Introducing the SuperAgers - the elderly people whose brains have stayed young

They say the slow inevitable decline sets in during our early twenties. Like a rocket reaching its apogee, once the brain is fully developed there is the briefest lull, and then it's all downhill, the last neural areas to develop being the first to start unravelling. By the time of old age, so certain are the impairments in mental processing that psychological tests are age-adjusted - "You're slow Bob, but not for your age. For an 80-year-old you're doing just fine."



But wait. A team led by Theresa Harrison at the Cognitive Neurology and Alzheimer's Disease Center at Northwestern University say they've identified a group of elderly individuals whose brains appear relatively immune to the physical effects of ageing.



Harrison and her colleagues identified these 12 "SuperAgers" (average age 84) by their exceptional mental performance. They outperformed 10 typical healthy older folk (average age 83) on a test that involved recalling lists of words, and they matched the performance of 14 healthy middle-aged volunteers (average age 58). The SuperAgers also matched the middle-aged on tests of naming things, attention and task switching, and identifying drawings by category.



Using a structural brain scanner, the researchers found that the SuperAgers had brains that seemed to have resisted the erosive influence of time. Whereas the typical older participants had thinner cortices and smaller average brain volumes (244mm cubed average) than the middle-aged (306mm cubed), the SuperAgers' brain surfaces were just as thick as the middle-aged and their brain volumes (288mm cubed) not significantly different in statistical terms. Moreover, there was one brain region - the left anterior cingulate - that was actually thicker in the SuperAgers than in the middle-aged.



"These findings are remarkable," the researchers said, "given the numerous reports that grey matter loss is a common, if not universal, part of normal ageing."



Across the groups, brain volume correlated with episodic memory performance. Although cingulate thickness did not, Harrison's team still think it's interesting that this region was thicker in the SuperAgers. Relevant here is previous research showing that early protein accumulations in the cingulate region have been detected in Alzheimer patients.



This new study provides a tantalising demonstration that continuing neural decline into old age is not inevitable. Crucial now is to find out why the SuperAgers are so well preserved. It's not known, for example, if they had larger brains and greater cognitive reserves to begin with, or if their brains have simply aged more slowly than usual. Perhaps their lifestyles will hold clues, although the obvious role of education appears not to be relevant with this group. Their time in education was no longer than the other participants and in fact only four of them went to university.



"Identifying the underlying factors that promote this trajectory of unusually successful cognitive aging may lead to novel insights for preventing age-related cognitive impairments or strategies for evading the more severe changes associated with Alzheimer’s disease," the researchers said.
_________________________________ 



SOURCE

RESEARCH DIGEST http://www.researchdigest.org.uk

Theresa M. Harrison, Sandra Weintraub, M.-Marsel Mesulam, and Emily Rogalski1 (2012). Superior Memory and Higher Cortical Volumes in Unusually Successful Cognitive Aging. Journal of the International Neuropsychological Society DOI:http://dx.doi.org/10.1017/S1355617712000847 

Cope with pain by changing how you picture it

Most people who suffer from serious pain have one or more mental images that they associate with the discomfort and what it represents to them. A new study by Clare Philips and Debbie Samsom has shown that these pain-sufferers can be taught to re-imagine this pain imagery in a more positive light, bringing them instant relief and emotional comfort.









Of 73 volunteers at an occupational rehab centre in Vancouver, 57 had pain and said they experienced imagery associated with that pain, and so they were recruited into the study (there were 24 men, the average age was 45).









After being interviewed about their baseline pain and their psychological state - including feelings of mental defeat, anxiety and depression - the participants were asked to select their most powerful and distressing pain-related mental image. "I see myself on all fours - like a dog but unable to move," said one. All participants spent time forming this "index image" in their mind before answering more questions about how they were feeling. Focusing on the unpleasant image increased pain and emotional distress. Remember, this is an image that the participants experienced spontaneously in their everyday lives (for nearly half of them, it came to mind several times a day).









Next, after a six-minute gap talking about where they grew up (as a distraction), 26 of the participants were taught to re-picture their pain. They were asked to think "how would you rather see the image?" and to describe in detail what this would entail. They then focused on this new image - for example, the participant above who'd previously described the dog-image now imagined: "I am at the start of a race….the gun goes off and the crowd cheers as I take off." The remaining participants acted as controls and spent the same time focused on their original, unpleasant index image.









After picturing a "re-scripted" pain image, the participants in that group experienced a dramatic drop in their pain levels. In fact, 49 per cent of them said they felt no pain at that time, compared with 11 per cent of them feeling no pain after imagining their index image. "The pain decrements were fast, easily produced and dramatically large," the researchers said. The re-script group also exhibited improvements in anxiety, sadness, mental defeat and beliefs about their own fragility. The control participants, by contrast, experienced none of these improvements.









There was another six-minute gap and the re-script group again pictured their positively re-imagined pain image. The controls were now also taught how to re-imagine their pain image - the local research ethics committee had insisted on this. The original re-script group continued to enjoy reduced pain and psychological benefits, which counts against the idea that the novel image had merely served as a temporary distraction. The controls now also enjoyed the benefits of re-picturing their pain.









Philips and Samsom said that the participants found it easy and pleasurable to re-script their pain images. Of course there is a need now for research to see whether these benefits of re-picturing pain can last into the long term. It would also help to have a different kind of control group - for example, one that merely visualised random positive images, to see if the effects of specifically re-picturing pain are more powerful. Where this study focused on the sensory detail of pain images, future work could also look into the re-writing the images' cognitive meaning.








The findings add to a broader literature showing that our experience of pain is affected by many psychological factors, such as our beliefs about our ability to cope. This doesn't mean the pain isn't real, but it does mean that psychological techniques can be incredibly effective at bringing relief and improvements to people's quality of life.

_________________________________ 

Source:

RESEARCH  DIGEST http://www.researchdigest.org.uk

Philips C, and Samson D (2012). The rescripting of pain images. Behavioural and cognitive psychotherapy, 40 (5), 558-76 PMID:http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22950868 Author weblinks: http://www.backinmotion.com/company_directors.html#dir01

"Πώς έχασα ένα φίλο και κέρδισα ένα φασίστα"

Μαθητές Ηλιούπολης: "Πώς έχασα ένα φίλο και κέρδισα ένα φασίστα"

Την εισβολή των φασιστών στην καθημερινότητά μας καταγγέλλουν μαθητές στην Ηλιούπολη. 

news247 Οκτώβριος 19 2012 18:14

Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι έδωσαν στη δημοσιότητα έφηβοι που μετέχουν στο Αντιφαστιστικό Μέτωπο Μαθητών Ηλιούπολης.

Οι μαθητές καταγγέλλουν τη δράση των φασιστών στην Ελλάδα και τη στάση που κρατάνε απέναντι στους μετανάστες, στοχοποιώντας μόνο όσους είναι φτωχοί, κατατρεγμένοι και ανυπεράσπιστοι.

Περιγράφουν ακόμα πώς οι φασίστες μπολιάζουν με βία την καθημερινότητά μας και πώς η σιωπή μας ισούται με συνενοχή στην αθλιότητα και στο σκοτάδι.

Ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύεται στην εκπαιδευτική ιστοσελίδα alfavita.gr

"Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ’αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.

Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.

Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.

Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.

Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα ”χώνει”, η μάνα της είναι αριστερή.

Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε). Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.

Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.

Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

ΠΗΓΗ:

http://news247.gr/eidiseis/koinonia/mathhtes_hlioupolhs_pws_exasa_ena_filo_kai_kerdisa_ena_fasista.1975245.html

How the mere presence of a mobile phone harms face-to-face conversations

 

You sit down for a chat with a new acquaintance but before you're even started they've placed their phone carefully on the table in front of them. Why? Are they waiting for a call? Do they just enjoy marvelling at its chic plastic beauty? Either way, a new study suggests this familiar habit could be interfering with our attempts to socialise.
 

Andrew Przybylski and Netta Weinstein asked 34 pairs of strangers to spend 10 minutes chatting to each other about "an interesting event that occurred to you over the past month". The participants sat on chairs in a private booth and for half of them, close by but out of their direct line of view, a mobile phone was placed on a table-top. For the other pairs, there was a note-book in place of the phone.
 

After they'd finished chatting, the participants answered questions about the partner they'd met. The ones who'd chatted with a phone visible nearby, as opposed to a notebook, were less positive. For example, they were less likely to agree with the statement "It is likely that my partner and I could become friends if we interacted a lot". They also reported feeling less closely related to their conversational partner.
 

A second study with a fresh set of participants was similar, but this time some of the 34 pairs of strangers chatted about a mundane topic, whilst others chatted about "the most meaningful events of the past year." Again, some of them did this with a phone placed nearby, others with a notebook in the same position.
 

For participants with the notebook visible nearby, having a more meaningful conversation (as opposed to a casual one) boosted their feelings of closeness and their trust in their conversational partner. But this extra intimacy was missing for the participants for whom a mobile phone was visible. When the researchers debriefed the participants afterwards they seemed to be unaware of the effects of the mobile phone, suggesting its adverse effects were at a non-conscious level.
 

Why should the mere presence of a mobile phone interfere with feelings of social intimacy in this way? Przybylski and Weinstein can't be sure, but they think that modern mobile phones might trigger in the mind automatic thoughts about wider social networks, which has the effect of crowding out face-to-face conversations. Considered in this way, the present findings are an extension of the wider literature on what's known as non-conscious priming (for example, the presence of a brief-case makes people more competitive).
 

A weakness of the study is that the researchers didn't compare the effects of the presence of a mobile phone against an old-fashioned land-line phone, or other forms of technology. So it's not clear how specific the effect is to mobile phones.
 

Also, as the authors acknowledge, this is just a preliminary observation that poses all sorts of future questions requiring further research. For example, did the presence of a mobile phone alter the behaviour and conversational style of the participants, or did it merely change their perceptions of the social experience? Would the effects be the same for people who are already in a close relationship?
 

But for now, Przybylski and Weinstein concluded: "These results indicate that mobile communication devices may, by their mere presence, paradoxically hold the potential to facilitate as well as to disrupt human bonding and intimacy."
_________________________________ 

SOURCE:


RESEARCH DIGEST http://www.researchdigest.org.uk

Andrew K. Przybylski, and Netta Weinstein (2012). Can you connect with me now? How the presence of mobile communication technology influences face-to-face conversation quality. Journal of Social and Personal Relationships DOI: http://dx.doi.org/10.1177/0265407512453827. Author weblink: http://www.andrewprzybylski.me/

YOUNG PEOPLE’S BOREDOM WITH POLITICS ‘SHOULD NOT BE CONFUSED WITH APATHY’

“There’s nothing appealing about politics to young folk.” 
17-year-old male interviewee.

“On TV you can see all of them (politicians) sitting there… half of them’s falling asleep…They’re like me, they find it boring.”
21-year-old female interviewee.

Young people are less apathetic and more interested in public issues and current affairs than is commonly supposed. But politicians - along with the word ‘politics’ - are widely seen as boring, irrelevant and an immediate turn-off.

Research for the Joseph Rowntree Foundation suggests that low levels of interest in the political process, underlined by the turnout in this month’s local elections, do not tell the whole story where young people are concerned. Even those who declare themselves least interested in politics share ‘political’ concerns, and may have taken part in activities such as signing a petition, attending a local protest or voting in an election.

Based on in-depth interviews and focus groups with a cross-section of 14- to 24-year-olds, the study demonstrates that young people vary widely in their level of interest in politics and cannot be treated as a uniform group. Those interviewed ranged between those who were actively involved, to others who claimed to be wholly cynical or indifferent. In between were groups who took a general, but passive, interest in current affairs and those whose political interests were limited to issues that affected them personally.

The research by the National Centre for Social Research also found that:

• The limited way in which young people viewed ‘politics’ was a key reason for their apparent apathy. The range of issues that concerned the interviewees covered a broad political agenda, even though they talked about them in ‘non-political’ terms.
• Politicians were commonly viewed as untrustworthy, boring, remote and self-serving. The young people interviewed belong to the first generation to have grown up with Parliament being televised - and their impressions were extremely negative.
• Irrespective of interest in politics, young people had engaged in ‘political’ activities relating to issues that affected themselves or their communities. Some had signed petitions or attended demonstrations in support of local campaigns to protect leisure facilities, prevent hospital closures or improve funding for further and higher education. Others had signed petitions concerned with moral issues such as animal rights.
• Although some of those who declared they had no interest in politics were over 18 and had never voted, there were many others who had. They were more likely to vote in a General Election than in local or European Parliament elections. A clear link was made between voting and the ‘right to complain’.
• Whatever their interest in politics, young people consistently said they felt powerless. They suggested a number of ways that politics could be made less dull and more accessible. For example:
  • more imaginative and entertaining political education lessons in schools and colleges;
  • media coverage of politics focused on issues relevant to young people;
  • more effort by politicians to consult young people, understand their concerns and discard ‘power suits’ in favour of a less stuffy, more accessible image;
  • a wider cross-section of politicians in terms of age, sex, ethnic origin and social class.

Clarissa White, co-author of the study, said: “Too much emphasis is placed on the supposed apathy of the young without recognising that young people are already interested in a range of political issues, even if they do not see them as ‘political’. Our study suggests that politicians, educators and all those who bemoan young people’s lack of interest in politics should give greater consideration to how best to represent their interests.”

She added: “If we want young people to take a more active interest and play a bigger part in public affairs, then we must show them that politics means something more than the ‘yah-boo’ of party politicking. They need to feel confident that politicians share their concerns and have a genuine interest in their views. However, politics needs to be delivered in a more accessible way if it is to engage their attention in the first place.”

SOURCE: 

http://www.jrf.org.uk/media-centre/young-people%E2%80%99s-boredom-with-politics-%E2%80%98should-not-be-confused-with-apathy%E2%80%99

Το παιδί μέσα μου

Όσο απίθανο, περίεργο, τρελό και αν μας φαίνεται όλοι κρύβουμε ένα 'Παιδί' μέσα στο ενήλικο σώμα μας. Πρόκειται για το κομμάτι που μέσα στην χαοτική λογική μας κρατιέται στην επιφάνεια με νύχια και με δόντια παραμένοντας ενεργητικό, δημιουργικό, γεμάτο. Αυτό το καταπιεσμένο συνήθως κομμάτι είναι αυτό που είμαστε πραγματικά. Μεγάλοι ψυχίατροι,ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές έχουν ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι ονομάζοντάς το διαφορετικά ο καθένας. Ο Jung το αποκαλεί 'Θείο παιδί΄(Divine Child), οι Winnicott και Miller, 'Αληθινό Εαυτό΄ (True Self), Ο Whitfield, 'Εσωτερικό Παιδί' (Child Within), O Mιssildine, 'Παιδί μέσα μου' (Inner Child).

Γονείς, δάσκαλοι, θρησκευτικοί ηγέτες, η κοινωνία ολόκληρη συμβάλουν καλοπροαίρετα ή και εν αγνοία τους στην εκμάθησή μας να αποφεύγουμε, να αρνούμαστε και να καταπιέζουμε το Παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Όταν το παιδί αυτό όπως και κάθε παιδί μένει παραμελημένο, χωρίς αγάπη, σεβασμό και φροντίδα μαραζώνει και μετατρέπεται από ζουμερό σταφύλι σε σταφίδα. Τότε ένας ψεύτικος ευτός (False ή co-dependent self)αναδύεται προσπαθώντας να κρύψει τη ζαρωμένη μικροσκοπική σταφίδα πίσω από τις φαρδιές πλάτες του, μη τυχών και κάπου ξετρυπώσει και γεμίσει ζωή.

Χαρακτηριστικά του ΄Παιδιού μέσα μας' και του 'Ψεύτικου εαυτού';

Το 'Παιδί μέσα μας' δηλαδή ο αληθινός μας εαυτός δεν είναι παιδί αλλά φέρει μερικά χαρακτηριστικά που έχουν τα παιδιά και μας κάνουν να τα ερωτευόμαστε. Όπως τα παιδιά έτσι και το παιδί μέσα μας είναι:

-αυθόρμητο

-δοτικό

-επικοινωνιακό

-δυναμικό αλλά και ευαίσθητο

-δημιουργικό

-παιχνιδιάρικο και διασκεδαστικό

-ανοιχτό και ικανό να εμπιστευτεί

-πλημμυρισμένο συναισθήματα όπως αγάπη, χαρά, λύπη, φόβο, ενθουσιασμό, έμπνευση, πάθος

Είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί! Το Παιδί αυτό υπάρχει μέσα μας από τη γέννησή μέχρι τον θάνατό μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να είμαστε ο εαυτός μας, απλά να είμαστε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αφήσουμε να εκφραστεί, αν και συνήθως προσπαθούμε να τον απορρίψουμε, να τον αρνηθούμε, να τον θάψουμε.

Αντίθετα, ο ΄Ψεύτικος εαυτός', προσπαθεί να μας μετατρέψει σε ρομπότ. Είναι σαν μια κρύα, ανέκφραστη, άκαμπτη μάσκα που φοράμε στις απόκριες η οποία μας περιορίζει, μας καταπιέζει, μας πνίγει. Μοιράζει την αγάπη μας ιδιοτελώς σαν να επρόκειτο για συγκεκριμένα κομμάτια πίτας, κρύβοντας και αρνιόντας την πληθώρα των έντονων, αληθινών μας συναισθημάτων. Πρόκειται για έναν επικριτικό γονέα μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι που μας αναγκάζει να φαινόμαστε πάντα δυνατοί, σωστοί, σκληροί. Αυτό όμως μας κάνει να νιώθουμε όλο και πιο άβολα, αμήχανα, όλο και πιο μουδιασμένοι, άδειοι, μόνοι και μπερδεμένοι διότι τα έχουμε όλα και όμως νιώθουμε πως κάτι δεν να πάει καλά, πως πάντα κάτι μας λείπει.

Γιατί το 'Παιδί μέσα μας' τείνει να υποκαθίσταται από τον 'Ψεύτικο εαυτό';

Σε ιδανικές συνθήκες είκοσι ανθρώπινες ανάγκες πρέπει να καλυφθούν όταν είμαστε παιδιά ακόμα έτσι ώστε να μπορέσει το ΄Παιδί μέσα μας΄ να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί μαζί μας (Whitfield,1987).

Ιεραρχία Ανθρώπινων Αναγκών:

1.Επιβίωση

2.Ασφάλεια

3.Σωματική επαφή

4.Προσοχή

5.Καθρεφτισμός

6.Καθοδήγηση

7.Ακρόαση

8.Δυνατότητα να είναι κανείς αληθινός (όχι προσποιητός)

9.Δυνατότητα συμμετοχής

10.Αποδοχή

11.Δυνατότητα επεξεργασίας δύσκολων συναισθημάτων (π.χ. απώλεια,πένθος,ανάπτυξη)

12.Υποστήριξη

13.Αφοσίωση, πίστη και εμπιστοσύνη

14.Δυνατότητα επίτευξης

15.Δυνατότητα κριτικής της καθημερινότητας και της αλήθειας

16.Σεξουαλικότητα

17.Ευχαρίστηση και διασκέδαση

18.Ελευθερία

19.Φροντίδα

20.Ανιδιοτελή αγάπη

Φυσικά είναι αδύνατο να καλυφθούν όλες αυτές οι ανάγκες στον μέγιστο βαθμό. Έτσι στην καλύτερη περίπτωση όπου κάποιος μεγαλώνει σε μια αγαπημένη οικογένεια, μερικές μόνο από αυτές καλύπτονται και σε ορισμένο βαθμό. Το κενό που δημιουργείται από τις παραμελημένες ανάγκες αποτελεί ένα γυμνό και επομένως ευάλωτο κομμάτι γης πάνω στο γόνιμο χωράφι του εαυτού μας όπου καλείται το σκιάχτρο του 'Ψεύτικου Εαυτού΄ να παραβρεθεί για να το προστατέψει από τους επικινδύνους καρπούς που πετάνε οι περαστικοί απειλώντας το με μόλυνση. Όσο πιο λίγες ανάγκες καλύπτονται, τόσο πιο μεγάλο είναι το γυμνό κομμάτι γης και επομένως τόσο πιο μεγάλο και το σκιάχτρο του 'Ψεύτικου Εαυτού΄ που προσπαθεί να μας προστατέψει.

Τι συμβαίνει όταν πνίγουμε το 'Παιδί μέσα μας';

Ειδικοί όπως οι Fischer, Gravitz και Bowden, αναγνώρισαν 'συμπτώματα' που δημιουργούνται όταν επιμένουμε να αφανίσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Μάλιστα προτείνουν πως αυτά είναι τα πρώτα θέματα που δουλεύονται και στη θεραπεία όταν κάποιοι αποφασίζουν να ξαναβρούν τον εαυτό τους παίρνοντας την θαρραλέα απόφαση να επισκεφτούν κάποιον ειδικό.

Τα συμπτώματα είναι η απεγνωσμένη ανάγκη να έχει κανείς συνέχεια τον έλεγχο, η αδυναμία να εμπιστευτεί, η ανάγκη να είναι πάντα υπερβολικά υπεύθυνος, όταν: παραμελεί τις δικές του ανάγκες, σκέφτεται και συμπεριφέρεται με τρόπο απόλυτο και ακραίο (όλα ή τίποτα), ανέχεται απαράδεκτες συμπεριφορές τρίτων, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβάται την απόρριψη και την εγκατάλειψη, δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε συγκρούσεις και βασανίζεται στον χορό του δούναι και λαβείν αγάπης.

Τα συμπτώματα αυτά φαίνεται να παρουσιάζονται ή να εντείνονται κατά τη διάρκεια μεγάλων μεταβατικών σταδίων της ζωής όπως η έναρξη σπουδών, εργασίας, οικογένειας, συνταξιοδότησης όπου έντονα συναισθήματα ξετρυπώνουν από το ΄Παιδί μέσα μας' ταρακουνώντας την φαινομενική ισορροπία που μας προσφέρει ο ΄Ψεύτικος εαυτός'. Ο σεισμός αυτός που προκαλείται από τις αλλαγές έξω και κατ' επέκταση μέσα μας εντείνουν τις παραπάνω συμπεριφορές ως απεγνωσμένη κραυγή για επιστροφή και επανέλεγχο της εσωτερικής μας νέκρωσης.

Πως ξέρουμε ότι ακόμα ζει ο κρυμμένος αληθινός μας εαυτός και υπάρχει ελπίδα;

Όταν μπορούμε να: κλαίμε σε μια συναισθηματική ταινία, απολαμβάνουμε το παιχνίδι με τα παιδιά μας, αναζητάμε παιχνίδια για ενήλικες (π.χ. Πάζλς, ταμπού), απολαμβάνουμε την επίσκεψή μας σε χώρους διασκέδασης που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά (π.χ. Τσίρκο, Disney land),

αλλά και όταν προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε προσδοκίες άλλων, καταπνίγουμε αυθόρμητες αντιδράσεις και υιοθετούμε ενήλικες αντιδράσεις (π.χ. Στρες), φοβόμαστε να μην καταλάβουνε οι άλλοι πως αισθανόμαστε πραγματικά, πιεζόμαστε για να φαινόμαστε πάντα ωραίοι και καλοί, προσπαθούμε να είμαστε πάντα σοβαροί στη ζωή, δεν παίζουμε ποτέ ή δεν κάνουμε ποτέ χαζομάρες, γινόμαστε εργασιομανείς και δεν περνάμε χρόνο με την οικογένειά μας.

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε το 'Παιδί Μέσα μας' ;

~Μπορούμε να δράσουμε! :

1)Ανακάλυψε το παιδί που κρύβεις και τις ανάγκες του. 2)Ικανοποίησε τες, αναγνώρισε, ξανάζησε και πένθησε απώλειες και τα τραύματά με έμπιστους και ασφαλείς ανθρώπους. 3)Αναγνώρισε και 'δούλεψε΄ στα συμπτώματα που περιορίζουν τη ζωή σου. 4)Ζήτα βοήθεια από ειδικό ψυχολόγο. Παράλληλα με όλα αυτά αρχίζουμε να αναθεωρούμε τα πιστεύω και τις αξίες μας, ξεκινάμε να αποδεσμευόμαστε από τους γύρω μας και να χτίζουμε το δικό μας εαυτό. Παίρνουμε το ρίσκο και επιτρέπουμε για πρώτη φορά να παιχτεί το δικό μας έργο στην δική μας σκηνή.

~Μπορούμε να του πούμε πως είναι εντάξει να:

-έχει την ελευθερία να παίρνει τις αποφάσεις του

-είναι 'εγωιστής' και να κάνει πράγματα που θέλει αυτό

-μην τους συμπαθεί όλους

-λέει όχι

-επιτρέπει τη φροντίδα, αγάπη και βοήθεια άλλων και να μην δίνει μόνο αυτό

-είναι ειλικρινές στην επικοινωνία ε τους άλλους

-παίρνει ρίσκο και να βιώνει τις θετικές και αρνητικές συνέπειες αυτών

-έχει χρόνο καθημερινά να ΄παίζει' και να περνάει ωραία

-επιτρέπει στον εαυτό του να αισθάνεται και να εκφράζει λύπη, θυμό, άγχος, ανησυχία, φόβο, πόνο, χαρά, ευχαρίστηση, ενθουσιασμό, αγάπη. Όλα τα συναισθήματά μας (θετικά και αρνητικά) είναι απαραίτητα καθώς αποτελούν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, που αντιδρούμε στον κόσμο γύρω μας και που συνειδητοποιούμε πως είμαστε ζωντανοί.

'' * Περπατάω στο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Πέφτω μέσα.

Είμαι χαμένος....αβοήθητος.

Μου παίρνει μια ζωή να βρω τρόπο να βγω.

*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Προσποιούμαι πως δεν την βλέπω.

Πέφτω μέσα ξανά.

Δεν μπορώ να το πιστέψω πως βρίσκομαι στο ίδιο μέρος ξανά.

Αλλά δε φταίω εγώ.

Μου παίρνει πολύ καιρό να βγω.

*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Την βλέπω.

Παρόλα αυτά ξαναπέφτω...έχει γίνει συνήθεια.

Τα μάτια μου είναι ανοιχτά. Ξέρω που βρίσκομαι.

Είναι δικό μου λάθος.

Βγαίνω αμέσως.

*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Περνάω από δίπλα της.

* Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. '' 

                                                                                                                       (Portia Nelson, 1980).

ΠΗΓΗ:

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ 

Άρθρο: ‘Το παιδί μέσα μας’. Με Υγεία: Το μηνιαίο περιοδικό της Μακεδονίας της Κυριακής Για θέματα

 Υγείας,12/2009, 43, σελ.62-66.

Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης – Η "νόσος" των εκπαιδευτικών

Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι δε εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο "σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης".

Έρευνες στην Αμερική και την Ευρώπη έχουν δείξει ότι από το σύνολο των εργαζομένων σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα, οι εκπαιδευτικοί πλήττονται ιδιαίτερα. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία το 5 - 25% των εκπαιδευτικών υποφέρει από το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης.

Στην Ελλάδα το 10% των εκπαιδευτικών βιώνει υψηλή συναισθηματική εξάντληση, το 15-17% μέτρια ως υψηλή αποπροσωποποίηση που εκδηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές, και το 30-35% αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του. Το Burnout δεν έχει φύλο και πλήττει εξίσου άντρες και γυναίκες. Οι ανύπαντροι, οι πρωτοδιόριστοι και οι εκπαιδευτικοί με πολλά χρόνια υπηρεσίας είναι αυτοί που απειλούνται περισσότερο από το Burnout.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡIΣΤΙΚΑ

ΤΟΥ "ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΉΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ"

Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στα πλαίσια του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από συναισθήματα άγχους, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά συναισθήματα έχει για τους μαθητές του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία

Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της επαγγελματικής εξουθένωσης:

α) n συναισθηματική εξάντληση που εκδηλώνεται με μία συνεχή αίσθηση έντασης και ψυχικής κόπωσης,

β) n αποπροσωποποίηση που εκδηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές και τους γονείς και

γ) n έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων που εκδηλώνεται με την μείωση της απόδοσης του.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ

Το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης δεν έχει αιφνίδια έναρξη, αντίθετα ακολουθεί τέσσερα διαδοχικά στάδια.:

α) το πρώτο στάδιο είναι αυτό του ενθουσιασμού. Ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός εισέρχεται στον εργασιακό χώρο με πολύ υψηλούς στόχους και μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό του, τους μαθητές, τους συναδέρφους, τη διοίκηση.

β) στο δεύτερο στάδιο κυριαρχούν η αμφιβολία και η αδράνεια. Ο εκπαιδευτικός αμφιβάλει αν η εργασία του ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του και στις βαθύτερες ανάγκες του. Αρχίζει να προβάλλει ζητήματα αμοιβών και ορών εργασίας, αρνούμενος να αναθεωρήσει τις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες του.

γ) η απογοήτευση και η ματαίωση είναι το τρίτο στάδιο. Ο εκπαιδευτικός αναρωτιέται αν και πόσο αξίζει τον κόπο να διδάσκει κάτω από συνθήκες πίεσης άγχους και απογοήτεύσης και θεωρεί κάθε προσπάθεια μάταια..

δ) το τελευταίο στάδιο, είναι η απάθεια. Ο εκπαιδευτικός παραμένει στο σχολείο, παίρνει τον μισθό του, αδιαφορώντας για κάθε εκπαιδευτική καινοτομία και για τις ανάγκες και τα προβλήματα των μαθητών. 

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ BURNOUT

Οι κεφαλαλγίες η υπερένταση οι γαστρεντερικές διαταραχές, οι διαταραχές διατροφής, οι μεταβολές του σωματικού βάρους, οι καρδιαγγειακές διαταραχές, η έντονη αίσθηση κόπωσης και αδυναμίας, οι διαταραχές στον ύπνο, η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, καπνού, αλκοόλ, είναι ορισμένες ψυχοσωματικές αντιδράσεις.

Εκτός από τα οργανικά υπάρχουν και συμπτώματα. Σε γνωστικό επίπεδο ο εκπαιδευτικός πιστεύει ότι δεν είναι αποτελεσματικός, ότι δεν έχει θετική επιρροή στους μαθητές του, έχει αδυναμία συγκέντρωσης, ξεχνά εύκολα το ονόματα των μαθητών. Όσον αφορά τα συμπτώματα σε συναισθηματικό επίπεδο, ο εκπαιδευτικός αναπτύσσει έντονη αποθάρρυνση, αίσθημα ανεπάρκειας, ενοχών και αδικίας. Σε επίπεδο συμπεριφοράς ο εκπαιδευτικός συμπεριφέρεται με απρόσωπο και ψυχρό τρόπο, αποφεύγει να ενημερώνει τους γονείς για την πρόοδο των μαθητών.

Οι οικογενειακές συγκρούσεις, οι εντάσεις στις σχέσεις με τους συναδέρφους, οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, η κοινωνική απόσυρση, η μειωμένη ερωτική - σεξουαλική διάθεση είναι συμπτώματα που εμφανίζονται σε κοινωνικό επίπεδο. Τα συμπτώματα αυτά δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά παρά μόνο στα δύο τελευταία στάδια.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

Τα αίτια εμφάνισης, του συνδρόμου πρέπει να αναζητηθούν τόσο στη δομή και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και στην προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού.

Οι στρεσογόνες συνθήκες εργασίας, η πολυετή εργασία των εκπαιδευτικών στην πρώτη γραμμή που πολλές φορές ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ευκαιρίες για υπηρεσιακή εξέλιξη, η δυσκαμψία του εκπαιδευτικού συστήματος, η απουσία καινοτόμων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η μείωση του δημόσίου κύρους των εκπαιδευτικών, η έλλειψη υποστήριξης, εποπτείας και συνεχούς εκπαίδευσης, η απουσία ίσων ευκαιριών, η κομματοποίηση και ο χαμηλός μισθός, είναι σοβαρές συνιστώσες του εκπαιδευτικού μας συστήματος που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ BURNOUT

Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη. Για το λόγο αυτό το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να διενεργήσει και να καταγράψει πανελλήνια και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όχι μόνο την έκταση και τους παράγοντες που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου, αλλά και τις συνιστώσες εκείνες που μπορούν να προβλέψουν την εμφάνιση της επαγγελματικής εξουθένωσης.

Επιπρόσθετα θα προτείναμε την, αναδόμηση του συστήματος, την συμμετοχή των εκπαιδευτικών στο σχεδιασμό του εκπαιδευτικού έργου, τη συνεχή επιμόρφωση τους, την καθιέρωση του θεσμού της εποπτείας σε επίπεδο σχολικής μονάδας, την παροχή ευκαιριών υπηρεσιακής εξέλιξης, και τέλος την εκπόνηση και χρησιμοποίησης ειδικών "εργαλείων" ελέγχου του συνδρόμου.

Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ως επαγγελματίας οφείλει να καταβάλει προσπάθεια ελέγχου των παραμέτρων που προκαλούν επαγγελματικό άγχος, να αναγνωρίσει εγκαίρως τα συμπτώματα και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.

ΠΗΓΗ:

Άρθρο του ψυχίατρου Δρ. Αναστάσιου Πλατή
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα: Πρόοδος 26.05.07