A new conceptualization that marriage is not for ourselves!

Marriage Isn’t For You

Seth Adam Smith / November 2, 2013

Kim and I

Having been married only a year and a half, I’ve recently come to the conclusion that marriage isn’t for me.

Now before you start making assumptions, keep reading.

I met my wife in high school when we were 15 years old. We were friends for ten years until…until we decided no longer wanted to be just friends. :) I strongly recommend that best friends fall in love. Good times will be had by all.

Nevertheless, falling in love with my best friend did not prevent me from having certain fears and anxieties about getting married. The nearer Kim and I approached the decision to marry, the more I was filled with a paralyzing fear. Was I ready? Was I making the right choice? Was Kim the right person to marry? Would she make me happy?

Then, one fateful night, I shared these thoughts and concerns with my dad.

Perhaps each of us have moments in our lives when it feels like time slows down or the air becomes still and everything around us seems to draw in, marking that moment as one we will never forget.

My dad giving his response to my concerns was such a moment for me. With a knowing smile he said, “Seth, you’re being totally selfish. So I’m going to make this really simple: marriage isn’t for you. You don’t marry to make yourself happy, you marry to make someone else happy. More than that, your marriage isn’t for yourself, you’re marrying for a family. Not just for the in-laws and all of that nonsense, but for your future children. Who do you want to help you raisethem? Who do you want to influence them? Marriage isn’t for you. It’s not about you. Marriage is about the person you married.”

It was in that very moment that I knew that Kim was the right person to marry. I realized that I wanted to make her happy; to see her smile every day, to make her laugh every day. I wanted to be a part of her family, and my family wanted her to be a part of ours. And thinking back on all the times I had seen her play with my nieces, I knew that she was the one with whom I wanted to build our own family.

My father’s advice was both shocking and revelatory. It went against the grain of today’s “Walmart philosophy”, which is if it doesn’t make you happy, you can take it back and get a new one.

No, a true marriage (and true love) is never about you. It’s about the person you love—their wants, their needs, their hopes, and their dreams. Selfishness demands, “What’s in it for me?”, while Love asks, “What can I give?”

Some time ago, my wife showed me what it means to love selflessly. For many months, my heart had been hardening with a mixture of fear and resentment. Then, after the pressure had built up to where neither of us could stand it, emotions erupted. I was callous. I was selfish.

But instead of matching my selfishness, Kim did something beyond wonderful—she showed an outpouring of love. Laying aside all of the pain and aguish I had caused her, she lovingly took me in her arms and soothed my soul.

Marriage is about family.

I realized that I had forgotten my dad’s advice. While Kim’s side of the marriage had been to love me, my side of the marriage had become all about me. This awful realization brought me to tears, and I promised my wife that I would try to be better.

To all who are reading this article—married, almost married, single, or even the sworn bachelor or bachelorette—I want you to know that marriage isn’t for you. No true relationship of love is for you. Love is about the person you love.

And, paradoxically, the more you truly love that person, the more love you receive. And not just from your significant other, but from their friends and their family and thousands of others you never would have met had your love remained self-centered.

Truly, love and marriage isn’t for you. It’s for others.

SOURCE:

http://sethadamsmith.com/2013/11/02/marriage-isnt-for-you/ (accessed 25.11.13)

Low self-esteem and scared of death? Try hugging a teddy

Teddy bears and cuddly "haptic" jackets could be the solution to existential angst for people with low self-esteem. That's according to a team of psychologists based in Amsterdam who say that people with low self-belief are unable to use meaning in their lives to protect against fear of death, as other more confident individuals do. But on the plus side, the psychologists say that touch can provide the less confident with visceral comfort.

"Although the thought of the body's mortality fuels people's existential concerns," Sander Koole and his colleagues write, "the body itself may help people come to terms with their deepest fears."

What's their evidence? For an initial study, a female experimenter passed a pair of questionnaires measuring death angst and self-esteem to each of 61 participants (35 men) who took part. If she touched a participant gently on the back for one second as she passed them the papers, then afterwards they tended to report having less fear of death, as compared with if no physical contact was made. But crucially, this was only the case for participants with low self-esteem.

The researchers said this shows touch provides existential security to people with low self-esteem. Unfortunately, other explanations were not examined. For example, no information was provided about the experimenter's attractiveness, nor about the participants' loneliness or mood. Differences in male and female participants were not explored.

A second study was a bolt-on to the first. An additional 59 participants underwent the same procedure except they were asked about their fear of dentists rather than of death. A gentle touch from the experimenter made no difference to the dental fears of any of these participants, whether they had low self-esteem or not. This helps make the case that the effect of touch in the first study was specific to existential angst.

Next, 50 participants were asked to estimate the value of a metre-high teddy bear enclosed in a box and viewed through a plexiglass panel. Those who'd first been reminded of death and who had low self-esteem put a price on the bear of €23. In contrast, participants with high self-esteem who were reminded of death, and all participants not reminded of death, valued the teddy at just €13. This shows that thoughts of death "increased the desire for touch among individuals with low self-esteem," the researchers said.

Unfortunately we can't be confident this is true. Because there were no control conditions in which participants rated the value of other objects, we can't know if low self-esteem individuals reminded of death wouldn't have placed a higher value on any product.

In the last study, Koole and his team used an indirect measure of existential angst - people's racism. Past research has shown that death angst can make us more biased towards our in-group and more prejudiced towards perceived outsiders. Consistent with this, Koole and his colleagues found that low self-esteem Dutch participants (but not those with high self-esteem) reminded of death showed more evidence of prejudice when rating a typical Dutch person or a typical Muslim. But this was not the case if the low self-esteem participants were given the chance to touch a teddy bear as opposed to just look at it.

The researchers interpret this last result as showing that touching the bear reduced the low self-esteem participants' death angst, and so they showed less prejudice towards Muslims. It's a shame that the effect of handling other objects was not examined because we can't know for sure if the effect was due to the visceral comfort of touch or to the interest and distraction of handling any new product.

Based on what they admitted were "preliminary findings", Koole and his team suggested simulated touch could be an effective intervention for people with low self-esteem who have existential worries. Sceptical readers may feel their conclusions are premature and that more robust studies are required. 

_________________________________ 

SOURCE:

BPS RESEARCH DIGES: http://www.researchdigest.org.uk/ (accessed 22.11.13)

Koole SL, Tjew A Sin M, and Schneider IK (2013). Embodied Terror Management: Interpersonal Touch Alleviates Existential Concerns Among Individuals With Low Self-Esteem. Psychological science PMID:http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24190907

Author weblink: http://www.psy.vu.nl/nl/over-de-faculteit/medewerkers-alfabetisch/medewerkers-i-l/s-koole/index.asp

Further reading. http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2011/11/feeling-socially-excluded-try-touching.html

Η αυτοεκτίμησή του παιδιού μας καθρέφτης της δικής μας αυτοεκτίμησης

Γράψτε το όνομά σας σε ένα χαρτί. 

Ζωγραφίσετε μια ευθεία γραμμή και αριθμήστε την από το 1-10. 

Εάν το 1 είναι η χαμηλότερη αυτοεκτίμηση που θα μπορούσατε να έχετε για τον εαυτό σας και 10 η μεγαλύτερη η εκτίμηση που θα μπορούσατε να έχετε για τον εαυτό σας, θα ήθελα να σημειώσετε πάνω στη γραμμή που πιστεύεται οτι βρίσκεται η αυτοεκτίμησή σας αυτή τη στιγμή.

Στη συνέχεια, γράψτε το όνομά ενός παιδιού σας στην κορυφή μιας άλλης σελίδας. 

Ζωγραφίσετε μια ευθεία γραμμή και αριθμήστε την από το 1-10. Εάν το 1 είναι η χαμηλότερη αυτοεκτίμηση που θα μπορούσε να έχει το παιδί σας και 10 η μεγαλύτερη η εκτίμηση που θα μπορούσε να έχει για τον εαυτό του, θα ήθελα να σημειώσετε πάνω στη γραμμή που πιστεύεται οτι βρίσκεται η αυτοεκτίμησή του αυτή τη στιγμή.

Μήπως συμπίπτουν οι δύο γραμμές; Εάν όχι, μήπως η αυτοεκτίμηση του παιδιού σας θυμίζει την αυτοεκτίμηση που εσείς θα θέλατε να έχετε ή φοβάστε μήπως και έχετε; Τροφή για σκέψη!

Τι είναι η 'Αυτοεκτίμηση' για εσάς;

Πώς ξέρετε εάν το παιδί σας ή εσείς έχετε υψηλή ή χαμηλή αυτοεκτίμηση; 

Αυτοεκτίμηση' ορίζεται ως μια θετική ή αρνητική στάση απέναντι στον εαυτό μας. Πρόκειται για μια ενδοπροσωπική αξιολόγηση για το κατά πόσο πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί, σημαντικοί, επιτυχημένοι και άξιοι. 

Ο A. Maslow (1908-1970), κρίνει την σημασία της αυτοεκτίμησης ενός ανθρώπου ως την τέταρτη βασική ανάγκη του ατόμου μετά από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών του.

Έχει αποδειχτεί πως ο τρόπος που βλέπουμε και συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας αντικατοπτρίζει τον τρόπο που βλέπουμε και αντιδρούμε στους γύρω μας, όπως και στα παιδιά μας. Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι υψηλή εργασιακά παράγουμε περισσότερο, συνδεόμαστε ερωτικά καλύτερα, διατηρούμε ισχυρότερες φιλίες, είμαστε ποιο αποτελεσματικοί και τρυφεροί γονείς και δάσκαλοι. Η κριτική δεν μας διαλύει και είμαστε ανοιχτοί και επικοινωνιακοί. 

Ο Coopersmith υποστηρίζει πως τα παιδιά μας μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους με σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη μέσω της μίμησης προτύπων, κυρίως των γονέων τους, και αργότερα και των διδασκάλων τους, παρατηρώντας πώς αυτοί φέρονται στους εαυτούς τους και κατ' επέκταση και στους άλλους ανθρώπους, εσωτερικεύοντας έτσι από μόνα τους αυτές τις συμπεριφορές. 'Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει'. 

Παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να αθλούνται τείνουν να αθλούνται τα ίδια. Παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτι που κακοποιούνται τείνουν να εμπλέκονται σε κακοποιητικά περιβάλλοντα (κακοποιούν τα ίδια ή κακοποιούνται) αργότερα στη ζωή τους. Παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμησή τείνουν να έχουν και τα ίδια χαμηλή αυτοεκτίμησή, ενώ αυτά που μεγαλώνουν με γονείς με υψηλή αυτοεκτίμησή τείνουν να έχουν και τα ίδια υψηλή αυτοεκτίμησή. Αναλόγως, έχει αποδειχτεί πως εκπαιδευτικοί που έχουν υψηλή αυτοεκτίμησή είναι πιο αποτελεσματικοί στην ανύψωση, τόσο της αυτοεκτίμησής, όσο και της σχολικής επίδοσης των μαθητών τους (Stephens, 2004).

Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος μας ως γονείς ή δάσκαλοι για την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας;

Πρέπει να δούμε τον εαυτό μας ως πρότυπα.

Αλλά τι σημαίνει 'πρότυπο' για εμάς;

Ποια είναι ή ήταν τα δικά μας πρότυπα;

Μονάχα εάν απαντήσουμε σε ερωτήσεις σαν και αυτές θα κατανοήσουμε τη μεγάλη επιρροή που έχουμε ακόμα και άθελά μας επάνω στα παιδιά μας.

'Πρότυπο' θα πρέπει να σημαίνει αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης για τη συμπεριφορά που υιοθετούμε την κάθε στιγμή της ζωής μας. Σημαίνει να μπορούμε να παίξουμε και εμείς οι ίδιοι με τους κανόνες του παιχνιδιού που ορίζουμε και προσπαθούμε να επιβάλλουμε στα παιδιά μας. Είναι πολύ εύκολο να επιβάλουμε λόγω της θέσης ισχύος μας, αναρίθμητα 'ΜΗ' στα παιδιά μας. Μη καπνίζεις, Μη πίνεις, Μη μιλάς άσχημα, Μη λες ψέματα. Είναι πολύ πιο δύσκολο και θέλει πολύ περισσότερο σθένος χαρακτήρος να τα δείξει κανείς αυτά στα παιδιά του, να του παρέχει ένα παράδειγμα προς μίμηση. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να πεθάνουν από καρκίνο στα πνευμόνια, πρέπει να σταματήσουμε εμείς οι ίδιοι το κάπνισμα. Εάν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να λένε ψέματα, πρέπει σταματήσουμε εμείς τα ψέματα. Εάν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι μίζερα, ας απολαμβάνουμε εμείς την κάθε στιγμή.

Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος να πετύχουμε την ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του παιδιού μας όσο παράδοξο και αν ακούγεται, είναι κοιτώντας και ισχυροποιώντας τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν εμείς έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση τότε τους μεταδίδουμε τα δικά μας άγχη, τις δικές μας ανασφάλειες, τις δικές μας συνήθειες. Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, την αξία μας μεταφράζεται στο πως διαπαιδαγωγούμε, δείχνουμε και μεταδίδουμε τα στοιχεία αυτά στα παιδιά μας. 

Η πρόληψη λοιπόν, ξεκινάει πρώτα από εμάς. Αφορά το κατά πόσο ο κάθε γονιός ή ο κάθε δάσκαλος, δηλαδή ο κάθε 'σημαντικός άλλος' στη ζωή του παιδιού, φροντίζει τον εαυτό του, τις δικές του ανάγκες και σχέσεις, την προσωπική του εξέλιξη, τα οποία τονώνουν τη δική του αυτοεκτίμηση και του επιτρέπουν να συνεργάζεται και περισσότερο με τους υπόλοιπους ΄σημαντικούς άλλους' της ζωής του παιδιού. Όσο μεγαλύτερη είναι η αυτοεκτίμηση η δική μας η οποία απορρέει από την ικανοποίηση που αντλούμε από τη ζωή μας, τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας, τόσο πιο αυτόνομα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και εκτίμηση για τον εαυτό τους, θα είναι τα παιδιά μας. Επίκεντρό μας λοιπόν δεν πρέπει να είναι τι τεχνικές να χρησιμοποιήσουμε ως γονείς για να χτίσουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας, αλλά πως μπορούμε να βιώσουμε εμείς οι ίδιοι τα δυνατά μας στοιχεία, να γίνουμε μια ομάδα με τους ΄σημαντικούς άλλους' της ζωής του παιδιού μας, για να παρέχουμε έτσι την ευκαιρία στα παιδιά μας να χτίσουν την δική τους αυτοεκτίμηση. 

Πηγή:

ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ

Περίληψη εισήγησης με θέμα: ‘Χτίζοντας την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας’. 2οΔημοτικό σχολείο Σιάτιστας, 18/11/’13

Η κοινωνικότητα ενισχύει τον εγκέφαλο

Αν έχετε πολλούς φίλους, μάλλον βοηθάτε τον εγκέφαλό σας χωρίς ούτε καν να το ξέρετε. Μια μελέτη έχει δείξει ότι, κομμάτια του εγκεφάλου είναι πιο μεγάλα και καλύτερα συνδεδεμένα με τα υπόλοιπα, σε άτομα που έχουν πολλούς φίλους. Όσο πιο κοινωνικός είναι κανείς, τόσο καλύτερη είναι και η κατάσταση του εγκεφάλου του! 

Τα ευρήματα προέρχονται από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι οποίοι ζήτησαν από 18 εθελοντές να δηλώσουν πόσους φίλους έχουν γνωρίσει, έχουν μιλήσει στο τηλέφωνο ή έχουν επικοινωνήσει μαζί τους μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μέσα στον περασμένο μήνα.

Ο μέσος αριθμός ατόμων που ήρθαν οι εθελοντές σε επαφή ήταν περίπου 20, όμως κάποιοι από αυτούς συνομίλησαν με περισσότερα από 40 άτομα, ενώ κάποιοι άλλοι μόνο με 10 φίλους.

Εξετάσεις σάρωσης του εγκεφάλου έδειξαν ότι, περίπου οι μισές περιοχές του εγκεφάλου ήταν μεγαλύτερες σε εκείνους που αποδείχθηκαν πιο κοινωνικοί, με όσους είχαν περισσότερους φίλους να εμφανίζουν και μεγαλύτερο μέγεθος εγκεφάλου!

Μια από τις περιοχές που επηρεάζει η κοινωνικότητα είναι στον πρόσθιο φλοιό του προσαγωγίου, μια περιοχή που τη χρησιμοποιούμε για να παρακολουθούμε τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι. 

Οι εξετάσεις έδειξαν πως, οι συνδέσεις της περιοχής αυτής και μιας άλλης, που χρησιμοποιούμε για να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι σκέφτονται και αισθάνονται για εμάς, ήταν ιδιαίτερα ισχυρές στους κοινωνικούς τύπους.

Η ερευνήτρια MaryAnn Noonan, δήλωσε: «Στους πιο κοινωνικούς ανθρώπους, μάλλον αυτές οι οδοί επικοινωνίας μοιάζουν περισσότερο με αυτοκινητοδρόμους ταχείας κυκλοφορίας, καθιστώντας την επεξεργασία πληροφοριών πιο αποτελεσματική».

Οι ερευνητές δεν πιστεύουν πως οι άνθρωποι αυτοί γεννιούνται με προικισμένο εγκέφαλο, αλλά ισχυρίζονται πως, τα άτομα με πολλούς φίλους χρησιμοποιούν ορισμένες περιοχές του μυαλού τους πιο συχνά, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το μέγεθός τους ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις. 

Μέσω τέτοιων μελετών, εκφράζεται η ελπίδα ότι, η αύξηση των γνώσεων που έχουν οι επιστήμονες για την αντίδραση του εγκεφάλου στις κοινωνικές υποχρεώσεις, θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες θεραπείες για τον αυτισμό, τη σχιζοφρένεια και άλλες καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα άτομα.

ΠΗΓΗ

http://www.capitalhealth.gr/Article.aspx?id=1907873 (accessed 18.11.13)

Επαγγελματική εξουθένωση και φυσική δραστηριότητα

Με εφαλτήριο την πολιτικο-οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας, σήμερα επίκεντρό μας θα αποτελέσει το σύνδρομο της ‘Επαγγελματικής Εξουθένωσης’. 

Ένα σύνδρομο που μπορεί να αγγίξει όλους εμάς, άνδρες και γυναίκες, εργαζόμενους αλλά και φαινομενικά άνεργους –και εδώ αναφέρομαι σε όσους δηλώνουν στο επάγγελμά τους ‘οικιακά’, μπορεί να αγγίξει τα παιδιά μας, μαθητές ή και αθλητές. 

Τί είναι λοιπόν αυτό το σύνδρομο;

Ο όρος της επαγγελματικής εξουθένωσης (burnout) προέρχεται από την αθλητική αργκό της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ ο οποίος περιέγραφε τους αθλητές που μετά από μεγάλες επιδόσεις δεν μπορούσαν πλέον να προσφέρουν τα αναμενόμενα σε αγωνιστικό επίπεδο. Ως σύνδρομο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1974 από τον Freudenberger, για την περιγραφή ενός συνόλου συμπτωμάτων που παρατήρησε στον εαυτό του και στην ομάδα των συναδέλφων του, δουλεύοντας ως ψυχίατρος σε μια κλινική αποτοξίνωσης. Παραλλήλισε την έννοια του όρου burnout με ένα κτίριο που έχει καταστραφεί από πυρκαγιά.

Ίσως ο πιο ευρέως αναφερόμενος ορισμός της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι αυτός της ψυχολόγου Christine Maslach (1982):

«Η απώλεια ενδιαφέροντος για τους ανθρώπους με τους οποίους κάποιος εργάζεται, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής εξάντλησης και χαρακτηρίζεται από συναισθηματική εξάντληση όπου ο επαγγελματίας δεν έχει πλέον καθόλου θετικά αισθήματα συμπάθειας ή σεβασμού για τους πελάτες ή ασθενείς».

Που οφείλεται;

Το σύνδρομο αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Η διαδικασία αυτή ξεκινάει με έντονο άγχος στην εργασία για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και καταλήγει σε μια γενικότερη σωματική και ψυχική εξάντληση και απογοήτευση. 

Το στρες γενικά και στο χώρο της εργασίας αναγνωρίζεται πλέον παγκοσμίως ως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εργοδότες. Στατιστικά στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία (2003), έδειξαν πως το στρες καταλαμβάνει σταθερά τη 2η θέση στα σχετιζόμενα με την εργασία προβλήματα υγείας μετά τις μυοσκελετικές παθήσεις.

Ένας στους τρεις εργαζόμενους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούν το στρες ως το πιο σημαντικό πρόβλημα στο χώρο εργασίας τους. Το ποσοστό αντιστοιχεί σε 41 εκατομμύρια ευρωπαίους εργαζόμενους κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμενοι χάνουν εκατομμύρια εργάσιμες μέρες το χρόνο λόγω ασθενειών κάθε μορφής ενώ το ετήσιο οικονομικό κόστος υπολογίζεται στα 20 δις Ευρώ. 

Υπάρχουν πολλά μοντέλα που επιχειρούν να ερμηνεύσουν, να εξηγήσουν το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης. Τα περισσότερα επιχειρούν να ερμηνεύσουν το σύνδρομο υπό το πρίσμα μίας δυναμικής αλληλεπίδρασης μεταξύ ατόμου και περιβάλλοντος (Vachon, 1987). 

Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η επαγγελματική εξουθένωση οφείλεται κυρίως σε στρεσογόνες και δυσμενείς επαγγελματικές συνθήκες, όπως το ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα, η έλλειψη αυτονομίας και εξουσίας, η ανεπαρκής ψυχολογική υποστήριξη και η αυταρχική διοίκηση του οργανισμού (Pines, 1986). 

Άλλοι πάλι ερευνητές τονίζουν τη σημασία των ατομικών παραγόντων, υποστηρίζοντας, ότι η επαγγελματική εξουθένωση εξαρτάται από τις προσδοκίες που ο επαγγελματίας έχει από τον ίδιο του τον εαυτό (Dekker & Schaufeli, 1995˙ Antoniou, 1999; Firth-Cozens & Payne, 1999).

1) ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ MASLACH (1982)

Στο μοντέλο αυτό αναδεικνύονται τρεις κύριες διαστάσεις του συνδρόμου, που αντιπροσωπεύουν και διαφορετικές κατηγορίες συμπτωμάτων. 

Η πρώτη διάσταση ονομάζεται 

«συναισθηματική εξάντληση».

Περιλαμβάνει αισθήματα ψυχικής και σωματικής κόπωσης, απώλεια ενέργειας και διάθεσης. 

Ένα π.χ. θα ήταν ένας γονέας ο οποίος αρχίζει να νιώθει για μεγάλο χρονικό διάστημα έντονο άγχος για τα παιδιά του. Αυτό το επίμονο άγχος φέρει «συναισθηματική εξάντληση» καθώς νιώθει κάθε ημέρα που ξυπνά ότι είναι σαν να έσκαβε μόνος του για μέρες και όλα γύρω του είναι σκοτεινά. Νιώθει σαν να τον έχουν ξεζουμίσει.

Για τη δεύτερη διάσταση της έχει επικρατήσει η χρήση του όρου

«αποπροσωποποίηση»,

με τον οποίο περιγράφεται η απομάκρυνση και αποξένωση του εργαζόμενου από τους ασθενείς/πελάτες του και η εγκαθίδρυση απρόσωπων, επιθετικών και κυνικών σχέσεων με αυτούς. 

Ο εξαντλημένος λοιπόν γονέας που είδαμε στο προηγούμενο στάδιο αρχίζει να αγνοεί τα παιδιά του αποφεύγει την επαφή μαζί τους και όταν αυτή είναι αναπόφευκτη μιλά αποδοκιμαστικά και επιθετικά.

Η τρίτη διάσταση ονομάζεται «έλλειψη προσωπικής επίτευξης» και αναφέρεται στην αίσθηση που αποκτά ο εργαζόμενος ότι είναι ανίκανος να προσφέρει στον χώρο εργασίας του και στην συνεπαγόμενη μείωση της απόδοσής του (Leiter & Maslach, 2005).

Στο στάδιο αυτό ο γονέας νιώθει ανάξιος και ανίκανος. Αρχίζει και εκφράζει με απογοήτευση πως δεν είναι καλός γονέας.

Το επόμενο μοντέλο μας δίνει μια καλύτερη εξήγηση της πορείας και της εξέλιξης του συνδρόμου αυτού. Πρόκειται για 

2) ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΩΝ EDELWICH & BRODSKY (1980)

Οι οποίοι περιέγραψαν μία σειρά από τέσσερα στάδια ανάπτυξης της επαγγελματικής εξουθένωσης, τα οποία ακολουθεί ο εργαζόμενος από την αρχή της καριέρας του. Συγκεκριμένα:

• Ο εργαζόμενος ξεκινάει την καριέρα του με ενθουσιασμό και συχνά με υπερβολικά υψηλούς στόχους. Υπερεπενδύει στην εργασία του, αφιερώνοντας το χρόνο και την ψυχή του, ενώ επίσης υπερεπενδύει στις σχέσεις που αναπτύσσει με τους ασθενείς του.

(Ένας νέος γιατρός που περνά από το νοσοκομείο να δει τους ασθενείς του ακόμα και όταν είναι εκτός υπηρεσίας. Ή ένας οποιοσδήποτε επαγγελματίας που προσφέρει τις υπηρεσίες του ακόμα και τα Σαββατοκύριακα και δε κλείνει ποτέ το κινητό του). 

Καθώς, όμως διαπιστώνει ότι το έργο που παράγει δεν ανταποκρίνεται στις δικές του προσδοκίες, απογοητεύεται.

•Τότε, λοιπόν, περνάει στο δεύτερο στάδιο.

Η εργασιακή καθημερινότητα διαψεύδει τις προσδοκίες του καθώς δεν καλύπτονται όλες οι ανάγκες του ως ‘άνθρωπος’ μέσα από την εργασία του –κάτι που δεν ήταν ρεαλιστικό εξ αρχής. 

Ο εργαζόμενος κατηγορεί τον εαυτό του για την αποτυχία και προσπαθεί ακόμη περισσότερο να επενδύσει στο επάγγελμά του, χωρίς όμως θετικό αποτέλεσμα. Ελπίζει δηλαδή πως εάν δουλέψει και άλλες ώρες ή δεχτεί και άλλες επιθυμίες πελατών που παρεκκλίνουν από την καθιερωμένη πρακτική του, πως τότε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. 

• Την αμφιβολία και αδράνεια διαδέχονται η απογοήτευση και ματαίωση. Ο εργαζόμενος βλέπει ότι οι προσπάθειές του να ολοκληρωθεί μέσα από την εργασία του ματαιώνονται και οδηγείται στην αποθάρρυνση και την απογοήτευση. Για να ξεφύγει από το αδιέξοδο πρέπει είτε να το πάρει απόφαση και να αναθεωρήσει τελικά τις προσδοκίες του 

(‘θα κλείνω το τηλ μου την Κυριακή και ας με ξαναπάρουν τη Δευτέρα’ ή ‘είμαι καλή μητέρα ακόμα και αν ζητάω βοήθεια για τα ψώνια ή λέω και όχι στα παιδιά’ ) είτε ο άλλος τρόπος είναι (αν και τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτός για πρακτικούς λόγους)να απομακρυνθεί από την εργασιακό του χώρο, από την πηγή δηλαδή του στρες.

• Στο τελευταίο στάδιο της επαγγελματικής εξουθένωσης, ο εργαζόμενος αποφεύγει κάθε υπευθυνότητα απέναντι στους άλλους, ενώ προσπαθεί να καταπολεμήσει μόνος του (συχνά όμως με μη ικανοποιητικούς τρόπους)την απογοήτευση και τη ματαίωση που του προκαλεί το επάγγελμά του. 

Γενικά φαίνεται πως η επαγγελματική εξουθένωση η οποία αποτελεί μια διαταραχή και όχι τον κανόνα, είναι το προϊόν από ένα συνονθύλευμα εργασιακών και προσωπικών καταστάσεων. 

Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά της τείνουν να επικρατήσουν σε στρεσογόνους και πιεστικούς εργασιακούς χώρους υπάρχουν κάποιοι παράγοντες της προσωπικής ζωής του ατόμου που μπορούν να λειτουργήσουν ως καταλύτες είτε προς την κατεύθυνση της εξουθένωσης είτε προς την κατεύθυνση της ψυχικής ανθεκτικότητας.

Κάποιοι λοιπόν από τους παράγοντες που επηρεάζουν όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας είναι:

• υπερβολικές υποχρεώσεις με υπερβολική πίεση 

• ασαφές πλαίσιο καθηκόντων και αρμοδιοτήτων

• μη ανάλογη των καθηκόντων του ατόμου αμοιβή

• μη αναγνώριση της εργασίας του και έλλειψη συστηματικής ανατροφοδότησης για τη δουλειά του 

• αδυναμία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της εργασίας λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος ή κατάρτισης 

• μη ασφαλισμένη θέση εργασίας και φόβο ανεργίας, ιδιαίτερα σε άτομα με οικονομικά προβλήματα ή με πολλές οικονομικές υποχρεώσεις

• αίσθηση του ατόμου ότι δεν έχει επίδραση και έλεγχο σε σημαντικά ζητήματα σχετικά με τη δουλειά του

• μη ικανοποιητική επικοινωνία με συναδέλφους και προϊσταμένους

• συνεχής, παρατεταμένη πίεση χρόνου και μακρόχρονη εργασία χωρίς διακοπή 

Παράγοντες που μπορεί να αποτελέσουν το φιτίλι για να ξεσπάσει η φωτιά μπορεί να είναι:

Χαρακτηριστικά προσωπικότητας του ατόμου:

• άτομα που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό τους και υψηλές προσδοκίες σχετικά με τη δουλειά ( ‘τελειομανείς’).

• άτομα που αγνοούν τα όρια της προσωπικής ανθεκτικότητας τους και των προσωπικών αναγκών

• όταν υπάρχει υπερβολική ανάγκη αναγνώρισης

• υπερβολική ταύτισή του με τη δουλεία του.

Συμπτώματα

Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται ότι η επαγγελματική εξουθένωση και επομένως τα συμπτώματά της δεν αποτελούν ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα που ξεκινάει το πρωί της Δευτέρας και τελειώνει το μεσημέρι της Παρασκευής. Τα πρώτα σημάδια θα μπορούσαν να αναζητηθούν στην αυξανόμενη ανάγκη του ατόμου να αποδείξει την αξία του δουλεύοντας όλο και πιο σκληρά και παρατεταμένα, συχνά παραμελώντας τις ανάγκες του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Η πίεση που βιώνει εμφανίζεται αρχικά στο σώμα του με συμπτώματα όπως: πονοκέφαλοι, γαστρεντερικά προβλήματα, δυσκολίες ύπνου, υπερένταση, σεξουαλική δυσλειτουργία, διαταραχές διατροφής και μυοσκελετικοί πόνοι (Tyler & Cushway, 1998; Cushway, 1992).

Η ευάλωτη αυτή σωματική υγεία του εργαζόμενου είναι δυνατόν να επηρεάσει και την ψυχολογική του υγεία, με κυρίαρχα συμπτώματα το έντονο στρες, συναισθηματική εξάντληση, έλλειψη ενδιαφέροντος, αρνητική/κυνική διάθεση, μειωμένη αυτοπεποίθηση, τύψεις, ενοχές, ευερεθιστότητα, αποξένωση, και ανία. Το συναίσθημα του μάλιστα κάποια στιγμή αμβλύνεται σε τέτοιο βαθμό που ξαφνικά γίνεται επίπεδο (το άτομο «δε νιώθει τίποτα»-μια εκπληκτική άμυνα του οργανισμού μας για δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις). Φυσικά αυτό γίνεται αντιληπτό από το περιβάλλον του, που αρχίζει τώρα να ζητά εξηγήσεις. 

Ο εξουθενωμένος εργαζόμενος τείνει να αποσύρεται για να αποφύγει τις συγκρούσεις και να αρνείται τα όποια προβλήματα. Ο φόρτος εργασίας μπορεί να αρχίσει να αποτελεί δικαιολογία για την απόσυρσή του από τις προσωπικές σχέσεις. Μέσα από μια σειρά αρνητικών αλληλεπιδράσεων το άτομο οδηγείται σε απόσυρση, ψυχοσωματικά προβλήματα, κατάθλιψη, ενώ είναι πιθανή η χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών και η εμφάνιση υπερφαγικών κρίσεων σε μια προσπάθεια πρόσκαιρης ανακούφισης των συμπτωμάτων. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τη μείωση της παραγωγικότητας και την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης που πυροδοτεί εκ νέου αρνητικά συναισθήματα, έλλειψη κινήτρου κ.ο.κ. (Griffith και συν.,1999).

Στην ουσία, τα συμπτώματα της επαγγελματικής εξουθένωσης αποτελούν

προειδοποίηση δυσλειτουργίας στην βιοψυχοκοινωνική υπόσταση του ατόμου που καλείται να αναθεωρήσει ορισμένες επιλογές και συνήθειες που έχει υιοθετήσει στην ζωή του.

Ποιους πλήττει; 

Γενικότερα φαίνεται πως το σύνδρομο αυτό αποτελεί κίνδυνο για ομάδες ανθρώπων που είναι εκτεθειμένοι σε συνθήκες μακροχρόνιου στρες. Στα πλαίσια του σύγχρονου τρόπου ζωής την όξυνση της οικονομικής κρίσης, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αναγκάζεται να παλέψει με το στρες της ανεργίας ή να αυξήσει τις ώρες εργασίας του ενώ οι απολαβές μειώνονται, με αποτέλεσμα να βιώνει μια στρεσογόνα καθημερινότητα. 

Έρευνες έχουν δείξει πως το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι ιδιαίτερα συχνό σε όσους έρχονται σε καθημερινή επαφή με τον ανθρώπινο πόνο όπως γιατροί, νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί (Jimmieson, 2000; Demir και συν., 2003). Ωστόσο υποφέρουν και επαγγελματίες οι οποίοι εργάζονται υπό συνθήκες μακροχρόνιου στρες. Μπορεί λοιπόν να αγγίξει συγγραφείς, αθλητές, φοροτεχνικούς, εκπαιδευτικούς, γονείς κ.α.. 

Πρόληψη και Αντιμετώπιση 

Το κλειδί για την καταπολέμηση της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι να αναγνωρίσει κανείς τα συμπτώματα και να τα θεραπεύσει πριν ησυναισθηματική νέκρωση απλωθεί σε άλλες δραστηριότητες που απολαμβάνει ο άνθρωπος. Αυτό προϋποθέτει την έγκυρη διάγνωση.

Οι Maslach & Jackson (1986) υποστήριξαν ότι είναι δυνατό να αξιολογήσουμε τηνεπαγγελματική εξουθένωση των εργαζόμενων χρησιμοποιώντας τον Κατάλογο Επαγγελματικής Εξουθένωσης (Maslach Burnout Inventory (MBI), Maslach &Jackson, 1986), ο οποίος αποτελεί μια ευρέως χρησιμοποιούμενη κλίμακα και αξιολογεί τα ακόλουθα τρία βασικά στοιχεία: α) το βαθμό συναισθηματικήςεξάντλησης, β) τα επίπεδα αποπροσωποποίησης και γ) την αίσθηση μειωμένων προσωπικών επιτευγμάτων.

Η πρόληψη όπως και η αντιμετώπιση της επαγγελματικής εξουθένωσης μπορεί να επιτευχθεί και σε ατομικό αλλά και σε οργανωσιακό επίπεδο. Ιδανικά, πρέπει αντιμετωπίζεται και στα δύο επίπεδα παράλληλα κάτι το οποίο συμβαίνει στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς κατά βάσει δε συμβαίνει στη χώρα μας. 

Και για τα δύο επίπεδα έρευνες έχουν δείξει πως βασικό κομμάτι και της πρόληψης αλλά και της αντιμετώπισης αποτελεί η φυσική δραστηριότητα του ατόμου. 

Έρευνες σε επαγγελματίες υγείας στον Ελλαδικό χώρο έχουν δείξει πως 4εις στους 10 εργαζόμενους βιώνουν μέτρια κ υψηλή επαγγελματική εξουθένωση. Τα αποτελέσματα αυτά είναι σε συμφωνία με αντίστοιχες έρευνες από τον ελληνικό αλλά και το διεθνή χώρο (Αλεκτορίδης 2003, Σιουρούνη, Θεοδώρου & Χονδρός, 2006; Firth-Cozens & Payne, 1999). Τα αποτελέσματα επίσης έδειξαν πως η δραστηριότητα των επαγγελματιών είναι ιδιαίτερα χαμηλή (6 στους 10),(Antoniou et al., 2003). Ομοίως, ο Τούντας, 2008 αναφέρει πως ένας στους δύο επαγγελματίες υγείας είναι υποκινητικοί και δεν ασκούνται καθόλου. Παρ’όλ’αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι επαγγελματίες με υψηλό επίπεδο φυσικής δραστηριότητας δεν είναι απαραίτητο ότι θα έχουν και χαμηλά επίπεδα επαγγελματικής εξουθένωσης. Η άσκηση λοιπόν από μόνη της δεν είναι αρκετή, αλλά πρέπει να είναι η βασική στρατηγική πρόληψης και αντιμετώπισής. 

Γενικά η δραστηριότητα και η άσκηση στην επίτευξη και διατήρηση της υγείας του ανθρώπου έχει αναγνωριστεί από πολλούς Διεθνείς Οργανισμούς. Η συμμετοχή σε φυσικές δραστηριότητες έχει θετικές επιδράσεις στη ψυχική υγεία του ανθρώπου αφού βοηθά στη καταπολέμηση του άγχους –της βάσης δηλαδή της επαγγελματικής εξουθένωσης-, της κατάθλιψης και της μοναξιάς. 

Συγκεκριμένα, έχει αποδειχτεί πως η άσκηση: (Boynton, 2005; Απόστολου, 2006) 

Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. 

Βοηθά στην ανάπτυξη γερών μυών και οστών κάτι που αφορά κυρίως στα παιδιά. 

Προωθεί σωστές διατροφικές συνήθειες που συμβάλλουν στην πολύ σημαντική πρόληψη ή τον έλεγχο της παχυσαρκίας. 

Προλαμβάνει διαταραχές στον ύπνο που με τη σειρά του οδηγεί σε κατάθλιψη και διάθεση για τροφική υπερκατανάλωση. Οι διαταραχές στον ύπνο εξαλείφουν τον ενθουσιασμό και την ενέργεια του οργανισμού που είναι απαραίτητα για τις καθημερινές δραστηριότητες. 

Πέρα από τα σωματικά υπάρχουν και πολλά ψυχικά οφέλη: 

Η άσκηση: 

Καταπολεμά το άγχος και την κατάθλιψη, επομένως συμβάλλει στην πρόληψη της εξουθένωσης. 

Βελτιώνει την αυτοπεποίθηση και την ικανότητα λήψης αποφάσεων 

Προσφέρει ευεξία 

Άλλα οφέλη συμπεριλαμβάνουν Προσωπικά-Κοινωνικά οφέλη: (Vygotsky; 2002; Απόστολου, 2006) 

Οι σωματικά δραστήριοι άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν μεγαλύτερη εγρήγορση, συμμετοχή και επιτυχία στο επάγγελμά τους. 

Η άσκηση καταπολεμά την δημιουργία και υιοθέτηση αρνητικών στερεοτύπων προς τα παιδιά. 

Οι ομαδικές αθλητικές δραστηριότητες εμφυσούν σημαντικές κοινωνικές αξίες, και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ικανότητας για κοινωνική ενσωμάτωση και για δημιουργία υποστηρικτικών κοινωνικών σχέσεων που αποτελούν κρίσιμο παράγοντα πρόληψης της επαγγελματικής εξουθένωσης. 

Τέλος, βοηθά στη θετική και ευχάριστη απασχόληση που αποτελεί διάλειμμα από τις τριβές της καθημερινότητας. (Caccamo, 2009). 

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Γενικά, κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει την επαγγελματική εξουθένωση όπως και κάθε άλλη κατάσταση που παρουσιάζεται στη ζωή. Έτσι λοιπόν το βασικό όπως αναφέραμε είναι το να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της και να κατανοούμε από πού προέρχεται. 

Στη συνέχεια, είναι σημαντικό να καθορίσουμε τους τομείς της ζωής και της εργασίας μας που μπορούμε οι ίδιοι να ελέγξουμε και για τους οποίους είμαστε εμείς υπεύθυνοι. Τότε, επιλέγουμε κάποια στρατηγική αντιμετώπισης που ταιριάζει περισσότερο με την κατάσταση μας.

Οι τρεις σημαντικότερες κατηγορίες στρατηγικών είναι:

· * Δραστηριότητες που μας αποσπούν την προσοχή από τα καθημερινά προβλήματα της εργασίας

Όπως η άθληση που αναφέραμε. 

 * Τεχνικές χαλάρωσης, όπως η γιόγκα, περίπατοι,(βλέπουμε κ εδώ λοιπόν το ρόλο της φυσικής δραστηριότητας) διαλογισμός, ασκήσεις ηρεμίας 

· Κάποιοι άλλοι από εμάς μπορεί να κρίνουν πως για να πολεμήσουν την εξουθένωση αποτελεσματικά πρέπει να κάνουν κάποιες * Αλλαγές στη συμπεριφορά τους,

όπως η βελτίωση των ικανοτήτων τους στην επικοινωνία, τη διαπραγμάτευση, την έκφραση των συναισθημάτων και την αποτελεσματική διαχείριση του χρόνου (όπως το να λέμε «όχι» όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο).

Μια ιδιαίτερα σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά μας είναι η αποδοχή στήριξης απ’ τους γύρω μας. Αυτή η στρατηγική ταλανίζει πολλούς από εμάς καθώς πιστεύουμε λανθασμένα βεβαίως πως αν ζητήσουμε βοήθεια αυτομάτως σημαίνει πως είμαστε αδύναμοι. Η αξία της κοινωνικής υποστήριξης είναι ανεκτίμητη, τόσο στην αντιμετώπιση του στρες και της έντασης όσο και στη γενική ευεξία των εργαζόμενων (Parkes και συν., 1969). Η υποστήριξη λοιπόν λειτουργεί προστατευτικά και θεραπευτικά πάνω στο άτομο. Τόσο η συχνότητα, όσο και η ποιότητα της υποστήριξης αποτελούν καθοριστικό παράγοντα της αποτελεσματικότητάς της. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα σημαντικό ο επαγγελματίας να διαθέτει πολλαπλά υποστηρικτικά δίκτυα, έτσι ώστε να μην προσβλέπει στην αποκλειστική στήριξη ενός ατόμου (συνήθως του συντρόφου).

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΕ ΟΡΓΑΝΩΣΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ δηλ. στον ίδιο το χώρο της εργασίας μας.

Είπαμε πως δυστυχώς αυτού του είδους η αντιμετώπιση αιμορραγεί στη χώρα μας. Οι στρατηγικές για την αντιμετώπιση σε οργανωσιακό επίπεδο μπορούν να διαχωριστούν σε τρία επίπεδα παρέμβασης :

(1) το πρωτοβάθμιο επίπεδο αποβλέπει στη μείωση των πηγών έντασης που υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν στο χώρο εργασίας. 

Για παράδειγμα, η συμμετοχική του εργαζόμενου στη λήψη αποφάσεων, ο προγραμματισμός, ο εμπλουτισμός της με συνεχή επαγγελματική εξέλιξη και άλλα κίνητρα, και οι αυτόνομες ομάδες εργασίας (Schafer, 1996˙ Karasek & Theorell, 1990).

(2)το δευτεροβάθμιο επίπεδο, αφορά στην εκπαίδευση για τη διαχείριση της επαγγελματικής εξουθένωσης. 

Δηλαδή, θα μπορούσαμε να προλάβουμε την επαγγελματική εξουθένωση ενημερώνοντας και εκπαιδεύοντας τους εργαζομένους μας ή τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να γίνει με εισαγωγή τεχνικών επίγνωσης και χαλάρωσης στο χώρο εργασίας, με την εισαγωγή της άσκησης και των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων όπως δραστηριότητες για σωστή οργάνωση χρόνου ή ανάπτυξης δεξιοτήτων για επίλυση προβλημάτων και καταστάσεων έντασης ή για καλύτερη προσαρμογή σε αλλαγές του επαγγελματικού περιβάλλοντος όπως πχ. Η σημερινή μείωση μισθών με παράλληλη αύξηση της εργασίας (Karasek & Theorell, 1990; Cartwright & Cooper, 1994; Quick και συν, 1997). 

Άλλος συμπληρωματικός τρόπος είναι η ύπαρξη Κλινικών εποπτειών

Έχει βρεθεί ότι οι κλινικές εποπτείες βοηθούν σε σημαντικό βαθμό τους επαγγελματίες να αναπτύξουν ικανότητες, γνώσεις και επαγγελματικές δεξιότητες χρήσιμες για την καριέρα τους (Darley, 1995). 

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το νοσηλευτικό προσωπικό όπως και οι ψυχολόγοι παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια κλινικές εποπτείες, γεγονός που έχει τους έχει ωφελήσει ιδιαίτερα να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν επαγγελματικές φιλοδοξίες και ενδιαφέροντα, στο να αποφορτίζονται, να μαθαίνουν ενώ παράλληλα έχει μειωθεί ο κίνδυνος για επαγγελματική εξουθένωση, διατηρώντας υψηλό το ηθικό και το επαγγελματικό τους ενδιαφέρον (Darley, 1995). 

(3) το τριτοβάθμιο επίπεδο παρέμβαση αφορά στον εντοπισμό των ατόμων που πάσχουν από επαγγελματικής εξουθένωσης. (Matteson & Ivancevich 1987˙ Travers & Cooper 1996). 

Αναφέρεται επίσης στις διαδικασίες ανάρρωσης όλων αυτών που πάσχουν, μέσω της παροχής υπηρεσιών συμβουλευτικής. Έχει εκτιμηθεί ότι αυτό είναι προτιμότερο από άποψη οικονομικού κόστους, ώστε να βοηθηθούν τα άτομα να εργαστούν ξανά παρά να συνταξιοδοτηθούν και να εκπαιδευτούν αντικαταστάτες (Mushet & Donaldson,2000).

Π.χ. Πολύ κοινή είναι στο εξωτερικό η Λειτουργία ομάδων ψυχολογικής υποστήριξης

Η οποία αφορά στην 

ανταλλαγή απόψεων των εργαζομένων, στην ανταλλαγή συναισθημάτων και αντιλήψεων σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον εργασιακό τους χώρο, η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων αντιμετώπισης των δυσκολιών, τρόπων κ.α. 

Επίσης, εκτός από τις ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης, σε πολλές χώρες τα νοσοκομεία διαθέτουν τα Προγράμματα Στήριξης Εργαζόμενων Όπου έχουν ενσωματώσει τις συμβουλευτικές υπηρεσίες στα προγράμματα αντιμετώπισης των εργασιακών εντάσεων με στόχο να βοηθήσουν τους εργαζόμενους να αναγνωρίσουν και να αξιοποιήσουν δημιουργικά τις ικανότητές τους για την επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν στο χώρο της εργασίας, καθώς και να αντιμετωπίσουν ζητήματα που σχετίζονται με την καριέρα και την οικογένειά τους (Murphy, 1999). 

Οι υπηρεσίες που προσφέρουν αυτά τα προγράμματα συμπεριλαμβάνουν 

π.χ. Συμβουλευτική μέσω τηλεφώνου και μέσω διαδικτύου, Οικογενειακή στήριξη, Συμβουλευτική για την αντιμετώπιση νομικών ή οικονομικών προβλημάτων, Στήριξη σε σοβαρά ιατρικά προβλήματα (π.χ. AIDS, καρκίνος), Προετοιμασία για τη συνταξιοδότηση των επαγγελματιών υγείας κ.α.

Η αντιμετώπιση και οι τρόποι παρέμβασης γίνονται λοιπόν και σε ατομικό και σε οργανωτικό επίπεδο και διαφοροποιούνται ανάλογα την έγκαιρη ή μη αναγνώριση των συμπτωμάτων. Σε ατομικό επίπεδο μπορεί ο καθένας να δει και να αναρωτηθεί πού δίνει προτεραιότητα, πώς διεκδικεί αυτό που θέλει, αν και πώς μοιράζεται, τι στόχους βάζει, πώς δέχεται την αποτυχία και την επιτυχία, αν μπορεί να λέει «όχι». Σε οργανωτικό επίπεδο η βασική συντεταγμένη των παρεμβάσεων είναι η προσαρμογή της εργασίας στις ανθρώπινες ικανότητες αλλά και δυνατότητες. Βάσει και των δύο πάντως αποτελεί η σταθερή φυσική δραστηριότητα του ατόμου.

Συμπεραίνεται λοιπόν πως η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που αγγίζει πολλούς επαγγελματίες. Ο ρόλος της φυσικής δραστηριότητας στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της είναι σημαντικός και συμπληρωματικός σε συνάρτηση και με άλλες παρεμβάσεις. Το επίπεδο φυσικής δραστηριότητας δε μπορεί από μόνο του να προλάβει ή να αποκαταστήσει την επαγγελματική εξουθένωση. Μπορεί όμως να αποτελέσει βασικό εργαλείο καταπολέμησης του άγχους και της έντασης, δρώντας ως προστατευτικός μηχανισμός ενάντια στις αντίξοες εργασιακές πιέσεις ενώ παράλληλα τονώνει το ηθικό και την παραγωγικότητα του ατόμου (Public Health Agency of Canada, 2004).

Πηγή:

Ίντα Ελιάου για ομιλία στο Σύλλογο Αντισφαίρισης Καστοριάς ‘Πρωτέας’,  19/10/13 υπό την αιγίδα του Δήμου Καστοριάς. 

Η ομιλία μιας δεύτερης γλώσσας καθυστερεί την εμφάνιση άνοιας και Αλτσχάιμερ

H βρετανο-ινδική επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι δίγλωσσοι αναπτύσσουν άνοια κατά μέσο όρο 4,5 χρόνια αργότερα, σε σχέση με όσους μιλάνε μόνο μία γλώσσα.

Οι άνθρωποι που μιλάνε μια δεύτερη γλώσσα, έχουν αυξημένη προστασία έναντι της άνοιας και της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια νέα βρετανο-ινδική επιστημονική έρευνα, τη μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι δίγλωσσοι αναπτύσσουν άνοια κατά μέσο όρο 4,5 χρόνια αργότερα, σε σχέση με όσους μιλάνε μόνο μία γλώσσα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Σουβάρνα Αλλαντί του Ινστιτούτου Ιατρικών Επιστημών Nizam του Χαϊντεραμπάντ και τον Τοόμας Μπακ του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Neurology» της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, σύμφωνα με το «New Scientist», μελέτησαν 648 ανθρώπους με μέση ηλικία 66 ετών, οι οποίοι είχαν διαγνωστεί με άνοια και Αλτσχάιμερ.

Η έρευνα έδειξε ότι, ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες (μορφωτικό επίπεδο, φύλο, επάγγελμα, τόπος κατοικίας κ.α.), όσοι μιλάνε δεύτερη γλώσσα, εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα άνοιας και Αλτσχάιμερ σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και μεταξύ όσων ανθρώπων είναι αναλφάβητοι. «Η έρευνά μας είναι η πρώτη που διαπιστώνει ότι το να μιλάει κανείς δύο γλώσσες, είναι πλεονέκτημα ακόμα και για όσους δεν μπορούν καν να διαβάσουν», δήλωσε η Αλλαντί.

Σύμφωνα με τους Ινδούς ερευνητές, η ομιλία πάνω από μιας γλώσσας «οδηγεί σε καλύτερη ανάπτυξη εκείνων των περιοχών του εγκεφάλου που ελέγχουν τις εκτελεστικές λειτουργίες και την προσοχή, πράγμα που μπορεί να παρέχει προστασία από την εκδήλωση άνοιας».

Από την άλλη, πάντως, η μελέτη δεν διαπίστωσε να υπάρχει κάποιο πρόσθετο όφελος, αν κανείς είναι πολύγλωσσος, μιλώντας περισσότερες από δύο γλώσσες.

Σε ανάλογα συμπεράσματα για τη σχέση πολυγλωσσίας - άνοιας είχε καταλήξει μια προηγούμενη καναδική επιστημονική έρευνα με επικεφαλής την Έλεν Μπιάλιστοκ του πανεπστημίου της Υόρκης στο Τορόντο.

Τα οφέλη της διγλωσσίας αφορούν πρωτίστως όσους αμέσως μετά τη γέννησή τους μιλάνε δύο γλώσσες, αλλά φαίνεται πως και αυτοί ακόμα που εκ των υστέρων μαθαίνουν μια δεύτερη γλώσσα, επίσης, ωφελούνται από νευρολογικής πλευράς.

Πηγή: AMΠE

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_07/11/2013_526648 (accessed 10.11.13)

The cheater's high - how being bad feels good

----------------------------------------

Why do rich celebrities steal groceries? Why do students risk their academic careers by cheating for just a few extra marks? A team of researchers may have the answer: because it feels good. Across several studies, Nicole Ruedy and her colleagues found that people expect that behaving unethically will make them feel bad, and yet when they take the chance to break the rules, it actually gives them a buzz - an effect the researchers dub "the cheater's high".

In one study, 179 students at a US university had the chance to earn cash rewards for solving anagrams. Forty-one per cent of them cheated by adding in solutions after they'd seen the answers. And after the test, these cheaters experienced a larger boost in positive emotions compared with the honest students.

Of course, it's possible the cheaters' burst of reward was due to the fact they'd earned themselves more money. To factor out financial reward, another study involved 161 students at a different university completing maths and logic problems on a computer. Given the opportunity, 68 per cent of these students cheated by clicking early for the answers. After the test, but not before-hand, the cheaters reported more positive emotion than students not given the chance to cheat. 

Yet another study sought to uncover the reason why people get a kick from cheating. This time 205 people were recruited online (via Amazon's Mechanical Turk survey website) and had the chance to solve anagrams for cash. Some of the participants received a message that said "we realise we can't check your answers ... we hope you reported your answers honestly". Its purpose was to undermine any attempts cheaters may make to tell themselves they hadn't really broken the rules. In fact, those who lied about their score and received this message reported more self-satisfaction than those who cheated but didn't get the message. Ruedy and her colleagues said this suggests the buzz of cheating comes not from self-deception (the warning message would have undermined this), but rather from the thrill of getting away with it. 

It's important to note this study is specifically about unethical behaviour that doesn't involve directly harming other people. "The cheater's high we document may ... help explain puzzling findings, such as the pervasiveness of low stakes unethical behaviour," the researchers said.

One problem with this research is that it involved contrived situations either conducted with students in a lab or online. It remains to be seen if the cheater's high will be found in real world situations. Future research also needs to establish the time course and consequences of the phenomenon. Could the buzz of cheating encourage future unethical behaviour? Or does the initial satisfaction of rule-breaking give way to remorse?

_________________________________ 

SOURCE

BPS RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Ruedy NE, Moore C, Gino F, and Schweitzer ME (2013). The cheater's high: The unexpected affective benefits of unethical behavior. Journal of personality and social psychology, 105 (4), 531-48 PMID:http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24000799

Author weblink:http://www.foster.washington.edu/centers/leadership/Pages/Nicole_Ruedy.aspx

Further reading. http://bps-research-digest.blogspot.com/search/label/Morality

Peek-a-boo: A window on baby's brain

By Anna LaceyBBC Health Check

Baby laughter: What it reveals about your baby's brain

A baby's first smile is an exciting moment. But what can it tell us about their understanding of the world?

Boasting about the speed of childhood development is the sport of choice for many a doting parent.

From the 12-week scan right through the early years, monitoring the physical and mental progress of their pride and joy is a source of both excitement and concern.

Especially rewarding is the onset of smiles, squeals and laughter - the kind of milestones that make all the disturbed nights worth it.

But is it all just wind?

Apparently not, as researchers now think that laughter and games like peek-a-boo could be telling us something more, and giving us a way to peer inside the workings of their minds.

A parent's perspective

"I'm Christina, mother to twins Charlie and Lois who are now seven months old.

"Lots of things make them laugh but they have different personalities.

"Charlie's quite serious but he will laugh when you really get his tickle points.

"Lois is just really smiley. She will laugh at anything and everything at the drop of a hat. Different objects, people's faces, scary things - like when you say raa or boo, she'll really giggle.

"The first time they smiled was when we put them together at 5 weeks old. They looked at each other and made eye contact and they both had a big smile on their face.

"They first laughed properly at about seven or eight weeks. It was somebody's birthday and we showed them a big helium balloon.

"I'm not sure what it was about that particular balloon but every time we brought it down to Lois's level she would really really laugh with excitement, and ever since then all sorts of balloons will make them laugh.

"We've kept encouraging them to smile and laugh with different objects, different facial expressions and different noises.

"Even books will make them giggle, especially Lois. I'm sure she smiled earlier than 5 weeks old. She smiles with her eyes as well, which makes it really lovely."

"Laughter and smiles start incredibly early, just like tears," says Dr Caspar Addyman, a baby laughter researcher at Birkbeck College in London.

"So this leads us to think that it's a form of communication," he told the BBC.

Dr Addyman has collected nearly 700 questionnaires about baby smiles and laughter from around the world.

He found that babies are smiling in response to pleasant feelings much earlier than expected, which can be as young as one month old.

Soon after that, at between two to four months, social smiles develop that are used specifically to engage the parents.

He now hopes to take the research further and use laughter as a new way of tracking what it is that babies understand about the world around them.

The person who most greatly influenced our current view of childhood development was Swiss psychologist Jean Piaget.

Careful observations of children at different ages led him to identify four stages that everyone must go through to reach the cognitive abilities of an adult (see box).

In the earliest months of life, Piaget said that babies are only able to learn about the world by directly interacting with it through grasping, shaking and sucking.

With each experience, he concluded, children gradually build up a picture of how the world works - a kind of naïve physics.

But Dr Addyman thinks that studying babies' laughter can be just as effective at helping us pinpoint developments in the way their minds are expanding.

"You can't laugh at something until you get the joke, so what they laugh at really tells us about their understanding of the world," says Addyman.

Peek-a-boo

As a result of having experienced so little, small children are for the most part quite content to accept the absurd as completely plausible.

Small children never laugh at my hair. But older children realise there's something wrong.”Dr Caspar AddymanBirkbeck College

Dr Addyman, who sports a crop of bright blue hair, sees this regularly with his young volunteers.

"Young babies would never laugh at my hair. But older children realise there's something wrong and that makes it funny."

The ability of children to suddenly see the funny side, Dr Addyman believes, acts to highlight much more profound developments going on deep inside their brains.

The Baby Laughter Project, which has surveyed parents from more than 20 countries, has shown that games like peek-a-boo are perfect for showing one such fundamental development - object permanence.

The term describes the understanding that an object still exists, even if you can't see it.

Very young children don't know this, which is why babies under around six months can look shocked and startled at peek-a-boo.

They think that not being able to see mum or dad's face means that they've actually disappeared, making their sudden reappearance come as quite a surprise.

However once a child understands (at around six- to eight-months old) that their parent is just hiding, then peek-a-boo becomes all about the anticipation of when they're going to come back.

Laughing as conversation

"Peek a boo is all the best things. It's mummy reappearing, but it's also about shared communication," says Dr Addyman.

Piaget's Cognitive Stages

Sensorimotor (0-2 yrs) Children build knowledge through sensing and directly interacting with their environment

Preoperational (2-7 yrs) At this stage, children can use language, pretend play and symbolism to talk about what they know and learn about new situations

Concrete operational (7-12 yrs) Children understand the world through logical thinking and putting objects into categories

Formal operational (12 yrs+) Children start to understand the world through hypothetical reasoning and scientific thinking

"You can't help but smile and laugh when a baby starts laughing with you, which is really valuable for them developing their ability to interact with other people."

A potential link between laughter and language development suggests we've thus far underestimated babies' sense of humour.

Joking requires an element of taking turns as well as other skills needed for advanced interaction, like imitation and eye-contact.

"Children can pick up the rhythms of conversation through joking and playing games," says Dr Addyman.

In fact, smiles and laughter could be important communication tools for infants before they develop language.

Even primates seem to use laughter as a way of regulating social interaction.

"Laughter in chimps is predominantly used in play and it tends to be the youngest members of the group who have time for playing," says Dr Katie Slocombe, a primate cognition specialist at the University of York.

The development of laughter

1-3 months - Babies smile for the first time

2-4 months - Social smiles develop, which actively engage the parents and are used to elicit a response

3-6 months - Babies begin to laugh

4-6 months - Babies laugh when tickled

6-8 months - Object permanence develops, which could explain why games like peek-a-boo suddenly become funny

"It's been shown in chimps that laughter facilitates extended play, and we can't rule out that it has some sort of role in social bonding. When a chimp laughs, it seems to encourage their play partner to continue tickling or chasing them - just like a baby keeping an adult's attention for longer," she told the BBC.

So should we try harder to interpret the deeper meaning in those burbles and titters? Dr Addyman suggests a certain level of caution.

"Historically, we've certainly been guilty of projecting adult interpretations about what babies are laughing at, and it's a constant danger when doing this kind of research," he says.

"You really have to look at this scientifically and at a range of ages to really start to understand what's going on in their heads."

SOURCE:

http://www.bbc.co.uk/news/health-24553877 (accessed 3.11.13)

Can singing a lullaby ease a child's pain?

By James GallagherHealth and science reporter, BBC News

Nick Pickett playing to Sam Wallace

Amid the beeping of heart monitors, a more gentle noise can be heard on the wards of Great Ormond Street Hospital.

The soft voice of music therapist Nick Pickett and the strumming of his guitar are entertaining the young patients in Bear Ward.

All the children here are under three years old. Some are facing the long wait for a heart transplant and are being kept alive by the rhythmic beating of a mechanical heart.

Sam Wallace's bed is surrounded by balloons, toys and other reminders of home. His grandmother, Viv Green, says the music has a transformative effect.

"Oh, Sammy loves music, he has always loved music.

Keira and Ian Bowers

Three-year-old Keira has been in hospital since the middle of June with heart failure.

She needs a Berlin mechanical heart, which helps her own heart pump blood around the body.

Her father Ian says the music makes a "big difference.

"It gives them a lift with the musical instruments, just to take their mind off where they are and the conditions they have.

"It perks her day up so it makes her feel wanted in a respect, so it does leave a lasting impression."

"It just makes him happy. He will sing and dance. He loves to dance, he moves with the music as soon as he hears it and it just brightens him up completely - he's a different boy."

Improving moods

But is the bedside entertainment having a clinical benefit on children such as Sam? Can a rendition of Twinkle Twinkle Little Star actually help patients?

A team at the hospital and University of Roehampton tried to find out.

Thirty-seven children were played songs - including Five Little Ducks, See-Saw Marjorie Daw and Hush-a-Bye Baby - while nurses monitored their heart rates and assessed their pain levels.

The impact of the music was compared with storytelling or just leaving a child alone.

The results, published in the journal Psychology of Music, showed only music was reducing pain, slowing heart rates and improving the children's moods.

"It varies from child to child. Not every child wants to have music but for those that opt to have music I think it's very important for them," said Dr Pickett.

He added: "I think the most rewarding thing is if you are working with a child that is very distressed, a little one, and you go in, play some live calming, quiet music and watch the child go to sleep, that is great, it's the best reward."

One of the study's authors, David Hargreaves, of Roehampton University, is a jazz pianist as well as professor of music psychology.

As he sits playing a jazz interpretation of My Funny Valentine, he says the piece calms him down and makes him happy.

He says that kind of connection with music is shared even by young children: "Lullabies are something that children are familiar with. They're intended by parents to be used with their children to create relaxation and remove tension."

But is this just providing some evidence for what a lot of parents have realised for a long time, that singing to their children can soothe them?

The earliest records of lullabies can be traced to Babylonian times.

Babylonian lullaby: Little baby in the dark house

"I think it goes a bit further," he said.

"We are beginning to work out what aspects of the music affects what aspects of the physical and psychological response.

"Music has an effect on our thinking, our social behaviour, our emotions and our physical responses of course. What we are saying here is that children's wellbeing - their levels of anxiety and relaxation - are mediated by the emotion that the music causes."

What I think is happening here is that the emotional part of the brain is being stimulated by the music more so than the reading, and this is decreasing the arousal level of the children, and that in turn is affecting their pain response levels.”Prof Tim GriffithsConsultant neurologist

The brain has a complicated relationship with music.

It is something Prof Tim Griffiths, a consultant neurologist with the Wellcome Trust and Newcastle University, has spent a career looking at.

Much bigger role

He says the brain is analysing the musical melodies and separately responding emotionally.

"There are two parts to the musical brain. There is a part which processes sound patterns in the cortex and then there's a more ancient part of the brain which is responsible for the emotional responses to music."

It is a process that he says begins in the womb, so he was not surprised that children can benefit from music: "What I think is happening here is that the emotional part of the brain is being stimulated by the music more so than the reading, and this is decreasing the arousal level of the children, and that in turn is affecting their pain response levels."

The academic team admit their research is at an early stage, but are convinced music could end up playing a much bigger role in hospitals.

SOURCE:

http://www.bbc.co.uk/news/health-24660048 (accessed 3.11.13)