Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα;

Το τελευταίο ραντεβού της Παρασκευής ήταν ένα ζευγάρι που ερχόταν για πρώτη φορά στο Ινστιτούτο. Ο άνδρας, 60 χρονών, στέλεχος μεγάλης εταιρείας, με χαιρέτησε εγκάρδια αλλά και με ένα βαθμό τυπικότητας, μπήκε στο γραφείο και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα ξεφυσώντας. Η σύζυγός του, 55 χρονών, επίσης ιδιωτική υπάλληλος σε επιχείρηση, με προσεγμένη εμφάνιση πέρασε στο γραφείο και κάθισε στη θέση απέναντι από τον άνδρα της. Το ζευγάρι είναι παντρεμένο 30 χρόνια με παιδιά που φοιτούν στο πανεπιστήμιο

Όταν τους ρώτησα τι τους φέρνει στο Ινστιτούτο, χωρίς περισπασμούς, εκείνη πήρε τον λόγο και ξεκίνησε να μιλάει γρήγορα λέγοντας πόσο έχει αλλάξει ο χαρακτήρας του συζύγου της συγκριτικά με τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους. Όπως λέει ήταν ένας μεγάλος έρωτας και για τους δύο και εκείνος την «πολιορκούσε» για καιρό πριν καταφέρει να την κατακτήσει. Της έγραφε ποιήματα, της έστελνε λουλούδια και της έκανε συνέχεια κομπλιμέντα. Πλέον νιώθει ότι έχει έναν άλλον άνθρωπο δίπλα της, η συμπεριφορά του οποίου είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, καθώς της μιλά με άσχημο τρόπο ακόμα και μπροστά σε φίλους, την κατηγορεί με κάθε ευκαιρία και γενικά της «κάνει ένα διαρκή πόλεμο νεύρων». Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε για μεγάλη περίοδο με συνάδελφό του. Την σχέση αυτή την ανακάλυψε πρόσφατα η σύζυγος και οι καυγάδες στο ζευγάρι έγιναν ακόμα πιο έντονοι. Αν και της είπε ότι η σχέση αυτή τελείωσε και την παρακάλεσε να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στον γάμο τους, εκείνη ανακάλυψε κάποια χρόνια μετά ότι η σχέση υπήρχε ακόμα. Από εκείνο το σημείο και μετά χάθηκε εντελώς η εμπιστοσύνη και παρά το γεγονός ότι το ζευγάρι δεν χώρισε ούτε τότε, το κλίμα μέσα στην καθημερινότητα έγινε «ψυχροπολεμικό». Οι δύο σύζυγοι είναι διαρκώς εκνευρισμένοι και μπορεί να ξεκινήσουν έναν καυγά ακόμα και από την πιο ασήμαντη αφορμή, ενώ οι σεξουαλικές επαφές είναι μηδενικές τα τελευταία 15, σχεδόν, χρόνια.

Όσο μιλάει η σύζυγος, εκείνος είναι σιωπηλός και συνοφρυωμένος. Όταν τον ρωτώ πώς αισθάνεται για όσα ακούει από τη σύζυγό του, εκείνος απαντά με αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνεια κοιτώντας την … «Πώς γίνεται να μην αλλάξω όταν έχεις αλλάξει τόσο κι εσύ;». Συνέχισε συμφωνώντας ότι ήταν μεγάλος έρωτας η γνωριμία τους, ωστόσο νιώθει ότι από ένα σημείο και μετά εκείνη σταμάτησε να ασχολείται ιδιαίτερα μαζί του, καθώς έδωσε μεγάλη βαρύτητα στα παιδιά και στην καλή σχολική τους επίδοση με αποτέλεσμα να απορροφάται από το διάβασμά τους αρκετές ώρες τη μέρα. Νιώθει ότι πολλές φορές με τη στάση της τον απαξίωνε και δεν εκτιμούσε τα όσα έκανε ή κάνει για εκείνη. Η παράλληλη σχέση ξεκίνησε σε μια περίοδο που η σχέση τους είχε πολλά προβλήματα και οι εντάσεις ήταν καθημερινές. Ο ίδιος εξηγεί την παράλληλη σχέση ως αποτέλεσμα της ανάγκης που νιώθει να τον «θαυμάζουν» και να τον «επιδοκιμάζουν». Κολακεύτηκε από το ενδιαφέρον που έδειξε προς το πρόσωπό του η συνάδελφος και παρά το γεγονός ότι ήταν παντρεμένη κι εκείνη διατήρησαν έναν κρυφό δεσμό. Για τον ίδιο η σχέση αυτή δεν υπάρχει, πλέον, αναγνωρίζει ότι αδίκησε με τη στάση του την σύζυγό του και έχει μετανιώσει γι’ αυτό. Θεωρεί ωστόσο ότι έχει κι εκείνη ευθύνη για ότι συνέβη.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι στάσιμες αλλά δυναμικές. Κάθε άνθρωπος δέχεται επιδράσεις από τα προσωπικά του βιώματα, από τη σχέση και τις αλλαγές που υφίστανται τα άτομα του περιβάλλοντός του, τις κοινωνικές, αλλά και τις οικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζει και εξελίσσεται. Έτσι και στη σχέση ενός ζευγαριού, τα συναισθήματα μπορεί να μην αλλάζουν σημαντικά, όταν οι ισορροπίες διατηρούνται, ωστόσο ο χαρακτήρας των συντρόφων είναι πιθανό να διαφοροποιηθεί με το πέρασμα του χρόνου. Πολύ συχνά μάλιστα, οι αλλαγές που υφίσταται ο ένας σύντροφος βαθμιαία δρομολογούν και αλλαγές στον άλλον. Στις περιπτώσεις αυτές το σημείο κλειδί είναι να μπορεί ο κάθε σύντροφος να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές του χαρακτήρα του, τον τρόπο με τον οποίο αυτές έχουν επιδράσει στο άτομο με το οποίο μοιράζεται την καθημερινότητά του και να καταφέρει να επικοινωνήσει ανοιχτά τις σκέψεις του για το θέμα αυτό.

Όπως λέμε συχνά, η σιωπή καταλήγει συχνά να γίνεται ο αργός θάνατος για κάθε σχέση, είτε είναι φιλική, είτε είναι ερωτική. Μπορεί να φαίνεται βολική, καθώς δεν «βγάζει» το άτομο από το χώρο που αισθάνεται άνετα για να εκφραστεί και να εξωτερικευτεί, το κόστος, όμως για τη σχέση είναι μεγάλο. Η διαρκής αναβλητικότητα στο να «δούμε» την αλήθεια μας καταλήγει να γίνεται δεύτερη φύση στο ζευγάρι το οποίο κουράζεται διαρκώς, αποστασιοποιείται, ψυχραίνεται και τελικά θυμώνει και όχι άδικα! Χρειάζεται κουράγιο για να αναλάβουμε την ευθύνη μας στα κακώς κείμενα του παρελθόντος και στην συμμαχική προσπάθεια του να τα αντιστρέψουμε. Η δύναμη αυτή θα έρθει πιο εύκολα, αν θυμηθούμε τα όσα μας ένωσαν στο παρελθόν και όσα μας ενώνουν ακόμα και σήμερα, που φαίνεται πως δεν έχουμε τίποτα κοινό. Η επικοινωνία και η αλήθεια του καθενός δεν είναι ένα όπλο που απειλεί να πυροβολήσει τη σχέση, αλλά η μόνη της προστασία που υπάρχει σε κάθε κίνδυνο που την απειλεί, όπως η ψυχρότητα, η αποξένωση και ο χωρισμός.




Βασιλειάδης Ηλίας,
Ψυχολόγος
M.Sc. Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Επιστημονικός Συνεργάτης ΙΨΣΥ

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CF%82-%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B1(accessed 5.10.20)