Why do people hear voices?

1 Voices are linked to ‘inner speech’ 

Scientists have proposed many different causes and explanations for voice-hearing. These explanations aren’t in any particular order, they don’t exclude each other, and they all have pros and cons. Most of us talk to ourselves in our heads. For example, you might say to yourself ‘Remember to buy milk’ while heading out in the morning. 

This is called inner speech and some scientists think it is linked to voice-hearing. The theory says that a person hears a voice when they have actually talked to themselves in inner speech, but for some reason don’t recognize these thoughts as their own. The result is that a bit of inner speech that was actually produced by you becomes attributed to another person or voice. Some types of voices are best understood as having their roots in memories of traumatic life experiences, particularly those that occur in childhood. 

Some people report voices and other unusual experiences that are like ‘flash backs’ or memories that directly replay or echo the traumatic event. For others, the link is more complicated. For example, a survivor of childhood abuse struggling with shame and other negative feelings might hear the voice of their abuser telling them they are worthless or commanding them to do dangerous or unacceptable things.

 2 Voices are responses to trauma 

If voices are inner speech, why do people not recognise them as their own?

 • Sometimes a person’s inner speech doesn’t sound like them. When this occurs, it is easier to understand how it could be experienced as coming from somewhere else.

 • Stress or strain. Sleep deprivation, drugs or alcohol, or major life stresses can make it easier to make thinking errors.

 • Inner speech can be intrusive. When thoughts just ‘pop into our heads’, they are more likely to be attributed to someone else.

 • Unacceptable ideas. Sometimes people find the content of their thoughts so unacceptable that they are sure that they are ‘not me’. Support for the inner speech theory: 

• Brain scanning studies have shown that voice-hearing, including talking to ourselves in our heads, activates the same part of the brain we use for speaking.

 • Muscles around the mouth have been found to move when a person is hearing voices. 

This also happens when a person is doing inner speech. “I thought I was bad because the voices called me all sorts of names. Later I realized that the voices were related to the physical abuse because they have the characteristics of those that abused me”. Individuals with a history of childhood trauma, including neglect, bullying, physical, sexual and emotional abuse, are approximately 3 times more likely to develop psychosis. 

Did you know? Some scientists now think of the brain as a ‘prediction machine’ whose main job is not to process information coming from outside, but instead to predict what is happening in the world and adjust those predictions on the basis of new information. The theory holds that usually there is often too much information for the brain to take in, so we take a shortcuts or ‘fill in the gaps’. How we fill in the gaps might be based on past experiences and what we have learned to expect about the world. This means that if you get used to there being particular threats around you – e.g. snide comments, whispers, or outright abuse – your brains might start ‘filling in the gaps’ with those expectations. In some cases, this might lead to hearing unpleasant voices; in others, it could result in seeing a dark shadow, or feeling like someone is touching or pushing you. 

Voices-hearing is also linked to lots of everyday stresses and strains. These include money worries, access to school and work, and community problems. Recent research in London found that poverty and deprivation can increase a person’s risk of developing psychosis, as can living in a city as opposed to a rural area. Inequality is also a contributing factor. 

3 Social and environmental factors play a role 

Brain scanning studies (using a technique called functional magnetic resonance imaging, or fMRI) reveal that a few specific areas of the brain seem to be more active than others when someone is hearing a voice. These include: What’s happening 

4 People from minority ethnic groups living in the UK are much more likely than white British people to be diagnosed with psychosis or schizophrenia. 

Social exclusion, discrimination, everyday and institutional racism all contribute to the problem. Broca’s area Involved in speech production and talking to yourself in your head (i.e. inner speech) Wernicke’s area Important in understanding speech The temporoparietal junction (TPJ) Used for integrating the senses and body signals and having a feeling of agency over selfproduced actrions The primary auditory cortex Sometimes but not always activated when people hear voices 4.6 times MORE likely Black Caribbean 4.1 times MORE likely 2.3 times MORE likely Black African Pakistani

(Ben Alderson-Day and Charles Fernyhough (2015). Inner speech: Development, cognitive functions, phenomenology, and neurobiology.Psychological Bulletin, 141(5), 931-965. doi: 10.1037/bul0000021. Alderson-Day et al (2016). The brain’s conversation with itself: Neural substrates of dialogic inner speech. Social Cognitive & Affective Neuroscience, Vol. 11, Issue 1. doi: 10.1093/scan/nsv094. Varese et al (2012). Childhood adversities increase the risk of psychosis: a meta-analysis of patient-control, prospective- and cross-sectional cohort studies. Schizophrenia bulletin, Vol. 38, Issue 4, 661-71. doi: 10.1093/schbul/sbs050. Kirkbride et al (2017). Ethnic Minority Status, Age-at-Immigration and Psychosis Ris)

SOURCE:

https://understandingvoices.com/wp-content/uploads/2019/09/wdphv.pdf(accessed 31.10.19)

Ο εγκέφαλος χρειάζεται από 100 έως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου για να αναγνωρίσει έναν οικείο ήχο

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να αναγνωρίσει έναν οικείο ήχο μέσα σε 100 έως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου, σύμφωνα με νέα έρευνα που διεξήγε το Πανεπιστήμιο UCL του Λονδίνου.

Η συγκεκριμένη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση "Scientific Reports", επιδίωξε να διερευνήσει πόσο γρήγορα το μυαλό ανταποκρίνεται σε μια γνωστή μουσική μελωδία καθώς και τις εγκεφαλικές διεργασίες που επιτρέπουν αυτή την απόκριση.

Οι ερευνητές μελέτησαν αυτό το ζήτημα μέσα από ένα παιχνίδι που λέγεται "Ονομάστε αυτή τη μελωδία" ("Name that tune"), όπου οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να αναγνωρίσουν ένα μουσικό κομμάτι λίγα δευτερόλεπτα αφού αυτό ξεκινήσει να παίζει. Το δείγμα αποτελείτο από πέντε άντρες και πέντε γυναίκες, ο καθένας από τους οποίους επέλεξε πέντε τραγούδια που του ήταν πολύ γνωστά. Για κάθε συμμετέχοντα οι ερευνητές αντιστοίχισαν ένα γνωστό σε αυτόν τραγούδι με μία παρόμοια μελωδία, η οποία όμως καθαυτή ήταν άγνωστη στο συμμετέχοντα.

Οι συμμετέχοντες άκουγαν παθητικά περίπου 100 δείγματα ήχου (διάρκειας μικρότερης του ενός δευτερολέπτου) από τον γνωστό και τον άγνωστο ήχο, τα οποία παρουσιάζονταν με τυχαία σειρά. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ως τεχνική απεικόνισης της εγκεφαλικής δραστηριότητας, αφού αυτό καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου και την κορημετρία (τεχνική μέτρησης της διαμέτρου της κόρης του ματιού, ένδειξη αφύπνισες).

Διαπιστώθηκε ότι οι συμμετέχοντες χρειάζονταν κατά μέσο όρο από 100 έως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου για να αναγνωρίσουν έναν οικείο ήχο, αυτό φάνηκε αφενός από τη διαστολή της κόρης του ματιού των συμμετεχόντων, που δείχνει αυξημένη διέγερση λόγω του οικείου ήχου και αφετέρου από την επακόλουθη φλοιώδη ενεργοποίηση του εγκεφάλου που σχετίζεται με την επαναφορά του γνωστού ήχου από τη μνήμη. Δε φάνηκαν οι ίδιες φυσιολογικές αντιδράσεις στην ομάδα ελέγχου, για την οποία όλοι οι ήχοι ήταν άγνωστοι.

Η Μαρία Τσάιτ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου UCL του Λονδίνου, τόνισε πώς η έρευνα αυτή δείχνει πως οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αρκετά γρήγορα τους οικείους ήχους και προσθέτει ότι τα αποτελέσματα αυτής είναι πολύ χρήσιμα για τη δημιουργία πλήθους θεραπευτικών παρεμβάσεων που βασίζονται στη μουσική.

"Για παράδειγμα, υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για την εκμετάλλευση της μουσικής στους ασθενείς με άνοια, σε αυτούς η μνήμη της μουσικής διατηρείται καλά παρά την κατά τα άλλα συστηματική αποτυχία της λειτουργίας των κέντρων μνήμης", δήλωσε η ίδια.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1049393/article/ygeia/ygeia-epikairothta/o-egkefalos-xreiazetai-apo-100-ews-300-xiliosta-toy-deyteroleptoy-gia-na-anagnwrisei-enan-oikeio-hxo(accessed 31.10.19)

People Who Try To Be Environmentally-Friendly By Buying Less Stuff Are Happier, Study Claims

With an ever-increasing focus on environmental sustainability, more and more of us are changing how — and what — we consume. We’re encouraged to recycle; charges on plastic mean we take our own shopping bags to the supermarket; and market research suggests that campaigns against fast fashion have been partly responsible for a rising interest in second-hand clothing. But how do these kinds of behaviours relate to our well-being? New research in Young Consumers suggests that buying green may not be the way to personal bliss, and that instead we should be focused on curbing our materialistic urges altogether.



To understand how our consumer choices affect our well-being, Sabrina Helm at the University of Arizona and her team looked at the “culturally entrenched materialistic values” that influence millennials. The researchers were interested in two specific kinds of behaviour: “green buying”, which refers to buying products that limit impact on the environment, and reduced consumption, which involves repairing or reusing things rather than buying replacements.

The team started with data from a longitudinal research program in which almost 1,000 college students completed online surveys, initially during their first year, aged 18 to 21, and subsequently three and five years later. The students completed scales measuring their level of materialism, and how often they engaged in proactive financial behaviours such as saving. The team also constructed a 7-item scale to measure proactive environmental behaviours, including both green buying — such as purchasing items made from recycled materials — and reduced consumption behaviours. Personal well-being, life satisfaction, financial satisfaction and psychological distress were also measured.

Unsurprisingly, the results showed that the more materialistic a person was, the less likely they were to engage in reduced consumption. But they were still likely to engage in green buying — perhaps because it still involved obtaining new items.

“There is evidence that there are ‘green materialists,'” says Helm. “If you are able to buy environmentally friendly products, you can still live your materialist values. You’re acquiring new things, and that fits into the mainstream consumption pattern in our consumer culture.”

These materialists should think twice, however: those with lower levels of consumption also reported higher personal well-being and lower psychological distress, but green buying had no link to well-being at all.

“We thought it might satisfy people that they participated in being more environmentally conscious through green buying patterns, but it doesn’t seem to be that way,” Helm said. “Reduced consumption has effects on increased well-being and decreased psychological distress, but we don’t see that with green consumption.”

It’s important to note that the data gleaned from the research was not causal, but merely correlational. People with higher levels of materialism may be less happy for other reasons, or happy people may be more likely to engage in reduced consumption, not the other way around. And it’s also possible that those with high levels of materialism are unlikely to be made any happier by reducing their consumption — after all, the factors influencing that materialism are complex and often deeply embedded in the social and cultural fabric of our lives, and undoing these desires may be slightly less straightforward than we might hope.

Changes in consumer habits are obviously not going to be the tipping point when it comes to climate change — as we probably all know by now, 71% of global emissions are caused by just 100 companies. So whilst Helm notes that reduced consumption is “more important from a sustainability perspective,” how much single use plastic we purchase on a daily basis is unlikely to make a significant impact.

But how we feel about these issues will undoubtedly develop as the clock ticks on climate change: understanding how to navigate our role in environmental issues is only going to get more pressing.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/10/29/people-who-try-to-be-environmentally-friendly-by-buying-less-stuff-are-happier-study-claims/#more-38311(accessed 30.10.19)

Τζόκερ: μια πολύ πετυχημένη ταινία, που όμως δικαιώνει τη βία!

Χωρίς αμφιβολία το Τζόκερ είναι ένα κορυφαίο φιλμ της Αμερικάνικης κινηματογραφίας, που εκτιμώ πως τα Όσκαρ που θα πάρει θα το χαρακτηρίσουν ως την ταινία της τελευταίας 50ετίας. Όσοι το είδαμε, σίγουρα γοητευτήκαμε από τη σκηνοθεσία, από την απίθανη ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ και την πλοκή του έργου, καθηλώνοντάς μας με το παίξιμό του, αλλά και τον χαρακτήρα που υποδύεται μεταξύ της ψυχικής ασθένειας και του κλόουν που εκφράζει την απρόσωπη κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία βράδια, όπου κι αν βρίσκομαι, με ρωτούν για το πώς είδα το φιλμ και τι μηνύματα περνάει σε όλους μας. Ακόμα το πώς ο καθένας από μας ερμηνεύει την έννοια και την απεικόνιση του σεναρίου μετά το τέλος της ταινίας. Το βαρύ κλίμα, η έντονη βία, η κοινωνική αδικία, η ψυχιατρική παραμέληση, είναι τα πρώτα στοιχεία που προβάλει το φιλμ, αλλά αν δει κανείς ίσως πιο μέσα, τα βαθύτερα μηνύματα είναι πιο σημαντικά, από τα προφανή που εξελίσσονται μέσα στην υπόθεση.

Τις τελευταίες μέρες η κοινωνία μας και τα ΜΜΕ ενεπλάκησαν στην πολιτική στάση της κυβέρνησης να ελέγξει τους κινηματογράφους για ανήλικα παιδιά, με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη ταινία περιέχει πολλή βία, που θεωρείται βέβαια αντιπαιδαγωγική και επικίνδυνα μιμητική για την ευαίσθητη περίοδο της εφηβείας. Άλλωστε η σήμανση ότι το έργο είναι για άνω των 18 ετών, οριοθετούσε τον θεατή και την ηλικία του.

Θέλω, λοιπόν, με λίγα λόγια να σας δώσω τη δική μου διάσταση και την αίσθηση που σ’ εμένα προκάλεσε αυτό το πραγματικά μοναδικό κινηματογραφικό έργο. Ξεκινώντας το σκεπτικό μου θα ήθελα να σας θυμίσω ή να σας πληροφορήσω για μια ταινία του 1971, του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, με θέμα την άκρατη βία που διαχεόταν στην κοινωνία εκείνης της εποχής και στην έντονη επιθετικότητα που χαρακτήριζε ομάδες που βίαζαν, σκότωναν ανθρώπους αδύναμους, πλούσιους, μπαίνοντας μέσα στα σπίτια τους, με πολύ σοκαριστικές και ακραίες σκηνές, πρωτόγνωρες για την εποχή εκείνη, πριν 50 χρόνια. Ο πρωταγωνιστής, Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, αποδίδει τέλεια το ρόλο του και αφήνει τη γεύση της έντονης, εκρηκτικής βίας, που ο θεατής την παίρνει μαζί του φεύγοντας προβληματισμένος από τον κινηματογράφο. Τότε εγώ, 18 χρονών, αισθάνθηκα το δέος, απ’ αυτά που είδα, και προβληματίστηκα για το μήνυμα αυτού του έργου. Θα έλεγα ότι βλέποντας τον Τζόκερ νιώθω ότι είναι η συνέχεια εκείνης της ταινίας και τα δύο φιλμ μαζί σηματοδοτούν σ’ αυτά τα 50 χρόνια το που πάει η κοινωνία και πώς οι ήρωες φωτογραφίζουν το αίσθημα του δικαίου και την κοινωνική απαξίωση, που καθένας από μας μπορεί να βιώνει με διαφορετικά συναισθήματα και άλλη προσέγγιση της δικαίωσής του. Έτσι, ερμήνευσα ότι ο Τζόκερ, μετά το Κουρδιστό Πορτοκάλι, σφραγίζει τη βία ως ένα μεγάλο όπλο της δικαιοσύνης, που η κοινωνία ζητάει, απέναντι στην καταπίεση, στον χλευασμό, στην εκμετάλλευση, στην κοινωνική απομόνωση και κυρίως στην έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, στερώντας τη θεραπεία σ’ αυτόν που υποφέρει, πάσχει και νιώθει εγκαταλελειμμένος. Στο μεν Κουρδιστό Πορτοκάλι η βία εκδηλώνεται εκρηκτικά, μέσα στην αστική κοινωνία της εποχής, στο δε Τζόκερ, που αναφέρεται στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία της Αμερικής, η βία οργανώνεται μέσα από την ψυχική ασθένεια, αλλά παίρνει διαστάσεις κοινωνικής αναφοράς και ανωνυμίας του ήρωα, που δικαιώνεται σκοτώνοντας αυτόν που τον έχει αρρωστήσει και εκείνον που τον αδικεί και τον βιάζει. Εδώ υπάρχει όμως ένας μεγάλος κίνδυνος: η δικαίωση της βίας. Η αναγνώριση της επιβίωσης και της τιμωρίας του κακού και του αδίκου, που έρχεται να προστατεύσει τον αδύναμο και a priori να σκοτώσει τον δυνατό. Είναι η διαμάχη του αδικημένου και του δικαιωμένου μιας κοινωνικής αναφοράς, που δεν είναι δίκαιη και αξιοκρατική και ότι απλά ο πλούσιος εξουσιαστής ισοπεδώνει «τον κοινωνικά περίεργο» και ψυχικά διαταραγμένο άνθρωπο.

Αλήθεια αυτό υπονοεί το φιλμ; Αυτό φωτογραφίζει η ηρωοποίηση ενός ανθρώπου που πάσχει ψυχικά και γίνεται ένας κλόουν, που η κίνησή του και η στάση του, αντιγράφεται και ομαδοποιείται σε κάθε ανώνυμο άνθρωπο, που εύκολα χωνεύει το άδικο, ψάχνοντας το δίκαιο, σκοτώνοντας, λεηλατώντας γιατί ακριβώς έτσι πρέπει να κάνει, για να αισθανθεί και ο ίδιος ικανός και αναγνωρισμένος. Ο πρωταγωνιστής ψάχνει τα φώτα της δημοσιότητας, για να καταξιωθεί επαγγελματικά ως κωμικός. Χλευάζεται, όμως, από την δημοφιλή εκπομπή της τηλεόρασης, που τον καλεί ο πασίγνωστος παρουσιαστής της, ακριβώς για να τον προβάλει ως τον ιδιόρρυθμο, τον διαφορετικό, που θα φέρει το γέλιο στους θεατές του και φυσικά την τηλεθέαση. Ο πρωταγωνιστής σκοτώνει τον παρουσιαστή, που είναι ακριβώς το πρότυπο της κοινωνίας, που σατιρίζει και διασκεδάζει τις βραδινές ώρες τους στερεότυπους αστούς. Είναι, όμως, ντυμένος ως κλόουν (Τζόκερ) και υποδύεται μέσα από αυτή την εικόνα το κοινό αίσθημα, που ψάχνει να αναγνωριστεί και να ξεχωρίσει στο σύστημα, το οποίο δεν τον φωνάζει για να τον προβάλει ως αξία, αλλά για να τον ξεφτιλίσει ως απαξία του κοινωνικού κατεστημένου. Ο πυροβολισμός ηχεί εκτελώντας την κοινωνία, τα πρότυπά της και τις αξίες που το μιντιακό δίκτυο κτίζει και χρησιμοποιεί.

Γι’ αυτό και ήθελα να μοιραστώ με εσάς αυτές τις σκέψεις μου και να αναρωτηθώ για τους γονείς που πήγαν με τα 12χρονα και τα 14χρονα παιδιά τους, να απολαύσουν ένα τόσο σημαντικό και ακραίο, γεμάτο βία, φιλμ. Είναι ανευθυνότητα ή μήπως αφέλεια; Είναι σε θέση αυτή η εφηβική περίοδος να κατανοήσει το δίκαιο και το άδικο; Μπορεί συναισθηματικά να διαχειριστεί το σοκ της απρόκλητης βίας; Είναι μήνυμα ότι το άδικο μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε βία για να δικαιωθεί; Μπορεί η κοινωνία να γίνει ένας κλόουν που ο καθένας μέσα από τη στολή του, σκοτώνει άκριτα γιατί έτσι δικαιώνεται ο ίδιος;

Όλα αυτά με προβλημάτισαν. Μήπως ο κινηματογράφος υπερβαίνει του εαυτού του; Μήπως πυροβολούμε τα πόδια μας; Ή καλύτερα τα παιδιά μας; Τα πολλά Όσκαρ δεν με πείθουν για το θετικό της υπόθεσης. Διότι μια ταινία που δικαιώνει τη βία και κάνει τον καθέναν από μας έναν ομαδοποιημένο ανώνυμο ήρωα, που μπορεί να σκοτώσει για να δικαιωθεί, σίγουρα δεν είναι η κοινωνία του Έρικ Φρομ και φυσικά δεν είναι η κοινωνία των ίσων ευκαιριών και της δικαιοσύνης, που η νομοτέλεια και η κουλτούρα ζητάνε από τον καθένα μας…




Θάνος Ασκητής

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/monthly/view/%CF%84%CE%B6%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%81-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%B1(accessed 28.10.19)

People Think About Breaking Up More When They Look Outside Their Relationship For Psychological Fulfilment

As humans we all have psychological needs that we are driven to fulfil, be they companionship or safety, a sense of belonging or personal growth. And we often meet these needs through our relationships with others: they care for us, make us feel secure, and help us develop as individuals.

When we are in romantic relationships, our partners are commonly the main source for fulfilling those needs. But sometimes they are away, or are simply not equipped to meet our particular needs. In those cases we turn elsewhere, to friends, family and others in our lives. This may benefit us personally — but how does it affect our relationship?



To find out, Laura Machia and Morgan Proulx at Syracuse University conducted a series of studies, published in Personality and Social Psychology Bulletin, looking at need fulfilment amongst American adults in relationships. The first study drew on data collected in the mid-1990s from almost 4,700 participants of the Midlife in the United States longitudinal study. Participants reported how many hours per month their partner, and others outside of their relationship, fulfilled one particular need — emotional support. They also completed a number of scales measuring the quality of their relationship and how often they’d thought that their relationship could be in trouble.

The researchers found that the more emotional support people received from outside their relationship, the more negatively they rated their relationship and the less stable they felt it was. And it wasn’t simply that these participants were making up for a lack of fulfilment from within the relationship: the findings held even when the researchers took into account the extent of support provided by participants’ partners.

Instead, the team wondered whether having one’s needs met outside of a relationship made people more aware that there were other viable options to turn to than just a partner. In a subsequent study, they gave 413 university students questionnaires measuring the “perceived quality of alternatives”, rating their agreement with statements like “My needs for intimacy, companionship, etc., could easily be fulfilled in an alternative relationship.” Participants also completed scales measuring how often their partner, and other people, met their needs (for instance, self-improvement or companionship), as well as how often they thought about ending their relationship.

The team found that the more participants’ needs were fulfilled within a relationship, the worse they perceived the option of going to other people to meet their needs. But the more they actually received fulfilment from those outside sources, the better they rated them — and the more they thought about ending their relationship.

It’s an intuitive finding: when people go outside of their relationship to try and meet their needs, they learn there are other options out there and they don’t have to rely just on their partner. And that doesn’t necessarily mean they are finding other romantic partners, the authors add. Rather, receiving fulfilment from outside their romantic relationship “allows an individual to feel that being single, spending time with friends, or finding a new romantic partner at some point is a more viable option for them, in that their need fulfilment would not suffer considerably, should they opt to take one of those paths.”

For the most part the study didn’t distinguish between different kinds of psychological need, so it remains to be seen whether there are particular needs to which the results apply most strongly — perhaps those that are closely linked to romantic relationships, for instance, like security and intimacy. There may also be individual differences in how susceptible people are to the effects, something the authors say they will look at in future work.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/10/18/people-think-about-breaking-up-more-when-they-look-outside-their-relationship-for-psychological-fulfilment/(accessed 24.10.19)

Η Ψυχολογία της Αυτοπεποίθησης

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι κρύβεται πίσω από την αυτοπεποίθηση;

Μερικές φορές φαίνεται σαν να υπάρχει ένα μαγικό φίλτρο που κάνει τα άτομα με υψηλή αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίζουν κατάματα τον φόβο και όλους τους υπόλοιπους να αποφεύγουν να εμπλακούν.

Αν θέλετε να ρωτήσετε το γιατί, αυτό που θα σας πουν οι ψυχολόγοι είναι ότι δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο πίσω από αυτούς τους ανθρώπους και ότι απλώς έχουν συσσωρεύσει μια σειρά από συνήθειες και πεποιθήσεις με την πάροδο του χρόνου, είτε εκ προθέσεως είτε από τύχη.

Όμως, πριν εξετάσουμε αυτές τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις, πρέπει να πάμε λίγο πίσω και να θέσουμε το ερώτημα: τι είναι η αυτοπεποίθηση;

Η αυτοπεποίθηση είναι απλά ο βαθμός στον οποίο πιστεύετε ότι οι πράξεις σας, θα οδηγήσουν σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Δεν είναι το ίδιο με την αυτοεκτίμηση.

Η αυτοεκτίμηση είναι μια γενικότερη αίσθηση που έχετε για τον εαυτό σας, ενώ η αυτοπεποίθηση είναι η πίστη που έχετε στις ικανότητές σας σε μια δεδομένη κατάσταση. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ότι θέλουν να έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ωστόσο, σε όσους περισσότερους τομείς αποκτάτε αυτοπεποίθηση, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να αναπτύξετε αυτοεκτίμηση.
Γιατί χρειαζόμαστε την αυτοπεποίθηση;

Η αυτοπεποίθηση είναι ένα εξελικτικό πλεονέκτημα που μπορεί να σας βοηθήσει να προσεγγίσετε οτιδήποτε είναι μπροστά σας, χωρίς δισταγμό ή άγχος. Μπορεί να σας επιτρέψει να κάνετε αυτό που θέλετε πραγματικά να επιτύχετε στη ζωή σας.

Το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές οι συμβουλές που παίρνουμε για το πώς να έχουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορεί να είναι λίγο γενικές.

«Προσποιήσου μέχρι να τα καταφέρεις», «Μίλα πιο δυνατά» ή «Ντύσου ανάλογα».

Για να είμαστε δίκαιοι, αυτές μπορεί να μην είναι τρομερές συμβουλές και μπορεί να έχουν πραγματικά ένα θετικό αντίκτυπο στο πώς αισθάνεστε, όμως πραγματικά δεν θα σας βοηθήσουν να εντρυφήσετε στο είδος της βαθιάς αυτοπεποίθησης που οδηγεί στην πραγματική αλλαγή.

Εδώ είναι πέντε κρυμμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με αυτοπεποίθηση.
1. Διαχειρίζονται την εξάρτησή τους από το αποτέλεσμα

Οι άνθρωποι που έχουν αυτοπεποίθηση δεν ανησυχούν για την έκβαση της κατάστασης. Η προσοχή τους εστιάζεται στην ενέργεια ή τη δραστηριότητα, σε αντίθεση με το εξωτερικό αποτέλεσμα.

Σε περίπτωση που αποτύχουν, βιώνουν την προσπάθεια ως μια μαθησιακή εμπειρία σε αντίθεση με μια αντανάκλαση του ποιοι είναι ως πρόσωπα ή ακόμα και το πόσο αξίζουν.
2. Αξιολογούν τους εαυτούς τους με ακρίβεια

Αυτό μπορεί να φαίνεται αντι-διαισθητικό, αλλά για να αναπτύξετε αυθεντική αυτοπεποίθηση, χρειάζεται να επιδείξετε ένα μικρό κομμάτι σκληρής αυτο-ειλικρίνειας.

Εάν έχετε μη ρεαλιστικές προσδοκίες σχετικά με τις δυνατότητες σας, είναι πιθανό να σοκαριστείτε και να αποκαρδιωθείτε όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως αναμένατε. Από την άλλη πλευρά, αν έχετε μια αντικειμενική αξιολόγηση των ικανοτήτων σας, αυτό είναι λιγότερο πιθανό να συμβεί.

Ένα άλλο σημαντικό πράγμα που πρέπει να εξετάσουμε εδώ είναι ότι οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση είναι σε θέση να δεχθούν εποικοδομητική κριτική από τους άλλους, χωρίς να παίρνουν αμυντική θέση. Η προσοχή των άνθρωπων με αυτοπεποίθηση δεν εστιάζεται στο κατά πόσο οι άλλοι τους αντιλαμβάνονται ως ικανούς, αλλά για το πώς μπορούν να βελτιωθούν για το μέλλον.
3. Εξασκούν τη θετική μελλοντική απεικόνιση

Το μυαλό μας αντιμετωπίζει μια δυσκολία στη διάκριση μεταξύ των πραγματικών μνημών και των κατασκευασμένων. Οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση το χρησιμοποιούν αυτό προς όφελός τους, οπτικοποιόντας τις ικανοτητές τους σε ένα ορισμένο τμήμα της ζωής τους, μέχρι τα νευρωνικά τους δίκτυα να επαναπρογραμματιστούν για την επιτυχία.

Μια μελέτη μάλιστα, έδειξε ότι αρσιβαρίστες που εξασκούσαν τη θετική απεικόνιση, βρήκαν την πρακτική αυτή σχεδόν τόσο αποτελεσματική όσο την ίδια τη σωματική άσκηση για τη βελτίωση των επιδόσεων.
4. Μπορούν να επιλέξουν τις δραστηριότητές τους προσεκτικά

Δεν μπορείτε να είστε οι καλύτεροι σε όλα και αν είστε άνθρωπος με αυτοπεποίθηση το γνωρίζετε αυτό. Αντί αυτού, επιμένουν σε αυτό που γνωρίζουν ότι πρόκειται να τους δώσει αυτοπεποίθηση.

Για παράδειγμα, εάν θέλουν να έχουν αυτοπεποίθηση ως κολυμβητές, θα μπορούσαν να ξοδεύουν πολύ χρόνο στο τρέξιμο, διότι ορισμένες από τις δεξιότητες είναι συμπληρωματικές και έχουν κοινές διαστάσεις (π.χ. φυσική κατάσταση). Όμως, δεν πρόκειται να περάσουν ώρες γράφοντας δημιουργικές ιστορίες, διότι δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ των δύο δραστηριοτήτων.




Eίναι αρκετά απλό να συνειδητοποιήσετε ότι αν θέλετε να αισθάνεστε σιγουριά, θα πρέπει να περνάτε το χρόνο σας κάνοντας αυτά ακριβώς τα πράγματα που σας δίνουν αυτοπεποίθηση.



Αυτό μπορεί να μην είναι κάτι που θέλετε να ακούσετε, αλλά είναι η αλήθεια. Αν θέλετε να αναπτύξετε την αυτοεκτίμηση σας, θα πρέπει να βγείτε από την ασφάλειά σας, επιλέγοντας μια σειρά από πράξεις και τομείς που δεν έχετε δοκιμάσει μέχρι τώρα, κάτι που θα έχει ενδεχομένως φόβο στην αρχή. Όμως, με την πάροδο του χρόνου θα αναπτύξετε βαθύτερη και μακροχρόνια αυτοπεποίθηση.
5. Αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους

Για να αισθάνεσθε πιο σίγουροι θα πρέπει να βελτιώσετε τον εαυτό σας στον τομέα που θα θέλετε να αισθάνεσθε πιο σίγουροι και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η εξάσκηση.

Και πάλι, αυτό είναι αρκετά προφανές, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είστε σε θέση να επικεντρωθείτε σε ένα τομέα για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο μέχρι να είστε αρκετά ικανοί, αντί να αφήσετε την προσοχή να σας παρασύρει οπουδήποτε αλλού και να υποπέσετε στο «σύνδρομο του λαμπερού στόχου».

Επομένως, αναλάβετε δράση.

Η αδράνεια γεννά την αμφιβολία και το φόβο. Η δράση γεννά την εμπιστοσύνη και το θάρρος. Αν θέλετε να νικήσετε το φόβο, μην κάθεστε στο σπίτι να το σκεφτείτε. Βγείτε έξω και δράστε.

Πηγή:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/prosopikotita/aftoektimisi/2323-psyxologia-tis-autopepoithisis.html(accessed 24.10.19)

Σεξουαλική παρενόχληση

Ως σεξουαλική παρενόχληση ορίζεται οποιαδήποτε ανεπιθύμητη λεκτική, μη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα που αποσκοπεί ή έχει ως αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου ειδικά με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος. Επιπλέον, το θύμα μπορεί να είναι είτε άνδρας είτε γυναίκα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που το τελευταίο διάστημα έχει πάρει μεγάλες προεκτάσεις και έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την επιβολή εξουσίας από τον «ισχυρό» προς τον «αδύναμο». Γι’ αυτό και η σεξουαλική παρενόχληση παρατηρείται συχνά στον εργασιακό χώρο. Αυτός που παρενοχλεί είναι συνήθως επόπτης του θύματος, επόπτης σε άλλη διεύθυνση, συνάδελφος ή κάποιος που δεν είναι απαραίτητα από τον ίδιο εργασιακό χώρο αλλά πρόκειται για πελάτη.



Χαρακτηριστικά θύτη




Δεν μπορούν να αποδεχτούν το όχι ως απάντηση
Τριγυρνούν συνεχώς γύρω από το θύμα με πολλά υπονοούμενα
Παραβιάζουν τον προσωπικό χώρο του θύματος
Αποκαλούν το θύμα με τρόπους αναξιοπρεπείς και προσβλητικού



Πρακτικές συνέπειες για το θύμα




Το άτομο γίνεται αντικείμενο σχολιασμού ή επίκρισης
Η επίδοσή του στην εργασία μειώνεται εξαιτίας της βίωσης έντονου στρες
Δημιουργούνται προβλήματα στην προσωπική και σεξουαλική του ζωή που ενδεχομένως οδηγήσουν μέχρι και το διαζύγιο
Η απόλυση ή η παραίτηση οδηγεί σε οικονομικά προβλήματα αλλά και σε «πάγωμα» της καριέρας
Αποδυνάμωση του υποστηρικτικού και προστατευτικού δικτύου ανθρώπων είτε γιατί η δημοσιοποίηση της παρενόχλησης θίγει συμφέρονται είτε γιατί το άτομο από μόνο του απομακρύνεται οικειοθελώς



Ψυχολογικές συνέπειες για το θύμα




Αδυναμία διαχείρισης της προβληματικής κατάστασης
Έλλειψη αυτοπεποίθησης
Αυτοκατηγορία και ενοχικά συναισθήματα
Μελαγχολία και απογοήτευση
Απώλεια εμπιστοσύνης για περιβάλλοντα και άτομα που προσομοιάζουν στο χώρο που έγινε η παρενόχληση και στον θύτη, αντίστοιχα
Απομόνωση και άγχος
Ψυχολογικό στρες και ψυχική εξασθένηση



Αντιμετώπιση




Το θύμα είναι σημαντικό να ζητήσει από το θύτη να σταματήσει να το παρενοχλεί
Να μιλήσει σε φίλο ή κάποιο έμπιστο άτομο ως δίκτυο υποστήριξης
Να μιλήσει με ειδικό ψυχικής υγείας αν υποφέρει από συμπτώματα άγχους, ανησυχίας και μελαγχολίας, ως αποτέλεσμα της σεξουαλικής παρενόχλησης

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%87%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7(accessed 21.10.19)

Εντοπίστηκαν 10 νέα γονίδια που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης σχιζοφρένειας

Δέκα νέα γονίδια φαίνεται να εμπλέκονται στην εμφάνιση σχιζοφρένειας, σύμφωνα με νέα έρευνα που βασίστηκε στην ανάλυση Whole Exome Sequencing (WES*), η οποία αναλύει το τμήμα του DNA που κωδικοποιεί τις πρωτεϊνες .

Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης έρευνας, που παρουσιάστηκε στην Ετήισα Συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Ανθρώπινης Γενετικής 2019, στο Χιούστον του Τέξας, ερευνητές από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος εμφάνισης σχιζοφρένειας αυξήθηκε όταν τα αποκόπηκαν τα τμήματα DNA που ειναι υπεύθυνα για την κωδικοποίηση των πρωτεϊνών που βοηθούν τα εγκεφαλικά κύτταρα να επικοινωνούν μεταξύ τους αποτελεσματικά.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το εύηρημα αυτό ίσως είναι μόνο «η κορυφή του παγόβουνου» καθώς υποπτεύονται ότι υπάρχουν και άλλα τμήματα του γονιδιώματος που μπορεί να παίζουν ρόλο στην εμφάνιση της σχιζοφρένειας.

Ο Ταρζίντερ Σινγκ, μεταδιδακτορικός ερευνητής του Κέντρου Ψυχιατρικής Έρευνας "Stanley" του Harvard, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας, τόνισε ότι ειναι η πρώτη φορά που βρέθηκαν 10 γονίδια που όταν διαταραχθούν αυξάνουν κατακόρυφα τον κίνδυνο ανάπτυξης σχιζοφρένειας.

Σημείωσε ότι δύο από τα 10 γονίδια κωδικοποιούνται για τους υποδοχείς του γλουταμικού, τύπος πρωτεΐνης που είναι γνωστό ότι είναι καθοριστικής σημασίας για την επικοινωνία μεταξύ των κυττάρων του εγκεφάλου. Με τον εντοπισμό των υποδοχέων γλουταμινικού ως γενετικά εμπλεκόμενων σε ασθένειες, παρατηρείται ότι η μειωμένη λειτουργία αυτών των υποδοχέων οδηγεί σε συμπτώματα σχιζοφρένειας και ότι αυτοί μπορεί ενδεχομένως να αποτελέσουν τον στόχο μελλοντικών θεραπειών.

Ο Σιγνκ διαπίστωσε, επίσης ορισμένους κοινούς γενετικούς παράγοντες στην εμφάνιση σχιζοφρένειας, άλλων νευροαναπτυξιακών διαταραχών και διαταραχών που εμπίπτουν στο αυτιστικό φάσμα.

Η σχιζοφρένεια είναι εξουθενωτική και παρόλο που η θεραπεία με αντιψυχωσικά φάρμακα μπορεί να είναι αρκετά αποτελεσματική, η χρόνια χρήση τους έχει επίσης συνδεθεί με προβλήματα.

Ο βασικός στόχος της έρευνας αυτής ήταν να εντοπίσει τις γενετικές καταβολές της εμφάνισης της σχιζοφρένειας και η κατ' επέκταση δημιουργία νέων θεραπευτικών παρεμβάσεων. Η παραγωγή φαρμάκων για την καταπολέμηση της σχιζοφρένειες έχει περιοριστεί σημαντικά τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά την τελευταία δεκαετία οι νέες γενετικές ανακαλύψεις συμβάλλουν στην καλυτερη κατανόηση των μηχανισμών που κρύβονται πίσω από αυτή τη διαταραχή.

Έτσι, η ανάπτυξη νέων φαρμάκων για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά τη ζωή 3,2 εκατομμυρίων Αμερικανών που ζουν με αυτήν.

Το δείγμα της παρούσας μελέτης, ανήλθε σε 125.000 συμμετέχοντες οι 25.000 από τους οποίους είχαν ήδη διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια.

*Η αλληλούχιση όλων των εξωνίων του γονιδιώματος (Whole Exome Sequencing, WES) εντοπίζει αλλαγές στο DNA εστιάζοντας στις πιο πληροφοριακές περιοχές του γονιδιώματος, τα εξώνια. Τα εξώνια είναι οι αλληλουχίες DNA των γονιδίων που κωδικοποιούν πρωτεΐνες, τις οποίες χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργήσει σωστά. Μέχρι σήμερα έχει εντοπιστεί ένας μεγάλος αριθμός μεταλλάξεων που προκαλούν ασθένειες, οι περισσότερες από τις οποίες βρίσκονται σε εξώνια. Ενώ οι περισσότερες γενετικές εξετάσεις επικεντρώνονται σε ένα μόνο γονίδιο ή σε ορισμένα προκαθορισμένα γονίδια, η ανάλυση WES εξετάζει χιλιάδες γονίδια ταυτόχρονα.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/1047326/article/ygeia/ygeia-epikairothta/entopisthkan-10-nea-gonidia-poy-ay3anoyn-ton-kindyno-emfanishs-sxizofreneias(accessed 17.10.19)

Ένας χαρούμενος σύντροφος μας δίνει ζωή!

Μακροζωία, ικανοποίηση από τη ζωή, σχέση με το σύντροφο

Τα μέχρι τώρα ερευνητικά δεδομένα έχουν αναδείξει τη συσχέτιση της ικανοποίησης από την ζωή, με την μακροζωία του ατόμου. Η αίσθηση ικανοποίησης από τη ζωή συνδέεται με συμπεριφορές που επηρεάζουν θετικά την υγεία μας, όπως η ισορροπημένη διατροφή και η σωματική άσκηση. Σε πολλές μελέτες, έως τώρα, έχει εντοπιστεί ισχυρή συσχέτιση της ικανοποίησης του ατόμου από την ποιότητα ζωής του με τη μειωμένη πιθανότητα θνησιμότητας τις επόμενες δεκαετίες της ζωής του.

Ένα από τα νεότερα θέματα που έχουν τεθεί προς διερεύνηση είναι το κατά πόσο η ύπαρξη ενός ευτυχισμένου, συναισθηματικά και σεξουαλικά, συντρόφου στο πλάι μας σχετίζεται με την δική μας μακροζωία, μέσα από έναν πιο υγιεινό, δραστήριο και παραγωγικό τρόπο ζωής, αλλά και μέσα από τα θετικά μηνύματα που εκπέμπει ο σύντροφός μας για εμάς.

Τα νέα ερευνητικά δεδομένα

Όπως φαίνεται από τα νεότερα βιβλιογραφικά δεδομένα η παρουσία ενός ευτυχισμένου και χαρούμενου συντρόφου δίπλα μας συσχετίζεται με μεγαλύτερη διάρκεια και ποιότητα για τη ζωή μας. Νέα μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 2019 στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science, που εκδίδεται από την Ένωση Επιστημών στην Ψυχολογία, με έδρα της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ανέλυσε στοιχεία από περίπου 4.400 παντρεμένα ζευγάρια ηλικίας άνω των 50 ετών.

Οι συμμετέχοντες, άνδρες και γυναίκες, μελετήθηκαν σε βάθος 8ετίας καταγράφοντας καθημερινά δεδομένα σχετικά με την αίσθηση ικανοποίησης από τη ζωή, αλλά και από τη σχέση τους, καθώς και με διάφορους παράγοντες που σχετίζονται με τον κίνδυνο θνησιμότητας, όπως η συναισθηματική εγγύτητα και η φροντίδα από το σύντροφο, οι διατροφικές συνήθειες και η σωματική άσκηση.

Τι έδειξε η έρευνα;
Στο τέλος των 8 χρόνων της μελέτης, περίπου το 16% των συμμετεχόντων είχε πεθάνει.
Εκείνοι που πέθαναν ήταν κυρίως:
μεγαλύτεροι σε ηλικία,
άνδρες,
λιγότερο μορφωμένοι,
λιγότερο πλούσιοι,
λιγότερο σωματικά δραστήριοι,
σε χειρότερη υγεία από εκείνους που ήταν ακόμα ζωντανοί.
Όσοι πέθαναν έτειναν να έχουν:
χαμηλότερη ικανοποίηση από τη σχέση με το σύντροφό τους,
χαμηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή τους,
έναν σύντροφο που επίσης ανέφερε χαμηλή ικανοποίηση από τη ζωή και τη σχέση του.
Οι σύζυγοι των συμμετεχόντων που πέθαναν ήταν πιο πιθανό να πεθάνουν μέσα στην 8ετή περίοδο παρατήρησης από ότι οι σύζυγοι των συμμετεχόντων που ζούσαν ακόμη.

Συμπεράσματα

Τα ευρήματα υπογραμμίζουν το ρόλο του άμεσου κοινωνικού περιβάλλοντος κάθε ατόμου στην γενικότερη ποιότητα ζωής του και συγκεκριμένα στη βιολογική του υγεία. Φαίνεται λοιπόν ότι η ψυχική και βιολογική μας υγεία εξαρτώνται άμεσα από το σύντροφό μας και το αντίστροφο. Η συνήθεια σε συνδυασμό με τη ρουτίνα και την ανία είναι ένα κακό τρίπτυχο για τη σχέση, που δυστυχώς συναντάται αρκετά συχνά σε μακροχρόνιους δεσμούς, τόσο σε επίπεδο συναισθηματικό όσο και στον ερωτικό τομέα. Χρειάζεται, λοιπόν, προσπάθεια ώστε να μην παρασυρθούμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά να κάνουμε μικρά πράγματα που μπορεί να χρωματίζουν τη ζωή μας. Οφείλουμε να παλεύουμε κάθε μέρα για τη σχέση μας, αφιερώνοντας χρόνο σε εκείνη, καθώς σε τελική ανάλυση φαίνεται πως ο χρόνος που «δίνουμε» για τη σχέση μας μπορεί να γίνει και χρόνος «ζωής» για εμάς…




Βασιλειάδης Ηλίας
Ψυχολόγος, M.Sc. Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Επιστημονικός Συνεργάτης ΙΨΣΥ

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B6%CF%89%CE%AE(accessed 15.10.19)

The Stereotype Of The Narcissistic Only Child Is Widespread — But It’s Wrong

Wherever you fall in a group of siblings, there are plenty of stereotypes about the sort of person you are or will turn out to be. Oldest of the bunch? You’ll be bossy, then. Youngest? Spoilt. Only child? Selfish and narcissistic, of course.

But this last stereotype, at least, can now be put to bed. That’s thanks to new research published in Social Psychological and Personality Science in which Michael Dufner from the University of Leipzig and colleagues found that the cliché, though widespread, is fundamentally inaccurate.



In the first part of the study, the researchers looked at the prevalence of the stereotype. They gave 556 online participants items from the Narcissistic Admiration and Rivalry Questionnaire — “I secretly take pleasure in the failure of my rivals”, for example — and asked them to indicate how much the statements applied to typical only children and, separately, how much they applied to a typical person with at least one sibling. Two different aspects of narcissism were measured: narcissistic admiration, which refers to the narcissistic desire to seek out admiration, attention or flattery, and narcissistic rivalry, which involves demeaning or devaluing others to avoid criticism.

The second part of the study looked at data from the Innovation Sample of the Socio-Economic Panel — a large-scale, nationally representative longitudinal study of private households in Germany. This includes measures of narcissism for 1,810 participants, including 233 without siblings.

The first set of results did indeed indicate that we tend to ascribe higher levels of narcissistic admiration and narcissistic rivalry to only children. But results from the second part of the study seemed to suggest that our stereotyping has no grounding: only children did not actually differ in narcissism levels compared to those with siblings.

The findings may have wider implications, too. Only children, perceived as high in narcissism, may be shunned or experience discrimination from others — even though this perception is based on completely unjustified grounds. “Given this downside, researchers and journalists should refrain from portraying only children as narcissistic,” write the authors.

There are two caveats: firstly, the research was conducted only in Germany, so additional social factors may have impacted the results (the team specifically point out that cultures with higher levels of collectivism — which have a greater focus on the community, rather than the individual — may end up with a different set of results). And the research looked only at grandiose narcissism, characterised by a sense of superiority and domineering behaviour, but not vulnerable narcissism, characterised by introversion and insecurity. Measuring only one form means the research may not be conclusive across the board.

As the results of this research show, stereotypes about birth order are rarely useful in predicting someone’s personality. Though you’d certainly be forgiven for forgetting that the next time you need an excuse to call your older sibling bossy.

https://digest.bps.org.uk/2019/10/15/the-stereotype-of-the-narcissistic-only-child-is-widespread-but-its-wrong/(accessed 15.10.19)

We underestimate the benefits of nature

Ottawa parkway and skyline


People underestimate the psychological benefits of spending time in nature. That’s according to Elizabeth Nisbet and John Zelenski who say the consequence is that people spend less time outside in green spaces than they would do otherwise: this undermines their affiliation with the natural world and reduces the likelihood that they will care about the environment.

One hundred and fifty Carleton University students participated in what they thought was a study of “personality and impressions of the campus area”. Carleton is located in Ottawa, with a green corridor that runs through the city located nearby. Half the students took a 17 minute walk – either along a canal path near the campus to an arboretum, or via underground tunnels used on campus for getting around. Afterwards they completed questionnaires about how they felt. The other students predicted how they would feel, either after the outdoor, nature-filled walk or after the tunnel walk, but they didn’t actually take the walk. Both routes were equally familiar to all the students. The study was conducted on dry Autumn days with temperatures ranging from 2.5 to 14.6 degrees Celsius.

The key findings are that students felt more positive emotions after the natural walk than they did after the tunnel walk, but that those in the forecasting condition underestimated the positive benefits of a natural walk and overestimated the positive benefits of the tunnel walk. The students in the natural walk condition also reported feeling more connected to nature, an association that was mediated by their more positive emotions.

A second study was similar to the first, but this time the students who took the walks were the same ones who made predictions about how they’d feel afterwards. Also, different indoor and outdoor routes were used. Exactly the same findings were observed – students felt in a better mood after outdoor, natural walks and more connected with nature, yet they failed to anticipate the magnitude of these benefits.

“Together our results are consistent with the idea that, although people are innately drawn to nature, a general disconnection prevents them from fully anticipating nature’s hedonic benefits,” the researchers said. “When people forgo the happiness benefits of nearby nature, they also neglect their nature relatedness, a construct strongly associated with environmentally sustainable attitudes and behaviours.” A weakness of their argument, as they acknowledge, is that there’s no evidence yet that time spent in nature leads to long-term changes in one’s affiliation with the natural world.

The findings come as the UK government is seeking to revise the country’s planning laws to make it easier to build on green land. The results show the quandary faced by a small, densely populated island. Green, open spaces are vital to our psychological health, which argues in favour of strict planning laws. Yet such laws can lead to dense development with fewer pockets of urban greenery. We shouldn’t underestimate the value of these green oases in urban environments. As Nisbet and Zelenski observe: “Our findings suggest that even natural spaces in urban settings can increase happiness; the grandeur of national parks is not required.”
_________________________________

Nisbet, E., and Zelenski, J. (2011). Underestimating Nearby Nature: Affective Forecasting Errors Obscure the Happy Path to Sustainability. Psychological Science, 22 (9), 1101-1106 DOI: 10.1177/0956797611418527

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2011/09/22/we-underestimate-the-benefits-of-nature/(accessed 11.10.19)

Η χρήση κάνναβης και η συσχέτιση με την εμφάνιση ψύχωσης

Πολλές χώρες έχουν νομιμοποιήσει τη χρήση κάνναβης, προκαλώντας ανησυχίες που επικεντρώνονται στο κατά πόσο το γεγονός αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της χρήσης της από το κοινό και συνεπακόλουθα την αύξηση των προβλημάτων ψυχικής υγείας που σχετίζονται με αυτή. Οι επιδημιολογικές μελέτες καθώς και τα βιολογικά δεδομένα υποστηρίζουν την ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας και συσχέτισης μεταξύ της χρήσης κάνναβης και της ψυχωτικής διαταραχής.

Πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό The Lancet Psychiatry ανέδειξε ότι υπάρχουν υψηλότερες πιθανότητες εμφάνισης ψυχωτικής διαταραχής σε εκείνους που κάνουν βαριά χρήση κάνναβης. Τα κυριότερα συμπεράσματα δείχνουν ότι οι πιθανότητες εμφάνισης ψυχωτικής διαταραχής μεταξύ των καθημερινών χρηστών κάνναβης ήταν 3,2 φορές υψηλότερες, ενώ οι πιθανότητες μεταξύ των χρηστών κάνναβης εκείνοι που χρησιμοποιούσαν κάνναβη υψηλής περιεκτικότητας ήταν 1,6 φορές μεγαλύτερες από ό,τι για τους υπόλοιπους χρήστες. Εκτιμήθηκε ότι κατά μέσο όρο το ένα πέμπτο (20%) των νέων περιστατικών ψύχωσης πιθανώς συνδέεται με την καθημερινή χρήση κάνναβης.

Ταυτόχρονα, η έναρξη χρήσης κάνναβης πριν από την ηλικία των 15 ετών αύξησε ελαφρώς τις πιθανότητες για ψυχωσική διαταραχή αλλά όχι ανεξάρτητα από τη συχνότητα χρήσης ή την ισχύ της κάνναβης που χρησιμοποιείται. Οι συμμετέχοντες που χρησιμοποίησαν την κάνναβη υψηλής περιεκτικότητας καθημερινά είχαν 4 φορές υψηλότερες πιθανότητες ψύχωσης σε ολόκληρο το δείγμα. Φάνηκε επίσης ότι σε ολόκληρο το δείγμα η καθημερινή χρήση κάνναβης υψηλής περιεκτικότητας συσχετίστηκε με διπλασιασμό στην πιθανότητα εμφάνισης ψυχωσικής διαταραχής. Ως κάνναβη υψηλής περιεκτικότητας θεωρείται αυτή που περιέχει πάνω από 10% τετραϋδροκανναβινόλη (THC). Στην Ολλανδία βρέθηκε κάνναβη με περιεκτικότητα έως 67% σε THC, στο Λονδίνο η μέση περιεκτικότητα ήταν 14%, ενώ στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία η περισσότερη κάνναβη έχει THC κάτω του 10%.

Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε πλέον να είμαστε βέβαιοι ότι η χρήση κάνναβης (ημερήσια και υψηλή περιεκτικότητα) προκαλεί ψύχωση; Δυστυχώς, τα στοιχεία που υπάρχουν έως αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να ξεκαθαρίσουν το ζήτημα αυτό αντίθετα οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι η σχέση κάνναβης και ψύχωσης μπορεί να είναι διπλής κατεύθυνσης, δηλαδή όχι μόνο η κάνναβη να οδηγεί σε ψύχωση, αλλά και το αντίστροφο, δηλαδή η ψύχωση να ευνοεί τη χρήση κάνναβης. Για παράδειγμα, μελέτες που χρησιμοποιούν γενετικά δεδομένα έχουν βρει στοιχεία ενδεχομένως συμβατά με την κοινή γενετική αιτιολογία μεταξύ του κινδύνου ψύχωσης και της πιθανότητας χρήσης κάνναβης.

Πρόσφατη μελέτη ζήτησε από τους συμμετέχοντες να καταγράψουν τη χρήση της κάνναβης πριν από την πρώτη διάγνωση των ψυχωτικών επεισοδίων τους και κατέληξε ότι είναι πιθανό να υπήρχαν υποκλινικά συμπτώματα πριν από την έναρξη χρήσης της κάνναβης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αποκλειστούν συσχετίσεις και προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Οι εθιστικές διαταραχές επηρεάζουν αρνητικά τη σεξουαλική λειτουργία των χρηστών. Πιο συγκεκριμένα, αξίζει να αναφερθεί ότι η υπερβολική χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών και η υπερβολική χρήση πορνογραφικού υλικού (μέσω των αδικαιολόγητα υψηλών σεξουαλικών προσδοκιών που δημιουργεί) συμβάλλουν στην εμφάνιση ή την επιδείνωση σεξουαλικών δυσλειτουργιών όπως μειωμένη ερωτική επιθυμία, στυτική δυσλειτουργία και πρόωρη ή ανεσταλμένη εκσπερμάτιση.




Βασιλειάδης Ηλίας,
Ψυχολόγος, Επιστημονικός Συνεργάτης Ι.Ψ.Σ.Υ.




Di Forti, M., Quattrone, D., Freeman, T. P., Tripoli, G., Gayer-Anderson, C., Quigley, H., ... & La Barbera, D. (2019). The contribution of cannabis use to variation in the incidence of psychotic disorder across Europe (EU-GEI): a multicentre case-control study. The Lancet Psychiatry.

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%88%CF%8D%CF%87%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82(accessed 8.10.19)

Αποχωρισμοί...

Η ζωή μας είναι γεμάτη από αλλαγές, σταθμούς, μεταβάσεις, μικρούς και μεγάλους αποχωρισμούς. Οι αποχωρισμοί είναι ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια της ανθρώπινης ζωής,και παρόλο που η πορεία μας είναι γεμάτη από αυτούς, δεν παύουν να μας αφήνουν μια πικρή γεύση χωρίς ποτέ να γίνονται ευκολότεροι. Σχέσεις που τελειώνουν, άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας κυριολεκτικά και μεταφορικά, μετακινήσεις σε εκπαιδευτικά και επαγγελματικά πλαίσια, φίλοι που παίρνουν άλλους δρόμους, μετακομίσεις σπιτιών, νοικοκυριών, ζωής, το παιδί μας που παύει να είναι «μωρό», η πρώτη του μέρα στο σχολείο, όταν φεύγει για σπουδές ή που πάει σε δικό του σπίτι, η νιότη μας που φεύγει. Ακόμα και οι αποχωρισμοί εκείνοι που επιλέγουμε, ακόμα και αν τους αναζητάμε με ενθουσιασμό επειδή σηματοδοτούν μια καινούργια αρχή, δεν παύουν να μας «κοστίζουν», έστω και λίγο. Γιατί κάθε κεφάλαιο που κλείνει, σημαίνει πως ένα κομμάτι του εαυτού μας μένει πίσω. Ένα κομμάτι δικό μας που υποχρεωνόμαστε να το εγκαταλείψουμε, ακόμα και αν σημαίνει πως εξελισσόμαστε, ωριμάζουμε ή επαναπροσδιοριζόμαστε θετικά. Το κομμάτι εκείνο που επενδύει σε ανθρώπους και καταστάσεις, και που παίρνει νόημα μέσα από την επένδυση. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο επώδυνο. Αν αναλογιστούμε όμως πόσες φορές έχουμε βιώσει αυτή τη διαδικασία, πόσες φορές έχουμε πονέσει και έχουμε κλάψει για κάποιον αποχωρισμό, αφήνοντας κάποιον ή κάτι πίσω ή μένοντας εμείς πίσω, θα περίμενε κανείς πως από ένα σημείο και ύστερα, θα μέναμε ανεπηρέαστοι, θα είχαμε «εκπαιδευτεί» στην εμπειρία του αποχωρισμού. Δυστυχώς όμως αυτό απέχει από την πραγματικότητα. Το βίωμα ενός αποχωρισμού δεν μας κάνει «σκληρόπετσους», ούτε αναίσθητους απέναντι στο επόμενο.

Ανάλογα με το κατά πόσο ο αποχωρισμός είναι προσωρινός ή τελειωτικός, επιλογή ή αναπόφευκτο, αναμενόμενος ή ξαφνικός, ομαλός ή «βίαιος», κοστίζει και διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και σε σχέση με την προσωπικότητα και τις προσωπικές ευαισθησίες του καθενός. Σε κάθε περίπτωση όμως, προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, λύπη, θλίψη, απογοήτευση, θυμό, ματαίωση, ακόμα και αν είναι ανάμειχτα με χαρά, ανακούφιση, συγκίνηση και λαχτάρα. Και εφόσον είναι σχεδόν αναπόφευκτο το γεγονός πως θα στενοχωρηθούμε, σίγουρα χρειάζεται να δώσουμε χρόνο να προσαρμοστούμε στις αλλαγές αλλά και περιθώριο να βιώσουμε τη θλίψη μας για να καταφέρουμε να πάμε παρακάτω. Ο κάθε αποχωρισμός, αφορά μια ολόκληρη διαδικασία και όχι μόνο μια στιγμή ή μια απόφαση, εμπεριέχει την προσωπική μας επένδυση, τις προσδοκίες, τα όνειρα, τους στόχους και φιλοδοξίες μας. Επομένως υπάρχει ένα κόστος που θα «ξεπληρωθεί» μόνο όταν επιτρέψουμε στα συναισθήματά μας να λάβουν χώρα, να βιωθούν και στον κατάλληλο χρόνο, να ξεπεραστούν.

Πολλές φορές επιλέγουμε να αποφύγουμε την τελευταία σκηνή του αποχωρισμού, προκειμένου να αποφύγουμε και τα δυσάρεστα συναισθήματα. Να μην πάμε σε μια κηδεία ή στο αποχαιρετιστήριοπάρτι ενός φίλου, στο αεροδρόμιο για να αποχαιρετήσουμε τον σύντροφό μας. Ξεχνάμε πως από τα συναισθήματά μας δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Μπορούμε να τα αγνοήσουμε για λίγο αλλά θα έρθουν και θα μας κτυπήσουν την πόρτα. Όσο τα αγνοούμε, δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει κλείσιμο, ούτε και να ωριμάσει μέσα από τη διαδικασία.

Πολλές φορές ο αποχαιρετισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κεφάλαιο ζωής που κλείνει, ένας κύκλο που διέτρεξε την πορεία του και φτάνοντας στο τέλος αφήνει χώρο για κάτι καινούργιο, για ένα νέο κεφάλαιο που ανοίγεται μπροστά μας γεμάτο προκλήσεις, ανακαλύψεις και επαναπροσδιορισμούς. Αφορά τις αλλαγές, την φυσιολογική εξέλιξη της ζωής, την πρόοδο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να αποχωριζόμαστε, πως πάντα κάτι θα «πεθαίνει» προκειμένου να κάνει χώρο για κάτι καινούργιο να γεννηθεί, αλλιώς η ζωή μας θα απόλυτα στάσιμη. Και σίγουρα η ζωή προχωρά, κινείται με ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη μας. Σε ένα κόσμο που όλα αλλάζουν, πόσο ρεαλιστική θα ήταν η επιθυμία μας να μην αλλάζει η δική μας πραγματικότητα; Άνθρωποι φεύγουν, σχέσεις τελειώνουν, καταστάσεις διαφοροποιούνται και όμως… η ζωή συνεχίζεται. Αυτό είναι το νόημά της άλλωστε!

Θέκλα Βασιλείου

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/articles/view/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF(accessed 8.10.19)

When People Close To Us Behave Immorally, We Are Inclined To Protect Them — Even If Their Crimes Are Particularly Heinous

If you saw a stranger break into someone’s house in the middle of the night, you’d probably call the police. But what if it was a friend or family member who was committing the crime? A new study in Personality and Social Psychology Bulletin looks at the tension between wanting to punish people who commit immoral acts and protecting those with whom we have close relationships. And it turns out that if someone close to us behaves immorally, we tend to err on the side of protecting them — even if their crime is especially egregious.



Across a series of ten studies involving a total of almost 3,000 participants, Aaron Weidman and colleagues at the University of Michigan examined how people say they would respond if someone close to them were to commit a crime. In the first study, the team asked participants to name nine people, ranging from distant acquaintances (e.g. a postal worker) to those with whom they had a close relationship (e.g. a romantic partner). Participants imagined they had witnessed each person committing a crime, which varied from low severity, such as illegally downloading a file, to high severity, such as committing a burglary. If they were then approached by a police officer, the participants were asked, would they tell the truth or lie and say they didn’t know anything?

Participants were more likely to respond that they would lie to the police officer when they imagined that someone close to them had committed the crime, compared to when the perpetrator was only a distant acquaintance. And, worryingly, the effect was strongest when the crime was at the severe end of the scale.

Subsequent studies used variations on this design to further explore the effect. The team found, for instance, that participants were also more likely to protect close others who had committed crimes involving sexual harassment, again ranging from low severity (e.g. whistling) to high severity (e.g. groping). Individual differences like gender and political or moral beliefs didn’t seem to affect the pattern of responses. And participants believed that it was in their self-interest to protect a perpetrator who was close to them, and that lying to cover up for a more distant perpetrator would cause more harm to society than protecting someone close.

The team also found that despite a reluctance to punish close family members, participants still seemed to understand that their crimes were morally wrong. In three further studies, participants who imagined crimes being committed by close others generally rated the crimes as just as immoral as those who imagined them being committed by distant acquaintances. And they also seemed to justify their lack of action against close family by saying that they would themselves confront the perpetrator instead. “We suspect that doing so allows a person to simultaneously (a) maintain their self-image as a morally upstanding individual and (b) preserve and even enhance the close relationship,” the authors write.

These findings could explain why, time and again, we hear of high profile figures who have been committing horrific crimes for decades, aided by the silence of their close friends and family. And even more disturbingly, they suggest that as much as we may like to think we are better than that, many of us would also protect those we’re close to if we were in similar situations.

But there is some hope. The researchers also found that when people were encouraged to distance themselves from the situation by thinking of themselves in the third-person, their tendency to protect close others was reduced. “Future work is needed to explore the applied implications of subtle shifts in language for regulating our moral decision making,” the researchers conclude.

Of course, the study relied on participants predicting how they would respond, and further research is also needed to find out whether people act similarly in the real world to cover for those they are close to. If anything, the authors suggest, participants may have underpredicted how willing they would be to lie to the police in order to protect people they love.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/09/30/when-people-close-to-us-behave-immorally-we-are-inclined-to-protect-them-even-if-their-crimes-are-particularly-heinous/#more-37977(accessed 1.10.19)