My wife prefers her vibrator to sex with me

She says she’s too tired to make love, then masturbates in secret. How can I break this cycle?
‘Our sex life has been drifting away for the last couple of years.’ (Posed by model) Photograph: Getty Images / Guardian Design



My wife and I are in our early 50s – both divorcees who married three years ago. Our sex life has been drifting away for the last couple of years. Regularly, my wife indicates that she is too tired or stressed for sex – but I know that she uses her vibrator when I’m not around, despite telling me she doesn’t. When she has an orgasm, I know that she will then be even less interested in sex for another couple of days, and the cycle goes on.

Your wife’s self-pleasuring is not necessarily having a detrimental effect on your joint sex life. It is very common for people in a relationship to engage in secret masturbation, and for tired, stressed people to prefer this to partner love-making as an easy and comforting alternative.

First, to address the underlying problems, support your wife in an effort to reduce her stress-load generally. You might also take steps to simplify your lovemaking style, especially the demands made on her. Perhaps she has not been sufficiently communicative regarding what she needs. Could you find a way to bring all of this up in a non-confrontational way? For example: “Please help me to understand what would make our love-making soothing and comforting for you, rather than something that adds to your stress.”

Do also find moments during lovemaking to use the vibrator she enjoys so much; this will help to bridge the gap between her auto-eroticism and her passion for you.

SOURCE:

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2017/jan/29/my-wife-prefers-her-vibrator-to-sex-with-me?utm_source=esp&utm_medium=Email&utm_campaign=GU+Today+main+NEW+H+categories&utm_term=210824&subid=1612830&CMP=EMCNEWEML6619I2(accessed 30.1.17)

A little discussed effect of therapy: it changes your personality

Imagine the arrival of some high-tech brain device for treating mental health problems. It’s effective for many, but there’s an important side-effect. It changes your personality. Alarm ensues as campaigners warn that users risk being altered fundamentally for years to come. Now replay this scenario but replace the neuro-gizmo with good old-fashioned psychotherapy, and realise this: we’re talking fact, not fiction. A new meta-analysis in Psychological Bulletin has looked at 207 psychotherapy and related studies published between 1959 and 2013, involving over 20,000 participants, with measures of personality taken repeatedly over time. The analysis has found that just a few weeks of therapy is associated with significant and long-lasting changes in clients’ personalities, especially reductions in the trait of Neuroticism and increases in Extraversion.



Talk of personality change can sound unsettling because we think of our personalities as reflecting our essential “me-ness”. But from a wellbeing perspective, the trait changes uncovered by this new research are welcome and may even underlie the benefits of therapy. Neuroticism or emotional instability is an especially important risk factor for future poor mental and physical health, and meanwhile high scorers on Extraversion are known to be happier on average and more optimistic.

The authors of the new research, Brent Roberts at the University of Illinois, Urbana-Champaign, and his colleagues, also report that personality change appeared to occur remarkably quickly. Roughly four or more weeks of therapy was enough to induce meaningful change. In fact, beyond eight weeks, more therapy was not associated with greater personality change. Therapy-related changes to trait Neuroticism were especially significant – a few weeks of therapy led to about half the amount of increase in emotional stability that you would typically expect to see someone exhibit over an entire lifetime (as a general trend, most of us slowly but surely become more emotionally stable as we get older).

Roberts and his team were particularly interested in whether the therapy-related personality changes they uncovered simply reflected an effect of mood or a genuine change in traits. Consistent with the idea that these were true trait changes, they found that personality change was larger in participants in treatment groups compared with those in control conditions, and that changes were found to last over the course of years without fading.

The researchers also uncovered a small number of “non-clinical” trials that involved healthy participants undertaking cognitive training and other interventions rather than psychotherapy, and that measured personality over time. Here too there was evidence of significant personality change, again arguing against the idea that the effects of psychotherapy on personality merely reflect a return to a non-depressed mood or to one’s natural personality pre-illness. However, Roberts and his team cautioned there were only a few of these non-clinical trials and they tended to be conducted over short time scales, so the question of whether psychotherapy is transforming a client’s personality or “remaking” it to an earlier state remains open for now.

Other details to emerge from the analysis: extent of observed personality change was about the same for different kinds of therapy, for instance be that CBT or psychodynamic (though hospitalisation was associated with the least amount of change); clients diagnosed with depression or personality disorders exhibited the greatest personality change compared with other conditions; and the size of the effects were the same across gender and age. This last finding concerning age is especially intriguing. As the researchers said, it appears to support “the plasticity principle that personality is an open system and amenable to change” through the lifespan.

There are some notable limitations to the new analysis, especially the fact that the studies under review almost entirely relied on clients’ ratings of their own personalities (though the fact that not all traits changed positively in response to therapy argues against a general effect on self-presentation or personality-related self-esteem). The research also leaves unanswered a big question for the future: just how is psychotherapy enacting these personality trait changes?

Cautions noted, this important paper shines a welcome light on a little discussed consequence of psychotherapy, and it feeds into a broader movement in clinical psychology that is recognising the important role of personality in mental health. In the near future we may see the development of therapeutic interventions that more deliberately target personality trait changes, rather than these changes being a kind of side-effect. The research also speaks to an ongoing debate in personality science about just how much personality changes, with the new findings arguing against the idea that change can only ever occur slowly.

“Personality traits are not only robust predictors of important life outcomes, but also appear amenable to intervention,” Roberts and his team concluded. “This fact opens the door to a new era of research that more strongly links personality and clinical psychology, and other groups, such as educational psychologists and economists, who are interested in changing people and their behaviours in order to help them with their lives.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2017/01/19/a-little-discussed-effect-of-therapy-it-changes-your-personality/(accessed 30.1.17)

10+1​ Οφέλη της Αγκαλιάς

«Δώσε μου μια αγκαλιά!» Πόσες φορές αλήθεια, νιώσατε την ανάγκη για μία αγκαλιά; Μία αγκαλιά που θα φωλιάσετε μέσα της και θα σας πάρει μακριά την ένταση, θα σας ηρεμήσει, θα σας χαλαρώσει, θα σας κάνει να νιώσετε ασφάλεια και σιγουριά; Είναι τυχαίο που ακόμα και τα μωρά μόλις βρεθούν στην αγκαλιά της μητέρας τους ηρεμούν και σταματάνε να κλαίνε;

Ποιο είναι το μαγικό μυστικό λοιπόν που μία αγκαλιά μπορεί να προσφέρει;

Έχει φανεί μέσα από αρκετές έρευνες πως η αγκαλιά μπορεί να έχει θετική επίδραση πάνω μας, καθώς μπορεί να μας βοηθήσει όχι μόνο να έχουμε πιο θετικό συναίσθημα και καλύτερη ψυχολογία όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και καλύτερη σωματική υγεία, εφόσον μπορεί να λειτουργήσει ως «φάρμακο» για αρκετούς ανθρώπους. Ναι, μία μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που δίνεται χωρίς πολλή σκέψη αλλά απλόχερα και αυθόρμητα, μπορεί να μας φτιάξει όχι μόνο την μέρα αλλά και τη σχέση μας με το σύντροφο, τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους μας!

Πως μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά η αγκαλιά στο πνεύμα, στην ψυχή και στο σώμα μας;
1. Απομακρύνει το στρες: Όταν η αγκαλιά δίνεται αυθόρμητα, πολλές φορές καταπραΰνει και διώχνει ή περιορίζει τουλάχιστον το άγχος, κυρίως στις γυναίκες – ίσως γι αυτό να την επιζητούν και περισσότερο, καθώς μειώνει την υπεύθυνη ορμόνη για το στρες, την κορτιζόλη. Πιο σωστά, θα λέγαμε πως η αγκαλιά, όπως και το άγγιγμα μέσω της αίσθησης της αφής, μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες της ζωής, καθώς νιώθουμε πως δεν είμαστε μόνοι! Αυτή η μαγική αγκαλιά μας κάνει δυνατούς και ίσως πιο αποφασιστικούς. Ο κόμπος στο στομάχι μας λύνεται, οι πεταλούδες «πάνε στη φωλιά τους» και εμείς πιο ήρεμοι και εφοδιασμένοι μπορούμε να κατακτήσουμε τους στόχους μας!

Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και ερευνητές διαφόρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Αμερικής λέγοντας πως «μία αγκαλιά βοηθάει τους ανθρώπους να ηρεμήσουν, να νιώσουν ασφαλείς και να αποβάλλουν την ένταση και το στρες». Κυρίως όταν η αγκαλιά προέρχεται από ένα δικό μας άτομο που νιώθουμε πιο οικεία και έχουμε θετικά συναισθήματα. Παρόλα αυτά όμως, κάποιες φορές σε πολύ δύσκολες και έντονες στιγμές, ακόμα και η αγκαλιά κάποιου ξένου που νιώθουμε πως δίνεται χωρίς υστεροβουλία, μπορεί και πάλι να μας βοηθήσει…

2. Διώχνει τη μοναξιά: «Πάρε με αγκαλιά! Νιώθω τόσο μόνος/η!» Αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να δώσει μία αγκαλιά σε στιγμές μοναξιάς που νιώθουμε πιο ευάλωτοι και αδύναμοι; Πόσο μπορεί να μας «γεμίσει» και να μας δώσει κουράγιο εφόσον νιώθουμε πως υπάρχει εκεί έξω μια ζεστή αγκαλιά που μπορεί να πάρει μακριά τις μοναχικές μας ώρες; Μήπως έτυχε να παρατηρήσετε πόσο χαίρεται ο παππούς ή η γιαγιά (και ας μην είναι τα δικά μας παππούδια) όταν τους χαρίσετε μία μεγάλη και ζεστή αγκαλιά; Πόσο λάμπει το πρόσωπό τους, πως μοιάζουν με μικρά παιδιά που τους χάρισαν το καλύτερο παιγνίδι; Στα παραπάνω συμπεράσματα καταλήγουν και έρευνες από το Πανεπιστήμιο του Ohio, υποστηρίζοντας πως όσο μεγαλώνουμε και νιώθουμε την υγεία μας – σωματική, πνευματική και ψυχική να γίνεται όλο και πιο εύθραυστη, τόσο πιο πολύ ανάγκη έχουμε από μία αγκαλιά, καθώς το γεγονός ότι μπορεί να μείνουμε μόνοι και αβοήθητοι, μας αυξάνει τα επίπεδα τους στρες και ρίχνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Όταν αγκαλιαζόμαστε με έναν άλλον άνθρωπο, νιώθουμε ότι έχουμε μία πιο ουσιαστική και κοντινή σχέση, ότι δεν είμαστε και τόσο μόνοι, με αποτέλεσμα να νιώθουμε περισσότερο δυνατοί να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας…

3. Πηγή χαράς και ευτυχίας: Οι έρευνες επίσης έδειξαν πως η αγκαλιά βοηθάει στην παραγωγή και άλλων ορμονών, όπως η ωκυτοκίνη, η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη, που με τη σειρά τους έχει αποδειχτεί πως κάνουν πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα τα παιδιά. Όπως αναφέρει και ο Σουηδός επικεφαλής ψυχοθερπευτής-ερευνητής δρ Γιαν Άστρεμ: «Η θετική συναισθηματική εμπειρία της αγκαλιάς ενεργοποιεί διάφορες βιοχημικές και ψυχολογικές αντιδράσεις, όπου μειώνονται οι ορμόνες του στρες και αυξάνονται οι ορμόνες της ευεξίας…», όπως η ωκυτοκίνη. Η ντοπαμίνη ή «ορμόνη της ευτυχίας» όπως λέγεται, ενεργοποιείται επίσης μέσα από την επαφή και την αγκαλιά, επηρεάζοντας τον οργανισμό μας θετικά και ανεβάζοντας την ψυχική μας διάθεση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν το φυσικό αντικαταθλιπτικό του οργανισμού μας, εφόσον υψηλά επίπεδα ντοπαμίνης μας κάνουν πιο χαρούμενους, αυξάνοντας ακόμα και την ερωτική μας επιθυμία, ενώ αντίθετα, χαμηλά επίπεδα μπορεί όχι μόνο να επηρεάσουν αρνητικά την ψυχική μας διάθεση αλλά και να προκαλέσουν ψυχικές παθήσεις.

4. Ισχυροποιεί τη σχέση: Γνωρίζουμε πως η ωκυτοκίνη επίσης θεωρείται η «ορμόνη της αγκαλιάς, του έρωτα, της αγάπης και της σύνδεσης» καθώς η έκκρισή της αυξάνει και ισχυροποιεί την εμπιστοσύνη, την εγγύτητα, την οικειότητα και τη σύνδεση, όχι μόνο στον ψυχικό δεσμό μητέρας-βρέφους αλλά και ανάμεσα στους συντρόφους. Δεν είναι τυχαίο πως το βρέφος ηρεμεί μόλις η μητέρα το πάρει αγκαλιά ή ότι ζητάμε από τον σύντροφό μας να μας αγκαλιάσει για να έρθουμε πιο κοντά! Έρευνα από το “Touch Research Institute” (2003), επιβεβαίωσε την ελλιπή συναισθηματική εμπλοκή των Αμερικανών, καθώς απέδειξε ότι οι Αμερικανοί σύντροφοι αγγίζουν πολύ λιγότερο ο ένας τον άλλον, σε σχέση με ζευγάρια άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Άλλες έρευνες στην Αμερική, επίσης έδειξαν ότι παρουσιάζεται μεγαλύτερη παραγωγή ωκυτοκίνης στις γυναίκες που τις αγκαλιάζουν συχνότερα, σε σχέση με εκείνες που δεν αγκαλιάζονται συχνά. Επιπλέον, η ωκυτοκίνη μπορεί να παραχθεί και κατά τον οργασμό, όταν χορεύουν δύο σύντροφοι, όταν κρατιούνται από το χέρι και όταν αγκαλιάζονται. Μάλιστα, άλλη έρευνα κατέληξε πως υπάρχει πιο …θετική ανταπόκριση των γυναικών προς έναν άνδρα κατά 2/3, όταν εκείνος τις αγγίξει ελαφρά στο χέρι. Φαίνεται λοιπόν και πάλι πως το άγγιγμα, η επαφή δηλαδή, μπορεί να απομακρύνει τους ενδοιασμούς και τα ταμπού!

5. Ισχυροποιεί τη σεξουαλική επαφή: Εφόσον η αγκαλιά βοηθάει στην παραγωγή των παραπάνω ορμονών που με τη σειρά τους «μας φέρνουν πιο κοντά», αυτό σημαίνει πως και σεξουαλικά, η γυναίκα τουλάχιστον που λειτουργεί περισσότερο «εγκεφαλικά» σε σχέση με τον άνδρα, μπορεί να βιώσει μεγαλύτερη ηδονή και πιο έντονο οργασμό.



6. Μεγαλώνει ψυχικά υγιή και πιο «ανοιχτά» παιδιά: Η Virginia Satir, γνωστή οικογενειακή θεραπεύτρια. Συνήθιζε να λέει: «Χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές τη μέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να παραμείνουμε υγιείς και 12 αγκαλιές την ημέρα για να μεγαλώσουμε». Όταν αγκαλιάζουμε λοιπόν τα παιδιά μας συχνά, όταν μας βλέπουν να αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας ως ζευγάρι ή να μοιράζουμε γενικά απλόχερα αγκαλιές και όχι μόνο κάθε …Χριστούγεννα ή Πάσχα, τα παιδιά μεγαλώσουν με ασφάλεια, ψυχική ισορροπία και μαθαίνουν να εκφράζουν και αυτά τα δικά τους συναισθήματα… Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως το ποιοι είμαστε και εμείς οι ίδιοι σήμερα, όπως και το πώς αντιμετωπίζουμε το άγγιγμα και κατ’ επέκταση την αγκαλιά, έχει να κάνει και με αγκαλιές που μας έδωσαν (ή όχι) οι γονείς μας όταν ήμασταν και εμείς παιδιά…

7. Μεγαλώνει νοητικά πιο υγιή και πιο «έξυπνα» παιδιά: Στην Ουάσιγκτον, στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά που παίρνουν «πολύ αγάπη», φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο ιππόκαμπο - στοιχείο σημαντικό στη μάθηση, στη μνήμη και στο στρες, σε σχέση με εκείνα που δεν έπαιρναν αγκαλιές και τόση αγάπη!

8. Βοηθάει την καρδιά μας: Έχει παρατηρηθεί από έρευνες πως μια αγκαλιά 20 δευτερολέπτων μπορεί να μειώσει την υπέρταση. Γιατί όχι άλλωστε; Όταν καταφέρνει και μας ηρεμεί, μας χαλαρώνει και μας δίνει θετικό συναίσθημα;

9. Ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα: Άλλη έρευνα έδειξε πως η αγκαλιά είναι το καλύτερο αντίδοτο στην ίωση (Carnegie Mellon University, USA). Οι ερευνητές θεωρούν ότι λειτουργεί σαν φυσική βιταμίνη εναντίον των ιώσεων, καθώς όσες περισσότερες αγκαλιές δέχεται ένας άνθρωπος, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να προσβληθεί από έναν ιό ή να αρπάξει κάποιο κρύωμα. Ακόμα όμως και αν τελικά αρρωστήσει, θα παρουσιάσει ελαφρύτερα συμπτώματα συγκριτικά με έναν άνθρωπο που αποφεύγει τις αγκαλιές, σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα. Ακόμα και η αγκαλιά με τους μικρούς μας κατοικίδιους φίλους (σκυλάκια, όπως έδειξε άλλη έρευνα) μπορεί να ενισχύσει το ανοσοποιητικό μας. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν λίγο παραποιημένο το γνωστό ρητό: «Μια αγκαλιά την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα!»

10. Λειτουργεί ως παυσίπονο: Είναι τυχαίο άραγε που όταν χτυπήσει το μικρό σας αγγελούδι, τρέχει γρήγορα να παρηγορηθεί μέσα στην αγκαλιά σας; Θυμάστε όταν κάνατε το ίδιο και εσείς; Και ναι, μπορεί από τη μία η παρηγοριά να είναι και ευκαιρία να τρυπώσουμε ξανά σε μια ζεστή αγκαλιά, από την άλλη όμως, όπως έχει αποδειχτεί από έρευνες, η αγκαλιά βοηθάει στην παραγωγή ορμονών, όπως οι ενδορφίνες που βοηθάνε να μειωθεί ο πόνος, η ωκυτοκίνη την ώρα της γέννας που υπάρχει σε υψηλά ποσοστά και βοηθάει τη γυναίκα να αντιμετωπίσει τον πόνο.

11.Βελτιώνει τη νόσο Αλτσχάιμερ: Ένα από τα πρώτα συμπτώματα της νόσου είναι η κοινωνική απόσυρση, όπου το άτομο με Alzheimer αποσύρετε όλο και περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους, δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να είναι μαζί τους, ενώ προτιμά να κοιμάται ή και να βρίσκεται μπροστά στη τηλεόραση περισσότερο από ότι πριν. Επίσης, παρουσιάζει αλλαγές στην διάθεση, γίνεται πιο ευερέθιστο, νιώθει άγχος, φόβο πολλές φορές, καταλήγοντας να νιώθει καταθλιπτικά συναισθήματα, ενώ παράλληλα μπορεί να γίνει και περισσότερο καχύποπτο προς τους άλλους. Η ζεστή αγκαλιά που δίνεται αυθόρμητα και σε τακτά χρονικά διαστήματα, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα αυτά και να βοηθήσει τα άτομα με τη νόσο να γίνουν πιο κοινωνικά και δεκτικά, καθώς θα νιώθουν πιο αποδεκτά από τους τρίτους και όχι μόνα τους...



Πηγή:

http://www.askitis.gr/psychichealth/view/10-1-%CE%BF%CF%86%CE%AD%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82#ixzz4WP8VOFWU(accessed 23.1.17)

Το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας έγκειται στις τηλεοπτικές διαφημίσεις;

Γράφει η Ίντα Ελιάου,



Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip., MA)

Χρόνια τώρα πληθώρα συζητήσεων προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της παιδικής παχυσαρκίας το οποίο χτυπάει τις πόρτες μας όλο και πιο συχνά με όλο και πιο τρομακτικά στατιστικά δεδομένα και προβλέψεις. Έρευνες έχουν δείξει πως η παιδική παχυσαρκία έχει αγγίξει τα όρια πανδημίας στις αναπτυγμένες χώρες και κυρίως σε παιδιά ηλικίας 2 με 6 ετών .

Ποιος φταίει για αυτήν την κατάσταση;

Πολύς θόρυβος έχει δημιουργηθεί για την συμβολή της τηλεόρασης και συγκεκριμένα των διαφημίσεων τροφίμων στην αύξηση του φαινομένου της παιδικής παχυσαρκίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Σίγουρα, όπως υποστηρίζουν και οι διαφημιστές, οι διαφημίσεις δεν είναι η μόνη πέτρα του σκανδάλου όσο και αν μας βολεύει να συγκεκριμενοποιούμε τη πηγή ενός τέτοιου κακού και να κατευθύνουμε τα πυρά μας εκεί. Έχοντας ένα ξεκάθαρο στόχο απ ενοχοποιούμαστε ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε πως έχουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης που φανερά έχει βγει εκτός ελέγχου. Οι διαφημίσεις παιδικών τροφίμων σαφέστατα δεν είναι η μόνη αιτία στο πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας. Παρόλ' αυτά ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος τους;

Πρόβλημα οι διαφημίσεις ή η τηλεόραση από μόνη της;

Σύμφωνα με διάφορες έρευνες που έχουν γίνει τα παιδιά περνούν πολλές ώρες τη βδομάδα βλέποντας τηλεόραση και πολλές φορές μιμούμενα τη συνήθεια αυτή των γονέων ή άλλων συγγενών . Φταίει λοιπόν η προσκόλλησή τους στην τηλεόραση που τα αποτρέπει από οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα όπως υποστηρίζουν και οι διαφημιστικές εταιρείες ή το περιεχόμενο αυτών που βλέπουνε που επηρεάζει τη διατροφική τους συμπεριφορά;

Έρευνες έχουν αποδείξει πως η παιδική παχυσαρκία σίγουρα συνδέεται με τον αριθμό των ωρών που βλέπει ένα παιδί τηλεόραση (Anderson et al., 1998). Στην Αγγλία για παράδειγμα, έχει βρεθεί πως τα παιδιά περνούν 17 ώρες τη βδομάδα μπροστά στην τηλεόραση. Φταίει λοιπόν η καθιστική ζωή; Οι Proctor et al. απέδειξαν το 2003 πως όσο περισσότερο τηλεόραση βλέπει ένα παιδί τόσο περισσότερα κιλά θα βάλει, ενώ λίγο νωρίτερα, το 1999 Ο Robinson είχε αποδείξει πως όταν μειώνεται η έκθεση ενός παιδιού στην τηλεόραση μειώνεται και το βάρος του ακόμα και χωρίς να έχει υποστεί κάποια αύξηση η φυσική του δραστηριότητα! Πώς εξηγείται αυτό;





Το φαγητό μπροστά στην τηλεόραση δεν αποτελεί απλά ένα γεύμα ή 'τσίμπημα' αλλά προωθεί ένα διαφορετικό τρόπο ζωής με τρομερές συνέπειες. Πέρα από το πλήγμα που φέρει αυτό το lifestyle στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και στην τέχνη της διαπροσωπικής επικοινωνίας, μας οδηγεί στην παχυσαρκία καθώς καταναλώνονται : πρώτον, μεγαλύτερες ποσότητες φαγητού μπροστά στην τηλεόραση, και δεύτερον, περισσότερο ανθυγιεινές τροφές όπως σνακς, γλυκά, ζαχαρωτά, ανθρακούχα ροφήματα, fast foods και γενικότερα 'εύκολες' τροφές με πολύ χαμηλή θρεπτική αξία και υψηλά ποσοστά ζάχαρης, κορεσμένων λιπών και αλατιού (Woodward et al., 1997).

Έρευνες έχουν επίσης αποδείξει πως 30 λεπτά έκθεσης των παιδιών σε διαφημίσεις τροφίμων (κάτι που είναι πολύ εύκολο καθώς το 40-50% των διαφημίσεων που υπάρχουν στους σταθμούς που παρακολουθούν τα παιδιά πρόκειται για διαφημίσεις εύκολων τροφίμων) οδηγεί στην αύξηση της επιλογής τους προς το διαφημιζόμενο προϊόν (Halford et al., 2004). Ακόμα λοιπόν και να μην αυξηθεί η κατανάλωση ανθυγιεινών τροφών την ώρα που το παιδί βλέπει τηλεόραση, θα επηρεαστεί η διατροφική του συμπεριφορά και αργότερα όταν δε θα βρίσκεται μπροστά στο κουτί.

Ποια θα είναι η συνέχεια;

Οι βιομηχανίες φαγητών πολύ σωστά υποστηρίζουν πως μας φέρνουν αυτά που ζητάμε. Στόχος τους δεν είναι να καταστρέψουν την υγεία μας, αφού κάτι τέτοιο θα ζημίωνε και τις ίδιες μακροπρόθεσμα, αλλά να μας ικανοποιήσουν. Έτσι μας προσφέρουν ελκυστικές λιχουδιές ώστε να τις προτιμάμε, κι δεύτερον, γευστικότητα βάση των γεύσεων που προτιμάμε έτσι ώστε να θελήσουμε να ξανααγοράσουμε το προϊόν τους.

Και εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα:

Ως ενήλικες και εφόσον έχουμε ξεκάθαρες και έγκυρες πληροφορίες, έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε και να αποφασίσουμε τι θα επιλέξουμε να βάλουμε στο στόμα μας. Μπορούμε και ζυγίζουμε τα οφέλη μιας προσωρινής απόλαυσης και τη ζημιά από ένα ανθυγιεινό φαγητό που μας προσφέρει την απόλαυση αυτή, και κρίνουμε εάν αξίζει ή όχι. Τα παιδιά όμως δεν είναι ικανά να φέρουν εις πέρας μια παρόμοια διαδικασία και έτσι συχνά πέφτουν θύματα.

Μπορεί να φταίνε πολλά και όντως πολλά πράγματα να χρειάζονται διορθώσεις. Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα στη θυματοποίηση αυτή των παιδιών δεν είναι η τηλεόραση ή οι διαφημίσεις της, ή τα σχολεία ή το κράτος ή η παιδεία. Το πρόβλημα είναι η δική μας άγνοια ή ημιμάθεια, η αδιαφορία, η άρνηση ή η ψευδαίσθηση της κατάστασης ή και του ρόλου μας ως ενήλικοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, γιατροί, άνθρωποι. Εμείς πρώτα πρέπει να εκπαιδευτούμε σωστά. Πρέπει να μάθουμε, να κατανοήσουμε και να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε σε εμάς πρώτα μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή συνοδευόμενη από ανάλογη σωματική δραστηριότητα έτσι ώστε με τη σειρά μας να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας καθημερινά και με το λόγο αλλά κυρίως με τη δική μας διατροφική συμπεριφορά.



Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Καστοριανή Εστία’, 19.01.17, Αριθμός Φύλλου: 789, σελ. 8.

Teenagers’ brains process risk differently when Mum is around

The traffic lights turn amber: should you brake or accelerate on through? If there’s a teenager at the wheel, the chances are he or she will put their foot down and keep going. Teenagers love taking risks, more so than any other age group. This is partly down to the immaturity of the teen brain: they do not yet show the same connectivity between frontal decision making areas and deeper reward-related brain areas, as compared with adults. But there’s also a social element. When an adult is around, teens tend to take fewer risks, and their brains show less reward-related activity after taking a risk, a phenomenon that psychologists call “social scaffolding” because it is as if the adult presence is helping the teen to attain adult-like behaviour. A new study in Developmental Science builds on these findings and makes the claim that a teenager’s brain is influenced to a greater extent by the presence of his or her mother than by an unfamiliar adult.


João Moreira and his colleagues scanned the brains of 23 15-year-olds (9 girls) while they played a risk-based game that involved going through a set of 26 traffic lights as quickly as possible and deciding at each set whether to accelerate or brake as the lights turned amber. Accelerating saved time usually, but also carried the risk of a crash which would lead to a greater delay than braking. The teens played the game twice: once in the presence of their mother who was located in the scan control room, and the other time in the presence of an unfamiliar female professor who was described as an expert in adolescent driving behaviour (some played the game with mum present first, others with the stranger present first).

There was a tendency for the teens to take fewer risks when their mum was present, as compared with the professor, but this difference didn’t reach statistical significance. However, at a neural level there were statistically significant differences between the conditions: when mum was present, the teens’ brains showed more reward-related brain activity after making safe decisions and less reward-related brain activity after making risky decisions. Mum’s supervision seemed to make caution a more pleasurable approach, at least at a neural level.

There was also an important difference between conditions in terms of the functional connectivity between decision making and reward-related brain regions in the brain. In the mum condition, but not the adult stranger condition, there was a negative correlation in the activity between these regions: a more mature pattern typical of that seen in adults.

Finally, the teens’ brains showed more activity in regions associated with perspective-taking when taking risks in the mum condition, perhaps suggesting they were concerned with what she might think.

The researchers interpreted their findings as suggesting there is something unique about the influence of a parent (or a mother, at least) on the way a teenager’s brain processes risk, which could have practical implications. For example risk-prevention educational programmes for teenagers, which often struggle to make a difference, might be more likely to be effective if parents are directly involved.

Unfortunately, the study is hampered by several methodological issues such as the small sample size and the lack of a baseline control condition: the latter means it’s not clear if differences between the conditions are caused by the benefits of a mother’s presence or the opposite effect of an unfamiliar adult. Also, many issues are left unanswered, such as: would a father have the same apparent effect as a mother? And does the quality of the parent-teen relationship matter?

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2017/01/10/teenagers-brains-process-risk-differently-when-mum-is-around/(accessed 21.1.17)

Καρχαρίες εναντίον… Πάρκινσον

Μια ουσία που ανακαλύφθηκε σε καρχαρία δοκιμάζεται σε θεραπεία εναντίον της εκφυλιστικής νόσου


Στην μάχη κατά της νόσου του Πάρκινσον επιστρατεύονται και οι καρχαρίες


Η σκουαλαμίνη, μια φυσική ουσία που ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ΄90 σε ένα είδος καρχαρία, άρχισε να δοκιμάζεται για τη νόσο Πάρκινσον και άφησε πολλές υποσχέσεις, καθώς μπορεί να μπλοκάρει το σχηματισμό των τοξινών στον εγκέφαλο.




Το φρένο

Η εν λόγω ουσία, η οποία έχει μέχρι στιγμής δοκιμασθεί ευρέως κατά του καρκίνου και των λοιμώξεων, «φρενάρει» μια μοριακή διαδικασία που δημιουργεί τοξικά προϊόντα στον εγκέφαλο των ασθενών με Πάρκινσον. Η σκουαλαμίνη είναι ένα στεροειδές και οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα ασφαλέστερο συνθετικό ανάλογό της.

Αν και τα ευρήματα είναι ακόμη προκαταρκτικά, οι ερευνητές από διάφορες χώρες (Βρετανία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία), με επικεφαλής τον καθηγητή Κρίστοφερ Ντόμπσον του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ δήλωσαν αισιόδοξοι ότι η συγκεκριμένη ουσία θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας νέας θεραπείας για τη νευροεκφυλιστική πάθηση.

Διαπιστώθηκε ότι η σκουαλαμίνη καταστέλλει δραστικά τον σχηματισμό και την τοξικότητα της πρωτεΐνης άλφα-συνουκλεΐνης. Η πρωτεΐνη αυτή πυροδοτεί μια αλυσίδα χημικών εξελίξεων στον εγκέφαλο, με κατάληξη τη δημιουργία τοξικών σωματιδίων που καταστρέφουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και προκαλούν Πάρκινσον.

«Προς μεγάλη μας έκπληξη, βρήκαμε ότι η σκουαλαμίνη όχι μόνο επιβραδύνει τον σχηματισμό των τοξινών που σχετίζονται με τη νόσο Πάρκινσον, αλλά επίσης τις καθιστά λιγότερο τοξικές», δήλωσε ο Ντόμπσον. «Αν τα επόμενα τεστ αποδειχθούν επιτυχή, τότε είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα φάρμακο που θα θεραπεύει τουλάχιστον μερικά από τα συμπτώματα του Πάρκινσον. Στη συνέχεια θα μπορούσαμε να βελτιώναμε σταδιακά αυτό το φάρμακο», πρόσθεσε.

Τα πειράματα

Στην ερευνητική ομάδα συμμετέχει ο Αμερικανός καθηγητής Μάικλ Ζάσλοφ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν, ο οποίος ανακάλυψε τη σκουαλαμίνη το 1993 και από τότε μελετά τις αντικαρκινικές και άλλες ιδιότητές της.

Σε πρώτη φάση οι επιστήμονες έκαναν πειράματα με ζώα και με κυτταρικές καλλιέργειες στο εργαστήριο. Μετά τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα, ο δρ Ζάσλοφ σχεδιάζει την πρώτη κλινική δοκιμή της σκουαλαμίνης σε ασθενείς με Πάρκινσον στις ΗΠΑ. Είναι πάντως πρόωρο να προβλέψει κανείς κατά πόσο η εν λόγω ουσία τελικά όντως θα εμπλουτίσει το «οπλοστάσιο» των γιατρών κατά μίας νόσου, η οποία έχει πολλά διαφορετικά συμπτώματα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS».

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=857402(accessed 17.1.17)

Αφήστε τα παιδιά σας να λερωθούν – Τους κάνει καλό

Μερικές βρώμικες ή ανθυγιεινές συνήθειες που έχουν τα παιδιά σας, κάνουν καλό στην υγεία τους. Οπότε αφήστε τα να λερωθούν!

Δυστυχώς, τα παιδιά δεν περνούν πια τον ίδιο χώρο έξω, παίζοντας. Συγκεκριμένα, δαπανούν το μισό χρόνο απ' ότι πριν από 20 χρόνια. Επιπλέον, οι γονείς επειδή φοβούνται για διάφορες ασθένειες, αποφεύγουν σε υπερβολικό βαθμό την έκθεση σε μικρόβια. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι αυτή η υπερπροσπάθεια των γονιών είναι επιζήμια για την υγεία των παιδιών και συνδέεται με εμφάνιση χρόνιων παθήσεων όπως το άσθμα, τις αλλεργίες, την παχυσαρκία, το διαβήτη ακόμα και προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Υπάρχουν λοιπόν κάποιες συνήθειες που θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αποκτούν, έτσι ώστε να αποκτήσουν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα.

Επαφή με τη φύση

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στη λάσπη και το χώμα, να αγγίξουν φυτά και έντομα. Ακόμα και αν “δοκιμάσει” λίγο χώμα μην ανησυχήσετε. Η γεύση του θα το κάνει να μην το επιχειρήσει ξανά.

Αφήστε το να παίξει με τα σκυλιά

Ένα οικόσιτο σκυλί που έχει κάνει όλα τα εμβόλια και τις απαραίτητες εξετάσεις, δεν αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του παιδιού σας. Ακόμα κι αν τα σάλια του σας φαίνονται αηδιαστικά, πρόσφατες έρευνες έδειξαν μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης αλλεργιών και άσθματος.

Αποφύγετε τη συνεχή αποστείρωση των χεριών

Τα αντιβακτηριδιακά σαπούνια έχουν εισβάλλει στην καθημερινότητά μας και υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Μην βιαστείτε να καθαρίσετε τα χέρια των παιδιών σας με το που μπείτε στο σπίτι ή πριν ακόμα προλάβει να ολοκληρώσει το παιχνίδι του. Εννοείται πως πρέπει να πλένει επιμελώς τα χέρια του μετά την τουαλέτα ή πριν φάει. Ακόμα και τότε όμως, ένα απλό σαπούνι μπορεί να καθαρίσει τα χεράκια του.

Φαγητά που έχουν υποστεί ζύμωση

Τα μικρόβια που είναι απαραίτητα για τη σωστή υγεία του εντέρου του παιδιού χρειάζονται τροφή. Ο καλύτερος τρόπος είναι να δώσετε στο παιδί σας, εκτός από φυτικές ίνες, τρόφιμα που έχουν υποστεί ζύμωση, όπως γιαούρτι, ροκφόρ, κεφίρ, λάχανο τουρσί, πίκλες κτλ.

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/afhste-ta-paidia-sas-na-lerwooyn-toys-kanei-kalo(accessed 15.1.17)

The Guaranteed Way To Be More Happy Immediately

Study of more than 10,000 people reveals how the grumpiest people can be more happy today.


The key to being more happy is simply to move around a little more.


A little extra physical movement makes people appreciably happier, new research finds.

Activities that can’t even be classified as exercise, but do involve moving around a little are enough to provide a boost.

Getting up from the desk to walk around a little is one good example.

Dr Jason Rentfrow, one of the paper’s authors, said:


“Our data show that happy people are more active in general.

However, our analyses also indicated that periods of physical activity led to increased positive mood, regardless of individuals’ baseline happiness.

There have been many studies about the positive psychological effects of exercise, but what we’ve found is that in order to be happier, you don’t have to go out and run a marathon – all you’ve really got to do is periodically engage in slight physical activity throughout the day.”

The results come from a study in which data from over 10,000 people’s smartphones was analysed.



People who moved about more were happier and people were happier in those moments when they moved about more.

Dr Gillian Sandstrom, a study co-author, said:


“Most of us don’t keep track of all of our movements during the day.

A person might track whether they went for a walk or went to the gym, but when asked, most of them probably wouldn’t remember walking from the desk to the photocopier, or from the car to the office door.”

Professor Cecilia Mascolo, another study co-author, added:


“This study shows how mobile and wearable technology really can allow social psychologists to perform large longitudinal studies as well as open a direct and permanent connection with the users for advice and intervention.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2017/01/more-happy.php(accessed 15.1.17)

The study was published in the journal PLOS ONE (Lathia et al., 2016).

Γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης (και από τα χρυσόψαρα)

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.



Μειώνεται δραματικά η ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών

Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

Σε σχετική έρευνα που έγινε το 2015 στον Καναδά(έλαβαν μέρος 2100 άτομα) διαπιστώθηκε ότι ενώ το έτος 2000 η μέση δυνατή ανθρώπινη συγκέντρωση ήταν 12 δευτερόλεπτα, στις μέρες μας έχει μειωθεί στα 8 δευτερόλεπτα. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι έχουν απολέσει το ένα τρίτο (1/3) της διάρκειας της συγκέντρωσής τους. Μάλιστα για να διασκεδάσουν λίγο τις εντυπώσεις οι υπεύθυνοι των ερευνών ανακοίνωσαν ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης ακόμα και τα χρυσόψαρα( τα οποία ακολουθεί η φήμη ως το είδος με τη μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης, μόλις 9 δευτερολέπτων ). Τα αποτελέσματα της έρευνας φυσικά δεν ευχαρίστησαν και πολύ την Microsoft γιατί φωτογράφιζαν ως ηθικό αυτουργό του προβλήματος τη χωρίς μέτρο χρήση των υπολογιστών, των Smartphones, των tablets και πάνω από όλα το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η Microsoft προσπάθησε να προλάβει τις τυχόν αντιδράσεις δηλώνοντας ότι η απώλεια μέρος της συγκέντρωσης του ανθρώπου αντισταθμίζεται από την αύξηση της ικανότητας για multitasking (να κάνει ταυτόχρονα πολλές εργασίες). Είναι όμως αυτό αληθές; Αν μιλάμε για εργασίες στους υπολογιστές πιθανόν η Microsoft να έχει δίκιο αλλά αν μιλάμε για οποιεσδήποτε άλλες εργασίες μάλλον έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της παραπάνω έρευνας που έγινε στον Καναδά είναι ότι στις νεαρές ηλικίες (15-25 ετών) το 77% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να τραβάει την προσοχή τους, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι να ασχοληθούν με το κινητό τους. Αυτό φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι το έχουμε διαπιστώσει για τους σημερινούς νέους που είναι μόνιμα με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στο χέρι και όχι στο αυτί όπως ήταν οι νέοι της ακριβώς προηγούμενης γενιάς .

ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ: Ο ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ

Ας επιστρέψουμε πάλι στους μαθητές. Στην εποχή μας μοιάζουν σαν να ζουν σε δυο παράλληλους κόσμους. Στον έναν κόσμο ,αυτόν εκτός σχολείου, τα παιδιά αντικρίζουν τον κόσμο πολλές ώρες τη μέρα μέσα από μια οθόνη. Μια οθόνη υπολογιστή, κινητού, tablet ή τηλεόρασης. Οι εικόνες εναλλάσσονται αστραπιαία, τα χρώματα είναι σε πανδαισία, υπάρχει βομβαρδισμός πληροφοριών και η πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία ή τόπο είναι εφικτή με το πάτημα ενός κουμπιού. Το πιο σημαντικό είναι ότι το παιδί έχει την ψευδαίσθηση της επιλογής σε ένα άπειρο μενού. Και επειδή ακριβώς είναι άπειρο και είναι και πανεύκολο επιλέγει να πάρει λίγο από όλα από το μενού αυτό. Έτσι μεταπηδά από τη μια πληροφορία στην άλλη χωρίς να στοχάζεται, χωρίς να κρίνει κριτικά και χωρίς να μαθαίνει τίποτα ουσιαστικό που θα το βοηθούσε να ωριμάσει. Σε ένα ξέφρενο σερφάρισμα με μοναδικό καύσιμο την αδρεναλίνη.

Στον δεύτερο παράλληλο κόσμο, στον κόσμο του σχολείου, έχουμε τα παιδιά να πρέπει συνήθως σχεδόν ακίνητα να παρακολουθούν έναν και μοναδικό άνθρωπο(εκπαιδευτικό) για τουλάχιστον μια ώρα που επιπλέον απαιτεί από αυτά απόλυτη συγκέντρωση. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσο εύκολο είναι να μεταπηδά ο μαθητής από τον ένα παράλληλο κόσμο των υψηλών ταχυτήτων και διαρκούς εναλλαγής εικόνων στον άλλο κόσμο της σχεδόν παγωμένης εικόνας; Οι εκπαιδευτικοί όσο ικανοί και να είναι, όσο ενδιαφέρον μάθημα και να προσφέρουν, είναι σίγουρο, ότι δεν μπορούν να επιτύχουν συγκέντρωση των μαθητών τους όταν εκείνοι όλη την υπόλοιπη μέρα έξω από το σχολείο εθίζονται στην, χωρίς σταματημό, διάσπαση της συγκέντρωσής τους .

Τα παιδιά γίνονται όλο και πιο αδέξια

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, αξιοσημείωτη αύξηση μιας εντελώς πρωτότυπης μορφής μαθησιακής και αναπτυξιακής δυσκολίας, της «δυσπραξίας» .

Η «δυσπραξία» (Clumsy Child Syndrome) είναι μια διαταραχή ανάπτυξης των κινητικών δεξιοτήτων. Τα παιδιά έχουν αδυναμία συντονισμού των κινήσεων που είναι πιθανό να επηρεάσει τη συμμετοχή τους σε καθημερινές δραστηριότητες, τις σπουδές και την εργασιακή ζωή. Ολοένα και περισσότερα παιδιά είναι πάρα πολύ αδέξια και δεν μπορούν να κάνουν απλές κινήσεις με τα άκρα τους ,όπως το να φάνε με μαχαιρο-πήρουνο ή να κάνουν καλά γράμματα που οφείλεται στο ότι δεν κρατάνε σωστά το στυλό.

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια μια αλλαγή προς το χειρότερο της ποιότητας των γραμμάτων που κάνουν οι μαθητές. Σπάνια συναντάς πλέον γραπτό με σχετικά καλά γράμματα. Με απίστευτη όμως ταχύτητα οι ίδιοι αυτοί μαθητές πληκτρολογούν ένα μήνυμα στο κινητό ή στον υπολογιστή τους. Τα σημερινά παιδιά προτιμούν δηλαδή να πληκτρολογούν παρά να γράφουν με το χέρι. Και σε αυτή την περίπτωση έχουμε τους δύο κόσμους του παιδιού που ανταγωνίζονται : Στον κόσμο έξω από το σχολείο όπου τα παιδιά επικοινωνούν πληκτρολογώντας συνήθως λίγες και μικρής γκάμας λέξεις και στον κόσμο του σχολείου όπου τα παιδιά γεμίζουν ατέλειωτες σελίδες τετραδίων γραμμένες με το χέρι. Ένα χέρι που ολοένα και περισσότερο ξεμαθαίνει να γράφει και μαθαίνει να κτυπά πλήκτρα ή οθόνες αφής.

Τα παιδιά δεν διαβάζουν πλέον τίποτα για ευχαρίστηση

"Σύμφωνα με την UNESCO, ο πιο ποιοτικός δείκτης για το αν ένα παιδί πρόκειται να έχει ευτυχισμένη πορεία στο σχολείο και στην μελλοντική του εργασία είναι το αν διαβάζει για ευχαρίστηση."

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα σημερινά παιδιά όχι μόνο δεν διαβάζουν για ευχαρίστηση αλλά ότι γενικά δεν διαβάζουν βιβλία ή κείμενα που δεν αφορούν τα μαθήματά τους στο σχολείο.

Πολλές φορές έχω ρωτήσει τους μαθητές μου(γυμνασίου και λυκείου) αν διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων οι απαντήσεις τους δείχνουν ότι δεν έχουν διαβάσει λογοτεχνικά βιβλία. Ένας δυο σε κάθε τμήμα πιθανόν να απαντήσουν ότι έχουν διαβάσει κάνα-δυό βιβλία του τύπου Dan Brown. Μέχρι εκεί. Αν τους ρωτήσεις τους λόγους αυτής τους της άρνησης θα σου πουν ότι έχουν κουραστεί από το διάβασμα γενικότερα αφού διαβάζουν πολλές ώρες για το σχολείο και γι’ αυτό προτιμούν κάτι πιο ξεκούραστο όπως το σερφάρισμα στο διαδίκτυο ή να παίξουν κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνει αποστροφή στα μεγάλα κείμενα και ότι είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί για αρκετή ώρα για να διαβάσει έστω και μια σελίδα ενός κειμένου. Το πιο ανησυχητικό είναι αυτό που μου είπαν πολλοί μαθητές μου: ότι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουν τι λέει το κείμενο και ότι στην πραγματικότητα δεν διαβάζουν αλλά κατά κάποιο τρόπο «σκανάρουν» με τα μάτια τους το κείμενο ψάχνοντας μια χρήσιμη πληροφορία ή κάποιες λέξεις κλειδιά για να «αρπαχτούν» νιώθοντας ότι πνίγονται σε έναν ωκεανό λέξεων. Αντί δηλαδή τα παιδιά να λαχταρούν να «χαθούν» μέσα σε μια ωραία λογοτεχνική ιστορία, νιώθουν ότι πνίγονται και διακατέχονται από την βασανιστική αγωνία να βγουν από αυτή όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Το γεγονός αυτό, θεωρώ, ότι πρέπει να μας προβληματίσει.

Φυσικά οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στους ενήλικες. Καταρχάς στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που αντί να δίνει κίνητρο στα παιδιά ώστε να θέλουν να διαβάζουν για ευχαρίστηση τα κάνει να νιώθουν απέχθεια και τα ωθεί να διαβάζουν μόνο χρησιμοθηρικά ώστε να επιτυγχάνουν υψηλές βαθμολογίες. Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς οφείλουν να εξηγούν στα παιδιά την αξία της λογοτεχνίας και του διαβάσματος για ευχαρίστηση και όχι μόνο να επαναλαμβάνουν το γνωστό μότο : «διάβασε για να πάρεις καλούς βαθμούς».

Φυσικά τα παιδιά μας δεν πείθονται μόνο με τα λόγια αλλά με τα παραδείγματα των ενηλίκων. Πότε δηλαδή ήταν η τελευταία φορά που εμείς οι ίδιοι διαβάσαμε ένα ολόκληρο λογοτεχνικό βιβλίο; Επαναλαμβάνω: ολόκληρο. Και πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή αυτό το συγκεκριμένο άρθρο δεν ρίξατε ήδη κλεφτές ματιές για να δείτε αν έχει πολύ ακόμα μέχρι να τελειώσει; Πόσοι από εμάς αντί να διαβάζουμε από την αρχή ένα άρθρο προτιμάμε να πηγαίνουμε κατευθείαν στο τέλος του, στα «γαργαλιστικά» σχόλια των αναγνωστών; Δηλαδή αν εμείς οι ενήλικες εθιζόμαστε στην αναζήτηση στο διαδίκτυο του όσο γίνεται μικρότερου μηνύματος, του τσιτάτου, της ατάκας, του αποφθέγματος, του σλόγκαν και έχουμε γίνει εικονολάτρες και τεμπέληδες της ανάγνωσης τι διαφορετικό μπορούμε να περιμένουμε από ένα παιδί;

Τα παιδιά έχουν δυσκολία έκφρασης

Ένα άλλο ανησυχητικό σύμπτωμα που παρατηρείται στους σημερινούς μαθητές είναι η μεγάλη δυσκολία τους να εκφραστούν σωστά. Οι περισσότεροι μπορούν εύκολα να παπαγαλίσουν αλλά είναι αδύνατον να σου εξηγήσουν κάτι με δικά τους λόγια. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν είναι φτωχό και στις περιγραφές τους υπάρχει έλλειψη δομής λόγου, ηχοχρώματος και συναισθήματος. Θα τολμήσω να χρησιμοποιήσω έναν αδόκιμο όρο για να περιγράψω το πρόβλημα: «περιγραφική δυσλεξία». Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται ως αλυσιδωτή αντίδραση που γεγονότος ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν βιβλία εκτός σχολείου αλλά και του ότι παραμένουν αμίλητα για μεγάλη διάρκεια της ημέρας, είτε στο σχολείο ή φροντιστήριο ακούγοντας παθητικά τον εκπαιδευτικό είτε στο σπίτι καθηλωμένα μπροστά από ένα σχολικό βιβλίο ή από μια οθόνη.

Οι νέες τεχνολογίες είναι ο δαίμονας; Όχι φυσικά

Ο στόχος συγγραφής αυτού του κειμένου δεν είναι να δαιμονοποιήσει τις νέες τεχνολογίες , το διαδίκτυο, τις νέες ανθρώπινες συνήθεις και συμπεριφορές που προκύπτουν από την τεχνολογική «έκρηξη» των τελευταίων ετών. Θα ήταν άλλωστε και παράλογο κάτι τέτοιο αφού ο λόγος που διαβάζετε αυτό το κείμενο αυτή τη στιγμή είναι χάρη στις νέες τεχνολογίες. Στόχος είναι αναζητήσει το μέτρο και το όριο. Όπως σε όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους έτσι και εδώ δεν μπορούμε να θεωρήσουμε υπεύθυνο το μέσο όσο τη χρήση του από τους ανθρώπους. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανακοπεί. Αυτό που έχει σημασία είναι να αποφασίσουμε η χρήση της να είναι δημιουργική που ενεργοποιεί τον ανθρώπινο νου παρά να είναι αποβλακωτική που τον αχρηστεύει.

Προσωπικά ανησυχώ με την εικόνα ανθρώπων να είναι σκυμμένοι πάνω σε ένα smartphone ή tablet χαμένοι μέσα σε ένα δικό τους ψηφιακό κόσμο αδιαφορώντας για τον πραγματικό που είναι γύρω τους. Ο κόσμος είναι τόσο απέραντος που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε λίγες ίντσες. Να προσέξουμε. Η σμίκρυνση του κόσμου, στο τέλος θα μας κάνει και εμάς μικρούς για να χωρέσουμε μέσα του. Πράγματα μπορούν να συμβούν και χωρίς να κοινοποιηθούν. Μηνύματα μπορούν να δοθούν και χωρίς να αποσταλούν. Ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν και χωρίς να γκουγκλαριστούν. Δειλινά και πανσέληνοι μπορούν να μαγέψουν και χωρίς να φωτογραφηθούν. Κοιτώντας μόνο μέσα σε αυτές τις οθόνες χάνουμε όλον τον σκληρό αλλά υπέροχο κόσμο.
Ανησυχώ με την διαφαινόμενη διάθεση των ανθρώπων να ανταλλάξουν όλα τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα του παρελθόντος όπως τις τέχνες, τη λογοτεχνία , τις επιστήμες , τη φιλοσοφία, την παιδεία με τα τεχνολογικά ευρήματα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Επί παραδείγματι, πως μπορεί αλήθεια να συνεχίσει να υπάρχει η λογοτεχνία αν κανείς δεν θα θέλει να διαβάζει βιβλία;

Ανησυχώ επίσης για την τυχόν απώλεια της κινητήριας δύναμης της έως σήμερα ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης που δεν είναι άλλη από την φαντασία και την περιέργεια. Σε έναν κόσμο δηλαδή που η εικονική πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία μας για ποιο λόγο θα χρειάζεται να εξακολουθήσει να υπάρχει η φαντασία ;

Κυρίως όμως ανησυχώ γιατί βλέπω τις επιπτώσεις στα παιδιά δηλαδή σε ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη προλάβει να δημιουργήσουν εξισορροπητικούς μηχανισμούς γιατί πολύ απλά δεν έχουν γνωρίσει κάτι διαφορετικό, όπως είχαν γνωρίσει οι παλαιότερες γενιές. Παιδιά που δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, να διαβάσουν, να γράψουν, να εκφραστούν σωστά και εν τέλει να σκεφτούν καθαρά. Φυσικά και δεν πρέπει στη σύγχρονη εποχή τα παιδιά να είναι «τεχνολογικά αναλφάβητα» αλλά μην φτάσουμε και στο σημείο να γίνονται «αναλφάβητα» σε όλα τα υπόλοιπα ασχολούμενα αποκλειστικά με την τεχνολογία.

Αναρωτιέμαι μήπως τρέχοντας με τόσο μεγάλες ταχύτητες ξεχάσαμε που αρχικά θέλαμε να πάμε. Υπάρχει άραγε κάτι που μπορεί να ανακόψει αυτή την ξέφρενη πορεία; Φυσικά. Λέγεται ανθρώπινη επαφή, ανθρώπινη σχέση, ανθρώπινη επικοινωνία και αληθινή παιδεία.

Ο πολιτισμός μας δεν υπάρχει μόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το παρελθόν μας κρύβει αμέτρητο πλούτο που μπορεί να δράσει εξισορροπητικά στη χρήση των νέων τεχνολογιών. Εδώ είναι το κλειδί κατά τη γνώμη μου. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι, το άμεσο μέλλον θα ισοπεδώσει όλο το παρελθόν μας.

Όσο για εμάς τους εκπαιδευτικούς οφείλουμε να μιλάμε στα παιδιά, να τους εξηγούμε. Και κυρίως να τα ακούμε. ‘Έχουν πολλά να πούνε. Έστω και μπροστά από μια οθόνη…..

ΠΗΓΗ:

http://www.ipaideia.gr/eidhseis/giati-ta-paidia-simera-exoun-mikroteri-diarkeia-sigkentrosis-kai-apo-ta-xrisopsara.htm(accessed 9.1.17)

Four-year-olds’ knowledge of gender stereotypes foretells their gender bias a year later

Group loyalty is woven into our DNA. After being allocated to a category on the flimsiest of grounds, such as their matching shirt colour, children will show impressive favouritism toward their new group members, and antipathy toward outsiders. No wonder that once children learn about genders, and become aware of their own – which begins to happen in earnest from around age three – they soon after usually begin to show profound signs of loyalty toward and preference for their own gender. As the authors of a new study in Child Development put it, “Around the world, girls tend to play with girls, whereas boys tend to play with boys. Such stark separation is stunning, yet as adults we tend to accept this segregation without a thought and sometimes even encourage it.”

The aim of the new research was to find out how gender-biased beliefs and behaviour develop from age four to five. The researchers hope their findings might help encourage children to be less biased against the opposite gender, and therefore “benefit relationships between girls and boys, and future relationships between women and men.”



May Ling Halim and her colleagues measured the gender-based beliefs and attitudes of 246 girls and boys in northeastern USA when they were aged four, and then caught up with them again when they were aged five, to test more attitudes and look for signs of gender bias in their behaviour. The children were from a range of ethnic backgrounds, including Mexican, Chinese, Dominican and African American.

When the kids were age four, the researchers asked them about: their happiness at being a boy or girl (most were happy, although 9 per cent were not); belief in gender stability (“when you grow up will you be a mommy or daddy?”); and awareness of gender stereotypes (“here’s a boy and a girl, which of them do you think likes trucks? The girl, the boy, or both?”). The children chose the stereotypical answers around 66 per cent of the time.

At age five, the researchers asked some of the same questions again, plus new ones, including about “gender consistency”, which tapped the children’s awareness of the fact that gender remains unchanged even following behaviours atypical for that gender, such as: “If a girl had her hair cut really short, would she become a boy?”.

The researchers also measured awareness of “gender flexibility”: instances where the children had shown knowledge of gender stereotypes when they were four, but now aged five showed a more liberal attitude, for instance saying that both the boy and girl would like trucks. And the researchers asked the five-year-olds how they felt about boys and girls in general (they answered using a scale made up of happy, neutral and frowning faces) and what they thought about how smart and mean girls and boys tend to be.

Overall, at age five, the children were very positive about their own gender, but twelve per cent felt negatively. Conversely, on average the children were somewhat negative about the opposite gender, with girls being more negative about boys than vice versa. The researchers surmised this might be because girls had internalised the stereotype that “girls are nice and good, whereas boys are bad”.

Then there were the two behavioural measures at age five: the children were asked to allocate coins to a drawing created by a group of boys or to another created by a group of girls (on average the children allocated more coins to their own gender); and the children indicated where they would choose to sit in a row of chairs if a boy was sat on the first chair, or a girl. A boy choosing to sit near the boy but far from the girl was taken as a sign of own-gender bias. Overall, to the researchers’ surprise, the children didn’t show an own-gender bias in where they chose to sit.

The researchers were most interested in how early gender attitudes and knowledge shape later attitudes and behaviour. One key finding was that four-year-olds who were happier about belonging to their own gender, and who were more aware of gender stereotypes, tended to express more favourable attitudes toward their own gender at age five. On the other hand, holding more favourable attitudes toward the opposite gender tended to go together with greater awareness of gender consistency (realising your gender doesn’t change just because you act in gender atypical ways), and a more flexible view of stereotypes, such as coming to realise that both boys and girls might like trucks.

What about signs of gender bias in the children’s behaviour? The only measure related to behaviour was how much the children believed the other gender was smart and not mean. That is, more positive views of the other gender correlated with less own-gender bias in the coin allocation and seating tests.

One other tidbit: there was some suggestion that own-gender favouritism was greater among children from ethnic cultures, such as Dominican and Chinese-American, where there is a greater emphasis on gender roles.

Halim and her colleagues cautioned that their findings need replication, but they believe they may offer clues to how to help foster more friendly interpersonal relationships between boys and girls. The researchers don’t make this explicit, but presumably their thinking is that if we encourage young children to challenge gender stereotypes, and to see gender as a more flexible concept, then they might be more inclined to display more friendly behaviour towards the opposite gender, which could eventually trickle down to reduce sexism when they grow into adults.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2016/12/21/four-year-olds-knowledge-of-gender-stereotypes-foretells-their-gender-bias-a-year-later/(accessed 8.1.17)

How To Get Out Of A Bad Mood

How to keep arguments in proportion in your mind and stop a bad mood in its tracks.


Heated arguments can frequently leave us in a bad mood.


But recalling the details of a disagreement in a particular way can actually stop it leading to anxiety and depression, research finds.

The same is true of other types upsetting or stressful events that can put us in a bad mood.

Remembering where you where, exactly what was said, and — vitally — how it could have been dealt with differently, can all help with a bad mood.

Professor Ed Watkins, who led the research, said:


“Christmas and the New Year can be a tricky time for many people’s mood whether it be due to the colder and darker weather, the often common family tensions and quarrels, which sometimes lead to the reopening of old grievances, finances being tight, or the triggering of unfavourable comparisons with how we want to be this year or against “picture-perfect” ideals of a Merry Christmas.

We often see this in an increase in referrals for treatment for depression in January and February.

Staying with the details of what happens and keeping it in context can be one way to prevent these challenges of the festive season becoming something worse.”

In the studies, people were trained to focus on the sensory details of the upsetting experiences.



For example:
What was the tone of your voice?
What were the exact words used?
What exactly happened then?

People who did this recovered more quickly from moderately upsetting experiences.

A clinical trial in patients with depression asked them to focus on and re-imagine stressful events.

They thought about what they could see, hear, smell and feel.

Daily training at spotting the warning signs of stress helped them reduce the symptoms of depression.
Rumination and a bad mood

The findings are surprising because typically running over troubling events, or ruminating, is linked to worsening depression.

But this method of re-imagining is different, Professor Watkins explained, because it is constructive:


“We know that rumination about upsets and losses is a big factor in getting and staying anxious and depressed.

Often clinical depression can follow a difficult life event, such as losing a job, the end of a relationship, illness, or being trapped in a stressful situation.

Furthermore, once people are depressed, the normal hassles and challenges of daily life can themselves lead into more rumination and get blown out of proportion, further fuelling the depression.

So being more concrete by reducing the negative impact of daily hassles can help people to come out of depression,”

Professor Watkins continued:


“We have found in the lab that when people train themselves to think about the specific sensory details, context and sequence of an emotional event, including how it unfolded, they were more emotionally resilient to an unexpected stressor than those who thought about the meaning and implications of emotional events.

Similar studies showed that when people with depression are encouraged to focus on how an upsetting event happened and how it unfolded it improved their ability to solve problems such as arguing with their partner, and with repeated practice, this can in fact hasten recovery out of depression itself.”

The research was conducted in the lab of Professor Ed Watkins at the University of Exeter.

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2017/01/how-to-get-out-of-bad-mood.php(accessed 6.1.17)

Η άγνοια, εχθρός της μάχης κατά του έιτζ

Παιδί που πάσχει από HIV λαμβάνει την καθημερινή δόση αντιρετροϊκών φαρμάκων στο Κέιπ Τάουν.



Ενας στους επτά φορείς του HIV στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν γνωρίζει ότι είναι φορέας του ιού, κάτι που δυσκολεύει σημαντικά τις παγκόσμιες προσπάθειες για εξάλειψη του έιτζ μέχρι το 2030, ανέφερε την Τρίτη ανώτατος εμπειρογνώμονας για θέματα υγείας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων (ECDC), περίπου 810.000 φορείς του ιού κατοικούν στα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε., στη Νορβηγία, την Ισλανδία και το Λίχτενσταϊν, εκ των οποίων οι 122.000 αγνοούν το ότι είναι φορείς του.

Επιπλέον, όπως ανέφερε έκθεση που δημοσιεύτηκε ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Εϊτζ την 1η Δεκεμβρίου, το μέσο χρονικό διάστημα μεταξύ της μόλυνσης και της διάγνωσης του ιού είναι τέσσερα χρόνια, με περισσότερους από τους μισούς φορείς να διαγιγνώσκονται κατά τα τελευταία στάδια της ασθένειας.

Σταθερές οι μολύνσεις

Σύμφωνα με την επικεφαλής του ECDC, Αντρέα Αμόν, αυτό που είναι ανησυχητικό είναι ότι ο ετήσιος αριθμός των νέων μολύνσεων έχει παραμείνει σταθερός τα τελευταία δέκα χρόνια, παρά τη σημαντική αύξηση των διαφόρων προληπτικών μεθόδων.
Ενδεικτικά, περίπου 30.000 νέες διαγνώσεις του ιού αναφέρθηκαν την περασμένη χρονιά στην Ε.Ε., τη Νορβηγία, την Ισλανδία και το Λίχτενσταϊν, ανέφερε μία κοινή δήλωση του ECDC και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO). Η δήλωση έκανε επίσης λόγο για τους τρόπους μετάδοσης του ιού, σημειώνοντας ότι η σεξουαλική επαφή μεταξύ ανδρών είναι ο κυριότερος τρόπος μετάδοσης, αντιστοιχώντας στο 42% των περιπτώσεων, ενώ η σεξουαλική πράξη μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου αντιστοιχεί σε λιγότερο από το ένα τρίτο των μεταδόσεων και η χρήση κοινής σύριγγας από χρήστες ναρκωτικών ουσιών μόλις στο 4%.

Οι κίνδυνοι της άγνοιας

Η Αμόν προειδοποίησε επίσης για τους κινδύνους που εγείρει η άγνοια του φορέα για την κατάστασή του, τονίζοντας ότι «δεν μπορεί ο ίδιος να απολαύσει τα οφέλη μιας πρώιμης θεραπείας, η οποία σήμερα μπορεί να του επιτρέψει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή» και προσθέτοντας ότι η άγνοια αυξάνει και τον κίνδυνο μετάδοσης της ασθένειας.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η Αμόν έκανε λόγο για την ανάγκη εντονότερων προσπαθειών προώθησης των συχνών ελέγχων κατ’οίκον και τόνισε ότι οι υγειονομικές υπηρεσίες πρέπει πλέον να αρχίσουν να παρέχουν τεστ για τον HIV σε ρυθμούς ρουτίνας. Επίσης, ανέφερε ότι η λήψη δειγμάτων αίματος από τους πελάτες διαφόρων γκέι μπαρ είναι άλλος ένας αποτελεσματικός τρόπος διάγνωσης σε ανθρώπους που ειδάλλως δεν θα πήγαιναν να εξεταστούν.

Διεθνής προσπάθεια

Την περασμένη χρονιά, οι ηγέτες πολλών χωρών συμφώνησαν στην προσπάθεια εξάλειψης του ιού μέχρι το 2030 στο πλαίσιο των Στόχων Αειφόρου Ανάπτυξης (SDGs), ενός φιλόδοξου σχεδίου καταπολέμησης της φτώχειας και των ανισοτήτων. Η Αμόν δήλωσε ότι ο στόχος δεν είναι μη ρεαλιστικός εφόσον η πρώιμη διάγνωση διευρυνθεί και βελτιωθεί, καθώς οι άνθρωποι που αρχίζουν να δέχονται φαρμακευτική αγωγή λίγο μετά τη μόλυνση από τον HIV είναι πάρα πολύ πιθανό να μην εκδηλώσουν ποτέ έιτζ. Μεταξύ των χωρών που εμφανίζουν σημαντική αύξηση στις διαγνώσεις του ιού κατά την τελευταία δεκαετία είναι η Ελλάδα, η Λιθουανία, η Ρουμανία και η Πολωνία, ενώ οι κύριες χώρες που εμφανίζουν σημαντική πτώση είναι η Εσθονία και η Πορτογαλία.

2 εκατ. στην Ευρώπη

Στην ευρύτερη ευρωπαϊκή περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, τα κρούσματα HIV έχουν ξεπεράσει πρώτη φορά τα δύο εκατομμύρια, ανέφερε ο WHO, με τα τέσσερα πέμπτα των κρουσμάτων να εμφανίζονται σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τέλος, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι περίπου το 40% των 37 εκατομμυρίων φορέων του HIV αγνοεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/885845/article/epikairothta/ygeia/h-agnoia-ex8ros-ths-maxhs-kata-toy-eitz(accessed 3.1.17)

Slavoj Žižek: ‘We are all basically evil, egotistical, disgusting’

The controversial philosopher, 67, on struggling with being a bad father, becoming more aggressive and how writing saved his life
‘


Katie Forster


Saturday 10 December 2016 14.00 GMTLast modified on Wednesday 14 December 2016 18.03 GMT



We are all basically evil, egotistical, disgusting. Take torture, for instance. I am a realist. If I had a daughter and someone kidnapped her, and I found a friend of the kidnapper, I cannot say I wouldn’t torture that guy.

I have become more aggressive over time. Some say I am more right wing, which I am absolutely not. On the refugee crisis, we should drop the patronising “They are warm people.” No, there are murderers among them in the same way there are among us. The liberal left prohibit writing anything bad about refugees, which results in the anti-immigrant right monopolising.

I’m not a good father. There is something ridiculous in asserting my dignity which I resist automatically. My teenage son identifies with this undermining of my own authority. When he was 14, I was mad at him and used a vulgar expression in Slovenian: “Let the dog fuck your mother.” He replied: “That already happened 15 years ago. That’s how I was born.”

My friends call me Fidel. Not because of politics, but because I talk too much. I visited Cuba once and on TV, Fidel Castro was shown entering a meeting saying: “Comrades, five minutes to make some remarks.” I went to sleep, woke up five hours later, and he was still talking.

I hate politically correct arrogance. With black friends, in contrast to politically correct white guys, I establish real contact. How? Through dirty stories, dirty jokes. When you visit a foreign country, you play PC games about your interesting food or music, but how do you become really friendly? You exchange a small obscenity.

I’m unable to have one-night stands. In my city, Ljubljana, you can tell exactly which women I’ve slept with, because I married them.

It would be horror to say I love Isis. But look at its organisation with its postmodern fluid identity. There is an emancipatory underground tendency in Islam; a wonderful Muslim historian of philosophy developed a claim that Aquinas misread Aristotle under the influence of Islamic poets like Avicenna, which opened up the way for modernity, gay rights and so on.

My parents weren’t strict, but they were patronising. I didn’t like them. They both died in hospital during the night, and when I found out over the phone the next morning I was already behind my computer working. I said: “Is everything taken care of? OK, thanks,” and carried on. I felt totally cold – something didn’t work there. I am not celebrating myself for that.

Hollywood knows everything. It’s obsessed with dystopias, like in Elysium or TheHunger Games. I really think this is one of our quite possible futures. Young people today should prepare for a big catastrophe, but engage in well thought out, local everyday struggles, and not escape into moralism.

Writing saved my life. Years ago, because of some private love troubles, I was in a suicidal mood for a couple of weeks. I told myself: “I could kill myself, but I have a text to finish. First I will finish it, then I will kill myself.” Then there was another text, and so on and so on, and here I still am.

SOURCE:

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2016/dec/10/slavoj-zizek-we-are-all-basically-evil-egotistical-disgusting?utm_source=esp&utm_medium=Email&utm_campaign=GU+Today+main+NEW+H+categories&utm_term=203625&subid=1612830&CMP=EMCNEWEML6619I2(accessed 3.1.17)