ΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΟΣ ALZHEIMER

Η άνοια είναι ένα σύνδρομο, το οποίο χαρακτηρίζεται από έκπτωση των ανωτέρω νοητικών λειτουργιών. Ο ασθενής με άνοια παρουσιάζει προβλήματα στη μνήμη, την προσοχή, τη συγκέντρωση, την ομιλία και τη σκέψη, με αποτέλεσμα να προκαλούνται ποικίλες δυσκολίες στην καθημερινή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή του. Παλιότερα, χρησιμοποιούσαμε τον όρο γεροντική άνοια, ο οποίος έχει πια εγκαταλειφθεί. Η πιο συχνή αιτία άνοιας είναι η νόσος του Alzheimer,αλλά άνοια μπορεί να προκαλέσουν εκατοντάδες άλλοι νόσοι (π.χ. κάποιο σοβαρό εγκεφαλικό ή η νόσος του Parkinson).



Η νόσος του Alzheimer είναι μια επίκτητη και εμμένουσα έκπτωση των διανοητικών ικανοτήτων, που επηρεάζει πολλαπλά γνωστικά πεδία, και δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή του ατόμου. Αποτελεί τη συχνότερη αιτία άνοιας και είναι υπεύθυνη για περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις άνοιας.

Τα διαγνωστικά κριτήρια της Άνοιας τύπου Αlzheimer κατά DSM-IV (American Psychiatric Association 1994) είναι τα εξής:

Α. Ανάπτυξη πολλαπλών νοητικών ελλειμμάτων :

Α1 Έκπτωση μνήμης.

Α2 Τουλάχιστον ένα από τα ακόλουθα: α) αφασία β) απραξία, γ) αγνωσία, δ) διαταραχή των εκτελεστικών λειτουργιών.

Β. σημαντική έκπτωση της επαγγελματικής και κοινωνικής λειτουργικότητας και σηματοδοτούν έκπτωση από το προηγούμενο επίπεδο λειτουργικότητας.

Γ. Η πορεία της νόσου χαρακτηρίζεται από σταδιακή έναρξη και προϊούσα γνωστική έκπτωση.

Δ. Τα παραπάνω γνωστικά ελλείμματα δεν οφείλονται σε α) άλλες ασθένειες του ΚΝΣ β) συστηματικές νόσους γ) κατάχρηση ουσιών δ) άλλες ψυχιατρικές νόσους.

Ε. Τα ελλείμματα δεν συμβαίνουν αποκλειστικά κατά τη διάρκεια παραληρήματος.

Επιδημιολογία της νόσου του Alzheimer

Η νόσος του Alzheimer αποτελεί την πιο συχνή αιτία άνοιας

Σε διάφορες μελέτες υπεύθυνη για το 40-74% του συνόλου των ανοιών.

17-25 εκατ. άνθρωποι παγκοσμίως πάσχουν υπολογίζεται ότι πάσχουν από την νόσο Alzheimer.

Στην Ελλάδα, υπολογίζεται πως υπάρχουν 140.000 με 160.000 ασθενείς με άνοια.

Στην Ελλάδα υπολογίζεται πως υπάρχουν 140-160.000 ασθενείς με άνοια.

Η νόσος Αlzheimer είναι η Τρίτη πιο πολυέξοδη νόσος, μετά τα καρδιακά νοσήματα και τον καρκίνο

ΙΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Αττική

Ψυχογηριατρική Εταιρεία «Ο Νέστωρ», Κέντρο Alzheimer
Διεύθυνση: Ι. Δροσοπούλου 22, Τ.Κ. 112 57, Κυψέλη
Τηλέφωνο: 210-82.35.050

Ψυχογηριατρική Εταιρεία «Ο Νέστωρ», Κέντρο Ημέρας Αγίου Ελευθερίου
Διεύθυνση: Ηλία Ζερβού 94, Τ.Κ. 112 57, Α. Πατήσια
Τηλέφωνο: 210-22.88.515

Εταιρεία Νόσου Alzheimer & Συναφών Διαταραχών ΑθηνώνΔιεύθυνση: Μάρκου Μουσούρου 89 & Στίλπωνος 33, Τ.Κ. 116 36, Μετς
Τηλέφωνο: 210-70.13.271 (9:00-17:00)

ΙΑΣΙΣ
Διεύθυνση: Κριμαίας 73, Άνω Γλυφάδα , Τ.Κ. 165 62
Τηλέφωνο: 210 9608020

Καρέλλειο Ευαγές Ίδρυμα Γήρατος
Ηρώδου Αττικού & Αφροδίτης, 15233 Χαλάνδρι
Διεύθυνση: Ηρώδου Αττικού & Αφροδίτης, Τ.Κ. 152 33 Χαλάνδρι
Τηλέφωνο: 213 0184400

Α’ Ψυχιατρική Κλινική Αιγινήτειο Νοσοκομείο
Διεύθυνση: Βασ. Σοφίας 72-74, Τ.Κ. 115 28, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-72.89.400, 72.89.500 και 72.89.250

«Γ. Γεννηματάς» Γενικό Νοσοκομείο Αθήνας
Μεσογείων 154, Τ.Κ. 115 27, Χολαργός
Τηλέφωνο: 210-74.74.536, 77.68.308 και 213-20.32.308

1ο Νοσοκομείο Ι.Κ.Α. Αθηνών «Πεντέλη»
Διεύθυνση: Τέρμα Ζαΐμη (πρώην Παπαδημητρίου), Τ.Κ. 151 27, Μελίσσια
Τηλέφωνο: 210-81.06.200 και 81.06.319

«Σισμανόγλειο» Γενικό Νοσοκομείο Αττικής
Διεύθυνση: Σισμανογλείου 1, Τ.Κ.151 26, Μαρούσι
Τηλέφωνο: 210-80.39.867

«Λαϊκό» Γενικό Νοσοκομείο Αθήνας
Διεύθυνση: Αγ. Θωμά 17, Τ.Κ. 115 27, Αθήνα
Τηλέφωνο: 213-20.60.800

Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών
Διεύθυνση: Δεινοκράτους 70, Κολωνάκι Τ.Κ. 115 21, Αθήνα
Τηλέφωνο 210 7261613-15, 210-7267748

Α΄ Νοσοκομείο ΙΚΑ (Πρώην Παπαδημητρίου)
Διεύθυνση: Τέρμα Ζαΐμη, Μελίσσια Τ.Κ. 115 27, Αθήνα
Τηλέφωνο 210 8106319

«Αττικόν» Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο
Διεύθυνση: Ρίμινι 1, Τ.Κ. 124 62, Χαϊδάρι
Τηλέφωνο: 210-58.31.000 και 58.32.493

Κέντρο ψυχικής υγείας Πειραιά
Διεύθυνση: Νοταρά 77, Τ.Κ. 185 35, Πειραιάς
Τηλέφωνο: 210-41.70.546

Θεσσαλονίκη

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών
Διεύθυνση: Πέτρου Συνδίκα 13, Τ.Κ. 546 43, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2310-810.411, γραμμή βοήθειας: 2310-909.000

«ΑΧΕΠΑ» Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο
Διεύθυνση: Στ. Κυριακίδη 1, Τ.Κ. 546 36, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2313-303.310

«Γεώργιος Παπανικολάου» Γενικό Νοσοκομείο
Διεύθυνση: Ασβεστοχώρι, Τ.Κ. 551 34, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2313-307.000

Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση: Κωνσταντινουπόλεως 36, Τ.Κ. 564 00, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2313-324.100 και 2313-324.310

«Παπαγεωργίου» Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση: Περιφερειακή Οδός Ν. Ευκαρπία, Τ.Κ. 564 29, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2313-323.943 και 2313-323.229

«Ιπποκράτειο» Γενικό Νοσοκομείο
Διεύθυνση: Κωνσταντινουπόλεως 49, Τ.Κ. 546 42, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2313-312.000 και 2313-312.643

2ο Γενικό Νοσοκομείο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ « Η Παναγία»
Διεύθυνση: Νικ. Πλαστήρα 22, Τ.Κ. 551 32, Νέα Κρήνη, Καλαμαριά
Τηλέφωνο: 2310-479.600 και 715
============================

Κέντρα ημέρας
Αθήνα
Ψυχογηριατρική Εταιρεία «Ο Νέστωρ», Κέντρο Alzheimer
Διεύθυνση: Ι. Δροσοπούλου 22, Τ.Κ. 112 57, Κυψέλη
Τηλέφωνο: 210-82.35.050

Ψυχογηριατρική Εταιρεία «Ο Νέστωρ», Κέντρο Ημέρας Αγίου Ελευθερίου
Διεύθυνση: Ηλία Ζερβού 94, Τ.Κ. 112 57, Α. Πατήσια
Τηλέφωνο: 210-22.88.515

Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών
Διεύθυνση: Μάρκου Μουσούρου 89 & Στίλπωνος 33, Τ.Κ. 116 36, Παγκράτι
Τηλέφωνο: 210-70.13.271 και 72.13.266

Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών
Διεύθυνση: Ζήνωνος Ελεάτου 8, Τ.Κ. 151 23, Μαρούσι
Τηλέφωνο: 210-61.80.073

Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών
Διεύθυνση: Λέσχη Φιλίας Πανόρμου, Βαθέως 25 & Πανόρμου, Τ.Κ. 115 23, Αμπελόκηποι
Τηλέφωνο: 210-64.24.228

Κέντρο Ημέρας «Ίασις»
Διεύθυνση: Κριμαίας 73, Τ.Κ 165 62, Άνω Γλυφάδα
Τηλέφωνο: 210-96.08.020

«Άκτιος» Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων
Διεύθυνση: Ηπείρου 17, Τ. Κ. 153 41, Αγ. Παρασκευή
Τηλέφωνο: 210-65.15.268

Θεσσαλονίκη

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών
Διεύθυνση: Μονάδα αντιμετώπισης προβλημάτων Νόσου Alzheimer «Αγία Ελένη», Πέτρου Συνδίκα 13, Τ.Κ. 546 43, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2310-810.411

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών
Διεύθυνση: Μονάδα αντιμετώπισης προβλημάτων Νόσου Alzheimer «Άγιος Ιωάννης», Κωνσταντίνου Καραμανλή 164, Τ.Κ. 546 48, Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο: 2310-351.451

«Χαρίσειο» Γηροκομείο Κέντρο Ημέρας Ανοϊκών
Διεύθυνση: Τέρμα Δ. Χαρίση, Τ.Κ. 543 52, Άνω Τούμπα
Τηλέφωνο: 2310-904.404

Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων
Διεύθυνση: Τζον Κέννεντυ 56, Τ.Κ. 555 35, Πυλαία, Πανόραμα
Τηλέφωνο: 2310-342.653

Υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Βόλου
Διεύθυνση: Ανθεστηρίων 5, Τ.Κ. 385 00, Αλυκές Βόλου
Τηλέφωνο: 24210-87.265, 87.266

Κέντρο Ημέρας Ε.Ε.Ν.Α.Λ.
Διεύθυνση: Β΄ΚΑΠΗ Λάρισας, Τέρμα Λαγού & Κράνωνος, Τ.Κ. 412 22, Λάρισα
Τηλέφωνο: 2410-235.169 και 620.014

Νησιά

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Χανίων
Διεύθυνση: Χρυσοπηγής 60, Τ.Κ. 731 00, Χανιά
Τηλέφωνο: 28210-76.050

«ΑΡΣΙΝΟΗ» Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ασθενών με Άνοια
Διεύθυνση: Στ. Καζούλη 18, Τ.Κ. 851 00, Ρόδος
Τηλέφωνο: 22410-78.315 και 22.102

Χρήσιμα τηλέφωνα

Ελληνική Γεροντολογική και Γηριατρική Εταιρεία
Διεύθυνση: Κάνιγγος 23, Τ.Κ. 106 77, Αθήνα
Τηλέφωνα: 210-38.11.612 και 38.11.604
E-mail: hagg@otenet.gr

Σωματείο Αλληλοβοήθειας Συγγενών Φροντιστών Ασθενών με νόσο Alzheimer και συναφείς διαταραχές
Διεύθυνση: Κάνιγγος 23, Τ.Κ. 106 77, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-38.11612, 38.11.604, γραμμή SOS: 210-33.03.678

Τηλέφωνο για πρωινά και απογευματινά ραντεβού στα δημόσια νοσοκομεία: 1535

ΠΗΓΗ:

http://www.gerontology.gr/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-2/%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1/(accessed 29.8.15)

Η υγιεινή διατροφή της μητέρας «θωρακίζει» την καρδιά του παιδιού

Με χαμηλότερο κίνδυνο καρδιακών προβλημάτων του παιδιού συνδέεται το υψηλής ποιότητας διατροφικό μοτίβο της μητέρας

Η υγιεινή διατροφή της μητέρας «θωρακίζει» την καρδιά του παιδιού

«Είμαστε ό,τι τρώμε» και όπως φαίνεται και τα παιδιά είναι ό,τι είχαν φάει οι γονείς πριν ακόμα και από την σύλληψή τους

Γιούτα
Οι γυναίκες που κάνουν υγιεινή διατροφή πριν την εγκυμοσύνη είναι λιγότερο πιθανό να αποκτήσουν παιδί με καρδιακή ανωμαλία, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Archives of Disease in Childhood» (Fetal and Neonatal Edition).




Επιστημονική ομάδα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Γιούτα, με επικεφαλής τον δρ Λορέντσο Μπότο, μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν σχεδόν 10.000 γυναίκες παιδιών που είχαν γεννηθεί με καρδιακή ανωμαλία και περίπου 9.500 μητέρες υγιών παιδιών. Τα βρέφη είχαν γεννηθεί μεταξύ Οκτωβρίου 1997 και Δεκεμβρίου 2009 και αποτελούσαν τμήμα ενός μεγαλύτερου δείγματος της μελέτης National Birth Defects Prevention Study.




Οι γυναίκες ερωτήθηκαν για τη διατροφή τους το έτος πριν μείνουν έγκυες και οι ερευνητές αξιολόγησαν την ποιότητα της δίαιτάς τους ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν στο πρότυπο της μεσογειακής διατροφής αλλά και στον Δείκτη Διατροφικής Ποιότητας κατά την Εγκυμοσύνη - ένα διατροφικό πλάνο που συστήνεται σε μέλλουσες μητέρες.




«Ασπίδα» για το έμβρυο η διατροφή της μητέρας πριν από την εγκυμοσύνη
Οι μητέρες που κατατάσσονταν στην ομάδα με την υψηλότερη διατροφική ποιότητα είχαν σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο απόκτησης παιδιού με καρδιακά προβλήματα, συγκριτικά με εκείνες που είχαν την χαμηλότερη διατροφική ποιότητα.




Συγκεκριμένα, οι πρώτες είχαν 37% μικρότερο κίνδυνο, από εκείνες που είχαν αποκτήσει παιδί με Τετραλογία Fallot, ένας συνδυασμός από τέσσερις ανατομικές ανωμαλίες: πνευμονική στένωση, ανώμαλη έκφυση της αορτής από την δεξιά κοιλία ή και από τις δύο κοιλίες, έλλειμμα μεσοκοιλιακού διαφράγματος και δεξιά κοιλιακή υπερτροφία. Επίσης, είχαν 23% μικρότερη πιθανότητα ελλείμματος μεσοκολπικού διαφράγματος (τρύπα στο τοίχωμα που διαχωρίζει τις δυο κοιλίες της καρδιάς).




Οι επιστήμονες εξηγούν ότι όσο αυξανόταν η ποιότητα της διατροφής, τόσο μειωνόταν ο κίνδυνος συγγενούς καρδιακής ανωμαλίας. Μάλιστα, τα περισσότερα οφέλη προέκυπταν από δίαιτες πλούσιες σε λαχανικά, φρούτα, ξηρούς καρπούς, δημητριακά, ψάρια και περιορισμένη κατανάλωση γαλακτοκομικών, κρέατος και γλυκισμάτων. Επίσης, θετικά συνέβαλαν και τροφές πλούσιες σε φυλλικό οξύ, σίδηρο και ασβέστιο.




«Η σωστή διατροφή της μητέρας αυξάνει την πιθανότητα το αναπτυσσόμενο έμβρυο να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες που συνδέονται με καρδιακά ελλείμματα. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι μια υγιής γυναίκα τείνει να αποκτά υγιή παιδιά. Επίσης, είναι γνωστό ότι τα γενετικά ελλείμματα εκδηλώνονται τις πρώτες εβδομάδες μετά τη σύλληψη. Στην περίπτωση των καρδιακών ελλειμμάτων, αυτό συμβαίνει τις πρώτες τέσσερις με επτά εβδομάδες. Συνεπώς, μια υγιεινή διατροφική συμπεριφορά πριν την επίτευξη της κύησης μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά» επισημαίνει ο δρ Μπότο.

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=732063(accessed 29.8.15)

Τεστ αίματος προβλέπει την επανεμφάνιση του καρκίνου του μαστού

Βασίζεται στην «υγρή» βιοψία και ανιχνεύει το καρκινικό DNA στο αίμα μήνες πριν από την διάγνωση της υποτροπής


Ελπίδα σε εκατομμύρια γυναίκες με καρκίνο του μαστού θα μπορούσε να προσφέρει η νέα μη επεμβατική μέθοδος υγρής βιοψίας που ανέπτυξαν οι βρετανοί επιστήμονες


Λονδίνο
Βρετανοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι δημιούργησαν μια νέα αιματολογική εξέταση που μπορεί, για πρώτη φορά, να προβλέψει την επανεμφάνιση του καρκίνου του μαστού, μήνες πριν τον εντοπισμό των καρκινικών όγκων με απεικονιστικά μέσα.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου «Science Translational Medicine», το νέο τεστ, που βασίζεται στον εντοπισμό του καρκινικού DNA στο αίμα της ασθενούς, είναι ικανό να εντοπίσει ακόμα και μικρό αριθμό καρκινικών κυττάρων που έχουν αναπτύξει αντίσταση στη θεραπεία.

«Υγρή» βιοψία

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ερευνών για τον Καρκίνο (ICR) του Λονδίνου και τουΒασιλικού Ιδρύματος Marsden, με επικεφαλής δρ Νίκολας Τέρνερ, πιστεύουν ότι η νέα εξέταση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την έγκαιρη χρήση «υγρών» βιοψιών (και όχι βιοψιών σε ανεπτυγμένους συμπαγείς όγκους), γεγονός που θα βοηθήσει καθοριστικά στην παρακολούθηση και θεραπεία της νόσου. Επιπλέον, οι ασθενείς θα απαλλαγούν από την ανάγκη για τη διενέργεια των επεμβατικών βιοψιών.

Η εξέταση βασίζεται στην ανάλυση δειγμάτων αίματος για να εντοπίσει έγκαιρα τις τυχόν μεταλλάξεις στο DNA των καρκινικών κυττάρων, που μπορεί να αποβούν μοιραίες για την ασθενή, έτσι ώστε να προσαρμοσθεί ανάλογα η θεραπευτική αγωγή. Όσο νωρίτερα γίνεται η διάγνωση της υποτροπής, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αποφευχθεί μέσω έγκαιρης χημειοθεραπείας η εξάπλωση (μετάσταση) του καρκίνου.

Ελπιδοφόρα τα αποτελέσματα δοκιμών

Οι ερευνητές έλεγξαν την αξιοπιστία του τεστ λαμβάνοντας δείγματα συμπαγών όγκων και αίματος από 55 γυναίκες με καρκίνο του μαστού αρχικού σταδίου, που είχαν υποβληθεί σε χημειοθεραπεία μετά τη χειρουργική αφαίρεση του όγκου και οι οποίες είχαν δυνητικά θεραπευθεί.

Το τεστ απεδείχθη ικανό να προβλέψει με αρκετά μεγάλη ακρίβεια ποιά ασθενής θα εμφάνιζε υποτροπή (12 από τις 15 που τελικά υποτροπίασαν μεταξύ των 55), κατά μέσο όρο 7,9 μήνες πριν γίνουν και πάλι ορατοί οι όγκοι.

Η ανίχνευση του υποτροπιάζοντος καρκίνου είναι εφικτή σε όλα τα όργανα του σώματος, εκτός του εγκεφάλου (αυτό συνέβη στις υπόλοιπες τρεις γυναίκες από τις 15 που υποτροπίασαν). Υπήρξε και μία περίπτωση ψευδώς θετικού αποτελέσματος, δηλαδή ανιχνεύθηκε υποτροπή, χωρίς όμως αυτό να έχει συμβεί πραγματικά.

Το τεστ - το κόστος του οποίου παραμένει άγνωστο - μπορεί να εφαρμοσθεί σε όλες τις επί μέρους κατηγορίες καρκίνου του μαστού. Οι επιστήμονες πάντως ξεκαθαρίζουν ότι θα χρειαστούν μερικά χρόνια ακόμη, ωσότου το τεστ είναι έτοιμο για ευρεία χρήση. Όμως, το 2016 θα ξεκινήσουν μεγαλύτερες κλινικές δοκιμές.

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=732327(accessed 29.8.15)

The Nomophobia Test: Fear of Being Without Your Mobile Phone

Take the test for ‘nomophobia': short for “no-mobile-phone phobia”.

Psychologists have developed a test for nomophobia: the fear of being without your phone.


Nomophobia is short for “no-mobile-phone phobia”.



The researchers found four aspects to nomophobia:
not being able to communicate,
losing connectedness,
not being able to access information,
and giving up convenience.

People in the study responded to the statements below on a scale of 1 (strongly disagree) to 7 (strongly agree).

You can add up your total score, by adding your responses to each item.

The higher the score, the more you ‘suffer’ from nomophobia.


Here are the statements:

I would feel uncomfortable without constant access to information through my smartphone.
I would be annoyed if I could not look information up on my smartphone when I wanted to do so.
Being unable to get the news (e.g., happenings, weather, etc.) on my smartphone would make me nervous.
I would be annoyed if I could not use my smartphone and/or its capabilities when I wanted to do so.
Running out of battery in my smartphone would scare me.
If I were to run out of credits or hit my monthly data limit, I would panic.
If I did not have a data signal or could not connect to Wi-Fi, then I would constantly check to see if I had a signal or could find a Wi-Fi network.
If I could not use my smartphone, I would be afraid of getting stranded somewhere.

If I could not check my smartphone for a while, I would feel a desire to check it.

If I did not have my smartphone with me:
I would feel anxious because I could not instantly communicate with my family and/or friends.
I would be worried because my family and/or friends could not reach me.
I would feel nervous because I would not be able to receive text messages and calls.
I would be anxious because I could not keep in touch with my family and/or friends.
I would be nervous because I could not know if someone had tried to get a hold of me.
I would feel anxious because my constant connection to my family and friends would be broken.
I would be nervous because I would be disconnected from my online identity.
I would be uncomfortable because I could not stay up-to-date with social media and online networks.
I would feel awkward because I could not check my notifications for updates from my connections and online networks.
I would feel anxious because I could not check my email messages.
I would feel weird because I would not know what to do.



SOURCE:

The study was published in the journal Computers in Human Behavior (Yildrim et al., 2015).

http://www.spring.org.uk/2015/08/the-nomophobia-test-fear-of-being-without-your-mobile-phone.php(accessed 29.8.15)

Ο ερωτικός μου ρόλος

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΑΣΚΗΤΗ

Κάθε άνθρωπος από την γέννησή του μέχρι το θάνατό του χρεώνεται και λειτουργεί μέσα από τον «ερωτικό ρόλο» του. Ακόμα και αυτός που αρνείται τη σεξουαλικότητά του, όσο «ασεξουαλικός» και εαν είναι, βιώνει και εκφράζει τον ερωτισμό του φτιάχνοντας έναν ερωτικό ρόλο που του δίνει το δικαίωμα της ζωής και του «υπάρχω».



Μπορεί να αναρωτηθείτε: «Μα για ποιό ερωτικό ρόλο μιλάμε, όταν σήμερα ο άνθρωπος δυσπραγεί τόσο πολύ, όταν καταπιέζεται και αφανίζεται κάτω από ένα σύγχρονο απρόσωπο σύστημα που η ανταγωνιστικότητα, η αθλιότητα και η ανυπαρξία είναι μέσον επιβίωσης;» Και ίσως πιο οργισμένα να πείτε: «Για ποιόν άνθρωπο μιλάμε; τον βίαιο, τον καταστροφικό, τον λαίμαργο και θηριώδη σε μια κοινωνία απάνθρωπων "ανθρώπων";» Και βέβαια εύλογα θα αναρωτηθείτε, «Τέλος πάντων, τι σχέση έχει ο ερωτικός ρόλος με όλα αυτά;»

Πόσο ο σημερινός άνθρωπος μπορεί να είναι ο ερωτικός του εαυτός χαμένος στην καθημερινή δυναμική και σκληρή επιβίωση; Μα νομίζω, αυτό που ανησυχεί ιδιαίτερα την εξέλιξη του ανθρώπου είναι, ότι σιγά σιγά χάνει τα «ανθρώπινα κομμάτια» του. Εξοπλίζεται με εξαρτήματα επιτυχίας φορώντας τα όπλα του, που απ’ έξω τον κάνουν να νιώθει δυνατός, αλλά από μέσα; Τι γίνεται αλήθεια από μέσα του; Πόσο αυτός ο καταξιωμένος και δυνατός «προγραμματισμένος καλά» ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί στις φυσικές και βιολογικές του εκφράσεις και πόσο επιτρέπεται να τις εξωτερικεύσει; Πόσο μπορεί να δείξει τις αδυναμίες του και τα θέλω του χωρίς να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί και χάσει αυτό το πρότυπο που του φόρεσαν και του έδειξαν ότι πρέπει να γίνει έτσι, βελτιώνοντας το ακόμα περισσότερο....

Αυτό το «πρέπει» λειτουργεί και του κρατάει τις αξίες μιας ζωής και μιας κοινωνίας που δεν επιτρέπεται να φοβάται, να κάνει λάθη, να δείχνει τα συναισθήματα του, να αγαπάει, να ελευθερώνει τις ανάγκες του, να είναι συντροφικός, να είναι ο αληθινός του εαυτός, να είναι απλός και ανθρώπινος...

Να μάθει να βιώνει τις εκφράσεις του μέσα στο μεγάλωμά του, περνώντας από την τρυφερή παιδική ηλικία και αμφισβητούμενη εφηβεία στην ολοκληρωμένη αναζήτηση του ρόλου ζωής, ενηλικιώνοντας τις επιθυμίες και τα «θέλω του» μέσα σε μια μάχη από προσπάθειες, αποτυχίες και επιτυχίες, χωρίς να χάσει όμως τον ανθρώπινο συναισθηματικό ρυθμό, τον ερωτικό ρόλο που του λέει: «Νιώσε, αγάπησε, λυπήσου, κλάψε και γέλα, συγχώρα και μίλα σ’ αυτό που μέσα σου κουβαλάς και θέλεις».

Όλα αυτά είναι ο ερωτικός ρόλος, ο τρόπος που δείχνεις ότι υπάρχεις από μέσα προς τα έξω, χωρίς να αισθάνεσαι κάθε πρωί ότι κάποια μέρα θα κάνεις το λάθος, που θα πέσουν πάνω σου οι άλλοι «να σε φάνε». Και ασφαλώς θα ρωτήσετε: «Καλά, τι σημαίνουν όλα αυτά; να μην είμαστε προετοιμασμένοι και καλά εκπαιδευμένοι για την ανταγωνιστική επιβίωση ; Να γίνουμε δηλαδή μαλακοί και ανεκτικοί αφήνοντας τη χίμαιρα να μας παρασύρει; Να μην είμαστε ρεαλιστικοί και μαχητικοί, Να μην εξοπλίζουμε τα παιδιά μας με περισσότερα όπλα όταν η κοινωνία είναι πιο απαιτητική και εξοντωτική, για τον αδύναμο και απροετοίμαστο;»

Σαφώς και δεν συμφωνώ καθόλου με την άποψη της άρνησης του ανθρώπου στην κοινωνική μαχητικότητα. Και, βέβαια, πρέπει να είμαστε μέσα στους ρυθμούς της επιβίωσης και της ρεαλιστικότητας στη σύγχρονη ζωή.

Αλλά δεν έχετε και εσείς αναρωτηθεί πολλές φορές, το πόσο σήμερα προσπαθούμε να «παίξουμε» ρόλους ρομαντικούς και ερωτικής αναβίωσης παλιών εποχών; Πόσο άσχημη καρικατούρα είναι η θεατρινίστικη παράσταση του ερωτικού-ρομαντικού άνδρα που προσπαθεί να δείξει το «βαθύ έρωτά του» φιλήδονα και σαρκικά κοιτώντας το …ρολόι του !

Και να λοιπόν που θέλω να καταλήξω: «Ποιά είναι η εικόνα του ερωτικού μου εαυτού και ποια είναι η εικόνα του σεξουαλικού μου εαυτού;» Γιατί μας κυνηγάνε αυτές οι ταμπέλες του «Πόσο ερωτικός ή σεξουαλικός είμαι;» Ποιές άραγε είναι οι διαφορές αυτών των δύο λέξεων; ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα;

Και όλα αυτά γιατί νομίζω ότι στις σύγχρονες κοινωνίες, αυτοί οι όροι έχουν γίνει «διαφημιστικά σλόγκαν» χάνοντας την ουσιαστική ερμηνεία αλλά και το πρόσωπο της ερωτικής και σεξουαλικής ταυτότητας του κάθε ανθρώπου.

Ειδικότερα μάλιστα, στη δική μας εδώ κοινωνία, μετά το σκοτάδι για τη σεξουαλική και ερωτική μας ζωή, άνοιξαν οι προβολείς και τα φώτα δείχνοντας τη γύμνια μας, την έλλειψη γνώσης γύρω από τα θέματα του σεξ και αύξησαν αυτό που ονομάζουμε «σεξουαλικό πρόβλημα».

Ο Νεοέλληνας βομβαρδισμένος από τα περιοδικά, τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, ακούει και δέχεται πληροφορίες για το σεξουαλικό του πρότυπο, ερεθίζεται από τη σεξουαλική ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, βλέπει σεξουαλικά μοντέλα που ζηλεύει και θέλει να τα αντιγράψει, διαβάζει για το πως πρέπει να κάνει έρωτα με το σύντροφό του (σελίδα ...τάδε), γεμίζει απορίες και ερωτηματικά ρουφώντας το πικάντικο και ερεθιστικό σεξ, που στην ουσία όμως το φοβάται και τρέμει στη σκέψη της αποτυχίας και της απόρριψης, μέσα στην προσπάθειά του γυμνός να ικανοποιήσει το ερωτικό του ταίρι.

Αυτή λοιπόν η σεξουαλική αναζήτηση, η φιλήδονη ικανοποίηση, η επιβεβαίωση του ρόλου στο «αρέσω και μετράω», είναι η βασική απάντηση στην ψυχή και το σώμα ενός ανθρώπου που εκφράζει τον ερωτικό του ρόλο; Είναι η ανάγκη μιας προϋπόθεσης του «Πως πρέπει να κάνω έρωτα; Πως μπορώ να είμαι πιο όμορφος, δυνατός μέσα στην εσωτερική μου ανασφάλεια και φτώχεια μου;»

Και αυτό είναι ένα ερώτημα που μπαίνει όχι μόνο στο Νεοέλληνα αλλά γενικότερα στην ανθρώπινη κοινωνία που οι θεσμοί και οι αξίες βάζουν το πρόσωπο της ερωτικής άρνησης και το χάσιμο του ερωτικού εαυτού μας που γίνεται περισσότερο σεξουαλικός, δυναμικός και επιθετικός στην κατάκτηση και καταξίωση που η ζωή απαιτεί. Η ανθρώπινη έκφραση, πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι χάνει τη φυσική της υπόσταση, οδηγείται στους ρυθμούς μιας ερωτικής ζωής που η επιθυμία γίνεται «τεχνητό φτιάξιμο» μιας διάθεσης, που βγαίνει μέσα από το «πρέπει» και το «τώρα». Μιας ανάγκης που δυναμικά δηλώνει τους όρους ενός παιχνιδιού που είναι το μέσον της σεξουαλικής εκτόνωσης του μυαλού και της σάρκας, χωρίς τον ερωτισμό και τη φυσική απελευθέρωση της ψυχικής μας εικόνας.
Ένας σεξουαλικός ρόλος που έρχεται να δώσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα με ένα «πρόγραμμα» ανταλλαγής μηνυμάτων, σε ανταγωνιστικό πλαίσιο των δύο φύλων, στο ποιος είναι ο δυνατός και ποιος ο αδύνατος.
Ένας ρόλος που έχει το κοινωνικό πρόσωπο της σεξουαλικότητας (ηθικό ή ανήθικο), το συγκεκριμένο πλαίσιο της ερωτικής πράξης (ομαλό ή ανώμαλο) και το ατομικό γνώρισμα της επιτυχίας (πρέπει να αρέσω και να μην αμφισβητηθώ).

Εδώ ίσως είναι αναγκαίο να εκφράσουμε τη βαθύτερη ανησυχία του ανθρώπου που πασχίζει να ανακαλύψει τη σεξουαλική του εικόνα έξω από τον εαυτό του, βάζοντας ρόλους και ντυσίματα μιας ναρκισσιστικής συμπεριφοράς, χάνοντας αυτό ακριβώς που μέσα του έχει: την ερωτικότητά του.

Η νεύρωση της σεξουαλικής επιτυχίας μας παγιδεύει στην αναζήτηση προτύπων και στόχων, που δεν μας αφήνουν να ερωτευθούμε, να αναζητήσουμε την ερωτική μας αίσθηση, αναλώνοντάς μας στην ανταγωνιστικότητα και σύγκρουση του συναισθηματικού μας χώρου, στον οποίο δεν χωράει ο σύντροφος γιατί δεν υπάρχουμε εμείς οι ίδιοι.

Και τελικά, ποιος ορίζει αυτή την ίδια την ερωτική του έκφραση, κυνηγώντας τη σεξουαλική ικανοποίηση; Γιατί η ερωτική έκφραση βγαίνει σαν φτιαγμένη σεξουαλική πρόκληση; Πόσο ένας ερωτικός ρόλος μπορεί να είναι σεξουαλικός και ίσως ακόμα πόσο η σεξουαλική ικανοποίηση του ενστίκτου μας (που όλοι το κουβαλάμε μέσα μας) μπορεί να συνυπάρξει με την ερωτική μας έκφραση; Και ποιό είναι το σωστό και ποιο το λάθος;

ΠΗΓΗ

http://www.askitis.gr/thoughts/view/o_erotikos_moi_rolos(accessed 14.8.15)

Το σεξ ως λύση στην κρίση!

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΑΣΚΗΤΗ

Είναι γεγονός οτι η χώρα μας περνάει δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κρίση, το νέο μνημόνιο, τα capital controls και γενικότερα η επίδραση όλων αυτών στην επαγγελματική, κοινωνική και προσωπική ζωή μας, έχει οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα άγχους αλλά και καταθλιπτικών στοιχείων, για να μην πούμε και κατάθλιψη.

Από την άλλη πλευρά, η συχνή σεξουαλική δραστηριότητα έχει βρεθεί ότι βελτιώνει όχι μόνο την ψυχική διάθεση αλλά και τη σωματική υγεία του ατόμου, καταπολεμώντας τα δυσάρεστα συναισθήματα. Σε αυτές τις δύσκολες λοιπόν συνθήκες, όπου ο φόβος και η ανασφάλεια υπερτονίζονται και κυριαρχούν, ίσως το ερωτικό πλησίασμα του συντρόφου μας να είναι και μία εύκολη και προσβάσιμη λύση. Η απόλαυση της ηδονής μέσα από την σεξουαλική επαφή, η συναισθηματική εγγύτητα και η πληρότητα που μας προσφέρει, μπορεί να καταπολεμήσει τον αρνητισμό της εποχής μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο κάθε άνθρωπος αναπτύσσει άμυνες που τον βοηθούν να ξεπερνάει δύσκολες καταστάσεις και να μπορεί να προσαρμοστεί δημιουργικά. Γιατί λοιπόν να αφήσουμε το σεξ να χαθεί με δικαιολογία το τι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να το απολαύσει περισσότερο;

ΠΗΓΗ:

http://www.askitis.gr/thoughts/view/to_seks_os_lisi_stin_krisi(accessed 24.8.15)

What does your selfie reveal about your personality?

People who pull selfie "duck faces" are seen
as lazy and emotionally unstable

The rise of the selfie (and its widespread use on social media) has given people more control than ever over the impression they present to the world. But to date, without any scientific testing, the choices people make about how to present themselves are presumably based on instinct. Now that can change (maybe).

Lin Qiu and his colleagues recruited 123 users of the popular Chinese Sina Weibo microblogging website (similar to Twitter) who pictured themselves with a selfie*. The researchers asked the participants to complete a personality questionnaire, and then they asked 107 Chinese students to look at the selfies and make their own judgments about the owners' personalities.

The researchers rated each selfie based on 13 cues: whether the poser adopted a duck face; pressed their lips together or not; looked at the camera; amount of emotional positivity; camera height; camera in front or to the side; amount of face on view; amount of body on display; whether location information was shown; whether a public location was revealed; a private location; and whether there was evidence of photoshop editing.

Writing in Computers in Human Behaviour, the researchers found several of these cues correlated with the participants' personalities. Specifically, people who scored higher in agreeableness (similar to friendliness) were more likely to show positive emotion in their selfies and to hold the camera in a lower position; high-scorers on conscientiousness were less likely to reveal a private location in the background (presumably because of concerns about privacy); people who scored higher in neuroticism (suggestive of emotional instability) were more likely to pull a duck face; and finally, higher scores in openness-to-experience correlated with showing more positive emotion. Levels of extraversion were not correlated with any of the cues, perhaps because so many people attempt to appear outgoing in their selfies.

So these were the actual links between cues in the selfies and the participants self-reported personality scores, but did the Chinese students instinctively use these cues to infer the personalities of the selfie owners? Mostly the answer was "no". There was strong agreement among the students about the participants' personalities, suggesting that people tend to make similar assumptions about personality based on cues in selfie pictures, but these assumptions were mostly wrong or simply not sensitive enough. The only personality trait detected with any level of accuracy was openness-to-experience – the observers correctly assumed that selfie-owners who showed more positive emotion were more open-minded.

What cues did the observers rely on? They assumed that more positive emotion and a lack of pressed lips were signs of extraversion; that positive emotion and looking to the camera were signs of agreeableness; that duck face and editing indicated low conscientiousness and photos in public places meant higher conscientiousness; and that negative emotion, duck face and a partially hidden face or zoomed in face, and being alone, were signs of neuroticism. Some of these assumptions were correct, but not sensitive enough to make meaningful inferences; other assumptions were just wrong.

The stark lesson from this research is that if you don't want people to assume that you are lazy and neurotic, drop the duck face. This research isn't quackery, but it does have some notable limitations, most obviously that the results might not apply in other cultures, and that the owners of the selfies rated their own personalities. Nonetheless, it makes a novel contribution, with the authors claiming theirs is the first ever study of links between personality and selfies. "By identifying valid cues related to selfie owners' personality traits," they said, "our research provides important information for future work to improve the accuracy of human or machine prediction of personality from selfies."

_________________________________ 

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2015/08/what-does-your-selfie-reveal-about-your.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+%3D?UTF-8?B?VGhlIExhdGVzdCBQc3ljaG9sb2d5IFJlc2VhcmNoIA%3D%3D?%3D+%3D?UTF-8?B?4oCTwqBEaWdlc3RlZA%3D%3D?%3D(accessed 21.8.15)

Qiu, L., Lu, J., Yang, S., Qu, W., & Zhu, T. (2015). What does your selfie say about you?Computers in Human Behavior, 52, 443-449 DOI: 10.1016/j.chb.2015.06.032

Γιατί πρέπει να είστε και εσείς στις φωτογραφίες των παιδιών σας

Ρίξτε μια γρήγορη ματιά στις περσινές οικογενειακές σας φωτογραφίες και πείτε μας τι βλέπετε: Κατά πάσα πιθανότητα θα δείτε αμέτρητες φωτογραφίες των παιδιών σας, σε διάφορες φάσεις και δραστηριότητες, ίσως σε πολλές από αυτές να είναι και ο άντρας σας, ενώ είναι μετρημένες στα δάχτυλα εκείνες στις οποίες βρίσκεστε κι εσείς. Αν, όπως οι περισσότερες μαμάδες, είστε και εσείς ο επίσημος οικογενειακός φωτογράφος -είτε από επιλογή, είτε επειδή έτσι καθιερώθηκε- έχει έρθει η ώρα να απεκδυθείτε αυτής της ευθύνης.



Πάρα πολύ συχνά, οι μαμάδες βρίσκουν μικρές αφορμές για να φωτογραφίζουν τα παιδιά τους, αλλά αποφεύγουν να συμπεριλαμβάνουν τον εαυτό τους στη φωτογραφία. Οι λόγοι:
Δεν είναι όσο αδύνατες θα ήθελαν.
Τα μαλλιά τους είναι χάλια.
Δεν πρόλαβαν να βαφτούν.
Δεν μπορούν να πάρουν κολακευτική πόζα.
Ξέρουν ότι δείχνουν κουρασμένες.
Δεν έχουν κάνει μπάνιο εδώ και μέρες.
Τα ρούχα τους είναι γεμάτα λεκέδες.
Έχουν βγει οι ρίζες στα μαλλιά τους.
Δεν θέλουν να διακόψουν την διασκέδαση των παιδιών.

Η μεγάλη αλήθεια είναι, όμως, ότι οι μαμάδες θέλουμε -και χρειάζεται- να είμαστε στις φωτογραφίες με τα παιδιά μας, γιατί αυτές είναι οι εικόνες που τα παιδιά μας θα κοιτάζουν όταν θα μεγαλώσουν και θέλουμε να θυμούνται ότι η μαμά ήταν εκεί, μαζί τους. Ακόμα κι αν είμαστε πιο παχουλές και άλουστες και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, είναι σπουδαίο να βγαίνουμε φωτογραφία μαζί με τα παιδιά μας, γιατί έτσι δηλώνουμε ότι είμαστε σημαντικές και έχουμε αξία, και τα παιδιά μας, μας βλέπουν εκείνες τις στιγμές και μαθαίνουν από εμάς.

Τώρα, λοιπόν, που οι περισσότεροι είστε στις διακοπές σας και έχετε πολύ περισσότερο χρόνο παρέα με τα παιδιά σας, προσπαθήστε να βγάλετε περισσότερες φωτογραφίες μαζί τους. Πιθανώς η φωτογραφία να μην είναι τόσο καλοστημένη, όσο αν ήσασταν πίσω από τον φακό, αλλά... ποιος νοιάζεται; Σίγουρα όχι τα παιδιά! Σημασία θα έχει ότι απαθανατίσατε την πολύτιμη αυτή στιγμή με τα παιδιά σας. Γιατί σε 30 χρόνια από σήμερα, όταν θα περνάτε τις καλοκαιρινές σας διακοπές κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες με τα παιδιά σας και τον σύντροφό σας, δεν θα θυμάστε ότι τα μαλλιά σας ήταν αχτένιστα. Θα θυμάστε τα γέλια, τα πειράγματα και την απόλυτη ευτυχία που νιώθετε τη στιγμή εκείνη, δίπλα στα παιδιά σας. Να είστε βέβαιη γι'αυτό!

ΠΗΓΗ:

http://www.mama365.gr/24265/giati-prepei-na-eiste-kai-eseis-stis-fotografies-ton.html(accessed 19.8.15)

Common Cravings Blocked With This Simple Smartphone Game

Three minutes playing this classic game was enough to reduce common cravings.


As little as three minutes of Tetris can reduce cravings for food, sex and sleep by one-fifth, a new study finds.


Participants in the study played the old block-shifting game at random times during the day.



Professor Jackie Andrade, one of the study’s authors, said:


“Playing Tetris decreased craving strength for drugs, food, and activities from 70% to 56%.

This is the first demonstration that cognitive interference can be used outside the lab to reduce cravings for substances and activities other than eating.

For the study, 31 people were prompted to report their cravings 7 times during the day.


Half the group, though, played Tetris, then reported their cravings again.


Professor Andrade explained why games like Tetris may work:


“We think the Tetris effect happens because craving involves imagining the experience of consuming a particular substance or indulging in a particular activity.

Playing a visually interesting game like Tetris occupies the mental processes that support that imagery; it is hard to imagine something vividly and play Tetris at the same time.”

For the research, people reported experiencing cravings 30% of the time.

Cravings were for things like coffee, cigarettes, sex and socialising.

The most popular cravings were for food and non-alcoholic drinks.

Professor Jon May, another of the study’s authors, said:


“The impact of Tetris on craving was consistent across the week and on all craving types.

People played the game 40 times on average but the effect did not seem to wear off.

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2015/08/common-cravings-blocked-with-this-simple-smartphone-game.php(accessed 19.8.15)

Slacking off, or just suffering in silence?

At some point, we all get sick and have to miss a day or two of work. But what if you have a serious medical issue that requires frequent doctors’ appointments — and your absences begin to hurt your work and professional relationships?

You’ll need to discuss your situation with your manager and human resources to ensure your work is covered. But what about colleagues on the periphery, the people you work with, but not closely enough to share sensitive personal information with? Do you tell them and risk revealing too much? Or, say nothing and let them jump to their own conclusions? Is there any way to stem resentment that may result from your colleagues picking up the slack?

Personal experience

Noga Leviner, chief executive of San Francisco’s Picnichealth.com, which offers a subscription-based service that stores and tracks medical records online, knows firsthand what it's like to deal with a medical issue while working. She was diagnosed with Crohn’s disease at the age of 26 and ended up leaving the micro-financing company she had founded.

“Every patient has to make his or her own decision about how comfortable they are sharing their story with co-workers,” Leviner said in an email. “In general, my experience and observation has been that owning your situation — confidently sharing as much as you’re comfortable with — will take a lot of the pressure off of everyone.”

Assume people have noticed

It would be naïve to think that your absences won’t be noticed by your colleagues. “If you act like you're dealing with an embarrassing secret and don't acknowledge that something is going on, they're likely to reflect that back to you and see your absence from a meeting as an irritation to speculate about behind your back, but not discuss directly,” Leviner said.

But, opening up about a personal issue is often easier said than done. “If you can be as honest as you’re comfortable being, you will put your co-workers at ease and increase the chances that they feel empathy and pick up the slack for you.”

Tell it like it is

Even though it has been years since she was diagnosed, Leviner still deals with having to share information with people she has often just met. “Because I have a restricted diet that requires asking restaurant servers a lot of questions, I'm in the position where I have to explain myself whenever I'm out eating with someone new, especially from work,” she said. “This can easily put the disclosure in the ‘TMI’ [too much information] category since it’s not unusual to meet a new acquaintance or professional contact over food.” Leviner has found that when people don't know about Crohn's disease, most will ask what's involved. “I pretty much just bulldoze over their discomfort."

Positive reaction

If a colleague is having health issues, people rarely respond negatively, said Dr Lorraine Tilbury, founder of personal and professional development firm HorsePower International, based in France’s Loire Valley. “I've always found that communicating that there is a health/family emergency issue that's affecting your availability at work is nearly always received with empathy and understanding,” she said in an email. “After all, life events of that type will happen eventually to everyone.”

No need to overshare

Don’t feel that you must provide more details than necessary, Tilbury said. “It can be sufficient to say, ‘I have a health issue that requires some close medical surveillance; thus there will be times when I'll be less available than I was in the past. My appointments are made sufficiently in advance for me to alert you to when I will be less/not available’."

When you do decide to share what's going on, have a back-up plan in place if possible. That way, you can also add: “When I'm not available and there's an urgent matter that needs my attention, you can rely on [this person] while I'm away,” suggested Tilbury.

Might take it personally

The biggest mistake you can make is to not communicate. “If no explanation is given on your part, the natural assumption of most individuals, including your colleagues, will be that you are experiencing difficulties with them in some way that you are not able, or do not want, to express, with the risk of a further increase in discomfort at work,” Tilbury said. If you explain your situation, even briefly, you’ll quickly diffuse any tense interactions with your colleagues.

Get specific

It is human nature to want to help. So, while your boss shouldn’t reveal any private details about you, he or she is likely to get questions from your colleagues. They may want to know whether your situation is likely to improve (since they are picking up the slack), or if there is any way they can help, said Elaine Varelas, managing partner at Boston-based career management firm Keystone Partners. Depending on the severity of your health issue, and what you are comfortable with, there may be some ideas you can provide to your manager. “Suggestions [ranging] from being flexible, to emailing more than leaving phone messages, to more significant needs like donating blood, will all be welcome,” Varelas said.

Counteract any resentment early

It doesn’t always happen – but a situation like this can bring out unspoken resentment from colleagues. When you feel ready, plan a one-to-one conversation with anyone who picked up the slack while you were absent – or invite them to lunch, suggested Tilbury. “Say, ‘I realise that it must have been tough for you to handle all that while I was away. How did you manage?’ and then actively listen to their feedback, showing appreciation for all that they did,” she suggested. “Then say, ‘Is there anything I can do to [return the favour/provide some support to you in return/show my appreciation?]’.”

Hopefully, you have a boss who is on your side. “A supportive boss who is also able to empathise with the colleagues who had to deal with your absence – without bad-mouthing you – and who recognises their extra effort, be it only through verbal appreciation, will make a world of difference in re-integrating you smoothly back into the team,” said Tilbury.

Show your appreciation

When you finally do get back into the swing of things, find a way to let your colleagues know you appreciated their extra effort. “Hold a small celebration during lunch hour or as an ‘after-work’ in the early evening, on- or off-site,” Tilbury suggested. “Recovering from something serious is certainly worth celebrating.” If that is too much for you to handle, individual, hand-written, thank-you notes addressed to those who bore the biggest load of your work would be a nice touch. Or take a moment and pull them aside. “Look them in the eye, and sincerely say how much you appreciate all that they did to keep things going so that you could focus on getting your health back,” Tilbury said.

By doing this, you are bringing yourself back into the fold. “A personal thanks is great, a written note welcome, and a written note to the manager commenting on the value of an exceptional colleague cements relationships,” Varelas said.

SOURCE:

http://www.bbc.com/capital/story/20150731-slacking-off-or-just-sick(accessed 19.8.15)

Καλοκαιρινοί έρωτες...

Καλοκαίρι: το καλύτερο αφροδισιακό! Το μυαλό των περισσότερων από εμάς όταν ακούμε καλοκαίρι πηγαίνει στην ανεμελιά, στην απόλυτη χαλάρωση, στην ξεκούραση, στον άπλετο χρόνο, σε γαλαζοπράσινα νερά και λευκή άμμο, σε λουσμένες από το φως του φεγγαριού νύχτες... Ίσως η πιο ερωτική εποχή του χρόνου που ξυπνά την ανάγκη για διασκέδαση, καινούργιες ερωτικές περιπέτειες και έντονα φλερτ. Γιατί ναι, το καλοκαίρι γεννιέται μια ανάγκη φυγής από τα συνηθισμένα. Η μέρα είναι μεγαλύτερη και το φως της μας λούζει περισσότερες ώρες, ανεβαίνει η διάθεσή μας, νιώθουμε ευεξία και μεγαλύτερη ενεργητικότητα, είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο ανοιχτοί σε νέες γνωριμίες και προκλήσεις. Αισθανόμαστε πιο έντονη την ανάγκη να ερωτευτούμε ή ακόμα και να ξαναερωτευτούμε, να νιώσουμε ποθητοί, να ζήσουμε στιγμές μοναδικές γεμάτες ξεγνοιασιά, να ξεχάσουμε τα καθημερινά προβλήματα... Γινόμαστε περισσότερο αυθόρμητοι, οι αναστολές μας πέφτουν μέσα από την χαλαρότητα και λίγο αλκοόλ, με αποτέλεσμα ένα νέο πρόσωπο να μπορεί να μπει στη ζωή μας πολύ πιο εύκολα.

Κρατούν οι καλοκαιρινοί έρωτες; Αρκετοί είναι αυτοί που σιγοψιθυρίζουν το φθινόπωρο το γνωστό τραγούδι "Μη μου μιλάς για καλοκαίρια...", νιώθοντας απογοητευμένοι από τον καλοκαιρινή συναισθηματική ψευδαίσθηση. Έχοντας βιώσει μέρες και νύχτες γεμάτες ένταση, πάθος και υποσχέσεις, προσγειώνονται απότομα με τις πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες, σαν οι σταγόνες να ξεπλένουν και να διώχνουν μακριά το αντικείμενο του πόθου. Γιατί αυτό που συμβαίνει συχνά στα καλοκαιρινά ειδύλλια είναι ότι ζούμε την τον "μυθοποιημένο" έρωτα μέσα από την εξιδανίκευση, λατρεύουμε όχι το πρόσωπο αλλά τον ίδιο τον έρωτα που περιμένουμε να μας απαλλάξει από την χειμωνιάτικη κατήφεια. Οι καλοκαιρινοί έρωτες λοιπόν, συνήθως έχουν ημερομηνία λήξης. Να θυμόμαστε οτι η ικανοποίηση αναγκών μας ήταν αυτή που μας έσπρωξε στην αγκαλιά του έρωτα, η ανάγκη να ερωτευτούμε, να νιώσουμε ποθητοί, να αγαπηθούμε και να ξεχάσουμε ίσως ακόμα και έναν παλιό έρωτα! Μην μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε τον εαυτό μας, να νιώθουμε τύψεις και ενοχές ή να αναρωτιόμαστε πως το επιτρέψαμε αυτό. Ας κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές, τις ωραίες αναμνήσεις, την εμπειρία που στάθηκε πηγή ψυχικής αναζωογόνησης και που μπορεί να κράτησε για λίγο αλλά μας έδωσε τόσα πολλά!

Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι καλοκαιρινοί έρωτες, λιγότεροι σε αριθμό που καταφέρνουν και δεν τους ξεθωριάζουν τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια.

12 συμβουλές που αν δώσουμε προσοχή το καλοκαίρι θα απολαύσουμε με ασφάλεια τον έρωτα φροντίζοντας για την ψυχική και σωματική μας υγεία.
Η χρήση προφυλακτικού είναι απαραίτητη σε κάθε σεξουαλική επαφή.
Η χρήση αλκοόλ να είναι τέτοια, ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα απώλειας του αυτοελέγχου.
Η ερωτική αίσθηση είναι πιο έντονη και δυνατή χωρίς χρήση τοξικών ουσιών.
Το καλοκαιρινό σκηνικό εξιδανικεύει γνωριμίες που η πρώτη φθινοπωρινή βροχή συνήθως τις απομυθοποιεί.
Να γνωρίζει μία γυναίκα ότι πρέπει να οριοθετεί το φλερτ σε ένα νέο άνθρωπο που γνωρίζει ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα για το πως η ίδια επιθυμεί να εξελιχθούν.
Να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή και να μην εκτίθεται σε συνθήκες που ευνοούν τον κίνδυνο βιασμού (κυρίως οι νεαρές κοπέλες).
Δεν κάνουμε σεξ γιατί απλά είναι καλοκαίρι, γιατί το κάνουν οι άλλοι ή γιατί "πρέπει" εφόσον βρισκόμαστε σε διακοπές.
Το καλοκαίρι είναι μία ευκαιρία ανανέωσης της κουρασμένης σχέσης μας δημιουργώντας φαντασιώσεις με το σύντροφό μας και αυξάνοντας τις ερωτικές αισθήσεις μεταξύ μας.
Να αγαπάμε το σώμα μας και όταν είμαστε στην παραλία να νιώθουμε τη μοναδικότητά του, να το φροντίζουμε χωρίς να το παρατηρούμε και να το συγκρίνουμε καταγράφοντας μειονεξία και ανασφάλεια.
Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες να επιλέγουν ανοιχτόχρωμα, αεράτα και άνετα ρούχα και όχι στενά παντελόνια, καθώς, λόγω της στενότητας και εφίδρωσης σε συνδυασμό με τη ζέστη του καλοκαιριού, υπάρχει κίνδυνος φλεγμονών των γεννητικών οργάνων και διαταραχών της γονιμότητας.
Όσο πιο υγιεινά τρώμε και πίνουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόλαυση της ψυχικής και σωματικής ηδονής.
Να αφεθούμε στην απόλαυση χωρίς συγκεκριμένους στόχους, ζώντας τη στιγμή αλλά πάντα με σεβασμό στον εαυτό μας.

Οι καλοκαιρινές συνθήκες δημιουργούν ένα ιδανικό και ειδυλλιακό κλίμα όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο αυθορμητισμός με αποτέλεσμα να υπάρχουν πιθανότητες έκθεσης σε κινδύνους που απειλούν την υγεία μας. Οι καλοκαιρινές διακοπές, οι θαλάσσιες εξορμήσεις και οι στιγμές ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης μας οδηγούν σε πιο παρορμητικές συμπεριφορές χωρίς συχνά να συλλογιζόμαστε τους ενδεχόμενους κινδύνους. Είναι λοιπόν σημαντικό κανείς, είτε ανήκει στο αντρικό είτε στο γυναικείο φύλο, να λάβει υπόψη του και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, γιατί τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ψυχική και σωματική μας υγεία.

ΠΗΓΗ:

http://www.askitis.gr/monthly/view/kalokairinoi_erotes(accessed 13.8.15)

What we've been getting wrong about choosing gifts

Buying a gift can feel like a test. You want the gift to show how thoughtful you've been, and how you've taken the recipient's interests and personality into account. Yet according to the authors of a new psychology paper, this isn't the optimal approach. You and the recipient will likely feel closer to one another if you buy them a gift that says something about you, not them.

Lara Aknin and Lauren Human began by confirming their suspicions: hundreds of people surveyed online said that when buying gifts, they prefer to choose an item or experience that reflects the personality and interests of the person they are giving to. Similarly, people mostly said that they preferred receiving gifts that were tailored to their tastes and personality. Other survey participants were asked to recall recent gift-giving and receiving experiences, and in line with the findings for preferences, they said that, yes, they mostly gave and received gifts that were recipient-centric.

However, contrary to this received wisdom, Aknin and Human reasoned that giving a gift that reveals something of your own true self could be more effective at increasing relationship closeness because it's an act of personal disclosure. We already know from past research that sharing intimacies with others – our private thoughts and feelings – is a powerful relationship catalyst. The researchers are suggesting that giving a gift that reveals something of your self can have a similar effect.

They put this to the test by recruiting 78 participants at a shopping mall before Mother's Day. Half the participants agreed to buy a card for their mother that "reveals your true self", the other half bought a card that "reveals your knowledge of the recipient". After they'd bought the card, the participants who'd chosen one that reflected their true self said they felt closer to their mother than the control participants who did the conventional thing and bought a card that reflected their knowledge of their mother.

Next, the researchers recruited over a hundred students to choose a musical track on iTunes to give to a friend, relative or romantic partner. Half of them were instructed to choose a track that "reveals your true self"; the others did the conventional thing and chose a track that "reveals your knowledge of the recipient". This time the choice strategy didn't make any difference to how close the gift-givers felt to the recipient. But when the researchers contacted the recipients, those who received a track that revealed something of the giver's interests and passions, said they felt closer to the giver, as compared to the control participants who'd received a track that was supposed to reveal something about themselves.

The researchers said their findings have practical implications. "... [P]eople may well be advised to offer more self-reflective gifts if building stronger social connections is the underlying goal," they wrote. Further analysis showed that recipient-centric music tracks could be as effective as giver-centric tracks at promoting feelings of closeness, but this seemed partly to depend on the giver's success at choosing an appropriate track.

This last detail may help explain the mismatch between folk wisdom and the findings of this study. There's a cultural expectation and preference for giving recipient-centric gifts, but it's often not easy to choose a gift that accurately reflects the recipient's true self, and a mistaken choice can go awry if it signals how little you actually know the recipient, especially if you're giving to a man.

You could try simply asking what the recipient would like, but if that's not possible or appealing, these new results show the effectiveness of choosing a gift that reflects your own self. By doing so you are showing the courage to share a slice of yourself with the recipient. The researchers acknowledged that more research is needed to confirm the truth of this. In particular, be warned their data say nothing of the long-term effects of repeatedly giving giver-centric gifts! In fact, they warned that doing so could backfire "because it could signal self-obsession or narcissism!"

_________________________________

SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2015/07/what-weve-all-been-getting-wrong-about.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+%3D?UTF-8?B?VGhlIExhdGVzdCBQc3ljaG9sb2d5IFJlc2VhcmNoIA%3D%3D?%3D+%3D?UTF-8?B?4oCTIERpZ2VzdGVk?%3D (accessed 13.8.15)

Aknin, L., & Human, L. (2015). Give a piece of you: Gifts that reflect givers promote closenessJournal of Experimental Social Psychology, 60, 8-16 DOI: 10.1016/j.jesp.2015.04.006

Why Our Photos Don’t Look How We Expect

Not happy with your selfie? There’s a psychological reason for that…

Strangers can make better selections of photos that ‘look like us’ than we can ourselves, a new study finds.


The conclusions come from a study looking at how accurate people are at checking photo IDs.



Dr David White, who led the study, said:


“It seems counter-intuitive that strangers who saw the photo of someone’s face for less than a minute were more reliable at judging likeness.

However, although we live with our own face day-to-day, it appears that knowledge of one’s own appearance comes at a cost.


Existing memory representations interfere with our ability to choose images that are good representations or faithfully depict our current appearance.

For the study, people chose pictures if themselves from Facebook and ranked them from most to worst likeness.

A group of strangers then tried to match up the photos with a short webcam video of each person.

The strangers chose a different set of ‘good likeness’ pictures than people did of themselves.

The photos chosen by strangers led to 7% more accurate identification.

Dr White said:


“In face-to-face encounters with unfamiliar people, it is often necessary to verify that we are who we claim to be.

For example, we are asked to prove our identity when processing financial transactions and crossing borders.

In these and many other commonplace situations, photo-ID is the most common method for identity verification.

However, despite the clear importance of this visual task, previous research has shown that we are quite poor when matching photos of unfamiliar faces.”


People trying to match photo ID to faces make errors around 30% of the time, studies have found.



And even professionals, like passport and police officers, do no better.

The psychologists also tested whether it made any difference if people were smiling in the photos.

Dr White explained the results:


“Interestingly we also noted there were better results when people were smiling in the photos.

It is interesting that current passport guidelines prohibit smiling in photographs because this ‘distorts the normal facial features’.

Given that faces are generally pictured smiling, and these images are rated as being more like familiar faces, it may be beneficial to permit expression in passport photographs.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2015/08/why-our-photos-dont-look-how-we-expect.php(accessed 8.8.15)

The study was published in the British Journal of Psychology (White et al., 2015).

How rudeness spreads like a contagion

University of Florida researchers have finally put a long-standing hypothesis about rudeness to the test. The history to this is a study published in 1999 [pdf] that showed rudeness can create a vicious circle between individuals – if you’re rude to someone, they’re more likely to be rude back at you. What the authors of that paper also speculated though, and the new research investigates, is that an initial act of rudeness creates a "secondary spiral" where offended parties end up dumping on the innocent – meaning, effectively, that rudeness can spread like a contagion.

For the new research, Trevor Foulk and his team began by studying the interactions of 90 graduate students during negotiation training, which was conducted in pairs. After each negotiation, students rated the rudeness and likability of their negotiation partner and then played a series of nine trials that each involved splitting a cash sum with that same partner, either fairly, selfishly, or spitefully accepting a poor prize in order to deny the other any cash at all. Each participant then repeated the same procedure – negotiation followed by financial game – with ten more partners.

To walk through the main finding, let’s take a rude student called Alan. The data showed that if Bella interacted with rude Alan, she would find him less likeable and be likelier to spite him financially. But furthermore, in Bella’s next negotiation session with Carl, he would more likely find her rude, unlikeable and in need of spiting. In other words, one person’s rudeness could spread through many negotiation pairs.

A second study suggested why rudeness has this effect. Here, during a “word-or-nonword” recognition task, the student participants were especially fast at recognising rude-related words, such as boorish or pushy, but only when the start of the experiment had been marred by the experimenter rudely humiliating a latecomer (actually another experimenter undercover). This shows how experiencing rudeness brings it to the front of our minds, which may colour how we interpret other people’s behaviours, thus influencing our own behaviour.

A final study demonstrates this principle, and highlights how these biased interpretations thrive in ambiguous situations. Again, one set of participants witnessed a rude event: a video of an altercation between co-workers in the fictional bookshop within which the tasks were set. Participants then completed a version of the cash allocation task used in the first study: this time sharing proceeds with a customer who’d emailed the bookshop with a query about an undelivered book.

When the query was written in a neutral tone, participants were fair with the cash, but other participants who received an overtly hostile query chose to spite the customer in roughly one in four trials. Whether they’d experienced prior rudeness didn’t sway these choices. A third query version was rude but ambiguously hostile: “I REALLY need those books. I hope this isn’t asking too much!??????” When dealing with this ambiguous customer, participants who hadn’t experienced rudeness gave them the benefit of the doubt, treating them comparably to the neutral customer. But participants who had viewed the earlier rude encounter opted for spite, as if they were dealing with a hostile customer.

Serious workplace problems such as workplace bullying have been shown to act like contagion, systemically infecting organisations if unchecked. This study shows us that smaller behaviours can also make the rounds, and much like the common cold, require only one moment of exposure to kick things off. The difference is that we can’t fully control whether we pass on a cold, but we always have a choice with rudeness: when Bella opts for civility, the secondary spiral spins its last.

_________________________________
SOURCE:

http://digest.bps.org.uk/2015/07/how-rudeness-spreads-like-contagion.html?utm_source=BPS_Lyris_email&utm_medium=email&utm_campaign=%5Brd%5D+%3D?UTF-8?B?VGhlIExhdGVzdCBQc3ljaG9sb2d5IFJlc2VhcmNoIA%3D%3D?%3D+%3D?UTF-8?B?4oCTIERpZ2VzdGVk?%3D(accessed 8.8.15)

Foulk, T., Woolum, A., & Erez, A. (2015). Catching Rudeness Is Like Catching a Cold: The Contagion Effects of Low-Intensity Negative Behaviors. Journal of Applied Psychology DOI:10.1037/apl0000037

Το παιδί μέσα μου

Γράφει η Ίντα Ελιάου,

Συμβουλευτική Ψυχολόγος (BSc, MSc, PGDip.,MA)



Όσο απίθανο, περίεργο, τρελό και αν μας φαίνεται όλοι κρύβουμε ένα 'Παιδί' μέσα στο ενήλικο σώμα μας. Πρόκειται για το κομμάτι. που μέσα στην χαοτική λογική μας, κρατιέται στην επιφάνεια με νύχια και με δόντια παραμένοντας ενεργητικό, δημιουργικό, γεμάτο. Αυτό το καταπιεσμένο συνήθως κομμάτι είναι αυτό που είμαστε πραγματικά. Μεγάλοι ψυχίατροι,ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές έχουν ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι ονομάζοντάς το διαφορετικά ο καθένας. Ο Jung το αποκαλεί 'Θείο παιδί΄(Divine Child), οι Winnicott και Miller, 'Αληθινό Εαυτό΄ (True Self), Ο Whitfield, 'Εσωτερικό Παιδί' (Child Within), O Mιssildine, 'Παιδί μέσα μου' (Inner Child).

Γονείς, δάσκαλοι, θρησκευτικοί ηγέτες, η κοινωνία ολόκληρη συμβάλουν καλοπροαίρετα ή και εν αγνοία τους στην εκμάθησή μας να αποφεύγουμε, να αρνούμαστε και να καταπιέζουμε το Παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Όταν το παιδί αυτό όπως και κάθε παιδί μένει παραμελημένο, χωρίς αγάπη, σεβασμό και φροντίδα μαραζώνει και μετατρέπεται από ζουμερό σταφύλι σε σταφίδα. Τότε ένας ψεύτικος ευτός (False ή co-dependent self)αναδύεται προσπαθώντας να κρύψει τη ζαρωμένη μικροσκοπική σταφίδα πίσω από τις φαρδιές πλάτες του, μη τυχών και κάπου ξετρυπώσει και γεμίσει ζωή.

Χαρακτηριστικά του ΄Παιδιού μέσα μας' και του 'Ψεύτικου εαυτού';

Το 'Παιδί μέσα μας' δηλαδή ο αληθινός μας εαυτός δεν είναι παιδί αλλά φέρει μερικά χαρακτηριστικά που έχουν τα παιδιά και μας κάνουν να τα ερωτευόμαστε. Όπως τα παιδιά έτσι και το παιδί μέσα μας είναι:

-αυθόρμητο

-δοτικό

-επικοινωνιακό

-δυναμικό αλλά και ευαίσθητο

-δημιουργικό

-παιχνιδιάρικο και διασκεδαστικό

-ανοιχτό και ικανό να εμπιστευτεί

-πλημμυρισμένο συναισθήματα όπως αγάπη, χαρά, λύπη, φόβο, ενθουσιασμό, έμπνευση, πάθος

Είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί! Το Παιδί αυτό υπάρχει μέσα μας από τη γέννησή μέχρι τον θάνατό μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να είμαστε ο εαυτός μας, απλά να είμαστε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αφήσουμε να εκφραστεί, αν και συνήθως προσπαθούμε να τον απορρίψουμε, να τον αρνηθούμε, να τον θάψουμε.



Αντίθετα, ο ΄Ψεύτικος εαυτός', προσπαθεί να μας μετατρέψει σε ρομπότ. Είναι σαν μια κρύα, ανέκφραστη, άκαμπτη μάσκα που φοράμε στις απόκριες η οποία μας περιορίζει, μας καταπιέζει, μας πνίγει. Μοιράζει την αγάπη μας ιδιοτελώς σαν να επρόκειτο για συγκεκριμένα κομμάτια πίτας, κρύβοντας και αρνιόντας την πληθώρα των έντονων, αληθινών μας συναισθημάτων. Πρόκειται για έναν επικριτικό γονέα μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι που μας αναγκάζει να φαινόμαστε πάντα δυνατοί, σωστοί, σκληροί. Αυτό όμως μας κάνει να νιώθουμε όλο και πιο άβολα, αμήχανα, όλο και πιο μουδιασμένοι, άδειοι, μόνοι και μπερδεμένοι διότι τα έχουμε όλα και όμως νιώθουμε πως κάτι δεν να πάει καλά, πως πάντα κάτι μας λείπει.

Γιατί το 'Παιδί μέσα μας' τείνει να υποκαθίσταται από τον 'Ψεύτικο εαυτό';

Σε ιδανικές συνθήκες είκοσι ανθρώπινες ανάγκες πρέπει να καλυφθούν όταν είμαστε παιδιά ακόμα έτσι ώστε να μπορέσει το ΄Παιδί μέσα μας΄ να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί μαζί μας (Whitfield,1987).

Ιεραρχία Ανθρώπινων Αναγκών:

1.Επιβίωση

2.Ασφάλεια

3.Σωματική επαφή

4.Προσοχή

5.Καθρεφτισμός

6.Καθοδήγηση

7.Ακρόαση

8.Δυνατότητα να είναι κανείς αληθινός (όχι προσποιητός)

9.Δυνατότητα συμμετοχής

10.Αποδοχή

11.Δυνατότητα επεξεργασίας δύσκολων συναισθημάτων (π.χ. απώλεια,πένθος,ανάπτυξη)

12.Υποστήριξη

13.Αφοσίωση, πίστη και εμπιστοσύνη

14.Δυνατότητα επίτευξης

15.Δυνατότητα κριτικής της καθημερινότητας και της αλήθειας

16.Σεξουαλικότητα

17.Ευχαρίστηση και διασκέδαση

18.Ελευθερία

19.Φροντίδα

20.Ανιδιοτελή αγάπη

Φυσικά είναι αδύνατο να καλυφθούν όλες αυτές οι ανάγκες στον μέγιστο βαθμό. Έτσι στην καλύτερη περίπτωση όπου κάποιος μεγαλώνει σε μια αγαπημένη οικογένεια, μερικές μόνο από αυτές καλύπτονται και σε ορισμένο βαθμό. Το κενό που δημιουργείται από τις παραμελημένες ανάγκες αποτελεί ένα γυμνό και επομένως ευάλωτο κομμάτι γης πάνω στο γόνιμο χωράφι του εαυτού μας όπου καλείται το σκιάχτρο του 'Ψεύτικου Εαυτού΄ να παραβρεθεί για να το προστατέψει από τους επικινδύνους καρπούς που πετάνε οι περαστικοί απειλώντας το με μόλυνση. Όσο πιο λίγες ανάγκες καλύπτονται, τόσο πιο μεγάλο είναι το γυμνό κομμάτι γης και επομένως τόσο πιο μεγάλο και το σκιάχτρο του 'Ψεύτικου Εαυτού΄ που προσπαθεί να μας προστατέψει.



Τι συμβαίνει όταν πνίγουμε το 'Παιδί μέσα μας';

Ειδικοί όπως οι Fischer, Gravitz και Bowden, αναγνώρισαν 'συμπτώματα' που δημιουργούνται όταν επιμένουμε να αφανίσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Μάλιστα προτείνουν πως αυτά είναι τα πρώτα θέματα που δουλεύονται και στη θεραπεία όταν κάποιοι αποφασίζουν να ξαναβρούν τον εαυτό τους παίρνοντας την θαρραλέα απόφαση να επισκεφτούν κάποιον ειδικό.

Τα συμπτώματα είναι η απεγνωσμένη ανάγκη να έχει κανείς συνέχεια τον έλεγχο, η αδυναμία να εμπιστευτεί, η ανάγκη να είναι πάντα υπερβολικά υπεύθυνος, όταν: παραμελεί τις δικές του ανάγκες, σκέφτεται και συμπεριφέρεται με τρόπο απόλυτο και ακραίο (όλα ή τίποτα), ανέχεται απαράδεκτες συμπεριφορές τρίτων, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβάται την απόρριψη και την εγκατάλειψη, δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε συγκρούσεις και βασανίζεται στον χορό του δούναι και λαβείν αγάπης.

Τα συμπτώματα αυτά φαίνεται να παρουσιάζονται ή να εντείνονται κατά τη διάρκεια μεγάλων μεταβατικών σταδίων της ζωής όπως η έναρξη σπουδών, εργασίας, οικογένειας, συνταξιοδότησης όπου έντονα συναισθήματα ξετρυπώνουν από το ΄Παιδί μέσα μας' ταρακουνώντας την φαινομενική ισορροπία που μας προσφέρει ο ΄Ψεύτικος εαυτός'. Ο σεισμός αυτός που προκαλείται από τις αλλαγές έξω και κατ' επέκταση μέσα μας εντείνουν τις παραπάνω συμπεριφορές ως απεγνωσμένη κραυγή για επιστροφή και επανέλεγχο της εσωτερικής μας νέκρωσης.



Πως ξέρουμε ότι ακόμα ζει ο κρυμμένος αληθινός μας εαυτός και υπάρχει ελπίδα;

Όταν μπορούμε να: κλαίμε σε μια συναισθηματική ταινία, απολαμβάνουμε το παιχνίδι με τα παιδιά μας, αναζητάμε παιχνίδια για ενήλικες (π.χ. Πάζλς, ταμπού), απολαμβάνουμε την επίσκεψή μας σε χώρους διασκέδασης που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά (π.χ. Τσίρκο, Disney land),

αλλά και όταν

προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε προσδοκίες άλλων, καταπνίγουμε αυθόρμητες αντιδράσεις και υιοθετούμε ενήλικες αντιδράσεις (π.χ. Στρες), φοβόμαστε να μην καταλάβουνε οι άλλοι πως αισθανόμαστε πραγματικά, πιεζόμαστε για να φαινόμαστε πάντα ωραίοι και καλοί, προσπαθούμε να είμαστε πάντα σοβαροί στη ζωή, δεν παίζουμε ποτέ ή δεν κάνουμε ποτέ χαζομάρες, γινόμαστε εργασιομανείς και δεν περνάμε χρόνο με την οικογένειά μας.

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε το 'Παιδί Μέσα μας' ;

~Μπορούμε να δράσουμε! :

1)Ανακάλυψε το παιδί που κρύβεις και τις ανάγκες του. 2)Ικανοποίησε τες, αναγνώρισε, ξανάζησε και πένθησε απώλειες και τα τραύματά με έμπιστους και ασφαλείς ανθρώπους. 3)Αναγνώρισε και 'δούλεψε΄ στα συμπτώματα που περιορίζουν τη ζωή σου. 4)Ζήτα βοήθεια από ειδικό ψυχολόγο. Παράλληλα με όλα αυτά αρχίζουμε να αναθεωρούμε τα πιστεύω και τις αξίες μας, ξεκινάμε να αποδεσμευόμαστε από τους γύρω μας και να χτίζουμε το δικό μας εαυτό. Παίρνουμε το ρίσκο και επιτρέπουμε για πρώτη φορά να παιχτεί το δικό μας έργο στην δική μας σκηνή.

~Μπορούμε να του πούμε πως είναι εντάξει να:

-έχει την ελευθερία να παίρνει τις αποφάσεις του

-είναι 'εγωιστής' και να κάνει πράγματα που θέλει αυτό

-μην τους συμπαθεί όλους

-λέει όχι

-επιτρέπει τη φροντίδα, αγάπη και βοήθεια άλλων και να μην δίνει μόνο αυτό

-είναι ειλικρινές στην επικοινωνία ε τους άλλους

-παίρνει ρίσκο και να βιώνει τις θετικές και αρνητικές συνέπειες αυτών

-έχει χρόνο καθημερινά να ΄παίζει' και να περνάει ωραία

-επιτρέπει στον εαυτό του να αισθάνεται και να εκφράζει λύπη, θυμό, άγχος, ανησυχία, φόβο, πόνο, χαρά, ευχαρίστηση, ενθουσιασμό, αγάπη. Όλα τα συναισθήματά μας (θετικά και αρνητικά) είναι απαραίτητα καθώς αποτελούν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, που αντιδρούμε στον κόσμο γύρω μας και που συνειδητοποιούμε πως είμαστε ζωντανοί.



'' * Περπατάω στο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Πέφτω μέσα.

Είμαι χαμένος....αβοήθητος.

Μου παίρνει μια ζωή να βρω τρόπο να βγω.



*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Προσποιούμαι πως δεν την βλέπω.

Πέφτω μέσα ξανά.

Δεν μπορώ να το πιστέψω πως βρίσκομαι στο ίδιο μέρος ξανά.

Αλλά δε φταίω εγώ.

Μου παίρνει πολύ καιρό να βγω.



*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Την βλέπω.

Παρόλα αυτά ξαναπέφτω...έχει γίνει συνήθεια.

Τα μάτια μου είναι ανοιχτά. Ξέρω που βρίσκομαι.



Είναι δικό μου λάθος.

Βγαίνω αμέσως.



*Περπατάω στον ίδιο δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Περνάω από δίπλα της.



* Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. '' (Portia Nelson, 1980).








ΠΗΓΗ:

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Καστοριανή Εστία’, 30.07.15, Αριθμός Φύλλου: 720, σελ. 6-7.

Οι συνήθειες που δεν κάνουν καλό στην ψυχολογία σας

Μια επαγγελματική δυσκολία, ένα άσχημο συμβάν στα προσωπικά μας ή κάποιες οικονομικές δυσκολίες μπορούν εύκολα να μας ρίξουν την ψυχολογία. Για να αντιστρέψουμε το κλίμα, αρκεί να κάνουμε κάποιες μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά μας για να μπορέσουμε να έχουμε καλή ψυχολογία παρά τα προβλήματα ή για να μην χειροτερέψει η διάθεσή μας. Από τον τρόπο που περπατάμε μέχρι τον τρόπο που γυμναζόμαστε, οι καθημερινές επιλογές μας μπορούν να μας βοηθήσουν να αισθανθούμε καλύτερα:

1.Περπατάτε τεμπέλικα; Τα συναισθήματά μας επηρεάζουν και τον τρόπο που περπατάμε, όμως σύμφωνα με τους ειδικούς συμβαίνει και το αντίστροφο. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο ‘Journal of Behavior Therapy and Experimental Psychiatry’, όσοι περπατάνε σκυφτοί και με τεμπέλικο βήμα, τείνουν να έχουν περισσότερες αρνητικές σκέψεις και κακή διάθεση.

2. Φωτογραφίζετε τα πάντα με το κινητό σας: Η αγαπημένη συνήθεια των χρηστών των social media να βγάζουν selfies ή φωτογραφίες με τα κινητά τους και να τις ‘ανεβάζουν’ στο προφίλ τους, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο θυμάστε κάποιες καλές στιγμές στη ζωή μας. Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύτηκε στο έντυπο ‘PsychologicalScience’, οι επισκέπτες ενός μουσείου που έβγαζαν διαρκώς φωτογραφίες των φίλων τους ή των εκθεμάτων, δυσκολεύονταν να θυμούνται τα όσα είδαν στο μουσείο συγκριτικά με όσους δεν φωτογράφιζαν αλλά… απολάμβαναν την ξενάγηση.

3. Δεν γυμνάζεστε: Σύμφωνα με έρευνες, όσοι γυμνάζονται τρεις φορές την εβδομάδα έχουν 19% πιο μειωμένες πιθανότητες να πάθουν κατάθλιψη. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Λονδίνου ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη δεν ήταν δραστήριοι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, ενώ όσοι γυμνάζονται έχουν λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν κατάθλιψη. Μάλιστα, κάθε φορά που γυμνάζεται κάποιος, σύμφωνα με τους ερευνητές, μειώνει τον κίνδυνο για κατάθλιψη έως και 6%.

4.Αναβάλλετε συνέχεια τις υποχρεώσεις σας: Όταν αναβάλλουμε διαρκώς κάτι, όχι επειδή βαριόμαστε ή δεν έχουμε όρεξη, αλλά επειδή μας αγχώνει ή μας τρομάζει, τότε η σκέψη και μόνο μας χαλάει την ψυχολογία και μας προκαλεί περισσότερο άγχος.

5.Τα παίρνετε όλα πολύ σοβαρά: Δεν γελάτε αρκετά αλλά αντιθέτως νιώθετε διαρκώς αρνητικά συναισθήματα: εκνευρισμό, ντροπή, άγχος, απόρριψη. Το γέλιο και το χιούμορ, όμως. Σύμφωνα με έρευνες, μπορεί να μας βοηθήσει να καταπολεμήσουμε τα άσχημα συναισθήματα, το στρες και την κατάθλιψη.

6.Δεν κοιμάστε αρκετά: Ο ύπνος επηρεάζει τα πάντα, λένε οι επιστήμονες, από τις ψυχικές και συναισθηματικές μας δυνατότητες μέχρι τις σωματικές. Προσπαθήστε να κοιμάστε 7-8 ώρες κάθε βράδυ, ώστε να μπορέσετε να έχετε μια ευχάριστη και ισορροπημένη καθημερινότητα.

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/823828/article/gynaika/psycho/oi-synh8eies-poy-den-kanoyn-kalo-sthn-yyxologia-sas(accessed 7.8.15)

Πεθαίνουν νωρίτερα όσοι γίνονται μπαμπάδες μικροί

Αισιόδοξο μήνυμα για άνδρες που θέλουν να γίνουν πατέρες σε μεγαλύτερη ηλικία Φωτογραφία:

Όσοι άνδρες γίνονται πατέρες σε ηλικία κάτω των 25 ετών αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν πρόωρα στην μέση ηλικία, σύμφωνα με νέα φινλανδική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη δείχνει ότι η πατρότητα σε νεαρή ηλικία σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα ο άνδρας να έχει χειρότερη υγεία αργότερα στη ζωή του και να πεθάνει νωρίτερα, σε σχέση με όσους συνομηλίκους του γίνονται πατέρες σε μεγαλύτερη ηλικία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Ελίνα Εϊνίο του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό επιδημιολογίας Journal of Epidemiology & Community Health, ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 30.500 άνδρες που έγιναν μπαμπάδες έως την ηλικία των 45 ετών.

Οι άνδρες αυτοί παρακολουθήθηκαν επί μια δεκαετία ή εως ότου πεθάνουν πρόωρα. Από αυτούς, το 15% είχαν αποκτήσει το πρώτο παιδί τους έως την ηλικία των 22 ετών, το 29% μεταξύ 22-24 ετών, το 19% μεταξύ 27-29 ετών και το 19% μεταξύ 30-44 ετών. Η μέση ηλικία πατρότητας για πρώτη φορά ήταν τα 25 έτη. Κατά τη δεκαετή μελέτη, περίπου το 5% των ανδρών αυτών πέθαναν, κυρίως λόγω ισχαιμικού καρδιαγγειακού επεισοδίου (21%) ή παθήσεων που σχετίζονταν με την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (16%).

Όσοι είχαν γίνει πατέρες πριν τα 22, είχαν κατά μέσο όρο 26% μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου έως τα 54 τους, ενώ για όσους είχαν γίνει μπαμπάδες στα 22-24 τους, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν αυξημένος κατά 14%.

Από την άλλη, για όσους είχαν αποκτήσει το πρώτο παιδί τους σε ηλικία 30-44 ετών, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν μειωμένος κατά 25%.

Για να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους, οι ερευνητές έκαναν μια ξεχωριστή ανάλυση στα στοιχεία 1.124 αδελφών. Όπως διαπίστωσαν, όντως όσοι είχαν γίνει μπαμπάδες πριν τα 22 τους, είχαν 73% μεγαλύτερη πιυθανότητα να πεθάνουν πρόωρα σε σχέση με τον αδελφό τους, που είχε αποκτήσει παιδί σε μεγαλύτερη

Αν και δεν είναι σαφής η αιτιολογία γι' αυτή την αρνητική σχέση ανάμεσα στην πρόωρη πατρότητα και στον πρόωρο θάνατο, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι όταν ένας νέος γίνεται γρήγορα μπαμπάς, αποκτά πρόωρα αυξημένες ευθύνες, γεγονός που του δημιουργεί πιο έντονο ψυχολογικό, οικονομικό κ.α. στρες.

ΠΗΓΗ:

http://mobile.in.gr/Article.aspx?Id=1500016799#ref=newsroombox(accessed 7.8.15)