Thursday, 30 April 2015

Anger






We all feel angry at times; it’s a natural response to threats and attacks, injustice and disappointment.

Anger is a powerful emotion and releasing the pressure that builds inside you can be essential to deal with problems and move on. But if anger isn’t dealt with in a healthy way, it can have a significant effect on your daily life, relationships, achievements and mental well-being.

What is anger?

Anger is one of the most basic human emotions. It is a physical and mental response to a threat or to harm done in the past. Anger takes many different forms from irritation to blinding rage or resentment that festers over many years.


"I get this bubble of rage. I go wild. I feel like crying cos I don’t know how to control myself. It happens too quickly."

At any point in time, a combination of physical, mental and social factors interact to make us feel a certain way. It’s different for each of us. Our feelings are influenced by our emotional make-up, how we view the world, what happens around us and our circumstances. Like other emotions, anger rarely acts alone.
How does anger work?

As we go about our lives, we’re constantly weighing up situations and deciding what we think about them: good or bad, safe or unsafe etc. How we interpret a situation influences how we feel about it. If we think we are in danger, we feel afraid. If we feel we have been wronged, we feel angry. These feelings determine how we react to the situation. We translate meanings into feelings very fast. With anger, that speed sometimes means that we react in ways we later regret.
How do our bodies respond to anger?

Many of our emotions are linked to a particular physical response. Anger gets the mind and body ready for action. It arouses the nervous system, increasing the heart rate, blood pressure, blood flow to muscles, blood sugar level and sweating. It also sharpens the senses and increases the production of adrenalin, a hormone produced at times of stress.

At the same time as these physical changes, anger is thought to affect the way we think. When we are first faced with a threat, anger helps us quickly translate complex information into simple terms: 'right' or 'wrong' for instance. This can be useful in an emergency as we don’t waste valuable time weighing up information that doesn’t instantly affect our safety or well-being.

But it can mean that we act before we've considered what else is relevant and made a rational decision about how to behave. It may be that we need to take more time to look at the situation and deal with it differently. When anger gets in the way of rational thinking we may give way to the urge to act aggressively, propelled by the instinct to survive or protect someone from a threat.

Why do we get angry?

"I could scream down the throat of people who try to crowd into the train before people have the chance to get off."

Reasons for getting angry include:
facing a threat to ourselves or our loved ones
being verbally or physically assaulted
suffering a blow to our self-esteem or our place within a social group
being interrupted when pursuing a goal
losing out when money is at stake
someone going against a principle that we consider important
being treated unfairly and feeling powerless to change this
feeling disappointed by someone else or in ourselves
having our property mistreated.

If we think someone has wronged us on purpose, this can make us angrier. If we’re having a bad day and are in a state of constant tension, we’re more likely to snap when something else goes wrong, even if it’s something that wouldn’t usually bother us.

We may feel angry immediately or only feel angry later when we go back over a situation. Anger can surface years later that has its roots in abuse or neglect long ago. Sometimes anger stays locked inside us for decades because it wasn’t dealt with sufficiently at the time.

How do people behave when they are angry?

"When someone physically threatened my daughter when she was a newborn I exploded. I got a real physical sense of something being different that I haven’t experienced before or since."

Anger isn’t always negative. It can be a force for good. Moral outrage can drive people to campaign for change, right wrongs and enforce the rules that govern our society.

People often think of anger and aggression as the same thing, but they aren’t. Anger is an emotional state and aggression is just one of the ways that people behave when they are angry. Aggression often takes over when people act on their instinct to protect themselves or others. Alcohol can make some people act more aggressively and drug use can similarly lower our inhibitions.

People often express their anger verbally. They may:
shout
threaten
use dramatic words
bombard someone with hostile questions
exaggerate the impact on them of someone else's action.

Some people who are angry get their own back indirectly by making other people feel guilty and playing on that guilt. Others develop a cynical attitude and constantly criticise everything, but never address problems constructively.

Some people internalise their anger. They may be seething inside and may physically shake, but they don’t show their anger in the way they behave when they are around other people.

People who internalise their anger may self harm when they are angry as a way of coping with intense feelings they can’t express another way. This may give temporary relief from the angry feelings, but it doesn’t solve the problems in the long-term.

What kind of problems can be linked to anger?

Anger in itself is neither good nor bad; it becomes a problem when it harms us or other people. Anger is the emotion most likely to cause problems in relationships in the family, at work and with friends. People with a long term anger problem tend to be poor at making decisions, take more risks than other people and are more likely to have a substance misuse problem.

Long term and intense anger has been linked with mental health problems including depression, anxiety and self-harm. It is also linked to poorer overall physical health as well as particular conditions, such as:
high blood pressure
colds and flu
coronary heart disease
stroke
cancer
gastro-intestinal problems.
How can managing my anger help me?

"If I could have expressed my anger more openly and constructively it would have been less damaging to me. Otherwise you carry the hurt with you."

Most people get angry quite often, but their anger is within a normal and healthy range. Other people experience anger frequently and intensely enough for it to interfere with their everyday life.

Both sets of people can benefit from learning how to deal with their anger more effectively. There’s lots of evidence to suggest that managing your anger in a healthy way can help people look after their mental and physical health, feel more positive about themselves, achieve their goals, solve problems and enjoy relationships with the people around them.

Anger can lead you to action, or even violence, you will regret. Bottling up your anger for a long time isn’t a good thing either. It’s important to deal with anger and move on, not let it stew inside you.

How can I manage my own anger?
Buy time

When you feel the first surge of anger boiling up inside you, pause for a moment. Think about what has made you angry, think about the consequences of exploding in a rage and then choose how to respond.

Even in the middle of an argument, it’s not too late to take a deep breath and choose to express your feelings differently. Give rational thinking time to kick in.
Count to ten before you act.
Drop your shoulders and breathe deeply to help you relax - your instincts may be telling your body to get ready to fight, but your rational self can reverse this message by telling your body to chill out.
If you feel the urge to throw something or hit out, remove yourself from the situation and try taking it out on something soft like a cushion that you won’t damage and which won’t hurt you.
Try screaming if it won’t disturb people near you or scream into a pillow to release your tension.
Talk yourself down – imagine what your calmest friend would say to you and give yourself the same advice
Imagine yourself in a relaxing scene.
Distract yourself or take yourself out of the situation that made you angry - read a magazine, do a crossword, listen to soothing music, go for a walk.
Pour out how you feel in writing or redirect your energy into another creative activity.
Offload to a friend who will help you get perspective on the situation.

There are other activities which may help you almost immediately, later the same day or if you make them part of your lifestyle longer term.
Work off your anger through exercise - channelling your energy into exercise instead will increase the release of feel good brain chemicals called endorphins which help us relax.
Use relaxation techniques like yoga or meditation - techniques like these challenge the physical aspects of anger, such as the brain chemicals that prepare you to fight, before these chemicals lead you to act impulsively.

Be assertive

Being assertive is a healthy way to express anger. Take ownership of the situation and your feelings.
Tell people that you are feeling angry and why.
Talk slowly and clearly.
Use the word "I" to make it about you, not about them.
Make requests rather than demands or threats.
Say "I could" and "I might" instead of "I must" or "I should".

Good communication skills can help you get your message across. Keep the lines of communication open. Listen to other people's point of view. Assuming you know where they stand can create a problem where there is none and escalate a situation from bad to worse.
Know yourself

"Now I can control it. I just think 'For goodness sake'. I recognise the situation for what it is."

In the longer term, it can be really helpful to work out what makes you angry and how it makes you behave. Think about it when you're not feeling angry. Talk it through with someone who you trust and who knows you well.
What triggers your anger?
What signs tell you that you're on the brink of uncontrolled anger?
Have you fallen into any unhelpful patterns of behaviour?
What have the consequences been?
What works to calm you down?
Are there any triggers in your daily routine or your environment that you could change?

Protect your mental health

People in good mental health are better able to cope when things go wrong; feeling stressed makes it harder for us to cope with problems. The following are some of the things known to be good for our mental health.
Keep physically active.
Eat a balanced diet - some foods are more effective than others at supplying us with a steady flow of fuel to help us function well, while nutrients found in certain foods can affect mood in different ways.
Drink sensibly, however tempted you may be to improve your mood with a drink or by using drugs.
Keep in touch with friends and loved ones – talk about your feelings with them and ask for help when you need it.
Take time to relax and enjoy yourself.
Accept who you are and do something you’re good at.
Care for others.

"Now I play the drums. It’s a very good way of dealing with my anger. Then I feel worked up, I think 'I'm just going to pound something for a few hours.' It works really quickly. It takes my mind off it and then I just enjoy playing."
How can I deal with other people's anger?

Being on the receiving end of anger or just being a witness to it can be tough. If other people's anger is having a bad effect on you, you shouldn't have to put up with it.

Anger tends to be catching, but staying calm yourself can help both of you. If you get angry as well, things can quickly escalate.
Bear in mind the tactics that calm people down - use them yourself and remind the other person what can help them relax or distract themselves.
Help them to consider why they are angry and encourage them to explain it to you calmly.
Explain that sometimes anger is justified, but it can also make people lose perspective - unnecessary aggression makes things worse.

It may help to take yourself away from an angry person. Give them time to cool down, wait a few minutes, then talk to them when they seem less agitated and may be more able to look at the situation neutrally.

No one needs to put up with violence. If you are afraid or feel threatened by someone's anger, you should ask for help. If you have been assaulted, call the police.
Where can I go for further help?

If you are worried about your own anger or another aspect of your mental health, go to your GP is a good place to start. They may be able to suggest ways you can manage your anger yourself or they may refer you for further support. You may be able to get help on the NHS or, if you can afford it, pay for it yourself.

Talking therapies such as counselling or CBT (cognitive behavioural therapy) can help people explore what makes them angry, work out why anger has become a problem for them and learn how to change the way they respond to the situations that typically make them angry. Talking therapies are usually provided over a course of several weeks or months.

Anger management courses often involve counselling and group work with other people with similar problems. The courses take place either over a day or a weekend or in sessions over a period of weeks.

Domestic violence programmes help people whose anger leads them to violence against members of their family. They usually help people take responsibility for their actions and understand their impact on those close to them. They may also ask people to change other parts of their life such as addressing any problems with alcohol or drugs.

Local support groups can be a way for people with a problem in common to share their experiences and support and encourage each other to change their behaviour. They may be led by someone who has themselves had a problem with anger in the past.

Faith leaders or others of the same community can help people reflect and get perspective on a situation that has made them angry. They will help set the situation in the context of the values that the faith follows.
Anger management courses

The British Association of Anger Management runs weekend and evening courses for people who want help dealing with their own anger and for people who work with those who have difficulties with their anger.
The British Association of Anger Management
Call 0845 1300 286
Talking therapies

You can find more information about talking therapies and how to find a therapist on our information page.

Relate can help people talk through relationship difficulties, whether they are married, living together, in a same-sex relationship, separated, divorced or single. There is a fee for Relate counselling.



Getting Help

Get help for yourself or someone you know.

SOURCE:
http://www.mentalhealth.org.uk/help-information/mental-health-a-z/A/anger/(accessed 30.4.15)

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες, από τον Νίκο Καζαντζάκη


Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία


Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιόμαστε.

Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο….

ΠΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ

…Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ δε με νοιάζει.

Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: “Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!” Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.

Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη.

Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει….

ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ

Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.

Ποιο είναι το χρέος μου;

Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.

O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.»

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει:

«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ

…Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.

Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος…

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρη κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν’ αφανίζουνται, και λέω: «Αυτό θέλω!»

Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευθερία….

ΕΓΩ


…Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω!

Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ ακλούθα μου!

Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.

Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες:

Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους να ζητάς συντρόφους! …

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

…Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.

Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Η μάνα κοιτάει μπροστά, κατά την κόρη η κόρη κοιτάει κι αυτή μπροστά, πέρα από του αντρός της το κορμί, κατά το γιο να πώς πορεύεται στη γης ετούτη ο Αόρατος.

… Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας κύκλος είναι η λύτρωση κλείσε τον!

Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.

Ποιο είναι το χρέος μας; Ν’ ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.

Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη…

ΠΗΓΗ:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/ti-tha-pei-eftyxia-na-zeis-oles-tis-dystyxies#.VUHx4CHtmko(accessed 30.4.15)

Απόσπασμα από την Ασκητική

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 – 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας συγγραφέας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως.


Men and boys with older sisters are less competitive




One of the longest-debated and most studied issues in psychology is whether and how our personalities are affected by our birth order and the sex of our siblings. A problem with much previous research is that it's depended on people self-reporting their own personality, or on siblings or parents providing the personality ratings. These ratings are prone to subjectivity and skewed by people's expectations about how, say, a younger sibling ought to behave.

A new study focused on one particular finding from this literature: the idea that men with older sisters are less competitive. To get round the subjectiveness of previous research, Hiroko Okudaira and her colleagues invited participants (135 high school students in an initial experiment; 232 university students in a follow-up) to complete a maze challenge or maths test under a so-called piece-rate payment system (they accrue modest points for each correct answer) then under a tournament system (a larger reward is available, but only if they beat the other people randomly assigned to their group). Crucially, in a later trial, the participants got to choose which system they would prefer to perform under: piece-rate or tournament.

In the first experiment involving mazes and high-school students, the boys more often chose to enter a tournament system than girls (61 per cent vs. 23.4 per cent, respectively). But focusing only on those boys with an older sister, their rate of entry into the tournament option was much lower than other boys, at just 38 per cent. In the second experiment with uni students and maths problems, men again showed more competitiveness than women, but men with an older sister were 21 per cent less likely to enter the tournament option than other men.

The researchers found that these results held even after controlling for the influence of other potentially complicating traits such as risk-aversion and over-confidence. They did this by giving participants the chance to convert an earlier piece-rate trial into a tournament trial. Making this choice would reveal something about a person's risk-taking aversion, their confidence and so on, without involving competitiveness (because there was no prospect of actually performing again).

Why should boys and men with older sisters be less competitive? There are at least two complementary explanations: one has to do with "role assimilation", which describes the way people absorb some of the gender-stereotypical traits of their siblings. The other has to do with birth-order: later borns are often found to be less competitive than first borns (evolutionarily speaking, first borns are under more pressure to meet parental expectations and must then compete to defend their stakes against younger rivals).

An intriguing detail is that while having an older sister reduced the competitiveness of most boys and men, this did not hold true for those who also had an older brother or younger sister, presumably because of counter-acting influences of these siblings and effects of birth-order. Meanwhile, women with an older sister were more competitive, leading them to behave more like an average man than an average woman, in terms of their preference for competition. The researchers speculated this is because having an older sister, with shared interests and needs, increases female competition and conflict in the family.

_________________________________
SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/04/men-and-boys-with-older-sisters-are.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+The+Latest+Psychology+Research(accessed 30.4.15)

Okudaira, H., Kinari, Y., Mizutani, N., Ohtake, F., & Kawaguchi, A. (2015). Older sisters and younger brothers: The impact of siblings on preference for competition Personality and Individual Differences, 82, 81-89 DOI: 10.1016/j.paid.2015.02.037

Sunday, 26 April 2015

‘’Sexting’’ ... Η ψηφιακή διάσταση της σεξουαλικής επικοινωνίας.





Η αναζήτηση επαφών τόσο φιλικών όσο και ερωτικών μέσω διαδικτύου, μοιάζει να γίνεται μία συνήθεια που συναντιέται μεταξύ των ηλικιών 14-30 ολοένα και πιο συχνά. Αντικατάσταση των bars και των cafe φαίνεται να κάνουν τα social media και τα chat-rooms. Τα μέρη τα οποία συνήθιζαν οι νέοι να αναζητούν φίλους, διασκέδαση, φλερτ και σεξ έχουν επαναπροσδιοριστεί βάση της σύγχρονης τεχνολογίας.

Ειδικοί από τον χώρο της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας, κρίνουν πως αυτές οι νέες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα της πιεστικής εξωτερικής πραγματικότητας. Φαίνεται πως το διαδίκτυο είναι ένας χώρος που προσφέρει μία πραγματικότητα, χωρίς πολλές πιέσεις και με ποικίλους τρόπους αποφυγής των απαιτήσεων της πραγματικής ζωής.

Το σύγχρονο φαινόμενο του "sexting" επιτρέπει την αποστολή και λήψη μηνυμάτων και φωτογραφιών με σεξουαλικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, μία γυναίκα μπορεί να αποστέλλει γυμνές φωτογραφίες της σε έναν άντρα που την ενδιαφέρει σεξουαλικά ή αντίστοιχα ο άντρας να στέλνει σεξουαλικά μηνύματα σε εκείνη. Σε αυτό συμβάλλουν τα κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας (smartphones) με τις εφαρμογές και ηλεκτρονικοί υπολογιστές με τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (όπως Facebook, MySpace, Twitter) που καθιστούν την επικοινωνία άμεση και ταχύτατη.

Έχει παρατηρηθεί πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανά τον κόσμο έχουν εστιάσει στην νέα αυτή συμπεριφορά των νέων καθώς επίσης και στις κοινωνικές και νομικές συνέπειες που έχει αυτή. Υπάρχουν μελέτες από το 2009 που εξετάζουν την επικράτηση της συμπεριφοράς ‘’sexting’’ μεταξύ των εφήβων και νεαρών ενηλίκων. Η πιο πρόσφατη έρευνα του Lenhart (2009) και των συνεργατών του διαπίστωσε ότι το 13% των ατόμων ηλικίας 18 έως 29 ετών είχαν στείλει γυμνές ή ημίγυμνες εικόνες μέσω κινητών τηλεφώνων και το 31% είχε λάβει μηνύματα αυτού του είδους.

Διαπιστώθηκε επίσης οι νέοι αυτών των ηλικιών που είναι σεξουαλικά ενεργοί παρουσιάζουν διπλάσιες πιθανότητες να στέλνουν μεταξύ τους γυμνές φωτογραφίες, συγκριτικά με τους συνομήλικούς τους που δεν είναι σεξουαλικά ενεργοί. Μερικοί ερευνητές δείχνουν ότι η ψυχική υγεία ενός νέου συνδέεται με το κίνητρο που τον ωθεί στην ανταλλαγή σεξουαλικών μηνυμάτων και φωτογραφιών. Τα άτομα με κοινωνικό άγχος μπορεί να προτιμούν το ‘’sexting’’ ως μέσω για την σεξουαλική επικοινωνία. Άλλοι ερευνητές, όπως και τα Μ.Μ.Ε., υποστηρίζουν ότι το ‘’sexting’’ είναι πράγματι δημοφιλής μεταξύ των νέων ενήλικων, αλλά δεν συσχετίζεται απαραίτητα με άλλες ριψοκίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές, όπως διαπίστωσαν οι Gordon και Messer (2013).

Αντίθετα, σε έρευνα του Benotch (2013) και των συνεργατών του, φάνηκε ότι το ‘’sexting’’ μεταξύ των νέων ενηλίκων σχετίζεται και με υψηλού κινδύνου σεξουαλικές συμπεριφορές, όπως η κατάχρηση ουσιών, η σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη και οι σεξουαλικές επαφές με πολλούς συντρόφους παράλληλα.

ΠΗΓΗ:
http://www.askitis.gr/monthly/view/sexting_..._i_psiphiaki_diastasi_tis_seksoialikis_epikoinonias(accessed 26.4.15)

How To Stop Food Cravings: 10 Tricks Based on Science




Stop food cravings with these ten simple tips based on the psychological research.

1. Tap your forehead


Anything that will distract you from thinking about food will work.

One study has even found that tapping your forehead with your index finger can do the trick.

Just don’t let the tapping turn into punching — you’re not supposed to draw blood, no matter how strong the cravings get!
2. Change how you think

A slightly deeper psychological approach is to start thinking differently.

Take a moment to consider the long-term consequences of eating the wrong foods.

Dr Kathryn Demos, one of the authors of a study which tested this approach, explained:


“We found that simply thinking in a different way affects how the brain responds to tempting food cues in individuals with obesity.

Through the MRI scans we identified that thinking about the long-term negative impact of eating unhealthy foods increased activity in a region of the brain involved in inhibitory control and self-regulation.

Our results show the promising possibility that focusing on the long-term consequences of consuming unhealthy foods could help diminish cravings and, as a result, potentially enhance weight-loss efforts.”

3. Play Tetris (or similar)

Just three minutes of playing Tetris can reduce cravings for food, cigarettes and alcohol, according to a study published recently in the journal Appetite.

The psychologists concluded that Tetris, a retro tile-matching puzzle game, may provide a visual distraction which helps people control their cravings.

4. Use your imagination

Try thinking about how a rainbow looks or the smell of eucalyptus.

Or even stare at a random pattern of dots — the kind you get if you pull the aerial out of the TV.

All have been found to reduce the vividness of food cravings.

That study’s authors explain that:


“…engaging in a simple visual task seems to hold real promise as a method for curbing food cravings.

…real-world implementations could incorporate the dynamic visual noise display into existing accessible technologies, such as the smart phone and other mobile, hand-held computing devices.”

Your imagination can be a powerful ally in the fight against food cravings.
5. Look at loads of pictures of food

It’s the most unlikely weight-loss trick ever: looking at endless pictures of foods can make them less enjoyable to eat, a recent study has found.


While a few photos might enhance the appetite, contrary to what you’d expect, people are actually put off the taste by looking at loads of pictures of food.
6. Go for a walk

A 15-minute walk is enough to stop food cravings brought on by stressful situations, a new study has found.

The authors concluded:


“Short bouts of physical activity may reduce the craving for sugary snacks in overweight people.

When snacking has become habitual and poorly regulated by overweight people, the promotion of short bouts of physical activity could be valuable for reducing the urge to consume at times when the person may be particularly vulnerable, such as during stress and when snack foods are available.”
7. Protein-rich breakfast
New research shows that eating a good breakfast — particularly one rich in protein — boosts a critical neurotransmitter, which may lower food cravings later in the day.

Dr. Heather Leidy, an assistant professor of nutrition and exercise physiology who led the study, said:


“Our research showed that people experience a dramatic decline in cravings for sweet foods when they eat breakfast.

However, breakfasts that are high in protein also reduced cravings for savory — or high-fat — foods.

On the other hand, if breakfast is skipped, these cravings continue to rise throughout the day.”

8. Chewing gum

It’s an old trick, but one that can work.

It may not look good chewing gum, but some studies suggest it can reduce the intake of snacks.

Dr. Paula J Geiselman who has conducted a study on this, explained that her research…


“…demonstrates the potential role chewing gum can play in appetite control, reduction of snack cravings and weight management.

Even small changes in calories can have an impact in the long term.

And, this research supports the role of chewing gum as an easy, practical tool for managing snack, especially sweet snack, intake and cravings.”

9. Sleep well

People who are short of sleep find it difficult to resist temptations, one study has found.

Matthew Walker, one of its authors, explained:


“What we have discovered is that high-level brain regions required for complex judgments and decisions become blunted by a lack of sleep, while more primal brain structures that control motivation and desire are amplified.”

In other words, being short of sleep = desire for sugary snacks.
10. Pay attention to your emotions

Tuning in to your emotions is an important step in managing food cravings.

One study has found that people lose more weight when they learn to get in touch with their feelings about food.

That study’s authors concluded:


“With a better understanding of how they feel and how to use emotions to make better decisions, people will not only eat better, they will also likely be happier and healthier because they relate better to others and are more concerned with their overall well-being.”



SOURCE:
http://www.spring.org.uk/2015/04/how-to-stop-food-cravings-10-tricks-based-on-science.php(accessed 26.4.15)

Sunday, 19 April 2015

Τι μπορείς να κάνεις αν το παιδί σου πει ότι ακούει φωνές



Προσπάθησε να μην υπερβάλλεις στην αντίδρασή σου, μολονότι, δικαιολογημένα, θα ανησυχήσεις και φρόντισε να καταβάλεις την μέγιστη δυνατή προσπάθεια για να μην αντιληφθεί το παιδί την ταραχή σου.
Αποδέξου ότι, για το παιδί σου, η εμπειρία του να ακούει φωνές είναι κάτι το πραγματικό: ρώτησέ το σχετικά με τις φωνές, πόσο καιρό τις ακούει, ποιος ή τι τού μιλάει, αν έχει όνομα, τι λέει κ.τ.λ.
Κάνε γνωστό στο παιδί σου ότι είναι πολλά τα παιδιά που ακούν φωνές και ότι αυτές σταματούν μετά από κάποιο διάστημα.
Ακόμη κι αν οι φωνές δεν εξαφανιστούν, το παιδί σου μπορεί να μάθει να συμβιώνει αρμονικά με αυτές.
Είναι σημαντικό να βοηθήσεις το παιδί σου να πάψει να νιώθει απομονωμένο και διαφορετικό από τα άλλα παιδιά. Το παιδί σου είναι ιδιαίτερο, ίσως ασυνήθιστο/παράξενο, αλλά φυσιολογικό.
Προσπάθησε να διαπιστώσεις αν το παιδί σου έχει κάποιες δυσκολίες ή προβλήματα που του είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει και κατεύθυνε την φροντίδα σου στην επίλυση των προβλημάτων αυτών. Πρέπει να ανατρέξεις πίσω στον χρόνο κατά τον οποίον άρχισαν οι φωνές. Τι συνέβαινε όταν το παιδί σου άρχισε να ακούει φωνές; Πότε παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά οι φωνές; Συνέβαινε τότε κάτι το ασυνήθιστο ή το τραυματικό;
Αν νοιώσεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια από κάποιον εκτός της οικογένειας, βρες έναν ψυχοθεραπευτή που να είναι προετοιμασμένος να αποδεχτεί την εμπειρία του παιδιού σου και να δουλέψει μαζί με το παιδί σου κατά τρόπο συστηματικό, με στόχο την κατανόηση και την καλύτερη αντιμετώπιση των φωνών από το παιδί.
Να είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις το παιδί σου, αν αυτό επιθυμεί να σου μιλήσει για τις φωνές· χρησιμοποίησε σκίτσα, ζωγραφιές, μιμήσεις και άλλους δημιουργικούς τρόπους προκειμένου να το βοηθήσεις να περιγράψει το τι τού συμβαίνει.
Συνέχισε την ζωή σου και την ζωή του παιδιού σου/Συνεχίστε τις ζωές σας όπως ήταν και πριν και προσπάθησε να μην γίνει η εμπειρία αυτή το επίκεντρο της ζωής σου ή της ζωής του παιδιού σου.
Τα περισσότερα παιδιά που κατορθώνουν να συμβιώσουν αρμονικά με τις φωνές τους, ζουν μέσα σε υποστηρικτικές οικογένειες, οι οποίες αποδέχονται την εμπειρία αυτή ως κομμάτι της προσωπικότητας του παιδιού τους. Και αυτό αποτελεί μία απάντηση στο πρόβλημα!/Μπορείς να το καταφέρεις κι εσύ!



Πρωτότυπος τίτλος: What you can do if your child tells you they are hearing voices

Ανέβηκε στις 17 Μαΐου 2011 στη σελίδα του Intervoice (http://www.intervoiceonline.org/2575/young-people/parents/a-10-point-check-list.html )

ΠΗΓΗ:
http://www.hearingvoices.gr/index.php/el/2012-07-18-09-34-04/2012-07-18-09-34-49/item/10(accessed 19.4.15)

Patient Voices

A diagnosis of a chronic disease, mental illness or condition can change one’s life in many ways. In Patient Voices, we feature first person accounts of the changes, challenges and rewards patients face as they cope with various health issues.

http://www.nytimes.com/interactive/2009/09/10/health/Patient_Voices.html?ref=health&_r=0

Saturday, 18 April 2015

The Weirdest Way People Communicate Their Happiness




One more reason why happiness is so infectious.


People communicate their happiness to others through their perspiration, a new study finds.

There are chemical compounds in sweat, it turns out, that can be detected by others.

Previous studies have shown that we can smell fear and disgust in sweat — but happiness has been more of a gray area.

Professor Gün Semin, a psychologist at Utrecht University in the Netherlands, who led the study, said:


“Our study shows that being exposed to sweat produced under happiness induces a simulacrum of happiness in receivers, and induces a contagion of the emotional state.

This suggests that somebody who is happy will infuse others in their vicinity with happiness.

In a way, happiness sweat is somewhat like smiling — it is infectious.”

For the study people watched videos that were designed to elicit emotional reactions.

At the same time they had sweat pads taped under their armpits.

Women — whose sense of smell is generally stronger than men — were then asked to smell the sweat samples.


When asked consciously, the women could not tell the different between ‘happy sweat’, ‘fearful sweat’ and ‘neutral sweat’.

But here’s the clever bit.

The researchers also recorded their faces to monitor their unconscious reactions to the sweat samples.

What they saw was that when women smelled the ‘happy sweat’, the muscles in their face moved to indicate a smile.

The researchers controlled for all sorts of other possible explanations, such as the intensity of the smell.

Professor Semin said:


“This is another step in our general model on the communicative function of human sweat, and we are continuing to refine it to understand the neurological effects that human sweat has on recipients of these chemical compounds.”

Imagine what will happen once perfume manufacturers get onto the fact that happiness can be communicated by smell…

The study was published in the journal Psychological Science (de Groot et al., 2015).

SOURCE:
http://www.spring.org.uk/2015/04/the-weirdest-way-people-communicate-their-happiness.php(accessed 18.4.15)



Friday, 17 April 2015

After laughing, people are more willing to share personal details about themselves


As a theatrical improviser, I’ve experienced workshops and shows where, after initial horseplay, people who hardly know each other share intimate autobiographical details, sometimes on a brightly lit stage. Where does this striking willingness to be vulnerable arrive from? New research suggests that part of the answer may be that the act of laughter encourages personal disclosure: we chuckle out our secrets.

At the start of Alan Gray’s study, groups of four participants watched a video to influence their mood: either a piece of "inoffensive observational comedy" (Michael McIntyre, naturally); an uplifting but sober clip from the nature series Planet Earth; or a neutral clip from a golf instruction video. Although it was rated as no more positive than the other videos – including the golf, surprisingly – the comedy clip was differentiated by more laughter, confirmed by independent judges (this mismatch between the ratings and laughter fits past research showing we are poor at judging our own laughter rates).

Participants then wrote five pieces of personal information they would be prepared to share with one of their companions. This showed that intimacy (rated from 1-10 by observers, based on the amount of personal details revealed) was significantly raised in the comedy clip condition compared with the others – an example item shared in the comedy condition being “in January I broke my collarbone falling off a pole while pole dancing.” Gray’s team, including Robin Dunbar, point out that laughter, quite apart from any attendant positive mood, produces endorphins that encourage physiological relaxation. And perhaps this is the trick: in this chilled-out state, such revelations just don’t seem excessively revealing.

The authors conclude that this state-changing power of laughter earns it the moniker of "grooming at a distance", and they suggest further research down these lines may build the case for laughter’s function as social lubricant, amplifying and speeding intimacy and creating the conditions for durable social bonds. This might mean a comedy night is the ideal way to bond a team, or get to know a prospective partner.
_________________________________

SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/04/after-laughing-people-are-more-willing.html(accessed 17.4.15).

Gray, A., Parkinson, B., & Dunbar, R. (2015). Laughter’s Influence on the Intimacy of Self-Disclosure Human Nature DOI:10.1007/s12110-015-9225-8

--further reading--
How many psychologists does it take... to explain a joke?

Tuesday, 14 April 2015

Αυτό συμβαίνει στον εγκέφαλό σας όταν καταναλώνετε ζάχαρη






Έχετε ακούσει ότι η ζάχαρη δεν κάνει καλό στη σιλουέτα σας ή στην υγεία της καρδιάς σας, αλλά νέα στοιχεία έχουν έρθει στο φως που συνδέουν την κατανάλωση της ζάχαρης με την υγεία του εγκεφάλου, από τη νοητική λειτουργία μέχρι την ψυχολογική υγεία.

Αν και η ζάχαρη σε μικρές ποσότητες δεν είναι ανησυχητικές, οι περισσότεροι άνθρωποι καταναλώνουν μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που θα έπρεπε. Η ζάχαρη, είτε λέγεται γλυκόζη, είτε φρουκτόζη, είτε αμυλοσίροπο (σιρόπι καλαμποκιού) βρίσκεται σε 74% από τα συσκευασμένα τρόφιμα που θα βρείτε στο σούπερ μάρκετ. Την ίδια στιγμή, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει ότι η ζάχαρη πρέπει να αποτελεί το 5% της ημερήσιας μας διατροφής, η τυπική αμερικάνικη δίαιτα περιέχει, κατά μέσο όρο, 13% ζάχαρη.

«Οι περισσότεροι Αμερικανοί καταναλώνουν 5 φορές περισσότερη ζάχαρη από αυτή που πρέπει», αναφέρει η Natasa Janicic-Kahric, βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο Georgetown.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί μπορεί να εθιστεί στη ζάχαρη, αλλά είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τους κινδύνους της υπερκατανάλωσης της ζάχαρης και τις επιπτώσεις που έχει στην εγκεφαλική μας λειτουργία και την ψυχολογία.

Ορίστε, όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε:

Δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο επιθυμίας
Όταν κάποιος καταναλώνει ζάχαρη , όπως και με κάθε άλλο φαγητό, ενεργοποιούνται οι νευρώνες της γεύσης στη γλώσσα που στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο, μέσα από το «μονοπάτι» της ανταμοιβής που υπάρχει σε αυτόν και εκείνος με τη σειρά του απελευθερώνει ορμόνες που μας κάνει να νιώθουμε καλά, όπως ντοπαμίνη. Με αυτόν τον τρόπο, η ζάχαρη επεμβαίνει στο σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου και το μπερδεύει. Όταν το σύστημα ανταμοιβής ενεργοποιείται τόσο συχνά ξεκινούν τα προβλήματα και μπορεί να οδηγήσουν σε απώλεια ελέγχου, λιγούρες και αυξημένη ανοχή στη ζάχαρη.

Συγκεκριμένα, έρευνα έχει δείξει ότι ο εγκέφαλος των παιδιών που πάσχουν από παχυσαρκία λειτουργεί διαφορετικά όταν καταναλώνουν ζάχαρη, κάτι που δείχνει ότι τα παιδιά αυτά θα περάσουν μία ζωή αναζητώντας ζάχαρη.

Εξασθενεί τη μνήμη και της δεξιότητες μάθησης
Έρευνα που έγινε το 2012 σε ποντίκια από επιστήμονες στο UCLA, διαπίστωσε ότι η διατροφή που είναι πλούσια σε φρουκτόζη επιδρά στη μάθηση και τη μνήμη, επιβραδύνοντας, κυριολεκτικά, τη λειτουργία του εγκεφάλου. Οι ερευνητές βρήκαν ότι οι ποντικοί που είχαν καταναλώσει πολύ φρουκτόζη παρουσίασαν ζημιά στην επικοινωνία ανάμεσα στα κύτταρα του εγκεφάλου. Η υψηλή κατανάλωση ζάχαρης στους ποντικούς οδήγησε στην αντίσταση στην ινσουλίνη, την ορμόνη που ελέγχει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα και τη λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων.

Μπορεί να προκαλέσει ή να συμβάλλει στην κατάθλιψη και το άγχος
Εάν είστε εθισμένοι στη ζάχαρη θα έχετε παρατηρήσει ότι μπορεί να έχετε νιώσει τα σάκχαρα στο αίμα σας τη μία στιγμή να απογειώνονται και την επόμενη να πέφτουν, με αποτέλεσμα να έχετε ευερεθιστότητα, κυκλοθυμία, ζαλάδα και κούραση. Αυτό συμβαίνει, επειδή τρώγοντας έναν λουκουμά ή πίνοντας ένα αναψυκτικό ανεβάζετε ξαφνικά τον γλυκαιμικό σας δείκτη. Όταν ο δείκτης αυτός πέσει απότομα θα νιώσετε άγχος, απότομη αλλαγή στη διάθεσή σας ή ακόμα και μελαγχολία.

Τα τρόφιμα που είναι πλούσια σε σάκχαρα και υδατάνθρακες επηρεάζουν και τους νευροδιαβιβαστές που βοηθούν τη διάθεσή σας να παραμένει σταθερή. Η κατανάλωση ζάχαρης απελευθερώνει σεροτονίνη, μία ορμόνη υπεύθυνη για την καλή διάθεση και εάν ενεργοποιείτε συχνά την απελευθέρωση της σεροτονίνης μπορεί να εξασθενήσετε τις αποθήκες των νευροδιαβιβαστών σας και να εμφανίσετε σημάδια κατάθλιψης.

Έρευνα έχει δείξει, επίσης, ότι εκείνοι που ακολουθούν διατροφή που είναι πλούσια σε επεξεργασμένες τροφές, που συνήθως περιέχουν πολλά κορεσμένα λιπαρά, ζάχαρη και αλάτι, έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν κατάθλιψη.

Αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της γεροντικής άνοιας

Έρευνες αναφέρουν ότι μία καθημερινή διατροφή πλούσια σε ζάχαρη αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης Αλτσχάιμερ. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε το 2013, διαπίστωσε ότι η ανοχή στην ινσουλίνη και ο υψηλός γλυκαιμικός δείκτης, στοιχεία που συνδέονται με τον διαβήτη, μπορεί να συνδέονται και με την εμφάνιση εκφυλιστικών ασθενειών για τον εγκέφαλο, όπως είναι η νόσος Αλτσχάιμερ.

Περισσότερα:LifeΥΓΕΙΑζάχαρηυγεία και ζάχαρηκατανάλωση ζάχαρηςζάχαρη και εγκέφαλοςεγκέφαλοςκαρδιάπαχυσαρκίαδιατροφήΠαγκόσμιος Οργανισμός Υγείας


ΠΗΓΗ:
http://www.huffingtonpost.gr/2015/04/13/life-zaxari-egkefalos_n_7030748.html?utm_hp_ref=greece&ncid=fcbklnkgrhpmg00000001(accessed 14.4.15)

Η γλώσσα του σώματος των επιτυχημένων ανθρώπων



Η ειδικός στη γλώσσα του σώματος Janine Driver μας βοηθά να ανακαλύψουμε τις χειρονομίες και τις κινήσεις που θα μας βοηθήσουν να κερδίσουμε τον σεβασμό των γύρω μας.

ΝΑΙ: Κρατήστε το πηγούνι σας


Αυτό έχουν κάνει, άλλωστε, πολλοί ισχυροί άνθρωποι όπως η Χίλαρι Κλίντον ή ο Στιβ Τζομπς στα εξώφυλλα των βιβλίων τους. Πρόκειται για μία στάση που δείχνει ότι το άτομο σκέφτεται και δίνει την αίσθηση ότι σε δύσκολους καιρούς θα δώσουν τη λύση.

ΟΧΙ: Μην πιέζετε τα χείλια σας προς τα μέσα
Κρύβοντας τα χείλια σας δίνετε την αίσθηση ότι κάτι κρύβετε και πολλοί το κάνουν όταν θέλουν να κρύψουν ένα συναίσθημα που νιώθουν άβολα να μοιραστούν.

ΝΑΙ: Ενώστε τις άκρες των δακτύλων σας
Πρόκειται για μία χειρονομία που υποδηλώνει εξουσία. Το κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ, η Όπρα, ακόμα και ο πρόεδρος Ομπάμα.

ΟΧΙ: Προσοχή στην κλίση του κεφαλιού


Μην κάνετε σοβαρές συζητήσεις με το κεφάλι σας στο πλάι γιατί φαίνεται σαν να μην υποστηρίζετε όσα λέτε. Σε περίπτωση που κάνετε μία απλή συζήτηση και δεν πρόκειται για θέμα δουλειάς μπορείτε να γείρετε όσο θέλετε το κεφάλι σας, αλλά ακόμα και τότε δώστε προσοχή ως προς το ποια μεριά το γέρνετε. Αν η κλίση είναι προς τα δεξιά φαίνεστε πιο θελκτικοί, ενώ εάν είναι προς τα αριστερά φαίνεστε πιο έξυπνοι.

ΝΑΙ: Σταυρώστε τα χέρια σας


Μπορεί να έχετε ακούσει ότι το να σταυρώνετε τα χέρια σας μπορεί να σας κάνει να δείχνετε ότι ξεχωρίζετε και αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για κάποιον που δεν σας γνωρίζει, αλλά αν βρίσκεστε ανάμεσα σε φίλους σταυρώστε τα χέρια σας άφοβα. Μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε λύση σε κάποιο πρόβλημα, αφού σταυρώνοντας και τα δύο σας χέρια ενεργοποιεί και τα δύο μέρη του εγκεφάλου σας, το λογικό και το δημιουργικό.

ΟΧΙ: Μην σουφρώνετε τη μύτη σας
Το σούφρωμα της μύτης σας μπορεί να γίνεται ασυναίσθητα αλλά δίνει το σήμα σε αυτόν που έχετε απέναντί σας ότι έχετε αηδιάσει με κάτι.

Περισσότερα:Lifeγλώσσα σώματοςχειρονομίεςεπιτυχίαεπιτυχημένοι άνθρωποι

ΠΗΓΗ:
http://www.huffingtonpost.gr/2015/04/08/-life-glossa-somatos-epituximenoi-anthropoi_n_7015234.html?utm_hp_ref=greece&ncid=fcbklnkgrhpmg00000001(accessed 14.4.15)



Writing about your emotional pain could make you feel worse, unless you do it with “self-compassion”


By guest blogger Temma Ehrenfeld


Some of us tend to brood over painful experiences. Others distract themselves, taking on more work, for example, or watching videos. In my experience, brooders think distractors are uninsightful people avoiding their problems (read “more troubled than I am”) and distractors think brooders are wallowing, tiresome, and way more troubled. Still worse, brooding is thought to be a female failing and distraction male (some research backs this up). The judgments fly.


Natasha Odou, at Australian National University in Canberra, and Jay Brinker, now in Hawthorn, at the Swinburne University of Technology, have set out to show empirically that there is a third, better way: introspection with “self-compassion,” which includes “self-kindness, a sense of common humanity and mindfulness.”


Their careful research found that distraction reduces negative emotions without creating positive ones. On the other hand, dwelling on an episode can send some of us deeper into a funk—unless we concentrate on self-compassion.


To explore how compassion could protect us against the bad effects of brooding, Odou and Brinker tested the effect of a 10-minute writing exercise about a painful event ( “in which you experienced failure, humiliation, rejection, embarrassment or reacted with self-criticism…”). To establish a lower-than-usual baseline for mood, everyone first listened to Prokofiev’s “Under the Mongolian Yoke” at half-speed and read 24 depressing statements in a slide-show.


Half of the 187 undergraduate participants (133 of whom were women) received instructions to be self-compassionate in their writing, which included taking an objective, non-judgmental stance, considering how others have had similar experiences, and ways to be kind to themselves*. The other half were invited to dive deeply into all their thoughts and emotions around the event, but were given no self-compassion instructions**.

All the participants had completed a “Self-Compassion Scale,” and a “Ruminative Thought” Scale. The thesis was that highly self-compassionate people would get a boost in mood from either writing exercise while those who scored high on the “Ruminative Thought” scale—“rumination” is close to what we non-technically call brooding—would be more downbeat.


As predicted, the compassionate writing exercise improved mood for most people (though only in one of two measures used). That’s a great result for a ten-minute exercise. Also as expected, people who had shown themselves to be ruminators didn’t do as well—but some benefited.


What happened to ruminators who didn’t get instructions to be compassionate? The writing exercise made them feel worse. That may not seem surprising—after all, they had just explored a bad experience—but they’d also been told that “writing about negative events can have psychological and physical benefits.” Simply reading the statement could have supplied a little buzz of hope, which means the negative outcome included overcoming any such lift.


How does self-compassionate introspection fare against simple distraction? In asecond study, 152 undergraduates (107 female) took the compassion and rumination tests and endured the “negative mood induction” of Prokofiev and terrible slides. After a five-minute breather “to let your mind wander,” half did the self-compassionate writing exercise and half watched letters appear on a computer screen and responded when they saw “X”— this was the “distraction”.


In the mood-measurements, the participants in both groups experienced a similar reduction in “negative affect” post-exercise, so this was a tie. If you tend to think distraction is worthless, take note. However, distraction didn’t increase “positive affect” whereas self-compassion did, so it can be said to have won the contest. There’s also hope for brooders/ruminators. They had more “negative affect” hanging over from the Prokofiev, but they also experienced more change.


Clinicians might learn from these results that introspective approaches are dangerous for ruminators without a lot of stress on compassion. The risk is significant, since rumination is linked to depression and significantprocrastination. Pouring out painful feelings could turn into a binge-and-purge experience, which leaves you in a bad way and becomes a habit. 


Ruminators, many say, need better forms of distraction. But the research literature on distraction is murky, the authors note, with many studies lumping all kinds of distraction together. They’d like to see research comparing a variety of distraction tasks with emotion-regulation tasks like the self-compassion exercise. I’ll confess I’ve tried writing out my painful feelings and have innocently passed on that advice to others, without any instructions about compassion, since I didn’t get any. I’m grateful to have read this research and next time, will pass it on instead._________________________________


SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/03/writing-about-your-emotional-pain-could.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 14.4.15)


Odou, N., & Brinker, J. (2014). Self-compassion, a better alternative to rumination than distraction as a response to negative mood The Journal of Positive Psychology, 1-11 DOI:10.1080/17439760.2014.967800

Nolen-Hoeksema, S., Wisco, B., & Lyubomirsky, S. (2008). Rethinking Rumination Perspectives on Psychological Science, 3 (5), 400-424 DOI: 10.1111/j.1745-6924.2008.00088.x

Tuesday, 7 April 2015

Μαλβίνα: Ούτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη «Τρομοκρατούν για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους. Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν. Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο»


 ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ με Καρλ Φίλιπ Εμανουέλ Μπαχ στο Β&Ο. Οι Ισραηλίτες στην έρημο. Μουσική εργασίας, λέει. Γράφω και ονειρεύομαι μια όαση. Στο Τελ Αράντ. Στο Ατβάντ με τους κέδρους. Αίθουσα της Λαξευτής Λίθου το δωμάτιο. Τρυφερός ήλιος ρίχνει τη σκόνη του στο κομοδίνο. Πάνω στην παιδική φωτογραφία. Την πεισμωμένη. Φτιάχνω καφέ. Μιλάω λίγο στο σκυλί. Κάθε μέρα παιχνίδι, γάβγισμα, χάδι. Κάθε μέρα και από μια καινούργια ιστορία στο σκυλί που το φωνάζω Κέικ. Δώρο το σκυλί και το αγαπώ. 

ΚΕΪΚ, ΤΟΥ ΛΕΩ. ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Άσε μόνο όσους αγαπάμε να περάσουν το κατώφλι μας. 

ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ξύπνησα έξυπνη. Ευτυχώς. Και μήπως κοιμήθηκα έξυπνη; 

ΕΡΧΕΣΑΙ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ. Σταματάς μια γωνία παραπάνω. Για να στρίψεις εύκολα. Τελευταία προβολή, έτσι και μπλέξουμε στην Πλάκα θα χάσουμε την έναρξη. Μου αναβοσβήνεις τα φώτα. Βγαίνεις και μου κάνεις νεύμα, «έλα». Στέκω και σου κάνω νεύμα. «Εγώ; Σε μένα το λες;». Ξανανάβεις τα φώτα, φωνάζεις. «Έλα». Σου ξανακάνω νεύμα. «Εγώ; Σε μένα το λες;». «Όχι στο Τίμιο Ξύλο. Τίμιο Ξύλο, έλα να σε πάω σινεμά». 

ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΒΛΑΚΑΣ. Είναι που νιώθω προστατευμένη. Ήσυχη, ασφαλής. Αν ισχύει η παρατήρησή μου, έξυπνος γίνεσαι όταν είσαι θυμωμένος. Μπορεί για όσα έπαθες εξαιτίας της βλακείας σου. Όταν είσαι προδομένος. Απαρηγόρητος. Τότε βλέπεις φως. Επιτέλους, έξυπνος ξανά. 

ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΙΚΗ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙ ΤΟΣΟ ώστε να μπορείς να σκέφτεσαι με το καλύτερο μυαλό σου. Αυτό που αρνείται τις αυταπάτες. Άρνηση της αυταπάτης, λένε οι έξυπνοι, σημαίνει ευφυΐα. Πλήρης άρση της αυταπάτης, γράφει ο Ντιούραντ, είναι ο κυνισμός. Άρα ο κυνισμός είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ευφυΐας

 ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΛΙ, Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ένας κακοπαθημένος. Που τίποτα δεν του επέτρεψε να ξεχάσει. Κανείς δεν τον χάιδεψε, δεν τον βοήθησε ώστε να αναλάβει. 

ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ξύπνησα κυνική. (Σε ευχαριστώ. Δικό σου όλο, φίλε. Σταθερή μου, κατατεθειμένη αξία μου. Πρώτη σημασία μου. Τίποτα δεν φτάνει για να στο ξεπληρώσω.) 

ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕ ΜΠΑΧ-ΤΖΟΥΝΙΟΡ ΚΑΙ ΣΚΥΛΟ. Έξυπνη φίλη έρχεται και μου ανακοινώνει πως χωρίζει. Βρήκε την πρώτη αντένδειξη. «Δεν θα με πιάσει εμένα κορόιδο», λέει. «Μέχρι στιγμής τηρώ τους κανόνες και τις αρχές μου. Γι' αυτό δεν έχω χάσει από άντρα. Γιατί στην πρώτη αντένδειξη φεύγω». 

ΑΠΑΛΗ ΦΙΛΗ, ΛΕΠΤΕΠΙΛΕΠΤΗ. ΚΑΙ ΗΔΗ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ. Ήδη ψάχνει με αγωνία τον επόμενο. Αυτού του είδους η επιβιωτική ευφυΐα, σκέφτομαι. Είναι για τη γυναίκα ό,τι το αγκάθι για τον σκαντζόχοιρο. Δεν έχω από πού να την πιάσω. Μεταξωτή γυναίκα, γεμάτη αγκάθια. Τα έχει χάσει όλα, νομίζω, γιατί τρέμει μην τυχόν και χάσει. Πολλές φορές απορριμμένη, υποψιάζομαι.

 ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΝ. Η λυπημένη φάρσα. Του να παρατάνε πρώτοι αυτούς που πρώτοι τους απέρριψαν. Λίγα πράγματα χωρίζουν το φρικαλέο από το κωμικό. Την ξέρω τη μάρκα. Άνθρωποι που φεύγουν όχι για την αντένδειξη. Όχι επειδή το θέλουν. Αλλά επειδή οσμίζονται την απόρριψη που έρχεται. Το επιβιωτικό «ποιος αφήνει ποιον» πάνω από το «ποιος θέλει ποιον και πώς τον διεκδικεί». 

ΞΥΠΝΙΟΙ ΚΑΙ ΕΠΟΥΣΙΩΔΕΙΣ. Φίλοι και τους αγαπάμε. Στα ερωτικά τους, ράτσα δεύτερη, χαμηλή. 

ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ. ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ, ΛΕΝΕ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ. Ξυπνάνε έξυπνοι. Επιτίθενται για να αποτρέψουν επιθέσεις. Τρομοκρατούν για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους. Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν. Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο. 

ΑΚΥΡΗ ΕΞΥΠΝΑΔΑ. ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ ότι οι διαλυμένοι μέντορες δίνουν χρηστικές οδηγίες. Για να πάθεις τα ίδια με αυτούς. «Να μην ξέρει την αδυναμία που του έχεις, θα την εκμεταλλευτεί». Ή «μη δίνεις τίποτα από τον εαυτό σου. Τότε σε εκτιμούν οι άντρες». Ή «να μη σε βρίσκει πάντα στο τηλέφωνο. Γιατί σε θεωρεί δεδομένη». Και τη χαρά του να τιμήσεις, να φωταγωγήσεις, να προσφέρεις, να τον ακούσεις, πού την πας; Η οξυδέρκειά τους. Σιδερένια μπάλα σε κομψά σφυρά -και πάνε σέρνοντας. 

ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΕΪΚ, ΛΕΩ, ΠΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ για όσους δεν αγαπάνε αρκετά, θέλει στρατηγική. Πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα: Ποιος θα τρομάξει περισσότερο τον άλλον: το αγαπημένο ερωτικό άθλημα. Ποιος θα ντρεσάρει γρηγορότερα τον άλλο. Ποιος θα αποδειχθεί πιο έξυπνος. (Δηλαδή πιο φοβισμένος). Ποιος θα επιβληθεί. Να επιβληθεί η γυναίκα; Τι να τον κάνει όμως έναν άντρα που του επιβάλλεται; 

ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ; Ποιος άντρας που τιμά το φύλο του έχει πρόβλημα με την επιβολή; Μόνο αυτός που δεν μπορεί να προστατέψει. Σώσον ημάς από τέτοιες αγάπες. 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΟΤΕ ΜΕΡΟΣ, ΠΟΤΕ ΠΙΑ, σε τέτοια εκπαιδευτικά προγράμματα. Μεγάλωσα, αποφάσισα. Δεν συμπλέω. Ένοχη ανομοιότητας, όπως πάντα μου άρεσε να είμαι. Ανεπίδεκτη στρατηγικών. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια. Νομίζω ότι γεννήθηκα με το προνόμιο. Του να μπορώ να διορθώσω τα πράγματα κάθε φορά που τα μολύνω με τρέχουσα ψιλικατζίδικη ευφυΐα. 

ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΧΩ ΒΕΒΑΙΩΘΕΙ. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου». Εγώ αυτή την τάξη ποτέ δεν πρόκειται να την περάσω. Γι' αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα.

 ΕΜΕΝΑ ΚΑΝΕ ΜΕ ΚΥΚΛΟ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟ, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω, γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά. 

ΚΥΚΛΟΣ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟΣ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Άλλες δεν έχω. Κύκλοι, ομόκεντρος. Κάτι παρόμοιο -ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο. Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων. Πρέπει να υπήρξε μια ανάλογη, αρχέγονη κατάσταση απειρίας. 

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ για ερωτική δύναμη. Μια κατάσταση πριν την πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο. Από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας την πούμε. Απειρία, όχι βλακεία, ας την πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά. Λίγο να σκεφτείς επάνω στο συναίσθημα και αμέσως το Εγώ. Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη. ΕΛΑ 

ΤΩΡΑ, ΚΕΪΚ. ΓΑΒΓΙΣΕ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. Πες του πως χάρη σε αυτόν ο Θεός ανοίγει μαζί μας νέο γύρο. Δοκιμάζει την αντοχή μας στο Καλό. Μην το λέμε δυνατά και μας ματιάσουν, αλλά αντέχουμε. Ονειρευόμαστε. Μπράβο, καλό σκυλί. Ακόμα ένα γάβγισμα. Κάνε του αγάπες. Πες πως όλα πια εδώ, χάρη σε αυτόν, ισορροπία και τάξη. 


ΠΗΓΗ:
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG7987#.VSF2j9NDk-I.facebook(accessed 7.4.15)

Απόσπασμα από το βιβλίο Σαββατογεννημένη, Τα τελευταία κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη 2000-2001, εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνος. [Πηγή: www.doctv.gr]

Friday, 3 April 2015

Σιέστα για καλύτερη μνήμη




Για να μην ξεχνάτε το όνομα του γείτονα και να θυμάστε πάντα που αφήνετε τα κλειδιά σας, φροντίστε απλά να κοιμάστε κάθε μεσημέρι.


Σύμφωνα με νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο Saarland της Γερμανίας, ένας 45λεπτος μεσημεριανός υπνάκος είναι η καλύτερη λύση για να τονώσουμε τη μνήμη μας και να βελτιώσουμε την ικανότητα να ανακαλούμε νέες πληροφορίες.

Για τις ανάγκες της έρευνας, οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον καθηγητή Ψυχολογίας, Axel Mecklinger, υποχρέωσαν τους συμμετέχοντες να απομνημονεύσουν 90 λέξεις και 120 ζεύγη λέξεων, οι οποίες ήταν άσχετες μεταξύ τους (π.χ. γάλα και ταξί). Στη συνέχεια, οι ερευνητές τούς εξέτασαν, ώστε να διαπιστώσουν πόσες λέξεις είχαν απομνημονεύσει και μετά στους μισούς είπαν να δουν ένα DVD και στους άλλους μισούς να κοιμηθούν.

Περίπου μία ώρα αργότερα, όταν οι εθελοντές είχαν ξυπνήσει, τούς εξέτασαν εκ νέου. Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι όσοι είχαν πέσει για ύπνο θυμόντουσαν περισσότερες λέξεις και ειδικά ζεύγη άσχετων λέξεων συγκριτικά με εκείνους που είχαν παρακολουθήσει DVD. Για την ακρίβεια, οι επιδόσεις τους ήταν παρόμοιες με εκείνες που είχαν πριν κοιμηθούν και πέντε φορές καλύτερες από εκείνες όσων είχαν μείνει ξύπνιοι.

Οι επιστήμονες εξηγούν ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου συμβαίνουν «εκρήξεις» εγκεφαλικής δραστηριότητας, που ονομάζονται άτρακτοι ύπνου και οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απομνημόνευση των νέων πληροφοριών. Με βάση τα ευρήματα αυτά, συστήνουν σε μαθητές και φοιτητές να κοιμούνται για 45-60’ όταν τελειώνουν το διάβασμα, ώστε να απομνημονεύουν καλύτερα όσα μελέτησαν.

Τα ευρήματα της νέας μελέτης δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Neurobiology of Learning and Memory».

ΠΗΓΗ:
http://www.vita.gr/news/article/33514/siesta-gia-kalyterh-mnhmh/(accessed 3.4.15)


Τι είναι η Διπολική Διαταραχή;





Παλαιότερα την ονόμαζαν Μανιοκατάθλιψη, πλέον το άκουσμα της Διπολικής Διαταραχής (ΔΔ) δεν προκαλεί τον τρόμο που προκαλούσε κάποτε, αφού με την κατάλληλη αγωγή και θεραπεία, το άτομο μπορεί να είναι απόλυτα λειτουργικό. Επειδή υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις σχετικά με τη Διπολική Διαταραχή ζητήσαμε από τον Δρ. Ιωάννη Μάλλιαρη, Ψυχολόγο, Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας, να μας εξηγήσει τι ακριβώς είναι η Διπολική Διαταραχή, ποια είναι η συμπτωματολογία της και τι μπορεί να κάνει κάποιος για να την αντιμετωπίσει.

Τι ορίζουμε ως Διπολική Διαταραχή; Διαφέρει από τη Μανιοκατάθλιψη;

Η Διπολική Διαταραχή είναι ο νεότερος, ο πιο μοντέρνος όρος της Μανιοκατάθλιψης και είναι μία από τις πιο σοβαρές διαταραχές της διάθεσης που χαρακτηρίζεται από δύο πόλους. Τον πόλο της μανίας και τον πόλο της κατάθλιψης. Έχει μία σειρά από συμπτώματα που συμβάλλουν αρνητικά στη λειτουργικότητα του ατόμου. Πολλοί γνωρίζουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης και η διπολική κατάθλιψη δεν διαφέρει από την κατάθλιψη που γνωρίζουμε όλοι, όσον αφορά τα διαγνωστικά κριτήρια. Αυτό που την διαφοροποιεί είναι ο δεύτερος πόλος, αυτός της της Μανίας ή της Υπομανίας και είναι και αυτός που φέρνει ουσιαστικά τη διάγνωση. Στη μανία συναντούμε μεγάλη αύξηση της ενεργητικότητας που μπορεί να συνάδει μαζί με υπέρμετρα καλή διάθεση ή με υπέρμετρα κακή διάθεση (ευερεθιστότητα). Δεν είναι απαραίτητα μία πάρα πολύ χαρούμενη κατάσταση πάντα.

Μέσα σε αυτή την έξαρση μπορεί να έχουμε αυξημένη αυτοπεποίθηση, σε βαθμό που μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να έχει ειδικές δυνάμεις και ικανότητες, αύξηση στην ομιλητικότητα, μειωμένες ηθικές αναστολές και απώλεια αίσθησης κινδύνου. Μπορεί να κάνουν σπατάλες χρημάτων ή άλλες πράξεις που αργότερα τις μετανιώνουν και όλα τους φαίνονται ιδεατά και εφικτά. Άλλο σύμπτωμα της μανίας είναι οι καλπάζουσες σκέψεις. Το μυαλό τους τρέχει τόσο πολύ και οι αισθήσεις τους είναι σε τόσο μεγάλη διέγερση που δεν μπορούν να σταματήσουν να σκέφτονται. Τέλος, ένα από τα πιο σημαντικά συμπτώματα είναι η μείωση της ανάγκης ύπνου. Με τόσο αυξημένη δραστηριότητα και ενέργεια, ο ύπνος γίνεται περιττός. Είναι σημαντικό σύμπτωμα γιατί μελέτες έχουν δείξει ότι η έλλειψη ύπνου μπορεί να «ταΐζει» τη διαταραχή και πολλές αγωγές επικεντρώνονται στην επαναφορά του ύπνου.

Και η υπομανία που αναφέρατε προηγουμένως;

Η Υπομανία είναι μία ενδιαφέρουσα ψυχιατρική κατάσταση γιατί δεν συνοδεύεται από έλλειψη της λειτουργικότητας. Δηλαδή, διπολικοί ασθενείς που μπαίνουν σε φάση υπομανίας, που μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι μία ελαφριά περίπτωση μανίας, έχουν όλα τα συμπτώματα της μανίας απλά σε μικρότερο βαθμό και τα συμπτώματα αυτά δεν επιδρούν στη λειτουργικότητα του ασθενή. Δηλαδή, η αυτοπεποίθηση θα είναι αυξημένη αλλά δεν θα προσλάβει τον άλλον, ούτε θα πιστεύει ότι έχει ειδικές δυνάμεις. Οπότε, η διάγνωση της υπομανίας είναι δύσκολη και πολλοί ασθενείς έρχονται στην θεραπεία αναζητώντας να επανέλθουν στην φάση της υπομανίας, γιατί είναι μία κατάσταση ευφορίας που, ταυτόχρονα, είναι και λειτουργική. Άρα, κάποιος μπορεί να βιώνει το δίπολο κατάθλιψη- υπομανία και όχι κατάθλιψη-μανία.

Υπάρχει κληρονομικότητα;

Οι μελέτες και τα στοιχεία που έχουμε δείχνουν κληρονομικότητα σε μεγάλο βαθμό. Ίσως μεγαλύτερο ποσοστό από άλλες διαταραχές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το περιβάλλον δεν παίζει σημαντικό ρόλο και ο βαθμός κληρονομικότητας είναι στο 10-15%. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι έχουν ένα μέλος με διπολική διαταραχή στην οικογένειά τους, θα νοσήσουν οι ίδιοι ή θα το εκφράσουν στον ίδιο βαθμό. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας την κληρονομικότητα, ειδικά στη διάγνωσή γιατί εάν κάποιος για παράδειγμα παρουσιάσει κατάθλιψη και έχει στην οικογένειά του κάποιον με διπολική διαταραχή, πρέπει να σημειωθεί ότι η κατάθλιψή του βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό που λέμε διπολικό φάσμα, ακόμα κι αν δεν έχει εκφράσει ακόμα επεισόδιο μανίας ή υπομανίας. Οπότε, τα στοιχεία της κληρονομικότητας είναι σημαντικά γιατί κάνουν καλύτερη την ποιοτική μας δουλειά και σίγουρα δεν είναι λόγος για να μην κάνει οικογένεια κάποιος διπολικός ασθενής, ούτε να ανησυχεί ότι η οικογένειά του θα εκφράσει Διπολική Διαταραχή.

Από ποια ηλικία και μετά μπορεί να γίνει διάγνωση Διπολικής Διαταραχής; Μπορεί ένα παιδί να έχει Δ.Δ.;

Τα τελευταία χρόνια η ηλικία διάγνωσης της διπολικής διαταραχής έχει αρχίσει να πέφτει. Παλαιότερα λέγαμε χαριτολογώντας ότι αν δεν φτάσει κάποιος σε ηλικία ψήφου, δεν μπορεί να διαγνωστεί. Πλέον, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ΔΔ έχει γίνει αντιληπτή από τα 5 χρόνια ενός παιδιού. Κλινικά το προσέχουμε περισσότερο από την εφηβεία εάν ένα παιδί εκφράσει κατάθλιψη και υπάρχει ήδη ιστορικό στην οικογένεια. Αυτό που έχει παρατηρηθεί, ενώ τα πρώτα επεισόδια έναρξης της διαταραχής γίνονται, κατά μέσο όρο, από τα 18-25 έτη του ατόμου, είναι ότι υπάρχει μια αργοπορία 8 με 10 χρόνια στη διάγνωση. Πολλές φορές αυτή η καθυστέρηση στη διάγνωση, δυσκολεύει τόσο τον ασθενή, όσο και τον ειδικό ψυχικής υγείας.

Με λίγα λόγια, πώς αντιμετωπίζεται η Διπολική Διαταραχή;

Αρχικά, πλέον έχουμε ένα φάσμα στη διπολική διαταραχή, δηλαδή μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για Διπολικές Διαταραχές. Η θεραπεία βασίζεται αρχικά σε βιολογικά μοντέλα και περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή. Αυτό αφορά τους ασθενείς που έχουν την κλασσική μορφή με το δίπολο κατάθλιψη-μανία, οπότε τα φάρμακα επικεντρώνονται στο να σταθεροποιούν τη διάθεση και να αποτρέπουν τις κρίσεις ή μία απόπειρα αυτοκτονίας. Η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να βοηθήσει σε ένα οξύ επεισόδιο μανίας, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις της διαταραχής το μοντέλο που γνωρίζουμε ότι δουλεύει καλύτερα είναι συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας, αλλά ψυχοθεραπείας στοχευμένη στη διπολική διαταραχή. Τα περισσότερα μοντέλα βασίζονται στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία και αυτό που κάνουν είναι να εκπαιδεύουν τον ασθενή σχετικά με τη διαταραχή του και τον μαθαίνουν να τη διαχειρίζονται καλύτερα. Αυτός ο συνδυασμός, θεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής, λειτουργεί πολύ καλά για τους ασθενείς που έχουν το δίπολο κατάθλιψη-μανία ή κατάθλιψη-υπομανία. Για τις άλλες διαταραχές που βρίσκονται στο φάσμα, κάθε θεραπευτική προσέγγιση εξαρτάται από το σημείο του φάσματος που βρίσκεται και τη φάση της διαταραχής. Αυτό στο οποίο στοχεύουμε να σταματήσουμε στη διαταραχή αυτή είναι η η συνεχής εμφάνιση των επεισοδίων και όχι τόσο τα συμπτώματα, τα οποία μπορεί και να σταματήσουν. Εάν καταφέρουμε σε έναν διπολικό ασθενή να σπάσουμε τον κύκλο του και να σταματήσει να κάνει επεισόδια, θα έχουμε καταφέρει πολλά. Αλλά αυτή είναι μία διαδικασία που απαιτεί χρόνο και καλή συνεργασία με τον ασθενή και την οικογένειά του.

ΠΗΓΗ:
http://www.huffingtonpost.gr/2015/03/24/life-dipoliki-diataraxi_n_6923464.html?utm_hp_ref=greece&ncid=tweetlnkgrhpmg00000001(accessed 3.4.15)



Could you tell the difference between a person's memory and their imagination?


If I gave you a written description of an object – let's say a boat – would you be able to judge whether the author had written about the boat from their memory of it, as opposed to having written about a boat they'd imagined?

It's a question with real-world importance because, in court, we often rely on eyewitness memories and it's up to a jury to determine their source and veracity. But memory, like the imagination, is a creative process. Sometimes the two even become blurred – it's quite common for people to lose faith in an apparent memory, to wonder if they had in fact imagined it. Deliberate deception aside, how well can we judge the source of another person's recall?

Arlo Clark-foos and his colleagues recruited 20 volunteers to either look at pictures of various objects or to imagine those objects after being prompted by the words denoting them. Examples include boat, microwave, and chair. These volunteers were told they'd later have to recall as much about the imagined or viewed objects as possible. After a five minute distraction period during which they answered maths questions, the volunteers were asked to write about the objects, both those they'd looked at, and those they'd imagined.

The transcripts were cleaned up to remove any overt clues as to the source of the descriptions – such as phrases like "I imagined ...". Then the transcripts were shown to thirty participants recruited from a university, whose task was to read each one and decide if the description was based on the author's memory for the object, or on their having imagined the object. The participants were told that there had been no deliberate deception in the written accounts.

To the researchers' surprise, the participants were able to make this distinction with modest accuracy. Specifically, descriptions of seen objects were correctly identified as such 63 per cent of the time, descriptions of imagined objects 57 per cent of the time. Although only modestly accurate, this is significantly more accurate than you'd expect had the participants simply been guessing.

The researchers said this result was all the more remarkable because when they'd carefully analysed the accounts of seen and imagined objects looking for qualitative differences along 40 dimensions, they found very few – descriptions of seen objects contained more references to the season of the year (perhaps because the pictures gave relevant clues) and more author doubts about memory accuracy; by contrast, in the descriptions of imagined objects, there tended to be more references to sounds and locations (perhaps because this information was missing from the pictures).

In further experiments, the researchers established that people could be trained to be even more accurate at this task by giving them multiple examples of object descriptions written from memory and descriptions written from the imagination, with each labelled as such. Feedback also boosted performance during blind testing – that is, telling participants whether each memory/imagination judgment they made was accurate or not.

"Although the current results are curious," the researchers said, "they only begin to explain how participants made their judgments. Future experimental work investigating the characteristics and decision processes that aid in resolving the source of others' memories will increase the applicability of these findings."
_________________________________

SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/03/could-you-tell-difference-between.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 3.4.15)

Clark-Foos, A., Brewer, G., & Marsh, R. (2015). Judging the reality of others' memories Memory, 23 (3), 427-436 DOI:10.1080/09658211.2014.893364