We Feel Happier When Behaving More Extraverted Than Normal

By Emily Reynolds

Research has shown many benefits to extraversion. One 2019 study on personality traits in the workplace found that extraverts are more motivated, experience more positive emotions, work harder and have fewer adverse experiences at work, while another found that extraversion was associated with more creative thinking.

If you’re not naturally extraverted, however, these wellbeing benefits are not necessarily out of reach. One intervention suggested that acting like an extravert could bring the benefits of natural extraversion, while another generated similar findings a year later. However, some of this work also suggests that for people who are particularly introverted, acting like an extravert could be exhausting and actually produce negative emotions.

A new study, published in Personality and Social Psychology Bulletin, looks in more detail at what happens when we deviate from our “baseline” levels of extraversion. The team finds that higher-than-normal levels of extraversion-related behaviours are associated with more positive feelings — even for those who aren’t extraverted to begin with.

At the start of the first study, 92 participants completed a measure of trait extraversion (i.e. baseline levels of extraversion). Over the next four weeks, they then completed survey questions five times a day related to state extraversion (i.e. in-the-moment extraversion-related feelings and behaviours such as being talkative or energetic) and positive feelings, which was measured with a single question, “How are you feeling right now?”.

The results showed that during weeks in which participants had behaved in a more introverted way than they usually do — i.e. when their state extraversion that week was lower than the average state extraversion across the entire time period —they experienced lower levels of positive feeling. But when they behaved more extraverted than usual, even when their average level of extraversion was not high, they had higher levels of positive feeling. This suggests that behaving in an extraverted way may increase feelings of wellbeing.

The second study replicated the first — only this time, positive affect was explored in more depth: participants indicated how much they agreed with numerous statements about how they felt in the moment (for example, “at this moment, I feel inspired”) rather than simply answering one question. (This study also took place over a shorter time period, with the researchers comparing responses during two three-day periods rather than across several weeks). Again, participants reported lower levels of positive affect during periods in which they had behaved in a more introverted fashion, while in more extroverted periods they experienced higher levels — although these effects were only trends which did not reach statistical significance.

In these studies, behaving in a more extraverted manner than normal did not seem to have negative impacts, even for the more introverted participants, in the longer term. However, other work has found less clear-cut benefits: even if introverts experienced momentary gains in positive affect these didn’t last, and there were other troublesome impacts including fatigue and negative emotion. This may be because those previous studies had participants “act like an extravert” or behave in a way that felt unnatural to them, while in the new work the researchers simply looked at the changes in people’s behaviour on a day-to-day basis.

As the team acknowledges, the study can’t determine the direction of causality between extraversion and positive feelings. Rather than extraverted behaviour increasing positive feelings, could it be that positive affect induces more extraverted behaviour? Future work could look more closely at the direction of this relationship.

If the results have made you want to boost your trait extraversion, it may not be so simple — changing your personality altogether appears to be a bit more tricky than just behaving in an extraverted way a few times a week. If you succeed in tasks designed to make you behave consistently with a particular trait, one study found, change can indeed occur. But trying and failing — which may well happen to introverts attempting to become more extraverted — can have the opposite effect, making people even less likely to embody certain traits.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2021/06/29/we-feel-happier-when-behaving-more-extraverted-than-normal/#more-42734(accessed 30.6.21)

Revenge Is Sweet – But Also Bitter

By Matthew Warren

Psychology is great at confirming — or challenging — all the old sayings. We’ve previously looked at studies examining whether it’s true that “you shouldn’t go to bed on an argument”, that “time flies when you’re having fun”, and that “ignorance is bliss”.

Now a paper in Social Psychological and Personality Science has investigated whether “revenge is sweet”. Andreas B. Eder and colleagues at Julius-Maximilians-University of Würzburg find that people do seem to get something positive out of exacting revenge — but it can leave a bitter aftertaste too.

Some studies have found that retaliation can make the victim of a transgression feel better. But other work suggests that people overestimate how good revenge will make them feel, or that they actually end up feeling bad.

Perhaps it does both, reasoned the authors of the new study: you might feel good straight after taking revenge, but the very act of retaliation could remind you of the original transgression and make you feel a bit miserable. If that’s the case, then you’d expect that “sweet” feeling to be an immediate, fleeting response, which might not show up if you just ask people about their feelings. So instead, the team decided to test people’s responses to enacting revenge using a more indirect measure.

Participants played a game testing their reaction times, supposedly against two other players via the internet (unbeknownst to the participants, these other “players” weren’t real). Before each round, they had to nominate one of the other players to be blasted with noise if they won. But if they lost, they either received a sound blast themselves from the winning player, or saw the other losing player receive the sound blast. (In reality, who won or lost was determined solely by the computer). Crucially, one of the players picked on the participant when they won, usually blasting the participant with sound rather than the other player, while the other player didn’t show a preference.

Participants also completed a “punishment” task. They saw images of the two other players with a border that quickly alternated between the two pictures, and had to hit a key when it highlighted the player they wanted to punish (again, with a loud noise). If participants were out for revenge, then presumably they would choose to punish the player who had been picking on them. But for a few of the trials — unknown to the participants – the computer made the decision for them, half the time choosing to punish the provoking player and half the time choosing the non-provoking player. These were the trials the researchers were interested in.

Finally, after each trial participants completed the “affect misattribution procedure”. This involves viewing a Chinese character and rating it as pleasant or unpleasant — it’s considered an indirect measure of how a participant is feeling at that point in time.

The team found that people were more likely to rate Chinese characters as pleasant after they punished the player who had been picking on them than after they punished the non-provoking player. But this was only true of participants who showed “revenge-seeking” behaviour (i.e. those who chose to blast the provoking player more often with noise). So the results suggested that revenge-seeking people do feel more positive after taking revenge against someone who has wronged them.

But an alternative interpretation was that participants felt worse after punishing the non-provoking player. To figure out whether this was the case, in a second study the team added an option to not punish either player. Revenge-seeking participants again rated the Chinese characters as more pleasant after punishing the provoking player compared to the non-provoking player. But, interestingly, their response was even more positive when no-one was punished.

The results show that revenge “is neither wholly sweet nor wholly bitter”, the authors conclude. People generally feel bad after punishing someone, they write — but if they are taking revenge on a transgressor then they experience a certain amount of pleasure which counteracts some (but not all) of those bad feelings.

There are some obvious limitations to the study. As the authors note, it’s unclear exactly what processes are at play when rating Chinese characters (in fact, some researchers have argued that people’s responses on this test are not as “implicit” as assumed). And of course, transgressions and acts of revenge in real life are going to be very different from this artificial, lab-based task. Still, it’s an interesting piece of research that shows that our feelings and behaviours are far more nuanced than the old sayings imply.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2021/06/24/revenge-is-sweet-but-also-bitter/#more-42669(accessed 26.6.21)

Συχνά τα νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα ακόμα και σε ήπια νόσηση με Covid-19

Συμπτώματα όπως η κόπωση και η κατάθλιψη είναι αρκετά συχνά στους ανθρώπους με Covid-19, ακόμη και στα σχετικά ελαφρά περιστατικά, σύμφωνα με μία νέα διεθνή επιστημονική μελέτη



Τα νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα, όπως η κόπωση και η κατάθλιψη, είναι αρκετά συχνά στους ανθρώπους με Covid-19, ακόμη και στα σχετικά ελαφρά περιστατικά, σύμφωνα με μία νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.


Οι ερευνητές από διάφορες χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Βουλγαρία, Καναδά, Ινδία), με επικεφαλής τον δρα Τζόναθαν Ρότζερς του Τμήματος Ψυχιατρικής του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Νευρολογίας, Νευροχειρουργικής και Ψυχιατρικής «Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry», αξιολόγησαν στοιχεία 215 ερευνών για την Covid-19 από 30 χώρες, που περιελάμβαναν συνολικά 106.638 ασθενείς με συμπτώματα της νόσου κατά την οξεία φάση της.

Η μελέτη (συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα συχνότερα νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα είναι η ανοσμία ή απώλεια όσφρησης (43% των ασθενών με κορονοϊό), η αδυναμία (40%), η κόπωση (38%), η δυσγευσία ή απώλεια γεύσης (37%), η μυαλγία ή μυϊκοί πόνοι (25%), η κατάθλιψη (23%), οι πονοκέφαλοι (21%) και το άγχος (16%).

Επίσης, καταγράφηκαν σοβαρά επεισόδια με νευρολογικές επιπτώσεις: Ισχαιμικά εγκεφαλικά (1,9% των ασθενών Covid-19), αιμορραγικά εγκεφαλικά (0,4%) και επιληπτικές κρίσεις (0,06%).


Ακόμη και μεταξύ των ασθενών που δεν χρειάστηκε να νοσηλευθούν λόγω πιο ήπιας νόσου Covid-19, τα νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα ήταν συχνά: Κόπωση (55% των ασθενών), απώλεια όσφρησης (52%), μυϊκοί πόνοι (47%), απώλεια γεύσης (45%) και πονοκέφαλοι (44%).

«Περιμέναμε ότι τα νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα θα ήταν συχνότερα στις σοβαρές περιπτώσεις Covid-19, αλλά αντίθετα βρήκαμε ότι μερικά από αυτά είναι εξίσου συχνά και στα ήπια περιστατικά. Φαίνεται πως είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση ότι η Covid-19 επηρεάζει την ψυχική υγεία και τον εγκέφαλο», δήλωσε ο δρ Ρότζερς.

Η προκαλούμενη από τη νόσο φλεγμονή στον εγκέφαλο και η μειωμένη παροχή οξυγόνου εξηγούν ορισμένα από αυτά τα συμπτώματα, σύμφωνα με τους ερευνητές. Μπορεί να παίζουν ρόλο και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες, όπως η αίσθηση απομόνωσης, όταν κάποιος αρρωσταίνει από κορονοϊό και δεν μπορεί να δει την οικογένεια και τους φίλους του. Αυτό εξηγεί γιατί είναι συχνότερα η κατάθλιψη και το άγχος στην περίπτωση της Covid-19 σε σχέση με τη γρίπη.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/society/561387715/sychna-ta-neyrologika-kai-psychiatrika-symptomata-akoma-kai-se-ipia-nosisi-me-covid-19/(accessed 15.6.21)

Η Pfizer διευρύνει την έρευνά της για τα εμβόλια στους εφήβους

Η αμερικανική φαρμακοβιομηχανία Pfizer Inc ανακοίνωσε σήμερα ότι θα ξεκινήσει κλινικές δοκιμές του εμβολίου της για την Covid-19 σε μια μεγαλύτερη ομάδα παιδιών κάτω των 12 ετών, αφού είχε επιλέξει να χρησιμοποιήσει μια χαμηλότερη δόση του εμβολίου σε ένα προγενέστερο στάδιο της κλινικής δοκιμής.


Στην μελέτη θα λάβουν μέρος έως και 4.500 παιδιά σε περισσότερες από 90 κλινικές στις ΗΠΑ, τη Φινλανδία, την Πολωνία και την Ισπανία, ανέφερε η εταιρεία.

Βασιζόμενη στην ασφάλεια, την ανοχή και την ανοσοαπόκριση που ανέπτυξαν 144 παιδιά κατά την κλινική μελέτη φάσης 1 του διδοσικού εμβολίου, η Pfizer ανέφερε ότι θα προχωρήσει στη δοκιμή χορήγησης μιας δόσης 10 μικρογραμμαρίων σε παιδιά ηλικίας μεταξύ 5 έως 11 ετών και 3 μικρογραμμαρίων για την ηλικία ομάδα 6 μηνών έως 5 ετών.

Το εμβόλιο – που παρασκεύασαν η Pfizer και η γερμανική εταιρεία βιοτεχνολογίας BioNTech – έχει εγκριθεί για χρήση σε παιδιά ηλικίας από 12 ετών στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Τα παιδιά λαμβάνουν την ίδια δόση με τους ενήλικες: 30 μικρογραμμάρια.


Σχεδόν 7 εκατομμύρια έφηβοι έχουν λάβει τουλάχιστον μία δόση του εμβολίου αυτού στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.



Ο εμβολιασμός των παιδιών και των νέων θεωρείται κρίσιμο βήμα στο δρόμο για την επίτευξη της «ανοσίας της αγέλης» και την εξάλειψη της πανδημίας της Covid-19.

Ωστόσο, επιστήμονες στις ΗΠΑ και αλλού μελετούν την πιθανότητα σύνδεσης μεταξύ εμφάνισης μυοκαρδίτιδας μετά την χορήγηση εμβολίων τεχνολογίας mRNA, ιδιαίτερα σε νέους. Τόσο τα εμβόλια της Pfizer όσο και της Moderna Inc. είναι τεχνολογίας mRNA.

Το υπουργείο Υγείας του Ισραήλ ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι εντόπισε μικρό αριθμό περιπτώσεων φλεγμονής στον καρδιακό μυ σε εμβολιασθέντες με το σκεύασμα της Pfizer για την Covid-19, κυρίως σε νέους άνδρες, μια πάθηση που ενδέχεται να συνδέεται με το εμβόλιο. Τα περιστατικά ήταν σε γενικές γραμμές ήπιας μορφής και σύντομης διάρκειας.


Η Pfizer τόνισε ότι έλαβε γνώση των ισραηλινών καταγραφών μυοκαρδίτιδας και ότι δεν έχει αποδειχθεί αιτιώδης συνάφεια με το εμβόλιο.

ΠΗΓΗ:

https://www.kathimerini.gr/life/health/561392980/i-pfizer-dieyrynei-ti-ereyna-tis-gia-ta-emvolia-stoys-efivoys/(accessed 15.6.21)

Οι μητέρες με κατάθλιψη που θηλάζουν ενισχύουν τη διάθεση των μωρών, τη νευροπροστασία τους και το αμοιβαίο άγγιγμα

Η τρυφερή φροντίδα ακόμη και από μητέρες με επιλόχειο κατάθλιψη, στο πλαίσιο σίτισης μέσω θηλασμού μπορεί να ανακατευθύνει τον νευροφυσιολογικό, ιδιοσυγκρασιακό και κοινωνικο-συναισθηματικό κίνδυνο μέσω δυαδικών εμπειριών αγγίγματος κατά την πρώιμη ανάπτυξη.

Περίπου 1 στις 9 μητέρες υποφέρουν από μητρική κατάθλιψη, η οποία μπορεί να επηρεάσει τον δεσμό μητέρας-βρέφους καθώς και την ανάπτυξη του βρέφους. Το άγγιγμα παίζει σημαντικό ρόλο στην κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη του βρέφους. Οι μητέρες με κατάθλιψη είναι λιγότερο πιθανό να προσφέρουν στα μωρά τους ανακουφιστικό άγγιγμα, είναι λιγότερο ικανές να εντοπίσουν αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου του και είναι πιο πιθανό να δυσκολεύονται να ελέγξουν τα δικά τους συναισθήματα.

Επιπρόσθετα, τα βρέφη μητέρων με κατάθλιψη επιδεικνύουν παρόμοια μοτίβα εγκεφαλικής λειτουργίας με τις μητέρες τους, τα οποία συνδέονται επίσης με χαρακτηριστικά ιδιοσυγκρασίας. Επίσης, διατρέχουν υψηλό κίνδυνο ατυπικής και πιθανώς δυσλειτουργικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Η πρώτη μελέτη του είδους, από ερευνητές στο Κολλέγιο Επιστήμης Charles E. Schmidt του Πανεπιστημίου Florida Atlantic, εξέτασε την αναπτυσσόμενη σχέση μητέρας-βρέφους, μελετώντας τη μέθοδο σίτισης (θηλασμό και/ή σίτιση με μπιμπερό) και τα μοτίβα τρυφερού αγγίγματος σε ζευγάρια μητέρων με κατάθλιψη και μητέρων χωρίς κατάθλιψη και των βρεφών τους.

Επίσης εξέτασε την ηλεκτροεγκεφαλική δραστηριότητα (EEG) του βρέφους κατά την ανάπτυξη. Το τρυφερό άγγιγμα κωδικοποιήθηκε στο πλαίσιο της σίτισης μητέρας-βρέφους και περιλάμβανε χάδια και μαλάξεις που ξεκινούσε η μητέρα ή το βρέφος.

Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές αξιολόγησαν 113 μητέρες και τα βρέφη τους και εξέτασαν συμπτώματα μητρικής κατάθλιψης, τη σίτιση και την ιδιοσυγκρασία ή τη διάθεση. Συγκέντρωσαν μοτίβα εγκεφαλογραφημάτων (ασυμμετρία και δραστηριότητα αριστερού και δεξιού ημισφαιρίου) από βρέφη ηλικίας ενός και τριών μηνών και μαγνητοσκόπησαν δυάδες μητέρων-βρεφών κατά τη διάρκεια σίτισης, για να αξιολογήσουν τα μοτίβα τρυφερού αγγίγματος στη μητέρα και στο μωρό.

Συγκεκριμένα εστίασαν σε μεταβολές σε μοτίβα ενεργοποίησης του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος σε βρέφη κατά την ανάπτυξη, για να καθορίσουν αν η σίτιση και η μητρική κατάθλιψη έχουν σχέση αλληλεπίδρασης με τις αλλαγές στην ασυμμετρία και την ισχύ του μετωπικού εγκεφαλογραφήματος.

Τα στοιχεία της δραστηριότητας του εγκεφαλογραφήματος που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Neuropsychobiology αποκάλυψαν ότι το τρυφερό άγγιγμα μητέρας-βρέφους διέφερε ως συνάρτηση της διάθεσης και της μεθόδου σίτισης (θηλασμός έναντι σίτισης με μπιμπερό), επηρεάζοντας τα αποτελέσματα για βρέφη μητέρων με κατάθλιψη σε σύγκριση με αυτά μητέρων χωρίς κατάθλιψη.


Οι ερευνητές παρατήρησαν μια μείωση στο άγγιγμα από τα βρέφη προς τις μητέρες μόνο στα βρέφη της ομάδας που σιτίζονταν με μπιμπερό και είχαν μητέρες με κατάθλιψη. Το τρυφερό άγγιγμα μητέρων και βρεφών διαφοροποιούνταν ανάλογα με την κατάθλιψη σε αλληλεπίδραση με τον τρόπο σίτισης, με τον θηλασμό να έχει θετική επίδραση στο τρυφερό άγγιγμα και της μητέρας και του βρέφους.

Τα βρέφη μητέρων με κατάθλιψη που θήλαζαν δεν έδειξαν δυσλειτουργία ούτε στη συμπεριφορά ούτε στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, η οποία είχε βρεθεί σε βρέφη μητέρων με κατάθλιψη.

Η επικεφαλής της μελέτης Νάνσι Άαρον Τζονς, Ph.D., επίκουρη καθηγήτρια και διευθύντρια στο Εργαστήριο Συναισθήματος FAU WAVES στο τμήμα Ψυχολογίας του Κολλεγίου Επιστήμης Charles E. Schmidt, η οποία είναι και μέλος του Ινστιτούτου Εγκεφάλου FAU, ανέφερε: Στη μελέτη, εστιάσαμε στα μοτίβα τρυφερού αγγίγματος μητέρας-βρέφους κατά τη διάρκεια της σίτισης επειδή το άγγιγμα είναι μια μορφή αμοιβαίας αλληλεπίδρασης, η οποία καθιερώνεται στη βρεφική ηλικία και χρησιμοποιείται για να επικοινωνήσει ανάγκες, να καλμάρει και να ρυθμίσει τις αντιδράσεις στο στρες, και επειδή οι μητέρες και τα βρέφη αφιερώνουν πολύ χρόνο στη σίτιση κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών μηνών μετά τον τοκετό.

Καθώς η εμπειρία της διάθεσης της μητέρας και της σίτισης διαπερνούν το πρώιμο περιβάλλον του βρέφους, επιλέξαμε να εξετάσουμε πώς αλληλεπιδρούν αυτοί οι παράγοντες για να επηρεάσουν το τρυφερό άγγιγμα μητέρας-βρέφους, εστιάζοντας επιμελώς στους καίριους ρόλους της ατομικής διακύμανσης στην ιδιοσυγκρασία και στα μοτίβα ενεργοποίησης του εγκεφαλογραφήματος.

Τα μοτίβα ασυμμετρίας σε συγκεκριμένους πληθυσμούς βρεφών, όπως εκείνοι των μητέρων με κατάθλιψη, διαφέρουν από τα μοτίβα ασυμμετρίας των βρεφών και παιδιών τυπικής ανάπτυξης. Ενώ η ασυμμετρία του εγκεφαλογραφήματος μετράει την ισορροπία της δραστηριότητας του δεξιού και αριστερού ημισφαιρίου, τα βρέφη μητέρων με κατάθλιψη επιδεικνύουν μοτίβα δεξιάς μετωπικής ασυμμετρίας, εν μέρει λόγω της υποενεργοποίησης του αριστερού ημισφαιρίου στη μετωπική περιοχή.

Αυτό το μοτίβο εγκεφαλικής ενεργοποίησης (υψηλότερη δεξιά ασυμμετρία) είναι παρόμοιο με το μοτίβο που παρατηρείται σε ενήλικες με κατάθλιψη και θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει εντονότερη αρνητική διάθεση καθώς και κινητικές τάσεις για απομάκρυνση και αναστολή των συμπεριφορών προσέγγισης.

Επιπλέον των αλλαγών στη συμπεριφορά αγγίγματος, τα βρέφη αυτής της μελέτης παρουσίασαν διαφορικά μοτίβα ενεργοποίησης εγκεφάλου, ως συνάρτηση της μητρικής κατάθλιψης και της ομάδας σίτισης. Τα μοτίβα του εγκεφαλογραφήματος των βρεφών επηρεάστηκαν από την κατάθλιψη της μητέρας τους, και επιπλέον η σταθερή εμπειρία θηλασμού αλληλεπίδρασε με την ομάδα κατάθλιψης επηρεάζοντας τα μοτίβα του εγκεφαλογραφήματος κατά τη διάρκεια της πρώιμης ανάπτυξης.

Η αριστερή μετωπική ασυμμετρία σε βρέφη συσχετίστηκε με μη καταθλιπτική μητέρα και εμπειρίες βρεφικής φροντίδας με τη μορφή σταθερού θηλασμού. Η αριστερή μετωπική δραστηριότητα συσχετίστηκε με προοδευτική ωριμότητα, θετικά συναισθήματα, καθώς και δεξιότητες επεξεργασίας υψηλότερου επιπέδου.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τα μοτίβα εγκεφαλογραφήματος των βρεφών με μητέρες με κατάθλιψη παρουσίασαν δεξιά μετωπική ασυμμετρία, όμως εντοπίστηκαν μεταβολές σε μεγαλύτερη αριστερή μετωπική ενεργοποίηση (αλλαγή στην αριστερή μετωπική υπερενεργοποίηση) σε εκείνα τα βρέφη με σταθερές εμπειρίες θηλασμού.

Η ανάλυση της μελέτης αποκάλυψε επίσης ότι η διάρκεια του θηλασμού του βρέφους και τα θετικά χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας προέβλεπαν τα μοτίβα τρυφερού αγγίγματος του βρέφους, δείχνοντας ότι οι πρώιμες εμπειρίες του βρέφους και ευρύτερα οι υποκείμενες διαδικασίες νευροχημικής ρύθμισης κατά τη διάρκεια της σίτισης θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ανάπτυξη της φυσιολογίας και της συμπεριφοράς του βρέφους, ακόμη και για βρέφη μητέρων με κατάθλιψη.

Όπως αναφέρει η Άαρον Τζονς: Τελικά, η μελέτη μας παρέχει στοιχεία ότι η τρυφερή φροντίδα που προσφέρεται, ακόμη και από μητέρες με επιλόχειο κατάθλιψη, στο πλαίσιο σίτισης κατεξοχήν μέσω θηλασμού μπορεί να ανακατευθύνει τον νευροφυσιολογικό, ιδιοσυγκρασιακό και κοινωνικο-συναισθηματικό κίνδυνο μέσω δυαδικών εμπειριών αγγίγματος κατά την πρώιμη ανάπτυξη.


Έρευνα: Jillian S. Hardin et al, Affectionate Touch in the Context of Breastfeeding and Maternal Depression Influences Infant Neurodevelopmental and Temperamental Substrates, Neuropsychobiology (2021).
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή-Επιμελήτρια κειμένων

Πηγή:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/vrefos/10207-oi-miteres-me-katathlipsi-pou-thilazoun-enisxyoun-ti-diathesi-ton-moron.html(accessed 11.6.21)

Πως μπορώ να ξέρω αν ένας επαγγελματίας είναι πράγματι Ψυχολόγος.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ Επιστημονικός-Επαγγελματικός Φορέας των Ψυχολόγων (ν.991/79, 2646/98, 2005/36/ EK) Έτος Ιδρύσεως 1963 – Μέλος E.F.P.A Λεωφ. Βασιλίσσης Αμαλίας 42, 10558 Αθήνα, τηλ.: 2106913500, fax.: 2106913053 www.seps.gr, info@seps.gr 

Ο Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων είναι ο αντιπροσωπευτικός επαγγελματικός-επιστημονικός φορέας των Ψυχολόγων της χώρας μας, θεσμικός εταίρος της Πολιτείας για τον κλάδο των Ψυχολόγων σύμφωνα με τους νόμους 991/79-άρθρο 8, 2646/98, την Κοινοτική Οδηγία 2005/36, την γνωμάτευση του Υπουργείου Παιδείας (15404/ΙΑ/14-2-2012). Αριθμεί πάνω από 3.000 μέλη και είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συλλόγων Ψυχολόγων – EFPA από το 1988. Η EFPA αποτελεί επίσημο συμβουλευτικό όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, συμμετέχουν 40 ευρωπαϊκές χώρες, όπου εκπροσωπούνται περισσότεροι από 400.000 Ψυχολόγοι (http://www.efpa.eu). 

Αθήνα, 10-06-2021 Αρ. Πρωτ.: 14276 Ανακοίνωση προς το Κοινό. Αναζητώ με ασφάλεια Ψυχολόγο.

 Ο Σ.Ε.Ψ. προκειμένου να διασφαλίσει το κοινό και τους επαγγελματίες ψυχολόγους από τις ψευδεπίγραφες χρήσεις του τίτλου του Ψυχολόγου, οι οποίες παραπλανούν τους πολίτες, έχει προβεί στα κάτωθι μέτρα: 

1. Ταυτότητα Επαγγελματία Ψυχολόγου. 

Ο Σ.Ε.Ψ. εκδίδει, για τους ψυχολόγους μέλη του, Ταυτότητα Επαγγελματία Ψυχολόγου, αυτομάτως με την εγγραφή τους στον Σ.Ε.Ψ. και την ανανεώνει δωρεάν κάθε τρία χρόνια. Ο πολίτης μπορεί να ζητήσει από τον Ψυχολόγο να του επιδείξει την Ταυτότητά του. 

2. Πιστοποίηση του Επαγγελματία Ψυχολόγου. 

Ο Σ.Ε.Ψ., επιπλέον της απαραίτητης Βεβαίωσης ή Αδείας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ψυχολόγου, ήδη από το 2000, εδώ και 20 χρόνια, εφοδιάζει τους επαγγελματίες ψυχολόγους μέλη του με την Πιστοποίηση Επαγγελματία Ψυχολόγου. Η Πιστοποίηση αναρτάται στην εξώθυρα του ιδιωτικού γραφείου των ελευθέρων επαγγελματιών ή τοποθετείται ευδιάκριτα στον εσωτερικό χώρο του γραφείου των ψυχολόγων που εργάζονται είναι σε σχέση εξαρτημένης εργασίας (μισθωτοί). Η Πιστοποίηση αυτή διασφαλίζει στους πολίτες ότι απευθύνονται σε εξειδικευμένο επιστήμονα Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ο οποίος κατέχει όλα τα προσόντα που απαιτούνται από την Πολιτεία, για να ασκεί νόμιμα το επάγγελμα του Ψυχολόγου. Οι πολίτες μπορούν να ζητούν να δουν την Πιστοποίηση αυτή, αν δεν είναι εμφανής στο γραφείο του Ψυχολόγου.

3. Ηλεκτρονική Βάση Δεδομένων Ελευθέρων Επαγγελματιών & Ηλεκτρονική Επαγγελματική Κάρτα.

 Ο Σ.Ε.Ψ. στην ιστοσελίδα (www.seps.gr) από το 2000, εδώ και 20 χρόνια, έχει δημιουργήσει Ηλεκτρονική Βάση Δεδομένων Ελευθέρων Επαγγελματιών, όπου οι πολίτες δύνανται μέσω της μηχανής αναζήτησης της ιστοσελίδας («Αναζητώ Ψυχολόγο») να επιλέξουν κατά περιοχή ή κατ’ αλφαβητική σειρά επαγγελματίες Ψυχολόγους. Το μέτρο αυτό κρίθηκε αναγκαίο, διότι οι επαγγελματικοί οδηγοί/πλατφόρμες, που κυκλοφορούν στην Ελληνική αγορά, είναι, κατά κανόνα, αναξιόπιστοι, αφού καταχωρούν τους ελευθέρους επαγγελματίες στο ανάλογο επάγγελμα μόνο σύμφωνα με τη δική τους δήλωση και όχι κατόπιν ελέγχου των τίτλων τους. 

4. Πιστοποιημένος EuroPsy Basic Ψυχολόγος. 

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συλλόγων των Ψυχολόγων – EFPA έχει δημιουργήσει για τους ευρωπαίους ψυχολόγους την Πιστοποίηση EuroPsy, η οποία καθορίζει τα υψηλά κριτήρια επάρκειας για την ακαδημαϊκή εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση του σύγχρονου Ευρωπαίου Επαγγελματία Ψυχολόγου. Οι Έλληνες Ψυχολόγοι, που πληρούν τα κριτήρια αυτά, καταχωρούνται από το 2014 στο Ευρωπαϊκό Μητρώο Ψυχολόγων της EFPA, το οποίο είναι προσβάσιμο στο κοινό (http://www.europsy-efpa.eu/ κ http://www.seps.gr/index.php/europsy?showall=&start=10 ). 

5. Συστάσεις για τους Πολίτες.

 Ο Σ.Ε.Ψ. συστήνει στους πολίτες, όταν επισκέπτονται Ψυχολόγο, να ζητούν να τους επιδείξει την Βεβαίωση ή Άδεια Άσκησης Επαγγέλματος, αν δεν είναι αναρτημένη στο γραφείο του. Στην περίπτωση που ο επαγγελματίας κάνει χρήση του τίτλου του Ψυχολόγου, χωρίς να μπορεί να επιδείξει την Βεβαίωση ή Άδεια Άσκησης Επαγγέλματος, οι πολίτες μπορούν να το αναφέρουν στο Υπουργείο Υγείας. Για το Διοικητικό Συμβούλιο, H Πρόεδρος Η Γεν. Γραμματέας Σ ΛΥ ΛΟ ΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ 1 9 6 3 3 Βασιλική Δ. Μπουκουβάλα Βασιλική Δ. Καραγιάννη Κλινικός Ψυχολόγος Κλινικός Ψυχολόγο

ΠΗΓΗ:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ (11.6.21)

People Prefer More Attractive Financial Partners — Even Ones Who Lose Them Money

By Emma Young

Physically attractive people are routinely judged to be “superior” in other ways — to be more trustworthy, for example, and honest, and intelligent. However, evidence for the unwarranted “attractiveness halo” effect has tended to come from studies that have involved snap-judgements with no feedback or repercussions for the people doing the judging. Gayathri Pandey and Vivian Zayas at Cornell University, US, wanted to explore how this bias plays out in the longer term, when contradicted by actual data. If, say, we’re given information that an attractive investor is actually losing us money, while an unattractive investor is securing profits, surely we’ll quickly drop that bias in relation to these individual people at least? Alarmingly, the pair’s new paper in the British Journal of Psychology suggests not.

In an initial study, 91 students were each shown four photos of purported “financial partners” (all of the same gender). Two of the composite faces had independently been rated as attractive and two as unattractive. The students were given a hypothetical $2000 and told to make as much money as possible. Across 50 trials with all male partners and another 50 with all female partners, they had to click on a face to choose one with whom to invest the money, and each time, they got feedback as to whether they’d lost or gained money.

Before they started, the students were informed that some of the partners would be more helpful than others. They were also encouraged to try them all, to find out which were better and which worse. What they were not told was that there were in fact two equally disadvantageous partners (who delivered some relatively large immediate gains but smaller long-term profits or even long-term losses) — one attractive and one unattractive — and two advantageous partners (who conferred better long-term profits), again, one attractive and one not.

As expected, the students started out favouring the attractive partners. But even after receiving 50 trials’ worth of feedback about the performance of each individual, they were still swayed by attractiveness. In fact, they preferred the attractive-disadvantageous partner over the unattractive-advantageous partner. They also reported finding the attractive partners more helpful. (There was some evidence of improved performance in the second block of trials, though the team’s analysis suggests that this reflected better use of the feedback, rather than getting significantly better at discounting attractiveness.)

Perhaps 50 trials weren’t enough for the participants to accurately discriminate between helpful vs unhelpful partners, and discount attractiveness, the researchers reasoned. So they ran another experiment, this time with 135 participants who each completed 100 trials (with either all male or all female partners).

The results were different — but not drastically so. As the participants progressed through the 100 rounds of feedback, they did come to show a preference for the advantageous partners. However, after suffering a loss, they were still quicker to return to an attractive vs unattractive partner, and by the end, the attractive-disadvantageous partner was still as popular a choice as the unattractive-advantageous one. “Even with more opportunity to learn about partners’ profitability, time did not appreciably moderate the effect of attractiveness,” the researchers write.

The participants were asked afterwards about how trustworthy they perceived the four partners to be. The attractive two were clearly favoured. In fact, the researchers’ analysis suggests that a perceived association between attractiveness and trustworthiness explained the results — we seem to use attractiveness as a signal of trustworthiness, and rely on it, even in the face of financial losses (albeit hypothetical ones).

It’s possible of course that with more trials, which could provide a clearer picture of trends in financial gains and losses, the attractiveness bias would have been eliminated. Only further research will tell. And as the researchers themselves note, a study that involved American college students, just White faces and hypothetical rather than real money is only a starting point for research in this area, rather than the final word. However, the new work certainly does suggest that the attractiveness halo colours our judgements, at a cost to ourselves, for far longer than might have been assumed.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2021/06/09/people-prefer-more-attractive-financial-partners-even-ones-who-lose-them-money/#more-42524(accessed 10.6.21)

It’s Surprisingly Common To Misremember Where You Were On A Specific Time And Date

By Emma Young

Where were you at 8am two Tuesdays ago? If it’s a little tricky to recall, what if I presented you with a map with four location flags to choose from, each about 3-4 km apart, with one marking your actual location on that time and date? Are you confident that you’d pick the right one?

If you are confident, the good news from a new paper in Psychological Science is that you’re more likely to be right than if you’re not too sure. The bad news is that when a group of students in Melbourne, Australia was tested in this way, they picked the wrong location 36% of the time. The study shows that this type of memory is pretty fallible — and yet it’s the type, of course, that’s needed for a criminal alibi. Failures in recalling where you were have no doubt contributed to serious miscarriages of justice, write Elizabeth Laliberte at the University of Melbourne and her colleagues.

The 51 students all downloaded onto their phones an app that had been developed by two of the researchers. Over a four week period, this app continuously tracked their movement and orientation, and also took GPS location and audio snapshots every ten minutes. Software stripped any speech from these audio files, but preserved background noise, such as birdsong or building work. (The app was designed to keep raw participant data confidential from even the researchers, and the participants were able to pause data collection for periods.)

After a week’s delay, the participants were tested, again via the app. For each of 72 trials, they had to pick where they were on a specific time and date from four markers on a Google map. (They were able to zoom in and out and pan as they pleased). One of these markers represented the correct location, and the other three represented places they’d been on other occasions.

The team’s analysis revealed that, as a group, the students were correct only about two-thirds of the time. Accuracy did increase with confidence, a finding that supports the idea that (under certain circumstances) greater confidence is linked to better memory. But the far from perfect performance of these university students, with presumably fairly regular schedules, doesn’t bode well for the rest of us — especially people without regular office hours.

The team highlights the case of American man Ronald Cotton, who in 1985 was convicted on charges of rape and burglary and sentenced to life plus 50 years in prison. Ten years after the conviction, DNA evidence exonerated him. Cotton’s initial defence had not been helped when his alibi had been shown to be false. “Rather than report where he’d been at the time of the crime, Cotton mistakenly recalled where he had been the week before. The error probably contributed significantly to his wrongful conviction,” the researchers write.

The team’s analysis suggests that this error is relatively common: choosing a “right-day, wrong-week” location accounted for 19% of their participants’ errors. Participants also frequently chose a location that matched the stipulated hour but got the day wrong — this error accounted for 8% of the mistakes. (They also sometimes picked an incorrect location in which they had made similar patterns of movement or where the background sounds were similar to the correct location — though these errors were less common). “Both of these figures are well above chance rates and suggest that the error that Ronald Cotton made might be quite common,” the team writes.

Clearly, the findings could have practical, legal applications. Knowing just how fallible this type of alibi memory is — and understanding the most common errors that people make — could help lawyers to ask the right questions of defendants and witnesses, to try to get closer to the truth of where someone really was at a certain time.

But there are more general implications for understanding memory, and for the way that memory research is done. Experiments are often lab-based, raising questions about real-world applicability. Passive, unobtrusive, privacy-conscious monitoring technologies like this new app could be used to gather and analyse all kinds of real-world data. As the researchers write, “We are now able to capture the ground truth of people’s lives and to test their ability to retain those events.” And this, they hope, could change how a good deal of memory research is done.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2021/06/07/its-surprisingly-common-to-misremember-where-you-were-on-a-specific-time-and-date/#more-42494(accessed 7.6.21)

Even Some Meat-Eaters Are Disgusted By Meat — And Encouraging Those Feelings Could Help Reduce Consumption

By Emily Reynolds

While some vegetarians yearn for meat (and occasionally give into temptation), others who eschew animal products find meat repulsive. Those who go veggie for moral reasons — as opposed to those who do it for their health — are particularly likely to find meat disgusting, even if they previously enjoyed its taste.

According to a new study from a University of Exeter team, it isn’t just vegetarians who find the look of meat disgusting, either — sometimes, meat-eaters do too. And in a world where many of us are being encouraged to give up meat for the sake of the environment, the researchers suggest that harnessing this disgust could be a way of reducing intake when other techniques fail.

The 711 participants in the study were a mix of people with different diets — 56% identified as omnivores, 28% as flexitarians (i.e. those who are sometimes vegetarian and sometimes omnivorous), and 15% vegetarians, some of whom were vegan and some pescatarian.

First, an implicit association task (IAT) measured implicit attitudes towards meat. Participants were presented with a series of images of foods, which they had to classify as meat or carbs, and words like “foul” or “mouth-watering”, which they had to classify as “delicious” or “disgusting”. The participants sorted both images and words into categories using left and right keys on their keyboard: for example, on one side they might see “carbs OR disgusting” and on the other “meat OR delicious” (in other trials, “meat” was paired with “disgusting” instead). If you find meat delicious, then responding should be faster when “meat” and “delicious” share the same key, the logic goes (though the IAT itself has faced controversy).

Next, the team looked at explicit responses to meat. The same pictures of meat and carbs were used, with participants asked to rate the images on a scale from 0 to 100 according to taste, how likely they would be to eat the food, and feelings of disgust. Finally, the team measured self-control, how much meat participants ate, and how long they had followed their particular diet. A follow-up survey, six months later, repeated these measures.

Vegetarians exhibited the highest level of disgust in both the explicit and implicit tests, with flexitarians second highest above omnivores. Carbs, on the other hand, were liked equally across all groups.

Vegetarians don’t like meat: it’s hardly breaking news. But what was interesting about the results was the relationship between meat disgust and intake in the other two groups. In both the omnivore and flexitarian sample those who felt higher explicit meat disgust also had lower meat intake.

The follow-up study provided further evidence that disgust has a tangible impact on how people eat. Flexitarians who showed an increase in their levels of explicit disgust of meat over the six month period had also decreased their meat intake by the time of the second survey.

Encouraging disgust of meat could, therefore, be a way of encouraging people to cut down on meat. The team points to previous research that suggests many omnivores simply repress feelings of disgust around eating sentient, emotional creatures: harnessing this knowledge and increasing disgust could be one way of persuading someone that life is better vegetarian. However, it may not be a foolproof strategy — at present, it’s not clear in which direction the effect is working. Is disgust causing people to cut down on meat, or is cutting down on meat increasing disgust? Further research could look more closely at the direction of cause-and-effect.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2021/06/03/even-some-meat-eaters-are-disgusted-by-meat-and-encouraging-those-feelings-could-help-reduce-consumption/#more-42446(accessed 3.6.21)