Saturday, 21 February 2015

What If We Lost the Sky?




What is the sky worth?

This sounds like a philosophical question, but it might become a more concrete one. A report released last week by the National Research Council called for research into reversing climate changethrough a process called albedo modification: reflecting sunlight away from earth by, for instance, spraying aerosols into the atmosphere. Such a process could, some say, change the appearance of the sky — and that in turn could affect everything from our physical health to the way we see ourselves.

If albedo modification were actually implemented, Alan Robock, a professor of environmental sciences at Rutgers, told Joel Achenbach at The Washington Post: “You’d get whiter skies. People wouldn’t have blue skies anymore.” And, he added, “astronomers wouldn’t be happy, because you’d have a cloud up there permanently. It’d be hard to see the Milky Way anymore.”

Losing the night sky would have big consequences, said Dacher Keltner, a psychology professor at the University of California, Berkeley. His recent work looks at the health effects of the emotion of awe. In a study published in January in the journal Emotion, he and his team found that people who experienced a great deal of awe had lower levels of a marker of inflammation that has been linked to physical and mental ailments. One major source of awe is the natural world. “When you go outside, and you walk in a beautiful setting, and you just feel not only uplifted but you just feel stronger,” said Dr. Keltner, “there’s clearly a neurophysiological basis for that.”

And, he added, looking up at a starry sky provides “almost a prototypical awe experience,” an opportunity to feel “that you are small and modest and part of something vast.”

Research on the benefits of awe, he said, suggests that without a starry sky, “kids are going to be less imaginative, we’re going to be less modest and less kind to each other,” and “it may cost us in terms of health.”

If we lose the night sky, he said, “we lose something precious and sacred.”

He believes whitening the daytime sky might result in “that same loss of the sense of what’s vast,” a sense his team’s research suggests is “one of the most important things that people build into their lives.”

Paul K. Piff, a professor of psychology and social behavior at the University of California, Irvine, says that when he studied awe among the Himba in Namibia, “the night sky was one of the very clear elicitors” of the emotion. The sky “has this really important role, obviously, in all sorts of different historical ways for the development of humankind and human consciousness, but it also has this shared feature of, no matter where you are and where you come from, it seems to brings about this really, really amazing and transformative experience.”

“We’re finding in our lab that the experience of awe gets you to feel connected to something larger than yourself, see the humanity in other people,” he explained. “In many ways it’s kind of an antidote to narcissism.” And the sky is one of the few sources of that experience that’s available to almost everybody: “Not everyone has access to the ocean or giant trees, or the Grand Canyon, but we certainly all live beneath the night sky.”

“Everyone’s looked up at the sky and wondered what our place is relative to the universe,” he said, “and so blotting out the stars would deprive people of this extremely compelling, awe-inspiring, transformative and cherished experience that we all share.”

***

“We used to be a lot more connected to the sky,” said the artist Ken Murphy. “It used to be either you’d look at the campfire, look at the sky, or go to bed, and now our lives have radically changed, and I think there’s definitely a loss in that.”

For his project “A History of the Sky,” he set up a camera to take a photograph of the San Francisco sky every 10 seconds for a year. He then made a time-lapse movie of each day and arranged them into a grid, creating a sort of video diary of the view above the city:


“While I was shooting, I was very tuned into what was going on with the sky,” he said. “It’s very compelling to witness what’s going on over our heads.”

On long backpacking trips, his focus often turns to the sky: “It becomes this unfolding drama every night, and you really can see how in history we’ve spun these elaborate myths around things going on in the sky. It must have been such a huge part of people’s consciousness before we had all these other distractions.”

“It’s a horribly disturbing thought to me that that would be permanently obscured in some way,” he said.

For Jennifer Wu, a photographer and a co-author of the book “Photography: Night Sky,” the starry sky is “one of those things that I hope that people will always enjoy.”

“When we go out and we see the stars there’s that connection,” she said. “We have creativity, we get renewed. There’s kind of a refreshing feeling about going out and being outdoors at night and seeing the stars.”

If something came between us and the stars, she said, “we won’t be able to photograph them as much.” This is already a problem for city-dwellers, she noted — because of light pollution, many in dense areas can’t see or photograph the stars.

“I love seeing the Milky Way,” she added. “Going out and seeing this incredible, beautiful band of light overhead, it’s just magnificent, and it would be disappointing to not see it anymore,” to lose the feeling that “we’re just one of these little dots among these many.”

Dimming the appearance of the stars would also make it harder for astronomers to study them. Telescope technology has just reached a point, said Steven Flanders, the public affairs coordinator for Caltech’s Palomar Observatory, “where the corrective systems on these telescopes are able now increasingly to compensate for the blurring of the earth’s atmosphere. At least at visual wavelengths, we don’t need to go out into space as we did with the Hubble Space Telescope, because we can do as well or better with corrective technology.” And, he said, “that whole process is for naught if we lose access to the night sky.”

One area that might suffer, he said, is the effort to identify planets in other solar systems. And that effort plays a big role in keeping the public interested in astronomy: When “we talk about planets,” he explained, “we talk about the search for life.”

As for how the loss of a swath of astronomical research would affect humanity, he said, “at a practical level, I don’t think we would lose anything.” But “at another level,” he said, “we would lose some of the curiosity that in some manner helps keep this society vibrant and moving.”

“The search for life is terribly exciting,” he added, “and you can argue that a society, any society, needs that kind of stimulus in various forms.”

***

It’s not completely clear, some researchers say, just how much aerosols would change the look of the sky. “You are essentially putting stuff between you and the light,” said Waleed Abdalati, a professor of geography at the University of Colorado, Boulder, and one of the authors of the report. “So when you’re talking about dim light like stars,” he explained, “it’s certainly conceivable and even likely that they would appear dimmer.” Aerosols might whiten the sky during the day as well. How visible these effects are, he said, would depend on how much material was injected into the atmosphere — and we don’t yet know how much we’d want to inject, because we don’t yet know what the other side effects of such injection might be.

Ben Kravitz, a postdoctoral researcher at Pacific Northwest National Laboratory who has studied the possibility of albedo modification through aerosols, said in an email that according to current models, the whitening effect of aerosol injection “would be similar to the whiter sky that is often seen in large cities or areas with industrial pollution.” As for starlight, he said, “I don’t know of any study showing that the aerosols would obscure the stars; that sounds like an interesting research problem.”

Alan Robock, the environmental sciences professor, mentioned one possible upside in an interview: “You’d get these beautiful red and yellow sunsets,” as “the yellow and red colors reflect off the bottom of this cloud.”

He recommends more research into albedo modification: “If people ever are tempted to do this, I want them to have a lot of information about what the potential benefits and risks would be so they can make an informed decision.”

Part of understanding those risks and benefits may be evaluating the emotional impacts of making big changes to the way the sky looks. Of these impacts, Dr. Abdalati said, “my own view is they’re huge.”

“I think in time their magnitude will diminish as it becomes the new normal,” he said. But “for the generation that makes the decision to undertake something like that, to deploy something like that, I think the implications would be profound.”

Still, he believes “it’s incumbent upon us to understand the options before us, even if they’re options that may never be deployed.” That means making an effort to keep climate change from worsening in the first place, exploring ways to remove carbon dioxide from the atmosphere once its there — and understanding the implications of putting aerosols in the atmosphere, even if we never do it. “Deploying something like albedo modification is a last-ditch effort,” he explained. “I think it’s one that should be avoided at all costs, but should be understood.”

And, he said, “we’ve gotten ourselves into a climate mess. The fact that we’re even talking about these kinds of things is indicative of that.”

For Dr. Keltner, the sky is a source of awe. For Ms. Wu, it’s a fount of creativity. And if it one day turns white, it may become something else: a reminder that humanity ran out of options.



SOURCE:
http://op-talk.blogs.nytimes.com/2015/02/20/what-if-we-lost-the-sky/?rref=opinion&module=Ribbon&version=origin&region=Header&action=click&contentCollection=Opinion&pgtype=article(accessed 21.2.15)


Want to learn a new skill more effectively? Stop thinking about yourself!




The human mind can be its own worst enemy. When we want to do well in sports, we often intensify attentional focus on bodily movements that are best off left on automatic pilot. The result, even for elite athletes, can be a dire instance of choking. The muscles stiffen or shake. Fluid, expert movement is lost, and the learning of new skills is impaired.

A common assumption is that an internal focus is harmful to performance because it directs unhelpful conscious attention to bodily control. But what if the costs of self-focus are more general and profound than that? Perhaps merely thinking about ourselves in any way is harmful to performance and learning because to do so activates the "self-schema".

The self-schema is "more than a philosophical construct" argue Brad McKay and his colleagues in a new paper, it is in fact a "functional neural network located anatomically in cortical midline structures." Their theory is that anything that activates this network - be that over-focus on bodily movements, memories of past performance, or the scrutiny of an audience - will be detrimental to skilled performance and learning.

The researchers began by dividing 36 students (26 men) into two groups and asking them to throw 10 balls underarm at a bulls-eye style target. Throws nearer the target earned more points. Both groups performed equally well. Now one group spent a minute "thinking about their previous throwing experience including their strengths and weaknesses as a thrower"; the other group acted as controls and just waited out the time. Both groups then performed 10 more throws. The students who'd spent time thinking about themselves showed inferior performance compared with their earlier standard; the control group maintained their skill level.

"A simple manipulation designed to activate the self-schema ... was sufficient to degrade performance," the researchers said. Next, 37 more students were recruited (18 women) and split into two groups. They spent time practising using a bat to hit golf-ball-sized balls, travelling at 25mph, at a target. None of them had played organised baseball or softball in the last year.

Over two practice days, all the students completed a writing task in the various short breaks between hitting. Those in the self-reflective group wrote for one minute either about their experience at baseball; their personal attributes as an athlete; their emotional experiences related to baseball; or their strengths and weaknesses as a hitter (all the different topics were covered during the different breaks). The other group acted as controls - they spent the same breaks writing about objects in the laboratory where the training took place, either focusing on colours or shapes or the names of the objects. 

A few days later, the students had a final go at the ball hitting challenge. Adjusting for initial performance differences, the control group significantly outperformed the self-reflective group. The control group also outperformed the self-reflective group when the task was changed slightly by speeding up the delivery of the balls.

McKay and his team said their results were surprising - as one of their participants remarked, you'd think spending time writing about one's past glory days at baseball would have provided a confidence boost, and maybe rekindled old movement patterns too. Instead, the researchers said their results showed how the "ostensibly innocuous activity of contemplating one's own experiences, emotions, strengths, weaknesses and attributes, might have activated a lurking neural self-network that interfered with the process of motor learning."

Critics may feel this study raises as many questions as it answers - with no measures of muscle tension, or mood, or a myriad other possible mediating factors, we're left in the dark about why writing about the self appeared to be detrimental to motor skill learning.

However, the researchers believe their study has broken new ground. Where previous research has shown instructions to focus on parts of the body can be harmful to performance, McKay and his team said their "experiments are the first to show that self-reflection alone is sufficient to interfere with motor skill activation and performance."


_________________________________
SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/02/want-to-learn-new-skill-more.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 21.2.15)

McKay, B., Wulf, G., Lewthwaite, R., & Nordin, A. (2015). The self: Your own worst enemy? A test of the self-invoking trigger hypothesis The Quarterly Journal of Experimental Psychology, 1-10 DOI: 10.1080/17470218.2014.997765

Sunday, 15 February 2015

Εγκυμoσύνη, Λόχεια και Σεξουαλική Ζωή



Η εγκυμοσύνη καθώς και η δύσκολη περίοδος της λοχείας που την ακολουθεί είναι για κάθε γυναίκα ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο βιώνει σημαντικές βιολογικές όσο και ψυχολογικές αλλαγές. Μέσα σε αυτό το κλίμα των συνεχών συναισθηματικών μεταπτώσεων επηρεάζεται σημαντικά και η σεξουαλική της επιθυμία. Είναι αρκετά συχνό κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης η γυναίκα λόγω των αυξημένων ορμονών αλλά και επηρεασμένη από ψυχογενείς παράγοντες να έχει αυξημένη σεξουαλική επιθυμία και αποζητά περισσότερο την επαφή με τον σύντροφό της.

Η γυναίκα που διανύει μια ομάλη περίοδο εγκυμοσύνης μπορεί σε κάθε περίπωση να συνεχίσει να απολαμβάνει κανονικά την σεξουαλική ζωή με τον σύντροφό της. Η εγκυμονούσα, όπως συνεχίζει τις υπόλοιπες δραστηριότητες, συνεχίζει να έχει επιθυμία και ανάγκη για σεξουαλική επαφή. Το σεξ κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης έχει συσχετίστει με ιδιαίτερα ωφέλιμες επιπτώσεις τόσο ψυχολογικά και συναισθηματικά για τον άνδρα και για την γυναίκα. Μέσα από την οικειότητα, την τρυφερότητα και την ηδονή, οι δύο σύντροφοι κρατούν δυνατή τη φωτία της σχέσης του και ενισχύουν τους δεσμούς ,γεγονός με ιδιαίτερη αξία για να αντιμετωπίσουν την νέα φάση της ζωής στην οποία μπαίνουν.

Υπάρχουν ,ωστόσο ,περιπτώσεις που η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού χρειάζεται να προσαρμοστεί, ειδικά όταν μια εγκυμοσύνη είναι δύσκολη και παρουσιάζει ανωμαλίες. Σε κάθε περίπτωση, η συχνή παρακολούθηση από ένα γυναικολόγο είναι απαραίτητη προκειμένου το ζευγάρι να συνεχίζει να απολάμβανει το σεξ χωρίς προβλήματα.

Λοχεία και σεξουαλική ζωή

Ο ερχομός ενός παιδιού, και κυρίως του πρωτότοκου, επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην ζωή της γυναίκας . Το σώμα της μεταβάλλεται , ο ρόλος της εμπλουτίζεται ενώ αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τις προτεραιότητες και την καθημερινότητά της. Η σχέση της με τον σύντροφό της δεν είναι πλέον εκείνη των εραστών ούτε των απλών σύντροφων αφού οι δυό τους είναι πια γονείς. Η ζωή της αποκτά διαφορετική μορφή και άλλο νόημα, τίποτα δεν παραμένει ίδιο. Ο χρόνος της γεμίζει από την παρουσία και τις ανάγκες του παιδιού που είναι πια το κεντρικό θέμα της ζωής της .

Η μεταβατική αυτή φάση δεν σημαίνει αλλαγές μόνο στο καθημερικό και πρακτικό επίπεδο αλλά επιφέρει και σημαντικές αλλαγές στον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο της γυναίκας. Συχνά , η γέννηση του παιδιού συνοδεύεται από αντιφατικά συναισθήματα. Η γυναίκα αισθάνεται άγχος για το αν θα είναι καλή μητέρα, για το πως θα μπορέσει να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες αυτού του νέου ανθρώπου που είναι απόλυτα εξαρτημένος απο εκείνη. Παράλληλα, συνειδητοποιεί ότι ο πρωταγωνιστικός της ρόλος ως γυναίκα υποχωρεί ότι η σεξουαλική της ζωή επηρεάζεται ,ότι μεγαλώνει , ότι αλλάζει. Με αυτόν τον τρόπο η λοχεία είναι μία περίοδος γεμάτη προσδοκίες και δύσκολα συναισθήματα που η γυναίκα καλείται απότομα να αντιμετωπίσει. Όλα αυτά είναι συναισθήματα που επιφορτίζουν τη γυναίκα και οδηγούν συχνά μια μελαγχολική και καταθλιπτική διάθεση μετά την γέννηση του παιδιού.

Έτσι, ενα μεγάλο ποσοστό γυναικών μέσα στην πρώτη εβδομάδα μπορεί να εμφανίσει επιλόχεια μελαγχολία, γεγονός που θεωρείται ως ένα βαθμό φυσιολογικό στάδιο προσαρμογής. Τα κυριότερα συμτπώματα αυτής της μελαγχολίας είναι η θλίψη, η συναισθηματική αστάθεια, , το άγχος, η έλλειψη συγκέντρωσης και το κλάμα. Όταν η μελαγχολία αυτή επιμένει για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα και το πρόβλημα δεν φαίνεται να υποχωρεί τότε ενδεχομένως η γυναίκα να έχει περάσει στο στάδιο της επιλόχειας κατάθλιψης. Τα κύρια συμπτώματα περιλαμβάνουν την έντονη θλίψη ,την έλλειψη συγκέντρωσης, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, την άρνηση ενασχόλησης με το παιδί, την κοινωνική απομόνωση , και την υποτονική σεξουαλική επιθυμία. Είναι σημαντικό η επιλόχεια κατάθλιψη να εντοπιστεί άμεσα και να αντιμετωπιστεί θεραπευτικά, με την βοήθεια εξειδικευμένων ψυχολόγων.



ΠΗΓΗ:
http://www.askitis.gr/monthly/view/egkimosini_locheia_kai_seksoualiki_zoi1(accessed 15.2.15)


What do confident people say to themselves before giving a speech?




Before you speak to an audience, can you first talk yourself out of feeling nervous? One step towards this strategy is to find out how confident people speak to themselves in their heads (their internal "self-talk"), compared with others who are more anxious.

Xiaowei Shi and his colleagues surveyed nearly 200 students on a public speaking course. The researchers approached the students after they'd given two public presentations on the course and were soon to give their third. The students answered questions about how much they'd engaged in self-talk in the preceding days, and about how much anxiety they feel towards public speaking.

The women tended to be more nervous than the men. Once this gender influence had been accounted for, the students' frequency of various types of self-talk over the last few days explained 20 per cent of the difference in their anxiety levels. Specifically, the more confident students tended to say they'd engaged in less self-critical self-talk (e.g. chastising themselves about their poor preparations) and less self-talk related to social assessment (e.g. replaying ways people had reacted in the past), whereas they had engaged in more self-talk related to self-reinforcement (e.g. talking to themselves about how pleased they were with their own preparations).

In other words, the students who were more self-confident tended to be less self-focused and less self-critical in the way they spoke to themselves, and when they were self-focused, this tended to be with a positive bias.

This study assumes people are able to remember and recognise their own past self-talk, which some readers may question. Of course, it's also just as likely that anxiety triggers particular categories of self-talk, as it is that the wrong kind of self-talk fuels anxiety. Nonetheless, the researchers said their insights could help inform interventions aimed at helping people overcome fear of public speaking.

"As we know that high public-speaking-anxiety individuals engage in higher levels of self-critical and social-assessing self-talk than low anxiety individuals," Shi's team concluded, "instructors can intervene in the early phases of the speech preparation process by helping these students to attend to, recognise, and adjust the frequency and nature of their self-talk."

_________________________________ 
SOURCE:
http://digest.bps.org.uk/2015/01/what-do-confident-people-say-to.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 15.2.15)


Shi, X., Brinthaupt, T., & McCree, M. (2015). The relationship of self-talk frequency to communication apprehension and public speaking anxiety Personality and Individual Differences, 75, 125-129 DOI: 10.1016/j.paid.2014.11.023

Ο χωρισμός πληγώνει την καρδιά και κυριολεκτικά

 


Ερευνητές ισχυρίζονται πως το «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει» δεν ισχύει για εκείνους που υποφέρουν από μια πληγωμένη καρδιά, κυριολεκτικά. Υπάρχει μια καρδιομυοπάθεια που προκαλείται από το στρες, γνωστή και ως «σύνδρομο πληγωμένης καρδιάς», η οποία έχει παρόμοια συμπτώματα με το έμφραγμα, αλλά χωρίς την απόφραξη των αρτηριών.

Η πάθηση αυτή έχει παρατηρηθεί ότι πυροδοτείται από οξύ συναισθηματικό στρες, όπως ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου, ένα διαζύγιο ή ένας άσχημος χωρισμός.

Οι πάσχοντες έχει αναφερθεί πως αναρρώνουν πλήρως μέσα σε μέρες ή εβδομάδες, ωστόσο οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Άμπερντιν ανακάλυψαν ότι μπορεί να διαρκέσει ακόμα και περισσότερο από τέσσερις μήνες, ενώ παρουσιάζει και μακροχρόνιες συνέπειες.

Η καθηγήτρια Ντάνα Ντόσον, λέκτορας του Πανεπιστημίου και σύμβουλος καρδιολόγος στο Aberdeen Royal Infirmary δήλωσε: «Η γενική πεποίθηση ήταν ότι η κατάσταση αυτοιάται πολύ γρήγορα, αλλά τελικά μια πιο λεπτομερής έρευνα έδειξε πως δεν είναι ακριβώς έτσι».

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι ασθενείς δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν σε έντονες δραστηριότητες και αδυνατούσαν να επιστρέψουν στη δουλειά εξαιτίας οιδήματος και αστάθειας της καρδιάς, τα οποία προκαλούσαν δυσκολίες στην αναπνοή και την κυκλοφορία του αίματος.


«Τα ευρήματά μας κατά κάποιο τρόπο παρέχουν μια εξήγηση ως προς το γιατί οι ασθενείς συνεχίζουν να διαμαρτύρονται πως δεν αισθάνονται καλά, μήνες μετά, παρά το γεγονός πως δεν παρουσιάζουν εμφανή προβλήματα στην καρδιά», εξηγεί η Δρ. Ντόσον.

Το πανεπιστήμιο σκοπεύει συνεχίσει την έρευνα στο θέμα προκειμένου να δει αν κάποια από τα περιστατικά αναρρώνουν πλήρως, σε τι χρονικό διάστημα κι αν ένα υποκείμενο πρόβλημα υγείας θα μπορούσε να έχει συμβάλει στην εμφάνιση του προβλήματος.



ΠΗΓΗ:
http://m.athensvoice.gr/index.php?r=site/page&view=article&id=84050&cat=news (accessed 15.2.15)


Saturday, 7 February 2015

Ομοφυλοφιλία


Γράφτηκε από τον Sakis Papakonstantinou

Η ομοφυλοφιλία είναι διαταραχή;
Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχικό νόσημα και δεν υπάγεται στα κριτήρια ψυχικής διάγνωσης που χρειάζεται θεραπεία και ψυχιατρική παρακολούθηση.



Οι νεότερες μελέτες για την ομοφυλοφιλία

Πέρα των κλασσικών ψυχαναλυτικών θεωριών που την στήριξαν σαν μία καθήλωση της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, τα τελευταία χρόνια επιστημονικές προσεγγίσεις προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις για τις αιτίες γέννησής της. Π.χ. οι μελέτες που αναφέρονται στις γενετικές θεωρίες, με έρευνες που έγιναν σε διδύμους, έδειξαν ότι υπάρχει υψηλότερου βαθμού συμφωνία για ομοφυλοφιλία σε μονοζυγωτικούς διδύμους από διζυγωτικούς. Μελέτες επάνω στις γενετικές θεωρίες μιλούν για το χρωμόσωμα Χ της μητρικής μεταβίβασης. Ακόμη νευροενδοκρινικές μελέτες με έρευνες για τα επίπεδα τεστοστερόνης χωρίς να υποδείξουν σημαντικές και σταθερές διαφορές μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων.

Ανάμεσα στις βιολογικές ερμηνείες ξεχωρίζουν η γονιδιακή υπόθεση, οι ορμονικοί παράγοντες, μελέτες σχετικές με την ανατομία του σώματος, την ανατομία του εγκεφάλου και διαφόρων λειτουργιών του εγκεφάλου. Τέλος, υπάρχουν γνωσιακές μελέτες που στηρίζονται σε διάφορες θεωρίες (ανοσοβιολογική θεωρία κ.ά.).

Όμως μηχανισμοί κλινικής παρατήρησης που συσχετίζονται τόσο με το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδί, όπως και βιολογικοί παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο στη γένεση της ομοφυλοφιλίας, ακόμα και ενδεχόμενη κληρονομική επιβάρυνση, τείνουν να εστιάζουν σε πολυπαραγοντική αιτίαση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς.



Ο ομοφυλόφιλος
Η σεξουαλική έλξη που νιώθει για άτομα του ίδιου φύλου με αυτόν, συνήθως δημιουργεί άγχος, ανησυχία και έκδηλη αμηχανία, βάση των βιωμάτων από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον. Πολλές φορές προσπαθεί να κρυφτεί φοβούμενος μια πιθανή αποκάλυψη αυτής της κατάστασης. Τελευταία, λόγω της μεγαλύτερης κοινωνικής αποδοχής και αντιμετώπισης από τα ΜΜΕ, συνηθίζεται και η γρήγορη αποκάλυψη σε γονείς και πολύ αγαπητά πρόσωπα.

Συνήθως αυτός ο ομοφυλοφιλικός σεξουαλικός προσανατολισμός αρχίζει πολύ νωρίς, στην περίοδο της εφηβείας ή και νωρίτερα. Έτσι το άτομο αναγνωρίζει από πολύ νωρίς τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Πολύ συχνά αυτά τα σημάδια αναγνωρίζονται, χωρίς σχεδόν ποτέ να γίνεται παραδεκτό, και από το άμεσο περιβάλλον.



Οι γονείς
Ένα ιδιαίτερο θέμα είναι η στάση των γονιών του μπροστά στην αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του, που πολλές φορές γίνεται μέσα από τον αιφνιδιασμό και τη διαπίστωση στοιχείων και γεγονότων, που φωτογραφίζουν την ομοφυλοφιλική του σεξουαλικότητα. Οι γονείς κυρίως η μητέρα φαίνεται να περνάει ένα μεγάλο σοκ όταν ανακαλύπτει τη σεξουαλική εικόνα του παιδιού της, που πολλές φορές φτάνει στα όρια του πανικού, της απελπισίας και της απογοήτευσης, μην πιστεύοντας αυτό που ζει και απορώντας το γιατί. Οι κινήσεις της περισσότερο σπασμωδικές παρά λογικές δημιουργούν φορτίσεις και εντάσεις ενώ προσπαθεί να βρει λύσεις που θα σώσουν το «άρρωστο» παιδί της. Πολλές φορές απαιτούν με τρόπο άμεσο να σταματήσει η ομοφυλοφιλία. Είναι αλήθεια ότι οι γονείς δεν μπορούν να δεχτούν αυτή τη κατάσταση που σε μεγάλο ποσοστό τη χρεώνουν ίσως στον εαυτό τους αλλά και στο παιδί τους που μπορεί να το θεωρούν άρρωστο και προβληματικό.

Δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι συγκρούσεις γονιών και παιδιών έφεραν τραγικές επιπτώσεις μπροστά στην αποκάλυψη μίας σεξουαλικότητας που οι γονείς δεν μπορούν να αποδεχτούν και που χειρίζονται με αρκετή αδικία και σκληρότητα, αγνοώντας όμως ότι το παιδί δε ρωτήθηκε από κανένα ούτε το ίδιο επέλεξε το δρόμο της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, αλλά το αισθάνθηκε στην πορεία της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης.



Ο Σεξολόγος - Ψυχίατρος


Η ψυχιατρική επιστήμη εμπλέκεται συχνά μέσα από τη γονεϊκή απαίτηση να δώσει λύση. Σαφής απαίτηση μέσα στο γραφείο του ψυχιάτρου πότε με τους γονείς μαζί με το παιδί, πότε η μάνα μαζί με το παιδί, πότε μόνο του το παιδί (που συχνά ομολογεί ότι οι γονείς απαίτησαν να πάνε στον Ψυχίατρο) εξελίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές από τη μία, τους απελπισμένους και θυμωμένους γονείς και από την άλλη από το φοβισμένο και αμήχανο γιο. Οι γονείς δεν μπορούν να αντιληφθούν τη πραγματικότητα του παιδιού τους, μη αποδεχόμενοι την ομοφυλοφιλία, αλλά και ο ίδιος ο νεαρός άνδρας, μη γνωρίζοντας πώς να τους αντιμετωπίσει, αντιδρά με υψηλούς τόνους και απαιτεί. Σε αυτή τη στιγμή η προσέγγιση του ατόμου από έναν σεξολόγο-ψυχίατρο βοηθά, για να μπορέσει ο ίδιος να διαχειριστεί τον εαυτό του πιο θετικά και λειτουργικά μαθαίνοντας να τον αγαπάει περισσότερο και να τον προστατεύει εφόσον. Από την άλλη, χωρίς αμφιβολία οι γονείς χρειάζονται όχι μόνο ψυχολογική βοήθεια αλλά και ενημέρωση για το βιολογικό υπόστρωμα της ομοφυλοφιλίας και γενικότερα τα αιτιολογικά δεδομένα, καθώς και πως μπορεί να διαφυλαχτεί η σχέση με το παιδί τους και η αρμονία στο οικογενειακό περιβάλλον.



ΠΗΓΗ:
http://www.sexologia.gr/index.php/homosexuality/item/89-homosexuality(accessed 7.2.15)


Δεν υπάρχει τίποτα το θετικό στον πόνο




«Ο σωματικός πόνος», λέει η Τζοάνα Μπερκ, «είναι μεν οικουμενική εμπειρία την ίδια στιγμή όμως ατομική, προσωπική».




Το μοναδικό βιβλίο της Τζοάνα Μπερκ που κυκλοφορεί στα ελληνικά είναι η «Ιστορία του βιασμού» (εκδ. Σαβάλλας). Δύσκολο, λοξό θέμα για αντικείμενο ιστορικής έρευνας. Ομως η Μπερκ, γεννημένη το 1963 στη Νέα Ζηλανδία, πολυταξιδεμένη και καθηγήτρια Ιστορίας στο Μπίρμπεκ, στο Λονδίνο, ειδικεύεται σε τέτοια θέματα. Ο γράφων την είχε ανακαλύψει το 2001 με το βραβευμένο «An Intimate History of Killing: Face-to-Face Killing in Twentieth Century Warfare» (Ιστορία του φόνου: ο φόνος σε μάχες σώμα με σώμα κατά τον εικοστό αιώνα, εκδ. Granta, 1999). Ενα άλλο ερεθιστικό βιβλίο της είναι το πιο πρόσφατο «Η ιστορία του πόνου.

Από την προσευχή στα παυσίπονα» (The Story of Pain: From Prayer to Painkillers, Oxford University Press, 2014), για το οποίο θα μιλήσει στο ελληνικό κοινό μεθαύριο, Τρίτη, στη Στέγη.
Την βρήκαμε στο τηλέφωνο, λίγες ημέρες προτού ταξιδέψει στη χώρα μας (την οποία γνωρίζει πολύ καλά, καθώς διατηρεί με τον Ελληνα σύντροφό της σπίτι στην Πλάκα) και θαυμάσαμε τη ζωντάνια και την αμεσότητά της - έστω και από την απόσταση της τηλεφωνικής επαφής και τα δυσάρεστα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. «Μα είναι σημαντικά θέματα», διευκρίνισε. «Γι’ αυτό ασχολούμαι μαζί τους και γι’ αυτό όλοι μας επιστρέφουμε συνεχώς στο πρόβλημα της βίας».

Πιάνω το νήμα που συνδέει τα τρία τουλάχιστον προαναφερθέντα βιβλία της: ο πόνος, ψυχικός και σωματικός. «Πράγματι. Στον πόλεμο, ο άνθρωπος προκαλεί πόνο σε άλλους ανθρώπους, όπως και στον βιασμό: σε εμπόλεμες περιοχές τα κρούσματα βιασμών είναι μαζικά. Οι έρευνες που έχω κάνει δείχνουν αστρονομικά νούμερα, απίστευτα. Για παράδειγμα, το 90% των γυναικών στη Νιγηρία έχουν υποστεί βιασμό στο πλαίσιο των αιματηρών πολέμων που γονάτισαν τη χώρα επί σειρά ετών. Ειδικά στους διάφορους αφρικανικούς πολέμους ο βιασμός χρησιμοποιείται ως μέσο επιβολής τόσο εις βάρος γυναικών και παιδιών όσο και ανδρών.

Σε αυτές τις καταστάσεις, το τραύμα παραμένει για μια ολόκληρη ζωή όχι μόνον σε άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινωνίες. Οσο για τον φόνο στη μάχη, λίγοι ιστορικοί θίγουν αυτό το ζήτημα. Σχεδόν πάντα ακούμε μαρτυρίες για ηρωισμούς, για την ταλαιπωρία, το κρύο, την πείνα, για τον θάνατο συμπολεμιστών ή για τον θάνατο του εχθρού από κάποιον άλλο στρατιώτη.

Σπάνια ένας ερευνητής να ρωτήσει έναν βετεράνο να του μιλήσει ανοιχτά για τους ανθρώπους που σκότωσε ο ίδιος μολονότι η μνήμη μιας τέτοιας πράξης, αναπόφευκτη τις περισσότερες φορές, αποτελεί βασική πηγή μετατραυματικού άγχους. Εκεί πάντως που διαφέρει το τελευταίο μου βιβλίο πάνω στον σωματικό πόνο είναι πως στα πρώτα δύο μιλώ για το πώς ασκούμε πόνο σε κάποιον άλλο, ενώ σε αυτό ασχολούμαι με το πώς υφιστάμεθα τον πόνο εμείς οι ίδιοι. Ηταν καιρός να κοιτάξω την άλλη πλευρά, να ακούσω πιο προσεκτικά τα θύματα να προσπαθούν να βγάλουν νόημα από μια ακραία εμπειρία, όπως είναι ένας βιασμός ή και μια πολύ επώδυνη ασθένεια».

Ενα από τα βασικότερα ζητήματα της Μπερκ στο βιβλίο της είναι πως ο σωματικός πόνος «είναι μεν οικουμενική εμπειρία την ίδια στιγμή όμως τόσο ατομική, τόσο προσωπική, και αυτό που προσπάθησα να περάσω στο βιβλίο μου ήταν την αναγκαιότητα του να ακούμε προσεκτικά τι μας λέει κάποιος άλλος για το πώς βιώνει τον πόνο του. Κάνοντας αυτό, παίρνουμε μια γεύση από τον ατομικό χαρακτήρα που έχει ο πόνος του άλλου και ίσως τον βοηθήσουμε. Υπάρχει ένα ολόκληρο θέατρο στο πώς εκφράζουμε το βίωμα του σωματικού πόνου: άλλα λένε οι γονείς στα αγόρια και άλλα στα κορίτσια, διαφέρει από χώρα σε χώρα, από πολιτισμό σε πολιτισμό.

Υπάρχει όμως ένα γενικό κλισέ ότι ο πόνος βρίσκεται έξω από τη γλώσσα, ότι έχει κάτι ανείπωτο. Μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Το πρόβλημα ίσως να μην είναι στο ότι δεν μπορούμε να εκφράσουμε τον σωματικό πόνο που νιώθουμε αλλά ότι οι άλλοι δεν θέλουν να μας ακούσουν».

Στο βιβλίο της, η Μπερκ μελετά τη σχέση μας με τον πόνο τα τελευταία 200 περίπου χρόνια στον αγγλοσαξονικό κόσμο κυρίως, όπου, βέβαια, ο χριστιανισμός έπαιξε τον δικό του ρόλο στη διαμόρφωση της σχέσης ανθρώπου και σωματικού πόνου. «Νομίζω ότι ο χριστιανισμός είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στο πώς κατανοούμε τον σωματικό πόνο, παλαιότερα αλλά και τώρα.

Είναι ένα βαθύ συλλογικό ψυχικό αποτύπωμα που κατά βάση μας λέει ότι ο πόνος είναι κάτι που μας εξαγνίζει, κάτι από το οποίο μαθαίνουμε, ότι πρέπει να το υπομένουμε στωικά. Ο πόνος είναι ένα μάθημα από τον Θεό γύρω από το τι είναι καλό ή κακό, κάτι που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, όχι απαραίτητα σε ένα στενά θρησκευτικό πλαίσιο. Αυτά τα πράγματα λειτουργούν ασυνείδητα. Ακούς άθεους να βρίζουν Θεούς και Παναγίες όταν πονούν, έτσι δεν είναι»;

Κανένα καλό

«Προσωπικά, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι καλό στον πόνο και εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που ακούω για γιατρούς που δεν δίνουν παυσίπονα σε ασθενείς που υποφέρουν, όπως στις περιπτώσεις ανθρώπων που έπαθαν καρκίνο στον πνεύμονα επειδή κάπνιζαν πολύ ή στο συκώτι επειδή έπιναν πολύ. Σαν να τους αξίζει μια τιμωρία. Η αλήθεια είναι επίσης ότι ο σωματικός πόνος μπορεί να σε κάνει πιο σκληρό και αδιάφορο απέναντι στους άλλους ανθρώπους, πιο εσωστρεφή, να σε κλείσει στον εαυτό σου.

Την ίδια στιγμή όμως, όταν οι άνθρωποι πονούν θέλουν να επικοινωνήσουν διότι έτσι βρίσκουν παρηγοριά και στοργή. Και εκεί έχει τεράστια σημασία να ακούσουμε προσεκτικά τι έχουν να μας πούνε. Οταν πονάμε χρησιμοποιούμε απίστευτες μεταφορές που λένε πολλά για το πώς πραγματικά αισθανόμαστε».

Καθώς ακούω την Τζοάνα Μπερκ να μιλάει, αναρωτιέμαι ποια λογοτεχνικά βιβλία έχουν τον σωματικό πόνο (και όχι τον ψυχικό, συναισθηματικό) στο επίκεντρο. Δεν μπορώ να βρω κανένα, ίσως το μυθιστόρημα «Μάθημα ανατομίας» του Φίλιπ Ροθ. Οταν της το λέω, ξαφνιάζεται. «Δεν το είχα σκεφτεί αλλά έχετε δίκιο. Ξέρω ένα ποίημα του Ντίκενς με θέμα τον σωματικό πόνο και το περίφημο δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ αλλά ατόφια μυθοπλασία, όχι. Είναι αυτό που λέγαμε: μια αμηχανία να μιλήσουμε για τους πόνους του σώματος».

Ο «αόρατος πόνος» και η απομόνωση...

«Οι ηδονές φαίνεται ότι μας ενώνουν με τον κόσμο, ο πόνος όμως μας καταδικάζει στην απομόνωση», γράφει ο Jonathan Ree στον Guardian αναφορικά με το βιβλίο της Μπερκ. Και συνεχίζει: «Υπάρχουν ωδές στην ηδονή, πίνακες, θεατρικά έργα, συμφωνίες και όπερες που αποθεώνουν την ατελείωτη ποικιλία τους· δεν υπάρχουν όμως έργα τέχνης που να εκφράζουν το κενό του πόνου. Οι ιστορίες του Προμηθέα δεμένου πάνω στον βράχο και του Χριστού πάνω στο σταυρό ίσως να μας συγκινούν, αλλά δεν μας λένε απολύτως τίποτα για τον πόνο που ένιωσαν». Δεν είναι γεγονός ότι τη στιγμή που πονάμε ο χρόνος όχι μόνον μοιάζει να διαστέλλεται αδιανόητα αλλά και να σταματάει ακόμα; «Η σχέση του πόνου με τον χρόνο είναι όντως ιδιαίτερη», μας λέει από το Λονδίνο η Μπερκ. «Υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος: οι χρόνιοι πόνοι, αποτέλεσμα χρονίων παθήσεων, καθηλώνουν τον ασθενή σε μια απομόνωση. Είναι αόρατοι πόνοι αυτοί - δεν προέρχονται από κάποια ξαφνική πληγή ούτε από κάποια περαστική ασθένεια, αλλά γίνονται μέρος της καθημερινότητάς σου σε τέτοιο βαθμό που οι άλλοι γύρω σου παύουν να ασχολούνται, δεν τον βλέπουν καν τον πόνο και δεν σε πολυπιστεύουν από ένα σημείο κι έπειτα ότι πονάς. Ο αόρατος πόνος γίνεται δεδομένος γι’ αυτόν που δεν πονά, για εκείνον που πονά όμως το βάσανο είναι εκεί και είναι πολύ πραγματικό».

Τα παυσίπονα

Στο βιβλίο της, η Μπερκ αποπειράται και μια ιστορική αφήγηση, την οποία υποδηλώνει ο υπότιτλος: από την προσευχή στα παυσίπονα. Σε ό,τι αφορά την προσευχή, μιλήσαμε για τη σημασία της θρησκείας, και κυρίως του χριστιανισμού, στη σχέση του δυτικού ανθρώπου με τον πόνο. Με τα παυσίπονα όμως; Με άλλα λόγια, στη σημερινή εποχή, τι ακριβώς γίνεται; «Σήμερα τρέχουμε στα παυσίπονα», αποφαίνεται η Τζοάνα Μπερκ, «κι όμως ακόμα υπάρχει πολύς πόνος γύρω μας. Καταπολεμούμε πονοκεφάλους ή πονόδοντους με ευκολία αλλά οι χρόνιοι πόνοι δεν έχουν φύγει. Οι φαρμακευτικές εταιρείες ξοδεύουν δισεκατομμύρια ευρώ για να βρουν λύση και ο κόσμος αδυνατεί να πιστέψει ότι σήμερα η επιστήμη δεν έχει βρει οριστική λύση στο θέμα του πόνου. Το γεγονός όμως ότι ο πόνος είναι εδώ κάνει μερικούς να νομίζουν ότι είναι δικό τους σφάλμα, ότι υπερβάλλουν ως προς το μέγεθος του πόνου τους. Από την άλλη, έχουμε και γιατρούς που φοβούνται μην τυχόν και καταστήσουν τους ασθενείς εξαρτημένους από τα χάπια και τα φάρμακα - ειδικά στην Αμερική υπάρχει κι ένας φόβος από την πλευρά των γιατρών ότι θα τους μηνύσουν ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, τη στιγμή μάλιστα που έχουμε πολλά εξελιγμένα φάρμακα για την καταπολέμηση του πόνου».

Η Τζοάνα Μπερκ διευθύνει το Πρότζεκτ «Τραύμα» στο Μπίρμπεκ. Τη ρωτούμε τι ακριβώς είναι αυτό. «Είναι ένα ενεργό πρόγραμμα που τρέχει τρία χρόνια τώρα. Ουσιαστικά, ιστορικοί διαφορετικών ειδικοτήτων ερευνούμε τον πόνο από διαφορετικές ιστορικές οπτικές, καθώς και μέσα από την τέχνη, τη λογοτεχνία. Παλαιότερα ονομαζόταν “πρότζεκτ Πόνος” αλλά η ελληνική γλώσσας μας έδωσε τη λύση: τραύμα στα ελληνικά σημαίνει πόνος ψυχικός και σωματικός. Τα ενώσαμε και τα βλέπουμε τώρα μαζί, λυτρώνοντάς μας από αυτόν τον καρτεσιανό διαχωρισμό που μας καταδυναστεύει στη Δύση».

​​Η Βρετανίδα ιστορικός, πανεπιστημιακός και συγγραφέας Τζοάνα Μπερκ (Joanna Bourke) έρχεται στη Στέγη για μία συζήτηση για την ιστορική, την κοινωνική και την ψυχολογική διάσταση του πόνου. Μικρή Σκηνή, 3 Φεβρουαρίου, ώρα έναρξης: 7 μ.μ. Εκτός από την Μπερκ, μιλούν ακόμα: Πέπη Ρηγοπούλου (καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, Πανεπιστήμιο Αθηνών), Αθηνά Αθανασίου (αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνικής ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Ευάγγελος Παναγιωτάκος (γιατρός αναισθησιολόγος, εξειδικευμένος στον πόνο). Συντονισμός: Δημήτρης Παπανικολάου, αναπληρωτής καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Επιμέλεια: Δημήτρης Παπανικολάου και Αφροδίτη Παναγιωτάκου.


ΠΗΓΗ:
http://www.kathimerini.gr/801405/article/epikairothta/episthmh/den-yparxei-tipota-to-8etiko-ston-pono(accessed 7.2.15)


ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ




Αν και πολλοί θεωρούν την κατάθλιψη ως φυσικό επακόλουθο του γήρατος, μόνο το 10-15% των ηλικιωμένων παρουσιάζουν καταθλιπτικά συμπτώματα, ενώ το ποσοστό των ηλικιωμένων που πληροί τα κριτήρια μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου, δεν ξεπερνά το 3%. Ο επιπολασμός της νόσου σε νεότερους ασθενείς είναι παρόμοιος. Υψηλότερος είναι ο επιπολασμός της κατάθλιψης σε συγκεκριμένες ομάδες ηλικιωμένων ατόμων, όπως σε αυτούς που πάσχουν από άνοια ή άλλες χρόνιες νόσους, νοσηλεύονται ή διαμένουν σε οίκους ευγηρίας.

Στην περίοδο της τρίτης ηλικίας συμβαίνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή του ατόμου, οι οποίες αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την εκδήλωση κατάθλιψης.

Παραδείγματα τέτοιων αλλαγών αποτελούν:
Χρόνια νοσήματα, ιδιαίτερα όσα προκαλούν χρόνιο πόνο
Θάνατος κοντινού προσώπου
Ανεξαρτητοποίηση τέκνων με επακόλουθη την απομόνωση του ατόμου
Συνταξιοδότηση
Απώλεια λειτουργικότητας (αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, οδήγησης κ.λπ.)
Αλλαγή κατοικίας, ιδιαίτερα η μεταφορά σε οίκο ευγηρίας
Φροντίδα αγαπημένου προσώπου, συνήθως του συζύγου, το οποίο πάσχει από χρόνια νόσο.

Επίσης, το γυναικείο φύλο, η ανυπαρξία υποστηρικτικού κοινωνικού δικτύου και η κατάσταση χηρείας, διάστασης ή χωρισμού αποτελούν προδιαθεσικούς παράγοντες στην ανάπτυξη κατάθλιψης.


Σε γενικές γραμμές, τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι κοινά σε ηλικιωμένους και νεότερους ασθενείς. Οι ηλικιωμένοι, όμως, συχνά δεν παραπονιούνται για πεσμένη διάθεση, αλλά εκφράζουν σωματικά παράπονα, όπως πόνο και αδυναμία και είναι ευερέθιστοι. Επίσης, το άγχος, που συχνά συνοδεύεται από διαταραγμένη συμπεριφορά, συχνά κυριαρχεί στην κλινική εικόνα σε σχέση με την θλίψη. Τέλος, η κλινική εικόνα της κατάθλιψης στους ηλικιωμένους μπορεί να μοιάζει με αυτήν της άνοιας, όταν κυριαρχούν τα προβλήματα μνήμης, οι διαταραχές της συγκέντρωσης, η κοινωνική απομόνωση, και επεισόδια σύγχυσης και άγχους.

Τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι: αίσθημα θλίψης το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, έλλειψη ενδιαφέροντος ή άντλησης ευχαρίστησης από δραστηριότητες που προηγουμένως ευχαριστούσαν το άτομο, μείωση της όρεξης για φαγητό (ή σπανιότερα αύξηση), αϋπνία (ή σπανιότερα υπερυπνία), αίσθημα κόπωσης, ενοχές ή αίσθημα απαξίωσης εαυτού, έκπτωση στην προσοχή και την συγκέντρωση, που συχνά εκλαμβάνονται από το άτομο ή τον περίγυρο ως έκπτωση της μνήμης και αυτοκτονικός ιδεασμός ή επαναλαμβανόμενες σκέψεις θανάτου. Τα παραπάνω πρέπει να προκαλούν έκπτωση από προηγούμενο επίπεδο λειτουργικότητας και πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον 2 συνεχόμενες εβδομάδες.


Μόνο το 10-20% των ηλικιωμένων ασθενών με κατάθλιψη λαμβάνουν κάποια θεραπεία. Το γεγονός αυτό, φανερώνει την υποδιάγνωση της νόσου και την δυσκολία στην αναγνώριση των συμπτωμάτων της νόσου από τους οικείους των ασθενών, αλλά και από ορισμένους Επαγγελματίες Υγείας. Συχνά, συμπτώματα κατάθλιψης συνυπάρχουν με χρόνιες σωματικές νόσους, οι οποίες θεωρούνται υπεύθυνες για την καταθλιπτική συμπτωματολογία (π.χ. κόπωση, πόνος, αϋπνία, απώλεια βάρους, μείωση της όρεξης). Επίσης, η κατάθλιψη στους ηλικιωμένους συχνά δεν συνοδεύεται από αίσθημα θλίψης και παρουσιάζει άτυπη κλινική εικόνα. Τέλος, η ύπαρξη κατάθλιψης θεωρείται από πολλούς ως φυσικό επακόλουθο της γήρανσης και των μεταβολών που την συνοδεύουν.

Σε πολύ μεγάλο ποσοστό η κατάθλιψη ανταποκρίνεται στην φαρμακευτική αγωγή, αλλά και σε μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις.

Η φαρμακευτική αγωγή είναι παρόμοια με την αγωγή νεότερων ασθενών με κατάθλιψη. Σε γενικές γραμμές, η ανταπόκριση στα αντικαταθλιπτικά φάρμακα απαιτεί 2 εβδομάδες με ένα μήνα, στους ηλικιωμένους, όμως, το διάστημα αυτό μπορεί να είναι μεγαλύτερο (έως και 2 μήνες). Η υποστηρικτική ή άλλες μορφές ψυχοθεραπείας μπορεί να αποβούν εξίσου αποτελεσματικές. Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης στη θεραπεία, θα ήταν χρήσιμη η επίσκεψη σε εξειδικευμένο ψυχίατρο για γηριατρικούς ασθενείς. Στις σοβαρότερες περιπτώσεις, η ηλεκτροσπασμοθεραπεία μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Ο φροντιστής πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίζει τα συμπτώματα της κατάθλιψης και να αναζητάει εξειδικευμένη βοήθεια όταν χρειάζεται. Σε περίπτωση που υποπτεύεται κίνδυνο αυτοκτονίας, πρέπει να αναζητήσει, άμεσα, βοήθεια. Ο φροντιστής πρέπει να υποστηρίζει ψυχολογικά τον καταθλιπτικό ασθενή, να έχει θετική στάση και να είναι πρόθυμος να τον ακούσει. Δεν πρέπει να πιέζει τον ασθενή στην κατεύθυνση επιτέλεσης δραστηριοτήτων, αλλά απλά να τον ενθαρρύνει σε όσα ο ίδιος θέλει να κάνει. Ως προς την θλίψη την οποία ο ασθενής νιώθει, ο φροντιστής δεν πρέπει, ούτε να την αμφισβητεί, ούτε να τον διαβεβαιώνει πως σε λίγο θα είναι τελείως καλά. Πρέπει ο ασθενής να νιώσει πως αυτός που τον φροντίζει μπορεί να καταλάβει τις δυσκολίες που ο ίδιος βιώνει. Σημαντική είναι τέλος η σωστή υγιεινή του ύπνου και η αποφυγή του αλκοόλ και άλλων τοξικών ουσιών.


ΠΗΓΗ:
http://www.gerontology.gr/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-2/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CF%88%CE%B7/
(accessed  7.2.15)


Thursday, 5 February 2015

To Stop Violence, Start at Home



By PAMELA SHIFMAN and SALAMISHAH TILLETFEB. 3, 2015
Photo



THE pattern is striking. Men who are eventually arrested for violent acts often began with attacks against their girlfriends and wives. In many cases, the charges of domestic violence were not taken seriously or were dismissed.

Before Tamerlan Tsarnaev was suspected of carrying out the bombing of the Boston Marathon, he was arrested for beating his girlfriend. When Man Haron Monis held 17 people hostage at a Lindt Chocolate cafe in Sydney, he had already been charged as an accessory to the murder of his ex-wife. Before George Zimmerman shot Trayvon Martin to death in Florida, his ex-girlfriend accused him of physically assaulting her. He faced no charges, but has been arrested twice for alleged domestic violence since 2013.

A recent study found that more than half of the 110 mass shootings in the United States between January 2009 and July 2014 included the murder of a current or former spouse, an intimate partner or a family member.Everytown for Gun Safety, the group that released the study, found a “noteworthy connection between mass-shooting incidents and domestic or family violence.”

This connection is not limited to mass shootings. An analysis of the criminal justice history of hundreds of thousands of offenders in Washington State suggests that a felony domestic violence conviction is the single greatest predictor of future violent crime among men.

With so much at stake, responding to violence against women should be a top priority for everyone. Research tells us that violence is a learned behavior.

Boys who grow up in homes with abuse and domestic violence are nearlyfour times more likely to perpetrate domestic violence than those who grow up in homes without it. Because violence in the home tends to be a child’s first experience of it and is often defended as either inevitable or trivial, it becomes the root and justifier of all violence.

Men who commit violence rehearse and perfect it against their families first. Women and children are target practice, and the home is the training ground for these men’s later actions.

By intervening early and stopping violence in the home, we ensure the safety of the women and children who are the first victims. We can also take steps to make it harder for perpetrators to go on to commit additional crimes, whether inside or outside the home. We could, for instance, decide that anyone who committed domestic violence could not buy or own a gun. Yet in 35 states, those convicted of misdemeanor domestic violence crimes and those subject to restraining orders can buy and carry guns. Closing these and other gaps in federal and state laws on domestic violence will save women’s lives, and by extension, many more.

If we truly want to do something about curbing violence in our society, we need to begin intervening early in the lives of children who are...


What about girls who grow up in violent 'homes', using that term loosely. Perhaps they may not appear in statisgtically relevant data as...


Yes, we all renounce domestic violence, however at the same time we condone other types of violence. We condone all sorts of violence from...


And yet keeping guns out of the hands of domestic violence perpetrators is only a small part of the solution. Preventing assaults at home from happening in the first place is the key to ensuring the safety of our communities and the security of our nation.

And while some consider that problem simply too big to tackle, the truth is that we know where to look for solutions. In their landmark study published in the American Political Science Review in 2012, Mala Htun and S. Laurel Weldon looked at 70 countries over four decades to examine the most effective way to reduce violence against women. They found that the mobilization of strong, independent feminist movements was a more important force in reducing violence against women than the economic wealth of a nation, the representation of women in government or the presence of progressive political parties. Strong and thriving feminist movements help to shape public and government agendas and create the political will to address violence against women.

As activists, we see this every day. The hundreds of feminist organizations that work on this issue around this country are the best chance we have of ending the epidemic of private violence, and therefore the epidemic of public violence.

There are many small grass-roots groups that go after private and public violence at their common root. Among them are A Long Walk Home(founded by one of us), which uses art to empower young people to end violence against girls and women; A Call to Men, which mobilizes men to stand up to violence by other boys and men; and Tewa Women United, which unites indigenous women to heal and transform their communities.

Safe and democratic families are the key to ensuring safe and democratic communities. Until women are safe in the home, none of us will be safe outside the home.

SOURCE:
http://www.nytimes.com/2015/02/03/opinion/to-stop-violence-start-at-home.html?emc=edit_ty_20150203&nl=opinion&nlid=66131930&_r=1(accessed 5.2.15)

Pamela Shifman is the executive director of the NoVo Foundation. Salamishah Tillet is an associate professor of English at the University of Pennsylvania and a co-founder of A Long Walk Home.

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ




Σύμφωνα με τη διακήρυξη του Τορόντο(2002), η κακομεταχείριση των ηλικιωμένων ορίζεται ως μια μεμονωμένη ή επαναλαμβανόμενη πράξη, ή η απουσία πράξης , που σημειώνεται ανάμεσα σε οποιαδήποτε σχέση όπου υπάρχει η προσδοκία εμπιστοσύνης και η οποία προκαλεί βλάβη ή συνεπάγεται κίνδυνο για ένα ηλικιωμένο άτομο. Κάθε χρόνο στην Ευρώπη 2,7%(4 εκατομμύρια) του συνόλου των ατόμων άνω των 60 ετών βιώνουν σωματική κακομεταχείριση, 19,4%(29 εκατομμύρια) βιώνουν ψυχολογική κακομεταχείριση, 3,8%(6 εκατομμύρια) βιώνουν οικονομική εκμετάλλευση και 0,7%(1 εκατομμύριο) βιώνουν σεξουαλική κακοποίηση(WHO, 2011). Δυστυχώς, στατιστικά στοιχεία για τον Ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν.

Η κακομεταχείριση των ηλικιωμένων μπορεί να πάρει τις εξής μορφές:
Σωματική κακομεταχείριση.

Είναι οποιαδήποτε πράξη βίας ή απρόσεκτου χειρισμού, η οποία μπορεί να οδηγήσει (αλλά όχι απαραίτητα) σε σωματικές βλάβες και προκαλεί σωματικό πόνο ή δυσφορία. Η σωματική κακομεταχείριση μπορεί να περιλαμβάνει: σπρώξιμο, χτύπημα, χαστούκι, τράβηγμα του τριχωτού της κεφαλής, δάγκωμα, τσίμπημα, περιορισμό ή απαγόρευση του ατόμου με ακατάλληλο τρόπο, μη συνηθισμένους τραυματισμούς ή τραυματισμούς που δεν μπορούν να εξηγηθούν όπως κατάγματα, μώλωπες, κοψίματα, εγκαύματα, άλλου είδους σημάδια.
Οικονομική/υλική εκμετάλλευση.

Αποτελεί την πιο κοινή μορφή κακομεταχείρισης. Ορίζεται ως οποιαδήποτε ανάρμοστη συμπεριφορά που έλαβε χώρα δίχως τη συναίνεση του ηλικιωμένου και οδήγησε σε προσωπικό κέρδος του θύτη και χρηματική ή προσωπική απώλεια του ηλικιωμένου. Η οικονομική εκμετάλλευση περιλαμβάνει: την κατάχρηση της ιδιοκτησίας ή κεφαλαίου του ηλικιωμένου, κλοπή, πλαστογραφία, απάτη ή κατάχρηση πληρεξούσιου, άσκηση πίεσης στον ηλικιωμένο για αλλαγή της θέλησης του, υπογραφή εγγράφων που δεν κατανοεί, αγορά φαρμάκων ή ναρκωτικών ουσιών, φροντίδα παιδιών και εγγονιών.
Παραμέληση/εγκατάλειψη.

Ορίζεται ως την ακούσια ή εκούσια αποτυχία του φροντιστή να καλύψει τις ανάγκες του ηλικιωμένου που απαιτούνται για την επίτευξη της σωματικής και ψυχικής του ευεξίας. Η παραμέληση μπορεί να περιλαμβάνει: αδυναμία του φροντιστή να παρέχει στον ηλικιωμένο τροφή, ένδυση, στέγη, ιατρική περίθαλψη, φάρμακα, προσωπική υγιεινή και ενθάρρυνση να ικανοποιήσει τις ανάγκες για κοινωνικότητα.
Ψυχολογική/συναισθηματική κακομεταχείριση.

Είναι η συμπεριφορά που περιορίζει την ταυτότητα, την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση ενός ηλικιωμένου. Η ψυχολογική κακομεταχείριση περιλαμβάνει συνήθως: λεκτικές επιθέσεις, απειλές, ύβρεις, ταπεινωτικές δηλώσεις, εκφοβισμό, απειλή ιδρυματοποίησης, κοινωνική απομόνωση, εξαναγκασμό και αφαίρεση της δυνατότητας συμμετοχής σε αποφάσεις που τον αφορούν.
Σεξουαλική κακοποίηση.

Ορίζεται ως ο εξαναγκασμός σε σεξουαλική επαφή είτε πρόκειται για συζύγους είτε για άλλα άτομα. Η σεξουαλική κακοποίηση περιλαμβάνει: ανάρμοστες συζητήσεις, ανεπιθύμητο άγγιγμα ή χάδι, βιασμό.

Αξίζουν να αναφερθούν ακόμα δύο μορφές κακοποίησης. Η πρώτη αναφέρεται στην φαρμακευτική κατάχρηση δηλαδή στη χορήγηση φαρμάκων χωρίς συνταγογράφηση ή σε μεγαλύτερη δοσολογία από την προβλεπόμενη. Η δεύτερη στην συστηματική κακομεταχείριση (SystematicAbuse)η οποία προέρχεται από το Σύστημα, είτε αυτό είναι το Κράτος είτε κάποιο μικρότερο πλαίσιο όπως ένα νοσοκομείο ή ένας οίκος ευγηρίας.



Παρακάτω παρουσιάζονται οι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση κακοποιητικής συμπεριφοράς. Αναλυτικά:
Κοινωνική απομόνωση.
Συγκρουσιακές οικογενειακές σχέσεις.
Ύπαρξη ψυχικής ασθένειας.
Επιβάρυνση φροντιστή.
Κατάχρηση ουσιών από τον φροντιστή.
Έλλειψη κοινοτικών πόρων.
Αρνητικές πεποιθήσεις και στερεότυπα για τα γηρατειά.
Εξάρτηση ηλικιωμένου από τον φροντιστή.

Παρόλα αυτά ένα περιστατικό κακοποίησης δεν καταγγέλλεται πάντα από τον ηλικιωμένο θύμα. Ποια είναι, λοιπόν, τα εμπόδια για την μη αποκάλυψη της κακομεταχείρισης;

v Ο φόβος του να μείνει μόνος .

v Ο φόβος του να χάσει την επαφή του με τον θύτη.

v Ανησυχία μήπως αποκοπεί από την υπόλοιπη οικογένεια.

v Αίσθημα αβοήθητου.

v Γλώσσα/Πολιτισμικές διαφορές.

v Δυσκολία στην επικοινωνία.

v Φόβος για αντίποινα από τον θύτη.

v Μη εξοικείωση με υπηρεσίες/Ελλιπής ενημέρωση των δικαιωμάτων του.



Ως προς την κακομεταχείριση των ηλικιωμένων έχουν επικρατήσει κάποιοι μύθοι οι οποίοι αξίζει να αναφερθούν και να απαντηθούν. Πιο συγκεκριμένα:

Μύθος 1: Τα θύματα είναι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνα για την κακομεταχείριση τους.

Η απάντηση:

ü Κανείς και ποτέ δεν αξίζει να μεταχειρίζεται βίαια ή να παραμελείται.

Μύθος 2: Οι ηλικιωμένοι αποτελούν βάρος ή ενόχληση για τις οικογένειες τους.

Η απάντηση:

ü Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι ηλικιωμένοι εξαρτώνται από τις οικογένειες τους με κάποιο τρόπο, υπάρχουν πολλές περισσότερες περιπτώσεις, που η σχέση αυτή είναι αμοιβαία.

Μύθος 3: Η ενδο-συζυγική βία σταματά μετά τα 60 έτη.

Η απάντηση:

ü Μέχρι πρόσφατα υπήρχε πολλή μικρή αναγνώριση του γεγονότος ότι η βία ανάμεσα στα ζευγάρια συνεχίζεται και καθώς το ανδρόγυνο μεγαλώνει σε ηλικία.

Μύθος 4: Οι ηλικιωμένοι άνδρες δεν κακομεταχειρίζονται από τη σύζυγο ή τα παιδιά τους.

Η απάντηση:

ü Οι ηλικιωμένοι άνδρες μπορεί να είναι θύματα κακομεταχείρισης. Μπορεί να είναι δυσκολότερη η αποκάλυψη ενός άνδρα ότι είναι θύμα κακομεταχείρισης, λόγω του ότι θεωρείται ντροπή ή έρχεται σε αντίθεση με τον ανδρικό του ρόλο, αλλά δεν παύει να ισχύει.

Μύθος 5: Ορισμένες πολιτισμικές κοινότητες και πολιτισμοί παρουσιάζουν «ανοσία» στην κακομεταχείριση.

Η απάντηση:

ü Άνθρωποι όλων των πολιτισμών, φύλων και θρησκειών αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κακοποίησης.

Περιληπτικά, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κακοποίηση των ηλικιωμένων δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο. Αντίθετα, μπορεί να πάρει πολλές μορφές, υπάρχει σε μια ποικιλία καταστάσεων και εμπεριέχει ακούσιες και εκούσιες πράξεις. Επιπλέον, παρουσιάζεται σε όλα τα κοινωνικά και πολιτισμικά στρώματα. Μπορεί να συμβεί στο σπίτι, στην κοινότητα, στο νοσοκομείο, στον οίκο ευγηρίας, μεμονωμένα, περιστασιακά ή καθημερινά. Ανεξάρτητα από τη μορφή και τη συχνότητα της, η κακοποίηση πρέπει να καταγγέλλεται και όχι να επικρίνεται.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι ηλικιωμένοι-όπως και κάθε άνθρωπος-έχουν δικαίωμα:
Σε βασικές ανάγκες επιβίωσης ,όπως τρόφιμα, ρούχα και στέγη.
Να ζουν, ελεύθεροι από σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική κακομεταχείριση, οικονομική εκμετάλλευση και παραμέληση, από παραβίαση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Να ενημερώνονται για τα νομικά δικαιώματα τους.
Να αυτό-προσδιορίζονται.
Να ζουν όπως επιθυμούν.
Να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν.
να αρνηθούν την παροχή βοήθειας και την παρέμβαση των ειδικών.


ΠΗΓΗ:
http://www.gerontology.gr/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-2/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD/(accessed 5.2.15)


Tuesday, 3 February 2015

Ο άνδρας μου βλέπει πορνό -να ανησυχήσω;


Υπέπεσε στην αντίληψη της συντακτικής ομάδας του Μama365 ότι μια ανδρική συνήθεια έχει αναδειχθεί σε μείζον συζυγικό πρόβλημα που ταλανίζει τις αναγνώστριές μας: οι (έγγαμοι) άνδρες βλέπουν συστηματικά ταινίες πορνό. Λάβαμε πολλά μηνύματα αναγνωστριών –άλλοτε αγχωμένων κι άλλοτε έξαλλων- που, έπειτα από επ΄ αυτοφώρω σύλληψη ή από απλή… παρατήρηση, κατέθεταν ότι οι άνδρες τους βλέπουν ερωτικές ταινίες.



Ανοίξαμε το φάκελο «άνδρες και πορνογραφία», πήραμε τη γνώμη ειδικού και αποπειραθήκαμε να δώσουμε απάντηση, αφενός στο αν είναι ανησυχητικό να παρακολουθούν ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου οι έγγαμοι άνδρες και αφετέρου, στο πώς πρέπει να αντιδρούν οι –ενοχλημένες- σύζυγοι.
Γιατί οι άνδρες βλέπουν πορνό

Το πορνογραφικό υλικό στις μέρες μας είναι πιο εύκολα προσβάσιμο από ποτέ: Διατίθεται δωρεάν και είναι προσιτό ακόμα και στον πιο αδαή χρήστη του διαδικτύου! Άνδρες κάθε ηλικίας και προσωπικής κατάστασης επιλέγουν να παρακολουθήσουν ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου σε συχνή βάση. Για ποιο λόγο, όμως, ένας έγγαμος άνδρας -με εισιτήριο διαρκείας στο σεξ- επιδίδεται στο σπορ της πορνογραφίας;

Μια ανδρική γνώμη

«Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το θέμα δεν είναι οι ταινίες, είναι ο αυνανισμός. Και ο αυνανισμός για έναν άνδρα είναι μια διαδικασία που δεν σταματά ποτέ, ούτε όταν παντρεύεται, ούτε όταν κάνει παιδιά. Είναι άσχετος με το πόσο συχνά κάνεις σεξ (ο.k, σχετίζεται με το πόσο συχνά θα το κάνεις, αλλά θα το κάνεις όπως και να’χει κάποια στιγμή). Από τη στιγμή λοιπόν που ο άντρας θα αυνανιστεί, το καλύτερό του είναι να το κάνει με εικόνα και ήχο. Άρα, πορνό.» –Δημήτρης, 38.

Η γνώμη της επιστήμης

Ζητήσαμε απ’ την Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας και Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια κ. Δήμητρα Βαΐτσου να μας διαφωτίσει –και η απάντηση ήταν καθησυχαστική: «Είναι διαφορετική η διαδικασία του σεξ -όπου ο ίδιος είναι ενεργός στην ερωτική πράξη- και διαφορετική η έξαψη που δημιουργεί η εικόνα που βλέπει ως θεατής. Το φαντασιακό πλαίσιο που δημιουργείται εκείνη την στιγμή απελευθερώνει τον άνδρα σεξουαλικά. Πιθανώς να ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή και η διαδικασία της διέγερσης να είναι κάτι που επιθυμεί να το κάνει για προσωπική ευχαρίστηση» εξηγεί η ειδικός.


Χρειάζεται να ανησυχήσετε;

Τα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι, συνήθως, μηνύματα γυναικών που ανησυχούν: «Ο άνδρας μου περιμένει να πάω για ύπνο και, σχεδόν κάθε βράδυ, βλέπει πορνό στον υπολογιστή. Μήπως δεν του αρκεί το σεξ μαζί μου; Πρέπει να αλλάξω κάτι;» -Δέσποινα, 42 ετών.

Η κ. Βαΐτσου, θεωρεί αβάσιμη την ανησυχία: «Ανεξαρτήτως φύλου, άνδρα ή γυναίκας, είτε είναι σε σχέση, είτε είναι παντρεμένοι, οι άνθρωποι πολλές φορές έχουν την ανάγκη να κάνουν κάτι «κρυφά» από το σύντροφό τους, ακόμα κι αν αυτό αφορά την σεξουαλικότητα τους», μας λέει η ειδικός και διευκρινίζει «Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ένας άνδρας πλήττει με την σύντροφό του. Απλά, μπορεί ο ίδιος να νιώθει άβολα ή ακόμα και ενοχικά αυτό που βλέπει να το κάνει πράξη με την σύζυγό του.»

Η συνήθεια αυτή καθ’ αυτήν δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση ανησυχητική ή προβληματική. Μέσω της πορνογραφίας, καλύπτεται η καθαρά προσωπική ανάγκη ενός άνδρα για αυτό-ικανοποίηση –εντελώς ανεξάρτητα από την σύντροφό του. Μην αγχώνεστε για την υγεία και την ισορροπία του γάμου σας και μην αισθάνεστε σεξουαλικά ανεπαρκής!
Πώς να το διαχειριστείτε

Όση καλή διάθεση κι αν προτίθεσαι να δείξεις, η σκέψη ότι ο σύζυγός σου αυνανίζεται στο διπλανό δωμάτιο μπροστά από μια οθόνη, είναι τουλάχιστον ενοχλητική. Η αμηχανία είναι αναπόφευκτη, χρειάζεται όμως πανικός;

Μείνετε ψύχραιμη

«Στην περίπτωση που η σύζυγος αντιληφθεί ότι ο σύντροφός της βλέπει ταινίες πορνό, καλό θα ήταν να αποφύγει τις σπασμωδικές αντιδράσεις -δηλαδή να τον προσβάλλει, να τον αιφνιδιάσει ή να τον φέρει σε δύσκολη θέση» συμβουλεύει η Δ. Βαΐτσου. Προσπαθήστε να συγκρατήσετε την οργή σας! Μια ευθεία επίσθεση, θα εκτοξεύσει την αμηχανία στα ύψη και δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα.



Συζητήστε το

«Χρειάζεται να υπάρχουν όρια και σεβασμός στις σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός. Το ζευγάρι πρέπει να συζητά ανοιχτά ό,τι το απασχολεί» σημειώνει η ειδικός και συνεχίζει: «Εάν η σύζυγος ενοχληθεί με την δραστηριότητα αυτή του συζύγου της, σ’ ένα ήρεμο κλίμα μπορεί να του πει αυτό που αντιλήφθηκε και να το συζητήσουν».

Η συνετή αντίδραση και η κατανόηση είναι χρέος σας, αλλά, ταυτόχρονα, δικαιούστε να απαιτήσετε διακριτικότητα! Σε μια ψύχραιμη βάση, μπορούν να οριστούν ορισμένοι κανόνες, ούτως ώστε να μην έρθει κανείς από τους δύο σε δύκολη θέση ξανά.
Με δυο λόγια

Δεν είστε λίγη, ούτε ανεπαρκής και ο σύντροφός σας δεν είναι έκφυλος ή χυδαίος. Η παρακολούθηση ερωτικών ταινιών είναι μια συνήθεια απόλυτα φυσιολογική. Αν νιώθετε ότι θίγεστε ή ενοχλείστε, πείτε το ανοιχτά στο σύντροφό σας και ζητήστε του να λαμβάνει στοιχειώδη μέτρα προστασίας, ώστε να μην (ξανα)γίνετε μάρτυρας των ερωτικών στιγμών με τον εαυτό του!

Αν η τόλμη και το ανοιχτό μυαλό σάς χαρακτηρίζουν, δοκιμάστε να δώσετε μια ευκαιρία στις ερωτικές ταινίες. Ίσως σας αρέσουν. Κι ίσως κάποτε, η κατανάλωση πορνογραφικού υλικού, γίνει μια συνήθεια που, αντί να σας χωρίζει, θα σας ενώνει και θα σας ευχαριστεί!

Σε κάθε περίπτωση, μην νιώθετε ανασφάλεια ή κάποιου τύπου ενοχή! Είναι βέβαιο ότι ακόμη και ο σύζυγος μιας πορνοσταρ βλέπει ταινίες πορνό -και όχι της γυναίκας του.

ΠΗΓΗ:
http://www.mama365.gr/21647/o-andras-moy-vlepei-porno-na-anhsyhhso.html(accessed 3.2.15)

A Better Way Out




A Better Way Out


by Atul Gawande


Musée d’Orsay/Musée du Louvre, Paris/RMN–Grand Palais/Art Resource
Georges Seurat: Anaïs Faivre Haumonté on Her Deathbed, 1887

In his newest and best book, the surgeon Atul Gawande lets us have it right between the eyes: no matter how careful we are or healthful our habits, like everyone else, we will die, and probably after a long period of decline and debility. The average American, he tells us, spends a year or more disabled and living in a nursing home. Furthermore, the medical system will be of very little help at the end. In Gawande’s words:
The waning days of our lives are given over to treatments that addle our brains and sap our bodies for a sliver’s chance of benefit. They are spent in institutions—nursing homes and intensive care units—where regimented, anonymous routines cut us off from all the things that matter to us in life. Our reluctance to honestly examine the experience of aging and dying has increased the harm we inflict on people and denied them the basic comforts they most need.

Gawande wants us to know that the tragedy of old age and death cannot be fixed by modern medicine, so we better find some other way to deal with it. He divides his book into eight beautifully written chapters that follow the trajectory from independence to death. Being Mortal, the most personal book he has written, ends with the long dying of his own father.

In the first chapter, Gawande introduces us to his wife’s grandmother, Alice Hobson, age seventy-seven when he first met her in 1985. At that time, she was completely independent—living alone, healthy, and active. Gawande’s parents were immigrants from India, and he contrasts Hobson’s kind of independence with his own grandparents’ lives in India, where
it was understood that parents would just keep living in their home, assisted by one or more of the children they’d raised. In contemporary societies, by contrast, old age and infirmity have gone from being a shared, multigenerational responsibility to a more or less private state—something experienced largely alone or with the aid of doctors and institutions.


This change from the traditional way of dealing with old age has its reasons: there are now more old people and fewer young ones; families require incomes from both the husband and wife, so there are few leftover daughters and daughters-in-law to care for parents and grandparents at home; and family members might not live even in the same state, much less the same town. Still, as Gawande points out, if you are healthy and can afford it, “there is arguably no better time in history to be old.”

He is right about that, I think. In fact, as shown in the Harvard Grant Study,1 old people who are healthy and have the means are generally more content than they were when young. They have either achieved their ambitions or are resigned to not achieving them, so they live in the present rather than the future. Furthermore, they no longer have responsibility for children, and all the worries that go with that. “Whenever the elderly have had the financial means,” writes Gawande, “they have chosen what social scientists have called ‘intimacy at a distance.’”

But that string runs out sooner or later. And so it did for Alice Hobson. When we next meet her, it is 1992 and she is eighty-four. She has become unsteady and her memory is failing, but evidently everyone in the family, including Hobson herself, is utterly unprepared for her decline. They, like most Americans, have somehow imagined that it would not happen, that she would live in good health until someday in the distant future she would suddenly and neatly die. According to Gawande, “the prevailing fantasy is that we can be ageless,” and “we regard living in the downhill stretches with a kind of embarrassment.”

Gawande describes three patterns of decline. The first results from a fatal disease, such as incurable cancer; treatment may stave off the terminal phase for months or even years, but eventually the body is overwhelmed and death comes fairly quickly. In the second pattern, there is a chronic disease, such as emphysema, that is treatable, but characterized by repeated relapses until the body can no longer withstand even minor stresses. And finally, there is the pattern of old age called “frailty.” Here there is no life-threatening disease, but instead what Gawande calls the “accumulated crumbling of one’s bodily systems.” “Eventually,” he writes, “one too many joints are damaged, one too many arteries calcify. There are no more backups.”

The major threat to older people is that they will fall down; most falls are associated with muscle weakness and poor balance, and often with taking multiple medications. The consequences can be disastrous. About 20 percent of elderly people who fall and fracture a hip die within the following year from complications, and many of the rest never regain full function.

Despite her efforts, Alice Hobson eventually becomes unable to continue living on her own, and is moved from her home to a small apartment in a “senior-living complex,” which, says Gawande, “involved the imposition of more structure and supervision than she’d ever had to deal with before.” The next year, she fell and broke her hip, and was moved to the facility’s skilled nursing floor, where “all privacy and control were gone.”
She woke when they told her, bathed and dressed when they told her, ate when they told her. She lived with whomever they said she had to…. She felt incarcerated, like she was in prison for being old.

Nursing homes arose through federal legislation in 1954, not as a place where the elderly would be content, necessarily, but as a solution for hospitals that needed to empty their beds of patients who, with the closing of poorhouses, had nowhere else to go. “This is the consequence of a society that faces the final phase of the human life cycle by trying not to think about it,” Gawande writes.
We end up with institutions that address any number of societal goals—from freeing up hospital beds to taking burdens off families’ hands to coping with poverty among the elderly—but never the goal that matters to the people who reside in them: how to make life worth living when we’re weak and frail and can’t fend for ourselves anymore.

The family is the usual alternative to institutions for the elderly who can no longer live independently. “Your chances of avoiding the nursing home are directly related to the number of children you have,” says Gawande, “and, according to what little research has been done, having at least one daughter seems to be crucial to the amount of help you will receive.”

But since daughters now have to work to help support their own families, they have little time for elderly parents. At about the time most women became employed, beginning in the 1980s, “assisted living” facilities sprang up to help with parents and grandparents. “The concept of assisted living became so popular,” writes Gawande, “that developers began slapping the name on just about anything. The idea mutated from a radical alternative to nursing homes into a menagerie of watered-down versions with fewer services…a mere layover on the way from independent living to a nursing home.”

The quality of institutions for the elderly varies widely. In the worst of them, residents sleep two to a room, and during the day are often medicated to near oblivion (nursing homes are a big market for drug companies), strapped to Geri-chairs, with television the constant and only backdrop. One feature they nearly all have in common is that safety takes precedence over autonomy, since they are designed to appeal to the residents’ children, not the residents themselves. As one of the originators of the assisted living concept, quoting a colleague, told Gawande, “We want autonomy for ourselves and safety for those we love.” In addition, permitting residents to take risks exposes the institutions to the omnipresent threat of lawsuits.

Gawande finds a few facilities that try to introduce more autonomy and stimulation, even at the price of less safety. In one, for example, a man who prefers not to use a wheelchair is allowed to use a walker instead, even though that increases his risk of falling. Another sets out to bring life to its eighty residents—literally—by providing them with one hundred parakeets, four dogs, two cats, a colony of rabbits, and a flock of laying hens, plus a garden (all of which they have to care for with the help of the staff). But the innovative programs Gawande describes were all partly financed by state grants or philanthropy, and he doesn’t give that the emphasis it deserves. No matter how successful, they could not be widely adopted without some change in the system for financing long-term care. A single-payer health system that includes long-term care, delivered as much as possible in the home, would, I believe, be an improvement over parakeets and dogs, but unfortunately Gawande does not pay much attention to the economic system in which his account of aging and death unfolds.

Rembrandt: Bust of an Old Bearded Man Looking Down, Three-Quarters Right, 1631

In his most powerful chapter, called “Letting Go,” a version of which was published in The New Yorker in 2010, Gawande deals with the awful dilemma of deciding when to stop trying to prolong life, or in his words, “When should we try to fix and when should we not?” He begins with the story of Sara Monopoli, a thirty-four-year-old woman with inoperable lung cancer. Her story seems a little out of place in a book on aging and death, since I would expect her course to be different from that of an elderly person with the same diagnosis, and in fact it was—longer and worse. It took her eight months to die, during which she underwent four rounds of chemotherapy, whole-brain radiation, and at least two hospitalizations.

Maybe that’s why Gawande chose to feature her in this chapter—because it shows how bad a modern death can be. “These days, swift catastrophic illness is the exception,” he writes.
For most people, death comes only after long medical struggle with an ultimately unstoppable condition—advanced cancer, dementia, Parkinson’s disease, progressive organ failure (most commonly the heart, followed in frequency by lungs, kidneys, liver), or else just the accumulating debilities of very old age. In all such cases, death is certain, but the timing isn’t. So everyone struggles with this uncertainty—with how, and when, to accept that the battle is lost.

In Sara Monopoli’s case, the battle was lost with the diagnosis. The question was when continued life came at too high a price in suffering.

There are many reasons why burdensome treatment continues even when it’s futile and creates extra layers of suffering. Partly it’s because patients and their families simply don’t want to give up. We all have a strong biologic imperative to survive, whatever it takes. But in addition, patients and families are often unrealistic about what is possible, and one reason for that, says Gawande, is that physicians themselves are unrealistic. He cites a study of five hundred terminally ill patients whose physicians on average predicted their survival time would be more than five times longer than it turned out to be.

But even when physicians do know how bleak the outlook is, they often keep it from their patients. As Gawande says, “Most are reluctant to give a specific prognosis, even when pressed. More than 40 percent of oncologists admit to offering treatments that they believe are unlikely to work.” Gawande does not let himself off the hook. When Sara Monopoli was found to have thyroid cancer in addition to her lung cancer, “my solution was to avoid the subject altogether,” rather than tell her she would die from the lung cancer before the thyroid cancer could cause any problems. “I even raised with her the possibility that an experimental therapy could work against both her cancers, which was sheer fantasy.” It is much easier and faster to offer one more technological fix than to talk about death with a dying patient.

Gawande does not spare us the full horrors of Sara Monopoli’s death, and I believe he is right not to sidestep it:
Clinic notes from December describe shortness of breath, dry heaves, coughing up blood, severe fatigue. In addition to the drainage tubes in her chest, she required needle-drainage procedures in her abdomen every week or two to relieve the severe pressure from the liters of fluid that the cancer was producing there.

“We imagine that we can wait until the doctors tell us that there is nothing more they can do,” he says, “But rarely is there nothing more that doctors can do. They can give toxic drugs of unknown efficacy, operate to try to remove part of the tumor, put in a feeding tube if a person can’t eat: there’s always something.” Even at the end, when Sara Monopoli developed pneumonia, she was hospitalized and treated with antibiotics. Pneumonia in those circumstances was once called “the old man’s friend,” because it is a relatively quick and peaceful way to die. But it is now regarded as just one more treatable complication, never mind the situation in which it occurs.

Survival statistics form a bell-shaped curve, in which there are a small number of people who survive much longer than expected—the tail of the curve. Gawande believes that “we have failed to prepare for the outcome that’s vastly more probable…. We’ve built our medical system and culture around the long tail. We’ve created a multitrillion-dollar edifice for dispensing the medical equivalent of lottery tickets.” At some point, when suffering outweighs benefits, he clearly favors palliative care, and he cites a study from the Massachusetts General Hospital of patients with advanced cancer that showed that “those who saw a palliative care specialist stopped chemotherapy sooner, entered hospice far earlier, experienced less suffering at the end of their lives—and they lived 25 percent longer” (Gawande’s italics).

In Chapter 7, Gawande begins the touching story of his father’s final illness and death. Atmaram Gawande was a urologist in Athens, Ohio, who died of cancer on August 10, 2011, at the age of seventy-six, after a long and difficult course. Clearly, he was a strong and loving presence in his son’s life, and like Alice Hobson at the beginning, he was independent and active (in his case, professionally as well as physically). But in his early seventies, he developed neck pain and tingling in his fingers, which was initially chalked up to arthritis. Eventually, an MRI of his neck revealed a tumor in his spinal cord, which turned out to be a rare, slow-growing cancer. As the tumor compressed the nerves in his neck, he was gradually becoming quadriplegic, and he faced the difficult decision of whether and when to undergo the highly risky surgery that would be necessary to remove or decompress the tumor. He put off surgery for four years, during which he heroically managed to live with his increasing disabilities.

Atmaram Gawande survived the surgery, but the cancer could not be completely removed, and after six weeks of radiation, he was left with persistent pain, as well as nausea, fatigue, and loss of appetite. A follow-up MRI showed that the cancer was still growing, now upward into his brain. This was the beginning of the inexorable and rapid downhill course Gawande earlier described as the first of the three patterns of deterioration in old age. There was a series of falls, and once he was too weak to get off the floor. He told his son then, “I’m so scared. I’m becoming paralyzed. I can’t do this. I don’t want this. I don’t want to go through this. I want to die rather than go through this.” Gawande describes his father’s condition unflinchingly: “He was so weak his speech sometimes slurred. He had trouble getting food into his mouth, and his shirt was smeared with his dinner. He needed help standing from sitting.” He had reached a fork in the road, writes Gawande.

Atmaram Gawande enrolled in home hospice, which better regulated his medications and instructed him not to try to get up without someone with him. Gawande writes that it “astonished me to see the difference the hospice’s two simple instructions made.” But that respite did not last long. Within a few months, his father’s pain medications were making him “fuzzy, foggy, heavy,” he was sometimes confused, and he was having increasing difficulties balancing pain control with oversedation.

One morning, his wife, also a physician, couldn’t wake him, and so she called an ambulance to take him to the hospital—something hospices strongly discourage. In the hospital, he was given naloxone to counter the sedating effects of the narcotics, and also, like Sara Monopoli, he was given antibiotics for pneumonia, even though the only conceivable effect of this treatment would have been to deny him the fastest, most peaceful death. There was even talk of moving him to the ICU and putting him on a ventilator, something his wife wisely refused. When Gawande arrived at the hospital, he found his father alert, but very unhappy about waking up there, “Why are you letting me suffer?” At his insistence, he went home, where he died a few days later.

“Endings matter,” says Gawande. They certainly do, and what he does not say is what he thinks of his father’s ending. Would he have done anything differently? If so, what? I know that is a lot to ask from a son talking about the death of his beloved father, but given the subject of the book, it seems an important omission. Although the facts of the elder Gawande’s death are painful even to read, Gawande does make it clear that there were times of pleasure for his father, even in his last weeks; he had dinner parties, he watched movies at home with his wife, he kept up e-mail correspondence, and he talked with his grandchildren by phone. Was that enough?

Gawande only briefly discusses physician-assisted dying (sometimes called “assisted suicide”)—the practice, now legal in five states, of allowing physicians to give dying patients a prescription for a lethal dose of barbiturates to take if and when they choose to bring about a faster, more peaceful death. This is the weakest section of the book. He writes, “For the terminally ill who face suffering that we know will increase, only the stonehearted can be unsympathetic,” but then goes on to say, “I fear what happens when we expand the terrain of medical practice to include actively assisting people with speeding their death. I am less worried about abuse of these powers than I am about dependence on them.”

The implication is that we might begin to substitute assisted dying for palliative care and hospice. He points to the experience in the Netherlands, where he says the fact that “one in thirty-five Dutch people sought assisted suicide at their death is not a measure of success. It is a measure of failure.” (The Dutch usually use euthanasia, which involves the physician administering the lethal medication, instead of assisted suicide, in which the patient must ingest it orally, but the intent is the same.) Later, however, he says:
Given the opportunity, I would support laws to provide these kinds of prescriptions to people. About half don’t even use their prescription. They are reassured just to know they have this control if they need it. But we damage entire societies if we let providing this capability divert us from improving the lives of the ill.

This discussion is questionable on several counts in addition to his confusing vacillations. There is absolutely no evidence from any of the five states where assisted dying is legal (Oregon, Washington, Vermont, Montana, and New Mexico) that it has displaced good palliative care and hospice. On the contrary. The Center to Advance Palliative Care in 2011 issued a state-by-state report card evaluating the quality of palliative care. Oregon, where assisted dying had then been legal for thirteen years, rated an A, whereas Massachusetts (Gawande’s state, and mine) rated a B. And nearly all Oregonians who ended their lives were receiving hospice care at the time of their death.

Gawande says he would support a law like Oregon’s “given the opportunity,” but he did in fact have the opportunity in 2012 when such a bill appeared on the Massachusetts ballot (and was narrowly defeated).2 It is odd that he doesn’t mention this or say what he did then.

Why, moreover, does Gawande simply assert that the one in thirty-five assisted deaths in the Netherlands are too many? Given the prevalence of terrible deaths from cancer, as Gawande describes so well in his book, why is it not the right number? In Oregon, the number is one in five hundred deaths. Is that the right number? The problem, it seems to me, is the dreadful disease, not the number of patients who choose to bring about an inevitable death a little sooner. Moreover, giving patients that choice honors the autonomy that Gawande so powerfully champions throughout his book.

On November 1, twenty-nine-year-old Brittany Maynard, with the strong support of her husband and mother, died peacefully after taking a lethal dose of barbiturates prescribed according to Oregon’s Death with Dignity law. As widely reported in the media, she was suffering from incurable brain cancer, and, along with her family, relocated from California to Oregon so she would be able to obtain the medication. Afterward, she went through what she called a “bucket list” of things she wanted to do, including a trip to the Grand Canyon with her husband, mother, and stepfather, only ten days before she died. As she made clear in her online postings, she loved life, but was unwilling to wait to die until after the cancer had destroyed the person she was. I can’t help comparing Brittany Maynard with Sara Monopoli. Which death was preferable? For me, there is no question, but dying patients should be able to decide for themselves.

My husband, Arnold Relman, who died of metastatic melanoma on June 17, 2014, wanted the choice Brittany Maynard had, but because he lived in Massachusetts, not Oregon, he did not have it. He was assured he would not suffer, but that promise cannot always be kept, and in any event, what he feared most was not suffering, but the effect on his mind of the drugs he would need to prevent suffering—what Atmaram Gawande struggled with at the end. A month before he died, my husband enrolled in home hospice. His major problem then was debilitating pain from spinal stenosis (of uncertain relation to the cancer), but he was also becoming weak and short of breath, as the tumor filled his lungs. The hospice nurse started him on gradually increasing doses of methadone, and over the course of three weeks, the pain almost disappeared, but as was the case for Atmaram Gawande, his thinking became clouded and he was sometimes confused.

The last four days of his life were, rather abruptly, unspeakably difficult. He stopped eating and drinking altogether, he was in and out of consciousness, and his breathing was increasingly labored. Since there was no IV and he could no longer swallow, small amounts of liquid narcotics—to reduce his air hunger and, let’s face it, to hasten his death—had to be squirted under his tongue, as was done for Gawande’s father. I doubt that helped much.

I see no reason why my husband, and the people who loved him, had to endure those last days. Gawande speaks of the “fork in the road” that led his father to start home hospice. I think there is sometimes another fork in the road, the one my husband reached in his last days. There is no doubt in my mind that hospice is the best option for helping dying patients during their last months, but I am not at all sure it is adequate for the death itself. I have long supported physician-assisted dying (and was a lead petitioner in getting a Death with Dignity Act put on the Massachusetts ballot). More than ever, I believe dying patients should have that choice.

But after my husband’s death, I have come to favor euthanasia as well, for home hospice patients in the final, agonal stage of dying, who can no longer ingest medication orally. These patients are usually no longer mentally clear enough to give contemporaneous consent, but if they have earlier made it known that this is what they would wish, I believe that a duly appointed proxy should be able to have that wish carried out.

Whatever his view of assisted dying, Gawande has provided us with a moving and clear-eyed look at aging and death in our society, and at the harms we do in turning it into a medical problem, rather than a human one. I wish he had spent more time on what could be done to make things better (parakeets and dogs aren’t enough), but he has certainly shown us what is wrong. Narrowing the lives of the aged down to mere existence in institutions and submitting the dying to the full panoply of procedures that modern medicine has to offer cause enormous, unnecessary suffering. There is no way, of course, to make old age and all its infirmities disappear; it is what life deals us. But what Gawande shows us in this admirable book is that we could handle it a lot better.


SOURCE:

http://www.nybooks.com/articles/archives/2015/jan/08/better-way-out/?utm_medium=email&utm_campaign=NYR%20Aging%20Coecke%20jealousy&utm_content=NYR%20Aging%20Coecke%20jealousy+CID_98a78b83e5be15f634ae6b852b80abd1&utm_source=Email%20marketing%20software&utm_term=A%20Better%20Way%20Out(accessed 3.2.14)