Psychosis (young people)

This 21 year old Asian student was diagnosed with manic depression and then schizophrenia. He doesn't think that the mental health system is institutionally racist, saying that he encountered discrimination due to his mental health not his ethnicity. Video clips read by an actor.

So what happened during that two years, the bullying was so bad that what really stopped me from going to school was in the last nine months, and it was an assault that had taken place during a physical education, we call it PE, where I was attacked with a base, with a cricket bat. It wasn’t very hard hit but it was someone had hit me right on my legs and it was, they’d hit me and the person who was the teacher during the lesson was my form tutor and he was a PE teacher at the school and he did nothing to intervene or stop the violence. And when I did approach him and asked him he said that I was responsible and that if anyone had come to him, if the head teacher had approached him he would say that it was me that assaulted the student. At that point I was amazed that I was being blamed for something I didn’t do but what I did notice is that every time that these bullies were subjecting me to these assaults and every time I did report it nothing was done about it. Nobody was spoken to, no action was ever taken and I was the one that was being held back in detention, I was the one that was being told off, you know, stop making trouble, when I was just coming to school as normal. But then at that period I, because I was young I was vulnerable, I didn’t know what I couldn’t think straight as well I thought to myself I, it must be my fault that all these people are bullying me because I must have done this, done something. But I don’t know what I was doing wrong. well I did feel, even what I think what I did do was that I made students feel jealous because I used to come to school and I used to work hard and that really, [pause] if I could put it in this term it really pissed them off that I used to come to school, I used to work hard, go to lessons and I tended to keep to myself, because I was a new student I didn’t tend to mix with anyone else, I’d rather keep to myself, I’m not there to make friends and my parents were really, you know, pushing me to get good GCSEs etcetera so, and they didn’t like that because they’re used to being in the big gangs and walk around and I’m not that sort of person. So after that assault in the, during the PE lesson that was the last day I actually went to school and after that I spent six months truanting from school. Tariq is 21 and of British Asian origin. He is a full-time university student. He says his diagnosis has been difficult to pinpoint' first he was diagnosed with manic depression (aged 18) and then with schizophrenia. He's tried various medications, and his current one works but blocks out his feelings, causes drowsiness and makes it difficult to study and watch TV. He takes his medication late at night to manage these side-effects.

Tariq believes that his mental health difficulties were caused by the bullying and physical assaults he experienced at school following September 11 2001 combined with the trauma of having open heart surgery (he was born with a heart defect).

When he first became unwell, Tariq began to feel anxious, down, suicidal and was constantly reliving the bullying he had experienced. At first he thought this was normal. Just before his exams, he felt worse' he didn't want anyone to speak to him, felt like smashing things, and felt uncomfortable walking to college. He said he tried to act “normally” so people wouldn't be suspicious. Tariq also experienced hallucinations (he saw dead people and people followed him around the house), delusional thoughts and thought blocking (not being able to think for himself) and he attempted suicide several times. His mental health difficulties mean that he still gets anxious in public places. Tariq believes he is in recovery but that it will take years to recover.


Tariq is on an enhanced Care Programme Approach so he sees a psychiatrist, a psychologist and a mental health nurse. Tariq strongly disagrees with the idea of institutional racism because he has not experienced it personally. He is very happy with his mental health team, who he describes as warm, compassionate and kind. He felt he is listened to and says he negotiated his care plan. However, Tariq has written letters to his mental health trust to comment on the services he receives and to make suggestions for improvements. Tariq has also had a lot of support from his disability officer at university. Tariq has tried therapy, stress workshops, meditation, self-help books, and fitness videos but thinks “it's all rubbish”. Tariq is a practicing Muslim, but he says prayer has not helped him. He feels as though he has been rejected by his religion because of his mental health difficulties.

Tariq believes he has experienced more discrimination as a result of his mental health difficulties than his ethnic background. For example, Tariq described experiencing discrimination when applying for voluntary work because of his mental health difficulties. He believes that the Disability Discrimination Act is ineffective for people with mental health problems. Tariq has chosen to tell only close friends and family about his mental health difficulties because he feels that it could affect his chances of marrying in the future.


Tariq was made to feel like a “no-hoper” at school, but is proud to be at university, and this has boosted his self-esteem and confidence. He also works as a charity trustee and does voluntary work supporting hospital patients. Tariq plans to do a PhD and to become a university lecturer. Tariq is inspired by famous people in history who reportedly experienced mental health difficulties and feels he has gained from having mental health difficulties.

For more of Tariq’s interview see our site on ‘Mental health: ethnic minority experiences’
http://www.healthtalk.org/peoples-experiences/mental-health/mental-healt...

Read more: http://www.healthtalk.org/young-peoples-experiences/psychosis-young-people/tariq#ixzz5svKIw27j


SOURCE:

http://www.healthtalk.org/young-peoples-experiences/psychosis-young-people/tariq(accessed 6.7.19)

Μπετόβεν για κρίσεις πανικού και Βιβάλντι για άγχος προτείνουν επιστήμονες!

Τα κομμάτια του Μπετόβεν ενδείκνυνται για κρίσεις πανικού, του Βιβάλντι για την καταπολέμηση άγχους και του Μότσαρτ για τα δύσκολα προβλήματα. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται ότι υποστηρίζουν ορισμένοι επιστήμονες.




Η μουσική μπορεί να είναι αποτελεσματική στη θεραπεία συγκεκριμένων ψυχικών ασθενειών και ψυχοσωματικών διαταραχών, υποστηρίζουν Αμερικανοί και Σκωτσέζοι επιστήμονες, οι οποίοι συμβουλεύουν τους ασθενείς να ακούνε συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια. Μάλιστα, ο Μπετόβεν προτείνεται για την αντιμετώπιση κρίσεων πανικού, οι Ρink Floyd για την κατάθλιψη, ενώ η τζαζ ενδείκνυται σχεδόν για κάθε περίσταση.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης μελετώντας και συνδέοντας τις αρχές της ψυχολογίας και της ακουστικής μηχανικής προσπαθούν να διαπιστώσουν εάν η μουσική μπορεί να αποτελέσει… γιατρικό.

Αναλύουν τους στίχους, τους τόνους, ακόμη και τα υποβόσκοντα μηνύματα πίσω από διάσημα σύγχρονα ή και διαχρονικά τραγούδια. «Η επίδραση ενός μουσικού κομματιού δεν περιορίζεται μόνο στο να μας ανεβάσει τη διάθεση ή να μας ρίξει ανάλογα με το ρυθμό και το θέμα του τραγουδιού» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης Ντον Νοξ, προσθέτοντας ότι «η μουσική είναι ένα συναίσθημα που εκφράζεται μέσα από τον τόνο, τη δομή και τα άλλα χαρακτηριστικά ενός κομματιού».

Τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα φαίνεται ότι «ανέβηκαν» όταν άκουγαν τραγούδια των Ρink Floyd (και ειδικά τα άλμπουμ τους «Wish Υou Were Ηere» και «Τhe Dark Side Οf Τhe Μoon»), το άλμπουμ «Cold Τurkey» του Τζον Λένονκαι το κομμάτι «What Α Wonderful World» του Λούις Αρμστρονγκ. Αντιθέτως, τα «Αnother Οne Βites Τhe Dust» των Queen, «Εverybody Ηurts» των RΕΜ και «Cigarettes and Αlcohol» των Οasis αποδείχθηκε ότι «έριξαν» την ψυχολογία όσων συμμετείχαν στην έρευνα.

Στόχος της έρευνας είναι να δημιουργηθεί ένα μαθηματικό μοντέλο που να εξηγεί την ιδιότητα της μουσικής να εγείρει στο κοινό διαφορετικά συναισθήματα. Στη συγκεκριμένη έρευνα μελετήθηκαν οι δράσεις του εγκεφάλου 184 εθελοντών την ώρα που άκουγαν συγκεκριμένα είδη μουσικής. Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι κάθε μουσικό κομμάτι λειτουργούσε διαφορετικά στην κυκλοφορία του αίματος, στη διάθεση και στις νευρικές λειτουργίες των συμμετεχόντων. «Η χρήση της μουσικής πάνω στον άνθρωπο επηρεάζει άμεσα όλες τις λειτουργίες του, ψυχικές ή σωματικές» υποστηρίζει η μουσικοθεραπεύτρια Σιμόνα Νιρενστάιν-Κατζ, προσθέτοντας ότι «σκοπός της έρευνας είναι να καταφέρουμε να ταιριάξουμε διάφορα είδη μουσικής επάνω σε συγκεκριμένες ψυχικές διαταραχές ώστε κατόπιν να τις θεραπεύσουμε».

Στα αξιοπρόσεκτα στοιχεία της έρευνας, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα κομμάτια των Βιβάλντι, Πάχελμπελ, Χέντελ και Μπαχ είναι ιδανικά για την αντιμετώπιση του στρες επειδή διαθέτουν ένα ορισμένο μουσικό τέμπο που έχει τον ίδιο ρυθμό με αυτόν της καρδιάς όταν βρίσκεται σε ηρεμία, δηλαδή 65-70 χτύπους το λεπτό. Επίσης υπάρχει και το – όπως το αποκαλούν οι επιστήμονες – «Μozart effect», σύμφωνα με το οποίο μια συγκεκριμένη σονάτα του ενισχύει την ικανότητα διαχείρισης και επίλυσης πολύπλοκων προβλημάτων, μειώνει τα λάθη κατά τη διάρκεια της εργασίας και συμβάλλει στη δημιουργικότητα του ατόμου.

Πηγή

https://www.newside.gr/2019/05/mpetoven-kriseis-panikou-vivalnti-agxos-proteinoun-epistimones/#(accessed 4.7.19)

The Human Impact Of Having Too Few Nurses

The UK population continues to grow, while nursing numbers have remained static for several decades. Compounding matters, The King’s Fund and Nuffield Trust have reported a 25 per cent increase in nurses and midwives leaving the NHS from 2012 to 2018, from 27,300 to 34,100. In short, in the UK, we now have far fewer nurses relative to the general population than we used to.

What does this mean for patients’ care experience? The situation sounds bad, but how bad? Common sense would suggest that patients will experience poorer care when nurses are overstretched, and there’s plenty of anecdotal evidence to support that interpretation. But there are also positive stories, and claims about greater efficiency compensating for fewer staff.

Now a study in BMJ Quality & Safety provides direct observational evidence suggesting that lower nurse-patient ratios really do result in poorer health-care interactions.



Jackie Bridges at the University of Southampton and her colleagues observed how patient-staff interactions varied across six NHS physical healthcare wards in England depending on the ratio of nursing and healthcare assistants to patients. In total, the researchers carefully rated 238 hours of care, which included over 3000 interactions between 270 patients and healthcare staff.

Overall, 10 per cent of those interactions were rated as negative – specifically “negative restrictive”, such as patients being moved without warning or sworn at; and “negative protective”, such as patients having to wait for medication. Crucially, the researchers found that the odds of a negative interaction increased significantly as the number of patients per registered nurse increased.

Lower numbers of registered nurses working on a ward were associated with more negative interactions regardless of whether or not healthcare assistants (support staff without a nursing qualification) had been brought in to make up the numbers. Having more healthcare assistants on shift only helped if there were enough registered nurses to supervise them.

As this was a purely observational study, rather than experimental, some caution is required, as the authors note: “a causal inference [about staffing levels] cannot be directly made”. Nevertheless, this is such a helpful piece of research, that’s clearly consistent what nurses have been saying for years: that they need enough of them on shift to be able to ensure that patient care is high quality.

This isn’t to “do down” healthcare assistants, who are undervalued enough, but it is highlighting the importance of good quality supervision. It also doesn’t mean that nurses go round looking over the shoulders of their more junior colleagues, but is consistent with the argument that patient-carer interactions will be more universally positive when there are sufficient nursing staff to deal with queries, show more junior staff what to do, talk through dilemmas, model excellent patient care, and acknowledge difficult feelings that caring roles can bring up.

The study reminded me of the time I’ve spent working in mental health wards, a job which was adrenaline-fuelled and unpredictable but which I loved, and where I worked with brilliant nursing colleagues who were often rushed off their feet.

Media coverage of care quality in the NHS often blames individuals, and especially nursing staff, for failures. Poor care is never excusable or acceptable, but it is important to recognise that there are perfect storms of working condition which make it more likely. Negative cultures in organisations, lack of staff resources, destructive leadership, can all play their part.

The Francis Report, published in 2013, highlighted the devastating effects of a lack of compassionate care and the need to have cultures where people feel they can speak out about poor care, and where compassionate care is supported. Much has been done since to champion compassionate leadership and compassionate care, but this new study shows how, in the aftermath of austerity and with not enough staff to go round, it’s harder for these principles to be put into practice. For any of us – nurses included – if we are stressed, tired, under emotional pressure and not given enough time, we tend to behave less nicely. It’s not news that a lack of time has a negative impact on caring behaviours.

There’s been much about staff wellbeing in the papers recently, with initiatives to offer mindfulness, yoga, exercise classes and the like. Interventions on an individual level can be hugely helpful and useful to know about. At the same time, it’s not good enough to offer interventions to reduce unnecessary stress caused by an uncaring system.

High quality compassionate care in hospital settings requires sufficient nurses to deliver the care and to supervise their junior colleagues. Anything less is setting up staff to fail and setting up patients for a greater likelihood of negative care. Nurses need to be cared for too, by their employer and by their colleagues, and a bare minimum is making sure there are enough colleagues on shift for it to feel safe. This new research adds to a body of evidence that takes the blame off the nurse and squarely places the responsibility on the system to do better.

SOURCE:

https://digest.bps.org.uk/2019/07/03/the-price-of-austerity-new-observational-research-suggests-lower-nurse-patient-ratios-really-do-result-in-poorer-health-care-interactions/#more-37461(accessed 4.7.19)

Εκλογές και ψυχολογία του εκλογικού σώματος

Στις επερχόμενες εκλογές οι Έλληνες θα έχουν για ακόμη μια φορά την δυνατότητα να εκλέξουν τους κυβερνητικούς άρχοντες που θα ορίσουν το παρόν και το μέλλον της χώρας για την επόμενη τετραετία. Στο μυαλό όλων, η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου είναι βαρύνουσας σημασίας η οποία θα καθορίσει τη μελλοντική πορεία της χώρας μας, η οποία προέρχεται από μια 10ετία μνημονίων, έλλειψης σταθερότητας, δραστική μείωση μισθών και καθίζηση της ποιότητας ζωής.

Η λεγόμενη «μεσαία τάξη» είναι πλέον συρρικνωμένη, αν όχι ανύπαρκτη, και μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού ζει κάτω από αυξημένο άγχος τόσο στο εργασιακό περιβάλλον όσο και στην προσωπική του ζωή. Μέσα σε αυτή την καθόλου ευχάριστη πραγματικότητα, για ακόμη μια φορά, θα ζητηθεί από τους Έλληνες να παραμερίσουν τις καθημερινές αγωνίες τους, ώστε να έχουν καθαρό μυαλό «ικανό» να πάρει μια σωστή απόφαση για το μέλλον της χώρας.
Η ψυχολογία των ψηφοφόρων

Στην «δεξαμενή» των ψηφοφόρων δεν έχουν θέση, φυσικά, οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι σε ένα κόμμα, οι οποίοι έχουν ήδη προαποφασίσει τι θα ψηφίσουν αλλά έχουν θέση όλοι εκείνοι που αποφασίζουν ανάλογα με το ποιος υποψήφιος τους φαίνεται πιο ικανός και πιο κόμμα έχει καλύτερες προτάσεις για την διακυβέρνηση της χώρας.

Η γενικότερη τάση που επαληθεύεται συχνά σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις είναι ότι οι Έλληνες «θέλουν να ακούν». Θέλουν να ακούνε υποσχέσεις και μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλουν να πιστεύουν ότι από την επομένη των εκλογών θα ξημερώσει μια νέα μέρα που θα φέρει τη χώρα στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Φυσικά, απογοητεύονται μετά από κάποιους μήνες αλλά ίσως για κάποιους να ήταν αρκετή αυτή η «χαρά της εκλογικής νίκης».

Επιπρόσθετα, η πόλωση που τεχνηέντως δημιουργείται σε κάθε προεκλογική εκστρατεία είναι άνευ προηγουμένου, χωρίζοντας για αυτόν τον ένα μήνα της εκστρατείας τη χώρα σε πολλά στρατόπεδα με διαφορετικά χρώματα το καθένα. Μπλε, κόκκινο, πράσινο, μαύρο. Η ανάγκη για το «ανήκειν» ήταν και είναι, ανέκαθεν, μεγάλη για όλους τους ανθρώπους αλλά στην περίπτωση των εκλογών παίρνει την χειρότερη μορφή της. Βλέπουμε ανθρώπους όλων των ηλικιών και μορφωτικών επιπέδων να μην προσπαθούν να έχουν έναν εποικοδομητικό διάλογο αλλά αντιθέτως, προσπαθούν να μειώσουν και να προσβάλλουν τους ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλο κόμμα, ακολουθώντας το παράδειγμα των υποψηφίων πολιτικών που λασπολογούν χωρίς μέτρο στα τηλε-παράθυρα.

Επίσης, μια άλλη παράμετρος που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο βαθμό του ελληνικού εκλογικού σώματος είναι «κοντή μνήμη». Είναι πλέον δεδομένο ότι κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών μιας κυβέρνησης, ξεκινούν πάντα οι παροχολογίες και οι μεγάλες υποσχέσεις για το άμεσο μέλλον. Η κυβέρνηση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει ή να κερδίσει νέους ψηφοφόρους υπόσχεται επιδόματα, αυξήσεις, νέες θέσεις εργασίας και μείωση φόρων. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια είναι ευρέως γνωστό ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ούτε τα μισά από όσα υπόσχεται, το εκλογικό σώμα έχοντας μα κρυφή ελπίδα ότι οι υποσχέσεις αυτές θα πραγματοποιηθούν, οδηγείται στην κάλπη ξεχνώντας τα προηγούμενα χρόνια και τις κενές υποσχέσεις που προηγήθηκαν.
Η μέθοδος της ψήφου τιμωρίας

Άλλη μια παράμετρος που μπορεί να αλλάξει κατά πολύ το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η «ψήφος τιμωρίας». Η συγκεκριμένη μέθοδος επιλέγεται κυρίως από τους νέους ψηφοφόρους που ψηφίζουν πρώτη ή δεύτερη φορά στην ζωή τους και δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα ως προς ποιο κόμμα τους εκφράζει περισσότερο και έχοντας στο μυαλό τους τα αποτελέσματα που έφερε ο δικομματισμός στη χώρα, τείνουν να εκλέγουν υποψηφίους από τον ακραίο χώρο της αριστεράς ή της δεξιάς ή ακόμα και υποψηφίους που πριν κάποια χρόνια δε θα είχαν καμία ελπίδα εκλογής θεωρούμενοι ως γελωτοποιοί ή γραφικοί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ ως Προέδρου της Αμερικής ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την θέληση του λαού της Αμερικής να αλλάξει άρδην την στάση της σε θέματα ασφάλειας και μετανάστευσης και χρησιμοποιώντας την πληθωρική παρουσία του σε συνδυασμό με τη αγανάκτηση των Αμερικάνων για δραστικές αλλαγές έφεραν ως αποτέλεσμα την εκλογή του, που θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες εκλογικές εκπλήξεις που έχουν συμβεί στην Αμερική.

Διαβάστε ακόμη το σχετικό άρθρο Οι ψυχολογικές συνιστώσες της επιτυχίας και της αποτυχίας που αφορά την ψυχολογία του ψηφοφόρου.

Στην Ευρώπη, το 2016, οι πολίτες της Αγγλίας ψήφισαν μέσω δημοψηφίσματος να βγουν από την Ευρωζώνη, θεωρώντας ότι το Brexit, ήταν η πιο σωστή λύση για την χώρα τους γιατί ένιωθαν ότι ζημιώνονταν πολιτικά, οικονομικά και ηθικά όντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν όμως άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η παραμονή τους είχε περισσότερα θετικά αποτελέσματα από τη φυγή τους, ξεκίνησαν να μιλούν για «παραπληροφόρηση» από τους υπέρμαχους του Brexit και μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό ζήτησε να ξαναγίνει δημοψήφισμα. Με αυτό το παράδειγμα βλέπουμε την ικανότητα του πολιτικού συστήματος να αποκρύπτει ή να παραλείπει πληροφορίες ανάλογα με τα συμφέροντα που υπηρετεί, για αυτό είναι πολύ σημαντικό για όλους μας, να ξέρουμε τι θέλουμε ή τι δε θέλουμε να ψηφίσουμε στις επερχόμενες εκλογές.

Τα γυαλιστερά παπούτσια, τα ακριβά κουστούμια και τα φωτεινά χαμόγελα των υποψηφίων μπορούν εύκολα να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους, κάνοντας τους να ξεχάσουν τα προβλήματα τους και οδηγώντας τους στην κάλπη «αναγκασμένους» να ψηφίσουν προς μια κατεύθυνση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η εκλογική διαδικασία είναι ένα πολύ μεγάλο όπλο στα χέρια του λαού, ώστε με την ψήφο του να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον που θα αφορά την χώρα του, «σταυρώνοντας» τους υποψηφίους που θεωρεί, τεκμηριωμένα, καλύτερους για την εκπροσώπηση του στην Βουλή.

Συγγραφή Άρθρου
Κωνσταντίνος Πεφάνης
Κλινικός Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής
BSc University of Teesside | MSc Clinical Psychology and Counselling, University of Derby.

ΠΗΓΗ:

https://www.psychology.gr/diafora-themata-psychologias/3893-psyxologia-ekloges.html(accessed 2.7.19)

Βουλευτές και ψυχολογικά προβλήματα: αντιμετωπίζουν συχνότερα από άλλους ψυχολογικά προβλήματα, αλλά δεν το παραδέχονται

Οι βουλευτές έχουν διπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν προβλήματα ψυχικής υγείας από ό,τι οι άλλοι εργαζόμενοι, αλλά δυσκολεύονται να το παραδεχθούν, σύμφωνα με μια νέα βρετανική έρευνα, την πρώτη του είδους της, η οποία έγινε ανώνυμα και μέσω διαδικτύου.

Το σχετικό ερωτηματολόγιο των ερευνητών του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου (King's) κλήθηκαν να απαντήσουν και τα 650 μέλη του βρετανικού Κοινοβουλίου, πράγμα που τελικά έκαναν οι 146. Οι απαντήσεις σχετικά με την ψυχική υγεία τους στη συνέχεια συγκρίθηκαν με απαντήσεις ανθρώπων με παρόμοια εισοδήματα και θέσεις εργασίας με ανάλογο στρες (π.χ. διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων).
Τα αποτελέσματα της έρευνας για την ψυχική υγεία βουλευτών

Τα ευρήματα της μελέτης, με επικεφαλής τη δρα Νικόλ Βοτρούμπα, δημοσιεύθηκαν στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "British Medical Journal (BMJ) Open", σύμφωνα με τις «Τέλεγκραφ» και «Γκάρντιαν». Διαπιστώθηκε ότι πάνω από το ένα τρίτο (34%) των βουλευτών δήλωσαν διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας (έναντι 17% του γενικού πληθυσμού), όπως αυξημένα αισθήματα έλλειψης ικανοποίησης από τη ζωή, έλλειψης αξίας του εαυτού, άγχους, κατάθλιψης κ.α.

Ένα πρόσθετο 42% των βουλευτών που απάντησαν, κρίθηκε ότι έχουν ψυχική υγεία κάτω του ιδανικού, ενώ μόνο το 24% (ο ένας στους τέσσερις βουλευτές) δεν εμφανίζει καμία ένδειξη προβλήματος ψυχικής υγείας.


Η μελέτη δείχνει ότι οι βουλευτές, σε σχέση με άλλους επαγγελματίες υψηλού εισοδήματος, έχουν χαμηλότερα επίπεδα συγκέντρωσης, περισσότερα προβλήματα αϋπνίας λόγω ανησυχίας, πιο έντονα αισθήματα ότι δεν είναι χρήσιμοι και ικανοί να πάρουν σωστές αποφάσεις κ.α.

Επίσης, οι βουλευτές δυσκολεύονται περισσότερο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους, να ξεπεράσουν τις διάφορες δυσκολίες και να απολαύσουν τις καθημερινές δραστηριότητες τους, ενώ νιώθουν αρκετά συχνά δυστυχείς και ανάξιοι.

Ακόμη, αισθάνονται ότι κατά καιρούς πέφτουν θύματα ψυχολογικής βίας και εκφοβισμού μέσα στη Βουλή, ενώ συχνά το πολωτικό και συγκρουσιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάζονται, μπορεί να κάνει κακό στην ψυχική υγεία τους. Από την άλλη, φαίνεται πως μια δεύτερη δουλειά έξω από τη Βουλή δεν αυξάνει το επίπεδο του στρες τους.
Ο φόβος για το στίγμα της ψυχικής νόσου

Οι ερευνητές επεσήμαναν επίσης το χαμηλό βαθμό ανταπόκρισης των μελών του Κοινοβουλίου στην έρευνα (μόνο 22,5%), πιθανώς επειδή οι βουλευτές -παρά την ανωνυμία- φοβούνται το στίγμα, αλλά και το αυτο-στίγμα της ψυχικής νόσου, και δυσκολεύονται να παραδεχθούν (ακόμη και στον εαυτό τους) την αλήθεια για την ψυχική υγεία τους.

Ένας από τους ερευνητές, ο ψυχίατρος δρ Νταν Πούλτερ, ο οποίος είναι επίσης βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος και πρώην υπουργός Υγείας την περίοδο 2012-15, τόνισε ότι «τα ευρήματα αναδεικνύουν μια ανησυχητική εικόνα για την ψυχική υγεία των βουλευτών». Όπως είπε, η μελέτη «εγείρει σημαντικά ζητήματα για το πώς είναι δυνατό να υποστηριχθούν καλύτερα οι άνθρωποι που φτιάχνουν και ελέγχουν τους νόμους της χώρας και οι οποίοι έχουν κακή ψυχική υγεία».

Πρόσθεσε ότι «το να είναι κανείς βουλευτής, μπορεί να αποδειχθεί μια αρκετά μοναχική απασχόληση, ενώ η ίδια η δουλειά είναι εγγενώς στρεσογόνα». Επιπλέον, επεσήμανε τα μακριά ωράρια εργασίας, καθώς «οι βουλευτές μπορεί να εργάζονται έως 60 ώρες την εβδομάδα στη Βουλή και στις εκλογικές περιφέρειες τους, περνώντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας μακριά από τα σπίτια τους. Αυτό θέτει σε κίνδυνο τις σχέσεις τους, ενώ στο τέλος της μέρας δεν μπορούν να προστρέξουν στο υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον του σπιτιού τους».

Ο Πούλτερ επεσήμανε επίσης ότι πως είναι ανησυχητικό ότι οι μισοί βουλευτές με πρόβλημα ψυχικής υγείας δηλώνουν ότι δεν θέλουν να το συζητήσουν με κανένα άλλο συνάδελφό τους, ούτε να αναζητήσουν βοήθεια.

Στην έρευνα συμμετείχε και ένας Έλληνας ερευνητής, ο Ιωάννης Μπάκολης του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης του Κολλεγίου King's, ο οποίος είναι ειδικός στη βιοστατιστική και επιδημιολογία. Είναι απόφοιτος του Μαθηματικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με διδακτορικό στην στατιστική και επιδημιολογία από το Imperial College του Λονδίνου.

Πηγή:

https://www.psychology.gr/erevnes-psyxologias/3918-voyleftes-kai-psychologika-provlimata.html(accessed 2.7.19)