Τα στάδια ανάπτυξης -και γήρανσης- του εγκεφάλου – Τι δείχνει νέα έρευνα

Για να κατανοήσουν καλύτερα τη λειτουργία του εγκεφάλου, ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα εγκεφαλικής σάρωσης από πλήθος μεμονωμένων ερευνών, με ένα συνολικό δείγμα 101.457 εγκεφάλων σε κάθε ηλικιακό στάδιο της ζωής.

O εγκέφαλος μπορεί να αλλάξει δυναμικά στην ενήλικη ζωή, διαπιστώνουν οι επιστήμονες -

Γερνάει ο εγκέφαλος; Κι αν ναι, με τι ρυθμό; Πότε φτάνει στην κορύφωση της ακμής του; Και μπορεί ένας 65χρονος να κρατήσει νεανικό τον εγκέφαλό του;


Παρότι μετρήσεις, όπως ύψους και βάρους, δίνουν μια σχετικά σαφή εικόνα της ανθρώπινης σωματικής ανάπτυξης, πολύ λιγότερα είναι μετρήσιμα και άρα γνωστά στην περίπτωση της εγκεφαλικής ανάπτυξης.

Για να κατανοήσουν καλύτερα τη λειτουργία του, μια διεθνής ομάδα ερευνητών συνέλεξε δεδομένα εγκεφαλικής σάρωσης από πλήθος μεμονωμένων ερευνών, με ένα συνολικό δείγμα 101.457 εγκεφάλων σε κάθε ηλικιακό στάδιο της ζωής. Η τομογραφία του νεότερου εγκεφάλου ανήκε σε ένα έμβρυο 16 εβδομάδων, και του γηραιότερου σε έναν αιωνόβιο.



Ερευνα: Ο ρατσισμός έχει επιπτώσεις στον εγκέφαλο


Από το τεράστιο αυτό εύρος δεδομένων προέκυψαν κάποια εντυπωσιακά στοιχεία. Το πάχος του εγκεφαλικού φλοιού, του γεμάτου πτυχώσεις εξωτερικού στρώματος του εγκεφάλου που ευθύνεται για διαδικασίες όπως η γλώσσα, η αντίληψη και η συνείδηση, φτάνει στην κορύφωσή του στην ηλικία των δύο χρόνων.
Ο όγκος της φαιάς ουσίας που αποτελείται από κυτταρικά σώματα των νεύρων, κορυφώνεται όταν είμαστε παιδιά, σε ηλικία περίπου επτά χρόνων.
Η λευκή ουσία, που αποτελείται από συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων που επιτρέπουν στις περιοχές του εγκεφάλου να επικοινωνούν γρήγορα, φτάνει στο αποκορύφωμά της περίπου στην ηλικία των τριάντα, και αρχίζει να φθίνει αργότερα στην ενήλικη ζωή.
Το μέγεθος των κοιλιών, των γεμάτων με υγρό κοιλοτήτων του εγκεφάλου, αυξάνεται ραγδαία σε μεταγενέστερη ηλικία – με το μεγαλύτερο μέγεθος να σχετίζεται με κάποιες νευροεκφυλιστικές νόσους.

«Οι απόλυτες διαφορές στο μέγεθος αυτών των χαρακτηριστικών είναι κάπως επουσιώδεις. Είναι χρήσιμες όσον αφορά τη χαρτογράφηση μιας αναφοράς για κάθε ηλικία, δεδομένες της δυναμικότητας αυτών των διαδικασιών» εξηγεί ο Τζέικομπ Ζάιτλιτς, εκ των επικεφαλής της έρευνας και ερευνητικός επιστήμονας στο Ινστιτούτο Ζωής Εγκεφάλου του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια.

Η ανάπτυξη του εγκεφάλου γίνεται όλο και πιο ευμετάβλητη όσο μεγαλώνουμε. Ακόμη και διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου, όπως οι περιοχές που ορίζουν την όραση ή τον λόγο, φτάνουν στα δικά τους ορόσημα σε διαφορετικές ηλικίας, σημειώνει ο Σαχάρ Αχμάντ, ερευνητής στο Ιατρική Σχολή UNC με εξειδίκευση στη νευροαπεικόνιση της εγκεφαλικής ανάπτυξης.
Βρεφική ηλικία

Οι εγκέφαλοι των μωρών είναι σα σφουγγάρια, ρουφώντας κάθε είδος πληροφορίας από τον κόσμο που τα περιβάλλει.


Για παράδειγμα, τον πρώτο χρόνο ζωής τους, τα μωρά μπορούν να μάθουν οποιαδήποτε γλώσσα, παρότι η ικανότητα αυτή περιορίζεται γρήγορα με βάση τους ήχους ή τα σημάδια που ακούν ή βλέπουν.

Επιπλέον, σε εξέλιξη βρίσκονται σημαντικές κυτταρικές και γενετικές διαδικασίες. Ενώ οι περισσότεροι νευρώνες δημιουργούνται με τη γέννηση, άλλα είδη κυττάρων στον εγκέφαλο, όπως τα γλοία, αναπτύσσονται και ωριμάζουν ραγδαία κατά τα πρώτα χρόνια ζωής. Τα νευρογλοιακά κύτταρα συνεχίζουν να ωριμάζουν για πολλές δεκαετίες.



«Ο εγκέφαλός τους λειτουργεί διαφορετικά»: Τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά των εσωστρεφών
2-10 χρόνων

Ξεκινώντας περίπου στους 18 μήνες του μωρού, ο εγκέφαλος στρέφεται προς τη μάθηση, που περιλαμβάνει τόσο την ενίσχυση σημαντικών συνδέσεων, όσο και τη μείωση αυτών που δε χρησιμοποιούνται.

Τα μωρά χάνουν περίπου το ήμισυ των εγκεφαλικών συνάψεων που είχαν μόλις δημιουργηθεί, σε μια διαδικασία που ονομάζεται «συναπτικό κλάδεμα» και τους επιτρέπει να προτάξουν πιο βασικές και περίπλοκες λειτουργίες. Παράλληλα συντελείται και η μυελίνωση, η διαδικασία κατά την οποία τμήματα των νευρώνων μονώνονται από μια λιπαρή πρωτεΐνη, τη μυελίνη που αυξάνεται ραγδαία στην παιδική ηλικία και μετά.

Εφηβεία, 10-19

Από την ηλικία των 10 έως τα 19, υπάρχουν δυναμικές αλλαγές στα εγκεφαλικά δίκτυα που εμπλέκονται στην εκμάθηση του τρόπου επεξεργασίας των συναισθημάτων και των κινήτρων, καθώς οι έφηβοι αρχίζουν να απομακρύνονται από την ασφάλεια της οικογενειακής εστίας.

«Κατά την εφηβεία, πρέπει να μάθεις να τα βγάζεις πέρα μόνος σου καθώς δεν έχεις την ίδια προστασία από τους γονείς όπως είχες σε νεότερη ηλικία. Μαθαίνοντας τα όρια των κοινωνικών κανόνων είναι ακριβώς αυτό που ορίζει την εφηβεία, προετοιμάζοντας το άτομο να γίνει ένας λειτουργικός ενήλικας» εξηγεί ο Μ.Τ Κάσεϊ, καθηγητής νευροεπιστημών στο Barnard College.
20-39

Από τα 25 έως τα 29 θεωρείται συχνά πως η εγκεφαλική εξέλιξη έχει φτάσει στην κορύφωσή της. Ο μύθος αυτός εδράζεται εν μέρει στην παρατήρηση πως η λευκή ουσία, υποκατάστατο «ταχύτητας» στην επεξεργασία πληροφοριών φτάνει σε αυτές τις ηλικίες στο αποκορύφωμά της.

Ωστόσο, λένε οι επιστήμονες, ο εγκέφαλος δεν έχει τελειώσει με την ανάπτυξή του.

Καθώς ο εγκέφαλος περνά στα 30 και τα 40, η συναπτική πλαστικότητα, η ικανότητα του νευρικού συστήματος να αλλάζει τη δομή και τη λειτουργία του καθ ‘όλη τη ζωή του ως απάντηση στις αλλαγές της ζωής, πιστεύεται πως επαναπροσδιορίζεται, κάθε άλλο παρά μειώνεται.

«Το σύστημα απλώς αρχίζει να λειτουργεί διαφορετικά. Μετακινείται σε κάτι ίσως λίγο πιο στρατηγικό και μακροπρόθεσμο σε σχέση με το “πρέπει να θυμάμαι ακριβώς τι είναι αυτό και να είμαι γρήγορος και έξυπνος όπως ήμουν στα 20 μου”» εξηγεί ο Μαρκ Χάρνετ, αναπληρωτής καθηγητής εγκεφαλικών και γνωστικών επιστημών στο ΜΙΤ, ο οποίος μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι νευρώνες επικοινωνούν σε κυκλώματα και δίκτυα που διέπουν σύνθετες συμπεριφορές.
40 και άνω

Όταν χάνουμε τα κλειδιά μας ή ξεχνάμε ένα όνομα, ενδέχεται να αγχωθούμε πως ο εγκέφαλός μας δε λειτουργεί όπως πριν. Ωστόσο, νέα έρευνα καταρρίπτει την πεποίθηση ότι η πλαστικότητα, η ικανότητα του εγκεφάλου να ανταποκρίνεται στις αλλαγές, μειώνεται στον εγκέφαλο των ενηλίκων και των γηραιότερων.

Μελέτη του Χάρνετ έδειξε πρόσφατα την παρουσία «σιωπηλών συνάψεων», συνδέσεων δηλαδή που παραμένουν ανενεργές μέχρι να ενεργοποιηθούν για τη διαμόρφωση νέων αναμνήσεων σε ενήλικα ποντίκια. Οι συνάψεις αυτές έχουν συνδεθεί με την πρώιμη ανάπτυξη, ωστόσο ο Χάρνετ και οι συνεργάτες του επιβεβαιώνουν την ευρεία παρουσία τους στους ανθρώπινους εγκεφάλους ενηλίκων σε διάφορες ηλικίες.

Τα ευρήματα αυτά, που καταδεικνύουν πως ο εγκέφαλος μπορεί να αλλάξει δυναμικά στην ενήλικη ζωή, αλλάζει τον τρόπο που οι επιστήμονες βλέπουν την εγκεφαλική γήρανση.

«Όλοι νιώθουν πως η πλαστικότητα εξαφανίζεται καθώς μεγαλώνουμε και οι νευρώνες απλώς πεθαίνουν. Εδώ διαπιστώνουμε κάτι πραγματικά ισχυρό. Υπάρχουν όλες αυτές οι σιωπηλές συνάψεις και όλη αυτή η επιπλέον δυνατότητα πλαστικότητας στον εγκεφαλικό φλοιό των ενηλίκων. Αυτό είναι απίθανο, δεν γνωρίζαμε πως υπήρχε, είναι συναρπαστικό» δηλώνει ο Χάρνετ.

Από τα 40 και μετά, η ζωή στρέφεται σε πιο απαιτητικούς ρόλους της ενηλικίωσης – καριέρα, οικογένεια και προσφορά στην επόμενη γενιά. Εμπειρίες όπως η έκθεση στο άγχος και οι αυξημένες τοξίνες μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την ανάπτυξη και τη γήρανση του εγκεφάλου.

Ένας 50χρονος που έχει έντονη κοινωνική ζωή και ασκείται τακτικά, ταξιδεύει ή εμπλέκεται σε δραστηριότητες εθελοντισμού ίσως έχει «νεότερο» εγκέφαλο από έναν 50χρονο πιο απομονωμένο από το σύνολο που σπανίως συμμετέχει σε κοινές διαδικασίες.

65 και μετά

Αργότερα στη ζωή, ο εγκέφαλος συρρικνώνεται σε μέγεθος και μπορεί να αρχίσει να φθίνει σε λειτουργία. Ωστόσο, πολλά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας έχουν τη ευχέρεια μεγαλύτερης σοφίας, βασισμένης σε μια ολόκληρη ζωή εμπειριών.

Πηγή:

https://www.kathimerini.gr/life/health/562298980/ta-stadia-anaptyxis-kai-giransis-toy-egkefaloy-ti-deichnei-nea-ereyna/(accessed 6.3.23)

Έρευνα: Ο πολύ λίγος ή ο υπερβολικός ύπνος αυξάνουν τον κίνδυνο λοίμωξης

Παλαιότερες έρευνες είχαν παράσχει ενδείξεις ότι τα προβλήματα ύπνου μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο λοίμωξης, π.χ. από ρινοϊούς του κρυολογήματος, κάτι που επιβεβαιώνει η νέα μελέτη.


Τόσο ο ανεπαρκής όσο και ο παραπανίσιος ύπνος μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο πιο ευάλωτο σε διάφορες λοιμώξεις, διαπίστωσε μια νέα νορβηγική επιστημονική μελέτη. Όσοι κοιμούνται λιγότερες από έξι ώρες ή περισσότερες από εννέα, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αρρωστήσουν από ιούς ή βακτήρια.


Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπέργκεν, με επικεφαλής τη δρα Ίνγκεμποργκ Φόρτχαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχιατρικής “Frontiers in Psychiatry”, μελέτησαν 1.848 άτομα. Βρήκαν ότι όσοι κοιμούνται συνήθως λιγότερες από έξι ώρες τα βράδια, έχουν κατά μέσο όρο 27% μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν κάποια λοίμωξη, ενώ όσοι κοιμούνταν πάνω από εννέα ώρες, έχουν 44% μεγαλύτερο κίνδυνο για λοίμωξη. Ακόμη όσοι έχουν χρόνια προβλήματα ύπνου, είναι πιθανότερο να κάνουν συχνότερη χρήση αντιβιοτικών.

Παλαιότερες έρευνες είχαν παράσχει ενδείξεις ότι τα προβλήματα ύπνου μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο λοίμωξης, π.χ. από ρινοϊούς του κρυολογήματος, κάτι που επιβεβαιώνει η νέα μελέτη.

«Η συνειδητοποίηση της σημασίας του ύπνου όχι μόνο για τη γενική ευεξία, αλλά και για την υγεία των ασθενών, είναι αναγκαία τόσο για τους ίδιους τους ασθενείς όσο και για τους γιατρούς», δήλωσε η δρ Φόρτχαν.


⇒ Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr

Πηγή: 

https://www.kathimerini.gr/life/health/562304317/ereyna-o-poly-ligos-i-o-ypervolikos-ypnos-ayxanoyn-ton-kindyno-loimoxis/(accessed 6.3.23)

ΑΠΕ-ΜΠ

Gender Chat With Alex Iantaffi – Podcast

https://megjohnandjustin.com/gender/gender-chat-alex-iantaffi-podcast/

On the Meg-John and Justin podcast this time we spoke with Alex Iantaffi who was over from the States to launch the book they’ve written with Meg-John: How to Understand Your Gender. It was exciting for Justin to meet his metamauthor, and for the three of us to get to talk gender together.



On the Meg-John and Justin podcast this time we spoke with Alex Iantaffi who was over from the States to launch the book they’ve written with Meg-John: How to Understand Your Gender. It was exciting for Justin to meet his metamauthor, and for the three of us to get to talk gender together.

How to Understand Your Gender takes a similar approach to the one we took to sex in Enjoy Sex (How When and IF You Want to). It unpacks the whole idea of gender and where it comes from, taking the starting point that cultural pressures around gender are a big part of many of the difficulties we experience. It also helps the reader to think about their own gender through a series of activities and reflections, as well as some ‘multiple experiences’ sections which give examples of diverse ways of experiencing, identifying, and expressing gender.

In the same way that Enjoy Sex includes diverse sexual – and asexual – experiences, How to Understand Your Gender isn’t aimed at people of any particular gender – or agender – identity. Rather it provides a route-map for anybody who is thinking about their own gender, or struggling to navigate the constantly shifting terrain of gender out there in the world.

In the past month gender has continued been in the news so many times. The BBC show No More Boys and Girls showed just how gendered schools and families are, and how that results in kids as young as seven believing that ‘boys are better’, that girls should be pretty and can’t be successful, and that boys shouldn’t show any emotions except anger. Robert Webb publicised his book How Not To Be a Boy about how dominant ideals of masculinity damaged him growing up. John Lewis announced that it was ceasing labelling children’s clothes ‘for boys’ and ‘for girls’ and faced a huge backlash. Some parents were interviewed in the media because they threatened to sue their kid’s school for allowing a kid who was assigned male at birth to wear dresses. Talk show host James O’Brien responded spectacularly to both these news stories. L’Oreal’s first trans model Munroe Bergdorff was fired for pointing out white privilege and structural racism #IStandWithMunroe. And Piers Morgan continued his ongoing campaign against non-binary and gender fluidity in his conversation with Julian Clary.

With its intersectional approach to how gender is interwoven with race, culture, class, age, generation, disability and more, hopefully How to Understand Your Gender will provide some helpful signposts for how to thinking through these kinds of stories, and the ways the issues they raise resonate through our own lives.

SOURCE:

https://megjohnandjustin.com/gender/gender-chat-alex-iantaffi-podcast/(accessed 3.3.23)

Gnostic Reticularity and the Politics of Revelation

14 February 2023

Dr. Leslie B. Brissett





There is boldness and clarity in the writing and thinking generated by the actors in the early Tavistock Institute of Human Relations, and that is still what runs in our veins. However, when seen from a distance of decades, we can easily find ourselves forgetting just how radical and out of step with contemporary thinking and behaving the pioneers were. For example, when every organisation was promoting top down, pyramidal hierarchies, the Institute was wrestling with collaborative and collective leadership. When command and control mindsets were seeking to further enhance their control, the TIHR pioneers were discussing leaderless groups and how basic assumption behaviour could wipe out the ambitions of “sophisticated work group functioning”. Today, 76 years on, it is time for us to find the margins of acceptability and the periphery of the thinkable once again, and to inquire from that vantage point, “what does it mean to be human, and how do humans relate to LIFE?”.

I love Group Relations, a vibrant set of concepts that can be applied to the world of work and community life that radically bring into focus the hidden dimensions that drive behaviour and systems to replicate undesirable states of functioning. The construct of the world of human relations in groups provides a set of inquiry tools to elucidate the nature of how humans relate to their contexts and relate to each other, especially when they may not be aware of what they are doing. Group Relations is about two vital things: not knowing (and its correlate of curiosity) and freedom (and its correlate, the capacity to explore “what is”). These two vital components in action are what I call LOVE.

At its heart, the consultant in a group relations conference, like an adaptive leader in any organisation or society, can develop the capacity to survive not knowing and explore what emerges, moment by moment. There is a double-bind, however, embedded in the human condition, and here is the kicker, we all fall short. So the consultant must be able to face themselves as they fall short, and retain the ability to hold on to the task, whilst facing their shortcomings. This process is what I call Awakening. And this is the turn that we face at the edge of 2023 and the decade it ushers in, we have an opportunity to awaken from our collective hypnotic slumber. Group Relations has a part to play.

My first experience of a group relations conference was the ‘Being Meaning and Engaging’ conference held in Haslemere Surrey, organised by the Grubb Institute of Behavioural Studies. It is important to remember that The Grubb Institute was a product of the development of the relationship between the Tavistock Institute and the UK Churches in the form of the Christian Teamwork Trust. This period of intense work between Bruce Reed, Director of the Christian Teamwork Trust and Ken Rice, then Director of the Group Relations Training Programme at the Institute, sought to unfold and deepen the applications of the learning that emerged from the first Exploration in Group Relations, the residential conference held in 1957 between the Tavistock Institute and the University of Leicester.

The partnership of A. Ken Rice and Bruce Reed began in a 1965 consultation that led to Christian Teamwork Trustees agreeing to the formation of the Grubb Institute of Behavioural Studies in 1969. The partnership continued whilst, simultaneously, the Tavistock Institute of Human Relations established its own Centre for Social Research which sponsored, promoted and developed group relations conferences building on the first Leicester Conference model overseen by Eric Trist and Cyril Sofer.

The work of this part of the institute was rooted in the application of social sciences to contemporary issues in organisations and society. There is a radical streak in the work of the Tavistock ancestors that is brave, activist and at its heart curious to both look outwards from the person and inwards to the inner world of the person, at the same time. In other words, the institute always struggled with what it meant to practice what they preached, to live what they stood for or to embrace experientially what they intuited intellectually and emotionally. They did not always succeed, because, like all humans they were frail, broken and only able to live as far as their blind spots would allow them. How do we know this is the case? There is a legacy of broken relationships, rifts, wounds and splits between key figures and moments in history. Our task is not to be ashamed of those wounds, but to work diligently to revisit them and reveal and heal the hidden wounds of our history. Just like the decolonisation agenda, LGBTQIA+ activism, Feminism, MeToo, BlackLivesMatter, ExtinctionRebellion, environmental and Occupy movements, we have to look back, fearlessly, in order to look forward.

Margaret Rioch, who invited A. Kenneth Rice to the USA and grew an institute in his name wrote a paper, “All we like sheep” where she describes the impact of psychic processes that lead to blind, unquestioning followership and how it can be used by tyrants to keep good people doing bad things. Similarly, today, we face a social situation where people are being mobilised to do bad things: whether it is the war with Russia attacking people in Ukraine, USA civilian officers caging families and children at the Mexican border, European coast guards leaving African refugees to die in the Mediterranean to name a few, we are facing a litany of actions that confirm that we are all sheep, and have been mobilised to hate or enacting inhumanity in our desire to do and be good. Rioch’s paper was taken from a quote in the book of Isiah in the Old Testament, which is all the more striking as in this decade across the world we are seeing a rise in antisemitic racism, religious intolerance, and hatred.

Group Relations offers us a renewed window of engagement with the social order, perhaps in this age to explicitly recapture the subversion in the methodology – namely, to equip people in roles to wake up and find their authority and behave in new ways in social systems despite the forces that work to keep them hypnotised and asleep. These new ways of behaving could lead to a more humane and engaged citizenry, able to live beyond the sheeplike hypnotism that keeps us bound by invisible strings to behave in ways that do not promote growth, health and happiness in us, our fellow humans or the social and ecological environment in which we are inextricably bound.

In 2016, when I first Directed the Leicester Conference, I changed the title in order to put Authority at the Centre and bring our focus on Task to the front whilst always coming back to Organisation, the context in which we do our work. Making the tripartite of concepts, recalling Freud’s ID, Ego and Superego in an archetypal trinity. Taking the first letter of each word, Task Authority Organisation (TAO) immediately brought to mind the “Way” of the indescribable Chinese concept of the Tao. The Tavistock approach of group relations resonated for me with the essentially Taoist practice of standing at the edge of the unknown, and being willing to face what comes up and not turn away from any of it. I invited an experienced staff of former directors to be present as I took my maiden directorial voyage. I am constantly surprised that many people describe the Tavistock method as harsh and punitive.

For me, the group relations methodology is profoundly loving. The consultant staff symbolically say to the membership, just as a mother symbolically says to a screaming child, “Whatever you do is ok, nothing will make me turn away from you” - to quote the Judeo-~Christian character, Jesus, “forgive them father, they know not what they do”. We know that people are broken, blind and seeking approval, and consultant staff do not engage in any actions of reciprocity to unspoken demands for attention, so that the member can find their own hidden agendas/wishes/projections and assumptions in the form of the feelings generated in them when the staff do not behave in the ways that they hope for or want. Many staff in the early roles simply mimic what they observe without understanding or having the feeling of love that sits behind a blank face.

The second conference I directed in 2017, continued with the TAO: but engaged with Presence in Absence: IN & OUT @work. This evoked the dual emerging issues of people working remotely or internationally whilst also needing to maintain a presence in the minds of their staff and teams, alongside the challenges of revealing sexual and other hidden identities at work.

The third conference in 2018 in the flow of the TAO the world seemed to be reeling from the shock of the Trump presidency and the nature of racial and other biases emerging across the world as stories of new government scandals revealed themselves. So we invited members to ask the question about the Authority Role and Task (ART) of enlightened followership.

2019, TAO: I wrestled with the subtitle, and opened the door by calling it Love@Work, an invitation to study what it means to love one’s work, to find love at work or to understand what it means to behold love working in the world. The members came with many romantic notions of love as daffodils and roses, and could not locate the grit and dirt that give rise to the need for love, and acceptance of what is in the world of work.

The fifth Leicester Directorship was in 2020 in the midst of the global pandemic. The Leicester Conference took place in Bavaria, Germany because it was not possible to hold it in Leicester, UK as it was the site of the first city under local lockdown in England. This conference ended up with 10 members and 4 staff working in 3 sub-conferences. A truly remarkable experience to be taking place whilst the world around us was in a state of high emergency and fear of imminent death due to the covid-19 social distancing, masks and handwashing regimes, not to mention the full hospitals and daily news alerts of the death toll by country. In the face of it all, we had to practice what we preached, and remain open and curious to the emergent, and not collapse from studying the potential available in collaborative work, nor the intense feelings of hatred and mistrust projected onto the staff in the conference as a vehicle for profound learning.

Love is not pretty. In the film “Stage Beauty” a scene takes place between a woman speaking to one of the male actors who has specialised in his performances of the female lead character, Desdemona in Shakespeare’s Othello: “you make death too beautiful, that is not how a real woman would die – she would fight!”

Likewise, as we take group relations into the digital age, human relations are going to change fundamentally, and also remain stubbornly the same: we are petty, blind, confused, broken, approval seekers: and that makes us vulnerable to those who would seek to control and dominate us. But it is possible to awaken, and Group Relations learning can play a part in Awakening individuals, Organisations and Systems, it is a work of the spirit in and through the body. Perhaps we have to look backward to healing the cartesian split between mind and body – so we can emerge afresh from the cocoon of duality into an unknown era of singularity, or what Jung termed the coniuctio oppositorum, or the perennial Hermetic philosophy as above so below.

Or perhaps we begin to live a version of the childhood rhyme where (aspirationally) we take back all of our projections and live aware that: “twinkle, twinkle little star, what you say is what you are”…. Love in Action.

Leslie B Brissett Group Relations/Gnostic Reticularity and TAO programmes of work Director

SOURCE:

https://www.tavinstitute.org/news/group-relations-gnostic-reticularity-and-the-politics-of-revelation(accessed 3.3.23)

Olympic archers performed worse when they had higher heart rates

Evidence from the heart-rate measuring cameras used in Tokyo 2020 shows that psychological stress negatively affects the performance of elite athletes.

27 February 2023

By Emma Young


High stress levels hinder performance on all kinds of tasks. But do elite athletes suffer in the same way? In the past, this has been difficult to measure. But during the 2020 Tokyo Olympics, remote cameras measured the heart rates of competitors in two of the archery competitions. And now an analysis of this data in Psychological Science shows that higher heat rates — an indicator of greater stress — were indeed associated with lower scores. “Our results provide the first direct evidence in support of the detrimental effect of psychological stress measured by a real-time biomarker in a high-stakes competitive setting,” write Yungfeng Lu of Nanjing University and Songfa Zhong of the National University of Singapore.

Of the 128 archers who took part in the women’s and men’s individual archery competitions, 122 agreed to have their heart rate measured using the camera system, and to have it broadcast on television. The cameras, which were placed 12 metres from the shooting line, captured the subtle changes in the reflectance of the athletes’ skin that are caused by changes in blood flow. This was used to infer their heart rate; earlier tests of the technique showing that it is 96% as accurate as an electrocardiogram.

Heart rate data was broadcast on TV for each round, including the final. Two archers competed in each match, which usually consisted of five sets. In each set, archers took turns to fire three arrows at a target; the maximum they could score with a single arrow (i.e. by hitting the bullseye) was 10.

Overall, the heart rate data showed a wide range — from 61 to 190 beats per minute, with a mean of 134. But when the researchers looked for links between the archers’ heart rates before they took their shots and the scores for the corresponding arrows, they found a clear link: higher rates were associated with lower scores. (This was the case whether the team considered the mean heart rate in the period prior to shooting — they had twenty seconds to take each shot - or the heart rate immediately prior to shooting.)

Neither age nor gender had any impact on the strength of the relationship between greater stress and poorer performance. But the stage of the competition did. In later rounds this relationship was stronger, perhaps because the athletes were feeling more pressure at this point, the pair suggests.

Earlier studies have suggested that while too much stress is detrimental to performance on a task, stress is beneficial up to a point. The pair explored whether this was the case with these elite archers. They did indeed find evidence for such a pattern among lower-ranking archers – but “intriguingly, not among the high-ranking athletes,” they report.

Previously, a link between greater stress and poorer performance in elite sports has been only anecdotal. And anecdotal reports from the archers’ themselves also support the team’s finding that the link is real. For instance, in one match, the top seed, Kim Je-deok, had a heart rate of 120bpm in the first set and 170bpm in the fifth set. He lost the match, and later said, “I felt a bit of pressure, and was nervous,” and accepted that this had affected his performance, the researchers report.

Elite athletes usually receive training to manage psychological stress, the team notes. But their results suggest that they are still impacted by it, potentially costing them a win, or even a medal.

SOURCE:

https://www.bps.org.uk/research-digest/olympic-archers-performed-worse-when-they-had-higher-heart-rates(accessed 1.3.23)