The Lifestyle That Is Best For The Aging Brain

Improved working memory, reasoning, vocabulary, and episodic memory.

Older adults who have a busy lifestyle also have better cognitive function, new research reports.


The results come from one of the most comprehensive studies of how the brain changes with age: The Dallas Lifespan Brain Study.

Dr Sara Festini, the study’s first author, said:


“We show that people who report greater levels of daily busyness tend to have better cognition, especially with regard to memory for recently learned information.

Living a busy lifestyle appears beneficial for mental function, although additional experimental work is needed to determine if manipulations of busyness have the same effect.”

The Dallas Lifespan Brain Study included 330 people aged between 50 and 89.

Their daily routines were recorded along with their cognitive performance.

The results showed that whatever age they were, the brains of people who were busier worked better.


Busier people had better:
working memory,
reasoning,
vocabulary,
and episodic memory (the ability to remember specific events in the past).

It’s not yet clear exactly what causes what.

For example, people with more active brains may tend to be busier people.

The researchers, though, think that being busy gives people more opportunities to learn and puts them in more new situations.

Being busy also tends to bring people into contact with others more.

Both factors may help to stimulate the brain.

Professor Denise Park, a study co-author, said:


“We were surprised at how little research there was on busyness, given that being too busy seems to be a fact of modern life for so many.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/05/lifestyle-best-aging-brain.php(accessed 30.5.16)

The study was published in the journal Frontiers in Aging Neuroscience(Festini et al., 2016).

Ποιος κυβερνά αυτό το σπίτι;

Η Ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια στον τρόπο σκέψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αντίληψης και κουλτούρας ζωής της Νεοελληνικής πραγματικότητας. Το πως όμως αλλάζουμε και που πάμε, νομίζω ότι είναι ένας προβληματισμός ανοιχτός, εάν παρακολουθήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με τα προβλήματα να αυξάνονται ακόμα περισσότερο, τώρα στην εποχή της κρίσης. Η Ελληνική κοινωνία του χθες κρατούσε τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά, οι ρόλοι των συζύγων υπήρχαν ως πρωταγωνιστές μιας μεγάλης οικογένειας του μόχθου και της αξιοπρέπειας με τα πολλά παιδιά να είναι ο καρπός της μάνας και του πατέρα...

Σήμερα στα χρόνια του καταναλωτισμού, γεννάμε ένα παιδί και αυτό με το ζόρι! Παλιά κάναμε παιδιά, γιατί θέλαμε χέρια για τα χωράφια, για τις δουλειές, ήταν βλέπετε τα πέτρινα χρόνια. Τώρα χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, κινητά, που μάλιστα τα δίνουμε και στα επτάχρονα παιδιά μας! Πως θα μιλάμε στο παιδί μας, όταν βρίσκεται έξω από το σπίτι, εφόσον δεν του μιλάμε μέσα στο σπίτι, γιατί λείπουμε όλη την ημέρα στις δουλειές μας; Εργαζόμαστε και οι δύο για να μη του λείψει τίποτα! Του αγοράζουμε τα πάντα για να μην αισθάνεται άσχημα, αφού εμείς φεύγουμε το πρωί και γυρίζουμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι. Κι αυτό το παιδί που μεγαλώνει με όλες τις ανέσεις, ψάχνει να βρει τους γονείς του, τα πρότυπά του! Κατά τ’ άλλα όμως, δεν του λείπει τίποτα! Ότι ζητάει το έχει. Κανένα όριο. Όλα αγοράζονται μπροστά στο συναισθηματικό κενό. Χρήματα βγάζουμε για το καλύτερο αύριο του παιδιού μας, που μεγαλώνει με την τηλεόραση, το play station, και άλλα ψηφιακά ευχάριστα πράγματα που η σημερινή τεχνολογία του προσφέρει. Μόνο του, επικοινωνεί με τους ήρωες του star system, του εμπορικού πακέτου της βίας, της αντίδρασης και φυσικά του σεξισμού. Δεν γίνεται χωρίς σεξ. Όσο μάλιστα μεγαλώνει, τόσο η περιέργειά του αυξάνεται. Μαθαίνει από μόνο του ή από φίλους του τι είναι σεξ, τι είναι αγόρι – κορίτσι και εάν ρωτήσει τους γονείς του, αποφεύγουν ή του λένε όπως εκείνοι αντιλαμβάνονται τους ρόλους τους από τα δικά τους βιώματα ή εμπειρίες. Γνώση μηδέν. Θα μου πείτε υπάρχει και το σχολείο. Εκεί νομίζω, κανείς μπορεί να δει το μήνυμα της Ελληνικής πραγματικότητας, το πως σήμερα το σχολείο διαπαιδαγωγεί και μορφώνει τα παιδιά μας. Ακόμη και οι γονείς οι ίδιοι, αισθάνονται ότι το σχολείο επιτελεί το ρόλο που αυτοί δεν έχουν. Εάν ο δάσκαλος, τους καλέσει και τους μιλήσει για την εικόνα του παιδιού τους, μπορεί και να του δείξουν πόσο ανάξιος και κακός δάσκαλος είναι που κυνηγάει το «διαμάντι» τους, το μονάκριβο και πανέξυπνο παιδί τους! Προφανώς δεν προλαβαίνουν να δουν τις επιδόσεις του και κυρίως τη συμπεριφορά του, με τα μακριά μαλλιά (που του πάνε τρέλα), το κινητό τελευταίας τεχνολογίας. Μετά τα 13-14 χρόνια έχοντας μεγαλώσει αρκετά, αγοράζει και τα τσιγάρα της αρεσκείας του, το αλκοόλ προστίθεται στη «μαγκιά» της εφηβείας, μετά τα 16 του μπαίνει και στα μπαρ ανενόχλητο, ενώ το χασίς έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της σύγχρονης εικόνας του. Μέσα στην τάξη, δεν σηκώνει κουβέντα από κανέναν. Πρώτο στη "γλώσσα", τελευταίο στα μαθήματα, ξεδιπλώνει τη χαρισματικότητά του στα πειράγματα, στη σεξουαλική του ορμή προς πάσα κατεύθυνση, στη βία, εάν δε τολμήσει ο καθηγητής να του κάνει παρατήρηση, τότε «μαύρο φίδι» που τον έφαγε... Μπορεί και να του πει ότι ξέρει που μένει, ότι το αυτοκίνητό του θα βρεθεί χωρίς τζάμια και άλλα όμορφα πράγματα, που δείχνουν την δύναμη του και τη γοητεία του!

Όλα αυτά βέβαια, μπορείτε να τα βρείτε ως υπερβολικά ακραία, ότι η κοινωνία μας συνολικά δεν είναι έτσι... Μπορεί να έχετε και δίκιο. Αναρωτιέμαι όμως πως ο σημερινός γονιός, γιατί εκεί κατ’ αρχήν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, διαχειρίζεται και πείθει το παιδί του ότι είναι ο γονιός του; Πόσοι από εμάς που γεννάμε ένα παιδί, μαζί με έναν άνθρωπο που ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, χάνουμε το τρένο στη διαδρομή της πορείας μας, ως σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς; Πόσο αυτό το παιδί, μας σέβεται μας εκτιμά, καταλαβαίνει ότι εμείς είμαστε οι πυλώνες της ζωής του, που όμως θέλει να γκρεμίσει;

Ξέρουμε, ότι από εμάς εισπράττει όλα τα δεδομένα της δικής του ζωής; Αντιγράφει τη συμπεριφορά μας, την ομιλία μας και τα λόγια που λέμε, υιοθετεί τις συνήθειές μας, ασπάζεται τα πιστεύω μας, διαφωνεί και συγκρίνει όσο μεγαλώνει τον τρόπο που του φερόμαστε και αυτό είναι υγιές γιατί στην εφηβεία διαμορφώνει τη προσωπικότητά του, αλλά κυρίως έχει μάθει τα όρια που βάλαμε εμείς οι γονείς, το σχολείο και ασφαλώς η πολιτεία.

Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι όλο και περισσότερο τη γύμνια μας... Είναι καιρός να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, να τους δείξουμε τον ρόλο μας αλλά και τον δικό τους. Να οριοθετήσουμε αυτό που ίσως εμείς οι παλιότεροι είχαμε με υπερβολικό τρόπο δεχτεί από την παλιά Ελλάδα: την πειθαρχία. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους δασκάλους, να τους «δείξουμε» ότι κυβερνάμε το σπίτι μας, το παιδί μας, χτίζοντας ίσως αυτό που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ως καθοριστικό έλλειμμα της σύγχρονης Ελλάδας: τον αυτοσεβασμό.

Ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν, όχι πηγαίνοντας προς τα πίσω, δεν χρειάζεται να γεμίσουμε φοβίες για το ίντερνετ, για τους ξένους που μας αλλάζουν, για την τηλεόραση που μας ταΐζει σκουπίδια, για τους κακούς φίλους των παιδιών μας, για τα κακά δημόσια σχολεία.

Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές,

το παιδί μας είναι το μεγάλο μας όνειρο,

το σχολείο είναι το τραπέζι μας,

η κοινωνία είναι η αλήθεια μας.



Πόσο ωραίο είναι να μπορούμε να πούμε απλά στο παιδί μας:

«Μέσα στο σπίτι μας υπάρχουμε, λειτουργούμε, ζούμε και σου δείχνουμε παιδί μας, αυτό που σου αξίζει να είσαι αύριο, στο δικό σου σπίτι».

ΠΗΓΗ:

http://www.askitis.gr/thoughts/view/poios_kiverna_aito_to_spiti(accessed 30.5.16)

A classic finding about newborn babies' imitation skills is probably wrong

Pick up any introductory psychology textbook and under the "developmental" chapter you're bound to find a description of "groundbreaking" research into newborn babies' imitation skills. The work, conducted in the 1970s, will typically be shown alongside black and white images of a man sticking his tongue out at a baby, and the tiny baby duly sticking out her tongue in response.

The research was revolutionary because it appeared to show that humans are born with the power to imitate – a skill crucial to learning and relationships – and it contradicted the claims of Jean Piaget, the grandfather of developmental psychology, that imitation does not emerge until babies are around nine months old.

Today it may be time to rewrite these textbooks. A new study in Current Biology, more methodologically rigorous than any previous investigation of its kind, has found no evidence to support the idea that newborn babies can imitate.

Janine Oostenbroek and her colleagues tested 106 infants four times: at one week of age, then at three weeks, six weeks, and nine weeks. Data from 64 of the infants was available at all four time points. At each test, the researcher performed a range of facial movements, actions or sounds for 60 seconds each. There were 11 of these displays in total, including tongue protrusions, mouth opening, happy face, sad face, index finger pointing and mmm and eee sounds. Each baby's behaviour during these 60-second periods was filmed and later coded according to which faces, actions or sounds, if any, he or she performed during the different researcher displays.

Whereas many previous studies have compared babies' responses to only two or a few different adult displays, this study was much more robust because the researchers checked to see if, for example, the babies were more likely to stick out their tongues when that's what the researcher was doing, as compared with when the researcher was doing any of the 10 other displays or sounds. Unlike most prior research, this new study also looked to see how any signs of imitation changed over time, at the different testing sessions. According to the researchers, this makes theirs "the most comprehensive, longitudinal study of neonatal imitation to date".

Following these more robust standards, Oostenbroek and her team found no evidence that newborn babies can reliably imitate faces, actions or sounds. For example, let's take the example of tongue protrusions. Averaged across the different testing time points, the babies were no more likely to stick out their tongue when the researcher did so, as compared with the researcher opened her mouth, pulled a happy face or pulled a sad face. In fact, across all the different displays, actions and sounds, there was no situation in which the babies consistently performed a given facial display, gesture or sound more when the researcher specifically did that same thing, than when the researcher was doing anything else.

Based on their results, the researchers said that the idea of "innate imitation modules" and other such concepts founded on the ideal of neonatal imitation "should be modified or abandoned altogether". They said the truth may be closer to what Piaget originally proposed and that imitation probably emerges from around 6 months.

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/05/a-classic-finding-about-newborn-babies.htmlO(accessed 30.5.16)

Oostenbroek, J., Suddendorf, T., Nielsen, M., Redshaw, J., Kennedy-Costantini, S., Davis, J., Clark, S., & Slaughter, V. (2016). Comprehensive Longitudinal Study Challenges the Existence of Neonatal Imitation in Humans Current Biology DOI: 10.1016/j.cub.2016.03.047

OU research highlights benefits and risks of smartphones for refugees

Today (16 May) marks the launch of a new academic report by the Open University,Mapping Refugee Media Journeys: Smart Phones and Social Media Networks. The research identified a huge gap in the provision of relevant, reliable and timely news and information for and with refugees that is endangering their lives.

“Our research suggests that the information and news needs of refugees are not sufficiently taken into account by governments and news organisation as they make perilous journeys from war-torn parts of the world to Europe and when they arrive. EU member states have failed to develop a coherent policy strategy to deal with refugees entering Europe,” said Marie Gillespie, OU Professor of Sociology and a member of the OU’s Citizenship and Governance priority research area.

“News and government agencies are effectively reneging on their responsibility under the UN Refugee Charter to provide information and news that can assist their search for protection and safety because they fear that they might be accused of facilitating and encouraging refugees to come to Europe. It’s now such a politicised issue.”


"Quick tech fixes don’t work.”The research uses an innovative mix of methods: serial interviews with Syrian and Iraqi refugees as they make their journeys, an analysis of news media coverage of refugees and a ‘big data’ analysis of refugee social networks on Facebook and Twitter by computer scientists. It involves interviews with staff at the European Commission, among international broadcasters and non-governmental organisations (NGOs). It provides a best practice guide for those providing digital resources for refugees.



The report reveals that refugees access the news and information they need through their mobile phones mainly via links sent by trusted friends and family, as well as by smugglers. The smartphone is both a resource and a threat on their journeys. It is an essential navigation, translation and networking tool but it is also a threat as the digital traces refugees leave behind make them vulnerable to surveillance by extremists and smugglers. The smartphones also contain an ever-expanding photo album of violence and abuse that they may have witnessed.

The need for security forces refugees to go underground digitally where they use avatars and encrypted services to get vital information from smugglers and handlers whom they have to rely on and sometimes trust more than government sources and mainstream media.

“Tech companies are trying to plug the gap and they have created hundreds of apps for refugees, some very innovative but most are not sustainable. Quick tech fixes don’t work”, said Professor Gillespie. NGOs, organisations like the UN High Commissioner for Refugees and charities like BBC Media Action do what they can, but they don’t have the resources to deliver what’s needed in this crisis.”

The OU calls on the European Commission to seize the initiative.

“We urge them to bring Member States together with news organisations, tech companies, NGOs and other stakeholder to develop partnerships and orchestrate a coherent and sustainable news and information strategy for refugees in their home countries, on their journeys, and when they arrive in Europe based on our recommended best practice principles,” Professor Gillespie concludes.

The research is featured in short video "The map Syrian refugees use to get to Europe” with a commentary by Marie as part of the BBC's World On The Move Day.

Mapping Refugee Media Journeys: Smart Phones and Social Media Networks was produced by The Open University and France Mèdias Monde.



Watch the video below...



SOURCE:

http://www.open.ac.uk/research/main/news/benefits-risks-smartphones-refugees(accessed 24.5.16)

To θυμωμένο μπαλόνι: Το έξυπνο κόλπο που θα βοηθήσει το παιδί να ηρεμήσει

Τα παιδιά μικρής ηλικίας δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Όταν, λοιπόν, νιώθουν τον θυμό να τα πνίγει δεν ξέρουν πώς να τον «κρατήσουν» και ξεσπούν άγρια σε φωνές, κλάματα και υστερίες. Η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση η ανταπόδοση των φωνών και του θυμού, αφού έτσι το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ένας κύκλος βίας και θυμού που κανέναν δεν εξυπηρετεί και τίποτε δεν βελτιώνει.



Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε δώσει ορισμένες συμβουλές για το πώς να γίνετε μια μαμά με υπομονή, αλλά και για το πώς να διαχειριστείτε ένα παιδί που βρίσκεται σε υστερία. Τώρα, σας παρουσιάζουμε μια δραστηριότητα διαχείρισης θυμού που θα βοηθήσει το παιδί να αντιληφθεί πώς νιώθει και γιατί και ταυτόχρονα θα αποτελέσει μια εξαιρετική αφορμή να κουβεντιάσετε για τα άσχημα συναισθήματα, τη διαχείρισή τους και το πώς οι αντιδράσεις μας επηρεάζουν τους γύρω μας.
Τι είναι η τεχνική του «θυμωμένου μπαλονιού»

Η τεχνική που χρησιμοποιείται από ειδικούς παιδαγωγούς, στηρίζεται στην αναλογία του αισθήματος του θυμού με τον αέρα που «τσιτώνει» ένα μπαλόνι. Έχει ως σκοπό να βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν το αίσθημα του θυμού, να τα καθοδηγήσει ως προς τον σωστό τρόπο διαχείρισής του, να τους αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να ταυτίζουν τον θυμό με την επιθετικότητα και να υπογραμμίσει τις αρνητικές συνέπειες των ξεσπασμάτων θυμού για τα ίδια τα παιδιά, αλλά και για τους γύρω τους.
Τι θέλουμε να διδάξουμε στο παιδί

Η δραστηριότητα αυτή απoσκοπεί στο να διδάξουν γονείς, εκπαιδευτικοί και θεραπευτές στα παιδιά τη σημασία της σωστής διαχείρισης των αρνητικών τους συναισθημάτων. Δεν μπορούν να αποφύγουν τον θυμό και το άγχος, μπορούν όμως να μάθουν πώς να χειρίζονται τον εαυτό τους όταν θυμώνουν ή στρεσάρονται. Καμιά φορά, μπορείς να σταματήσεις την θυελλώδη πορεία του θυμού σου εν τη γενέσει της. Συχνά όμως, όλοι -μικροί και μεγάλοι- χάνουμε τον έλεγχο, αφήνουμε τον εκνευρισμό να φουσκώσει μέσα μας και τότε, πρέπει να τον αφήσουμε να «σκάσει», να «ξεφουσκώσει», να ελευθερωθεί αλλά με τον σωστό τρόπο. Η δραστηριότητα του θυμωμένου μπαλονιού, προσπαθεί να διδάξει την αξία του λελογισμένου, μαλακού τρόπου εκτόνωσης των άσχημων συναισθημάτων, έτσι ώστε να μην υπάρχουν αρνητικές συνέπειες από την εκτόνωση αυτή.
Πώς θα εφαρμόσετε την τεχνική

Πότε και πώς θα... βάλετε μπροστά το σχέδιο

Η δραστηριότητα δεν έχει νόημα να γίνει σε μια στιγμή κρίσης, θυμού, εκνευρισμού. Επιλέξτε μια ώρα και μέρα που το παιδί κι εσείς θα έχετε αρκετό κοινό χρόνο, σε πλαίσιο χαλαρό και χωρίς πίεση και εξηγήστε του με κέφι ότι θα παίξετε ένα παιχνίδι. Πείτε του, για παράδειγμα: «Θα παίξουμε ένα παιχνίδι με μπαλόνια, που θα μας δείξει πώς να διαχειριζόμαστε τα άσχημα συναισθήματα, για να μη στεναχωριόμαστε και να μην δημιουργούμε προβλήματα και στους άλλους. Θέλεις;».

Τι θα χρειαστείτε
Μερικά μπαλόνια, μαρκαδόρους και έναν «στόχο» -ένα άδειο κουτί, έναν άδειο κάδο απορριμάτων, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο μέτριου μεγέθους.

Τι πρέπει να κάνετε

Φουσκώστε πρώτοι το μπαλόνι -ή τα μπαλόνια- και ζωγραφίστε πάνω τους θυμωμένες φατσούλες με έναν μαρκαδόρο για να κάνετε τη δραστηριότητα πιο διασκεδαστική και φιλική προς το παιδί και να χάσει κάτι απ' τον (για όλους ενοχλητικό) διδακτισμό της.



Τοποθετήστε σε ένα σημείο τον «στόχο» και βάλτε το παιδί (και τον εαυτό σας) να σταθεί κάπου κοντά σ' αυτό στον «στόχο». Ζητήστε απ' το παιδί να φουσκώσει το μπαλόνι τόσο, ώστε, όταν το αφήσει «ελεύθερο», να πετάξει και να προσγειωθεί πάνω στο κουτί-«στόχο». Μπορείτε να δώσετε κίνητρο, θέτοντας ένα μικρό βραβείο για την επιτυχημένη προσπάθεια, όπως ένα γλυκό ή μερικά αυτοκόλλητα.

Φυσήξτε μαζί τα μπαλόνια σας, από τη θέση εκκίνησης, και αφήστε τα ταυτόχρονα ελεύθερα. Παρακολουθήστε την πορεία τους προς τον «στόχο» και επαναλάβετε την διαδικασία μέχρι να γίνει σαφές ότι η «νίκη» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάντε δοκιμές φουσκώνοντας το μπαλόνι πότε λίγο και πότε πολύ και παρακολουθήστε τη διαδρομή που κάνει σε όλες τις περιπτώσεις.

Μετά από μερικές προσπάθειες, συζητήστε με το παιδί για όσα παρατηρήσατε. Όταν αφήνουμε το μπαλόνι να ξεφουσκώσει, η πορεία του δεν είναι στο χέρι μας -όσο κι αν θέλουμε να προσγειωθεί στον στόχο, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσει εκεί. Επισημάνετε ότι όσο πιο φουσκωμένο είναι το μπαλόνι, τόσο πιο «τρελή» γίνεται η διαδρομή του -φτάνει στο ταβάνι, συγκρούεται με τα άλλα μπαλόνια και, τελικά, μόνο από τύχη μπορεί να φτάσει τον στόχο.

Τελειώνοντας, εξηγήστε στο παιδί την αναλογία μπαλονιού/αέρα και συναισθημάτων/ επιπτώσεων. Κάντε την σύγκριση και επισημάνετε ότι, όταν αφήνουμε την πίεση ή τον θυμό που νιώθουμε εντελώς ελεύθερα, χάνουμε εντελώς και τον έλεγχο της κατάστασης και τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα. Όπως το μπαλόνι, όταν φύγει από τα χέρια μας θα ακολουθήσει μια αλλόκοτη πορεία που δεν μπορούμε να προβλέψουμε, θα ξεφυσήξει ενοχλητικό αέρα στο πρόσωπό μας, θα «χτυπηθεί» με το μπαλόνι του διπλανού και δεν θα φτάσει στον στόχο του παρά μόνο από τύχη, έτσι και εμείς, όταν αφήνουμε τον εκνευρισμό ή το άγχος εντελώς ελεύθερα χάνουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και γινόμαστε απρόβλεπτοι και ενοχλητικοί τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους.

Αντίθετα, αν προσπαθήσουμε να αφήσουμε τον αέρα να βγει λίγος-λίγος, ελέγχοντας την πίεση με το χέρι μας και αφήνοντάς το να φύγει από τα χέρια μας όταν πια θα είναι σχεδόν ξεφούσκωτο, έχουμε σοβαρότερες πιθανότητες επιτυχίας. Αντίστοιχα, λοιπόν, όταν προσπαθούμε να ηρεμήσουμε, να μετρήσουμε από μέσα μας έως το 10 και να καλμάρουμε τα νεύρα μας, θα είμαστε πολύ πιο αποτελεσματικοί, πιο φιλικοί και χαμογελαστοί και πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

ΠΗΓΗ:

http://www.mama365.gr/30215/to-thymomeno-mpaloni-to-exypno-kolpo-poy-tha-vohth.html(accessed 20.5.16)

Γιατί ΔΕΝ πρέπει να διαβάζουμε i-books;

Ερευνητές από το κολέγιο των Η.Π.Α. απέδειξαν αυτό που ήδη φανταζόμασταν... το ηλεκτρονικό διάβασμα, εκτός του ότι βλάπτει περισσότερο τα μάτια μας, μας στερεί τη φαντασία και την ικανότητα για αφηρημένη σκέψη.

Στο πείραμα που πραγματοποίησαν χώρισαν τα άτομα σε δύο ομάδες. Στην πρώτη έδωσαν ένα κείμενο σε χαρτί για ανάγνωση και στη δεύτερη σε ηλεκτρονική. Στη συνέχεια, έκαναν ερωτήσεις κατανόησης, στις οποίες η πρώτη ομάδα έδωσε σχεδόν τις διπλάσιες σωστές απαντήσεις!

Πέρα όμως από το ότι οι άνθρωποι δεν κατανοούν στην πραγματικότητα το κείμενο, οι επιστήμονες ανησυχούν και για έναν ακόμη λόγο. Η αφηρημένη και αφαιρετική σκέψη, δεν επηρεάζει απλά την σφαιρική αντίληψη και κατανόηση αλλά συνδέεται, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, με την αυτοεκτίμηση και την αναζήτηση και προσήλωση στους στόχους ζωής.

Όσο βολικό, γρήγορο και ανέξοδο κι αν είναι το ηλεκτρονικό διάβασμα, καλό θα ήταν να το περιορίσουμε ή να το συνδυάζουμε και με την ανάγνωση από χαρτί.

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/giati-den-prepei-na-diabazoyme-i-books(accessed 20.5.16)

The Psychology of Beards, Digested

When asked to draw a criminal, 82 per cent of participants drew a man with a beard
Unless you've been hiding under a rock, you'll have noticed that beards have come sprouting back into fashion, at least in the UK and US. To psychologists, this phenomenon raises several inter-related questions, such as – are these men just copying each other; what does a beard do to a man's attractiveness; does it make him look more macho; and given the answers to the previous, should I grow one too? Well, that last question might apply only to male psychologists. Anyhow, here to help you untangle these issues, we present the latest in our world-famous series of special features: the psychology of beards, digested.

Beards make men look more attractive (except when they don't)
One influential theory is that men's beards are an adornment, like a peacock's tail, which make them more attractive, especially to the opposite sex. Yet the research on whether men with beards are more attractive is contradictory.

This paper from 1973 that involved undergrads rating men's faces found that bearded men were considered better-looking (not to mention more masculine, mature, dominant, self-confident, courageous, liberal, nonconforming, industrious, and older). That was the hairy 70s you say, but this study published this very month in Archives of Sexual Behaviour also found that hundreds of women recruited online consistently rated bearded men, regardless of amount of beard growth, as more sexually attractive than their clean-shaven counterparts.

But male readers, before you bin your razor, consider that another study from 1991, involving undergrads doing the rating, found that clean-shaven men were seen as "younger, more attractive, and more sociable" than the beardies, while another paper out this year found that "there was no main effect of facial hair growth on ratings of attractiveness".

We may have hit peak beard
Part of the reason for these mixed findings is likely that when beards are in vogue, as they are today, a man with a beard no longer stands out from the crowd. Researchers tested this idea a couple of years ago by presenting participants with either lots of pictures of bearded men, or lots of pictures of clean-shaven men, or a mix, before then having them rate the attractiveness of a bunch more men, bearded and non-bearded.

The revealing finding was that bearded men were seen as relatively more attractive after the researchers had created a clean-shaven background context. This supports the idea that beards boost attractiveness when they help make a man distinctive from his peers. The result also complements historical research showing that hair length, side-burns, and beards tend to follow the same cyclical pattern, increasing in popularity and length until they reach a peak and then subsiding again. All of which prompted the researchers to suggest that in current times we may well be close to reaching "peak beard".

Bearded men look more macho
A rival evolutionary theory for men's beards suggests that they aren't so much about attracting women, but more about frightening other men by helping their owners to look aggressive and dominant. The findings here are more consistent. For example, this cross-cultural study from 2012 found that European women from New Zealand and Polynesian women from Samoa rated bearded men's faces as older and higher social status (but not more attractive) and they perceived bearded men pulling an aggressive face as more aggressive than clean-shaven men doing the same.

Similarly, this recent study found that men with beards were perceived as more dominant. And another paper that's consistent with the idea of men using their beards to compete found that moustaches have historically been more common in eras when there are lots of eligible men competing for partners.

There's also some controversial research that's found men in the USA and India with more sexist attitudes are more likely to have beards, which could fit with the idea that they've grown their beards to bolster what they see as their dominance. However, others have criticised this interpretation and the result failed to replicate with a Swedish sample.

On a similar note, feminists are less likely to vote for men with beards, probably because they see them as overly masculine and more likely to support violence against women.

What else does a beard do to a man's image?
Like a middle-aged goatee peppered with grey, the findings here are patchy once more. Bearded hipsters will be pleased to know that this paper from 2014 (ratings by university students again!) found that bearded men were considered more trustworthy. Similarly, another study, from 1990, involved participants looking at ink sketches of job applicants – those with beards were seen as more competent (as well as more attractive). And this study of LinkedIn profile pictures found that bearded men were considered to have more expertise (by the way, the same researchers found that spectacles had the same image-enhancing benefit for women).

Also good news for the bewhiskered, this time away from the context of work, a study from 2013 found that men and women perceived full-bearded men as likely to be better fathers than their clean-shaven and less-bearded counterparts. This could tie-in with our earlier dominant/macho theme – perhaps people assume bearded men will be better fathers because they think they are more masculine and have more status and so will be better protectors and providers.

And yet, just when you thought it was safe to let your facial hair down, this study from New Jersey lands a blow for the razor-loving corner and will surely make beard owners bristle: researchers asked participants to pretend they were jurors on a trial then showed them pictures of two men, one shaven, one bearded. They were asked to say which man they thought was on trial for rape and which was a plaintiff in a head-injury case. Seventy-eight per cent of them chose the bearded guy as the rapist! What's more, in a follow-up, the researchers asked hundreds more participants to sketch the face of a criminal offender – 82 per cent of their drawings featured a man with a beard.

These criminal-related findings might seem strange at first, especially given the positive connotations of having a beard, such as seeming more competent in a job application. But perhaps it all comes down to the fact that beards make men appear more masculine and dominant and those attributes have different connotations in different contexts. Seeing that your male doctor is bearded might make him seem more experienced and expert, for instance, but seeing that a criminal suspect is bearded might make him seem more aggressive and threatening.

Incidentally, research that's involved asking children to "draw a scientist" found – even prior to the foundation of the The Luxuriant Facial Hair Club for Scientists – that they frequently drew a man with a beard.

For one more context where beards seem to provoke negative assumptions, consider this study from 2013, which involved participants looking at photos of men who supposedly worked on the front desk at a hotel, and judging how assuring and competent they would likely find him to be in this role. Bearded Caucasian men received poorer ratings than their smooth-chinned counterparts (the same finding did not apply to African-American men), leading the researchers to recommend "Except under special circumstances, hotel firms should not permit their employees to wear beards."

--
And finally, if this research roundup is tempting you to grow a beard, perhaps as a way to feel more manly, you might first consider wearing a fake one, to test out how you like it. A study from 1986 found that male undergrads felt more masculine simply through wearing an appropriately coloured theatrical beard, and more so than they did after wearing a bandana in the style of an outlaw. "... a person tends to form highly detailed and stereotypic impressions of another person on the basis of just a few physical features, with beards being a very strong stimulus characteristic," the researchers said. "The present study shows that the wearers of those beards follow this societal tendency and stereotype themselves in the same way."

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/05/the-psychology-of-beards-digested.html(accessed 20.5.16)

Men who can tell a good story are seen as more attractive and higher status

The results fit with evolutionary theory
Stories can change how we think about the world, about the people they describe, and even ourselves. According to new research, they also influence our attitude to the storyteller. An article published in the journal Personal Relationshipssuggests that people portrayed as stronger storytellers are considered as higher status than those that aren’t – and this status can make them more romantically attractive, at least in the eyes of women. Cue editing of Tinder bios across the globe.

John Donahue and Melanie Green ran experiments with US undergraduate samples (388 in total, 55 per cent women, two-thirds Caucasian, average age 20) who were asked to rate the attractiveness of a potential partner of the opposite sex based upon basic printed information. In the first experiment, participants received a photo and a short biography of a would-be partner which included information on their storytelling abilities. Participants in the strong storytelling condition, for example, heard that the person “often tells really good stories…he makes the characters and settings come alive.” Other conditions emphasised the mediocrity of the person’s storytelling or did not mention it at all. Stronger female storytellers did not tempt male participants, nor did male raconteurs foster extra female interest in short-term dating. But women were more interested in talented male story-tellers as long-term partners.

A further experiment held the design but added another category of attraction – “Do you think this person would make a good spouse?” – and a measure of the person’s perceived status. Both male and female participants considered storytellers to have higher status than non-storytellers. But for men, that didn’t translate into finding women more attractive, whereas for female raters, there was a clear route from men's storytelling ability to status to desirability as a long-term partner or spouse.

To examine other explanations for the lure of the story-teller beyond the effect of status, the researchers ran another experiment where participants actually read a story, supposedly recounted by the potential partner. Some stories were fluid with lively vocabulary, and, as hoped, participants rated them as better and more involving than others that told the same facts in a hesitating and digressive manner.

But surprisingly, attraction didn’t depend on being swept up in the story – that is, would-be partners who’d produced a more engrossing story were not rated as more attractive than the bores. I should note, however, that a short oral anecdote transcribed onto paper is not the strongest way to entangle someone in the magic of story, and the researchers acknowledged that other unmeasured qualities of the story, such as personal identification, or sheer enjoyment, may well affect attraction.

Donahue and Green advance an evolutionary theory for their findings: females, with a biologically high investment into producing young, have evolved to seek mates with resources, and storytelling aptitude reflects advantages that prehistorically meant the difference between life and death. But there are other explanatory lenses: for example, that men are socialised to be suspicious of women who take space and focus, considering that active status a threat that masks any liking they might have for storytelling traits, whereas women are socialised to appreciate first impressions of male competence. I suspect there is a rich, specific picture of when and why storytellers appeal, a picture that will depend on looking across cultures and at the specific effects their stories arouse in us. For now, this evidence suggests that young western males who can spin a good yarn are seen, on first blush, as a better catch.

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/05/men-who-can-tell-good-story-are-seen-as.html(accessed 17.5.16)

DONAHUE, J., & GREEN, M. (2016). A good story: Men's storytelling ability affects their attractiveness and perceived status Personal Relationships DOI: 10.1111/pere.12120

Γιατί προτιμάει τους φίλους του από μένα

Από την πρώτη μέρα μιας σχέσης, η γυναίκα έχει ν’ αντιμετωπίσει και την «αντροπαρέα» με την οποία καλείται να μοιραστεί τον χρόνο του αγαπημένου της. Μέχρι τον γάμο αυτά τα θέματα έχουν, συνήθως, λυθεί. Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που επανέρχονται και ο σύζυγος στρέφεται ανισοβαρώς στην αντροπαρέα για να καλύψει την ανάγκη του για φυγή από την καθημερινότητα. Ας δούμε μερικούς απ’ τους λόγους για τους οποίους μπορεί να περνά περισσότερο χρόνο με τους φίλους του, σαν να ήταν και πάλι εργένης.


Νοσταλγεί τις παλιές «καλές» εποχές

Κακά τα ψέματα, οι μέρες που ο σύζυγός σας ήταν εργένης είναι γεμάτες από αναμνήσεις ξεγνοιασιάς και αντρικού «χαβαλέ» οι οποίες, με τα χρόνια, επιστρέφουν όλο και πιο ωραιοποιημένες, όλο και πιο ακαταμάχητες σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώνετε καθημερινά. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους φίλους του, ή τουλάχιστον για όλους όσοι είναι παντρεμένοι , ενώ οι ανύπαντροι είναι, για τους υπόλοιπους, ο τελευταίος συνδετικός κρίκος μ’ εκείνη την περασμένη εποχή.

Μην πανικοβάλλεστε. Αν δεν σας παραμελεί και είναι εντάξει στις βασικές υποχρεώσεις του, τότε αυτή είναι μία φάση απ’ την οποία πρέπει να περάσει. Δώστε του το χρόνο που διεκδικεί θέτοντας τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να μη νιώθετε «ριγμένη». Όταν είστε μαζί, δείξτε ενδιαφέρον για την περίοδο της ζωής του που προσπαθεί να αναβιώσει, τις αναμνήσεις και τις νεανικές τρέλες του και μοιραστείτε μαζί του τις δικές σας. Σίγουρα τα έχετε ξαναπεί, αλλά αυτή τη φορά είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ ότι στη φάση της γνωριμίας σας.
Έχει ανάγκη την επιδοκιμασία τους

Μετά από κάποιο διάστημα μέσα στον γάμο, ένας άντρας ίσως αισθανθεί ότι έχει κάνει πολλές «παραχωρήσεις», κάτι που μπορεί να έχει αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή του και να τον οδηγήσει στην αντροπαρέα για να επικυρώσει την «αυτοδιάθεσή» του. Οι άντρες τείνουν να εκμεταλλεύονται κάθε αφορμή για πειράγματα του τύπου «σε τραβάει απ' τη μύτη» και να επιβραβεύουν με αντίστοιχες υπερβολές κάθε συμπεριφορά που αμφισβητεί την υποτιθέμενη γυναικεία εξουσία.

Χρησιμοποιήστε τη διπλωματία, δείξτε του ότι τον θαυμάζετε όπως παλιά και ότι έχει λόγο σε όλα όσα έχουν να κάνουν με το σπιτικό σας, αλλά και με εσάς ακόμη. Στην ανάγκη, αφήστε τον να πάρει εκείνος το... τιμόνι σε πράγματα που, μέχρι τώρα, είχατε αναλάβει εσείς και βρείτε τρόπους να τον κάνετε να νιώσει άρχοντας του σπιτιού, υπογραμμίζοντας την προϋπόθεση ότι νοιάζεται για το αρχοντικό του και το φροντίζει όπως πρέπει.
Δεν έχει τι να κάνει στο σπίτι



Αν εκείνος εργάζεται όλη την ημέρα και εσείς ασχολείστε με τα οικιακά, μπορεί να επικρατεί η εντύπωση ότι το σπίτι είναι δική σας υπόθεση κι ότι εσείς έχετε τον πρώτο λόγο για ό,τι σχετίζεται με αυτό. Επιστρέφει, τρώει, ξεκουράζεται και κοιμάται, αλλά δεν έχει καλλιεργηθεί η σύνδεση εκείνη που θα τον κάνει να νοιάζεται για τα του σπιτιού σε σημείο που η φροντίδα και η βελτίωση του χώρου που μοιράζεστε να αποτελεί για εκείνον δημιουργική απασχόληση και φυγή απ’ την εργασιακή ρουτίνα.

Μην τον αφήνετε έξω απ’ τις αποφάσεις και τις καθημερινές υποθέσεις του σπιτιού, είτε επειδή θεωρείτε πως τον κουράζουν είτε επειδή δε γνωρίζει όσα πρέπει γι’ αυτά. Δώστε του τη δυνατότητα να κάνει επιλογές και να πάρει αποφάσεις, έτσι ώστε το σπίτι να γίνει για εκείνον ένας οικείος χώρος ουσιαστικής ξεκούρασης και «αδειάσματος» και όχι ένα μέρος γεμάτο από κανόνες και υποχρεώσεις που δεν κατανοεί και ακολουθεί μηχανικά.
Η ρουτίνα σας δεν περιλαμβάνει πλέον τη διασκέδαση

Όταν ήσαστε ακόμη νέο ζευγάρι, ένα μεγάλο μέρος της εβδομαδιαίας ρουτίνας σας αποτελούσε το τι θα κάνετε για να διασκεδάσετε, πού θα πάτε, μόνοι ή με την παρέα σας, ποια ταινία θα δείτε και ποιο καινούργιο ρεστοράν θα δοκιμάσετε. Ήταν μία ευκαιρία να δοκιμάσετε νέα πράγματα, ν΄αλλάξετε παραστάσεις κι εμφανίσεις, αλλά κυρίως, να περάσετε ποιοτικό χρόνο μαζί. Μετά τον γάμο, βλέπεστε συνέχεια και η ρουτίνα σας γεμίζει με καθημερινά, πεζά πράγματα κάνοντας μία έξοδο με τους φίλους, όσο κάζουαλ κι αν είναι αυτή, να μοιάζει με κάτι εξαιρετικό.

Επειδή είναι φυσιολογικό να νιώθετε κι εσείς το ίδιο, πάρτε την πρωτοβουλία και μην αφήνετε την καθημερινότητά σας να «μπουκώνει» με στιγμές που απειλούν την ανάγκη σας για αγνή διασκέδαση. Όποτε μπορείτε, αγνοήστε την κούραση και προτείνετε εξόδους που σας βγάζουν απ’ την άνεση των συνηθειών σας ή ζητήστε από τον σύζυγό σας να επιλέξει κάτι που θα τον ευχαριστούσε να κάνετε μαζί.
Τα «αντρικά» ενδιαφέροντά του είναι πολλά



Όπως και να το κάνουμε, είναι κάποια πράγματα που οι άντρες δεν έχουν μάθει να μην κάνουν μαζί, όπως π.χ. το να βλέπουν ποδόσφαιρο ή φόρμουλα 1, να παίζουν στοίχημα, μπιλιάρδο ή playstation και να μιλούν για τα πολιτικά στην καφετέρια σαν να ήταν στο χέρι τους να σώσουν τη χώρα. Απ’ τη στιγμή που ο σύζυγός σας δεν θέλησε ή δεν πιέστηκε ν’ αφήσει κάποιες απ’ τις αγαπημένες ασχολίες του εκτός της ρουτίνας του,δεν μπορεί παρά να επιδίδεται σε αυτές με τους συνήθεις υπόπτους, τους παλιόφιλούς του.

Μην καταπιέζεστε, η συζήτηση είναι αναπόφευκτη και θα πρέπει να την κάνετε μόλις εντοπίσετε το πρόβλημα που, συνήθως, είναι απόρροια μιας πολύχρονης συνήθειας η οποία, απλώς, δεν είχε αντίκτυπο στη σχέση σας πριν παντρευτείτε. Με ειλικρίνεια και κατανόηση, θέστε του το ζήτημα και διεκδικείστε το χρόνο που θέλετε να περνάτε μαζί, κάνοντας πράγματα που αρέσουν και στους δύο. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, γνωρίστε τους φίλους του καλύτερα και, καμιά φορά, δείτε μπάλα μαζί τους. Αν είναι τόσο κολλημένος με την παρέα του, ίσως ήρθε η ώρα να γίνετε κι εσείς μέλος της.

ΠΗΓΗ:

http://www.mama365.gr/30158/giati-protimaei-toys-filoys-moy-apo-mena.html(accessed 8.5.16)

Why organisations should encourage their staff to become friends

They say you should never mix business and pleasure but in reality many of us find that we become friends with the people who we work with. No wonder, when you consider the hours spent together and the deep bonds formed through collaboration and sharing the highs and lows of the job.

A new study in Personnel Psychology is among the first to examine the effects on job performance of having more "multiplex relationships" – colleagues you work with directly who are also your friends outside of work. The researchers say these relationships are "a mixed blessing", but on balance they found that the more of them people had, the better their work performance as judged by their supervisors.

Jessica Methot and her colleagues first surveyed 301 staff at a large insurance company in southeastern United States. These staff, who had varied roles across the firm, provided a list of 10 colleagues they worked with closely in pursuit of their responsibilities and 10 staff who they considered to be friends and who they socialised with outside of work. The more overlap there was between a person's two lists, the more multiplex relationships they had. The participants also completed measures of emotional exhaustion and work-related positive emotions. Four weeks later, the participants' supervisors were contacted and rated the participants' job performance.

The more multiplex relationships that participants had, the better their job performance. What's more, this was explained in part by the fact that such relationships were associated with experiencing more positive work-related emotions, like feeling excited and proud. In short, being friends with more of colleagues appeared to be good for staff and for their employer.

However, the picture gets a little more complicated because the researchers dug deeper and found that multiplex relationships were also associated with more emotional exhaustion – presumably because of the effort involved in maintaining more complex relationships and of providing support to friends. In turn, emotional exhaustion was related to poorer work performance, hence the researchers describing workplace friendships as a mixed blessing. Overall though, the benefits to work performance outweighed the costs.

The second study was similar but involved 182 workers at three shops and six restaurants. This time the participants also completed measures of the emotional support, trust, felt obligation, and "maintenance difficulty" (the effort of sustaining and juggling relationships) experienced in their work relationships. The results were similar, with more multiplex relationships again correlating with superior work performance – and this time the association was explained in part by feelings of greater trust towards colleagues who are also friends. But once more, although the overall association was positive, there were signs that these relationships can be a mixed blessing – the more multiplex relationships a person had, the more they tended to report having difficulties maintaining their relationships, which in turn was related to poorer job performance.

We need to be aware these studies were correlational so they haven't demonstrated that work friendships causes better job performance, although that is certainly a plausible interpretation, especially in light of the mediating factors that the researchers identified. Given that having more friends at work appears to be beneficial overall, Methot and her colleagues recommended that "organisations should focus on practices that promote friendship among coworkers who can interact for work-related purposes" such as introducing friendly competition between staff, or implementing social intranet systems "that simultaneously allow employees to collaborate and share task information while getting to know each other on a social level".

_________________________________
SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/why-organisations-should-encourage.html(accessed 8.5.16)


Methot, J., Lepine, J., Podsakoff, N., & Christian, J. (2016). Are Workplace Friendships a Mixed Blessing? Exploring Tradeoffs of Multiplex Relationships and their Associations with Job Performance Personnel Psychology, 69 (2), 311-355 DOI: 10.1111/peps.12109

The Best Way To Recover From An Upsetting Experience

Some people find it difficult to recover after an upsetting experience.

A little exercise before an upsetting experience can help you cope with it better, new research finds.


Thirty minutes of moderate exercise helped people regulate their emotions when they subsequently watched a sad film.

The study could help to explain why more exercise is generally linked to better moods and lower levels of depression.

The study’s authors write:


“Everyone becomes upset at times.

Although some people can smoothly shift their attention away from this distress when it arises, thereby recovering quickly, others cannot.

This latter group is vulnerable to chronic difficulties with emotion regulation, persistent negative affect, and at the extreme, depression and related psychopathology…

…aerobic exercise may change the way a person responds to emotional events.”

In the research, people watched a sad film after either doing 30 minutes of moderate jogging or just some undemanding stretching.

The sad film made most people feel worse, but it was those who had been jogging before that recovered quickest.


The study’s authors explain:


“…those participants who had recently completed 30 minutes of moderate aerobic exercise were less affected by these initial perceived difficulties with emotion regulation as they reported less sadness at the end of the study than those who did not exercise.”

The authors conclude:


“[The] findings lend support to preliminary work suggesting that physical activity helps people weather emotional stress.

Acute aerobic exercise facilitated the down-regulation of negative emotions among participants initially struggling with this process on their own.”

Not only does exercise give you physical energy, it also gives you mental energy to deal with upsetting situations.

This could partly explain exercise’s beneficial effect on mood and depression.

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/05/the-best-preparation-for-an-upsetting-experience.php(accessed 4.5.16)

The study was published in the journal Cognition and Emotion (Bernstein & McNally, 2016).

Πώς θα γίνουμε αφεντικό του...μυαλού μας

Η έλλειψη συγκέντρωσης είναι σήμερα η μεγαλύτερη επιδημία που πλήττει εργαζομένους και ηγέτες στις επιχειρήσεις. Οσοι διακόπτετε κάθε λίγο τη δουλειά σας για να τσεκάρετε μέιλ και κοινωνικά δίκτυα ή πελαγώνετε από τον κατακλυσμό πληροφοριών που δέχεστε καθημερινά καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Η Λίντα Ρέι, thought leader, συγγραφέας και coach, που επισκέπτεται τη χώρα μας την Τρίτη για να μιλήσει στο σχετικό σεμινάριο της εταιρείας συμβουλευτικής καθοδήγησης ηγετών Sargia Partners, μιλάει στο «Κ» για τη μάστιγα της εποχής και δίνει πολύτιμες συμβουλές για το πώς να... γίνουμε αφεντικό του μυαλού μας.

Ας δούμε μερικά στοιχεία που έχουν προκύψει από έρευνες, τα οποία μοιράστηκε μαζί μας η Λίντα Ρέι:

➽ Σήμερα αποσπόμαστε από την εργασία μας περίπου κάθε πέντε λεπτά, είτε λόγω κάποιας εσωτερικής αφορμής -πείνα ή προσωπικές σκέψεις- είτε κάποιας εξωτερικής, όπως η παρέμβαση από έναν συνάδελφο ή η ειδοποίηση για νέο μέιλ.
➽ Οταν βρισκόμαστε σε κατάσταση ροής, πλήρως συγκεντρωμένοι, και κάποιος ή κάτι μας διακόψει, μπορεί να χρειαστούμε έως και 23 λεπτά για να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση.
➽ Το multi-tasking είναι καταστροφή για την αποδοτικότητα: το IQ των ανθρώπων την ώρα που ασχολούνται με πολλές εργασίες ταυτόχρονα πέφτει περίπου 15 πόντους και η αποδοτικότητά τους είναι αντίστοιχη με κάποιον που θα κάπνιζε μαριχουάνα ή θα εργαζόταν άυπνος.

Σκεφτείτε τώρα πόσο δύσκολη γίνεται ξαφνικά οποιαδήποτε πνευματική εργασία στην εποχή των open-space γραφείων, των μέιλ και των κοινωνικών δικτύων, του υπερβολικού όγκου πληροφορίας και του multi-tasking.

Η συγκέντρωση που απαιτείται για να κάνει κανείς «βαθιά δουλειά», όπως την ονομάζει ο συγγραφέας Καλ Νιούπορτ, γίνεται σχεδόν ακατόρθωτη, την ίδια στιγμή που θεωρείται όλο και πιο πολύτιμη για την οικονομία μας. Οπως λέει η κ. Ρέι, «οι λίγοι που θα καταφέρουν να αναπτύξουν αυτή την ικανότητα και θα την κάνουν πυρήνα της εργασιακής τους ζωής είναι που θα διαπρέψουν».

Πώς μπορεί όμως να το κάνει αυτό κανείς υπό τις απαιτητικές συνθήκες των σημερινών επιχειρήσεων, όπου οι εργαζόμενοι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδίδουμε τα μέγιστα με πολύ λιγότερα, ενώ είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι; Το στρες και το άγχος αυξάνονται κατακόρυφα, επηρεάζοντας αρνητικά όχι μόνο την αποδοτικότητά μας, αλλά και την ψυχολογία μας. Ερευνες αποδεικνύουν ότι το 59% των εργαζομένων είναι σωματικά και συναισθηματικά εξαντλημένοι, ενώ συχνά τους λείπουν το κίνητρο και η ικανοποίηση από την εργασία.

Η Λίντα Ρέι προσέφερε στο «Κ» κάποιες πρακτικές συμβουλές. Κατ’ αρχάς, είναι σημαντικό να αναπτύξουμε αυτό που εκείνη αποκαλεί «νοημοσύνη της προσοχής» (attentional intelligence). Η εξάσκησή της σε βάζει στο τιμόνι του μυαλού σου. Το μυστικό είναι αρχικά να παρατηρείς πώς αισθάνεσαι κάθε στιγμή - αν είσαι χαρούμενος ή αγχωμένος. Επειτα να παρατηρείς πού είναι το μυαλό σου και τέλος πού είναι συγκεντρωμένη η προσοχή σου και πόσο αυτό συνάδει με τους στόχους σου. Αν η προσοχή σου δεν είναι εκεί που θα απέδιδε περισσότερο, πρέπει σιγά-σιγά να τη στρέφεις προς τα εκεί. Χρειάζεται πολλή εξάσκηση όμως και, όπως ένας μυς που γυμνάζεις, βελτιώνεται με το χρόνο. «Εγώ θα πρότεινα αρχικά έναν αναλυτικό έλεγχο προσοχής», λέει στο «Κ» η κ. Ρέι. «Πού εστιάζεις κάθε στιγμή της ημέρας σου; Θα εκπλαγείτε από το πόσο χρόνο π.χ περνάτε στον έλεγχο των μέιλ. Κατά μέσο όρο, οι εργαζόμενοι δηλώνουν ότι περνούν 26% του εργασιακού τους χρόνου γι’ αυτό. Βρείτε τις πιο αποδοτικές ώρες της ημέρας σας και προγραμματίστε για εκείνες τις ώρες τις πιο απαιτητικές εργασίες σας».

Επειτα, μειώστε ό,τι σας αποσπά. Κλείστε τις ειδοποιήσεις των μέιλ ή των κοινωνικών δικτύων. Κάντε αυτό που η Ρέι αποκαλεί «εργασιακά σπριντ». Δουλέψτε συγκεντρωμένα για 20-25 λεπτά και διακόψτε για λίγο. Το μυαλό ψάχνει για κάτι καινούργιο κάθε περίπου 20 λεπτά. Ικανοποιήστε αυτή την ανάγκη κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο ή κάνοντας μια άλλη δουλειά. Οταν νιώθετε ότι έχετε εξαντληθεί, κάντε μια βόλτα. Ρυθμίστε δύο με τρεις συγκεκριμένες ώρες μέσα στην ημέρα που θα ελέγχετε τις ειδοποιήσεις σας ή θα επιτρέπετε στους συναδέλφους να σας διακόπτουν. Ακόμη και ένας αναζωογονητικός 20λεπτος ύπνος μπορεί να κάνει θαύματα για
την παραγωγικότητα.

Είναι όμως οι επιχειρήσεις και οι επικεφαλής τους έτοιμοι για τέτοιου είδους αλλαγές; «Αυτός ο νέος τρόπος δουλειάς απαιτεί αλλαγή και στον τρόπο σκέψης. Δεν θα είναι εύκολο, όμως τα οφέλη είναι ορατά και στηρίζονται και σε επιστημονικά δεδομένα. Το πρώτο βήμα είναι να εκπαιδεύσεις τους ανθρώπους στο πώς λειτουργεί το μυαλό και το πώς οι τρέχουσες πρακτικές μειώνουν την παραγωγικότητα, τη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Το “χορό” της αλλαγής πρέπει να τον σύρουν οι επικεφαλής, οι CEO. Οσοι ολιγωρήσουν σε αυτό θα μείνουν πίσω από τους πιο καινοτόμους ανταγωνιστές τους».

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/856258/article/epikairothta/episthmh/pws-8a-ginoyme-afentiko-toymyaloy-mas(accessed 4.5.16)

We're less likely to help each other out when near a luxury store

Tripping up in the street or dropping your things in a puddle. These are never happy events, but the outcome could be worse in some places than others. According to a new study in Social Influence, strangers are less likely to come to your assistance if they've just exited a luxury store, or even if you just happen to be in an exclusive part of town with lots of pricey shops.

Past research has already shown that reminders of money and materialism encourage us to be more selfish and less helpful, presumably because of the connotations of competition and self-sufficiency. But nearly all this evidence comes from lab studies and the findings haven't always held up to repeated testing.

The new research is a series of field studies. Students working for the researchers pretended that they needed help in a range of shopping locations across Paris including the avenue des Champs-Elysées, avenue Montaigne, the place Vendome, as well as nearby residential streets such as the rue de Marignan.

For example, in one study, the students walked with a crutch and leg brace, waited for an unsuspecting passer-by and then dropped their things. The test was whether the passerby would help. In another, the students worked in pairs, with one in a wheel-chair. In this case they asked unsuspecting passersby to keep the student in the wheelchair company while the other student went to look for a lost phone.

The consistent finding across the studies was that people were far less likely to help if they'd just been shopping in a luxury store or even if they just happened to be walking along a street with an abundance of luxury stores. For example, in the first study, 77.5 per cent of passersby were helpful on an ordinary street compared with 35 per cent of those who had just exited a luxury store. The second study showed the mere presence of nearby luxury shops reduced helping behaviour to 23.2 per cent (in this case, the passersby were just near the luxury shops, they hadn't necessarily been in them). And a final study confirmed that ordinary shops did not have this bad-Samaritan effect, only luxury ones did.

"Materialistic reminders may have increased self-enhancement and competitive values," the researchers said, "which in turn would decrease trusting and benevolent behaviour, and a sense of being concerned about and connected to other people."

--“Wrong place to get help”: A field experiment on luxury stores and helping behavior (image via flickr)


SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/people-are-less-likely-to-come-to-your.html(accessed 4.5.16)

_________________________________