Expect better and you shall perceive it, suggests study

Recent study suggests that the more we expect positive behaviours from a partner, the more likely we are to perceive them.

22 June 2023

By Emma Young


How often does your partner behave in ways that foster a good relationship? Do they regularly spend quality time with you, or support your interests and projects — while also actually doing the chores that they said they would do?

According to new work in the Journal of Personality and Social Psychology: Interpersonal Relations and Group Processes, in any given week, your perception of how often they perform these sorts of behaviours is tied more to your expectations than to reality. Dr. Samantha Joel at Western University and her colleagues found that people who expected plenty of positive behaviour from their partner perceived more of it. Those with low expectations, though, failed to recognise when their partner was making more of an effort. This new research has implications for couples, and also for theories of relationship satisfaction.

The research team first created a questionnaire to assess positive day-to-day partner behaviours. It features 18 individual items, which relate to responsiveness (‘Listened attentively when I talked to him/her’, for example) and appreciation, as well as behaviours that promote emotional and also physical intimacy.

For an initial study, the team recruited 517 US-based adults who had been in a relationship for an average of five years. These participants first indicated to what extent they expected their partners to perform all these behaviours during the following week. A week later, they reported on how often their partner had performed them. The researchers found that when participants expected more positive relationship behaviours from their partners, they subsequently perceived that more had been performed.

The team then sought to extend their investigations beyond positive behaviours, using a questionnaire that also included 15 instances of negative relationship behaviours (such as hiding their feelings, or flirting with others) as well as a longer study period. In this study, the 488 participants reported on their expectations and perceptions once per week for four weeks. Again, the team saw that behaviour expectations for a subsequent week were related to the perceptions reported for that week. This was true for both negative and positive behaviours.

Without data on the partners’ actual behaviours, though, it was impossible to know how accurate those perceptions were. So, for a final study, the team recruited both members of 54 couples who had been together for an average of three years. These participants completed three weekly surveys that asked about both their own and their partner’s behaviours over the past week, alongside their expectations of their own and their partner’s behaviours over the subsequent week.

Joel and her colleagues found that people who expected more from their partners subsequently perceived more positive behaviours from them, over and above how many behaviours the partner reported making that week. When the researchers dug further into the data, they found that the people with the biggest mis-perceptions were those with low expectations. These participants failed to perceive differences between weeks in which their partner reported doing very little, or indicated that they had done a lot. “People perceive what they expect to perceive,” the team concluded.

There are some limitations to the study. For example, the participants were asked to report on a list of behaviours that dated back a full week. Though some of us may think our partners remember everything we do, forever, it’s likely that daily reports might have provided more accurate recollections.

The data that the team gathered on behaviour expectations also linked to results on another measure — the quality of the relationship. In each of the studies, the participants provided insights on this using a questionnaire probing their general satisfaction and level of commitment, as well as feelings of gratitude and trust. Analyses showed that the expectations participants’ held for their partners were in part a reflection of their current satisfaction with the relationship as a whole. This isn’t completely unexpected — the authors believe that these findings provide some support for the ‘reflection model’ of relationship quality, a theory which holds that higher expectations reflect, rather than drive, better quality relationships.

The team suggests that for people with low expectations, who may have poorer quality relationships, failing to recognise a patch of relatively good behaviour might serve to protect them. Overlooking rare positive behaviours may allow them to avoid being lulled into a sense of security, and allow them distance from an unsatisfying, or even risky, relationship.

For couples with stronger relationships, however, the results suggest that a blip of under-performing will also have little impact. “Those who have established a reputation for doing a lot for their partner will be seen as performing many positive behaviours in the relationship (and few negative behaviours) regardless of how much they actually do in a given week,” the authors write. Indeed, the work suggests that if one member of a couple does have an ‘off’ week, their partner might not even notice.

Read the paper in full: https://doi.org/10.1037/pspi0000411

SOURCE:

https://www.bps.org.uk/research-digest/expect-better-and-you-shall-perceive-it-suggests-study(accessed 28.6.23)

Η εμπειρία της εγκυμοσύνης σε 6 τρυφερά και χαριτωμένα σκίτσα

THE MAMAGERS TEAM12 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2023



Από τις «λιγούρες» μέχρι την αδιανόητη ευτυχία του να κρατάς για πρώτη φορά αγκαλιά το μωρό σου, κάθε εγκυμοσύνη είναι γεμάτη έντονα συναισθήματα, κάποια πιο ευχάριστα και άλλα αληθινά δυσάρεστα. Αυτό το σχεδόν μαγικό ταξίδι κάποιες γυναίκες το περιγράφουν με λέξεις αλλά μια εικονογράφος, η Αμάντα Ολεάντερ, αποφάσισε να το απαθανατίσει επιστρατεύοντας το δικό της ταλέντο, μέσα από μια σειρά σκίτσων που συνδυάζουν το χιούμορ με την ειλικρίνεια.

«Τα έργα μου είναι ο δικός μου τρόπος να παγώσω μια στιγμή του χρόνου με αυθεντικότητα που δεν έχει καταγραφεί σε καμία φωτογραφία. Ακόμα και αν φωτογραφιζόταν, η πραγματικότητα θα αλλοιωνόταν από το γεγονός ότι ξέρουμε πως μας φωτογραφίζουν» σχολιάζει η δημιουργός, προσθέτοντας πως το να βλέπει κάποιος ένα σκίτσο της είναι σαν να παρακολουθεί μια «μύγα πάνω στον τοίχο».

Παντρεύτηκε με τον σύντροφό της πριν από δύο χρόνια και άρχισε να εικονογραφεί την καθημερινότητα της εγκυμοσύνης της μετά το θετικό τεστ. Κάθε δημιουργία της συνδυάζει τα παραδοσιακά μέσα (όπως τέμπερα και μολύβι) με τα ψηφιακά.

Ούτε η ίδια δεν μπορούσε να φανταστεί, ωστόσο, πόση απήχηση θα είχε. Αυτή τη στιγμή πάνω από 1 εκατομμύριο followers την ακολουθούν στο λογαριασμό της στο Instagram, για να μη χάνουν ό,τι καινούριο ανεβάζει. Μάλιστα και η σχέση με τον σύντροφό της έχει πλέον την τιμητική της, σε μια σειρά από podcasts που ανεβάζουν με τίτλο The Joey and Amanda Podcast.

















ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/prosexos-mama/egimosuni/i-empeiria-tis-egkymosynis-se-6-tryfera-kai-charitomena-skitsa/(accessed 28.6.23)

How do you make friends as an adult?

Podcast
The PsychCrunch podcast

Listen to the latest episode of our PsychCrunch podcast, and explore the archives.

https://www.bps.org.uk/collections/psychcrunch


PsychCrunch is the podcast from the British Psychological Society’s Research Digest, sponsored by Routledge Psychology. Each episode we explore whether the findings from psychological science can make a difference in real life. Just how should we live, according to psychology? We speak to psychologists about their research and whether they apply what they’ve discovered in their own lives.

Routledge Psychology is part of the Taylor & Francis Group, and publishing partner for the BPS Core Textbooks Series. Browse over 5 million articles at www.tandfonline.com, and related books at www.routledge.com.

Check out our latest episode, number 34, on the psychology of making new friends:



Despite it being easier than ever to communicate, so many of us find it challenging to make new friends – especially as we get older. Opening up conversations with strangers can leave us feeling like a bother, and fizzle into nothing more than a one-off interaction. The loneliness this can create isn’t just a passing sting, it can have ongoing impacts to both our mental and physical health. So, just how do we make friends as adults?

To get to the bottom of this problem, Ginny Smith speaks with our expert guests Dr. Marissa G. Franco (Professor, speaker, and the New York Times bestselling author of Platonic) and Dr Gillian Sandstrom (Senior Lecturer in the psychology of kindness at the University of Sussex). Together, they give their insights on why so many of us run into problems expanding our social circle, and share some practical advice on how to make more connections.

SOURCE:

https://www.bps.org.uk/collections/psychcrunch(accessed 21/6/23)

Σημασία δεν έχει ποιος ήταν ο μπαμπάς μου, αλλά ποιος θυμάμαι εγώ ότι ήταν

Λεβέντης, δυο μέτρα, με θλιμμένο βλέμμα που ακτινογραφούσε τις ψυχές. Εσωστρεφής, δύσκαμπτος και λιγομίλητος. Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου σε δυο φράσεις στα μάτια των άλλων. Δεκαετία του 60 σκέψου.

Εκείνος στην κεφαλή του τραπεζιού, άρχοντας και γύρω γύρω η μάνα μου, οι αδερφές μου και η γιαγιά μου να πηγαινοφέρνουν τη φροντίδα τους σε πιατέλες. Κι εγώ η μικρότερη, να κοιτάω με τη μύτη μου ίσα να ακουμπά στο τραπέζι αυτόν τον οικογενειακό «χορό». Τρώγαμε με γέλια, ιστορίες και διηγήσεις της μαμάς και της γιαγιάς κυρίως, από τα παλιά, από τότε που εγώ ήμουν αγέννητη κι εκείνος δεν μιλούσε, τις άκουγε μόνο και ένιωθα πως το ευχαριστιόταν, αλλά δεν το έδειχνε.

Μετά το φαγητό, πήγαινε να ξαπλώσει. Σηκωνόταν, θυμάμαι, περνούσε από δίπλα μου, μου χάιδευε λίγο τα μαλλιά και έφευγε για το δωμάτιο. Κανείς δεν τον θυμάται να χαϊδεύει, να αγκαλιάζει και να φιλάει τα παιδιά του. Να τα πετάει ψηλά και να τα παίζει μαζί τους. Να τα γαργαλάει ή να τα επιβραβεύει.
Ο μπαμπάς μου ήταν, για όλους, ένας «καλός οικογενειάρχης» και ένας αυτοδημιούργητος άντρας που δεν σήκωνε πολλά.

Κανείς δεν γνώρισε αυτόν που ανακάλυψα εγώ ή με άφησε να ανακαλύψω, σκαλίζοντας σταθερά με την αξίνα της υπομονής το πρώτο στρώμα, που αν έμπαινες στον κόπο να ασχοληθείς μαζί του, δεν ήταν τσιμέντο, αλλά τσόφλι.


Ο μπαμπάς μου δεν γελούσε, αλλά γελούσαν τα μάτια του.

Κύρτωναν στις άκρες, σαν θλιμμένα, και αυτό ήταν το γέλιο του, και μόνο εγώ το ήξερα. Και το διέκρινα κάθε φορά που του έκανα γκριμάτσες, ή που δοκίμαζα να μιμηθώ μια γειτόνισσα που περπατούσε με ένα τρόπο λες και είχε μια μπάλα ανάμεσα στα πόδια της, που την εμπόδιζε να τα φέρει κοντά το ένα στο άλλο.

Δεν έλεγε ποτέ «μπράβο» ή έτσι νόμιζαν όλοι. Όμως έλεγε.

Άπλωνε το χέρι του και με την παλάμη του μου «ζύμωνε» τον ώμο κι αυτό ήταν η επιβράβευσή του. Τα καλοκαίρια με έπαιρνε μαζί του για ψάρεμα. Εκεί μέσα στην απόλυτη σιωπή κάναμε τις καλύτερες κουβέντες και πήρα τα μεγαλύτερα μαθήματα. Ήταν εξαιρετικός ψαράς, όμως φρόντιζε να «πιάνει» μόνο μια τηγανιά. «Θέλω κι άλλα ψαράκια» του έλεγα. «Δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε ζωές για το κέφι μας» απαντούσε, «πρέπει να τις σεβόμαστε».

Με έμαθε να είμαι δίκαιη, συμπονετική, να με αφορούν τα προβλήματα των άλλων, γιατί «όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, με έναν τρόπο, και η δυστυχία και η ευτυχία είναι μεταδοτική». Με έμαθε να σέβομαι τα χρήματα, τον κόπο που χρειάζονται για να βγουν, τον χρόνο που «χάνεις» για να τα κερδίσεις, αν δεν κάνεις κάτι που σου αρέσει, τον κόπο του εργαζόμενου. Με έμαθε να αγαπώ τα λάθη μου, να τα παραδέχομαι και να έχω πάντα μια έντιμη δικαιολογία γι’ αυτά. Με έμαθε να μετρώ τον πλούτο και τη φτώχεια και μου εντρύφησε την πεποίθηση ότι η φτώχια δεν είναι κατάρα αλλά μια ευκαιρία να ονειρευτείς.

Ευτυχώς τον έζησα αρκετά, και πρόλαβα να του πω όλα τα «σ΄αγαπώ» και τα «ευχαριστώ» που του άξιζαν. Και όταν έφυγε του τα είχα όλα ειπωμένα. Δεν έμεινα πίσω με απωθημένα και με σκέψεις χωρίς παραλήπτη. Και νιώθω ευλογημένη γι’ αυτό. Και όσο περνάνε τα χρόνια χωρίς εκείνον η μνήμη του όλο και δυναμώνει και οι κουβέντες του με συναντάνε πριν από κάθε σημαντική απόφαση και κάθε σημαντικό βήμα στην ζωή μου.

Και κάθε φορά που όλοι μου λένε:
– Καλός ο πατέρας σου, αλλά ψυχρός ρε παιδί μου», τους απαντώ μέσα μου:
– Σημασία δεν έχει ποιος ήταν ο μπαμπάς μου, αλλά ποιος θυμάμαι εγώ ότι ήταν.

Και τώρα πια ξέρω, πως αυτό που θυμάμαι εγώ, ήταν αυτό που κρατούσε μόνο για μένα.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/family/eimai-babas/simasia-den-echi-pios-itan-o-babas-mou-alla-pios-thymame-ego-oti-itan/(accessed 21.6.23)

4 πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν το παιδί σου λέει συνέχεια “όχι”

“Πάμε να πλύνουμε τα δοντάκια”, “θα φας το κοτόπουλο σου;”, “πάμε για ύπνο”, “θα φύγουμε από την παιδιή χαρά;”. Μήπως ό,τι κι αν ρωτήσεις το 2-3 ετών παιδί σου θα σου απαντήσει “όχι”;. Φαίνεται ότι είναι η αγαπημένη του λέξη αφού μπορεί καλά-καλά να μη ξέρει να λέει το όνομά του ή τη λέξη “κοτόπουλο” αλλά σίγουρα ξέρει τι θέλει και τι δεν θέλει!

Πρόκειται για μια πολύ φυσιολογική φάση της ανάπτυξής του, στην οποία εξελίσσει την προσωπικότητά του, αποκτά μια ανεξαρτησία και αναπτύσσει την κρίση του. Το “όχι”, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση και ο τρόπος του να σου εκφράσει τις επιθυμίες του.

Αν έχεις δοκιμάσει να πείσεις το παιδί σου με επιχειρήματα γιατί πρέπει να πλύνει τα δόντια του, αν έχεις φωνάξει κι είδες γρήγορα ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα κι αν έχεις ακόμα προσπαθήσει να δωροδοκήσεις/ικετέψεις για να πάει για ύπνο αλλά έχεις κουραστεί, τότε θα ξέρεις σίγουρα ότι χρειάζεσαι κάτι πιο “ισχυρό” για να περάσεις τη φάση του “όχι”.

Για να μην απαντήσει “όχι” κάνε τη σωστή ερώτηση
Αν ρωτήσεις “πάμε για ύπνο” μπορεί να απαντήσει ναι ή όχι (ξέρεις ποια θα είναι η απάντηση). Αν, όμως, ρωτήσεις “θες να πάμε τρέχοντας ή χοροπηδώντας μέχρι το κρεβάτι” θα διαλέξει ένα από τα δύο. (Ναι, υπάρχει η περίπτωση να πει τίποτα από τα δύο, τότε βρες κάτι πιο διασκεδαστικό για να το δελεάσεις!). Όταν δίνεις επιλογή στο παιδί, νιώθει ότι έχει λίγο τον έλεγχο και νιώθει πολύ καλύτερα!



Θέσε τα όρια
Ο γνωστός κανόνας του “έχεις 5 λεπτά”. Αν δεν θέλει να φύγει από το πάρκο, να τακτοποιήσετε μαζί τα παιχνίδια του κ.ο.κ. τότε πες “σε πέντε λεπτά θα φύγουμε, θα καθαρίσουμε κλπ). Έτσι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, πότε και ποια είναι τα όρια που έχεις θέσει. Μπορείς, μάλιστα, να τους δώσεις και κάτι να περιμένουν όπως “σε 5 λεπτά θα φύγουμε και μόλις φτάσουμε σπίτι θα διαβάσουμε το αγαπημένο σου βιβλίο”.


Να έχεις μαζί σου παιχνιδάκια!
Οι αντιπερισπασμοί λειτουργούν καλά όταν περνάς τη φάση του “όχι” με το παιδί και θέλεις λίγα λεπτά ηρεμίας. Ειδικά αν βρίσκεσαι έξω και δεν έχεις πολλές αντοχές ή επιλογές, καλό είναι να έχεις παιχνιδάκια μαζί σου που θα του αποσπάσουν την προσοχή ώστε για λίγο να σταματήσει τα “όχι”.

Πες “ναι”!
Οι ειδικοί λένε πως αν οι γονείς περιορίσουν τα “όχι” του τότε θα αποθαρρύνουν και το παιδί να λέει “όχι”. Τα παιδιά τα απορροφούν όλα σαν σφουγγάρια, οπότε αν ακούει συνέχεια “όχι” και “μη” λογικό είναι να θέλει να το μιμηθεί. Αντί να λες “όχι δεν ζωγραφίζουμε στον τοίχο” πες “ζωγραφίζουμε στο χαρτί μόνο”. Αντί να λες τι δεν πρέπει να κάνει, θα είναι πιο κατανοητό για εκείνο να του λες τι πρέπει να κάνει!

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/kid-issues/4-pragmata-poy-mporeis-na-kaneis-otan-to-paidi-soy-leei-synecheia-ochi/(accessed 15.6.23)

7 ενδιαφέροντα πράγματα που έχει πει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ για τις μητέρες

1. Αν μια μητέρα ξέρει ν’ αγαπάει το παιδί της, αυτόματα βρίσκει τους τρόπους για να γίνει και καλή μητέρα. Η αγάπη είναι οδηγός σε αυτή την περίπτωση. Αγαπάει το παιδί της σημαίνει να νοιάζεσαι για αυτό. Τον πρώτο χρόνο να το χαϊδεύει, να το παίρνει αγκαλιά και να του προσφέρει μια συνεχόμενη και επαναλαμβανόμενη αίσθηση ασφάλειας. Η μυρωδιά της μητέρας, η φωνή και τα τραγούδια της, η επανάληψη των παραμυθιών δημιουργούν την ασφάλεια. Και μετά, καθώς μεγαλώνει το παιδί, η μητέρα θα πρέπει να δημιουργήσει μαζί του μια σχέση αποδοχής. Είναι σημαντικό το παιδί να το νιώθει αυτό και να το καταλαβαίνει από μωρό. Είναι σχέση πομπού και δέκτη η σχέση μητέρας παιδιού.

2. Δύσκολη μητέρα είναι εκείνη που δεν ξέρει να αγαπά το παιδί της με τον σωστό τρόπο. Μπορεί να είναι ένας δύσκολος χαρακτήρας που δεν ξέρει πώς να σχετίζεται με τους άλλους. Αναλαμβάνει, όμως, ξαφνικά ένα σοβαρό έργο: αυτό της ανατροφής του παιδιού της. Αν, όμως, η μάνα – για κάποιους λόγους – δεν είναι ασφαλής με τον εαυτό της, είτε λόγω της προσωπικότητάς της, είτε λόγω του κοινωνικού πλαισίου, είτε γιατί η ίδια είχε προβλήματα με τη μάνα της, μπορεί να μην είναι μια αρκετά καλή μητέρα. Ή να είναι αυτό που λέμε δύσκολη μητέρα. Αυτό εξαρτάται κυρίως από τις σχέσεις αγάπης που έχει πάρει από τη ζωή της. Από τον σύντροφό της και κυρίως από τη δική της μητέρα.

3. Προϋπόθεση για μια μητέρα, για να μπορέσει να αγαπήσει το παιδί της, είναι να έχει βιώσει μια σχέση σχετικής αγάπης με τη δική της μητέρα. Αλλιώς είναι μια terra incognita – μια άγνωστη γη – για εκείνη. Η μάνα τότε ως μάνα γίνεται θύμα της δικής της μάνας. Πιθανόν όμως και η τελευταία να είχε άγνοια για το πώς να την αγαπήσει. Αν, όμως, δε με αγάπησε η μάνα μου, τότε δεν ξέρω πώς να αγαπήσω. Ούτε έναν άντρα ούτε το παιδί μου.

4. Η υπερπροστατευτική μαμά ως είδος μητέρας, υπάρχει παντού. Όμως ναι, στην Ελλάδα τη συναντάμε πιο συχνά, ιδιαίτερα στις μητέρες της προηγούμενης γενιάς. Φυσικά η υπερπροστασία μπορεί να περάσει από γενιά σε γενιά. Δηλαδή, αν μεγάλωσες υπό το καθεστώς μιας υπερπροστατευτικής μαμάς, είναι πιθανό να επαναλάβεις κι εσύ το ίδιο με το παιδί σου. Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Συνήθως αυτές οι μαμάδες πιστεύουν ότι είναι πολύ καλές μητέρες, επειδή προσέχουν σε υπερβολικό βαθμό τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα, η υπερπροστασία είναι κάτι που καταστρέφει το παιδί, επειδή δεν το αφήνει να μεγαλώσει, να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Όσο για τη μητέρα, μέσω της υπερπροστασίας καταλήγει να επεμβαίνει για να κάνει ό,τι εκείνη θέλει. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται το παιδί της για να νιώθει ότι έχει κάποιον που την αγαπά. Παράλληλα το χειραγωγεί για να την αγαπήσει. Όλα αυτά χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι κατά βάθος δεν το αγαπά όπως θα έπρεπε και ότι το χρησιμοποιεί για εκείνη, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Είναι συχνά η μητέρα που θα πει: “Μα κοίτα πόσα έκανα για σένα” ή “Εγώ θυσιάστηκα για σένα” ή όπως έλεγε η δική μου μαμά: “Μάνα είναι μόνο μία”.




5. Η επικριτική μητέρα μεγάλωσε με μια επικριτική μητέρα. Ή μπορεί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή να ένιωθε ότι δεν την αγαπούσαν. Ή ποτέ κανείς να μην κατάφερε να την κάνει να νιώθει ότι αξίζει. Είναι σίγουρα μια μητέρα που δεν είναι βέβαιη ούτε για τον εαυτό της ούτε για τους στόχους της. Οπότε επικρίνει το παιδί της, προβάλλοντας πάνω του ασυνείδητα τα αισθήματα που έχει για τον εαυτό της. Επικρίνει κάτι που κατά βάθος επικρίνει στον εαυτό της. Προβάλλει πάνω του τα προβλήματα που έχει η ίδια. Αυτό φυσικά μπορεί να ρημάξει το παιδί της. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς από τους δύο δεν το καταλαβαίνει.


6. Σκοπός μιας μητέρας, δεν πρέπει να είναι η επιτυχία του παιδιού αλλά η ευτυχία του. Αυτή την ευτυχία που προέρχεται από την αποδοχή του εαυτού του. Είμαστε σχετικά ευτυχισμένοι, όταν αποδεχόμαστε και αγαπάμε τον εαυτό μας.

7. Καμία μητέρα δεν είναι τέλεια. Αν γνωρίζει όμως ή υποψιάζεται μια γυναίκα ότι μπορεί να γίνει καλύτερη μητέρα και κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να εξελιχθεί σε μια αρκετά καλή μητέρα. Κάποιες επιθυμούν να εξελιχθούν και ψάχνουν να βρουν το πώς. Αυτό είναι καλό.

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/family/eimaimama/7-endiaferonta-pragmata-poy-echei-pei-o-matthaios-giosafat-gia-tis-miteres/(accessed 15.6.23)

Tears of joy flow differently across cultures and demographics

Study of Olympic medal winners suggest that the home countries, cultures, and personal demographics of athletes influence their likeliness to shed tears upon victory.

06 June 2023

By Emma Young


We’re all familiar with the concept, if not the experience, of crying tears of joy. When positive emotions become unmanageable and overwhelming, we might find ourselves having to wipe a few away. Despite how common they are, tears of joy have received very little academic attention, partly because it’s nearly impossible to trigger them in the lab setting.

However, Alex Krumer and Andrew Muse of Molde University College realised that a wealth of real world data already exists. For their new paper in Emotion, they studied videos of Olympic gold medal-winners taken at the moments when tears of joy were most likely: when the athletes realised they had won gold, and during their medal ceremonies. Their study reveals intriguing insights into who is most likely to cry in this way — and raises all kinds of questions as to reasons why.

The team analysed videos of the winners of a total of 446 gold medals for individual events, awarded at the 2012 and 2016 Olympic Games. These athletes came from 64 different countries. Krumer and Muse looked for tears on the athletes’ faces (not just sniffling or welling up), then considered this alongside the athletes' demographics, and the cultures of their home countries.

Overall, female gold medal-winners were more likely to cry tears of joy than men; the probability of a woman crying during at least one of those two occasions was 17.5 percentage points higher than that of a man crying. This tallies with earlier findings that, in general, women cry more than men.

The pair’s analysis also showed that athletes who had won gold in their home country had a 13.8% higher average probability of crying, compared with other winners. The study didn’t address why, but if home athletes felt under more pressure to triumph, then succeeding in doing so might have triggered stronger emotions.

Age emerged as a factor, too: older champions were more likely to cry than their younger counterparts. In fact, for around every 5 additional years of age above the mean, athletes were 4.4 percentage points more likely to shed tears. There are a few potential explanations for this. For example, if older athletes find it harder to triumph, perhaps a gold medal win stimulates stronger emotional reactions, which are in turn more likely to lead to tears of joy.

The pair also found some nation-based and regional differences. One of the most notable regional differences was that athletes from South America cried the most. Also, gold medal-winners from countries in which many religions are followed were less likely to cry than those from countries in which a single religion dominates. Again, exactly why these patterns exist isn’t clear, but Krumer and Muse point to previous work finding lower levels of patriotism in countries with greater religious and linguistic diversity. This might mean that athletes from such countries feel less positive emotion in response to winning gold for their country, and so are less likely to cry with joy.

The relative presence of women in an athlete’s home country’s labour force — an indicator of levels of gender equality — also had an impact on a champion’s probability of crying. Both male and female athletes from countries in which women are employed at a higher rate were more likely to cry than those from more male-dominated countries. This might be because in more equal societies, people feel freer to express themselves, including their emotions, the authors suggest. Men from countries in which gender roles are more blurred may also feel that it’s more acceptable to show their emotions, and to allow themselves to cry.

There are some limitations to the study. Most obviously, the participants were all highly experienced, well-trained professional athletes who had just achieved a career peak. Tears of joy shed by everyday people in other contexts — when achieving brilliant exam grades, or at the birth of a child, for example — may not follow exactly the same patterns.

There is also a need for other studies on tears of joy in naturalistic settings. One potential source of data could be versions of the same TV show that elicits strong emotions produced in different countries — perhaps a Jerry Springer-type series, or the likes of ‘I’m a Celebrity… Get me out of here!’

Though studying behaviour and emotions in sport has some limitations in terms of general applicability, it also offers some clear benefits, the researchers argue. In sport, the rules are fixed and known, and the outcomes and identities of the participants are all fully observable. This makes sport “a ‘good laboratory’ to study human behaviour in a real competitive environment,” they write.

In this case, studying athletes has revealed insights into a phenomenon that has been tricky to investigate. At the very least, it provides clues to why some champions are more likely to respond to victory with tears than others.

Read the paper in full: https://doi.org/10.1037/emo0001247

SOURCES:

https://www.bps.org.uk/research-digest/tears-joy-flow-differently-across-cultures-and-demographics(accessed 12.6.23)

NHS: Πολλά υποσχόμενη εξέταση αίματος για τον εντοπισμό δεκάδων τύπων καρκίνου

Ο έγκαιρος εντοπισμός του θεραπεύσιμου καρκίνου μπορεί να σώσει ζωές



Με αισιοδοξία γέμισε τους επιστήμονες του βρετανικού NHS μια ειδική εξέταση αίματος που δύναται να εντοπίσει περισσότερους από 50 τύπους καρκίνου.


Οι ερευνητές τόνισαν ότι το τεστ εντόπισε με ακρίβεια δύο στους τρεις καρκίνους μεταξύ 5.000 ατόμων που είχαν επισκεφτεί τον γιατρό τους με ύποπτα συμπτώματα, στην Αγγλία ή την Ουαλία.

Στο 85% των θετικών περιπτώσεων εντόπισε, επίσης, την αρχική εστία όπου εμφανίστηκε ο καρκίνος.

Το τεστ Galleri αναζητεί ευδιάκριτες αλλαγές σε κομμάτια γενετικού κώδικα που διαρρέουν από διαφορετικούς καρκίνους. Ο έγκαιρος εντοπισμός του θεραπεύσιμου καρκίνου μπορεί να σώσει ζωές.


Το τεστ παραμένει σε μεγάλο βαθμό «έρευνα εν εξελίξει», λένε οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αλλά θα μπορούσε να αυξήσει τον αριθμό των καρκίνων που ενδέχεται να εντοπίσει.

Συχνά, οι ασθενείς έχουν συμπτώματα, όπως απώλεια βάρους, και απαιτούν πολλαπλές εξετάσεις και επισκέψεις στο νοσοκομείο.

Περισσότεροι από 350 άνθρωποι από αυτούς που συμμετείχαν στη μελέτη -η μεγαλύτερη στο είδος της σε ασθενείς με ύποπτα συμπτώματα καρκίνου- διαγνώστηκαν στη συνέχεια με καρκίνο, χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους.

Από όσους έλαβαν μέρος στο τεστ, τα στατιστικά στοιχεία έδειξαν:
Το 75% όσων βρέθηκαν θετικοί στο τεστ αίματος, είχαν καρκίνο
Το 2,5% των αρνητικών τεστ, είχαν καρκίνο

Αν και δεν είναι αρκετά ακριβές για να «αποκλείσει τον καρκίνο», το τεστ ήταν πραγματικά χρήσιμο για τους ασθενείς, δήλωσε στο BBC News ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής Μαρκ Μίντλετον.

«Το τεστ ήταν 85% ακριβές στην ανίχνευση της πηγής του καρκίνου και αυτό μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμο, γιατί πολλές φορές δεν είναι αμέσως προφανές, όταν έχετε τον ασθενή μπροστά σας, ποια εξέταση χρειάζεται για να δείτε εάν τα συμπτώματά του οδηγούν σε διάγνωση καρκίνου», είπε και πρόσθεσε: «Με αυτό το τεστ, μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι προχωράμε σωστά από την αρχή».

Τα ευρήματα θα παρουσιαστούν στο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας, στο Σικάγο.
Χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα

Το NHS χρησιμοποιεί επίσης το τεστ Galleri, που αναπτύχθηκε από την καλιφορνέζικη εταιρεία Grail, σε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς συμπτώματα για να ανιχνεύσει κρυφούς καρκίνους.

Τα αρχικά αποτελέσματα αναμένονται το επόμενο έτος – εάν είναι επιτυχή, το NHS σχεδιάζει να επεκτείνει τη χρήση του σε ακόμη ένα εκατομμύριο άτομα, το 2024 και το 2025.

Το τεστ είναι ιδιαίτερα καλό για τη διάγνωση δυσανάγνωστων καρκίνων, όπως της κεφαλής, του τραχήλου, του εντέρου, του πνεύμονα, του παγκρέατος και του λαιμού.

Ο δρ Ντέιβιντ Κρόσμπι, από την Cancer Research UK, δήλωσε: «Τα ευρήματα από τη μελέτη υποδηλώνουν ότι αυτό το τεστ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει τους γενικούς ιατρούς ώστε να κάνουν κλινικές αξιολογήσεις – όμως απαιτείται περισσότερη έρευνα».

Ο εθνικός διευθυντής του NHS για τον καρκίνο, καθηγητής Πίτερ Τζόνσον, τόνισε: «Αυτή η μελέτη είναι το πρώτο βήμα στη δοκιμή ενός νέου τρόπου για τον εντοπισμό του καρκίνου όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η έγκαιρη ανίχνευση του καρκίνου είναι ζωτικής σημασίας και αυτό το τεστ θα μπορούσε να μας βοηθήσει να βρίσκουμε περισσότερους καρκίνους σε πρώιμο στάδιο και βοηθούν να σωθούν χιλιάδες ζωές».

BBC

ΠΗΓΗ:

https://www.kathimerini.gr/world/562454056/nhs-polla-yposchomeni-exetasi-aimatos-gia-ton-entopismo-dekadon-typon-karkinoy/(accessed 7.6.23)

Daredevils at dusk: Risk taking increases as day draws on

Data from University College London's 'The Great Brain Experiment' reveals that we are more likely to make risky decisions later in the day.

05 June 2023

By Emma Young


All kinds of everyday decisions carry some sort of risk. However, we don’t approach potential losses and gains in the same way. With gains, in general, we’re more likely to pick a 100% chance of getting a small reward over a smaller chance of getting a larger reward. With losses, though, if the alternative is a certain small loss, we’re inclined to gamble and risk losing even more.

These distinct risk preferences are thought to be influenced by dopamine and serotonin, neuromodulators whose levels vary throughout the day. This begs the question: might risk-related decision-making fluctuate during the day, too? In a new paper in Scientific Reports, investigations by Rachel L. Bedder and colleagues find that risk-taking in relation to potential losses — though not gains — may indeed be more likely later in the day.

The team analysed data from a risky decision task (presented as a game) that participants completed via an app on their phones, as part of The Great Brain Experiment run by University College London. Each participant started out with 500 points and completed 30 trials. On each trial, they could choose between taking the ‘safe’ option — a guaranteed specified points change — or the ‘risky’ option, which gave them a 50/50 chance of two potential outcomes.

The trials came in three types. On ‘gain trials’, the safe option was a specified points boost, while the gamble would give them either even more points, or none. On ‘loss’ trials, the safe choice was a specified points loss; opting to gamble led to either a bigger loss of points or no points being deducted. In mixed trials, the choice was between no change to their points, or a gamble with a potential loss and a potential gain.

The participants also indicated their age, country and gender, and their responses were time-stamped, so the researchers knew when they had been made.

For their first main analysis, Bedder and her colleagues looked at data from 2,599 participants who had completed the task at least twice on different days. Half of this group had played their second game earlier on in the day than their first (so the order in which participants had played their games was balanced).

The analysis showed that time of day didn’t affect participants’ decisions in the gain or mixed trials. However, on average, they chose more risky options with potential losses later in the day than earlier in the day. Neither age nor gender affected this result. Given the results from all three types of trial, the team concluded that a reduced sensitivity to increasing losses over the day underpinned this result.

For their second main analysis, the team looked at data from 26,720 people who had completed the task via the app at least once, so they could compare the decisions of different individuals. They found the same time of day effect on loss, but not gain, trials. And again, participant age made no difference. However, this time, for the women — but not the men — there was also a time of day effect on risky decisions in the mixed trials. This effect might not have been found for participants who had played the game twice simply because that group was too small for it to become apparent, the team suggests.

Other studies have found sex differences in risk-taking, but little is known about how sex hormones may interact with the circadian rhythms of neuromodulators, including serotonin (which has been linked to decision-making that relates primarily to losses) and dopamine (which has been linked to sensitivity to loss), the team notes.

Though levels of both serotonin and dopamine are known to vary at different points in the day, more work will be needed to fully establish whether changing levels link to variations in risk-taking behaviour.

For now, though, the team’s findings do suggest that people make different decisions later on in the day. The effect sizes reported were small, but there could be real world consequences of this phenomenon, the researchers argue.

For example, perhaps doctors making decisions at night would be more likely to go for riskier, more potentially harmful procedures than they would if making the same decision in the morning. The time of day effect may also influence decisions made by investors on the stock market, for instance. These new findings have “potential importance for real-life decisions that include voting, medical decisions, and financial investments,” the team believes, making this a potentially important topic for future investigation.

Read the paper in full: https://doi.org/10.1038/s41598-023-31738-x

SOURCE:

https://www.bps.org.uk/research-digest/daredevils-dusk-risk-taking-increases-day-draws(accessed 7.6.23)

Neoliberalism and Sex and Relationships

This time on the podcast we answered a listener’s question: What is this neoliberalism (that we often mention) and how does it relate to sex and relationships.

What is neoliberalism?

Although there is no definition of neoliberalism that everyone agrees on, broadly it’s the name for the capitalist economic and political system from the 1950s onwards where there is a shift in power from the state to business. With the common sense idea that states should be run like businesses and that if we trust in the free market determining and where there is trust that what the market determines will be best for everyone. The power resides in capital rather than in workers themselves. Everything is judged on whether the graph of capital is going up, rather than down. For example, countries are judged on their GDP rather than on the wellbeing of citizens.
Here’s the video of us chatting!

Injustice is built into this system because it can only work by paying people less and less for the products they produce, in order that others can consume them (for example factory workers in poor countries on very low wages producing our clothes and technology). The system values some bodies, labour, and lives way less than others. It is also inherently non-consensual because it relies upon people continuing to produce and consume more and more, whether they want to or not, beyond the limits of what is good for mental or physical health. This system also ensures that we consume more and more, which requires the kinds of ecosystem invasion and environmental treatment that results in climate change, pandemic and related social and economic crises.

However there is a veneer of individualism over this injustice which gaslights everyone into believing that they live in a meritocracy where if they work hard as an individual they will be rewarded for it, and any failure is down to personal failings. People are also placed in competition against each other and told that resources are scarce, meaning they are unlikely to work collectively or unionise. This monitoring culture where people police themselves – and other individuals – through shame and blame also means a focus on individual change rather than recognising the systemic and structural change which would be needed to improve our relationships with work, ourselves, and each other.

Don’t miss out on episodes and blogs! Every other podcast is for Patrons only. Sign up to our Patreon from just $1 per month.

The non-consensual, competitive, and shaming/blaming nature of this system is inherently traumatising, but individuals are held responsible for any mental health – or other – struggles they experience as a result of this. Both possible responses to this – of continuing to overfunction, or of giving up and underfunctioning – are painful and maintain the status quo.
How does this impact sex and relationships?

On a practical level, sex and relationships are impacted because we’re caught up in a way of being which leaves nowhere near the time and energy we would need in order to have good sex and relationships: We see ourselves as what we do, we have to work longer hours, we often have long commutes, rent and house prices are high, and we’re placed on various escalators where the graph has to go up in order for us to feel okay about ourselves (the housing ladder, the relationship escalator, career progression, promotion, etc.)

Neoliberalism also creates ideals of ‘normal’ in relation to sex, relationships, and everything else which people are meant to aspire to, but which actually fit very few people, in order to create a sense of lack and scarcity and fuel consumption. Many industries then profit on people trying desperately to fit ‘normal’, and people don’t question it maintaining this system.

People exist in atomised units (individuals, couples, nuclear families) which are kept private, so the struggles that everyone is experiencing to function and be happy in such units – and certainly to meet the aspiration goals around sex and relationships – is hidden, and many suffer without support.

We’re expected to be sex and relationship entreneprenuers, working hard at sex and relationships – on top of everything else – and fooling ourselves that this is pleasurable and fun.

The solutions – in terms of our internal and external systems – involve slowing down rather than speeding up, being process-focused and present rather than goal focused and keeping the graph going up at all times, being with our feelings rather than overriding them or avoiding them, and treating ourselves and others consensually rather than valuing some things more than others.

If you want to learn more about the political theories we were trying to articulate you might really like these podcasts that Jeremy Gilbert put together. Here’s one about the ‘common sense’ ideas that Justin was talking about – Gramsci and hegemony. And here’s one which explains the work of Foucault and the idea of the panopticon.

© Meg-John Barker and Justin Hancock, 2020

SOURCE:

https://megjohnandjustin.com/relationships/neoliberalism-and-sex-and-relationships/(accessed 1.6.23)

“Αν κάποιες μέρες νιώθεις χάλια, μην αγχώνεσαι. Δεν είσαι μόνη”

Αν μανούλα και εσύ κάποιες μέρες είσαι έτσι, δυσκολεύεσαι, ζορίζεσαι, πελαγώνεις, κλαις και νιώθεις ότι τίποτα δεν κάνεις καλά, μην αγχώνεσαι δεν είσαι η ΜΟΝΗ. Αν πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι γεμάτη τύψεις ότι φώναξες στο παιδί σου, ότι τίποτα δεν έκανες καλά, ότι το παιδί σου σε είδε στεναχωρημένη, να ξέρεις δεν είσαι μόνη, ΟΛΕΣ νιώθουμε το ΙΔΙΟ!

Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, έχει τα πάνω της και τα κάτω της, τις χαρές και τις λύπες, αλλιώς πραγματικά δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν είχε μόνο χαρές ή μόνο λύπες. Και ναι, είναι ΟΚ να μην είσαι πάντα ΟΚ. Απενεχοποίησέ το, μη νιώθεις τύψεις και ενοχές όταν δεν είσαι καλά, είναι θεμιτό και ανθρώπινο. Μέσα από τις δύσκολες περιόδους μαθαίνουμε και γινόμαστε πιο δυνατοί! Οι άσχημες περίοδοι μάς γίνονται μαθήματα για τη μετέπειτα ζωή μας και μάς κάνουν να πατάμε πιο γερά στα πόδια μας!

Σε παρακαλώ προσπάθησε να μην αγχώνεσαι και στεναχωριέσαι αν διανύεις δύσκολες περιόδους και νιώθεις “λίγη” ή “κακή” μαμά.

Είναι πλήρως αποδεκτό και ΟΚ να μην είμαστε πάντα ΟΚ όλοι οι άνθρωποι, αλλά λίγο περισσότερο ίσως εμείς οι μαμάδες, που από τη στιγμή που νιώθουμε το μωρό μας σαν ένα μικρό σποράκι μέσα στην κοιλίτσα μας, αλλά και για όλη τη διάρκεια της ζωή μας, έχουμε την ευθύνη του και ζούμε και αναπνέουμε γι’ αυτό. Που έχουμε να φέρουμε εις πέρας δεκάδες ρόλους κατά τη διάρκεια της ημέρας και προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα τέλεια. Να μιλάς με το παιδί σου, να του εκφράζεις πώς νιώθεις, μη νομίζεις ότι δεν σε καταλαβαίνει επειδή είναι μικρό. Να του πεις ότι ακόμα και τις μέρες που δεν είσαι καλά, δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτό, αλλά με τις συνθήκες και τις καταστάσεις που βιώνεις εκείνη την περίοδο στη ζωή σου. Ακόμα και εκείνες τις “μαύρες μέρες”, τις λίγο πιο “καταθλιπτικές”, εκείνες τις μέρες που κάνεις με το ζόρι και διεκπεραιωτικά τις δουλειές του σπιτιού, τη φροντίδα του, που δεν έχεις όρεξη να παίξεις μαζί του, ακόμα και τότε πάλι το ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ! Αλλά είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ, είσαι ζωντανός οργανισμός και όχι ΡΟΜΠΟΤ. Να του υπενθυμίζεις ότι ακόμα και εκείνες τις απίστευτα δύσκολες μέρες αυτό δεν ευθύνεται για τίποτα, εξακολουθεί να είναι το επίκεντρο του ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΥ και να το αγαπάς μέχρι την τελευταία σου ανάσα. Άλλωστε το παιδί σου πρέπει από μικρό να μάθει να αναγνωρίζει τα συναίσθηματά του, θετικά και αρνητικά.



Τα αρνητικά συναισθήματα είναι μηνύματα δράσης. Αγκάλιασε τα λάθη, τις αποτυχίες και προχώρα, πιο ώριμη, πιο δυνατή, πιο συνειδητοποιημένη.


Εύχομαι να κατάλαβες ότι δεν είσαι ΜΟΝΗ, και είναι εντάξει κάποιες μέρες να μην είσαι καλά σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά και περιμένω και τη δική σου, την έχω και εγώ πολλή ανάγκη!

Ένα κείμενο της Έφης Αργυροπούλου στο Working Moms
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.

ΠΗΓΗ:

https://www.themamagers.gr/family/eimaimama/quot-an-kapoies-meres-niotheis-chalia-min-agchonesai-den-eisai-moni-quot/(accessed 1.6.23)