεστοστερόνης και στα δυο φύλα, χαμηλά επίπεδα οιστρογόνων κατά την εμμηνόπαυση που οδηγούν σε κολπική ξηρότητα κλπ.
Η έλλειψη ύπνου: μπορεί αν δημιουργήσει έντονη κόπωση και έτσι, το να κοιμηθεί κανείς φαντάζει πιο δελεαστικό από το να επιδοθεί σε σεξουαλική δραστηριότητα.
Η λήψη φαρμακευτικής αγωγής, όπως είναι τα αντικαταθλιπτικά, τα αγχολυτικά ή τα αντιϋπερτασικά φάρμακα, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την σεξουαλική επιθυμία, προκαλώντας μάλιστα πολλές φορές και σεξουαλική δυσλειτουργία.






Αντιμετώπιση





Στην περίπτωση που οι ερωτικές επαφές αραιώνουν και παύουν να ικανοποιούν, η ανοικτή και ήρεμη συζήτηση με τον/ την σύντροφο για τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς ενδείκνυται σε αρχικό επίπεδο. Προσπαθήστε να μιλάτε ανοιχτά ο ένας στον άλλον για το πως αισθάνεστε, μοιραστείτε τους φόβους σας, τις ανησυχίες σας και τις προσδοκίες σας από τη σχέση που μοιράζεστε. Είναι συχνό φαινόμενο οι σχέσεις στη σύγχρονη εποχή να εμφανίζουν ένα είδος «συναισθηματικού διαζυγίου» καθώς οι σύντροφοι αποσύρονται και δεν έχουν πραγματική συναισθηματική επικοινωνία. Τέλος, η αναζήτηση βοήθειας από ειδικό σεξουαλικής υγείας, είναι απαραίτητη όταν το πρόβλημα δε διορθώνεται μόνο μέσα από τη συζήτηση και τους χειρισμούς του ζευγαριού.

Η διατήρηση μίας καλής σεξουαλικής λειτουργίας μεγαλώνοντας είναι ένα σημαντικό κριτήριο της ποιότητας ζωής, της ψυχοσυναισθηματικής ισορροπίας και της καλής βιολογικής μας υγείας.




ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%AE-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82(accessed 18.10.18)

3 Simplest Signs Of A Cheating Partner



Three ways to predict adultery.



Adultery is predicted by having a neurotic partner with low self-esteem and being suspicious that they are having an affair, research finds.

People who are neurotic tend to have less control over their impulses, so are more likely to act on an opportunity.


Those with low self-esteem may seek validation by having an affair.

Being suspicious of a partner is also predictive of adultery because people are surprisingly good at intuitively reading the signs of infidelity.

In one study, a stranger was able to spot a relationship cheat just by watching a couple interacting for a few minutes.

The conclusions come from a nationally representative survey of 2,291 people who had been married for at least 12 months.


The results showed that there was a 2.3% chance of adultery in each year.


Other studies have suggested that infidelity may affect up to 75% of relationships.

Neuroticism was an important predictor of adultery, the study’s authors write:


“…neuroticism was significantly and positively associated with infidelity, which is similar to what has been reported regarding an association between neuroticism and perceived likelihood of engaging in an affair.”

Neurotic people may be more likely to act on opportunities, the authors write:


“…it may be that impulsivity is the aspect of neuroticism that gives rise to increased likelihood of infidelity, as it has been hypothesized that people with high impulsivity and low dependability may be more likely to act on sexual opportunities.”

On top of neuroticism, low self-esteem and being suspicious, adultery was also predicted by marital dissatisfaction and being less religious.

Men were also more likely to cheat when their partner was pregnant.


Being religious was linked to lower levels of infidelity, the researchers also found.

SOURCE:

Wednesday, 17 October 2018

A brief jog sharpens the mind, boosting attentional control and perceptual speed. Now researchers are figuring out why




If you wanted to ensure your mind was in top gear, which do you think would provide the better preparation – 15 minutes of calm relaxation, or a 15 minute jog?

A study involving 101 undergrad students suggests you’d be better off plumping for the latter.

Evidence had already accumulated showing that relatively brief, moderate aerobic exercise – like going for a brisk walk or a jog – has immediate benefits for mental functioning, especially speed and attentional control. A parallel literature has also documented how brief, aerobic exercise has beneficial effects on your mood, including making you feel more energetic, even when you don’t expect it to. In their new paper in Acta Psychologica, Fabian Legrand and his colleagues bridged these findings by looking to see if the emotional effects of exercise might be at least partly responsible for the cognitive benefits.

They asked their participants to rate how energetic and vigorous they were feeling and then to complete two cognitive tests (versions of the Trail Making Test, which involves drawing lines between numbers and letters as fast and as accurately as possible).

Next, they allocated half their student participants to go for a 15 minute group jog around the campus and the others to spend the same time following group relaxation exercises. Finally, two minutes after the jog/relaxation session, the students answered the same questions as before about their feelings of energy, and then they repeated the cognitive tests.

The students who went for a jog, but not the relaxation students, subsequently showed significant improvement on the version of the Trail Making Test that measures mental speed and attentional control (but not the other that taps memory and cognitive switching). Moreover, this improvement in cognition was fully mediated by their increased feelings of energy and vigour, implying – although not proving conclusively – that the jog boosted cognition through its effects on their subjective sense of having more energy (in contrast, the relaxation group actually felt dramatically less energetic).

Among the study limitations was the fact the relaxation session took place inside, while the jog was outside. Notwithstanding this issue and some others, and while recognising the need for more research, Legrand and his team said that their findings “add weight to recent suggestions that increased feelings of energy may mediate the relationship between aerobic exercise and some aspects of cognitive functioning.”

SOURCE:

Saturday, 13 October 2018

This Belief Increases Your IQ





One simple belief could improve your performance dramatically.



People who believe intelligence can be improved perform better on tests, research finds.

First graders who believed their intelligence could be developed got better grades.


The gap continued to widen over two years between those who had a ‘growth mindset’ and those who believed their intelligence was fixed.

The conclusions come from two studies of 464 students.

Both studies showed the power of a growth mindset.

In the first study, students’ beliefs were merely measured.

In the second study, one group was given a course encouraging them to believe that their intelligence could be improved.

Once again, the growth mindset led to higher grades and a widening gap compared to those who thought their intelligence was fixed.

The researchers put the improved performance of the ‘growth mindset’ students down to more effort and a more positive reaction to setbacks.


Professor Carol Dweck, study co-author, said:


“These findings highlight the importance of students’ beliefs for their academic progress.

They also show how these beliefs can be changed to maximize students’ motivation and achievement.”

SOURCE:

Σημαντικά οφέλη από τα «γραφεία ορθίων»

Τα γραφεία επιτρέπουν στους εργαζομένους να κάθονται ή να στέκονται κατά τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας.


ΛΟΝΔΙΝΟ. Τα «γραφεία ορθίων», τα οποία επιτρέπουν στους εργαζομένους να αλλάζουν θέση κατά τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας, αποδεικνύονται ικανά να ενισχύσουν την παραγωγικότητα των υπαλλήλων, σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη.

Η έρευνα, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα The Guardian, πραγματοποιήθηκε μεταξύ υπαλλήλων γραφείου του βρετανικού εθνικού συστήματος υγείας. Οι εργαζόμενοι αυτοί παρέλαβαν νέα γραφεία όρθιας εργασίας και κατέγραψαν πόση ώρα περνούν όρθιοι. Υστερα από ένα χρόνο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι εργαζόμενοι αυτοί κάθονταν κατά μέσον όρο μία ώρα λιγότερο στο οκτάωρο, σε σχέση με τους συναδέλφους τους, που εργάζονταν σε συμβατικά γραφεία με καρέκλες.

Οι εργαζόμενοι, οι οποίοι περιόρισαν τον χρόνο καθιστικής εργασίας και είχαν τη δυνατότητα να εργασθούν στα «γραφεία ορθίων», ανέφεραν ότι αισθάνονταν λιγότερο κουρασμένοι και με μεγαλύτερη ενάργεια στο τέλος της εργάσιμης ημέρας.

Η επιστημονική ομάδα, αποτελούμενη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λάουμπορο της Βρετανίας, μελέτησαν τις συνήθειες 146 εργαζομένων του εθνικού συστήματος υγείας (NHS), που εργάζονταν σε γραφεία.
Εβδομήντα επτά από αυτούς απέκτησαν θέσεις εργασίας ρυθμιζόμενου ύψους, γνωστά και ως γραφεία ορθίων, ενώ 69 διατήρησαν τα συμβατικά τους γραφεία.

Στην αρχή της έρευνας, οι εργαζόμενοι στα νέα γραφεία ορθίων χρησιμοποιούσαν καρέκλες σχεδόν όλο το οκτάωρο απασχόλησής τους. Τρεις μήνες μετά, όμως, ο μέσος χρόνος «καθισιού» μειώθηκε κατά 50 λεπτά ημερησίως. Εξι μήνες αργότερα, ο χρόνος στην καρέκλα ήταν 64,4 λεπτά λιγότερος, ενώ έπειτα από ένα χρόνο οι εργαζόμενοι κάθονταν 82,3 λεπτά λιγότερο χάρη στα γραφεία ορθίων.

Οσοι εξασφάλισαν γραφεία ορθίων ανέφεραν επίσης βελτίωση των μυοσκελετικών προβλημάτων τους. Οι απαντήσεις που έδωσαν οι εργαζόμενοι αυτοί σε ερωτηματολόγιο έδειξαν ότι όσοι είχαν τη δυνατότητα να στέκονται όρθιοι εμφάνιζαν λιγότερο άγχος και απολάμβαναν βελτιωμένη ποιότητα ζωής, παρότι η ικανοποίηση για την εργασία τους δεν μεταβλήθηκε.

Τα γραφεία ορθίων είναι συνηθισμένα στις σουηδικές επιχειρήσεις.

ΠΗΓΗ:
http://www.kathimerini.gr/989433/article/ygeia/ygeia-epikairothta/shmantika-ofelh-apo-ta-grafeia-or8iwn(accessed 13.10.18)

Monday, 8 October 2018

While your deliberate “monogamy maintenance strategies” probably won’t keep you faithful, your automatic psychological biases just might



B

Half of us have been unfaithful in our lifetime, and one in five people within their current relationship. As sexual infidelity is the primary cause of divorce and one of the hardest issues to address in couples therapy, identifying any useful defences could make a huge difference to people’s happiness. In a recent paper in Personal RelationshipsBrenda Lee and Lucia O’Sullivan from the University of New Brunswick investigated what strategies people in relationships use to reduce the chances they will cheat – so-called “monogomy maintainance strategies” – and looked into whether or not they are actually effective.



The pair surveyed 362 heterosexual adults aged 19-63 online about how they’d tried to resist temptation when they had been in a relationship and had felt a strong attraction to someone else. Their answers suggested there are three main types of monogomy maintainance strategy: “relationship enhancement”, used by three-quarters of participants, included things like taking a partner out on a date, making an extra effort with their appearance around their partner, or engaging in sexual acts with them; “proactive avoidance” was similarly common, and involved maintaining distance from the temptation, both physically, and also in terms of avoiding getting close in conversation; and finally “derogation of the temptation”, which was slightly less frequent, and involved applying negativity towards the relationship threat, and guilt towards the self, in an attempt to pour cold water on the prospect.

Lee and O’Sullivan’s findings suggest these strategies are largely ineffective. Participants reported flirting less when they applied the final, negative kind of strategy. But none of the strategies had an effect on more consequential outcomes: romantic infidelity, sexual infidelity, and whether the current relationship survived. This pattern was borne out in a followup study with more participants that asked them how they were dealing with a threat to a current relationship. So as informative as this research is, it paints a gloomy picture: we may call upon these techniques, but they don’t appear to make much difference in staving off temptation.

Thankfully, there is some optimism to be found in another recent study on the same topic, published in the Journal of Personality and Social Psychology. This paper zoomed in on moment-to-moment attentional responses, and these seemed genuinely predictive of success in avoiding infidelity.

Across two experiments, the researchers, led by James McNulty at Florida State University, asked members of 233 newly married couples whether they had ever engaged in infidelity in the relationship – 37 confessed.

The same participants also completed a task where they had to disengage from images of attractive opposite-sex faces in order to respond quickly to stimuli flashed up elsewhere on a computer screen. McNulty and his team explain how this automatic disengagement from attractive prospects is plausibly an aid to monogamy maintenance, and the data bore this out: participants who were substantially better at disengaging from the alluring pictures were half as likely to have been unfaithful.

Another component of the experiment involved rating the physical attractiveness of the images involved in the task. All the participants considered the images as somewhat less attractive than did a separate group of single participants, reflecting a well-established tendency for people in relationships to devalue the attractiveness of others. McNulty’s team predicted that the married participants who engaged in more of this devaluing of temptation would be more likely to be faithful, and again the results confirmed this.

Why is it that these attentional processes were associated with lower infidelity, yet Lee and O’Sullivan’s monogamy maintaining strategies (including the similar-sounding derogating and downplaying of the relationship threat) were ineffective? Perhaps it has to do with the attentional process (McNulty’s team call them “psychological biases”) being automatic, while the monogamy maintaining strategies are more deliberate and perhaps, sometimes, too late. After all, if I meet someone captivating at a party, I might get home and decide to tell myself they aren’t so great (ticking the box for that strategy). But if I’m unpracticed, I may not persuade myself. In fact I may wrestle with myself and end up ruminating on that person all the more.

Building the automatic, habitual protective processes uncovered by McNulty’s team arguably takes practice. So if we want to maintain our relationships by staying monogamous, sacrifices are needed ahead of time. The well-trained mind can dial down the titillation of temptation to a background hum: it won’t get to enjoy the occasional harmless little interludes, but nor will it be carried away by the crescendo.

SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2018/08/31/while-your-deliberate-monogamy-maintenance-strategies-probably-wont-keep-you-faithful-your-automatic-psychological-biases-just-might/(accessed 8.10.18)

Study of 8000 workers finds that gender differences in “achievement motivation” may explain part of the gender pay gap




In the UK, this has been a year of action on the gender pay gap (the, on average, lower pay for women compared with men), with cross-party MPs launching campaigns like #PayMeToo and the government taking steps to investigate and hold organisations to account on the issue. This has also attracted pushback from those that argue that the gender difference in average pay has many causes, including the different interests of, and life choices taken by, men and women. Now a study published in Oxford Economic Papers has examined another complicating factor, namely whether the gender pay gap is influenced partly by an on-average difference between the genders in a trait not previously taken into account – the motivation to achieve.



Leonora Risse and her team from Melbourne’s RMIT University drew on one year’s data from an Australian household survey of about 8,000 people employed full- or part-time. These workers provided information about their jobs, pay and social background, as well as completing a number of personality measures.

Risse’s team first analysed the pay data and found the usual gender gap suggesting women earned AUS $26 dollars an hour, on average, compared with $32.50 an hour for men – a difference of nearly 20 per cent.

Next, the researchers looked into whether gender-linked personality differences could account for any of this difference, while holding other influences constant.

The classic connections drawn between personality and income are around two of the “Big Five” traits: people higher in conscientiousness – those who pay attention to quality and deadlines and work at a high pace – generally earn more, on average; as do people lower on agreeableness (suggesting there is an advantage for those more able and willing to make unlikeable decisions or put themselves before others).

As is typically seen when comparing the genders, women in this dataset were more agreeable, on average, and this appeared to adversely impact their pay. However they were also more conscientious, which offset things and meant that the net effect of gender differences in these Big Five traits was in explaining just nine cents of the gender pay gap.

But Risse’s team had their eye on another culprit: potential gender differences in a trait called “achievement motivation”, which is made up of the two sub-traits “fear of failure” and “hope for success”. People more motivated by a fear of failure act based on negative emotionality and women typically score higher on this than men. Although fear of failure can propel people to get things done, it isn’t very effective at motivating them to take on new risks or seek opportunities, as this introduces further domains for failure. In contrast with this, the sub-trait “hope for success” drives people towards opportunities with the expectation they will turn out well – and men typically score higher on this trait than women.

Risse and her colleagues predicted gender differences in achievement motivation and its sub-traits would prove important for pay, as a jump forward in earnings often involves taking a risk – asking for a raise, taking a difficult assignment or switching roles or businesses. If men do these things more often – and are more confident when they do so – this could be a component of the gender pay gap.

As expected, in this dataset, women agreed more strongly with “fear of failure” items like “I am afraid of tasks that I cannot work out or solve”, while men agreed more strongly with “hope for success” items such as “I like situations where I can find out how capable I am”. Moreover, average gender differences in these traits contributed to the gender pay gap in the expected manner, together having twice the impact of the Big Five traits, at about 22 cents.

Sharp minds will notice that this means gender differences in the psychological measures accounted for 31 cents, which is only five per cent of the gender pay gap. Gender differences in workplace factors (e.g. the industries that men and women tend to work in, and whether in the private or public sector) made a far larger contribution to the pay gap (around 80 cents). In turn, workplace factors were overshadowed by average gender differences in age and experience – older people with more experience tend to earn more, and in this dataset, more men than women matched this description (accounting for two dollars of the gender pay gap). Average gender differences in skills had a still bigger impact: over $2.50 of the gap.

So, the purely psychological measures turned out to be a bit player in this particular show. But drawing strong conclusions from this fact is difficult. One claim could be that social forces matter more than psychology: men are older in the workforce because of historical barriers to entry and because women who have children face more obstacles in returning to the workforce; skill differences reflect differential access to opportunities; and well-paying industries are not welcoming to women. But while there is considerable force to these social explanations, to view them as fully explaining the gender differences in occupational outcomes is likely to be ignoring other psychological features which weren’t measured in this study. Notably, the well-established gender differences in occupational interests, which while not deterministic, remain an important driver of what choices people make around work, and the differences in how men and women construe the trade off between pay and free time.

This study wasn’t trying to provide us with all the answers. What it does show is clear: that, in aggregate, confidence in success and less fear of failure have real effects on wages, and that this may be relevant to the gender pay gap. One might expect that in certain roles and situations, gender differences in confidence could matter even more.

Based on their findings, Risse and her team suggest it may help reduce the gender pay gap for some women to undertake motivational and confidence training (although, as they note, personality is not infinitely malleable). The researchers also question whether there is a case for changing organisational cultures – is it necessarily a good thing for a Yes I Can mindset to so often be the one making it to the top? After all, sometimes that attitude can lead an organisation, or a whole industry, off a cliff.

SOURCE:
https://digest.bps.org.uk/2018/09/02/study-of-8000-workers-finds-that-gender-differences-in-achievement-motivation-may-explain-part-of-the-gender-pay-gap/(accessed 8.10.18)

Friday, 5 October 2018

Π. Φ. Φάρος: Η ανατροφή των παιδιών είναι η μεγαλύτερη συμφορά που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία



Ο ψυχοθεραπευτής πατέρας Φιλόθεος Φάρος μίλησε για όλα.

Προτείνοντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και απαντώντας σε όσους τον έχουν χαρακτηρίσει αιρετικό.


Δίνετε πολύ μεγάλο βάρος στην ανατροφή των παιδιών…

Είναι για εμένα η μεγαλύτερη συμφορά που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Ο τρόπος που ανατρέφονται τα παιδιά σήμερα από την ελληνική οικογένεια είναι ένας τρόπος που ευνουχίζει. Ο πραγματικός κόσμος έχει δυσκολίες, δεν είναι ταξίδι στις Μπαχάμες. Στην περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η μητέρα τον είχε στα μεταξωτά, ακολουθώντας μία διαδικασία ευνουχισμού. Ο πατέρας του τότε επενέβη, τον πήρε και τον παρέδωσε σε ένα Σπαρτιάτη παιδαγωγό. Ξέρετε, οι αρχαίοι Έλληνες δεν παιδαγωγούσαν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Πολύ σοφή κίνηση. Προσλάμβαναν παιδαγωγό, ο οποίος διαμόρφωνε την προσωπικότητα του παιδιού. Αφού τον παρέδωσε στον παιδαγωγό, εκείνος τον έβαλε κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Χρόνια αργότερα, ο Δαρείος πήγε να συναντήσει τον Αλέξανδρο πάνω σε φορείο, γιατί ήταν ένας μπούλης. Και γι’ αυτό έχασε τη μάχη. Ο Αλέξανδρος ήταν προετοιμασμένος για τη μεγαλύτερη δυνατή δυσκολία και γι’ αυτό αναλάμβανε μέσα στο στράτευμά του τα πιο δύσκολα. Έτσι έγινε ο ηγέτης για τον οποίο οι στρατιώτες έδιναν τα πάντα. Τα βασικά μας προβλήματα είναι τα παιδιά. Ξέρετε, έχουμε έναν τεράστιο αριθμό νέων ανθρώπων παροπλισμένων. Είναι μέσα σε ένα διαμέρισμα, παχαίνουν, δεν έχουν καμία δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τη ζωή, την οποία τελικά χάνουν και ουσιαστικά και βιολογικά. Αυτό είναι μια μεγάλη συμφορά για την ελληνική κοινωνία και δεν ασχολούμαστε καθόλου με αυτό.

Μιλάτε για χαμένες γενιές; Και η οργή που πολλές φορές εμφανίζεται στους νέους είναι απλώς εξαίρεση σε ένα γενικότερο κανόνα;


Ένα μεγάλο ποσοστό της οργής των νέων είναι γιατί αισθάνονται ότι τα προετοίμασαν για ένα ταξίδι αναψυχής και είναι εντελώς ανίκανα να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό κόσμο και πολλές φορές επενδύουν αυτήν την οργή με ιδεολογία. Στην ελληνική κοινωνία, δεν καλλιεργείται μία πραγματική επίγνωση. Ο άνθρωπος δεν ξέρει συνήθως τα πραγματικά του κίνητρα, για τα πράγματα που κάνει και ιδιαίτερα στις ιδεολογίες. Η ζημιά που έχει γίνει απ’ αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλη και προσωπικά πιστεύω πως μια σημαντική αλλαγή που είναι απαραίτητη, μια μεταρρύθμιση αν θέλετε, στην οποία θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή, είναι η ανατροφή των παιδιών. Είναι παρακμιακό ήθος μόνο να χαϊδεύεις τα παιδιά.

Πώς θα πρέπει οι γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους;

Κάποτε είχα πει πως πρέπει να προετοιμάζονται τα παιδιά σαν να πρόκειται να πάνε στον πόλεμο. Έχεις έναν νέο άνθρωπο στον οποίο ικανοποιείς κάθε επιθυμία. Κάποτε θα μεγαλώσει και θα αναζητήσει σύντροφο. Όταν έχει μάθει να έχει ό, τι θέλει, όπως το θέλει, όταν το θέλει, υπάρχει περίπτωση να βρει σύντροφο; Όταν μάλιστα κι από την άλλη μεριά είναι το ίδιο πράγμα. Πώς θα γίνει γονέας αυτό το άτομο; Θα αποκτήσει ένα μωρό που θα τον ξυπνάει στις 3 τα ξημερώματα, για να το καθαρίσει, και ο ίδιος θα πρέπει να ξυπνάει στις 7, για να πάει στη δουλειά του. Θα μπορεί να το κάνει αυτό, αυτός ο μπούλης; Μιλάνε για τα τρομερά ποσοστά της σωματικής κακοποίησης των παιδιών. Πού οφείλεται, όμως, αναρωτηθήκαμε; Για την ψυχολογική κακοποίηση καλύτερα να μην το συζητάμε, καθώς δεν ξέρω ποιος την γλιτώνει. Τα μωρά είναι εγωκεντρικά πλάσματα, ο πατέρας όμως όταν είναι μπούλης αγχώνεται, χάνει τον έλεγχο, πανικοβάλλεται, καθώς διαπιστώνει πως δεν είναι σε θέση να μεγαλώσει ένα παιδί και στο τέλος μέσα στον πανικό του σβήνει τσιγάρα στο στήθος του. Κανείς δεν ασχολείται με αυτά τα πράγματα. Η γνώση για τον εαυτό μας είναι πάρα πολύ ρηχή. Είδηση δεν έχουμε πάρει τι γίνεται μέσα μας.

ΠΗΓΗ:
https://www.fumara.gr/p-f-faros-i-anatrofi-ton-paidion-einai-i-megalyteri-symfora-poy-symvainei-stin-elliniki-koinonia/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=SocialWarfare(accessed 5.10.18)

Κορυφαία ψυχολόγος: «Η κακία δεν είναι έμφυτη αλλά διδάσκεται στην παιδική ηλικία»



Η κορυφαία ψυχολόγος που υποστήριζε ότι η κακία δεν είναι έμφυτη αλλά διδάσκεται στην παιδική ηλικία

Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού».




Μια προσπάθεια γνωριμίας με το έργο της διάσημης «αυτοαφορισμένης» από την ψυχαναλυτική εταιρεία Άλις Μίλερ (1923-2010) μέσα από αποσπάσματα βιβλίων της, τα οποία έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Ροές.

– Oι δικτάτορες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία και σε ψυχαναγκαστική επανάληψη. Και πάντα νέα θύματα θα πληρώνουν το τίμημα. Και ο Χίτλερ με τη συμπεριφορά του αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο πώς ήταν ο πατέρας του: καταστροφικός, ανελέητος, επιδειξιομανής, αδιάκριτος, αλαζονικός, διεστραμμένος, εγωκεντρικός, κοντόφθαλμος και ανόητος. Με την ασυνείδητη μίμησή του τού έμεινε πιστός. Για τον ίδιο λόγο παρόμοια συμπεριφορά επέδειξαν επίσης δικτάτορες όπως ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Τσαουσέσκου, ο Ιντί Αμίν, ο Σαντάμ Χουσείν και τόσοι άλλοι. Η βιογραφία του Χουσείν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ακραίας ταπείνωσης παιδιού, την οποία αργότερα πλήρωσαν με τη ζωή τους χιλιάδες θύματα της εκδικητικότητάς του.

– Η άρνηση να μάθουμε από αυτά τα γεγονότα φαντάζει παράδοξη, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Ο αδίστακτος τύραννος κινητοποιεί τους συγκαλυμμένους φόβους των ανθρώπων που κακοποιούνται όταν ήταν παιδιά, ανθρώπων που δεν μπόρεσαν -και εξακολουθούν να μην μπορούν- να κατηγορήσουν τον πατέρα τους και οι οποίοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, παρά τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί. Ο τύραννος συμβολίζει αυτόν τον πατέρα από τον οποίο τα άτομα κρέμονται με κάθε τους κλωστή, με την ελπίδα ότι κάποτε, επιστρατεύοντας την τυφλότητά τους, θα τον μετατρέψουν σε στοργικό άνθρωπο.

–Κατά τη γνώμη μου, αν δεν έχουμε συνείδηση τι μας συνέβη κατά τα πρώτα στάδια της ζωής μας, όλη η υπόθεση του πολιτισμού δεν ειναι παρά μια φάρσα. Οι συγγραφείς θέλουν να γράφουν καλή λογοτεχνία, αλλά ΔΕΝ αναζητούν την ασυνείδητη πηγή της δημιουργικότητάς τους, την έντονη επιθυμία τους για έκφραση και επικοινωνία. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως χάσουν την ικανότητά τους. Παρόμοιο φόβο διακρίνω και σε πολλούς ζωγράφους, ακόμα και σε αυτούς που (κατά τη γνώμη μου) στους πίνακές τους εκφράζουν σαφώς τους ασυνείδητους φόβους τους, όπως παραδείγματος χάρη στον Φράνσις Μπέικον, στον Ιερώνυμο Μπος, στον Σαλβαδόρ Νταλί και σε πολλούς ακόμα σουρεαλιστές. Με το έργο τους επιζητούν βέβαια την επικοινωνία, αλλά σε ένα επίπεδο που να υπηρετεί ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ – και αυτήν την κατάσταση την ονομαζουν τέχνη.

(Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. ροές – 2009)

– Εάν ερχόταν κάποιος και μου διηγιόταν την ιστορία των παιδικών μου χρόνων, με κάθε λεπτομέρεια, μiα ιστορία που πρόσφατα ανακάλυψα, δεν θα είχε καμιά επίδραση πάνω μου. Θα πίστευα ή δεν θα πίστευα τη διήγησή του, αλλά ακόμη και στην πρώτη περίπτωση δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά η ιστορία ενός ξένου ανθρώπου – επειδή ακριβώς δεν την είχα βιώσει (την είχα απωθήσει άρα ήταν σαν να μη με αφορά, σαν να μην την είχα ζήσει).

– Η μοναδική πρόσβαση, αυτή που πραγματικά μπορούσε να με βοηθήσει να εγκαταλείψω τις διανοητικές αντιστάσεις μου, ανοίχτηκε μπροστά μου χάρη στα συναισθήματα του πολύ μικρού παιδιού μέσα μου, αυτού που ήταν ο μοναδικός μάρτυρας των κακοποιήσεων της μητέρας μου. Πώς κατάφερα, παρ’ όλα αυτά, να απαλλαγώ από την απώθηση; Τα κατάφερα, επειδή ήθελα με κάθε τίμημα να μάθω την αλήθεια και, τελικά βρήκα ένα πρόσωπο-αρωγό που με βοήθησε να την αναζητήσω.

– Ερχόμενη αντιμέτωπη με την παιδική μου ηλικία, ξέρω ότι οι καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις δεν μπορούν να εξαλειφθούν ούτε με την βοήθεια της ανατροφής ούτε με τη βοήθεια της παραδοσιακής ψυχοθεραπείας. Για κάποιο διάστημα ίσως φαίνεται ότι επιτυγχάνεται, ειδικά εάν τα θύματα του εμπλεκόμενου σιωπούν. Εάν είναι ο ίδιος θύμα, τότε η ψυχιατρική, συχνά μέσω περιττών επεμβάσεων (φάρμακα κλπ), θα τον εμποδίσει να συνειδητοποιήσει το κακό που κάνει στον εαυτό του. Αργά ή γρήγορα όμως θα αποδειχθεί ότι η καταστροφή της ζωής, εφόσον δεν συνειδητοποιείται, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε νέες καταστροφές.

– Η ανελέητη σκληρότητα των γονέων μεταφέρεται στα παιδιά τους και τα εξωθεί να φερθούν το ίδιο ανελέητα στον εαυτό τους και σε άλλους, όσο αποφεύγουν την αλήθεια.

– Το δόγμα της «σκιάς» του Γιουνγκ, και η αντίληψη ότι το κακό είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καλού εξυπηρετούν την άρνηση της πραγματικότητας του κακού. Όμως το κακό είναι μια πραγματικότητα. Δεν είνα έμφυτο, είναι επίκτητο, και ποτέ δεν είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καλού, αλλά ο καταστροφέας του. Ο Σαίξπηρ το είχε αντιληφθεί. Έβλεπε και κατέδειξε τις ρίζες του κακού, αλλά δεν προσπάθησε ποτέ να μετριάσει το κακό μέσω ψυχολογικών αιτιολογήσεων, όπως για παράδειγμα κάνει η ψυχανάλυση.

– Ο Ριχάρδος Γ’, ο Μάκβερθ και άλλοι είναι κακοί επειδή καταστρέφουν, ακόμη κι αν γνωρίζουμε για ποιο λόγο έγιναν τέτοιοι. Η γνώση μας δεν μπορεί να τους αλλάξει. Εάν οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονταν μόνο διανοητικά, αλλά μπορούσαν να νιώσουν με το συναίσθημά τους πώς εξελίχθηκαν σε κακούς ανθρώπους, τότε θα μπορούσαν να αλλάξουν.

– Τότε μόνο θα μπορούσαν να άρουν τους φραγμούς τους και βιώνοντας τους απωθημένους πόνους τους να απελευθερώσουν το κακοποιημένο παιδί που είχαν υπάρξει, που δεν ήθελε να βλάψει κανέναν, όταν ήρθε στον κόσμο, το παιδί που ήθελε να αγαπήσει, αλλά δεν έβρισκε κανέναν που να του το επιτρέπει. Το μόνο που έβρισκε ήταν συρματοπλέγματα και τείχη και πίστεψε ότι αυτός είναι ο κόσμος.

– Όταν μεγάλωσε, έχτισε γιγαντιαίους κόσμους γεμάτους τείχη και συρματοπλέγματα, ή περίπλοκα φιλοσοφικά και ψυχολογικά συστήματα, ελπίζοντας και προσμένοντας ακόμη ότι θα ανταμειφθεί για αυτά με αγάπη. Την αγάπη που ποτέ δεν έλαβε από τους γονείς όταν ακόμα η ζωή του ήταν «ανάξια».

– Το κακοποιημένο, υποτιθέμενα «κακό» παιδί θα γίνει ένας κακός ενήλικος και θα δημιουργήσει αργότερα έναν κακό κόσμο, εάν δεν τον βοηθήσει ένα πρόσωπο-αρωγός. Το παιδί που έχει λάβει φροντίδα και προσοχή θα φτιάξει έναν κόσμο διαφορετικό γιατί η βιολογική μας αποστολή είναι να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να την καταστρέφουμε.

– Δεν είναι αλήθεια ότι το κακό, το καταστροφικό και το διεστραμμένο στοιχείο ανήκουν απαραίτητα στην ανθρώπινη φύση, παρ’ όλο που το ακούμε συνέχεια. Εκείνο που αληθεύει, αντίθετα, είναι ότι το κακό αναπαράγεται διαρκώς φέρνοντας αμέτρητο πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους, κάτι που επίσης μπορεί να αποφευχθεί.

– Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού.

(Η απαγορευμένη γνώση, Ροές – 2011)

– Σ’ αυτό το βιβλίο ταυτίζομαι με την Εύα. Όχι την Εύα – παιδί της παράδοσης, που σαν την κοκκινοσκουφίτσα του παραμυθιού, ανυποψίαστη, εξαπατήθηκε από ένα ζώο, αλλά μια Εύα που διέκρινε την αδικία της κατάστασής της, απέρριψε την εντολή «σου απαγορεύω τη γνώση», θέλησε να καταλάβει σε βάθος τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό και αποφάσισε να αναλάβει την πλήρη ευθύνη της πράξης της.

– Η εικόνα του Θεού που μας δόθηκε φτιάχτηκε από ανθρώπους που ανατράφηκαν με τις αρχές της μαύρης παιδαγωγικής (με τις οποίες η βίβλος είναι γεμάτη), για τους οποίους ο σαδισμός, η αποπλάνηση, η τιμωρία, η κατάχρηση της εξουσίας ανήκαν στην καθημερινότητα της παιδικής τους ηλικίας. Η βίβλος γράφτηκε από άντρες. Θα πρέπει να θεωρήσουμε πως αυτοί οι άντρες δεν είχαν καλές εμπειρίες από τους πατεράδες τους. Προφανώς κανένας από αυτούς δεν είχε πατέρα κάποιον που να χαιρόταν με τη δίψα του παιδιού του για μάθηση, που να μην απαιτούσε από αυτό τίποτα το ακατόρθωτο και να μην το τιμωρούσε. Γι αυτό το λόγο έφτιαξαν μια θεϊκή εικόνα που τα σαδιστικά χαρακτηριστικά της δεν τους προξενούσαν εντύπωση.

– Ποτέ δεν πόθησα έναν παράδεισο για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος. Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση. Προφανώς ο Θεός ήθελε να «κλέψει» από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους.

– Σήμερα στην ιατρική δεν αρνουνται πλέον πως το σώμα μας έχει αποθηκεύσει όλες τις πληροφορίες που σχετίζονται με τα βιώματα της ζωής μας. Ωστόσο η ιατρική πολύ συχνά δεν γνωρίζει πώς να τα αποκρυπτογραφήσει. Και όμως διαπιστώνουμε ότι πολλά σοβαρά συμπτώματα ασθενειών μπορούν να εξαφανιστούν αν επιτευχθεί η αποκρυπτογράφηση αυτή.

– Κάποτε θα γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι η ανθρώπινη βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία. Η πρώτη εντολή θα έπρεπε να ορίζει: Τίμα τα παιδιά σου ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον παιδικό πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φρικτά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο. Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία ή φθάνουν ακόμα και στο φόνο δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης και κακοποιήθηκαν χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν.

– Το γέλιο είναι υγεία, αναμφισβήτητα, ωστόσο μόνον εκεί όπου υπάρχει και λόγος για γέλια. Όμως το να γελάμε με τον ίδιο μας τον πόνο ειναι μια μορφή απώθησης της οδύνης που μας προκάλεσε και μας επιτρέπει να προσπερνάμε τυφλά τις αιτίες της προέλευσής του.

– Στις περισσότερες αυτοβιογραφίες που γνωρίζω, οι συγγραφείς κρατούν μια συναισθηματική απόσταση από τον πόνο του παιδιού. Μικρή δόση ενσυναίσθησης και μια εντυπωσιακή έλλειψη εξανάστασης αποτελούν συνήθως τον κανόνα. Η αδικία, η συναισθηματική αμνησία και η συνακόλουθη βιαιότητα των ενηλίκων δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της ανάλυσης, απλώς περιγράφονται.

(Το ξύπνημα της Εύας, εκδ ροές – 2007)

Αυτά που με οδήγησαν στη συνειδητοποίηση νέων πραγμάτων, αλλά εκείνα ενάντια στα οποία είχα παλέψει πιο έντονα: εκείνα δηλαδή που μ’ έκαναν να αισθάνομαι πρόστυχος, μικροπρεπής, τσιγκούνης, ανίκανος, ταπεινωμένος, απαιτητικός, πικρόχολος, μπερδεμένος και πάνω απ’ όλα, λυπημένος και μόνος μου. Μέσα από αυτές ακριβώς τις εμπειρίες, τις οποίες είχα αποφύγει τόσο καιρό, σιγουρεύτηκα πως τώρα πια καταλαβαίνω κάτι για τη ζωή μου που προέρχεται από τον πυρήνα της ύπαρξής μου, κάτι που δεν θα μπορούσα να μάθω από κανένα βιβλίο!”

(Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας ή Το δράμα του προικισμένου παιδιού, εκδ. Ροές – 2003)

«Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα»

H Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, εξάσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε. Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Από τότε έχει δημοσιεύσει 13 βιβλία, με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας.

Πιο συγκεκριμένα η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και τέλος, με τις σύγχρονες δυνανατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι’ αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας έχει κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση.

Από την αρχική δημοσίευση του «Δράματος του Προικισμένου Παιδιού» (1979) ως την πρόσφατη αναθεώρησή του (1995) πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια.

Σε αυτό το διάστημα, οι προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως, οι νέες θεραπευτικές μέθοδοι, τα ιστορικά των αναγνωστών και αναγνωστριών που επικοινώνησαν γραπτώς μαζί της, και που ο αριθμός τους υπολογίζεται σε πολλές χιλιάδες, καθώς και η συνεχιζόμενη έρευνά της γύρω από την παιδική ηλικία, την οδήγησαν σε περαιτέρω διευκρινήσεις και αναθεωρήσεις των προηγούμενων απόψεών της, τις οποίες κατέγραψε και ανέλυσε στα βιβλία της.

ΠΗΓΗ:
https://www.newside.gr/2018/09/korifaia-psixologos-kakia-einai-emfiti-alla-didasketai-stin-paidiki-ilikia/#(accessed 5.10.18)