When does your mental health become a problem?

People often experience sadness in response to difficult life events, but when does this become a mental health problem?

One in four people are expected to experience a mental health problem, yet stigma and discrimination are still very common. Myths such as assuming mental illness is somehow down to a 'personal weakness' still exist.

How do we define mental health?

A person who is considered 'mentally healthy' is someone who can cope with the normal stresses of life and carry out the usual activities they need to in order to look after themselves; can realise their potential; and make a contribution to their community. However, your mental health or sense of 'wellbeing' doesn't always stay the same and can change in response to circumstances and stages of life.

Everyone will go through periods when they feel emotions such as stress and grief, but symptoms of mental illnesses last longer than normal and are often not a reaction to daily events. When these symptoms become severe enough to interfere with a person's ability to function, they may be considered to have a significant psychological or mental illness.

Someone with clinical depression, for example, will feel persistent and intense sadness, making them withdrawn and unmotivated. These symptoms usually develop over several weeks or months, although occasionally can come on much more rapidly.

Mental health problems are defined and classified to help experts refer people for the right care and treatment. The symptoms are grouped in two broad categories - neurotic and psychotic.

Neurotic conditions are extreme forms of 'normal' emotional experiences such as depression, anxiety or obsessive compulsive disorder (OCD). Around one person in 10 experiences these mood disorders at any one time. Psychotic symptoms affect around one in 100 and these interfere with a person's perception of reality, impairing their thoughts and judgments. Conditions include schizophrenia and bipolar disorder.

Mental illness is common but fortunately most people recover or learn to live with the problem, especially if diagnosed early.

How common are mental illnesses in the UK?

Anxiety will affect 10% of the population

Bipolar disorder will affect one in 100

One in every 150 15-year-old girls will get anorexia, and one in every 1000 15-year-old boys

20% of people will become depressed at some point in their lives

OCD will affect 2%

Personality disorder will affect one in 10, though for some it won't be severe

Schizophrenia will affect one in 100

Source: Royal College of Psychiatrists

What causes mental illness?

The exact cause of most mental illnesses is not known but a combination of physical, psychological and environmental factors are thought to play a role.

Many mental illnesses such as bipolar disorder can run in families, which suggests a genetic link. Experts believe many mental illnesses are linked to abnormalities in several genes that predispose people to problems, but don't on their own directly cause them. So a person can inherit a susceptibility to a condition but may not go on to develop it.

Psychological risk factors that make a person more vulnerable include suffering, neglect, loss of a parent, or experiencing abuse.

Difficult life events can then trigger a mental illness in a person who is susceptible. These stressors include illness, divorce, death of a loved one, losing a job, substance abuse, social expectations and a dysfunctional family life.

When is someone thought to be mentally ill?

A mental illness can not be 'tested' by checking blood or body fluids. Instead it is diagnosed, usually by an experienced psychiatrist or clinical psychologist, after studying a patient's symptoms and monitoring them over a period of time.

How ICD-10 classifies bipolar affective disorder:

'A disorder characterized by two or more episodes in which the patient's mood and activity levels are significantly disturbed, this disturbance consisting on some occasions of an elevation of mood and increased energy and activity (hypomania or mania) and on others of a lowering of mood and decreased energy and activity (depression). '

Many different mental illnesses can have overlapping symptoms, so it can be difficult to tell the conditions apart.

To diagnose a mental health condition, psychiatrists in the UK may refer to the World Health Organisation's International Classification of Diseases (ICD) system. This lists known mental health problems and their symptoms under various sub-categories. It is updated around every 15 years.

Some experts argue that the current system relies too strongly on medical approaches for mental health problems. They say it implies the roots of emotional distress are simply in brain abnormalities and underplay the social and psychological causes of distress.

They argue that this leads to a reliance on anti-depressants and anti-psychotic drugs despite known significant side-effects and poor evidence of their effectiveness.

SOURCE:

BBC Science: http://www.bbc.co.uk/science/0/22028518 (accessed 29.06.13)

Should you help a person with OCD do their checks?

Imagine you and your partner are about to enjoy a meal together. They have obsessive compulsive disorder (OCD) and get incredibly anxious until they've completed a time-consuming sequence of checks and rituals involving their cutlery. Do you offer to help with the checks in the hope of assuaging their anxiety?

The process of helping an OCD patient in this way is called "accommodation" and though it may be motivated by compassion and empathy, the authors of a new paper say that it can be a barrier to recovery and puts a strain on relationships. Accommodation is thought to be counter-productive because it prevents a key component of CBT for OCD, which is learning that everything will be okay even if checks and rituals are not completed (known as "exposure and response prevention").

Sara Boeding and her colleagues investigated 20 heterosexual couples, each including one person with OCD, as they embarked on 16 joint sessions of cognitive behavioural therapy. Accommodation was measured at baseline and after the course of treatment was over, as were the symptoms of the partner with OCD, and relationship satisfaction.

The researchers found that accommodation was commonplace - all partners of someone with OCD reported doing at least some of their checking for them. Higher rates of accommodation went hand in hand with more serious OCD symptoms, both at the study start and after treatment was complete. This study is unable to show that accommodation by one partner caused the other partner's worse symptoms - the causal direction could run either way. However, past longitudinal research in a family setting has shown that reductions in accommodation precede patient improvement.

In the current study, Boeding's team also found that individuals who performed more of their partner's OCD checks tended to report less relationship satisfaction, consistent with past research suggesting the process of accommodation can be "taxing and frustrating" for care-givers. In turn, patients with a partner who performed more accommodation tended to report that their partner was more critical of their OCD. "Although accommodation might serve to alleviate patient distress momentarily, it does not do so within the framework of a positive, satisfying relationship," warned Boeding and her colleagues.

This is a pilot study with a small sample size, and in 19 of the couples, the patient was the woman. This limits how much we can take larger lessons from these results. However, it's the first time that OCD accommodation has been studied in a couple context and this marks an important first step towards understanding the role of relationship context in recovery from OCD. Although it is tempting to help a person with OCD complete their checks and rituals, Boeding's team advised that it is more beneficial in the long run "to provide esteem support and encourage the patient to 'get through' the anxiety until it habituates, rather than trying to avoid or neutralize it for the patient."

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Boeding, S., Paprocki, C., Baucom, D., Abramowitz, J., Wheaton, M., Fabricant, L., & Fischer, M. (2013). Let me check that for you: Symptom accommodation in romantic partners of adults with Obsessive–Compulsive Disorder. Behaviour Research and Therapy, 51 (6), 316-322 DOI:http://dx.doi.org/10.1016/j.brat.2013.03.002 Author weblink: http://clinicalpsych.unc.edu/people/graduate-students

Further reading. What is it like to have OCD? http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2012/11/whats-it-like-to-have-ocd.html

Arrogant, moi? Investigating narcissists' insight into their traits, behaviour and reputation

Braggarts who hype their own achievements while derogating those around them can fare well in a new situation. Their confidence appeals and they may achieve high status at first. But over the longer term evidence suggests that narcissists are harmful to themselves and others. They alienate people and their work performance is scored poorly by bosses. So why do they persist? Do they have insight into their narcissism? Do they realise what other people think of them? A new study aimed to find out.

Erika Carlson surveyed two samples. One was made up of 86 undergrads, who answered questions about themselves and also provided contacts for five informers - friends, partners and family - they too answered questions about the participants' personalities and behaviour. The second sample of 234 participants was recruited online via Amazon's Mechanical Turk (a network of volunteers who are paid for their time online) and they answered questions about their personality, behaviour and reputation.

Carlson found that participants who scored more highly on a narcissism questionnaire also tended to describe themselves as condescending and disagreeable and as people who criticise and brag. They also realised that other people see them this way. The narcissists recognised that their traits and behaviour weren't good for other people but they believed they were good for themselves.

In other words, narcissists are arrogant and they know it, but they don't care. In fact many said they aspired to be more narcissistic. "Narcissists do have genuine insight into their narcissism," said Carlson. "[They] seem to perceive narcissism as a 'get ahead' trait that brings them personal gain ... a personal strength, and justify their narcissism in terms of the benefits it has for them."

It's an intriguing finding but there are some limitations in the study. It's important to note this was a subclinical sample - overall levels of narcissism were not that high and it's not clear if the results would apply to people diagnosed with narcissistic personality disorder. Also, I found myself wishing for some kind of comparison. How did the narcissists' insight compare with high scorers on other personality traits? Are they unusually insightful and honest? Might that honesty be a hidden virtue of the narcissistic personality type?

_________________________________ 

SOURCE: 

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Carlson, E. (2013). Honestly Arrogant or Simply Misunderstood? Narcissists' Awareness of their Narcissism. Self and Identity, 12 (3), 259-277 DOI: http://dx.doi.org/10.1080/15298868.2012.659427

Author weblink: http://www.self-other.com/ErikaCarlson.html

Further reading. http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2010/11/when-it-comes-to-group-creativity-two.html

Γιατί η «νόσος του Ντάγκλας» δεν αφορά μόνο στον ίδιο...

Ενας μέχρι πρότινος «θηλυκός» ιός, που πλέον «μεταλλάσσεται» αργά και σταθερά σε… unisex απειλή, ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τη δήλωση του Αμερικανού ηθοποιού Μάικλ Ντάγκλας ότι ο καρκίνος του φάρυγγα με τον οποίο διαγνώστηκε πριν από τρία χρόνια προκλήθηκε από την αιδοιολειξία.

Στην προσωπική περιπέτεια υγείας του διάσημου ηθοποιού, όπως αυτή αποτυπώθηκε σε δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», συμπυκνώνεται ουσιαστικά η επιστημονική γνώση που έχει κατακτηθεί τα τελευταία χρόνια σχετικά με τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων (Human Papilloma Virus, HPV).

Εναν ιό που μεταδίδεται με την -κάθε είδους και μορφής- σεξουαλική επαφή και ο οποίος, ενώ διεκδικούσε επί σειρά ετών τον... πρώτο ρόλο στην εμφάνιση του πιο συχνού γυναικείου καρκίνου, μετά από εκείνον του μαστού, του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, τα τελευταία χρόνια εμφανίζει έντονα «καρκινογόνο» δράση και στον ανδρικό πληθυσμό.

Ο ιός HPV έχει ισχυρή παρουσία στη χώρα μας, όπως και παγκοσμίως. Προκαλεί τα κονδυλώματα, ένα από τα πιο συχνά σεξουαλικά νοσήματα σε άνδρες και γυναίκες.

Τα τελευταία διαθέσιμα ερευνητικά δεδομένα -μελέτη από το «Αττικόν»- δείχνουν ότι μία στις δύο Ελληνίδες φέρει τον ιό HPV ο οποίος σημειωτέον έχει περίπου 100 τύπους, με ορισμένους εξ αυτών να συνδέονται με την εμφάνιση καρκίνου (πρόκειται για τους τύπους 6,11,16, 32).

Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον το 50% των γυναικών έχει τη λοίμωξη HPV, δεν σημαίνει όμως ότι απαραίτητα θα εκδηλώσει καρκίνο -αυτό θα συμβεί στο 10% των γυναικών με λοίμωξη.

«Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί μία γυναίκα να αναπτύξει καρκίνο του τραχήλου της μήτρας εάν δεν έχει προηγηθεί λοίμωξη από τον ιό HPV, ο οποίος είναι ο απαραίτητος αιτιολογικός παράγοντας. Η λοίμωξη HPV σε μεγάλο ποσοστό αυτοϊάται και ένα μικρό ποσοστό καταλήγει σε εμμένουσα λοίμωξη, η οποία οδηγεί στον καρκίνο. Δεν ξέρουμε όμως ποιες γυναίκες θα διώξουν τον ιό και ποιες όχι», λέει ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας, κ. Σωτήρης Τσιόδρας. Κατά τους γυναικολόγους, εμμένουσα θεωρείται η λοίμωξη όταν ο ιός ανιχνεύεται σε τουλάχιστον τρία συνεχόμενα τεστ ΠΑΠ μιας γυναίκας.

Κάθε χρόνο εμφανίζονται περί τις 530.000 νέες περιπτώσεις καρκίνου του τραχήλου της μήτρας για τις οποίες ο HPV είναι ο κύριος υπαίτιος, ενώ περί τις 275.000 γυναίκες πεθαίνουν εξαιτίας της νόσου. Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι τα νέα κρούσματα καρκίνου του τραχήλου της μήτρας κάθε χρόνο είναι 580 και περίπου 240 τα «θύματα» της νόσου.

Οι άνδρες μπήκαν με καθυστέρηση στον επιδημιολογικό χάρτη που αφορά τον ιό HPV. Επί σειρά ετών πιστευόταν ότι ο ιός είναι κυρίως «γυναικεία απειλή», καθώς έπληττε μεν με κονδυλώματα και τα δύο φύλα, αλλά μόνο στις γυναίκες η βλάβη εξελισσόταν σε καρκίνο (του τραχήλου).

Οι πρώτες επιστημονικές ενδείξεις για την καρκινογόνο δράση του ιού HPV και στον ανδρικό πληθυσμό είχαν τεθεί το 1983 από Φιλανδούς επιστήμονες, ωστόσο ισχυροποιήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μέχρι τότε ο καρκίνος του στοματοφάρυγγα θεωρούνταν μεν «ανδρικός», αλλά ως αιτιολογικοί παράγοντες αναφέρονταν το κάπνισμα και το αλκοόλ.

Στην Ελλάδα η συσχέτιση του ιού των θηλωμάτων με τον καρκίνο του στοματοφάρυγγα μέσα από μελέτες έγινε προς το τέλος της ίδιας δεκαετίας. «Τα τελευταία χρόνια συσσωρεύονται συνεχώς στοιχεία που υποδηλώνουν συμμετοχή του ιού HPV και σε καρκίνους που εστιάζονται στη στοματική κοιλότητα, τον στοματοφάρυγγα και τον λάρυγγα. Μάλιστα σε ορισμένες μορφές καρκίνου, όπως στη βάση της γλώσσας και στις αμυγδαλές, ο ιός HPV ανιχνεύεται σε ποσοστό 80%-90%. Ο καρκίνος σε αυτές τις περιοχές αποτελεί τον έκτο κατά σειρά συχνότητας τύπο καρκίνου στον άνθρωπο», λέει η κυρία Αλεξάνδρα Σκλαβούνου, καθηγήτρια Οδοντιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πάντως, η γνώση των ειδικών για το «γυναικείο» καρκίνο του HPV, εκείνον του τραχήλου της μήτρας, αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα στην παρούσα φάση για την αποκρυπτογράφηση του καρκίνου του στοματοφάρυγγα. Οι ομοιότητες του βλεννογόνου της στοματικής κοιλότητας με το βλεννογόνο της γεννητικής χώρας έχουν μπει στο μικροσκόπιο προκειμένου να εντοπιστεί πώς και γιατί ο ιός HPV «εισβάλλει» στο επιθήλιο είτε του κόλπου είτε του στόματος και προκαλεί καρκινικές αλλοιώσεις.

Αυτό ίσως αποτελεί και το θετικό σημείο της υπόθεσης με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος καρκίνος κερδίζει συνεχώς έδαφος. «Η τάση είναι εμφανώς αυξητική σε ό,τι αφορά τον καρκίνο του στοματοφάρυγγα στους άνδρες. Οι Αμερικανοί μάλιστα εκτιμούν ότι μέχρι το 2020 τα περιστατικά αυτού του καρκίνου στους άνδρες θα έχουν ξεπεράσει τα περιστατικά καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στον γυναικείο πληθυσμό», λέει η κυρία Σκλαβούνου. Το μειονέκτημα βεβαίως είναι ότι οι άνδρες δεν έχουν στη διάθεσή τους κάποιο τεστ για την ανίχνευση του ιού στη στοματική κοιλότητα, αντίστοιχο του τεστ ΠΑΠ που έχουν οι γυναίκες.

Τα περιστατικά που καταγράφονται στην ΩΡΛ Πανεπιστημιακή Κλινική του «Ιπποκράτειου» ενισχύουν τις δυσοίωνες εκτιμήσεις των Αμερικανών επιστημόνων. Στην κλινική υπάρχουν ετησίως τουλάχιστον 200 νέα κρούσματα καρκίνου στη στοματική κοιλότητα, τον φάρυγγα και τον λάρυγγα, με το ποσοστό εκείνων των καρκίνων που σχετίζονται με τον ιό HPV να αυξάνονται σταθερά.

«Ο ιός HPV ανιχνεύεται πλέον στο 15%-20% % των καρκίνων στοματικής κοιλότητας, στοματοφάρυγγα και λάρυγγα. Παράλληλα, αλλάζει το προφίλ του ασθενούς. Ενώ μέχρι πρότινος ο καρκίνος του στοματοφάρυγγα αφορούσε άνδρες ηλικίας άνω των 60 και χρόνιους χρήστες αλκοόλ και καπνού, πλέον έχουμε και νέους ασθενείς και χωρίς επιβαρυντικούς παράγοντες», λέει ο καθηγητής ΩΡΛ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Αριστείδης Σισμάνης. Το θετικό είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι παρά την αύξηση του καρκίνου λόγω HPV η συγκεκριμένη μορφή της νόσου έχει καλύτερη πρόγνωση σε σχέση με άλλες μορφές καρκίνου που προκαλούνται από άλλα αίτια.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επισημαίνουν οι ειδικοί είναι η σημασία της πρόληψης. Διότι στη βάση του ο ιός HPV αποτελεί έναν συνήθη ιό του… σεξ, συγκεκριμένα του χωρίς προφύλαξη σεξ. «Δυστυχώς, ο ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων που συνδέεται με τους καρκίνους στον τράχηλο της μήτρας και του στοματοφάρυγγα εξαπλώνεται συνεχώς. Οι νέοι επιδίδονται χωρίς προφυλάξεις σε έντονη σεξουαλική ζωή, αλλά είναι κρίμα να υπάρχει τρόπος προστασίας είτε με τον εμβολιασμό στην κατάλληλη ηλικία σε κορίτσια και αγόρια είτε με τη χρήση προφυλακτικού αργότερα και αυτά να μην αξιοποιούνται για την υγεία τους», τονίζει ο καθηγητής, κ. Σισμάνης.

ΠΗΓΗ:

ArionRadio.com: Γιατί η «νόσος του Ντάγκλας» δεν αφορά μόνο στον ίδιο... | ARION RADIO | Νέα

http://www.arionradio.com/news/giati-h-nosos-toy-ntagklas-den-afora-mono-ston-idio-.16904.asp?hl=1 (accessed 10/06/13)

Υπάρχουν μόνο δύο φύλα, αρσενικό και θηλυκό;

52χρονος κατάφερε να αναγνωρίζεται ως ουδέτερο φύλο.

Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από κάποιον που δεν θέλει να είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, αλλά ένα ον ουδέτερο, αποφάνθηκε η αυστραλιανή δικαιοσύνη!

Την περασμένη Παρασκευή, το Εφετείο της Νέας Νότιας Ουαλίας, για πρώτη φορά στην ιστορία, έδωσε νομική αναγνώριση στο δικαίωμα σε άτομο που δεν επιθυμεί να ταυτίζεται ούτε με το ανδρικό ούτε με το γυναικείο φύλο, ανατρέποντας τον ισχύοντα νόμο ότι όλοι ανεξαιρέτως στα πιστοποιητικά γέννησης, γάμου και θανάτου θα πρέπει να αναγράφονται με το ένα ή με το άλλο φύλο.

Εκτιμάται ότι πιθανόν αυτό να χρησιμοποιηθεί ως «οδηγός» σε παρόμοιες περιπτώσεις και σε άλλες Πολιτείες.

H απόφαση αφορούσε τον 52χρονο Norrie, ο οποίος χαριτολογώντας, μετά την απόφαση των εφετών είπε ότι «δεν υπάρχουν πολλοί από μας, τέτοια περίεργα όντα, ο νόμος όμως πρέπει να ισχύει για όλους».

«Αυτή είναι η πρώτη δικαστική απόφαση που αναγνωρίζει ότι το φύλο δεν έχει μόνο δύο όψεις, το θηλυκό και το αρσενικό και πρέπει να επισημοποιηθεί αυτό νομικά σ' όλα τα νομικά έγγραφα» δήλωσε μία από τις δικηγόρους του Norrie, η Emily Christie.

Eπίσης, ο Hugh de Kretser, από το Νομικό Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δήλωσε ότι η απόφαση του εφετείου θα επηρεάσει και άλλες παρόμοιες υποθέσεις σε άλλες Πολιτείες: «Kυβερνητικοί και μη οργανισμοί θα εφαρμόσουν τη νομοθεσία αυτή σε ευρύτερη κλίμακα».

Η υπόθεση της διακαούς επιθυμίας του Norrie να είναι ένα όν ουδέτερο επίσημα, και στα μάτια του νόμου, ξεκίνησε το 2010 όταν η κυβέρνηση του αναγνώρισε το δικαίωμα να αναγράφεται στα πιστοποιητικά του ότι είναι «αορίστου γένους» (sex not specified).

Μια μέρα, όμως, που σίγουρα θα προτιμά να σβήσει από τη μνήμη του ο Norrie, παίρνει μια επιστολή από το Ληξιαρχείο με την οποία πληροφορείται ότι "έγινε λάθος και δεν γίνεται να είναι γένους ουδετέρου!"

«Για ένα μήνα αφότου είπε το "ναι" η κυβέρνηση, δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ούτε ο κόσμος γκρεμίστηκε ούτε ο ουρανός έπεσε να μας πλακώσει. Μόνο όταν έγινε η περίπτωσή μου πρωτοσέλιδο, τους έπιασε πανικός και είπαν "όχι, δεν γίνεται αυτό, αποκλείεται"» λέει ο ίδιος.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε να βρει το δίκιο του στην Ανώτατη Αρχή, το Εφετείο. Εκεί οι τρεις εφέτες ομόφωνα συμφώνησαν ότι «αν το εξετάσουμε σημασιολογικά, ο όρος "φύλο" δεν έχει αποκλειστικά διπλή έννοια, δηλαδή αρσενικό ή θηλυκό».

Έστειλαν λοιπόν οι εφέτες την υπόθεση στο Δικαστήριο Διαιτησίας για να περιγράψει με μια λέξη ουδέτερη την... ουδετερότητα του Norrie.

ΠΗΓΗ:

Yahoo News: 

http://gr.news.yahoo.com/photos/52%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%89%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BF-photo-051529265.html (accessed 08/06/13)

Genes have 'small role in children's reading ability'

By Hannah RichardsonBBC News education reporter

A child's genetic make-up has only a small role in determining how good they are at reading, a study suggests.

Researchers looked at the relationship between children's reading scores and their social background using data from a study of 5,000 children.

They then looked at how children's different genetic make-up for genes tied to reading affected those scores.

They found genes accounted for just 2% of the achievement gap between those of high and low social background.

Researchers from the Institute of Education, University of London, used data from the Avon Longitudinal Study to assess whether the tendency for those from a lower social background to have poorer reading skills than those from children of professional backgrounds was down to genetic differences.

Results of reading tests sat at seven, nine and 11 were then divided into five socio-economic groups.

'Infancy'

The researchers found that children with professional parents scored on average 60 out of 100, while children with unskilled parents scored an average of 42. Leaving a gap of of 18 test points.

They then took data on the children's DNA bases and looked at how variations in them tied in with children's reading scores. They did this by analysing the impact of three genes, KIAA0319, CMIP and DCDC2, said to influence reading ability.

They found the genetic factors explained just 2% of the 18-point achievement gap - the equivalent of less than half of one test point, according to the researchers.

Dr John Jerrim said: "We were thinking that there would be a comprehensive and substantial link because of previous research, but that's not what we found."

Earlier studies focusing on twins have suggested that 75% of the variance in children's reading skills is down to genetic factors, but this new research appears to challenge such claims.

Dr Jerriam added: "It is a very small difference and it may come back to the fact that we can only look at these three genes.

"Many more more genes maybe implicated in the reading process - possibly hundreds, each with small independent effects.

"We are not dismissing the role of genetics in influencing children's outcomes. We are simply cautioning the research of this kind is still in its infancy."

The study added: "On the basis of the evidence presented in this paper, we believe that social scientists need to be particularly cautious before advancing the view that genetics plays a major role in this particular aspect of child development."

SOURCE:

BBC News: http://www.bbc.co.uk/news/education-22801713 (accessed 08/06/13)

Θεραπεία σχιζοφρένειας με άβαταρ

Βρετανοί ψυχίατροι πειραματίζονται με μια νέα μέθοδο η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει τους σχιζοφρενείς να ελέγχουν ή και να σταματούν τις βασανιστικές φωνές που ακούν αφού έρθουν αντιμέτωποι με το. . . άβαταρ που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι στον υπολογιστή τους.

Στην μελέτη συμμετείχαν 16 ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν στην πειραματική «θεραπεία άβαταρ». Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι σχεδόν όλοι ανέφεραν ότι μειώθηκε η συχνότητα με την οποία άκουγαν φωνές, αλλά και η σοβαρότητα του άγχους που τους προκαλούσαν.

Στο πρώτο στάδιο της «θεραπείας» ο ασθενής δημιουργεί στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μια εικονική ταυτότητα, ένα «άβαταρ» επιλέγοντας το πρόσωπο και τη φωνή της «οντότητας» που πιστεύει ότι του μιλάει. Στη συνέχεια το σύστημα συγχρονίζει τα χείλη του εικονικού προσώπου με τη φωνή του, επιτρέποντας σε έναν θεραπευτή να μιλάει στον ασθενή, μέσω του άβαταρ, σε πραγματικό χρόνο. Ο θεραπευτής ενθαρρύνει τον ασθενή να αντιμετωπίσει τη φωνή και σταδιακά τον μαθαίνει να ελέγχει τις παραισθήσεις του.

"Μολονότι οι ασθενείς αλληλεπιδρούν με το άβαταρ σαν να ήταν πραγματικός άνθρωπος, επειδή το έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν μπορεί να τους βλάψει, σε αντίθεση με τις φωνές που συχνά απειλούν ότι θα τους σκοτώσουν ή θα κάνουν κακό στους ίδιους και τις οικογένειές τους», εξήγησε ο καθηγητής Τζούλιαν Λεφ. «Η θεραπεία βοηθά τους ασθενείς να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και το θάρρος να αντιμετωπίσουν το άβαταρ και τον διώκτη τους», πρόσθεσε.

Η σχιζοφρένεια είναι μια ψυχιατρική διαταραχή που εκτιμάται ότι επηρεάζει περίπου 1 ανά 100 ανθρώπους παγκοσμίως. Ένα από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματά της είναι οι ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις.

Ο Λεφ είπε ότι οι ίδιοι οι ασθενείς δηλώνουν ότι οι φωνές είναι το χειρότερο από όλα τα συμπτώματα της πάθησής τους. «Δεν τους αφήνουν να σκεφτούν καθαρά, δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να εργαστούν, δεν μπορούν να διατηρήσουν κοινωνικές επαφές», είπε στους δημοσιογράφους ο καθηγητής.

Τρεις από τους ασθενείς που μετείχαν στη μελέτη, οι οποίοι μέχρι τότε άκουγαν φωνές για διάστημα από 3,5 έως και 16 χρόνια, σταμάτησαν να τις ακούν εντελώς. Οι ερευνητές ηχογραφούσαν τις συνεδρίες και έδιναν αντίγραφα στους ασθενείς «έτσι ώστε ουσιαστικά είχαν ένα θεραπευτή στην τσέπη τους, σε μορφή MP3, και μπορούσαν να τον ακούσουν οποιαδήποτε στιγμή τους παρενοχλούσαν οι φωνές», πρόσθεσε ο Λεφ.

Χάρη σε αυτήν την πρώτη επιτυχία τους ο Λεφ και οι συνεργάτες του έλαβαν επιχορήγηση ύψους 1,3 εκατομμυρίου λιρών από το ίδρυμα The Wellcome Trust ώστε να συνεχίσουν τη μελέτη τους σε μεγαλύτερες ομάδες ασθενών.

Ο ψυχίατρος Τόμας Κρεγκ που θα ηγηθεί της μεγαλύτερης μελέτης είπε ότι οι ακουστικές παραισθήσεις είναι ιδιαίτερα ενοχλητικές για τους ασθενείς και δύσκολα αντιμετωπίζονται με επιτυχία. Σημείωσε ότι εάν η δεύτερη μελέτη αποδειχθεί επιτυχής, η θεραπεία με τα άβαταρ θα μπορούσε να είναι διαθέσιμη για όλους μέσα σε λίγα χρόνια, δεδομένου ότι η τεχνολογία που απαιτείται είναι σχετικά απλή και πολλοί επαγγελματίες του κλάδου έχουν ήδη τις δεξιότητες που απαιτούνται για να την εφαρμόσουν.

ΠΗΓΗ:

Εφημερίδα: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. 

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_29/05/2013_501450 (01/06/2013)

Men feel more physically attractive after becoming a father

----------------------------------------

Never mind the sleepless nights and domestic disarray, new fathers think they're hot stuff. The finding comes from a survey of 182 heterosexual couples by Alicia Cast and her colleagues. The couples were quizzed three times - just after they got married, a year later, and again a year after that.

Whereas women who had a baby in the first year of marriage experienced a subsequent dip in their feelings of physical attractiveness, new fathers showed the opposite pattern. The feel-good effect was short-lived, however, as the men's raised feelings of physical attractiveness returned to normal levels by the end of the study.

For some reason, men who became a father for the first time in their second year of marriage did not enjoy a spike in physical self-appreciation, although there was a slight trend in that direction. New mothers in the second year did however experience a dip in their self-perceived beauty, just the same as the women who became mothers in the first year.

"Our research indicates that women believe that they are less physically attractive after the birth of a child," said the researchers, "but that men believe they are more physically attractive."

Unfortunately the study provides little evidence for why the participants felt differently about their appearance after having a baby. The researchers speculated that mothers may feel less attractive because of physical changes to their body, or because they have less time to pay attention to their appearance. Perhaps fathers feel more attractive because of an increased sense of masculinity. The researchers were able to rule out another suggestion - that participants' changed feelings of attractiveness were due to any change in their spouse's view of them.

Although this new research has only just been published, the data were actually collected in the early 90s, which places a question mark over whether the findings would replicate today. Moreover, the sample was predominantly White, US middle class and the results may only speak to that group. Indeed, Cast and her colleagues highlighted past research that suggested African American women perceive their bodies more positively after childbirth than White women.

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Cast, A., Stewart, S., and Erickson, M. (2013). Why do men feel more attractive after childbirth? Journal of Gender Studies, 1-9 DOI:http://dx.doi.org/10.1080/09589236.2012.750239

Author weblink: http://www.soc.ucsb.edu/faculty/alicia-cast