Τι βλέπουν τα παιδιά όταν βλέπουν θέατρο;

Μια παράσταση για θεατές ενός έως πέντε ετών

Οι ηθοποιοί-θεατρολόγοι Μιράντα Βατικιώτη και Κατερίνα Χολή στην παράσταση «...μήπως και ονειρεύομαι;»


Σε όλα τα καθίσματα του θεάτρου υπήρχε ένα κομμάτι λεβάντας δεμένο σε κορδέλα. Καθόλου τυχαίο, καθώς στα μέσα της παράστασης οι δύο ηθοποιοί που πέρασαν ανάμεσά μας ζήτησαν από όλα τα παιδιά να ρίξουν τις λεβάντες σε μια κατσαρόλα. Στη συνέχεια την έβαλαν μέσα σε μια βαλίτσα για να ξεκινήσουν το ταξίδι αναζήτησης του χαμένου μπαλονιού. Σας ακούγεται κάτι παράξενο; Οπως ένα μαξιλάρι που είναι παράθυρο ή ένα μπαλόνι που το ψάχνουμε μέσα στα χρώματα;
Για τα παιδιά, πάντως, από 1 έως 5 ετών όλα τα παραπάνω είναι τελείως φυσιολογικά. «Αυτό ήταν το στοιχείο της έμπνευσης, αλλά και ο στόχος ταυτόχρονα» λέει στο «ΝΣυν» η Μαρία Παυλοπούλου, που υπογράφει τη σύλληψη, το κείμενο, τη σκηνογραφία και τη σκηνοθεσία της παράστασης «...μήπως και ονειρεύομαι;». «Το πρώτο κομμάτι της παράστασης έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν ιδιαίτερους νοητικούς και συναισθηματικούς μηχανισμούς» συνεχίζει η δημιουργός. «Μπορούν να επεξεργάζονται τα πράγματα με πολύ πιο απλό και ασφαλή τρόπο απ' ό,τι εμείς. Αυτό σημαίνει ότι για τα παιδιά από 1 έως 5 ετών όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Δηλαδή, αν ένας δίχρονος οδηγούσε στην εθνικό οδό με ένα αυτοκίνητο, έτρεχε και έβλεπε μπροστά του έναν διθέσιο καναπέ με έναν παπαγάλο πάνω του, δεν θα του φαινόταν καθόλου παράξενο. Θα ήταν κάτι τελείως φυσιολογικό».


«ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕΙ». Γι' αυτή την παράδοξη σκέψη ήθελε να μιλήσει η Μαρία Παυλοπούλου και να την ενισχύσει, καθώς και για το δεύτερο κομμάτι της παράστασης που αφορά τη δημιουργικότητα. «Τα παιδιά συνθέτουν τον κόσμο μέσα στο κεφάλι και στο παιχνίδι τους με διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι μεγάλοι. Για παράδειγμα, ένα ρολόι μπορεί να κρυώσει και έτσι πρέπει να το σκεπάσουμε. Αυτό είναι ένα στοιχείο που με τη συστηματική εκπαίδευση δυστυχώς σιγά σιγά απομονώνεται. Ειδικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει σκέψη για τη μοναδικότητα της σκέψης του κάθε ανθρώπου. Ολα συστηματοποιούνται και μπαίνουν σε ένα πλαίσιο, όπου συνήθως δεν υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας από τα παιδιά. Το ξέρω αυτό και ως μαμά και ως εκπαιδευτικός».
Ολα τα πράγματα που χρησιμοποιούν στην παράσταση οι δύο ηθοποιοί και θεατρολόγοι Μιράντα Βατικιώτη και Κατερίνα Χολή προέρχονται από την καθημερινή μας ζωή. Ωστόσο συνδυάζονται με τρόπους που είναι παράταιροι. Στο τέλος της παράστασης τα παιδιά μπορούν να ανέβουν στη σκηνή και να έρθουν σε επαφή με όλο το υλικό. Με το μπαλόνι, τις κατσαρόλες, τα χρώματα, τα πινέλα, τις μπάλες, τις κουτάλες, τα υφάσματα. Τους δίνεται η δυνατότητα να επεξεργαστούν τα ερεθίσματα που δέχτηκαν και να τα τοποθετήσουν μέσα στο κεφάλι τους όπως εκείνα θέλουν.

ΠΗΓΗ:
http://www.tanea.gr/news/culture/article/5235243/ti-blepoyn-ta-paidia-otan-blepoyn-theatro/(accessed 10.5.15)