Μερικές φορές χάνουμε κάθε κίνητρο ή σαμποτάρουμε τον εαυτό μας όταν τα πράγματα πάνε καλά. Πέφτουμε σε τέλμα. Αυτές οι καταστάσεις συνδέονται με τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και η ψυχοθεραπεία μπορεί να μας βοηθήσει να τις ξεπεράσουμε.
Πολλοί άνθρωποι μπορεί να νιώθουν κολλημένοι σε έναν αρνητικό τρόπο σκέψης, είτε πρόκειται για τις σχέσεις, τη δουλειά ή κάποια άλλη πτυχή της ζωής τους. Είναι δύσκολο να βρουν τρόπο να απαλλαγούν από τη στενοχώρια που τους κυριεύει. Μπορεί να θέλουν να προχωρήσουν στη ζωή, αλλά κάτι τους εμποδίζει και τους κάνει να νιώθουν ότι έχουν κολλήσει. Ένα μέρος τους θέλει να απελευθερωθεί, αλλά ένα άλλο τους τραβά πάλι πίσω, κάνοντάς τους να νιώθουν στάσιμοι και παγιδευμένοι.
Για παράδειγμα, μπορεί να θέλουμε να αφήσουμε τη δουλειά μας, αλλά μην μπορούμε να κάνουμε το βήμα και να βρούμε μια άλλη που να μας ταιριάζει καλύτερα. Μπορεί να είμαστε σε μια καταστροφική σχέση, αλλά να δυσκολευόμαστε να την αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Μπορεί να είμαστε κολλημένοι σε εθιστικές συμπεριφορές, όπως αλκοόλ, τζόγο κτλ.
Παρά την αίσθηση ότι είμαστε εγκλωβισμένοι, έχουμε την τάση να προβάλλουμε αντίσταση σε νέες εμπειρίες και αλλαγές που θα μας κάνουν να δούμε τον εαυτό μας και τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. Αυτό προκαλεί συναισθήματα πικρίας και απογοήτευσης προς τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Μπορεί να νιώθουμε θλίψη, απελπισία και παράλυση.
Η αίσθηση ότι είμαστε κολλημένοι μπορεί να συνδέεται με τον φόβο της επιτυχίας και τον επακόλουθο φόβο της αποτυχίας, τον φόβο της απόρριψης και πάνω απ’ όλα με τον φόβο της απώλειας και της εγκατάλειψης. Ίσως η αίσθηση ότι έχουμε κολλήσει είναι πιο βολική από το να προχωρήσουμε προς μια αλλαγή που μπορεί να είναι δύσκολη για μας. Έτσι, όταν πρόκειται να κάνουμε αλλαγές, παγώνουμε.
Πώς οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας συμβάλλουν στην αίσθηση ότι έχουμε κολλήσει;
Οι άνθρωποι που νιώθουν ότι έχουν βαλτώσει και που ασυνείδητα αντιστέκονται στην αλλαγή ή την εξέλιξη τείνουν να έχουν κοινό υπόβαθρο. Έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες όπου τα συναισθήματά τους συχνά παραμελούνταν.
Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους: κάποιοι γονείς δυσκολεύονται να δώσουν προσοχή στα συναισθήματα του παιδιού τους, κάποιοι χρειάζονται το παιδί να φροντίσει συναισθηματικά τους ίδιους, κάποιοι θέλουν το παιδί τους να γίνει αυτό που θέλουν εκείνοι, κάποιοι είναι συναισθηματικά απόντες, κάποιοι είναι εκφοβιστικοί.
Ό,τι και να συνέβη στην οικογένειά τους, ένιωσαν είτε ότι έπρεπε να συμμορφωθούν με τον τρόπο ζωής των γονιών τους είτε ότι βρίσκονταν υπό την απειλή εγκατάλειψης.
Σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, αυτά τα παιδιά νιώθουν απογοητευμένα και εγκαταλελειμμένα. Ως ενήλικοι, συνειδητά επιθυμούν περισσότερα από τη ζωή και θέλουν να βελτιωθούν και να προοδεύσουν. Ωστόσο, σε ασυνείδητο επίπεδο βαλτώνουν, γιατί έχουν πειστεί ότι οτιδήποτε καλό, όπως μια επιτυχία ή μια καλή σχέση, θα οδηγήσει σε αποτυχία και απογοήτευση.
Επομένως είναι καλύτερα να μείνουν κολλημένοι και να υποφέρουν από το άγχος και την απόγνωση που αυτό συνεπάγεται από το να προσπαθήσουν να βελτιωθούν ή να καταφέρουν κάτι καλό και μετά να αποτύχουν και να νιώσουν απογοήτευση.
Ο φόβος της επιτυχίας έχει διάφορες αιτίες:
1. Ασυνείδητη ενοχή
Ο Τομ έμοιαζε να τα πηγαίνει πολύ καλά στη δουλειά του και μπορούσε να πάρει προαγωγή και να ακολουθήσει επιτυχημένη καριέρα. Ωστόσο, ξαφνικά ένιωσε ότι κάτι είχε κολλήσει και όλα άρχισαν να καταρρέουν. Έχασε το κίνητρό του, ένιωθε καταθλιμμένος και παραλυμένος και έφτασε σε σημείο σχεδόν να χάσει τη δουλειά του. Μετά την ανάλυση του παρελθόντος του, αποκαλύφθηκε ότι ο Τομ είχε έναν πατέρα με κατάθλιψη που ένιωθε στάσιμος και ανεπαρκής, και δεν μπορούσε να νιώσει ικανοποίηση με τον εαυτό του.
Ίσως πρόβαλλε τα δικά του συναισθήματα ανεπάρκειας στον γιο του, μην πιστεύοντας ότι θα επιτύχει ή ίσως μη θέλοντας να επιτύχει. Ο Τομ μεγάλωσε με ένα διαρκές κρυφό συναίσθημα ενοχής ότι αν ποτέ είχε επιτυχία, θα πρόδιδε τον πατέρα του.
2. Φόβος απώλειας, εγκατάλειψης ή τιμωρίας
Μερικοί άνθρωποι που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να επιτύχει μπορεί ασυνείδητα να φοβούνται την απόρριψη και την εγκατάλειψη από αγαπημένα πρόσωπα. Είναι επικίνδυνο να φαίνεσαι άπληστος καθώς αυτό μπορεί να κάνει τους άλλους να ζηλέψουν και αυτό να οδηγήσει σε απόρριψη και απομόνωση.
Μπορεί η ψυχοθεραπεία να μας βοηθήσει να ξεκολλήσουμε;
Οι άνθρωποι συνήθως παραμένουν «παγωμένοι» εκτός κι αν συνειδητοποιήσουν ότι αυτό πάει ενάντια στα συμφέροντά τους. Εκείνοι που αναζητούν θεραπεία έχουν την υποψία ότι μπορεί οι ίδιοι να παίζουν κάποιο ρόλο στην κατάστασή τους. Η θεραπεία μπορεί να τους βοηθήσει να αναλύσουν εμπειρίες της παιδικής τους ηλικίας και συγκρούσεις που μπορεί να οδήγησαν στο άγχος και στη στασιμότητά τους.
Είναι ο ρόλος του θεραπευτή να παρατηρήσει και να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να καταλάβει πώς υπονομεύει ασυνείδητα τη θεραπεία του και την αφήνει νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ο θεραπευόμενος μπορεί να επιλέξει να φύγει γιατί είναι επώδυνο να αντιμετωπίσει δύσκολα συναισθήματα ή επειδή μπορεί η θεραπεία να οδηγήσει σε κάτι καλό το οποίο να φοβάται.
Απόδοση: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxikis-ygeias/proagogi-psyxikis-ygeias/prosopiki-anaptyksi/10493-giati-kapoies-fores-niothoume-na-exoume-valtosei.html(22.4.21)
No comments:
Post a Comment