Do some homophobic men harbour a latent attraction to other men?

An example of imagery used in the study by Coeval et al
The idea that homophobia in men is a counter-reaction to their own unwanted attraction to other men has its roots in psychoanalysis – where's it's considered a psychodynamic defence – and is possibly supported by anecdotal evidence, most recently in reports that the perpetrator of the horrific homophobic massacre at an Orlando gay club was himself gay. But it's worth heeding the cautions onScience of Us yesterday where journalist Cari Romm noted that "internalized homophobia almost never manifests itself as violence" in her article headedThe Myth of the Violent, Self-Hating Gay Homophobe.

However, if repressed gay impulses are a common motivator for homophobic attitudes, this would be useful to know from the perspective of combating homophobia, and for helping such people come to terms with their own sexuality. In fact the evidence is mixed. For instance, supporting the theory, a study from 1996involving dozens of men who self-identified as heterosexual found that some of those with homophobic attitudes got an erection in response to gay porn, but the men who weren't homophobic did not. On the other hand, a later study that measured time spent looking at images of men kissing found no evidence that some homophobic men are gay at a subconscious level – in fact, some of the homophobic men seemed to have an implicit aversion to such images.

Now a new, small study in The Journal of Sexual Medicine has combined a range of techniques, including eye tracking, to show that a subset of homophobic men who self-identify as heterosexual do seem to have an impulsive, automatic attraction to other men.

The researchers assessed the homophobia of 38 heterosexual young men – high scorers agreed strongly with statements like "Gay men should stop shoving their lifestyle down other people's throats". Then they tested their "impulsive approach tendencies" toward men (that is, their latent attraction to them) in a task that involved tapping keyboard keys rapidly, to move an on-screen manikin – a basic drawing of a human figure – as quickly as possible in a specified direction. On half the trials, an image of a gay male couple subsequently appeared on the side of the screen toward which the participants were moving the manikin; on the other trials, a heterosexual couple appeared in this position. Relatively faster performance when the task involved moving the manikin toward the gay male couple was taken as a sign of implicit attraction, rather than aversion, toward homosexual men.

After that, the researchers tracked the eye movements of the participants as they looked at and rated the pleasantness of images of gay male and heterosexual couples. The men were told to look at the images for as long as necessary to make their judgments, and longer time spent looking specifically at the faces and bodies of the gay male couples was taken by the researchers as another sign of attraction to men.

The non-homophobic participants spent more time looking at the heterosexual couples than the gay male couples, as you'd expect. In contrast, the homophobic men spent just as much time looking at both types of image. Also, whereas there was no link between the amount of impulsive attraction the non-homophic men showed toward men (on the manikin task) and the time they spent looking at the images of male gay couples, there was a link among the highly homophobic participants – those who showed a greater impulsive attraction to men also tended to look longer at the images of gay couples than heterosexual couples.

This suggests the homophobic men's alleged impulsive attraction to men was also affecting their looking behaviour, although whether it's fair to interpret this increased looking at gay men as attraction, rather than, say, curiosity, is debatable. However, there was also evidence that it was filtering through to a lesser extent to their explicit ratings of the images. That is, among the highly homophobic men, those who showed signs of implicit attraction to men in the manikin task also tended to give higher pleasantness ratings to the images of gay male couples, but not to the images of heterosexual couples.

The researchers acknowledged their findings are limited by their small sample size, and that it would have been useful to measure stress and anxiety to see how this was affecting the results. For instance, it's possible that for homophobic men the stress of looking at gay imagery has the ironic effect of increasing the influence of their implicit attraction to men on their behaviour – a stress effect that would be absent in non-homophobic men, hence their implicit attraction not being relevant to their looking behaviour.

These limitations and complexities aside, the researchers concluded that their findings provide more evidence consistent with the idea that "some men high in homophobia indeed have a sexual interest toward homosexual stimuli, whereas others do not" and that they "provide a better understanding of the psychological processes involved in the processing of erotic gay material among men high in homophobia...".

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/06/do-some-homophobic-men-harbour-latent.html(accessed 28.6.16)

Cheval, B., Radel, R., Grob, E., Ghisletta, P., Bianchi-Demicheli, F., & Chanal, J. (2016). Homophobia: An Impulsive Attraction to the Same Sex? Evidence From Eye-Tracking Data in a Picture-Viewing Task The Journal of Sexual Medicine, 13 (5), 825-834 DOI: 10.1016/j.jsxm.2016.02.165

--further reading--
Is sexism the reason why so many heterosexual men are prejudiced towards gay men?
People's "coming out" experiences are related to their psychological wellbeing years later
Intervention helps reduce homophobia

The psychology of why we tip some occupations but not others

It's more about altruism than trying to win approval
Why do I tip my taxi driver, but not my accountant? I mean, there’s a good reason I don’t - he would narrow his eyes at me and ask if I was feeling ok. But why, in general, do we tip in some service contexts and not others; is it simply due to a quirk of history or the result of broader psychological patterns? Cornell University’s Michael Lynn suspected the latter, and in his new study published in the Journal of Economic Psychology, he outlines the evidence for various pro-tipping motives.

Lynn presented a list of 122 American service occupations – including architect, bus tour guide, shampooer – to just under 1200 participants recruited online. Their task was to rate each role on one of 13 different measures including the typical working conditions for the job, how difficult they thought the job was, how well-paid, or the crucial question of how likely they would be to tip someone doing this job for them.

Lynn had chosen these measures carefully, to test out different hypotheses about tipping and reward. For example, participants said they were more likely to give tips to the same service occupations that were perceived to be low-income, consistent with motives related to altruism and egalitarianism; after all, a bit of extra cash in my accountant’s pocket isn’t likely to lift them from want, nor to redress the scales of society.

It might also be that we tip in contexts where we might gain or lose approval from others – a social status motive. Here the results were less compelling: participants were not more willing to tip in roles where the act can be witnessed by others, which you would expect if tipping was about making yourself look good. However, tipping was more common when participants thought people in the role were usually much less happy than their customers, like the taxi drivers who take revellers to and from parties, or holidayers to airports. Lynn treats this as evidence for wanting to avoid disapproval but I wonder if the finding could be another instance of egalitarianism, using money to compensate for poorer working conditions.

Finally, participants liked to tip in situations where they felt they were in a better position than a manager to evaluate the work of an employee. It’s hard for me to know whether an X-ray technician has done a good job, but I probably have a better sense of the quality of my tour guide’s work today than his manager back at the office. This factor appears quite important, as it explains why jobs (like massage) that require more physical contact, and those that are highly customised, seem more tip-worthy.

Some of the predicted motives didn’t pan out, notably one that any classical economist might expect: that tips are used as an incentive for improved future service. If this was the case, Lynn predicted, we’d prefer to tip roles that involve repeat service, and also those involving extended contact with the customer, giving the service provider more opportunities to maximise their performance for the hope of reward. But participants preferred to tip those kind of roles less, not more. Possibly this is confounded by an unmeasured variable – maybe more contact humanises the service provider, and so the encounter becomes more personal and less transactional – but in any case, it’s a surprising result.

Sophisticated businesses may want to go against the tipping status quo: introducing tips to make the job more attractive to prospective employees and to motivate those in the job, or conversely to remove them, to standardise service and avoid tax complications. But this new research suggests such counter-normative policies may meet with resistance from customers. For example, Uber decided to discourage tipping by not allowing it through the app system. The work of these ride providers is easily evaluated and customisable, low income, and likely less fun than the experience of those enjoying the ride. The response from customers? Petitioning Uber to let them tip.

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/06/the-psychology-of-why-we-tip-some.html(accessed 26.6.16)

Lynn, M. (2016). Why are we more likely to tip some service occupations than others? Theory, evidence, and implications Journal of Economic Psychology, 54, 134-150 DOI: 10.1016/j.joep.2016.04.001

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: Το καθήκον της τέχνης

Το καθήκον της τέχνης είναι να μεταμορφώνει αυτά που μας συμβαίνουν συνεχώς, να μεταμορφώνει όλα αυτά τα πράγματα σε σύμβολα, σε μουσική, σε κάτι που μπορεί να διαρκέσει στη μνήμη του ανθρώπου. Αυτό είναι το χρέος μας. Αν δεν τον εκπληρώσουμε, νιώθουμε δυστυχισμένοι.


Ένας συγγραφέας, ή οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, έχει το άλλοτε ευχάριστο καθήκον να μεταμορφώσει όλα αυτά σε σύμβολα. Αυτά τα σύμβολα θα μπορούσαν να είναι χρώματα, μορφές ή ήχοι. Για έναν ποιητή, τα σύμβολα είναι οι ήχοι και, επίσης, οι λέξεις, οι μύθοι, οι ιστορίες, η ποίηση.




Η δουλειά ενός ποιητή δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχει να κάνει με ώρες εργασίας. Λαμβάνεις αδιάκοπα πράγματα από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτά πρέπει να μεταμορφωθούν, και στο τέλος θα μεταμορφωθούν. Αυτή η αποκάλυψη μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή.


Ένας ποιητής ποτέ δεν αναπαύεται. Εργάζεται πάντα, ακόμη και όταν ονειρεύεται.


Επιπλέον, η ζωή του συγγραφέα είναι μία μοναχική ζωή. Νομίζεις ότι είσαι μόνος, και καθώς περνούν τα χρόνια, αν τα άστρα είναι στο πλευρό σου, μπορεί να ανακαλύψεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο ενός τεράστιου κύκλου από αόρατους φίλους τους οποίους δε θα γνωρίσεις ποτέ, αλλά που σε αγαπάνε. Και αυτό είναι μία τεράστια επιβράβευση.



Πηγή:
http://thewholecow.net/category/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%BD%CE%AD%CE%B1/(accessed 21.6.16)

Οι γυναίκες επηρεάζονται περισσότερο από το άγχος

ΚΕΜΠΡΙΤΖ. Δύο φορές περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από άγχος έχουν οι γυναίκες από τους άνδρες, σύμφωνα με το πόρισμα διεθνούς έρευνας που εκπόνησε το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ.

Οι συντάκτες της μελέτης αναφέρουν ότι, εκτός από τις γυναίκες, οι νέοι κάτω των 35 ετών και όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας επηρεάζονται ιδιαίτερα.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Brain and Behavior, διαπίστωσε ότι περισσότεροι από 60 εκατομμύρια Ευρωπαίοι επηρεάζονται κάθε χρόνο από διαταραχές άγχους.

Οι κάτοικοι των ΗΠΑ επηρεάζονται περισσότερο, με 8 στους 100 κατοίκους να δηλώνουν ότι πάσχουν από άγχος, ενώ η Ανατολική Ασία φαίνεται να είναι η περιοχή του κόσμου με το λιγότερο άγχος, με μόλις 3 στους 100 ερωτηθέντες να λένε ότι πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές.

Σε αντίθεση με την κατάθλιψη, το άγχος δεν έχει μελετηθεί επαρκώς, σύμφωνα με τους συντάκτες της μελέτης.

Το άγχος είναι εξίσου σημαντικό και φθοροποιό με την κατάθλιψη. Μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση άλλων ασθενειών και ψυχιατρικών διαταραχών, να αυξήσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας και επιβαρύνει σημαντικά τις σύγχρονες κοινωνίες.

Συχνά συμπτώματα διαταραχών του άγχους είναι η αυξημένη αρτηριακή πίεση, η ναυτία και οι δυσκολίες στον ύπνο.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/862710/article/epikairothta/ygeia/oi-gynaikes-ephreazontai-perissotero-apo-to-agxos(accessed 21.6.16)

Parents who think failure is harmful to learning have children who think ability is fixed

Children respond better to learning setbacks when they believe that ability and intelligence are malleable – that is, when they have what psychologists call a "growth mindset" rather than a "fixed mindset". This immediately raises the question of how to cultivate a growth mindset in children.

So far, there's been a lot of attention on how to praise children (it's better to focus on their effort and strategies rather than their ability), but not much else. Surprisingly, parents' mindsets (growth or fixed) do not seem to be related to their children's mindsets. A new study in Psychological Science suggests this is because children can't tell what kind of mindset their parents have. Rather, children's beliefs about ability are associated with how their parents' view failure.

The Stanford University psychologists Kyla Haimovitz and Carol Dweck began by surveying 73 parent-child pairs. Parents' and children's attitudes to ability were not related. But parents who saw failure as a chance to learn tended to have children who had a growth mindset, whereas parents who saw failure as more negative and bad for learning tended to have children with a fixed mindset.

Why is parental attitude toward failure seemingly more important than their attitude toward ability? It's to do with what's visible to children. Further surveys of more children and their parents suggested that children don't know whether their parents have a growth or fixed mindset, but they are aware of their parents' attitudes toward failure. Moreover, children who think their parents have a negative attitude to failure tend themselves to believe that ability and intelligence are fixed.

This seems to be because parents with a negative attitude toward failure respond to their children's setbacks in characteristic ways, such as comforting them and telling them that it doesn't matter that they lack ability, that are likely to foster in children the belief that their ability is fixed. Parents with a more positive attitude to failure, by contrast, tend to encourage their children to use failures as a chance to learn or get extra help – approaches that encourage a growth mindset.

A final study tested whether parents' attitudes toward failure really do cause changes in the way they respond to their children's failures. Over one hundred parents completed an online questionnaire that was either filled with items designed to provoke in them a negative attitude to failure or items designed to promote a positive attitude to failure. Next, the parents imagined their children had come home with a fail grade and to say how they would think, feel and respond. Parents primed to see failure as harmful to learning were more likely to say that they would respond to their children's failure in ways likely to cultivate in them a belief that ability is fixed – such as worrying about their child's ability, or comforting their child for their lack of ability.

"Our findings show that parents who believe failure is a debilitating experience have children who believe they cannot develop their intelligence," the researchers said. "By establishing these links, we have taken a step toward understanding how children's motivation is socialised. It may not be sufficient to teach parents a growth mindset and expect that they will naturally transmit it to their children. Instead, an intervention targeting parents' failure mindsets could teach parents how failure can be beneficial, and how to react to their children's setbacks so as to maintain their children's motivation and learning."

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/06/parents-who-think-failure-is-bad-thing.html(accessed 18.6.16)

Haimovitz K, & Dweck CS (2016). What Predicts Children's Fixed and Growth Intelligence Mind-Sets? Not Their Parents' Views of Intelligence but Their Parents' Views of Failure.Psychological science PMID: 27113733

9 πράγματα που κάθε παιδί με αυτισμό θα ήθελε να γνωρίζεις

Αν ένα παιδί με αυτισμό μπορούσε να πει όλα όσα έχει μέσα του και ήθελε να γνωρίζεις για αυτό θα ήταν ο τέλειος τρόπος για να σου δείξει πως να το βοηθήσεις.

1. Είμαι παιδίΟ είναι μέρος του ποιος είμαι δεν είναι όλα όσα είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος με σκέψεις, ιδέες, ταλέντα και όνειρα όπως και εσύ. Σαν παιδί ακόμα μαθαίνω τον εαυτό μου και ούτε εγώ και φυσικά ούτε και εσύ ξέρουμε όλα αυτά για τα οποία είμαι ικανός.

2. Οι αισθήσεις μου δεν είναι απόλυτα συγχρονισμένεςΑυτό σημαίνει ότι εικόνες, ήχοι, μυρωδιές και γεύσεις στις οποίες εσύ μπορεί να μην δίνεις σημασία για μένα είναι επώδυνες. Πολλές φορές νοιώθω το περιβάλλον μου εχθρικό. Αυτό μπορεί να με κάνει να φαίνομαι αντικοινωνικός και περίεργος αλλά το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου.

3. Μεταφράζω κυριολεκτικά αυτά που ακούωΜε μπερδεύεις όταν λες “κάτσε στα αυγά σου” ενώ αυτό που εννοείς είναι “κάτσε ήσυχος”. Μην μου λες “αυτό είναι παιχνιδάκι” όταν δεν υπάρχει καν κάποιο παιχνίδι στο δωμάτιο και αυτό που εννοείς είναι ότι κάτι “είναι πολύ εύκολο”. Μην μου πεις “βρέχει καρεκλοπόδαρα”, πες μου ότι “βρέχει πολύ δυνατά”. Μεταφορές και σαρκαστικά σχόλια είναι έννοιες που δεν καταλαβαίνω.

4. Δώσε προσοχή σε όλους τους τρόπους με τους οποίου προσπαθώ να επικοινωνήσωΠολλές φορές είναι δύσκολο για μένα να σου πω αυτό που χρειάζομαι όταν δεν έχω τρόπο για να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Δώσε προσοχή στις κινήσεις του σώματος μου. Μπορεί να πεινάω, να είμαι σαστισμένος, φοβισμένος ή ακόμα και μπερδεμένος αλλά να μην στο λέω με λέξεις. Κοίτα σημάδια που σου δίνω. Είναι εκεί.

5. Δείξε μου τον τρόπο, μην μου τον λεςΠροσπάθησε να μου δείξεις τον τρόπο για να κάνω κάτι και μην μου το λε με λόγια. Προετοιμάσου να μου το δείξεις πολλές φορές γιατί η εξάσκηση με βοηθάει πολύ. Αυτός ο τρόπος είναι καλύτερος για μένα γιατί έτσι δεν έχω το άγχος του να θυμάμαι τι μου είπες ότι πρέπει να κάνω μετά. Οπτικά βοηθήματα με βοηθάνε να ελέγχω καλύτερα το πρόγραμμα μου. Οι εικόνες με βοηθάνε πολύ καλύτερα γιατί οι λέξεις είναι σαν ατμός για μένα. Εξατμίζονται πριν βγάλω κάποιο νόημα από αυτές.

6. Δώσε προσοχή σε αυτά που μπορώ να κάνω και όχι σε αυτά που δυσκολεύομαιΌπως κάθε άνθρωπος έτσι και εγώ δεν μπορώ να μάθω όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που νοιώθω ότι δεν είμαι καλός και χρειάζομαι “βελτίωση”. Έτσι αποφεύγω να κάνω καινούρια πράγματα. Ψάξε λοιπόν για πράγματα που μπορώ να κάνω και θα τα βρεις. Είναι πολλά.

7. Βοήθησε με στις κοινωνικές μου σχέσειςΜπορεί να φαίνεται ότι δεν θέλω να παίξω στην παιδική χαρά με τα άλλα παιδιά αλλά στην πραγματικότητα απλά δεν έχω τον τρόπο να τα προσεγγίσω. Βοήθησε με να το κάνω και δείξε μου τον τρόπο να παίζω με άλλους. Θα με κάνει πολύ χαρούμενο αυτό

8. Προσδιόρισε τι προκαλεί τις κρίσεις μουΜία κρίση μπορεί να συμβεί γιατί έχω ξεπεράσει το όριο των κοινωνικών μου δυνατοτήτων ή οι αισθήσεις μου είναι τόσο έντονες που δεν τις ελέγχω. Προσπάθησε να βρεις σε ποιες καταστάσεις, δραστηριότητες, χρονικές περιόδους ή ακόμα με ποιους ανθρώπους παθαίνω τις κρίσεις και έτσι θα μπορέσεις να τις προλάβεις.

9. Αγάπησε με χωρίς όρουςΘυμήσου ότι δεν διάλεξα να έχω . Χωρίς την στήριξη σου πολύ δύσκολα θα τα καταφέρω να γίνω πετυχημένος και ανεξάρτητος σαν ενήλικος. Με την βοήθεια σου οι πιθανότητες είναι πολύ περισσότερες από όσες νομίζεις. Να έχεις ΥΠΟΜΟΝΗ.

ΠΗΓΗ:

http://www.koutipandoras.gr/article/9-pragmata-poy-kaoe-paidi-me-aytismo-oa-hoele-na-gnwrizeis(accessed 14.6.16)

Επικρίσεις γονέων οδηγούν σε παχυσαρκία

Πιο ανασφαλείς με το βάρος τους τείνουν να είναι στην ενήλικη ζωή τους οι γυναίκες που λάμβαναν αρνητικά σχόλια για τα κιλά τους από τους γονείς τους, κατά την παιδική τους ηλικία, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό «Eating and Weight Disorders». Επίσης, οι γυναίκες αυτές φέρονται να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν υπέρβαρες.

Συνολικά, οι ερευνητές συνέλεξαν πληροφορίες από 501 γυναίκες από 20 έως 35 ετών σχετικά με την ικανοποίηση που νιώθουν για την εικόνα του σώματός τους, τις διατροφικές τους συνήθειες και τον δείκτη μάζας σώματός τους. Υστερα η επιστημονική ομάδα τους ζήτησε να θυμηθούν, εάν και πότε οι γονείς τους έκαναν σχόλια για το βάρος τους στα παιδικά τους χρόνια. Οι γυναίκες με έναν υγιή δείκτη μάζας σώματος (BMI) είχαν 27% λιγότερες πιθανότητες να έχουν δεχθεί επικριτικά σχόλια για το σώμα τους και τις διατροφικές τους συνήθειες σε σύγκριση με εκείνες που ήταν υπέρβαρες. Παράλληλα, είχαν 28% λιγότερες πιθανότητες να θυμούνται τους γονείς τους να λένε ότι είχαν φάει πάρα πολύ. Ενα ακόμη εύρημα των ερευνητών υπήρξε ότι όλες οι γυναίκες ανεξαρτήτου BMI είχαν την τάση να έχουν προβλήματα με την εικόνα του σώματός τους, εάν κατά την παιδική τους ηλικία είχαν λάβει σχόλια για το βάρος τους από τους γονείς τους. «Εάν ανησυχείτε για το βάρος του παιδιού σας, να αποφεύγετε την κριτική και τους περιορισμούς στη διατροφή», σχολίασε ο Μπράιαν Γουάνσινκ, βασικός συγγραφέας της μελέτης.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/863171/article/epikairothta/ygeia/epikriseis-gonewn-odhgoyn-se-paxysarkia(accessed 14.6.16)

How depression affects couples – in their own words

Depression has been called a "we-disease" because when the dark clouds arrive, it's not just the depressed person who is affected, but all those close to them. A new study in the Journal of Social and Personal Relationship explored these spillover effects in the context of romantic couples, where one or both individuals have a diagnosis of clinical depression. The US study broke new ground by asking both partners in each couple to provide their perspective on how depression had affected their relationship. Liesel Sharabi and her colleagues said their results show how "the experiences of both partners should be considered when treating depression."

In all, 135 couples, most being heterosexual and white, provided open-ended answers online. The average age of the participants was 40 years, and just over 70 per cent of the couples were married or in a similar life-long commitment. The researchers identified several key themes, the most commonly mentioned was the emotional toll of depression on the relationship. Other themes included: problems with romance and sexual intimacy, over dependence on the relationship, and feelings of uncertainty about the relationship.

The study provides striking examples of the impact of depression on the non-depressed partners. For example, many of them spoke of the support they were required to give to their partner: "Raising a child in our household poses its own challenges since many times I feel like a single parent. And many times I have to parent my spouse such as making certain he wakes up, stays motivated ... eats, exercises and baths" said a 34-year-old woman. Another participant with a wife who has psychotic depression, described the contagion effects of depression: "If my partner is sad or depressed, it makes me feel sad and helpless". And the wife of a man with major depression described her loneliness: "I feel like my husband's depression affects our sex life. He always seems to be not in the mood, like he is sad."

The answers given by depressed participants (with a non-depressed partner) also illustrate how the dynamics between the couple can sometimes make life extra difficult or complicated for the depressed person, including the frustrations they can feel at the lack of understanding. "He doesn't understand what depression feels like, that feeling of being at the bottom of a deep, dark hole with no way out," said one woman. "When I am feeling depressed, I feel guilty for not acting like my 'normal self'," said another. "I feel sometimes he thinks I can just 'get myself out of it' so to speak," said a 33-year-old woman with postpartum depression.

There was a silver lining in that some couples – more often those where both partners were depressed – described feelings of enhanced intimacy that were fostered by depression. "It brings us closer at times by supporting one another," said a woman with depression who's husband is also depressed.

Another approach the researchers took was to see how often partners in a couple mentioned the same issues. In fact, 80 to 100 per cent of the time, partners described different effects of depression on their relationship – a potentially useful insight for clinicians working with couples.

Overall, the researchers said their findings show just how "difficult it is to disentangle the effects of depression on the individual versus the relationship." For example, their participants' stories show how: "When a depressed person’s sex drive is suppressed, the sexual needs of his or her partner go unmet; when a depressed person goes into isolation, his or her partner is shut out; when a depressed person refuses to leave the house, his or her partner must face the world alone. Thus, our findings provide poignant illustrations of how depression ripples beyond individuals to reverberate within couples."

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/06/how-depression-affects-couples-in-their.html(13.6.16)

Sharabi, L., Delaney, A., & Knobloch, L. (2015). In their own words: How clinical depression affects romantic relationships Journal of Social and Personal Relationships, 33 (4), 421-448 DOI: 10.1177/0265407515578820

Happy Couples Automatically Use Mental Trick To Stay Faithful

The unconscious process that helps happy couples stay faithful.

People in relationships automatically see tempting others as less attractive, new research finds.


The more satisfied people are with their relationship, the more they downgrade attractive others.

The unconscious process may help couples stay faithful to each other.

Dr Shana Cole, the study’s first author, said:


“Misperceiving attractive people who represent threats to the relationship as less attractive may help people resist the inclination to pursue them.

This is especially important since finding someone physically attractive is a primary reason why people choose to date or romantically pursue someone.”

The research on 131 heterosexual couples showed them various pictures of the opposite sex manipulated to be more or less attractive.

Sometimes study participants were told they were single, other times that they were in a relationship.

When told the person in the profile was single, people in relationships downgraded their attractiveness.

They did this automatically as a defensive mechanism to protect their own relationship.


When told the person in the profile was in a relationship, though, the defensive mechanism did not operate.

In contrast, those not in relationships were unaffected by the relationship status of the profile.

Dr Emily Balcetis, one of the study’s co-authors, said:


“In today’s world, it can be difficult to stick it out with one long-term partner.

This work suggests that there are processes that may take place outside of conscious awareness to make it easier to stay committed to one’s own partner.”

Dr Cole said:


“There are still several questions that are left open.

Future research could see whether perceiving intriguing and available individuals as less attractive affects behavior toward the individual.

It’s possible that if we see tempting others as unattractive, we will flirt less with them or be more reluctant to give out our phone number.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2016/06/happy-couples-automatically-use-mental-trick-stay-faithful.php(accessed 8.6.16)

The study was published in the journal Personality and Social Psychology Bulletin (Cole et al., 2016).

You're not addicted to your phone, it's just that you have an anxious attachment style

If you can barely put your phone down for a minute, and you get all panicky when your juice runs out, past psychology research might describe you as being somehow addicted, dependent or that you have a new condition "nomophobia", literally no mobile phone phobia.

But writing this week in Computers in Human Behaviour, a team of researchers from Hungary say this language of extremity or disorder is probably the wrong approach – after all, most people experience nomophobia. Instead, they argue we should view our relationship with our phones in terms of attachment theory. Specifically, they've tested the idea that we all have a certain kind of attachment to our phones, but that people who are anxiously attached in their human relationships (that is, people who are afraid of being abandoned) are also likely to show anxious attachment towards their phones.

For their exploratory study, Veronika Konok and her team asked 142 young Hungarian adults (aged 19 to 25) to complete measures of their attachment style towards humans – whether they are anxiously attached, anxiously avoidant, or secure – and their attachment style towards their phones. This last measure included questions about phone checking and phone separation anxiety, and the ways the participants use their phone.

The results provided partial support for the researchers' predictions. For example, people with an anxious attachment style said they tended to get more stressed than others if they couldn't reach someone on their phone or couldn't answer a call. Anxiously attached people also described using their phones more for accessing social networking sites.

However, against the researchers' predictions, anxiously attached people did not report greater stress when they were separated from their phones. But there's a simple methodological explanation for this null result – nearly all of the participants, regardless of their attachment style, said they felt bad when they were apart from their phones.

"Some features of [people's] attachment to the phone are influenced by their interpersonal attachment style," the researchers concluded. "Specifically, anxiously attached people need more contact through the phone, and perhaps because of this they use the phone more for smart phone functions." The researchers hope more research in a similar vein will now follow, for example using neuroimaging to see if attachment to mobile phones "co-opts the same neuronal circuits as infant-mother or romantic attachment".

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/05/are-you-anxiously-attached-to-your-phone.html(accessed 8.6.16)

Οι κοντινές μας σχέσεις φάρμακο για την υγεία μας?

Γράφει η Ίντα Ελιάου,



Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip., MA)



Η υγεία μας δεν εξαρτάται μονάχα από εμάς παρόλο που τείνουμε να πιστεύουμε πως είναι μονάχα προσωπική υπόθεση και απόρροια των επιλογών μας. Ο Δρ. Ρόμπερτ Φέρρερ από το Κέντρο επιστημών υγείας του Πανεπιστημίου του Τέξας τονίζει πως οι κοντινοί μας άνθρωποι επηρεάζουν την υγεία μας από κάθε άποψη -γονίδια, δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, περιβάλλον ζωής, τρόποι συμπεριφοράς που υιοθετούμε-, όπως άλλωστε η δική μας παρουσία επηρεάζει τη δική τους υγεία!

Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Αφιερώνουμε ένα τεράστιο μέρος του χρόνου μας καθημερινά σε άλλους ανθρώπους, μιλώντας με αυτούς ή για αυτούς ή ακόμα και σκεπτόμενοι αυτούς. Διψάμε για κοινωνικούς δεσμούς είτε αυτοί είναι με φίλους, οικογένεια, συναδέρφους, αγαπημένους ή εραστές. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Τι είναι αυτό που παίρνουμε από τους άλλους που φαίνεται να είναι όχι μόνο σημαντικό αλλά αναγκαίο και αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή όλων μας ανεξαρτήτως γένους, ηλικίας, φυλής, θρησκείας, εθνικότητας;

Σχέσεις και ψυχολογική υγεία.

Ερευνητές έχουν βρει πως όπως ακριβώς οι βιταμίνες και άλλα συμπληρώματα διατροφής μας βοηθούν να ξεπεράσουμε ένα κρυολόγημα έτσι ακριβώς και η σκέψη μονάχα αγαπημένων μας ανθρώπων μας βοηθάει να αποφύγουμε ή να καταπολεμήσουμε πιο αποτελεσματικά τις δυσκολίες της ζωής όπως μιας αποτυχίας, ενός πένθους, μιας αρρώστιας...αφού μειώνεται δραματικά η πιθανότητα έκρηξης αγχωτικών καταστάσεων.

Η σημαντικότητα διαφόρων σχέσεων στην ψυχική αλλά και σωματική υγεία μας:

-Οικογένεια/ Γάμος:

Ο Dr. Nicholas Christakis από το Harvard Medical School γράφει πως οι σχέσεις μας με την οικογένεια μας ή κάποιο τραυματικό γεγονός σε κάποιο μέλος της έχει συνέπειες για όλα τα υπόλοιπα μέλη και μπορεί να επιφέρει και βιολογικές ασθένειες παρόλο που οι λόγοι είναι καθαρά κοινωνικοί. Οι χείρες πεθαίνουν σε διπλάσιο ρυθμό από τον κανονικό κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πένθους τους, καθώς απομονώνονται περισσότερο και δεν προσέχουν αρκετά τον εαυτό τους. Ο χαμός ενός παιδιού διπλασιάζει την πιθανότητα της μάνας να μπει σε νοσοκομείο λόγω κατάθλιψης, ακόμα και πέντε χρόνια μετά το θάνατο του παιδιού. Παιδιά που έχουν χάσει κάποιο γονέα λόγω θανάτου ή διαζυγίου έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να περάσουν κατάθλιψη και αγχωτικές διαταραχές κατά την ενήλικη ζωή τους, Τα παιδιά των οποίων οι μητέρες έπασχαν από κατάθλιψη έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς και άλλες δυσκολίες κατά την εφηβεία τους. Όταν ένας σύντροφος έχει υπέρταση και άσθμα τότε έχει 70% πιθανότητα να εμφανίσει τα ίδια συμπτώματα και ο σύντροφός του/της.

Με παρόμοιο τρόπο, τα θετικά περιστατικά και δεσμοί στην οικογένεια είναι ευεργετικά. Στην ιστοσελίδα Medlook (2009) που παρέχει ενημέρωση σε θέματα υγείας υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως οι καρδιακές παθήσεις, ο καρκίνος, η κίρρωση του ήπατος και οι αυτοκτονίες, παρατηρούνται σε σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των παντρεμένων. Κατ' επέκταση, η διάρκεια ζωής των παντρεμένων είναι μεγαλύτερη σε σύγκριση με αυτούς που μένουν μόνοι.

Σε μία έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο Yale, άντρες και γυναίκες που ένιωθαν πως αγαπιόταν και είχαν στήριξη από αγαπημένους ανθρώπους εμφάνισαν λιγότερο κλειστές τις αρτηρίες της καρδιάς τους. Ανάλογα αποτελέσματα έδειξαν και έρευνες που έγιναν πάνω σε 10.000 παντρεμένους άντρες, από το Case Western Reserve University. Αυτοί που απάντησαν 'ναι' στο αν η γυναίκα τους εκδηλώνει την αγάπη της εμφάνιζαν λιγότερα συμπτώματα πόνου στο στήθος τους (angina). Όταν άλλοι ερευνητές μελέτησαν άντρες και γυναίκες με παθήσεις στην καρδιά βρήκαν πως αυτοί που ήταν ελεύθεροι ήταν τρεις φορές πιο επιρρεπείς στο να πεθάνουν μέσα σε πέντε χρόνια.

-Φιλία:
Ο Δρ. Θάνος Ασκητής και οι συνεργάτες του (2008) έχουν μιλήσει για πολλές μελέτες που έχουν αποδείξει τον καταλυτικό ρόλο της φιλίας στη ζωή μας. Μια καλή φιλία μπορεί να διώξει το άγχος, την κούραση και το στρες και να μας προστατεύσει από πλήθος διαφόρων ασθενειών ακόμα, ξεκινώντας από απλό κρυολόγημα και τελειώνοντας με καρκίνο. Για παράδειγμα, νοσηλευόμενοι ασθενείς που τους επισκέπτονται όχι μόνο συγγενείς αλλά και φίλοι παρουσιάζουν πολύ πιο γρήγορη καλυτέρευση στην υγεία τους από εκείνους που τους επισκέπτονται μόνο συγγενείς. Σε μια άλλη έρευνα στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια, αποδείχτηκε πώς οι γυναίκες με καρκίνο στο στήθος που μοιράζονταν τον πόνο και τα συναισθήματά τους με τις φίλες τους, έζησαν διπλάσιο χρονικό διάστημα από αυτές που δεν είχαν την κατάλληλη ηθική υποστήριξη.

Επομένως, οι κοντινές μας σχέσεις αποτελούν από μόνες τους πηγή ψυχολογικής προστασίας όπως ακριβώς ένα χοντρό παλτό που βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα να μας προστατέψει με τη θέρμη του από το διαπεραστικό ψύχος κατά τις όποιες απρόσμενα παγερές βραδιές του χειμώνα.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Οι ειδικοί έχουν επισημάνει πολλούς παράγοντες που επιδρούν θετικά ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν δυνατές σχέσεις γύρω τους είτε αυτές είναι σχέσεις φιλίας, οικογένειας, συναδέλφων κ.α.. Μια καλή δικτύωση δημιουργεί αναπόφευκτα ένα ασφαλές πλαίσιο όπου το άτομο μπορεί να ανθίσει. Είναι σαν ένα λουλούδι να αναπτύσσεται κάτω από ένα υπόστεγο και όχι στο ύπαιθρο όπου θα είναι έρμαιο δυνών καιρικών συνθηκών. Η κοινωνική στήριξη και η αλληλοβοήθεια που είναι πάντα διαθέσιμες συμβάλλουν στη μείωση του στρες που αποτελεί ένα πολύ βασικό στοιχείο μεταξύ των βασικών ωφελημάτων που προσφέρει η υγιής κοινωνική ζωή καθώς είναι γνωστοί οι βιοχημικοί και ορμονικοί μηχανισμοί διαμέσου των οποίων το χρόνιο ανεξέλεγκτο στρες επηρεάζει αρνητικά το καρδιαγγειακό σύστημα, μειώνει τη άμυνα του οργανισμού και προκαλεί ευπάθεια στις μολύνσεις και προδιάθεση για καρκίνο. Η μείωση και ο καλύτερος χειρισμός του στρες που απορρέει όταν άτομα συνενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής φαίνεται ότι είναι οι σημαντικότεροι λόγοι για τους οποίους οι δικτυωμένοι άνθρωποι με υγιείς και δυνατές σχέσεις, απολαμβάνουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Φυσικά αυτό ισχύει μόνο για υγιείς σχέσεις καθώς οι προβληματικές δεν φέρουν ευεργετικές επιδράσεις αλλά περισσότερο αρνητικές όπως στρες, κατάθλιψη, μείωση των δυνατοτήτων του συστήματος άμυνας του οργανισμού, επιθετικότητα, αρνητισμός και εχθρότητα κυρίως όταν πρόκειται για συζυγικές σχέσεις. Οι υγιείς σχέσεις χαρακτηρίζονται από σεβασμό, αγάπη, αλληλοεκτίμηση, ισχυρό αίσθημα αφοσίωσης του ενός προς τον άλλο και καλή ποιότητα επικοινωνίας, και μόνο αυτές είναι ευεργετικές για την ψυχική και σωματική υγεία των ανδρών και των γυναικών, (Medlook, 2009).

Τι πρέπει να κάνουμε.

Επομένως, οτιδήποτε συμβαίνει σε εμένα επηρεάζει και τους ανθρώπους γύρω μου. Οτιδήποτε συμβαίνει σε κάποιον από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, επηρεάζει και εμένα. Έτσι, πρέπει να μάθουμε πρώτα απ'όλα να φροντίζουμε τους εαυτούς μας.

Φροντίζω τον εαυτό μου όταν φροντίζω τη σχέση μου με τον εαυτό. Άλλωστε, ο τρόπος που σχετίζομαι με τον εαυτό μου είναι μια μικρογραφία του τρόπου που σχετίζομαι με τους άλλους. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους άλλους συνήθως δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις διότι δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τον εαυτό τους. Αυτοί που δεν έχουν μάθει να 'ακούν' τα συναισθήματά τους επαναλαμβάνονται όταν μιλάνε στους άλλους καθώς πιστεύουν πως δεν ακούγονται, κ.ο.κ.!

Επομένως, είναι βασικό να αναγνωρίσω και να αποδεχτώ τις ανάγκες μου ως άτομο. Για παράδειγμα, όταν κάποιος δικός μας αρρωσταίνει ή περνάει δύσκολα πρέπει να μάθουμε πως εκτός από τη δική του στήριξη πρέπει να φροντίσουμε και για τη δική μας στήριξη.

Μόνο έτσι θα καταφέρω να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου διεκδικώντας τα θέλω μου. Θα μάθω να θέτω τα όριά μου. Θα μάθω να λέω όχι. Θα μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου για τις δυνατές αλλά και τις αδύναμες πτυχές του. Μόνο μαθαίνοντας να αγαπάω εμένα θα μάθω να αγαπάω και εσένα.

Όταν μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας μπορούμε να στραφούμε και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Θα έχουμε μάθει πως μια σχέση δεν εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά όπως ένα χαμένο δεκά ευρω στο χειμερινό μας πανωφόρι, αλλά γεννιέται και διαμορφώνεται με κόπο και θυσίες όπως ακριβώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός μικρού παιδιού.

Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει:

· μαθαίνω να συζητάω μαζί του (τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά;)

· μαθαίνω να είμαι ειλικρινής μαζί του (δεν ήμουν αρκετά ευγενικός/κοινωνικός/σκληρός μαζί της/του)

· μαθαίνω να διαφωνώ μαζί του (θα μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα το θέμα)

· μαθαίνω πότε και πώς πρέπει να τον στηρίζω σε δύσκολες στιγμές (πόσο θα αντέξω ακόμα αυτήν την κατάσταση; τι μπορώ να κάνω να ελαφρύνω το βάρος που κουβαλάω;)

· τον σέβομαι (πρέπει να πω όχι γιατί αυτό με καταπιέζει)

· τον κατανοώ (είμαι κουρασμένη/ος γιατί δούλεψα σκληρά)

· τον εμπιστεύομαι (αισθάνομαι πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα και αποφάσισα να πάρω άδεια)

Ακριβώς τα ίδια είναι τα συστατικά της διαμόρφωσης σχέσεων με τους γύρω μας. Όταν τα βρω, συνειδητοποιήσω τη σημαντικότητά τους και μάθω να τα χρησιμοποιώ στις σωστές αναλογίες για τον εαυτό μου τότε ξέρω να τα χρησιμοποιώ σωστά με όλους. Είναι όπως τα μπαχαρικά που όχι μόνο δίνουν γεύση αλλά είναι απαραίτητα για να φτιάξουμε το φαγητό μας.

Δημοσιεύτηκαν στα:
http://kastoriani-estia.blogspot.gr/2016/05/blog-post_96.html (26.5.16)
και
http://fouit.gr/2016/06/11/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7/(11.6.16)

Experiences of psychosis

Watch the videos:




http://www.healthtalk.org/peoples-experiences/mental-health/experiences-psychosis/topics







In this section you can find out about the experience of psychosis by seeing and hearing people share their personal stories on film. Our researchers travelled all around the UK to talk to 34 people (including 3 carers) in their own homes. Find out what people said about issues such as childhood, diagnosis, support and views about causes. We hope you find the information helpful and reassuring.

You can start viewing topics by clicking 'Next Topic' above, or selecting from the list on the left. You can also view 'People's Profiles' from the tab above.

You may also be interested in our other mental health sections and our section on young people’s experiences of depression and low mood.


Read more: http://www.healthtalk.org/peoples-experiences/mental-health/experiences-psychosis/topics#ixzz4AXjyMWgw
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial No Derivatives
Follow us: @healthtalkorg on Twitter | healthtalk.org on Facebook

It's easy to implant false childhood memories, right? Wrong, says a new review

During the 1990s, groundbreaking work by psychologists demonstrated that human memory is flexible and vulnerable and that it’s very easy for people to experience “false memories” that feel real, but which are actually a fiction. One major implication of this was in the evaluation of adults’ accounts of how they’d been abused in childhood. In a recent journal editorial, for instance, one of the pioneers of false memory research argued that the same techniques used by therapists to recover repressed memories of abuse have been shown in the lab to “produce false memories in substantial numbers of research participants”.

But there are some experts who believe the false memory researchers have gone too far. Chris Brewin and Bernice Andrews are two British psychologists with these concerns. In their new systematic review inApplied Cognitive Psychology they have taken a hard look at all the evidence, and they argue that we need to rethink the idea that false memories are so easily induced.

Key to this reevaluation is the question of what exactly is a false memory. It seems fair to require that it involves a person recollecting an experience, including sensory details, and believing confidently that this is a memory (rather than a dream or imagining) of something that really happened. But studies in this area that involve inducing false memories often adopt a more liberal definition, such as a subtle shift in a person’s willingness to believe that a given event described to them could possibly have happened in their childhood.

Consider one key experimental technique known as “imagination inflation”, which aims to provoke false memories in participants simply by asking them to write about fictitious events as if they had really happened.

As a first step participants are surveyed about a range of things that might happen in a typical childhood, and then they are asked to use their imagination to write about one of these events that they believe didn’t actually happen in their own childhood. After this writing task, participants are asked again to rate how likely it is that they actually experienced this event in their own childhood.

Overall, after completing the imaginative writing task, most people tend to shift their beliefs, to think that it’s more plausible that they may actually have experienced the event they wrote about. But in 13 of 14 the published datasets that Brewin and Andrews reviewed where this technique was used, belief only changed by one point or less on an eight-point scale (from strongly believing it didn’t happen on one end of the scale, to strongly believing it did on the other). As these shifts in belief often weren’t enough to tip participants over the scale’s half-way point, this supposed induction of "false memories" involved the sowing of doubt but not the creation of a new memory – most participants still considered that the events they’d written about hadn’t happen to them, it’s just that they were less confident in that belief.

Another issue with these research paradigms is that, especially for studies that provided fairly general childhood events (e.g. "you gave someone a gift for no special reason"), the imagination writing task may actually have triggered genuine memories that didn’t pop up the first time around, which are then misclassified by researchers as false.

Another technique to induce false memories is to use an authority figure, such as a therapist, to apply social pressure to a participant that an event was likely to have happened in their childhood. There are problems with this method too. Again, the data mostly involve participants’ increased belief in the possibility of a past event having occurred, rather than any changes in their recollection per se. Again, in 14 of 15 previously published datasets, belief did not shift beyond the midpoint.

Looking at only the most susceptible participants, in some cases there were strong changes in belief, but these tended to be for low-intensity events, such as eating and disliking a particular foodstuff; for more specific events, beliefs were less committed.

Five previously published datasets also looked at actual changes in remembering. At the high end, new recollection (after hearing testimony from an authority figure that an event had occurred in the participants' childhood) was seen in around 30 per cent of the sample – again for fictitious food-related events – but at the lowest end, just two per cent of participants reported new recollections.

The most powerful technique used to induce false memories is memory implantation. This approach involves parents and authority figures conniving over multiple sessions to persuade a participant that an event really happened in their childhood, going as far in some cases as doctoring photographs to produce incontrovertible proof. These studies often produce new recollections of some kind – up to 78 per cent of participants report new, false memories when doctored photographs are used – but Brewin and Andrews show that when an even more stringent definition of a false memory is used – that it must involve mental images – then this rate of new recollection drops to 25 per cent, and regarding memories that the participant is actually confident in, to only 15 per cent.

Overwhelmingly, most participants in these studies disbelieve the childhood event ever happened, and they doubt any apparently new memories that arise, despite the pressure to think otherwise. Tellingly, when studies have collected ratings of the strength of any new memories from both the participants and the researchers, the researchers’ ratings are routinely higher. After hearing their parents’ stories, the participants typically become better able to narrate a plausible and even elaborate account that persuades the researcher a memory has been created. But often the participants themselves aren't buying it, and they can draw the distinction between memory-like content and a true memory.

It’s clear that false memory paradigms can shift how we evaluate past events, and can for a minority of participants provoke memory-like experiences. But the rates are very low and the effects variable, and the one that produces the strongest effect – memory implantation – is also the most invasive, and least likely to match the experiences of people in normal life or within a therapy session. Brewin and Andrews suggest their review “indicates that the majority of participants are resistant to the suggestions they are given” and that the rhetoric that false beliefs are easy to instil should be re-examined.

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2016/05/its-easy-to-implant-false-childhood.html(accessed 3.6.16)

Brewin, C., & Andrews, B. (2016). Creating Memories for False Autobiographical Events in Childhood: A Systematic Review Applied Cognitive Psychology DOI: 10.1002/acp.3220