Γιατί αυνανίζομαι?

Πρόκειται για την πρώτη «μορφή σεξ», μέσω της διέγερσης των γεννητικών οργάνων από το ίδιο το άτομο, με στόχο την πρόκληση ηδονής και οργασμού, χωρίς όμως να υπάρχει συνουσία. Σχεδόν όλοι οι έφηβοι σκέπτονται το σεξ και πολλούς τους απασχολεί συνεχώς. Μέσω του αυνανισμού, ο οποίος συνοδεύεται από ερωτικές φαντασιώσεις, ο έφηβος εξερευνεί το σώμα του και μαθαίνει τις λειτουργίες του. Είναι η πιο διαδεδομένη σεξουαλική συμπεριφορά σε αυτό το ηλικιακό φάσμα, με μεγαλύτερη συχνότητα στους άνδρες πρώιμης εφηβικής ηλικίας, ενώ στις γυναίκες παρατηρείται κυρίως κατά τη μέση της εφηβείας. Ο αυνανισμός θεωρείται αναπτυξιακά φυσιολογικός και όχι μόνο δεν μπορεί να βλάψει την υγεία των εφήβων, αλλά να την ωφελήσει σε συνδυασμό με τη σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.


Παρ’ όλα αυτά, τα ποσοστά παραμένουν υψηλά και κατά την ενήλικη ζωή.

Έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2019 στο The Journal of Sex Research και διεξήχθη

από το τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Oklahoma, έδειξε πως ένα μεγάλο ποσοστό ενηλίκων συνεχίζει να αυνανίζεται με ή χωρίς πορνογραφικό υλικό, ενώ έχει σχέση ή είναι παντρεμένοι. Η συγκεκριμένη μελέτη περιελάμβανε δύο έρευνες που αξιολόγησαν την ποιότητα σχέσης του ζευγαριού σε συνάρτηση με τη συχνότητα του αυνανισμού (άνδρες και γυναίκες) και με τη χρήση πορνογραφικού υλικού. Η χορήγηση των ερωτηματολογίων ήταν ηλεκτρονική και διήρκησε από τον Ιανουάριο έως το Φεβρουάριο του 2017.



Η πρώτη έρευνα
Αποτελούταν από 1997 άτομα, εκ των οποίων οι άνδρες ήταν 915 και οι γυναίκες 1062.
52% ήταν παντρεμένοι
55% ήταν ευχαριστημένοι από τη σεξουαλική τους ζωή
43% θα ήθελαν παραπάνω σεξ
Αποτελούταν από ένα μεγάλο εθνικό δείγμα 10.106 ενηλίκων.
4.998 άνδρες
5.109 γυναίκες
18-60 ετών
Μ.Ο ηλικίας 40 έτη
67% ήταν παντρεμένοι
54% δήλωσαν ικανοποιημένοι από τη σεξουαλική τους ζωή
43% ήθελαν περισσότερο σεξ

H δεύτερη έρευνα
Μετρήθηκε η ευτυχία στη σχέση, συχνότητα χρήσης πορνογραφικού υλικού καθώς και του αυνανισμού.

Αποτελέσματα

Η υψηλή χρήση πορνογραφίας και αυνανισμού συνδέονται με:


κακή ποιότητα στη σχέση
καταθλιπτική συμπτωματολογία
μείωση της σεξουαλικής συχνότητας
μείωση της σεξουαλικής ευχαρίστησης
δημιουργία ένας φαύλου κύκλου δυσλειτουργικών συμπεριφορών στη σχέση
οι άνδρες που αυνανίζονταν περισσότερο, είχαν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν χρήση πορνογραφικού υλικού.
η τακτική χρήση πορνογραφίας σχετίζεται με τον τακτικό αυνανισμό, με το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως σε άνδρες, δημιουργώντας μία λανθασμένη αντίληψη για την ευτυχία, την ικανοποίηση και τη συσχέτιση με τις γυναίκες.

Η πρόσβαση στην πορνογραφία γίνεται πλέον μόνο με λίγα «κλικ» και συμβάλλει στη δημιουργία δυσλειτουργικών πεποιθήσεων και λανθασμένων προσδοκιών για το σεξ, την εικόνα σώματος και το μέγεθος του πέους. Με αυτό τον τρόπο οι θεατές δεν ικανοποιούνται από διάφορες πτυχές της σχέσης στην οποία βρίσκονται. Η υπέρμετρη έκθεση στα σεξουαλικά μέσα και ο αυνανισμός οδηγεί σε σεξουαλική αλλά και συναισθηματική απομόνωση (ψυχρότητα).

Συμπερασματικά προκύπτει ότι ο αυνανισμός είναι μία «εκπαιδευτική» διαδικασία για τους εφήβους και μόνο αν γίνεται από κοινού μπορεί να βοηθήσει το ζευγάρι να έρθει πιο κοντά σωματικά και πνευματικά, ανακαλύπτοντας νέες διόδους ικανοποίησης. Εφ’ όσον το άτομο είναι μόνο του, ο αυνανισμός δρα ανασταλτικά στην εύρεση συντρόφου, απομονώνει το άτομο, πυροδοτεί σεξουαλικές δυσλειτουργίες, δημιουργεί σεξουαλική πλήξη και έλλειμμα στις διαπροσωπικές σχέσεις .

Η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη όταν τη μοιράζεσαι!







Πηγή: Perry, S. L. (2019). Is the link between pornography use and relational happiness really more about masturbation? Results from two national surveys. The Journal of Sex Research, 1-13
Τζάννε Βάνα, Κλινικός Ψυχολόγος

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/latest/view/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B1%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9(accessed 29.11.19)

Ερευνα: Τα παιδιά ενός έτους περνούν μια ώρα την ημέρα μπροστά από μία οθόνη

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά τα παιδιά έως 18 μηνών να μην έρχονται καθόλου σε επαφή με ψηφιακές συσκευές, η εισαγωγή των οθονών να γίνεται αργά και με μέτρο στην ηλικία των 18 έως 24 μηνών, ενώ στις ηλικίες δύο έως πέντε ετών η παραμονή μπροστά από οποιαδήποτε οθόνη να μην ξεπερνά συνολικά τη μία ώρα τη μέρα.

Με βάση όμως με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, σχεδόν εννέα στα δέκα παιδιά (το 87%) ξεπερνούν αυτό το όριο.

Από τη βρεφική ηλικία αρχίζει πια η ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση. Ένα παιδάκι ηλικίας ενός έτους περνάει κατά μέσο όρο σχεδόν μια ώρα (53 λεπτά) μπροστά από την οθόνη μιας τηλεόρασης, ενός υπολογιστή ή ενός κινητού τηλεφώνου, ενώ στην ηλικία των τριών ετών ο χρόνος αυτός αυξάνεται σε περίπου δυόμισι ώρες (150 λεπτά).

Τον περισσότερο χρόνο περνούν μπροστά από οθόνες τα παιδιά των μητέρων για πρώτη φορά, όσα δεν πάνε σε βρεφονηπιακό σταθμό αλλά μένουν στο σπίτι τους υπό την επίβλεψη γονιού, συγγενούς ή μπέιμπι-σίτερ, καθώς επίσης όσα έχουν γονείς με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο.

Έως την ηλικία των οκτώ ετών τα παιδιά αυτά συνεχίζουν να περνάνε περισσότερο χρόνο σε κάποια οθόνη, σε σχέση με τους συνομηλίκους τους.

Οι ερευνητές των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας των ΗΠΑ, καθώς επίσης των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης και του Όλμπανι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό JAMA Pediatrics, μελέτησαν σχεδόν 4.000 παιδιά ηλικίας 12 έως 36 μηνών και αργότερα τα ίδια παιδιά όταν είχαν γίνει επτά έως οκτώ ετών.

«Τα ευρήματα μας δείχνουν ότι οι συνήθειες μπροστά από τις οθόνες αρχίζουν πολύ νωρίς. Γι' αυτό, οι παρεμβάσεις προκειμένου να μειωθεί ο χρόνος μπροστά από μια οθόνη, θα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας, αν επίσης αρχίσουν νωρίς», δήλωσε η ερευνήτρια Εντγουίνα Γιέουνγκ.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1053853/article/ygeia/ygeia-epikairothta/ereyna-ta-paidia-enos-etoys-pernoyn-mia-wra-thn-hmera-mprosta-apo-mia-o8onh(accessed 29.11.19)

Drinking Alcohol Focuses Our Attention On The External Features Of Faces, With Implications For Eyewitness Memory

Having a bit of a fuzzy memory is not an uncommon side effect of having had too much to drink the night before — and the details we do remember are often somewhat limited. The same can also be true for our attention when drunk: we’re only able to concentrate on what’s going on in front of us and not what’s happening elsewhere.

This phenomenon has been termed “alcohol myopia”: attentional shortsightedness related to alcohol consumption. A new paper in the Journal of Psychopharmacology suggests this shortsightedness may apply to human faces, too — and that it could have an impact on how well people can identify perpetrators of crimes they witness while drunk.



To explore the idea, Alistair Harvey and Danny Tomlinson recruited 76 students from a particularly apposite place — a university bar. Participants, all of whom had normal or corrected to normal vision, were first shown twenty-one photographs of young white adult male faces. Then five minutes later, they saw a selection of these “old” faces again, amongst a number of previously unseen “new” faces of the same demographic and description.

Some faces were shown in full, while others showed only “external” features such as hair and face shape, or direct “internal” facial features like the eyes and mouth. Participants were asked to identify which photographs showed old faces and which showed new ones, and indicate how confident they were in their identifications on a scale of one to nine.Examples of full, external and internal faces shown to participants, via Harvey and Tomlinson (2019)

Surprisingly, full face recognition was not any worse in those who had been drinking alcohol compared to sober participants. But drinkers were more likely to recognise external faces than their internal facial features, and those with greater breath alcohol levels performed worse when it came to these internal faces.

Unfamiliar faces are normally encoded “holistically” — individual features and their relationship to each other are all integrated into a whole memory. But the team suggests that alcohol disrupts this process, thus making memory more feature-based than holistic.

And the finding could have implications for how intoxicated witnesses later identify criminal suspects: the encoding bias towards external features could make witnesses less likely to identify a perpetrator who has changed or disguised their hair, for example — or more likely to falsely identify an innocent line-up filler with similar external features.

How gender impacts this phenomenon is yet to be established: all photos were of men, but women tend to have more diverse hairstyles, so there may be differences in memory of male and female faces, as previous studies with sober participants have suggested. Would more diverse styles and colours of hair make external features more distinctive and therefore easier to remember, for instance?

The study is obviously limited by its design: unrecorded drug consumption may also have impacted participants’ ability to remember faces, and their history and their relationship with alcohol wasn’t examined. How much and how frequently someone drinks could be an additional influence on memory.

But the research does suggest that facial recognition is affected in subtle and often counter-intuitive ways by the consumption of alcohol. When it comes to remembering exactly who you met the night before, this might not seem like too big a deal. But when witnessing a crime, our ability to recall what we saw may not be so insignificant.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/11/26/drinking-alcohol-focuses-our-attention-on-the-external-features-of-faces-with-implications-for-eyewitness-memory/#more-38599(accessed 26.11.19)

Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!

Tη δυνατότητα να σταθούν δυνατές απέναντι στον καρκίνο, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, παρέχει στις γυναίκες που νοσούν ή έχουν νοσήσει από αυτόν η πρωτοβουλία «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!». Λίγες μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού, στις 25 Οκτωβρίου, η συγκεκριμένη δράση έρχεται να βοηθήσει τις γυναίκες που έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με την ασθένεια, ώστε μέσα από βιωματικά εργαστήρια τεχνών να αποκτήσουν ψυχική δύναμη και να αντιμετωπίσουν τη νόσο.

Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές καρκίνου στις γυναίκες, η οποία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει μελετηθεί επισταμένως από την επιστημονική κοινότητα. Στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφέρουν ότι πρόκειται για τη συχνότερη διάγνωση κακοήθειας στις γυναίκες, καθώς προσβάλλει 2,1 εκατ. γυναίκες τον χρόνο παγκοσμίως. Το 2018, εκτιμάται ότι 627.000 γυναίκες που έπασχαν από τη συγκεκριμένη νόσο έχασαν τη «μάχη», αριθμός που αντιστοιχεί στο 15% των θανάτων των γυναικών από άλλες μορφές καρκίνου. Όσον αφορά την Ελλάδα, τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από τον Διεθνή Οργανισμό Ερευνών για τον Καρκίνο καταδεικνύουν ότι στη χώρα μας το 2018 παρουσιάστηκαν 7.734 νέα περιστατικά καρκίνου του μαστού. Μετά τον καρκίνο του πνεύμονα, που ταλανίζει σχεδόν στον ίδιο βαθμό και τα δύο φύλα, ο καρκίνος του μαστού θεωρείται η πιο συχνή μορφή καρκίνου. Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπενθυμίζεται ότι με τις σύγχρονες θεραπευτικές μεθόδους οι γυναίκες στα πρώιμα στάδια της ασθένειας έχουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους, να ιαθούν από τη νόσο και να μεταβούν εύκολα στο στάδιο της αποκατάστασης και της επιστροφής τους στην καθημερινή τους ζωή. Παράλληλα, οι ασθενείς σε προχωρημένα στάδια μπορούν να τη μετατρέψουν σε χρόνια νόσο με τη βοήθεια των συνεχώς εξελισσόμενων θεραπειών. Ενδεικτικά, μελέτη που διεξήχθη από τη σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ και παρουσιάστηκε στο φετινό συνέδριο του βρετανικού Ινστιτούτου Έρευνας για τον Καρκίνο, στη Γλασκώβη, αναδεικνύει τα σημαντικά βήματα της επιστήμης για την αντιμετώπιση και τη διάγνωση της νόσου. Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ διαπίστωσε ότι ο καρκίνος του μαστού θα μπορεί να ανιχνευτεί έως και πέντε χρόνια πριν από την εμφάνιση των κλινικών συμπτωμάτων, χάρη σε εξέταση αίματος που θα ταυτοποιεί την ανταπόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος του σώματος στις ουσίες που παράγονται από τα καρκινικά κύτταρα.

Πέραν όμως των νέων θεραπευτικών μεθόδων που έχει στη διάθεσή της η ιατρική κοινότητα, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της νόσου είναι και η όσο το δυνατόν θετικότερη ψυχολογία της γυναίκας. Ακόμη και κατά το στάδιο που ακολουθεί των θεραπειών, συνιστάται στις γυναίκες να βρουν τρόπους ώστε να διαχειριστούν τις σωματικές, αλλά και ψυχολογικές επιπτώσεις από τις αλλαγές που επέφερε η νόσος.

Το πρόγραμμα «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» αποτελεί πρωτοβουλία της Novartis Hellas, που έχει στόχο να προσεγγίσει τη γυναίκα ασθενή με ολιστικό τρόπο, παρέχοντάς της τη δυνατότητα να περάσει τον χρόνο της δημιουργικά και να αντεπεξέλθει με σθένος στον αγώνα της. Φέτος το πρόγραμμα παρουσιάζεται ανανεωμένο, προσφέροντας από τις 18 Νοεμβρίου 2019 έως τις 10 Φεβρουαρίου 2020 δωρεάν βιωματικά εργαστήρια εκφραστικών τεχνών σε ολοκληρωμένους κύκλους. Απευθύνεται μόνο σε γυναίκες που νοσούν ή έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού και τελεί υπό την αιγίδα της Εταιρείας Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας (ΕΟΠΕ), με την υποστήριξη του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής». Το πρόγραμμα αποτελείται από έναν κύκλο εργαστηρίων διάρκειας 10 εβδομάδων, στον οποίο περιλαμβάνονται δραστηριότητες τέχνης και έκφρασης. Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να επιλέξουν να συμμετάσχουν σε εργαστήρια μουσικοθεραπείας, δραματοθεραπείας, χοροθεραπείας και εικαστικής θεραπείας, και μέσω της τέχνης να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Σημειώνεται ότι όσες συμμετάσχουν θα μπορούν να παρακολουθούν μία φορά την εβδομάδα και για διάστημα δέκα εβδομάδων το εργαστήριο της επιλογής τους.

Οι γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε χρονοβόρες θεραπείες για τον καρκίνο του μαστού συχνά έρχονται αντιμέτωπες με αλλαγές που σχετίζονται και με την εξωτερική τους εμφάνιση, είτε αυτές αφορούν την πτώση των μαλλιών είτε την αλλαγή του σώματός τους.




Έτσι, είναι σημαντικό να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και να ασχοληθούν με δραστηριότητες που εστιάζουν σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Για τον λόγο αυτόν οι ενδιαφερόμενες μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή σε σεμινάριο που αφορά τη μαγειρική, την υγιεινή διατροφή, αλλά και το μακιγιάζ.

Παράλληλα, για πρώτη φορά πραγματοποιείται βιωματικό εργαστήριο μουσικής σε όσους στέκονται δίπλα στην ασθενή, δηλαδή σε συγγενείς, αλλά και σε όσους έχουν αναλάβει τη φροντίδα της. Με τον τρόπο αυτόν οι φροντιστές θα έχουν την ευκαιρία να αποφορτιστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματα που βιώνουν καθ’ όλη τη διάρκεια θεραπείας της ασθενούς από τη νόσο. Οι εγγραφές έχουν ήδη ξεκινήσει και οι ενδιαφερόμενες έχουν τη δυνατότητα να δηλώσουν ηλεκτρονικά συμμετοχή στο πρόγραμμα μέχρι και τις 22 Νοεμβρίου. Το πρόγραμμα απευθύνεται περίπου σε 200 γυναίκες και δεν υπάρχει συγκεκριμένο ηλικιακό όριο για τη συμμετοχή σε αυτό. Τα σεμινάρια θα διεξάγονται τις απογευματινές ώρες από Δευτέρα έως Παρασκευή, ενώ η παρακολούθησή τους είναι δωρεάν και ανώνυμη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2015 και το 2016, οπότε το πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, πραγματοποιήθηκαν περίπου 54 βιωματικά εργαστήρια στα οποία έχουν συμμετάσχει τουλάχιστον 500 γυναίκες.

Στο πλαίσιο της παρουσίασης του ανανεωμένου αυτού προγράμματος, η κ. Ζένια Σαριδάκη Ζώρα, MD PhD Παθολόγος-Ογκολόγος και αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ, δήλωσε ότι «σε καθημερινή βάση ερχόμαστε σε επαφή με ασθενείς που βιώνουν τις συνέπειες του καρκίνου όχι μόνο στο σώμα τους, αλλά και στην ψυχολογία τους. Η ψυχολογία της ασθενούς παίζει σημαντικό ρόλο στην πορεία της ασθένειας, και όσο πιο δυνατή και αισιόδοξη νιώθει, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητες για την επιτυχή αντιμετώπιση της νόσου. Τα βιωματικά εργαστήρια τεχνών αποτελούν υποστηρικτικές θεραπείες που χρησιμοποιούν ως βασικά τους εργαλεία τις τέχνες, βοηθώντας στην έκφραση και τη φροντίδα του πνεύματος και της ψυχής». Από την πλευρά της η κ. Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», τόνισε ότι «το πρόγραμμα για τις γυναίκες με καρκίνο μαστού «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» επανέρχεται δυναμικά φέτος και είναι χαρά μας να υποστηρίζουμε μια τέτοια πρωτοβουλία, που στόχο έχει την ενδυνάμωση των γυναικών που αγωνίζονται ενάντια στον καρκίνο του μαστού». Προσέθεσε ακόμα ότι «με την παρακολούθηση των βιωματικών εργαστηρίων ενισχύεται σημαντικά η αυτοπεποίθηση των γυναικών, ενώ παράλληλα ενθαρρύνονται να εκφράζουν τους φόβους και τις ανησυχίες τους και να μη νιώθουν μόνες σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής τους».

Το πρόγραμμα φέτος αναμένεται να είναι πιο εμπλουτισμένο σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, υπενθυμίζοντας τον ρόλο που παίζει η ψυχοκοινωνική ενδυνάμωση της ασθενούς για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της πριν, αλλά και μετά τη θεραπεία.

ΠΗΓΗ:

https://www.kathimerini.gr/1052400/article/ygeia/ygeia-epikairothta/eisai-gynaika-eisai-dynamh(accessed 21.11.19)

Simply Imagining Other People Can Change Our Own Sense Of Self

“The sense of self is a hallmark of human experience. Each of us maintains a constellation of personal memories and personality traits that collectively define ‘who we really are'”.

So begins a new paper, published in the Journal of Experimental Psychology, which reveals that who you “are” can easily be manipulated. Just imagining somebody else can alter all kinds of aspects of how you see yourself, even including your personality and memories.



Meghan Meyer at Dartmouth College and colleagues first asked 185 adults to recall a series of personal memories — a time they received good news or helped a friend in need, for example — and rate how they had felt during that event (on a scale ranging from completely negative to completely positive). Using the same scale, participants were prompted to imagine how others would have felt in reaction to the same events: both an “average American” and also a genuine friend who was similar to them in in personality, temperament, major likes and dislikes, beliefs and values.

The participants were then given the original prompts again and asked to rate for a second time their own feelings at the time of the events. The team found these ratings had changed, to become closer to each participant’s assessments of how the others would feel. This effect was particularly strong when the other person was more similar to them — a friend, rather than an “average American”.

For the next study, a fresh group of participants rated themselves on 60 character traits (such as “charming” and “unreliable”), then rated both a friend who was similar to them and also an actual other person — in this case, Walter Cronkite, a former US news anchor — on a subset of 20 of these traits. Next, they rated themselves again. As in the previous study, the participants’ self-ratings changed, becoming closer to those for their friend in particular.

In a second, remarkable part to this study, a very similar result was found when people were asked to imagine the characteristics of something radically different to themselves: the Empire State Building. The participants first rated themselves on various physical traits, such as being “clean” and “asymmetrical”, and then rated a similar friend and the Empire State Building. Finally, they rated themselves again — and as before, their own ratings had become more similar to those given for the two targets (and especially the friend). The team then went on to find that these “simulation-induced” changes in self-knowledge can still be in place 24 hours on.

How might thinking about other people, or even buildings, reshape your own self-knowledge? The researchers suspect that it happens because when you imagine how someone else looks or would feel and act in a given situation, you’re simultaneously retrieving memories about how you look and how you have felt and behaved in such situations in the past. When your own memories are retrieved, they become vulnerable to modification, which means those imagined reactions can influence your own real ones.

For example, in thinking about how a friend might respond to being dumped, you may find yourself thinking, “Claire tends to be pretty thick-skinned”. When that knowledge and your relevant self-knowledge (eg. “I was embarrassed when I got dumped last year”) are retrieved simultaneously, considering your friend’s predicted response can tweak your own pre-existing self-knowledge. You might then recollect being less embarrassed about your own experience.

The effect might be especially potent when you’re considering someone who is similar (rather than different) to you, because thinking about such a person should trigger more self-related memories, which would then be vulnerable to being altered, the researchers suggest.

So far, the researchers have only checked whether the changes they observed were still in place after a day. It’s not clear yet how long they might last, or whether they would result in any meaningful differences in behaviour.

But the work does suggest that self-knowledge is just as susceptible to misinformation effects as other types of knowledge, the researchers conclude, adding: “Such findings offer a qualification to the argument that the self is ‘special’.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/11/20/simply-imagining-other-people-can-change-our-own-sense-of-self/#more-38542(accessed 21.11.19)