Απομακρύνοντας το στίγμα από την ψυχική ασθένεια

Η απομάκρυνση του στίγματος από την ψυχική ασθένεια, προχωράει πέρα από την πολιτική και τους νόμους. Γι’ αυτόν τον λόγο, όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε κάποιους από τους πιο συνηθισμένους μύθους.

Η ψυχολογική ευεξία, συχνά συνδέεται με πολύ αρνητικούς μύθους. Γι’ αυτό, η απομάκρυνση του στίγματος από την ψυχική ασθένεια δεν είναι εύκολη. Πρώτον θα πρέπει να αρχίσετε να αμφισβητείτε τις δικές σας σκέψεις για την ψυχική υγεία. Τότε, όταν ξεπεράσετε τα στίγματα και τους μύθους που σχετίζονται μ’ αυτήν, θα τα δείτε όλα με μια πιο υγιή άποψη που θα δεν θα περιέχει επίκριση.

Βασικά σημαίνει να μην εστιάζουμε στις ψυχικές ασθένειες και τα αρνητικά χαρακτηριστικά τους. Για να το κάνετε αυτό, πρέπει να προσεγγίσετε αυτές τις καταστάσεις με τρόπο που δεν κάνατε ποτέ.

Αλλά πρώτα, ας καθορίσουμε τι σημαίνει απομάκρυνση του στίγματος από την ψυχική ασθένεια, που είναι βασικό στοιχείο της διαδικασίας, τις προκλήσεις που τη συνοδεύουν, την προέλευση του στίγματος και πώς να ενθαρρύνουμε την απομάκρυνση τού.

Διαβάστε σχετικά: Ψυχική υγεία: Μιλάω ανοιχτά, καταπολεμάω το στίγμα
Απομάκρυνση του στίγματος της ψυχικής ασθένειας

Απομάκρυνση του στίγματος της ψυχικής ασθένειας σημαίνει να το βλέπουμε από νέα προοπτική. Βασικά σημαίνει να προσπαθούμε να δούμε την ψυχική υγεία με διαφορετικό τρόπο.

Συνεπώς, η απομάκρυνση του στίγματος σημαίνει να δίνουμε στην ψυχική υγεία τη σημασία που αξίζει ενώ αναγνωρίζουμε τις διαταραχές που σχετίζονται με αυτήν από άλλη προοπτική.
Η προέλευση του στίγματος της ψυχικής ασθένειας

Το στίγμα της ψυχικής υγείας αναπτύχθηκε με τον καιρό μέσω πολλών διαφορετικών μηχανισμών. Στην πραγματικότητα, το στίγμα είναι το αποτέλεσμα φόβων, μύθων και στερεότυπων που έκαναν αποδεκτό το να κάνουμε διακρίσεις εις βάρος όσων υπέφεραν από οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια.

Ακόμη και κατά τους αρχαίους χρόνους, οι άνθρωποι διαχώριζαν την ψυχική υγεία από τα άλλα προβλήματα υγείας. Οι ψυχικές ασθένειες συχνά θεωρούνταν αρνητικές (για παράδειγμα, οι άνθρωποι τις συσχέτιζαν με δαιμονική κατάληψη). Όμως, σε άλλες εποχές συνδεόταν με ιδιοφυίες ή καλλιτέχνες.

Παρόλα αυτά στην εποχή μας, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν υποτιμητικά αυτούς που υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες λόγω εκείνων των αρχαίων μύθων.

Από την άλλη πλευρά, η σωματική υγεία ήταν πάντα πιο ορατή. Αλλά η κοινωνία τώρα ανακαλύπτει σιγά-σιγά πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία όσον αφορά στα προβλήματα της σωματικής υγείας και πως συνδέονται αυτά τα δύο. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η υγεία απαρτίζεται από ψυχολογική, κοινωνική και σωματική ευεξία.

Συνεπώς, στην εποχή μας πολλοί άλλοι οργανισμοί υγείας προσπάθησαν να προωθήσουν τη σημασία της ψυχικής ευεξίας σαν θεμελιώδη άποψη της συνολικής υγείας. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η προοπτική των ανθρώπων για την ψυχική υγεία άλλαξε προοδευτικά.

Διαβάστε σχετικά: Λόγια που πληγώνουν: τι δεν πρέπει να λέμε σε έναν άνθρωπο με ψυχική ασθένεια
Οι προκλήσεις της απομάκρυνσης του στίγματος της ψυχικής υγείας

Προκειμένου να μειώσουμε το στίγμα που σχετίζεται με την ψυχική υγεία, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να καταρρίπτουμε κάποιους μύθους:
Η ψυχική υγεία δεν είναι σημαντική. Η υγεία έχει πολλές διαστάσεις. Αν προσέξετε κάθε ένα από τα στοιχεία της, η ποιότητα ζωής σας θα βελτιωθεί.
Όλοι όσοι υποφέρουν από κάποια ψυχική ασθένεια είναι ιδιοφυίες. Αυτός ο μύθος προέρχεται από μια εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν ότι η παράνοια ήταν δείγμα ευφυίας.
Οι άνθρωποι που υποφέρουν από ψυχική ασθένεια είναι επιθετικοί, ασταθείς και επικίνδυνοι. Ενώ οι ψυχικές διαταραχές επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τα συναισθήματα και τις σκέψεις, δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά όλοι όσοι έχουν ψυχική διαταραχή. Αν και μπορεί να δυσκολεύονται να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους μερικές φορές, αυτό δεν συμβαίνει πάντα και ούτε με όλες τις διαταραχές. Η ψυχική ασθένεια μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους με διαφορετικούς τρόπους.
Η ψυχική υγεία δεν επηρεάζει τη σωματική υγεία. Πολλές πλευρές της ψυχικής υγείας μπορεί να επηρεάσουν τη σωματική υγεία αφού συνδέονται στενά. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αυτού, είναι το στρες.
Είσαι η ασθένειά σου. Οι άνθρωποι συχνά βάζουν ταμπέλα στους ανθρώπους με κάποια ασθένεια σαν να ήταν μέρος της ταυτότητάς τους. Δεν βλέπουν πέρα από την κατάθλιψη ή τη σχιζοφρένειά τους.

Αυτοί οι μύθοι που πηγάζουν από την άγνοια, μπορούν να καταλήξουν να ενθαρρύνουν τις διακρίσεις είτε γιατί η ψυχική ασθένεια αντιμετωπίζεται ως κάτι που θα πρέπει να φοβόμαστε είτε επειδή δεν θεωρείται σημαντική.
Τι μπορείτε να κάνετε εσείς γι’ αυτό;

Τι μπορείτε να κάνετε για να απομακρύνετε το στίγμα από την ψυχική ασθένεια;
Δουλέψτε με την ενσυναίσθησή σας. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση άλλων ανθρώπων για να δείτε τι περνάνε. Μην πιστεύετε απλά στα στερεότυπα και την προκατάληψη.
Να είστε ανοιχτοί στο να μάθετε περισσότερα. Κοιτάζοντας πέρα από τις πρώτες σκέψεις σας για το θέμα, παραμένοντας ανοιχτοί σε νέες προοπτικές και προσπαθώντας να κατανοήσετε πως λειτουργεί η ψυχική ασθένεια, μπορεί να αποδειχθεί βοηθητικό.
Ομαδική δουλειά. Δουλεύοντας με άλλους ανθρώπους από διαφορετικά πεδία εξειδίκευσης, θα μπορέσετε να δείτε την υγεία από μια πολυδιάστατη προοπτική.

Η μεγαλύτερη πρόκληση μπορεί απλά να είναι να δείτε τους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχική ασθένεια σαν φυσιολογικούς. Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να κατανοήσετε είναι ότι η υγεία είναι μια σφαιρική έννοια, στην οποία παίζουν ρόλο διάφοροι παράγοντες. Συνεπώς, θα πρέπει να προσπαθήσετε να αποφύγετε να πιστεύετε απλώς τη γνώμη άλλων ανθρώπων προκειμένου να βοηθήσετε στην κατάρριψη των μύθων.

Διαβάστε σχετικά: Πώς πρέπει να μιλάμε για την ψυχική υγεία;
Ποιος μπορεί να βοηθήσει περισσότερο;
Ειδικοί Φορείς. Με το να διεξάγουν εκστρατείες που βοηθούν να μειωθεί ο κίνδυνος ψυχικής ασθένειας και προωθούν την ψυχική υγεία, εφαρμόζοντας νέους νόμους και καινούργιες πολιτικές και με το να εργάζονται με την κοινότητα που πάσχει, για να κατανοήσουν το πρόβλημα.
Οι άνθρωποι που πάσχουν από ψυχική ασθένεια και οι οικογένειές τους. Με το να προωθούν την ψυχική υγεία ως σημαντικό θέμα και να καταρρίπτουν τους μύθους σχετικά με αυτήν.
Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Με το να εξηγούν στους ανθρώπους τι είναι πραγματικά η ψυχική υγεία.
Προώθηση της Ψυχικής Υγείας

Προκειμένου να μειωθεί το στίγμα μπορείτε να παρέμβετε σε διαφορετικούς χώρους όπως:
ΜΜΕ. Ο στόχος είναι να προωθήσετε την έννοια της ψυχικής υγείας από μια πιο ρεαλιστική και θετική προοπτική.
Διάγνωση. Προσεκτική χρήση των διαγνώσεων για να αποφευχθούν τα στερεότυπα.
Υπηρεσίες υγείας. Με την προώθηση αποτελεσματικής περίθαλψης για τις ψυχικές ασθένειες.
Συστήματα υποστήριξης. Προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε και να καταρρίψουμε κάποιους μύθους και να προσφέρουμε θεραπεία σε ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες.
Λήψη νομικών μέτρων. Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις διακρίσεις και τη βία που σχετίζονται με την ψυχική υγεία

Αν και είναι σημαντικό να χρησιμοποιήσουμε πολιτική και να προωθήσουμε την πληροφόρηση με κατάλληλο τρόπο, αυτά τα μέτρα δεν εγγυώνται μακροπρόθεσμες αλλαγές. Γι’ αυτό καθένας μας θα πρέπει να αρχίσει να προσπαθεί να καταλαβαίνει και να υποστηρίξει καλύτερα τους ανθρώπους με θέματα ψυχικής υγείας. Η απομάκρυνση του στίγματος της ψυχικής υγείας είναι μια συλλογική προσπάθεια.





Πηγή: exploringyourmind.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

ΠΗΓΗ:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/koinonia/stigma/7963-apomakrynontas-to-stigma-apo-tin-psyxiki-astheneia.html(accessed 28.12.20)

People Take Better Care Of Public Parks If They Feel A Greater Sense Of Ownership Over Them

By Emily Reynolds

The “tragedy of the commons” was popularised in the 1960s as a way of explaining how public or shared resources which we’re incentivised to use can become depleted or ruined by individual self-interest. And because we have shared ownership of public resources we feel we have less responsibility for them and therefore less of an impetus to contribute time, energy or money to keeping them going.

As we become more aware (and more concerned) about threats to the environment, the tragedy of the commons seems even more pertinent. How do we keep parks, rivers, lakes and other local resources well-maintained? According to a new study, published in the Journal of Marketing, it might come down to a sense of ownership — the more we feel a property or resource is ours, the better we’ll take care of it.

The focus of the first study was a lake, where 135 participants had rented kayaks. The rental service largely catered to those with no experience of the lake, meaning they were unlikely to have any sense of ownership of the area before their visit. Some of the kayak renters were asked to think of and write down a nickname for the lake, while others were not; all renters were then told that they should pick up objects or trash they found floating in the lake.

Two experimenters then watched the participants and recorded any attempts to pick up floating objects (which had been planted in the lake by the team). When the participants returned their kayaks, they indicated whether or not they had picked up any rubbish and how much ownership they felt toward the lake.

Those who had given the lake a nickname reported significantly higher levels of psychological ownership of the lake than those who had not. They were also more likely to actually take care of the lake: 41% attempted to pick up the floating objects, compared to just 7% of those in the control condition.

In the second study, participants imagined walking in a park, seeing a sign that said either “welcome to the park” or “welcome to your park” (emphasis added). Participants were then asked how much responsibility they felt for the park, how obligated they felt towards the park, how accountable they felt for it, and whether or not they would pick up rubbish in the park. Participants were also asked how much of $100 they would donate to the park.

Again, boosting feelings of ownership by highlighting that it was “your” park increased participants’ perceived responsibility for the park. This led these participants to say they would be more likely to pick up rubbish, and to increase their intended donation amount by an average of $8.

The third study, back in the real world, looked at cross country skiers. When renting skis, participants were offered a map of the park: some were asked to plan their route on the map before they set out, while others were not. All renters were then asked whether or not they wanted to add a dollar to the rental fee to help the park, before indicating how likely they would be to volunteer for the park, donate in the future, or engage with the park on social media. Participants who planned their route again reported greater responsibility for the park, and were also more likely to say they’d donate to the park and volunteer in future.

A final study, lab-based study found that a commonly used device — an attendance sign which highlighted that a participant was the 22,452th visitor of the week — reduced the beneficial effects of boosting feelings of psychological ownership. This suggests that when people see themselves as just one individual in a larger group, they felt less responsibility towards the environment.

While the results do suggest clear interventions that could benefit publicly owned goods, the whole point of such resources is that they’re shared — the fact they’re collectively owned is exactly why we’re able to enjoy their many benefits. So should we be encouraging people to think of them as their individual property? Collectivism puts an emphasis on group collaboration and shared interests — factors that could play a part in preserving local resources.

Further research could look into interventions that seek to increase feelings of local collectivity, exploring how that, rather than individualism, might change people’s relationship with their surroundings.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/12/16/people-take-better-care-of-public-parks-if-they-feel-a-greater-sense-of-ownership-over-them/#more-41056(accessed 28.12.20)

“Psychological Flexibility” May Be Key To Good Relationships Between Couples And Within Families

By Emma Young

What makes for a happy family? The answer — whether you’re talking about a couple or a family with kids — is psychological “flexibility”, according to a new paper in the Journal of Contextual Behavioral Science. Based on a meta-analysis of 174 separate studies, Jennifer S. Daks and Ronald Rogge at the University of Rochester conclude that flexibility helps — and inflexibility hinders — our most important relationships.

The pair analysed data from 203 separate samples, comprising almost 44,000 participants in total. They homed in on measures of psychological flexibility and inflexibility within these studies (which often gathered other data, too), and how they related to measures of family and relationship functioning.

A psychologically flexible person is characterised by a set of attitudes and skills: they are generally open to and accepting of experiences, whether they are good or bad; they try to be mindfully aware of the present moment; they experience difficult thoughts without ruminating on them; they seek to maintain a broader perspective when faced with a challenge; they continue to pursue important goals despite setbacks; and they maintain contact with “deeper values”, no matter how stressful a day might be (so, for example, a parent confronted with a screaming child who holds the value of being a kind, compassionate parent is able to bear this in mind when choosing how to react to the child). Psychological inflexibility describes the opposite of these thoughts and attitudes, and also entails feeling judged or shameful for holding negative thoughts and feelings.

The pair identified a host of specific links between aspects of flexibility or inflexibility and family functioning. For example, they found that inattention to the present moment and a tendency to respond to challenging experiences in a rigid, inflexible way were linked to weaker family bonds. These factors were also linked to lower levels of satisfaction with romantic relationships, and less “adaptive” parenting, suggesting that such an inflexible parent “might have a more difficult time responding to their children’s misbehaviour in sensitive, compassionate and responsive ways.” (In contrast, greater flexibility was strongly linked to more adaptive parenting). A lack of awareness of the present moment was also associated with more shouting and violence among couples and, along with some other measures of inflexibility, to stronger feelings of insecurity in relation to the relationship.

It’s important to note, however, that the overwhelming majority of links were correlational, so the direction of cause-and-effect is not clear. It could be the case that consistently poor child behaviour drives parental inflexibility, for example — or that the two exacerbate each other. The researchers themselves highlight this issue, calling for longitudinal studies to explore the direction and strength of the associations that they report.

But Daks and Rogge also point to potential practical implications of their findings. It might not seem especially surprising that psychological flexibility has emerged as being good for relationships. But in the past, research on flexibility has tended to focus on how it enhances an individual’s wellbeing, rather than the quality of romantic or familial relationships. In revealing the links between flexibility and family functioning, the work suggests a possible target for new interventions. A form of therapy called Acceptance and Commitment Therapy (ACT) encourages the development of flexibility, and there is plenty of evidence that it improves an individual’s own functioning, the pair notes. Perhaps, given the new results, it could help family functioning, too — especially if a parenting-focused ACT intervention were to be developed. Since links between greater psychological flexibility in parents and in their children have been reported, such an intervention might in theory have benefits that transmit down through generations.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/12/21/psychological-flexibility-may-be-key-to-good-relationships-between-couples-and-within-families/#more-41079(accessed 23.12.20)

Νέα Έρευνα - Η επόμενη μέρα μετά το «Μένουμε Σπίτι» για το σεξ και τις σχέσεις

Ένα μέρος των μέτρων προφύλαξης και προστασίας από την πανδημία του κορωνοϊού ήταν η σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων, είτε συμβίωναν είτε είχαν ανοιχτές σχέσεις. Έτσι, λοιπόν, μέσα στις πληροφορίες που ερχόντουσαν και εξακολουθούν να δημιουργούν ερωτήματα σε σχέση με την υγιεινή της καθημερινότητάς μας και την πανδημία, η σεξουαλικότητα έγινε ένα κυρίαρχο αίτημα, όπως εμείς το εισπράξαμε με την πληθώρα των τηλεφωνημάτων και των μηνυμάτων που δεχτήκαμε κατά την περίοδο της καραντίνας.


Χαρακτηριστικά ερωτήματα που δεχτήκαμε και από τα δύο φύλα, ήταν εάν ο κορωνοιός μεταφέρεται με τη σεξουαλική επαφή, εάν η σχέση που συμβιώνει μπορεί να έχει ελεύθερη σεξουαλική ζωή μεταξύ των δύο συντρόφων, αλλά και οι σχέσεις εξ αποστάσεως, πώς μπορούν να εκφραστούν σεξουαλικά με το φόβο να μη χαθούν και αποξενωθούν.

Ο δικός μας προβληματισμός έγινε πιο έντονος από τα επιστημονικά δεδομένα, εάν είναι όντως σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, εάν ευκαιριακοί εραστές και σύντροφοι κινδυνεύουν να μολυνθούν από την ίδια τη σεξουαλική επαφή και φυσικά η καταγεγραμμένη από τους επιδημιολόγους αναγκαία προφύλαξη διαμέσου της απόστασης και της αποφυγής σωματικής και κυρίως αναπνευστικής επαφής. Η Αμερικανική Σεξολογική Εταιρεία εκδίδοντας τέλη Μαρτίου ένα πλάνο πρόληψης, ουσιαστικά απαγόρευσε τις ανοιχτές σεξουαλικές επαφές, ενίσχυσε τους συντρόφους εξ αποστάσεως, την ψηφιακή τεχνολογία και την σεξουαλική φαντασίωση διαμέσου παιχνιδιών που οι σύντροφοι διαδικτυακά μπορούσαν να εκφράσουν, ενώ επέτρεψε ουσιαστικά την ελεύθερη σεξουαλική επαφή των μονογαμικών σταθερών συντρόφων, με την προϋπόθεση ότι είναι υγιείς και δεν φέρουν πιθανά συμπτώματα μόλυνσης από τον κορωνοιό.

Ερωτήματα τέθηκαν από την επιστημονική κοινότητα, εάν στελέχη του ιού βρίσκονται στο σπέρμα και τα κολπικά υγρά, έχοντας τις πρώτες σοβαρές εκτιμήσεις, ότι δεν εισχωρούν στις εκκρίσεις των γεννητικών οργάνων της γυναίκας, αλλά και του σπέρματος του άνδρα, ενώ διαπιστώθηκε υψηλό δυναμικό φορτίο του ιού στα ανθρώπινα κόπρανα, κάτι που προκάλεσε και την ουσιαστική οριοθέτηση της αποφυγής πρωκτικής συνουσίας, ακόμη και με τη χρήση προφυλακτικού. Τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα, που μας έρχονται από την Κίνα, αναφέρουν ένα ποσοστό 16% σε δείγμα 38 ανδρών, που νοσηλεύονταν με την ασθένεια, να εμφανίζουν στελέχη του ιού στο ανδρικό σπέρμα. Αυτό, εάν πράγματι συμβαίνει, ουσιαστικά βάζει την ασθένεια Covid-19 στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Το δείγμα, όμως, είναι αρκετά μικρό και δεν δείχνει να εγκυρώνεται από τις περισσότερες μελέτες. Και συγκεκριμένα μελέτες που να καταγράφουν τον χρόνο επιβίωσης και ισχυρής παρουσίας του ιικού φορτίου στο σπέρμα, όπως υποστηρίζει μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of the American Medical Association (JAMA). Ισχυρός προβληματισμός τίθεται στο εάν η παρουσία του Sars-Cov-2 στο σπέρμα είναι ενεργή και ικανή να προκαλέσει μόλυνση του σεξουαλικού συντρόφου.

Οι επιστημονικοί συνεργάτες του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Δρ. Θάνου Ασκητή διεξάγουν νέα πανελλήνια έρευνα με σκοπό να καταγραφεί η επόμενη μέρα της ζωής μας και πώς βιώσαμε το διάστημα της καραντίνας τόσο ως άτομα, ως σχέση και ως οικογένεια, στη συνέχεια του μότο «Μένουμε στο σπίτι». Η κοινωνία ανοίγοντας την πόρτα της θα δείξει κατά πόσο το «Μένουμε ασφαλείς» θα καταγραφεί στην έρευνά μας και οι ερωτήσεις μας εστιάζονται ακριβώς στην ποιότητα ζωής, την προσδοκία και τη λειτουργικότητα της καθημερινής μας πρακτικής.

Σας ζητάμε να υποστηρίξετε αυτή την έρευνα συμμετέχοντας ανώνυμα, προκειμένου να αξιολογήσουμε, όσο μπορούμε πιο αξιόπιστα τα αποτελέσματα που θα προκύψουν από αυτή.

Σας ευχαριστούμε πολύ. Ευελπιστούμε στην ανταπόκρισή σας.

Για να συμπληρώσετε την έρευνα πατήστε εδώ

Η επιστημονική ομάδα του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας
Dr. Θάνος Ασκητής

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/latest/view/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CE%BE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82(accessed 21.12.20)

Έρευνα: Πανδημία ψυχικών προβλημάτων

Οι ειδικοί αναφέρουν ότι όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Γι’ αυτό συστήνουν την επικοινωνία με συγγενείς και φίλους μέσω βιντεοκλήσεων


Η πανδημία, όπως υποδεικνύουν πολλές μελέτες, εξαιτίας της απομόνωσης, της εργασιακής ανασφάλειας και του φόβου, προκάλεσε σημαντική αύξηση στο άγχος και την κατάθλιψη των πολιτών. Μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), που εκπονήθηκε μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου, σε 130 κράτη, κατέγραψε σημαντική αύξηση της ζήτησης για υπηρεσίες ψυχικής υγείας, γεγονός το οποίο μαρτυρά την αύξηση των ψυχικών βαρών που επωμίζονται όλοι λόγω πανδημίας.


Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα αυτά τα ψυχικά προβλήματα, θα μεταβληθούν σε χρόνια και θα εξακολουθήσουν να μας ταλαιπωρούν ακόμα και μετά τους εμβολιασμούς και τη σημαντική μείωση των θανάτων από COVID-19. Προκειμένου, λοιπόν, να θωρακιστούμε έναντι της πιθανής πανδημίας ψυχικών προβλημάτων, μελέτη του πανεπιστημίου της Αϊόβας, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Journal of Contextual Behavioral Science», συνιστά να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση των συναισθημάτων μας, να αναγνωρίσουμε πώς αντιδρούμε σε αυτά και τελικά να ενεργήσουμε ενσυνείδητα. Οσοι ακολουθούν αυτή τη διαδικασία είναι ψυχολογικά πιο εύκαμπτοι και μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα πλήγματα της πανδημίας.
Η προσαρμογή

Η κλινική ψυχολόγος Εμιλι Κρόσκα τονίζει: «Αν θεωρείς ότι η εξ αποστάσεως επικοινωνία είναι άθλια και γίνεσαι πικρόχολος επειδή τα πάντα γύρω σου είναι φρικτά, προφανώς θα γιγαντώσεις τη δυσαρέσκεια που νιώθεις. Αν αντιθέτως πεις «τι να κάνουμε, αυτό δεν ήταν ό,τι επιθυμούσα, αλλά πρέπει να επικοινωνήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε», τότε θα ηρεμήσεις και θα νιώσεις μεγαλύτερη ικανοποίηση. Το βασικό ζήτημα της πανδημικής περιόδου είναι η προσαρμογή. Μπορείς, τελικά, να κάνεις σημαντικά πράγματα, ακόμα και αν αυτά είναι δύσκολα;».

Επίσης, η δρ Κρόσκα, που εργάζεται με ασθενείς οι οποίοι αγωνιούν εξαιτίας της πανδημίας, τονίζει ότι το πανδημικό άγχος είναι φυσιολογικό. «Οι άνθρωποι δεν θέλουν να νιώθουν ψυχική δυσφορία, αλλά δυστυχώς, υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό θα συμβεί. Το να είναι κανείς ευέλικτος και να εξακολουθήσει να κάνει όσα πράγματα είναι σημαντικά για τον ίδιο σε πείσμα των δύσκολων καιρών που ζούμε, περιορίζει σημαντικά τη δυσθυμία. Ο κόσμος θα κάνει τα πάντα προκειμένου να νιώσει λιγότερο δυστυχής».


Το «κλειδί» για να γίνει αυτό είναι η προσαρμογή στη «νέα κανονικότητα της COVID-19», ώστε να μη βυθιστούμε στην απελπισία, τη θλίψη και το άγχος. «Διατηρήστε το καθημερινό σας πρόγραμμα, φάτε και κοιμηθείτε την ίδια ώρα κάθε ημέρα, συνεχίστε το εργασιακό σας ωράριο και κάντε μεγάλους περιπάτους στη φύση, αν είναι δυνατόν. Μιλήστε με βιντεοκλήση με συγγενείς και φίλους σε όλο τον κόσμο. Οταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε δυσκολίες», εξηγεί η δρ Κρόσκα. Κάποιοι, μάλιστα, μείωσαν τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ειδησεογραφικών προγραμμάτων για να διατηρήσουν την ευδαιμονία τους. «Κυρίως, όμως, μη λησμονήσετε ότι και “αυτό” θα περάσει. Απλά πρέπει να αντέξουμε», κατέληξε.

ΠΗΓΗ:

https://www.kathimerini.gr/life/health/561197098/ereyna-pandimia-psychikon-provlimaton/(accessed 21.12.20)

Film Soundtracks Shape Our Impressions Of A Character’s Personality And Thoughts

By Emma Young

If you sit down to watch TV or a film these holidays, you might want to pay a little extra attention to how the soundtrack makes you feel. We all know that background music influences the tone of a scene but what, exactly, soundtracks do to our understanding of a character has not been studied in detail. In a new paper, in Frontiers in Psychology, Alessandro Ansani at Roma Tre University, Italy, and colleagues report work aimed at filling in some of the gaps.

The team recruited 118 online participants who each watched a video clip that was just under two minutes long. It showed a man slowly walking towards tall windows in the columned corridor of an old building. The seaside was visible through the windows, in the distance. As the researchers describe it, he “walks, looks outside, stops, and moves out of the frame.”

At the same time, some of the participants heard the ambient sound that was recorded during the filming, while some heard an extract of “The Isle of the Dead” by Sergei Rachmaninov (a “dogged and anxious” orchestral piece), and the rest heard “Like Someone in Love” by Bill Evans (a “soft, melancholic” piano jazz solo). The participants then filled in questionnaires that asked about their perceptions of the man’s emotions, thoughts and personality, and how pleasant they thought the environment was .

Compared with the other groups, those who’d heard the jazz reported feeling more empathy for the man, and perceived him to be more introverted. The Rachmaninov group felt him to be more conscientious, however. Participants who heard either music soundtrack perceived him to be more agreeable than those who only heard ambient sounds. Those who’d heard the jazz were also more likely to feel that the man was remembering a pleasant event in the past compared with the Rachmaninov listeners, who were more inclined to think that he was planning something. The jazz group also perceived his environment to be cosier. A second study with a batch of 92 students largely replicated these findings.

These findings highlight “the multifaceted influence of the soundtrack on the interpretation of a scene,” the researchers write. We humans have an incessant need to search for knowledge everywhere, they add, and to fill in gaps using inference and imagination. “To understand the plot of a novel or movie, we need to know the characters’ goals and personalities, and if we have no information whatsoever, we try to take advantage of any cue to guess them.” Music, it seems, can act as a complex cue, allowing us to build up a picture of a person and a scene.

Though the original group watched the film out of the lab, the results may not extend to typical viewers of movies. While the participants did consistently report particular impressions of the man’s personality and thoughts when asked to do so, that doesn’t necessarily mean that people spontaneously form such impressions unprompted while watching a blockbuster on their sofa. However, though we would all probably expect movie soundtracks to have an impact on us, this research does help to address a previous criticism that actual research in this field has been.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/12/17/film-soundtracks-shape-our-impressions-of-a-characters-personality-and-thoughts/#more-41061(accessed 18.12.20)

Η ταυτότητα της Καραντίνας

Ελισάβετ Παππά
Λίγο πρίν την παραμονή των Χριστουγέννων και ο απολογισμός της χρονιάς κάποιους ίσως τους βρει κερδισμένους σε σχέση με όλα αυτά που θα ήθελαν να έχουν πετύχεί ενώ για τους άλλους, η χρονιά που πέρασε είναι μία υπόσχεση για να έχουν μία καλύτερη.

Πρόκειται για μία δαιδαλώδη χρονιά, κατά την οποία πολλά θέματα αντλούσαν το περιεχόμενό τους από την κοινωνία και το ίδιο το άτομο ταυτοχρονα. Πότε άλλοτε μέχρι σήμερα οι άνθρωποι συμφωνούν για κάτι χωρίς να υπάρχει δεύτερη σκέψη; Όπως και τότε έτσι και σήμερα, όταν πρόκειται για ένα ζήτημα επιβίωσης.

Αρκεί να σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε όλοι στην ίδια θέση, υπό το παλιρροϊκό κύμα μια πανδημίας, το οποίο θα μπορούσε να παρασύρει τον καθένα. Άλλωστε η ιστορία της ανθρωπότητας έχει βραχεί κάμποσες φορές από τέτοια κύματα.
Τι συνειδητοποιούμε μέχρι στιγμής;
Το σύμπτωμα του Κορονοϊού στις διακρατικές σχέσεις

Είναι από τις λίγες φορές που όλος ο κόσμος ασχολείται με την λύση του ίδιου προβλήματος. Θα μπορούσε να πει κανεις ότι ο κορονοϊός είναι ένα σύμπτωμα που εμφανίστηκε στις παγκόσμιες σχέσεις με στόχο να φέρει κοντά τις χώρες και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Όσο υπάρχει αυτό όλοι συνεργαζόμαστε για τον τον ίδιο σκοπό.

Ένα κύμα ενότητας σε διαπερνάει όταν ξέρεις ότι την ίδια στιγμή που κάθεσαι στο σπίτι σου, άνθρωποι απο την ίδια γειτονια, διπλανά χωριά, πόλεις και γενικά απ' όλο τον κόσμο κάνουν ακριβώς το ίδιο μ’ εσένα για να πάνε όλα καλά. Αν δεν ήμασταν όμως υπό την απειλή αυτής της συνθήκης, τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά ώστε να λειτουργούμε με την ίδια σύμπνοια σε καθημερινή βάση;
Ανάγκη για Συλλογική Ευθύνη

Σε μία περίοδο που κοινωνικές αξίες θρύμματίζονται στον τροχό των ατομικών μία τέτοια κατασταση ήρθε για να φωτίσει τις ελλείψεις που υπήρχαν τόσο στη σχέση μας με το κράτος όσο και στη σχέση που έχουμε μεταξύ μας.

Η δικαιοσύνη μέσα από την οπόια ο ιός προσβάλλει τα θύματα του, μας προκαλεί να αντιληφθούμε ότι το πιο σημαντικό θέμα προς συζήτηση είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι με ίδιες ανάγκες και ότι η υγεία (σωματική είτε ψυχική) του ενός συνεπάγεται την ευημερία του άλλου. Επομένως, είναι στο χέρι μας, με αφορμή την παρούσα κατάσταση, να δραστηριοποιηθούμε σε θέματα συλλογικής ευθύνης όπως είναι ένα επαρκές σύστημα δημόσιας υγείας ανεξαρτήτως καραντίνας.


Καλλιέργεια Αυτοπειθαρχίας

Στο πείραμα της καραμέλας, ερευνητές ζήτησαν απο παιδιά να περιμένουν μέχρι οι ίδιοι να γυρίσουν, χωρίς να φάνε την καραμέλα που ήταν μπροστά τους. Σε αυτή την περίπτωση τα παιδιά απολάμβαναν δύο καραμέλες ενώ αν δεν κατάφερναν να αυτοπειθαρχηθούν δεν θα είχαν κάποιο βραβείο.

Έτσι και στο σήμερα, δίνεται η ευκαιρία για να εξασκήσουμε τον αυτοέλεγχο μας δηλώνοντας τη μετακίνηση μας, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας και όλα τα μέτρα υγιεινής για να έχουμε καταφέρει πρωτίστως να ξεπεράσουμε την παρούσα κρίση αλλά συνάμα να είμαστε και πιο αυτοπειθαρχημένοι απέναντι στις ανάγκες μας.
Αξιοποίηση Ελεύθερου Χρόνου

Από την καθημερινότητα μιας ρουτίνας που είχαμε δημιουργήσει ξαφνικά έχουμε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να ανακαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας που μένουν στην αναμονή μέχρι να είμαστε αρκετα ξεκούραστοι και διαθέσιμοι στη νέα πληροφορία. Αυτό το χρόνο θα έπρεπε να τον δικαιούμαστε με η χωρίς καραντινα, όμως πολλές φορές οι απαιτήσεις που έχουμε από τους εαυτούς μας όπως και αυτές των άλλων από εμάς, μας κάνουν να τον παραμερίζουμε στα απολύτως βασικά.

Οπότε η παρούσα κατάσταση ενδείκνυται για περαιτέρω αναζήτηση είτε αυτή περιλαμβάνει ταβανοθεραπεία, δημιουργικές δραστηριότητες, περιήγηση σε διαδικτυακά μουσεία, ενασχόληση με κάτι καινούριο ή κάνοντας κάτι που ήδη γνωρίζουμε πως μας ευχαριστεί.

Τέλος, αξίζει να ερωτηθούμε τι θα μας φαίνεται σημαντικό σε πέντε χρόνια από τώρα σε σχέση με όσα ζούμε σήμερα;

Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας στο τι κέρδισε μέσα από μία δύσκολη στιγμή όπως αυτή, είναι η γνώση που θα καταχωρηθεί και θα αξιοποιηθεί σε μελλοντικές εμπειρίες.

Καλά Χριστούγεννα!

ΠΗΓΗ:

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/koinonia/koronoios/9833-i-taftotita-tis-karantinas.html(accessed 10.12.20)

Η νέα πραγματικότητα των μη μονογαμικών σχέσεων

ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ...

Η νέα πραγματικότητα των μη μονογαμικών σχέσεων



Στη δεκαετία ΄50-60, η διατήρηση της αγνότητας της κόρης μέχρι την επιλογή του κατάλληλου γαμπρού, αποτελούσε το κυριότερο άγχος των γονέων. Ιδιαίτερα, ο αυστηρός και συντηρητικός πατέρας επαγρυπνούσε διαρκώς, μήπως η κόρη του «ξελογιαστεί» από κάποιο αγόρι που δεν χαίρει της έγκρισής του. Δεν είναι λίγες οι σκηνές στις ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής, όπου αγόρια που τόλμησαν να έχουν προγαμιαίες σχέσεις, διαπομπεύονται στις πλατείες με την γνωστή πινακίδα κρεμασμένη από τον λαιμό: «Είμαι τέντι-μπόης».


Λίγα χρόνια αργότερα, την δεκαετία ’70- 80, τα πρότυπα των σχέσεων αλλάζουν ριζικά καθώς η σεξουαλική απελευθέρωση είναι στο ζενίθ της και η γυναίκα έχει κάνει μεγάλα βήματα προς την χειραφέτησή της. Ο γάμος αρχίζει να χάνει την αίγλη του και οι νέοι πια αλλάζουν σεξουαλικούς συντρόφους με μεγαλύτερη άνεση.

Ερχόμενοι στην πραγματικότητα του σήμερα, θα έλεγε κανείς πως υπάρχει μια στροφή 360 μοιρών, όχι μόνο στον τρόπο που συνάπτουμε σχέσεις αλλά και στο τι θεωρείται πια σχέση και τελικά πόσα είδη σχέσεων μπορεί να υπάρχουν.

Η σημαντικότερη αλλαγή στο κεφάλαιο σχέσεις είναι η κατάρριψη της μονογαμίας. Εκεί που η μονογαμία αποτελούσε θεμέλιο πάνω στο οποίο στηριζόταν μια σχέση, σήμερα οι σύντροφοι εκφράζουν «δεύτερες» σκέψεις στο αν θέλουν να δεσμευτούν στην αποκλειστικότητα που συνεπάγεται η μονογαμία.Έτσι, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να κερδίζουν έδαφος οι μη μονογαμικές σχέσεις, δηλαδή αυτές που αποτελούνται από δύο άτομα και πάνω και οι σύντροφοι εμπλέκονται ρομαντικά ή/και συναισθηματικά ή/ και σεξουαλικά.

Πρόκειται για έναν όρο «ομπρέλα», ο οποίος περιλαμβάνει μία λίστα από διαφορετικούς τύπους μη μονογαμικών σχέσεων, που με τον καιρό συνεχώς ανανεώνεται. Οι κυριότερες είναι οι εξής:
Ανοιχτού τύπου σχέση (open relationshiοnshionshionship) :Οι δύο σύντροφοι, στην ανοιχτού τύπου σχέση, συμφωνούν από κοινού στο να βλέπουν άλλους ανθρώπους είτε συναισθηματικά είτε σεξουαλικά είτε και τα δυο. Αν και, κυρίως, οι ανοιχτές σχέσεις έχουν σεξουαλικό χαρακτήρα.
Σχέσεις με ανταλλαγή ερωτικών συντρόφων (swinging): Ο σεξουαλικός χαρακτήρας εδώ είναι ξεκάθαρος, καθώς οι δύο σύντροφοι που μοιράζονται μονογαμική σχέση προσυμφωνούν και συναινούν στη σεξουαλική συνεύρεση με τρίτα πρόσωπα, με στόχο την συντροφική τους εξέλιξη και τον εμπλουτισμό της σεξουαλικής τους ζωής.
Monogamish: Ο όρος αυτός αποτελεί δημιούργημα του συντάκτη Dan Savage, ο οποίος περιγράφει αυτόν τον τύπο σχέσης ως«κατά βάση μονογαμική στις οποίες οι σύντροφοι μπορούν, κατά καιρούς, να έχουν σεξουαλικές εμπειρίες με τρίτους».
Πολυσυντροφικότητα (polyamory) :Η πολυσυντροφική σχέσηπεριλαμβάνει πολλαπλές σχέσεις μεταξύ των τριών ή περισσότερων, σταθερών συντρόφων. Στη συγκεκριμένη σχεσιακή πραγματικότητα, σύντροφοι μπορούν να έχουν επαφές, αλλά και να αναπτύσσουν συναισθηματικές σχέσεις, και με όλους τους συντρόφου Η αλήθεια είναι πως η πολυσυντροφικότητα διαφοροποιείται ανάλογα με τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί μεταξύ των συντρόφων. Οι πολυσυντροφικές σχέσεις προκειμένου να είναι ηθικές, ορίζουν από την αρχή τι επιτρέπεται και τι όχι.Σε κάποιες περιπτώσεις οι σύντροφοι συμφωνούν στην αποκλειστική δέσμευση των συντρόφων μεταξύ τους, ενώ σε άλλες έχουν την ελευθερία να δρουν όπως επιθυμούν. Σε κάθε περίπτωση, οι δεσμοί μεταξύ των μελών μπορεί να είναι ισότιμοι ή να υπάρχει μια κυρίαρχη συντροφική ερωτική σχέση μεταξύ ορισμένων συντρόφων, γύρω από την οποία αναπτύσσονται «δευτερεύοντες» δεσμοί με τους υπόλοιπους συντρόφους.


Polyfidelity: Πρόκειται για ένα είδος πολυσυντροφικής σχέσης, στην οποία οι σύντροφοι δεν επιτρέπεται να αναπτύσσουν σεξουαλικούς ή συναισθηματικούς δεσμούς με άτομα εκτός της υφιστάμενης σχέσης, αλλά οφείλουν να παραμένουν πιστά απέναντι στο σύνολο των σταθερών συντρόφων τους
Πολυγαμία (Polygamy) :Η πολυγαμία αποτελεί ένα είδος σχέσης όπου οι σύντροφοι είναι ταυτόχρονα και σύζυγοι μεταξύ τους. Πρόκειται για ένα είδος που συναντάται πιο σπάνια, κυρίως λόγω των υφιστάμενων νομικών περιορισμών. Για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες η πολυγαμία θεωρείται παράνομη και για αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις τα μέλη μιας τέτοιας σχέσης περιορίζονται στο να συνάψουν γαμήλιους δεσμούς μόνο με έναν εκ των συντρόφων τους.

Επειδή, όμως, κάποιοι φαίνεται να μην αρέσκονται από το αυστηρά δομημένο, γύρω από κανόνες και «πρέπει», μοντέλο των πολυσυντροφικών σχέσεων, δημιούργησαν έναν τύπο σχέσης που πάει κόντρα σε οποιοιδήποτε σταθερά θα μπορούσε να υπάρξει. Λόγος γίνεται για την:



Σχεσιακή Αναρχία (Relationship Anarchy) : Οι υποστηρικτές της θεωρούν πως δεν θα έπρεπε να υφίστανται κανόνες ή προσδοκίες σε κανένα τύπο σχέσης, ούτε πως κάποιο είδος ερωτικού δεσμού υπερτερεί έναντι των άλλων. Με βάση αυτή την οπτική, μια συντροφική σχέση αντιμετωπίζεται ως εξίσου σημαντική με μία ερωτική, ενώ η μονογαμία γίνεται αντιληπτή ως ένας αφύσικος περιορισμός, καθώς, όπως υποστηρίζουν ο άνθρωπος είναι ων φύσει πολυγαμικό.




Όλα αυτά τα νέα είδη σχέσεων φαίνεται να ελκύουν όλο και περισσότερους οπαδούς, που συχνά απαρνούνται την μονογαμία, εκπληρώνοντας την επιθυμία τους για σεξουαλική και συναισθηματική απελευθέρωση. Το δικό μου ερωτηματικό, όμως, έγκειται στο αν μέσα από όλη αυτή την αμφισβήτηση της μονογαμίας, καταλήγουμε να είμαστε πραγματικά πιο ελεύθεροι ή ,στην τελική, δέσμιοι του «χάους» των ελευθεριών;

Dr. Θάνος Ασκητής

Καθηγητής Ψυχιατρικής EUC

Πρόεδρος Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/health/view/%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD(accessed 6.12.20)

Μειωμένη Σεξουαλική Επιθυμία και Διέγερση στη Γυναίκα

Χαρακτηρίζεται από επίμονη ή επαναλαμβανόμενη έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος και επιθυμίας της γυναίκας, με αποτέλεσμα να μην έχει κολπική εφύγρανση και οργασμό. Η μειωμένη σεξουαλική επιθυμία «κλειδώνει» τη γυναίκα, αλλά και τον σύντροφό της, που σε αρκετές περιπτώσεις το εκλαμβάνει και ως δική του αδυναμία, να διεγείρει τη σύντροφό του, ενώ μπορεί και να το εισπράξει και ως αδιαφορία της γι’ αυτόν.



Αιτιολογία

Τα αίτια της μειωμένης σεξουαλικής επιθυμίας και διέγερσης στη γυναίκα μπορεί να είναι: α) ψυχογενή (δηλαδή να σχετίζονται με τις εμπειρίες της και με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητά της), β) οργανικά (να είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος υγείας) ή και να αποτελούν ένα συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων:

10 + 1 ψυχολογικοί λόγοι που οδηγούν σε μειωμένη σεξουαλική επιθυμία / διέγερση στη γυναίκα:
Κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές
Αρνητική εικόνα σώματος
Χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθηση απόρριψης από το σύντροφό της
Άγχος σεξουαλικής απόδοσης
Αρνητικές σεξουαλικές εμπειρίες
Σεξουαλικές δυσλειτουργίες, όπως ο πόνος των γεννητικών οργάνων της
Ανεπαρκής σεξουαλική αγωγή
Αυστηρά οικογενειακά θρησκευτικά πρότυπα που στιγματίζουν το σεξ ως «βρώμικο» και «ένοχο»
Έλλειψη προκαταρκτικών παιχνιδιών πριν από τη διείσδυση
Προβλήματα στη σχέση της
Ύπαρξη σεξουαλικών δυσλειτουργιών του συντρόφου της, όπως:
στυτική δυσλειτουργία
πρόωρη εκσπερμάτιση
μειωμένη ή ανεσταλμένη σεξουαλική επιθυμία του

6 οργανικοί παράγοντες που οδηγούν σε μειωμένη σεξουαλική επιθυμία / διέγερση στη γυναίκα:
Ορμονικές διαταραχές (παθήσεις του θυρεοειδούς)
Μείωση των επιπέδων των οιστρογόνων και της τεστοστερόνης (κυρίως στην εμμηνόπαυση)
Αύξηση των επιπέδων της προλακτίνης (περίοδος λοχείας)
Διαταραχές του κυκλοφορικού συστήματος (διαβήτης, καρδιαγγειακές παθήσεις)
Κινητική αναπηρία με συνέπεια τη σωματική υπαισθησία
Ψυχιατρικές φαρμακευτικές παρεμβάσεις (π.χ., κατάθλιψη)



Διάγνωση

Το καλό κλινικό γυναικολογικό, σεξολογικό, ψυχολογικό ιστορικό
Ο έλεγχος των ορμονών
Ιατρική παρέμβαση εκεί που χρειάζεται (π.χ., αφαίρεση ινομυώματος)

Η σεξουαλική δυσλειτουργία του μειωμένου ερωτικού ενδιαφέροντος / διέγερσης, διακρίνεται σε:

Γενικευμένη: Η γυναίκα έχει ξεχάσει τελείως το σεξ.

Καταστασιακή: Αφορά έναν συγκεκριμένο σύντροφο στην περίοδο της ζωής της.

Πρωτοπαθής: Από την αρχή της σεξουαλικής ζωής της.

Δευτεροπαθής: Το πρόβλημα εμφανίζεται μετά από μία περίοδο φυσιολογικής σεξουαλικής ζωής.



Θεραπεία

Γυναικολογική κλινική αξιολόγηση
Ενδοκρινολογική εκτίμηση
Φαρμακολογικές παρεμβάσεις
Ατομική ψυχοθεραπεία
Συμβουλευτική θεραπεία ζεύγους
Σεξουαλική θεραπεία (Sex therapy)



Οι Υπηρεσίες μας

Οι Υπηρεσίες μας:

Το Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας Δρ. Θάνου Ασκητή, διαθέτοντας μακροχρόνια εμπειρία πάνω στον τομέα της διαχείρισης των ανθρώπινων ερωτικών σχέσεων και της σεξουαλικότητας και έχοντας αναλάβει τη θεραπευτική υποστήριξη εκατοντάδων γυναικών με μειωμένη σεξουαλική επιθυμία και αδυναμία διέγερσης, αναλαμβάνει και παρέχει με υπευθυνότητα τις ακόλουθες υπηρεσίες:
Ατομική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία.
Συμβουλευτική και Σεξουαλική Θεραπεία Ζεύγους (Sex Therapy).
Γυναικολογική Εξέταση, Καθοδήγηση και Θεραπευτική Υποστήριξη.
Ψυχιατρική Εκτίμηση και Φαρμακευτική Υποβοήθηση.



Τα βιβλία μας

Επίσης, μπορείτε να προμηθευτείτε Δωρεάν από το χώρο μας, το βιβλίο του Δρ. Θάνου Ασκητή και των Επιστημονικών του Συνεργατών, με τίτλο «100 Ερωτήσεις – Απαντήσεις για Μένα και για Σένα και 10 για μας», το οποίο παρέχει χρήσιμες πληροφορίες και κατευθύνσεις για τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις και τις σεξουαλικές δυσλειτουργίες στον άνδρα και στη γυναίκα:

100 Ερωτήσεις - Απαντήσεις για Μένα και για Σένα...και 10 για Μας!

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/services/view/%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B1(accessed 6.12.20)

Coping With Remote Working During Covid-19: The Latest Research, Digested

By Emma Young

Covid-19 has changed our working lives, perhaps for good. Home-working is now common, and many of us have been doing it for months. With changing rules and guidelines, some of us have even gone from home-working to socially distanced office-working, to working back at home again. So what do we know about how these changes are affecting our mental health — and what can we do to make our new working lives better?

How are we feeling?

In January 2019 (pre-Covid-19), 35% of UK employees surveyed for the CIPD (a professional human resources body) reported that work had a positive impact on their mental health, while 27% said that work had a negative impact. By summer 2020, those figures had shifted to 34% and 26% respectively. On these measures, at least, Covid-19 had no obvious impact.

In this second survey, employees did report high levels of anxiety about contracting the virus at work — but despite this, half of those who were working remotely were looking forward to returning to their workplace. Almost half of all of the people surveyed also reported that social connections at work had worsened. Clearly, although the impact of work itself on our mental health hadn’t changed, altered work circumstances were — and are — causing difficulties, which are being further explored…

How bad is home-working?

“It can be argued that the crisis has led to the most significant, intensive social experiment of digital, home-based working that has ever occurred.”

This statement is from the website of the ongoing Working@home project, led by Abigail Marks at Stirling University, which seeks to understand the impact of this “experiment”. As the team points out, some commentators have suggested that home-based work is emancipatory, and improves work flexibility. However, the team also notes, “this new world order, where the home becomes a multi-occupational, multi-person workplace… not only challenges boundaries but also conceptions of the domestic space.” So how is it making us feel?

Overall, not great, according to their initial survey of home workers. One in three reported sharing their home working space, 37% reported that home conflicts have increased, and almost one in four said that they were doing poorly or very poorly in terms of general health. The most commonly cited trigger for household conflict was “interrupting or being noisy while you work”.

Keys to coping at home

Yanmengqian Zhou at Penn State University and colleagues studied symptoms of depression and anxiety as well as coping strategies among American adults during the first few months of the pandemic. Their study, published in the International Journal of Environmental Research and Public Health, revealed that levels of “social strain” — someone else making demands, giving criticism or just getting on your nerves — was the most consistent predictor of these symptoms of poor mental health. Anyone who’s working at home with their partner is certainly more likely to experience this kind of strain, especially if you have to share the same room.

But the team did also identify helpful strategies for working in the time of Covid-19. They recommend keeping a consistent schedule, reminding yourself that things will get better, finding activities to distract yourself and taking care of others who need help. None of these strategies will stop you irritating each other, but they might at least ease the strain a little.

Based on their own research, Kristen Shockley and Malissa Clark at the University of Georgia also recommend some kind of work-life/home-life boundary activity to replace the lost commute. Just a walk near your home at the start and end of the work day can make it easier to switch between roles, they say.

Overcoming “presence privilege”

In a recent issue of Occupational Health Science, ten experts were invited to comment on work-related issues associated with Covid-19. Larissa K. Barber at San Diego State University argues that as remote working is now common, it’s time to get rid of the “physical presence privilege”.

Traditionally, Barber writes, “in-person meetings are preferred over web-conferencing, driving in over logging in”. Being physically present in the workplace is also conflated with work attention and productivity, she adds. Now that remote working is common, Barber thinks it’s high time that organisations shift their thinking and also devote energy and resources to making this style of working better for employees.

One way to do this is to respect technological boundaries in the same way that we traditionally respect physical boundaries. “Barging into a coworker’s office, family dinner or even bedroom for an immediate work response is antisocial. Yet we tolerate and encourage similar behaviours in electronic communications,” Barber notes (something that anyone who’s ever had a demanding email from their boss outside work hours will appreciate). Clearly, this is not a new problem — but perhaps with a mass shift to remote working, organisations will now feel obliged to set clear technological ground rules, for the benefit of us all.

Regaining control

The pandemic, and the lockdowns associated with it, have profoundly challenged our autonomy — our sense of being in control of our actions and also seeing an alignment between our behaviour and our personal values and goals (an aspect of autonomy often called “authenticity”). Autonomy is widely considered to be important for wellbeing. Unsurprisingly, then, there have been a number of studies exploring how Covid-19 has affected it, and how we’ve felt as a result.

One recent paper, published in the Journal of Applied Psychology, found that while there were spikes in feelings of powerlessness and inauthenticity in the early days of the pandemic, these increases actually started to subside quite rapidly. The team concludes that because a sense of autonomy is so important to us, the participants were making changes in their lives to restore it, even in the face of ongoing stress and restrictions. All kinds of strategies, such as deciding to spend what used to be work commute time on a hobby or exercise, or even just revelling in the sudden ability to wear whatever they wanted for work (below the belt, at least, during Zoom meetings) could have helped.

Other researchers, including Adam Butler at the University of Iowa, in that recent special issue of Occupational Health Science, point to studies finding that higher perceptions of control are associated with reduced stress among nurses. All of this suggests that whatever employers can do to enhance employee autonomy at “work” — and home working brings its own challenges, of course — should be good for their mental health.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2020/12/02/coping-with-remote-working-during-covid-19-the-latest-research-digested/#more-40935(accessed 2.12.20)