Αποχωρισμοί...

Η ζωή μας είναι γεμάτη από αλλαγές, σταθμούς, μεταβάσεις, μικρούς και μεγάλους αποχωρισμούς. Οι αποχωρισμοί είναι ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια της ανθρώπινης ζωής,και παρόλο που η πορεία μας είναι γεμάτη από αυτούς, δεν παύουν να μας αφήνουν μια πικρή γεύση χωρίς ποτέ να γίνονται ευκολότεροι. Σχέσεις που τελειώνουν, άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας κυριολεκτικά και μεταφορικά, μετακινήσεις σε εκπαιδευτικά και επαγγελματικά πλαίσια, φίλοι που παίρνουν άλλους δρόμους, μετακομίσεις σπιτιών, νοικοκυριών, ζωής, το παιδί μας που παύει να είναι «μωρό», η πρώτη του μέρα στο σχολείο, όταν φεύγει για σπουδές ή που πάει σε δικό του σπίτι, η νιότη μας που φεύγει. Ακόμα και οι αποχωρισμοί εκείνοι που επιλέγουμε, ακόμα και αν τους αναζητάμε με ενθουσιασμό επειδή σηματοδοτούν μια καινούργια αρχή, δεν παύουν να μας «κοστίζουν», έστω και λίγο. Γιατί κάθε κεφάλαιο που κλείνει, σημαίνει πως ένα κομμάτι του εαυτού μας μένει πίσω. Ένα κομμάτι δικό μας που υποχρεωνόμαστε να το εγκαταλείψουμε, ακόμα και αν σημαίνει πως εξελισσόμαστε, ωριμάζουμε ή επαναπροσδιοριζόμαστε θετικά. Το κομμάτι εκείνο που επενδύει σε ανθρώπους και καταστάσεις, και που παίρνει νόημα μέσα από την επένδυση. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο επώδυνο. Αν αναλογιστούμε όμως πόσες φορές έχουμε βιώσει αυτή τη διαδικασία, πόσες φορές έχουμε πονέσει και έχουμε κλάψει για κάποιον αποχωρισμό, αφήνοντας κάποιον ή κάτι πίσω ή μένοντας εμείς πίσω, θα περίμενε κανείς πως από ένα σημείο και ύστερα, θα μέναμε ανεπηρέαστοι, θα είχαμε «εκπαιδευτεί» στην εμπειρία του αποχωρισμού. Δυστυχώς όμως αυτό απέχει από την πραγματικότητα. Το βίωμα ενός αποχωρισμού δεν μας κάνει «σκληρόπετσους», ούτε αναίσθητους απέναντι στο επόμενο.

Ανάλογα με το κατά πόσο ο αποχωρισμός είναι προσωρινός ή τελειωτικός, επιλογή ή αναπόφευκτο, αναμενόμενος ή ξαφνικός, ομαλός ή «βίαιος», κοστίζει και διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και σε σχέση με την προσωπικότητα και τις προσωπικές ευαισθησίες του καθενός. Σε κάθε περίπτωση όμως, προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, λύπη, θλίψη, απογοήτευση, θυμό, ματαίωση, ακόμα και αν είναι ανάμειχτα με χαρά, ανακούφιση, συγκίνηση και λαχτάρα. Και εφόσον είναι σχεδόν αναπόφευκτο το γεγονός πως θα στενοχωρηθούμε, σίγουρα χρειάζεται να δώσουμε χρόνο να προσαρμοστούμε στις αλλαγές αλλά και περιθώριο να βιώσουμε τη θλίψη μας για να καταφέρουμε να πάμε παρακάτω. Ο κάθε αποχωρισμός, αφορά μια ολόκληρη διαδικασία και όχι μόνο μια στιγμή ή μια απόφαση, εμπεριέχει την προσωπική μας επένδυση, τις προσδοκίες, τα όνειρα, τους στόχους και φιλοδοξίες μας. Επομένως υπάρχει ένα κόστος που θα «ξεπληρωθεί» μόνο όταν επιτρέψουμε στα συναισθήματά μας να λάβουν χώρα, να βιωθούν και στον κατάλληλο χρόνο, να ξεπεραστούν.

Πολλές φορές επιλέγουμε να αποφύγουμε την τελευταία σκηνή του αποχωρισμού, προκειμένου να αποφύγουμε και τα δυσάρεστα συναισθήματα. Να μην πάμε σε μια κηδεία ή στο αποχαιρετιστήριοπάρτι ενός φίλου, στο αεροδρόμιο για να αποχαιρετήσουμε τον σύντροφό μας. Ξεχνάμε πως από τα συναισθήματά μας δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Μπορούμε να τα αγνοήσουμε για λίγο αλλά θα έρθουν και θα μας κτυπήσουν την πόρτα. Όσο τα αγνοούμε, δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει κλείσιμο, ούτε και να ωριμάσει μέσα από τη διαδικασία.

Πολλές φορές ο αποχαιρετισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κεφάλαιο ζωής που κλείνει, ένας κύκλο που διέτρεξε την πορεία του και φτάνοντας στο τέλος αφήνει χώρο για κάτι καινούργιο, για ένα νέο κεφάλαιο που ανοίγεται μπροστά μας γεμάτο προκλήσεις, ανακαλύψεις και επαναπροσδιορισμούς. Αφορά τις αλλαγές, την φυσιολογική εξέλιξη της ζωής, την πρόοδο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να αποχωριζόμαστε, πως πάντα κάτι θα «πεθαίνει» προκειμένου να κάνει χώρο για κάτι καινούργιο να γεννηθεί, αλλιώς η ζωή μας θα απόλυτα στάσιμη. Και σίγουρα η ζωή προχωρά, κινείται με ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη μας. Σε ένα κόσμο που όλα αλλάζουν, πόσο ρεαλιστική θα ήταν η επιθυμία μας να μην αλλάζει η δική μας πραγματικότητα; Άνθρωποι φεύγουν, σχέσεις τελειώνουν, καταστάσεις διαφοροποιούνται και όμως… η ζωή συνεχίζεται. Αυτό είναι το νόημά της άλλωστε!

Θέκλα Βασιλείου

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF(accessed 8.10.19)