ΠΡΟΛΗΨΗ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ: ΟΔΗΓΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ

ΠΗΓΗ:

Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης,

www.obrela.gr

http://blogs.sch.gr/kyriakou/files/2011/01/Prolipsi_paidikis_kakopoiisis_egxeiridio.pdf

(25/4/13)

Female political role models have an empowering effect on women

----------------------------------------

The late Margaret Thatcher - Britain's first and, so far, only female Prime Minister - is criticised for failing to do more to help other women get ahead in politics. Supporters argue, however, that the example she set will, on its own, have been of profound benefit to women with leadership ambitions. A new study puts this principle to the test, examining the effect on women of reminders about the contemporary female political high-flyers Angela Merkel and Hillary Clinton.

Ioana Latu and her colleagues recruited 149 Swiss student participants (81 women) to make a persuasive public speech against the rise in student fees. The speeches were made in a virtual reality room in front of a virtual audience of 12 men and women. Crucially, some of the participants performed their speech in a room with a poster of Hillary Clinton on the back wall; others with Merkel on the wall; a third group with Bill Clinton's poster on the back wall; and for a final group, there was no poster.

The key result is that the female students spoke for significantly longer - a sign of dominance - when Merkel or Clinton was on the back wall (as opposed to Bill or no poster) - an increase of 49 per cent and 24 per cent, respectively, making their speeches just as long as the men's. These female students' speeches were also rated as better quality by two coders blind to the experimental condition, and they also evaluated their own performance more positively. The presence of the different posters made no difference to the performance of the male students.

"We believe these findings are important because although a wealth of research has studied the effects of role models on academic and math performance, there is no research that investigates the effect of female political role models on successful leadership behaviour," the researchers concluded. "Yet, exactly such behaviour is crucial because not only is an increase in female politicians the goal of equality, it can also be (as our results show) the engine that drives it."

_________________________________ 

SOURCE

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Latu, I., Mast, M., Lammers, J., and Bombari, D. (2013). Successful female leaders empower women's behavior in leadership tasks. Journal of Experimental Social Psychology, 49 (3), 444-448 DOI:http://dx.doi.org/10.1016/j.jesp.2013.01.003

Author weblink: http://www2.unine.ch/cms/lang/fr/pid/5557

Should parents drug babies on long flights?

By Regan MorrisBBC News, Los Angeles

Parents taking infants on long flights are turning to medication to help their children sleep. But is the practice safe - or a dangerous abuse of parental power?

On a recent afternoon flight from Miami to Los Angeles, travellers were impressed with the three young children who slept most of the way and then played quietly. How sweet and well behaved they were, the passengers commented.

But the woman sitting next to me was not buying it.

"I think she drugged them," she whispered, gesturing toward the mother watching a film as her children snoozed.

Parents who medicate their babies and toddlers with allergy or cough medicine on long flights say it helps the children sleep in increasingly cramped planes and helps combat jetlag. It is a polarising topic on parenting blogs, with debates often turning nasty.

On the Urban Baby website, which allows users to post anonymously, a typical post about how to occupy tots on long flights quickly grows heated:

"Drug your spawn, please. For the love of GOD, anesthetize the little beast."

"Do people actually do that? That seems a bit extreme to me. Just looking to keep her occupied."

"Psychos who pop pills all day would drug their kids. Normal folks would never do that."

While the American Academy of Pediatrics says it never recommends sedating children on long flights, many parents say their paediatricians do quietly advise a bit of the allergy medicine for a flight.

“Children trust their parents unconditionally, and will do pretty much whatever we tell them is right or wrong. Well, taking any drugs without need is wrong”Jo AndrewsParent

But there are risks.

"It's not a good idea," says Dr Daniel Frattarelli, chair of the American Academy of Pediatrics committee on drugs. Take the drug marketed in the US as Benadryl, diphenhydramine HCL (quite different from the product known as Benadryl in the UK, which is the drug cetirizine).

"When using Benadryl to sedate, you are using it for its side effects rather than its therapeutic effect. It can be dangerous - especially in children under two. Kids have died from this."

Diphenhydramine HCL tends to concentrate in fluid around the brain in young children and can have unpredictable results in infants and toddlers, he says.

"The last place you want something to go wrong is up in the air," Frattarelli says.

But parents who have successfully used allergy medicine to help children sleep swear by it, albeit in hushed tones.

One mother of two who did not wish to be identified used the over-the-counter allergy and motion-sickness medicine Phenergan for a recent flight from Australia to the US. She said the first eight hours of the flight were "agony" and that she used the medication as a last resort to help her three-year-old daughter sleep.

"It actually has directions to use for travel," she says.

A dad from New Zealand with children ages five and two, both of whom often take 10-12-hour flights, says he has used antihistamines to help his son sleep and that a doctor had recommended it.

"It was a safe dose of a kids' medicine, with side effect of sleepiness," he says.

"We only used the suggested dose for his weight. We don't do this now, as our young kids travel well."

The delays, discomforts and hassles of flying are particularly incompatible with a baby's needs

But Ben Adair, a father of two in Los Angeles, says the allergy medicine backfired the one time he tried it.

"Our four-year-old was under the weather anyway, so we gave him some Benadryl to help him sleep through a couple flights," he says. "But instead of sleeping, he turned into the groggy, zombie toddler - somewhere between asleep and awake and completely miserable.

"I felt terrible about it and won't do it again."

Jo Andrews, a British mother of three who lives in Dubai, says she takes about three long flights a year with her children and buys them all new, small toys to unwrap on the plane and brings extra snacks and sticker books to keep them occupied.

"I would never, ever drug my kids when they are young on a flight," she says. "Imagine if there was an emergency on the plane.

"They trust their parents unconditionally, and will do pretty much whatever we tell them is right or wrong. Well, taking any drugs without need is wrong."

My children's paediatrician Dr Noosha Shaheedy says parents often ask about sedating babies on long-haul flights.

She recommends against it. But she knows parents ignore that advice, and urges them to be careful with dosage and never to give a child medication for the first time in the air, as they do not know how the child will react.

Most annoying places to encounter a crying child

Teething gel brand Orajel sponsored a survey in 2009 to determine where people are most irritated by crying babies:

Movie theatre: 56%

Airplane: 22%

Church/religious function: 12%

Restaurant: 10%

The sedate debate for parents grappling with the challenges of modern air travel might be relatively new, but parents have drugged their babies for generations to keep them quiet during more serious getaways.

Syrians fleeing the violence in their country in recent months have been sedating their children to keep them quiet as they escape, according to the UN Refugee Agency.

Some refugees fleeing warfare in Laos during the 1970s gave their babies opium to knock them out for the journey.

"When families had to escape communist countries by running through jungles or crossing the Mekong River, the cry of a baby could mean death by gunfire for the entire travelling group," says Leilani Chan, an actress and writer touring the US with Refugee Nation, a performance she created with her partner Ova Saopeng, a refugee from Laos.

"Many would sedate their babies with a taste of opium. Often we hear this story with a chuckle - obviously from refugee moms and dads whose children survived the escape. But indeed many children died from accidental overdose."

Chan and Saopeng have a young son and have never medicated him on flights.

"I choose not to use a drug and let my toddler wander the aisles saying 'hi' to passengers. I figure if he is bugging people it's better than having him screaming in his seat," she wrote in an email.

"I console myself with this perspective... bugging other passengers is a small deal in the larger scope of things."

SOURCE:

BBC News Magzine

http://www.bbc.co.uk/news/magazine-21977785 (accessed 16.4.13)

Rituals bring comfort even for non-believers

People around the world often perform rituals as a way to cope with sad events. The rules can be contradictory - for instance, Tibetan Buddhists think it's disrespectful to cry near the deceased, while Catholic Latinos believe the opposite. Beneath this variety, a new paper by Michael Norton and Francesca Gino, suggests there is a shared psychological mechanism - a comforting sense of increased control. Moreover, the researchers report that even non-believers can benefit (pdf via author website:http://www.people.hbs.edu/mnorton/norton%20gino.pdf).

Norton and Gino began by asking 247 participants recruited online (average age 33; 42 per cent were male) to write about a bereavement they'd experienced in the past, or a relationship that had ended. Half of them were additionally asked to write about a coping ritual they'd performed at the time. The main result here was that the participants who recalled their ritual reported feeling less grief about their loss. This was explained by their greater feelings of control, and wasn't to do with the simple fact they'd written more than the other participants.

Relying on reminiscence in this way is obviously problematic from a research perspective, so for a follow-up Norton and Gino invited 109 students to their lab. Groups of 9 to 15 students were told that one of them would win a $200 prize, and to intensify the situation they were asked to write about what it would mean to them to win, and how they'd use the cash. One student was duly awarded the money and left. Half the remaining participants were then instructed to perform a 4-stage ritual: they drew their feelings about losing on a piece of paper, sprinkled salt on the drawing, tore it up, then counted to ten. The others acted as controls and simply drew their feelings on the paper.

The key finding was that the ritual students subsequently reported experiencing less upset and anger than the controls at the fact they hadn't won the money, and this was largely explained by their greater feelings of control. Crucially, the comfort of the ritual was unaffected by how often participants reported conducting rituals in their lives or whether or not they believed in the power of rituals. It seems there's something about the process of going through a multi-stepped procedure that provokes in people feelings of control, above and beyond the role played by any associated religious or mystical beliefs.

A third and final study was similar and clarified some issues - reading that some people sit in silence after a loss, and then sitting in silence themselves, did not bring comfort to participants who lost out in a lottery for $200. Reading that some people perform rituals after a loss also brought no comfort, unless the participants then went on to perform a ritual themselves.

Norton and Gino said they did not mean to imply that human and monetary loss are equivalent, but they do think rituals may bring comfort in both situations via the shared mechanism of an increased sense of control. They added that more research was needed on the impact of specific forms of ritual in different contexts, but for now their results offered preliminary support "for Durkheim's contention that 'mourning is left behind, thanks to the mourning itself'; the rituals of mourning in which our participants engaged hastened the decline of the feeling of mourning that accompanies loss."

An important caveat the researchers mentioned is that this research was with participants who are mentally well and so it doesn't speak to the issue of rituals that become dysfunctional and all consuming, as can happen in obsessive compulsive disorder.

Norton and Gino's paper complements a study published last year (http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0010027712000546) that looked at people's beliefs about the factors likely to increase ritual efficacy, including repetition and number of procedural steps. 

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

Norton MI, and Gino F (2013). Rituals Alleviate Grieving for Loved Ones, Lovers, and Lotteries. Journal of experimental psychology. General PMID:http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23398180 Author weblink: http://www.hbs.edu/faculty/Pages/profile.aspx?facId=326229

Καρκίνος

Τι είναι ο καρκίνος;

Η προέλευση της λέξης Καρκίνος, αποδίδεται στον Έλληνα ιατρό Ιπποκράτη, που έμεινε στην ιστορία ως «πατέρας της ιατρικής». Ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε τους όρους «καρκίνος» και «καρκίνωμα» για να περιγράψει διάφορους όγκους που εμφάνιζαν εσωτερικά ή εξωτερικά έλκη και διογκώσεις. Στην Ελληνική γλώσσα οι λέξεις αυτές αναφέρονται στα καβούρια, τα οποία θυμίζουν τον καρκίνο, αφού οι ακτινωτές μεταστάσεις των καρκινικών κυττάρων, φέρνουν αμυδρά στο μυαλό τη μορφή που έχουν τα πόδια και οι δαγκάνες του καβουριού. Ο καρκίνος (όγκος) είναι η ανώμαλη ανάπτυξη κύτταρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία όγκων σε διάφορα σημεία του σώματος. Η ανώμαλη αυτή λειτουργία δεν πρέπει να συγχέεται με δυο φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού:

1. Την αναγέννηση των ιστών που συμβαίνει όταν αφαιρείτε ιστός και ο οργανισμός ξανά φτιάχνει τον ίδιο ιστό -π.χ στην καταστροφή των ηπατικών κύτταρων (αφαίρεση ήπατος ) το ήπαρ αναγεννάται σε 6 μήνες όπως ήταν αρχικά. 

2. Την υπερπλασία που συμβαίνει σε ανάγκη του οργανισμού να αναπτύσσει φυσιολογικούς ιστούς (π.χ υπερπλασία του ενός νεφρού όταν υπάρχει έλλειψη του άλλου). 

Με τον όρο «καρκίνος» περιγράφεται μία ομάδα νοσημάτων, που η αιτία τους βρίσκεται σε κυτταρικό επίπεδο. Ο όρος αναφέρεται στην υπερβολική, χωρίς προγραμματισμό, ανάπτυξη κυττάρων του οργανισμού, που ήταν φυσιολογικά, μέχρι τη στιγμή της έναρξης της διαδικασίας καρκινογένεσης. Οργανικά, ο καρκίνος είναι μία ασθένεια των κυττάρων. Συνεπώς, η κατανόηση του καρκίνου προϋποθέτει μία μικρή αναφορά σχετικά με το τι συμβαίνει όταν φυσιολογικά κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινικά. 

Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από κύτταρα. Φυσιολογικά, τα κύτταρα αναπτύσσονται και διαιρούνται, ώστε να προκύψουν θυγατρικά κύτταρα και να διατηρηθεί η υγεία του οργανισμού. Μερικές φορές, η διαδικασία αυτή εκτρέπεται από το φυσιολογικό, οπότε προκύπτουν νέα κύτταρα (χωρίς να τα χρειάζεται ο οργανισμός) και - παράλληλα - δεν πεθαίνουν τα παλιά κύτταρα. Τα πλεονάζοντα κύτταρα σχηματίζουν μάζες, που καλούνται όγκοι. Σε μερικές περιπτώσεις αυτά τα παθολογικά κύτταρα κάνουν μετάσταση, δηλαδή εξαπλώνονται και σε άλλα μέρη του σώματος δημιουργώντας δευτερεύοντες όγκους (μεταστατικούς όγκους) παρόμοιους με αυτούς του αρχικού καρκίνου. 

Ο καρκίνος συνήθως δεν επηρεάζει μόνο ένα όργανο του σώματος και δεν έχει μία μορφή. Μπορεί να περιλαμβάνει οποιοδήποτε ιστό του σώματος και να έχει τελείως διαφορετική μορφή σε κάθε σημείο του σώματος. Υπάρχουν πάνω από 200 διαφορετικά είδη καρκίνου και δεν αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάθε ένα είδος έχει τον δικό του τρόπο θεραπευτικής αντιμετώπισης. Οι περισσότερες μορφές καρκίνου είναι στην ουσία όγκοι εκτός από ορισμένους τύπους καρκίνου όπως η λευχαιμία, των οποίων τα κύτταρα κυκλοφορούν μέσα στο αίμα και τα όργανα και τελικά αναπτύσσονται σε συγκεκριμένους ιστούς. 

Οι όγκοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις. Δεν είναι όμως όλοι οι όγκοι επικίνδυνοι. Οι καλοήθεις όγκοι δεν ονομάζονται καρκινικοί, δεν κάνουν μετάσταση και δεν είναι επικίνδυνοι για τη ζωή του ατόμου. Οι περισσότεροι καρκίνοι παίρνουν το όνομά τους από τον τύπο του κυττάρου ή του οργάνου από το οποίο αρχίζουν. Αν κάνουν μετάσταση ο νέος όγκος φέρει το ίδιο όνομα με τον αρχικό. Ορισμένοι όγκοι παίρνουν το όνομά τους από τον επιστήμονα που τους ανακάλυψε (π.χ. Hodgkin, Brenner). Άλλοι ιατρικοί όροι που χρησιμοποιούνται για να υποδείξουν την ύπαρξη καρκινικής νόσου είναι οι όροι κακοήθης όγκος, καρκίνωμα και νεόπλασμα. 

Εάν δεν θεραπευθούν, οι καρκίνοι μπορούν τελικά να προκαλέσουν το θάνατο. Η επιβίωση των ασθενών με καρκίνο έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Ο καρκίνος αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Οι περισσότεροι καρκίνοι μπορούν να θεραπευθούν. Πολλοί θεραπεύονται, ειδικά εάν η θεραπεία αρχίσει νωρίς! 

Γενικές πληροφορίες για το τι προκαλεί τον καρκίνο 

Ο καρκίνος προκαλείται από διαταραχές των γονιδίων, που φυσιολογικά ελέγχουν την διαίρεση και τον θάνατο των κυττάρων. Ο τρόπος με τον οποίο ένα κύτταρο μετασχηματίζεται σε καρκινικό, δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί. Πολλές φορές το κύτταρο έχει τη γενετική προδιάθεση και αρκεί η έκθεση σε επιβαρυντικούς παράγοντες, όπως είναι διάφορες χημικές ουσίες ή ακτινοβολίες, για τη μετατροπή τους σε καρκινικό. 

Υπάρχουν, ακόμη, σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες φαίνεται ότι πολλά κύτταρα, κάτω από την ισχυρή πίεση ενός επιβαρυντικού παράγοντα, χάνουν τον έλεγχο της αύξησης τους, με αποτέλεσμα να προκαλούν την ταυτόχρονη γένεση πολλών διαφορετικών όγκων. 

Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Πολλές γονιδιακές διαταραχές, που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου, είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.

Ορισμένες γονιδιακές διαταραχές έχουν κληρονομηθεί από τους γονείς. Ωστόσο, η παρουσία μίας κληρονομικής γονιδιακής διαταραχής δεν σημαίνει πάντα την εμφάνιση καρκίνου, αν και συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου. Η έρευνα συνεχίζεται σχετικά με τους παράγοντες, που αυξάνουν ή μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου. Επίσης, ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις (ιός ανθρωπίνων θηλωμάτων - HPV, ιός ηπατίτιδας Β - HΒV, ιός ηπατίτιδας C - HCV, ιός ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας - HIV, κ.α.) αυξάνουν τον κίνδυνο μερικών μορφών της νόσου.

Η επιστήμη, όμως, έχει καταλήξει σήμερα σε μια σειρά από παράγοντες που, όπως αποδείχθηκε, έχουν την δυνατότητα να προκαλέσουν την έναρξη της διαδικασίας καρκινογένεσης στον άνθρωπο. Αυτοί είναι οι ατομικοί και οι εξωτερικοί παράγοντες.

· Ατομικοί παράγοντες, είναι οι ατομικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος, η κακή διατροφή κ.α. 

· Εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που δεν εξαρτώνται από τη θέληση και τις συνήθειες του ατόμου. Όπως για παράδειγμα οι γενετική προδιάθεση ή κληρονομικότητα, η ηλικία, οι χημικές ουσίες, η υπεριώδης ακτινοβολία, η ιονίζουσα ακτινοβολία ή ακτίνες χ, η περιβαντολογική ρύπανση, το βεβαρημένο εργασιακό περιβάλλον κ.α. 

Συμπερασματικά και γενικά, ο κίνδυνος να αναπτύξει κάποιος άνθρωπος καρκίνο, ορίζεται από την απάντηση στις ερωτήσεις: 

· Ποιός είναι; = γενετική σύνθεση, στοιχεία κληρονομικότητας. 

· Που ζει; = περιβαλλοντικοί παράγοντες, καρκινογόνες ουσίες. 

· Πως ζει; = προσωπικός τρόπος ζωής, καθημερινές συνήθειες. 

Ο καρκίνος είναι κυρίως αποτέλεσμα της έκθεσης του ατόμου σε καρκινογόνους παράγοντες. Οι συχνότεροι παράγοντες κινδύνου παγκοσμίως με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, είναι η χρήση καπνού που είναι υπεύθυνη συνολικά για το 20% των θανάτων από καρκίνο, ενώ για τις χώρες με υψηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 30%. Στη συνέχεια ακολουθούν η κατανάλωση αλκοόλ και η υποκατανάλωση φρούτων και λαχανικών με περίπου 5% επί του συνόλου των θανάτων από καρκίνο.

Ο καρκίνος είναι δυνατό να προσβάλλει κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα ή την ηλικία του. Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με τη νόσο ή έχουν θεραπευτεί οριστικά από αυτήν. Όσο νωρίτερα ανιχνεύεται ο καρκίνος και ξεκινάει η θεραπεία του, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για την επιτυχή αντιμετώπιση του. 

Εν κατακλείδι, ο καρκίνος δεν είναι μεταδοτικό νόσημα, δηλ. δεν μεταδίδεται από ένα άτομο που πάσχει σε ένα υγιές άτομο. Επίσης, η νόσος δεν προκαλείται από τον οποιοδήποτε τραυματισμό.

Μύθοι & πραγματικότητα για τον καρκίνο 

Μ: Ο καρκίνος είναι μεταδοτικός

Π: Δεν είναι !!! Μερικοί άνθρωποι ανησυχούν ότι μπορούν να κολλήσουν καρκίνο από άλλους ανθρώπους, ειδικά εάν ο καρκίνος είναι γύρω από τη γεννητική περιοχή, όπως για παράδειγμα ο καρκίνος των όρχεων ή ο καρκίνος της μήτρας. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Ο καρκίνος δεν είναι μια ασθένεια που μεταδίδεται σε άλλους ανθρώπους.

Μ: Ο καρκίνος είναι πάντα θανατηφόρος

Π: Δεν είναι !!! Περισσότερο από το 50% των καρκίνων μπορεί να θεραπευθεί επιτυχώς. Για μερικούς καρκίνους, το ποσοστό επιτυχίας είναι πολύ υψηλό. Στην περίπτωση του ορχικού καρκίνου, το ποσοστό θεραπείας είναι περισσότερο από 95%. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο καρκίνος είναι πιθανότερο να είναι αντιμετωπίσιμος εάν διαπιστωθεί σε αρχικό στάδιο. 

Μ: Μερικοί τραυματισμοί, όπως οι πτώσεις μπορούν να προκαλέσουν τον καρκίνο αργότερα στη ζωή.

Π: Οι πτώσεις, οι μώλωπες και άλλοι τραυματισμοί δεν προκαλούν καρκίνο. Μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το γιατρό με έναν τραυματισμό και συμπτωματικά να βρεθεί ένας όγκος, εντούτοις η ζημιά δεν προκάλεσε τον καρκίνο, ήταν ήδη εκεί. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, κάποιος άσχημος τραυματισμός μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου, αλλά είναι πολύ σπάνια.

Μ: Ένας τραυματισμός στο στήθος μπορεί να προκαλέσει καρκίνο του μαστού

Π: Ένας τραυματισμός ή ένα χτύπημα στο στήθος δεν θα προκαλέσει καρκίνο του μαστού, αλλά μπορεί να επιστήσει την προσοχή σε ένα ελλοχεύον κομμάτι.

Μ: Ο καρκίνος του μαστού είναι μεταδοτικός

Π: Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μεταδοτικός. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν μπορείτε να κολλήσετε οποιοδήποτε είδος καρκίνου από ένα άλλο πρόσωπο.

Μ: Οι άνθρωποι είναι καλύτεροι να μην ξέρουν ότι έχουν καρκίνο

Π: ΛΑΘΟΣ !!! Γενικά, όσο νωρίτερα ο καρκίνος εντοπίζεται τόσο αποτελεσματικότερη είναι η θεραπεία και έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να θεραπευτεί.

Μ: Δεν υπάρχει καμία αποτελεσματική θεραπεία για τον καρκίνο

Π: Για τους περισσότερους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το πόσο προχωρημένος είναι ο καρκίνος τους, η θεραπεία μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα και την ποιότητα ζωής του ασθενούς.

Μ: Η θεραπεία του καρκίνου με χειρουργική επέμβαση είναι η αιτία της εξάπλωσης σε όλο το σώμα.

Π: Οι ειδικοί χειρούργοι ξέρουν πως να πάρουν ακίνδυνα τα δείγματα βιοψιών και να αφαιρέσουν τους όγκους χωρίς να αναγκάσουν τον καρκίνο να εξαπλωθεί. Η χειρουργική επέμβαση είναι συχνά η θεραπεία κατά του καρκίνου. Για μερικούς τύπους καρκίνων, οι χειρούργοι παίρνουν πρόσθετες προφυλάξεις για να αποτρέψουν οποιαδήποτε πιθανότητα της εξάπλωσης του καρκίνου.

Μ: Οι άνθρωποι με καρκίνο πεθαίνουν πάντα με πόνο

Π: Πολλοί άνθρωποι που εντοπίζονται με καρκίνο δεν έχουν ποτέ οποιοδήποτε πόνο, ειδικότερα εάν ο καρκίνος τους θεραπεύθηκε χειρουργικά, εκτός από την ταλαιπωρία που αναμένεται μετά από μια εγχείρηση. Όταν οι άνθρωποι έχουν τον πόνο, πολλά φάρμακα είναι διαθέσιμα για να τον ελέγξουν, σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών τους.

Μ: Εάν το pap-test παρουσιάζει ανώμαλα κύτταρα, σημαίνει ότι μια γυναίκα έχει καρκίνο

Π: Όχι. Το Παπ-τεστ ανιχνεύει τις ανώμαλες αλλαγές στα κύτταρα, έτσι ώστε μπορούν να αντιμετωπιστούν προτού να γίνουν καρκινικά.

Έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου 

 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι κατά το 2020 θα παρουσιάζονται κάθε χρόνο 20.000.000 νέες περιπτώσεις καρκίνου. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι στο εγγύς μέλλον η Γενετική και η Μοριακή Βιολογία με νέες τεχνικές και μεθόδους θα θεραπεύσουν ριζικά όλα τα Nοσήματα Φθοράς μεταξύ των οποίων είναι και ο καρκίνος. Έτσι προς το παρόν επιβάλλεται και είναι υποχρέωση κάθε πολίτη προς τον εαυτόν του, την οικογένεια και τους φίλους του, προς την κοινωνία στην οποία ζει, να υποβάλλεται στον οριζόμενο προσυμπτωματικό έλεγχο. Η αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης ορισμένων καρκίνων στις δυτικές κοινωνίες, σχετίζεται με τις αλλαγές που συντελούνται στον τρόπο ζωής των ανθρώπων τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι παράγοντες που συμμετέχουν στην εμφάνιση του καρκίνου είναι το κάπνισμα, η υποκινητικότητα, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση θερμίδων και η λήψη υψηλών ποσοτήτων λιπαρών τροφών, καθώς και επεξεργασμένων σακχάρων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι η υποκινητικότητα και η παχυσαρκία ευθύνονται για 3-4 στους 10 καρκίνους του στήθους, του παχέος εντέρου, του ενδομητρίου, του οισοφάγου και του νεφρού. Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου αυξάνεται με την ηλικία και επειδή πλέον οι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια από πριν, με καλύτερη ποιότητα ζωής, λόγω της προόδου του τεχνολογικού πολιτισμού και κυρίως της ιατρικής επιστήμης, ο καρκίνος θα αποτελέσει ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί για την ελάττωση της συχνότητάς του και συνεπώς και της θνησιμότητας. 

Οι μισοί από τους ανθρώπους που θα αναπτύξουν καρκίνο θα χάσουν την ζωή τους από τη νόσο αυτή γιατί η διάγνωση γίνεται σε προχωρημένο στάδιο. Η πρόληψη του καρκίνου είναι δυνατή. Για το 50% περίπου των καρκίνων γνωρίζουμε τις αιτίες που τους προκαλούν, όπως συνήθειες και τρόπος ζωής-περιβαλλοντικοί παράγοντες- διατροφή- κοινωνικές και πολιτιστικές πρακτικές.

Η πρώιμη διάγνωση είναι εξαιρετικά σημαντική, για αυτό και η αποφυγή όλων των παραγόντων κινδύνου ανάπτυξης του καρκίνου αποτελεί την πρωτογενή πρόληψη. Είναι σημαντικό επίσης το γεγονός ότι η σωστή αντιμετώπιση εγνωσμένων προ-καρκινικών καταστάσεων μπορεί επίσης να προλάβει τον καρκίνο. Ο φόβος και η άγνοια για τα σημεία και συμπτώματα του καρκίνου ή των προκαρκινικών καταστάσεων είναι παρ' όλα αυτά συχνοί ενώ και από τη φύση του ο καρκίνος μπορεί να είναι ύπουλος και να ανιχνεύεται δύσκολα χωρίς παρεμβάσεις πληθυσμιακού ελέγχου.

Στην Ελλάδα, ο καρκίνος αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά. Ένας στους τέσσερις Έλληνες θα πεθάνει από καρκίνο. Όμως ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Οι περισσότεροι και πιο συχνοί καρκίνοι, όπως είναι ο καρκίνος του πνεύμονα, του μαστού, του τραχήλου της μήτρας, του παχέος εντέρου, του προστάτη, του δέρματος κ.α. μπορούν να προληφθούν γιατί οφείλονται σε εξωγενείς κυρίως παράγοντες.

Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες είναι πρωταθλητές στο κάπνισμα, στην έλλειψη φυσικής άσκησης, στην παχυσαρκία, ενώ η διατροφή μας απέχει κατά 50% περίπου από τα πρότυπα της Μεσογειακής Διατροφής. Γι’ αυτό άλλωστε οι θάνατοι από καρκίνο στην Ελλάδα την τελευταία 20ετία παραμένουν σταθεροί, παρά την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, ενώ στη Δ. Ευρώπη μειώνονται συνεχώς. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν πραγματοποιούν τις απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις για τη διάγνωση ορισμένων καρκίνων πριν την εκδήλωση συμπτωμάτων. Η πρόληψη, η ενημέρωση, η έγκαιρη αναγνώριση & διάγνωση καθώς και τα οργανωμένα προγράμματα πληθυσμιακού ελέγχου, είναι τα μόνα όπλα της ανθρωπότητας έναντι του καρκίνου! 

Συνήθεις ερωτήσεις για τα δικαιώματα των ασθενών 

Πού πρέπει να απευθυνθεί κάποιος που θα χρειαστεί ιατρική βοήθεια;

Έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί σε οποιοδήποτε νοσοκομείο, ιδιωτική κλινική ή ιδιώτη ιατρό. Πρέπει όμως να προσέξει όπου κι αν απευθυνθεί να υπάρχει η κατάλληλη ειδικότητα που μπορεί να αντιμετωπίσει την ασθένειά του. Δεν πρέπει και δεν είναι σωστό να αφήνει την υγεία του σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουν την ασθένειά του. Επιπλέον, εφόσον απευθυνθεί σε ιατρούς του ιδιωτικού τομέα μπορεί να ζητήσει να πληροφορηθεί εκ των προτέρων την οικονομική του επιβάρυνση. 

Τι συμπεριφορά πρέπει να έχουν απέναντι σ’ έναν ασθενή οι απασχολούμενοι σε νοσοκομεία;

Κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να ζητήσει τη φροντίδα του με σεβασμό στο πρόσωπό του και τις πεποιθήσεις του τόσο από τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό ενός νοσοκομείου όσο και από τις διοικητικές υπηρεσίες αυτού. Επίσης μπορεί να ζητήσει την καλύτερη διαμονή του σε περίπτωση νοσηλείας του εφόσον υπάρχει η ανάλογη υποδομή στο ίδρυμα που νοσηλεύεται. 

Έχει δικαίωμα ένας ασθενής να μη συμφωνήσει με τη θεραπεία που του προτείνει ο γιατρός του;

Κάθε ασθενής έχει δικαίωμα να συμφωνήσει ή να αρνηθεί διαγνωστικών ή θεραπευτικών πράξεων που πρόκειται να του ασκηθούν. Ειδικά για τους πάσχοντες από νοητική αναπηρία τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι κατά το νόμο κηδεμόνες. 

Μπορεί ένας ασθενής να ζητήσει πλήρη ενημέρωση για την πάθησή του από τον ιατρό που τον παρακολουθεί;

Έχει δικαίωμα να ζητήσει οποιαδήποτε πληροφορία αφορά στην ασθένειά του, στη θεραπεία του αλλά και στην εξέλιξή του με σαφήνεια ώστε να γίνει πλήρως κατανοητή για αυτόν. Υποχρέωση του ιατρού είναι η ολοκληρωμένη πληροφόρηση του ασθενή, για την κατάσταση της υγείας του, έτσι ώστε να σχηματίσει πλήρη και σαφή εικόνα για την κατάσταση του, για να μπορέσει να λάβει τις σωστές αποφάσεις για την υγεία του και τη ζωή του. Εφόσον βέβαια το επιθυμεί, μπορεί να μην ζητήσει καμία πληροφορία για την ασθένειά του. 

Μπορεί ένας ασθενής να ζητήσει δεύτερη γνώμη από άλλον γιατρό εκτός απ’ αυτόν που τον παρακολουθεί;

Ο κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να ζητήσει όσες ιατρικές γνώμες επιθυμεί. Επίσης έχει δυνατότητα να ζητήσει ιατρικό συμβούλιο με κλήση του ιατρού που αυτός επιθυμεί. Όμως, ο θεράπων ιατρός δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί και να εφαρμόσει γνώμες άλλων για τη θεραπεία του, παρά μόνο αυτές που αυτός πιστεύει ότι είναι οι κατάλληλες. Αν υπάρχει διαφορετική άποψη δική του ή των οικείων του τότε ο θεράπων ιατρός οφείλει να τον ενημερώσει, κι αν δεν υπάρχει συμφωνία δύναται να αποσυρθεί από θεράπων ιατρός. 

Επιτρέπεται η χορήγηση πειραματικών φαρμάκων σε ασθενείς;

Η συμμετοχή ενός ασθενούς σε πειραματική θεραπεία ή διαγνωστική πράξη μπορεί να γίνει μόνο μετά από συγκατάθεσή του. Αν αποφασίσει να συμμετάσχει σε ερευνητικό πρόγραμμα θα πρέπει να το κάνει αφού ενημερωθεί πλήρως και κατανοητά για το είδος της θεραπείας και για τους πιθανούς κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να προκύψουν από την συγκεκριμένη θεραπεία. Η απόφαση του θα πρέπει να ληφθεί κάτω από συνθήκες ηρεμίας και κυρίως όχι κάτω από πνεύμα εκφοβισμού. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι μπορεί να ζητήσει να αποχωρήσει όταν και εφόσον το επιθυμήσει για τους δικούς του λόγους. 

Η συμμετοχή ενός ασθενή σε ερευνητικό πρόγραμμα μπορεί να σημαίνει ότι θα δημοσιοποιηθεί το όνομά του;

Τα προσωπικά στοιχεία ενός αρρώστου απαγορεύεται να δημοσιοποιηθούν, εκτός εάν ο ίδιος το θελήσει. 

Μπορεί να εμπιστευθεί κανείς τον ιατρό του ή μήπως αυτά που θα του πει μπορεί να μεταφερθούν σε τρίτα πρόσωπα;

Όλες οι ιατρικές πληροφορίες που δίνονται στον ιατρό, θεωρούνται απόλυτα εμπιστευτικές και δεν επιτρέπεται να γνωστοποιηθούν σε τρίτους παρά μόνο εφόσον ο ενδιαφερόμενος το επιλέξει. Το ίδιο ισχύει για τα ιατρικά αρχεία που αφορούν στον άρρωστο και έχει ο ιατρός ή το νοσοκομείο στην κατοχή του. Επίσης δεν επιτρέπεται στον θεράποντα ιατρό η γνωστοποίηση πληροφοριών προσωπικού χαρακτήρα ακόμη και μετά το θάνατο ασθενή. Μάλιστα, θα πρέπει οι ιατρικές πληροφορίες που δίνονται στους θεράποντες ιατρούς να φυλάσσονται σε αρχεία που δεν μπορούν να προσπελαστούν από κανένα.

Μπορεί να ζητήσει κάποιος, που πάσχει από ανίατη ασθένεια και υποφέρει από αυτή, από το γιατρό του να επισπεύσει το θάνατό του;

Υποχρέωση του ιατρού είναι η ανακούφιση του πάσχοντα από τον πόνο ψυχικό ή σωματικό. Υποχρέωσή του επίσης είναι να συμπαρίσταται στον πάσχοντα συνάνθρωπο προσπαθώντας να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του μέχρι το τέλος της ζωής του. ΟΜΩΣ, η επιθυμία ενός αρρώστου, να επισπεύσει το θάνατό του, ακόμα και όταν αυτή εκφρασθεί γραπτώς, δεν καλύπτει τον ιατρό νομικά, ώστε να του επιτραπεί να ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση. 

Μπορεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί για τις υπηρεσίες υγείας που παρέχονται στον ίδιον ή σε συγγενικό του άτομο;

Καθένας που πιστεύει ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του ή δεν του παρέχονται οι σωστές υπηρεσίες έχει δικαίωμα να καταθέσει διαμαρτυρίες και ενστάσεις στα αρμόδια όργανα και να λάβει πλήρη γνώση των γενόμενων ενεργειών και των αποτελεσμάτων της διαμαρτυρίας του.

Η υποστήριξη είναι ανάγκη... όχι πολυτέλεια! 

Πολλές φορές τόσο οι ογκολόγοι, όσο και οι ίδιοι οι πάσχοντες από καρκίνο, όπως και το συγγενικό περιβάλλον τους επισημαίνουν την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης των ασθενών αυτών αλλά και των οικείων τους. Μάλιστα συχνά όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, τονίζουν με εύηχα λόγια τη σημασία μιας τέτοιας παρέμβασης στο όνομα του λεγόμενου βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου, σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα. Μια νόσος που συχνά είναι συσχετισμένη με το θάνατο δεν μπορεί παρά να επιφέρει τέτοιου τύπου ψυχική επιβάρυνση που καθιστά αναγκαία την παρέμβαση του ειδικού της ψυχικής υγείας. Ωστόσο, είτε τελικά γιατί αγνοείται τη σημασία μιας τέτοιας παρέμβασης, είτε διότι στην πορεία οι ανάγκες του ίδιου του ασθενή παραμελούνται, προτάσσοντας, σε ένα ιατροκεντρικό σύστημα, μονάχα τις καθαρά βιολογικές ανάγκες του ασθενούς, τελικά μόνο λίγοι από τους πάσχοντες από κάποια κακοήθη νεοπλασία, θα καταλήξουν να βρουν, παράλληλα με την ιατρική θεραπεία, και κάποια ψυχολογική ή ψυχοθεραπευτική βοήθεια. 

Το πρόβλημα είναι αναμφίβολα περίπλοκο, διότι από τη μία οι ίδιοι οι θεράποντες ιατροί συχνά δε δίνουν την απαιτούμενη σημασία, από την άλλη οι ίδιοι οι ασθενείς με καρκίνο θεωρούν καμιά φορά πολυτέλεια το να αναζητήσουν ψυχολογική στήριξη από κάποιον επαγγελματία. Αν προσθέσει κανείς το λεγόμενο ταμπού της επίσκεψης σε έναν ειδικό της ψυχικής υγείας, κατανοεί τις δυσκολίες του να αναζητηθεί από τον ασθενή και το περιβάλλον του κάποια ψυχολογική παρέμβαση. Έτσι, συχνά ακούμε να λένε οι ασθενείς με καρκίνο: "Μα δεν είμαι τρελός! Καρκίνο έχω!"

Το να επισκεφθεί κάποιος τον επαγγελματία ψυχικής υγείας δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι τρελός... Μάλιστα, θα λέγαμε ότι όταν κάποιος ασθενής με καρκίνο αναζητήσει ψυχολογική βοήθεια, τότε αυτό έχει να κάνει με υγιή μέρη του ψυχισμού του, αφού το να πάσχει κανείς από μια τέτοια σοβαρή νόσο είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο το να βιώνεται ως μια επώδυνη εμπειρία. Περισσότερο ανησυχητικό, όσον αφορά στην ψυχική υγεία, είναι για εκείνους τους πάσχοντες από καρκίνο οι οποίοι δηλώνουν ότι αισθάνονται απολύτως καλά, ότι δεν έχουν κανένα απολύτως ψυχολογικό πρόβλημα μετά τη διάγνωση της νόσου τους, κτλ. Πρόκειται για μια ευαίσθητη ομάδα ασθενών οι οποίοι συχνά περνούν απαρατήρητοι, με συνέπεια σπανίως ο ογκολόγος να τους προτείνει μια ψυχολογική εξειδικευμένη βοήθεια.

Ερχόμαστε σε ένα άλλο ευαίσθητο σημείο: έχει παρατηρηθεί ότι όταν η παραπομπή στον επαγγελματία ψυχικής υγείας γίνεται από τον θεράποντα ιατρό, τότε ο ασθενής ακολουθεί τη συμβουλή του ιατρού του, αφού εκείνος γνωρίζει και σ’ αυτόν δείχνει εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα και η ψυχολογική παρέμβαση που θα ακολουθήσει να έχει μεγαλύτερες προοπτικές.

Ψυχολογική υποστήριξη 

Ο καρκίνος επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι αισθάνονται ιδιαίτερα ανήσυχοι ή αγχωμένοι, άλλοι φοβισμένοι ή ανέλπιστοι για το μέλλον. Συναισθήματα σαν αυτά μπορούν να επηρεάσουν αρκετά τον ίδιο τον άνθρωπο ή το συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον. Άλλα κοινά προβλήματα αφορούν την αντιμετώπιση των αλλαγών που επέρχονται στο σώμα του ασθενούς καθώς επίσης και την επιρροή αυτών των αλλαγών στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. 

Είναι πολύ σύνηθες για όλους όσους βιώνουν τον καρκίνο οι ίδιοι ή μέσα από κάποιο οικείο τους πρόσωπο να νιώθουν φόβο, ανησυχία, στεναχώρια και αδυναμία. Οι ψυχολόγοι αναγνωρίζουν πως ο καρκίνος επηρεάζει τον άνθρωπο σαν ολότητα καθώς και το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον και όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι στρεσογόνοι παράγοντες, όπως οικονομικές πιέσεις ή ανησυχίες για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. 

Έρευνες έχουν δείξει πως η ψυχολογική υποστήριξη μπορεί να μειώσει τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει ο καρκίνος καθώς και να βοηθήσει στην μείωση σωματικού πόνου. Επιπροσθέτως, πολλοί άνθρωποι που βιώνουν τον καρκίνο νιώθουν πως η έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων είναι αρκετά βοηθητικά για να αισθανθούν καλύτερα σε αυτό το στάδιο της ζωής τους. H ψυχολογική υποστήριξη δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο αλλά και όλους τους άλλους ανθρώπους που τους αγαπούν. 

Άνθρωποι στο εξωτερικό που έχουν ήδη περάσει μέσα από την διαδικασία του καρκίνου και της θεραπείας του, εξέφρασαν την σημαντικότητα που είχε για αυτούς η ψυχολογική υποστήριξη και η εξωτερίκευση των σκέψεων και των συναισθημάτων τους. Επίσης υπάρχει δυνατό επιστημονικό υλικό το οποίο υποστηρίζει πως η αξία τέτοιων υπηρεσιών που βοηθούν καρκινοπαθής αλλά και συγγενικά τους μέλη ζουν πιο ολοκληρωμένα καθώς μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τις αλλαγές που επιφέρει ο καρκίνος, η θεραπεία του και τα στάδιά του. 

Έρευνες δείχνουν πως αυτοί που δέχονται ψυχολογική υποστήριξη βλέπουν βελτίωση στην διάθεση τους αλλά και στην ποιότητα της ζωής τους και έτσι γίνονται πιο αισιόδοξοι και αποφασισμένοι. Αυτό σαν αποτέλεσμα έχει, να υπάρχει μια θετική επιρροή στο πως αντιμετωπίζουν τον καρκίνο και την διάγνωσή του, την θεραπεία και την διαδικασία της, καθώς επίσης και άλλα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα στη ζωή τους. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται πιο ανακουφισμένοι όταν μάθουν πως υπάρχουν και άλλοι συνάνθρωποί τους που βρίσκονται στο ίδιο «καραβάκι» μαζί τους και βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση. Οι πληροφορίες που ανταλάσσετε με τον ειδικό της ψυχικής υγείας, μπορούν να είναι καθαρά εμπιστευτικές. Αυτό σημαίνει ότι κανένας δεν θα μιλήσει ή δεν θα γράψει κάτι που σας αφορά χωρίς την δική σας άδεια. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να μιλήσει, σε κάποιον ειδικό είναι εάν διαπιστώσει πως έχετε σκοπό να βλάψετε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλον.

Αλεξάνδρα Λεονταρίτου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Αναζητώντας τον ειδικό Ψυχικής Υγείας 

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας προέρχονται από διάφορες ειδικότητες και μπορούν να βοηθήσουν με διαφορετικό τρόπο. Είναι σημαντικό για οποιοδήποτε ειδικό να ελέγξετε ότι κατέχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Κάθε ένας από τους παρακάτω ειδικούς έχει λάβει εκπαίδευση ώστε να μπορεί να εισακούσει και να κατανοήσει τα προβλήματα του πελάτη αλλά και να δώσει τις κατάλληλες συμβουλές και καθοδήγηση. 

Συνήθως απαιτούνται μερικές συνεδρίες ώστε να εκτιμήσουν τη συνολική κατάσταση που αντιμετωπίζετε και να παρέχουν συμβουλές. Οι συμβουλές που παρέχουν δεν είναι σε καμία περίπτωση έτοιμες λύσεις. Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας θα σας βοηθήσει να βρείτε τις λύσεις που ανταποκρίνονται καλύτερα σε εσάς τους ίδιους αλλά και τρόπους να διαχειρίζεστε αποδοτικότερα δύσκολες καταστάσεις και να θέτετε σωστές προτεραιότητες. 

Κάθε ένας από αυτούς μπορεί να είναι εκπαιδευμένος σε κάποια μορφή ψυχοθεραπείας. Η ψυχοθεραπεία, αποτελεί μία ακόμη πιο βαθιά διερεύνηση των θεμάτων που αντιμετωπίζετε και των αιτιών τους. Η ψυχοθεραπευτική διαδιακασία απαιτεί αρκετές συνεδρίες με στόχο τόσο την ανακούφιση των συμπτωμάτων όσο και την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών αυτών. Όταν υπάρχει η δυνατότητα παροχής ψυχοθεραπείας τότε συνήθως ο επαγγελματίας κατέχει και τον συνοδευτικό τίτλο «ψυχοθεραπευτής». Τόσο η συμβουλευτική όσο και η ψυχοθεραπεία μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ατομικό πλαίσιο ή ομαδικό, σε επίπεδο ζεύγους ή και οικογένειας. 

Η αμοιβή των επαγγελματιών αυτών ποικίλει. Μπορείτε να αναζητήσετε τόσο κάποιον ιδιώτη επαγγελματία όσο και ειδικούς που εργάζονται σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας των δήμων (Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής) όσο και σε νοσοκομεία, οργανισμούς για τον καρκίνο, και άλλους φορείς. Εκτός από τους δήμους και το δημόσιο, οι ομαδικές συνεδρίες είναι πιο οικονομικές από τις ατομικές. Πρέπει να γίνει μια σωστή επιλογή, αναφορικά με το ποιος επαγγελματίας της ψυχικής υγείας είναι κατάλληλος για εσάς. Γι’ αυτό το λόγο κανένας δε θα δυσανασχετήσει σε μια ενδεχόμενη ερώτησή σας, για την εκπαίδευσή του και το πεδίο εξειδίκευσής του.

· Ψυχίατρος: Είναι ένας ιατρός με ειδικότητα την ψυχιατρική. Ο ψυχίατρος εκτός των άλλων μπορεί να χορηγήσει και φάρμακα. Τέτοια φάρμακα είναι τα αντικαταθλιπτικά, τα αγχολυτικά κ.α. 

· Ψυχολόγος: Είναι κάτοχος πτυχίου ψυχολογίας και μεταπτυχιακού τίτλου ειδίκευσης π.χ. στην ψυχική υγεία ή την κλινική ψυχολογία ή τη συμβουλευτική. 

· Kοινωνικός Λειτουργός: Είναι κάτοχος αντίστοιχου τίτλου και συνήθως και μεταπτυχιακού τίτλου. Εκτός των άλλων μπορεί να δώσει συμβουλές για πρακτικά θέματα όπως ασφαλιστικά ζητήματα, εργασιακά κ.τ.λ. 

· Νοσηλευτής: Ο νοσηλευτής είναι κάτοχος αντίστοιχου τίτλου και ενδεχομένως και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου ψυχικής υγείας. Ο νοσηλευτής εργάζεται σε πλαίσια όπου παρέχεται νοσηλεία και μπορεί κυρίως να προσφέρει σε επίπεδο ανακουφιστικής-παρηγορητικής φροντίδας, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις τελικού σταδίου όπου και νοσηλεύονται. 

Παναγιωτοπούλου Αγγελική

Ψυχολόγος

Πληροφόρηση & Ενημέρωση 

Το διαδίκτυο είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για την επίτευξη των σκοπών και στόχων της οργάνωσής μας. Δημιουργήσαμε τον δικτυακό τόπο της οργάνωσης και από τις 10/01/2008, βρίσκεται στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.bestrong.org.gr. 

Μέσα από τον δικτυακό τόπο της οργάνωσης, παρέχουμε μέσω των πληροφοριών, ενημέρωση και υποστήριξη, σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο, την πρόληψη, την υγεία, την ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και σε πρακτικά θέματα, με την συλλογή πληροφοριών από έγκυρες πηγές. Η εκλαϊκευμένη επιστημονική ενημέρωση των ασθενών, συγγενών και οικείων προσώπων, ώστε να αντιλαμβάνονται καλύτερα την διαδικασία της διάγνωσης και θεραπείας, βοηθάει στο να υπάρχει καλύτερη επικοινωνία με την ιατρική ομάδα. 

Σημαντικό υποστηρικτικό ρόλο διαδραματίζουν και τα άρθρα που έχουν επιμεληθεί οι ειδικοί ψυχικής υγείας της οργάνωσης και αφορούν την ψυχολογική υποστήριξη όσων εμπλέκονται με τον καρκίνο. Έχουν "ανέβει" έως και σήμερα πάνω από 1000 ιστοσελίδες πληροφοριών που είτε γράφτηκαν, είτε επιμελήθηκαν οι επιστημονικοί συνεργάτες της οργάνωσής μας.

Ο δικτυακός τόπος της οργάνωσης είναι και ένας οδηγός, αφού μέσα σε αυτήν μπορεί κάποιος να βρει, πολύ εύκολα όλες τις οργανώσεις υποστήριξης & τους φορείς υγείας που υπάρχουν στην Ελλάδα, Κύπρο και όλο τον κόσμο. 

Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει επίσης για πολλούς ανθρώπους, το τμήμα του δικτυακού μας τόπου με τις ιστορίες δύναμης. Ιστορίες ελπίδας που κατά διαστήματα μας στέλνουν άνθρωποι που θεραπεύτηκαν, θέλοντας να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που βιώνουν τώρα τον καρκίνο.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η ιστοσελίδα μας έως σήμερα, έχει δεχτεί 1.500.000 μοναδικούς επισκέπτες, σύμφωνα με στοιχεία του google analytics, που έχουν αντλήσει ενημέρωση-πληροφόρηση και υποστήριξη, από την οργάνωσή μας.

Οι υπηρεσίες και η πληροφόρηση που παρέχει η οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, βραβεύτηκαν & αναγνωριστήκαν ευρωπαϊκά από την Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας, European School of Oncology. Στα πλαίσια του διαγωνισμού "CANCER ON THE INTERNET" AWARD 2010, η ιστοσελίδα μαςhttp://www.bestrong.org.gr κατέκτησε την δεύτερη θέση του διαγωνισμού και βραβεύτηκε με την "Μνεία Τιμής για το 2010", "2010-MENTION OF HONOUR". Στην σχετική ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Σχολής Ογκολογίας για την βράβευση, τονίστηκε το γεγονός ότι οι πληροφορίες αλλά & η υποστήριξη που παρέχει στην ελληνική κοινωνία, η οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, αξίζουν αναγνώρισης! 

1069 - εθνική γραμμή υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο

ΠΗΓΗ:

BeStrong.org.gr - 30.04.12 

http://www.bestrong.org.gr/el/cancer/

Εμπειρίες μεταναστών από την Ελλάδα της κρίσης

Πέμπτη, 04 Απρίλιος 2013 19:06

 του Νίκου Γκιωνάκη

Στις αρχές Μαρτίου είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και να συνομιλήσω με συναδέλφους που εργάζονται στο Civico Zero. Πρόκειται για ένα κέντρο υποδοχής στην Ρώμη που απευθύνεται σε ασυνόδευτους ανήλικους, στη μεγάλη τους πλειοψηφία αφγανικής καταγωγής. Το κέντρο έχει φορέα διαχείρισης τον ομώνυμο συνεταιρισμό και χρηματοδοτείται από την ΜΚΟ Save the children. Μεταξύ των πολλών πρωτοβουλιών που έχουν αναπτύξει υπάρχει και μια που αφορά και την Ελλάδα. 

Εκδίδουν ένα περιοδικό, το Griot. Τα Griot είναι η μνήμη του λαού και τραγουδούν τις ιστορίες, τραγουδούν τα τραγούδια που αφορούν στον πόλεμο, την παράδοση, το σεβασμό. Στις αφρικανικές γλώσσες χρησιμοποιούνται κι άλλες λέξεις που σημαίνουνGriot: djeli, djali, igiim, είναι αραβικοί όροι. Η λέξη djeli σημαίνει μετάδοση διαμέσου του αίματος και αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι γνώσεις των Griot μεταδίδονται από πατέρα σε γιο. Τα Griot θεωρούνται επίσης ως αποθήκες της ιστορίας και μεγάλοι γνώστες του παρελθόντος. Σε αυτά τα περιοδικά λοιπόν δημοσιεύονται εμπειρίες που εξιστορούν τα ίδια τα παιδιά. Μου έδωσαν μερικά “τεύχη” του περιοδικού. Είναι εντυπωσιακό ότι οι περισσότερες ιστορίες που οι νεαροί από το Αφγανιστάν αφηγούνται (τα κείμενα δημοσιεύονται στην γλώσσα του αφηγητή ενώ στη διπλανή στήλη υπάρχει η μετάφραση στα ιταλικά) αφορούν στις (αρνητικές) εμπειρίες τους στην Ελλάδα. Ζήτησα την άδεια από τον συντονιστή του κέντρου να μεταφράσω (από τα ιταλικά) και να δημοσιεύσω αποσπάσματα από αυτές τις αφηγήσεις θεωρώντας σκόπιμο να έχουμε γνώση αυτών που διαπραγματεύονται. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες είναι ενυπόγραφες και άλλες ανυπόγραφες. Η άδεια μου δόθηκε, με την επισήμανση να αναφέρω την πηγή. Η ευθύνη για την ακρίβεια της μετάφρασης είναι του υπογράφοντος αυτό το σημείωμα. 

Αθήνα 1η Απριλίου 2013

Νίκος Γκιωνάκης Κέντρο Ημέρας Βαβέλ 

PatraSSo 

…Είναι αδύνατο να αντέξεις, και δεν ξέρω πώς τα κατάφερα εγώ για περισσότερο από ένα χρόνο… Να σε αφήσουν 20 χλμ από την Πάτρα, χωρίς παπούτσια, είναι η μικρότερη ποινή που η αστυνομία μπορεί να σου επιβάλει. Πέρα από τα καθημερινά βασανιστήρια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κι άλλα παρόμοια πράγματα, το πρώτο ήταν να φάμε, επί ώρες μπροστά στους κάδους απορριμμάτων κοντά στα σούπερ μάρκετ με την ελπίδα ότι θα πετάξουν κάτι ή στις υπαίθριες αγορές προσπαθώντας να συλλέξουμε πράγματα που είχαν ξεδιαλέξει, αλλιώς δεν είχαμε τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα για μια ολόκληρη ημέρα στο λιμάνι προσπαθώντας ν” αφήσουμε την Ελλάδα κι όλα αυτά επειδή δεν είχαμε λεφτά και η αστυνομία εμπόδιζε όποιον ήθελε να μας φέρει φαγητό και μάλιστα όταν έκαναν τις επιθέσεις στο εργοστάσιο και οπουδήποτε μαζεύονταν οι Αφγανοί, κατέστρεφαν τα πάντα, κουβέρτες, ρούχα, σκηνές καμένες, το φαγητό πεταμένο χάμω και διώχναν τα παιδιά και οι πιο τυχεροί επέστρεφαν μετά από λίγες ώρες ή ημέρες πρησμένοι από τις κλωτσιές ή οι πιο άτυχοι πήγαιναν στο νοσοκομείο. Θυμάμαι ακόμη ένα αγόρι που συνέλαβαν στο λιμάνι, το μετέφεραν στο φορτηγό της αστυνομίας και τα υπόλοιπα μπορούσαμε μονάχα να τα φανταστούμε, μετά από λίγο σαν να ήταν πτώμα το έσερναν και το παράτησαν στην άκρη του δρόμου και ήρθε το ασθενοφόρο και το πήραν από εκεί. Μια ημέρα έκανα κουράγιο και με ένα άλλο παιδί μπήκαμε στο λιμάνι, εγώ κρυμμένος κάτω από ένα τιρ περιμένοντας να αναχωρήσει, ήρθε η αστυνομία με τον σκύλο και μου επιτέθηκε σκίζοντάς μου το παντελόνι και εγώ μέσα στον πανικό προσπάθησα να το σκάσω από την άλλη μεριά του τιρ αλλά αμέσως μόλις βγήκα κάποιος με ψέκασε με σπρέι στο πρόσωπο, σαν μια φωτιά και σαν να μην έφτανε αυτό με άρχισαν στα χτυπήματα με τα γκλομπ, ένιωθα να καίει το πρόσωπό μου, προπάντων τα μάτια μου, πέρασαν 8 ώρες πριν μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου και τα παιδιά έλεγαν ότι μια κυρία με είχε δει να μπαίνω κάτω από το φορτηγό και ειδοποίησε την αστυνομία, το άλλο παιδί ακόμη χειρότερα, το έσυραν κάτω από τον φράκτη με το συρματόπλεγμα καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει, προκαλώντας του τραύματα στο πρόσωπο και το κεφάλι χτυπώντας τον βίαια, μεταξύ των αστυνομικών βρισκόταν κι ένας που του είχαμε δώσει το όνομα “my friend” επειδή δεν χτυπούσε κι όταν μας έπιανε μόνος μας έλεγε: “όταν με βλέπετε πρέπει να φεύγετε γιατί αλλιώς οι συνάδελφοί μου με κατηγορούν ότι είμαι ήπιος μαζί σας”. Τα χειρότερα έρχονταν το χειμώνα όταν μαζί με τη βία το κρύο γινόταν ένα ακόμη όπλο στα χέρια της αστυνομίας. Μας υποχρέωναν να στεκόμαστε για τουλάχιστον μισή ώρα στο παγωμένο νερό με όλα μας τα ρούχα ή στο λεωφορείο της αστυνομίας με τον κλιματισμό αναμμένο στο μάξιμουμ. 

Μοχαμάντ Αλιζαντέχ, 11/10/2012 

Οι πιο άσχημες αναμνήσεις με συνοδεύουν από την Ελλάδα. Υπάρχουν άτομα που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να φύγουν από αυτή την καταραμένη χώρα και κάποια στιγμή καταλήγουν στα χέρια λύκων που διψούν για το αίμα τους. Όταν οποιοσδήποτε αισθάνεται ότι κινδυνεύει για οποιοδήποτε λόγο απευθύνεται στην αστυνομία γιατί έτσι καθησυχάζεται, στην Ελλάδα όμως όχι… …Για κακή μου τύχη στην πρώτη μου προσπάθεια (να φύγω ΣΣ) για Ιταλία με συνέλαβε (η αστυνομία ΣΣ) και τότε είναι που δεν είσαι καθόλου ευτυχής να βλέπεις την αστυνομία, το αντίθετο, προσπαθείς να βρίσκεσαι όσο πιο μακριά της γίνεται για να μην σου επιτεθούν. Μετά τη σύλληψη με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα και μετά από 3 ημέρες με μετέφεραν μαζί με άλλους 8 Αφγανούς σε μια φυλακή στην Καλαμάτα. Φτάνοντας μας μέτρησαν και έλεγξαν τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και μετά μας περιέλαβαν οι άγγελοι της φυλακής δηλ. οι φύλακες με γροθιές και κλωτσιές παντού. Το επόμενο πρωί αφού ξύπνησα προσπάθησα να δω από τα κάγκελα της πόρτας του κελιού μου ποιος ήταν στο διάδρομο, μόλις ακούμπησα τα κάγκελα με έπιασε ένας φύλακας και μαζί του ήταν ένας αλβανός κρατούμενος που έσβησε το τσιγάρο του στο χέρι μπροστά στο φύλακα και μετά με άρχισε στα χαστούκια. Όταν βγήκαμε για τον περίπατο διηγήθηκα όσα συνέβησαν στον υπεύθυνο της βάρδιας αλλά δεν ωφέλησε γιατί ήταν χειρότερος από τους υπόλοιπους φύλακες και άλλοι Αφγανοί μου έλεγαν να προσπαθήσω ν” αντέξω μέχρι να με αφήσουν ελεύθερο. Τρώγαμε δύο φορές την ημέρα αλλά αυτοί μας υποχρέωναν να υπογράφουμε για τρία γεύματα. Στο κελί εκτός από εμένα ήταν άλλα 8 παιδιά από το Αφγανιστάν και μια ημέρα όταν μας έδωσαν το χαρτί που υπογράφαμε για να φάμε μερικά από τα παιδιά κοιμόντουσαν και άλλα συζητούσαν και γι” αυτό ένα από τα παιδιά υπέγραψε και για τους άλλους, ένας αλβανός κρατούμενος που το είδε το είπε στο φύλακα που είχε βάρδια και εκείνος μας πήρε και μας πήγε στην κεντρική αίθουσα και άνοιξε όλα τα κελιά ώστε όλοι οι κρατούμενοι να μπορούν να δουν όσα θα μας έκανε. Μας ανάγκασε να γδυθούμε χτυπώντας μας άγρια, ένα παιδί μετά από μια κλωτσιά που του έδωσε ο φύλακας χτύπησε με βία στον τοίχο και έσπασε το πόδι του. Όλα αυτά συνέβησαν τις τρεις πρώτες ημέρες από τους 2 μήνες που έμεινα στη φυλακή στην Ελλάδα… … και τώρα φτάνει, κουράστηκα να διηγούμαι αυτή την άσχημη εμπειρία. 

Ονομάζομαι Ετσατουλά από το Γιακούρι και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ιταλία. Προ τριμήνου αναχώρησα για την Ευρώπη και αυτό το διάστημα κατόρθωσα να φτάσω μονάχα μέχρι την Ιταλία, ευχαριστώ τον θεό αλλά έχω άσχημες αναμνήσεις που θα σας διηγηθώ ευθύς αμέσως: από την Πάτρα έφυγα για την Ηγουμενίτσα, εκεί δεν είχα που να κοιμηθώ και υπήρχαν και πολλοί άλλοι αφγανοί που τη νύχτα προσπαθούσαν να αφήσουν την Ελλάδα μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και την ημέρα κρύβονταν στα βουνά. Δεν υπήρχε τίποτε, ούτε για να φάμε ούτε για να πιούμε! Αν κατεβαίναμε η αστυνομία μας συλλάμβανε και μερικές φορές μάλιστα ανέβαιναν (στο βουνό ΣΣ) και πυροβολούσαν στον αέρα. Μια μέρα που δεν βλέπαμε αστυνομικούς κατέβηκα και κρύφτηκα σε ένα φορτηγό, ο οδηγός δεν με αντιλήφθηκε αλλά στο λιμάνι στον έλεγχο με ανακάλυψαν, πέρασα 15 ημέρες στη φυλακή και μετά με απελευθέρωσαν, άλλες τρεις φορές κατέληξα στη φυλακή με αυτόν τον τρόπο. Στη φυλακή μας φέρονταν σαν να ήμασταν δολοφόνοι και κλέφτες, έβριζαν εμάς και το έθνος μας, μας χτυπούσαν, δεν μπορούσαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας ούτε να φάμε . Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για την Ελλάδα που την θεωρούν ισότιμη με τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από το λαό και το ελληνικό κράτος… 

Με σεβασμό Ετσατουλά, 09.2012 

Όταν μπήκα στην Ελλάδα με πήγαν σε ένα μέρος κλειστό, που έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με κέντρο υποδοχής και μετά από 20 ημέρες αφού ήμουν κάτω από 18 ετών με άφησαν και πήγα στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη πάρα πολύ δύσκολη και ιδιαίτερα αν είσαι μετανάστης, έχασα πολύ χρόνο εκεί, δεν έκανα άλλο από το να αναζητώ και να έρχομαι σε επαφή με διακινητές για να φύγω από την Ελλάδα, πλήρωνα 80 ευρώ το μήνα για ένα δωμάτιο με άλλα 7-8 άτομα και για να φάω πήγαινα σε ένα από εκείνα τα λιγοστά δημόσια εστιατόρια όπου έπρεπε να κάνεις μια τεράστια ουρά για να φας και μερικές φορές δεν κατόρθωνες ούτε να φας γιατί συχνά ξέσπαγαν καυγάδες και ερχόταν η αστυνομία και μας έδιωχνε όλους. Πέρασαν 8 μήνες έτσι μέχρι που δεν είχα πια χρήματα για να πληρώνω εκεί που κοιμόμουν, στην Αθήνα δεν υπήρχε δουλειά και πήγαινα να κοιμηθώ σε ένα δημόσιο πάρκο όπου εκτός από εμένα βρίσκονταν πολλές οικογένειες από το Αφγανιστάν με γυναίκες και παιδιά που κοιμόντουσαν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, εντυπωσιακό! Το να τους βλέπω με έκανε να ξεχνώ τα δικά μου προβλήματα. Κάθε βράδυ ερχόταν πολύς κόσμος από διάφορες οργανώσεις και τηλεοράσεις, μας ‘παίρναν συνεντεύξεις και βιντεοσκοπούσαν τα πάντα και έφευγαν χωρίς να τους ξαναδούμε πια ούτε μπορούσαν να μας βοηθήσουν. Μετά από 45 ημέρες σε εκείνο το πάρκο με φώναξε ένας φίλος και μου είπε ότι υπήρχε μια ευκαιρία για δουλειά και έτσι έφτασα σε ένα νησί που το λένε Κέρκυρα. Στην αρχή δούλευα στο μάζεμα των πορτοκαλιών, 15 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς αλλά όταν τέλειωσε η περίοδος ο τύπος μας πρότεινε να δουλέψουμε στο δάσος να κόβουμε τα δέντρα αλλά όχι πια με τα ίδια ωράρια, δουλεύαμε από τις 7 το πρωί έως τις 6 το βράδυ πάντα για 15 ευρώ την ημέρα και μόνο 2-3 ημέρες την εβδομάδα. Δεν άντεχα πια, το πιο δύσκολο ήταν το πρωινό ξύπνημα, ήμουν γεμάτος κοψίματα και πονούσε όλο μου το κορμί, χτυπούσαμε γιατί ήταν βαριά δουλειά και δεν είχαμε καν γάντια. Η σκέψη που συχνά μου ερχόταν στο μυαλό ήταν να επιστρέψω στο Αφγανιστάν. Πέρασαν έτσι 4 μήνες και μετά πήγα στην Πάτρα με την ελπίδα να μπορέσω να φύγω από την Ελλάδα αλλά δεν τα κατάφερα, μετά από μερικούς μήνες επέστρεψα στην Κέρκυρα και μετά και πάλι στην Αθήνα απ΄ όπου αποφάσισα να πάω πάλι στην Πάτρα. Κι εκεί χειρότερα από την Αθήνα, όταν ήταν η ώρα ν” αναχωρήσουν τα πλοία ήμασταν εκεί γύρω προκαλώντας την τύχη μας και τις υπόλοιπες ώρες κρυβόμασταν στα δάση για να ξεφύγουμε από την αστυνομία και τους φασίστες. Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια απ” όταν άφησα το σπίτι μου και μου λείπει πολύ η οικογένειά μου. Ρώμη, 09.2012 

Ονομάζομαι Μοχαμέντ Μααντί και κατάγομαι από το Γιακούρι του Αφγανιστάν. Έχω μια άσχημη ανάμνηση κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μου στην Ελλάδα. Μια βραδιά στην Αθήνα με μερικούς φίλους επιστρέφαμε στο σπίτι μας και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε ότι μας ακολουθούσε μια ομάδα ατόμων, ήταν οι φασίστες! Οι φίλοι μου μπόρεσαν και ξέφυγαν χωρίς να τους χτυπήσουν, εγώ όμως όχι! Κρατούσαν μπαστούνια και χτυπούσαν χωρίς να κοιτάνε, από το στόμα μου έτρεχε αίμα και ακόμη και στο κεφάλι έφαγα κλωτσιά, δεν ξέρω πώς αλλά στο τέλος κατάφερα να ξεφύγω. Στο νοσοκομείο βρίσκονταν πολλοί αστυνομικοί αλλά δεν με ρώτησαν καν τι είχε συμβεί γιατί ήταν φανερό πως το ήξεραν… 

04/04/2012 

Στο όνομα του Θεού 

… Διασχίσαμε νύχτα το ποτάμι με ένα φουσκωτό. Έκανε κρύο και έβρεχε. Περπατήσαμε όλη τη νύχτα κάτω απ’ τη βροχή και φτάσαμε σε μια συνοριακή πόλη, την Αλεξανδρούπολη. Όταν φάνηκε το πρώτο φως της ημέρας συναντήσαμε δυο ανθρώπους και τους ζητήσαμε να καλέσουν την αστυνομία για να μας οδηγήσουν στο κέντρο. Την επόμενη ημέρα η αστυνομία μας έδωσε έγγραφο απέλασης και μας έστειλε στην Αθήνα όπου συνάντησα παιδιά από την πόλη μου. Ήθελα να φθάσω στην Ιταλία … όμως με κορόιδεψαν και πήραν τα 3.000 ευρώ που είχα γι’ αυτό και εξαφανίστηκαν… πήγα στην Πάτρα όπου έμενα στο εργοστάσιο σε συνθήκες πολύ δύσκολες. Η αστυνομία ερχόταν κάθε μέρα, έπαιρνε τα παιδιά και τα ξανάστελνε στην Αθήνα… μετά από εφτά μήνες χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια καταστροφή δηλαδή σκότωσαν έναν έλληνα και μετά απ’ αυτό ένα βράδυ ήρθε η αστυνομία και μας ζήτησε να εγκαταλείψουμε το εργοστάσιο. Μας είχαν περικυκλώσει οι φασίστες και ήθελαν να εισβάλουν όμως η αστυνομία είχε έρθει να εγγυηθεί την ασφάλειά μας… Εγώ με μερικά ακόμη παιδιά δεν βγήκαμε από το εργοστάσιο. Αφού ο περισσότερος κόσμος έφυγε μπήκε μέσα η αστυνομία για να μας συλλάβει, χρησιμοποιούσε δακρυγόνα. Μερικοί από εμάς παραδόθηκαν, εγώ όμως μαζί με άλλους πήγαμε στο λόφο και μείναμε εκεί για μερικές ημέρες. Πέρασαν κάποιες ημέρες και κατεβήκαμε στο φανάρι και καθώς προσπαθούσαμε να ανέβουμε σε μια νταλίκα γύρω στους 30 φασίστες μας περικύκλωσαν, εγώ με άλλα τρία παιδιά κατορθώσαμε να το σκάσουμε όμως τα υπόλοιπα παιδιά έμεινα εκεί περικυκλωμένα. Όταν έφτασε η αστυνομία τους πήρε από εκεί και το βράδυ τους ξαναάφησε. Μετά από ένα μήνα η κατάσταση ηρέμησε, εμείς κάθε μέρα πηγαίναμε στο φανάρι… 

Σαγιέντ Μουσταφά Χοσάινι, 2012 

Κατάγομαι από την επαρχία του Γκάζνι και είμαι ο κύριος Χ. Υπέφερα καθ’ όλη την περίοδο που έζησα στην Ελλάδα, από την πρώτη ημέρα της άφιξής μου, τις νύχτες έκανε κρύο χωρίς να υπάρχει ένα μέρος να κοιμηθώ, η πείνα, να κοιμάσαι έξω στη βροχή και ο φόβος. Μια νύχτα στην Πάτρα καθώς κοιμόμουν ένας αστυνομικός με ξύπνησε με κλωτσιές και περνώντας μου χειροπέδες με πήρε από εκεί. Η αστυνομία όταν σταματούσε τα παιδιά στην Πάτρα τα έφερνε στην Αθήνα και τα άφηνε στο δρόμο, εμένα με πήραν και με άφησαν στην εξοχή κοντά στην Αθήνα, για να φτάσω στην πόλη χρειάστηκε να περπατήσω τουλάχιστον δύο ώρες, γιατί πολλά παιδιά όπως εγώ δεν είχαμε καθόλου χρήματα, υπήρχαν παιδιά που είχαν κάνει τέσσερις και πέντε ημέρες περπάτημα για να επιστρέψουν στην Πάτρα. Τα παιδιά τα μαχαιρώνουν φασίστες αστυνομικοί στην Πάτρα, είδα με τα μάτια μου δυο παιδιά να μαχαιρώνονται από αστυνομικούς και να μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Ενώ ετοιμάζαμε το τσάι ή μαγειρεύαμε, έρχονταν οι αστυνομικοί και ποδοπατούσαν τα πράγματά μας, εμένα πολλές φορές μου συνέβη αυτό. Θα ήθελα να πω ότι η ζωή ήταν δύσκολη και προβληματική. Από τη μια μεριά ήταν οι φασίστες, από την άλλη η αστυνομία και οι αστυνομικοί με πολιτικά οι οποίοι μας είχαν φτάσει στο σημείο να μας είναι αδύνατο να τριγυρνάμε στην Πάτρα. Όταν οι φασίστες συναντούν τα παιδιά τα μαχαιρώνουν ενώ όταν τα συναντά η αστυνομία τα χτυπά με τα γκλομπ. Εμένα με χτύπησαν άσχημα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έχω στο κεφάλι τουλάχιστον οκτώ χτυπήματα από γκλομπ, πολλές φορές στο κρύο του χειμώνα με κράτησαν μέσα στο νερό. Αφού μας χτυπούσαν και μας κρατούσαν στο νερό μας άφηναν να φύγουμε. Εγώ για να στεγνώσω πήγαινα από δω κι από κει μαζεύοντας ξύλα. Περίμενα αρκετά μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα μου γιατί έκανε πολύ κρύο. Χειμωνιάτικα με είχαν πετάξει τρεις φορές στο νερό. Όποιος είχε κινητό τηλέφωνο, του το έπαιρναν το πέταγαν κάτω και το έσπαγαν ποδοπατώντας το. Τα παιδιά που προσπαθούσαν να κρυφτούν κάτω από τις νταλίκες, στο λιμάνι τα δάγκωναν τα σκυλιά της αστυνομίας. Πολλά παιδιά τραυματίστηκαν από σκύλους. Εγώ τη χρονιά που ήμουν στην Πάτρα βίωσα πολλές δυσκολίες. Όσοι βρίσκονται ακόμη εκεί έχουν μια και μόνη επιθυμία να απελευθερωθούν από την Ελλάδα και τη δύσκολή κατάστασή τους. 

Κύριος Χ, Civico Zero, 2012 

Φωτογραφίες αρχείου: Mathias Depardon/UNHCR 

Πηγή: unhcr.gr

BLOKO.gr

http://www.bloko.gr/ellada/empeiries-metanastwn-apo-thn-ellada-ths-krishs-toy-nikoy-gkiwnakh.html

Do men have more varied personalities than women?

----------------------------------------

A huge study involving over 12,000 participants across 51 cultures from Argentina to Uganda has concluded that men tend to have more varied personalities than women. Peter Borkenau, his co-authors and a small army of international research assistants recruited 12,156 college students (52% were female) to fill out a detailed personality questionnaire about "someone they knew well" - either a person younger or older than forty years.

Averaged across all 51 cultures, men's personalities showed more variation for four of the Big Five traits: extraversion, openness, agreeableness and conscientiousness. The exception was neuroticism, which tended to vary more widely in women.

Greater variability in male personalities was not observed in all cultures. In fifteen countries, including Japan and Peru, the pattern was reversed. Across both sexes, personality showed more variation in countries that were more prosperous and had better education systems. Another finding was that female raters showed more variability in the personality ratings they gave, be that for a man or woman. Borkenau and his colleagues said this could explain why past research using self-report questionnaires (where people rate their own personality) has not shown men to have more varied personalities.

The researchers were agnostic as regards the reason why men's personalties show more variability on most dimensions. They said there could be genetic reasons, with traits linked to genes on the X-chromosome in women being averaged across the genetic variants found on each of a woman's two X-chromosomes, thus reducing the likelihood of extreme traits (men have just one X-chromosome, precluding this averaging process).

Social factors are also likely at play, as evidenced by cross-cultural differences in the link between sex and personality variability, although how these manifest is far from straightforward. A key finding was that men's personalities were even more varied than women's in cultures that are more developed, gender-egalitarian and individualistic - "high individualism may facilitate expressions of personality dispositions among men more than among women," Borkenau and his colleagues said. Perhaps, they surmised, this is because in such cultures men still spend more time than women in work environments, which could conceivably offer more freedom for variation in self-expression.

Whether the reasons are biological or social, Borkenau's team think that sex differences in personality variability probably kick in some time during puberty. They say this based on the fact that a study of children aged 3 to 13, published in 2006, did not find greater variability in the temperament of boys.

Conducting cross-cultural research of this kind is fraught with difficulty because of logistics and translation issues. Realising this, the researchers included measures of data quality, such as missing answers, and they factored this into their analysis. There was evidence that data quality influenced their results, but their main findings held even when controlling for this. Another issue is that men and women's average personality scores differ, with women tending to have higher mean scores. However, the researchers don't think that explains the greater variability in men's personalities - for instance, for several personality facets, men were over-represented in both the high and low extremes.

As with any personality research that relies on questionnaires rather than actual behavioural observations, it pays to interpret the findings of this new study with extreme caution. That male and female students tended to rate men's personalities with more variability might say more about how men are perceived, than about how they actually are. That said, if personality really is more varied in men than women (in most cultures), it joins a list of other characteristics that past research has identified as being more varied in men, including cognitive ability, height and sprint speed.

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Author : 

Borkenau, P., McCrae, R., and Terracciano, A. (2013). Do men vary more than women in personality? A study in 51 cultures Journal of Research in Personality, 47 (2), 135-144 

DOI:http://dx.doi.org/10.1016/j.jrp.2012.12.001

Author weblink: http://www.psych.uni-halle.de/abteilungen/differentiell/mitarbeiter/borkenau/?lang=en