The power of vulnerability

Brené Brown studies human connection — our ability to empathize, belong, love. In a poignant, funny talk, she shares a deep insight from her research, one that sent her on a personal quest to know herself as well as to understand humanity
video:http://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability#t-420052

Οι λίγες ώρες ύπνου αυξάνουν τον κίνδυνο κρυολογήματος ή άλλης λοίμωξης

Οι άνθρωποι που κοιμούνται λίγες ώρες το βράδυ, κινδυνεύουν περισσότερο να κρυολογήσουν ή να υποκύψουν σε άλλες ιώσεις και λοιμώξεις, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη -μία από τις μεγαλύτερες του είδους της- επιβεβαιώνει προηγούμενα ευρήματα από μικρότερες μελέτες, που έχουν συσχετίσει τον επαρκή ύπνο με τη σωματική υγεία.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Φρανσίσκο, με επικεφαλής τη Σίντι Λέουνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό "JAMA Internal Medicine", ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 22.000 ανθρώπους.

Όσοι κοιμούνταν πέντε ώρες ή λιγότερες κατά μέσο όρο το βράδυ, ήταν 28% πιθανότερο να έχουν κρυολογήσει την προηγούμενο μήνα και 82% πιθανότερο να έχουν κολλήσει γρίπη ή να έχουν εκδηλώσει πενυμονία ή κάποια μόλυνση στα αυτιά, σε σχέση με όσους κοιμούνταν επτά ώς οκτώ ώρες.

Όσοι είχαν κάποια διαταραχή του ύπνου και είχαν επισκεφθεί τον γιατρό για να αναφέρουν σχετικά προβλήματα, ήταν επίσης πιθανότερο να έχουν αρρωστήσει από ίωση ή λοίμωξη. Δεν διαπιστώθηκε πάντως το αντίστροφο, δηλαδή κάποιος μειωμένος κίνδυνος για όσους κοιμούνται πολύ, πάνω από εννέα ώρες.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/856453/article/epikairothta/ygeia/oi-liges-wres-ypnoy-ay3anoyn-ton-kindyno-kryologhmatos-h-allhs-loimw3hs(accessed 26.4.16)

The Reason Sleep Is Disturbed On First Night In Unfamiliar Surroundings

Study helps explain the ‘first night effect’.

It can be hard to sleep on the first night in a new place: such as on holiday or when visiting friends.


Dr Yuka Sasaki, author of a new study, said:


“In Japan they say, ‘if you change your pillow, you can’t sleep.

You don’t sleep very well in a new place.

We all know about it.”

The reason could be down to the fact that one of the brain’s hemispheres stays more awake: alert for trouble.

For the research, scientists measured people’s brain activity on the first night in the sleep lab.

They focused on the part of the sleep cycle in which deep sleep occurs — sometimes called slow-wave sleep.

The sleepers were played irregular beeping sounds while they were asleep to examine the brain’s alertness.

The study’s authors conclude:


“The present study has demonstrated that when we are in a novel environment, inter-hemispheric asymmetry occurs in regional slow-wave activity, vigilance and responsiveness, as a night watch to protect ourselves.”


SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/04/first-night-effect-sleep-disturbed.php(accessed 26.4.16)

The study was published in the journal Current Biology (Tamaki et al., 2016).

The secret symbols politicians use

The art works behind world leaders often contain powerful symbolic messages that are easy to decode, Kelly Grovier explains.


Forget what world leaders say. If you want to understand what they are really up to, look at the paintings that hang behind them at press conferences and summit meetings, or when they pause with apparent spontaneity along a corridor to answer a reporter’s question. The silent stare of a poised portrait gazing at you over the shoulder of David Cameron or Vladimir Putin is often more loaded and more deliberately orchestrated than you might think. Often these subtle messages are easy enough to decode.

Consider, for example, a photo-op earlier this year involving French President Francois Hollande in the Louvre Museum in Paris. Against the unveiling of two full-body portraits by the Dutch master Rembrandt that had been in private ownership for 130 years (the Louvre acquired the paintings jointly with the Rijksmuseum in Amsterdam), Hollande was transformed into a champion of public culture over the hoarding of art by the rich.





In front of the unveiling of two Rembrandt portraits, Francois Hollande was transformed into a champion of public culture (Credit: Rex Features)




Merkel standing before a Holocaust survivor’s childhood vision of a peaceful world proved more eloquent than any speech she could hope to deliver

Nor was it difficult to understand why German Chancellor Angela Merkel was compelled in January 2016 to be photographed in front of Girls in the Field, a small painting of two girls in bright flowery dresses. The work, created in 1943 by 8-year-old Nelly Toll in a Jewish ghetto in Poland, was on display as part of the largest exhibition of Holocaust art outside Israel.





Angela Merkel was pictured with Nelly Toll in front of Girls in the Field, which Toll had painted aged 8 in a Jewish ghetto in Poland (Credit: Rex Features)



At a moment of accelerating anti-Semitism in Europe, the image of Merkel standing before a Holocaust survivor’s childhood vision of a peaceful world proved more eloquent than any speech the leader could hope to deliver. Seen side-by-side laughing and shaking hands, Merkel and the now 80-year-old Toll (the only artist in the show who is still alive), the pair mirrored the joyfulness of the innocent figures in the image behind them.

New best friends?

Though every world leader is doubtless conscious of the signals that visual props around them subconsciously convey, the handlers responsible for shaping the image of the US president have taken things to another level. Take President Obama’s recent trip to Cuba – the first such visit by a US president in 88 years. Obama’s short trek 90 miles (145km) from the US to its Caribbean neighbour in March 2016 was his boldest step yet in advancing his controversial agenda to reset diplomatic relations between the two nations. But it was a painting by a Cuban artist that stole the show.

Among the more awkward events on Obama’s Cuban itinerary was a meeting with a group of political dissidents, many of whom fear the thawing of relations between Washington and Havana will only embolden the repressive tendencies of Cuban president Raúl Castro by legitimising his regime. Enter Michel Mirabal, a contemporary Cuban artist whose sprawling painting My New Friend provided the striking backdrop to the meeting.





Michel Mirabal’s My New Friend provided the striking backdrop for Obama’s meeting with a group of political dissidents in Cuba (Credit: Reuters)



The work, which features side-by-side representations of the Cuban and US flags constructed loosely of red, white, and blue handprints pressed haphazardly against a neutral grey field, stretched evocatively behind Obama as he sat at a long table to discuss the concerns of the the Cuban government’s detractors. As a subliminal symbol capable of capturing, on the one hand, the plight of those oppressed by the Cuban government, and, on the other hand, Obama’s commitment to ending sanctions against Cuba, the painting could hardly have been more cleverly chosen. The hasty blizzard of anonymous handprints has the feel of street art or something illicitly constructed: a compression of innocence that recalls the clay moulds made by children in kindergarten. At the same time, the two flags appear to be visual anagrams of each other, each consisting of the same handprints merely arranged in different combinations, as if subtly to imply that the two countries are essentially inseparable.

‘Speak softly and carry a big stick’

Obama has become a skilled Curator-in-Chief when it comes to choreographing his events. On 25 February 2016, the US president reasserted his intention (a key campaign pledge when he first ran for office in 2008) to close the detention centre at Guantanamo Bay, Cuba, a facility many regard as emblematic of America’s controversial treatment of terror suspects. Early efforts by Obama to shut the centre met with resistance from those who argue that the move would send a signal to Islamists that America’s will to defeat jihadist terror was diminishing.


Obama hoped to bask in the reflected testosterone of America’s most macho president

Against the background of such allegations of weakness, Obama’s decision to hold a press conference announcing his determination to close Guantanamo once and for all in the shadow of a swashbuckling portrait of Obama’s forebear, Theodore Roosevelt, was hardly accidental. After all, Teddy Roosevelt, who in 1898 led a legendary cavalry of so-called “Rough Riders” to victory against Spanish overlords in Cuba, helped establish US control over Guantanamo Bay in the first place. By placing himself visually alongside a heroic portrait of the galloping leader, who is credited with the credo “speak softly and carry a big stick”, Obama hoped to bask in the reflected testosterone of America’s most macho president.





Pictured in front of a swashbuckling portrait of Teddy Roosevelt, Obama hoped to bask in some of the reflected testosterone of America’s most macho president (Credit: Reuters)



Obama’s team is not, of course, unique among recent US administrations in recognising the power of art to advance their agendas. Long before he began, in retirement, wielding a brush to capture (or torture) the likenesses of the foreign leaders with whom he dealt as president, George W Bush countenanced an alarming manipulation of aesthetics in order to control public opinion.


Guernica’s suspended chaos of howling horse heads and ravaged limbs was regarded as too risky a backdrop against which to be photographed lobbying for war

In early February, 2003, when the United States was pressing the case for war against Iraq in the United Nations, officials installed a blue curtain across a tapestry that hangs near the entrance-way of the Security Council, in the very spot where US State Department Officials are filmed by television crews. What work was deemed to be so dangerous that it could not be transmitted into the living rooms of viewers while Bush officials lobbied to unleash a campaign of shock and awe against Saddam Hussein?





It was deemed too risky for George W Bush to be pictured in front of Picasso’s Guernica when pressing for war against Iraq (Credit: Guernica, 1937, Pablo Picasso)



The answer is a large tapestry version of Pablo Picasso’s anti-fascist masterpiece Guernica – an 11ft (3.4m) wide painting that shudders with the horrors of the aerial bombardment in 1937 of an ancient Basque town. The original oil-on-canvas work (which now resides in Madrid’s Reina Sofia Museum) was on display in New York throughout the violent protests against the Vietnam War in the late 1960s and early ’70s, and was regarded by many as a painting whose spirit was at odds with the aggressiveness of US foreign policy. Thirty years later, Guernica’s suspended chaos of howling horse heads and ravaged limbs was regarded by administration officials as too risky a backdrop against which to be photographed lobbying for war.

The intense relationship between presidential politics and visual art is due to be given a fresh spin by whomever prevails in the rambunctious election that is now gripping the US. If Hillary Clinton wins back the White House for her family, will her first foray into the politics of the eye be the swift removal from public display of the official portrait of her husband that now hangs in the Smithsonian Institute’s National Portrait Gallery?

In 2015, 10 years after the artist Nelson Shanks unveiled the likeness of Bill Clinton, Shanks confessed to having inserted into the work a covert reference to Clinton’s affair with Monica Lewinsky. And what if Donald Trump triumphs in November? His plan to build a wall 1000 miles (1600km) long between the US and Mexico is a graffiti artist’s dream. If constructed, it would surely result in the largest blank canvas in the history of Western art.

If you would like to comment on this story or anything else you have seen on BBC Culture, head over to our Facebook page or message us on Twitter.

And if you liked this story, sign up for the weekly bbc.com features newsletter, called “If You Only Read 6 Things This Week”. A handpicked selection of stories from BBC Future, Earth, Culture, Capital, Travel and Autos, delivered to your inbox every Friday.

SOURCE:

http://www.bbc.com/culture/story/20160412-the-secret-symbols-politicians-use(accessed 22.4.16)

Έρευνα: Γιατί επικράτησε η μονογαμία

Σύμφωνα με μια νέα αμερικανο-γερμανική επιστημονική μελέτη, η εξάπλωση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων πιθανότατα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση της μονογαμίας στις προϊστορικές ανθρώπινες κοινωνίες.



Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή εφαρμοσμένων μαθηματικών Κράις Μπάουχ του Πανεπιστημίου του Γουότερλου στον Καναδά και τον Ρίτσαρντ ΜακΈρλιθ του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Γερμανία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", βασιζόμενοι σε μαθηματικές προσομοιώσεις σε υπολογιστές, μελέτησαν διάφορους παράγοντες (κοινωνικούς, δημογραφικούς, υγείας κ.α.), που συνέβαλαν στη σταδιακή επικράτηση της μονογαμίας μεταξύ των ανθρώπων.

Προϊστορικά οι περισσότερες κοινωνίες ήσαν πολυγαμικές, καθώς συνήθως οι άνδρες μπορούσαν να ζευγαρώσουν με πολλές γυναίκες και έτσι να αυξήσουν τον αριθμό των απογόνων τους. Αυτή η πρακτική ήταν διαδεδομένη μεταξύ των μικρών ομάδων των κυνηγών-συλλεκτών, αλλά μειώθηκε δραστικά, όταν πια εμφανίσθηκε η γεωργία. Η εμφάνιση της γεωργίας και η δημιουργία πυκνοκατοικημένων οικισμών είχε ως συνέπεια την ανάπτυξη ευνοϊκών συνθηκών για την εύκολη μετάδοση λοιμώξεων μέσω της σεξουαλικής επαφής (σύφιλη, γονόρροια, χλαμύδια κ.α.). Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, όταν μια κοινωνία μεγαλώνει στα 300 περίπου σεξουαλικά ώριμα άτομα, τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα γίνονται ενδημικά στον πληθυσμό, μειώνοντας τον ρυθμό αναπαραγωγής. 

Αυτό ευνοεί την ανάδυση της μονογαμίας, σε βαθμό που οι πολυγαμικές πρακτικές τιμωρούνται πλέον ως απειλή για την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας. Αντίθετα, κατά τους ερευνητές, σε μικρές ομάδες έως 30 σεξουαλικά ώριμων ατόμων, οι λοιμώξεις που μεταδίδονται μέσω του σεξ είναι σποραδικές και δεν γίνονται ενδημικές.

Αυτό σημαίνει ότι δεν μειώνεται σημαντικά η αναπαραγωγή στην ομάδα και, έτσι, η πολυγαμία (δηλαδή κατά βάση η πολυγυνία) παραμένει για καιρό η κυρίαρχη πρακτική. Εκτός των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, άλλοι παράγοντες που ενίσχυσαν τη μονογαμία, θεωρούνται οι μεταβαλλόμενες επιλογές των γυναικών, οι επιπτώσεις των τεχνολογικών καινοτομιών κ.α

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/ereyna-giati-epikrathse-h-monogamia(accessed 22.4.16)

Experienced meditators have brains that are physically 7 years younger than non-meditators

If you want to keep your brain young, you could do a lot worse than taking up meditation. That's if you believe the results of a new study in NeuroImagethat's found experienced meditators have brains that appear 7.5 years younger, on average, than non-meditators.

The researchers used a computer programme that they created previously – it was trained on brain scans taken from hundreds of people to recognise what brains of different ages typically look like, in terms of amounts of grey matter, white matter, and cerebral spinal fluid. For the new study, the same programme analysed the brains of 50 experienced meditators (average age 51, with an average of 20 years meditation experience) and the brains of 50 healthy, non-meditators (also average age 51) and it produced a figure for each person saying how old their brain was in terms of its physical condition, as compared with the actual age of the person. Using this approach, the group of meditators had brains that were 7.5 years younger than the control group, on average.

Moreover, among the controls, the gap between their "brain age" and chronological age didn't vary with greater age, but among the meditators it did: it was the older meditators who had brains that seemed particularly well preserved, suggesting that meditation provides protection against the brain cell loss associated with aging.

Should you believe these findings? Prior research has shown that meditation appears to increase brain volume. But some issues to bear in mind include the fact that meditation might not preserve the brain, rather people with more age-resistant brains might be more likely to take up meditation. Similarly, we don't know if people who meditate do other healthy things that non-meditators don't do. Another caveat: this study just looked at the physical characteristics of the participants' brains, there was no test of their mental functioning. As a final aside, the researchers also noted that their female participants had more youthful brains than men – at age 50, they appeared three years younger, on average.

--Estimating brain age using high-resolution pattern recognition: Younger brains in long-term meditation practitioners

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/experienced-meditators-have-brains-that.html(accessed 22.4.16)

The most effective leaders clash with their company's culture

Anyone will tell you that the most successful organisations have leaders who match the company culture. A CEO fixated on getting things done should lead somewhere driven by outcomes, a “mission culture”, whereas a people-focused leader suits a place focused on involvement and participation. This way everything is neat, tidy and aligned, with messages presented consistently, providing staff with reliable guides as to how to behave. But this is not what the data says in a new study published in the Journal of Applied Psychology. The new results argue that your leader shouldn’t line up with the culture – they should supply what it’s missing.

Chad Hartnell and his colleagues surveyed the management of firms within a technology consortium, asking members of 120 management teams to rate their CEOs on task leadership (e.g. “encourages the use of uniform policies”) and relational leadership (“is friendly and approachable”), and to rate their organisation’s culture on these same task and relation dimensions. The researchers wanted to find out which combinations of leadership and culture would, nine months later, show the greatest benefit in a tangible outcome: firm finances.

The data drew a gloomy picture for alignment. For relationship focus, mismatches were always better. Firms with a strong relational culture performed better when led by a leader with a low relational focus, and highly relational leaders were associated with stronger results when they operated in a culture with lower concern with relations. A similar picture emerged for task focus, where a combination of a high-focus culture and leader was the worst one possible. These associations held true even after controlling for past performance, CEO tenure and size of the firm.

Why could this be? When leader and culture are aligned, much of the leader’s efforts are redundant. When an organisation’s history of competition and high standards leads to a highly outcome focused culture, the CEO generates limited returns from focusing on task outcomes, as culture is acting as a "substitute for leadership". The job of a leader is to bring something new and needed to the table, such as a relational focus in a highly clinical culture.

Hartnell’s team point out their finding operates at a very broad level – more or less focus on people or outcomes – and that this shouldn’t be taken as querying whether leaders can ever be a misfit for a culture; clearly they can. So this study isn’t a paean to appointing disruptive contrarians, but rather, to considering the broader picture of what an organisation needs at any given time. Leaders who’ve been successful in steering their ship should reflect on whether the lessons they came to teach have now been learned, and whether it’s time to shift who they are as a leader, so they can begin to offer new ones.

_________________________________
SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/the-best-leaders-clash-with-their.html(accessed 18.4.16)

Hartnell, C., Kinicki, A., Schurer Lambert, L., Fugate, M., & Doyle Corner, P. (2016). Do Similarities or Differences Between CEO Leadership and Organizational Culture Have a More Positive Effect on Firm Performance? A Test of Competing Predictions. Journal of Applied Psychology DOI: 10.1037/apl0000083

Want to remember something? Draw it

If you've got some revision to do, get yourself a sketch pad and start drawing out the words or concepts that you want to remember. That's the clear message from a series of studies in the Quarterly Journal of Experimental Psychology that demonstrates drawing is a powerful memory aid.

Jeffrey Wammes and his colleagues first presented dozens of students with 30 easily drawable words such as "apple". For each word, they had to spend 40 seconds writing it out repeatedly, or drawing it. The students then completed a filler task for a couple of minutes, which involved classifying the pitch of different tones. Then they were given a surprise memory test and asked to recall as many of the earlier words as possible. Participants recalled more than double the proportion of drawn words than written words. The drawing advantage held in a variation of the experiment in which the 40 seconds were spent either drawing each word repeatedly, or writing out each word just once and then spending additional time adding visual detail, such as shading.

In further experiments with dozens more students, the researchers showed that drawing was a better memory aid than visualising the words, than writing a description of the physical characteristics of each word's meaning (designed to encourage deep-level encoding of the words), and more effective than looking at pictures of the words. The drawing advantage also remained when participants were given just four seconds to draw each word, and whether they performed the tasks alone or together in a lecture hall.

The researchers think that drawing has this effect because it involves lots of different mental processes that are known to benefit memory, such as visualization and deep-level elaboration. "We propose that drawing, through the seamless integration of its constituent parts, produces a synergistic effect, whereby the whole benefit is greater than the sum of the benefit of each component," they said. They acknowledged more research is needed to show the usefulness of these findings to real life: "While we did show that the drawing effect is reliable in group testing in our experiments, the content was still only single words and hardly representative of an academic setting."

--The drawing effect: Evidence for reliable and robust memory benefits in free recall

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/want-to-remember-something-draw-it.html(accessed 18.4.16)

Επαγγελματική εξουθένωση και φυσική δραστηριότητα

Γράφει η Ίντα Ελιάου,

Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip., MA)



Το σύνδρομο της ‘Επαγγελματικής Εξουθένωσης’ είναι ένα σύνδρομο που μπορεί να αγγίξει όλους εμάς, άνδρες και γυναίκες, εργαζόμενους αλλά και φαινομενικά άνεργους –και εδώ αναφέρομαι σε όσους δηλώνουν στο επάγγελμά τους ‘οικιακά’, μπορεί να αγγίξει τα παιδιά μας, μαθητές ή και αθλητές.





Τί είναι αυτό το σύνδρομο;



Ο όρος της επαγγελματικής εξουθένωσης (burnout) προέρχεται από την αθλητική αργκό της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ ο οποίος περιέγραφε τους αθλητές που μετά από μεγάλες επιδόσεις δεν μπορούσαν πλέον να προσφέρουν τα αναμενόμενα σε αγωνιστικό επίπεδο. Ίσως ο πιο ευρέως αναφερόμενος ορισμός της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι αυτός της ψυχολόγου Christine Maslach (1982):

«Η απώλεια ενδιαφέροντος για τους ανθρώπους με τους οποίους κάποιος εργάζεται, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής εξάντλησης και χαρακτηρίζεται από συναισθηματική εξάντληση όπου ο επαγγελματίας δεν έχει πλέον καθόλου θετικά αισθήματα συμπάθειας ή σεβασμού για τους πελάτες ή ασθενείς».



Που οφείλεται;

Το σύνδρομο αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Η διαδικασία αυτή ξεκινάει με έντονο άγχος στην εργασία για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και καταλήγει σε μια γενικότερη σωματική και ψυχική εξάντληση και απογοήτευση. Το στρες γενικά και στο χώρο της εργασίας αναγνωρίζεται πλέον παγκοσμίως ως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εργοδότες. Στατιστικά στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία (2003), έδειξαν πως το στρες καταλαμβάνει σταθερά τη 2η θέση στα σχετιζόμενα με την εργασία προβλήματα υγείας μετά τις μυοσκελετικές παθήσεις. Ένας στους τρεις εργαζόμενους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούν το στρες ως το πιο σημαντικό πρόβλημα στο χώρο εργασίας τους. Το ποσοστό αντιστοιχεί σε 41 εκατομμύρια ευρωπαίους εργαζόμενους κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμενοι χάνουν εκατομμύρια εργάσιμες μέρες το χρόνο λόγω ασθενειών κάθε μορφής ενώ το ετήσιο οικονομικό κόστος υπολογίζεται στα 20 δις Ευρώ.

Υπάρχουν πολλά μοντέλα που επιχειρούν να ερμηνεύσουν, να εξηγήσουν το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης. Τα περισσότερα επιχειρούν να ερμηνεύσουν το σύνδρομο υπό το πρίσμα μίας δυναμικής αλληλεπίδρασης μεταξύ ατόμου και περιβάλλοντος (Vachon, 1987). Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η επαγγελματική εξουθένωση οφείλεται κυρίως σε στρεσογόνες και δυσμενείς επαγγελματικές συνθήκες, όπως το ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα, η έλλειψη αυτονομίας και εξουσίας, η ανεπαρκής ψυχολογική υποστήριξη και η αυταρχική διοίκηση του οργανισμού (Pines, 1986). Άλλοι πάλι ερευνητές τονίζουν τη σημασία των ατομικών παραγόντων, υποστηρίζοντας, ότι η επαγγελματική εξουθένωση εξαρτάται από τις προσδοκίες που ο επαγγελματίας έχει από τον ίδιο του τον εαυτό (Dekker & Schaufeli, 1995˙ Antoniou, 1999; Firth-Cozens & Payne, 1999).





ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΩΝ EDELWICH & BRODSKY (1980)

Οι οποίοι περιέγραψαν μία σειρά από τέσσερα στάδια ανάπτυξης της επαγγελματικής εξουθένωσης, τα οποία ακολουθεί ο εργαζόμενος από την αρχή της καριέρας του. Συγκεκριμένα:



• Ο εργαζόμενος ξεκινάει την καριέρα του με ενθουσιασμό και συχνά με υπερβολικά υψηλούς στόχους. Υπερεπενδύει στην εργασία του, αφιερώνοντας το χρόνο και την ψυχή του, ενώ επίσης υπερεπενδύει στις σχέσεις που αναπτύσσει με τους ασθενείς του.



(Ένας νέος γιατρός που περνά από το νοσοκομείο να δει τους ασθενείς του ακόμα και όταν είναι εκτός υπηρεσίας. Ή ένας οποιοσδήποτε επαγγελματίας που προσφέρει τις υπηρεσίες του ακόμα και τα Σαββατοκύριακα και δε κλείνει ποτέ το κινητό του).

Καθώς, όμως διαπιστώνει ότι το έργο που παράγει δεν ανταποκρίνεται στις δικές του προσδοκίες, απογοητεύεται.



•Τότε, λοιπόν, περνάει στο δεύτερο στάδιο.

Η εργασιακή καθημερινότητα διαψεύδει τις προσδοκίες του καθώς δεν καλύπτονται όλες οι ανάγκες του ως ‘άνθρωπος’ μέσα από την εργασία του –κάτι που δεν ήταν ρεαλιστικό εξ αρχής.

Ο εργαζόμενος κατηγορεί τον εαυτό του για την αποτυχία και προσπαθεί ακόμη περισσότερο να επενδύσει στο επάγγελμά του, χωρίς όμως θετικό αποτέλεσμα. Ελπίζει δηλαδή πως εάν δουλέψει και άλλες ώρες ή δεχτεί και άλλες επιθυμίες πελατών που παρεκκλίνουν από την καθιερωμένη πρακτική του, πως τότε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.



• Την αμφιβολία και αδράνεια διαδέχονται η απογοήτευση και ματαίωση. Ο εργαζόμενος βλέπει ότι οι προσπάθειές του να ολοκληρωθεί μέσα από την εργασία του ματαιώνονται και οδηγείται στην αποθάρρυνση και την απογοήτευση. Για να ξεφύγει από το αδιέξοδο πρέπει είτε να το πάρει απόφαση και να αναθεωρήσει τελικά τις προσδοκίες του

(‘θα κλείνω το τηλ μου την Κυριακή και ας με ξαναπάρουν τη Δευτέρα’ ή ‘είμαι καλή μητέρα ακόμα και αν ζητάω βοήθεια για τα ψώνια ή λέω και όχι στα παιδιά’ ) είτε ο άλλος τρόπος είναι (αν και τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτός για πρακτικούς λόγους)να απομακρυνθεί από την εργασιακό του χώρο, από την πηγή δηλαδή του στρες.



• Στο τελευταίο στάδιο της επαγγελματικής εξουθένωσης, ο εργαζόμενος αποφεύγει κάθε υπευθυνότητα απέναντι στους άλλους, ενώ προσπαθεί να καταπολεμήσει μόνος του την απογοήτευση και τη ματαίωση που του προκαλεί το επάγγελμά του.

Γενικά φαίνεται πως η επαγγελματική εξουθένωση η οποία αποτελεί μια διαταραχή και όχι τον κανόνα, είναι το προϊόν από ένα συνονθύλευμα εργασιακών και προσωπικών καταστάσεων. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά της τείνουν να επικρατήσουν σε στρεσογόνους και πιεστικούς εργασιακούς χώρους υπάρχουν κάποιοι παράγοντες της προσωπικής ζωής του ατόμου που μπορούν να λειτουργήσουν ως καταλύτες είτε προς την κατεύθυνση της εξουθένωσης είτε προς την κατεύθυνση της ψυχικής ανθεκτικότητας.

Κάποιοι λοιπόν από τους παράγοντες που επηρεάζουν όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας είναι:

• υπερβολικές υποχρεώσεις με υπερβολική πίεση

• ασαφές πλαίσιο καθηκόντων και αρμοδιοτήτων

• μη ανάλογη των καθηκόντων του ατόμου αμοιβή

• μη αναγνώριση της εργασίας του και έλλειψη συστηματικής ανατροφοδότησης για τη δουλειά του

• αδυναμία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της εργασίας λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος ή κατάρτισης
• μη ασφαλισμένη θέση εργασίας και φόβο ανεργίας, ιδιαίτερα σε άτομα με οικονομικά προβλήματα ή με πολλές οικονομικές υποχρεώσεις

• αίσθηση του ατόμου ότι δεν έχει επίδραση και έλεγχο σε σημαντικά ζητήματα σχετικά με τη δουλειά του

• μη ικανοποιητική επικοινωνία με συναδέλφους και προϊσταμένους

• συνεχής, παρατεταμένη πίεση χρόνου και μακρόχρονη εργασία χωρίς διακοπή


Παράγοντες που μπορεί να αποτελέσουν το φιτίλι για να ξεσπάσει η φωτιά μπορεί να είναι:

Χαρακτηριστικά προσωπικότητας του ατόμου:

• άτομα που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό τους και υψηλές προσδοκίες σχετικά με τη δουλειά ( ‘τελειομανείς’).

• άτομα που αγνοούν τα όρια της προσωπικής ανθεκτικότητας τους και των προσωπικών αναγκών

• όταν υπάρχει υπερβολική ανάγκη αναγνώρισης

• υπερβολική ταύτισή του με τη δουλεία του.





Συμπτώματα

Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται ότι η επαγγελματική εξουθένωση και επομένως τα συμπτώματά της δεν αποτελούν ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα που ξεκινάει το πρωί της Δευτέρας και τελειώνει το μεσημέρι της Παρασκευής. Τα πρώτα σημάδια θα μπορούσαν να αναζητηθούν στην αυξανόμενη ανάγκη του ατόμου να αποδείξει την αξία του δουλεύοντας όλο και πιο σκληρά και παρατεταμένα, συχνά παραμελώντας τις ανάγκες του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Η πίεση που βιώνει εμφανίζεται αρχικά στο σώμα του με συμπτώματα όπως: πονοκέφαλοι, γαστρεντερικά προβλήματα, δυσκολίες ύπνου, υπερένταση, σεξουαλική δυσλειτουργία, διαταραχές διατροφής και μυοσκελετικοί πόνοι (Tyler & Cushway, 1998; Cushway, 1992).

Η ευάλωτη αυτή σωματική υγεία του εργαζόμενου είναι δυνατόν να επηρεάσει και την ψυχολογική του υγεία, με κυρίαρχα συμπτώματα το έντονο στρες, συναισθηματική εξάντληση, έλλειψη ενδιαφέροντος, αρνητική/κυνική διάθεση, μειωμένη αυτοπεποίθηση, τύψεις, ενοχές, ευερεθιστότητα, αποξένωση, και ανία. Το συναίσθημα του μάλιστα κάποια στιγμή αμβλύνεται σε τέτοιο βαθμό που ξαφνικά γίνεται επίπεδο (το άτομο «δε νιώθει τίποτα»-μια εκπληκτική άμυνα του οργανισμού μας για δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις). Φυσικά αυτό γίνεται αντιληπτό από το περιβάλλον του, που αρχίζει τώρα να ζητά εξηγήσεις.

Ο εξουθενωμένος εργαζόμενος τείνει να αποσύρεται για να αποφύγει τις συγκρούσεις και να αρνείται τα όποια προβλήματα. Ο φόρτος εργασίας μπορεί να αρχίσει να αποτελεί δικαιολογία για την απόσυρσή του από τις προσωπικές σχέσεις. Μέσα από μια σειρά αρνητικών αλληλεπιδράσεων το άτομο οδηγείται σε απόσυρση, ψυχοσωματικά προβλήματα, κατάθλιψη, ενώ είναι πιθανή η χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών και η εμφάνιση υπερφαγικών κρίσεων σε μια προσπάθεια πρόσκαιρης ανακούφισης των συμπτωμάτων. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τη μείωση της παραγωγικότητας και την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης που πυροδοτεί εκ νέου αρνητικά συναισθήματα, έλλειψη κινήτρου κ.ο.κ. (Griffith και συν.,1999). Στην ουσία, τα συμπτώματα της επαγγελματικής εξουθένωσης αποτελούν

προειδοποίηση δυσλειτουργίας στην βιοψυχοκοινωνική υπόσταση του ατόμου που καλείται να αναθεωρήσει ορισμένες επιλογές και συνήθειες που έχει υιοθετήσει στην ζωή του.

Ποιους πλήττει;

Γενικότερα φαίνεται πως το σύνδρομο αυτό αποτελεί κίνδυνο για ομάδες ανθρώπων που είναι εκτεθειμένοι σε συνθήκες μακροχρόνιου στρες. Στα πλαίσια του σύγχρονου τρόπου ζωής την όξυνση της οικονομικής κρίσης, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αναγκάζεται να παλέψει με το στρες της ανεργίας ή να αυξήσει τις ώρες εργασίας του ενώ οι απολαβές μειώνονται, με αποτέλεσμα να βιώνει μια στρεσογόνα καθημερινότητα. Έρευνες έχουν δείξει πως το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι ιδιαίτερα συχνό σε όσους έρχονται σε καθημερινή επαφή με τον ανθρώπινο πόνο όπως γιατροί, νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί (Jimmieson, 2000; Demir και συν., 2003). Ωστόσο υποφέρουν και επαγγελματίες οι οποίοι εργάζονται υπό συνθήκες μακροχρόνιου στρες. Μπορεί λοιπόν να αγγίξει συγγραφείς, αθλητές, φοροτεχνικούς, εκπαιδευτικούς, γονείς κ.α..

Πρόληψη και Αντιμετώπιση

Το κλειδί για την καταπολέμηση της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι να αναγνωρίσει κανείς τα συμπτώματα και να τα θεραπεύσει πριν ησυναισθηματική νέκρωση απλωθεί σε άλλες δραστηριότητες που απολαμβάνει ο άνθρωπος. Αυτό προϋποθέτει την έγκυρη διάγνωση. Η πρόληψη όπως και η αντιμετώπιση της επαγγελματικής εξουθένωσης μπορεί να επιτευχθεί και σε ατομικό αλλά και σε οργανωσιακό επίπεδο. Ιδανικά, πρέπει αντιμετωπίζεται και στα δύο επίπεδα παράλληλα κάτι το οποίο συμβαίνει στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς κατά βάσει δε συμβαίνει στη χώρα μας. Και για τα δύο επίπεδα έρευνες έχουν δείξει πως βασικό κομμάτι και της πρόληψης αλλά και της αντιμετώπισης αποτελεί η φυσική δραστηριότητα του ατόμου.

Έρευνες σε επαγγελματίες υγείας στον Ελλαδικό χώρο έχουν δείξει πως 4εις στους 10 εργαζόμενους βιώνουν μέτρια κ υψηλή επαγγελματική εξουθένωση. Τα αποτελέσματα αυτά είναι σε συμφωνία με αντίστοιχες έρευνες από τον ελληνικό αλλά και το διεθνή χώρο (Αλεκτορίδης 2003, Σιουρούνη, Θεοδώρου & Χονδρός, 2006; Firth-Cozens & Payne, 1999). Τα αποτελέσματα επίσης έδειξαν πως η δραστηριότητα των επαγγελματιών είναι ιδιαίτερα χαμηλή (6 στους 10),(Antoniou et al., 2003). Ομοίως, ο Τούντας, 2008 αναφέρει πως ένας στους δύο επαγγελματίες υγείας είναι υποκινητικοί και δεν ασκούνται καθόλου. Παρ’όλ’αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι επαγγελματίες με υψηλό επίπεδο φυσικής δραστηριότητας δεν είναι απαραίτητο ότι θα έχουν και χαμηλά επίπεδα επαγγελματικής εξουθένωσης. Η άσκηση λοιπόν από μόνη της δεν είναι αρκετή, αλλά πρέπει να είναι η βασική στρατηγική πρόληψης και αντιμετώπισής.



Γενικά η δραστηριότητα και η άσκηση στην επίτευξη και διατήρηση της υγείας του ανθρώπου έχει αναγνωριστεί από πολλούς Διεθνείς Οργανισμούς. Η συμμετοχή σε φυσικές δραστηριότητες έχει θετικές επιδράσεις στη ψυχική υγεία του ανθρώπου αφού βοηθά στη καταπολέμηση του άγχους –της βάσης δηλαδή της επαγγελματικής εξουθένωσης-, της κατάθλιψης και της μοναξιάς.



ΠΗΓΗ:

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, ‘Καστοριανή Εστία’, 07.04.16, Αριθμός Φύλλου: 752 , σελ. 08-09.

Fantasy-based pretend play is beneficial to children's mental abilities

To prepare our children to meet the goals of a complex world, we should pull them out of their managed world and plop them in the mermaid’s court. That’s the verdict of a randomised control trialpublished recently in the Journal of Experimental Child Psychology that found American pre-schoolers who engaged in fantastical pretend play showed improvements to their executive function – the suite of cognitive abilities that organises thought and actions to achieve goals.

The study involved daily 15-minute play sessions across five weeks, in which a research assistant led 39 children aged three to five through a fantastical script, such as going to the moon. After the five week period, the pretend play kids showed greater gains in their ability to memorise lists of digits (a classic test of working memory, itself a core component of executive function) as compared with 32 age-matched children in a standard play condition, who spent their sessions singing songs and passing a ball around a circle.

The pretend play group also showed a bigger improvement on an executive function attention-shift task, which involved switching from sorting blocks by colour to shape. This result squeaked through thanks to the standard-play group’s scores actually creeping down over time as the pretend group scores crept up, but note that on its own terms, the pre-to-post change in pretend group performance wasn’t itself statistically significant. On a third executive function measure – “inhibition of responses” (children had to follow a tricky instruction to label a nighttime scene as day, and a daytime scene as night) – there was no effect of the pretend play.

What might be driving the improvements to executive function that were found? Pretend play involves the adoption of certain mental scripts, such as “I’m a dragon and should flap my arms when I’m moving,” that don’t carry across to the real world, which means players have to selectively adopt and switch between these scripts and default norms of behaviour. Drawing on past evidence, lead author Rachel Thibodeau and her colleagues said they suspected that it’s the fantastical elements of pretend play that are the most liable to hothouse executive function development, as they involve managing specific, unique scripts and larger leaps from the everyday than, say, answering a toy telephone.

The researchers’ interpretation was supported in a followup analysis that coded the style of play each child displayed over the 25 sessions: children whose pretending was more fantastical did better at the working memory task. Also, greater overall engagement in the pretend play activity was associated with two outcomes: larger improvements in executive function, as well as firmer beliefs in fantastical entities like the tooth fairy.

I mentioned this was a controlled study, but have so far avoided talking about the third control group, which comprised children who didn’t enjoy any kind of play but simply continued their lessons. My reason is that comparisons between the pretend play group and no-play control group tended to be statistically non-significant. The control group’s executive function scores were in between the play groups – meaning that they actually did better than the standard play condition.

Future research might show that pretend play is better than no play at all, but the best-supported conclusion from the current study is different: that play that gives children scope to exercise their imagination is more valuable than rote, managed play experiences, such as another rousing chorus of “the wheels on the bus.” After all, during class-time at least you can grab a minute to daydream about dragons. I know I did.

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/04/fantasy-based-play-is-especially-good.html(accessed 12.4.16)

Thibodeau, R., Gilpin, A., Brown, M., & Meyer, B. (2016). The effects of fantastical pretend-play on the development of executive functions: An intervention study Journal of Experimental Child Psychology, 145, 120-138 DOI: 10.1016/j.jecp.2016.01.001

People with schizophrenia-like traits can tickle themselves (whereas most people can't)

Go ahead, try tickling yourself on your inner forearm or neck. If you're like most people, you'll find it doesn't work. The sensation would make you shiver or giggle with ticklishness if someone else did it, but when you do it yourself, it no longer has any tickle power.

The inability of most people to tickle themselves has been documented by psychologists for a while, and it's thought be due to the fact that the brain creates predictions of the sensory consequences of our own actions, and then cancels them out. Although it might be fun to be able to tickle ourselves, on balance it's probably a good thing that our brains work this way most of the time – it helps us pay more rapid attention to other people's actions rather than our own, and it contributes to our sense of self.

At the turn of the century, neuroscientist Sarah Jayne-Blakemore and her colleagues showed that some patients diagnosed with schizophrenia can tickle themselves. This fitted with other features of their illness – for example, the patients who could self-tickle also experienced hallucinations and the feeling that other people were controlling their actions. One theory is that the apparent failure of these patients' brains to adequately cancel out the sensory consequences of their own actions could be contributing both to their symptoms and to their self-tickling ability.

Now a team of psychologists in France has extended these findings, showing for the first time that psychologically healthy people who score highly in schizophrenia-like personality traits – for example, they have vivid imaginations and are prone to mild paranoia – are also capable of tickling themselves. The findings are in the journal Consciousness and Cognition.

The researchers, led by Anne-Laure Lemaitre, first identified from an initial pool of 397 students, 27 students who scored very highly on the Schizotypal Personality Questionnaire, and 27 students who scored very low on the same measure. The questionnaire includes questions on things like unusual beliefs and strange perceptual experiences. None of the students had ever been diagnosed with a psychiatric condition. They also completed a questionnaire about their experience of feelings of passivity, measured with items like "feeling you were a robot or zombie without a will of your own".

Next, the students took part in different tickle tasks involving a brush. The participants either tried to tickle their own forearm with the brush, or the brush was controlled by the researcher. In each case, the participants rated how ticklish the brush movements felt on their arm.

Overall, the students who scored high in schizotypic traits were no more ticklish than the low schizotypic students. Crucially, however, the highly schizotypic students found the self-tickling condition more ticklish than did the low schizotypic students, and they also found the self-tickling condition just as ticklish as when the researcher applied the tickling, whereas the low schizotypic students found the self-tickling condition less ticklish than when the researcher did it.

A limitation of the study that jumps out immediately is that there was no control group with intermediate levels of schizotypic traits, meaning that if you were to interpret these results in isolation, it's possible the low schizotypic students were unusually non-ticklish in the self-tickle condition, rather than the high schizotypic students being unusually self-ticklish.

But of course, it makes sense to interpret these new findings in light of past research, including the Blakemore finding of self-tickling ability in patients with schizophrenia, and another paper from 2010 that showed high scorers on schizotypy were poor at controlling their own strength to match the force produced by a machine (another indication of diminished self-monitoring).

Moreover, in the current research, the more self-tickling sensations that the high schizotypic students reported, the more they tended to agree with items related to suspicion and unusual perceptual experiences on the Schizotypy questionnaire, such as "I'm sure I'm being talked about behind my back" and "I often hear a voice speaking my thoughts aloud", and the higher they scored on the passivity scale.

These findings don't mean that if you can tickle yourself you are likely to develop schizophrenia. However, they are consistent with the idea that the same brain processes (involved in movement control and monitoring) that may contribute to the symptoms experienced by patients with schizophrenia, may also contribute to schizophrenia-like beliefs and experiences in healthy people.

The researchers said their results show that "non-clinical subjects with schizophrenia-like symptoms have an abnormal subjective experience of willed actions". They added: "When considering a continuum ranging from the absence of a disorder to the full-blown symptoms of schizophrenia, our data provide a basis for understanding the illusions of control experienced by schizophrenic patients."

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/03/self-tickling-ability-is-linked-with.html(accessed 4.4.16)

Lemaitre, A., Luyat, M., & Lafargue, G. (2016). Individuals with pronounced schizotypal traits are particularly successful in tickling themselves Consciousness and Cognition, 41, 64-71 DOI: 10.1016/j.concog.2016.02.005

600.000 Έλληνες πάσχουν από διπολική διαταραχή

Είναι η πιο σοβαρή ψυχική διαταραχή της διάθεσης που χαρακτηρίζεται κυρίως από επεισόδια μανίας και κατάθλιψης - Πότε εμφανίζεται και ποιους προσβάλλει «Αφιερωμένη» σε 600.000 Έλληνες είναι η σημερινή ημέρα, η Παγκόσμια Ημέρα Διπολικής Διαταραχής - ημέρα με έντονο συμβολισμό καθώς στις 30 Μαρτίου γεννήθηκε ο καλλιτέχνης Vincent Van Gong ο οποίος θεωρείται ότι έπασχε από τη διπολική διαταραχή.

Η διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη είναι ο παλαιότερος ιατρικός όρος) είναι η πιο σοβαρή ψυχική διαταραχή της διάθεσης. Χαρακτηρίζεται κυρίως από επεισόδια Μανίας (ανεβασμένης και εκτός ελέγχου διάθεσης) και επεισόδια Κατάθλιψης (πεσμένης διάθεσης με σημαντική δυσκολία στη λειτουργία).

Υπολογίζεται ότι σε κάποια από τις πολλές μορφές της πάσχουν από τη νόσο το 1-5% του ενήλικου πληθυσμού παγκοσμίως. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 600.000 Έλληνες ασθενείς. Η διαταραχή εμφανίζεται συνήθως στο τέλος της εφηβείας ή στην αρχή της ενήλικης ζωής. Προσβάλλει με την ίδια συχνότητα άνδρες και γυναίκες και μάλιστα κυρίως άτομα υψηλού οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου.

Καθώς το φάσμα των διπολικών διαταραχών είναι ευρύ, είναι σημαντική η σωστή θεραπεία τους η οποία βασίζεται στη σωστή και πρώιμη διάγνωση καθώς και στην εξειδικευμένη ψυχοκοινωνική και φαρμακευτική παρέμβαση.

Η ενημέρωση αποτελεί σημαντικό κομμάτι της καλής πορείας της Διπολικής διαταραχής και βοηθάει και στην αποστιγματοποίησή της.

«Η Παγκόσμια Ημέρα Διπολικής διαταραχής είναι σημαντική ημέρα για να θυμόμαστε τους ανθρώπους με διπολική διαταραχή αλλά και για την ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού» επισημαίνει η Ελληνική Διπολική Οργάνωση (ΕΔΟ) η οποία υποστηρίζει την Παγκόσμια Ημέρα Διπολικής Διαταραχής.

Η Ελληνική Διπολική Οργάνωση οργανώνει ενημερωτικές και ψυχαγωγικές δράσεις με στόχο την ενημέρωση των ασθενών, των συγγενών τους καθώς και του ευρύτερου κοινού.

Συγκεκριμένα, οργανώνει:

1. Ενημερωτική ημερίδα με θέμα τη θεραπεία της Διπολικής διαταραχής (ελεύθερη είσοδος)
(16 Απριλίου Σάββατο 12:00 – 4:00 μμ, Aegean College, Πανεπιστημίου 17, Αθήνα)

2. Δωρεάν ψυχομετρικές εξετάσεις διάθεσης για ανθρώπους που έχουν δυσκολίες με την διάθεσή τους
(Καθόλη τη διάρκεια του Απρίλη με τηλεφωνικό ραντεβού στα γραφεία της ΕΔΟ)

3. Ψυχαγωγική ταινία και συζήτηση με θέμα τη Διπολική διαταραχή
(14 Μαϊου Σάββατο 12:00 – 3:00μμ, Λέσχη Κινηματογράφου, Aegean College, Πανεπιστημίου 17, Αθήνα)

Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν και να συμμετέχουν στις ενημερωτικές και ψυχαγωγικές δράσεις μπορούν να κάνουν εγγραφή στη λίστα συμμετοχής της ΕΔΟ http://register.bipolar.gr ή τηλεφωνικά στο 210-8815970.

ΠΗΓΗ:

http://www.protothema.gr/ugeia/article/566033/600000-ellines-pashoun-apo-dipoliki-diatarahi-/(accessed 4.4.16)

What is it like to "come out" as asexual?

Participants were recruited via online asexuality communities

Sex, or talk of it, is everywhere, whether filling our TV screens or the conversations at the bar after work. Imagine then that you're one of the estimated one per cent of the population who actually don't have any sexual desire – an increasingly recognised status usually referred to as being "asexual". What is it like for such people to "come out" and tell the world that this is the way they are?

For a new study published in the Archives of Sexual Behavior, Nicolette Robbins at Yale University and her colleagues asked 169 self-identified asexual people to write an open-ended account of the development of their asexual identity and the disclosure of that identity to others. The participants were predominantly, but not exclusively, young women and they were recruited through three online asexual communities: AVEN, Apositive.org and Asexuality Livejournal.

Their answers give insights into their motives for coming out, their frequent relief at finding and sharing their identity, and they provide examples of how their disclosures were received, both positively and negatively.

The participants wrote about strong feelings of validation and liberation upon discovering online asexual communities. Many said they subsequently decided to come out as asexual so that their friends and family could understand them better, and to counter the pressure to meet cultural expectations to engage in sexual relationships. Other participants had only disclosed to their romantic partners, as a way to negotiate the terms of their relationship.

While the overall message from the study is of coming out as a positive, empowering experience, many participants described experiencing negative reactions from others. For example, one woman said: "My friends didn't believe me. One friend's exact response was 'you're not a tree'". Others spoke of the way people frequently told them it was "just a phase" and that they'd feel differently once they met the "right person".

Some participants had sought support from lesbian or gay friends, not always with much success: "I came out to my lesbian friend. She laughed at me and told me that I was being ridiculous ... My local gay switchboard told me that asexuality doesn't exist and that everyone wants to f*** someone."

Other participants said they'd been pathologised: "I've been called unnatural, and had people attempt to fix me by taking me to psychologists and therapists without my consent."

But there were also accounts of positive reactions: "When I told my parents, my mom was ecstatic. She knew that I had little to no sexual feelings growing up, so she thought it was great that I found the term asexual to legitimise myself." Another participant said: "When I told my friends none of them were really shocked. They had figured it out long before I did."

Not all the participants had chosen to come out, mainly because some just didn't see their asexual status as a big deal: "My orientation is not an important enough part of my identity for me to need to share it with others."

Based on their participants' accounts, the researchers have proposed a model of the asexual coming out experience with six stages from "identity confusion" all the way to "identity integration" with many of the ideas resembling similar theories proposed for the emergence of gay and lesbian identities. But Robbins and her team acknowledge this is all very preliminary – after all, their sample was confined to people who have participated in online forums – and they do not meant to impose or suggest there is a normal way for asexual identity to emerge. "Additional research on asexuality is needed before conclusions can be drawn about how identities emerge within this community," they said.

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/03/what-is-it-like-to-come-out-as-asexual.html (accessed 1.4.16)

Robbins, N., Low, K., & Query, A. (2016). A Qualitative Exploration of the “Coming Out” Process for Asexual Individuals Archives of Sexual Behavior, 45 (3), 751-760 DOI:10.1007/s10508-015-0561-x

Η «οικογενειακή πολυκατοικία»

Η Ελλάδα είναι γεμάτη από «δεμένες» οικογένειες, από «παιδιά» 20, 30, 40, 50 χρόνων που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά στην ίδια πολυκατοικία.

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: «Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει τη διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος-ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται. 

Στη σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν τη συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους. Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα. Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από «παιδιά» 20, 30, 40, 50 και άνω χρόνων που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους. «Παιδιά» που αρνούνται να σχετιστούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής και άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος. Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με τη διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου. Επιλέγουν μία από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας -την υποταγή ή την αναρχία-, διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς. Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της Ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από τη συναισθηματική παρουσία του πατέρα-συζύγου. Οι μητέρες, αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο τη δική τους υποσυνείδητη -ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»: «Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί. Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας». Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή τη μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποκτήσει εραστή και σύντροφο, όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;

 Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια. Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους -αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν». Έτσι, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με τη σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.

 Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά -αμφότεροι-, όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς-ανωριμότητας. Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους. Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία. Μεταθέτουν ασυνείδητα την -πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερέλεγχο των δεκτικών παιδιών τους. 

Γονείς -και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει: Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή -όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου. 

Πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG9199(accessed 1.4.16)