ΠΕΝΘΟΣ

Τί συμβαίνει όταν πενθούμε;

 

Παρ’όλου που ο θάνατος και επομένως το πένθος είναι φυσιολογικά περιστατικά της ανθρώπινης ζωής, η περίοδος του πένθους μπορεί να αποτελέσει μια τρομακτική, αγχωτική και επώδυνη εμπειρία. Είναι συχνό οι πενθούντες να αισθάνονται μόνοι και απομονωμένοι, χαμένοι στο πένθος τους, ακόμα και αν είναι περικυκλωμένοι από οικογένεια και φίλους που προσπαθούν να τους στηρίξουν. Πολλές φορές η ένταση των σκέψεων και των συναισθημάτων μπορούν να προκαλέσουν έκπληξη: σοκ, δυσπιστία, θυμό, μνησικακία, αισθήματα εγκατάληψης, ενοχής, απελπισίας,πίκρας,  άγχους, θλίψης, ανακούφισης, απελευθέρωσης, απογοήτευσης, πόνου.

 

                                                   Όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικές αντιδράσεις και εμπειρίες του να πενθεί κανείς. Πολλά από αυτά μπορούν να παραστούν ταυτόχρονα όπως για παράδειγμα συναισθήματα που αντιτίθενται το ένα με το άλλο (πόνος-θυμός, θυμός-ενοχή, πόνος-ανακούφιση κτλ.). Παρ’όλο που είναι απολύτως φυσιολογικά, η περιπλοκότητά όλων αυτών των συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσουν αφόρητη σύγχυση. 

 

Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να συνοδεύονται με ονειροπόληση, λήθη, κόπωση, εξάντληση, μείωση της όρεξης και των ενδιαφερόντων, ανικανότητα, αυξημένη ευαισθησία στο θόρυβο και στις συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις. Πολλές φορές ο τρόπος του θανάτου ενός αγαπημένου μπορεί να είναι πολύ τραυματικός. Σε αυτή την περίπτωση συνήθως αισθήματα υψηλού άγχους και πανικού εμφανίζονται σε δίαφορα μέρη όπως στο σπίτι, στη δουλεία, όταν βρίσκετε το άτομο έξω για ψώνια ή με φίλους. Όλα αυτά ενώ είναι πολύ δυσάρεστα και απελπιστικά για αυτόν που τα ζει, αποτελούν απολύτως φυσιολογικά συμπτώματα πένθους.

 

Στη περίπτωση ενός βίαιου, αιφνίδιου ή απρόσμενου θανάτου ή μεγάλης απώλειας, μερικά από όλα αυτά τα αισθήματα μπορεί να είναι ακόμα πιο έντονα. Σε αυτή τη περίπτωση είναι ο τρόπος του θανάτου ή της απώλειας που ειναι ασυνήθιστος ή αφύσικος και όχι οι αντιδράσεις του ατόμου που πενθεί. Οι αντιδράσεις αυτές μπορούν να κατανοηθούν ως φυσιολογικές αντιδράσεις σε μία μη φυσιολογική απώλεια.

 Μερικές φορές μία πρόσφατη απώλεια μπορεί να ενεργοποιήσει μια παλιά απώλεια ή ένα παλιό πένθος. Γενικά μια πρόσφατη απώλεια μπορεί να ενεργοποιήσει ένα παλιό πένθος –πολλών ετών πρωτύτερα- το οποίο δεν είχε αντιμετωπιστεί.

 

Η απώλεια είναι τρομερά ευρεία έννοια και ποικίλει από άτομο σε άτομο καθώς έχει μια συγκεκριμένη και διαφορετική σημασία για τον καθένα ακόμα και όταν μια οικογένεια πενθεί για το ίδιο πρόσωπο. Διαφορές στο γένος, την ηλικία, την εθνικότητα, την φυσική και πνευματική κατάσταση, τη σεξουαλικότητα και το χαρακτήρα αποτελούν περαιτέρω στοιχεία που διαφοροποιούν τον τρόπο και το χρόνο στο οποίο θρηνεί το κάθε άτομο.

 

Παίρνει χρόνο το πένθος ακριβώς όπως μας παίρνει χρόνο το να κάνουμε τα ψώνια μας, να βάλουμε πληντύριο, να πάμε στη δουλεία ή να ταξιδέψουμε. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να πενθήσει.

 

Η συμβουλευτική δουλεύει με όλα τα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου και στοχεύει στην διευκόλυνση της κατανόησης της απώλειας, την τοποθέτηση της απώλειας μέσα στη καθημερινή ζωή, την ικανότητα της εύρεσης νέου ρόλου στη ζωή και νέου νοήματος ζωής. Η συμβουλευτική στοχεύει στο να βοηθήσει το άτομο να επανασυνδεθεί με τον εσωτερικό του κόσμο αλλά και με τον εξωτερικό κόσμο με ενδιαφέρον και ελπίδα.

 

Στάδια πένθους:

Α) Σοκ, δυσπιστία, μούδιασμα

                             Αποκλείεται να συνέβει αυτό σε εμένα.

 Β) Άρνηση, λήθη, σύγχυση, ψάξιμο του νεκρού

Αχ ας τον ξανάβλεπα να βγαίνει από το αυτοκίνητο και ας μαλώναμε συνέχεια.

 

Γ) Κατηγορία, Θυμό, Ενοχή, Άγχος, Παράνοια

 Εάν δεν κάπνιζε τόσο δεν θα συνέβαινε αυτό. Δε το πιστέυω πως μου το έκανε αυτό.

 

 Δ) Κατάθλιψη, Απελπισία, Κενότητα, Έλειψη νοήματος της ζωής

        Δε θα είναι ποτέ τα πράγματα το ίδιο χωρίς     αυτόν.    

        Ποτέ δε θα ξαναγελάσω

 

 

 

 

Ε) Αναδιοργάνωση, Ανάρρωση

Είναι διαφορετικά χωρίς αυτόν. Μου λείπει μα μπορώ να περάσω καλά όταν βγαίνω..

                                           Συμπτώματα πένθους:

 

 

Φυσιολογικές αντιδράσεις πένθους

Αισθήματα: Στενοχώρια   Άγχος   Ενοχή   Σοκ   Άρνηση   Θυμός   Μοναξιά   Έλλειψη υπομονής/ αντοχής   Αναζήτηση   Ανακούφιση   Εκνευρισμός   Σκέψεις: Δυσπιστία   Αίσθηση μπερδέματος   Αίσθηση ότι ο νεκρός βρίσκετε γύρω μας (μέσω οσμής, ακοής, όρασης ή αίσθησης)   Επαναλαμβανόμενες σκέψεις των όσων δεν πρόλαβαν να εκπληρωθούν   Εμμονή και επίμονες σκέψεις

Σωματικά συμπτώματα: Σφίξιμο στο στήθος   Σφίξιμο στο λαιμό   Αίσθηση άδειου στομάχου   Κόπωση   Έλλειψη σωματικής ενέργειας   Μούδιασμα   Ξερό στόμα   Ευαισθησία στο θόρυβο   Λαχάνιασμα   Μυϊκή ατονία       Συμπεριφορές: Ανήσυχος ύπνος/όνειρα   Έλλειψη όρεξης για φαϊ και ενδιαφέροντα στη ζωή   Έλλειψη ενδιαφέροντος για άλλους και κοινωνική απομάκρυνση   Γενική ανησυχία και ψάξιμο του νεκρού ή ψάξιμο χαρακτηριστικών του στους άλλους.   Κλάμα, αδυναμία ξεκούρασης

                            

 

 

 

 

                          Να είσαι ευγενικός/ η  με τον εαυτό σου

            Το πένθος είναι επίπονο. Το πένθος είναι δύσκολη υπόθεση.

 

 

              Είναι σημαντικό να είσαι προστατευτικός και γλυκός με τον 

                                                       εαυτό σου

ΦΑΓΗΤΟ:

Για κάποιο διάστημα μπορεί να μην αισθάνεσαι πως θέλεις να καθίσεις να φας ένα κανονικό γέυμα.

 

Παρ’όλα αυτά, είναι σημαντικό να τρως κάτι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πένθος χρησιμοποιεί πολύ από την ενέργειά σου, και γι ' αυτό το σώμα σου θα χρειάζεται επιπλέον ενέργεια από τροφές.

 

Δε χρειάζεται να τρως τακτικά γέυματα. Το να τρως λίγο αρκετές φορές την ημέρα είναι αρκετό. Ένα κομμάτι ψωμί, ένα φρούτο, μία μπάρα δημητριακών είναι μερικές εύκολες και γρήγορες ενεργειακές πηγές εάν δεν αισθάνεσαι πως θέλεις να φας κανονικά.

 

Π ΙΟΤΟ:

Είναι επίσης σημαντικό για την υγεία σου. Ζεστά ροφήματα είναι ανακουφιστικά και χαλαρωτικά. Σούπες επίσης προτείνονται.

 

Παρ’όλα αυτά, εάν δεις πως δεν φτιάχνεις ούτε ένα ποτήρι καφέ ή τσάι για να πιείς, πίνε αύθονο νερό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

 

ΥΠΝΟΣ:

Ο ανήσυχος ύπνος είναι πολύ συχνός σε όσους πενθούν.

 

Ακόμα και αν δεν μπορείς να κοιμηθείς, ξεκουράσου. Το πένθος σε κάνει να αισθάνεσαι τρομερή σωματική κόπωση. Εάν μπορείς, ξεκουράσου και κατά τη διάρκεια της ημέρας.

 

Μερικές φορές το να ακούς μουσική μπορεί να σε βοηθήσει να ξεκουραστείς.

 

ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ:

Συνήθως οι πενθούντες νομίζουν πως πρέπει να είναι δυνατοί για τους άλλους, ή πως πρέπει να συνέλθουν από το πένθος τους γρήγορα.

 

Αυτό δεν ισχύει. Δεν είναι ρεαλιστικό το να περιμένει κάποιος να νίωσει καλά λίγους μήνες μόνο αργότερα. Ακόμα και αν χρειάζεται να φροντίζεις άλλους, βρες χρόνο για τον εαυτό σου.

 

 

 

 

Γράφει η  Ίντα Ελιάου

 

 

The Perfect Non-Crime

EVEN if we could make it impossible for people to commit crimes, should we? Or would doing so improperly deprive people of their freedom?

This may sound like a fanciful concern, but it is an increasingly real one. The new federal transportation bill, for example, authorized funding for a program that seeks to prevent the crime of drunken driving not by raising public consciousness or issuing stiffer punishments — but by making the crime practically impossible to commit. The program, the Driver Alcohol Detection System for Safety (Dadss), is developing in-vehicle technology that automatically checks a driver’s blood-alcohol level and, if that level is above the legal limit, prevents the car from starting.

The Dadss program is part of a trend toward what I call the “perfect prevention” of crime: depriving people of the choice to commit an offense in the first place. The federal government’s Intelligent Transportation Systems program, which is creating technology to share data among vehicles and road infrastructure like traffic lights, could make it impossible for a driver to speed or run a red light. And the Digital Millennium Copyright Act of 1998 has already criminalized the development of technologies that can be used to avoid copyright restrictions, making it effectively impossible for most people to illegally share certain copyrighted materials, including video games.

Or consider a more speculative scenario: some pharmaceuticals show the promise of blunting the “high” of cocaine use or reducing antisocial thoughts of the sort that often lead to crime. Widespread dissemination of such drugs — say, putting them in the public water supply — could make some crimes impossible by eliminating a potential offender’s desire to commit them.

Such technologies force us to reconcile two important interests. On one hand is society’s desire for safety and security. On the other hand is the individual’s right to act freely. Conventional crime prevention balances these interests by allowing individuals the freedom to commit crime, but punishing them if they do.

The perfect prevention of crime asks us to consider exactly how far individual freedom extends. Does freedom include a “right” to drive drunk, for instance? It is hard to imagine that it does. But what if the government were to add a drug to the water supply that suppressed antisocial urges and thereby reduced the murder rate? This would seem like an obvious violation of our freedom. We need a clear method of distinguishing such cases.

One way is to keep in mind the distinction between thoughts and actions. A traditional rule in criminal law holds that there can be no crime unless the defendant committed some act: mere thoughts, no matter how horrific, are not sufficient. Thoughts cannot be regulated; everyone has a right to think what they wish without government intrusion.

For most familiar crimes (murder, robbery, rape, arson), the law requires that the actor have some guilty state of mind, whether it is intent, recklessness or negligence. But there is a category of crimes that are forbidden regardless of the actor’s state of mind: so-called strict-liability offenses. One example is the sale of tainted drugs. Another is drunken driving.

In such cases, using technology to prevent the crime entirely would not unduly burden individual freedom; it would simply be effective enforcement of the statute. Because there is no mental state required to be guilty of the offense, the government could require, for instance, that drug manufacturers apply a special tamper-proof coating to all pills, thus making the sale of tainted drugs practically impossible, without intruding on the thoughts of any future seller. By this logic, the Dadss program, too, would be permissible.

But because the government must not intrude on people’s thoughts, perfect prevention is a bad fit for most offenses. Perfect prevention of a crime like murder would require the ability to know what a person was thinking in order to determine whether he possessed the relevant culpable mental state. Even if this could be known, perhaps with the help of some sort of neurological scan, collecting such knowledge would violate an individual’s freedom of thought. Likewise, adding chemicals to the water supply in order to dampen antisocial urges would violate that freedom.

Perfect prevention is a politically attractive approach to crime prevention, and for strict-liability crimes it is permissible and may be good policy if implemented properly. But for most offenses, the threat to individual freedom is too great to justify this approach. This is not because people have a right to commit crimes; they do not. Rather, perfect prevention threatens our right to be free in our thoughts, even when those thoughts turn to crime.

Written by Michael L. Rich (associate professor at Elon University School of Law).

Source: http://www.nytimes.com/2012/08/07/opinion/the-perfect-non-crime.html?_r=2

Η μετάβαση στο γονεϊκό ρόλο

Μετάβαση ως περίοδος αλλαγών:

Καθ' όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες καταστάσεις, νέες προσδοκίες από τον εαυτό μας αλλά και από τους γύρω μας, νέους ρόλους που καλούμαστε να λάβουμε. Μπορεί αυτές οι αλλαγές να επιφέρουν ποικίλες επιβραβεύσεις, διαφορετικές από τις συνηθισμένες, αλλά ταυτόχρονα φέρουν και πολλές απώλειες και πρωτόγνωρα συναισθήματα στα οποία θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Πόσο επίπονο αλλά στη συνέχεια ωραίο ήταν όταν έφυγες από το σπίτι και τη μαμά και πήγες στο νηπιαγωγείο με τα άλλα παιδιά; Πόσο οδυνηρή ήταν η εικόνα της μαμάς να χαϊδεύει αντί για εσένα το αδερφάκι που μέχρι χτες δεν υπήρχε και τώρα λατρεύεις; Πόσο τρομακτικό ήταν αρχικά να μένεις μόνος/η σε μια ξένη πόλη παρόλο που άλλοι φοιτητές ήταν γύρω σου και με τους οποίους μετά διασκέδαζες; Πόσο κουραστικό αν και αργότερα οικονομικά απελευθερωτικό ήταν από φοιτητής να ξυπνάς κάθε πρωί για την δουλειά; Πόσο αγχωτικό και καταπιεστικό είναι να ξυπνάς τα μεσάνυχτα από το κλάμα ενός μωρού που σου θυμίζει πως τώρα ποια είσαι γονιός και κατευθείαν γεμίζεις υπερηφάνεια;

Ένα μονάχα παράδειγμα της μετάβασης του ατόμου σε κάτι καινούριο είναι αυτό της μετάβασής του στο γονεϊκό ρόλο. Παρά τα θετικά του να γίνεται κανείς γονιός μια τέτοια αλλαγή αποτελεί μια δύσκολη περίοδο για το κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά και για το ζευγάρι αφού πολλά πράγματα πρέπει να αναπροσαρμοστούν για το άτομο και το ζευγάρι έτσι ώστε να συμβαδίζουν με τη νέα δυναμική της οικογένειας και επομένως με τις πολύ διαφορετικές ανάγκες της. Έρευνες συνεχίζουν να δείχνουν πως η μετάβαση στο γονεϊκό ρόλο με τις πολλές αλλαγές που φέρει, δημιουργεί είτε μια αλλά μεγάλης περιόδου κρίση στην οικογένεια είτε πολλές κρίσεις αλλά μικρές (Shapiro & Gottman, 2005; Miller & Newman, 1978; Dyer, 1963).

Ποιες αλλαγές έχει να αντιμετωπίσει ο νέος γονιός;

Μερικές από τις αλλαγές είναι θετικές. Ίσως είναι αυτές που μας ωθούν να κάνουμε παιδιά ή μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε τον γονεϊκό αγώνα. Οι Hoffman and Hoffman (1973), ανέπτυξαν ένα συγκεκριμένο θεωρητικό μοντέλο όπου όρισαν 9 βασικές αλλαγές αξιών και επιβραβεύσεις που φέρει η άφιξη ενός παιδιού.

1.      Ενήλικη καταξίωση και κοινωνική ταυτότητα: όταν κάποιος γίνεται γονιός αυτόματα γίνεται αποδεκτός από την κοινωνία ως ένας υπεύθυνος και ώριμος άνθρωπος.

2.      Προέκταση του εαυτού: η απόκτηση παιδιού ικανοποιεί την ανάγκη του ατόμου να εξελιχθεί, να μάθει νέα πράγματα, να επαναπροσδιορισθεί το νόημα της ίδιας του της ζωής, όπως και η βιολογική ανάγκη του ατόμου να. ΄ζήσει' μέσω του παιδιού του και μετά θάνατον.

3.      Ηθικές αξίες: η απόκτηση παιδιού ωθεί τους γονείς να εξελίξουν τις ηθικές αξίες τους αφού αναγκάζονται να μειώσουν τον εγωισμό τους, μαθαίνουν να θυσιάζονται και να προσφέρουν.

4.      Συναισθηματικούς δεσμούς και τρυφερότητα: το άτομο καλλιεργεί και ικανοποιεί την ανάγκη να εκφράζουν την αγάπη και την τρυφερότητα του σε ένα άλλο πρόσωπο και να γίνεται και ο ίδιος αποδέκτης αυτών.

5.      Διασκέδαση και πνευματική εγρήγορση: μπαίνει το επιπλέον ενδιαφέρον στη ζωή του γονέα που απορρέει από την φυσική περιέργεια του παιδιού.

6.      Επιτεύγματα και δημιουργικότητα: ικανοποιείται η ανάγκη του ατόμου να γίνεται δημιουργικός και να πετυχαίνει πράγματα κατά τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

7.      Εξουσία και επιρροή: ο γονέας έχει πλέον ένα μόνιμο δέκτη που τον επηρεάζει και τον ΄σχηματίζει΄ σύμφωνα με τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του αξίες και αντιλήψεις.

8.      Κοινωνική σύγκριση: μέσω των παιδιών ο ενήλικας ικανοποιεί ακόμα και υποσυνείδητα την ανάγκη του για αυτοεπιβεβαίωση - συγκρίνοντας την εμφάνιση, τη συμπεριφορά, τα επιτεύγματα του παιδιού του με αυτά των άλλων.

9.      Οικονομική χρησιμότητα: τα χρήματα του γονέα αποκτούν ποια νόημα εφόσον χρησιμεύουν για κάτι μεγάλο όπως το μέλλον ενός παιδιού. Παράλληλα μπορεί να υπάρχει και ο εφησυχασμός πως αργότερα το παιδί θα συμβάλει στην επιχείρηση του γονέα.

Παρόλα αυτά το να αποκτά κανείς παιδί φέρει πολλές αρνητικές αλλαγές. Το 1975, Η Hoffman μετά από έρευνά της κατέγραψε συγκεκριμένες κατηγορίες αρνητικών αλλαγών και συνεπειών που είναι και η αιτία που μια τέτοια αλλαγή παίρνει χρόνο για να γίνει αποδεκτή από το νέο γονέα. Είναι λογικό και αναμενόμενο λοιπόν ο γονέας να χρειάζεται χρόνο και επίπονο αγώνα για να καταφέρει να προσαρμοστεί σε όλες αυτές τις αλλαγές.

·         Έλλειψη ελευθερίας: Όταν αποκτά κάποιος παιδί αναγκαστικά περιορίζεται αισθητά η ελευθερία του. Ο γονέας δεν μπορεί να βγαίνει κάθε βράδυ ή ακόμα και να κοιμάται όταν είναι κουρασμένος εφόσον όλα κινούνται γύρω από και σύμφωνα με τις ανάγκες του μωρού.

·         Οικονομικές: τα έξοδα του γονέα αυξάνονται καθώς και η πίεση εξοικονόμησης αποθέματος για κάποια δύσκολη στιγμή ή για το μέλλον του παιδιού.

·         Παραδοσιακές ανησυχίες: συμπεριλαμβάνουν ανησυχίες σχετικά με την υγεία, την ασφάλεια και την ευημερία του παιδιού.

·         Δυσκολίες και δεσμεύσεις κατά τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού: ο γονέας καλείται να φέρει εις πέρας πράγματα που του είναι δυσάρεστα ή δύσκολα όπως το να αλλάζει πάνες , να γίνεται αυστηρός/η κ.α.

·         Επιπτώσεις στην επαγγελματική κατάσταση: ο ένας γονιός -συνήθως η μητέρα - πολλές φορές αναγκάζεται να αφήσει τη δουλειά της για να μείνει σπίτι με το μωρό. Φυσικά μια τέτοια αλλαγή είναι τρομερά δύσκολο να γίνει αποδεκτή ενώ πολλές φορές αναγκάζει τον άλλο γονέα να δουλεύει ακόμα πιο πολύ για να καλυφθούν τα έξοδα με συνέπεια η μητέρα να μένει πολλές ώρες μόνη στο έλεος του παιδιού της και ο πατέρας να κουράζεται περισσότερο έχοντας λιγότερο ελεύθερο χρόνο.

·         Ανησυχία για το μέλλον του παιδιού: στην σημερινή κοινωνία πολλοί γονείς ανησυχούν για το πως θα επιβιώσει το παιδί τους στον επικίνδυνο αυτό κόσμο. Αν μπλεχτεί με ναρκωτικά και κακές παρέες; εάν εξαπατηθεί ή γίνει θύμα εκμετάλλευσης;

·         Επιπτώσεις της άφιξης του παιδιού στο ζευγάρι: οι νέες ανάγκες της οικογένειας συνήθως αυξάνει τις συγκρούσεις στο ζευγάρι. Οι συγκρούσεις αυτές μπορεί να είναι απόρροια διαφωνιών σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, ξέσπασμα λόγω της κούρασης των γονέων ή ακόμα και αγανάκτηση για την απομάκρυνση που αναγκαστικά βιώνει το ζευγάρι, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.

·         Γονεϊκός ρόλος: οι νέοι γονείς συνήθως διακατέχονται από συναισθήματα ανεπάρκειας σχετικά με τις γονεϊκές τους ικανότητες. Είμαι καλός γονιός; Μήπως δεν πρέπει να το μαλώνω ή να το παίζω τόσο; Είμαι και εγώ όπως ήταν ο πατέρας μου μαζί μου;

·         Επιπτώσεις στο σώμα και την ψυχή: ο γονιός καταναλώνει πολύ σωματική ενέργεια αλλά και ψυχική για να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του μωρού. Μπορεί να υπάρξουν βραδιές που δεν θα κοιμηθεί καθόλου ή μέρες που θα πρέπει να υποστεί το διαρκές κλάμα του μωρού.

·         Κοινωνικές αναπροσαρμογές: η άφιξη του μωρού πολλές φορές αναγκάζει το ζευγάρι να βγαίνει με άτομα που έχουν και εκείνα μωρά ή πιο νωρίς ή σε πιο ήσυχα μέρη για να είναι ξεκούραστοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον αγώνα της επόμενης ημέρας.

Αλλαγή και κρίση:

Οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή μας ακόμα και θετική όπως η επιθυμητή γέννηση ενός παιδιού δημιουργεί μια αίσθηση απώλειας κάποιων πραγμάτων που είχαμε πριν, θρήνο για την απώλεια αυτή, ανασφάλεια ως προς το άγνωστο, πολλές νέες έγνοιες, δυσκολίες και φυσικά πολύ άγχος για το πως θα αντιμετωπιστούν όλα αυτά και το πως θα προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Αυτή η παροδική περίοδος προσαρμογής στα νέα δεδομένα όπου η αγωνία, ο φόβος, το στρες, η απορία κ.α. επικρατούν και νέες τακτικές αντιμετώπισης των καταστάσεων δοκιμάζονται, ονομάζεται 'κρίση' (Day 2006; Hill, 1949). Η ένταση και η φύση αυτής της κρίσης είναι διαφορετική για τον καθένα αφού εξαρτάται από το φύλο του ατόμου, την ηλικία του, το χαρακτήρα και τα βιώματά του, το πόσο έτοιμος/η είναι να γίνει γονιός -σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο-, εάν πρόκειται για επιθυμητή εγκυμοσύνη, αργότερα το φύλο του παιδιού και ο χαρακτήρας του, η σχέση γονέων εάν υπάρχει , η στήριξη που έχουν από τον κοινωνικό τους περίγυρο κ.α. Η περίοδος της κρίσης λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το άτομο αποτελεί μια φυσιολογική φάση της ζωής του ατόμου που του παρέχει την ευκαιρία να εξελιχθεί, να ανακαλύψει και να σχηματίσει νέα κομμάτια του εαυτού του. Πρόκειται για μια νέα ευκαιρία για δημιουργικότητα, εξερεύνηση νέων αποθεμάτων, υιοθέτηση νέων τρόπων συμπεριφοράς και αντιμετώπισης καταστάσεων, σύνθεσης καινούριων ρόλων και ανάπτυξης νέων δεσμών.

Στην διαδρομή αυτή το άτομο πρέπει να:

·         Προσέχει τον ίδιο του τον εαυτό και όχι μόνο το μωρό. Πρέπει να προσπαθεί να τρώει καλά, να αθλείται και όσο γίνεται να διασκεδάζει.

·         Σέβεται τα συναισθήματά του καθώς κανένα συναίσθημά μας δεν είναι τυχαίο, σωστό ή λάθος. Κάθε συναίσθημα αποτελεί απάντηση σε κάποιο ερέθισμα και το αισθανόμαστε για κάποιο λόγο.

·         Επιτρέπει στον εαυτό του όχι μόνο να χαρεί με τις θετικές αλλαγές που φέρει η άφιξη ενός μωρού, αλλά και να θρηνήσει για όλα αυτά που έχουν χαθεί ή περιοριστεί.

·         Μιλάει για τα συναισθήματά του. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι αισθανόμαστε εάν δεν προσπαθήσουμε να του το εξηγήσουμε.

·         Ζητάει βοήθεια όταν τη χρειάζεται. Εάν δεν μπορεί ο άλλος να βοηθήσει θα μας το πει!

·         Συζητάει με το/η σύντροφο για τα ωραία του να είναι κανείς γονιός αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Ο ρόλος του γονέα είναι πρωτόγνωρος και για τους δύο και έτσι η συζήτηση θα βοηθήσει στην εκτόνωση, τον εφησυχασμό αλλά και την εξεύρεση λύσεων.

·         Συζητά με το/η σύντροφό και να ορίσουν μαζί χωριστό χρόνο για τον καθένα τους, χωριστό χρόνο για τους δυο τους και χωριστό χρόνο για ολόκληρη την οικογένεια. Το ότι απέκτησε κάποιος παιδί δε σημαίνει πως δεν υπάρχει ο ίδιος σαν άνθρωπος που έχει και αυτός ανάγκες ή πως δεν χρειάζεται χρόνο η σχέση με το/η σύντροφό σου.

·         Προετοιμάζεται για αυτά που δεν ξέρει. Προετοιμαζόμαστε για τα πάντα στη ζωή μας εκτός από τον ρόλο του γονέα. Ρώτα!Διάβασε! Μάθε ότι δεν ξέρεις απ' το να προσπαθείς μόνος/η να το ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια της φουρτούνας. Ζήτα βοήθεια από ειδικό πριν φτάσεις σε αδιέξοδο.

Η περίοδος της προσαρμογής στη ζωή με παιδί είναι ένα ταξίδι. Δεν μπορούμε να απολαύσουμε τις ομορφιές τις νέας χώρας εάν δεν υποστούμε πρώτα τη ζάλη και την κούραση από τις στροφές στο δρόμο, την αλλαγή της ώρας, τον καιρό που συνέχεια αλλάζει!

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ

Πηγή:

Με Υγεία: Το μηνιαίο περιοδικό της Μακεδονίας της Κυριακής Για θέματα Υγείας,11/2009, 42, σελ.74-80.