Showing posts with label ευτυχία. Show all posts
Showing posts with label ευτυχία. Show all posts

Sunday, 3 January 2016

Ευτυχία δεν σημαίνει μακροζωία




Στιγμές ευτυχίας για τη βασίλισσα Βεατρίκη της Ολλανδίας. Η τελευταία έρευνα, όμως, αποδεικνύει ότι η ευτυχία δεν φέρνει και την καλή υγεία.


Aν θέλετε, μπορείτε να μη χαμογελάτε. Η μιζέρια και η δυστυχία δεν πρόκειται να σας σκοτώσουν. Ερευνα, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό The Lancet, αποδεικνύει ότι η επικρατούσα άποψη σύμφωνα με την οποία η ευτυχία ενισχύει την καλή υγεία και τη μακροζωία είναι λανθασμένη. «Η ευτυχία και η ευδαιμονία δεν φαίνεται να επηρεάζουν τη μακροζωία», λένε οι ερευνητές. Προφανώς, τα νέα αυτά είναι καλά για τους γκρινιάρηδες και τους μελαγχολικούς, επισημαίνει ο σερ Ρίτσαρντ Πέτο, συντάκτης της μελέτης και καθηγητής Ιατρικής Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Με τους συνεργάτες του αποφασίσαν να ερευνήσουν το θέμα επειδή,όπως επισημαίνει, πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η δυστυχία και το στρες μάς αρρωσταίνουν. Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους πεποιθήσεις πυροδοτούν την τάση επίρριψης ευθυνών στον ίδιο τον άρρωστο για την αρρώστια του, ότι, δηλαδή, δήθεν προκάλεσε τα δεινά του με τον αρνητισμό του. Ταυτόχρονα οι υγιείς προειδοποιούνται ότι πρέπει να ευθυμήσουν, ειδάλλως θα κλονιστεί η υγεία τους και θα πάθουν τα ίδια.

Στη νέα μελέτη επισημαίνεται ότι παλαιότερες έρευνες που αποδείκνυαν ότι η δυστυχία προκαλεί διάφορες ασθένειες είχαν μπερδέψει το αίτιο με το αιτιατό.

Τα συμπεράσματα της μελέτης εξήχθησαν από τη λεγόμενη «Μελέτη Ενός Εκατομμυρίου Γυναικών», που διήρκεσε από το 1996 έως το 2001, και στην οποία συμμετείχαν γυναίκες από 50 έως 69 ετών. Στα ερωτηματολόγια που τους δόθηκαν οι γυναίκες απάντησαν πόσο συχνά ένιωθαν ευτυχισμένες και ότι είχαν τον έλεγχο, πότε ένιωθαν ήρεμες ή αγχωμένες, ενώ αξιολόγησαν οι ίδιες την υγεία τους απαριθμώντας τα νοσήματα από τα οποία έπασχαν (υπέρταση, διαβήτη, άσθμα, αρθρίτιδα, κατάθλιψη και άγχος).

Οι ερευνητές περιέλαβαν τις ερωτήσεις για την ευτυχία επειδή είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς. Η στατιστική ανάλυση των απαντήσεων έδειξε ότι η δυστυχία και το στρες δεν συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Βέβαια παραμένει άγνωστο αν τα ίδια συμπεράσματα ισχύουν και για τους άνδρες.

Ο καθηγητής Πέτο επισημαίνει ότι ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα στοιχεία που προήλθαν από 500 χιλιάδες γυναίκες οι οποίες είχαν αρχικώς δηλώσει ότι είχαν καλή υγεία, χωρίς ιστορικό καρδιακών νοσημάτων, καρκίνου, εγκεφαλικού ή εμφυσήματος.

Μια μειοψηφία αυτών των γυναικών απάντησε ότι ένιωθε άγχος ή δυστυχία, χωρίς ωστόσο να καταγραφεί, μέσα στην επόμενη δεκαετία, αύξηση των πιθανοτήτων θανάτου συγκριτικά με τον κίνδυνο που αντιμετωπίζαν οι γυναίκες που δήλωναν γενικά ευτυχισμένες.

Ασφαλώς η δυστυχία δεν επηρεάζει άμεσα την υγεία, αλλά μπορεί να τη βλάψει οδηγώντας το άτομο στον αλκοολισμό, στα ναρκωτικά, στην αυτοκτονία ή σε άλλες επικίνδυνες συμπεριφορές.

Ομολογουμένως, οι μελέτες που εξαρτώνται από αξιολογήσεις του ίδιου του συμμετέχοντος δεν θεωρούνται ιδιαίτερα αξιόπιστες. Ομως ο μεγάλος αριθμός των γυναικών που συμμετείχαν σε αυτή την έρευνα της δίνει κάποιο βάρος. Πολλοί επιστήμονες επισημαίνουν ότι η μέτρηση συναισθημάτων είναι κάτι το εξαιρετικά πολύπλοκο και δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί με τη δήλωση ότι «είσαι ευτυχής» ή «δυστυχής». «Θα ήθελα να δω να γίνεται περισσότερη συζήτηση σχετικά με το πώς οι άνθρωποι μεταφράζουν όλα αυτά τα πολύπλοκα συναισθήματα ως “ευτυχία”», παρατηρεί ο Μπαρούχ Φισχόφ, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον. «Σκεφτείτε ό,τι συμβαίνει στη ζωή σας και πείτε μου πόσο ευτυχισμένοι είσαστε. Η ευτυχία είναι ένα πολύ ευαίσθητο μέτρο».

Αλλά και ο καθηγητής Πέτο αμφιβάλλει αν τα συμπεράσματα της ομάδας του στην πραγματικότητα θα μεταβάλουν την επικρατούσα άποψη, επειδή οι θεωρίες για τα δεινά της δυστυχίας είναι βαθιά ριζωμένες. «Οι περισσότεροι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να πιστεύουν ότι το στρες προκαλεί έμφραγμα», καταλήγει.

ΠΗΓΗ:
http://www.kathimerini.gr/841861/article/epikairothta/ygeia/eytyxia-den-shmainei-makrozwia(accessed 3.1.15)

Thursday, 30 April 2015

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες, από τον Νίκο Καζαντζάκη


Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία


Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιόμαστε.

Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο….

ΠΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ

…Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ δε με νοιάζει.

Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: “Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!” Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.

Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη.

Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει….

ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ

Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.

Ποιο είναι το χρέος μου;

Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.

O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.»

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει:

«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ

…Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.

Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος…

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρη κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν’ αφανίζουνται, και λέω: «Αυτό θέλω!»

Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευθερία….

ΕΓΩ


…Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω!

Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ ακλούθα μου!

Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.

Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες:

Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους να ζητάς συντρόφους! …

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

…Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.

Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Η μάνα κοιτάει μπροστά, κατά την κόρη η κόρη κοιτάει κι αυτή μπροστά, πέρα από του αντρός της το κορμί, κατά το γιο να πώς πορεύεται στη γης ετούτη ο Αόρατος.

… Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας κύκλος είναι η λύτρωση κλείσε τον!

Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ’ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.

Ποιο είναι το χρέος μας; Ν’ ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν’ αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.

Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη…

ΠΗΓΗ:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/ti-tha-pei-eftyxia-na-zeis-oles-tis-dystyxies#.VUHx4CHtmko(accessed 30.4.15)

Απόσπασμα από την Ασκητική

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 – 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας συγγραφέας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως.


Saturday, 4 October 2014

Ξύπνα! Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;





Οταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλλουν στη θάλασσα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη, αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τα αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου. Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας.

Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι. Έτσι είναι. Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη. Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο.

Η τέχνη της ζωής δεν είναι εύκολη. Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αφοσίωση… και λίγη τύχη. Στο τέλος τι μένει;

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε στο Facebook ένα (παλιότερο) βιντεάκι: Ξύπνα… γράφουν ο ένας στον τοίχο του άλλου. Το βιντεάκι λέει κάτι ωραίο. Αν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες; Την απάντηση δίνει ένας παππούς: Θα γελούσα περισσότερο. Θα έπαιζα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.

Ξύπνα… λένε ο ένας στον άλλο. 

Ο χρόνος περνάει. Η κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Κι η απόλυτη ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ.

Αν είσαι από τους τυχερούς καταλαβαίνεις πως τα πράγματα γίνονται ευκολότερα αν μάθεις να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι ευφάνταστος και επινοητικός. Παραβλέπεις τα εμπόδια, έχεις πίστη, δίνεις αξία στα πράγματα που αξίζουν, δεν το βάζεις κάτω. Είσαι γενναιόδωρος με τα συναισθήματά σου, δεν ζητάς ανταλλάγματα, δεν φοβάσαι να δείξεις πώς νιώθεις. Δεν φοβάσαι γενικά. Είσαι ανοιχτός, πειραματίζεσαι, εκφράζεσαι, τολμάς...

Θα χόρευα περισσότερο. Θα έπαιζα περισσότερο. Θα γελούσα περισσότερο.

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες κι οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου. Θέλει θάρρος, δεν είναι εύκολο, είμαστε ευάλωτοι κάθε φορά που ανοιγόμαστε, ανυποψίαστοι… Κι ας είναι η πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Δεν το γνωρίζουμε, πρέπει να κάνουμε όλο το δρόμο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Θα αγαπούσα περισσότερο.
Θα έδινα χίλια φιλιά...

Οι ιστορίες είναι διαφορετικές κι εμείς μαζί τους. Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος βγάζει άλλα πράγματα από μέσα μας, άλλες πτυχές κι αλήθειες. Όσο για την αλήθεια, τη μία και μοναδική, ούτε κι αυτή υπάρχει. Τίποτα το ευτυχές δεν υπάρχει στο απόλυτο. Τα συναισθήματά μας, αν τα ακούγαμε, θα μας μάθαιναν να μην είμαστε ξεροκέφαλοι, εγωιστές, να κάνουμε ελιγμούς όταν βλέπουμε τον τοίχο να έρχεται με φόρα κατά πάνω μας. Κι αν γυρνούσαμε πίσω το χρόνο, αν μας ξαναδινόταν η ευκαιρία, ίσως τα κάναμε όλα διαφορετικά. Ο παππούς το ’χει δει το έργο, είμαστε υπερβολικά πολύπλοκοι, ευμετάβλητοι και αντιφατικοί και η πραγματικότητα μέσα μας έχει παραπάνω από μία αποχρώσεις... Όμως, ξέρει πια, ούτε που το σκέφτεται...

Θα έπαιζα περισσότερο. Θα γελούσα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.


Τα πράγματα είναι απλά. Η ζωή αποκτάει ξεχωριστό νόημα όταν μετατρέπεται σε αυτό που θα ’πρεπε από την αρχή να είναι, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές. Δεν το ξέρουμε. Αν είμαστε τυχεροί θα το μάθουμε καθ’ οδόν. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.


ΠΗΓΗ:
http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%BE%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B1(accessed 4.10.14)