Γιατί κλαίνε τα μωρά;

Γαβριήλ Όλγα, Ψυχοθεραπεύτρια – MSc in Psychological Studies

Η έκφραση «δεν έχουν άλλη γλώσσα εκτός από το κλάμα» αποδίδεται μερικές φορές ως επαρκής εξήγηση για το κλάμα ενός μωρού. Τα μωρά έχουν και άλλους τρόπους για να επικοινωνήσουν.

Κρατούν ορθάνοιχτα τα μάτια τους, και ξεκινούν μια προ-λεκτική συζήτηση με τον ενήλικα που δείχνει προσοχή: κάνουν παύσεις κατά την διάρκεια του θηλασμού, όταν βαριουνται ή όταν θέλουν να σταματήσουν την επικοινωνία, στρέφουν αλλού το κεφάλι τους. Όταν είναι νυσταγμένα από την αίσθηση του βάρους σώματος ενός μωρού καταλαβαίνουμε ποτέ είναι έτοιμο να κοιμηθεί.

Για τα μωρά για κάποιο χρονικό διάστημα, το κλάμα είναι ένας τρόπος να ζητήσουν βοήθεια. Το κλάμα μπορεί να σημαίνει: πείνα, πόνο, θυμό, ότι έχει «βραχεί» «σήκωσε με» ή απλώς «άσε με ήσυχο». Είναι ένας άκρως αποτελεσματικός τρόπος μετάδοσης μηνυμάτων για είναι πλάσμα που μόλις ήρθε στον κόσμο και ακόμα δεν έχει μάθει την γλώσσα των ενηλίκων.

Ένα μωρό δεν κλαίει απλώς και μόνο επειδή εσείς έχετε άγχος για το πώς θα λειτουργήσετε ως μητέρα. Το άγχος σας είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο του κλάματος.

Όταν τα μωρά κλαίνε είναι πιθανό να υπάρχουν εντάσεις μέσα στην οικογένεια. Η παρατεταμένη ένταση, αποτελεί συνέπεια του κλάματος παρά την αιτία του.

Το κλάμα δεν προκαλείται από υπερβολικό θηλασμό. Τα μωρά δεν τρώνε περισσότερο από όσο θέλουν.

Κλαίνε όταν πεινάνε αλλά όταν έχουν θηλάσει ή ξαναθηλάσουν σταματούν.

Μπορεί να κλάψουν: επειδή θέλουν να τα κρατήσει κοντά της η μητέρα, ή να πιπιλίσουν κάτι, ή να τα κρατήσουν ψηλά για να βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Ελέγξτε αν έχει πυρετό ή κάποια λοίμωξη (αυτιού ή ουροφόρου οδού) αν το παιδί έχει κρυολόγημα διευκολύνετε την αναπνοή του κρατώντας το στην αγκαλιά σας.

Αν κλαίει ενώ το ντύνετε μπορεί να είναι ένδειξη παρεκτόπισης του ισχίου.

Κήλη.

Μετά από εμβολιασμό.

ΠΗΓΗ:

http://mazigiatopaidi.gr/el/categories/the-psychologists-answer/contents/giati-klaine-ta-mwra/(accessed 31.08.14)

Is fast food making us depressed?

(SPL)

Do burgers, sugary snacks and other unhealthy foods exacerbate the effects of mental illness? David Robson investigates the evidence, and discovers a surprising new idea to help treat depression.

The people entering Felice Jacka’s offices over the next few months will be in the throes of depression. She wants to help them – but her approach is unorthodox. Her team at Deakin University in Australia won’t be trying out a new cocktail of drugs. Nor will they be mulling over the patient’s childhood, their jobs, or their marital difficulties to help them cope with their problems. Instead, she wants them to talk about food.

If Jacka is right, changing their eating habits could be a key part of these people’s recovery. She has good reason to believe this; over the last few years, a series of striking findings have begun to suggest that fatty, sugary diets are bad for the mind, as well as the body. The result is a cascade of reactions in the brain that can eventually lead to depression.

Although the link is by no means proven, the fear that we are eating our way to depression is already prompting governments to take action. The US Department of Defence is now funding a trial that will deliver daily nutrient-rich food parcels to a group of former soldiers, to see if it can reduce suicide rates in army veterans. And at the start of this year, the European Union launched the 9m euro MoodFood project to further explore the way different nutrients may influence our minds. Certainly, no one is suggesting that a new diet should immediately replace existing treatments; Jacka’s volunteers will still be taking their medications as well as changing their eating habits. But if healthier eating can improve their recovery rate – or prevent some people developing symptoms in the first place – it would make for a simple, complementary way to help tackle mental illness.

‘Mind and body’

To grasp why your favourite dishes could be influencing your mental health, you first need to understand a strange aspect of the mind-body connection that first came to light 20 years ago. At the time, doctors were concerned that the stresses of poor mental health would weaken the body’s immune response, leaving them open to infection. Instead, they found the exact opposite was true; in people with depression, the immune system seemed to be going into over-drive. For instance, the blood of depressed people was awash with a particular type of protein, called cytokines, which normally lead to inflammation after illness or injury.

(Thinkstock)

As the scientists pressed on, it became clear that this was a two-way process: not only could depression cause inflammation, but crucially,inflammation from other causes seems to be triggering depression. Some grounds for this link came from diseases that are known to send cytokines flushing through the body, like arthritis or cancer; patients often report depression before a diagnosis has even been made. “The people become depressed even before they know that they have cancer, and it ties in with the high levels of cytokines” says Michael Maes at Deakin University in Australia, who has pioneered work on the biological basis of depression.

More solid evidence comes from an ingenious experiment by Naomi Eisenberger at the University of California, Los Angeles. Her study involved injecting healthy volunteers with small fragments of the E. coli bacteria; it’s not enough to trigger food poisoning, but it nevertheless kicks the volunteer’s immune system into action, causing a release of cytokines. Although all the participants going into Eisenberger’s lab were reasonably happy and healthy, over the course of the day they began to develop many of the feelings you would normally associate with depression: their mood dipped and they were more sensitive to social slights, reporting feelings of disconnection and loneliness. And when Eisenberger asked them to play a computer game, for real cash prizes, the subjects appeared to take less pleasure in their wins than those who had not been injected with the fragment of bacteria – changes that were also reflected in scans of the brain’s reward circuits. An inability to feel pleasure, called anhedonia, is one of the most common symptoms of depression.

Evolutionary hangover

Lethargy during illness may have made sense during our evolution, says Eisenberger. “When dealing with infection, you would want to slow down, withdraw, and use your energy to recuperate instead of going out,” she says. But if, for whatever reason, the effects linger in the long-term, the results could be devastating; besides dampening your mood, inflammation can exacerbate oxidative stress in the brain. Oxidative stress, caused by toxic ‘free radicals’, could itself cause depression, since it can kill neurons, erode the brain’s long-range connections and disrupt the brain’s chemical signalling – sweeping changes that seem to come with long-term mental illness and may well contribute to the symptoms.

The upshot is that we may need to think about depression in an entirely new light – as a disease of the body as well as the mind. If so, many more things, besides life’s stresses, could put us at risk. Poor general fitness, smoking, and alcoholism are all known to increase an inflammatory response. And so, feasibly, could your diet: high fat and sugar levels – and the fatty tissue that results from it – are known to increase inflammation and oxidative stress. Conversely, certain nutrients such as omega-3 fish oils and minerals like zinc and selenium are anti-oxidants that can reduce inflammation and mop up some of the toxic chemicals, while boosting others that can help the brain to heal from damage.

Proving that this really can explain certain kinds of depression has been no mean feat, however. Although a few early studies had shown that people with depression often have a deficiency in nutrients like zinc, and that offering food supplements could improve their symptoms, the experiments were often poorly designed. “The whole area had been dogged by poor trials with small sample sizes,” says Jacka. As a result, it was difficult to know if the findings had just arisen by chance. 

Fish oils showed a positive impact on mental health (SPL)

But around 2010, three landmark papers caused more doctors to sit up and take notice. One took place in southern Europe, where doctors were charting the transition from the traditional Mediterranean diets, full of seafood, olive oil and nuts, to the fast food served in the rest of the West. Besides studying the risks of heart disease and diabetes, the scientists also looked at the 10,000 participants’ mental health. The differences were striking; those who lived almost exclusively on the traditional Mediterranean diet were about half as likely to develop depression over the period as those eating more unhealthy food – even when you control for things like education and economic status.

Around the same time, psychologists examining UK civil servants – in the famous ‘Whitehall’ studies – found exactly the same pattern; over the course of five years, people who regularly indulged in processed, high-fat and high-sugar foods were about 60% more likely to develop depressionover the same period. Then Jacka confirmed the results with a further 1,000 Australian volunteers. Finally, the ball started rolling. “Over the following years we’ve seen an exponential growth in the number of studies,” says Jacka. Perhaps the best evidence came this year from the lab of Frank Hu at Harvard University, who directly traced the contributions of certain diet patterns with levels of cytokines, and depression; sure enough, foods rich in olive oil, leafy vegetables and wine reduced inflammation, and slashed the risk of depression by about 40%, compared to the ‘pro-inflammatory diet’, which includes sugary drinks, processed grains and red meat.

Getting well

Even your water supply might be having an impact, according to a recent study by Leigh Johnson at the University of North Texas Health Science Centre. She was recently studying the mental health of people in the western parts of the state – a rural population who still draw their drinking water directly from nearby wells. Crucially Johnson found that levels of the mineral selenium– an anti-oxidant that can combat inflammatory stress and which is also involved in brain signalling – in the well water had a direct impact on the chances of depression. People drawing water from wells with the highest levels of selenium, had about 17% lower scores on a standard measure of depression, compared to those in other areas. “That is very high,” says Maes. “It’s a really amazing result.”

As provocative as these findings are, the researchers will readily admit that there is still a long way to go before we can be sure of these conclusions. Eisenberger, for instance, acknowledges that certain foods can increase our inflammatory response, but she says it wouldn’t be as pronounced as the effects seen in her E. coli study. So it’s not clear that a poor diet would be enough to set you on the road to full-blown depression. And Johnson says that we should be careful not to over-generalise the results. “There are so many factors that can affect how depression could present itself in a patient,” she says. Your genes, lifestyle, and personal circumstances could all play a role. With so many different paths, it will be important to identify who would and wouldn’t benefit from better nutrition.

(SPL)

Some of these issues will be addressed in the next wave of studies. So far, the results have mostly come from observational studies watching people’s existing behaviour, but the researchers are now trying to actively change people’s diets in randomised trials, to see how it changes someone’s mental health. Success is by no means guaranteed; apparent correlations seen in observational studies can sometimes evaporate to thin air when you try more active measures to intervene in people’s lives – either because some other explanation lay behind the apparent effect, or because the interventions themselves are not practical. It is possible, for instance, that people at risk of depression may find it more difficult to change their eating habits, if they are already facing other stresses.

Surprise finding

Yet a chance finding by Charles Reynolds at the University of Pittsburgh offers some room for optimism. He had originally been testing a new form of psychotherapy in a group of older African Americans. “These people have a disproportionate burden of risk factors for depression,” he explains. Although they hadn’t been formally diagnosed with depression, his hope was that the therapy would offer some kind of protection against mental health problems in the future. As a comparison, half the group were given simple advice on how to eat more healthily – basic stuff on ways to eat delicious, nutritional meals on a low budget. Reynolds didn’t expect such a simple lifestyle change to heal his visitors’ minds – he just wanted to use it as a baseline, allowing him to measure the benefits of the ‘real’ therapy.

Two years later and it was clear that something very strange was going on. As expected, the people taking the psychotherapy had a reduced risk of developing depression; but so had the diet group, to an extraordinary degree; they were about half as likely to develop depression as you would expect for this kind of group, says Reynolds, and they reported a noticeable elevation in mood. “We were surprised, frankly,” says Reynolds. Importantly, these improvements came from minimal contact with the subjects – around 10 hour-long sessions across the two years. “That’s a remarkably short period of time to get the magnitude of effect that we saw.” His results were recently published in the American Journal of Psychiatry.

In line with Eisenberger’s earlier reservations, Reynolds points out that there are many reasons why the change in diet could have been so successful – and the potential anti-inflammatory effects are only one. Preparing more healthy meals is, in itself, a rewarding experience that boosts self-confidence, he says. “You might then believe that you can cope with other difficulties and respond adequately,” says Reynolds.

(Thinkstock)

Either way, the result has enthused Jacka about her own upcoming trial in Australia. Unlike Reynold’s study, she is trying to find out whether it can relieve the symptoms in those people already diagnosed with depression. Her subjects will have regular meetings with a dietician, who will advise them on the best ways to improve the nutritional value of their meals. Along the way, Jacka is taking blood tests to see if she can forge a more concrete link between components of the diet, levels of inflammation and oxidative stress, and the volunteers’ ongoing symptoms. If the visits to the dietician have a big enough effect on their recovery rate, she thinks it might then be possible to try out a dietary change as a treatment in its own right.

Reynolds points out that this kind of approach may appeal to people who feel uncomfortable with seeking other kinds of treatment. “Lifestyle changes may be more acceptable because they aren’t burdened by stigma – and they aren’t as expensive,” he says. Hu agrees that it holds a lot of promise: “Improving diet quality could not only reduce depression, but also the overall quality of life.”

For Jacka, a break in our love affair with fast food can’t come quickly enough. According to some predictions, nearly half of all Americans will be obese by 2030 – with countries across the world following similar trends. “If we add depression to the burden of illness that results from unhealthy diet,” she says, “no country can afford the cost.”

SOURCE:

http://www.bbc.com/future/story/20140826-is-fast-food-making-us-depressed(accessed 31.08.14)

Πού κοιτάς; Ο ορίζοντας, τα μάτια της Αγάπης, ένας καθρέφτης

Αν υψώσεις το βλέμμα θα δεις κάτι άλλο από αυτό που βλέπεις, το βλέμμα δίνει την κατεύθυνση, έχει σημασία αν κοιτάς κοντά ή μακριά, κάτω ή πάνω. Για παράδειγμα, εκεί που περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι, αν αλλάξεις προοπτική και κοιτάξεις στο βάθος του δρόμου θα δεις ένα βουνό, ζούμε σε μια πόλη-πεδιάδα περιτριγυρισμένη από φυσικά τείχη σαν προστατευτικά όρια, σημεία αναφοράς για το βλέμμα του περιπατητή. Κι έτσι, πιο γρήγορο κι απ’ τη σκιά του, αντανακλαστικά, από το βρώμικο πεζοδρόμιο το υψωμένο βλέμμα ανοίγει δρόμο σε μια ανοιχτωσιά στο βάθος του ορίζοντα. Η μια πλευρά της πόλης, στο νότο, ανοιχτή, κατά κει απλώνεται η θάλασσα, μόνο που αυτή για να τη δεις πρέπει να υψωθείς ολόκληρος, να ανηφορίσεις σε ένα σημείο ψηλά και, δοκιμάζοντας διάφορες θέσεις, μαζί με εκείνη να αγναντέψεις τα κτίρια, τις λεωφόρους, τα μνημεία, τους απέναντι λόφους. Έχει ενδιαφέρον, από ψηλά η προοπτική αλλάζει, παίρνεις μια απόσταση από αυτό που άλλες φορές είσαι μέρος του – κάτι πρέπει να βγεις έξω για να το δεις.

Ο φακός κάνει ζουμ, το σκηνικό αλλάζει. Αν υψώσεις το βλέμμα τώρα θα δεις μια σειρά από παράθυρα, τριώροφα κτίρια μιας άλλης εποχής, μικρά μπαλκόνια. Κάπου οι κουρτίνες ανεμίζουν, δίπλα μια γάτα σε ένα πρεβάζι, σκιές ανθρώπων στο εσωτερικό, κάποια φωτισμένα από το φως της λάμπας, ένα παιδικό πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι του τρίτου, απλωμένα ρούχα, γλαστράκια με λίγα λουλούδια, φροντισμένα όμως, οι σκάλες του φωταγωγού που συνδέουν τους ορόφους, πάλι σκιές. Οι τοίχοι ρημαγμένοι, με ρωγμές και ξεφλουδίσματα. Τα κτίρια στέκονται απέναντι στημένα σε σειρές, το ένα μεσοτοιχία με το άλλο, ο ενδιάμεσος δρόμος στενός, δέντρα δεξιά-αριστερά που σε σημεία τα κλαδιά τους συναντιούνται φτιάχνοντας σκίαστρα και ουράνιους θόλους. Είναι μια γειτονιά που η ιστορία της μιλάει για πρόσφυγες, για αυτό χτίστηκε, περνάει ξυστά τη λεωφόρο, απέναντι το γήπεδο, και εκτείνεται προς τα πάνω περίπου 5-6 τετράγωνα, από πίσω ο Άγιος Σάββας, σκληρό σύνορο, γειτνίαση ασθενών και οδοιπόρων.

Αν εστιάσεις από τα παράθυρα στα μάτια των παιδιών της γειτονιάς θα τα δεις να λάμπουν, τα παιδιά δεν έχουν ακόμα μάθει να είναι επιφυλακτικά, δεν έχουν συναίσθηση των κινδύνων, των λεπτών ισορροπιών, ζουν με αυτά που έχουν και αναζητούν το παιχνίδι, κι οι φόβοι τους δεν έχουν να κάνουν με τους φόβους των μεγάλων, κι ας αντιστρέφονται τα πράγματα μετά. Η Αγάπη είναι ένα κοριτσάκι που μένει εκεί, έχει τα πιο ωραία λαμπερά μάτια και το πιο καλοσχηματισμένο όμορφο στόμα, μαύρα μαλλιά και μεγάλη κοιλίτσα, τα ρούχα της δεν είναι πολύ καθαρά και περιποιημένα, κρατάει όμως ένα βιβλίο με πριγκίπισσες και αυτοκόλλητα και έχει έναν τρόπο να σου απευθύνεται. Η Αγάπη είναι όνομα και πράγμα. Το βράδυ της γιορτής* ανεβαίνει στη σκηνή και χοροπηδάει ενθουσιασμένη, κι όπως χορεύει πέφτει ανάσκελα κάτω και κουνάει τη λεκάνη, ελαφρώς ανασηκωμένη από το έδαφος, εκστασιασμένη – είναι πέντε χρονών. Μία από τις πολλές αδερφές της, έφηβη αυτή, στην άκρη της σκηνής μονολογεί μουτρωμένη: «Και τώρα, δηλαδή, πότε θα ξανάρθετε;» Μια άλλη μικρή σηκώνει το μπροστινό μέρος των μαλλιών και τα πιάνει, με ρωτάει χωρίς να με ξέρει, άρα με εμπιστεύεται: «Τα μαλλιά μου, μου πάνε έτσι;». Είναι κούκλα έτσι κι αλλιώς, η εφηβεία έχει πάντα τις ίδιες ανησυχίες, δεν έχουν σημασία οι περιστάσεις, οι αγωνίες μοιάζουν, «είμαι αρκετά όμορφη;». Τα αγόρια το μεσημέρι της ίδιας μέρας παίζαν το δικό τους μουντιάλ, το Μουντιαλίτο των Προσφυγικών. Τα αγόρια δεν ανησυχούν τόσο για την ομορφιά τους, εκτονώνονται με άλλο τρόπο. Το βράδυ όλοι χορεύουν.

Η γιορτή τελειώνει κι όταν σταματάει ο χορός το βλέμμα πιάνει δουλειά, μετακινείται από τα κτίρια στους ανθρώπους και από τους ανθρώπους στα κτίρια, κάνει ζουμ σε πρόσωπα και φωτισμένα παράθυρα μέσα στη νύχτα. Το σκηνικό είναι σαν από ταινία, όμως οι άνθρωποι που ζουν εκεί έχουν έναν τρόπο να σε εγκαλούν, το ξέρεις άλλωστε, το βλέμμα κάθε φορά που αισθητικοποιεί παραμένει εξωτερικό κι εσύ θέλεις να πάει πιο μέσα.

Φεύγει κι από εκεί, δοκιμάζει διάφορες θέσεις, μπορεί να γίνει μικροσκοπικό ή μακροσκοπικό, να κοιτάξει από πάνω προς τα κάτω ή το αντίθετο, να στραφεί προς τα μέσα ή να πάει έξω. Είναι μια άσκηση, λέει, κοιτάζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη, συγκεκριμένα βάζεις τα μάτια σου να κοιτάξουν τον εαυτό τους για ώρα, όσο αντέχουν, καταδύεσαι στο ίδιο σου το βλέμμα μέχρι να εναρμονιστεί με την αναπνοή, βαθιά εισπνοή, μέχρι κάτω ο αέρας και μετά πάλι έξω, ίσοι χρόνοι. Να δεις πώς κοιτάς, να δεις τον εαυτό σου με τα μάτια ενός άλλου που είναι τα δικά σου, να γίνεις ένας άλλος, να παρατηρήσεις τι από όλα έχουν εγγραφεί στο πρόσωπό σου, ποια συναισθήματα, είσαι χαρούμενος ή λυπημένος; Ίσως βγουν κι άλλα, δεν είναι μόνο άσκηση καταγραφής, είναι κυρίως εξερεύνησης, στο επίπεδο του συμβολικού και όχι μόνο κοιτάς τα μάτια σου στον καθρέφτη για να δεις ποιος είσαι.

Έχει σημασία πού κοιτάς, από ποια θέση, προς ποια κατεύθυνση. Κοιτάς πίσω ή μπροστά, μέσα ή έξω, κοιτάς τα κτίρια, κοιτάς και τους ανθρώπους; Οι μετατοπίσεις είναι αναγκαίες για να μπορούν να γίνονται οι συνδέσεις. Η διαδρομή δεν πρέπει να ακινητοποιείται σε ένα σημείο, το βλέμμα χρειάζεται να δοκιμάζει διαφορετικές θέσεις για να μη χάνει την ελαστικότητά του, να γίνεται διαλεκτικό για να μπορεί να συνθέτει, να μένει ανοιχτό στη δυνατότητα. Να κοιτάει πάνω αλλά να μπορεί να χαμηλώνει, όταν κοιτάει κάτι από έξω να μπαίνει λίγο μέσα για να το βλέπει καλύτερα και όταν μένει πολύ καιρό κλεισμένο να βγαίνει λίγο έξω για να μπορεί να επιστρέφει, ένα είδος γυμναστικής για να μην κλείνει η προοπτική της συνάντησης με κάτι που υπάρχει στο βάθος του ορίζοντα, σε μάτια σαν της Αγάπης ή μέσα στον καθρέφτη...

* Από το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας (27-29/6). https://www.facebook.com/antifaperformingarts

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%82(accessed 25.8.14)

The Surprising Impact of Weight Loss on the Emotions

How losing weight affects happiness (it’s not what you think!).


A new study of almost 2,000 overweight and obese adults in the UK has found that those who lost weight wereunhappier than those who remained within 5% of their original weight (Jackson et al., 2014).

Although they were physically healthier four years later — with lower blood pressure and reduced risk of heart disease — those who lost weight were likely to be less happy.

The finding still held after things like bereavements and serious health issues, which may have affected both weight loss and mood, were taken into account.

Although clinical trials have shown that weight loss is associated with improved mood, this could have been related to a supportive environment in the clinic.

It may work differently for people who lose weight without visiting a clinic — as most people do.

Dr. Sarah Jackson, the study’s lead author, pointed out that the reason may be that diets tend to make you miserable:


“Resisting the ever-present temptations of unhealthy food in modern society takes a mental toll, as it requires considerable willpower and may involve missing out on some enjoyable activities.

Anyone who has ever been on a diet would understand how this could affect well-being.

However, mood may improve once target weight is reached and the focus is on weight maintenance.

Our data only covered a four year period so it would be interesting to see how mood changes once people settle into their lower weight.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2014/08/the-surprising-impact-of-weight-loss-on-the-emotions.php(accessed 25.8.14)

Εφηβεία: Μια βασανιστική αλλά απαραίτητη μετάβαση

Πόπη Γιαλυράκη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Γραμμή "115 25 Μαζί για το παιδί"

Όλοι στην ηλικία των 14-18 περίπου χρονών παρουσιάζουμε μεγάλες αλλαγές, τόσο στο σώμα μας, όσο και στις νοητικές μας ικανότητες, αλλά και στην ψυχολογία μας.

Ο έφηβος από το στάδιο κατοχής και διευθέτησης της ζωής του από τους γονείς, περνά στο στάδιο της προσωπικής επιλογής. Η μετάβαση στην εφηβεία συνεπάγεται για το παιδί μια απώλεια. Αυτή η απώλεια τον κάνει να νιώθει θλίψη και συχνά λύπη και κατάθλιψη.

O έφηβος στην μεταβατική αυτή περίοδο της ζωής του, νιώθει έντονη ανασφάλεια. Δεν είναι πλέον ούτε παιδί, αλλά ούτε και ενήλικας. Αφιερώνει πολύ χρόνο για να γνωρίσει αυτόν τον «νέο» εαυτό και αυτή λοιπόν η υπεραπασχόληση οδηγεί στον «ναρκισσισμό» της εφηβικής ηλικίας. Η υπεραπασχόληση αυτή οδηγεί πολλές φορές και στην «απόσυρση» του εφήβου. Κλείνεται στον εαυτό του για να τον ψάξει και να τον γνωρίσει καλύτερα.

Ο έφηβος αναπτύσσεται σεξουαλικά, βιοσωματικά, νοητικά και αποκτά την αίσθηση της κυριαρχίας. Ο έφηβος νιώθει μεγάλος και δυνατός. Οι ικανότητες αυτές που διαθέτει, μεγαλοποιούνται γιατί δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί. Μέχρι τότε δεν είχε πραγματικές εμπειρίες από την εργασία, την κοινωνική και σεξουαλική ζωή και αυτό του δίνει μία αίσθηση παντοδυναμίας.

Τα αισθήματα αυτά της παντοδυναμίας για τον εαυτό, ωθούν τον έφηβο να νιώθει περιφρόνηση για τους γονείς και τους άλλους ενήλικες. Είναι η περίοδος που όλες οι αξίες και οι συμπεριφορές των γονέων και των σημαντικών άλλων, πχ. δασκάλων, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Αυτή η απόρριψη και η αμφισβήτηση των γονέων δεν πρέπει να μας ανησυχεί και να μας στεναχωρεί. Είναι απαραίτητο να συμβεί, έστω εν μέρει, γιατί με αυτό τον τρόπο, ο έφηβος θα μπορέσει να διαμορφώσει τις δικές του αρχές και αξίες.

Ο έφηβος δεν υπακούει πλέον σε κανόνες, ούτε παραδέχεται την εξουσία του γονέα. Με το να συγκρούεται ο έφηβος με τους γονείς και να μειώνει τη δύναμή τους, ενισχύει έτσι η δική του δύναμη. Οι συγκρουσιακές σχέσεις των εφήβων με τους γονείς τους, όσο και αν μας φαίνεται παράξενο, δείχνουν υγιή ανάπτυξη. Όποια και αν είναι η συμπεριφορά των γονιών σε αυτή την ηλικία, γίνονται ο στόχος των παιδιών τους .

Αυτό που ζητούν οι έφηβοι, δεν είναι η κατάργηση ή η αποδυνάμωση των σχέσεων με τους γονείς, αλλά η αλλαγή τους. Από σχετικές έρευνες διαπιστώνεται ότι οι έφηβοι διαφωνούν με τους γονείς τους σε δευτερεύοντα θέματα, ενώ για σοβαρά θέματα που αφορούν την ζωή τους και το μέλλον τους, συμβουλεύονται τους γονείς τους και πειθαρχούν στις απόψεις τους.

Ο ρόλος των γονιών στην εφηβεία διαφοροποιείται. Επειδή το παιδί σε αυτό το στάδιο έχει ανάγκη από όρια, είναι σημαντικό οι γονείς να διαμορφώσουν σαφή όρια, να έχουν σταθερές αρχές, να καθοδηγούν τον έφηβο και να του ασκούν έλεγχο. Βεβαίως, είναι απαραίτητη σε αυτό το στάδιο η διαπραγμάτευση των δικαιωμάτων των εφήβων και όχι η άσκηση εξουσίας σε αυτούς.

Είναι πολύ βασικό οι γονείς να καταλάβουν ότι όταν οι έφηβοι αντιδρούν ή επιτίθενται, δεν σημαίνει ότι απευθύνονται στον γονέα-πρόσωπο αλλά στον γονέα-ρόλο. Οι γονείς αντιπροσωπεύουν την εξουσία, που παρότι την χτυπούν, την έχουν απόλυτη ανάγκη για να συνειδητοποιήσουν τα όρια τους.

Ο έφηβος αλλάζει ταυτότητα. Αυτή η νέα του ταυτότητα θα καθοδηγεί στο εξής τις επιλογές της ζωής του. Η διαμόρφωση της ταυτότητας του ατόμου συνεχίζεται εφόρου ζωής. Η ανάπτυξη αυτών των χαρακτηριστικών της ταυτότητας γίνεται σε διαφορετική ηλικία για το κάθε άτομο και για διαφορετικές ομάδες ατόμων.

ΠΗΓΗ:

http://mazigiatopaidi.gr/el/categories/the-psychologists-answer/contents/efhveia-mia-vasanistikh-alla-aparaithth-metavash/(accessed 22.8.14)

Γιατί οι ομοφυλόφιλες γυναίκες φθάνουν πιο εύκολα σε οργασμό σε σχέση με στρέιτ και αμφιφυλόφιλες γυναίκες

Οι γυναίκες που διατηρούν σχέση με γυναίκες είναι πιο πιθανό να φτάσουν σε οργασμό, αρκεί να μην είναι αμφιφυλόφιλες, δείχνουν αποτελέσματα έρευνας, που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Η ίδια έρευνα προσθέτει πως οι γυναίκες έχουν ποικίλους τύπους οργασμού, αν και συνολικά οι άντρες έχουν περισσότερους οργασμούς στο κρεβάτι από τις γυναίκες. 

Η έρευνα δείχνει πως το 85% των ανδρών φτάνει σε οργασμό όταν κάνει σεξ με τη σύντροφό του. Το ποσοστό αυτό φτάνει μόλις στο 63% των ετεροφυλόφιλων γυναικών. Το ίδιο ποσοστό σκαρφαλώνει στο 75% για τις λεσβίες και πέφτει στι 58% για τις αμφιφυλόφιλες γυναίκες. Οι ερευνητές θεωρούν, πως ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό πιθανόν να οφείλεται στο ότι το λεσβιακό σεξ διαρκεί περισσότερο, όπως και στο ότι οι γυναίκες νιώθουν πιο άνετα με το γυναικείο σώμα.

«Μια πιθανή εξήγηση είναι, ότι οι γυναίκες νιώθουν πιο άνετα και οικεία με το γυναικείο σώμα και γι'αυτό είναι πιο εύκολο να έρθουν σε οργασμό με τη γυναίκα σύντροφό τους», δηλώνει μελέτη του Journal of Sexual Medicine. Τα εύρήματα των ερευνών δείχνουν πως οι γυναίκες ανεξάρτητα από το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, έχουν λιγότερο προβλέψιμο και περισσότερο ποικίλο οργασμό και ότι για τις γυναίκες η πιθανότητα του οργασμού διαφέρει κάτι, που δεν ισχύει για τους άντρες. Αυτές οι μελέτες υποδεικνύουν την αναγκαιότητα για περαιτέρω έρευνες σχετικά με τις συγκριτικές σεξουαλικές εμπειρίες. Περισσότεροι από 6.500 άντρες και γυναίκες μεταξύ 21-65 χρονών πήραν μέρος στην έρευνα.

ΠΗΓΗ:

http://www.athensvoice.gr/article/%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%86%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C(accessed 22.8.14)

We're happier when we chat to strangers, but our instinct is to ignore them

It's become a truism that humans are "social animals". And yet, you've probably noticed - people on public transport or in waiting rooms seem to do everything they can not to interact. On the London tube there's an unwritten rule not to even look at one another. This is the paradox explored by Nicholas Epley andJuliana Schroeder in a series of nine new studies involving members of the public on trains, planes, in taxis and a waiting room.

The investigation began with rail and bus commuters travelling into Chicago. Dozens of them were recruited into one of three conditions - to engage in conversation with a stranger on the train, sit in solitude, or simply behave as they usually would. Afterwards they mailed back a questionnaire in which they answered questions about the experience. Their answers were compared to the predictions made by other commuters, who instead of fulfilling one of these three conditions, imagined what kind of experience they'd have had if they'd taken part.

The returned questionnaires showed it was those commuters who were instructed to strike up conversation with a stranger who'd had the most positive experiences (sitting in solitude was the least enjoyable, with behaving as normal scoring in between). Surprisingly perhaps, chatting with a stranger didn't come at the cost of self-reported productivity. These findings contrasted starkly with the predictions made by the commuters who imagined taking part - they thought that being asked to engage with a stranger would have been the least enjoyable of the three conditions. Epley and Schroeder said this provides evidence of a "severe misunderstanding of the psychological consequences of social engagement", thus providing a clue as to why, despite being social animals, we so often ignore each other.

Why do we think chatting to strangers will be so unpleasant? To find out, the researchers approached more commuters on Chicago trains and buses. One possibility is that people's predictions are skewed by the dominance of memories of past negative experiences. To test this, the researchers asked commuters to imagine having a positive conversation with a stranger, a negative conversation, or just any conversation. If memories of bad experiences skew people's perceptions, then being asked to imagine any conversation with a stranger should be negatively toned by default. In fact no evidence was found for this.

Another possibility is that each of us mistakenly assumes that other people don't want to talk, thus creating a situation of "pluralistic ignorance". This theory was supported: people said they were more interested in chatting to strangers, than strangers would be in chatting to them. Also, they predicted that over 50 per cent of strangers would likely rebuff their attempts to talk - in fact, this didn't occur for any of the participants who were instructed to chat to stranger in the earlier studies. 

If the reason we ignore each other is because so many of us hold the mistaken assumption that no one else wants to talk, then you'd expect greater past experience chatting to strangers (and discovering it's mutually enjoyable) would lead to more accurate predictions. That's exactly what the researchers found when they tested people queueing for taxis. Participants who said they frequently chatted to taxi drivers correctly anticipated that other passengers instructed to chat to their driver would have the most pleasant journeys, as compared with those instructed to sit in silence, or simply behave as normal. Note: people instructed to chat to their driver tended to report having more pleasant journeys, even if their usual habit was to sit in silence.

In a final study, the researchers attempted to address two issues - perhaps chatting to a stranger is only fun if you're the one who initiates it, and/or perhaps the results were due in part to participants' satisfaction at completing a goal set by the researchers. This time Epley and Schroeder asked strangers to spend time in pairs in a waiting room. Some of the individuals in each pair were instructed in advance to chat to the other person; others were "invited" to do so, but it was emphasised to them that this was not an instruction. Consistent with the earlier results, people reporting having a more pleasurable time in the waiting room if they chatted to each other, and this was true whether they were invited or instructed to chat. It was also true for those people who were the recipient of the initial approach, as well as those who initiated the conversations.

A further interesting detail from the studies is that the pleasure of talking to strangers was observed for introverts and extraverts alike. "Removing the barrier to starting a conversation, rather than trying to increase a person's own trait extroversion, may therefore be the most effective way to encourage interactions with distant strangers," the researchers said.

Of course one can look for loopholes in these studies. One problem is the results may be specific to urban US culture. Another is this research involved isolated instances of chatting to a stranger. In real life, frequent commuters may avoid striking up conversation with fellow travellers, for fear of getting stuck talking with the same person everyday.

_________________________________ 

SOURCE:

Epley N, & Schroeder J (2014). Mistakenly Seeking Solitude.Journal of experimental psychology. General PMID: 25019381

http://digest.bps.org.uk/2014/08/were-happier-when-we-chat-to-strangers.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 22.8.14)

The voices heard by people with schizophrenia are friendlier in India and Africa, than in the US

When a patient with schizophrenia hears voices in their head, is the experience shaped by the culture they live in? Tanya Luhrmann and her colleagues investigated by interviewing twenty people diagnosed with schizophrenia living in San Mateo, California; twenty in Accra, Ghana; and twenty others in Chennai India. There were similarities across cultures, including descriptions of good and bad voices, but also striking differences.

In San Mateo the interviewees talked about their condition as a brain disease, they used psychiatric diagnostic terms to describe themselves, and their experiences were almost overwhelmingly negative. Fourteen described hearing voices that told them to hurt others or themselves. Eight people didn't know the identity of their voices and few described having a personal relationship with their voices.

By contrast, in Chennai, the interviewees frequently spoke of their relationships with their voices - that is, they heard the voices of relatives or friends, giving them advice or scolding them. These patients rarely used diagnostic terms, and rarely talked of voices instructing them to commit violence. Instead, distress, when it occurred, usually arose from their voices talking about sex. Nine interviewees described voices that were significantly good - in terms of being playful or entertaining.

In Accra, yet another picture emerged. Most of the interviewees here mentioned hearing God. This isn't simply a case of this sample being more religious - the interview groups in all three locations were predominantly religious. Half the interviewees in Accra reported that their voice hearing was mostly or entirely positive. Others frequently emphasised the positive. Use of diagnostic labels was rare, as were incitements to violence by voices.

Luhrmann and her team said their most striking finding was that the experiences of voice hearing in the two non-Western samples were less harsh and more "relational" - that is, patients perceived their voices as other people, who could not be controlled. The researchers believe this difference is likely due to Western cultures emphasising independence and individuality - in which case heard voices are experienced as a violation - whereas African and Asian cultures emphasise how each person's mind is interwoven with others. "We believe that these social expectations about minds and persons may shape the voice-hearing experience of those with serious psychotic disorder," the researchers said.

These results need to be replicated with larger samples matched more precisely for illness severity, and with more tightly controlled measures (the current study was deliberately qualitative and exploratory). If replicated, the findings would imply the experience of hearing voices in schizophrenia is to some extent malleable, which could have exciting therapeutic implications. Indeed, it's notable that the outcomes for patients with schizophrenia outside the West, especially in India, are known to be more positive - perhaps because of the way patients relate to their voices. "The harsh violent voices so common in the West may not be an inevitable feature of schizophrenia," the researchers said.
_________________________________

Luhrmann, T., Padmavati, R., Tharoor, H., & Osei, A. (2014). Differences in voice-hearing experiences of people with psychosis in the USA, India and Ghana: interview-based study The British Journal of Psychiatry DOI: 10.1192/bjp.bp.113.139048

 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2014/07/the-voices-heard-by-people-with.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=Newsletter(accessed 19.8.14)

 

Παιδί και Όρια

Το θέμα της οριοθέτησης των παιδιών, για πολλούς γονείς, αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα μέσα στην οικογένεια. Τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν, ψάχνουν να βρουν τη προσωπική τους ταυτότητα και τη θέση τους μέσα σε αυτήν, δε γνωρίζουν πώς να οριοθετούν το δικό τους χώρο, τι είναι σωστό και τι λάθος, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Αρκετοί είναι οι γονείς που καλούν στη Γραμμή καθημερινά ζητώντας καθοδήγηση στην επίλυση προβλημάτων που συνδέονται με την οριοθέτηση των παιδιών τους.

Οι περισσότεροι γονείς την οριοθέτηση των παιδιών τους τη συνδέουν με τιμωρίες, απαγόρευση και συνεχή άρνηση, που αποτελούν κακές πρακτικές, καθώς δεν φέρνουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Τα όρια βοηθούν το παιδί να ανακαλύψει τον κόσμο του, να αυτονομηθεί και να εξελιχθεί ως υπεύθυνο άτομο στη κοινωνία και να χτίσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να μεγαλώσει υπεύθυνα, με επιλογές και συναισθηματική ασφάλεια.

Πώς όμως ένα παιδί θα αποκτήσει όρια;

Οι γονείς, «οι σημαντικοί άλλοι», είναι πρότυπα μίμησης του παιδιού. Όταν οι γονείς παρέχουν ένα σταθερό πλαίσιο, με εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και σταθερές συμπεριφορές, τότε το παιδί με πολύ εύκολο τρόπο θα μάθει, μιμούμενο τις συμπεριφορές αυτών.

Όρια και ηλικία:

Μέχρι ενός έτους: Το παιδί σε αυτή τη φάση έχει ανάγκη από τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του, συνήθως τη μαμά και τον μπαμπά. Προσπαθήστε ως γονείς να καλύψετε τις ανάγκες του βρέφους με τροφή, άγγιγμα, αγκαλιά, χαμόγελο και τη γενική φροντίδα του. Είναι πολύ μικρή η ηλικία για να θέσουμε όρια στο παιδί. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σε μια αντίδραση του παιδιού όπως για παράδειγμα να αρπάζει και να πετάει διάφορα αντικείμενα κάτω, είναι να του αποσπάσουμε τη προσοχή.

1-3 ετών: τα συναισθήματα του παιδιού σε αυτό το διάστημα σταθεροποιούνται. Το παιδί μαθαίνει να εκφράζει τις διαθέσεις του, έχει περιέργεια για όλα όσα το περιβάλλουν, σε μεγάλο βαθμό ασκεί έλεγχο στο σώμα του και επιδιώκει να κατακτήσει το κόσμο γύρω του. Χαρακτηριστικό αυτής της ηλικίας είναι η άρνηση τύπου «όχι δεν θέλω να κοιμηθώ από τώρα» η οποία συχνά συνοδεύεται από επίμονο κλάμα, ουρλιαχτά κλπ. Πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση η οποία αποτελεί ένδειξη διαφοροποίησης του παιδιού από τους γονείς. Οι γονείς χρειάζεται με σοβαρό ύφος και σταθερή φωνή , κοιτώντας το παιδί στα μάτια να πουν πχ «δε χτυπάμε τα άλλα παιδάκια, ούτε τους παίρνουμε τα παιχνίδια τους ενώ παίζουν ». Όπως επίσης μέσω της μίμησης να του δείξουν τον τρόπο να αντιμετωπίσει μια κατάσταση.

3-5ετών : τα παιδιά αναπτύσσουν ορισμένες πλευρές της προσωπικότητας τους και διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους. Για να μην υπάρξει αρνητική επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού, οι γονείς πρέπει να κρατούν μια στάση που θα χαρακτηρίζεται από αποφασιστικότητα, σταθερότητα και να μην είναι τιμωρητική. Επίσης σε αυτή την ηλικία αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι είναι σωστό και τι λάθος. Για να θέσουμε τα όρια σε αυτή τη φάση, εξηγούμε τους λόγους που θέτουμε όρια και απαντάμε σε τυχόν ερωτήσεις του παιδιού. Ακούμε τις ανάγκες και αυτό που θέλει να μας πει το παιδί. Δεν θέτουμε όρια όταν το παιδί είναι θυμωμένο, δίνουμε χρόνο σε αυτό και σε εμάς. Δίνουμε εναλλακτικές λύσεις στο παιδί για να μπορεί να διαλέξει και να πάρει αποφάσεις για εκείνο.

5-11ετών: είναι η περίοδος που εντάσσεται σε κοινωνικές ομάδες, πηγαίνει σχολείο, όπου πρέπει να σεβαστεί τους κανόνες, συνυπάρχει με άλλα παιδιά και χρειάζεται να αναπτύξει την ικανότητα για συνεργασία. Για να θέσετε τα όρια σε αυτή τη φάση ακολουθείτε όλα τα παραπάνω βήματα.

Κανείς δε γεννήθηκε γονιός , τα πρότυπα που δίνουμε στα παιδιά έχουν να κάνουν με τα δικά μας βιώματα ως παιδιά, το πώς μεγαλώσαμε εμείς από τους δικούς μας γονείς, σε ποια χώρα ζήσαμε, με ποια κουλτούρα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά κάνουν και επαναλαμβάνουν αυτά που τους λέμε και τους δείχνουμε.

Ευαγγελία Πατερδή, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Γραμμή «115 25 Μαζί για το παιδί»

ΠΗΓΗ:

http://mazigiatopaidi.gr/el/categories/the-psychologists-answer/contents/paidi-kai-oria/ (accessed 4.8.14)

The Fundamental Psychological Bias That Determines Your Politics

Are you on the right or the left? It could be down to this basic psychological bias.

Our position on the political spectrum — right, left or centrist — could be down to a deep-seated psychological bias in the way people think about the world.

That’s according to new research published in the journal Behavioral and Brain Sciences, which tested reactions to viewing negative stimuli, like people eating worms or maggot-infested wounds (Hibbing et al., 2014).

The study found that the more conservative people’s politics was, the more intense their reaction to these pictures.

The variation between people was quite striking: some people did not seem to mind the pictures that much, while others reacted strongly, with much higher levels of skin conductance, showing they were sweating more.

This finding, combined with other research from around the world, suggests our so-called ‘negativity bias’ — an automatic orientation towards negative aspects of our environments — may be at the heart of our place on the political spectrum.

The authors explain:

“Across research methods, samples and countries, conservatives have been found to be quicker to focus on the negative, to spend longer looking at the negative, and to be more distracted by the negative.” (Hibbing et al., 2014).

A higher negativity bias may lead some people — conservatives — to lean towards creating order and promoting stability.

A lower negatively bias may lead others — liberals — to prefer innovation and progress.

One of the study’s authors, John Alford of Rice University, said:

“These natural tendencies to perceive the physical world in different ways may in turn be responsible for striking moments of political and ideological conflict throughout history.”

The researchers are quick to point out that this is not a criticism of people who lean towards the right:

Everyone has a negativity bias: paying attention to negative events is likely to keep us alive longer.

Some research finds conservatives are happier.

Not a controversial conclusion

Kevin Smith of the University of Nebraska-Lincoln, another of the study’s authors, said:

“We see the ‘negativity bias’ as a common finding that emerges from a large body of empirical studies done not just by us, but by many other research teams around the world.

We make the case in this article that negativity bias clearly and consistently separates liberals from conservatives.”

Amongst experts in the area, the findings do not appear particularly controversial.

The journal Behavioral and Brain Sciences asks other academics to comment on articles it publishes.

Of 26 commentaries published for this article, only three or four seriously disputed the findings.

The others were broadly supportive of the idea that people’s negativity bias has a crucial impact on their politics.

Political scientists John Hibbing, concluded by saying:

“Conservatives are fond of saying ‘liberals just don’t get it,’ and liberals are convinced that conservatives magnify threats.

Systematic evidence suggests both are correct.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2014/08/the-fundamental-psychological-bias-that-determines-your-politics.php(accessed 4.8.14)