Χτίζοντας την αυτοεκτίμησή του παιδιού μας

Σύμφωνα με θεωρίες (Rosenberg, 1965 & Coopersmith, 1967), η αυτοεκτίμηση είναι μια θετική ή αρνητική στάση απέναντι στον εαυτό μας. Πρόκειται για μια ενδοπροσωπική αξιολόγηση για το κατά πόσο πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί, σημαντικοί, επιτυχημένοι και άξιοι.

Ποια η σημασία της αυτοεκτίμησης;

Η αξιολόγηση αυτή έχει αποδειχτεί ότι αποτελεί κινητήριο δύναμη στη ζωή και βασική ανάγκη για την ανάπτυξη του ανθρώπου. Πιο συγκεκριμένα, ο Αμερικανός ψυχολόγος και πατέρας της ανθρωπιστικής ψυχολογίας A. Maslow (1908-1970), στη θεωρία του η οποία αναπαρίσταται και σχηματικά ως πυραμίδα που αριθμείται από τη βάση της προς την κορυφή, κρίνει την σημασία της αυτοεκτίμησης ενός ανθρώπου ως την τέταρτη βασική ανάγκη του ατόμου μετά από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών του που είναι

πρωτίστως αυτές της πείνας και της δίψας,

η ανάγκη για ασφάλεια (υγεία, οικονομική, προσωπική),

η ανάγκη για αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, αποδοχή (οικογένεια, φιλία).

Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι υψηλή, δηλαδή όταν επιτυγχάνουμε το “γνώθις εαυτόν” με το να αντιλαμβανόμαστε και να αποδεχόμαστε και τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες μας, τότε δεν διαλυόμαστε από την κριτική, δεν αποθαρρυνόμαστε από εμπόδια, αλλά είμαστε ανοιχτοί και επικοινωνιακοί, δεχόμαστε με χαρά βοήθεια, είμαστε έτοιμοι να διδαχθούμε και να αλλάξουμε χωρίς να νιώθουμε τρόμο στην ιδέα της αποτυχίας. Έτσι γινόμαστε πιο παραγωγικοί, καλύτεροι φίλοι, εραστές, σύντροφοι, γονείς και δάσκαλοι, ιδιότητες που πασχίζουμε να κληρονομήσουν και τα παιδιά μας.

Πως αναπτύσσουν τα παιδιά μας την αυτοεκτίμησή τους;

Τα παιδιά μας μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους με ανάλογο τρόπο, δηλαδή με σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση προς αυτό, μέσω της μίμησης προτύπων κυρίως των γονέων τους, και αργότερα και των διδασκάλων τους, παρατηρώντας πώς αυτοί φέρονται στους εαυτούς τους και κατ' επέκταση και στους άλλους ανθρώπους, εσωτερικεύοντας έτσι από μόνα τους αυτές τις συμπεριφορές (Coopersmith, 1967). 'Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει'. Η παροιμία, σύμφωνα και με έρευνες (Stephens, 2004), δείχνουν πως οι γονείς και όλοι οι 'σημαντικοί άλλοι' που διαφοροποιούνται ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού είναι υπαίτιοι και για τα άσχημα αλλά και για τα θετικά που αποκομίζει το παιδί. Για παράδειγμα, παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτι που καπνίζουν οι γονείς, τείνουν να καπνίζουν στην μετέπειτα ζωή τους. Παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να αθλούνται τείνουν να αθλούνται τα ίδια. Παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτι που κακοποιούνται τείνουν να εμπλέκονται σε κακοποιητικά περιβάλλοντα (κακοποιούν τα ίδια ή κακοποιούνται) αργότερα στη ζωή τους. Παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμησή τείνουν να έχουν και τα ίδια χαμηλή αυτοεκτίμησή, ενώ αυτά που μεγαλώνουν με γονείς με υψηλή αυτοεκτίμησή τείνουν να έχουν και τα ίδια υψηλή αυτοεκτίμησή. Αναλόγως, έχει αποδειχτεί πως εκπαιδευτικοί που έχουν υψηλή αυτοεκτίμησή είναι πιο αποτελεσματικοί στην ανύψωση, τόσο της αυτοεκτίμησής, όσο και της σχολικής επίδοσης των μαθητών τους.

Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος μας ως γονείς ή δάσκαλοι για την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας;

Πρέπει να δούμε τον εαυτό μας ως πρότυπα, κάτι που δε σημαίνει να αναζητάμε, να μαζεύουμε, και να υιοθετούμε ξερές και άψυχες τεχνικές, όπως ψωνίζουμε εργαλεία από την αγορά για να επιδιορθώσουμε ένα άψυχο αντικείμενο. Πρότυπο σημαίνει να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι καθημερινά το εργαλείο για να εμπνεύσουμε την οικειοθελή υιοθέτηση των στοιχείων μας από τους άλλους, από τα παιδιά μας. Είναι πολύ εύκολο να επιβάλουμε λόγω της θέσης ισχύος μας, αναρίθμητα 'ΜΗ' στα παιδιά μας. Μη καπνίζεις, Μη πίνεις, Μη μιλάς άσχημα, Μη λες ψέματα, Μη, Μη, Μη... Είναι πολύ πιο δύσκολο και θέλει πολύ περισσότερο σθένος χαρακτήρος να τα δείξει κανείς αυτά στα παιδιά του, να του παρέχει ένα παράδειγμα προς μίμηση. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να πεθάνουν από καρκίνο στα πνευμόνια, πρέπει να σταματήσουμε εμείς οι ίδιοι το κάπνισμα. Εάν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να λένε ψέματα, πρέπει σταματήσουμε εμείς τα ψέματα. Εάν δεν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι μίζερα, ας απολαμβάνουμε εμείς την κάθε στιγμή. Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος να πετύχουμε την ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του παιδιού μας όσο παράδοξο και αν ακούγεται, είναι κοιτώντας και ισχυροποιώντας τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν εμείς έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση τότε τους μεταδίδουμε τα δικά μας άγχη, τις δικές μας ανασφάλειες, τις δικές μας συνήθειες. Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, την αξία μας αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγούμε, δείχνουμε και μεταδίδουμε τα στοιχεία αυτά στα παιδιά μας.

Η πρόληψη λοιπόν, ξεκινάει πρώτα από εμάς. Αφορά το κατά πόσο ο κάθε γονιός ή ο κάθε δάσκαλος, δηλαδή ο κάθε 'σημαντικός άλλος' στη ζωή του παιδιού, φροντίζει τον εαυτό του, τις δικές του ανάγκες και σχέσεις, την προσωπική του εξέλιξη, τα οποία τονώνουν τη δική του αυτοεκτίμηση και του επιτρέπουν να συνεργάζεται και περισσότερο με τους υπόλοιπους ΄σημαντικούς άλλους' της ζωής του παιδιού. Όσο μεγαλύτερη είναι η αυτοεκτίμηση η δική μας η οποία απορρέει από την ικανοποίηση που αντλούμε από τη ζωή μας, τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας, τόσο πιο αυτόνομα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και εκτίμηση για τον εαυτό τους, θα είναι τα παιδιά μας. Επίκεντρό μας λοιπόν δεν πρέπει να είναι τι τεχνικές να χρησιμοποιήσουμε ως γονείς για να χτίσουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας, αλλά πως μπορούμε να βιώσουμε εμείς οι ίδιοι τα δυνατά μας στοιχεία, να γίνουμε μια ομάδα με τους ΄σημαντικούς άλλους' της ζωής του παιδιού μας, για να παρέχουμε έτσι την ευκαιρία στα παιδιά μας να χτίσουν την δική τους αυτοεκτίμηση. 

Πηγή:

ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ

Περίληψη εισήγησης με θέμα: ‘Χτίζοντας την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας’. 2^ο Δημοτικό σχολείο Άργους Ορεστικού, 11/6/’10

Τι είναι η εποχιακή κατάθλιψη;

Οι κλιματολογικές συνθήκες αναπόφευκτα επηρεάζουν τη διάθεση μας. Την Άνοιξη και το Φθινόπωρο είμαστε συνήθως πιο ευδιάθετοι και ενεργητικοί σε σύγκριση με τον Χειμώνα που μας ατονεί και καταθλίβει, και με το Καλοκαίρι του οποίου η ανυπόφορη ζέστη μας εκνευρίζει και αποχαυνώνει. Παρόλο που όλων μας η διάθεση επηρεάζεται λιγότερο ή περισσότερο από τις εποχιακές αλλαγές δεν επηρεάζεται και η ικανότητά μας να εκπληρώνουμε τις καθημερινές μας ασχολίες. Υπάρχουν όμως άνθρωποι, ευάλωτοι στην κατάθλιψη, για τους οποίους η καθημερινότητα αλλάζει καθώς το τέλος του Φθινοπώρου αποτελεί την έναρξη μιας κλινικής κατάθλιψης η οποία μπορεί να διαρκέσει μέχρι την Άνοιξη. Ο τύπος αυτής της κατάθλιψης δεν διαφέρει πολύ από την συνηθισμένη καταθλιπτική διαταραχή παρά μόνο στο ότι παρουσιάζει διακυμάνσεις ανάλογα με τις εποχές και γι' αυτό ονομάζεται Εποχιακή Κατάθλιψη (Seasonable Affective Disorder /SAD). Εμφανίζεται στο 20% του πληθυσμού, συχνότερα σε γυναίκες, σε ηλικίες 20-35 και παρουσιάζεται συνήθως στις βορειότερες χώρες από την Ελλάδα καθώς συνδέεται με την μειωμένη ηλιοφάνεια που φαίνεται να αποσυντονίζει το ανθρώπινο βιολογικό ρολόι και να επηρεάζει συγκεκριμένα ορμονικά επίπεδα στον οργανισμό.

Τα συμπτώματα συνήθως εκδηλώνονται κατά τους φθινοπωρινούς μήνες, κορυφώνονται τους χειμερινούς όπου η έκθεση στον ήλιο είναι χαμηλότερη και το κρύο συχνότερο και υποχωρούν την άνοιξη μένοντας σε ύφεση καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Συμπεριλαμβάνουν αλλαγές στην ρουτίνα ύπνου και διατροφής, μείωση της ενεργητικότητας, κούραση,άγχος, αδιαφορία για τις συνήθεις δραστηριότητες,κοινωνική αποξένωση. Μπορεί κάποιος να έχει πολλά ή μερικά συμπτώματα σε ελαφριά ή πιο βαριά μορφή, με την συνύπαρξη ή μη κάποιας άλλης διαταραχής ή προβλήματος.

'Οταν κάποιος βιώνει τα παραπάνω για μεγάλες περιόδους και για τουλάχιστον δυο εποχιακούς κύκλους στη σειρά, πρέπει να ζητά τη βοήθεια ψυχολόγου ή ψυχίατρου ο οποίος θα τον/την κατευθύνει ανάλογα.

Παράλληλα, το άτομο μπορεί να:

-εκθέτεται περισσότερο στον ήλιο καθημερινά

-διαρρυθμίζει τους χώρους του ώστε να βρίσκεται πιο κοντά σε παράθυρα και να αυξήσει τις λάμπες

-επιλέγει διακοπές σε ηλιόλουστα μέρη

-αυξάνει την άσκηση σε εξωτερικούς χώρους ώστε παράλληλα να εκτονώνονται η ένταση και το στρες

-προσέχει την διατροφή του ζητώντας τη συμβουλή κάποιου διατροφολόγου που θα του/της προτείνει τροφές που ενδείκνυνται για την ομαλότερη έκβαση της διαταραχή αυτής.

Πηγή:

Γράφει η:      ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ 

Άρθρο: ‘Τι είναι η εποχιακή κατάθλιψη;’. Λόγω διατροφής, τεύχος>9. σελ.42.

Does sleeping face-down induce more sexual dreams?

It's a common experience for us to incorporate sounds we hear while we're sleeping into the narrative of our dreams. The real car alarm outside becomes a police siren in our exciting chase through dreamland. Given the way activities and sensations from the real world permeate our dreams, the author of a new study, Calvin Kai-Ching Yu at Hong Kong Shue Yan University, has investigated whether the simple fact of our sleeping position can also affect the kinds of dreams we're likely to have.

Yu surveyed 670 people (average age 19) - including 227 men and 443 women - about the content of their dreams, their dream intensity, their usual sleeping position (face up, face down, or lying on their side), and their personality.

Yu's main finding is that sleeping more often in a prone (face down) position is associated with a higher prevalence of experiencing particular dream themes, including: being locked up; dreaming about hand tools; sexual experiences; being smothered and unable to breath; swimming; and being nude. Although sleeping more often in a prone position was related to personality factors (negatively associated with conscientiousness and correlated with neuroticism), this didn't fully explain the link between sleep position and dream content. Of the 476 participants who reported having a dominant sleep position, only 5 per cent were habitual prone sleepers.

Yu thinks a prone sleeping position triggers particular kinds of dream content because of the way that the pressure on the body, including the genitals, and difficulty breathing, is converted into dream experiences. Sometimes this is done in a symbolic way, he argues, (hence the dreams about hand tools). Yu endorses a Freudian view of dreams, suggesting they protect sleep "by quenching the internal needs or eliminating the cues that alert the sleeping ego to the existence of the outer world."

In contrast to the associations between prone sleeping position and dream content, the frequency of sleeping in a supine (face up) or lateral position was almost entirely unrelated to the prevalence of different dream themes.

A major criticism of this research is the fact that participants were relied on to accurately recall their sleeping position and their dream content, a shortcoming that Yu acknowledged. The lack of any comparison between genders also seemed an unfortunate omission.

"This study provides the evidence that dream experiences, and in particular dream content, can be influenced by body posture during sleep," Yu concluded. His findings add to past research showing that right-sided sleepers had more positive dreams and fewer nightmares than left-sided sleepers.
_________________________________

Source:
Reseach Digest:     www.researchdigest.org.uk

C K-C Yu (2012). The effect of sleep position on dream experiences. Dreaming, DOI: http://dx.doi.org/10.1037/a0029255. 
Author weblink:  www.hksyu.edu/counpsy/crc/index_staff_YUcalvin.htm
 

We think more rationally in a foreign language

One of psychology's major contributions has been to document the myriad ways our thinking is sent haywire by a series of biases. Investigations into the ways and means to combat these biases have lagged behind, but that's starting to change. Now a team of researchers at the University of Chicago has reported that people are immune to two key biases when they think in their second, less familiar language.

The first half of the investigation involved well-established framing effects. Participants were told that 600,000 people were at risk from a deadly disease. They were then presented with the same decision framed differently. In one condition, they chose between a medicine (A) that would definitely save 200,000 lives versus another (B) that had a 33.3 per cent chance of saving 600,000 people and a 66.6 per cent chance of saving no one. In another condition, the participants chose between a medicine (A) that meant 400,000 people will die versus another (B) that had a 33.3 per cent chance that no one will die and 66.6 per cent that 600,000 will die.

The gamble in each condition is effectively the same, but numerous studies have shown that people are systematically influenced by the way the choice is framed. In the first condition, the gains of A are made salient, and people tend to prefer the certainty of that option. In the second condition, A's losses are made more salient and people prefer to take the risk of medicine B.

Boaz Keysar and his team showed that dozens of native English speakers showed the typical framing effect when they completed the task in English, but not when they completed the task in their second, classroom-learned language of Japanese. It was a similar story with native Korean speakers - they showed no framing effect when they completed the task in English. And it was the same again with native French speakers when they completed the task in their second language of English. A follow-up study added a third inferior option to the decision task and confirmed that participants weren't just choosing at random when taking part in their second language.

The second half of the investigation focused on loss aversion. We're typically affected emotionally twice as much by losses as we are affected positively by gains of equivalent size. So, presented with a series of bets on the toss of a coin, with the chance to win $1.50 or lose $1, people will tend to shy away from the bet even though the cold logic of probability theory suggests they'll win out in the long run. Keysar and his colleagues gave native English speakers $15 in cash to play 15 rounds of this game, with the chance to keep the balance of their wins and losses at the end. The key finding was that the players were far more willing to gamble when they played the game in their second language of Spanish.

The researchers aren't entirely sure why speaking in a less familiar tongue makes people more "rational", in the sense of not being affected by framing effects or loss aversion. But they think it may have to do with creating psychological distance, encouraging systematic rather than automatic thinking, and with reducing the emotional impact of decisions. This would certainly fit with past research that's shown the emotional impact of swear words, expressions of love and adverts is diminished when they're presented in a less familiar language.

The findings have important implications for international internet research - psychological measures could vary according to whether participants are answering in their mother tongue or in a second language learned later in life. More generally, the researchers said the findings could have ramifications for real life. "People who routinely make decisions in a foreign language rather than their native tongue might be less biased in their savings, investment, and retirement decisions, as a result of reduced myopic loss aversion," they concluded. "Over a long time horizon, this might very well be beneficial."
_________________________________ 

 

 

Source:   

 

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk/

 

Author: Boaz Keysar,, Sayuri L. Hayakawa, and Sun Gyu An (2012). The Foreign-Language Effect, Thinking in a Foreign Tongue Reduces Decision Biases. Psychological Science http://pss.sagepub.com/content/early/2012/04/18/0956797611432178,
weblink: http://psychology.uchicago.edu/people/faculty/bkeysar.shtml
 

ΑΓΧΟΣ. Τι είναι;

Tο άγχος είναι μια διάχυτη αίσθηση ανησυχίας προς την αναμονή κάποιου άγνωστου, ασαφούς και αόριστου κινδύνου.

Το άγχος το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, λίγο ή πολύ.  Αυτό συμβαίνει διότι μονάχα αυτή η αίσθηση ανησυχίας μπορεί να μας προφυλάξει από απειλές και κινδύνους αφού προετοιμάζει το σώμα μας να αντιδράσει έτσι ώστε να προστατέψουμε τον εαυτό μας.

Π.χ.1. Ο διευθυντής μας ανακοινώνει

 πως θέλει να μας μιλήσει ιδιαιτέρως.

 

 

Είναι φυσιολογικό να αγχωθούμε εφόσον υπάρχει περίπτωση να απειλείτε η επαγγελματική μας ισορροπία. Το άγχος που αισθανόμαστε θα μας βοηθήσει να είμαστε πιο έτοιμοι να απαντήσουμε σε ερωτήσεις γρήγορα και επαγγελματικά. Π.χ.2. Ετοιμαζόμαστε για εξετάσεις υγείας στο νοσοκομείο. Είναι φυσιολογικό να αγχωθούμε μη ξέροντας σε τι κατάσταση βρίσκεται η υγεία μας. Το άγχος μας προετοιμάζει για κριτική σκέψη και περαιτέρω δράση σε περίπτωση που τα αποτελέσματα είναι αρνητικά. Επομένως, το άγχος μπορεί να είναι καλό αφού μας βοηθά να αντιδράσουμε αποτελεσματικά σε άγνωστες καταστάσεις.   

Το άγχος γίνετε προβληματικό όταν μετατρέπεται σε κάτι το έντονο και παρατεταμένο σε καταστάσεις που δεν είναι ούτε απειλητικές ούτε άγνωστες. Π.χ. Αγχωνόμαστε όταν είναι να πάμε για ψώνια στο τοπικό σούπερ-μάρκετ. Σε αυτήν την περίπτωση το άγχος δε μας προστατεύει από επικίνδυνες καταστάσεις παρά εμποδίζει την καθημερινή ζωή μας.

Μερικά είδη τέτοιου άγχους είναι: γενική αγχώδης διαταραχή (διάχυτη, ακαθόριστη ανησυχία που καταλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες του ατόμου), διαταραχή πανικού (προσβολές έντονου άγχους που εμφανίζονται ξαφνικά και χαρακτηρίζονται από κορύφωση άγχους πριν την ύφεσή του, με σωματικά συμπτώματα), ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (άγχος ως συνέπεια της προσωπικότητας π.χ τελειομανία), διαταραχές συνδεόμενες με το stress, φοβικές διαταραχές (έντονος και υπερβολικός φόβος για κάποιο αντικείμενο ή κατάσταση), διαταραχή άγχους αποχωρισμού, άλλες αγχώδεις διαταραχές (λόγω ασθενειών).

ΑΙΤΙΑ ΑΓΧΟΥΣ:

 Το άγχος σου μπορεί να προέρχεται από 1) οργανικά, 2) βιολογικά ή 3) ψυχολογικά αίτια.

1)     Υπάρχουν κάποιες ασθένειες οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν άγχος όπως και η λήψη ορισμένων φαρμάκων. Μερικές μόνο από αυτές τις ασθένειες είναι: Επιληψία, όγκοι, καρκίνοι, σκλήρυνση κατά πλάκας, ενδοκρινικές διαταραχές εμμηνόπαυση, έμφραγμα, πνευμονία, ρευματοειδής αρθρίτιδα, AIDS, Φυματίωση, λοιμώδης μονοπυρήνωση. Μερικές από τις ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν άγχος είναι: Αμφεταμίνες, νικοτίνη, υπνωτικά, οινόπνευμα, καφεΐνη, κοκαΐνη, κάνναβης, αναλγητικά.

 

2)     Βιολογικά αίτια άγχους συνδέονται με την αυξημένη δραστηριότητα του  αυτόνομου νευρικού συστήματος όπως και του νοραδρενεργικού. Επίσης με την υπολειτουργία του σεροτονινεργικού και γκαμπαμινεργικού νευροδιαβιβαστικού συστήματος.

 

 

3)     Ψυχολογικά αίτια συνδέονται με εμπειρία θανάτου και απώλειας, ατυχήματα, τραύμα (κλοπή, διαζύγιο, πόλεμος, τρομοκρατία, βία, κακοποίηση κτλ.), απώλεια υγείας, συνειδητοποίηση θνησιμότητας, ενδοψυχικές συγκρούσεις  π.χ. διλλήματα, παλιότερες οικογενειακές εμπειρίες που έχουν μαθευτεί ή έχουν περάσει στο υποσυνείδητο, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διαπροσωπικές δυσκολίες, ακόμα και θετικές αλλαγές όπως γάμος ή μια επιθυμητή μετακόμιση.

Γενικά το πιο σύνηθες είναι το άγχος να σχετίζεται με περισσότερες από μία από τις τρεις μεμονωμένες κατηγορίες που μπορούν να προκαλέσουν άγχος π.χ. οργανικά αίτια μπορούν να προκαλέσουν άγχος το οποίο διατηρείται και γίνετε εντονότερο λόγο ψυχολογικών αιτιών.  

 
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος το άγχος είναι διαφορετικός. Επομένως, και τα συμπτώματα του άγχους (είτε ψυχολογικά είτε σωματικά) ποικίλουν από άτομο σε άτομο.

Τα παρακάτω είναι μερικά από τα συμπτώματα που μπορεί να συναντήσει κανείς χωρίς να σημαίνει πως θα τα έχει όλα.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ	ΣΩΜΑΤΙΚΑ
Ανησυχία	Ταχυκαρδία
Ανυπομονησία	Εφίδρωση
Εκνευρισμός	Τρόμος, συσπάσεις μυών
Ευερεθιστότητα	Δύσπνοια
Αγωνία, ακαθόριστος φόβος	Αίσθημα πνιγμού
Δυσχέρεια στη συγκέντρωση	Βάρος στο στήθος
Διαταραχές μνήμης	Ζαλάδα, ναυτία, τάση για λιποθυμία
Διάσπαση προσοχής	Αίσθημα ζέστης ή κρύου, ιδρώτας
Επιλεκτική προσοχή	Εξάψεις
	Ξηροστομία
	Μούδιασμα των άκρων, πόνοι μυών, πονοκέφαλος
	Συχνουρία
	Διάρροια/ δυσκοιλιότητα
	Πόνοι στο στομάχι
	Υπέρταση
	Κινητική ανησυχία
	Έλλειψη ενδιαφέροντος για σεξ
	Δυσκολία στον ύπνο
	Ανορεξία

Τα συμπτώματα μπορεί να σε ανησυχούν αλλά ΔΕΝ είναι επικίνδυνα. Δε σημαίνει πως θα τρελαθείς ή πως θα πάθεις καρδιακή προσβολή ή πως θα πεθάνεις. Όλοι βιώνουμε άγχος άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο και συνήθως η κατάσταση καλυτερεύει.

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η ύπαρξη κάποιων από αυτά τα συμπτώματα μπορεί να είναι συμπτώματα έλλειψης σωματικής υγείας παρά άγχους Π.χ.  συμπτώματα κόπωσης, αδυναμίας, ζαλάδα και πόνος στο σώμα μπορούν να είναι συμπτώματα γρίπης. Επομένως ο παθολόγος θα πρέπει να είναι πάντα ο πρώτος σου σταθμός. Μονάχα όταν είναι σίγουρο πως τα συμπτώματά σου δεν έχουν οργανικά/βιολογικά αίτια και το άγχος σου είναι επίμονο είναι καλό να επισκεφτείς ψυχολόγο.  

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ;

        Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τη φύση του άγχους σου και τα αίτια του.

 Στη συνέχεια θα δουλέψετε μαζί ώστε να αποδεχτείς το άγχος σου, το οποίο είναι μια φυσιολογική αντίδραση προς κάτι, και να κατανοήσεις τον τρόπο και το χρόνο επίδρασης του επάνω σου.

 

 

 

 

 

 

 

Έτσι σταδιακά θα αποκτήσεις την ικανότητα να αντιμετωπίζεις αυτό το κάτι που σου προκαλεί άγχος με τη βοήθεια νέων τρόπων σκέψεως και συμπεριφοράς που θα υιοθετήσεις. 

 ΕΣΥ:

Όσο και αν σου ακούγεται περίεργο, εσύ είσαι αυτός που μπορεί να βοηθήσεις τον εαυτό σου περισσότερο από κάθε άλλον.

 

Μόνο εσύ γνωρίζεις τον εαυτό σου αρκετά καλά ώστε να αντιληφθείς πως κάτι δεν πάει καλά. 

 

  Mόλις αντιληφθείς πως κάτι δεν πάει καλά, ΣΤΑΜΑΤΑ.

Τίποτα δεν θα χαθεί ή θα καταστραφεί εάν σταματήσεις για λίγο να πάρεις μια ανάσα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτεί τι συμβαίνει. Να ξεκουραστεί. Καλύτερα να σταματήσεις από μόνος σου για λίγο παρά να σταματήσεις επ’ αόριστον όταν το σώμα σου δεν θα αντέχει άλλο.

 Τρως καλά; Μια υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή με άφθονα φρούτα και λαχανικά πάντα προοιωνίζει μια ισορροπημένη ψυχική υγεία.

 

Επιβαρύνεις τον εαυτό σου με καταχρήσεις όπως τσιγάρα, ναρκωτικά, αλκοόλ, ξενύχτια; Αν δε σεβαστείς το σώμα σου τότε δε θα σε σεβαστεί ούτε αυτό.

 Γυμνάζεσαι αρκετά; Έχεις καλό βάρος;

 

Χρειάζεσαι βοήθεια; Το να γνωρίζει κανείς τα όριά του και να μπορεί να ζητά βοήθεια όταν το χρειάζεται δεν είναι ντροπή αλλά ένδειξη θάρρους, αυτογνωσίας και σεβασμού προς τον ίδιο του τον εαυτό. Εσύ ξέρεις εάν χρειάζεσαι βοήθεια, εσύ πρέπει να τη ζητήσεις.

 Κανείς δε θα σεβαστεί και δε θα προσέξει τον εαυτό σου εάν δε το κάνεις εσύ ο ίδιος. Είναι δική σου ευθύνη και υποχρέωση.

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ Η     ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ