Αυτοάνοσα, κρίσεις πανικού, μυοσκελετικοί πόνοι: Όταν δε μιλάει το στόμα, θα μιλήσει το σώμα

Ο Ιπποκράτης έλεγε ότι κάθε ασθένεια ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά εκδηλώνεται στο σώμα. Από τότε πληθώρα ερευνών από τις επιστήμες της ψυχολογίας, της νευροψυχολογίας, καθώς και εμπειρίες ψυχοθεραπευτών από ιστορίες πελατών τους βγάζουν στο φως τη δύναμη που έχουν οι σκέψεις μας και τα
συναισθήματά μας πάνω στο σώμα μας και έρχονται με κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσουν την Ιπποκρατική θεώρηση των πραγμάτων.



Το μήνυμα της ασθένειας

Η ασθένεια ως μεταφορά, ως συμβολισμός έρχεται περισσότερο να δώσει ένα μήνυμα στο άτομο που νοσεί. Μήνυμα πιθανόν για εσωτερικές συγκρούσεις που βιώθηκαν και δεν λύθηκαν, για συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, για σκέψεις που χρωματίστηκαν αρνητικά, για πλευρές εσωτερικές που δεν αναγνωρίστηκαν και για κομμάτια του εαυτού που δε συνδέθηκαν, δε φωτίστηκαν, δεν κατανοήθηκαν και απλά αποσιωπήθηκαν. Τέλος, για σωματικά και ψυχολογικά όρια που πιθανόν ξεπεράστηκαν.

Το σύμπτωμα ως καμπανάκι έρχεται να προειδοποιήσει, να αφυπνίσει και ίσως να προστατέψει το άτομο από ένα μεγαλύτερο «κίνδυνο» ή μια «απειλή». Καμία ασθένεια ψυχική, ψυχοσωματική, σωματική δεν είναι τυχαία. Κανένα όργανο ή μέρος του σώματος που νοσεί δεν είναι τυχαίο.

Η ασθένεια δεν προκύπτει απλά, κατά κάποιο τρόπο την “επιλέγουμε”. Μερικές φορές αυτό που ονομάζουμε πρόβλημα στην πραγματικότητα μπορεί να είναι λύση.

Όταν το στόμα δεν μιλά….

Όταν το στόμα δε μιλά, αναλαμβάνει να μιλήσει το σώμα και κάποιες φορές με τρόπο σφοδρό. Κρίσεις πανικού, αυτοάνοσα νοσήματα, μυοσκελετικοί πόνοι, καρδιακές-εγκεφαλικές παθήσεις, καρκίνος είναι μερικές από τις ασθένειες που χτυπούν την πόρτα μας άλλοτε με οξύ τρόπο άλλοτε ως χρόνιες καταστάσεις, ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια του οργανισμού να «ακουστεί» πρωτίστως από εμάς τους ίδιους και δευτερογενώς από τους σημαντικούς άλλους.

Συγκεκριμένα συμπτώματα και πόνοι παίρνουν συμβολικό ρόλο, σχεδόν τελετουργικό και εκφράζουν πιθανές ανάγκες εξωτερίκευσης βαθύτερων συναισθημάτων και αναγκών.

Μια καρδιά που πονά και “ραγίζει” εκδηλώνει πιθανά καρδιακά προβλήματα, ένας θυμός εγκλωβισμένος καταλήγει σε στομαχικές διαταραχές, δυσκολία ανάληψης αποφάσεων ή/και αίσθηση οτι βαδίζω σε μη λειτουργικά μονοπάτια πιθανόν συνοδεύεται απο πόνους στα άκρα, δυσκολία στην οριοθέτηση και στις σχέσεις με δερματικές παθήσεις κ.α

«Πριν λοιπόν θεραπεύσεις κάποιον, ρώτησε τον εάν είναι πρόθυμος να αφήσει όλα εκείνα που τον κάνουν να αρρωσταίνει» Ιπποκράτης.

Νοηματοδοτώντας την ασθένεια

Νοηματοδοτώντας την ασθένεια ως αγγελιοφόρο με σημαντικά για μας μηνύματα, έχουμε την ευκαιρία να δούμε ποιες αλλαγές χρειάζεται να γίνουν στα πιστεύω μας, στη σκέψη μας, στην μέχρι τότε πορεία της ζωής μας, καθώς και στα φυσικά ή ψυχικά μας όρια που πιθανόν ξεπεράσαμε.

Η ίαση μπορεί να επέλθει και στο σώμα μας, όταν αποφασίσουμε να βουτήξουμε σ εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας που είναι ασθενή, αδύναμα και τελικά αρρωσταίνουν. Δίνοντας λόγο στην ασθένεια, ανοίγουμε το δρόμο προς την ίαση ή προς τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Η αυτοίαση είναι ένα σύνθετο θέμα, αλλά υφίσταται μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που μας θέσανε στη θέση του ασθενή, αρκεί όπως λέει και ο Ιπποκράτης:

«Αν κάποιος επιθυμεί καλή υγεία, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του, είναι αν νοιώθει έτοιμος να απαλλαγεί από τις αιτίες της ασθένειας του. Μόνο τότε είναι δυνατόν να βοηθηθεί».

ΠΗΓΗ:

https://www.newside.gr/2019/01/autoanosa-kriseis-panikou-mioskeletikoi-ponoi-otan-milaei-stoma-milisei-soma-7/#(accessed 25.1.19)

Alzheimer’s Memory Loss Dramatically Reversed

Mouse study reverses memory loss in mice with Alzheimer’s.



Memory loss caused by Alzheimer’s disease has been reversed in mice, reports a new study.

Alzheimer’s disease — the most common form of dementia –results from both genetic and environmental factors, and is currently untreatable.


Scientists have discovered, though, that the disease interferes with electrical signalling in part of the brain responsible for memory.

Using techniques based on epigenetics, the researchers were able to reverse the memory loss.

Epigenetics involves how instructions contained in DNA are expressed in cells.

Professor Zhen Yan, the study’s first author, said:



“We have not only identified the epigenetic factors that contribute to the memory loss, we also found ways to temporarily reverse them in an animal model of AD.”

The scientists found that Alzheimer’s caused neurons in the frontal cortex to gradually lose glutamate receptors.


By inhibiting an enzyme, they were able to restore memory in mice.

Professor Yan said:


“When we gave the Alzheimer’s animals this enzyme inhibitor, we saw the rescue of cognitive function confirmed through evaluations of recognition memory, spatial memory and working memory.

We were quite surprised to see such dramatic cognitive improvement.

At the same time, we saw the recovery of glutamate receptor expression and function in the frontal cortex.”

While the drug only worked on the mice for one week, it is hoped the method can be refined to make it more powerful.


Epigenetics is powerful because it can target the effects of more than one gene, said Professor Yan:


“An epigenetic approach can correct a network of genes, which will collectively restore cells to their normal state and restore the complex brain function.

We have provided evidence showing that abnormal epigenetic regulation of glutamate receptor expression and function did contribute to cognitive decline in Alzheimer’s disease.

If many of the dysregulated genes in AD are normalized by targeting specific epigenetic enzymes, it will be possible to restore cognitive function and behavior.”

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/01/alzheimers-memory-loss-reversed.php(accessed 25.1.19)

What strategies do you use to push through a tough challenge, be it a run on a treadmill or a stressful phone call with your boss? Perhaps you remind yourself of what you have to gain from completing the task, or you use distraction, or you think about the bad things that will happen if you give in? For a paper in the European Journal of Personality, a team led by Marie Hennecke at the University of Zurich has conducted what they say is the first ever investigation of these strategies, and others, that people use spontaneously in their everyday lives to “regulate their persistence during aversive activities”.

The researchers’ main interest was to see whether people with strong self-control differ from flakier types by virtue of their use of more effective strategies. In fact, this was not the case – yes, some strategies were more effective than others (offering hope to those of us with weaker willpower that we might benefit from adopting such strategies), but greater use of effective strategies did not explain the persistence of the grittier types, thus suggesting, as the researchers put it, that “… trait self-control and self-regulatory strategies represent separate routes to good self-regulation”.



The researchers started with a pilot study in which they presented hundreds of participants with challenging scenarios (such as completing a treadmill run) and asked them to list any strategies they’d typically use to push through to the end. The researchers collapsed the answers into 19 strategies most of which fell under one of two headings: situation modification strategies (e.g. drinking coffee; listening to music while working); and attentional deployment strategies (e.g. motivational self-talk or thinking the finish is near).List of strategies (click to enlarge), from Hennecke et al, 2018

Next, Hennecke’s team ran another pilot study with North American participants and German-speaking participants in which they asked them to complete a measure of their trait self-control and then to indicate how often they used these 19 different strategies (see left). For the study proper, the researchers then used a week-long “experience sampling method” with over 250 young German-speakers – as well as completing the trait self-control quiz, these participants were prompted multiple times a day to log any aversive challenges they’d recently been engaged in (examples included self-study, lectures, commuting and housework), what strategies they’d used to persist, and whether they’d been successful.

Across the different types of aversive challenge, the strategies correlated with success were: thinking about the positive consequences of getting to the end (this was also the most popular strategy); monitoring one’s goal progress; thinking that the end is near (the second most popular strategy); and emotion regulation (e.g. trying to stay in a good mood). In contrast, distracting oneself from the aversive challenge was associated with less success – perhaps because distraction makes us more inclined to give in and do something more pleasant (note the contrast with research on resisting temptations, such as in the classic Marshmallow Test studies, in which distraction wasfound to be effective).

These new findings are of theoretical interest – for instance, an excessive focus on the potential positive outcomes of challenges has previously been flagged in research as an unhelpful approach because it encourages a dependence on so-called extrinsic motivation. Researchers have previously argued that we are actually more likely to reach our goals if we can find pleasure in the process (intrinsic motivation). Hennecke and her colleagues speculated that perhaps the key factor here is whether the challenge is enjoyable or inherently aversive – if the latter, then perhaps focusing on positive outcomes can be an effective strategy. Further research can test this. Meanwhile, monitoring one’s progress is well-established as an effective self-control strategy; on the other hand, the researchers said the strategy of thinking that the finish is near, while very popular here, has actually not been studied before.

Returning to Hennecke and her colleagues’ main focus – whether people with more self-control use more effective strategies – yes, two of the effective strategies were used more often by participants higher in trait self-control, namely focusing on positive consequences and emotion regulation (as was a third strategy – goal setting – though this strategy was not correlated with greater success). Crucially, however, as I mentioned above, the greater use of these two effective strategies did not explain why these high trait self-control individuals tended to enjoy greater success at aversive challenges. “It is possible that more automatic processes that individuals may not be able to explicitly report are better candidates for explaining individual differences in self-control,” the researchers said.

Limitations of the new findings include the reliance on participants’ own estimates of their success at persistence, and the mostly student sample for the main study (for whom the nature of everyday challenges are likely to be different than for non-students). However, this research clearly breaks new ground. As Hennecke and her colleagues put it, “… our findings promote a more comprehensive understanding of self-regulatory success and failure during people’s daily attempts to regulate their persistence during aversive activities.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/01/14/study-identifies-the-most-effective-mental-strategies-that-people-use-to-get-through-aversive-challenges/(accessed 18.1.19)

One Word That Will Save Your Relationship

Couples who use this word rate their marriages as higher quality.



“Thanks” is the one word that will save your your relationship.

Couples who express gratitude to each other rate their marriages as higher quality, a study has found.


Expressing gratitude also reduces the likelihood of divorce, the researchers found.

Gratitude is particularly powerful at overcoming repetitive arguments.

The key is feeling appreciated by your spouse and acknowledging when they have done something nice for you.

Dr Ted Futris, study co-author, said:



“We found that feeling appreciated and believing that your spouse values you directly influences how you feel about your marriage, how committed you are to it, and your belief that it will last.”

For the study, 468 couples were asked about the quality of their marriages and how they expressed their gratitude to each other.


The results consistently showed the power of gratitude, said Dr Allen Barton, the study’s first author:


“It goes to show the power of ‘thank you’.

Even if a couple is experiencing distress and difficulty in other areas, gratitude in the relationship can help promote positive marital outcomes.”

One particularly dangerous negative pattern is called ‘demand/withdraw’, Dr Barton explains:


“Demand/withdraw communication occurs when one partner tends to demand, nag or criticize, while the other responds by withdrawing or avoiding the confrontation.

Although wife demand/husband withdraw interactions appear more commonly in couples, in the current study we found financial distress was associated with lower marital outcomes through its effects on increasing the total amount of both partners’ demand/withdraw interactions.”

Gratitude was effective at breaking through this negative pattern, said Dr Futris:



“Importantly, we found that when couples are engaging in a negative conflict pattern like demand/withdrawal, expressions of gratitude and appreciation can counteract or buffer the negative effects of this type of interaction on marital stability.”

Dr Futris continued:


“All couples have disagreements and argue.

And, when couples are stressed, they are likely to have more arguments.

What distinguishes the marriages that last from those that don’t is not how often they argue, but how they argue and how they treat each other on a daily basis.”

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/01/word-save-relationship.php(accessed 17.1.19)

Η πρώτη φορά που άκουσα φωνές

Τεκμήριο: συμπέρασμα από γνωστά για άγνωστα

Στην ΑΚΡΟΑΣΗ ΦΩΝΩΝ αυτό που κατεξοχήν επικρατεί oι φωνές και οι εικόνες και κάθε προσλαμβάνουσα αίσθηση για το άτομο δέκτη προέρχεται απ τη περιοχή του άγνωστου, πίσω από μια κουρτίνα, που ίσως υπάρχει ένας καραγκιοζοπαίχτης ,ίσως οι φιγούρες να έχουν δικιά τους ζωή , ίσως και ένας τρίτος να ενορχηστρώνει το έργο, ίσως.. και ένα σωρό οι εκδοχές και οι ερμηνείες όλων όσων έχουν ένα παρόμοιο βίωμα.

Θα προσπαθήσουμε εδώ σε μια στήλη να ανιχνεύσουμε κοινούς τόπους σε όλες αυτές τις μαρτυρίες, ξεκινώντας από ένα σημείο, που ύστερα από συζητήσεις διαπιστώσαμε ότι αξίζει τον κόπο να εστιάσουμε, ένα σημείο που από την εμπειρία μας διαπιστώσαμε ότι έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη όλων όσων ακούν ή έχουν ακούσει φωνές στη ζωή τους και αποτελεί ας πούμε έναν κοινό τόπο: "Την πρώτη τους φορά" !Την πρώτη ημέρα ώρα κ στιγμή ,που άκουσαν η βίωσαν μια εμπειρία με φωνές η οράματα (η ότι ήταν αυτή η εμπειρία), σε τι κατάσταση περίπου βρισκόντουσαν; πώς ένιωσαν; πώς αντέδρασαν ; τι σκέφτηκαν; και κυρίως το περιεχόμενο αυτής της εμπειρίας ,δηλαδή: Τι άκουσαν; Τι είδαν; κλπ.

Ζητούμε από όλες τις φίλες και φίλους που νομίζουν ότι είναι "ακροατές φωνών" ,την συμμετοχή τους, να καταθέσουν αυτή την πρώτη τους εμπειρία εδώ. Να προσπαθήσουμε μαζί να ιχνηλατήσουμε αυτό το "κοινό χαρακτηριστικό" που διαπερνάει όλες τις προσωπικές ιστορίες , με απώτερο σκοπό να ιχνογραφήσουμε περιοχές αυτού του άγνωστου κόσμου που βρίσκεται πίσω απ' την "κουρτίνα" και μας απευθύνεται (?).-

(Σημείωση: Το σχόλιο σας θα δημοσιευτεί στις επόμενες 24 ώρες. Η διαχειριστική ομάδα θα φροντίζει να μη δημοσιεύονται κείμενα με υβριστικό ή γενικότερα προσβλητικό περιεχόμενο, κείμενα που γενικότερα δεν συνάδουν με το χαρακτήρα της ενότητας όπως αυτή προτείνεται. Επίσης δεν θα δημοσιεύσουμε το email σας.)






Σχόλια

+11#1 mspace 22-05-2013 13:23
Καλησπέρα,
Αν και έχω ακούσει τόσες φωνές και μπορεί για κάποιες να έχω ξεχάσει, τι ακριβώς είχαν πει, να νιώθω ότι δεν έχουν τόση σημασία πια, το μυαλό μου γυρνάει συχνά πυκνά στην πρώτη φόρα που άκουσα φωνές. Την περίοδο εκείνη ήμουν κάτω από αρκετή πίεση και με απασχολούσαν διάφορα θέματα στην δουλειά, στην οικογένεια αλλά και προσωπικά. Ήδη χαρακτηριστικά όπως κάποιες ιδέες και υποψίες που τις περισσότερες φορές πήγαιναν την σκέψη μου προς μια αγχωτική κατάσταση με περιτριγύρισαν, αλλά τα συμπεράσματα και επιλογές που κατέληγε όλη αυτή η επεξεργασία σκέψης και ο εσωτερικός διάλογος ή μονόλογος δεν είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα.
Εκείνη η στιγμή όμως που αναγνώρισα ότι κάποιος μου μιλάει, τον ακούω μόνο εγώ και όχι όσοι ήταν στον ίδιο χώρο με εμένα...θα μπορούσα να το περιγράψω (και γενικότερα την εμπειρία των φωνών) ως τη στιγμή που ζωντανεύουν οι ήρωες της ιστορίας της ζωής μου που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ζήσει, και από απλά συναισθήματα και σκέψεις, έχουν δικά τους χαρακτηριστικά και γνώμη δεν σταματάνε να μιλάνε όταν εγώ το θέλω και δεν καταλήγει σε ένα "θρίαμβο" για εμένα, τον εγωισμό μου ή τις επιθυμίες μου, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές στον διάλογο/μονόλογ ο με τον εαυτό μας που τις περισσότερες φορές μπορεί να θριαμβεύει επί αυτού του θέματος με επιχειρήματα και λύσεις που ίσως να φέρουν περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις! Το βράδυ λοιπόν που άκουσα φωνές ήμουν μπροστά στον υπολογιστή και έγραφα ένα κομμάτι κώδικα για ένα πρόγραμμα το οποίο με απασχολούσε τον τελευταίο καιρό στην δουλειά ένιωθα να έχω κουραστεί πολύ και να μην έχω καθαρό μυαλό ώστε να μπορώ να βρω λύση και αποφάσισα να σταματήσω και να πάω να ξαπλώσω.
Με το που ξάπλωσα άκουσα εκείνη την φωνή να μου λέει να σηκωθώ και να συνεχίσω... ταυτόχρονα ήταν σαν να σχολίαζε και με άλλους το ότι τα παράτησα, ήταν προστακτική και ταυτόχρονα έβγαζε ένα πείσμα στο ότι δεν έπρεπε να σταματήσω... Ήταν τόσο ξεκάθαρο σαν ήχος, φωνή και παρουσία που άρχισα να ψάχνω γύρω μου, βγήκα έξω και κοιτούσα προς όλες τις κατευθύνσεις .. ταυτόχρονα άρχισα να απαντάω στην φωνή εκείνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιρνε από πολλά λόγια, ξανά έκατσα για λίγο στον υπολογιστή... συνέχισε να μου μιλάει την ώρα που προσπαθούσα να σκεφτώ κάπου με βοήθησε και κάπου όχι.
Από τότε ακούω, μιλάω, ζω με τις φωνές. Τον επόμενο καιρό εμφανίστηκαν και άλλες φωνές, πάνε 5 χρόνια τώρα. Δεν ξέρω πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν είχα ακούσει φωνές ή δεν είχα όλη εκείνη την πίεση που είχα.. Όλη αυτή η εμπειρία έχει πολλά αρνητικά αλλά και θετικά... πάντως σταμάτησα να ασχολούμαι με θέματα που ίσως να με είχαν οδηγήσει σε πολλές λανθασμένες κινήσεις , σαν ένα χέρι να με πήρε και να με σταμάτησε από αυτά που συνέβαιναν γύρω μου ώστε να αρχίσω να ασχολούμαι με αυτά που συμβαίνουν μέσα μου.
Τέλος θα ήθελα να πω ότι για εμένα δεν είναι πάντα σαν "ακρόαση". Σε όλο αυτό τα πάντα εξαρτιόνται και από την δική μου συμπεριφορά και ανταπόκριση.Παράθεση



+10#2 johny 02-06-2013 19:55
..ήτανε ένα φθινοπωρινό απομεσήμερο, είχα γυρίσει απ τη δουλειά και
έπεσα όπως ήμουνα με τα ρούχα στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι .
Ήμουνα βαρύθυμος, δεν πεινούσα κ δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα.
Μερικές βδομάδες πριν είχαμε χωρίσει με τη φίλη μου κ αυτό που ένοιωθα
ήταν μάλλον μία βαθιά λύπη.
Παραιτημένος από κάθε προσπάθεια να αλλάξω τα πράγματα βίωνα το
αμετάκλητο τέλος της πολύχρονης σχέσης μας.
Δεν ένοιωθα βέβαια ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου,αλλά ήθελα να
αφεθώ σχεδόν σε αυτό το αίσθημα , με μια ελπίδα ότι όσο περισσότερο
αφηνόμουν τόσο πιο λυτρωτική θα ήταν και η "απελευθέρωσή" μου απ το
παρελθόν για να μπορέσω να κοιτάξω σύντομα την επόμενη μέρα, που όντας
αρκετά νέος ακόμη εκείνη μου "ανοιγόκλεινε το μάτι" από την άκρη του
μυαλού μου.
Ατένιζα το ταβάνι κ δεν είχα ύπνο βέβαια, καθώς δεν ήταν και συνήθειο
μου να κοιμάμαι τα απογεύματα, προσπαθούσα να ξεκουραστώ αφήνοντας τις
σκέψεις μου να περνάνε αργά αργά από μπροστά μου ...
-ήταν αυτή η στιγμή που "την άκουσα" (μια έκφραση που χρησιμοποιούσε
τα επόμενα από τότε χρόνια η νεολαία κυρίως και ποτέ δεν πολυκατάλαβα
τι εννοούσε ακριβώς ,εγώ το είχα συνδυάσει με το προσωπικό μου βίωμα ),
μου είπε : Γιάννη. Μη στενοχωριέσαι Γιάννη !
,ήταν η φωνή της πρώην μου,ολοκάθαρη ,σαν να ήταν εκεί ,ένοιωθα σχεδόν
και την παρουσία της !
τινάχτηκα η μάλλον αυτό θα έκανα αν δεν έμενα "παράλυτος" απορημένος
για μερικά δευτερόλεπτα απ το παράξενο ξάφνιασμα που αδυνατούσε να
ταξινομήσει κάπου η αντίληψη μου στα μέχρι τότε γνωστά βιώματα μου...
Έκανα στιγμιαία τη σκέψη μήπως είναι όνειρο και τσιμπήθηκα δυνατά στο
αριστερό μου χέρι. ,ήμουν εκεί ξύπνιος εκατό τα εκατό !
Ήταν τόσο καθαρή η φωνή της , με τόσο χρώμα και συναίσθημα που τόσο
όμορφα δεν την είχα ακούσει να μου μιλάει σχεδόν ποτέ στα χρόνια που
ήμασταν μαζί ! ,με πλημμύρισε με ένα όμορφο συναίσθημα για μερικά
λεπτά, την ένοιωσα για λίγο ξανά κοντά μου να με νοιάζεται να με
παρηγορεί ,-κάτι τέτοιο κατάλαβα εκείνη τη στιγμή.
,και ύστερα έμεινα μετέωρος σε 'να κενό συναίσθημα ,χωρίς συναίσθημα
μάλλον ,χωρίς να ξέρω πως να νιώσω ακριβέστερα,
Εξουδετερωμένος στην αρχή κ σιγά σιγά προσπαθώντας να το επεξεργαστώ
παρέμεινα έτσι κοκαλωμένος στο κρεβάτι για ώρες (;)
,αναρίθμητες πρωτόγνωρες απορίες διαπερνούσαν το μυαλό μου από παντού
χωρίς να μπορώ να δώσω απαντήσεις, ήμουνα όλο απορίες για μεγάλο
χρονικό διάστημα από τότε , ίσως κ χρόνια μετά, αλλά τότε ήμουνα
κυριολεκτικά σε ένα πέλαγος αποριών και τίποτε άλλο !!
Το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή με το
μυαλό μου ήταν να επαναλαμβάνω αυτό που συνέβη για να το καταγράψω
ίσως με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη μου μην και καταφέρω να το
επεξεργαστώ αργότερα.
,ήταν απ την αριστερή πλευρά η φωνή που ακούστηκε , απ το αριστερό
αυτί δηλαδή κ από κάποια απόσταση κοντινή ,όπως όταν μας μιλάει
κανείς απ το διπλανό μαξιλάρι και νοιώθουμε σχεδόν μαζί με τον ήχο και
την ανάσα του ! Σε όλα τα επόμενα χρόνια άκουγα περίπου τις φωνές σε
αυτή τη "μορφή" από αριστερά και κοντινά στο αυτί μου κ έξω από αυτό,
στα τελευταία χρόνια αυτό αλλοιώθηκε και ακούω τις φωνές πια από
οπουδήποτε , συνήθως κάπου προς το κέντρο του κεφαλιού μου .
Η πρόταση της φωνής , η προτροπή της να μην στενοχωριέμαι , είχε
στοργή, συμπόνοια, έγνοια, αλλά συγχρόνως δεν μπορούσα κιόλας να το
καταλάβω ,ούτε και τώρα βέβαια πολλά χρόνια μετά το έχω καταλάβει
περισσότερο από ότι εκείνη τη στιγμή !
-Στις μετέπειτα λίγες συναντήσεις που είχα στην πραγματικότητα με την
φίλη μου -δεν το συζήτησα μαζί της- αλλά και δεν κατάλαβα να συμβαίνει
τίποτα το "αμφίδρομο" τηλεπαθητικού τύπου ,αυτό που βίωνα το βίωνα
μάλλον μόνο εγώ ...
,(εκείνη συνέχιζε τη ζωή της κανονικά εκτός που κάποια στιγμή έκανε
μια προσπάθεια επανασύνδεσης που δεν ευοδώθηκε).
-Κάποιες μέρες η νύχτες αργότερα κ αφού δεν είχα προλάβει καλά καλά
να επεξεργαστώ την εμπειρία μου, ένας εφιάλτης η μάλλον κάτι
τρομερότερο και ζωντανότερο από εφιάλτη "βγήκε" βίαια απ τον τοίχο
του δωματίου μου και "έσπειρε" στο σώμα μου μια ενέργεια που
εκπορευόταν απ τον εαυτό του, και ως το πρωί αυτή η ενέργεια είχε
μετασχηματιστεί σε μια ορδή από μικρά πλασματάκια που τα ένοιωθα πάνω
μου να ψελλίζουν και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ακατάληπτες για μένα
φωνούλες και που σιγά σιγά παίρνανε το "θάρρος" να απευθύνονται και σε
μένα ... !!!
Εκεί ξεκινάει να διαφοροποιείται και να παίρνει μια γενικότερη μορφή
το βίωμα μου με τις φωνές,με τα οράματα και τις άλλες ενοχλήσεις σε
όλα τα αισθητήρια κέντρα που προστέθηκαν στη συνέχεια, άλλαξε άρδην τη
πορεία της ζωή μου και έδωσε μια άλλη συνέχεια σε αυτήν, που
επικεντρώθηκε έκτοτε στην... επιβίωση.Παράθεση



+7#3 dreamsandvoices 08-06-2013 01:06
Καλησπέρα,πριν λίγες μέρες ενώ κοιμόμουνα άκουγα διάφορες φωνές από διάφορα άτομα,έλεγαν διάφορες φράσεις,όμως έλεγαν πράγματα που έχω ξανακούσει στην πραγματικότητα. Οι φωνές ήταν από αγνώστους αλλά και από γνωστούς,όπως πχ άκουσα τον πατέρα μου να μου λέει να μην πατάω συνέχεια το διακόπτη μια που έβλεπα πως προσπαθούσα να ανάψω το φως και δεν μπορούσα γιατί εκείνη την ώρα ένιωθα σαν να μην μπορώ να κάνω κάτι,να κουνηθώ,ήμουνα ακινητοποιημένη .Επίσης ένιωσα παρουσία κοντά μου μιας φωνής και σαν ένα χέρι να με πλησιάζει και εγώ να φοβάμαι.Η αλήθεια είναι ότι πρόσφατα είχα περάσει μια περίεργη φάση όπου ήμουνα στεναχωρημένη με μια ερωτική απογοήτευση και οι φωνές αφορούσαν αυτό το πρόσωπο για το οποίο πόνεσα και ταλαιπωρήθηκα ψυχικά,πράγματα που είχαν ειπωθεί από εκείνο.Να σημειώσω πως τα ανέλυα πολύ αυτά που μου έλεγε γιατί αυτός είχε μια τάση κάπως να με μανιπιουλάρει.Τώρα όμως νιώθω πολύ καλά ψυχολογικά ,τον άφησα πίσω μου και είμαι πολύ ευδιάθετη και χαρούμενη απλά είμαι σωματικά κουρασμένη λόγω δουλειάς μια που την βρήκα πρόσφατα και ίσως δεν έχω ακόμα προσαρμοστεί και έχουν αλλάξει και οι ώρες που κοιμάμαι και ξυπνάω.Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.Παράθεση



+4#4 ζεττα 14-10-2013 00:39
'Εστειλα email αλλά από το msn και δεν θα αναρτηθεί πιστεύω,και διαβάζοντας τώρα όλα τα άρθρα που έχετε συνειδητοποιώ ότι αυτό το παθαίνουμε πιο πολύ όταν είμαστε έτοιμοι να κοιμηθούμε.Οι φωνές μας αγαπάνε πιο πολύ τότε? Εγώ το παθαίνω μόνο όταν είμαι έτοιμη να κοιμηθώ.Από συζητήσεις που έχω κάνει όλοι τότε το παθαίνουν, μπορείτε να το εξηγήσετε?Παράθεση



+7#5 johny 21-03-2014 23:55
Παραθέτοντας mspace:
...........................
Τέλος θα ήθελα να πω ότι για εμένα δεν είναι πάντα σαν "ακρόαση". Σε όλο αυτό τα πάντα εξαρτιόνται και από την δική μου συμπεριφορά και ανταπόκριση.
ενοείς να υποθέσω οτι είναι κατι περισσότερο απ το να ακούς ?
συμετέχεις δηλαδη σε μιά διαλεκτική κατάσταση μαζί "του"?
Αυτο δεν εγινε εξαρχής ,,(πχ μας λες: "συνέχισε να μου μιλάει την ώρα που προσπαθούσα να σκεφτώ κάπου με βοήθησε και κάπου όχι",(περιγράφε ις μιά σύγχηση)),, Υπήρξε κάτι, καποια στιγμή, πού διεύρινε την επικοινωνία σας ας πούμε ?
Πώς άλαξε αυτό και αν είχες "δικαίωμα" σ αυτη την επιλογή , αν θα μπορούσες καί να την αρνηθείς δηλαδή ?!Παράθεση



+8#6 mspace 23-03-2014 01:07
Παραθέτοντας johny:
Παραθέτοντας mspace:
...........................
Τέλος θα ήθελα να πω ότι για εμένα δεν είναι πάντα σαν "ακρόαση". Σε όλο αυτό τα πάντα εξαρτιόνται και από την δική μου συμπεριφορά και ανταπόκριση.
ενοείς να υποθέσω οτι είναι κατι περισσότερο απ το να ακούς ?
συμετέχεις δηλαδη σε μιά διαλεκτική κατάσταση μαζί "του"?
Αυτο δεν εγινε εξαρχής ,,(πχ μας λες: "συνέχισε να μου μιλάει την ώρα που προσπαθούσα να σκεφτώ κάπου με βοήθησε και κάπου όχι",(περιγράφεις μιά σύγχηση)),, Υπήρξε κάτι, καποια στιγμή, πού διεύρινε την επικοινωνία σας ας πούμε ?
Πώς άλαξε αυτό και αν είχες "δικαίωμα" σ αυτη την επιλογή , αν θα μπορούσες καί να την αρνηθείς δηλαδή ?!

Ναι είναι περισσότερο από το να ακούς! Είναι σαν να κάνεις διάλογο, που όμως πολλές φορές δε το ξεκινάς ο ίδιος με τον εαυτό σου και απαντάει μόνο η δική σου εσωτερική φωνή. Εκείνη τη πρώτη στιγμή σε αυτές τις φωνές θυμάμαι ότι απαντούσα ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο να μεταφέρω όλο το διάλογο. Κάποιες φορές μπορώ και το σταματάω. Εκείνη τη περίοδο όπως περιέγραψα ναι υπήρχαν αρκετές δυσκολίες, άγχος και σύγχυση αν θες.

Όπως νομίζω ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που ακούνε φωνές.
Έχω ακούσει φωνές όμως και μετά σε όμορφες στιγμές. Οι πρώτες ναι ήταν πάνω σε αναμπουμπούλα!

Δικαίωμα έχω και εγώ έχουν και οι φωνές. Πιστεύω ότι μοιραζόμαστε έναν χώρο που επεμβαίνουν εκείνες αυτόνομα αν θες αλλά το ίδιο μπορώ να κάνω και εγώ. Είναι λίγο περίεργο να το περιγράφεις. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν τις "παράγω" εγώ! Ας πούμε προσπαθώ να σταματάω τελείως τη σκέψη μου και να κάνω απόλυτη εσωτερική σιγή (σε φάση γίογκα πχ) και να αποσπάσω τη προσοχή μου από τις φωνές ή σκέψεις που ήδη υπάρχουν για να είναι όσο μεγαλύτερη σιγή γίνεται (βεβαια δε μπορεί να κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση)και ξεκινάω σιγά σιγά να σκέφτομαι ή να λέω μικρές προτάσεις από μέσα μου, για να εντοπίσω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου και τι έξω απ'αυτό ή να αναγνωρίσω τι σκέφτηκα εγώ και τι είπαν οι φωνές είναι ακόμα πιο περίεργο γιατί αυτά που ακούω δεν είναι όλα δικές μου σκέψεις. Μπορεί να ακούγεται τρελό, δεν ξέρω ακόμα το ψάχνω και εγώ γιατί όλο με εκπλήσσουν! Σκεφτόμαστε σίγουρα με περισσότερα μέρη του εγκεφάλου μας από ότι είναι αυτό που καταλήγει να βγει σαν επιλογή της εσωτερικής ομιλίας και το αναγνωρίζουμε σαν δική μας σκέψη και φωνή!Διαχωρίζον ται και εκείνα και μιλάνε? Ακούς δλδ όλες τις πτυχές του μυαλού?! Τρέχει κάτι παραπάνω ή παραπέρα από εμάς? Αν η ψυχή είναι άβυσσος... το μυαλό είναι άβυσσος στο τετράγωνο!Παράθεση



+8#7 Δημήτηρης 21-03-2015 19:23
Γειά χαρά σε όλους και όλες,ήθελα να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία με τις φωνές με τις οποίες η πρώτη μου γνωριμία ήταν το 2005,μια περίοδο που είχα σχεδόν συναισθηματική ανοσία αλλά πολλές τύψεις για το χωρισμό μου με την κοπέλα μου,με την οποία είχα σχέση 3 χρόνια.Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση πως οι φωνές ξεκίνησαν μετά από αυτοϋπνωτισμό μου αλλά εξετάζοντας προσεκτικότερα τα στοιχεία ανακάλυψα πως οι φωνές ξεκίνησαν πριν από αυτή μου την ενέργεια.Οι φωνές μου είχαν την μορφή έντονου εκφοβισμού που αφορούσε το παρελθόν μου αλλά και το παρόν μου όσον αφορά τα αισθήματά μου για γυναίκες που επιθύμησα στη ζωή μου και με αυτές που υπήρξαν σχέσεις μου.Οι κατηγορίες ήταν ανωριμότητα και ανειλικρίνεια.Γ ενικά επρόκειτο για ένα πιθανό σενάριο που με απασχολούσε εκείνη την περίοδο που μου γεννούσε φόβο και ενοχές,απίστευτ ες ενοχές.Δεν θυμάμαι αν ήταν τότε που ανέπτυξα την ικανότητα του εσωτερικού διαλόγου ή αν είναι κάτι έμφυτο σε κάθε άνθρωπο ως μέρος της σκέψης του,ξέρω όμως ότι τον χρησιμοποιούσα πάρα πολύ για να απολογούμαι για κάθε πράξη μου μικρή ή μεγάλη,είτε στον εαυτό μου(;)είτε σε ένα φανταστικό ακροατήριο του ενός ή πολλών(;)!Θυμάμ αι τον εαυτό μου να κάνει απαισιόδοξα σενάρια που αποκτούσαν βαρύτητα όσο σχεδόν και η πραγματικότητα, να τα αποδέχεται σχεδόν χωρίς κριτική και να τα αφήνει να επιρρεάζουν τον συναισθηματικό μου κόσμο σχεδόν όπως τα αληθινά γεγονότα.Σενάρι α δεν έχω σταματήσει να κάνω από τότε,τα περισσότερα είναι είτε βίας και αφορούν την αντίδρασή μου απέναντι σε φανταστικούς νταήδες που εποφθαλμιούν την ελευθερία μου και τα δικαιώματά μου,είτε έρωτα και συναισθηματισμο ύ.Η θεωρία μου πίσω από τις φωνές είναι ότι για κάποιο λόγο το μυαλό μου άρχισε να παίζει αυτοβούλως ένα παιχνίδι ρόλων,το οποίο σε φυσιολογικές συνθήκες είναι μέρος της φαντασίωσης και έχει τις ρίζες του,φαντάζομαι, σε παιχνίδια που παίζαμε όλοι μας μικροί,παιχνίδι α με κούκλες ή στρατιωτάκια,ή ανθρωπάκια γενικότερα όπου υποδυόμασταν διάφορους ρόλους,και έχει να κάνει με τη δυνατότητα προσομοίωσης σεναρίων.Ένα παιχνίδι ρόλων λοιπόν,ασυναίθη το και βασισμένο στο φόβο,την ενοχή και την επιθυμία.Ίσως ένα νοητό "θέατρο" που δημιούργησα από ενοχή και επιθυμία για "αυτομαστίγωμα"(μαζοχισμό) συνδιασμένο με το φόβο της άσχημης συμπεριφοράς απέναντί μου(σαδισμός) και με κινητήριο δύναμη το καρότο της προσωπικής επιθυμίας για αυτοδικαίωση,πρ οσωπική αξίωση και μιας αναζήτησης του αδύνατου, που το φαινόμενο των φωνών καθιστά ως δια μαγείας δυνατό και με οδηγεί στο να αμφισβητώ τα πάντα,ακόμα και την πραγματικότητα την ίδια, με την νοοτροπία ενός μικρού παιδιού για το οποίο τα πάντα είναι δυνατά.Παράθεση



+7#8 polyxeni 10-05-2016 22:08
Μαθήτρια δημοτικου . Ενα καλοκαιρι , μεσημερι, που κοιμόμουν στο σπιτι μου, ξαφνικα το ονειρο που είδα ήταν τοσο τρομακτικο που ενω απο φόβο σηκώθηκα ακομα ζούσα την κόλαση . Εβλεπα σώματα να ψηνονται σε φωτιες και να σουβλιζονται σε μια κολαση απο φωτιες εκει βρισκόντουσαν συγγενεις αδελφια γονεις κι εγω σε μπερδεμένη κατάσταση με όλα τα σώματα γυμνα και ανακατεμένα... Προσπαθούσα για πολυ χρόνο να ξυπνησω , να βγω απο αυτη τη τρομακτικη κατάσταση , αλλα ήταν τοσο πραγματικό που δεν με αφηνε . Τελικα χτύπησα τον εαυτό μου σε ενα επιπλο και ξύπνησα..
Εχω κι αλλες εμπειρίες, ως ενήλικη μετακόμισα σε δικό μου σπιτι για πρωτη φορα και ακουγα οταν χαλαρωνα στο κρεβατι το μεσημέρι να με φωναζει η μαμά μου ...Η στο δρομο ενα ελαφρο αεράκι να μου φωναζει το ονομα μου . Τότε εκανα ψυχοθεραπεια ψυχαναλυτική.
Και το 2010 οταν για πρωτη φορα εμεινα μόνη σε ενα μοναστηρι για τρεις ημέρες. Απο την στιγμή που μου δώσανε κελι , υπηρχε εντονα μια μυρωδιά πτωματος. Οταν ομως παρβρεθηκα σε θ. λειτουργια , γιατι είχα δωσει προσφορο για προσκομιδη με τα ονοματα, τοτε ω ω δεν θα το ξεχάσω ποτε!
γυρω απο εμένα περπατουσε ενα αορατο πτώμα πολυ κοντα μου η δυσοδια ήταν πολυ εντονη και η αορατη παρουσία επισης εντονη και απειλητική, όμως ενω ήμουν φοβισμένη , τρομοκρατιμένη, ο ΙΕΡΕΑΣ απο την ΑΓ ΤΡΑΠΕΖΑ φώναζε ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ !! ,τοτε κατάλαβα οτι δεν είχα ζητήσει συγνωμη απο κάποιο συγγενη που είχαμε μαλώσει ασχημα... Το ευγγελιο γράφει "να αφήσετε το δώρο σας στο θυσιαστηριο καινα τρεξετε να ζητήσετε συγνωμη αν με καποιον τσακωθήκατε, και μετα να κανετε θυσίες και ευχαριστίες... Ετσι λοιπον μετά το περας της λειτουργίας , ειδα ενα φυλλαδιο που μοιραζανε , και επιβεβαιώθηκα για την προσφορα στο θυσιαστηριο, ΕΤΣΙ ετρεξα και τηλεφωνησα και με κλαματα φοβου και τρομου ζήτησα συγνωμη. Μετα απο αυτην την εμπειρία , η μυρωδια απο το κελι εξαφανίστηκε και στον κήπο την ίδια μερα , με επσκέφτηκαν σπανιες μυρωδιές , είχα και μαρτυρα την μητέρα μιας μοναχής , που κυτταζε να δεί απο που ερχονται αυτες οι ομορφες σπανιες ευωδίες.Παράθεση



+4#9 Κάποιος 08-07-2016 12:46
Την πρώτη φορά που άκουσα φωνή είχα επαγγελματικά, προσωπικά και ψυχιατρικά προβλήματα (παρανοϊκές ιδέες, εμμονές, μανίες καταδιώξεως και νόμιζα ότι με παρακολουθούν). Τότε ήθελα να γίνω επιτυχημένος φυσικός και να πάρω το νόμπελ. Ασχολούμουν με ένα δύσκολο πρόβλημα της φυσικής και των μαθηματικών και είχα εμμονή ότι θα το λύσω και θα πάρω το νόμπελ. Ήμουν στο εξωτερικό και έκανα διδακτορικό σε άλλο θέμα. Λίγο πριν σωθούν τα τελευταία μου χρήματα και αναγκασθώ να επιστρέψω και ώντας σε συνθήκης υψηλής πίεσης ακουσα μια φωνή να μου λέει "ΝΟΜΠΕΛ". Δηλαδή άκουσα την εμμονή μου και μεγαλομανία μου! Τώρα δόξα τω Θεώ είμαι μια χαρά χωρίς ψυχιατρικά προβλήματα, αλλά βέβαια χωρίς διδακτορικό και χωρίς νόμπελ :)

ΠΗΓΗ:

http://www.hearingvoices.gr/index.php/el/component/content/article/87-2013-01-10-21-40-42/94-2013-01-10-21-40-13(accessed 11.1.19)

ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ... Ο γιος μας είναι ομοφυλόφιλος! Τι κάνουμε τώρα; Κοινοποιήση:

«Είμαι ομοφυλόφιλος..» τα λόγια αυτά διαπερνούν σαν ρεύμα τους γονείς οι οποίοι σαστισμένοι προσπαθούν να κατανοήσουν το τι ειπώθηκε! Ακολουθούν οι απειλές, η άρνηση και η θλίψη… Η δήλωση αυτή ηχεί σαν βόμβα στα αυτιά τους και αρκεί ώστε να φέρει αναστάτωση μέσα στην οικογένειά τους.

Πόσο καιρό όμως πήρε στον παιδί να συνειδητοποιήσει και να αποδεχθεί την διαφορετική σεξουαλικότητά του και πόσες φορές έκανε πρόβα τα λόγια αυτά, πριν μιλήσει στους γονείς του γι’ αυτό;

Στο αρχικό στάδιο της εφηβείας (10-12 ετών), ο νέος ξεκινάει να διαμορφώνει τη σεξουαλική του ταυτότητα και αρχίζει να συνειδητοποιεί την έλξη του για άτομα του ιδίου φύλου, γεγονός που στην αρχή του προκαλεί σύγχυση συναισθημάτων, κλειδώνεται μέσα του γιατί ο φόβος, το άγχος και η ενοχή τον καθηλώνουν με την ντροπή να κυριαρχεί στο μυαλό του. Δυσκολεύεται να κατανοήσει το τι του συμβαίνει και ψάχνει λύσεις μέσα από αναζητήσεις στο ίντερνετ για το «τι είναι ομοφυλοφιλία», καθώς όσο αντιλαμβάνεται την ηδονή που νιώθει προς το ίδιο φύλο, τόσο δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά, σκεπτόμενος περισσότερο τις επιπτώσεις που θα έχει η εικόνα του εάν μαθευτεί, κυρίως από τους γονείς του. Η αγωνία του κορυφώνεται και η αμηχανία του μεγαλώνει με την σκέψη ότι οι δικοί του θα απογοητευθούν μαζί του και θα τον απορρίψουν, κρίνοντάς τον ως άρρωστο, ανώμαλο ή διεστραμμένο. Συχνά ο έφηβος νιώθει μόνος και αβοήθητος και η σεξουαλική του έκφραση αποτελεί ένα «μυστικό» που τον οδηγεί στην απομόνωση. Κρύβεται και καταπιέζεται, καταλαβαίνοντας ότι η σεξουαλικότητά του τον εκθέτει και τον οδηγεί σε ένα δρόμο που οι δυσκολίες και πιθανά οι διώξεις και οι απορρίψεις θα του σημαδέψουντη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί άνδρες μετά την εφηβεία παραμένουν ασεξουαλικοί, προκειμένου να αποφύγουν την ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα τους, φοβούμενοι την έκθεση και κυρίως την κοινωνική απομόνωση και διαπόμπευση.

Ακόμα και αν είναι σίγουρος για τον ομοφυλόφιλο σεξουαλικό του προσανατολισμό, περνάει μία διαδικασία άρνησης της καθότι δε θέλει να αισθάνεται διαφορετικός και φοβάται το ενδεχόμενο να βιώσει απόρριψη. Δεν αποκλείεται στην αρχή αυτής της φάσης και σαν συνέπεια της άρνησης του, να επιδιώξει να συνάψει δεσμούς με άτομα του αντίθετου φύλου προκειμένου να πειστεί ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Προσπαθεί, δηλαδή, να εξαναγκάσει και να πιέσει τον εαυτό του να υιοθετήσει μία ετεροφυλόφιλη ταυτότητα προκειμένου να προστατευθεί κοινωνικά και κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον σε σχέση με αυτό που μέσα του αισθάνεται και έλκεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που δείχνει έναν ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό με το να δηλώνει επιθυμητός από τα κορίτσια, αλλά και τον ίδιο να διεκδικεί το άλλο φύλο και να προβάλει τη σχέση του με μία κοπέλα.

Αυτή η πάλη συναισθημάτων αρχίζει να εξομαλύνεται όταν ο αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αισθάνονται το ίδιο. Τότε αρχίζει η μετάβαση από τη σύγχυση της ταυτότητας στην αποδοχή, με τα ενοχικά συναισθήματα να αμβλύνονται.

Η κρίσιμη στιγμή στη ζωή του ομοφυλόφιλου έρχεται όταν παίρνει το θάρρος να πει την αλήθεια στην οικογένειά του, σχετικά με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, απόφαση που αποτελεί για αυτόν μια ακόμη ψυχολογική δοκιμασία, αλλά αναγκαία προκειμένου να βιώσει την αποδοχή από τα κοντινά του πρόσωπα. Μάλιστα αντιλαμβανόμενος ότι κάτι έχουν καταλάβει οι δικοί του και κυρίως η μητέρα, νιώθει ότι σιγά σιγά έρχεται η αποκάλυψη, κάτι που τον απειλεί μέσα στους οικογενειακούς χειρισμούς, ενώ παράλληλα τον βοηθάει να πάρει την μεγάλη απόφαση να μιλήσει στους γονείς του.

Πολλοί γονείς ερχόμενοι στον χώρο μας, μαζί με το σοκ που κουβαλούν και το πένθος που αισθάνονται μπροστά στην συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας του παιδιού τους, ομολογούν ότι κάτι είχαν καταλάβει, αλλά δεν ήθελαν να το δεχθούν μέχρι, φυσικά, που η δική του ομολογία ή και η ανακάλυψη «δυστυχώς μας δικαίωσε».

Ο πρώτος που πλήττεται περισσότερο είναι η μητέρα που αρνείται να αποδεχτεί σεξουαλική συμπεριφορά του παιδιού. Φυσικά στο απυρόβλητο δεν μένει ούτε ο πατέρας που κατακλύζεται από ενοχικά συναισθήματα. Συναισθήματα θυμού, αγωνίας και απογοήτευσης εναλλάσσονται, ξεκινώντας ένα “πινγκ-πονγκ” ευθυνών ανάμεσα στους γονείς για το ποιος φταίει: «εσύ φταις που δεν ασχολιόσουν με τον γιο σου», ενώ η αλληλοκατηγορία καλά κρατεί πετώντας ο έναςστον άλλον ατάκες θυμού και συνεχούς αλληλοχρέωσης: «εσύ φταις που τον είχες κάτω από τα φουστάνια σου».

Η γονεϊκή αντίδραση συνεχίζεται με «διαπιστώσεις» και λήψεις αποφάσεων ότι το παιδί πρέπει να πάει στον ειδικό και να τον αλλάξει, ενώ και ο ίδιος δείχνει να προσπαθεί να κρατηθεί μέσα σε μια οικογένεια που βράζει και φωνάζει για το κακό που την βρήκε.

Πόσο εύκολο πράγματι είναι για έναν γονιό να ακούσει κυρίως τον γιό του να του λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος; Πόσο οικείο είναι για έναν πατέρα και μία μητέρα ο όρος gay; Και πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλληλοχρεωθούν μεταξύ τους στο ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για αυτό το γεγονός; Ποια θα είναι η ζωή του παιδιού τους αύριο ως ομοφυλόφιλο; Θα κάνει οικογένεια; Θα τον δεχθεί η κοινωνία; Θα είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής και ώριμος να ζήσει μέσα από αυτό το κοινωνικό στίγμα; Και οι συγγενείς τι θα πουν; Δεν θα ρωτούν γιατί δεν παντρεύτηκε και οι ίδιοι οι γονείς πως θα δικαιολογούν τη μη ύπαρξη μιας ετερόφυλης σχέσης που είναι σωστή και φυσικά αποδεκτή από τους άλλους; Και τα αδέλφια του πώς θα το πάρουν; Θα τον θεωρούν φυσιολογικό ή θα τον απομακρύνουν από την ζωή τους; Μήπως φταίει που έκανε παρέα με ομοφυλόφιλα αγόρια και τον έκαναν και αυτόν ομοφυλόφιλο; Μπορεί να αλλάξει αυτό;

Τα δακρυσμένα μάτια των γονιών με κοιτούν. Η μητέρα πιο φορτισμένη και ο πατέρας πιο αμήχανος και σφιγμένος, ενώ και οι δυο τους δείχνουν να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Σίγουρα χρειάζονται απαντήσεις μπροστά στα εκατοντάδες ερωτήματα που βάζουν τόσο σε εμένα, όσο και ο ένας στον άλλον και φυσικά στο ίδιο το παιδί τους που περνάει το αντίστοιχο ζόρι με αυτούς… Όταν γυρίσουν στο σπίτι πρέπει να ξέρουν…

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/health/view/%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1(accessed 11.1.19)

4 Habits That Reverse Brain Aging

The results come from the study of ‘super-agers’.



The keys to ‘super-aging’ are embracing aging, quitting negativity, moving more and meditating, new research suggests.

Super-agers are people in their 70s or 80s who have the mental and physical capabilities of someone decades younger.


In recent years, scientists have begun studying what separates super-agers from the rest.

Dr Joel Kramer, a neuropsychologist has been studying super-agers.

One particular super-ager inspired Dr Kramer:


“He talked about how his attitude toward life is one of embracing it—not getting stressed out by the little things and valuing the importance of relationships.

I was so impressed.

It was inspiring.”
1. Embrace aging

The first key is to embrace the aging process because emotions tend to be more balanced with age.


Dr Elissa Epel, co-director of the UCSF Aging, Metabolism, and Emotions Center, explains:



“When we’re older, we seek positive situations in our life much more and cut out things we don’t like.

We take more control of our environment.

It’s because of the brains of elders.

We are more pro-social.

We are more likely to give to people in need than younger people.

This is not a huge surprise … but we’re now able to think of the biology of this.

We really need our elders.”
2. Quit negativity

Fear of aging can be dangerous in itself — research suggests it is a self-fulfilling prophecy.

Dr Epel said:


“We hold these tremendously negative stereotypes about aging, and these start from when we’re really young.

By the time we’re older, these are actually having a negative effect on our health.”

Negative attitudes about aging can accelerate aging, so better to banish them.
3. Keep moving

Study after study shows the benefit of exercise.

It produces more new brain cells, improves well-being and physical health.

Exercise may even help protect against Alzheimer’s and other neurological diseases.

4. Meditate

Meditation has been shown to reduce anxiety, depression and to have physiological benefits.

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/01/reverse-brain-aging.php(accessed 10.1.19)

This Attachment Style Kills A Relationship

Around one in five people have this attachment style.



Anxiously attached people tend to bring up old arguments over and over again, research finds.

Recalling old grudges or misdeeds adds fire to new arguments and kills the relationship.


Psychologists call this ‘kitchen sinking’.

Kitchen sinking is throwing everything into arguments, but the kitchen sink.

Anxiously attached people do this partly because they worry that their partners do not care for them.

High levels of attachment anxiety are linked to a fear of abandonment.


People who are anxiously attached are extremely ‘needy’.


Around one in five people have an anxious attachment style.

The conclusions come from a series of studies involving many hundreds of people.

In one, 201 people in romantic relationships were asked about their attachment anxiety and past conflicts.

The results showed that anxiously attached people were more likely to remember old conflicts.

Ms Kassandra Cortes, the study’s first author, explained:


“When memories feel closer to the present, those memories are construed as more relevant to the present and more representative of the relationship.

If one bad memory feels recent, a person will also be more likely to remember other past slights, and attach more importance to them.”

Naturally, remembering past conflicts makes people act more destructively in the moment, with disastrous consequences for the relationship.

However, the study also showed that sweeping conflicts under the carpet was not effective either.


Instead, conflicts need to be resolved as they occur, Ms Cortes said:


“It may be useful for people to resolve an issue with their partner when it occurs, rather than pretending to forgive their partner or just letting it go when they are clearly upset.

This way, the issue may be less likely to resurface in the future.”

SOURCE:

https://www.spring.org.uk/2019/01/attachment-style-kills-relationship.php(accessed 7.1.19)

Ο άνδρας μπορεί να ευθύνεται για τις επαναλαμβανόμενες αποβολές μιας γυναίκας

Η ποιότητα του σπέρματος του άνδρα μπορεί να ευθύνεται για τις διαδοχικές αποβολές που κάνει μια γυναίκα, η οποία προσπαθεί να μείνει έγκυος, σύμφωνα με μια νέα μικρή βρετανική επιστημονική έρευνα.

Στις περιπτώσεις συχνών αποβολών συνήθως η προσοχή στρέφεται στο σώμα της γυναίκας, η οποία καλείται να κάνει διάφορες εξετάσεις, όπως για λοιμώξεις ή προβλήματα του ανοσοποιητικού συστήματός της. Όμως η νέα μελέτη δείχνει ότι τελικά το πρόβλημα μπορεί να βρίσκεται στον σύντροφό της και στο σπέρμα του, γι' αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, και οι άνδρες πρέπει να κάνουν εξετάσεις π.χ. για βακτηριακή λοίμωξη στον προστάτη όπου παράγεται το σπέρμα.

Οι ερευνητές του Τμήματος Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου, με επικεφαλής τη δρα Χάνα Τζαγιασένα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κλινικής χημείας «Clinical Chemistry», σύμφωνα με τις βρετανικές «Γκάρντιαν» και «Ιντιπέντεντ», συνέκριναν το σπέρμα 50 ανδρών με μέση ηλικία 37 ετών, των οποίων οι γυναίκες είχαν κάνει απανωτές αποβολές πριν την 20ή εβδομάδα της κύησης, με το σπέρμα 60 ανδρών των οποίων οι σύντροφοι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα.

Διαπιστώθηκε ότι οι άνδρες της πρώτης ομάδας είχαν κατά μέσο όρο διπλάσιες βλάβες DNA σε σχέση με εκείνους της δεύτερης ομάδας. Αυτό φαίνεται να οφείλεται στο ότι οι άνδρες αυτοί έχουν τετραπλάσια μόρια (τις λεγόμενες «ελεύθερες ρίζες» ή «δραστικές μορφές οξυγόνου») που μπορούν να κάνουν ζημιά στο σπέρμα. Τα μόρια αυτά κανονικά προστατεύουν το σπέρμα από τις λοιμώξεις, αλλά σε μεγάλες ποσότητες μπορούν να του προξενήσουν βλάβες. Ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος για τους παχύσαρκους άνδρες που έχουν πολύ λίπος στο σώμα τους και παράγουν περισσότερα μόρια αυτού του είδους.

«Παραδοσιακά οι γιατροί έχουν εστιάσει την προσοχή τους στις γυναίκες, όταν αναζητούν τις αιτίες των διαδοχικών αποβολών. Η υγεία των ανδρών και του σπέρματος τους δεν αναλύεται. Όμως η νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία ότι η υγεία του σπέρματος καθορίζει και την υγεία της κύησης», δήλωσε η δρ Τζαγιασένα.

«Πήρε αρκετό χρόνο στην ιατρική για να συνειδητοποιήσει ότι η υγεία του σπέρματος παίζει ρόλο στις αποβολές και ότι η αιτία δεν βρίσκεται αποκλειστικά στις γυναίκες. Τώρα πια ξέρουμε ότι και οι δύο σύντροφοι συμβάλλουν στις επαναλαμβανόμενες αποβολές», πρόσθεσε. Επεσήμανε ότι τα ευρήματα της νέας μελέτης πρέπει να επιβεβαιωθούν από κάποια μεγαλύτερη έρευνα και δήλωσε ότι ανοίγει ο δρόμος για να αναπτυχθούν νέα φάρμακα που θα αποτρέπουν τις συχνές αποβολές, μειώνοντας το επίπεδο των «ελεύθερων ριζών» στο σπέρμα.

Στη μελέτη συμμετείχε και η Αναστασία Δημακοπούλου του Τμήματος Ιατρικής του Imperial και του Τμήματος Ανδρολογίας του Νοσοκομείου Χάμερσμιθ του Λονδίνου.

Πηγή: 

http://www.kathimerini.gr/1003423/article/ygeia/ygeia-epikairothta/o-andras-mporei-na-ey8ynetai-gia-tis-epanalamvanomenes-apovoles-mias-gynaikas(accessed 7.1.19)

5 Στόχοι Για Τη Νέα Χρονιά!

Μια ακόμα χρονιά κλείνει, μια νέα ξεκινά! Για άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον προσωπικό μας απολογισμό. Ήταν η χρονιά που πέρασε γεμάτη ή μήπως ο χρόνος που έφυγε μας αφήνει μια πικρή γεύση απογοήτευσης για αυτά που δεν έχουμε καταφέρει, για τους στόχους που δεν έχουν πραγματοποιηθεί, για αυτά που πιθανόν να χάσαμε; Ο χρόνος που έρχεται μας προκαλεί δημιουργικά ή μας φορτώνει με άγχος;

Καμιά φορά τα αρνητικά συναισθήματα πηγάζουν από τους στόχους που επιλέγουμε, τα πράγματα που ορίζουμε ως «σημαντικά», την ίδια ώρα που πολλά, ενδεχομένως πιο σημαντικά, μένουν απέξω! Πως μπορεί η νέα χρονιά να είναι λιγότερο απαιτητική και ίσως λίγο παραπάνω αποδοτική;

1. Φτιάξτε ότι φτιάχνεται

Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή μας που ενώ έχουν το περιθώριο βελτίωσης δεν θέλουμε να ασχοληθούμε, είτε για λόγους εγωισμού, είτε επειδή τις θεωρούμε δεδομένες, είτε γιατί απογοητευτήκαμε πιστεύοντας πως δεν αλλάζουν. Οποιαδήποτε κατάσταση όμως υπάρχει στη ζωή μας, σίγουρα μπορεί να επηρεαστεί από τις δικές μας ενέργειες – λίγο ή πολύ. Μην περιμένετε να αλλάξει ως δια μαγείας ούτε και πως κάποιος άλλος θα το κάνει για εσάς. Όσο ζούμε έχουμε την δυνατότητα της αλλαγής, όσο ζούμε έχουμε την πολυτέλεια να διαμορφώνουμε όλα αυτά που δεν μας αρέσουν και να δημιουργούμε αυτά που μας γεμίζουν.

2. «Πετάξτε» ότι σας βαραίνει

Αντικείμενα, καταστάσεις, ακόμα και σχέσεις… Πολλοί από εμάς γεμίζουμε τις ζωές μας, όπως και τις ντουλάπες μας, με πράγματα χωρίς καμιά χρηστική ή άλλη αξία που απλά καταλαμβάνουν χώρο, μαζεύουν σκόνη και αράχνες. Το «ξεσκαρτάρισμα», το άδειασμα, είναι απαραίτητο αν θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρο και καινούργια και ενδεχομένως πιο λειτουργικά πράγματα (ή σχέσεις) στη ζωή μας.

3. Φροντίστε τον εαυτό σας
Όταν όλα τα άλλα είναι προτεραιότητα, αυτό που μένει πίσω είναι ο εαυτός μας. Και όταν έρχεται η στιγμή του απολογισμού χρεώνουμε συνήθως τους άλλους για τις δικές μας επιλογές. Το αφεντικό μας που απαιτούσε υπερωρίες, τους συνεργάτες μας που δεν ήταν αποδοτικοί με αποτέλεσμα να πρέπει εμείς να δουλεύουμε περισσότερο, τον/ την σύντροφο που δεν μας βοηθά, τα παιδιά μας που είναι «απαιτητικά», τους φίλους μας δεν έδειξαν κατανόηση… Φροντίστε τον εαυτό σας λοιπόν, αφουγκραστείτε τις ανάγκες σας, αφιερώστε χρόνο σε κάτι που να αφορά εσάς και ξεκουράζει την ψυχή σας. Και δεν είναι σημαντικό; Πως μπορώ να φροντίσω τους άλλους όταν εγώ δεν έχω αποθέματα; Πως μπορώ να είμαι λειτουργικός σε οποιοδήποτε ρόλο μου όταν η ψυχή μου, το μυαλό μου ή ακόμα και το σώμα μου δεν είναι φροντισμένα;

4. Εκφραστείτε

Εκφράστε σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες... Μην περιορίζετε τον εαυτό σας. Πείτε στον σύντροφό σας πόσο τον αγαπάτε, αγκαλιάστε τα παιδιά σας, πείτε στους γονείς σας «ευχαριστώ», εκφράστε την εκτίμηση σας στους συνεργάτες σας, μοιραστείτε τις ιδέες σας με τους ανωτέρους σας. Εκφράστε ακόμα και το αρνητικό συναίσθημα, την ανασφάλεια, το θυμό, τη θλίψη σας, μην το αφήνεται να κτίζει τοίχους μέσα σας.

5. Αναγνωρίστε όσα έχετε καταφέρει

Έχουμε τη τάση να κάνουμε λίστες, γραπτές ή νοερές. Λίστες για όσα πρέπει να κάνουμε, λίστες για όσα δεν έχουμε κάνει, λίστες για όσα μας λείπουν, λίστες για όσα έχουμε να πληρώσουμε… Πόσοι όμως από εμάς κάνουμε λίστες για όσα έχουμε καταφέρει; Για τις επιτυχίες μας, για τους στόχους που έχουν κατακτηθεί, για τα καλά που έχουμε στη ζωή μας, για τις ικανότητές μας; Σκοπός δεν είναι να επαναπαυτούμε, ούτε και να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Απλά είναι σημαντικό να μπορούμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, να πάρουμε μια ανάσα, να πούμε στον εαυτό μας ένα «μπράβο». Αν δεν μπορούμε να το πούμε εμείς στον εαυτό μας, πως περιμένουμε να το μας το πουν οι άλλοι;

Ας είναι η νέα χρονιά μια νέα αρχή!

ΠΗΓΗ:

https://www.askitis.gr/monthly/view/5-%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC(accessed 2.1.19)

The public “deserve to know” that there is an overlooked subset of people who thrive after major depression

Depression is a chronic, recurrent, lifelong condition. Well, that’s the current orthodox view – but it is overstated, argues a team of psychologists led by Jonathan Rottenberg at the University of South Florida. “A significant subset of people recover and thrive after depression, yet research on such individuals has been rare,” they write in their recent paper in Perspectives on Psychological Science. They propose a definition for “high functioning after depression” (HFAD); argue that the advice given to people with depression need not be so gloomy; and lay out key areas for future research.



The “gloomy” view of depression is relatively recent, the researchers argue. Just a generation or two ago, conventional wisdom held that depression was the opposite – transient and self-limiting. “But what if neither the older orthodoxy nor the new view of depression fully captures the truth?”, Rottenberg and his colleagues ask. “What if, instead, two variants of depression operate simultaneously – a grim chronically-recurring, lifelong variant, and a relatively benign, time-limited variant?”

Long-term studies certainly suggest that a substantial population of people are affected by a burdensome, recurrent form of the disorder. But Rottenberg’s team cite three studies finding that an average of 40 to 50 per cent of people who suffer an episode of depression don’t go on to experience another (for example, this study in Sweden) – but overall these individuals have been little studied. “This omission, and the field’s lack of focus on good outcomes after depression more broadly, virtually guarantees an unduly pessimistic impression of depression’s course”, Rottenberg and co write – and this is an impression they would like to see changed.

HFAD has been overlooked in part, they argue, because researchers, influenced by the current view, have focused on finding factors associated with chronicity and recurrence. Also, people with recurrent depression are highly likely to be over-represented in depression studies simply because, when researchers put a call out for subjects with depression, these people are statistically more likely to be suffering at the time, and so to be recruited.

To be categorised as experiencing HFAD requires more than simply remitting or recovering from the symptoms of major depression for at least a year, Rottenberg and his colleagues add. An individual must also have achieved “high end-state functioning” – doing well at work and home and socially, and reporting “robust” wellbeing – feeling satisfied with life and enjoying high levels of self-acceptance, for instance.

With such powers of recovery, what leads people who exhibit HFAD to become depressed in the first place? “One hypothesis might be that HFAD represents a more psychosocial form of depression that is more likely to be precipitated by environmental adversity, such as death, a break up of a romantic relationship or a job loss,” the team suggest.

Whether or not this is the case clearly needs exploring. And they point to other big questions. For instance: Are people who are HFAD more likely to have sought help while they were depressed? Does depression itself play a role in triggering the long-term improvement seen in HFAD? (Something similar has been proposed for trauma). Can we apply what is learnt about HFAD to enhance clinical interventions?

What does HFAD tell us about thriving after other mental disorders?

There are clearly a lot of questions. But here, at least, is a framework for finding potentially useful answers.

“One reason HFAD needs to be discussed,” the researchers write, “is that it is part of the truth, which patients and the broader public are owed. It would be odd if an oncologist did not tell a cancer patient his or her chances of achieving lifetime remission. We submit that a depressed patient also deserves to know. The public deserves to know as well.”

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2018/10/30/the-public-deserve-to-know-that-there-is-an-overlooked-subset-of-people-who-thrive-after-major-depression/(accessed 2.1.19)

Κατάθλιψη μετά τη γέννα και για τον πατέρα

Αν ο πατέρας πάσχει από μεταγεννητική κατάθλιψη, μπορεί να τη «μεταδώσει» στην κόρη του (αλλά όχι στον γιο) όταν αυτή φθάσει στην εφηβεία.


Σίγουρα ακούγεται παράξενο καθώς η επιλόχειος κατάθλιψη εθεωρείτο θλιβερό προνόμιο των γυναικών που έφερναν στον κόσμο ένα παιδί. Ωστόσο, όπως φαίνεται, και οι άνδρες δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Το αντίθετο μάλιστα.

Περίπου ένας στους είκοσι νέους πατέρες εκδηλώνει μεταγεννητική κατάθλιψη, και μάλιστα η κόρη του (αλλά όχι ο γιος του), όταν φθάσει στην εφηβεία, έχει και αυτή μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσει κατάθλιψη, σύμφωνα με νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Ειδικότερα, οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Κέμπριτζ, της Οξφόρδης, του Μπρίστολ και του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής τον καθηγητή Πολ Ραμτσαντανί, από το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό ψυχιατρικής Journal of the American Medical Association, Psychiatry ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 3.200 οικογένειες.

Διαπιστώθηκε ότι σε ηλικία 18 ετών τα κορίτσια των οποίων οι πατέρες είχαν εκδηλώσει μεταγεννητική κατάθλιψη είναι και τα ίδια πιθανότερο να εμφανίσουν συμπτώματα κλινικής κατάθλιψης. Ωστόσο, ο ίδιος κίνδυνος, αξίζει να σημειωθεί, δεν υπάρχει για τα αγόρια των γονέων που πάσχουν από μεταγεννητική κατάθλιψη. Παραμένει ασαφές γιατί ισχύει αυτό το παράδοξο και γιατί μόνον οι θυγατέρες είναι αυτές που επηρεάζονται, ακόμα και πολλά χρόνια αργότερα, από την πατρική κατάθλιψη. Η κατάθλιψη του ενός γονέα ή ακόμη χειρότερα και των δύο μετά τη γέννηση ενός παιδιού διαταράσσει την οικογενειακή ζωή και δημιουργεί συνθήκες στρες για όλους, κάτι που μπορεί να έχει επιπτώσεις σε βάθος χρόνου. Οι ερευνητές επισήμαναν πως η μελέτη τους αναδεικνύει ότι το πρόβλημα της μεταγεννητικής κατάθλιψης δεν αφορά μόνον τις μητέρες, όπως ευρέως πιστεύεται, αλλά και τους πατέρες, ενώ μπορεί να έχει και αντίκτυπο μακροπρόθεσμα για τις κόρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ερευνητές στη δημοσίευσή τους αναφέρουν ότι ο πατέρας που πάσχει από μεταγεννητική κατάθλιψη δεν θα πρέπει να αφεθεί στη μοίρα του αλλά θα πρέπει να δεχθεί βοήθεια από αρμόδιες υπηρεσίες. Τα συμπτώματα της μεταγεννητικής κατάθλιψης που αξιολογήθηκαν από τη μελέτη εμφανίστηκαν περίπου οκτώ εβδομάδες μετά τη γέννηση του βρέφους.

Αγνωστοι οι λόγοι

Παραμένει άγνωστο γιατί οι πατέρες μπορεί να εμφανίζουν μεταγεννητική κατάθλιψη. Η ρίζα της επιλοχείου κατάθλιψης βρίσκεται στις ορμονικές αλλαγές που υφίσταται ο γυναικείος οργανισμός μετά τον τοκετό, όπως εξάλλου και στις πολλές και μεγάλες προκλήσεις που ενέχει η ύπαρξη ενός νεογνού. Οπως διαπιστώνουν οι ερευνητές που εκπόνησαν την πρόσφατη έρευνα, οι τυχόν συγκρούσεις ανάμεσα στο ζευγάρι δεν διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στη μετάδοση της κατάθλιψης στα κορίτσια.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/1002117/article/ygeia/ygeia-epikairothta/kata8liyh-meta-th-genna-kai-gia-ton-patera(accessed 2.1.19)