Οι πολιτικές ιδεολογίες μυρίζουν

Έρευνα αποδεικνύει ότι έχουν διαφορετική μυρωδιά

Οι πολιτικές πεποιθήσεις μυρίζουν. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα επιστημονικής έρευνας που διεξήγαγαν τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πενσιλβάνια και Μπράουν. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό πολιτικής επιστήμης «American Journal of Political Science», και δείχνει ότι οι συντηρητικοί έχουν διαφορετικό μυρωδιά από τους φιλελεύθερους. Συγκεκριμένα, οι 146 εθελοντές ηλικίας 18 έως 40 ετών, που συμμετείχαν χωρίστηκαν σε γκρούπ ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Οι εθελοντές κλήθηκαν να φοράνε επί 24 ώρες κάτω από την μασχάλη τους σφουγγαράκια που απορροφούσαν τον ιδρώτα τους. Σε αυτό το διάστημα δεν έπρεπε να κάνουν μπάνιο ή να φοράνε άρωμα. Αργότερα, μια δεύτερη ομάδα 125 εθελοντών που είχαν δηλώσει και αυτοί τις δικές τους πολιτικές προτιμήσεις, μύρισαν τα συγκεκριμένα σφουγγαράκια και τα βαθμολόγησαν με κλίμακα από το ένα έως το πέντε.

Το αποτέλεσμα έδειξε ότι οι άνθρωποι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, προτιμούν την μυρωδιά των ανθρώπων, που έχουν την ίδια ή παρεμφερή πολιτική ιδεολογία. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτό εξηγεί το ότι οι άνθρωποι τείνουν να συνάπτουν φιλικές ή σεξουαλικές σχέσεις με άτομα, που έχουν την ίδια ή κοντινή ιδεολογία. Υπάρχει πιθανότητα τα εν λόγω ευρήματα τις έρευνας να είναι κατά 10% τυχαία το σίγουρο όμως είναι πως θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μελλοντική έρευνα.

SOURCE:

http://www.athensvoice.gr/article/%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD(accessed 29.9.14)

The Fundamental Psychological Bias That Determines Your Politics

Are you on the right or the left? It could be down to this basic psychological bias.

Our position on the political spectrum — right, left or centrist — could be down to a deep-seated psychological bias in the way people think about the world.

That’s according to new research published in the journal Behavioral and Brain Sciences, which tested reactions to viewing negative stimuli, like people eating worms or maggot-infested wounds (Hibbing et al., 2014).

The study found that the more conservative people’s politics was, the more intense their reaction to these pictures.

The variation between people was quite striking: some people did not seem to mind the pictures that much, while others reacted strongly, with much higher levels of skin conductance, showing they were sweating more.

This finding, combined with other research from around the world, suggests our so-called ‘negativity bias’ — an automatic orientation towards negative aspects of our environments — may be at the heart of our place on the political spectrum.

The authors explain:

“Across research methods, samples and countries, conservatives have been found to be quicker to focus on the negative, to spend longer looking at the negative, and to be more distracted by the negative.” (Hibbing et al., 2014).

A higher negativity bias may lead some people — conservatives — to lean towards creating order and promoting stability.

A lower negatively bias may lead others — liberals — to prefer innovation and progress.

One of the study’s authors, John Alford of Rice University, said:

“These natural tendencies to perceive the physical world in different ways may in turn be responsible for striking moments of political and ideological conflict throughout history.”

The researchers are quick to point out that this is not a criticism of people who lean towards the right:

Everyone has a negativity bias: paying attention to negative events is likely to keep us alive longer.

Some research finds conservatives are happier.

Not a controversial conclusion

Kevin Smith of the University of Nebraska-Lincoln, another of the study’s authors, said:

“We see the ‘negativity bias’ as a common finding that emerges from a large body of empirical studies done not just by us, but by many other research teams around the world.

We make the case in this article that negativity bias clearly and consistently separates liberals from conservatives.”

Amongst experts in the area, the findings do not appear particularly controversial.

The journal Behavioral and Brain Sciences asks other academics to comment on articles it publishes.

Of 26 commentaries published for this article, only three or four seriously disputed the findings.

The others were broadly supportive of the idea that people’s negativity bias has a crucial impact on their politics.

Political scientists John Hibbing, concluded by saying:

“Conservatives are fond of saying ‘liberals just don’t get it,’ and liberals are convinced that conservatives magnify threats.

Systematic evidence suggests both are correct.”

SOURCE:

http://www.spring.org.uk/2014/08/the-fundamental-psychological-bias-that-determines-your-politics.php(accessed 4.8.14)

Ψυχανάλυση και πολιτική: δύο ξένες γλώσσες

 

Προσεκτικός σε ζητήματα γλώσσας, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ιδρυτής της ψυχανάλυσης, φρόντισε να γράφει τη λέξη Πατέρας και Μητέρα με ένα κεφαλαίο Π και Μ, κάθε φορά που δεν εννοούσε τους πραγματικούς γονείς των διαφόρων περιστατικών του, αλλά κάποιους άλλους.

Τους φαντασιακούς γονείς, στους οποίους οι διάφοροι άνθρωποι, αναλυόμενοι και μη, ο καθένας από μας στα παιδικά του τουλάχιστον χρόνια, αποδίδουν υπερφυσικές διαστάσεις, δυνάμεις, αρετές και ελαττώματα. Ετσι, στα παιδικά μάτια το ταλαίπωρο ανθρωπάκι μπορεί να φαντάζει γίγαντας, η καλοκάγαθη αστή άγγελος ή μέγαιρα.

Ο αρχετυπικός Πατέρας και η Μητέρα θεωρούνται από τα μικρά και τα λιγότερο μικρά παιδιά τους τις πιο πολλές φορές πανίσχυροι, ανεξάντλητοι σε φυσικές και οικονομικές δυνατότητες, παντογνώστες και περίπου αθάνατοι. Και μεγάλο μέρος της δουλειάς ενός καλού ψυχαναλυτή είναι να βοηθήσει τον αναλυόμενο να κατανοήσει τις πραγματικές διαστάσεις των γονέων του, που ακόμα και αν θέλουν δεν μπορούν να απαγορεύσουν αλλά ούτε και να ικανοποιήσουν όλες του τις επιθυμίες. Το να περάσει κανείς από τη φαντασιακή εικόνα του Πατέρα και της Μητέρας σε αυτή των πραγματικών γονέων, μπορεί προς στιγμήν να βιωθεί σαν τραύμα και απογοήτευση. Ωστόσο, είναι ένα βασικό βήμα προς την ωρίμανση.

Τα πράγματα δεν διαφέρουν στο σημείο αυτό, όταν από το ατομικό περάσουμε στο συλλογικό επίπεδο. Το άτομο έχει συνήθως την τάση να προσδίδει υπερφυσικές δυνάμεις όχι ακριβώς στην πραγματική κοινωνία στην οποία ζει, αλλά στη φαντασιακή της εικόνα. Στη φαντασία πολλών, η κοινωνία, το κράτος, έχουν, ξέρουν και μπορούν τα πάντα. Και ο καθένας από εμάς μπορεί, σαν ανώριμο παιδί, να απαιτεί ή να φοβάται τα πάντα, πιστεύοντας ότι οι δυνατότητες, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες του συνόλου είναι άσχετες από τη δική του ευθύνη και δράση. Και οι ίδιες οι ιδεολογικές τάσεις υπέρ ή κατά του κράτους και της κοινωνίας πολύ συχνά επηρεάζονται από αυτή την υπερτίμηση ή την υποτίμηση, καρπό όχι τόσο έλλογης κρίσης όσο ασυνείδητων παρορμήσεων.

Αν ωστόσο μια τέτοια συμπεριφορά είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη από όποιον έμεινε ανώριμος, ο δύσκολος ρόλος των φυσικών ή των συμβολικών γονέων, όπως είναι αυτοί που κυβερνούν ένα κράτος, είναι να προσπαθήσουν να του εξηγήσουν την πραγματικότητα, έστω και αν έτσι ξεπέσουν από ινδάλματα σε απλούς ανθρώπους. Οταν δεν το κάνουν, προτιμώντας να διασώσουν μια ψευδή εικόνα επάρκειας, μπορεί να διατηρήσουν για περισσότερο ή λιγότερο καιρό τη δημοφιλία τους, αλλά τελικά θα οδηγήσουν το σπίτι, την κοινωνία και τον ίδιο τους τον εαυτό στην κατάρρευση.

Οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα προτίμησαν να παραστήσουν τις παντογνώστριες και τις παντοδύναμες, αποκρύπτοντας από την κοινωνία τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Παρέστησαν τις γενναιόδωρες, με χρήματα που έρχονταν όχι από την παραγωγή αλλά από εξωτερικές επιδοτήσεις και έθισαν τον λαό, παρά την πενία πολλών, να καταναλώνει όσα δεν έπρεπε, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια ή ποντάροντας σε αυτούς που θησαύριζαν όπως δεν έπρεπε. Η θέση της Ελλάδας δεν θα ήταν σήμερα αυτή που είναι αν δεν είχε για δεκαετίες υπάρξει η κατάσταση αυτή της αμφίδρομης ανευθυνότητας ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση της κοινωνίας.

Ο αγροτικός κόσμος, η κύρια παραγωγική δύναμη της χώρας, εισέπραξε τις τελευταίες δεκαετίες χρήματα, αλλά όχι και την απαραίτητη επαρκή καθοδήγηση για το τι έπρεπε να τα κάνει για να ενισχύσει μακρόπνοα τη θέση του και τη γενικότερη παραγωγικότητα της οικονομίας μας. Οπως και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός, εθίστηκε στο να καταναλώνει άσχετα από το τι παρήγε. Και η μόνη δύσκολη λύση σε κάθε τομέα σήμερα, από την παιδεία μέχρι τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή, θα ήταν να βρεθούν όχι μόνον τα πανάκριβα δανεικά μιας ακόμα εξάρτησης για να κλείσουν οι τρύπες των Ταμείων, αλλά τα εναλλακτικά σχέδια που πρέπει να στηρίξουμε όλοι για να ανακάμψει μια κοινωνία, που αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά παντοδύναμη. Η κυρία Μπατζελή, που δεν μοιάζει να έχει για τη γλώσσα τον καημό που είχε ο Φρόιντ, θα έκανε ένα μεγάλο καλό, αν αποφάσιζε να μιλήσει με τους αγρότες, έστω και σε ιδιόμορφα ελληνικά, την απαιτητική γλώσσα της αλήθειας.

Πηγή:

 Γράφει η ΠΕΠΗ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ στην Ελευθεροτυπία 2/2/10
  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=127660

YOUNG PEOPLE’S BOREDOM WITH POLITICS ‘SHOULD NOT BE CONFUSED WITH APATHY’

“There’s nothing appealing about politics to young folk.” 
17-year-old male interviewee.

“On TV you can see all of them (politicians) sitting there… half of them’s falling asleep…They’re like me, they find it boring.”
21-year-old female interviewee.

Young people are less apathetic and more interested in public issues and current affairs than is commonly supposed. But politicians - along with the word ‘politics’ - are widely seen as boring, irrelevant and an immediate turn-off.

Research for the Joseph Rowntree Foundation suggests that low levels of interest in the political process, underlined by the turnout in this month’s local elections, do not tell the whole story where young people are concerned. Even those who declare themselves least interested in politics share ‘political’ concerns, and may have taken part in activities such as signing a petition, attending a local protest or voting in an election.

Based on in-depth interviews and focus groups with a cross-section of 14- to 24-year-olds, the study demonstrates that young people vary widely in their level of interest in politics and cannot be treated as a uniform group. Those interviewed ranged between those who were actively involved, to others who claimed to be wholly cynical or indifferent. In between were groups who took a general, but passive, interest in current affairs and those whose political interests were limited to issues that affected them personally.

The research by the National Centre for Social Research also found that:

• The limited way in which young people viewed ‘politics’ was a key reason for their apparent apathy. The range of issues that concerned the interviewees covered a broad political agenda, even though they talked about them in ‘non-political’ terms.
• Politicians were commonly viewed as untrustworthy, boring, remote and self-serving. The young people interviewed belong to the first generation to have grown up with Parliament being televised - and their impressions were extremely negative.
• Irrespective of interest in politics, young people had engaged in ‘political’ activities relating to issues that affected themselves or their communities. Some had signed petitions or attended demonstrations in support of local campaigns to protect leisure facilities, prevent hospital closures or improve funding for further and higher education. Others had signed petitions concerned with moral issues such as animal rights.
• Although some of those who declared they had no interest in politics were over 18 and had never voted, there were many others who had. They were more likely to vote in a General Election than in local or European Parliament elections. A clear link was made between voting and the ‘right to complain’.
• Whatever their interest in politics, young people consistently said they felt powerless. They suggested a number of ways that politics could be made less dull and more accessible. For example:
  • more imaginative and entertaining political education lessons in schools and colleges;
  • media coverage of politics focused on issues relevant to young people;
  • more effort by politicians to consult young people, understand their concerns and discard ‘power suits’ in favour of a less stuffy, more accessible image;
  • a wider cross-section of politicians in terms of age, sex, ethnic origin and social class.

Clarissa White, co-author of the study, said: “Too much emphasis is placed on the supposed apathy of the young without recognising that young people are already interested in a range of political issues, even if they do not see them as ‘political’. Our study suggests that politicians, educators and all those who bemoan young people’s lack of interest in politics should give greater consideration to how best to represent their interests.”

She added: “If we want young people to take a more active interest and play a bigger part in public affairs, then we must show them that politics means something more than the ‘yah-boo’ of party politicking. They need to feel confident that politicians share their concerns and have a genuine interest in their views. However, politics needs to be delivered in a more accessible way if it is to engage their attention in the first place.”

SOURCE: 

http://www.jrf.org.uk/media-centre/young-people%E2%80%99s-boredom-with-politics-%E2%80%98should-not-be-confused-with-apathy%E2%80%99