Congenital analgesia: The agony of feeling no pain

                                            

Steven (right) with his brother Chris in 1983

Steven Pete and his brother were born with the rare genetic disorder congenital analgesia. They grew up - in Washington state, US - with a sense of touch but, as he explains in his own words, without ever feeling pain.

It first became apparent to my parents that something was wrong when I was four or five months old.

I began chewing on my tongue while teething. They took me to a paediatrician where I underwent a series of tests.

At first they put a cigarette lighter underneath my foot and waited for my skin to blister. Once they saw that I had no response to that then they began running needles up and down my spine. And since I had no response to either of those tests they came to the conclusion that I had what I have - congenital analgesia.

By which point, I had chewed off about a quarter of my tongue through teething.

What is congenital analgesia?

Sufferers feel no pain, and hot and cold don't register as dangerous sensations

Genetic disorder that affects fewer than one in a million people

Young sufferers may chew on fingers and tongue, or burn hands

Some parents use goggles, helmets and long socks on hands to protect children

Can cause arthritis and growth defects

No known cause, treatment or cure

We grew up on a farm. My mum and dad tried to be protective without stifling my brother and me. But when you're out in the country, especially if you're a boy, you're going to go out and explore and get in a little mischief.

So during my early childhood I was absent from school a lot due to injury and illness.

There was one time, at the roller-skating rink. I can't recall all of the details, but I know that I broke my leg. People were pointing at me because my pants were just covered in blood from where the bone came out. After that, I wasn't allowed to roller skate until I was much older.

When I was five or six years old, I was taken away from my home by child protective services. Someone had reported my parents for child abuse.

Steven Pete in hospital, aged five

I was in the state's care for, I believe, two months. And during that time I broke my leg before they finally realised that my parents and the paediatrician were telling the truth about my condition.

At school, a lot of children would have questions about my condition. They would ask: "Why do you have a cast on?" Most of the time I was in a cast, until I was around 11 or 12.

I was involved in fights quite frequently. Whenever a new kid came to school, the children would try to get that person to come and pick a fight with me, as a kind of introduction to the school. They would say: "If you can't feel pain, you will once I'm done with you."

Nowadays, I am not a particularly reckless person. I believe I'm actually more vigilant than most people because I know that if I were to injure myself I wouldn't know how severe it would be.

Internal injuries are the ones I fear the most. Appendicitis is what really scares me. Usually whenever I have any type of stomach issues or a fever I go to the hospital just to get it checked out.

The last time I had a broken bone, my wife actually noticed before I did. My foot was swollen, black and blue, so I went to the doctor and had an X-ray and they told me that I had broken two of my toes and they wanted to put a cast on it.

I had to go to work the next day. If had a cast on I wasn't going to be able to work for quite some time so I just told them I'd take care of myself. I went home and took some duct tape, taped it up, put my boots on and went to work that next morning.

One of the things I'm going to have to face soon is the fact that I won't have my left leg anymore. I've had quite a bit of surgery on my left knee in the past and it's got to the point where my doctors have told me to wait until it gives out completely. Once that occurs they're just going to have to amputate.

I really try not to think about it. I try not to let it get to me.

But I can't help thinking congenital analgesia was partly why my brother chose to take his own life.

His back was getting progressively worse. He was pretty close to graduating from a local college and the doctors told him that probably in the next year, year-and-a-half, he would be in a wheelchair.

Feeling no pain

In Stieg Larsson's The Girl Who Played With Fire, the brutal Ronald Niedermann has congenital analgesia. As his opponent Paolo Roberto puts it, "He just keeps on going!"

Bond baddie Renard, played by Robert Carlyle in The World Is Not Enough, has a bullet in his brain. It is slowly destroying his senses, making him insensible to pain, but perversely he gets stronger until he dies.

Online rumours suggest that Tom Hardy's villainBane in Batman Rises, which opens this week, is immune to pain.

He was an "outdoors man" - he liked to be outside, to fish and to hunt. But he tried to see about getting some sort of financial disability assistance once this would all happen. And pretty much what the judge told him was: "If you're not in pain then you have no reason to be on any type of assistance."

The thing is, with our condition, a lot of people see us and they might assume that we're healthy.

But they have no idea that my body could give out at any time, that I ache all over. I have severe arthritis in my joints. It's not painful - I don't feel pain - but it's hard to move around sometimes.

It feels like a compression, a throbbing compressed feeling in my joints. On a bad day it makes me very cranky when I have that feeling all day, because it's just a nuisance. It limits your mobility and your joint isn't able to move as much as it should.

As for doctors, I think they understand the condition. They just don't understand the human component of it - the psychology of what can happen when you grow up not being able to experience pain.

SOURCE:

Steven Pete spoke to Outlook for the BBC World Service.

http://www.bbc.co.uk/news/magazine-18713585 (accessed 27/05/13)

Does cracking your knuckles cause arthritis?

Claudia Hammond examines what causes the wince-inducing sound, and sifts through the evidence to see whether it actually damages your joints.

A chance discovery by academics in Nottingham has found that a simple optical illusion could unlock a drug-free treatment for arthritic pain.

Some people crack their knuckles by pulling the tip of each finger one at a time until they hear a crack. Others make a tight fist or bend their fingers backwards away from the hand, cracking the lot at once. If you are one of those people who sits and cracks your knuckles while others wince, at some point somebody is bound to have told you that cracking your joints gives you arthritis.

For some it’s a nervous habit; for others the sensation brings relief. Depending on which research you read, between 25 and 54% of people do it, with men more likely to do so than women.

Whichever method is used, the noise is created in the same manner. The space between the joints increases, causing the gases dissolved in the synovial fluid bathing the joint to form microscopic bubbles. These bubbles merge into large bubbles which then get popped by additional fluid which rushes in to fill the enlarged space.

Once the joints have been cracked they can’t be cracked again for about fifteen minutes. This gives the space in the joint time to return to its normal size and for more gases to dissolve in the fluid, ready to form bubbles which can then pop all over again. 

Taking an engineering approach, cracking the knuckles repeatedly over many decades could in theory damage the cartilage covering the joint. Comparisons have even been made with the mechanical wear and tearaccrued over time by ship’s propellers, but the evidence that the same is happening in people’s hands is thin. 

Close to the knuckle

In fact, very few studies have been carried out at all. Perhaps one of the most well-known is the self-inflicted research rewarded with an Ig Nobel Prize in 2009. For more than 60 years, a Californian doctor called Donald Unger cracked the knuckles of his left hand at least twice a day, leaving his right knuckles uncracked. His conclusion? "I'm looking at my fingers, and there is not the slightest sign of arthritis in either hand," he said. 

There have been some other, perhaps more formalised studies carried out. In 1975, twenty-eight residents in a Jewish nursing home in Los Angeles were asked whether they had ever cracked their knuckles habitually. Those who had were less likely to have osteoarthritis in their hands later on.

In a larger study conducted in Detroit in 1990, researchers examined the hands of three hundred people over the age of 45. Knuckle-crackers appeared to have a grip that wasn’t as strong, and 84% of them had signs of swelling in their hands. The authors say this means knuckle-cracking should be discouraged, but I wonder whether the people who crack their knuckles might feel more discomfort in their hands in the first place. Could this indicate a predisposition towards problems later on, rather than a cause? It’s worth pointing out that when it came to the crucial question of whether the joint-crackers had more osteoarthritis the answer was no.

The most recent study, published just last year, is the most comprehensive so far, because it looks not only at whether people ever crack their knuckles, but also how often they do it. You might guess that cracking your knuckles every fifteen minutes could have a very different effect from doing it once a day, but again it made no difference to rates of osteoarthritis. In fact, there was no difference in the prevalence of osteoarthritis between those who did or did not crack their knuckles.

Crack on

So how did the idea of a relationship between knuckle-cracking and arthritis emerge? It’s true that people who already have arthritis sometimes find their joints crack because the cartilage of the surface of the joints has been damaged. However it’s unusual for this to be the first symptom and it seems more likely to be a consequence of damage, rather than a cause. The risk factors of arthritis that have been established are age, a family history of the condition, and previous accidents with hand, or a lifetime of working with your hands doing heavy labour.

SOURCE:

Claudia Hammond, BBC Magazine http://www.bbc.com/future/story/20120917-is-it-bad-to-crack-your-knuckles (accessed 27/05-13)

Coffee addiction: Do people consume too much caffeine?

US officials are investigating the safety of caffeine in snacks and energy drinks, worried about the "cumulative impact" of the stimulant - which is added to a growing number of products. Is our tea and coffee-fuelled society too dependent on the world's favourite drug?

The bubbling kettle, the aroma from the mug, the first bitter mouthful of the morning.

It's a ritual without which the working day would be, for millions of people, frankly horrifying.

Caffeine is, according to New Scientist, the planet's most popular "psychoactive drug." In the United States alone, more than 90% of adults are estimated to use it every day.

But now even the US - home of Coca-Cola, Starbucks and the 5-Hour Energy shot - is questioning the wisdom of adding it to everyday foodstuffs like waffles, sunflower seeds, trail mix and jelly beans.

In a statement, the Food and Drug Administration (FDA) highlighted the "unfortunate example" of Wrigley chewing gum producing packs of eight sticks which each contained as much caffeine as half a cup of coffee. Subsequently, Wrigley said it would "pause" production of the product.

How healthy is your coffee?

"On the plus side, coffee is known to be packed full of antioxidants, which stop other molecules oxidising and producing free radicals.

"Women who drink two or more cups of coffee a day are less likely to get depressed, other research suggests.

"However previous studies have linked high caffeine intake to raised cholesterol and short-term high blood pressure."

The agency is also looking at highly-caffeinated energy drinks, and said it was concerned about the "cumulative impact" of adding stimulants to products.

According to the US Substance Abuse and Mental Health Services Administration, the number of people seeking emergency treatment after ingesting energy drinks doubled to more than 20,000 in 2011.

However, the energy drink industry says its products are safe and insists there is no proof of a link with any harmful reactions.

There have been documented cases of fatal overdoses caused by "caffeine toxicity", though these are very rare. Scientists at Johns Hopkins University, studying its addictive properties, found that withdrawal symptoms included tiredness, headaches, difficulty concentrating, muscle pain and nausea.

But there is far from any kind of scientific consensus that caffeine use is harmful. A recent study by the Harvard School of Public Health suggested that "coffee drinking doesn't have any serious detrimental health effects" and that drinking up to six cups a day was "not associated with increased risk of death from any cause".

In moderation, caffeine may have some positive effects. Research suggests it could be associated with a reduced risk of prostate cancer and breast cancer. A recent study linked drinking coffee and tea with a lower risk of type two diabetes.

As a result, the FDA has pledged to "determine what is a safe level" of caffeine use.

The agency's move has been welcomed by those who fear caffeine is already encroaching too much into our daily lives - often in products where it may not be expected.

"Many people just aren't aware of how much caffeine they are taking," says Lynne Goldman, dean of the George Washington University School of Public Health and Health Services.

As a result, she says, they could unwittingly create problems for themselves with insomnia, indigestion, or their blood pressure.

It's especially worrying for parents, who can find it hard to regulate their children's intake.

But challenging the hegemony of caffeine may be a difficult task on a planet that consumes 120,000 tonnes of the substance per annum.

In Finland, the world's most caffeinated country, the average adult consumes 400mg of the drug every day - equivalent to four or five cups of coffee a day, and equal to the maximum daily limit recommended by the UK Food Standards Agency.

"We think that, when used in moderation, caffeine doesn't pose a risk," says Sanna Kiuru, a senior officer at Evira, the Finnish food safety authority. "It's mainly adults who drink coffee, not children. For us the levels are quite moderate."

Even buzz-loving Finns have been troubled by the rise of stealth stimulants, however.

"We have been concerned about the rise in caffeine in different foods," says Kiuru. Highly-caffeinated energy drinks in Finland are obliged to carry warning labels - a practice that will be extended across the EU from 2014.

For most caffeine consumers, its chief benefit is that, by stimulating alertness, it helps you get more done.

This is a trait that makes it unusual among recreational substances, says Stephen Braun, author of Buzz: The Science and Lore of Alcohol and Caffeine.

"Its appeal is that it helps us earn more money," he adds.

"What makes it different from other drugs is that it's used as a productivity tool - not for pleasure, like cannabis, or as a relaxant, like alcohol."

Perhaps the closest analogy is with coca leaves, chewed by labourers to give them extra energy in countries like Peru and Bolivia.

It's no coincidence, Braun believes, that caffeine's popularity boomed in Europe at the dawn of the industrial revolution, when the race for ever-increased productivity accelerated.

Many of history's creative minds have also been associated with some truly epic feats of caffeine consumption.

According to one biographer, the French novelist and playwright Balzac drank as many as 50 cups of coffee a day. "Were it not for coffee one could not write, which is to say one could not live," he once insisted.

For seven years, the film-maker David Lynch ate at the same Los Angeles diner every day, drinking up to seven sweetened cups of coffee "with lots of sugar" in one sitting, which he said would guarantee that"lots of ideas" arrived.

Ludwig van Beethoven was said to have painstakingly counted out exactly 60 coffee beans per cup when he brewed coffee.

Perhaps the most well-publicised recent tales of caffeine excess featured the somewhat less critically revered singer Robbie Williams, who consumed 36 double espressos and 20 cans of Red Bull a day.

It is the routine task itself, as much as the stimulant properties of caffeine, that makes the process so significant, Mason Currey, author of Daily Rituals: How Artists Work.

"A lot of artists use the process of making the coffee as a gateway to the creative process," he adds.

"You need to get into the right mindset to do that sort of work, and the preparation ritual provides a focus."

Does the very ritual of preparing caffeinated drinks help minds focus?

But attempts to clamp down on the spread of the substance have historically proved futile.

In 1911, the US government sued the Coca-Cola Company, on the basis that the caffeine in its drink was "injurious to health", but Coca-Cola prevailed in the courts.

One problem with attempting to regulate the substance, says Braun, is that it affects everyone in differently - people's varying physiologies and metabolisms making it impossible to prescribe a "safe" limit that works for everyone.

"Ultimately, you have to become your own scientist - there isn't an alternative to careful self-experimentation," he says.

Most people are likely to have ascertained by adulthood how much, or little, tea or coffee they can tolerate at a time.

But critics say this doesn't apply to energy drinks and caffeinated foodstuffs, whose effects are arguably more difficult to judge.

However profitable these products may prove for their manufacturers though, Currey suspects they well never acquire the mystique of coffee and tea.

"There's something that's not quite as special and evocative about them," he says.

"Buying an 5-Hour Energy drink from the 7-Eleven [convenience store] doesn't have the ambience of brewing a cup of coffee. I can't imagine future biographers of great artists and writers describing this stuff in the same way."

SOURCE:

By Jon Kelly BBC News Magazine, Washington DC 
http://www.bbc.co.uk/news/magazine-22530625(accessed 27/05/13)

What is cognitive behavioural therapy like for a teenager?

----------------------------------------

Most research into CBT (cognitive behavioural therapy) for teenagers has focused on whether it works or not, with largely positive results. Surprisingly little attention has been paid to finding out what it is actually like for a teenager to undertake CBT.

Deanna Donnellan and her colleagues have made an initial effort to plug this gap, conducting in-depth interviews with three teenage girls who'd completed a course of individual CBT, asking them about their perception of the therapy and what it meant to them.

The pseudonymous interviewees were Mary, who had problems with sickness and anxiety; Katherine, who had anxieties around her appearance and restricted her eating; and Samantha, who experienced low mood and practised self-harm. The teenagers were aged 15 years on average.

One the main themes to emerge related to progress and change. Mary saw the therapy in terms of helping to remove her problems; Samantha saw it as more than that, as a chance to move forward in her life; and Katherine felt she had developed new perspectives on life and the future. All three experienced increases to their self-efficacy (their confidence in their own abilities). Donnellan and her colleagues pointed out a related practical insight here - they found the teenagers clearly had "ultimate goals" for therapy (such as a growth in character or a return to "normality"), which could be hidden beneath the immediate aims of the CBT.

Another key theme to emerge related to engagement with therapy. The teens were mostly disengaged and passive at the start, but they gradually began to participate more. Mary achieved this engagement by taking some control - she agreed to take on some of her homework tasks around eating, but refused others. Samantha didn't say much at the start, but came to realise that she could benefit from exploring her emotional issues. Katherine felt desperate and unable to make decisions at the start, but the graded nature of the therapy helped her feel more stable.

The researchers said issues of control were very important in teen therapy given that most teenagers' therapy will have been instigated by their parents. "Power and its ability to impact negatively upon therapeutic potential might ... be mitigated by a process of collaboration and encouraging the client to negotiate their position in the therapeutic relationship," they said.

What about rapport with the therapist? Although she benefited from therapy, Mary was not on the same page as her therapist:

"for an example she might use someone being scared of dogs and how the thoughts of the dog biting them would make them cross the road (...) it was like relates nowhere near to like feeling sick and how feeling sick affects ya it was nothing near that".

Mary blamed part of this on her therapist seeming "really old". "I think for most teenagers," Mary said, "... you'd feel easier to talk to someone who, not obviously dead young, but d'ya know not someone in their 50s or something or like old." In contrast, Samantha was pleasantly surprised at her therapist's ability to relate to her situation:

"It was a bit disconcerting cos she like, not knew about it, but knew how to like deal with all this stuff, which I wasn't entirely expecting but it was helpful."

The final theme related to the structure of the way therapy was delivered. Mary felt like some of the progress was too slow and there was frequent repetition. For Samantha, the structure and predictability of CBT was an advantage, and the boundaries laid down by her therapist helped her feel safe. Katherine also liked the graded pace of therapy, with the gentle start helping her to feel more comfortable.

Donnellan's team said their interviews were a "tentative" first step towards finding out what CBT is like for young people. The findings demonstrate "the importance of the process of therapy, just as much as the content," they said. Based on this, some practical recommendations include: recognising the importance of the first stages of therapy for engaging with a teenage client; addressing the teen client's preconceptions about therapy; and finding out the pace and style they'd like the therapy to progress at.

"The service delivering CBT needs to promote the young person as being in control from the outset," the researchers said, "regardless of who is making the decision to access therapy. This may set the scene for them to develop control over their problems and establish stability in their life."

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Donnellan, D., Murray, C., and Harrison, J. (2012). An investigation into adolescents' experience of cognitive behavioural therapy within a child and adolescent mental health service. Clinical Child Psychology and Psychiatry, 18 (2), 199-213 DOI:http://dx.doi.org/10.1177/1359104512447032

Author weblink:http://www.lancs.ac.uk/shm/study/doctoral_study/dclinpsy/new/

Πειραματικό χάπι καθυστερεί τη γήρανση του εγκεφάλου

Πειραματικό χάπι μιμείται τον περιορισμό των θερμίδων και καθυστερεί τη γήρανση του εγκεφάλου σε πειραματόζωα

Ο δραστικός περιορισμός έως 40% στη λήψη θερμίδων μπορεί να επιβραδύνει τη γήρανση των κυττάρων, ακόμα και να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής, σύμφωνα με παλαιότερες μελέτες σε διάφορα ζώα. Τώρα, Αμερικανοί επιστήμονες βρήκαν ένα τρόπο να μιμούνται τα αντιγηραντικά οφέλη του θερμιδικού περιορισμού, αναπτύσσοντας ένα πειραματικό φάρμακο σε μορφή χαπιού, που δρα στον εγκέφαλο, καθυστερώντας την εκφύλισή του και την άνοια. Τα πρώτα πειράματα σε ζώα είναι πολύ ενθαρρυντικά και μπορεί στο μέλλον να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός χαπιού που, αν αποδειχτεί ασφαλές, θα επιβραδύνει την άνοια στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Η απώλεια νευρώνων και η συνακόλουθη έκπτωση των νοητικών-γνωστικών λειτουργιών συνοδεύουν την τρίτη ηλικία, ενώ επιταχύνονται δραματικά στις περιπτώσεις άνοιας και Αλτσχάιμερ. Η νέα μελέτη, που έγινε σε ποντίκια, γεννά την ελπίδα ότι μελλοντικά οι επιστήμονες θα μπορούσαν να αναπτύξουν φάρμακα, τα οποία θα προστατεύουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και θα αποτρέπουν τη νευρωνική και νοητική εκφύλιση.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου ΜΙΤ και του Ιατρικού Ινστιτούτου Χάουαρντ Χιουζ, με επικεφαλής τους Λι-Χουέι Τσάι και Γιοχάνες Γκρεφ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης «The Journal of Neuroscience», συνέθεσαν ένα χάπι που ενεργοποιεί ένα ένζυμο, τη σιρτουίνη 1 (SIRT1), στα εγκεφαλικά κύτταρα και επιβραδύνει την εκφύλισή τους.

Οι ερευνητές του ΜΙΤ εστιάστηκαν στο πώς ο θερμιδικός περιορισμός επιδρά στα κύτταρα του εγκεφάλου και έδειξαν ότι η μείωση κατά 30% στη λήψη θερμίδων από τα πειραματόζωα αύξησε το επίπεδο ενός ενζύμου στον εγκέφαλό τους, κάτι που καθυστέρησε τη φυσιολογική απώλεια των νευρώνων λόγω ηλικίας. Μετά από τρεις μήνες αυστηρής δίαιτας, τα εν λόγω ποντίκια τα κατάφεραν καλύτερα στα τεστ μνήμης σε σχέση με τα υπόλοιπα που έτρωγαν κανονικά και δεν είχαν υποστεί μια δίαιτα περιορισμένων θερμίδων.

Στη συνέχεια, οι επιστήμονες μιμήθηκαν τον θερμιδικό περιορισμό, δίνοντας στα ποντίκια ένα φάρμακο που ενεργοποιούσε το ίδιο ένζυμο στον εγκέφαλο. Και σε αυτή την περίπτωση, τα πειραματόζωα (που πλέον δεν έκαναν δίαιτα) τα πήγαν καλύτερα στα τεστ που ακολούθησαν, σε σχέση με τα ζώα που δεν είχαν πάρει το ίδιο φάρμακο.

Έτσι, για πρώτη φορά, οι ερευνητές έδειξαν ότι ένα συνθετικό μόριο (που θα μπορούσε να ληφθεί και σε μορφή χαπιού) είναι σε θέση να αποτρέψει τον εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων. Βέβαια, παραμένει ακόμα αμφισβητούμενο κατά πόσο ο περιορισμός των θερμίδων όντως μπορεί να παρατείνει το προσδόκιμο της ζωής.

Παλαιότερες μελέτες σε ποντίκια και σκουλήκια έχουν δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αλλά άλλες έρευνες σε μαϊμούδες δεν έχουν καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα. Ανάλογες μελέτες σε ανθρώπους δεν έχουν γίνει ακόμα, αν και είναι αμφίβολο ότι κάποιος θα ήταν διατεθειμένος να ζήσει επί χρόνια σε μερική ασιτία προκειμένου να παρατείνει τη ζωή του.

Οι αμερικανοί ερευνητές τόνισαν ότι τα ευρήματά τους πρέπει να μελετηθούν περιατέρω, ώστε να υπάρξει επιβεβαίωση ότι η αύξηση του επιπέδου του συγκεκριμένου ενζύμου μέσω ενός χαπιού θα ωφελήσει πράγματι την υγεία του εγκεφάλου των ηλικιωμένων. Αν όντως αυτό αποδειχτεί, τότε ένα τέτοιο χάπι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

Πάντως οι ερευνητές του ΜΙΤ προειδοποίησαν ότι ακόμα και αν τελικά αναπτυχθεί αυτό το χάπι, δύσκολα θα είναι απαλλαγμένο παρενεργειών ή θα μπορεί να αποτρέψει πλήρως την εκδήλωση της εκφύλισης του ανθρωπίνου εγκεφάλου. «Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι μπορούμε να καθυστερήσουμε την νευρο-εκφύλιση, όμως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο εωσότου εμποδίσουμε τη νόσο. Μπορούμε πάντως να ελπίσουμε ότι θα πετύχουμε την καθυστέρηση της εμφάνισής της» δήλωσαν οι Λι-Χουέι Τσάι και Γκρεφ.

Πηγή: AΠE-MΠΕ

Η Καθημερινή: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_22/05/2013_500125

Experienced job interviewers are no better than novices at spotting lying candidates

----------------------------------------

For the penultimate round of the TV show The Apprentice, the competing entrepreneurs must face a series of interviews with a crack team of hardened executives. The implicit, believable message is that these veterans have seen all the interview tricks in the book and will spot any blaggers a mile off. However, a new study provides the reality TV show with a reality check. A team led by Marc-André Reinhard report that experienced job interviewers are in fact no better than novice interviewers at spotting when a candidate is lying.

The researchers filmed 14 volunteers telling the truth about a job they'd really had in the past and then spinning a yarn about time in a job they'd never really had. The volunteers were offered a small monetary reward to boost their motivation. These clips were then played online to 46 highly experienced interviewers (they'd conducted between 21 and 1000 real-life job interviews), 92 interviewers with some experience (they'd interviewed at least once), and 214 students who'd never before acted as a job interviewer. The participants' task was to identify the clips in which the interviewee was speaking truthfully about their work experience, and the clips in which the interviewee was fabricating.

Overall the participants achieved an accuracy rate of 52 per cent - barely above chance performance, which is consistent with a huge literature showing how poor most of us are at spotting deception. But the headline finding is that the more experienced interviewers were no better than the novice interviewers at spotting lying job candidates - the first time that this topic has been researched. Greater work seniority, having more work experience and having more subordinates at work were also unrelated to the ability to spot lying job candidates.

There was a glimmer of hope that interview lie-detection skills could be taught. Participants who reported more correct beliefs about non-verbal cues to lying (e.g. liars don't in fact fidget more) were slightly more successful at recognising which job candidates were lying (each correct belief about a non-verbal cue added 1.2 per cent more accuracy on average). Experienced and novice interviewers in the current study didn't differ in their knowledge about lying cues, which helps explain why the veterans were no better at the task. The more experienced interviewers were however more skeptical overall, tending to rate more of the clips as featuring lying.

"Our results provide the first evidence that employment interviewers may not be better at detecting deception in job interviews than lay persons," the researchers said, "although it is a judgmental context that they are very experienced with."

Although the main gist of the results is consistent with related research in other contexts - for example, studies have found police detectives are no better at spotting lies, despite their interrogation experience - this study has some serious limitations, which undermine the applicability of the findings to the real world. Above all, the study did not involve real interviews, which meant the participants were unable to interact with the interviewees in a dynamic manner.

_________________________________ 

SOURCE

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Reinhard, M., Scharmach, M., and Müller, P. (2013). It's not what you are, it's what you know: experience, beliefs, and the detection of deception in employment interviews Journal of Applied Social Psychology, 43 (3), 467-479 DOI: http://dx.doi.org/10.1111/j.1559-1816.2013.01011.x

Author weblink: http://lssozpsych.sowi.uni-mannheim.de/english/team/pd_dr_marc_andre_reinhard/

Τελικά γιατί μπορεί να μη πάνε όλα ρόδινα με το/η σύντροφο στις καλοκαιρινές διακοπές;

Το καλοκαίρι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως 'το παραμύθι των ενηλίκων'. Πριν καλά καλά τελειώσει αρχίζουμε και ονειρευόμαστε το επόμενο καλοκαίρι αφού στο μυαλό μας ισοδυναμεί με διακοπές, ξεκούραση, χαλάρωση και διασκέδαση. Η ωραιοποίηση αυτή του καλοκαιριού φτάνει στο αποκορύφωμά της κατά τις καλοκαιρινές διακοπές. Οι καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν την όαση μέσα στην έρημο του εργασιακού μας έτους, όπου φτάνουμε λαχανιασμένοι, κουρασμένοι και διψασμένοι, πλημμυρισμένοι από ενθουσιασμό και προσδοκία. Ανυπομονούμε να αποχωριστούμε την συσσωρευμένη κούραση του χειμώνα και να πυροδοτήσουμε το πάθος και την ξεγνοιασιά στις διαπροσωπικές μας σχέσεις οι οποίες βρίσκονται ακόμα σε χειμερία νάρκη αφού δεν είχαμε ως τώρα το χρόνο να τις ξυπνήσουμε. Έχουμε ανάγκη από μια αλλαγή του σκηνικού που μόνοι μας με τόσο κόπο στήσαμε, για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και ίσως να θυμηθούμε έστω και για λίγο πως αγαπιόμαστε και πως μπορούμε να ξεκουραστούμε και να περάσουμε μαζί όχι απλά όμορφα, αλλά υπέροχα! 

Το παραμύθι ακούγεται μαγικό! Πόσο εφικτό είναι όμως; Πόσο ρεαλιστικό είναι να αποβάλουμε όλο το άγχος και την κούραση μιας ολόκληρης χρονιάς μέσα σε πέντε μόνο μέρες ή να κατεβάσουμε το διακόπτη και να ξεχάσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες μέσα στη σχέση μας και να ξαναερωτευτούμε; Τι το διαφορετικό έχουν αυτές οι πέντε μέρες από τις υπόλοιπες 360 του έτους; 

Η ξεγνοιασιά μπορεί να γίνει και πονοκέφαλος; 

Οι διακοπές σχεδόν πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά και διαθέσεις. Για ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων όμως αποτελούν μια απλή αφορμή πυροδότησης προβλημάτων σε συναισθηματικό αλλά και διαπροσωπικό επίπεδο.

Προβλήματα που συσσωρεύονταν και περίμεναν τις διακοπές για να λυθούν εκ μαγείας, εντείνονται καθώς το γενικότερο κλίμα 'χαράς' των διακοπών έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εσωτερική μας φουρτούνα. Έτσι οι διακοπές συχνά συνοδεύονται από ή οδηγούν σε συναισθήματα άγχους, θυμού, ματαίωσης, απογοήτευσης και μελαγχολίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πολλά ζευγάρια επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους είτε χωριστά είτε μαζί αλλά με φθαρμένη σχέση. Σύμφωνα με έρευνα της Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ), (2009), το ποσοστό των ζευγαριών που χωρίζουν κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών αγγίζει το 54%. 

Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; 

Λίγοι ερευνητές έχουν μελετήσει με ποιον ακριβώς τρόπο και γιατί μπορούν οι διακοπές να επηρεάσουν τόσο πολύ τις ρομαντικές μας σχέσεις. Αυτό πάντως που είναι ξεκάθαρο είναι πως διαφορετικές διαδικασίες και πράγματα μπορούν να επηρεάσουν με διαφορετικό τρόπο διαφορετικούς τύπους σχέσεων. Συγκεκριμένα, οι Morse & Neuberg, (2004) σε έρευνά τους βρήκαν πως οι διακοπές μπορούν να επηρεάσουν μια σχέση με δύο γενικούς τρόπους , ανάλογα με το είδος της σχέσης. 

Πρώτον, οι διακοπές πάντα φέρουν πολλές προσδοκίες για 'σωστή' συμπεριφορά του/της συντρόφου μας. Ο/Η σύντροφος πρέπει να είναι πολύ ρομαντικός/η ή περιπετειώδης ή ήρεμος/η κ.α. Οι πολύ συγκεκριμένες αυτές προσδοκίες που άλλοι έχουμε λιγότερο και άλλοι περισσότερο, σε συνδυασμό με εναλλακτικές μορφές σχέσεων που βλέπουμε δίπλα μας στα άλλα ζευγάρια κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, μπορούν να αποτελέσουν 'παράγοντα υποκίνησης' καθώς μπορούν να αυξήσουν ή να μειώσουν τις διαδικασίες εκείνες που επηρεάζουν μια σχέση. Για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να αρχίσει να συγκρίνει τον/ην υπερδραστήριο/α σύντροφο με τον/ην πιο ήρεμο/η σύντροφο της διπλανής παρέας και να αρχίσει να σκέφτεται τις επιλογές που θα μπορούσε να έχει εν απουσία της συνοδείας του/της με αποτέλεσμα να μειώνετε αυτομάτως η ποιότητα της σχέσης του με τον/την σύντροφο, οδηγώντας σε απογοήτευση. Με ανάλογο τρόπο αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, θα μπορούσε μια σύγκριση του/της συντρόφου με τον περίγυρο να κάνει πιο έντονη την ανωτερότητα της επιλογής -πιο ομορφος/η, πιο αστείος/α κ.α.- με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ποιότητα της σχέσης και να επέλθει ενθουσιασμός. Πρόκειται λοιπόν για μια διαδικασία σύγκρισης του/ης συντρόφου αλλά και της σχέσης με εξωτερικούς παράγοντες. Λόγο της έντασης των διακοπών που από τη φύση τους συμπιέζουν πολλά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα έτσι και οι όποιες συγκρίσεις έχουν πολύ πιο έντονο χαρακτήρα απ΄οτι στην καθημερινότητα με αποτέλεσμα αυτά που μας ικανοποιούν ή μη στο/η σύντροφο να γίνονται πιο ευδιάκριτα εν παρουσία των εν δυνάμει επιλογών που μπορεί να μας ταιριάζουν περισσότερο ή λιγότερο. 

Δεύτερον, οι διακοπές μπορούν να αποτελέσουν 'παράγοντα καταλύτη' εφόσον μπορούν να αλλάξουν -περιορίσουν ή αυξήσουν- τις συνηθισμένες συνέπειες που έχουν οι διεργασίες μιας σχέσης μέσα στην ίδια τη σχέση. Για παράδειγμα, οι διακοπές θα μπορούσαν να εντείνουν την ήδη υπάρχουσα ελλειμματική σεξουαλική δραστηριότητα σε μια σχέση κάτι που θα αύξανε την απόσταση μεταξύ των συντρόφων ή θα προκαλούσε επιπρόσθετες συγκρούσεις. Αντιστρόφως, οι διακοπές θα μπορούσαν να μεγεθύνουν το ήδη υπάρχοντα πάθος ή ρομαντισμό σε μια σχέση αυξάνοντας την ποιότητά του. Στο δεύτερο τρόπο λοιπόν, οι διακοπές μπορούν να αποτελέσουν μεγεθυντικό φακό στα ήδη υπάρχοντα θετικά και αρνητικά της σχέσης, ανεξαρτήτως εξωτερικών παραγόντων φέροντας αντίστοιχες αντιδράσεις και συνέπειες. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του 'παράγοντα καταλύτη' είναι η μόλυνση που διαρρέει στις σχέσεις μας, ακόμα και κατά την διάρκεια των διακοπών, από το φαινόμενο της προϋπάρχουσας επαγγελματικής ή και συζυγικής εξουθένωσης. Η Pines και οι συνεργάτες της (1988), έχουν ορίσει την εξουθένωση ως την κατάσταση σωματικής, συναισθηματικής και ψυχικής εξάντλησης που δημιουργείται μετά από παρατεταμένη έκθεση σε συναισθηματικά απαιτητικές καταστάσεις. Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν και εξουθενώνονται στη δουλειά τους, απομακρύνονται από συναδέρφους και αρχίζουν να απομονώνονται καθώς αισθάνονται πως η συνεισφορά τους δεν εκτιμάται αρκετά. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στις προσωπικές τους σχέσεις βλέποντας πως οι εμπειρίες τους δεν ανταποκρίνονται στα ρομαντικά ιδανικά τους. Ακόμα όμως και αν η εξουθένωση είναι μόνο επαγγελματική φαίνεται πως γρήγορα εξαπλώνεται και στον προσωπικό τομέα. Ερευνητές έχουν αποδείξει την διάχυση της επαγγελματικής εξουθένωσης στις διαπροσωπικές σχέσεις και κυρίως στο γάμο (Hoshschild, 1999; Golembiewski, 2000; Westman, 2002), όπου συμπτώματα μείωσης υπομονής, αδυναμίας, απόγνωσης, παγίδευσης, άγχους, ευερεθιστότητας, σωματικής κόπωσης, συναισθηματικής εξάντλησης και θυμού αρχίζουν να κατευθύνονται προς τον/τη σύντροφο και τη σχέση. Ο/Η εξουθενωμένος/η σύντροφος αρχίζει να φέρει όλο και περισσότερο άδικες και μη ρεαλιστικές απαιτήσεις κάτι που αυξάνει τις συγκρούσεις και απομακρύνει το ζευγάρι. Τα συμπτώματά αυτά όπως είπαμε και πιο πάνω γίνονται πιο ευδιάκριτα και επομένως πιο έντονα στις διακοπές όπου το ζευγάρι βρίσκεται πιο πολλές ώρες μαζί και 'αναγκάζεται' να αναμιχθεί σε περισσότερες κοινές συναναστροφές έχοντας την επιπλέον πίεση για επίτευξη γαλήνης, χαράς και ηρεμίας που φέρει η ωραιοποιημένη εικόνα που προωθεί η κοινωνία μας για τις διακοπές. 

Το είδος της σχέσης μας ως καθρέφτης των επιλογών μας: 

Ο τρόπος και το πόσο θα επηρεαστεί μια σχέση από τους παράγοντες 'υποκίνησης' και 'καταλύτη' των διακοπών εξαρτάται από το είδος της σχέσης. Δε σημαίνει πως όλα τα ζευγάρια που πάνε διακοπές μαλώνουν όπως φυσικά δε σημαίνει και πως όλα τα ζευγάρια που πάνε διακοπές ξαναερωτεύονται. Με την ίδια ακριβώς λογική δε σημαίνει πως και οι χωριστές ακόμα διακοπές μπορούν να αποβούν αναζωογονητικές ή αντίθετα καταστροφικές. Και στην περίπτωση των χωριστών διακοπών σημασία έχει ο λόγος που επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τρόπος ξεκούρασης. Πάω διακοπές μόνος/η για να αποφύγω το/η σύντροφο και την ένταση στη σχέση μας; για να απολαύσω τους φίλους μου;γιατί ο/η σύντροφος προτίμησε διαφορετικού είδους διακοπών π.χ. Χιόνια αντί για θάλασσα; 

Ο στόχος των διακοπών είναι η ξεκούραση και η αναζωογόνηση μέσα από την επίτευξη δύο βασικών αναγκών μας. Την ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στον άλλο αλλά και την ανάγκη να αποστασιοποιηθούμε και να 'ανασάνουμε' μακρυά από τους αγαπημένους μας και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μακροχρόνιες σχέσεις. Όταν και οι δύο σύντροφοι συμφωνήσουν να περάσουν χωριστές διακοπές, τότε συμφωνούν να απολαύσουν ο καθένας τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του που απεχθάνεται ο άλλος φέροντας σε ισορροπία την ατομική αλλά και δυαδική ψυχική τους υγεία, παράλληλα. Αντιθέτως, η επιλογή χωριστών διακοπών για την αποφυγή των προβλημάτων μάλλον θα αποτελέσει πηγή περισσότερων εντάσεων. 

Γενικά, φαίνεται πως καλής ποιότητας σχέσεις δηλαδή σχέσεις που ανθούν και παρέχουν συναισθηματική πληρότητα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από τα 'τεστ' των διακοπών (χωριστών ή μαζί) σε σύγκριση με τις σχέσεις που περιμένουν τις διακοπές για να τους φέρουν πιο κοντά ή να τους απομακρύνουν από τα προβλήματα. Αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι στις καλής ποιότητας σχέσεις οι δύο σύντροφοι σέβονται και εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον καθώς παράλληλα συζητάνε τις επιλογές τους με ειλικρίνεια. Πάνω απ'όλα όμως φαίνεται να γνωρίζουν σε βάθος και τον εαυτό τους -τις ανάγκες, τα θέλω και τις προτεραιότητές τους- και τον/ην σύντροφο -τα θετικά και τα αρνητικά του/ης- και έτσι μπορούν και υποστηρίζουν συνειδητά την επιλογή τους χωρίς να ταλαντεύονται από τη θέα των μεγεθυμένων καταστάσεων που παρέχει το μικροσκόπιο των διακοπών. Ακόμα και στο φαινόμενο της διάχυσης του εργασιακού στρες στις διαπροσωπικές σχέσεις η καλής ποιότητας σχέσεις όπου διαπραγματεύονται το φαινόμενο της εξουθένωσης με τα συμπτώματά του όλη τη διάρκεια του έτους επηρεάζονται πολύ λιγότερο ή και καθόλου σε αντίθεση με τις σχέσεις που κλείνουν τα μάτια στην βεβαρημένη καθημερινότητά τους και προσμένουν τις διακοπές σαν μια φαρμακευτική αγωγή πέντε ημερών που θα τους εξαφανίσει τον πονοκέφαλο (Pines, 1996). 

Επομένως, κάνε συνειδητές και πολύ επιλεκτικές επιλογές όταν έχει να κάνει με το/η σύντροφό σου. Αφού επιλέξεις φρόντισε τη σχέση σου σαν να είναι ένα μικρό παιδί που του μαθαίνεις να μιλά. Κανένα παιδί δε μαθαίνει να μιλά μέσα σε πέντε μέρες. Επίσης, ποτέ δε λες σε ένα αναστατωμένο παιδί πως θα το καθησυχάσεις αύριο. Όταν παρουσιαστεί πρόβλημα στη σχέση σου φρόντισε το αμέσως. Μη περιμένεις τις διακοπές. Στις διακοπές το μόνο που θα μπορέσεις να κάνεις είναι επανάληψη στο μάθημα που μαθαίνατε όλη τη χρονιά. 

Ιδέες για καλύτερες διακοπές:

· Σκέψου τι ανάγκες έχεις, τι και πως θέλεις τις διακοπές σου. 

· Μίλα στο/η σύντροφο για τις προσδοκίες που έχεις εσύ από τις διακοπές και άκου τις δικές του/ης. Βρείτε μέσες λύσεις ώστε να ικανοποιηθείτε και οι δύο. 

· Οι διακοπές δεν παγώνουν το χρόνο. Όταν δημιουργείτε πρόβλημα μην αναβάλλεις την αντιμετώπισή του για μετά τις διακοπές γιατί έτσι και αλλιώς θα το κουβαλάς μέσα σου. Μίλησε για αυτό και λύστε το αμέσως! Όσο πιο γρήγορα συζητηθεί τόσο πιο γρήγορα θα απενεργοποιηθεί η βόμβα και θα μπορέσει να απολαύσεις τις υπόλοιπες μέρες. 

· Όταν προτιμάτε διαφορετικές απασχολήσεις συμφωνήστε να κινηθείτε χωριστά. Επειδή πηγαίνετε διακοπές μαζί δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαστε μαζί 24 ώρες το 24ωρο. Ίσα ίσα ένα μικρό διάλειμμα μπορεί να ωφελήσει. Εξετάστε ακόμα και το ενδεχόμενο χωριστών διακοπών ή ένα μέρος αυτών. 

· Μη προσπαθήστε να χωρέσετε τα πάντα σε λίγες μέρες. Άλλωστε οι διακοπές είναι για ξεκούραση! 

· Διακοπές σημαίνει ξεφεύγω από την καθημερινότητά. Κάντε διαφορετικά πράγματα και αλλάξτε τη ρουτίνα. Η αλλαγή είναι αυτή που φέρνει την ξεκούραση. 

· Μη ξεχνάτε τις διακοπές με το που επιστρέφετε. Οργανώστε βραδιές για να μιλήσετε για αυτές και να δείτε φωτογραφίες, κρατήστε επαφή με άτομα που γνωρίσατε. Χρησιμοποιείτε εμπειρίες των διακοπών στην καθημερινότητά σας. 

Πάνω απ' όλα όμως να θυμάσαι πως: 

Η καλύτερη μέριμνα είναι η πρόληψη. Φρόντισε τη σχέση σου πριν τις διακοπές. Τα προβλήματα δεν θα εξαφανιστούν δια μαγείας μέσα σε πέντε μέρες. 

ΠΗΓΗ: 

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ 

Συμβουλευτική Ψυχολόγος / Chartered Counselling Psychologist (BSc, MSc, PGDip.) 

Ιατρικό Ηλεκτρονικό Περιοδικό: Ιατρικό Καλειδοσκόπιο, www.iatriki4all.gr , 15/11/10. 

Toddlers are afraid of falling but not of heights

----------------------------------------

When we adults are confronted by a bridge, we're concerned not just by its width and sturdiness, but also by the height of the drop beneath. If there's a deep canyon, we'd usually rather the bridge was mighty strong and wide. If there's but a short drop, we'll happily jaunt along the narrowest, flimsiest of crossings - after all, it won't matter much if we fall.

Infants - those aged 11 to 14 months - are different. They don't want to fall, so they're wary of narrow bridges. But the height of the drop makes no difference to them at all. "We found clear evidence that infants are averse to falling from a height," said the researchers Kari Kretch and Karen Adolph, "but no evidence of adult-like anxiety that increases with drop-off height."

Kretch and Adolph challenged 37 14-month-olds to walk across a bridge of varying widths spanning a 76cm gap between two surfaces. The drop beneath the bridge was either large (71cm - nearly the infants' standing height) or short (17cm - roughly knee-high to the infants). An experimenter was on-hand to prevent any falls. 

When faced with a more narrow crossing, the toddlers were more cautious as you'd expect - they hesitated, felt their way, and proceeded more slowly. Too narrow and they'd even refuse to go ahead. Crucially, however, their crossing behaviour didn't vary according to the height of the drop. A similar result was found when the study was repeated with 11-month-olds who were still crawling.

It's not that the walkers and crawlers couldn't perceive the difference in the height of the drops. When they refused to cross a very narrow bridge, they'd climb down into the small drop, but not the big drop.

At first, these new results might appear to contradict Gibson and Walk's classic "visual cliff" experiments conducted in the 1960s, in which babies refused to crawl onto a glass surface that had the appearance of a cliff edge. However, the visual cliff studies, and other research since, didn't disentangle risk of falling from the issue of fall height and the likelihood of injury. The researchers point out their new results aren't as surprising as they might seem. Toddlers are effectively averse to all dangers of falling, whether down a short or big drop. Unlike adults, they don't calibrate according to the relative risk. 

"How would infants know that the longer an object (or baby) falls, the harder it hits the ground?" asked Kretch and Adolph. "Certainly by adulthood, we understand this intuitively. An open question is how and when this understanding develops." They acknowledged it would be useful for future research to explore a broader range of heights, to see if there's any level at which toddlers do register a greater danger.

_________________________________ 

SOURCE: 

RESEARCH DIGEST: http://www.researchdigest.org.uk/

Kretch, K., and Adolph, K. (2013). No bridge too high: Infants decide whether to cross based on the probability of falling not the severity of the potential fall. Developmental Science, 16 (3), 336-351 DOI:http://dx.doi.org/10.1111/desc.12045

Author weblink: https://sites.google.com/site/kariskretch/