Smiling fighters are more likely to lose

The day before mixed martial artists compete in the Ultimate Fighting Championships (UFC), they pose with each other in a staged face-off. A new study has analysed photographs taken at dozens of these pre-fight encounters and found that competitors who smile are more likely to lose the match the next day (pdf via author website).

Michael Kraus and Teh-Way David Chen recruited four coders (blind to the aims of the study) to assess the presence of smiles, and smile intensity, in photographs taken of 152 fighters in 76 face-offs. Fighter smiles were mostly "non-Duchenne", with little or no crinkling around the eyes. Data on the fights was then obtained from official UFC statistics. The researchers wanted to test the idea that in this context, smiles are an involuntary signal of submission and lack of aggression, just as teeth baring is in the animal kingdom.

Consistent with the researchers' predictions, fighters who smiled more intensely prior to a fight were more likely to lose, to be knocked down in the clash, to be hit more times, and to be wrestled to the ground by their opponent (statistically speaking, the effect sizes here were small to medium). On the other hand, fighters with neutral facial expressions pre-match were more likely to excel and dominate in the fight the next day, including being more likely to win by knock-out or submission.

These associations between facial expression and fighting performance held even after controlling for betting behaviour by fans, which suggests a fighter's smile reveals information about their lack of aggression beyond what is known by experts. Moreover, the psychological meaning of a pre-match smile appeared to be specific to that fight - no associations were found between pre-match smiles and performance in later, unrelated fights. Incidentally, smaller fighters smiled more often, consistent with the study's main thesis, but smiling was still linked with poorer fight performance after factoring out the role of size (in other words, smiling was more than just an indicator of physical inferiority).

If fighters' smiles are a sign of weakness, there's a chance opponents may pick up on this cue, which could boost their own performance, possibly through increased confidence or aggression. To test the plausibility that smiles are read this way, Kraus and Chen asked 178 online, non-expert participants to rate head-shots of the same fighter either smiling or pulling a neutral expression in a pre-match face-off. As expected, smiling fighters were rated by the non-expert participants as less physically dominant, and this was explained by smiling fighters being perceived as less aggressive and hostile.

Of course, the researchers are only speculating about what's going on inside the minds of the fighters pre-match. It's even possible that some of them smile in an attempt to convey insouciance. If so, Kraus and Chen said "it is clear that this nonverbal behaviour had the opposite of the desired effect - fighters were more hostile and aggressive during the match toward their more intensely smiling opponents." 

_________________________________ 

SOURCE:

RESEARCH DIGEST : http://www.researchdigest.org.uk

Kraus, M., and Chen, T. (2013). A Winning Smile? Smile Intensity, Physical Dominance, and Fighter Performance. Emotion DOI:http://dx.doi.org/10.1037/a0030745 Author weblink: https://sites.google.com/site/mwkraus/

'Violence risk' after military tours

By James GallagherHealth and science reporter, BBC News

Younger members of the armed forces returning from duty are more likely to commit violent offences than the rest of the population, a study suggests.

Researchers analysed data from nearly 14,000 UK service personnel who had served in wars in Iraq or Afghanistan.

They highlighted a particular issue in younger men and those who had combat roles or had a traumatic experience.

The results in the Lancet medical journal come 10 years after the start of the war in Iraq.

The Ministry of Defence, which funded the study, said it was committed to improving services and trying to break the stigma around mental health by getting people in the armed forces and veterans to talk about their problems.

The report showed that overall criminal activity was slightly lower in military personnel than in people of the same age in the wider population. Some 94% of men returning from combat zones will not offend.

The military don't select chess-playing choir boys”Prof Simon WesselyKing's College London

However, the researchers found violent offending was higher within members of the armed services and there was a "stark" difference in men aged under 30.

Just over 20% of the 2,728 young men followed had committed a violent offence, compared with 6.7% of young men outside the military.

Most violent offences were assaults.

Being in the junior ranks, deployment in a combat role and experiencing traumatic events, such as being shot at, were all linked to an increased risk of violence when service personnel returned from duty.'Choir boys'

Alcohol abuse and post-traumatic stress disorder were also closely associated with violent behaviour.

The researchers did adjust their analysis to account for the backgrounds of those studied - those with a greater tendency towards violence may be more inclined to choose combat roles.

Prof Simon Wessely, from King's College London, told the BBC: "Those who are in combat roles are themselves slightly different from those who are not.

"The military don't select chess-playing choir boys. They select people who often come from difficult and aggressive backgrounds and they're the ones who are most likely to end up in the parts of the military that do the actual fighting.

Analysis

Jonathan BealeDefence correspondent, BBC News

Research into the effects of combat and deployment on the mental health of the military is still in its infancy.

But there's already plenty of evidence to give cause for concern.

It's more obvious in the United States where rates of post-traumatic stress disorder, or PTSD, among those who've fought in Iraq and Afghanistan has reached as high as 15%.

There's also been a surge in suicides among American troops - reaching a rate of one a day in 2012.

Here in the UK the figures are much lower. Rates of PTSD have been reported at about 4%. But there's other research that suggests levels of alcohol misuse are higher in the military. And now this study by King's College London suggests higher rates of violent offending too.

As always with ongoing research, it's difficult to draw hard conclusions. But one thing is clear - the cost of the wars in Iraq and Afghanistan will be felt for many years to come.

"The biggest single risk factor is those who previously had violent offending before they joined up, but there is still an impact of combat, mediated partly through excessive drinking and partly through developing post-traumatic stress disorder (PTSD) and mental health problems as a result of combat."

He added that the reluctance of young men to admit they may not be coping is the "biggest single obstacle" to tackling the problem.'Body and mind'

Lewis McKay, who served in Iraq and Afghanistan, said his character changed from "laid-back" to "aggressive" after he returned from Afghanistan.

"Nothing will ever prepare you for what you physically see or physically do in Afghanistan... there is only so much that anyone's body and mind can take.

"My wife didn't exist to me... I felt a lot of anger towards her and I came very, very close to hitting her.

"Instead I was walking out the door and punching holes in doors and windows... I had flashbacks. A car door slam would be enough to make me drop to the ground."

The 26-year-old added that until soldiers receive help, problems such as PTSD will continue to manifest. He now works as a security guard at a BBC building.

Surgeon Capt John Sharpley, a Ministry of Defence mental healthcare expert, agreed that getting young soldiers to ask for help was a "major issue".

"Stigma is a really big problem. The study shows there is a link between mental health symptoms and violent offending.

"It is not possible to train yourself for something that is traumatic, which by definition is something outside one's experience.

"We do a lot [at the MoD], but we're always going to be in a situation when we need to do more."

A spokesman for the MoD said: "We are committed to supporting members of our armed forces, and their families, as they return to civilian life post-deployment.

"This report recognises that the vast majority of service personnel make this adjustment successfully and are not more likely to commit a violent offence post-deployment - there is only an increased risk of 2% when compared to the general population.

"However, any violent offence is unacceptable and will not be tolerated by our armed forces."

The Royal British Legion said: "The vast majority of ex-service personnel go on to live successful and law-abiding lives. However, inevitably, and for a variety of reasons, a small number experience difficulties."

Source:

BBC News 

http://www.bbc.co.uk/news/health-21790348

(Accessed 15/3/13)

Πώς επηρεάζονται οι ενήλικες από το τραύμα της κακοποίησης στην παιδική τους ηλικία;

Κακοποίηση ως τραύμα:

Κάθε μορφή κακοποίησης αποτελεί τραύμα το οποίο θα στιγματίζει το άτομο άμεσα ή έμμεσα σε όλη του τη ζωή. Όπως όταν καίγεται κανείς, στην περίπτωση του σωματικού τραύματος, ο πόνος μπορεί να περνάει αλλά το σημάδι στο κορμί του παραμένει, έτσι και στο ψυχικό τραύμα στην περίπτωση της κακοποίησης ο ψυχικός πόνος χαράζεται στην ψυχή του ατόμου. Το ψυχικό τραύμα έχει οριστεί από ειδικούς όπως τον Freud και τον Jung, ως ένα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης αρνητικό γεγονός του οποίου η ένταση δεν επιτρέπει στο άτομο να αντιδράσει ικανοποιητικά, με αποτέλεσμα να προκληθούν διαταραχές με μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία και τη ζωή του ατόμου. Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στους επιζήσαντες παιδικής κακοποίησης πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο φαινόμενο αυτό.

Τι είναι η παιδική κακοποίηση; 

Η παιδική κακοποίηση ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την Πρόληψη της Παιδικής Κακοποίησης (WHO Consultation on Child Prevention, 1999) ως κάθε μορφή σωματικής, συναισθηματικής, σεξουαλικής κακοποίησης, και παραμέλησης που γίνεται στα πλαίσια κάποιας σχέσης ευθύνης, εμπιστοσύνης ή δύναμης με το παιδί, με αποτέλεσμα την πραγματική ή δυνητική βλάβη στην υγεία, στην επιβίωση, στην ανάπτυξη ή στην αξιοπρέπεια του παιδιού. Αποτελεί ένα περίπλοκο φαινόμενο αφού ο αριθμός των παραγόντων που το υποκινούν καθώς και η δυναμική του ποικίλει τρομερά από περίπτωση σε περίπτωση. Ο  WHΟ, εκτίμησε ότι το 2002 υπήρξαν 31.000 θάνατοι παιδιών από ανθρωποκτονίες. Επιπλέον, διεθνείς μελέτες έχουν δείξει πως:

- το 25% με 50% όλων των παιδιών κακοποιούνται σωματικά –ξυλοδαρμοί/καψίματα/δαγκώματα-,

-ένα στα δύο κορίτσια και ένα στα τέσσερα αγόρια κακοποιούνται σεξουαλικά -εισχώρηση ή τριβή στα γεννητικά τους όργανα/ερωτικά φιλιά/επίδειξη πορνογραφικού υλικού-,

-και πολλά παιδιά κακοποιούνται συναισθηματικά –υποτίμηση/απόρριψη/εξευτελισμός- και παραμελούνται –ανεπαρκή φροντίδα: υποσιτισμός/κακή υγιεινή-.

Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί κακοποιείται;

Η ανάπτυξη των παιδιών δεν είναι ολοκληρωμένη όταν το παιδί δέχεται το τραύμα με αποτέλεσμα να μην έχει αναπτυχθεί ακόμα η αναγκαία νοητική και συναισθηματική του ικανότητα για να κατανοήσει, να ελέγξει και να το επεξεργαστεί το τραύμα. Το τραύμα λοιπόν όχι μόνο στιγματίζει αλλά καθορίζει την ίδια του την ταυτότητα. Έτσι, κάθε προοπτική ψυχικού πόνου το οδηγεί στην αναζήτηση ενός αρνητικού κόσμου που συνήθως συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή του . 

Πιο συγκεκριμένα, η ίδια η ανάπτυξη των παιδιών καθυστερεί καθώς όλη η ενέργεια του παιδιού επικεντρώνεται στον αγώνα επιβίωσης. Μέρος αυτού του αγώνα είναι η ανάπτυξη συγκεκριμένων τρόπων αντιμετώπισης της κατάστασής (οι ονομαζόμενες ‘άμυνες’) έτσι ώστε να μπορέσουν να μείνουν όσο γίνεται πιο ασφαλή και να επιβιώσουν μέσα στον σωματικό ή και ψυχικό πόνο  στον οποίο είναι καταδικασμένα να ζούνε.

Η πιο συχνή άμυνα είναι αυτή της απομόνωσης του ψυχικού τους πόνου, όπως προτάθηκε από τον Ferenczy, (1949). Επώδυνα συναισθήματα όπως θυμός, απελπισία, φόβος, πανικός, συμπιέζονται και απομονώνονται όπως ακριβώς το καρύδι απομονώνεται από το περιβάλλον με το σκληρό τσόφλι του. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί μπορεί να αντέχει την κακοποίηση αφού έτσι καταφέρνει να απέχει  συναισθηματικά από αυτήν. Λόγω αυτής της συναισθηματικής αποστασιοποίησης η οποία συνεχίζεται, εδραιώνεται και γίνεται τρόπος ζωής στην ενήλικη ζωή, πολλοί πιστεύουν πως τα βιώματα της παιδικής τους ηλικίας βρίσκονται τόσο μακριά που δεν μπορεί να συνδέονται με την τωρινή τους ζωή.

 Δυστυχώς όμως ο πόνος του παρελθόντος όσο καλά και αν τον έχουμε θάψει, όσο σκληρό και αν είναι το τσόφλι του καρυδιού, δεν επουλώνεται από μόνος του. Στην πραγματικότητα αυτό που καταλήγουμε να κάνουμε είναι να θάβουμε τον πόνο μας ζωντανό. Ο πόνος αυτός σιγοβράζει και ξεχύνεται κατά διαστήματα. Με τον ίδιο τρόπο εντείνονται όλες οι αμυντικές συμπεριφορές του παιδιού στην ενήλικη ζωή. Π.χ. πολλές φορές μιλάμε για την ανορεξία ή τη σεξουαλική συμπεριφορά ενός παιδιού ή ενός ενήλικα που είχε κακοποιηθεί ως παιδί. Αυτές οι συμπεριφορές κάποτε αποτελούσαν προσαρμοστικές συμπεριφορές για την επίτευξη μεγαλύτερης ασφάλειας. Στην πρώτη περίπτωση το παιδί μπορεί να αποφεύγει το φαΐ ως τρόπο αποφυγής της εμπειρίας πίεσης καυτού φαγητού στο στόμα του ενώ στη δεύτερη, μπορεί να χρησιμοποιεί σεξουαλική συμπεριφορά την οποία έχει ‘διδαχτεί’ για να κερδίσει τα χάδια και τη φροντίδα που έχει τόσο πολύ ανάγκη ή ακόμα και για να αποφύγει κάποια τιμωρία. 

Μελέτες έχουν δείξει πως άλλες τέτοιες συμπεριφορές που συνεχίζονται στη μετέπειτα ζωή του ατόμου είναι η βίαιη θυματοποίηση, η κατάθλιψη, η έναρξη καπνίσματος, η χρήση αλκοόλ και άλλων εξαρτησιογόνων κ.α. (Harrison et al., 1996; Najavits, Weiss, & Shaw, 1997; Jacobi et al., 2004). Όλα αυτά καθιστούν τον ενήλικα ευάλωτο σε ασθένειες –σωματικές και ψυχολογικές-, σε σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, σε καρκίνο, ακόμα και θάνατο ή αυτοκτονία (Gould et al., 1994;. Canetto & Lester, 1995; Acierno Behavioural Medicine, 1997).  Έντονες δυσκολίες εμφανίζονται και στις διαπροσωπικές σχέσεις τους αφού συχνά ταλανίζονται  από συναισθήματα αναιτιολόγητης ντροπής, φόβου και αδυναμίας, υπερευαισθησίας, ανεξήγητα ξεσπάσματα θυμού, ανασφάλειας και συναισθηματικής αστάθειας, αισθήματα αναξιότητας και πικρίας. Συνήθως δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους ανθρώπους γύρω τους, αδυνατούν να θέσουν τα προσωπικά τους όρια με αποτέλεσμα πολλές φορές να μη μπορούν να πουν ‘όχι’ και να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.

Γιατί οι παιδικές άμυνες μετατρέπονται σε εμπόδιο στην ενήλικη ζωή;

Ενώ οι καταστάσεις της ζωής του ενήλικα έχουν αλλάξει - δεν είναι πια παιδί και δεν ζει στο ίδιο περιβάλλον που ζούσε - ο ψυχισμός του έχει ‘παγώσει’ σε αυτόν του παιδιού κάτι που τον αποτρέπει να αλλάξει και να προσαρμόσει τις άμυνες που είχε τόσα χρόνια, στα νέα δεδομένα της ζωής του. Έτσι ο ενήλικας καταλήγει να βρίσκεται συναισθηματικά εγκλωβισμένος και φυλακισμένος στο παρελθόν του.

Τι μπορώ να κάνω;

Σήμερα υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι και κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης όπου μπορούν να απευθυνθούν για βοήθεια οι ενήλικες με δική τους πρωτοβουλία. Παράλληλα, υπάρχουν οργανώσεις όπως η Ελληνική Εταιρία Μελέτης & Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης, το <<Το Χαμόγελο του Παιδιού>> και η διεθνής οργάνωση ECPAT (End Child Prostitution, Child Pornography and Trafficking of Children for Sexual Purposes), που σε συνδυασμό με μεμονωμένους επαγγελματίες υγείας εκπαιδευμένους στον τομέα αυτό,  στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τη φύση, την έκταση και τις συνέπειες της παιδικής κακοποίησης, στην προστασία και στην πρόληψη μέσω της ενημέρωσης, στην επιμονή για την εισαγωγή όλο και πιο συγκεκριμένων θεσμικών πλαισίων αλλά και στην προώθηση κατάλληλων πηγών βοήθειας για όσους έχουν υποστεί κακοποίηση αλλά και για τους θύτες. 

Η δική μου ευθύνη στη δική μου ζωή.

Η αίσθηση ντροπής είναι συνήθως το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας ενήλικας στο να ζητήσει βοήθεια, ακόμα και αν η ντροπή αυτή ανήκει στον θύτη και όχι στο θύμα. Άλλωστε πώς να ζητήσει βοήθεια από κάποιον άγνωστο όταν κακοποιήθηκε από αυτούς που εμπιστευόταν πιο πολύ ως παιδί. 

Παρόλα αυτά ο ενήλικας μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Μόνο ο ίδιος γνωρίζει τον εαυτό του αρκετά καλά ώστε να αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά και να αναγνωρίσει την ανάγκη του για  βοήθεια από ειδικούς ψυχολόγους που θα τον βοηθήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, σεβασμού, κατανόησης και εχεμύθειας να αντιμετωπίσει τα σκιάχτρα του παρελθόντος, να προσαρμόσει τις άμυνες του στην τωρινή ζωή του  και να προχωρήσει μπροστά. Είναι δική μας ευθύνη και υποχρέωση να φροντίζουμε τους εαυτούς μας σπάζοντας τα δεσμά της απομόνωσης μας, αναζητώντας πληροφορίες και μοιράζοντας τον πόνο μας,  όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.

ΠΗΓΗ:

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΝΤΑ ΕΛΙΑΟΥ : ‘Πως επηρεάζονται οι ενήλικες από το τραύμα της κακοποίησης στην παιδική ηλικία’. Με Υγεία: Το μηνιαίο περιοδικό της Μακεδονίας της Κυριακής Για θέματα Υγείας,9/2009, 40, σελ.74-78.