Η ελλειμματική προσοχή στα παιδιά

Κάποια παιδιά με υπερκινητική διαταραχή ενοχλούν τα άλλα και έτσι καταλήγουν να μην έχουν φίλους.


Μόνο 1%-2% των παιδιών έχουν γνήσια Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ακόμα και με βάση την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία –η οποία χρησιμοποιεί περισσότερο ελαστικά κριτήρια– τα ποσοστά των παιδιών με ΔΕΠΥ φτάνουν στο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Παρά το ότι έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά συχνή διαταραχή συμπεριφοράς στα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας, πολύ μικρό ποσοστό αναγνωρίζεται ότι την έχει.

Για να αναγνωριστεί ότι ένα παιδί έχει ΔΕΠΥ πρέπει να εμφανίζει απροσεξία, υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα, να παρουσιάζει τα προβλήματα σε δύο διαφορετικά περιβάλλοντα (στο σπίτι και στο σχολείο) και βέβαια να εξεταστεί από ειδικό γιατρό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντως, πρόκειται για νευροβιολογικό πρόβλημα το οποίο οι δύσκολες οικογενειακές, σχολικές ή άλλες συνθήκες μπορούν να επιβαρύνουν όχι όμως και να το προκαλέσουν. «Ενα παιδί με ΔΕΠΥ που μεγαλώνει σε χαοτικό περιβάλλον θα έχει και άλλα προβλήματα. Αλλά ο τρόπος ανατροφής του δεν ευθύνεται για τη ΔΕΠΥ» λέει η κ. Αναστασία Κουμούλα διευθύντρια στην παιδοψυχιατρική κλινική του Σισμανόγλειου νοσοκομείου.

Για την εμφάνιση της διαταραχής υπάρχει βιολογικό υπόστρωμα και η κληρονομικότητα θεωρείται από τους βασικούς παράγοντες. Επίσης, η προωρότητα, η αποκόλληση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, κάποιοι τραυματισμοί θεωρείται ότι μπορεί να σχετίζονται.

Ενα παιδί που έχει ΔΕΠΥ, δεν έχει κακή συμπεριφορά, δεν είναι άτακτο ή κακομαθημένο, ένας κακός μαθητής που αντιμιλά και δεν σέβεται τη δασκάλα του. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να σταματήσουν να κινούνται ή να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους. Δεν αντέχουν να περιμένουν τη σειρά τους. «Θυμώνουν περισσότερο, έχουν χαμηλή ανοχή στη ματαίωση. Πολύ συχνά αντιμιλάνε “άσε με”, “παράτα με ήσυχο”», εξηγεί η παιδοψυχίατρος. Προσθέτει ότι η ΔΕΠΥ συχνά φέρνει και άλλα προβλήματα γιατί το σχολικό περιβάλλον ή πολύ περισσότερο τα άλλα παιδιά δεν ανέχονται ένα παιδί που προκαλεί προβλήματα. «Πολλά παιδιά με υπερκινητική διαταραχή ενοχλούν τα άλλα παιδιά και έτσι καταλήγουν να μην έχουν φίλους. Υπάρχουν όμως κάποια που παρά το γεγονός ότι είναι υπερκινητικά έχουν κοινωνικές δεξιότητες αποκτούν εύκολα φίλους και αυτό βοηθάει» εξηγεί η γιατρός. Είναι επίσης επιρρεπή σε προβλήματα διαγωγής όπως το να κλέβουν ή να επιτίθενται σε ζώα. Στην εφηβεία έχουν την τάση να καπνίζουν και να πίνουν και στη συνέχεια τους είναι πολύ δύσκολο να απαρνηθούν τις κακές αυτές συνήθειες.

Ενα παιδί με ΔΕΠΥ θα γίνει ένας ενήλικας με ΔΕΠΥ εφόσον η διαταραχή δεν θεραπεύεται, ωστόσο εφόσον ακολουθήσει ένα ειδικό συμπεριφορικό πρόγραμμα οι δυσλειτουργίες και τα προβλήματα συμπεριφοράς βελτιώνονται πάρα πολύ. «Με την πάροδο του χρόνου με φροντίδα και παρακολούθηση, τα συμπτώματα βελτιώνονται πάρα πολύ και τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται καλύτερα την καθημερινότητά τους. Ως ενήλικοι η διαταραχή δεν “φαίνεται” μόνο οι ίδιοι μπορεί να συνεχίσουν να έχουν μια ανησυχία μέσα τους» λέει στην «Κ» η κ. Κουμούλα

Αν δεν ακολουθήσουν καμία θεραπεία, «στην ενήλικη ζωή τα συμπτώματα υποχωρούν. Δεν θα δείτε δηλαδή έναν ενήλικα να σκαρφαλώνει συνέχεια όπως κάνει ένα παιδί» λέει η κ. Κουμούλα και άρα δεν είναι ίσως άμεσα ορατό ότι έχει κάποια διαταραχή. «Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται βοήθεια η οποία θα μπορούσε να βελτιώσει πολύ τη ζωή τους» συμπληρώνει.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/915459/article/ygeia/ygeia---epikairothta/h-elleimmatikh-prosoxh-sta-paidia(accessed 25.6.17)