Showing posts with label ψυχολογια. Show all posts
Showing posts with label ψυχολογια. Show all posts

Saturday, 4 October 2014

Ξύπνα! Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;





Οταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλλουν στη θάλασσα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη, αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τα αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου. Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας.

Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι. Έτσι είναι. Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη. Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο.

Η τέχνη της ζωής δεν είναι εύκολη. Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αφοσίωση… και λίγη τύχη. Στο τέλος τι μένει;

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε στο Facebook ένα (παλιότερο) βιντεάκι: Ξύπνα… γράφουν ο ένας στον τοίχο του άλλου. Το βιντεάκι λέει κάτι ωραίο. Αν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες; Την απάντηση δίνει ένας παππούς: Θα γελούσα περισσότερο. Θα έπαιζα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.

Ξύπνα… λένε ο ένας στον άλλο. 

Ο χρόνος περνάει. Η κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Κι η απόλυτη ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ.

Αν είσαι από τους τυχερούς καταλαβαίνεις πως τα πράγματα γίνονται ευκολότερα αν μάθεις να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι ευφάνταστος και επινοητικός. Παραβλέπεις τα εμπόδια, έχεις πίστη, δίνεις αξία στα πράγματα που αξίζουν, δεν το βάζεις κάτω. Είσαι γενναιόδωρος με τα συναισθήματά σου, δεν ζητάς ανταλλάγματα, δεν φοβάσαι να δείξεις πώς νιώθεις. Δεν φοβάσαι γενικά. Είσαι ανοιχτός, πειραματίζεσαι, εκφράζεσαι, τολμάς...

Θα χόρευα περισσότερο. Θα έπαιζα περισσότερο. Θα γελούσα περισσότερο.

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες κι οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου. Θέλει θάρρος, δεν είναι εύκολο, είμαστε ευάλωτοι κάθε φορά που ανοιγόμαστε, ανυποψίαστοι… Κι ας είναι η πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Δεν το γνωρίζουμε, πρέπει να κάνουμε όλο το δρόμο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Θα αγαπούσα περισσότερο.
Θα έδινα χίλια φιλιά...

Οι ιστορίες είναι διαφορετικές κι εμείς μαζί τους. Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος βγάζει άλλα πράγματα από μέσα μας, άλλες πτυχές κι αλήθειες. Όσο για την αλήθεια, τη μία και μοναδική, ούτε κι αυτή υπάρχει. Τίποτα το ευτυχές δεν υπάρχει στο απόλυτο. Τα συναισθήματά μας, αν τα ακούγαμε, θα μας μάθαιναν να μην είμαστε ξεροκέφαλοι, εγωιστές, να κάνουμε ελιγμούς όταν βλέπουμε τον τοίχο να έρχεται με φόρα κατά πάνω μας. Κι αν γυρνούσαμε πίσω το χρόνο, αν μας ξαναδινόταν η ευκαιρία, ίσως τα κάναμε όλα διαφορετικά. Ο παππούς το ’χει δει το έργο, είμαστε υπερβολικά πολύπλοκοι, ευμετάβλητοι και αντιφατικοί και η πραγματικότητα μέσα μας έχει παραπάνω από μία αποχρώσεις... Όμως, ξέρει πια, ούτε που το σκέφτεται...

Θα έπαιζα περισσότερο. Θα γελούσα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.


Τα πράγματα είναι απλά. Η ζωή αποκτάει ξεχωριστό νόημα όταν μετατρέπεται σε αυτό που θα ’πρεπε από την αρχή να είναι, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές. Δεν το ξέρουμε. Αν είμαστε τυχεροί θα το μάθουμε καθ’ οδόν. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.


ΠΗΓΗ:
http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%BE%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B1(accessed 4.10.14)


Sunday, 7 July 2013

Clinical psychology trainees outperform experienced therapists on knowledge and skills


----------------------------------------

Conducted in Germany, this study pitched undergrad psychology students, postgrad clinical psychology trainees and experienced psychological therapists against each other on tests of psychological knowledge and skills. The slightly worrying result is that the trainees aced it, outperforming not just the students (on most tests) but also the experienced therapists. "The picture is not so bright" for the seasoned therapists, the researchers said. "Our results point to a decrease in knowledge and variability in clinical competence."

The research led by Sabine Vollmer had two parts. The first involved 55 novice, intermediate and advanced students, 15 graduate trainee therapists, and 15 experienced therapists who'd been working in the profession for at least 10 years. In terms of basic psychological knowledge, it was the students who came out on top, presumably because they were currently immersed in learning the basics of the discipline. In applying psychological knowledge to clinical psychology, the intermediate students beat the novice students, and they matched the advanced students, trainees and seasoned therapists, all of whom performed at a similar level. On clinical knowledge, the trainee therapists came out tops, beating all the students and the experienced therapists.

Another challenge involved the participants reading about two client case studies (one was social phobia, the other was OCD), then they had to recall the important details, as well as explain and diagnose the disorder. Here, performance improved from novice to experienced students up to trainees. However things stalled at the level of trainees, with the experienced therapists actually showing a slight decrease in performance.

The second part of the research attempted to better capture the dynamic nature of therapeutic work. Five advanced students, five trainee therapists, and five veteran therapists with at least 10 years experience took part in a "case-based interview". While reading about a complex client, they were first asked to think out loud about the case, then they had to diagnose the client (major depression and borderline personality disorder) and recommend appropriate treatment (e.g. dialectical behavioural therapy).

The students struggled. The trainee therapists aced it. The experienced therapists were a mixed bag - two performed well, but three of them failed to "develop an individual case conceptualisation, their diagnoses were incomplete or wrong, and they didn't adapt their treatment plan to the patient's history."

The poor performance of the seasoned therapists is worrying but tricky to diagnose. Clinical psychology training in Germany has changed since the experienced therapists underwent their training. Today, as in the UK, German trainee clinical psychologists undertake a doctoral programme made up of research, study and clinical practice, whereas training in the past was much shorter (also true in the UK). This means it's impossible to know whether the disappointing performance of the experienced therapists was due to the nature of their training, or rather an adverse side-effect of expertise and time on the job - over-confidence perhaps, or a failure to keep up to date with the latest knowledge and theory.

It would have been useful to know more about the theoretical orientations of the therapists and the researchers. Would the veteran therapists have agreed with the way their performance was scored? Can we trust the expertise of the scorers who rated the performance of the participants? It is reassuring that we're told the research group comprised experts in cognitive science, clinical psychology and psychotherapy.

The good news from the study is that contemporary clinical psychology training seems to be equipping the next generation well (at least in Germany). A concern is that experienced therapists seem to need more support than they're getting to ensure their expertise is sustained and developed. Vollmer's team said this tallies with research in the medical profession suggesting that doctors are not very good at judging the holes in their own knowledge and skills.
_________________________________ 
SOURCE:


Vollmer, S., Spada, H., Caspar, F., and Burri, S. (2013). Expertise in Clinical Psychology. The Effects of University Training and Practical Experience on Expertise in Clinical Psychology. Frontiers in Psychology, 4 DOI: http://dx.doi.org/10.3389/fpsyg.2013.00141





Sunday, 7 April 2013

Καρκίνος

Τι είναι ο καρκίνος;

Η προέλευση της λέξης Καρκίνος, αποδίδεται στον Έλληνα ιατρό Ιπποκράτη, που έμεινε στην ιστορία ως «πατέρας της ιατρικής». Ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε τους όρους «καρκίνος» και «καρκίνωμα» για να περιγράψει διάφορους όγκους που εμφάνιζαν εσωτερικά ή εξωτερικά έλκη και διογκώσεις. Στην Ελληνική γλώσσα οι λέξεις αυτές αναφέρονται στα καβούρια, τα οποία θυμίζουν τον καρκίνο, αφού οι ακτινωτές μεταστάσεις των καρκινικών κυττάρων, φέρνουν αμυδρά στο μυαλό τη μορφή που έχουν τα πόδια και οι δαγκάνες του καβουριού. Ο καρκίνος (όγκος) είναι η ανώμαλη ανάπτυξη κύτταρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία όγκων σε διάφορα σημεία του σώματος. Η ανώμαλη αυτή λειτουργία δεν πρέπει να συγχέεται με δυο φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού:



1. Την αναγέννηση των ιστών που συμβαίνει όταν αφαιρείτε ιστός και ο οργανισμός ξανά φτιάχνει τον ίδιο ιστό -π.χ στην καταστροφή των ηπατικών κύτταρων (αφαίρεση ήπατος ) το ήπαρ αναγεννάται σε 6 μήνες όπως ήταν αρχικά. 

2. Την υπερπλασία που συμβαίνει σε ανάγκη του οργανισμού να αναπτύσσει φυσιολογικούς ιστούς (π.χ υπερπλασία του ενός νεφρού όταν υπάρχει έλλειψη του άλλου). 


Με τον όρο «καρκίνος» περιγράφεται μία ομάδα νοσημάτων, που η αιτία τους βρίσκεται σε κυτταρικό επίπεδο. Ο όρος αναφέρεται στην υπερβολική, χωρίς προγραμματισμό, ανάπτυξη κυττάρων του οργανισμού, που ήταν φυσιολογικά, μέχρι τη στιγμή της έναρξης της διαδικασίας καρκινογένεσης. Οργανικά, ο καρκίνος είναι μία ασθένεια των κυττάρων. Συνεπώς, η κατανόηση του καρκίνου προϋποθέτει μία μικρή αναφορά σχετικά με το τι συμβαίνει όταν φυσιολογικά κύτταρα μετατρέπονται σε καρκινικά. 

Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από κύτταρα. Φυσιολογικά, τα κύτταρα αναπτύσσονται και διαιρούνται, ώστε να προκύψουν θυγατρικά κύτταρα και να διατηρηθεί η υγεία του οργανισμού. Μερικές φορές, η διαδικασία αυτή εκτρέπεται από το φυσιολογικό, οπότε προκύπτουν νέα κύτταρα (χωρίς να τα χρειάζεται ο οργανισμός) και - παράλληλα - δεν πεθαίνουν τα παλιά κύτταρα. Τα πλεονάζοντα κύτταρα σχηματίζουν μάζες, που καλούνται όγκοι. Σε μερικές περιπτώσεις αυτά τα παθολογικά κύτταρα κάνουν μετάσταση, δηλαδή εξαπλώνονται και σε άλλα μέρη του σώματος δημιουργώντας δευτερεύοντες όγκους (μεταστατικούς όγκους) παρόμοιους με αυτούς του αρχικού καρκίνου. 

Ο καρκίνος συνήθως δεν επηρεάζει μόνο ένα όργανο του σώματος και δεν έχει μία μορφή. Μπορεί να περιλαμβάνει οποιοδήποτε ιστό του σώματος και να έχει τελείως διαφορετική μορφή σε κάθε σημείο του σώματος. Υπάρχουν πάνω από 200 διαφορετικά είδη καρκίνου και δεν αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάθε ένα είδος έχει τον δικό του τρόπο θεραπευτικής αντιμετώπισης. Οι περισσότερες μορφές καρκίνου είναι στην ουσία όγκοι εκτός από ορισμένους τύπους καρκίνου όπως η λευχαιμία, των οποίων τα κύτταρα κυκλοφορούν μέσα στο αίμα και τα όργανα και τελικά αναπτύσσονται σε συγκεκριμένους ιστούς. 

Οι όγκοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις. Δεν είναι όμως όλοι οι όγκοι επικίνδυνοι. Οι καλοήθεις όγκοι δεν ονομάζονται καρκινικοί, δεν κάνουν μετάσταση και δεν είναι επικίνδυνοι για τη ζωή του ατόμου. Οι περισσότεροι καρκίνοι παίρνουν το όνομά τους από τον τύπο του κυττάρου ή του οργάνου από το οποίο αρχίζουν. Αν κάνουν μετάσταση ο νέος όγκος φέρει το ίδιο όνομα με τον αρχικό. Ορισμένοι όγκοι παίρνουν το όνομά τους από τον επιστήμονα που τους ανακάλυψε (π.χ. Hodgkin, Brenner). Άλλοι ιατρικοί όροι που χρησιμοποιούνται για να υποδείξουν την ύπαρξη καρκινικής νόσου είναι οι όροι κακοήθης όγκος, καρκίνωμα και νεόπλασμα. 

Εάν δεν θεραπευθούν, οι καρκίνοι μπορούν τελικά να προκαλέσουν το θάνατο. Η επιβίωση των ασθενών με καρκίνο έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Ο καρκίνος αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Οι περισσότεροι καρκίνοι μπορούν να θεραπευθούν. Πολλοί θεραπεύονται, ειδικά εάν η θεραπεία αρχίσει νωρίς! 




Γενικές πληροφορίες για το τι προκαλεί τον καρκίνο 

Ο καρκίνος προκαλείται από διαταραχές των γονιδίων, που φυσιολογικά ελέγχουν την διαίρεση και τον θάνατο των κυττάρων. Ο τρόπος με τον οποίο ένα κύτταρο μετασχηματίζεται σε καρκινικό, δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί. Πολλές φορές το κύτταρο έχει τη γενετική προδιάθεση και αρκεί η έκθεση σε επιβαρυντικούς παράγοντες, όπως είναι διάφορες χημικές ουσίες ή ακτινοβολίες, για τη μετατροπή τους σε καρκινικό. 

Υπάρχουν, ακόμη, σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες φαίνεται ότι πολλά κύτταρα, κάτω από την ισχυρή πίεση ενός επιβαρυντικού παράγοντα, χάνουν τον έλεγχο της αύξησης τους, με αποτέλεσμα να προκαλούν την ταυτόχρονη γένεση πολλών διαφορετικών όγκων. 

Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Πολλές γονιδιακές διαταραχές, που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου, είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.

Ορισμένες γονιδιακές διαταραχές έχουν κληρονομηθεί από τους γονείς. Ωστόσο, η παρουσία μίας κληρονομικής γονιδιακής διαταραχής δεν σημαίνει πάντα την εμφάνιση καρκίνου, αν και συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου. Η έρευνα συνεχίζεται σχετικά με τους παράγοντες, που αυξάνουν ή μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου. Επίσης, ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις (ιός ανθρωπίνων θηλωμάτων - HPV, ιός ηπατίτιδας Β - HΒV, ιός ηπατίτιδας C - HCV, ιός ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας - HIV, κ.α.) αυξάνουν τον κίνδυνο μερικών μορφών της νόσου.

Η επιστήμη, όμως, έχει καταλήξει σήμερα σε μια σειρά από παράγοντες που, όπως αποδείχθηκε, έχουν την δυνατότητα να προκαλέσουν την έναρξη της διαδικασίας καρκινογένεσης στον άνθρωπο. Αυτοί είναι οι ατομικοί και οι εξωτερικοί παράγοντες.



· Ατομικοί παράγοντες, είναι οι ατομικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος, η κακή διατροφή κ.α. 

· Εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που δεν εξαρτώνται από τη θέληση και τις συνήθειες του ατόμου. Όπως για παράδειγμα οι γενετική προδιάθεση ή κληρονομικότητα, η ηλικία, οι χημικές ουσίες, η υπεριώδης ακτινοβολία, η ιονίζουσα ακτινοβολία ή ακτίνες χ, η περιβαντολογική ρύπανση, το βεβαρημένο εργασιακό περιβάλλον κ.α. 


Συμπερασματικά και γενικά, ο κίνδυνος να αναπτύξει κάποιος άνθρωπος καρκίνο, ορίζεται από την απάντηση στις ερωτήσεις: 



· Ποιός είναι; = γενετική σύνθεση, στοιχεία κληρονομικότητας. 

· Που ζει; = περιβαλλοντικοί παράγοντες, καρκινογόνες ουσίες. 

· Πως ζει; = προσωπικός τρόπος ζωής, καθημερινές συνήθειες. 


Ο καρκίνος είναι κυρίως αποτέλεσμα της έκθεσης του ατόμου σε καρκινογόνους παράγοντες. Οι συχνότεροι παράγοντες κινδύνου παγκοσμίως με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, είναι η χρήση καπνού που είναι υπεύθυνη συνολικά για το 20% των θανάτων από καρκίνο, ενώ για τις χώρες με υψηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 30%. Στη συνέχεια ακολουθούν η κατανάλωση αλκοόλ και η υποκατανάλωση φρούτων και λαχανικών με περίπου 5% επί του συνόλου των θανάτων από καρκίνο.

Ο καρκίνος είναι δυνατό να προσβάλλει κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα ή την ηλικία του. Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με τη νόσο ή έχουν θεραπευτεί οριστικά από αυτήν. Όσο νωρίτερα ανιχνεύεται ο καρκίνος και ξεκινάει η θεραπεία του, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για την επιτυχή αντιμετώπιση του. 

Εν κατακλείδι, ο καρκίνος δεν είναι μεταδοτικό νόσημα, δηλ. δεν μεταδίδεται από ένα άτομο που πάσχει σε ένα υγιές άτομο. Επίσης, η νόσος δεν προκαλείται από τον οποιοδήποτε τραυματισμό.





Μύθοι & πραγματικότητα για τον καρκίνο 


Μ: Ο καρκίνος είναι μεταδοτικός

Π: Δεν είναι !!! Μερικοί άνθρωποι ανησυχούν ότι μπορούν να κολλήσουν καρκίνο από άλλους ανθρώπους, ειδικά εάν ο καρκίνος είναι γύρω από τη γεννητική περιοχή, όπως για παράδειγμα ο καρκίνος των όρχεων ή ο καρκίνος της μήτρας. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Ο καρκίνος δεν είναι μια ασθένεια που μεταδίδεται σε άλλους ανθρώπους.


Μ: Ο καρκίνος είναι πάντα θανατηφόρος

Π: Δεν είναι !!! Περισσότερο από το 50% των καρκίνων μπορεί να θεραπευθεί επιτυχώς. Για μερικούς καρκίνους, το ποσοστό επιτυχίας είναι πολύ υψηλό. Στην περίπτωση του ορχικού καρκίνου, το ποσοστό θεραπείας είναι περισσότερο από 95%. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο καρκίνος είναι πιθανότερο να είναι αντιμετωπίσιμος εάν διαπιστωθεί σε αρχικό στάδιο. 


Μ: Μερικοί τραυματισμοί, όπως οι πτώσεις μπορούν να προκαλέσουν τον καρκίνο αργότερα στη ζωή.

Π: Οι πτώσεις, οι μώλωπες και άλλοι τραυματισμοί δεν προκαλούν καρκίνο. Μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το γιατρό με έναν τραυματισμό και συμπτωματικά να βρεθεί ένας όγκος, εντούτοις η ζημιά δεν προκάλεσε τον καρκίνο, ήταν ήδη εκεί. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, κάποιος άσχημος τραυματισμός μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου, αλλά είναι πολύ σπάνια.


Μ: Ένας τραυματισμός στο στήθος μπορεί να προκαλέσει καρκίνο του μαστού

Π: Ένας τραυματισμός ή ένα χτύπημα στο στήθος δεν θα προκαλέσει καρκίνο του μαστού, αλλά μπορεί να επιστήσει την προσοχή σε ένα ελλοχεύον κομμάτι.


Μ: Ο καρκίνος του μαστού είναι μεταδοτικός

Π: Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μεταδοτικός. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν μπορείτε να κολλήσετε οποιοδήποτε είδος καρκίνου από ένα άλλο πρόσωπο.


Μ: Οι άνθρωποι είναι καλύτεροι να μην ξέρουν ότι έχουν καρκίνο

Π: ΛΑΘΟΣ !!! Γενικά, όσο νωρίτερα ο καρκίνος εντοπίζεται τόσο αποτελεσματικότερη είναι η θεραπεία και έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να θεραπευτεί.


Μ: Δεν υπάρχει καμία αποτελεσματική θεραπεία για τον καρκίνο

Π: Για τους περισσότερους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το πόσο προχωρημένος είναι ο καρκίνος τους, η θεραπεία μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα και την ποιότητα ζωής του ασθενούς.


Μ: Η θεραπεία του καρκίνου με χειρουργική επέμβαση είναι η αιτία της εξάπλωσης σε όλο το σώμα.

Π: Οι ειδικοί χειρούργοι ξέρουν πως να πάρουν ακίνδυνα τα δείγματα βιοψιών και να αφαιρέσουν τους όγκους χωρίς να αναγκάσουν τον καρκίνο να εξαπλωθεί. Η χειρουργική επέμβαση είναι συχνά η θεραπεία κατά του καρκίνου. Για μερικούς τύπους καρκίνων, οι χειρούργοι παίρνουν πρόσθετες προφυλάξεις για να αποτρέψουν οποιαδήποτε πιθανότητα της εξάπλωσης του καρκίνου.


Μ: Οι άνθρωποι με καρκίνο πεθαίνουν πάντα με πόνο

Π: Πολλοί άνθρωποι που εντοπίζονται με καρκίνο δεν έχουν ποτέ οποιοδήποτε πόνο, ειδικότερα εάν ο καρκίνος τους θεραπεύθηκε χειρουργικά, εκτός από την ταλαιπωρία που αναμένεται μετά από μια εγχείρηση. Όταν οι άνθρωποι έχουν τον πόνο, πολλά φάρμακα είναι διαθέσιμα για να τον ελέγξουν, σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών τους.


Μ: Εάν το pap-test παρουσιάζει ανώμαλα κύτταρα, σημαίνει ότι μια γυναίκα έχει καρκίνο

Π: Όχι. Το Παπ-τεστ ανιχνεύει τις ανώμαλες αλλαγές στα κύτταρα, έτσι ώστε μπορούν να αντιμετωπιστούν προτού να γίνουν καρκινικά.



Έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου 
 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι κατά το 2020 θα παρουσιάζονται κάθε χρόνο 20.000.000 νέες περιπτώσεις καρκίνου. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι στο εγγύς μέλλον η Γενετική και η Μοριακή Βιολογία με νέες τεχνικές και μεθόδους θα θεραπεύσουν ριζικά όλα τα Nοσήματα Φθοράς μεταξύ των οποίων είναι και ο καρκίνος. Έτσι προς το παρόν επιβάλλεται και είναι υποχρέωση κάθε πολίτη προς τον εαυτόν του, την οικογένεια και τους φίλους του, προς την κοινωνία στην οποία ζει, να υποβάλλεται στον οριζόμενο προσυμπτωματικό έλεγχο. Η αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης ορισμένων καρκίνων στις δυτικές κοινωνίες, σχετίζεται με τις αλλαγές που συντελούνται στον τρόπο ζωής των ανθρώπων τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι παράγοντες που συμμετέχουν στην εμφάνιση του καρκίνου είναι το κάπνισμα, η υποκινητικότητα, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση θερμίδων και η λήψη υψηλών ποσοτήτων λιπαρών τροφών, καθώς και επεξεργασμένων σακχάρων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι η υποκινητικότητα και η παχυσαρκία ευθύνονται για 3-4 στους 10 καρκίνους του στήθους, του παχέος εντέρου, του ενδομητρίου, του οισοφάγου και του νεφρού. Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου αυξάνεται με την ηλικία και επειδή πλέον οι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια από πριν, με καλύτερη ποιότητα ζωής, λόγω της προόδου του τεχνολογικού πολιτισμού και κυρίως της ιατρικής επιστήμης, ο καρκίνος θα αποτελέσει ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί για την ελάττωση της συχνότητάς του και συνεπώς και της θνησιμότητας. 

Οι μισοί από τους ανθρώπους που θα αναπτύξουν καρκίνο θα χάσουν την ζωή τους από τη νόσο αυτή γιατί η διάγνωση γίνεται σε προχωρημένο στάδιο. Η πρόληψη του καρκίνου είναι δυνατή. Για το 50% περίπου των καρκίνων γνωρίζουμε τις αιτίες που τους προκαλούν, όπως συνήθειες και τρόπος ζωής-περιβαλλοντικοί παράγοντες- διατροφή- κοινωνικές και πολιτιστικές πρακτικές.

Η πρώιμη διάγνωση είναι εξαιρετικά σημαντική, για αυτό και η αποφυγή όλων των παραγόντων κινδύνου ανάπτυξης του καρκίνου αποτελεί την πρωτογενή πρόληψη. Είναι σημαντικό επίσης το γεγονός ότι η σωστή αντιμετώπιση εγνωσμένων προ-καρκινικών καταστάσεων μπορεί επίσης να προλάβει τον καρκίνο. Ο φόβος και η άγνοια για τα σημεία και συμπτώματα του καρκίνου ή των προκαρκινικών καταστάσεων είναι παρ' όλα αυτά συχνοί ενώ και από τη φύση του ο καρκίνος μπορεί να είναι ύπουλος και να ανιχνεύεται δύσκολα χωρίς παρεμβάσεις πληθυσμιακού ελέγχου.

Στην Ελλάδα, ο καρκίνος αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά. Ένας στους τέσσερις Έλληνες θα πεθάνει από καρκίνο. Όμως ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Οι περισσότεροι και πιο συχνοί καρκίνοι, όπως είναι ο καρκίνος του πνεύμονα, του μαστού, του τραχήλου της μήτρας, του παχέος εντέρου, του προστάτη, του δέρματος κ.α. μπορούν να προληφθούν γιατί οφείλονται σε εξωγενείς κυρίως παράγοντες.

Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες είναι πρωταθλητές στο κάπνισμα, στην έλλειψη φυσικής άσκησης, στην παχυσαρκία, ενώ η διατροφή μας απέχει κατά 50% περίπου από τα πρότυπα της Μεσογειακής Διατροφής. Γι’ αυτό άλλωστε οι θάνατοι από καρκίνο στην Ελλάδα την τελευταία 20ετία παραμένουν σταθεροί, παρά την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, ενώ στη Δ. Ευρώπη μειώνονται συνεχώς. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν πραγματοποιούν τις απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις για τη διάγνωση ορισμένων καρκίνων πριν την εκδήλωση συμπτωμάτων. Η πρόληψη, η ενημέρωση, η έγκαιρη αναγνώριση & διάγνωση καθώς και τα οργανωμένα προγράμματα πληθυσμιακού ελέγχου, είναι τα μόνα όπλα της ανθρωπότητας έναντι του καρκίνου! 



Συνήθεις ερωτήσεις για τα δικαιώματα των ασθενών 

Πού πρέπει να απευθυνθεί κάποιος που θα χρειαστεί ιατρική βοήθεια;

Έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί σε οποιοδήποτε νοσοκομείο, ιδιωτική κλινική ή ιδιώτη ιατρό. Πρέπει όμως να προσέξει όπου κι αν απευθυνθεί να υπάρχει η κατάλληλη ειδικότητα που μπορεί να αντιμετωπίσει την ασθένειά του. Δεν πρέπει και δεν είναι σωστό να αφήνει την υγεία του σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουν την ασθένειά του. Επιπλέον, εφόσον απευθυνθεί σε ιατρούς του ιδιωτικού τομέα μπορεί να ζητήσει να πληροφορηθεί εκ των προτέρων την οικονομική του επιβάρυνση. 

Τι συμπεριφορά πρέπει να έχουν απέναντι σ’ έναν ασθενή οι απασχολούμενοι σε νοσοκομεία;

Κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να ζητήσει τη φροντίδα του με σεβασμό στο πρόσωπό του και τις πεποιθήσεις του τόσο από τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό ενός νοσοκομείου όσο και από τις διοικητικές υπηρεσίες αυτού. Επίσης μπορεί να ζητήσει την καλύτερη διαμονή του σε περίπτωση νοσηλείας του εφόσον υπάρχει η ανάλογη υποδομή στο ίδρυμα που νοσηλεύεται. 

Έχει δικαίωμα ένας ασθενής να μη συμφωνήσει με τη θεραπεία που του προτείνει ο γιατρός του;

Κάθε ασθενής έχει δικαίωμα να συμφωνήσει ή να αρνηθεί διαγνωστικών ή θεραπευτικών πράξεων που πρόκειται να του ασκηθούν. Ειδικά για τους πάσχοντες από νοητική αναπηρία τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι κατά το νόμο κηδεμόνες. 

Μπορεί ένας ασθενής να ζητήσει πλήρη ενημέρωση για την πάθησή του από τον ιατρό που τον παρακολουθεί;

Έχει δικαίωμα να ζητήσει οποιαδήποτε πληροφορία αφορά στην ασθένειά του, στη θεραπεία του αλλά και στην εξέλιξή του με σαφήνεια ώστε να γίνει πλήρως κατανοητή για αυτόν. Υποχρέωση του ιατρού είναι η ολοκληρωμένη πληροφόρηση του ασθενή, για την κατάσταση της υγείας του, έτσι ώστε να σχηματίσει πλήρη και σαφή εικόνα για την κατάσταση του, για να μπορέσει να λάβει τις σωστές αποφάσεις για την υγεία του και τη ζωή του. Εφόσον βέβαια το επιθυμεί, μπορεί να μην ζητήσει καμία πληροφορία για την ασθένειά του. 

Μπορεί ένας ασθενής να ζητήσει δεύτερη γνώμη από άλλον γιατρό εκτός απ’ αυτόν που τον παρακολουθεί;

Ο κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να ζητήσει όσες ιατρικές γνώμες επιθυμεί. Επίσης έχει δυνατότητα να ζητήσει ιατρικό συμβούλιο με κλήση του ιατρού που αυτός επιθυμεί. Όμως, ο θεράπων ιατρός δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί και να εφαρμόσει γνώμες άλλων για τη θεραπεία του, παρά μόνο αυτές που αυτός πιστεύει ότι είναι οι κατάλληλες. Αν υπάρχει διαφορετική άποψη δική του ή των οικείων του τότε ο θεράπων ιατρός οφείλει να τον ενημερώσει, κι αν δεν υπάρχει συμφωνία δύναται να αποσυρθεί από θεράπων ιατρός. 

Επιτρέπεται η χορήγηση πειραματικών φαρμάκων σε ασθενείς;

Η συμμετοχή ενός ασθενούς σε πειραματική θεραπεία ή διαγνωστική πράξη μπορεί να γίνει μόνο μετά από συγκατάθεσή του. Αν αποφασίσει να συμμετάσχει σε ερευνητικό πρόγραμμα θα πρέπει να το κάνει αφού ενημερωθεί πλήρως και κατανοητά για το είδος της θεραπείας και για τους πιθανούς κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να προκύψουν από την συγκεκριμένη θεραπεία. Η απόφαση του θα πρέπει να ληφθεί κάτω από συνθήκες ηρεμίας και κυρίως όχι κάτω από πνεύμα εκφοβισμού. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι μπορεί να ζητήσει να αποχωρήσει όταν και εφόσον το επιθυμήσει για τους δικούς του λόγους. 

Η συμμετοχή ενός ασθενή σε ερευνητικό πρόγραμμα μπορεί να σημαίνει ότι θα δημοσιοποιηθεί το όνομά του;

Τα προσωπικά στοιχεία ενός αρρώστου απαγορεύεται να δημοσιοποιηθούν, εκτός εάν ο ίδιος το θελήσει. 

Μπορεί να εμπιστευθεί κανείς τον ιατρό του ή μήπως αυτά που θα του πει μπορεί να μεταφερθούν σε τρίτα πρόσωπα;

Όλες οι ιατρικές πληροφορίες που δίνονται στον ιατρό, θεωρούνται απόλυτα εμπιστευτικές και δεν επιτρέπεται να γνωστοποιηθούν σε τρίτους παρά μόνο εφόσον ο ενδιαφερόμενος το επιλέξει. Το ίδιο ισχύει για τα ιατρικά αρχεία που αφορούν στον άρρωστο και έχει ο ιατρός ή το νοσοκομείο στην κατοχή του. Επίσης δεν επιτρέπεται στον θεράποντα ιατρό η γνωστοποίηση πληροφοριών προσωπικού χαρακτήρα ακόμη και μετά το θάνατο ασθενή. Μάλιστα, θα πρέπει οι ιατρικές πληροφορίες που δίνονται στους θεράποντες ιατρούς να φυλάσσονται σε αρχεία που δεν μπορούν να προσπελαστούν από κανένα.

Μπορεί να ζητήσει κάποιος, που πάσχει από ανίατη ασθένεια και υποφέρει από αυτή, από το γιατρό του να επισπεύσει το θάνατό του;

Υποχρέωση του ιατρού είναι η ανακούφιση του πάσχοντα από τον πόνο ψυχικό ή σωματικό. Υποχρέωσή του επίσης είναι να συμπαρίσταται στον πάσχοντα συνάνθρωπο προσπαθώντας να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του μέχρι το τέλος της ζωής του. ΟΜΩΣ, η επιθυμία ενός αρρώστου, να επισπεύσει το θάνατό του, ακόμα και όταν αυτή εκφρασθεί γραπτώς, δεν καλύπτει τον ιατρό νομικά, ώστε να του επιτραπεί να ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση. 

Μπορεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί για τις υπηρεσίες υγείας που παρέχονται στον ίδιον ή σε συγγενικό του άτομο;

Καθένας που πιστεύει ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του ή δεν του παρέχονται οι σωστές υπηρεσίες έχει δικαίωμα να καταθέσει διαμαρτυρίες και ενστάσεις στα αρμόδια όργανα και να λάβει πλήρη γνώση των γενόμενων ενεργειών και των αποτελεσμάτων της διαμαρτυρίας του.




Η υποστήριξη είναι ανάγκη... όχι πολυτέλεια! 


Πολλές φορές τόσο οι ογκολόγοι, όσο και οι ίδιοι οι πάσχοντες από καρκίνο, όπως και το συγγενικό περιβάλλον τους επισημαίνουν την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης των ασθενών αυτών αλλά και των οικείων τους. Μάλιστα συχνά όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, τονίζουν με εύηχα λόγια τη σημασία μιας τέτοιας παρέμβασης στο όνομα του λεγόμενου βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου, σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα. Μια νόσος που συχνά είναι συσχετισμένη με το θάνατο δεν μπορεί παρά να επιφέρει τέτοιου τύπου ψυχική επιβάρυνση που καθιστά αναγκαία την παρέμβαση του ειδικού της ψυχικής υγείας. Ωστόσο, είτε τελικά γιατί αγνοείται τη σημασία μιας τέτοιας παρέμβασης, είτε διότι στην πορεία οι ανάγκες του ίδιου του ασθενή παραμελούνται, προτάσσοντας, σε ένα ιατροκεντρικό σύστημα, μονάχα τις καθαρά βιολογικές ανάγκες του ασθενούς, τελικά μόνο λίγοι από τους πάσχοντες από κάποια κακοήθη νεοπλασία, θα καταλήξουν να βρουν, παράλληλα με την ιατρική θεραπεία, και κάποια ψυχολογική ή ψυχοθεραπευτική βοήθεια. 

Το πρόβλημα είναι αναμφίβολα περίπλοκο, διότι από τη μία οι ίδιοι οι θεράποντες ιατροί συχνά δε δίνουν την απαιτούμενη σημασία, από την άλλη οι ίδιοι οι ασθενείς με καρκίνο θεωρούν καμιά φορά πολυτέλεια το να αναζητήσουν ψυχολογική στήριξη από κάποιον επαγγελματία. Αν προσθέσει κανείς το λεγόμενο ταμπού της επίσκεψης σε έναν ειδικό της ψυχικής υγείας, κατανοεί τις δυσκολίες του να αναζητηθεί από τον ασθενή και το περιβάλλον του κάποια ψυχολογική παρέμβαση. Έτσι, συχνά ακούμε να λένε οι ασθενείς με καρκίνο: "Μα δεν είμαι τρελός! Καρκίνο έχω!"

Το να επισκεφθεί κάποιος τον επαγγελματία ψυχικής υγείας δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι τρελός... Μάλιστα, θα λέγαμε ότι όταν κάποιος ασθενής με καρκίνο αναζητήσει ψυχολογική βοήθεια, τότε αυτό έχει να κάνει με υγιή μέρη του ψυχισμού του, αφού το να πάσχει κανείς από μια τέτοια σοβαρή νόσο είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο το να βιώνεται ως μια επώδυνη εμπειρία. Περισσότερο ανησυχητικό, όσον αφορά στην ψυχική υγεία, είναι για εκείνους τους πάσχοντες από καρκίνο οι οποίοι δηλώνουν ότι αισθάνονται απολύτως καλά, ότι δεν έχουν κανένα απολύτως ψυχολογικό πρόβλημα μετά τη διάγνωση της νόσου τους, κτλ. Πρόκειται για μια ευαίσθητη ομάδα ασθενών οι οποίοι συχνά περνούν απαρατήρητοι, με συνέπεια σπανίως ο ογκολόγος να τους προτείνει μια ψυχολογική εξειδικευμένη βοήθεια.

Ερχόμαστε σε ένα άλλο ευαίσθητο σημείο: έχει παρατηρηθεί ότι όταν η παραπομπή στον επαγγελματία ψυχικής υγείας γίνεται από τον θεράποντα ιατρό, τότε ο ασθενής ακολουθεί τη συμβουλή του ιατρού του, αφού εκείνος γνωρίζει και σ’ αυτόν δείχνει εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα και η ψυχολογική παρέμβαση που θα ακολουθήσει να έχει μεγαλύτερες προοπτικές.




Ψυχολογική υποστήριξη 

Ο καρκίνος επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι αισθάνονται ιδιαίτερα ανήσυχοι ή αγχωμένοι, άλλοι φοβισμένοι ή ανέλπιστοι για το μέλλον. Συναισθήματα σαν αυτά μπορούν να επηρεάσουν αρκετά τον ίδιο τον άνθρωπο ή το συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον. Άλλα κοινά προβλήματα αφορούν την αντιμετώπιση των αλλαγών που επέρχονται στο σώμα του ασθενούς καθώς επίσης και την επιρροή αυτών των αλλαγών στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. 

Είναι πολύ σύνηθες για όλους όσους βιώνουν τον καρκίνο οι ίδιοι ή μέσα από κάποιο οικείο τους πρόσωπο να νιώθουν φόβο, ανησυχία, στεναχώρια και αδυναμία. Οι ψυχολόγοι αναγνωρίζουν πως ο καρκίνος επηρεάζει τον άνθρωπο σαν ολότητα καθώς και το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον και όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι στρεσογόνοι παράγοντες, όπως οικονομικές πιέσεις ή ανησυχίες για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. 

Έρευνες έχουν δείξει πως η ψυχολογική υποστήριξη μπορεί να μειώσει τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει ο καρκίνος καθώς και να βοηθήσει στην μείωση σωματικού πόνου. Επιπροσθέτως, πολλοί άνθρωποι που βιώνουν τον καρκίνο νιώθουν πως η έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων είναι αρκετά βοηθητικά για να αισθανθούν καλύτερα σε αυτό το στάδιο της ζωής τους. H ψυχολογική υποστήριξη δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο αλλά και όλους τους άλλους ανθρώπους που τους αγαπούν. 

Άνθρωποι στο εξωτερικό που έχουν ήδη περάσει μέσα από την διαδικασία του καρκίνου και της θεραπείας του, εξέφρασαν την σημαντικότητα που είχε για αυτούς η ψυχολογική υποστήριξη και η εξωτερίκευση των σκέψεων και των συναισθημάτων τους. Επίσης υπάρχει δυνατό επιστημονικό υλικό το οποίο υποστηρίζει πως η αξία τέτοιων υπηρεσιών που βοηθούν καρκινοπαθής αλλά και συγγενικά τους μέλη ζουν πιο ολοκληρωμένα καθώς μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τις αλλαγές που επιφέρει ο καρκίνος, η θεραπεία του και τα στάδιά του. 

Έρευνες δείχνουν πως αυτοί που δέχονται ψυχολογική υποστήριξη βλέπουν βελτίωση στην διάθεση τους αλλά και στην ποιότητα της ζωής τους και έτσι γίνονται πιο αισιόδοξοι και αποφασισμένοι. Αυτό σαν αποτέλεσμα έχει, να υπάρχει μια θετική επιρροή στο πως αντιμετωπίζουν τον καρκίνο και την διάγνωσή του, την θεραπεία και την διαδικασία της, καθώς επίσης και άλλα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα στη ζωή τους. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται πιο ανακουφισμένοι όταν μάθουν πως υπάρχουν και άλλοι συνάνθρωποί τους που βρίσκονται στο ίδιο «καραβάκι» μαζί τους και βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση. Οι πληροφορίες που ανταλάσσετε με τον ειδικό της ψυχικής υγείας, μπορούν να είναι καθαρά εμπιστευτικές. Αυτό σημαίνει ότι κανένας δεν θα μιλήσει ή δεν θα γράψει κάτι που σας αφορά χωρίς την δική σας άδεια. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να μιλήσει, σε κάποιον ειδικό είναι εάν διαπιστώσει πως έχετε σκοπό να βλάψετε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλον.

Αλεξάνδρα Λεονταρίτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας




Αναζητώντας τον ειδικό Ψυχικής Υγείας 

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας προέρχονται από διάφορες ειδικότητες και μπορούν να βοηθήσουν με διαφορετικό τρόπο. Είναι σημαντικό για οποιοδήποτε ειδικό να ελέγξετε ότι κατέχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Κάθε ένας από τους παρακάτω ειδικούς έχει λάβει εκπαίδευση ώστε να μπορεί να εισακούσει και να κατανοήσει τα προβλήματα του πελάτη αλλά και να δώσει τις κατάλληλες συμβουλές και καθοδήγηση. 

Συνήθως απαιτούνται μερικές συνεδρίες ώστε να εκτιμήσουν τη συνολική κατάσταση που αντιμετωπίζετε και να παρέχουν συμβουλές. Οι συμβουλές που παρέχουν δεν είναι σε καμία περίπτωση έτοιμες λύσεις. Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας θα σας βοηθήσει να βρείτε τις λύσεις που ανταποκρίνονται καλύτερα σε εσάς τους ίδιους αλλά και τρόπους να διαχειρίζεστε αποδοτικότερα δύσκολες καταστάσεις και να θέτετε σωστές προτεραιότητες. 

Κάθε ένας από αυτούς μπορεί να είναι εκπαιδευμένος σε κάποια μορφή ψυχοθεραπείας. Η ψυχοθεραπεία, αποτελεί μία ακόμη πιο βαθιά διερεύνηση των θεμάτων που αντιμετωπίζετε και των αιτιών τους. Η ψυχοθεραπευτική διαδιακασία απαιτεί αρκετές συνεδρίες με στόχο τόσο την ανακούφιση των συμπτωμάτων όσο και την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών αυτών. Όταν υπάρχει η δυνατότητα παροχής ψυχοθεραπείας τότε συνήθως ο επαγγελματίας κατέχει και τον συνοδευτικό τίτλο «ψυχοθεραπευτής». Τόσο η συμβουλευτική όσο και η ψυχοθεραπεία μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ατομικό πλαίσιο ή ομαδικό, σε επίπεδο ζεύγους ή και οικογένειας. 

Η αμοιβή των επαγγελματιών αυτών ποικίλει. Μπορείτε να αναζητήσετε τόσο κάποιον ιδιώτη επαγγελματία όσο και ειδικούς που εργάζονται σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας των δήμων (Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής) όσο και σε νοσοκομεία, οργανισμούς για τον καρκίνο, και άλλους φορείς. Εκτός από τους δήμους και το δημόσιο, οι ομαδικές συνεδρίες είναι πιο οικονομικές από τις ατομικές. Πρέπει να γίνει μια σωστή επιλογή, αναφορικά με το ποιος επαγγελματίας της ψυχικής υγείας είναι κατάλληλος για εσάς. Γι’ αυτό το λόγο κανένας δε θα δυσανασχετήσει σε μια ενδεχόμενη ερώτησή σας, για την εκπαίδευσή του και το πεδίο εξειδίκευσής του.



· Ψυχίατρος: Είναι ένας ιατρός με ειδικότητα την ψυχιατρική. Ο ψυχίατρος εκτός των άλλων μπορεί να χορηγήσει και φάρμακα. Τέτοια φάρμακα είναι τα αντικαταθλιπτικά, τα αγχολυτικά κ.α. 

· Ψυχολόγος: Είναι κάτοχος πτυχίου ψυχολογίας και μεταπτυχιακού τίτλου ειδίκευσης π.χ. στην ψυχική υγεία ή την κλινική ψυχολογία ή τη συμβουλευτική. 

· Kοινωνικός Λειτουργός: Είναι κάτοχος αντίστοιχου τίτλου και συνήθως και μεταπτυχιακού τίτλου. Εκτός των άλλων μπορεί να δώσει συμβουλές για πρακτικά θέματα όπως ασφαλιστικά ζητήματα, εργασιακά κ.τ.λ. 

· Νοσηλευτής: Ο νοσηλευτής είναι κάτοχος αντίστοιχου τίτλου και ενδεχομένως και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου ψυχικής υγείας. Ο νοσηλευτής εργάζεται σε πλαίσια όπου παρέχεται νοσηλεία και μπορεί κυρίως να προσφέρει σε επίπεδο ανακουφιστικής-παρηγορητικής φροντίδας, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις τελικού σταδίου όπου και νοσηλεύονται. 


Παναγιωτοπούλου Αγγελική
Ψυχολόγος



Πληροφόρηση & Ενημέρωση 

Το διαδίκτυο είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για την επίτευξη των σκοπών και στόχων της οργάνωσής μας. Δημιουργήσαμε τον δικτυακό τόπο της οργάνωσης και από τις 10/01/2008, βρίσκεται στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.bestrong.org.gr

Μέσα από τον δικτυακό τόπο της οργάνωσης, παρέχουμε μέσω των πληροφοριών, ενημέρωση και υποστήριξη, σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο, την πρόληψη, την υγεία, την ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και σε πρακτικά θέματα, με την συλλογή πληροφοριών από έγκυρες πηγές. Η εκλαϊκευμένη επιστημονική ενημέρωση των ασθενών, συγγενών και οικείων προσώπων, ώστε να αντιλαμβάνονται καλύτερα την διαδικασία της διάγνωσης και θεραπείας, βοηθάει στο να υπάρχει καλύτερη επικοινωνία με την ιατρική ομάδα. 

Σημαντικό υποστηρικτικό ρόλο διαδραματίζουν και τα άρθρα που έχουν επιμεληθεί οι ειδικοί ψυχικής υγείας της οργάνωσης και αφορούν την ψυχολογική υποστήριξη όσων εμπλέκονται με τον καρκίνο. Έχουν "ανέβει" έως και σήμερα πάνω από 1000 ιστοσελίδες πληροφοριών που είτε γράφτηκαν, είτε επιμελήθηκαν οι επιστημονικοί συνεργάτες της οργάνωσής μας.

Ο δικτυακός τόπος της οργάνωσης είναι και ένας οδηγός, αφού μέσα σε αυτήν μπορεί κάποιος να βρει, πολύ εύκολα όλες τις οργανώσεις υποστήριξης & τους φορείς υγείας που υπάρχουν στην Ελλάδα, Κύπρο και όλο τον κόσμο. 

Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει επίσης για πολλούς ανθρώπους, το τμήμα του δικτυακού μας τόπου με τις ιστορίες δύναμης. Ιστορίες ελπίδας που κατά διαστήματα μας στέλνουν άνθρωποι που θεραπεύτηκαν, θέλοντας να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που βιώνουν τώρα τον καρκίνο.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η ιστοσελίδα μας έως σήμερα, έχει δεχτεί 1.500.000 μοναδικούς επισκέπτες, σύμφωνα με στοιχεία του google analytics, που έχουν αντλήσει ενημέρωση-πληροφόρηση και υποστήριξη, από την οργάνωσή μας.

Οι υπηρεσίες και η πληροφόρηση που παρέχει η οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, βραβεύτηκαν & αναγνωριστήκαν ευρωπαϊκά από την Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας, European School of Oncology. Στα πλαίσια του διαγωνισμού "CANCER ON THE INTERNET" AWARD 2010, η ιστοσελίδα μαςhttp://www.bestrong.org.gr κατέκτησε την δεύτερη θέση του διαγωνισμού και βραβεύτηκε με την "Μνεία Τιμής για το 2010", "2010-MENTION OF HONOUR". Στην σχετική ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Σχολής Ογκολογίας για την βράβευση, τονίστηκε το γεγονός ότι οι πληροφορίες αλλά & η υποστήριξη που παρέχει στην ελληνική κοινωνία, η οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, αξίζουν αναγνώρισης! 



ΠΗΓΗ:
BeStrong.org.gr - 30.04.12 




Wednesday, 6 March 2013

Poor sleep linked to heart failure

 
Poor sleep linked to heart failure, Norwegian study saysBy Smitha Mundasad Health reporter, BBC News
 
Waking up too early and having problems settling back to sleep may have a negative impact on the heart, a study shows

People who have trouble drifting off to sleep may be at increased risk of heart failure, researchers say.

The study, published in the European Heart Journal, followed more than 50,000 people for 11 years.

Scientists found those who suffered several nights of poor sleep were more likely to develop the condition, in which the heart fails to pump properly.

Experts say further research is needed to see if a lack of sleep causes heart failure or the link is more complex.
Continue reading the main story
“Start Quote


"Luckily many of the things that reduce the chance of heart failure also reduce insomnia; good diet, exercise, weight loss and not smoking”End Quote Dr Tim Chico Univeristy of Sheffield

Scientists at the Norwegian University of Science and Technology looked at more than 50,000 people aged between 20 and 89. At the beginning of the study, none of them were known to have heart failure.

In this condition the muscles of the heart are often too out of shape to do their job properly - they may be too weak or too stiff to pump blood around the body at the right pressure.

More than 750,000 people in the UK have heart failure and for the majority there is no cure.

People with the disorder may feel increasingly breathless and exhausted.

And as heart failure worsens, it can be difficult to get a full night's rest - but the Norwegian study is one of few to investigate whether poor sleepers without the condition are at risk of getting it in later life. 'Stress hormones'

During the research, the participants were asked whether they had any difficulties getting to sleep or staying asleep and whether they felt fully restored after a night's slumber.
How to get a better night's sleep

Try avoiding key things that make it hard to sleep such as a bedroom that is too warm
Creating a personal sleep profile can help you manage your body clock effectively

Sources: Mental Health Foundation and BBC Science
Discover what disturbs your sleep the most

People who had trouble falling asleep and remaining asleep each night were three times more likely to develop heart failure than those who reported no trouble sleeping.

Those who experienced substandard sleep that failed to leave them fully refreshed were also at risk.

And this link between a bad night's sleep and heart failure remained true despite researchers taking smoking, obesity and other well known triggers of insomnia and heart problems into account.

The researchers say it is unclear exactly why poor sleep and heart failure are associated in this way.

Dr Laugsand, lead author of the study, said: "We don't know whether insomnia truly causes heart failure. But if it does, the good thing is it is a potentially treatable condition.

"So evaluating sleep problems might provide additional information in the prevention of heart failure."

He suggests the lack of sleep may provoke harmful responses in the body.
Heart Failure

In this condition the heart fails to pump blood around the body effectively.

Most commonly this is due to damage to the muscles of the heart because of:
Heart attacks
High blood pressure
Excessive alcohol
Cardiomyopathies - a group of diseases that affect heart muscle
Some people are born with heart failure
British Heart Foundation

"When you have insomnia your body releases stress hormones which in turn may effect the heart in a negative way," he said..

The same team of researchers have previously reported a link between people prone to insomnia and heart attacks.'Unpleasant condition'

And diabetes, depression and poor brain function have all been linked to missing restful hours in bed.

Dr Tim Chico, senior clinical lecturer at the University of Sheffield said: "This is an association study - it links insomnia to heart failure, but does not prove that insomnia causes heart failure or vice versa. Studies like this raise interesting suggestions that need further work to examine.

"Insomnia is a very unpleasant condition, but there are effective lifestyle changes that can reduce it, such as weight loss and exercise.

"Luckily many of the things that reduce the chance of heart failure also reduce insomnia - good diet, exercise, weight loss and not smoking."

June Davison, senior cardiac nurse at the British Heart Foundation, said: "This research shows a link between insomnia and your heart, but this doesn't mean sleepless nights cause heart failure.

"It's well known that getting enough sleep is vital for your mental, physical and emotional wellbeing.

"Trouble drifting off can be helped by taking a warm bath to relax, or avoiding caffeine and heavy meals too close to the end of the day.

"If lack of sleep is becoming a problem and affecting your daily life, have a chat with your GP."





Source:

BBC News Health:
http://www.bbc.co.uk/news/health-21667943
(accessed 6 March 2013 )

It's not just criminals who feel unsafe when the police are around

The idea that police on our streets makes people feel safer is usually taken as a given. It's the basis of the so-called "reassurance policing" agenda, which advocates higher numbers of visible front-line police. And when increased police numbers are announced, members of the public often welcome the news. "I'm all for more police on the streets," said a Chicago resident earlier this month after the announcement of increased patrols, "It makes me feel safer seeing them around my community."

A new study challenges this received wisdom. Whereas most surveys ask people to reflect on whether they'd feel safer with more visible police, Evelien van de Veer and her colleagues took a different approach, looking at how the presence of police affected people's sense of safety right at that moment.

The researchers quizzed over 200 Amsterdam residents out shopping about how safe they currently felt. For some, two to four police were currently visible patrolling the vicinity; for others no police were present. Overall, the presence of police made no difference to participants' answers. However, focusing just on the male participants - those who answered when a police patrol was nearby actually reported feeling less safe.

Next, the researchers showed 124 students pictures of a street scene and asked them to rate how safe it seemed. The photos were doctored so that some of the participants saw a police officer in the scene. The key finding here was that a graffiti-daubed alleyway was rated as safer when a policeman was in the scene, but a leafy residential street was rated as less safe when a policeman was present. This difference was found for both sexes, but was more pronounced for men.

Van de Veer and her colleagues proposed two possible explanations for what they described as this "ironic" consequence of police presence. They said the sight of a police officer could act as a warning signal, directing people's attention to potential danger in the vicinity. Or they suggested the sight of police could trigger automatic mental associations of concepts like crime or violence (this would be a social priming effect - an area of study that's currently under close scrutiny).

Why were men particularly prone to feeling unsafe in the presence of police? The researchers suggested this may be because they are more often the victim of violent crimes, and more often the cause of police needing to be called to a scene. This reasoning seems vague and van de Veer's team admitted "further exploration of this issue is required."

The researchers concluded that their findings have real-life implications for police forces and policy makers. "A general increase in the number of visibly present police officers may not have the intended effect," they said.

Past research covered on the Digest has shown that CCTV cameras can also increase feelings of insecurity; so too neighbourhood watch signs: http://bps-research-digest.blogspot.co.uk/2009/11/cctv-cameras-dont-reassure-they.html.
_________________________________
Source:


van de Veer, E., de Lange, M., van der Haar, E., and Karremans, J. (2012). Feelings of Safety: Ironic Consequences of Police Patrolling. Journal of Applied Social Psychology, 42 (12), 3114-3125 DOI: http://dx.doi.org/10.1111/j.1559-1816.2012.00967.x

Author weblinks:
http://www.linkedin.com/pub/evelien-van-de-veer/54/791/236

Friday, 15 February 2013

Οι καλοί σχολικοί βαθμοί είναι... μεταδοτικοί



Οι καλές επιδόσεις στο σχολείο, κοντολογίς, οι καλοί βαθμοί, είναι μεταδοτικές. Αυτό προκύπτει από νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων. Σύμφωνα με τους συντάκτες της έρευνας, μαθητές που κάνουν παρέα με φίλους που έχουν καλύτερους βαθμούς από τους ίδιους, βλέπουν και τους δικούς τους βαθμούς να ανεβαίνουν την επόμενη σχολική χρονιά. Μετά λοιπόν από προηγούμενες έρευνες που κατέγραψαν ότι η παχυσαρκία είναι κοινωνικά κολλητική, φαίνεται ότι και τα κοινωνικά δίκτυα μεταδίδουν τα «μικρόβια» των καλών βαθμών. Αυτό υποστηρίζουν ερευνητές του πολιτειακού πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (SUNY).

Οι σχολικές επιδόσεις των μαθητών μπορούν να επηρεαστούν από τις επιδόσεις συμμαθητών που είναι φίλοι τους. «Οσο πιο έξυπνοι είναι οι φίλοι σου σήμερα, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να γίνεις κι εσύ πιο έξυπνος αύριο», δήλωσε ο Χιρόκο Σαγιάμα, επικεφαλής των επιστημόνων της έρευνας.

Οι ερευνητές ασχολήθηκαν με τους μαθητές γυμνασίου, τους οποίους κατέταξαν ανάλογα με τη βαθμολογία τους. Παράλληλα, έκαναν τον συσχετισμό με τον μέσο όρο της βαθμολογίας που είχαν οι φίλοι κάθε μαθητή. Οπως έδειξε η στατιστική ανάλυση, οι μαθητές που είχαν φίλους με υψηλότερη μέση βαθμολογία έτειναν να παίρνουν υψηλότερους βαθμούς την επόμενη χρονιά. Σύμφωνα με τους ερευνητές, στη διαμόρφωση αυτού του φαινομένου παίζει ρόλο η υποσυνείδητη επιθυμία των μαθητών να μη χάσουν επαφή με τους φίλους τους. «Αν οι φίλοι σου αριστεύσουν στο διαγώνισμα, μπορεί να σκεφτείς ότι πρέπει και εσύ την επόμενη φορά να διαβάσεις περισσότερο, προκειμένου να μη μείνεις πίσω σε σχέση με την υπόλοιπη παρέα», τόνισε ο Σαγιάμα. Επίσης, όσοι μαθητές ελπίζουν να τα πάνε καλύτερα στην τάξη, έχουν την τάση να επιλέγουν καλύτερους μαθητές ως φίλους, επειδή τους θαυμάζουν. Τέλος, οι καλύτεροι μαθητές της τάξης δεν βλέπουν τους βαθμούς τους να χειροτερεύουν παρότι εκ των πραγμάτων κάνουν παρέα με φίλους που έχουν χειρότερους βαθμούς. Οι άριστοι δηλαδή εμφανίζουν κάποιου είδους «ανοσία» στο «μικρόβιο» των κακών σχολικών επιδόσεων.


ΠΗΓΗ:

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 15/2/13
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_15/02/2013_511355

Tuesday, 12 February 2013

The science of sleep




We spend a third of our lives doing it.

Napoleon, Florence Nightingale and Margaret Thatcher got by on four hours a night.

Thomas Edison claimed it was waste of time.

Why do we sleep?

So why do we sleep? This is a question that has baffled scientists for centuries and the answer is, no one is really sure. Some believe that sleep gives the body a chance to recuperate from the day's activities but in reality, the amount of energy saved by sleeping for even eight hours is miniscule - about 50 kCal, the same amount of energy in a piece of toast.

We have to sleep because it is essential to maintaining normal levels of cognitive skills such as speech, memory, innovative and flexible thinking. In other words, sleep plays a significant role in brain development.

What would happen if we didn't sleep?

A good way to understand the role of sleep is to look at what would happen if we didn't sleep. Lack of sleep has serious effects on our brain's ability to function. If you've ever pulled an all-nighter, you'll be familiar with the following after-effects: grumpiness, grogginess, irritability and forgetfulness. After just one night without sleep, concentration becomes more difficult and attention span shortens considerably.

With continued lack of sufficient sleep, the part of the brain that controls language, memory, planning and sense of time is severely affected, practically shutting down. In fact, 17 hours of sustained wakefulness leads to a decrease in performance equivalent to a blood alcohol level of 0.05% (two glasses of wine). This is the legal drink driving limit in the UK.

Research also shows that sleep-deprived individuals often have difficulty in responding to rapidly changing situations and making rational judgements. In real life situations, the consequences are grave and lack of sleep is said to have been be a contributory factor to a number of international disasters such as Exxon Valdez, Chernobyl, Three Mile Island and the Challenger shuttle explosion.

Sleep deprivation not only has a major impact on cognitive functioning but also on emotional and physical health. Disorders such as sleep apnoea which result in excessive daytime sleepiness have been linked to stress and high blood pressure. Research has also suggested that sleep loss may increase the risk of obesity because chemicals and hormones that play a key role in controlling appetite and weight gain are released during sleep.

What happens when we sleep?

What happens every time we get a bit of shut eye? Sleep occurs in a recurring cycle of 90 to 110 minutes and is divided into two categories: non-REM (which is further split into four stages) and REM sleep.

Non-REM sleep

Stage one: Light Sleep

During the first stage of sleep, we're half awake and half asleep. Our muscle activity slows down and slight twitching may occur. This is a period of light sleep, meaning we can be awakened easily at this stage.

Stage two: True Sleep

Within ten minutes of light sleep, we enter stage two, which lasts around 20 minutes. The breathing pattern and heart rate start to slow down. This period accounts for the largest part of human sleep.

Stages three and four: Deep Sleep

During stage three, the brain begins to produce delta waves, a type of wave that is large (high amplitude) and slow (low frequency). Breathing and heart rate are at their lowest levels.

Stage four is characterised by rhythmic breathing and limited muscle activity. If we are awakened during deep sleep we do not adjust immediately and often feel groggy and disoriented for several minutes after waking up. Some children experience bed-wetting, night terrors, or sleepwalking during this stage.

REM sleep

The first rapid eye movement (REM) period usually begins about 70 to 90 minutes after we fall asleep. We have around three to five REM episodes a night.

Although we are not conscious, the brain is very active - often more so than when we are awake. This is the period when most dreams occur. Our eyes dart around (hence the name), our breathing rate and blood pressure rise. However, our bodies are effectively paralysed, said to be nature's way of preventing us from acting out our dreams.

After REM sleep, the whole cycle begins again.

How much sleep is required?

There is no set amount of time that everyone needs to sleep, since it varies from person to person. Results from the sleep profiler indicate that people like to sleep anywhere between 5 and 11 hours, with the average being 7.75 hours.

Jim Horne from Loughborough University's Sleep Research Centre has a simple answer though: "The amount of sleep we require is what we need not to be sleepy in the daytime."


Even animals require varied amounts of sleep:
Species Average total sleep time per day
Python 18 hrs
Tiger 15.8 hrs
Cat 12.1 hrs
Chimpanzee 9.7 hrs
Sheep 3.8 hrs
African elephant 3.3 hrs
Giraffe 1.9 hr


The current world record for the longest period without sleep is 11 days, set by Randy Gardner in 1965. Four days into the research, he began hallucinating. This was followed by a delusion where he thought he was a famous footballer. Surprisingly, Randy was actually functioning quite well at the end of his research and he could still beat the scientist at pinball.




SOURCE:


BBC Sciece: Human body & Mind

http://www.bbc.co.uk/science/humanbody/sleep/articles/whatissleep.shtml

Λιγότερο άγχος μετά το κόψιμο του τσιγάρου



Επιστημονική έρευνα απαντά στις φήμες που θέλουν αγχωμένους όσους σταματούν το κάπνισμα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 02/01/2013 10:31

Μια νέα μελέτη αποδεικνύει πως η διακοπή του καπνίσματος είναι τελικώς... αγχολυτική




Απάντηση στις φήμες περί χαλάρωσης μέσω του τσιγάρου σπεύδει να δώσει νέα βρετανική μελέτη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, οι καπνιστές που κόβουν τη συνήθεια, έχουν λιγότερο άγχος στη ζωή τους.


Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Κέιμπριτζ, της Οξφόρδης, του King's College του Λονδίνου και άλλων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Ψυχιατρικής «The British Journal of Psychiatry» μελέτησαν περίπου 500 καπνιστές που παρακολουθούσαν προγράμματα διακοπής του καπνίσματος σε κλινικές της Βρετανίας.


Σημαντικά μειωμένα επίπεδα άγχους


Οι επιστήμονες διαπίστωσαν σημαντικά μειωμένα επίπεδα άγχους στους 68 ανθρώπους που είχαν καταφέρει να κόψουν το τσιγάρο μετά από έξι μήνες προσπαθειών, σύμφωνα με το BBC. Μάλιστα η μείωση του άγχους μετά τη διακοπή του καπνίσματος ήταν ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ όσων είχαν εξαρχής αγχώδεις και άλλες ψυχολογικές διαταραχές, σε σχέση με όσους κάπνιζαν απλώς από ευχαρίστηση.


Οι βρετανοί ερευνητές τόνισαν ότι η μελέτη τους πρέπει να καθησυχάσει όσους καπνιστές φοβούνται πως αν το κόψουν, θα αισθάνονται μεγαλύτερο άγχος στη ζωή τους.


Αντίθετα, οι επιστήμονες επεσήμαναν πως μια τυχόν αποτυχημένη απόπειρα κοψίματος του τσιγάρου φαίνεται να αυξάνει σε μέτριο βαθμό το επίπεδο του άγχους του καπνιστή. Αυτό ισχύει κυρίως για όσους εκ των προτέρων είχαν αυξημένο άγχος.


Η μελέτη έδειξε ότι όσοι καπνίζουν κατά κύριο λόγο για να βρουν ένα ψυχολογικό στήριγμα στο άγχος που τους κατακλύζει, είναι αυτοί που συνήθως αναζητούν να ανάψουν ένα τσιγάρο μόλις ξυπνούν το πρωί. Όταν όμως το κόβουν, τελικά νιώθουν λιγότερο αγχωμένοι, σύμφωνα με την έρευνα.


ΠΗΓΗ:


ΤΟ ΒΗΜΑ Science : http://www.tovima.gr/science/psychology-sociology/

Wednesday, 16 January 2013

Παρέμβαση στη Κρίση

 

Είδη Κρίσεων
 
Oι περισσότερες κρίσεις ανήκουν στο φυσιολογικό φάσμα των εμπειριών της ζωής που οι περισσότεροι άνθρωποι αναμένεται να συναντήσουν και από όπου οι περισσότεροι θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν χωρίς τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Διακρίνονται σε:
  • Εξελικτικές Κρίσεις: Πρόκειται για τις μεταβάσεις ανάμεσα στα στάδια της ζωής (γέννηση, ενηλικίωση, γάμος, γηρατειά, θάνατος). Είναι κρίσεις γιατί μπορεί να είναι περίοδοι έντονου και παρατεταμένου στρες, ειδικά αν δεν υπάρχει επαρκής καθοδήγηση και υποστήριξη.
  • Περιστασιακές Κρίσεις: Πρόκειται για τυχαίες καταστάσεις ή ξαφνικές αλλαγές στη ζωή του ατόμου (π.χ. απώλεια εργασίας, εισοδήματος ή στέγης , ατύχημα, διάρρηξη, απώλεια λόγω χωρισμού ή διαζυγίου κλπ.)
  • Περίπλοκες Κρίσεις: Κρίσεις που συνδέονται με σοβαρή ψυχική ασθένεια, η οποία μπορεί να αυξήσει τόσο τον αριθμό των κρίσεων όσο και την ευαισθησία ενός ατόμου στην κρίση. Αμοιβαία, το στρες μιας κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε επεισόδιο ψυχικής ασθένειας σε αυτούς που είναι ήδη ευάλωτοι.
 
Κρίσεις που προκύπτουν από «κρίσιμα περιστατικά» (Critical Incidence) ή Tραυματικές Κρίσεις
Χαρακτηριστικά του ατόμου που βρίσκεται σε Κρίση
 
Συχνά, τα θύματα τέτοιων τραυματικών γεγονότων βιώνουν αίσθηση αδυναμίας του βασικού ελέγχου του περιβάλλοντός τους, της διατήρησης δεσμών με άλλους ανθρώπους και δυσκολία προγραμματισμού και προσδιορισμού στόχων για το μέλλον . Επίσης, μπορεί να παρουσιάζουν ψυχοσωματικά συμπτώματα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με το υπερβολικό στρες που βιώνουν (υπερδιέγερση, απώλεια όρεξης, ύπνου, στηθαγχικό άλγος, ταχυκαρδίες, γαστρεντερικά προβλήματα κ.α.), ξαφνική αναβίωση του τραυματικού γεγονότος και τάσεις απόσυρσης από τις καθημερινές δραστηριότητες . Εάν δεν γίνει έγκαιρη αντιμετώπιση η επίδραση των τραυματικών γεγονότων μπορεί να είναι βαθιά και μακροχρόνια.


Παρέμβαση στην Κρίση (Crisis Intervention)
Ορισμός
Η παρέμβαση στην κρίση ορίζεται ως η παροχή επείγουσας ψυχολογικής βοήθειας σε θύματα κρίσης έτσι ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή τους σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργικότητας και να εμποδιστεί ή να μειωθεί η πιθανή αρνητική επίδραση του ψυχολογικού τραύματος .
Παρέμβαση στην Κρίση: Βασικές αρχές
  • Παρεμβαίνουμε άμεσα: Εξ ορισμού οι κρίσεις είναι συναισθηματικά επικίνδυνες καταστάσεις που βάζουν τα θύματα σε υψηλό κίνδυνο για δυσπροσαρμοστικές τακτικές αντιμετώπισης ή ακινητοποίηση. Η επί τόπου παρουσία του προσωπικού επείγουσας ψυχικής υγείας, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, είναι ιδιαίτερα σημαντική.
  • Σταθεροποιούμε: Ενας βασικός και άμεσος στόχος είναι η σταθεροποίηση των θυμάτων ή της κοινότητας-θύματος με την ενεργό κινητοποίηση πόρων και υποστηρικτικών δικτύων. Αυτού του είδους η κινητοποίηση παρέχει στα θύματα τα απαραίτητα εργαλεία ώστε να αρχίσουν να λειτουργούν αυτόνομα.
  • Διευκολύνουμε την κατανόηση: Ενα άλλο σημαντικό βήμα για την αποκατάσταση του προηγούμενου της κρίσης επιπέδου λειτουργικότητας των θυμάτων είναι να διευκολύνουμε την κατανόησή τους σχετικά με ότι έχει συμβεί. Αυτό επιτυγχάνεται συλλέγοντας τα γεγονότα σχετικά με το τι συνέβη, ακούγοντας τα θύματα να διηγούνται την εμπειρία τους, ενθαρρύνοντας την έκφραση δύσκολων συναισθημάτων, και βοηθώντας τους να κατανοήσουν την επίδραση του κρίσιμου γεγονότος.
  • Εστιάζουμε στην επίλυση του προβλήματος (Problem – Solving): Η ενεργητική υποστήριξη των θυμάτων ώστε να χρησιμοποιήσουν τους διαθέσιμους πόρους και να ανακτήσουν τον έλεγχο, αποτελεί μια σημαντική στρατηγική του προσωπικού επείγουσας ψυχικής υγείας. Βοηθώντας το θύμα στην επίλυση των προβλημάτων, μέσα στα πλαίσια εναλλακτικών που το ίδιο αισθάνεται ότι είναι εφικτές, ενισχύεται η αυτόνομη λειτουργία του.
  • Ενθαρρύνουμε την αυτονομία: Παρόμοιας σπουδαιότητας με την έμφαση στην επίλυση προβλημάτων αποτελεί και η έμφαση στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των θυμάτων στον εαυτό τους, ως ένα πρόσθετο μέσο για την αποκατάσταση της αυτόνομης λειτουργίας τους και την αντιμετώπιση των συνεπειών του τραυματικού γεγονότος. Τα θύματα θα πρέπει να υποστηριχθούν στο να αντιμετωπίζουν τα άμεσα προβλήματα, να αναπτύσσουν πρακτικές στρατηγικές για την επίλυσή τους και να εφαρμόζουν αυτές τις στρατηγικές για να αποκαταστήσουν μια πιο φυσιολογική ισορροπία.
Παρέμβαση στην Κρίση: Παράγοντες αλλαγής
 
Οι συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με τη μελέτη των διαδικασιών παρέμβασης στην κρίση έχουν προτείνει με αξιοσημείωτη ομοφωνία τρεις παράγοντες που θεωρούνται σημαντικοί για την αλλαγή στις διαδικασίες κρίσης: αποφόρτιση, κοινωνική υποστήριξη και προσαρμοστικές στρατηγικές αντιμετώπισης.

Η ικανότητα να μοιραστεί κανείς την αρνητική συναισθηματική επίδραση ενός τραυματικού γεγονότος θεωρείται σημαντικό βήμα για τη διαδικασία ανάρρωσης. Το να μπορεί να μοιραστεί τον τρόμο για αυτά τα κρίσιμα γεγονότα επιτρέπει στο θύμα να μοιραστεί το φόβο, να κατανοήσει τις επιπτώσεις και να αρχίσει να λειτουργεί και πάλι αυτόνομα. Παρομοίως, τα δίκτυα κοινωνικής υποστήριξης παρέχουν στα θύματα στήριξη, συντροφικότητα, πληροφόρηση και πρακτική βοήθεια σε ένα καινούριο ξεκίνημα. Οι προσαρμοστικές στρατηγικές αντιμετώπισης περιλαμβάνουν τόσο γνωστικές όσο και συμπεριφοριστικές δεξιότητες, με έμφαση στη συλλογή πληροφοριών, τη γνωστική εκτίμηση, τις ρεαλιστικές προσδοκίες και την απόκτηση νέων ικανοτήτων. Οι τρεις παράγοντες μπορούν να επιτευχθούν μέσω της εφαρμογής των αρχών που αναφέρθηκαν παραπάνω και θα πρέπει να καθοδηγούν τις προσπάθειες των επαγγελματιών επείγουσας ψυχικής υγείας.


Παρέμβαση στην Κρίση: Διαχείριση του στρες σε κρίσιμα περιστατικά (Critical Incidence Stress Management, CISM)
 

Ο Μ Π Ρ Ε Λ Α Διεπιστημονική Εταιρία Ψυχολογικής Παρέμβασης




Ψυχανάλυση και πολιτική: δύο ξένες γλώσσες

 

Προσεκτικός σε ζητήματα γλώσσας, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ιδρυτής της ψυχανάλυσης, φρόντισε να γράφει τη λέξη Πατέρας και Μητέρα με ένα κεφαλαίο Π και Μ, κάθε φορά που δεν εννοούσε τους πραγματικούς γονείς των διαφόρων περιστατικών του, αλλά κάποιους άλλους.

Τους φαντασιακούς γονείς, στους οποίους οι διάφοροι άνθρωποι, αναλυόμενοι και μη, ο καθένας από μας στα παιδικά του τουλάχιστον χρόνια, αποδίδουν υπερφυσικές διαστάσεις, δυνάμεις, αρετές και ελαττώματα. Ετσι, στα παιδικά μάτια το ταλαίπωρο ανθρωπάκι μπορεί να φαντάζει γίγαντας, η καλοκάγαθη αστή άγγελος ή μέγαιρα.

Ο αρχετυπικός Πατέρας και η Μητέρα θεωρούνται από τα μικρά και τα λιγότερο μικρά παιδιά τους τις πιο πολλές φορές πανίσχυροι, ανεξάντλητοι σε φυσικές και οικονομικές δυνατότητες, παντογνώστες και περίπου αθάνατοι. Και μεγάλο μέρος της δουλειάς ενός καλού ψυχαναλυτή είναι να βοηθήσει τον αναλυόμενο να κατανοήσει τις πραγματικές διαστάσεις των γονέων του, που ακόμα και αν θέλουν δεν μπορούν να απαγορεύσουν αλλά ούτε και να ικανοποιήσουν όλες του τις επιθυμίες. Το να περάσει κανείς από τη φαντασιακή εικόνα του Πατέρα και της Μητέρας σε αυτή των πραγματικών γονέων, μπορεί προς στιγμήν να βιωθεί σαν τραύμα και απογοήτευση. Ωστόσο, είναι ένα βασικό βήμα προς την ωρίμανση.

Τα πράγματα δεν διαφέρουν στο σημείο αυτό, όταν από το ατομικό περάσουμε στο συλλογικό επίπεδο. Το άτομο έχει συνήθως την τάση να προσδίδει υπερφυσικές δυνάμεις όχι ακριβώς στην πραγματική κοινωνία στην οποία ζει, αλλά στη φαντασιακή της εικόνα. Στη φαντασία πολλών, η κοινωνία, το κράτος, έχουν, ξέρουν και μπορούν τα πάντα. Και ο καθένας από εμάς μπορεί, σαν ανώριμο παιδί, να απαιτεί ή να φοβάται τα πάντα, πιστεύοντας ότι οι δυνατότητες, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες του συνόλου είναι άσχετες από τη δική του ευθύνη και δράση. Και οι ίδιες οι ιδεολογικές τάσεις υπέρ ή κατά του κράτους και της κοινωνίας πολύ συχνά επηρεάζονται από αυτή την υπερτίμηση ή την υποτίμηση, καρπό όχι τόσο έλλογης κρίσης όσο ασυνείδητων παρορμήσεων.


Αν ωστόσο μια τέτοια συμπεριφορά είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη από όποιον έμεινε ανώριμος, ο δύσκολος ρόλος των φυσικών ή των συμβολικών γονέων, όπως είναι αυτοί που κυβερνούν ένα κράτος, είναι να προσπαθήσουν να του εξηγήσουν την πραγματικότητα, έστω και αν έτσι ξεπέσουν από ινδάλματα σε απλούς ανθρώπους. Οταν δεν το κάνουν, προτιμώντας να διασώσουν μια ψευδή εικόνα επάρκειας, μπορεί να διατηρήσουν για περισσότερο ή λιγότερο καιρό τη δημοφιλία τους, αλλά τελικά θα οδηγήσουν το σπίτι, την κοινωνία και τον ίδιο τους τον εαυτό στην κατάρρευση.


Οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα προτίμησαν να παραστήσουν τις παντογνώστριες και τις παντοδύναμες, αποκρύπτοντας από την κοινωνία τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Παρέστησαν τις γενναιόδωρες, με χρήματα που έρχονταν όχι από την παραγωγή αλλά από εξωτερικές επιδοτήσεις και έθισαν τον λαό, παρά την πενία πολλών, να καταναλώνει όσα δεν έπρεπε, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια ή ποντάροντας σε αυτούς που θησαύριζαν όπως δεν έπρεπε. Η θέση της Ελλάδας δεν θα ήταν σήμερα αυτή που είναι αν δεν είχε για δεκαετίες υπάρξει η κατάσταση αυτή της αμφίδρομης ανευθυνότητας ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση της κοινωνίας.


Ο αγροτικός κόσμος, η κύρια παραγωγική δύναμη της χώρας, εισέπραξε τις τελευταίες δεκαετίες χρήματα, αλλά όχι και την απαραίτητη επαρκή καθοδήγηση για το τι έπρεπε να τα κάνει για να ενισχύσει μακρόπνοα τη θέση του και τη γενικότερη παραγωγικότητα της οικονομίας μας. Οπως και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός, εθίστηκε στο να καταναλώνει άσχετα από το τι παρήγε. Και η μόνη δύσκολη λύση σε κάθε τομέα σήμερα, από την παιδεία μέχρι τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή, θα ήταν να βρεθούν όχι μόνον τα πανάκριβα δανεικά μιας ακόμα εξάρτησης για να κλείσουν οι τρύπες των Ταμείων, αλλά τα εναλλακτικά σχέδια που πρέπει να στηρίξουμε όλοι για να ανακάμψει μια κοινωνία, που αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά παντοδύναμη. Η κυρία Μπατζελή, που δεν μοιάζει να έχει για τη γλώσσα τον καημό που είχε ο Φρόιντ, θα έκανε ένα μεγάλο καλό, αν αποφάσιζε να μιλήσει με τους αγρότες, έστω και σε ιδιόμορφα ελληνικά, την απαιτητική γλώσσα της αλήθειας.



Πηγή: