Post Natal Depression

Having a baby is usually a positive experience for mothers and fathers; society expects us to feel happy and fulfilled as we welcome a new life into our world. Yet parents have a major readjustment to deal with, these include the loss of independence, changes in financial status or security, and sometimes changes in relationships with those in different circumstances. Although you may feel prepared for these changes, having a baby can still be a shock for many people.

It is perfectly normal to feel emotional, vulnerable and sensitive after your baby is born. Some mothers may feel confused about their feelings – that they should be overjoyed and instantly fall in love with their baby. This is not always the case and there are understandable reasons why you may not feel like this. For example you may have had a difficult labour or a traumatic delivery which has left you feeling exhausted and possibly unfulfilled of the expectations you may have had. Don’t forget we are not taught how to be mothers; it is something we need to learn for ourselves, and at this time of our lives we sometimes need to be mothered ourselves.
Baby blues

Approximately one in two mothers experience baby blues after the birth of their child. These typically occur between three to five days after the birth. One theory is that they coincide with the hormonal changes that occur as the breast milk starts to come in. Other theories are that the baby blues are due to the ‘come down’ after the effects of endorphins, or that they are a sort of physical shock reaction after the upheaval of birth. You may feel weepy, irritable, have a low mood and feel that you lack confidence in caring for your baby. This is very normal and these feelings usually subside after a week or so. It is perfectly acceptable to have a good cry and to talk to someone about how you are feeling.
Postnatal depression

Postnatal depression is a recognized and treatable condition that affects approximately 15 – 20% of new mothers and 10% of fathers experience depression and or anxiety after the birth of their child. It can affect anyone irrespective of background. Although it can occur straight after the birth it often does not get acknowledged or recognised until later on. However, for some women it may come on later in the year – some women get depressed after a few months. The most common signs and symptoms of postnatal depression are low mood, anxiety, inability to look forward to anything, lack of motivation and extreme tiredness. Some mothers may not actually feel depressed but may feel far more anxious or agitated which is a common symptom of PND. They may not know what they are feeling anxious about and may experience panic attacks due to their anxiety. These feelings can be very frightening; however they are very normal and symptomatic of PND and will decrease and eventually disappear with recovery. Some mothers may be feeling overwhelmed by the responsibility of having a baby and may become anxious about the baby’s health and sometimes their own health.



Puerperal Psychosis

This is a totally different condition to postnatal depression. It affects approximately one in five hundred to a thousand new mothers and usually occurs within the first six weeks after birth. The mother may experience delusions, hallucinations and erratic behaviour; family members commonly notice these first. This condition is considered a medical emergency so it is very important for family members or friends to contact the woman’s GP if they are concerned. Usually this condition is treated in hospital, preferably in a mother and baby unit, where, if appropriate, the mother can have her baby with her.

As with all the conditions above there are a number of things that can be done to help. It is very important to contact your GP or health visitor to find out about the options and choices available. Remember that different options suit different people and their varying symptoms and circumstances.
The Health Visitor

Your health visitor can be extremely helpful in helping you acknowledge your depression and by getting treatment and support for your postnatal depression, initially by using a tool known as the Edinburgh Postnatal Depression Scale( EPDS) or a mood assessment tool. This is a questionnaire designed to focus solely on the mother not the baby. It is a self-report questionnaire that the mother fills in on her own while the health visitor is present. It should be used routinely with all new mothers, not just the women that health visitors think might be suffering from postnatal depression. It consists of ten short statements about how she has been feeling in the last seven days which the mother has to grade. It is usually used between six and eight weeks after the baby’s birth and gives the mother an opportunity to talk about her feelings. Some women may feel assessed or judged by this tool; however it should not be seen as threatening but as a useful tool to identify how she is feeling. Health visitors can offer support to mothers, for example by visiting them in their own home on a regular basis, so allowing them to talk about their feelings.

Some women may not feel comfortable talking to health professionals about their negative feelings and thoughts, and may mistakenly believe that that their child might be taken away from them if they do share how they are really feeling. This is not the case, health professionals are there to help.
Your GP

If you think you have postnatal depression, it is important to speak to your GP. For some women, just the consultation and the acknowledgement between the GP and the woman that there is a depressive illness, possibly mild, are enough and they may not require any other treatment. However, your GP may suggest anti-depressants which can be extremely useful in aiding recovery. Some women may be anxious about taking medication while breastfeeding; however there are some anti-depressants that are considered safe for use by breastfeeding mothers. It is important to discuss this with your GP.

Your GP may suggest counselling or a referral to the Community Mental Health team who should have expertise in this area. Postnatal depression support groups can also be extremely helpful as you will be with other mothers who are experiencing similar feelings. Your GP or health visitor should know of postnatal depression support groups in your area. These can help to reduce feelings of isolation as being aware that other women have had similar thoughts and feelings can be hugely reassuring.



Helping Yourself

Having postnatal depression can be frightening and distressing, sometimes you may feel like you are going mad and will never feel normal again. It is important to remember that with the right support and treatment you will recover and enjoy life again.
If possible try to rest as tiredness may make your symptoms worse. Don’t feel that you have to get the housework done first, you are more important.
Try to eat small regular meals especially if your appetite is poor. This helps to keep the blood sugar level constant which otherwise makes the depression and anxiety worse.
If feeling up to it, try to take some exercise. This doesn’t need to be as vigorous as a work out; a steady walk in the fresh air every day can do a lot to ease irritability and tension.
It may help to keep a diary of your feelings so you can look back and see your progress.
Don’t force yourself to do things you don’t want to do and try to avoid the things that cause extra stress.
Try to confide in someone you trust who won’t pass opinion or judge you.
SOURCE:
http://www.depressioncanbefun.com/Depression-Special-Articles/post_natal_depression/P3/(accessed 24.8.18)

Σεξουαλική Υγεία

Η σεξουαλική υγεία δεν είναι μόνο η απουσία ασθένειας, δυσλειτουργίας ή αναπηρίας.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι μια κατάσταση σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας, σε σχέση με τη σεξουαλικότητα.

Απαιτεί μια θετική και με σεβασμό προσέγγιση προς τη σεξουαλικότητα και τις σεξουαλικές σχέσεις, καθώς και τη δυνατότητα μιας ευχάριστης και ασφαλούς σεξουαλικής εμπειρίας, χωρίς εξαναγκασμό, διακρίσεις, βία.



Η σεξουαλική υγεία είναι σημαντική για την ευεξία κάθε ατόμου και η σεξουαλική απόλαυση αυξάνει την ποιότητα της ζωής σε οποιαδήποτε ηλικία, τόσο στο γενικό πληθυσμό όσο και σε ειδικούς πληθυσμούς, συμβάλλοντας έτσι άμεσα στην ψυχική υγεία.

Τα θέματα σεξουαλικής υγείας, και ιδιαίτερα οι σεξουαλικές δυσλειτουργίες αποτελούν τελευταία σημείο αυξανόμενου ενδιαφέροντος τόσο των Διεθνών Υπηρεσιών Υγείας όσο και του κοινού, διότι διαφαίνεται πως συνιστούν σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα. Για τον λόγο αυτό έχουν χαρακτηρισθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) ως μέγιστο πρόβλημα υγείας (major health concern).



Η αποκατάσταση της σεξουαλικής λειτουργίας μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και πολλών ατόμων με μείζονες ψυχιατρικές ή σωματικές διαταραχές. Επίσης, οι ψυχίατροι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλοί ψυχολογικοί, αλλά και φαρμακολογικοί παράγοντες προκαλούν σεξουαλική δυσλειτουργία και ότι η

παρενέργεια αυτή μπορεί να είναι μια σιωπηρή αιτία μη συμμόρφωσης στη θεραπεία.


Η ελαττωμένη σεξουαλική λειτουργικότητα θεωρείται πως επηρεάζει αρνητικά την πρόγνωση της νόσου, καθώς και την ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών.



Επιπλέον, η διάγνωση ενός σεξουαλικού προβλήματος μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό και στην πρωτογενή πρόληψη άλλων σοβαρών παθήσεων, π.χ. καρδιαγγειακών προβλημάτων.

Περίπου 1 στους 4 άνδρες ηλικίας 40 έως 69 ετών, με στυτική δυσλειτουργία, θα παρουσιάσουν καρδιαγγειακά προβλήματα σε διάστημα 12 χρόνων!

ΠΗΓΗ:

http://www.sexologia.gr/medical-issues/sexualhealth(accessed 24.8.18)

Το χαμηλό εισόδημα επηρεάζει αρνητικά τον ανθρώπινο εγκέφαλο

Οι πλουσιότεροι φαίνεται να έχουν διαφορές από τον εγκέφαλο των φτωχότερων



Το εισοδηματικό επίπεδο ενός ανθρώπου και ο εγκέφαλός του δεν είναι άσχετα πράγματα - και αυτό δεν αφορά μόνο ένα παιδάκι που μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια. Φαίνεται πως ακόμη και ο ενήλικος εγκέφαλος είναι ευαίσθητος και ευάλωτος στις αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.

Μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα για πρώτη φορά βρήκε ότι ακόμη και στη μέση ηλικία ο εγκέφαλος των πλουσιότερων εμφανίζει διαφορές από τον εγκέφαλο των φτωχότερων, όσον αφορά τόσο τον όγκο της φαιάς ουσίας, όσο και την οργάνωση των δικτύων του εγκεφάλου.

Όσοι βρίσκονται ψηλότερα στην εισοδηματική κλίμακα, τείνουν να έχουν περισσότερη φαιά εγκεφαλική ουσία και πιο αποτελεσματική οργάνωση των εγκεφαλικών δικτύων τους, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να διαθέτουν καλύτερη μνήμη και καλύτερη προστασία έναντι της άνοιας στην τρίτη ηλικία, σε σχέση με όσους έχουν χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο.


Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Ντάλας, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Γκάγκαν Γουίγκ της Σχολής Επιστημών της Συμπεριφοράς και του Εγκεφάλου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), μελέτησαν με λειτουργική μαγνητική απεικόνιση (fMRI) και άλλες μεθόδους τους εγκεφάλους 304 ανθρώπων ηλικίας 20 έως 89 ετών.

Οι ερευνητές συσχέτισαν τη δομή και ανατομία του εγκεφάλου με το εισοδηματικό, το μορφωτικό και εν γένει το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο καθενός. Διαπιστώθηκε ότι τα άτομα 35 έως 64 ετών που ανήκαν στο υψηλότερο επίπεδο της κλίμακας, είχαν περισσότερη φαιά ουσία και καλύτερη οργάνωση εγκεφαλικών δικτύων. Αντίθετα, οι φτωχότεροι είχαν λεπτότερη φαιά ουσία και λιγότερο οργανωμένα εγκεφαλικά δίκτυα. Αυτό μάλιστα ίσχυε ανεξάρτητα από το αν ένας ενήλικας στην παιδική ηλικία του είχε περάσει άνετη ή φτωχική ζωή.

Από την άλλη, δεν διαπιστώθηκε η ίδια συσχέτιση μεταξύ εισοδηματικού επιπέδου και εγκεφάλου για την μικρότερη ηλικιακή ομάδα (20-34 ετών), ούτε για την μεγαλύτερη (άνω των 64 ετών). Αυτό είναι ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες, σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως ότι οι πιο υγιείς από τους φτωχούς έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσουν μετά τα 65 ή ότι όταν οι άνθρωποι φθάσουν στα 70 και στα 80 τους, οι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες είναι πια λιγότερο σημαντικοί για την υγεία του εγκεφάλου τους σε σχέση με τη βιολογική διαδικασία της γήρανσης.

Τα νέα ευρήματα έρχονται να προστεθούν σε αυτά προηγούμενων μελετών, που δείχνουν ότι η έλλειψη εισοδήματος μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη σκέψη, τη μνήμη και άλλες νοητικές λειτουργίες, καθώς επίσης να ευνοήσει την εκδήλωση νευροεκφυλιστικών και άλλων παθήσεων. Αυτό αποδίδεται στις συνέπειες των οικονομικών στερήσεων στη διάρκεια κυρίως της μέσης ηλικίας.

Οι άνθρωποι με χαμηλότερα αμειβόμενες δουλειές ή -ακόμη χειρότερα- οι άνεργοι ή οι υποαπασχολούμενοι συχνά έχουν μικρότερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, τρώνε φαγητό χειρότερης ποιότητας, μένουν σε γειτονιές με περισσότερη ρύπανση, έχουν λιγότερα πνευματικά ερεθίσματα κ.α. Επιπλέον, και μόνο το ότι βρίσκονται στο κάτω μέρος της «σκάλας», συνήθως τους δημιουργεί ψυχολογικό στρες. Εξαιτίας όλων αυτών, ολοένα περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν πλέον ότι η χρόνια φτώχεια επιδρά αρνητικά στον εγκέφαλο.

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/health-fitness/article/?aid=980754(accessed 19.8.18)

Υποχονδρια.

Υποχονδρια. Υπάρχει ασυνείδητη ψυχική αιτιολογία.

Η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην κατανόηση των αιτίων οι οποίες προκάλεσαν τα υποχονδριακά συμπτώματα. Επίσης διευκολύνει στην ανάδυση απωθημένων συναισθημάτων ή μπερδεμένων σκέψεων τα οποία σχετίζονται με τους φόβους δήθεν υπάρχουσας ή επικείμενης αρρώστιας. Δεν υπάρχει καμμία οργανική βάση στην υποχονδρία αλλά παρόλαυτά το άτομο ταλαιπωρείται με συχνές επισκέψεις σε γιατρούς ανάλογα με το που μεταθέτει τις ψυχολογικές αιτίες. Οι αιτίες ειναι καθαρά ασυνείδητες αλλα το άτομο σπανίως καταλαβαίνει οτι πάσχει ψυχικά. Η άρνησή του το οδηγεί στο να ζήσει όλη του τη ζωη με αυτα τα συμπτωματα. Στο τελος βέβαια έρχεται η αρρώστια γιατι κάποτε θα έρθει σε όλους μας μικρότερη η μεγαλύτερη ξαφνική ή όχι, δεν εχει σημασία. Ο υποχονδριακός κάποτε θα δικαιωθεί. Η διαφορά ειναι οτι οσο ζούσε, ηταν σωματικά υγιής και απλως δεν δέχτηκε οτι το προβλημα ηταν ψυχολογικό.



Μπορεί ο υποχόνδριος για παράδειγμα να επισκέπτεται παθολόγο, γαστρεντερολόγο, ενδοκρινολόγο, ιατρεία που ειδικεύονται στις κεφαλαλγίες, νοσοκομεία αφροδίσιων νοσημάτων, κτλ. Αν ποτε μπει σε ψυχοθεραπεία σιγά σιγά τα συμπτώματα υποχωρούν καί το άτομο εστιάζει την προσοχή του στις βαθύτερες ψυχολογικές καί συναισθηματικές ανάγκες τις οποίες για διάφορους λόγους είχε βάλει στο περιθώριο. Οι λόγοι που αυτες οι αιτίες μπαίνουν στο περιθώριο αφορούν κυρίως την αίσθηση οτι το άτομο δεν θα μπορέσει να τις αντέξει εάν τις φέρει στην επιφάνεια. Φοβάται οτι θα κλονιστεί το «εγω» του. Ετσι προτιμά να μην τις μάθει ποτε.

ΠΗΓΗ:

http://www.psychotherapy.net.gr/ypochondria(accessed 19.8.18)

This Popular Way To Make Friends Does NOT Work

The study’s results were the exact reverse of what many people expect.



Status symbols like Rolex watches and Prada handbags repel potential friends, new research finds.

It is the exact reverse of what many expect.


People assume that status symbols will make them look more socially attractive to others.

In fact, people are more friendly towards those wearing neutral or low status items, like those from Walmart.

Dr Stephen Garcia, who led the study, said:


“Often times we think that status symbols — whether a luxury car like a BMW, a brand name purse like Prada, or an expensive watch like Rolex — will make us look more socially attractive to others.

However, our research suggests that these status signals actually make us look less socially attractive, not more.”

In one experiment the researchers carried out, people chose between wearing a t-shirt with “Walmart” printed on it or “Saks Fifth Avenue”.


Fully 76% of people chose to wear the higher status Saks t-shirt, assuming it would be more socially attractive.


However, when they were evaluated as a potential friend by a group, 64% of people preferred the person wearing the Walmart t-shirt.

Dr Kimberlee Weaver Livnat, study co-author, said:



“At a societal level, we may be wasting billions of dollars on expensive status symbols that ultimately keep others from wanting to associate with us.

And to the extent that close friendships are important to well-being, we may be inadvertently hurting ourselves.”

Status symbols are not always bad, said Dr Patricia Chen, study co-author:


“Our findings right now only apply to the formation of new friendships.

Status symbols may very well be beneficial at other times and in other settings, such as when trying to establish new business contacts.”

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2018/08/make-friends-does-not-work.php(accessed 19.8.18)

Το ότι «ακούμε φωνές» σημαίνει ότι είμαστε ψυχικά ασθενείς;

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι μόνο οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο «ακούνε φωνές». Η αλήθεια είναι ότι μόνο ένα μέρος των ανθρώπων που «ακούνε φωνές» είναι ψυχικά ασθενείς. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι που παίρνουν συγκεκριμένα είδη ναρκωτικών ή έχουν ιστορικό υπερβολικής χρήσης αλκοόλ, μπορούν επίσης να αρχίσουν να ακούνε φωνές. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ακούνε φωνές, οι οποίοι δεν έχουν ιστορικό ασθένειας, ούτε καταναλώνουν ναρκωτικά ή αλκοόλ. Σε ορισμένες περιπτώσεις συγκεκριμένα είδη σωματικών ασθενειών ή η γήρανση μπορούν να γίνουν η αιτία κάποιοι άνθρωποι να «ακούνε φωνές» (Tien, 1991).

Δικαιολογημένα, η συχνή σύνδεση που γίνεται μεταξύ της εμπειρίας του να «ακούει κάποιος φωνές» και της ψυχικής νόσου σημαίνει ότι μερικοί άνθρωποι θα είναι απρόθυμοι να μιλήσουν για τις «φωνές» τους σε ένα γιατρό ή ακόμη και σε κοντινούς τους ανθρώπους.

Οι τρεις φάσεις της εμπειρίας του να ακούς φωνές

Για πολλούς ανθρώπους η αρχή αυτού που ονομάζουμε «ακούω φωνές» μπορεί κυριολεκτικά να είναι μία τρομακτική εμπειρία, γι’ αυτό κάποιοι ερευνητές την ονομάζουν φάση ξαφνιάσματος. Μόλις το άτομο που ακούει τις φωνές ξεπεράσει το σοκ αυτό, το επόμενο στάδιο είναι να προσπαθήσει να δώσει νόημα στις φωνές, και αυτή είναι η φάση αντιμετώπισης ή οργάνωσης. Η φάση αντιμετώπισης είναι μία δύσκολη περίοδος, κατά την οποία το άτομο που ακούει τις φωνές ίσως θελήσει να αποδράσει ή να αρνηθεί τις φωνές με κάποιο τρόπο. Σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να πάρει μήνες ή χρόνια μέχρι να αναγνωρίσουν την ύπαρξη των φωνών.

Η επόμενη φάση είναι η φάση σταθεροποίησης. Αυτή είναι η περίοδος που το άτομο που ακούει φωνές προσαρμόζει αυτή του την εμπειρία στην καθημερινή ζωή του, μπορεί να επιλέξει τι θέλει να κάνει, αντί του να υπακούει τις φωνές. Αναφορές ανθρώπων που ακούν φωνές προτείνουν πως η πρώιμη αποδοχή της ύπαρξης των φωνών είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς την αντιμετώπισή τους (Romme & Escher, 1993: pp 17-20).

Φάση Ξαφνιάσματος Οι φωνές συχνά ξεκινούν από ένα σοβαρό ψυχικό τραύμα, σε μία περίοδο μεγάλων δεινών, όταν η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αντέξεις. Σ’ αυτή την περίοδο οι φωνές βιώνονται συχνά ως επιθετικές και αρνητικές, και οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και μπερδεμένοι. Οι φωνές μερικές φορές προκαλούν τέτοιο χάος ή απαιτούν τόση πολλή προσοχή που παρεμβαίνουν σοβαρά στις ζωές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τις καθημερινές τους δραστηριότητες και με τις σχέσεις τους. Σ’ αυτή τη φάση οι άνθρωποι χρειάζονται καθησύχαση και κάποια θεραπεία για το άγχος.

Φάση οργάνωσης Όταν το αρχικό άγχος και η σύγχυση έχουν μειωθεί ή έχουν σταδιακά ανασταλεί, τότε το άτομο μπορεί να επικεντρωθεί στην οργάνωση των φωνών και της σχέσης του με αυτές. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, λεπτομερής προσοχή θα πρέπει να δοθεί σε θέματα όπως:
Η ανάλυση της πιθανής σημαντικότητας των φωνών για το άτομο που τις ακούει σε σχέση με το παρελθόν και το παρόν. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω της διερεύνησης της προσωπικής ιστορίας του ατόμου.
Το νόημα των φωνών στην καθημερινή ζωή του ατόμου. Η επιρροή της στάσης της οικογένειας απέναντι στις φωνές.
Τα συνοδά συμπτώματα διάσχισης και απώθησης συναισθημάτων.
Οι συγκεκριμένες περιστάσεις στις οποίες ακούγονται οι φωνές.
Τι έχουν να πουν οι φωνές, ποια είναι η φύση οποιουδήποτε εναύσματος και ποιες οι αντιλήψεις που συνοδεύουν τις φωνές.
Προσοχή πρέπει να δοθεί στην κοινωνική θέση του ατόμου και το βαθμό ανεξαρτησίας του/της.
Οι απαραίτητες κοινωνικές παροχές.
Οι διαθέσιμες ευκαιρίες να αναπτύξει και να παρουσιάσει το άτομο μια ολοκληρωμένη ταυτότητα ως ένας άνθρωπος που ακούει φωνές.

Φάση σταθεροποίησης Σ’ αυτή τη φάση η εστίαση βρίσκεται πρωταρχικά στη διεύρυνση της γνώσης και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας μέσω της χρήσης διάφορων θεραπευτικών τεχνικών. Αυτή είναι η περίοδος που οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να μαθαίνουν να ζουν σε ισορροπία με τις φωνές τους, αφού τις βλέπουν ως τμήμα τους. Η σχέση με τις φωνές είναι πιο λογική, οι φωνές έχουν τώρα πιο θετική επιρροή και είναι λιγότερο ελεγκτικές, ενώ τα άτομα μπορούν να επιλέξουν να ακολουθήσουν τη συμβουλή τους, εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν. Σ’ αυτή τη φάση οι άνθρωποι είναι λιγότερο αγχωμένοι για τις φωνές τους.

Πλαίσια αναφοράς / Συστήματα πεποιθήσεων

Τα πλαίσια αναφοράς ή συστήματα πεποιθήσεων αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο το κάθε άτομο εξηγεί την εμπειρία του. Η αναζήτηση ερμηνείας συνήθως συμβαίνει στο στάδιο της οργάνωσης. Αποτελεί σημαντικό μέρος του «χτισίματος» μιας σχέσης με τα φαινόμενα που έχουν πλέον γίνει μέρος της ζωής του ατόμου.

Οι πιο αποτελεσματικές μορφές αντιμετώπισης έχουν αναπτυχθεί από το εξελισσόμενο πλαίσιο αναφοράς των ατόμων αυτών σχετικά με την εμπειρία τους. Τα πλαίσια αναφοράς επηρεάζουν σημαντικά την ικανότητα αντιμετώπισης της εμπειρίας, και μπορεί να είναι δύσκολη η μετάβαση στο να αισθάνεται κανείς άνετα με την εμπειρία αυτή χωρίς ένα τέτοιο πλαίσιο αναφοράς.

Όταν κάποιος ακούει φωνές για πρώτη φορά συνήθως ψάχνει για κάποια εξήγηση, ένα τρόπο να δώσει νόημα στην εμπειρία αυτή, τόσο για τον ίδιο του τον εαυτό όσο και για τους άλλους ανθρώπους. Αυτό αποτελεί μία προσπάθεια να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει στον ίδιο, με το να εξηγεί στον εαυτό του το νόημα της εμπειρίας του. Οι άνθρωποι έχουν διάφορες ερμηνείες για την πηγή της εμπειρίας τους. Η έρευνα των Romme & Escher σε ανθρώπους που ακούν φωνές έδειξε ότι από τα άτομα που ρωτήθηκαν
76 θεωρούσαν τις φωνές θεούς ή πνεύματα
30 ερμήνευαν τις φωνές ως ένα καλοπροαίρετο καθοδηγητή
45 θεωρούσαν το γεγονός ότι άκουγαν φωνές ως ένα εξαιρετικό δώρο
48 αναγνώριζαν στη φωνή που άκουγαν ως τη φωνή ενός ατόμου που γνώριζαν από την καθημερινή τους ζωή

Η αντιμετώπιση της εμπειρίας μοιάζει να συνεπάγεται το να φτάσει κανείς σε μία γαλήνια προσαρμογή και αποδοχή της εμπειρίας ως μέρος του ατόμου. Κάθε εμπειρία είναι μοναδική για το άτομο και τα πλαίσια αναφοράς είναι κι αυτά ξεχωριστά, ακόμα κι αν ανήκουν σε κάποιο αποδεκτό σύστημα αξιών, όπως οι πνευματικές ή οι θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Συχνά δεν είναι βοηθητικό να λειτουργεί κανείς με ένα πλαίσιο αναφοράς, το οποίο καθιστά αδύνατη την απόκτηση ελέγχου πάνω στην εμπειρία. Μ’ αυτό τον τρόπο, για παράδειγμα, η εξήγηση που προσφέρεται από τη βιολογική ψυχιατρική μερικές φορές δεν είναι βοηθητική για άτομα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την εμπειρία τους, επειδή τοποθετεί τα φαινόμενα εκτός του ελέγχου τους.

Όσον αφορά τους επαγγελματίες, για να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη στη θεραπευτική σχέση είναι απαραίτητο να είναι ειλικρινείς για τα δικά τους πιστεύω και, ενώ μπορεί να μη μοιράζονται τις ίδιες ιδέες σε προσωπικό επίπεδο, εξακολουθεί να είναι δυνατόν να αναζητήσουν λύσεις, οι οποίες ίσως είναι κατάλληλες για την αντιμετώπιση μιας δεδομένης κατάστασης.



Πώς αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τις φωνές

Το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις «φωνές» εξαρτάται από πολλά πράγματα:
Την ηλικία στην οποία άρχισαν να ακούν «φωνές»
Τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες ξεκίνησαν οι «φωνές»
Από πού φαίνεται να προέρχονται οι «φωνές»
Τι λένε οι «φωνές»
Πώς ακούγονται οι «φωνές» και σε ποια ένταση
Αν στους ανθρώπους αρέσουν ή δεν αρέσουν οι «φωνές»
Αν οι «φωνές» μοιάζουν να παρεμβαίνουν στη σκέψη ή στη συμπεριφορά του ατόμου
Αν οι άνθρωποι αισθάνονται πως οι «φωνές» κυριαρχούν επάνω τους
Αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για τις «φωνές» εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτά που πιστεύουν γι’ αυτές (Chadwick, Birchwood, & Trower, 1996).

Κάποιοι άνθρωποι είχαν φωνές από την παιδική τους ηλικία, έχοντας ξεκινήσει ίσως ως «φανταστικοί φίλοι», ενώ για άλλους οι φωνές ξεκίνησαν αργότερα, στα εφηβικά χρόνια ή στην αρχή της ενήλικης ζωής. Γενικά, η λιγότερο πιθανή εμπειρία είναι να αρχίσουν οι άνθρωποι να ακούνε φωνές στη μέση ηλικία (45-65).

Είναι συνηθισμένο να μη θυμούνται οι άνθρωποι απαραιτήτως τις ακριβείς περιστάσεις κάτω από τις οποίες ξεκίνησαν οι φωνές, αλλά η έρευνα δείχνει ότι 75 % των ατόμων που ακούνε φωνές συχνά είχαν βιώσει κάποιο σημαντικό και τραυματικό γεγονός ή γεγονότα στη ζωή τους. Σε αυτά τα γεγονότα περιλαμβάνονται η πρώιμη απώλεια των γονέων ή κοντινών προσώπων και σωματικό και/ή συναισθηματικό σοκ από κάποια κακοποίηση ή κακομεταχείριση, στην οποία πολύ συχνά περιλαμβάνεται σεξουαλική κακοποίηση.

Πληροφόρηση

Η συγκέντρωση πληροφοριών για την εμπειρία του να «ακούει κάποιος φωνές» μέσω ανάγνωσης άρθρων και βιβλίων μπορεί να βοηθήσει τα άτομα που ακούνε «φωνές» να αποφασίσουν αν θα ήταν χρήσιμο να το πουν σε κάποιον άλλο, όπως σε ένα σύντροφο, συγγενή, στενό φίλο, σε κάποιον που τους παρέχει φροντίδα ή σε κάποιον επαγγελματία. Το να μιλήσεις με κάποιον που ξέρει για τις «φωνές» μπορεί επίσης να σε βοηθήσει να αποφασίσεις τι να κάνεις. Τα περισσότερα άτομα που ακούν «φωνές» αισθάνονται πως όσα περισσότερα μπορούν να μάθουν και να πουν για τις «φωνές», ειδικά με άτομα που έχουν κάποια κατανόηση, τόσο καλύτερα είναι συνήθως για τους ίδιους.

Συμβουλευτική για τις φωνές

Παραδοσιακά, η μόνη απάντηση που έχει να προσφέρει η ψυχιατρική στους ανθρώπους που ακούνε φωνές είναι τα φάρμακα, αλλά αυτή η τάση έχει αρχίσει να αλλάζει τελευταία. Έχει αναγνωριστεί από τη Βρετανική Ψυχολογική Εταιρία (2000) πως οι θεραπείες μέσω ομιλίας μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την εμπειρία τους.

ΠΗΓΗ:

http://www.hearingvoices.gr/index.php/2012-07-18-09-34-04/2012-07-18-09-34-49/item/38#illness?(accessed 14.8.18)

Μπλε Φάλαινα… το παιχνίδι χωρίς επιστροφή!

Ανά διαστήματα, τόσο οι ειδικοί όσο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τονίζουμε την επικινδυνότητα στην οποία μπορεί να εκτεθεί ένα ανήλικο παιδί μέσω της χρήσης του διαδικτύου. Αυτή τη φορά, ο κίνδυνος φορά το πέπλο του «παιχνιδιού» και έπαθλό του είναι η ίδια η ζωή αυτού που δέχεται να παίξει. Και όπως λέει ο δημιουργός του… «επιστροφή δεν υπάρχει!»

Το παιχνίδι ονομάζεται «Μπλε Φάλαινα» και πρωτοεμφανίστηκε ως είδηση στα ρωσικά δελτία ειδήσεων τον Νοέμβριο του 2016. Αφορά ένα διαδικτυακό παιχνίδι που απευθύνεται κυρίως σε έφηβους και διαρκεί 50 μέρες. Εντός αυτών των ημερών, ο παίχτης καλείται να κάνει διάφορες δοκιμασίες, άκρως επικίνδυνες για την υγεία του, που του ορίζει ο διαχειριστής, όπως παρακολούθηση ταινίας τρόμου ή να χαράξει στο χέρι του μια φάλαινα. Για κάθε δοκιμασία που ολοκληρώνει ο παίχτης υποχρεώνεται να στέλνει αποδεικτικό υλικό (φωτογραφίες ή βίντεο) στο διαχειριστή έτσι ώστε να του δοθεί η επόμενη αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας. Οι δοκιμασίες έχουν εξελικτικό χαρακτήρα, από μερικώς επικίνδυνες, μέχρι την τελευταία που είναι η αυτοκτονία.

Η πρόκληση της «Μπλε Φάλαινας» είναι δημιούργημα του 21χρονου Philipp Budeikin, ρωσικής καταγωγής που σήμερα βρίσκεται στην φυλακή για υποκίνηση τουλάχιστον 16 αυτοκτονιών, κατηγορίες τις οποίες ομολόγησε χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Αντιθέτως, ο Philipp χαρακτήρισε τα θύματά του «απόβλητα της κοινωνίας» και ότι μέσω του παιχνιδιού που εμπνεύστηκε, «καθαρίζει την κοινωνία». Το θανάσιμο αυτό παιχνίδι μπορεί να ξεκίνησε στην Ρωσία, αλλά «διαχειριστές» το συνεχίζουν σε πολλές χώρες, προσδίδοντάς του ένα παγκόσμιο ύφος. Από την λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει και η Ελλάδα, με ένα καταγεγραμμένο περιστατικό, 15χρονου κοριτσιού από την Κατερίνη που παροτρυνόταν από διαδικτυακό της φίλο να χαράξει τα πόδια της και να πάρει μια «χούφτα χάπια» για να «δώσει τέλος στα προβλήματά της» .

Το παιχνίδι φαίνεται να στοχεύει έφηβους, αποκομμένους από τον κοινωνικό τους περίγυρο, που αποζητούν την κατανόηση και την επικοινωνία, πράγμα που ο διαχειριστής προσφέρει με σκοπό να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Αυτό επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ο Philipp λαμβάνει μέχρι και σήμερα ερωτικές επιστολές στις φυλακές, Kresty στην Αγία Πετρούπολη, από κορίτσια που «έπαιζαν» μαζί του. Το αξιοσημείωτο της περίπτωσης του νεαρού Ρώσου, είναι ότι και ο ίδιος ως νέος ήταν απομονωμένος, χωρίς καμία σημαντική σχέση στην ζωή του, μαρτυρία που ειπώθηκε από τον Anton Breido, ανώτερο αξιωματικό της υπόθεσης. Επομένως όταν του δόθηκε «έλεγχος» σε ζωές άλλων, «κρυμμένος» πίσω από μια οθόνη, ένιωσε δυνατός και πανίσχυρος χειραγωγώντας έτσι, ελεύθερα, τα θύματα του.

Πράγματι το φαινόμενο έχει λάβει εξαιρετικά επικίνδυνες διαστάσεις και καλείται ο κάθε γονιός να μην μένει στην άγνοια του και σε περίπτωση που υποπτευθεί κάτι παρόμοιο, να προβαίνει σε καταγγελία στην Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος πριν να είναι ήδη αργά.

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/psychichealth/view/%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5-%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE(accessed 14.8.18)

Νηπιαγωγείο: Τι Αλλαγές Θα Φέρει Στην Ζωή Του Παιδιού Μας;

Η είσοδος στο σχολείο είναι ένα γεγονός γεμάτο δυσκολίες, γιατί αντιπροσωπεύει μία από τις σημαντικότερες αλλαγές στον τρόπο ζωής των παιδιών. Για τα περισσότερα παιδιά, η φοίτηση στο σχολείο αποτελεί την πρώτη τους εμπειρία παρατεταμένης απομάκρυνσης από το σπίτι. Για πολλές ώρες, κάθε εργάσιμης ημέρας, το παιδί απομακρύνεται από τις γνώριμές του και βολικές συνήθειες του σπιτιού, από έναν τρόπο ζωής όλο παιχνίδι και με μία στοργική μητέρα γύρω του, πάντα διαθέσιμη, για να βρεθεί σε ένα καθεστώς γεμάτο πειθαρχεία, όπου το παιδί δεν έχει καμία πρόσβαση και καμία δυνατότητα προσφυγής στην μητρική προστασία και συμπαράσταση.

Το παιδί από τον 7ο κιόλας μήνα της ζωής του, αναπτύσσει έναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα του. Το φαινόμενο αυτό λέγεται προσκόλληση του παιδιού στο μητρικό πρόσωπο και αργότερα αναπτύσσει πρόσθετες προσκολλήσεις, κυρίως προς τα πρόσωπα που έχει στενή επαφή και αλληλεπίδραση μαζί τους. Απόρροια της προσκόλλησης αυτής είναι ότι το παιδί νιώθει το λεγόμενο Άγχος του Αποχωρισμού, φοβάται κι ανησυχεί δηλαδή μήπως η μητέρα του το εγκαταλείψει και φύγει. Το άγχος αυτό κορυφώνεται μεταξύ του 13ου και του 18ου μήνα. Η υπερνίκηση του άγχους του αποχωρισμού είναι ένα ορόσημο στην πορεία του ατόμου προς την συναισθηματική ωριμότητα.

Από το 3ο έτος και έπειτα, τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν το άγχος του αποχωρισμού και, χωρίς διαμαρτυρίες, μπορούν να βρεθούν μακριά από την μητέρα τους και με άγνωστα πρόσωπα. Δυστυχώς όμως, μερικά παιδιά συνεχίζουν να βιώνουν έντονο άγχος αποχωρισμού και πέραν του 3ου έτους, σε μεγαλύτερες ηλικίες, οπότε ενδεχομένως να συναντήσουμε άγχος σε παιδιά που τους ζητείται να πάνε στον Παιδικό Σταθμό ή αργότερα στο Νηπιαγωγείο. Γενικά πρέπει τα παιδιά να έχουν κλείσει τα 3 χρόνια για να μπορούν να νιώθουν ασφαλή σε άγνωστα μέρη, με άγνωστα πρόσωπα.

Το παιδί με την είσοδό του στο σχολείο, μεταφέρεται από ένα σχετικά «κλειστό» σύστημα, όπου οι κανόνες και οι απαιτήσεις του είναι λίγο έως πολύ προβλέψιμες και γνωστές, σε ένα σύστημα «ανοιχτό», όπου η ζωή, τις πρώτες τουλάχιστον εβδομάδες είναι γεμάτη από απροσδόκητα, απρόβλεπτα και ίσως μερικές φορές δυσάρεστα γεγονότα. Το παιδί πρέπει να δεχτεί τους κανόνες και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός κόσμου με άγνωστα πρόσωπα και οργανωμένο πρόγραμμα.

Η σχολική ζωή προβάλλει στο παιδί απαιτήσεις – ιδιαίτερα όσον αφορά στην συγκέντρωση της προσοχής του, την ικανότητα να κάθεται στην θέση του ήσυχο και να εργάζεται ως την ολοκλήρωση του έργου που κάθε φορά αναλαμβάνει – οι οποίες του είναι ουσιαστικά πρωτόγνωρες.

Υπάρχουν ακόμη κάποια προσωπικά ζητήματα του παιδιού, όπως είναι η χρήση της τουαλέτας, τα οποία πρέπει να εκτελεστούν σε ένα επίπεδο λιγότερο ιδιωτικό από αυτόν που έχει συνηθίσει (το να σηκώσει το χέρι του για να ζητήσει την άδεια να πάει στην τουαλέτα μπορεί να προκαλέσει στο παιδί αγωνία κι αμηχανία, κυρίως όταν η εκπαίδευσή του σε αυτό το θέμα έχει γίνει πρόσφατα).

Πρέπει ακόμη να μάθει να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά, που το καθένα έχει τις δικές του απόψεις, με παιδιά που δεν συμμερίζονται πάντα την δική του γνώμη και δεν λαμβάνουν υπόψη τα δικά του συναισθήματα. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα παιδί που δεν έχει αδέλφια, ή δεν ήταν εφικτό να έχει κοινωνική επαφή με άλλα παιδιά της ηλικίας του, είναι αρκετά πιο δύσκολο να μάθει να μοιράζεται πράγματα ή να συμπεριφέρεται και να συνεργάζεται σωστά μέσα στην ομάδα.

Έτσι αρχίζοντας τον παιδικό σταθμό (κι αργότερα το σχολείο) το παιδί αποκτά την κοινωνική του ταυτότητα, φεύγοντας από την αποκλειστικότητα της οικογένειας, αφού ξαφνικά βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που είναι ίσος μεταξύ ίσων. Οι παιδαγωγοί δεν εμπλέκονται συναισθηματικά με το κάθε παιδί (όπως οι γονείς με τα δικά τους), δεν έχουν προσωπικές προσδοκίες, οπότε το κάθε παιδί μαθαίνει να διεκδικεί την θέση του στην ομάδα και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Επομένως αυτή η μετάβαση αρχικά δυσκολεύει το παιδί και κυρίως όταν αυτό έχει μάθει να κατακτά χωρίς κόπο και εύκολα από τους γονείς ότι επιζητά ή όταν υπάρχουν επιβαρυντικοί παράγοντες και αλλαγές στην ζωή του παιδιού όπως ένα νέο μωρό, αρρώστια στην οικογένεια, διαζύγιο, κτλ.

ΠΗΓΗ:

https://www.skepsy.gr/index.php/el/articles/136-2012-08-29-13-50-57(accessed 11.8.18)

Η διαδρομή της εξόδου από την κρίση πανικού…

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο που είχε το εξής τίτλο: «Κρίση πανικού - Η αρρώστια του αιώνα!»…..αμέσως άρχισα να γελάω...ναι να γελάω! γιατί η κρίση πανικού ΔΕΝ είναι αρρώστια!!!!

Όσοι διαβάζεται αυτό το κείμενο, σίγουρα θα με περάσετε για τρελή… ή καλύτερα για κάποιο άτομο που δεν το έχει ζήσει!! Κι όμως… έχω βιώσει την κρίση πανικού με πολύ άσχημο τρόπο…

Οι μόνες λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτή την κατάσταση που βιώνει ένα άτομο με κρίσεις πανικού, είναι «ζωντανός- νεκρός».. έτσι ένιωθα και εγώ επί χρόνια.. χρόνια που ενώ θα έπρεπε να ζω την απόλυτη ελευθερία, να γεμίζω εμπειρίες, να ζω στιγμές, να χτίζω το μέλλον μου, εγώ ζούσα μέσα στον φόβο αναμένοντας την επόμενη κρίση… αναμένοντας τον επόμενο «θάνατο», γιατί έτσι το έβλεπα…. Όσοι ζουν αυτή την κατάσταση μπορούν να καταλάβουν το γιατί...!

Έτσι λοιπόν περνούσαν οι μέρες, οι ώρες ,τα λεπτά.. Έβλεπα γύρω μου ανθρώπους να περπατούν ανέμελοι στο δρόμο, να στέκονται σε ουρές, να μπαίνουν στριμωχτά σε λεωφορεία και ξέρετε κάτι? Δεν πάθαιναν τίποτα!! Εγώ και μόνο στην ιδέα πάθαινα ταχυπαλμία, ρίγος και με έλουζε κρύος ιδρώτας…

Μέσα σ’ όλα αυτά άρχισα να χάνω παρέες, φίλους, βόλτες, σχέσεις, στιγμές, όνειρα… έπαψα να ΖΩ!!! Από ένα κοινωνικό άτομο, που δεν έμενε σπίτι καθόλου.. βρέθηκα μοναχική και σπιτόγατος!!!

Η λογική και τα σημάδια γύρω μου, μου έδειχναν ότι είναι μονόδρομος όλο αυτό και ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου θα πρέπει να ζω έτσι. Κι όμως δεν ήθελα να το αποδεχθώ, δεν ήθελα να είμαι νεκρή σε μια ζωή που έχει να μου δώσει τόσα πολλά…

Αποφάσισα λοιπόν να ψάξω για μια πιθανή λύση.. για να είμαι ειλικρινής δεν πίστευα ότι υπάρχει λύση, απλά έδινα μάταιες ελπίδες στον καταρρακωμένο εαυτό μου!

Με μια μικρή έρευνα είπα να δοκιμάσω να πάω σε Ψυχολόγο… πιο πολύ για να φύγω από την ανιαρή και ανούσια καθημερινότητα μου…. Μιλώντας με την ψυχολόγο κατάλαβα ότι θέλω να ζήσω! Και αυτή τη φορά ήθελα να πάρω πίσω ότι μου στέρησε αυτός ο τυφώνας που πέρασε από την ζωή μου και γκρέμισε τα πάντα..

Ξεκίνησα λοιπόν έναν αγώνα.. έναν αγώνα που δεν ήξερα που θα οδηγήσει και ούτε πιο θα είναι το αποτέλεσμα, μα ήθελα να το παλέψω! Ήθελα να ξεφύγω από τα συντρίμμια που απέμειναν από την ζωή που κάποτε είχα…Και έτσι έγινε…

Ήταν ένας αγώνας δύσκολος.. χωρίς γονείς, φίλους, συγγενείς πλάι μου…είχα όμως ένα «χέρι» που με κρατούσε σφικτά κάθ’ όλη την διάρκεια… με εμψύχωνε, αγκάλιαζε τις αποτυχίες μου και επιβράβευε τα κατορθώματα μου … την ψυχολόγο μου! Είναι ένας αγώνας που δεν χωράει εγωισμούς, δεν χωράει πείσματα.. επιλέγεις σύμμαχο και απλά προχωράς…

Η διαδρομή ήταν άλλοτε δύσκολη, άλλοτε εύκολη… άλλοτε γκρίνιαζα ότι κουραζόμουν και άλλοτε πανηγύριζα τις επιτυχημένες προσπάθειες μου…Μέσα σ’ αυτή τη μάχη βρήκα τον χαμένο εαυτό μου, τον έμαθα, τον αγάπησα και έμαθα να τον σέβομαι και τον καταλαβαίνω…βρήκα και την χαμένη δύναμη μου, άρχισα να ονειρεύομαι ξανά και να ελπίζω…κι ας έχανα κάποιες φορές, κι ας λύγιζα, συνέχιζα…

Δεν άργησαν να αχνοφαίνονται τα σημαιάκια του τερματισμού και σύντομα πέρασα την γραμμή που άφηνε πίσω μου όλα τα κακά που έζησα και βίωσα τόσα χρόνια!! Εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι «πάει, πέρασε!» δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη στιγμή… περνάς τον τερματισμό και νιώθεις νικητής που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο παγκοσμίως!!

‘όσες εμπειρίες και στιγμές στερήθηκα από όλη αυτή την δοκιμασία, τα εισέπραξα διπλάσια και τριπλάσια από αυτόν τον αγώνα… κέρδιζα πράγματα από το πρώτο λεπτό που στεκόμουν εκεί στην αφετηρία και ετοιμαζόμουν για την μεγάλη μάχη….

Σήμερα δηλώνω «υγιής», με μικρές, χαζές φοβίες που ξέμειναν για να μου θυμίζουν τι πέρασα…να μου θυμίζουν πως η πιο επώδυνη και ψυχοφθόρα κατάσταση που κάποτε βίωνα, είχε να μου διδάξει πράγματα που δεν μπόρεσα να μάθω από την ίδια μου την ζωή!!

Εγώ, που κάποτε φοβόμουν και την σκιά μου, τώρα ΖΩ την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό… απολαμβάνω την βόλτα μου… την καθημερινότητα μου και όταν οι παλιοί μου «φίλοι-φόβοι» μου χτυπήσουν την πόρτα, ξέρω πια πώς να τους πω ότι «ΛΕΙΠΩ!» γιατί τώρα ζω!!!

ΠΗΓΗ:

https://www.skepsy.gr/index.php/el/articles/142-2014-04-25-08-38-56(accessed 11.8.18)

A Surprising Remedy For All Personality Disorders

One in ten people are affected by personality disorders.



Time can slowly remedy personality disorders, even without treatment, research shows.

Psychologists and psychiatrists had long thought that people with personality disorders cannot change.


Personality was thought to be like eye colour or height — very difficult to change.

But, personality disorders can improve, the study of 240 people over 4 years found — even without any kind of treatment (although treatment can help).

Professor Mark F. Lenzenweger, who led the study, said:


“Although the disorders are common, with 1 in 10 people affected, the good news is that we now know the disorders can change with time.”

Common personality disorders include borderline personality disorder, antisocial personality disorder and narcissistic personality disorder.


Borderline personality disorder involves a history of unstable relationships, possible substance misuse and self-destructive behaviour.


People with antisocial personality disorder have no regard for other people’s feelings or judgments and see themselves as free of society’s rules and standards.

Those with a narcissistic personality disorder have a disregard for others and grandiose sense of their own importance.

Although treatments were not specifically tested in this study, there are now specialised approaches for personality disorders.

Other personality disorders include:
Histrionic personality disorder.
Obsessive-compulsive personality disorder.
Avoidant personality disorder.

The conclusions come from a study that followed 250 people over four years.

They were examined for features of personality disorders at three time points.

The results showed that over time the features of personality disorders reduce, by an average of 1.4 per year.

People who did get treatment for their personality disorder during the study also saw an increased improvement in their symptoms.


The study’s authors conclude that:


“… [personality disorder] features show considerable variability across individuals over time.

This fine-grained analysis of individual growth trajectories provides compelling evidence of change in PD [personality disorder] features over time and does not support the assumption that PD features are traitlike, enduring, and stable over time.”

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2018/08/remedy-personality-disorders.php(accessed 11.8.18)

Σεξουαλικός Προσανατολισμός

Ο Σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια πτυχή των 2 φύλων που προκύπτει από την προγεννητική σεξουαλική διαφοροποίηση του εγκεφάλου.

Η Σεξουαλική συμπεριφορά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πώς αυτή η διαδικασία της βιολογικής διαφοροποίησης προχωρά, με κεντρικούς παράγοντες τα γονίδια, τις σεξουαλικές ορμόνες και τα συστήματα του εγκεφάλου που επηρεάζονται.

Η βιολογική προοπτική για τον σεξουαλικό προσανατολισμό έρχεται ίσως σε αντίθεση με τις άλλες πεποιθήσεις, οι οποίες παρέμειναν σιωπηλές σχετικά με την προέλευση της ετεροφυλοφιλίας, ενώ αποδίδουν την ομοφυλοφιλία στη δυναμική της οικογένειας, στην εκπαίδευση, στην πρόωρη σεξουαλική εμπειρία, ή στην ελεύθερη επιλογή. Χωρίς, φυσικά, να μπορεί να αποκλειστεί όλα αυτά να παίζουν ρόλο.



Παρά τις διαφορετικές και αντικρουόμενες ερμηνείες για τους μηχανισμούς που οδηγούν στον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό, σήμερα, η απόλυτη επιστημονική βεβαιότητα είναι ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ασθένεια.



Ίσως, αυτή η βεβαιότητα να φαντάζει κοινότοπη, όμως, εκτός του ότι επιτεύχθηκε με μεγάλες προσπάθειες, προάγει ένα σημαντικό συμπερασμό:

αφού η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια, δε μπορεί και δε χρειάζεται να θεραπευτεί.

Η δεοντολογική απαγόρευση στη θεραπεία δεν πρέπει να ληφθεί όμως ως φρένο στην επιστημονική έρευνα των μηχανισμών που ελέγχουν το σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων.

Η μελέτη της επιστημονικής αλήθειας μπορεί να αποβάλει απεχθείς καταδιώξεις καθώς και προκαταλήψεις.



«Όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές έχουν αίτια και λόγους, ανεξάρτητα από το αν η συμπεριφορά καθορίζεται ως φυσιολογική ή όχι.

Η ομοφυλοφιλία γίνεται καλύτερα αντιληπτή ως ένα τελικό κοινό μονοπάτι σεξουαλικής δραστηριότητας, που παρουσιάζει πολλές διαφορετικές πηγές, μερικές συγκρουόμενες, μερικές μη συγκρουόμενες και αρκετές όπου μονάχα υποθέσεις είναι δυνατές»

Βαϊδάκης Ν. Η Σεξουαλική Συμπεριφορά του Ανθρώπου. Κεφ. 5ο, σελ.177. Εκδ. ΒΗΤΑ, 2005



Η ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας: από την παιδική ηλικία και την εφηβεία έως την ενήλικη ζωή



Ο συνδυασμός των χρωμοσωμάτων δεν είναι αρκετός, από μόνος του, για να προσδιορίσει τη σεξουαλική συμπεριφορά ενός ατόμου ως αντρική ή ως γυναικεία.

Για να καταστεί δυνατή η προσέγγιση αυτού του θέματος επινοήθηκαν πολλά χρόνια πριν η έννοια της ταυτότητας και του ρόλου του φύλου.



Με τον όρο «ταυτότητα φύλου» εννοούμε το να αισθάνεται κανείς ως άνδρας ή ως γυναίκα και με τον όρο «ρόλος του φύλου» εννοούμε πώς αυτό εκφράζεται προς τα έξω, προς τους άλλους.

Από την παιδική ταυτότητα του φύλου μεσολαβεί μια λανθάνουσα περίοδος μέχρι την εφηβεία, που αποτελεί το μεγάλο σταθμό της σεξουαλικότητας.

Συνεπώς η νεανική ταυτότητα φύλου, η εφηβική σεξουαλικότητα και η εφηβική μορφολογία του σώματος συμβάλλουν, κάτω από συνεχείς περιβαλλοντικές επιδράσεις, ώστε να φθάσει κανείς στην τελική έκφραση της ταυτότητας και του ρόλου του φύλου.

Φαίνεται ότι η ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας είναι πολυπαραγοντική και διαχρονική, αρχίζει από την ενδομήτρια ζωή και συνεχίζεται μετά τη γέννηση, όπως γίνεται και με την ανάπτυξη του σώματος μας.

Από τους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες, η κοινωνική μάθηση παίζει σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και ενίσχυση μιας συμπεριφοράς που καθορίζεται από βιολογικούς παράγοντες.



Πολλές είναι οι θεωρίες που έχουν προσπαθήσει, από πάρα πολλά χρόνια, να μελετήσουν το σεξουαλικό προσανατολισμό και να εξηγήσουν τη σεξουαλική συμπεριφορά.

Έτσι υπάρχουν μη βιολογικές θεωρίες, όπως οι ψυχαναλυτικές, οι θεωρίες της συμπεριφοράς και της κοινωνικής προσαρμογής, αυτή των πρώιμων σεξουαλικών εμπειριών, οι θεωρίες της κοινωνικής μάθησης (κοινωνικός κονστρουξιονισμός).

Ανάμεσα στις βιολογικές ερμηνείες ξεχωρίζουν η γονιδιακή υπόθεση, οι ορμονικοί παράγοντες, μελέτες σχετικές με την ανατομία του σώματος, την ανατομία του εγκεφάλου και διαφόρων λειτουργιών του εγκεφάλου.

Τέλος, υπάρχουν γνωσιακές μελέτες που στηρίζονται σε διάφορες θεωρίες (ανοσοβιολογική θεωρία κ.ά.).



Σίγουρο είναι πως όλες αυτές οι θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί μέσα από πολλές μελέτες, συμβάλλουν στη διερεύνηση των μηχανισμών που ελέγχουν τη σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων και, ταυτόχρονα, στην κατανόηση της ανάπτυξης της σεξουαλικής ταυτότητας και του ρόλου του φύλου, τα οποία αποτελούν κεντρικό κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου.

ΠΗΓΗ:

http://www.sexologia.gr/medical-issues/item/78-sexual-behavior(accessed 5.8.18)

Εγωισμός vs Παθολογικός Ναρκισσισμός

Ο "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" δεν εχει πάρει αγαπη. Το "εγώ" του ειναι πληγωμένο. Η μαμά του/της ικανοποιούσε δικές της ανάγκες και χρησιμοποιούσε το παιδί. Αυτό δεν φαίνεται πάντα με την πρώτη ματιά. Εκεί δημιουργείται παθολογικός ναρκισσισμος ακριβώς επειδη το εγώ εχει προσβληθεί. Έχει βαλει μεσα του την αίσθηση οτι δεν μπορεί να "καθρεπτισθεί" επαρκώς. Ο εγωισμός ως πρώτη, βασική αίσθηση, είναι απαραίτητος γιατί δείχνει οτι το άτομο μπορεί να επικοινωνήσει τις ανάγκες του χωρίς να ζητάει από τον άλλο τα πάντα. Κακό καθρέπτισμα όμως δημιουργεί την αίσθηση της χαμηλής αξίας, του δεν αξίζω, και μετά ο άνθρωπος προσπαθεί να το υπέραναπληρώσει όπως λέμε δηλαδή αποκτά αίσθηση μεγαλείου, κάνει ή σκέφτεται πράγματα μεγαλεπίβολα, νομίζει οτι αξίζει περισσότερο απο τις δυνατότητές του, υποτιμά τους άλλους για να μπορεί να πιστεύει οτι είναι καλύτερος κτλ. Ολα αυτά δημιουργούνται από το μη φροντισμένο εγω(ισμό). Συγκεκριμένα δημιουργούνται στον πρώτο χρόνο. Γι' αυτό λέμε οτι πρέπει η φιγούρα που φροντίζει το μωρό να ειναι μία, να είναι αυτή μόνο που εχει επαφή με το μωρό στον πρώτο χρόνο και να χαϊδεύει το μωρό για να αρχίσει σιγα σιγά να δημιουργείται η αίσθηση του "από εδώ αρχίζω κι εκεί τελειώνω".

ΠΗΓΗ:

http://www.psychotherapy.net.gr/ttest/egoismos-vs-pathologikos-narkissismos(accessed 5.8.18)

Να αντέχεις να χάνεις

“Ποιος πήρε το τυρί μου;” Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για την απώλεια και, μάλιστα, για το πώς η απώλεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε ευκαιρία. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως όλες οι αλλαγές, ακόμη και οι θετικές, εμπεριέχουν πένθος, όπως και ότι όλες οι απώλειες απαιτούν αλλαγή.
Πότε τα βάφουμε μαύρα

Το πένθος προκύπτει ως αντίδραση στην αλλαγή μιας γνωστής σε εμάς κατάστασης. Μπορεί να πρόκειται για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, για έναν αποχωρισμό, για τη φθορά της υγείας ή την απώλεια εργασίας, ακόμη και για το πέρασμα από τη μια αναπτυξιακή φάση στην επόμενη, σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, το σύστημά μας βιώνει πλήγμα. Ο οργανισμός μας τείνει να αντιδρά, ίσως, γιατί οι μηχανισμοί επιβίωσης τον ειδοποιούν πως υπάρχει η πιθανότητα να μην είναι πια ασφαλής. Αυτό που συμβαίνει με τις αλλαγές, είναι πως μας υποχρεώνουν να ξανα-ανακαλύψουμε τον κόσμο, αλλά και να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας μέσα σε αυτόν. Έχοντας στο μυαλό μου τις τυπικές μαυροφορεμένες γιαγιάδες των ελληνικών χωριών, πάντα πίστευα πως το πένθος χαρακτηρίζεται από μια παθητική στάση. Μολονότι, βέβαια, πολλές από τις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας δεν τις επιλέγουμε, οι θεραπευόμενοι μου απέδειξαν πως το πένθος είναι μια άκρως ενεργητική διαδικασία: περιλαμβάνει τόσο τις εσωτερικές διεργασίες που ενεργοποιούνται από την αλλαγή, όσο και τη δράση, τις πράξεις που πραγματοποιεί ο πενθών, προκειμένου να ξαναχτίσει τη ζωή του από την αρχή. Δυστυχώς, στις μέρες μας είναι σα να παραγνωρίζεται η αξία του πένθους, σα να μην επιτρέπεται ο πόνος και η φθορά, και οι ιεροτελεστίες που από ψυχολογικής άποψης θα μας έδιναν την ευκαιρία να εξοικειωθούμε με τις νέες καταστάσεις, τείνουν να εξαφανιστούν.
Η επόμενη πίστα

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ως τέτοιος, ακόμη και ο τρόπος που αντιμετωπίζει την απώλεια θα είναι σα δαχτυλικό αποτύπωμα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποια αναγνωρίσιμα στάδια, όπως η άρνηση, ο θυμός, η θλίψη, η διαπραγμάτευση και, τέλος, η αποδοχή. Σύμφωνα με παλαιότερους θεωρητικούς, ο πενθών με τον καιρό περνάει από το ένα στάδιο στο άλλο, πάντα με πισωγυρίσματα. Μολονότι τα τελευταία χρόνια έχει αμφισβητηθεί η θεωρία των σταδίων, όλοι συμφωνούν πως το πένθος, τουλάχιστον μετά από θάνατο αγαπημένου προσώπου, το κουβαλάμε για πάντα και πως η ένταση δεν αλλάζει. Με το χρόνο, ωστόσο, και τις διεργασίες, αλλάζει η συχνότητα και η διάρκεια των κυμάτων θλίψης.
Γιατί σε εμένα;

Όταν βιώνουμε μια απώλεια, η νέα κατάσταση απαιτεί χρόνο και ενέργεια. Χρειάζεται να δείξουμε σεβασμό απέναντι στους ρυθμούς του οργανισμού μας. Για να αλλάξει το πένθος, χρειάζεται πρώτα από όλα να το αναγνωρίσουμε και να το βιώσουμε. Χρειάζεται να ξαναμάθουμε τον κόσμο, να ξαναμάθουμε και εμάς τους ίδιους. Χρειάζονται οι άλλοι, μιας και η σχέση, ακόμη κι όταν δεν μπορεί να θεραπεύσει, μαλακώνει τον πόνο και τη θλίψη. Κάποιοι λένε πως το πένθος είναι σαν τον ήλιο, το χρειαζόμαστε, αλλά αν το κοιτάξουμε επίμονα στα μάτια, μπορεί και να μας τυφλώσει. Χρειάζεται, επομένως, όταν είμαστε σχετικά έτοιμοι, να ξαναβγούμε στη ζωή.
Στάσου πλάι μου

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που πενθεί; Η μαγική λέξη εδώ είναι η “παρουσία”. Παρουσία σημαίνει να είμαστε συναισθηματικά παρόντες σε κάποιον που πονά, να του δείχνουμε το νοιάξιμο με το να τον ακούμε ενεργητικά, να δεχόμαστε την υποκειμενική του πραγματικότητα. Σημαίνει να μη διακόπτουμε για κανένα λόγο την έκφραση του πόνου του, αντίθετα, να του δίνουμε χώρο να τον ξεδιπλώσει. Με το να παρηγορούμε, για παράδειγμα, μια γυναίκα που μόλις απέβαλε, λέγοντάς της πως είναι νέα και έχει όλο το χρόνο να κάνει παιδιά, ουσιαστικά παραγνωρίζουμε το πένθος για τα χαμένα της όνειρα. Με το να αρνούμαστε να ακούσουμε τον πόνο μιας μάνας, τα παιδιά της οποίας έφυγαν από το σπίτι για σπουδές ή μιας έφηβης που μόλις χώρισε, λέγοντάς τους πως αυτή είναι η φυσιολογική ροή της ζωής, είναι σα να τις καταδικάζουμε στην απομόνωση. Παρουσία, όμως, σημαίνει και να βοηθάμε τον πενθούντα στα πρακτικά προβλήματα της ζωής. Αν κάποιος πρέπει να πάει για χημειοθεραπείες, σίγουρα θα αισθανθεί καλύτερα, αν έχει έναν φίλο παρέα να οδηγήσει στην επιστροφή. Δε θα ξεχάσω ποτέ την εμπειρία μου, όταν μετά από ένα ατύχημα στο οποίο έσπασα ένα σπόνδυλο, καθηλώθηκα για μεγάλο διάστημα στο κρεβάτι. Εξεπλάγην κι εγώ η ίδια με το πόσο ανακουφιστικό ήταν το ότι μπορούσα να ζητήσω στους δικούς μου ανθρώπους, συγγενείς και φίλους, ό,τι χρειαζόμουν, από την πάπια ως και να μου φέρουν βιβλία ή λουλούδια.
Και μετά τι;

Αν δεχτούμε την παραπάνω συνθήκη, πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, άλλους το πένθος μπορεί να τους τσακίσει σαν κλαδάκια, κι άλλους να τους βοηθήσει, δίνοντάς τους μια σπρωξιά να αναπτυχθούν. Σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχική ανθεκτικότητα του ατόμου, αλλά και η ύπαρξη ή η έλλειψη επαρκούς υποστηρικτικού πλαισίου. Πώς μπορεί όμως η απώλεια να μας ωφελήσει; Αντιδρώντας στην αλλαγή, αναγκαζόμαστε να ανακατασκευάσουμε το νόημα της ζωής. Χάνοντας όσα θεωρούσαμε ως δεδομένα, τον σύντροφο, την καριέρα, την υγεία, την οικονομική μας άνεση, ακόμη και τα όνειρά μας για το μέλλον, αναγκαζόμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τι έχει πράγματι σημασία στη ζωή μας, στο «εδώ και τώρα», με έναν τρόπο ωριμάζουμε και ενδέχεται και να ανθίσουμε. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φράση μιας θεραπευόμενης που είχε χάσει την μητέρα της σε πολύ μικρή ηλικία. Στην τελευταία μας συνεδρία, μου εξομολογήθηκε με σοβαρότητα: “Διαπιστώνω, τελικά, πως χειρότερο κι από τον ίδιο το θάνατο είναι να χάνει κανείς τον εαυτό του”. Μερικές φορές, λοιπόν, ίσως χρειάζεται να χάσουμε το “τυρί” μας, για να βρούμε εμάς τους ίδιους.

ΠΗΓΗ:

https://www.e-psychology.gr/depression-bipolar-disorder-grief/3222-na-antexeis-na-xaneis.html(accessed 3.8.18)

Underestimating the power of gratitude – recipients of thank-you letters are more touched than we expect

We’ve all been there: feeling so grateful to a friend or colleague that we hatch the idea of sending them a thank-you message. But then we worry about how to phrase it. And then we figure it probably won’t mean much to them anyway; if anything it could all be a bit awkward. So we don’t bother.

Does this sound familiar? According to a pair of US psychologists, a common failure of perspective means that a lot of us underestimate the positive impact on others (and ourselves) of expressing gratitude, meaning that we miss out on a simple way to improve our social relations and wellbeing. Based on their series of experiments in Psychological Science, Amit Kumar at the University of Texas at Austin and Nicholas Epley at Booth School of Business at the University of Chicago conclude that “expressing gratitude might not buy everything, but it may buy more than people seem to expect”.



The research involved hundreds of participants, some recruited to take part at the psych lab and others online via Amazon’s Mechanical Turk survey website. The format through some of the experiments was broadly similar. Participants were asked to write a letter of thanks via email to someone who had touched their life in a meaningful way, including expressing what the person had done and how it had affected their life.

Across these experiments, the participants were asked to make various predictions about how the recipient would feel and perceive them. Meanwhile, the researchers made contact with the recipients to find out how they actually felt and what they actually thought.

The senders of the thank-you letters consistently underestimated how positive the recipients felt about receiving the letters and how surprised they were by the content. The senders also overestimated how awkward the recipients felt; and they underestimated how warm, and especially how competent, the recipients perceived them to be. Age and gender made no difference to the pattern of findings.

Other experiments showed that these same misjudgments affect our willingness to write thank-you messages. For instance, participants who felt less competent about writing a message of gratitude were less willing to send one; and, logically enough, participants were least willing to send thank-you messages to recipients who they felt would benefit the least.

Kumar and Epley believe that this asymmetry between the perspective of the potential expresser of gratitude and the recipient means that we often refrain from a “powerful act of civility” that would benefit both parties.

A similar dynamic could also play out in other situations. “If people engaging in prosocial actions are more concerned about competence than those benefiting from them, then our experimental results should be just one example of a broader tendency,” the researchers said.

A methodological limitation is that the researchers were unable to reach all letter recipients and it’s possible those less impressed by the thank-you note were less willing to take part in the research. However, the available data don’t back this up – for instance, the mis-predictions of the expressers of gratitude were just as great in the experiments in which more recipients took part (therefore reducing the risk that only happy recipients had participated).

These are intriguing findings that complement other work by Epley and colleagues showing how our fear of awkwardness can lead us to misjudge what is in our own best interests, such as underestimating how much we will enjoy interacting with strangers.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2018/07/18/underestimating-the-power-of-gratitude-recipients-of-thank-you-letters-are-more-touched-than-we-expect/(accessed 3.8.18)