Πώς επηρεάζονται οι ενήλικες από το τραύμα της κακοποίησης στην παιδική τους ηλικία;

Κακοποίηση ως τραύμα:

Κάθε μορφή κακοποίησης αποτελεί τραύμα το οποίο θα στιγματίζει το άτομο άμεσα ή έμμεσα σε όλη του τη ζωή. Όπως όταν καίγεται κανείς, στην περίπτωση του σωματικού τραύματος, ο πόνος μπορεί να περνάει αλλά το σημάδι στο κορμί του παραμένει, έτσι και στο ψυχικό τραύμα στην περίπτωση της κακοποίησης ο ψυχικός πόνος χαράζεται στην ψυχή του ατόμου. Το ψυχικό τραύμα έχει οριστεί από ειδικούς όπως τον Freud και τον Jung, ως ένα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης αρνητικό γεγονός του οποίου η ένταση δεν επιτρέπει στο άτομο να αντιδράσει ικανοποιητικά, με αποτέλεσμα να προκληθούν διαταραχές με μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία και τη ζωή του ατόμου. Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στους επιζήσαντες παιδικής κακοποίησης πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο φαινόμενο αυτό.

Τι είναι η παιδική κακοποίηση; 

Η παιδική κακοποίηση ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την Πρόληψη της Παιδικής Κακοποίησης (WHO Consultation on Child Prevention, 1999) ως κάθε μορφή σωματικής, συναισθηματικής, σεξουαλικής κακοποίησης, και παραμέλησης που γίνεται στα πλαίσια κάποιας σχέσης ευθύνης, εμπιστοσύνης ή δύναμης με το παιδί, με αποτέλεσμα την πραγματική ή δυνητική βλάβη στην υγεία, στην επιβίωση, στην ανάπτυξη ή στην αξιοπρέπεια του παιδιού. Αποτελεί ένα περίπλοκο φαινόμενο αφού ο αριθμός των παραγόντων που το υποκινούν καθώς και η δυναμική του ποικίλει τρομερά από περίπτωση σε περίπτωση. Ο  WHΟ, εκτίμησε ότι το 2002 υπήρξαν 31.000 θάνατοι παιδιών από ανθρωποκτονίες. Επιπλέον, διεθνείς μελέτες έχουν δείξει πως:

- το 25% με 50% όλων των παιδιών κακοποιούνται σωματικά –ξυλοδαρμοί/καψίματα/δαγκώματα-,

-ένα στα δύο κορίτσια και ένα στα τέσσερα αγόρια κακοποιούνται σεξουαλικά -εισχώρηση ή τριβή στα γεννητικά τους όργανα/ερωτικά φιλιά/επίδειξη πορνογραφικού υλικού-,

-και πολλά παιδιά κακοποιούνται συναισθηματικά –υποτίμηση/απόρριψη/εξευτελισμός- και παραμελούνται –ανεπαρκή φροντίδα: υποσιτισμός/κακή υγιεινή-.

Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί κακοποιείται;

Η ανάπτυξη των παιδιών δεν είναι ολοκληρωμένη όταν το παιδί δέχεται το τραύμα με αποτέλεσμα να μην έχει αναπτυχθεί ακόμα η αναγκαία νοητική και συναισθηματική του ικανότητα για να κατανοήσει, να ελέγξει και να το επεξεργαστεί το τραύμα. Το τραύμα λοιπόν όχι μόνο στιγματίζει αλλά καθορίζει την ίδια του την ταυτότητα. Έτσι, κάθε προοπτική ψυχικού πόνου το οδηγεί στην αναζήτηση ενός αρνητικού κόσμου που συνήθως συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή του . 

Πιο συγκεκριμένα, η ίδια η ανάπτυξη των παιδιών καθυστερεί καθώς όλη η ενέργεια του παιδιού επικεντρώνεται στον αγώνα επιβίωσης. Μέρος αυτού του αγώνα είναι η ανάπτυξη συγκεκριμένων τρόπων αντιμετώπισης της κατάστασής (οι ονομαζόμενες ‘άμυνες’) έτσι ώστε να μπορέσουν να μείνουν όσο γίνεται πιο ασφαλή και να επιβιώσουν μέσα στον σωματικό ή και ψυχικό πόνο  στον οποίο είναι καταδικασμένα να ζούνε.

Η πιο συχνή άμυνα είναι αυτή της απομόνωσης του ψυχικού τους πόνου, όπως προτάθηκε από τον Ferenczy, (1949). Επώδυνα συναισθήματα όπως θυμός, απελπισία, φόβος, πανικός, συμπιέζονται και απομονώνονται όπως ακριβώς το καρύδι απομονώνεται από το περιβάλλον με το σκληρό τσόφλι του. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί μπορεί να αντέχει την κακοποίηση αφού έτσι καταφέρνει να απέχει  συναισθηματικά από αυτήν. Λόγω αυτής της συναισθηματικής αποστασιοποίησης η οποία συνεχίζεται, εδραιώνεται και γίνεται τρόπος ζωής στην ενήλικη ζωή, πολλοί πιστεύουν πως τα βιώματα της παιδικής τους ηλικίας βρίσκονται τόσο μακριά που δεν μπορεί να συνδέονται με την τωρινή τους ζωή.

 Δυστυχώς όμως ο πόνος του παρελθόντος όσο καλά και αν τον έχουμε θάψει, όσο σκληρό και αν είναι το τσόφλι του καρυδιού, δεν επουλώνεται από μόνος του. Στην πραγματικότητα αυτό που καταλήγουμε να κάνουμε είναι να θάβουμε τον πόνο μας ζωντανό. Ο πόνος αυτός σιγοβράζει και ξεχύνεται κατά διαστήματα. Με τον ίδιο τρόπο εντείνονται όλες οι αμυντικές συμπεριφορές του παιδιού στην ενήλικη ζωή. Π.χ. πολλές φορές μιλάμε για την ανορεξία ή τη σεξουαλική συμπεριφορά ενός παιδιού ή ενός ενήλικα που είχε κακοποιηθεί ως παιδί. Αυτές οι συμπεριφορές κάποτε αποτελούσαν προσαρμοστικές συμπεριφορές για την επίτευξη μεγαλύτερης ασφάλειας. Στην πρώτη περίπτωση το παιδί μπορεί να αποφεύγει το φαΐ ως τρόπο αποφυγής της εμπειρίας πίεσης καυτού φαγητού στο στόμα του ενώ στη δεύτερη, μπορεί να χρησιμοποιεί σεξουαλική συμπεριφορά την οποία έχει ‘διδαχτεί’ για να κερδίσει τα χάδια και τη φροντίδα που έχει τόσο πολύ ανάγκη ή ακόμα και για να αποφύγει κάποια τιμωρία. 

Μελέτες έχουν δείξει πως άλλες τέτοιες συμπεριφορές που συνεχίζονται στη μετέπειτα ζωή του ατόμου είναι η βίαιη θυματοποίηση, η κατάθλιψη, η έναρξη καπνίσματος, η χρήση αλκοόλ και άλλων εξαρτησιογόνων κ.α. (Harrison et al., 1996; Najavits, Weiss, & Shaw, 1997; Jacobi et al., 2004). Όλα αυτά καθιστούν τον ενήλικα ευάλωτο σε ασθένειες –σωματικές και ψυχολογικές-, σε σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, σε καρκίνο, ακόμα και θάνατο ή αυτοκτονία (Gould et al., 1994;. Canetto & Lester, 1995; Acierno Behavioural Medicine, 1997).  Έντονες δυσκολίες εμφανίζονται και στις διαπροσωπικές σχέσεις τους αφού συχνά ταλανίζονται  από συναισθήματα αναιτιολόγητης ντροπής, φόβου και αδυναμίας, υπερευαισθησίας, ανεξήγητα ξεσπάσματα θυμού, ανασφάλειας και συναισθηματικής αστάθειας, αισθήματα αναξιότητας και πικρίας. Συνήθως δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους ανθρώπους γύρω τους, αδυνατούν να θέσουν τα προσωπικά τους όρια με αποτέλεσμα πολλές φορές να μη μπορούν να πουν ‘όχι’ και να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.

Γιατί οι παιδικές άμυνες μετατρέπονται σε εμπόδιο στην ενήλικη ζωή;

Ενώ οι καταστάσεις της ζωής του ενήλικα έχουν αλλάξει - δεν είναι πια παιδί και δεν ζει στο ίδιο περιβάλλον που ζούσε - ο ψυχισμός του έχει ‘παγώσει’ σε αυτόν του παιδιού κάτι που τον αποτρέπει να αλλάξει και να προσαρμόσει τις άμυνες που είχε τόσα χρόνια, στα νέα δεδομένα της ζωής του. Έτσι ο ενήλικας καταλήγει να βρίσκεται συναισθηματικά εγκλωβισμένος και φυλακισμένος στο παρελθόν του.

Τι μπορώ να κάνω;

Σήμερα υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι και κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης όπου μπορούν να απευθυνθούν για βοήθεια οι ενήλικες με δική τους πρωτοβουλία. Παράλληλα, υπάρχουν οργανώσεις όπως η Ελληνική Εταιρία Μελέτης & Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης, το <<Το Χαμόγελο του Παιδιού>> και η διεθνής οργάνωση ECPAT (End Child Prostitution, Child Pornography and Trafficking of Children for Sexual Purposes), που σε συνδυασμό με μεμονωμένους επαγγελματίες υγείας εκπαιδευμένους στον τομέα αυτό,  στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τη φύση, την έκταση και τις συνέπειες της παιδικής κακοποίησης, στην προστασία και στην πρόληψη μέσω της ενημέρωσης, στην επιμονή για την εισαγωγή όλο και πιο συγκεκριμένων θεσμικών πλαισίων αλλά και στην προώθηση κατάλληλων πηγών βοήθειας για όσους έχουν υποστεί κακοποίηση αλλά και για τους θύτες. 

Η δική μου ευθύνη στη δική μου ζωή.

Η αίσθηση ντροπής είναι συνήθως το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας ενήλικας στο να ζητήσει βοήθεια, ακόμα και αν η ντροπή αυτή ανήκει στον θύτη και όχι στο θύμα. Άλλωστε πώς να ζητήσει βοήθεια από κάποιον άγνωστο όταν κακοποιήθηκε από αυτούς που εμπιστευόταν πιο πολύ ως παιδί. 

Παρόλα αυτά ο ενήλικας μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Μόνο ο ίδιος γνωρίζει τον εαυτό του αρκετά καλά ώστε να αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά και να αναγνωρίσει την ανάγκη του για  βοήθεια από ειδικούς ψυχολόγους που θα τον βοηθήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, σεβασμού, κατανόησης και εχεμύθειας να αντιμετωπίσει τα σκιάχτρα του παρελθόντος, να προσαρμόσει τις άμυνες του στην τωρινή ζωή του  και να προχωρήσει μπροστά. Είναι δική μας ευθύνη και υποχρέωση να φροντίζουμε τους εαυτούς μας σπάζοντας τα δεσμά της απομόνωσης μας, αναζητώντας πληροφορίες και μοιράζοντας τον πόνο μας,  όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.

ΠΗΓΗ:

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ : ‘Πως επηρεάζονται οι ενήλικες από το τραύμα της κακοποίησης στην παιδική ηλικία’. Με Υγεία: Το μηνιαίο περιοδικό της Μακεδονίας της Κυριακής Για θέματα Υγείας,9/2009, 40, σελ.74-78.

Paranormal believers and religious people are more prone to seeing illusory faces

Our brains are so adept at detecting faces that we often see them in random patterns, such as clouds or the gnarled bark of a tree. Occasionally one of these illusory faces comes along that resembles a celebrity and the story ends up in the news - like when Michael Jackson's face appeared on the surface of a piece of toast. A new study asks whether some people are more prone than others to perceiving these illusory faces.

Tapani Riekki and his team collected dozens of photos that judges in pilot work agreed did or did not have the appearance of faces in them (this included pictures of furniture, places, and natural scenes, such as a rock-face). The researchers then used two adverts to recruit their participants - they were identical except that one requested people who "view the paranormal positively or believe that there is an invisible spiritual world," while the other requested people who are "sceptical about paranormal phenomena".

Forty-seven people were eventually selected to take part, based on their being particularly paranormal-believing, religious, sceptical or atheist (there was a lot of overlap in membership between the first two and final two categories). The participants were shown the photos and had to indicate whether a "face-like area" was present, where it was in the image, and they had to say how face-like the image was, and how emotional.

The key finding is that people who scored high in paranormal belief or religiosity were more likely to see face-like areas in the pictures compared with the sceptics and atheists. They weren't more sensitive to the illusory faces as such, because they also scored a lot of false alarms - saying there was a face when there wasn't. However, when they spotted a face-like pattern correctly, they were more accurate than sceptics and atheists at saying where exactly in the pictures the illusory faces were located. Finally, the paranormal believers rated the illusory faces as more face-like and emotional than the sceptics.

The researchers said their findings are consistent with past research showing that belief in the paranormal tends to go hand-in-hand with a tendency to jump to conclusions based on inadequate evidence. They added that the results support the idea that religious people and paranormal believers have the habit of seeing human-like attributes, including mental states, in "inappropriate realms."

"We may all be biased to perceive human characteristics where none exist," Riekki and his team concluded, "but religious and paranormal believers perceive them even more than do others."
_________________________________ 

SOURCE:

 RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Riekki, T., Lindeman, M., Aleneff, M., Halme, A., and Nuortimo, A. (2012). Paranormal and Religious Believers Are More Prone to Illusory Face Perception than Skeptics and Non-believers. Applied Cognitive Psychology DOI: http://dx.doi.org/10.1002/acp.2874
Author weblink: http://www.psyko.helsinki.fi/psyko/Psykolog.nsf/Personnel/RiekkiTapani?OpenDocument

Brain Size Is Directly Linked To Being Loved Or Neglected By Parents

FOLLOW:

Alzheimer's, Caregiving, Brain Size, Violent Crime, Brain Science, Child Neglect, Intelligence,Mental Illness, Mothering, Nurture, Schizophrenia, UK News

The brains in this image both belong to three-year-old children, yet the difference in size is dramatic.

What's even more dramatic is that the variations in volume and appearance are said to be down to how each child was treated by its mother or main caregiver.

UCLA's Professor Allan Schore, who has contributed to much of the ongoing research into this phenomena, says the growth of brain cells is a "consequence of an infant's interaction with the main caregiver," The Sunday Telegraph reported.

The brains of these three-year-old children vary in size according to the love received by their caregivers. The image was taken from Bruce D Perry's paper Childhood Experience and the Expression of Genetic Potential: What Childhood Neglect Tells Us About Nature and Nurture.

That is to say the growth of the baby's brain "literally requires positive interaction between mother and infant. The development of cerebral circuits depends on it."

The article adds that the way a baby is treated in the first two years of its life determines whether or not the eventual adult has a fully functioning brain.

It points out damage caused by neglect and other abuse can lead to lower intelligence, impaired ability to empathise, and a stronger susceptiblity to drug addiction and violent crime.

The work echoes the findings of child psychiatrists and neuroscientists at Washington University School of Medicine in St Louis.

SEE ALSO: Female Orgasm Captured In Brain Scan Animation (VIDEO)

In January research showed that school-age children whose mothers nurtured them in early life had brains with a larger hippocampus.

The hippocampus is a key structure important to learning, memory and response to stress.

Published online in the Proceedings of the National Academy of Sciences Early Edition, lead author Joan L Luby said: "We found a very strong relationship between maternal nurturing and the size of the hippocampus in the healthy children."

She added: "Parents should be taught how to nurture and support their children. Those are very important elements in health development."

Brain size is also important in relation to a number of mental ailments including Alzheimer's, disease, depression and schizophrenia. Decreased brain volume is thought to contribute to these disorders, according to a report in the journal Nature Genetics.

SOURCE:

Huffington Post UK  |  By Sara C Nelson Posted: 29/10/2012 11:25 GMT Updated: 31/10/2012 17:57 GMT
http://www.huffingtonpost.co.uk/2012/10/29/brain-size-loved-neglected-parents-_n_2037610.html?utm_hp_ref=tw
Journal: Brain and Mind 3: 79–100, 2002. 2002 Kluwer Academic Publishers. Printed in the Netherlands.'Childhood Experience and the Expression ofGenetic Potential: What Childhood Neglect TellsUs About Nature and Nurture'BRUCE D. PERRY

Liar, liar pants on fire

Children first fib and practise
to deceive when they’re still in
the cradle, according to a new
book. Honest, says Jo Carlowe

“I did not have a biscuit,” says the toddler, his

face the picture of innocence, despite the chocolate

and crumbs smeared around his lips.

Such fibs are a universal feature of childhood;

we’ve all told porkies, or heard them

from our youngsters. But a controversial new

book suggests that children start fibbing at a

much younger age than previously thought,

even as young as eight months old.

Published this week by Harvard University

Press, How Infants Know Minds, by Vasudevi

Reddy, a professor of developmental and cultural

psychology at the University of Portsmouth,

details how children use deception. 

Reddy describes how babies as young as eight months

can fake crying and laughter. She talks of ninemonth-

olds who, unwilling to stop playing,

feign deafness despite their mothers’ calls; and

of babies not yet one year old acting innocent

when caught doing something forbidden. By

the time the children in Reddy’s studies were

2½ they were indulging in face-saving lies, often

ready to blame siblings, to avoid punishment.

However, as familiar as Reddy’s observations

may seem to many of us, she is challenging

the established line. 

The conventional view suggests that children are capable of genuine

deception only once they have developed a

“theory of mind”. This means they understand

that people have different beliefs from their

own. This develops from about four years old,

and so, according to exponents of the theory,

children cannot lie until that age.

Even infants try to fool their parents

The theory stems from a series of experimental

tests carried out by the psychologists H. Wimmer

and J. Perner in the early 1980s to see if

young children could attribute a false belief to

other people.

But having watched more than 50 children,

ranging from seven weeks old to pre-school

age, in a series of studies, Reddy says her observations

do not tally with the textbook view.

Most of her work has involved observing

infants in their homes, sometimes every week.

She recently published her findings, Deception

and Social Living, in the Royal Society journal

Philosophical Transactions.

From Reddy’s studies, it soon became clear

that infants were attempting to fool parents at

a far younger age than predicted. “We spend

too much of our time treating infants as preparing

to live social lives when they “grow up”

rather than acknowledging that they are

already living such lives now,” she says.

Reddy’s work is controversial

However, many child experts remain sceptical

about her claims. Dr Richard Woolfson, a child

psychologist, writer and honorary lecturer at

the University of Strathclyde, believes that

adults sometimes misconstrue signals. “When a

baby ‘feigns deafness’ the child is saying, ‘I am

concentrating on what I am doing’ rather than,

‘I’ll pretend not to hear you’. Being egocentric,

she thinks she is the centre of the world and will

do what she wants.”

However, while Professor David Messer, of

the Open University Centre for Childhood Development

and Learning, accepts that babies do

engage in “social referencing” from about nine

or ten months—which means that they look to

others to see how to react to events—he is not

sure that this means they are capable of deception.

He does, however, support Reddy’s belief

that the capacity to deceive occurs at a younger

age than previously thought.

“Children over 16 to 18 months use pretend

play, which suggests that they can distinguish

between reality and pretending. There can’t be
a switch over at 4; it is a more gradual process.”
But why do youngsters deceive us, and
should parents be worried? Research has
shown that children are rubbish liars — they
succeed in convincing us less than 15 per cent of
the time, and yet they persist. Reddy says this
must mean that deception in babies and toddlers
is not just about self-preservation or
pursuit of gain. Instead, she believes they
deceive to learn about the world. What starts
out as a game, or a way to avoid punishment,
becomes a route by which they can test which
behaviours elicit approval or success and which
failure or reproach.

Woolfson cautions against taking too punitive
a line. Infants do not lie to be bad. They
deceive to be playful or in response to an outside
threat (such as a parent getting angry).
That said, he says some lies should be taken seriously.
So, if your child falsely blames a sibling,
Woolfson says you should calmly state: “It was
not your sister. Do not do it again.”
And while Reddy accepts that parents
should help their children to understand the difference
between truth and falsehood, she says
this should not override any more immediate
needs that a child may have.

Reddy’s research focused mainly on infants
aged six months to three years. They deceive in
an attempt to engage others in emotional dialogue,
says Reddy, which may take the form of
getting attention, or enjoying the parents’ reactions
of surprise or amusement. Deception is
about playfulness and social experimentation
rather than anything sinister.“If the child is
weaving an intricate fantasy with great seriousness,
it is far more important to trust your sympathetic
response and respect the fantasy than
to clarify its untruth. Similarly, if the child is
seeking help or attention by using some fake expression
or excuse, it is likely to be more important
to be sensitive to what that other need is in
the child and try to meet it, than to put the child
right about ‘knowing the truth’.”
And she points out the importance of taking
a light-hearted approach to playful tricks. “It is
more important to let yourself appear to be
taken by surprise than to reveal that you know
the truth. The key thing is to respect the child’s
motivations, to enjoy their creativity and be
loving in response to their needs,” she says.
And yet, reassuring as this sounds, I worry
that my three-year-old son’s liberal take on
truthfulness could carry forward into adulthood.

Reddy’s views on early deception are recent;
as yet, there have been no studies exploring
why some children lie but others don’t, and
whether those that do continue to do so when
they are older. The experts say parents should
not panic; children use deception to learn about
the world. But if, in a few decades, I find my son
in Parliament, I won’t be overly surprised.



SOURCE:

JAMES CLARKE. THE TIMES Saturday April 19 2008

Does owning an iPod make you happy?

As Apple launches its latest shiny products and the media work up their usual lather of excitement, a timely study has tackled the question of whether owning an iPod digital music player will make you happy.





Antje Cockrill surveyed 241 people (mostly students aged 18 to 25) about their digital music player and their life satisfaction. Seventy-seven per cent of the sample were iPod owners, with the remainder owning non-Apple brands of music player. The participants were asked how much they liked the design of their music player; whether they judged others by their playlists (or felt judged); whether they felt a bond with others who own the same brand of player; whether they felt their player was "cool"; whether, if they owned an iPod, they attended iParties (where playlists are shared and iPods compared); and whether they used their music player to create a private, "auditory bubble".





Answers to these questions were entered into an analysis alongside age, gender and employment status and the take-home finding is that for iPod owners, nearly 25 per cent of the variance in their life-satisfaction was associated with their answers to the music-player questions. "Considering the very wide range of potential variables that can influence life satisfaction for an individual, this is a very high result," Cockrill said. By contrast, for non-iPod owners, their answers to the music-player questions were virtually irrelevant to their life satisfaction. 





The finding for iPod owners is consistent with a seminal theory proposed by Russell Belk in the 1980s that the things we own come to represent our extended selves. Also relevant is research showing how young people use their music preferences to express their identities and to fit in with their friends. It would appear that iPod owners gain satisfaction from their Apple toy and from identifying with, and gaining approval from, other owners of what they consider to be a "cool" product.





Other results to come from the study: iPod users reported using their music players more than non-iPod owners; iPod users were more likely to say their music player helped make boring activities more tolerable; and just under half of the iPod owners said it was important for them to own an Apple player rather than a different brand.





Cockrill said that Apple "can be congratulated for having created a product that has ... managed to retain the elusive 'cool factor'". However, she cautioned that her results also give cause for concern - she highlighted the likely negative consequences for people who desired an iPod but could not afford one, and for iPod owners who lost their treasured gadget.





Besides the dependence on a largely student sample, the study has another weakness - no attempt was made to create a psychological barrier between the questions about music players and the questions about life satisfaction, for example by presenting irrelevant questions or a distracting filler task. Although the order of questions was randomised, it's possible that thoughts about music players would have been foremost in the minds of many participants when they reported their life satisfaction. That said, it remains the case that only the iPod owners showed an association between their music-player answers and life-satisfaction.





Even more important - has this study really answered the question posed in its title, regarding whether iPods make us happy? Arguably, all the results show is that the happiness of people who care about their image, music players and trendy brands is affected by these very issues (hardly a surprise) and, furthermore, that these people tend to own an Apple iPod, the market-leading product (again, not that surprising). To probe the actual influence of the Apple iPod on people's happiness, future research would need to measure people's attitudes towards music and brands and follow them over time - to see if becoming an iPod owner (versus the owner of a different branded player) made any difference to their happiness.
_________________________________


SOURCE:

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Cockrill, A. (2012). Does an iPod make you happy? An exploration of the effects of iPod ownership on life satisfaction. Journal of Consumer Behaviour, 11 (5), 406-414 DOI:http://dx.doi.org/10.1002/cb.1385 Author weblink: http://www.swan.ac.uk/staff/academic/businesseconomics/cockrilla/ 

Share news of your positive experiences and your joy will be multiplied

They say a problem shared is a problem halved. Now a team of psychologists in the USA has performed a series of studies that suggest sharing your good news multiplies its benefits for your happiness and longer-term life satisfaction.






A challenge for Nathaniel Lambert and his colleagues was to show that there's something especially beneficial about sharing stories of our positive experiences with others, beyond the pleasure that comes merely from talking to a friend, and beyond the simple act of recalling a positive experience. To do this, the researchers recorded the mood of dozens of student participants after they'd shared a positive experience with a friend or partner, and they compared these mood results with those taken from participants who wrote about a positive experience, or who shared neutral information with a friend. The researchers found that sharing your good news with another person is especially beneficial, more than writing about it, and more than just enjoying social contact.





The benefits aren't fleeting either. Another study had participants complete diaries of their mood and life satisfaction over a four-week period. At the end of the study, those who'd shared positive experiences with another person at least twice a week were happier and more satisfied with life than those who'd only written about positive experiences twice a week, and they were happier and more content than others who'd written regularly about what they'd learned in class and shared that information with a friend.





There's a caveat. When you share your good news, the amplification of your joy isn't guaranteed. The friend, relative or partner who hears your good news has an important part to play. Ideally, we need them to respond in what the researchers call an "active-constructive" style.





To investigate this, student participants took a test about desert survival, with their romantic partner taking a different test in another room. Next the students were given false feedback, suggesting they'd done exceptionally well on the desert test. They were then told the news of their success had been shared with their partner. Finally, the partner's reaction (fabricated by the researchers) was sent over in an email - sometimes this was "active constructive" (Great job! I'm so proud of you" etc); other times it was "active destructive" ("it doesn't sound that hard to me"); "passive constructive" (i.e. little more than a smiley symbol); or "passive destructive" ("the girl told me your score"). Participants who received active constructive feedback from their partner subsequently experienced twice as much positive emotion as participants in the other conditions.





The researchers said this shows what a large difference it makes to us, how our close relations respond to our good news. This actually fits with past research showing that the way friends and family respond to positive events in our lives is a more reliable predictor of the future health of that relationship than the way they respond to our negative news. You may have experienced this yourself - the particular hurt that can come from a close friend or relation being entirely unmoved by good news that meant so much to you. 





What this new study doesn't tell us is why, when it is enthusiastically received, sharing our good news provides us with an extra dose of positive emotion, more than merely recalling it or writing about it. The researchers made a number of suggestions - for example, they said talking about a positive experience could increase its "social reality", making it especially accessible to memory; friends may point out positive implications of our news that had so far eluded us; and/or we perhaps take extra joy in making another person happy through our good news.





The message seems clear enough. The next time something good happens to you, don't keep it to yourself. The researchers quoted an unknown author: "Happiness held is the seed; happiness shared is the flower."
_________________________________ 



SOURCE: 

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Lambert, N., Gwinn, A., Baumeister, R., Strachman, A., Washburn, I., Gable, S., and Fincham, F. (2012). A boost of positive affect: The perks of sharing positive experiences Journal of Social and Personal Relationships DOI:http://dx.doi.org/10.1177/0265407512449400  Author weblink: http://natelambert.info/

Νέο εύκολο τεστ ανιχνεύει HIV και καρκινικά μόρια

Ερευνητές εκτιμούν ότι θα κοστίζει πολύ λιγότερο από τις σημερινές εξετάσεις

Pinterest

Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2012

Ένα απλό και οικονομικό τεστ που θα μπορούσε να ανιχνεύσει ακόμη και τα πιο χαμηλά επίπεδα των ιών, αλλά και ορισμένων μορφών καρκίνου, αναπτύχθηκε από ερευνητές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Θετικό ή αρνητικό, το αποτέλεσμα φαίνεται από τις αλλαγές στο χρώμα του υγρού…

Οι σχεδιαστές του, από το Imperial College του Λονδίνου, υποστηρίζουν ότι η συσκευή θα μπορούσε να οδηγήσει σε επέκταση των εξετάσεων για HIV και άλλων ασθενειών, σε μέρη του κόσμου όπου άλλες μέθοδοι είναι δυσβάσταχτοι οικονομικά.

Το πρωτότυπο, που χρειάζεται ευρύτερη δοκιμή, περιγράφεται στο περιοδικό Nature Nanotechnology.

Το τεστ μπορεί να εντοπίζει κάποιον βασικό δείκτη που χαρακτηρίζει έναν ιό ή μια ασθένεια, λ.χ. μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στην επιφάνεια του ιού HIV.

Αν αυτός ο δείκτης είναι παρών, τότε στο τεστ επισυμβαίνει μια χημική αντίδραση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μπλε αν ο δείκτης είναι παρών, κόκκινο εάν ο δείκτης δεν είναι.

Οι ερευνητές λένε ότι αυτό δίνει τη δυνατότητα να ανιχνεύεται το αποτέλεσμα με γυμνό μάτι.

Ο καθηγητής Molly Stevens δήλωσε στο BBC: «Αυτή η μέθοδος μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό ύποπτων παθογόνων μορίων, ακόμη και εάν αυτοί βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλή συγκέντρωση στον οργανισμό. Θα μπορούσε να βελτιώσει τους χρόνους έγκαιρης διάγνωσης της νόσου. Για παράδειγμα, είναι σημαντικό να ανιχνεύσουμε κάποια μόρια σε εξαιρετικά χαμηλές συγκεντρώσεις, για να δοκιμάσουμε εάν έχει υποτροπιάσει κάποιος καρκίνος λ.χ. μετά την αφαίρεση ενός όγκου. Μπορεί επίσης να βοηθήσει στη διάγνωση του HIV, σε περιπτώσεις ατόμων που έχουν μολυνθεί από τον ιό, αλλά το ιϊκό τους φορτίο είναι πάρα πολύ χαμηλό για να ανιχνευθεί με τις υπάρχουσες μεθόδους».

Πρόωρη δοκιμή έδειξε ότι η παρουσία των δεικτών του HIV και του καρκίνου του προστάτη θα μπορούσε να ανιχνευθεί με το συγκεκριμένο τεστ. Ωστόσο, θα χρειαστεί να γίνουν μελέτες σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα προτού μπορέσει να χρησιμοποιηθεί κλινικά.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το τεστ θα κοστίζει 10 φορές λιγότερο από όσο τα γνωστά διαγνωστικά τεστ, κάτι που θα βοηθούσε σημαντικά τις φτωχότερες οικονομικά χώρες να προωθήσουν προγράμματα πρόληψης και έγκαιρης θεραπευτικής αντιμετώπισης νόσων όπως το AIDS.

Πηγή: healthpress.gr
http://www.athensparty.com/news/10973/neo-eykolo-test-anixneyei-hiv-kai-karkinika-moria

‘Το συναισθηματικό ταξίδι της ζωής με καρκίνο’

Το ποσοστό επιβίωσης των ατόμων που πάσχουν από καρκίνο όλο και καλυτερεύει, πιο συγκεκριμένα, έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια και όλο και αυξάνεται (τμήμα Υγείας και μεταρρύθμισης του καρκίνου - Department of Health’s Cancer Reform Strategy). Έτσι λοιπόν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (World Health Organization -WHO-), κατατάσσει πλέον τον καρκίνο στις χρόνιες απειλητικές για τη ζωή ασθένειες παρά στις καταληκτικές ασθένειες –αυτές δηλαδή που οδηγούν σε σίγουρο θάνατο-. Παρ'όλ'αυτά εμείς τρέμουμε και να ακούμε ακόμα ανθρώπους να μιλάνε για τον καρκίνο.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Υπάρχουν πολλές αρρώστιες που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Ο καρκίνος αποτελεί μονάχα μία από αυτές. Παρόλα αυτά φαίνεται πως η λέξη κ μόνο 'καρκίνος' έχει καταλήξει να αποτελεί μια απεικόνιση της μάχης της ζωής με το θάνατο. 

Ο καρκίνος γίνεται ταμπού. Κάτι που αποφεύγουμε να συζητάμε κ διώχνουμε από το μυαλό μας διότι με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε πως διώχνουμε τον ίδιο τον θάνατο. Είναι σαν να πιστεύουμε πως αν τον αγνοήσουμε με οποιαδήποτε φορεσιά και αν φοράει αυτός, είτε αυτή του αρπακτικού, του τροχαίου ατυχήματος, είτε αυτή του εγκεφαλικού ή του καρκίνου-, κάνοντας πως δεν τον είδαμε τότε δεν θα μας δει και εκείνος. Έτσι διώχνουμε διαρκώς τον δικό μας προσωπικό τρόμο και το φοβερό βάρος του να ζει κανείς με την αβεβαιότητα, με την πιθανότητα να τον επισκεφτεί ο θάνατος, αναπόσπαστο κομμάτι της Ζωής. Και έτσι, αποκομίζουμε μια λανθάνουσα αίσθηση παντοδυναμίας. Διαβάζοντας όμως και μόνο αυτό το άρθρο αντικρίζουμε έναν μεγάλο Κοινό προσωπικό μας φόβο. Αυτό της πιθανότητας του θανάτου. Πως είναι να Ζει κανείς με μια ασθένεια, παρά να πεθαίνει από μια ασθένεια; Το άρθρο στοχεύει στο να αγκαλιάσουμε την πορεία της Ζωής με καρκίνο.

Το ταξίδι της ζωής για μερικούς ανθρώπους ξεγλιστρά από το μονοπάτι που ακολουθούσε τόσο καιρό -αυτό της ψευδαίσθησης ότι φυσιολογική ζωή σημαίνει υγεία- και συνεχίζει σε μια άλλη διαδρομή με περιορισμένο ίσιο δρόμο και περισσότερα σκαμπανεβάσματα σε δύσβατα σοκάκια. Πρόκειται για τη διαδρομή που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, φυλής, τόπου διαμονής, θρησκείας ή χρώματος, ωθούνται να ακολουθήσουν παρά τη θέλησή τους.

Μια απειλητική για τη ζωή ασθένεια, όπως αυτή του καρκίνου, τρομάζει. 

Μέρος του τρόμου αυτού είναι διότι η άφιξή της , που πολλές φορές βιώνετε ως εισβολή, (ή τιμωρία ή κάτι αναπόφευκτο π.χ. 'Το περίμενα, αφού δεν ζούσα υγιεινά') ή πρόκληση -'είναι καιρός να αναθεωρήσω'-) διακόπτει τη ροή της ζωής του ατόμου και φέρνει πολλές αλλαγές. Πολλές απώλειες. Απώλειες, δηλαδή αλλαγές σωματικές, συναισθηματικές, κοινωνικές, οικονομικές...

Και εδώ είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε πως κάθε σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, είτε αρνητική είτε θετική δε φέρνει όχι μόνο 'κέρδη' αλλά και 'απώλειες' (Scire, 2007). Σημαντικές αλλαγές για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθούν αυτές της: απόλυσης, ενός γάμου ή διαζυγίου, μιας μετακόμισης, μετανάστευσης, η μετάβαση στην εφηβεία ή τη μέση ηλικία κ.α. Ένας γάμος, για παράδειγμα, που είναι μια θετική αλλαγή, φέρει στο άτομο χαρά καθώς ξεκινάει δική του οικογένεια αλλά μαζί φέρνει και απώλειες όπως αυτή της ανεξαρτησίας και της ανεμελιάς, της ρουτίνας του εργένη, των ευκολιών που είχε μένοντας με τη πατρική οικογένεια. κ.α.

Ποιες είναι λοιπόν οι απώλειες που βιώνουν όσοι έχουν καρκίνο;

Οι απώλειες είναι διαφορετικές για το κάθε άτομο. Μερικές από αυτές μπορεί να είναι εμφανείς και άλλες όχι. Μπορεί να είναι παροδικές ή μόνιμες. Να επηρεάσουν ελαφρώς το άτομο ή να προκαλέσουν τεράστιες μόνιμες αλλαγές στη ζωή τη δική του κ των αγαπημένων του.

Μπορούμε να δούμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα απωλειών, όπως

Σωματικές απώλειες

·        Η απώλεια ενός σημείου του σώματός ή της ικανότητας μας σε κάποια δραστηριότητα

Στις Συναισθηματικές απώλειες μπορεί να έχουμε την απώλεια της αίσθησης ασφάλειας (για την υγεία, για το μέλλον).

Στις Κοινωνικές μπορεί να βιώσουμε απώλεια ή αλλαγή σε κάποιες σχέσεις μας με φίλους, οικογενειακά μέλη ή συναδέλφους, ή να χάσουμε το ρόλο μας ως π.χ. ο εισοδηματίας για την οικογένεια

Τέλος μπορεί να χάσουμε την ικανότητά μας για εργασία και απόδοση

Ο συνδυασμός σωματικών, συναισθηματικών, κοινωνικών και οικονομικών απωλειών που ξαφνικά καλείται να καλωσορίσει στην μέχρι τότε ήρεμη ζωή του το άτομο, αναπόφευκτα φέρουν συνέπειες. Και όπως οι απώλειες από τον καρκίνο είναι διαφορετικές για τον καθένα, έτσι και ο τρόπος που επηρεάζουν οι απώλειες αυτές τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός.

Οι συνέπειες αποτελούνται από:

-συναισθηματικές αντιδράσεις προς τις απώλειες όπως εξάντληση, λύπη, απόγνωση, θυμός, ενοχή, άγχος,

-οι οποίες συνοδεύονται από φυσικές αντιδράσεις όπως: κλάμα, αλλαγές στον ύπνο κ τη διατροφή, αδιαθεσία κ ατονία.

-Οι συναισθηματικές αντιδράσεις σε συνδυασμό με τις φυσικές αντιδράσεις φέρουν αλλαγές στον τρόπο σκέψης του ατόμου, όπως Αποφυγή ή άρνηση της απώλειας, Εξιδανίκευση του παρελθόντος κ.α.

-Και όλα αυτά μαζί επηρεάζουν τη συμπεριφορά η οποία αναπόφευκτα αλλάζει και μπορεί να έχουμε μειωμένη παραγωγικότητα, αναζήτηση προσοχής, επιθετική συμπεριφορά (π.χ. απαιτητικός), κ.α.

Ο Mullan (1985), περιέγραψε την κάθε ασθένεια σαν ένα ταξίδι το οποίο ξεκινά με τη διάγνωση μιας ασθένειας, συνεχίζεται με τις διάφορες θεραπείες και καταλήγει στο θάνατο ή στη ζωή μετά την ίαση όπου δεν υπάρχει πια στο σώμα του ατόμου ίχνος ασθένειας. Καθ’ όλη τη διάρκεια ο κάθε ταξιδιώτης αποκτά νέο συναισθηματικό φορτίο που ταλανίζει όλο το είναι το δικό του αλλά και των αγαπημένων του.

Για να κατανοήσουμε λοιπόν το ταξίδι, θα πρέπει να μελετήσουμε το συναισθηματικό φορτίο του ατόμου, κάτι που δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους πεζοπόρους αλλά και τους συγγενείς, τους ειδικούς αλλά και τους φίλους αυτών οι οποίοι πρέπει και εκείνοι να κατανοήσουν εάν θέλουν να βοηθήσουν ο καθένας με τον τρόπο του. Εάν θέλουν να βοηθήσουν όχι μόνο τους αγαπημένους τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους που συμπάσχουν και έτσι μάχονται και εκείνοι μέσα στο σκοτάδι.

Η Ελβετίδα Ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ Ρός (Elizabeth Kübler-Ross), (1969), μία από τους πολλούς ειδικούς (Murray-Parkes; Wordein) που ασχολήθηκαν με ασθενείς που πάσχουν από θανατηφόρες ή μη ιάσιμες νόσους, κατέληξε και αυτή να πιστεύει πως όλοι όσοι ‘λαμβάνουν’ συνταρακτικά νέα –θετικά ή αρνητικά- που αλλάζουν την πραγματικότητα και τον τρόπο της ζωής τους, περνούν από συγκεκριμένα στάδια πένθους για να αποδεχτούν την κατάσταση. Το θάνατο ή τη ζωή με την απειλή του θανάτου.

Βλέπουμε τα 5 στάδια του πένθους που βιώνουμε μετά από κάθε μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας, είτε πιο επιφανειακά είτε έντονα όπως στην περίπτωση του καρκίνου. 

1.     Άρνηση

Διαγιγνώσκετε ο καρκίνος και το ταξίδι ξεκινά. Η διάγνωση είναι σαν μια βόμβα η οποία σκάει απρόσμενα σε καιρό ειρήνης. 

Φανταστείτε το σοκ, τον τρόμο, τον πανικό, την εικόνα της έκρηξης, μια τόσο έντονη εικόνα που ποτέ δεν θα μπορέσει να διαγραφεί απ’ το μυαλό κ την ψυχή όσα ειρηνικά χρόνια κ αν ακολουθήσουν. Όταν σκάσει λοιπόν η βόμβα της διάγνωσης το άτομο σοκάρεται και παγώνει, μουδιάζει. Χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και αυτά που ακούει δεν ηχούν αληθινά. Είναι σαν να πρόκειται για ένα κακό όνειρο ή μια ταινία τρόμου που παρακολουθεί. Έτσι αδυνατεί να πιστέψει αυτό που ακούει και ‘αρνείται’ να αποδεχτεί ή μάλλον να συλλάβει τα νέα.

“Αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμένα! Κάποιο λάθος έχει γίνει. Να πάρουμε και άλλη γνώμη“

2.     Διαπραγμάτευση

Οι θεραπείες ξεκινάνε. Το άτομο αρχίσει να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα της διάγνωσης. Αρχίζει να αγχώνεται, να φοβάται, να σκέφτεται όλα όσα θα χάσει εάν πεθάνει. Προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει λογική σε μια εντελώς παράλογη κατάσταση διαπραγματεύοντας με τον μόνο τρόπο που μπορεί την κατάσταση αυτή.

“Τουλάχιστον άσε με να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν” ή “Θα είμαι καλύτερος, θα αλλάξω, απλώς άσε με να ζήσω λίγο παραπάνω.“

3.     Θυμός

Ο καιρός περνά και η δύνη από τις θεραπείες συνεχίζεται. Εγχειρήσεις, χημειοθεραπείες, ραδιοθεραπείες, συνεχείς εξετάσεις κ αποτελέσματα. Τα απομεινάρια της βόμβας που είχε εκραγεί χαράσσονται στην ψυχή του ατόμου. Αλλαγές και απώλειες μόνιμες και παροδικές π.χ. μαστεκτομή, απώλεια μαλλιών κ.α. Το άτομο απογυμνώνεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Η κούραση για την διαδικασία όσο και η ψυχική κούραση για κάτι που δεν επέλεξε ο ίδιος, θυμώνει το άτομο. Η αδικία της απειλής της ζωής του είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά νοώντας την ρουτίνα και τη μορφή της προϋπάρχουσας ζωής κάνει το άτομο να βράζει μέσα του και να θυμώνει με τον εαυτό του, τους γύρω του, τους γιατρούς, την κατάσταση, το Θεό.

“Είναι άδικο, γιατί σε εμένα; Δεν έχω ζήσει τίποτα” ή “Είμαι πολύ μικρός/μικρή γιατί μου το κάνεις αυτό;”

Οι ενοχές είναι επίσης ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού. Πρόκειται για το δυσάρεστο συναίσθημα που βιώνει όποιος αισθάνεται ότι έχει διαπράξει κάτι κακό. Το κακό μπορεί να οφείλεται σε κάτι που έκανε ή που δεν έκανε, ή που νομίζει πως δεν έκανε ή έκανε.

Οι ενοχές μπορεί να πάρουν διάφορες μορφές:

·        Ενοχές πρόληψης: όταν για παράδειγμα ο καρκινοπαθής κάπνιζε, γνωρίζοντας πως το κάπνισμα συνδυάζεται με την ανάπτυξη καρκίνου του πνεύμονα, του λάρυγγα και άλλων οργάνων.

·        Ενοχές αντιμετώπισης. Πολλά άτομα αγνοούν τα συμπτώματα που εμφανίζουν και καθυστερούν να πάνε στο γιατρό. Αν η νόσος διαγνωσθεί σε πιο προχωρημένο στάδιο, οι ενοχές θα επιδεινώσουν την ποιότητα της ψυχικής ζωής του αρρώστου. Υπεραπασχόληση, κακές ενδοοικογενειακές σχέσεις, κοινωνικά προβλήματα κ.α. είναι μεταξύ των δικαιολογιών που επικαλούνται οι ασθενείς.

·        Ενοχές για ταλαιπωρία συγγενών. Οι συγγενείς, τουλάχιστον στην ελληνική πραγματικότητα είναι εκείνοι που κατά κανόνα φροντίζουν τις συναντήσεις με τους γιατρούς, κυνηγούν απαντήσεις, συμπαραστέκονται κ.α., παραμελώντας τις δικές τους επαγγελματικές υποχρεώσεις, τα άλλα μέλη της οικογένειας, τον εαυτό τους. Αυτά όλα δημιουργούν στους ασθενείς αισθήματα ενοχής.

·        Ενοχές για κληρονομική μετάδοση.

4.     Κατάθλιψη

Η σωματική κόπωση και η ψυχική φθορά συνήθως κατά τις τελικές φάσεις της θεραπείας ή περιμένοντας τα αποτελέσματα αποκαρδιώνουν τον ασθενή. 

Θέλει απλά να θάψει το κεφάλι του στην άμμο. Βιώνει τον τρόμο του θανάτου σε κάθε του κύτταρο και κάνει βουτιά στην άβυσσο γιατί η αβεβαιότητα τον έχει τσακίζει. Το άτομο προσωρινά παραιτείται. Νιώθει ότι ο Γολγοθάς του δεν έχει κανένα νόημα γιατί πολύ απλά δεν βλέπει φως μέσα στο κατά σκοτεινό τούνελ στο οποίο βαδίζει.

“Είμαι τόσο λυπημένος, γιατί να προσπαθήσω να κάνω οτιδήποτε;” ή “Δεν έχω ελπίδες, απλώς θα περιμένω να πεθάνω“

5.     Αποδοχή

Αφού βγουν τα αποτελέσματα δύο μπορεί να συμβούν. Εάν τα αποτελέσματα είναι αρνητικά το άτομο σαλπάρει σε ένα νέο ταξίδι πένθους ανάλογο αυτού που είδαμε αλλά σε πολύ πιο έντονο βαθμό. Εάν τα αποτελέσματα είναι θετικά, στην εκδοχή όπου και θα επικεντρωθούμε σήμερα λόγο του περιορισμού στο χρόνο μας, το άτομο ξαφνικά βγάζει το κεφάλι του από την σκοτεινή θάλασσα στο καθαρό οξυγόνο και βλέπει φως. Αρχίζει και πάλι να ελπίζει και μια φαινομενική ηρεμία τον ακολουθεί. Παρόλα αυτά τότε είναι η στιγμή που όλη η ένταση και η εξάντληση βγαίνουν.

    «Η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια αλλά θα προσαρμοστώ! Έχω πολλά πράγματα που έχασα και θέλω τώρα να κάνω….»

Λέω’ φαινομενική’ ηρεμία διότι ξαφνικά όλοι περιμένουν το άτομο να ΄ξεχάσει’ κ να προχωρήσει με τη ζωή του. Να γίνουν όλα όπως πριν. Πως μπορεί αυτό να μη φέρει ‘φαινομενική’ ηρεμία στο άτομο που δεν άλλαξε μόνο το σώμα του αλλά όλο του το είναι. Όλοι ξεχνούν πως η ασθένεια μπορεί να πέρασε αλλά το σώμα του ατόμου αποτελεί οίκο υποψίας καθώς η απειλή για επανεμφάνιση του καρκίνου πάντα καραδοκεί. Στην τρομοκρατία δεν νιώθεις ποτέ ασφαλής. Δεν γνωρίζεις ποτέ αν ή πότε θα πέσει η επόμενη βόμβα. Έτσι το υγειές πλέον άτομο δυσκολεύεται να ενταχτεί στη ζωή. Παίρνει χρόνο ακόμα και μετά την ίαση για να μπορέσει το άτομο να αποδεχτεί τη διαφορετική πραγματικότητα αφού παλέψει σώμα με σώμα με το πένθος των αλλαγών, τη μοναξιά, την αίσθηση εγκατάλειψης από γιατρούς κ ειδικούς, από το φόβο να μην ξαναπεράσει τα ίδια, την πικρία μη κατανόησης των γύρω του.

Αυτά τα στάδια δεν έρχονται απαραιτήτως στη σειρά που σημειώνεται, ούτε βιώνονται όλα τα στάδια από όλους τους ασθενείς ή στον ίδιο βαθμό. Φεύγουν και έρχονται σε κύματα αλλά με περισσότερη ένταση σε διαφορετικό στάδιο την κάθε φορά. 

Όλα αυτά αποτελούν μια απολύτως φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μας σε μια μη φυσιολογική και άδικη κατάσταση.

Ένα συνηθισμένο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συχνά ‘κολλάνε’ σε ένα στάδιο. Π.χ. Κάποιος μπορεί να ‘κολλήσει’ στο στάδιο της άρνησης, και ενώ πρέπει να προσέχει την υγεία του γιατί μόλις επεβλήθη σε δύσκολη εγχείριση, βάζει σε κίνδυνο την υγεία του με συνεχείς τραυματισμούς.

Άλλο πρόβλημα προκύπτει όταν το άτομο βιάζεται και πιέζεται να προχωρήσει σε επόμενο στάδιο (αυτό συμβαίνει κυρίως στο στάδιο του θυμού καθώς ο θυμός είναι ένα συναίσθημα κατακριτέο στην κοινωνία μας) με αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθεί το στάδιο που προσπέρασε και να επανέρχεται σ’ αυτό που αποφεύγει αργότερα, ξαναπερνώντας τα άλλα στάδια από την αρχή.

Γενικά βλέπουμε ότι το ταξίδι της ‘φυσιολογικής’ ζωής σταματά (όπου ‘φυσιολογική ζωή’ η ζωή στην οποία το άτομο είχε συνηθίσει). Παίρνει πολύ καιρό για να μπορέσει το άτομο να χαράξει μια νέα, διαφορετική πορεία στο ταξίδι της ζωής του. 

Παίρνει χρόνο για να φτάσει μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα όπως είδαμε σε ένα νέο επίπεδο ‘φυσιολογικής’ ζωής. Η ποιότητα της ζωής του δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Το άτομο αναθεωρεί σε τόσους πολλούς τομείς που η ζωή του μπορεί να είναι ακόμα καλύτερη σε ορισμένους τομείς, (Knowles, 2010).

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;

-Η γνώση είναι δύναμη!

Αυτό που χρειάζεται ο ασθενής αλλά και οι συγγενείς κ φίλοι είναι πρώτα απ’ όλα γνώση. Μόνο αν ενημερωθούμε και μάθουμε τι συμβαίνει μπορούμε να κατανοήσουμε και να στηρίξουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. Πρέπει να γνωρίζουμε την ασθένεια, τη μορφή και τη σοβαρότητά της, τις επιλογές θεραπείας κ τις συνέπειες αυτών, τις πηγές στήριξης που μπορούμε να έχουμε. Η γνώση μας βοηθά να παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις, να είμαστε πιο προετοιμασμένοι για πιθανές δυσκολίες στην πορεία της θεραπείας και κυρίως να αποκτήσουμε κάποιον έλεγχο πάνω στην ζωή μας. Τη ζωή με καρκίνο.

-Τα δικαιώματά μας.

Πρέπει να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας ως ασθενείς ή συγγενείς. Έχουμε δικαίωμα στην υγεία, στη θεραπεία, στη στήριξη τόσο του σώματός μας όσο και της ψυχής μας. Έχουμε δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση όσων νιώθουμε, στην επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης, το σεβασμό, την αντικειμενική και ειλικρινή ενημέρωση από γιατρούς και συγγενείς, έχουμε δικαίωμα στην εχεμύθεια, έχουμε δικαίωμα ανεξαρτήτως πάθησης, ηλικίας ή κατάστασης να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στο σώμα μας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας ληστέψει από το δικαίωμα αυτό που αποτελεί και ανάγκη. Γιατί το τι συμβαίνει στο σώμα μας έχουμε ανάγκη να το γνωρίζουμε όπως ακριβώς έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε τι συμβαίνει στο σπιτικό μας.

- Επικοινωνία.

Όλοι στην οικογένεια γνωρίζουν όσο κ αν παριστάνουμε ότι δεν γνωρίζουν. Έρευνες αποδεικνύουν ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα και επιλέγουν να δείχνουν άγνοια και να καταπίνουν τα συναισθήματά τους για να προστατέψουν τους γονείς (Huizinga et al., 2003). Αντίστοιχα οι γονείς φαίνεται να δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τη συναισθηματική ένταση των παιδιών τους όταν οι ίδιοι είναι σε υψηλή ένταση. Η οικογένεια είναι μια ομάδα. Η μυστικοπάθεια δεν προστατεύει αλλά απομονώνει τα μέλη της και οδηγεί σε μια κατάσταση όπου ο καθένας αγωνίζεται κ πονά μόνος του ενώ ταυτόχρονα πνίγεται από τη μάσκα του ‘όλα είναι καλά’ που πιστεύει ότι βοηθάει. Η μυστικοπάθεια στο όνομα της προστασίας συνήθως καταλήγει να αφήνει τους επιζήσαντες σε τρομερές ενοχές και τύψεις που δεν στήριξαν συναισθηματικά το άτομο που αντιμετώπιζαν ως ‘τυφλό’. Μιλώντας, το βάρος μοιράζεται και δεν σπαταλάμε ενέργεια ανησυχώντας όλοι για τα ίδια πράγματα.

-Συγγενείς.

Το ταξίδι είναι δύσκολο όχι μόνο για τον οδηγό αλλά και τους συνταξιδιώτες. Έτσι, κρατάμε όσο γίνετε τη ρουτίνα μας. Δεν παρέχουμε μονάχα στήριξη, κατανόηση, βοήθεια αλλά επιζητούμε στήριξη και εμείς. Εάν εμείς οι ίδιοι δεν συμφιλιωθούμε και δεν αντέξουμε αυτό που περνά ο αγαπημένος μας τότε χωρίς καν να το καταλάβουμε τον εγκαταλείπουμε. Ελπίζουμε ότι θα αρκεστεί στην φυσική μας παρουσία και αποτραβιόμαστε ψυχικά. Του δίνουμε ένα παγούρι χωρίς νερό. Και αυτό όχι επειδή το θέλουμε αλλά επειδή δεν ξέρουμε κάτι διαφορετικό.

 Η ζωή ακόμα και μετά τη διάγνωση μιας απειλητικής ασθένειας όπως αυτή του καρκίνου, είναι ζωή. Μπορεί να είναι μια πολύ δύσκολη ζωή όπως και η ζωή κάποιου με σοβαρή αναπηρία. Μπορεί να είναι μια πολύ τρομακτική και αγχωτική ζωή όπως κάποιου που πάσχει από αγχωτικές ασθένειες. Μπορεί να είναι μια πολύ αβέβαιη ζωή όπως κάποιου που οδηγεί. Είναι όμως Ζωή. Μια Διαφορετική ζωή στην οποία έχουμε την επιλογή να προσαρμοστούμε και να απολαύσουμε κάποια άλλα κομμάτια που ποτέ δεν τα είχαμε προσέξει. Ο μόνος ουσιαστικός κίνδυνος που καραδοκεί είναι να σταματήσουμε, να ξεχάσουμε εμείς να ζούμε τη Ζωή με καρκίνο.

ΠΗΓΗ:

Ομιλία Ίντας Ελιάου σε ημερίδα ‘Αγκαλιάζοντας τη Ζωή με καρκίνο’, που οργάνωσε η ίδια ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου γονέων, παιδιών & ενηλίκων με νεοπλασματική ασθένεια & φίλων αυτών ‘ΜΑΖΙ ΣΟΥ’ στην Καστοριά, 27/11/10.