Wednesday, 20 November 2024

Should I Go To Therapy?


Please use following link


This week on Meg-John & Justin we podcasted about when to go to therapy. We covered the signs that therapy might be useful, what to expect from therapy, what it opens up and closes down, and how to engage with therapy once you get there.


We’re using ‘therapy’ here to cover therapy, counselling, coaching, and these kinds of related practices where you sit with somebody – usually one-to-one – and talk about your life.

Perhaps our biggest message was SHOP AROUND! The most important thing with a therapist is to find somebody you’ll have a good relationship with which also means having a shared understanding. People often just go to the first therapist they come across, but it’s really important to find somebody who is a good fit for you by doing at least as much homework as you would do around getting builders into your house or making a major purchase like a vehicle or musical instrument.
When you gotta go

Perhaps two good signs that therapy might be a good idea are when you are really struggling, and when life feels stuck or stagnant. In the first case you might notice tough emotions coming up, a sense of overwhelm, or specific symptoms like anxious thoughts or controlling behaviours. In the second case it might be more that everything feels a bit bland or pointless, or you have a sense that you’re avoiding looking at stuff that’s probably important.

It can also be a good idea to get therapy support after a big or traumatic life event, if there’s something major that’s happened in your life which you haven’t ever looked at, or perhaps as part of a regular check-in every few years with how you’re doing in your relationship with yourself, other people, your work, and life in general.

People often struggle to go to therapy because they see it as a self-indulgence. However, in all these cases your struggles are likely to be impacting on others in your life too: either because it affects your relationships directly, or because you are relying on close people for support.
What therapy opens up and closes down

Therapists can provide a supportive space for you to look at your stuff while having no agenda – in the way friends and family might want you to respond in a certain way, for example. They’re a person who is completely on your side and helping you figure out what’s best for you. Ideally they’ll be empowering you in ways that leave you more able to be kind to yourself and to follow the path that feels best for you. They may help you to learn tools and techniques to apply to your life more broadly, or be more focused on listening and helping you to make connections between what happened in your past and how you deal with things now.

One problem with therapy is that it can reinforce the idea that there’s something wrong with us that needs fixing. It’s important to remember that many of the struggles we have a totally, or largely, caused by shitty cultural messages, injustices, and family systems, work, and relationship dynamics that are toxic or painful. Ideally a therapist would be help you to look at this context and address your part in it, rather than reinforcing the idea that you are individually responsible for your suffering. Also, although the therapist generally puts themselves in a good place to be there for you for that hour, it’s worth remembering that they’re a person in this world who inevitably struggles as much as you do. It’s like you’re both climbing your own mountain. They have the expertise, experience, and perspective to be able to look across to you on your mountain and give you some advice about the next handhold or foothold.
How to find one

It’s worth getting recommendations from friends and searching online for people who work with the kinds of issues you have in a way that sounds good to you. Pink Therapy is a good listing for therapists with expertise around gender, sexual, and relationship diversity.

We’d suggest looking at as many websites as you can find for therapists who work on the right topics in your area (or more widely if you’re considering online therapy). Narrow it down to a few who feel good when you read about them, and then have an email exchange, phonecall and/or initial session with them to see whether it feels a good fit.

If you need a low-cost or free therapist then there are NHS therapists and counsellors through GP practices, as well as voluntary mental health and LGBTQ services in many places that provide therapy. There can be less choice here but it should still be important to assess whether it feels like a good fit, and the opportunity to ask for a different person if not.

It’s worth checking whether a therapist has some form of training and accreditation, although there are a wide range of these that can be appropriate. The first session should give you an opportunity to ask all the questions you need to ask, and give you a sense of how this therapist works.

As with all professions there are some therapists who are exploitative and even abusive, so it is vital to be careful and find someone who is ethical and works with integrity. Also there will be many who can work well with some people but just aren’t a good fit for you.

You should always feel that it’s possible to end therapy if it’s not working for you, and to find an option that’s affordable. Therapy shouldn’t leave you feeling scared and confused.

SOURCE:

Τελικά τι σημαίνει «ποιοτικός χρόνος» με τα παιδιά;


THE MAMAGERS TEAM19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 2024

×


Ας παραδεχθούμε την αλήθεια: είναι πολύ δύσκολη εποχή για να είναι κανείς γονιός, για να μπορεί να απομονώνει τα άγχη και τα προβλήματα ώστε να διαθέτει χρόνο απερίσπαστος στο παιδί. Σε ένα κλίμα διαρκούς και βάναυσης οικονομικής δυσπραγίας, σε ένα πλαίσιο εξαντλητικών ωραρίων και υποχρεώσεων μπορεί να μην είμαστε ακριβώς «ήρωες», αλλά σίγουρα ο σύγχρονοι γονείς είμαστε αρκετά κοντά σε αυτό!


Κάποιες φορές είναι τόση η βουή και οι έξωθεν παρεμβάσεις που ξεχνάμε το ίδιο μας το ένστικτο. Τι θα κάναμε δηλαδή από τη φύση μας αν μπορούσαμε για λίγο να απομονώσουμε τις έννοιες. «Ποιοτικός χρόνος» σημαίνει ακριβώς αυτό: πως είμαστε απολύτως παρόντες στη στιγμή, στο παιχνίδι μας, στη συζήτηση στη βόλτα, ή απλώς στον καναπέ, με μια κουβερτούλα.
Ας δούμε κάποια παραδείγματα ποιοτικού χρόνου μαζί:

-Πρωινές αγκαλίτσες

-Συζητήσεις χωρίς βιασύνη το βράδυ στο κρεβάτι τους


-Διάβασμα

-Βραδιές αφήγησης, στις οποίες όλοι λέμε ιστορίες

-Περπάτημα και δραστηριότητες στη φύση

-Να κάνουμε διαλογισμό μαζί ή απλώς να παραμένουμε σιωπηλοί παρέα

-Να παίζουμε

-Να κοιτάμε ο ένας μες στα μάτια του άλλου χωρίς απαραίτητος να λέμε κάτι

-Να μαγειρεύουμε μαζί

-Να γιορτάζουμε κάθε μικρή και μεγάλη νίκη όλων των μελών της οικογένειας

-Και βέβαια προσωπικό χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά, πέρα από τις κοινές οικογενειακές στιγμές


ΠΗΓΗ:

Friday, 15 November 2024

Podcast: the dynamics of shame, with Dr Eliat Aram




Dr Eliat Aram focuses on shame in this podcast, drawing on her research and practice over the last 25 years

Please follow link
https://www.tavinstitute.org/news/the-dynamics-of-shame-with-dr-eliat-aram
LeadershipLearningGroup relationsTalks & presentations







Dr Eliat Aram has been exploring and writing about the dynamics of shame for over 25 years.

Her original doctorate research thesis explored shame as an integral dynamic of any potentially identity-transformative learning process.

Now, as an international leader and thinker in organisational and leadership development, and human behaviour and relations, Dr Aram shares her nuanced approach in this beautifully articulate and accessible podcast with Nita Sharma.

The Dynamics of Shame | Dr Eliat Aram | Reach Minds - Thoughts for your Life Journey by Reach Minds - ‘Thoughts for your Life Journey’



SOURCE:

Wednesday, 13 November 2024

Money can be WEIRDly motivating



New research finds that those from WEIRD societies find money more incentivising than their non-WEIRD counterparts.

11 November 2024

By Emma Young


Employers seeking to make their staff work harder have a couple of main strategies available to them. One is to offer performance-related pay incentives. The other is to use psychological techniques, such as offering more praise, or encouraging workers to feel that high productivity is expected — that it's the norm.

Research shows that both can motivate people and improve their performance, but the latest, large-scale experiments have suggested that monetary incentives are much more effective, note the authors of a recent paper in Nature Human Behaviour. However, write Danila Medvedev and colleagues, the participants in these studies were almost entirely from the US. "Can managers and policymakers in India, Indonesia or Nigeria apply scientific insights from these studies to issues facing their own countries?" the team wondered.

To find out, they re-analysed some existing data and also ran a series of online studies on a total of more than 8,000 participants from two WEIRD societies — the UK and the US — and five non-WEIRD nations: China, India, Mexico and South Africa.

In the first set of studies, participants from the UK, China, US, Mexico, and South Africa were shown a series of images, one by one, and asked to identify any that contained a building. The maximum time that they could spend on this was ten minutes.

All of the participants were told that after completing ten images, they would be entitled to a flat base fee. However, one group also received a type of psychological intervention — such as being told being told that most people perform well on this task, which made it clear that hard work is the norm. Another group of participants — those in the 'monetary condition' — instead received a financial incentive to work harder, in the form of an additional 'piece rate' bonus of between five and nine cents for each extra set of ten images that they assessed.

In each of these studies, the team directly compared participants from one WEIRD country — either the UK or the US — with participants in at least one non-WEIRD country. When they analysed the data, the pattern of findings was clear. Time and again, additional monetary incentives were more effective than psychological methods at getting WEIRD vs non-WEIRD participants to work harder.

In a study that compared participants from the UK and China, for example, the team found that, in China, bonus payments increased effort by 19.0%, while in the UK, the effect of bonus payments was more than five times bigger, increasing effort by 109.5%.

In one of the other studies, on participants in Mexico and the US, the team found that offering bonuses was not as clearly superior to a psychological norm incentive at encouraging Mexican, compared with American, participants to work harder.

In fact, when the team analysed the amount of effort per dollar spent for each of the conditions, they found that for Mexico (as for China, in fact), the monetary condition was less cost-effective than the norm condition. Another striking finding from this particular study was that as soon as the participants became entitled to their base pay — so, when there was no financial incentive to continue — over half of the American participants quit the task but over 90% of the Mexican participants continued with it.

A further experiment revealed that even a tiny bonus scheme (just one penny for every 20 images assessed), when compared with a social norm incentive, increased effort by 48.1% in the US, but only 1.6% in India. The team's analysis led them to conclude that while offering additional piece-rate payments, rather than a psychological incentive, was cost-effective in the US, in India, it was not.

In a final study, the researchers recruited more than 2,000 bilingual Hindi- and English-speakers in India to complete the same task. Again, one group was offered extra monetary rewards, while another received a psychological, social norm incentive. But while some were given the task in Hindi, others were given it in English. The analysis showed that the money advantage over the psychological incentive was bigger when the task was taken in English. In this study, the participants were also asked how they felt about the task. Those who did it in English were more likely to say that they did it only for money.

The team suggests that because non-WEIRD cultures tend to be more collectivist — more likely, as they note, to value duties and responsibilities to the people around them — this might help to explain their results.

They also acknowledge a few limitations to the work, including the assumption in their analyses that psychological incentives to work harder carry no cost. In the real world, some employees exposed to strong expectations to work harder may become more stressed, more sick, and less productive.

However, the findings are, the team writes, another reminder to avoid extrapolating conclusions from studies on the small minority of the global population that live in WEIRD cultures to the rest of the world. And the overall message is clear: "monetary - relative to psychological - incentives may increase effort less in non-WEIRD cultures." However, they also stress that this data should not be used to justify paying people in non-WEIRD cultures less. "Non-monetary incentives cannot and should not be seen as a substitute for paying a fair wage."

Read the paper in full:
Medvedev, D., Davenport, D., Talhelm, T., & Li, Y. (2024). The motivating effect of monetary over psychological incentives is stronger in WEIRD cultures. Nature Human Behaviour, 1–15. https://doi.org/10.1038/s41562-023-01769-5

SOURCE:

Tuesday, 12 November 2024

Το λέει η επιστήμη: να γιατί το παιδί σας αντιστέκετε για να ντυθεί (και πώς να αποτρέψετε τη μάχη)




Αγγελική Λάλου
11 Νοεμβρίου 2024





Αυτά τα απλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός ξεσπάσματος ή μιας νίκης για όλους.


Στέκομαι στην πόρτα, αναπνέω βαθιά και προσπαθώ να θυμηθώ ότι αυτή είναι μια φάση. Υπάρχει μια κόκκινη κάλτσα και μια ριγέ κάλτσα, ένα μωβ tutu πάνω από ένα πουκάμισο με γραβάτα και ο γιος μου κρατάει τα σανδάλια της αδερφής του. Μπορώ να αντιμετωπίσω το πολύχρωμο σύνολο, αλλά έξω έχει κρύο. Έχουμε περάσει 20 λεπτά και τον παρακαλώ να φορέσει τα αθλητικά του παπούτσια. Αργήσαμε για το νηπιαγωγείο. Πάλι.

Είμαι πολύ κουρασμένη από τη μάχη για να κλάψω, αυτή είναι η τέταρτη εβδομάδα του «Ο πόλεμος των ρούχων». Γιατί έχει γίνει τέτοιος αγώνας; Συμβαίνει μόνο σε μένα;

Δεν είσαι μόνο εσύ, μαμά. Υπάρχει λόγος που το παιδί σας τσακώνεται για να ντυθεί το πρωί. Αυτή η μάχη είναι τόσο καθολική όσο και εξαντλητική. Τα νήπια περνούν από το «Αυτονομία έναντι ντροπής και αμφιβολίας», ένα στάδιο ανάπτυξης που επινοήθηκε από τον ψυχαναλυτή Erik Erikson.


Στη Θεωρία της Ψυχοκοινωνικής Ανάπτυξης, κάθε στάδιο της ζωής συνδέεται με έναν ψυχολογικό αγώνα που συμβάλλει σε μια σημαντική πτυχή της προσωπικότητας. Σε αυτό το συγκεκριμένο στάδιο, ένα παιδί είτε μαθαίνει να κυριαρχεί στις δεξιότητες, αποκτώντας αυτοπεποίθηση και ισχυρή αίσθηση του εαυτού του, είτε, σύμφωνα με τη θεωρία, εάν δεν έχει αρκετό χώρο για ανεξαρτησία, μπορεί να αισθάνεται ντροπή και να αρχίσει να αμφιβάλλει για τις ικανότητές του.

Τα νήπια φτάνουν σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης σχετικά με τον προσωπικό έλεγχο, επειδή ο εγκέφαλός τους έχει αναπτυχθεί αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσει ότι είναι το δικό τους άτομο, κάτι που τα κάνει να ενδιαφέρονται για το σώμα τους. Σε μια μελέτη της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, υπάρχει μια ορισμένη σειρά συμπεριφορών που σχετίζονται με την ανάπτυξη της αυτοαντίληψης στα νήπια:

Φυσική αυτοαναγνώριση: Καταλαβαίνουν ότι έχουν σώμα και είναι δικό τους

Αυτοπεριγραφή: Παρατηρούν και αξιολογούν τι βλέπουν για τον εαυτό τους


Συναισθηματικές αντιδράσεις: Αντιδρούν στις πράξεις και στο περιβάλλον τους

Πώς συνδέεται λοιπόν με εκείνη την πρωινή μάχη; Τα νήπια εξερευνούν τα όρια του προσωπικού τους ελέγχου, επομένως δεν είναι περίεργο που έχουν αρκετά μεγάλα συναισθήματα γι’ αυτό. Αυτό το τρίπτυχο δημιουργεί μια τέλεια καταιγίδα για μεγάλα συναισθήματα, ή όπως συνήθως τα λέμε: ξεσπάσματα.

Το να ντυθεί είναι ένας θεμελιώδης δείκτης ανεξαρτησίας για ένα μικρό παιδί. Στο Montessori Life, ένα τριμηνιαίο περιοδικό από την American Montessori Society, η Montessori ειδικός Stephanie Woo εξηγεί, «Ανεξαρτησία είναι η ικανότητα να κάνεις κάτι μόνος σου χωρίς να είσαι βάρος για τους άλλους. Η ανεξαρτησία δεν μπορεί να δοθεί – αναπτύσσεται εσωτερικά, χτίζεται με την πάροδο του χρόνου και βασίζεται σε ικανότητες. Κάθε νέα ικανότητα καθιστά δυνατά νέα επίπεδα ανεξαρτησίας. Κάθε φορά που ένα παιδί κατακτά κάτι, αυτή η μαεστρία οδηγεί σε νέες δυνατότητες».

Αλλά είναι άλλο να το καταλαβαίνεις αυτό και άλλο πράγμα να το αντιμετωπίζεις αυτή τη στιγμή και να διατηρείς την αρμονία. Είναι ενσωματωμένο στα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας ότι μπορούν να είναι αυτόνομα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί για ορθολογική λήψη αποφάσεων. Έτσι, ακόμα κι αν μπορούν να ντυθούν μόνα τους (κάπως ), εξακολουθούν να χρειάζονται βοήθεια για να κάνουν επιλογές για το τι πρέπει να φορέσουν ή να περιορίσουν όλες τις επιλογές τους.
Δείτε πώς να κάνετε το παιδί σας να ντυθεί (χωρίς μάχη)

Η Julia King, συν-συγγραφέας του How to Talk So LITTLE Kids Will Listen, λέει ότι μια στρατηγική είναι να δίνετε σε ένα παιδί όλες τις πληροφορίες ώστε να αποφασίσει τι να κάνει, δίνοντάς του την ανεξαρτησία που λαχταρά και την ευκαιρία να αναπτυχθεί στις ικανότητές του.





Τρία απλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός ξεσπάσματος ή μιας νίκης για όλους:

Αναγνωρίστε τα συναισθήματα για να συνδεθείτε και να ηρεμήσετε: «Μου φαίνεται ότι είσαι θυμωμένο που βρέχει σήμερα επειδή θέλεις να φορέσεις σανδάλια».

Προσφέρετε επιλογές: «Βλέπω κόκκινα αθλητικά παπούτσια και μπλε μπότες βροχής. Και τα δύο είναι καλά για τις βροχερές μέρες. Ποιο θα ήθελες να φορέσεις;»

Προσκαλέστε τα να λύσουν προβλήματα μαζί σας: «Χρειάζομαι να κρατάς τα πόδια σου στεγνά ενώ εσύ θέλεις να μπορείς να κουνάς τα δάχτυλά σου. Έχεις ιδέα για το πώς μπορούμε να κάνουμε και τα δύο;»

Ο γιος μου πρότεινε να φορέσει τις μπότες βροχής στο αυτοκίνητο και μετά στο νηπιαγωγείο, να φορέσει τα σανδάλια πάνω από τις κάλτσες του. Είχε την ελευθερία επιλογής να κουνάει τα δάχτυλά του όλη μέρα και είμαι σίγουρη ότι τα βρεγμένα πόδια δεν θα είναι λόγος για κρυολόγημα. Ήταν ένα win-win που του έδωσε την αυτονομία που διατήρησε και ενίσχυσε τη σχέση μας – μια δεξιότητα που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.

Συμπέρασμα: Η άρνηση του μικρού σας να ντυθεί δεν είναι δικό σας λάθος, μαμά. Αλλά είναι δική σας δουλειά να βοηθήσετε να καλλιεργήσει τη φυσική τους ώθηση να είναι ανεξάρτητο. Την επόμενη φορά που θα τσακωθεί για να ντυθεί, ξεκινήστε δοκιμάζοντας ένα από τα παραπάνω βήματα και δείτε τι θα συμβεί.



ΠΗΓΗ:










×